کاشت ایمپلنت های دندانی بعد از درمان سرطان سر و گردن

در بیشتر موارد، ایمپلنت های دندانی بهترین گزینه جایگزین برای دندان ها هستند. با این حال، درمان ایمپلنت دندان ممکن است برای همه بیماران مناسب نباشد. اینها شامل بیمارانی می شود که برای درمان سرطان، به ویژه در ناحیه سر یا گردن، مقدار قابل توجهی پرتو درمانی را انجام داده اند. اما شاید باور نکنید اما افرادی که سرطان های ناحیه سر و گردن داشته اند نیز با اخطارها و ملاحظات بالینی ممکن است گزینه های خوبی برای کاشت ایمپلنت های دندانی باشند!

همه افراد بازمانده سرطان به نحوی منحصر به فرد یک قهرمان هستند. هزاران بازمانده سرطان دهان و سر و گردن که تحت درمان قرار گرفته اند یک چیز مشترک دارند: همه آنها قاطعانه با تشخیص سرطان خود برخورد کرده اند، شجاعانه هفته ها و ماه ها با درمان سرطان مبارزه کرده اند و تلاش های قهرمانانه ای برای مقابله با بسیاری از عوارض جانبی مادام العمر درمان سرطان حتی پس از سرطان انجام داده اند.

چرا افرادی که پرتو درمانی در ناحیه سر و گردن داشته اند نمی توانند ایمپلنت دریافت کنند؟

اما چرا این نجات یافته های سرطان باید با دندان های از دست رفته، دندان های دردناک، دندان مصنوعی نامناسب زندگی کنند؟ متأسفانه، بسیاری با این مسائل دست و پنجه نرم می کنند، که روی جویدن/ تغذیه، اعتماد به نفس/ عزت نفس، گفتار/ عملکرد تأثیر می گذارند، و بسیاری دیگر از پیامدهای این مشکل برای سلامت. به تعداد زیادی از بازماندگان سرطان گفته می شود که گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی نیستند زیرا آنها تحت پرتو درمانی یا شیمی درمانی قرار گرفته اند.

خوب، اجازه دهید برای شما توضیح دهیم. این موضوع به سادگی درست نیست و باید در این مقاله موضوع را برای شما شفاف سازی کنیم. بازماندگان سرطان، حتی آنهایی که چندین هفته تحت پرتو درمانی در ناحیه حفره دهان و ناحیه سر و گردن قرار گرفته اند، حتی آنهایی که تحت ترکیبی از پرتو درمانی، شیمی درمانی و یا برداشتن جراحی قرار گرفته اند، اغلب گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی هستند و می توانند به صورت ایمن و قابل پیش بینی ایمپلنت های دندانی را دریافت کنند. بسیاری از دندانپزشکان بیش از یک دهه است که ایمپلنت های دندانی را در هزاران بازمانده از سرطان قرار داده اند. این یکی از رضایت بخش ترین جنبه های شغلی دندانپزشکانی است که کاشت ایمپلنت انجام می دهند.

آیا تا به حال به این پرسش ها فکر کرده اید؟

• آیا بازماندگان سرطان گزینه های مناسبی برای درمان ایمپلنت های دندانی هستند؟
• اگر چنین است، چه اخطارها و ملاحظات بالینی منحصر به بیماران سرطانی وجود دارند که باید برای اطمینان از نتایج ایمن و قابل پیش بینی درمان در نظر گرفته شوند؟
• چگونه می توان دندانپزشک مناسب را پیدا کرد، دندانپزشکی که در کاشت ایمپلنت های دندانی برای بیمارانی که تحت پرتو درمانی، شیمی درمانی و سایر روش های درمانی سرطان قرار گرفته اند، آموزش دیده است؟
• آیا راهی وجود دارد که ایمپلنت دندانی برای بیماران و بازماندگان سرطان مقرون به صرفه تر باشد؟

اینها برخی از متداول ترین پرسش هایی هستند که بیماران و اعضاء خانواده آنها می پرسند.

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

آنکولوژی دندان کمکی به دندانپزشکی بازماندگان از سرطان

آنکولوژی دندان، یک رشته تخصصی دندانپزشکی است که به مدیریت نیازهای منحصر به فرد بیماران و بازماندگان سرطان اختصاص دارد. در حالی که مراکز سرطان، بیمارستان ها و حتی مطب های خصوصی دندانپزشکی در ارائه مراقبت های دندانی قبل از قرار گرفتن تحت پرتو درمانی، شیمی درمانی یا پیوند به بیماران خدمات معتبری ارائه می دهند، بسیاری از بازماندگان سرطان پس از درمان سرطان، حتی زمانی که مشکلات دندانپزشکی را تجربه می کنند، به حال خود رها می شوند. اینجاست که یک متخصص انکولوژی دندان می تواند کمک کند. اجازه دهید پاسخ مختصری به دو پرسش ذکر شده اول بدهیم.

واجد شرایط بودن ایمپلنت های دندانی بعد از پرتو درمانی متفاوت است؟

آیا بازماندگان سرطان گزینه های مناسبی برای درمان ایمپلنت های دندانی هستند؟ نخستین و مهم ترین نکته ای که باید به آن اشاره کنیم این است که، پیش آگهی یا احتمال موفقیت پشت هر روش پزشکی یا دندانپزشکی باید خطرات، مزایا و جایگزین ها را در نظر بگیرد. این کاری است که هر پزشک و متخصص مراقبت های بهداشتی قبل از پیشنهاد گزینه ها، انجام درمان جراحی و مدیریت نتایج پس از عمل انجام می دهد. پس، خطرات درمان کاشت ایمپلنت های دندانی برای بازماندگان سرطان چیست؟

وقتی صحبت از ایمپلنت های دندانی به میان می آید، بازماندگان سرطان همان خطراتی را دارند که سایر بازماندگان غیر سرطانی دارند، از جمله عفونت، درد، تورم و غیره، که اکثر آنها طی چند روز، اگر نه، طی یک یا دو هفته، کاهش می یابد. ایمپلنت های دندانی، در عصر جراحی کم تهاجم امروزی و تکنولوژی دیجیتال دندانپزشکی، در اولین بار به موفقیت 92 تا 95 درصد دست یافته اند.

هرکسی که پرتودرمانی را تجربه کرده است و مایل به کاشت ایمپلنت دندان است، باید این واقعیت را در نظر داشته باشد که خطر شکست ایمپلنت دندانی آنها به طور قابل توجهی بیشتر از سایر بیماران است. در واقع، اگر پرتو بر استخوان فک تأثیر گذاشته باشد، احتمال شکست ایمپلنت های دندانی دو یا سه برابر بیشتر است.

فراتر از خطرات معمول، بازماندگان سرطانی که تحت پرتو درمانی قرار گرفته اند، در معرض خطر یک عارضه منحصر به فرد به نام استئونکروز (یا استئورادیونکروز) قرار دارند. به طور خلاصه، اثرات پرتو برای از بین بردن سلول های سرطانی، در عین اینکه به صورت باور نکردنی مهم و ضروری است، به عروق خونی ظریف در فک ها نیز آسیب وارد می کند. از آنجا که این عروق خونی اغلب در نواحی مانند غده پاروتید یا فک پایین بازسازی نمی شوند، توانایی بدن برای التیام و ادغام (جوش خوردن) ایمپلنت دندان (ساخته شده از تیتانیوم یا زیرکونیا) می تواند به خطر بیفتد.

با عروق خونی کمتر درون فک، سلول های کمتری در محل کاشت ایمپلنت وجود دارد تا لخته شدن، التیام، و اسئواینتگریشن، یا رشد استخوان درون خود ایمپلنت را به موقع و مناسب انجام دهد. هنگامی که یک بیمار غیر سرطانی (که هرگز هیچ گونه تشعشعاتی به سر، گردن یا فک آنها تابانده نشده است) یکی از دندان هایش کشیده شود یا ایمپلنت جایگذاری شود، در طی یک یا دو هفته، بافت لثه به طور طبیعی بسته می شود و در نهایت همه چیز بدون هیچ گونه حادثه ای در عرض چند روز یا چند هفته بهبود می یابد. هنگامی که در یک بازمانده از سرطان (که اغلب به مدت 6 تا 7 هفته روزانه پرتو درمانی انجام می داد)، دندان کشیده می شود یا در ناحیه ای که قبلاً تحت پرتو قرار گرفته است ایمپلنت قرار می گیرد، بسته شدن همان بافت لثه ممکن است هفته ها، ماه ها یا بیشتر طول بکشد. گاهی اوقات، بافت لثه باز باقی می ماند و استخوان فک زیر آن نمایان می شود و اغلب فرصتی برای عفونت و تورم ایجاد می کند. این، در اصل، استئونکروز را تعریف می کند.

متأسفانه، هیچ راه مطمئنی برای درمان استئورادیونکروز بدون مدیریت محافظه کارانه یا مداخله جراحی که اغلب شامل برداشتن قسمت هایی از فک است، وجود ندارد. تا به امروز هیچ درمان مشخصی برای استئورادیونکروز وجود ندارد، بنابراین باید از آن اجتناب کنیم. و در واقع هر چه سال های بیشتری از پرتو بگذرد، خطر استئورادیونکروز بدتر می شود. این خطر هرگز از بین نمی رود و یک نگرانی مادام العمر است (آن عروق خونی هرگز در قسمت های خاصی از فک بازسازی نمی شوند).

واجد شرایط بودن شما برای ایمپلنت های دندان پس از پرتو درمانی می تواند به محل درمان سرطان در بدن بستگی داشته باشد. البته، امروزه طب مدرن اغلب اجازه می‌دهد که پرتودرمانی روی یک ناحیه متمرکز شود، بنابراین اگر اشعه روی هر ناحیه از بدن یا اندام پایین تر و ناحیه زیر گردن، مانند کبد یا سینه، یا سیستم GI، تابانده شده باشد و درمان بسیار متمرکز باشد، مطمئناً این موضوع هیچ ارتباطی با خطر ابتلا به استئورادیونکروز فک توسط یک بازمانده از سرطان با ایمپلنت های دندانی ندارد و ممکن است خوب باشد که کاشت ایمپلنت دندانی خود را ادامه دهید. اما، اگر یک بازمانده از سرطان سر و گردن یا دهان پرتو به فک و دندان دریافت کرده باشد، مطمئناً در معرض خطر استئورادیونکروز در هر گونه کشیدن دندان، جراحی لثه یا فرایند پریودنتال و درمان ایمپلنت دندان قرار دارد.

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

دندانپزشک چگونه می داند که چه افرادی گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی هستند؟

برخی از هشدارها و ملاحظات بالینی منحصر به بیماران سرطانی کدامند؟ آیا می دانید که این موضوع به مکان پرتو درمانی شده بازمی گردد؟ خوب، در دنیای انکولوژی دندانی و کاشت ایمپلنت های دندانی، همیشه بعد از خون رسانی قرار می گیرد.

بیایید یک بازمانده از سرطان با پایه سرطان سلول سنگفرشی زبان را در نظر بگیریم که شیمی درمانی و 5 تا 6 هفته پرتو درمانی را در سال 2015 به پایان رسانده است. او خانمی 57 ساله و سالم است، 7 سال بدون سرطان بوده است و اکنون برای مدیریت دندان های مولر از دست رفته سمت چپ فک پایین خود مراجعه کرده است که جویدن صحیح را برای او دشوار کرده اند. او همچنین متوجه شده است که لثه ها و ساختار صورتش در ناحیه فک پایین سمت چپ شروع به کوچک شدن کرده است. برای او استفاده از دندان مصنوعی پارسیلی که داشته است راحت نیست، و باعث تحریک لثه های او می شوند. بعلاوه، استفاده از آن به دلیل خشکی خفیف تا متوسط ​​دهان دشوار است و او را در معرض خطر پوسیدگی و بیماری پریودنتال قرار می دهد.

دندانپزشک از طریق چندین ملاحظات بالینی باید مشخص نماید که چه مقدار خونرسانی در قسمت خلفی سمت چپ فک پایین که ایمپلنت های دندانی را دریافت می کند، موجود است. ابتدا، دوز رادیوتراپی دریافتی توسط بیمار باید از متخصص رادیوتراپی و یا فیزیکدان پرتو درمانی در مرکز سرطان گرفته شود. دوم، دوز تشعشع اختصاصی سمت چپ فک پایین باید با توجه به اطلاعات حداکثر دوز، محل خاص تومور اولیه و روش پرتو درمانی (IMRT در مقایسه با 2D-RT) ارزیابی شود.

این اطلاعات باید با یافته های بالینی مانند تراکم استخوان داخل فک، نزدیکی اعصاب/ سینوس/ ساختارهای حیاتی، سلامت پریودنتال، خطر حفره، وضعیت خشکی دهان و غیره ترکیب شوند. گاهی اوقات حتی وجود (یا عدم وجود) موهای صورت (به عنوان مثال، موی کرکی در زنان و ریش یا سبیل در مردان) نشانگرهایی هستند که این امکان را برای ما فراهم می آورند تا تصمیمی جامع یا کلی هماهنگ با عوامل فوق درباره ایمنی و قابل پیش بینی بودن ایمپلنت های دندانی در بازماندگان سرطان با سابقه تشعشع، و همچنین توانایی به حداقل رساندن خطر استئورادیونکروز اتخاذ کنیم.

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

درک چنین خطراتی و دستیابی به نتایج مطلوب در بازماندگان سرطانی که به ایمپلنت دندان نیاز دارند به این معنا است که مشاوره دندانپزشکی با چنین بیمارانی اغلب یک یا دو ساعت طول می کشد، که با پنج دقیقه ای که دندانپزشک ممکن است برای انجام یک ارزیابی جامع دندانی پس از انجام فرایند پاکسازی توسط دستیار صرف کند تفاوت دارد. از این رو، توصیه می شود که بازماندگان سرطان، بویژه آنهایی که پرتو درمانی داشته اند، برای دریافت مراقبت مناسب، با دندانپزشک عمومی، دندانپزشک متخصص یا انکولوژیست دندانپزشکی خود (یا دندانپزشکی که در بیمارستان های سرطان آموزش دیده است) مشورت کنند.

اگر (و فقط اگر) عوامل فوق در نظر گرفته شوند، بیماران سرطانی و بازماندگان سرطان می توانند با موفقیت ایمپلنت دندانی دریافت کنند. اغلب، این بازماندگان می توانند بهتر غذا بخورند، بهتر بجوند، بهتر لبخند بزنند و از کوچک شدن لثه ها، استخوان فک و حتی ناهنجاری های صورت جلوگیری کنند.