بخش تخصصی پیگمانتاسیون لثه با لیزر
همانگونه که رنگ پوست افراد با یکدیگر متفاوت است، رنگ لثه نیز می‌تواند در افراد متفاوت باشد. اما داشتن لثه تیره رنگ تاثیری منفی در زیبایی ظاهری افراد دارد که به لطف لیزر می‌توان از طریق برطرف ساختن رنگ دانه‌های تیره از سطح لثه در آن تغییر رنگ ایجاد نمود و آن را به شکل لثه‌ای سالم و صورتی رنگ درآورد. مشکل لثه تیره رنگ به عوامل مختلفی بستگی دارد از جمله ژنتیک، تحریک و آسیب، مصرف دخانیات، برخی وضعیتهای پزشکی، درمانها، داروها، و برخی اختلالات مربوط به غدد. طی جراحی زیبایی لثه دندانپزشک با برداشتن رنگدانه‌های اضافی از سطح لثه به روشنتر شدن رنگ آن کمک می‌نماید. درمان با لیزر روشی سریع وساده می‌باشد که در مدت زمانی کوتاه مشکل شما را برطرف می‌سازد.
مقالات تخصصی پیگمانتاسیون لثه با لیزر
نمونه های درمانی پیگمانتاسیون لثه با لیزر
درمان ارتودنسی با الاینرهای شفاف در بیماران مبتلا به پریودنتیت
/0 نظرها/در دسته‌بندی نشده, مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات آموزشی ارتودنسی, مقالات عمومی دندانپزشکی, مقالات مشکلات دهان و دندان /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
مال اکلوژن مربوط به بیماری پریودنتال
هیچ تأثیر مستقیمی بین مال اکلوژن و شکست پریودنتال وجود ندارد؛ با این حال، پیشرفت سریع تر بیماری پریودنتال با ناهماهنگی های اکلوزال همراه است و با درمان اکلوزال کاهش می یابد. نشان داده شده است که در مناطق فشرده، تجمع پلاک افزایش می یابد، و با توجه به مناطق غیر فشرده، تعداد گونه های پریوپاتوژنیک periopathogenic افزایش می یابد. علاوه بر این، توپوگرافی تغییر یافته لثه و استخوان آلوئولار معمولاً زمانی مشاهده می شود که دندان ها فشرده هستند.
ارتباط شدیدی بین فشردگی و پریودنتیت وجود دارد، زیرا جابجایی دندان های قدامی در اثر بیماری پریودنتال افزایش می یابد که منجر به فشردگی بیشتر در قوس دندانی پایین می شود، که در نتیجه سلامت پریودنتال را مختل می کند. ثاناوی Sanavi توضیح داد که به دلیل تماس بافت نرم روی دندان های پیشین بالا و پایین، دیپ بایت با شکست پریودنتال ارتباط مستقیم دارد. علاوه بر این، چندین نوع تماس اکلوزال با اعماق پروب کردن عمیق تر ارتباط داشته اند: تماس های زودرس در رابطه مرکزی، تماس های بیرون زده خلفی، تماس های متعادل کننده، تماس های کاری و متعادل کننده ترکیبی، و طول لغزش بین رابطه مرکزی و اکلوژن مرکزی. همبستگی دیگر در دندان های مولر مایل به سمت مزیال یافت شد که در آنها تخریب پریودنتال 10 درصد بیشتر از دندان های دارای شیب طبیعی بود.
مال اکلوژن مربوط به بیماری پریودنتال
درمان ارتودنسی در بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال
برای درمان بیماران مبتلا به مال اکلوژن ثانویه یا در افرادی که تشدید مال اکلوژن موجود مرتبط با بیماری پریودنتال وجود دارد، ارتودنسی ترکیب با درمان پریودنتال و پروتز مورد نیاز است. علیرغم تعداد زیاد مقالات منتشر شده، هنوزعدم شواهد کافی درباره بسیاری از درمان ها، از جمله ارتودنسی و درمان پریودنتال وجود دارد.
شیوع جابجایی پاتولوژیک دندان (PTM) در بین بیماران پریودنتال از 03/30 % تا 8/55 % گزارش شده است؛ به نظر می رسد تحلیل استخوان پریودنتال عامل اصلی در اتیولوژی PTM باشد. در یک مطالعه اخیر، خورشیدی و همکاران. نشان دادند که شیوع جابجایی پاتولوژیک 4/11 % (35/314 بیمار) بود. با این حال، هیچ جابجایی پاتولوژیکی در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن خفیف وجود نداشت. شیوع PTM با شدت بیماری پریودنتال افزایش می یابد، و از نظر آماری تفاوت معنی داری بین زن ها و مردها مشاهده نشد.
در مراحل اولیه PTM، پس از درمان پریودنتال، اصلاح خود به خود دندان های جابجا شده اتفاق می افتد. هنگامی که تنها یک درجه خفیف از جابجایی پاتولوژیک در نظر گرفته شود، این فرضیه وجود دارد که این به دلیل انقباض زخم در حین بهبود است. شناخته شده است که نیروهای بافت نرم زبان، گونه ها و لب ها باعث حرکت دندان و در برخی شرایط می تواند باعث PTM شود. فیبرهای ترانسسپتال با تشکیل زنجیره ای از دندان به دندان و کمک به حفظ تماس بین دندان ها، در PTM نقش کلیدی دارند. اگر تداوم زنجیره در اثر بیماری پریودنتال ضعیف شود، تعادل نیروها به هم می خورد و ممکن است جابجایی دندان ها رخ دهد.
عوامل اکلوزالی مانند فروپاشی بایت خلفی، کوتاه شدن قوس های دندانی، تداخل های اکلوزال و دندان قروچه با علت PTM مرتبط هستند.
مشخصه ویژه بیماران مبتلا به مشکلات پریودنتال معمولاً انحراف کلی روی به جلوی دندان ها با فاصله بین دندان های پیشین فک بال، عمیق شدن بایت (گاهی اوقات ممکن است اکستروژن یک دندان رخ دهد)، افزایش اورجت، و فشردگی در ناحیه دندان های پیشین فک پایین است. موقعیت میانی لب پایین پشت دندان های پیشین منحرف شده رو به جلو می تواند وضعیت را بدتر کند. یک درمان ارتودنتیک ارائه شده بدون رعایت بهداشت دهان و دندان می تواند منجر به آسیب های ناخوشایند شود: حرکت یک دندان به داخل یک نقص عفونی زیر استخوانی می تواند تخریب بافت همبند را افزایش دهد. با این حال، درمان ترکیبی ارتودنتیک – پریودنتال در درمان پریودنتیت مؤثر است و می تواند به صورت اثربخشی سطح سیتوکین های التهابی را کاهش دهد. علاوه بر این، درمان باید انتظارات و اهداف زیبایی شناختی بیمار را هدف قرار دهد.
درمان ارتودنسی می تواند امکان بهینه سازی موقعیت های بالینی مانند موارد زیر را فراهم سازد:
درمان ارتودنسی زمانی لازم است که بدتر شدن وضعیت پریودنتال با محل نامناسب دندان مانند موارد زیر قابل ارتقاء باشد:
درمان ارتودنسی در موارد زیر الزامی است:
درمان ارتودنسی در بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال
تشخیص و طراحی درمانی
انتظارات بیمار
بررسی دقیق شکایت اصلی بیمار به منظور تعیین واضح نیازهای بیمار و طراحی اهداف واقع بینانه درمان است. این اهداف عموماً باید از نظر اقتصادی، اکلوزال، پریودنتال و ترمیمی واقع بینانه باشند. ارزیابی اولیه پریودنتال یک فرآیند غربالگری اساسی است که طی آن رعایت مسائل بهداشتی دهان و دندان در منزل و مراجعه منظم به مطب مشخص می شود.
تیم چند رشته ای
از آنجا که برای ارائه طراحی کامل درمان به مهارت ها و دانش های متعددی نیاز است، علاوه بر پریودنتیست و ارتودنتیست، دندانپزشک ترمیمی، متخصص پروتز و جراح فک و صورت نیز می توانند در این امر مشارکت داشته باشند. اهمیت رویکرد تیمی در دستیابی به بهترین نتایج ممکن در مدیریت بیماران ارتودنتیک بالغ با تحلیل استخوان را نمی توان نادیده گرفت. در این مرحله، ارتباط خوب بین متخصصان الزامی است و برای بحث در مورد موارد پیچیده به بحث مفصل نیاز است.
ارزیابی پریودنتال
مفهوم اصلی: حرکت ارتودنتیک دندان بدون التهاب قبلی.
مشخصه اصلی پریودنتیت التهاب مرتبط با میکروب و با واسطه میزبان است که منجر به از بین رفتن چسبندگی پریودنتال می شود. تشکیل بیوفیلم باکتریایی باعث آغاز التهاب لثه و افزایش تجزیه بافت می شود.
هدف اولیه از بین بردن بیماری پریودنتال و تثبیت دندان است. ارزیابی بالینی و رادیولوژیکی وضعیت پریودنتال قبل از طراحی درمانی الزامی است. ارزیابی همچنین شناسایی تحلیل رفتگی ها، تحلیل افقی استخوان، و ضایعاتی مانند نقص دهانه (نقایص دیواره یک، دو و سه و نقص چند شاخگی) را امکان پذیر می سازد.
عوامل محدود کننده عبارتند از:
قبل از درمان ارتودنسی می توان موارد زیر را انجام داد:
اجباری است که متخصص ارتودنسی و پریودنتیست در مورد مدیریت مشکلات پریودنتال صحبت کنند و برای اصلاح آن برنامه ریزی کنند.
بیماران مبتلا به مال اکلوژن ممکن است با مشکلات مخاط – لثه ای که از قبل وجود داشته اند، یا حمایت ضعیف پریودنتال که مستعد از دست دادن چسبندگی در حین یا بعد از درمان ارتودنسی است، مراجعه کنند. مقدار مناسبی از لثه چسبیده برای خنثی سازی ترومای مکانیکی القاء شده توسط عمل جویدن و مسواک زدن نیاز است. اگر دندان ها در داخل تیغه آلوئولار قرار داشته باشند، ممکن است فرایندهای قابل پیش بینی پیوند بافت نرم مانند پیوند بافت همبند ساب اپیتلیال (SCTG) و پیوند آزاد لثه (FGG) قبل از حرکت دندان انجام شوند تا از تحلیل لثه جلوگیری شود.
کلوکوس و همکاران در یک بررسی سیستماتیک به بررسی موارد استفاده و زمان تقویت بافت نرم در بیماران ارتودنسی پرداختند. هیچ کارآزمایی تصادفی و کنترل شده ای شناسایی نشد، و فقط داده های محدودی در دسترس بودند. علاوه بر این، نقایص استخوانی نمی تواند امکان پاکسازی کافی دندان ها را برای بسیاری از بیماران بزرگسال فراهم کنند و به اصلاح قبل یا در طول درمان ارتودنسی نیاز دارند. این نقایص استخوانی شامل دهانه های بین پروگزیمال هستند؛ نقص یک- ، دو- و سه دیواره؛ نقص چند شاخگی؛ و عیوب افقی. دهانه های بین پروگزیمال، نقص های دو دیواره ای هستند که در آنها از بین رفتن چسبندگی در سطوح مزیال و دیستال ریشه های مجاور رخ می دهد و دیواره های باقی مانده باکال و لینگوال هستند. حرکت ارتودنتیک نمی تواند دهانه های بین پروگزیمال را بهبود بخشد؛ اگر دهانه خفیف تا متوسط باشد، باید جراحی برش و بازسازی استخوان انجام شود.
در عیوب یک دیواره، تخریب سه دیوار از چهار دیوار بین پروگزیمال اتفاق افتاده است، و یک دیوار باقی مانده است. مدیریت این نقایص برای پریودنتیست دشوار است زیرا برش می تواند بسیار مخرب باشد و بازسازی نامناسب است. رویش ارتودنتیک دندان می تواند نقص مربوط به کاهش اکلوزال را برطرف کند.
نقائص سه دیواره باید قبل از ارتودنسی با درمان ترمیمی درمان شوند. برای ایجاد ثبات، اسپلینت کردن موقت دندان هایی که تحت عمل جراحی پریودنتال قرار می گیرند، نیاز است. محققان نشان دادند که مشتق ماتریکس مینای دندان (EMD) به تنهایی و همراه با گرافت های مختلف، با بهبود از نظر افزایش سطح چسبندگی بالینی (CAL) و کاهش عمق پاکت (PD)، بهترین نتایج را برای درمان نقایص داخل استخوانی ارائه می دهد. در این مطالعه، درمان ارتودنسی 8 تا 12 ماه پس از فرایندهای بازسازی هدایت شده بافت (GTR) و با هدف اصلاح موقعیت نامناسب، ایجاد نقاط تماس، و ایجاد اکلوژن غیرتروماتیک آغاز شد.
از آنجا که گردش فیبروبلاست و استئوبلاست برای بهبود نقص قبل از حرکت دندان های مجاور ضروری است، زمان درمان ارتودنسی پس از درمان ترمیمی هنوز مورد بحث است. توصیه می شود برای شروع درمان ارتودنسی حداقل تا 6 ماه پس از اتمام درمان ترمیمی پریودنتال منتظر بمانید تا حرکت در محل های کاملاً بهبود یافته انجام شود.
عیوب چند شاخگی معمولاً به سه دسته تقسیم می شوند: کلاس 1، 2، یا 3. نقص های فورکاسیون یا چند شاخگی کلاس 1 معمولاً در طول درمان ارتودنسی کنترل می شوند. نقائص فورکاسیون کلاس 2 و 3 باید توسط پریودنتیست قبل از درمان ارتودنسی درمان شوند تا امکان بهداشت مناسب فراهم شود. گاهی اگر بتوان سلامت پریودنتال دندان های مجاور را حفظ کرد، در طول درمان ارتودنسی از دندان های ناامید استفاده می شود تا تکیه گاه و عملکرد اکلوزال برای بیمار فراهم شود.
ارتودنتیست باید تحلیل افقی استخوان را ارزیابی کند زیرا نسبت تاج – ریشه تغییر می کند. اگر تحلیل افقی استخوان فقط در یک ناحیه رخ داده باشد، کاهش طول تاج از ایجاد نقائص استخوانی بین دندان های مجاور پس از تراز کردن جلوگیری می کند.
در طول درمان ارتودنسی می توان موارد زیر را انجام داد:
پس از درمان ارتودنسی می توان موارد زیر را انجام داد:
تشخیص و طراحی درمانی
ارزیابی ارتودنتیک: تعیین اکلوژن نهایی
سابقه دندانی در بیماران بالغ را نباید نادیده گرفت و در کنار نیازهای ترمیمی، عاملی کلیدی در تعیین اکلوژن نهایی است. یک ارزیابی خاص از عادات پارافانکشنال، اختلالات فکی – گیجگاهی، دندان های ترک خورده، و سایش سطوح کوچک الزامی است. تمرکز ویژه بر موارد زیر است:
ملاحظات
از هر حرکت ارتودنتیک دندان ها فراتر از صفحه کورتیکال باید اجتناب شود. تحلیل رفتگی لثه را می توان به وسیع سازی و حرکات بیش از حد در خارج از محفظه استخوان آلوئولار (به عنوان مثال، زمانی که باز شدن استخوان آلوئولار ایجاد شده است) مرتبط دانست. با استفاده از تصویربرداری سه بعدی (3D) در ارتودنسی، تشخیص در سه سطح فضا با سهولت نسبی و حداقل تشعشع انجام می شود.
در یک مطالعه اخیر بر روی بیماران نوجوان، ارزیابی با استفاده از اسکن با پرتو مخروطی توموگرافی کامپیوتری (CBCT) قبل و بعد از تراز ارتودنسی نشان داد که ضخامت استخوان (BT) کاهش یافت، و ارتفاع از محل اتصال سمان به پوسته آلوئولار (BH) برای دندان های پیشین، و ریشه مزیوباکال دندان های مولر اول به طور قابل توجهی افزایش یافته است. ابعاد قوس دندانی به طور کلی همراه با انحراف نوک افزایش می یابد و انبساط مربوط به تراز منجر به تحلیل افقی و عمودی استخوان در دندان های پیشین و ریشه مزیوباکال دندان های مولر اول می شود. BT های نازک تر و فشردگی شدیدتر قبل از درمان، خطر تحلیل استخوان باکال را افزایش می دهد. از آنجا که کشیدن دندان، بخصوص در بیماران بالغ، ممکن است نمایه بافت نرم را بدتر کند، کشیده شدن دندان های پیشین فک پایین یک جایگزین برای مقابله با موارد فشردگی فک پایین یا افزایش اورجت است. اثر مفید روی پروفایل بافت نرم از طریق صاف کردن شیار منتولبیال می تواند حاصل شود، اما موقعیت بهینه دندان های پیشین فک پایین هنوز مشخص نیست.
توسط محققان مختلف، هیچ ارتباطی بین برجستگی و تحلیل رفتگی لثه پیدا نشده است، در حالی که سایرین انحراف دندان های پیشین فک پایین را یک خطر تلقی می کنند. باید آناتومی خاص مانند سلامت لثه و سیستم نیرو در نظر گرفته شود.
مورفولوژی آلوئولار قدامی فک پایین در بیماران هیپو واگرا، هایپر واگرا و دور از هنجار متفاوت است، اما ارزیابی مورفولوژی سمفیز در رادیوگرافی های سفالومتریک ممکن است روش محکمی برای پیش بینی تحلیل لثه در ناحیه قدامی مندیبل (فک پایین) نباشد. رابطه بین وضعیت پریودنتال دندان های پیشین فک پایین و پارامترهای سفالومتریک انتخاب شده اخیراً بررسی شده است: مشخص شد که عرض لثه کراتینه شده (WKT) با ANB، WITS، و طول سمفیز مرتبط است، در حالی که ضخامت لثه (GT) با WITS و طول سمفیز مرتبط است. هم WKT و هم GT به عنوان عوامل خطر قابل توجه برای تحلیل لثه در نظر گرفته می شوند.
در مطالعه ای که اخیراً انجام شد، در مواردی که برجستگی شدید دندان های پیشین فک بالا بدون آسیب به پوشش استخوانی پروسه آلوئولار وجود داشته باشد، تحلیل لثه چندان زیادی مشاهده نشده است. می توان حدس زد که اگر لثه ضخامت مناسبی را حفظ کند، مقاومت بیشتری دارد و کمتر تحت تأثیر کشش ناشی از شیب بزرگ قرار می گیرد. در یک مطالعه گذشته نگر، دریافته شد که تحلیل لثه در دندان های پیشین فک پایین در طول درمان ارتودنسی به طور قابل توجهی افزایش پیدا نکرده است. بیوتیپ نازک لثه، پلاک قابل مشاهده و التهاب، پیش بینی کننده های مفیدی برای تحلیل لثه هستند.
با توجه دقیق به آناتومی موضعی و سلامت پریودنتال، می توان دندان ها را با پریودنشیوم اطراف خود حرکت داد. علاوه بر این، حرکت دندان با یا از داخل استخوان می تواند با استفاده از سیستم های نیروی مختلف فراهم شود. هنگامی که بهداشت بهینه دهان و دندان حاصل شد، اعمال نیروهای ارتودنتیک امکان پذیر است، حتی اگر بافت پریودنتال چسبندگی بافت همبند و ارتفاع استخوان آلوئول را کاهش داده باشد. ابزارهای ثابت سنتی ارتودنتیک به دلیل افزایش تجمع پلاک، تغییرات میکروبی را به سمت باکتری های بی هوازی پریودنتوپاتوژن القا می کنند. بنابراین استفاده از الاینرهای شفافی که سلامت پریودنتال را در مقایسه با ابزارهای ثابت ارتقا می دهند، ممکن است انتخاب بهینه در بیماران مبتلا به مشکلات پریودنتال باشد. با الاینرهای شفاف، کنترل خوب بهداشت دهان در طول درمان امکان پذیر است، در حالی که مدیریت ماه های اول با ابزارهای ثابت همیشه دشوار است.
نیروها و حرکات ایجاد شده توسط الاینرهای سیستم اینویزیلاین همیشه در محدوده نیروهای ارتودنتیک قرار دارند. نیروها و حرکات ایجاد شده توسط الاینرها بر اساس شکل تاج و نوع و میزان جابجایی دندان خاص، و بنابراین تماس بین دندان و سطح داخلی ابزار تعیین می شوند. حرکت نوک با ابزارهای ترموپلاستیک قابل پیش بینی است، اما مشکلاتی در مورد کنترل ریشه گزارش شده اند.
از آنجا که حاشیه لثه ای الاینر الاستیک است، جای تعجب نیست که کنترل نیروهای اعمال شده در این ناحیه مشکل داشته باشد. معرفی Power Ridges نشان می دهد که هنگامی که اصلاح گشتاور حدود 10 درجه نیاز است، از دست دادن گشتاور ناچیز است. جفت نیروی ایجاد شده توسط الاینر ترموپلاستیک که یک دندان پیشین فک بالا را می چرخاند، شامل یک نیروی منحرف کننده نوک در نزدیکی لبه لثه و نیروی حاصل از حرکت دندان در مقابل سطح داخلی مقابل ابزار، نزدیک لبه انسیزال است. حرکت مزیال نامطلوب جبرانی دندان مولر اول به چرخش برنامه ریزی شده ریشه مزیال رو به جلو نیاز دارد، که در واقع چرخش نوک تاج را ایجاد می کند.
در یک مطالعه آزمایشگاهی، محققان تأثیر مواد کمکی، مانند اتصالات و پاور ریج Power Ridges، را بر روی انجام حرکات ریشه در گشتاور دندان های پیشین مرکزی فک بالا بررسی کردند. از دست دادن گشتاور تا 50% باید در نظر گرفته شود. البته لازم به ذکر است که کارایی ابزارهای ثابت ارتودنسی نیز به 100 درصد نمی رسد. براکت ها و سیم های ارتودنسی معمولی شکاف های براکت را کامل پر نمی کنند تا سیم بتواند بپیچد، و منجر به از دست دادن حرکت شود که تحت عنوان بازی گشتاور شناخته می شود. از دست دادن گشتاور بین یک قوس دندانی 019/0 در 025/0 اینچ در بخش (اندازه معمول برای مراحل نهایی درمان ارتودنسی) و 022/0 در 028/0 اینچ در شکاف، حدود 10 درجه است.
یک مطالعه جدیدتر بیان کرد که در موارد غیرکشیدنی، الاینرهای شفاف می توانند موقعیت های پیش بینی شده دندان را با دقت بالا به دست آورند. محققان دیگر بیان کردند که برخی از حرکات دندان را با الاینرها می توان راحت تر از سایرین بدست آورد. به طور خاص، انحراف نوک vestibulolingual و چرخش به ترتیب به 9/72 درصد و 8/66 درصد از حرکت تجویز شده رسید. در یک مطالعه گذشته نگر، محققان هیچ تفاوتی بین الاینرها و براکت ها در مورد کنترل تمایل باکال – لینگوال در دندان های پیشین فک بالا پیدا نکردند. این مطالعات احتمالاً به دلیل توسعه و پیشرفت در مواد، فناوری ها و پروتکل های درمان، به نتایج متفاوتی منجر شدند. عوامل متعددی در تعیین حرکت موفق دندان دخیل هستند: شکل و موقعیت اتصال، جنس و ضخامت الاینر، میزان فعال سازی موجود در هر الاینر، و تکنیک های مورد استفاده برای تولید الاینرها.
نتایج درمان همچنین به ویژگی های بیمار، تراکم و ساختار استخوان، ساختار تاج و ریشه دندان ها و همچنین به عوامل مرتبط با پزشک مانند دقت در انجام مقدار درخواستی کاهش بین پروگزیمال (IPR) بستگی دارد که معمولاً دست کم گرفته می شود.
فویل پلاستیکی مورد استفاده برای ساخت با ترموفرمینگ، در لبه لثه ای الاینرها نازک می شود، بنابراین ناحیه ای را نشان می دهد که در آن سختی کمتری دارند. علاوه بر این، برای اجتناب از از دست دادن انکوریج، حرکت همزمان چند دندان نباید انجام شود.
طراحی درمان الاینرهای شفاف (CAT) با نرم افزار راه اندازی مجازی، انتخاب تعداد مناسب دندان تکیه گاه و ترتیب مناسب حرکت دندان را تسهیل می کند تا خطر از دست دادن انکوریج به حداقل برسد. گرچه یک الاینر به تنهایی نمی تواند کنترل تکیه گاه صحیح را فراهم نماید، مخصوصاً در موقعیت هایی که در آنها ساختار دندانی مطلوب نیست (به عنوان مثال، روکش های بالینی کوچک، کاهش برش های زیرین). برای غلبه بر محدودیت های الاینرهای شفاف، توسعه پیوست های مؤثر (مستطیلی و عمودی)، هم برای مدیریت تکیه گاه و هم برای کنترل بهتر ریشه، در حال افزایش است. استفاده از رزین های پرکننده حجیم معمولی برای ایجاد اتصال منجر به دقت بالاتری می شود.
طراحی سه بعدی، بویژه زمانی که با داده های CBCT همراه است، می تواند امکان کنترل مناسب را فراهم کند. بعلاوه، سرعت حرکات می تواند به طور انتخابی آهسته باشد (12/0 میلی متر، 20 گرم، 14 روز). معاینه CBCT برای ارزیابی موقعیت فضایی دندان ها در داخل استخوان مفید است. آنها ممکن است خارج از محور قرار گرفته و از نظر رادیوگرافی با بندکشی ها و بازشدگی ها ظاهر شوند. درمان ارتودنسی پیش بینی شده می تواند موقعیت دندان درون استخوان را بهبود بخشد به گونه ای که نقائص مخاط لثه می توانند متعاقباً مورد ارزیابی مجدد قرار گیرند.
در بیماران پریودنتال، تحلیل استخوان بین پروگزیمال وجود دارد، و ارزش اهداف پریودنتال بیشتر از اهداف اکلوزال است. نقش ارتودنتیست باید تراز کردن قله های استخوانی باشد. ریج های حاشیه ای همیشه برای قرار دادن دندان های خلفی مفید نیستند. اگر فرسوده یا ساییده شده باشند، یافتن بهترین موقعیت برای تسهیل ترمیم مهم تر است.
در طراحی درمان، شکل دندان یکی دیگر از عوامل با اهمیت زیاد است. در اکثر بیماران، سه شکل اصلی دندان ر مشاهده می کنیم: مستطیل، مثلث و دندان بشکه ای شکل. بخصوص زمانی که تاج شکل مثلثی داشته باشد، فاصله بین پوسته استخوان و نقطه تماس نسبتاً زیاد است و پاپیلای بین پروگزیمال وجود ندارد. محققان نشان دادند که در 100% موارد، زمانی که فاصله از نقطه تماس تا تاج استخوان بین دندانی 5 میلی متر یا کمتر باشد، پاپیلا وجود دارد.
عمق پاکت پریودنتال چقدر باید باشد؟
/0 نظرها/در دسته‌بندی نشده, مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
پاکت پریودنتال چیست؟
پاکت های لثه که به نام پاکت های پریودنتال نیز شناخته می شوند، فضاهایی هستند که بین دندان ها و لثه ها ایجاد می شوند. آنها شاخص کلیدی بیماری پریودنتال هستند که روی بافت هایی تأثیر می گذارد که از دندان های شما حمایت می کنند.
بیماری پریودنتال زمانی رخ می دهد که پلاک، یک لایه چسبناک از باکتری ها، روی دندان های شما ایجاد شود. پلاک ها تبدیل به تارتار می شوند که لثه ها را تحریک کرده و باعث ملتهب شدن آنها می شوند. با دور شدن لثه ها از دندان ها، پاکت هایی در فاصله بین دندان ها ایجاد می شوند. این پاکت ها پر از باکتری می شوند که می توانند به بافت لثه و استخوان فک آسیب بیشتری وارد کنند.
پیشرفت بیماری پریودنتال اغلب به مراحل زیر طبقه بندی می شود:
پاکت پریودنتال چیست؟
عمق معمولی پاکت
در یک دهان سالم از نظر پریودنتال، فضای بین خط لثه و دندان معمولاً 1 تا 3 میلی متر عمق دارد. این به عنوان یک پاکت معمولی شناخته می شود. عمق 1 تا 3 میلی متری، فضای کافی را برای بافت لثه و استخوان فراهم می کند تا دندان را محکم حمایت کند.
شیار فرو رفتگی کم عمق بین لثه و سطح دندان است. در لثه های سالم، عمق شیار معمولاً بیشتر از 3 میلی متر نیست. اپیتلیوم پیوندی یک بافت تخصصی است که بین دندان و خط لثه مهر و موم ایجاد می کند. این چسبندگی مانعی برای جلوگیری از نفوذ باکتری ها به بافت های عمیق تر ایجاد می کند.
در یک شیار و اپیتلیوم پیوندی سالم معمولی ، هیچ التهابی وجود ندارد. دندان توسط فیبرهای کلاژن الیاف پریودنتال به طور ایمن به استخوان متصل شده است. یک شیار سالم یک پاکت محافظ کوچک اما مهم در اطراف هر دندان ایجاد می کند.
چه چیزی پاکت عمیق محسوب می شود؟
پاکت های پریودنتال زمانی عمیق در نظر گرفته می شوند که اندازه آنها 4 میلی متر یا بیشتر باشد. پاکت های لثه با این عمق محیطی را فراهم می کنند که باکتری های مضر بیشتری درون آنها رشد می کنند.
در اینجا یک تفکیک از عمق های مختلف پاکت وجود دارد:
بر اساس آکادمی پریودنتولوژی آمریکا، هر پاکت با اندازه 4 میلی متر یا بیشتر نشان دهنده نوعی آسیب به بافت های نگهدارنده دندان است که به عنوان پریودنتیت شناخته می شود.
در پریودنتیت متوسط، باکتری های زیر لثه افزایش یافته و پاکت ها پیشرفت می کنند و به بیشتر از 4 میلی متر می رسند. در این مرحله بافت های لثه رو به زوال هستند و تحلیل استخوان در تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس بیشتر قابل مشاهده است. دندانپزشک شما درمان برای جلوگیری از پیشرفت بیشتر بیماری را توصیه می کند.
پاکت های بیشتر از 6 میلی متر نشان دهنده تخریب پیشرفته چسبندگی بافت لثه و استخوان پشتیبان است. دندان ها به دلیل از دست دادن تکیه گاه ممکن است شروع به جابجایی یا لق شدن کنند. در تلاش برای احیاء چسبندگی و استخوان تحلیل رفته به درمان گسترده نیاز است.
هر چه پاکت عمیق تر باشد، بیماری شدیدتر است. پاکت های عمیق تر تمایل دارند باکتری های مضر بیشتری را در خود جای دهند و می توانند منجر به بدتر شدن التهاب و تسریع تحلیل استخوان اطراف دندان ها شوند.
چه چیزی پاکت عمیق محسوب می شود؟
پاکت ها چقدر عمیق می توانند شوند؟
عمق پاکت های پریودنتال چقدر می تواند باشد؟ در موارد شدید پریودنتیت، پاکت های لثه می توانند از 1 تا 3 میلی متر تا بیشتر از 10 میلی متر متغیر باشند.
در اینجا چند نمونه از پاکت های بسیار عمیق پریودنتال آورده شده اند:
بر اساس مطالعات بالینی، عمیق ترین عمق پاکت ثبت شده در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن می تواند از 10 میلی متر فراتر برود و حتی در برخی موارد به بیشتر از 12 میلی متر برسد. پروب های اولتراسونیک که حتی عمیق تر از کاوشگرهای سنتی اندازه گیری می کنند، پاکت هایی تا عمق ۱۶ میلی متر را شناسایی کرده اند.
از آنجا که پاکت ها از 7 میلی متر و بخصوص 10 میلی متر بیشتر می شوند، پیش آگهی دندان بسیار ضعیف می شود. در این اعماق، استخوان زیرینی که دندان را در جای خود نگه می دارد، تحلیل می رود. پاکت های بسیار عمیق همچنین حاوی مقادیر فراوانی از باکتری های مضر هستند که از بین بردن کامل آنها دشوار یا غیرممکن است.
چه چیزی باعث ایجاد پاکت های عمیق لثه می شود؟
چندین دلیل احتمالی برای ایجاد عمق غیر طبیعی پاکت لثه وجود دارد:
چه چیزی باعث ایجاد پاکت های عمیق لثه می شود؟
علائم و نشانه های پاکت عمیق
علائم و نشانه های پاکت های عمیق لثه ممکن است شامل موارد زیر باشند:
مهم است که توجه داشته باشید که در مراحل اولیه، پاکت ها اغلب بدون درد یا علائم مسهود پیشرفت می کنند. بسیاری از بیماران از شکل گیری پاکت ها آگاه نیستند و آنها به تدریج عمیق می شوند. انجام منظم پروب و معاینه پریودنتال برای بررسی افزایش عمق پاکت ضروری است.
عوارض ناشی از پاکت های عمیق
اگر پاکت های عمیق لثه درمان نشوند، ممکن است تعدادی از مشکلات جدی سلامت دهان رخ دهند:
هرچه پاکت های عمیق طولانی تر باقی بمانند، آسیب سریع تر و غیرقابل برگشت تر می شود. درمان اولیه نقش کلیدی دارد.
تشخیص عمق پاکت
دندانپزشکان از ابزار استانداردی به نام پروب پریودنتال برای اندازه گیری و تشخیص عمق پاکت در طول معاینه استفاده می کنند. این پروب فلزی نازک به آرامی درون فضای بین دندان و خط لثه قرار می گیرد. بر اساس علامت های میلی متری روی پروب که در بالای خط لثه قابل مشاهده هستند، عمق پاکت تعیین می شود.
به طور معمول، پروب در شش محل در اطراف هر دندان انجام می شود. اینها شامل فضاهای بین دندان های عقب و جلو، عقب و کناره های دندان های دیگر هستند. این ابزار این امکان را برای دندانپزشکان فراهم می کند تا عمق پاکت های اطراف همه دندان ها را تعیین کنند. در یک دهان سالم، همه اندازه ها باید 1 تا 3 میلی متر باشند.
پروب کردن اغلب به صورت سالانه و در پاکسازی های پیشگیرانه برای غربالگری پریودنتیت انجام می شود. اگر هر نقطه ای بیشتر از 3 میلی متر باشد، مجموعه کاملی از اندازه گیری های پروب در اطراف همه دندان ها انجام می شود و سپس در مراجعات بعدی برای ردیابی هرگونه تغییر تکرار می شود. همچنین ممکن است از تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس همراه با پروب کردن برای ارزیابی سطح استخوان اطراف دندان استفاده شود.
در حالت ایده آل، دندانپزشکان برای دقیق ترین قرائت ها باید پروب کردن را تحت بی حسی انجام دهند. با این حال، پروب کردن بدون بی حسی معمول تر است. لثه ها همچنان باید بتوانند در برابر پروب منقبض شوند تا امکان اندازه گیری دقیق عمق پاکت را فراهم کنند.
تشخیص عمق پاکت
درمان برای کاهش پاکت های عمیق
در صورتی که پروب هر گونه پاکت 4 میلی متری یا بیشتر را نشان دهد، درمان برای کاهش عمق پاکت و جلوگیری از تحلیل اضافی استخوان و چسبندگی ضروری است. گزینه ها ممکن است شامل موارد زیر باشند:
آیا لثه های تحلیل رفته می توانند دوباره رشد کنند؟
متأسفانه لثه های تحلیل رفته پس از جدا شدن از دندان ها، خود به خود رشد نمی کنند. از آنجا که تحلیل رفتن لثه یک نتیجه شایع پریودنتیت و افزایش عمق پاکت است، درمان بیماری زمینه ای اولویت نخست است.
رای جایگزینی بافت لثه تحلیل رفته لثه و در صورت نیاز پوشاندن سطوح ریشه که در معرض محیط دهان قرار دارند، می توان فرایندهایی مانند پیوند لثه را انجام داد. در طول پیوند، مقدار کمی از بافت لثه از سقف دهان یا از محل های اهداء کننده در لثه ها برداشته می شود. سپس مواد پیوند با دقت روی نواحی تحلیل رفته بخیه زده می شوند.
در برخی موارد، غشاء های مصنوعی یا جایگزین های بافت بر پایه کلاژن ممکن است به جای مواد پیوند طبیعی برای تحریک رشد بافت جدید استفاده شوند.
با یک پیوند موفق، پوشش لثه ریشه دندان ترمیم می شود. با ورود مجدد خون به محل های پیوند، بافت سازگار شده و محکم به دندان ها می چسبد. این می تواند حاشیه طبیعی لثه اطراف دندان را بازسازی کند. دندانپزشکان معمولاً پس از تثبیت پریودنتیت با درمان، روی فرایندهای پیوند تمرکز می کنند.
بهداشت مداوم دهان و پاکسازی منظم دندان ها پس از پیوند برای مدیریت باکتری ها و جلوگیری از تحلیل اضافی همچنان مورد نیاز است. ترک سیگار نیز نتایج را بهینه می کند.
بهداشت خوب دهان و دندان برای مدیریت پاکت های لثه
اقدامات روزانه بهداشت دهان و دندان برای مدیریت افزایش عمق پاکت و جلوگیری از تحلیل رفتگی بیشتر لثه ها حیاتی است. مراقبت های خانگی عالی عبارتند از:
بهداشت خوب دهان و دندان برای مدیریت پاکت های لثه
سؤالات متداول
در خانه چگونه می توان فهمید که پاکت لثه عمیق است؟
فقط با نگاه کردن نمی توانید تشخیص دهید. تحلیل رفتن لثه می تواند با حداقل علائم رخ دهد. معاینات منظم دندانپزشکی برای پروب کردن، همراه با اطلاع دادن هرگونه تورم، خونریزی یا حساسیت لثه که می تواند نشان دهنده ایجاد پاکت باشد به دندانپزشک، نیاز است.
اگر اندازه گیری های پاکت عمیق تر را نادیده بگیرم چه اتفاقی می افتد؟
نادیده گرفتن افزایش عمق پاکت 4 میلی متری یا بیشتر باعث بدتر شدن روند عفونت می شود. تحلیل رفتن غیر قابل برگشت مداوم استخوان در نهایت منجر به لق شدن و از دست رفتن دندان می شود. تحقیقات همچنین پریودنتیت درمان نشده را با افزایش التهاب سیستمیک و خطر بالای بیماری قلبی، عوارض دیابت و برخی سرطان ها مرتبط می دانند.
آیا پاکت لثه بعد از درمان می تواند بازگردد؟
آری، ایجاد پاکت های جدید یا تکرار شونده در طول زمان پس از درمان امکان پذیر است، بخصوص اگر بهداشت دهان و دندان ضعیف باشد. عوامل خطر مانند سیگار کشیدن و دیابت باید کنترل شوند. پاکسازی تخصصی هر 3 تا 4 ماه یک مرتبه، همراه با مسواک زدن و نخ دندان کشیدن روزانه عالی می توانند به حفظ نتایج طولانی مدت پس از درمان کاهش پاکت کمک کنند.
آیا درمان با آنتی بیوتیک راه حلی برای پاکت های عمیق است؟
آنتی بیوتیک ها ممکن است در کوتاه مدت برای درمان عفونت های فعال مرتبط با پاکت های عمیق مناسب باشند. با این حال آنها نمی توانند پاکت ها را به طور کامل برطرف کنند. آنتی بیوتیک ها تنها بخشی از مدیریت بیماری های پریودنتال پیشرفته هستند، و همراه با پاکسازی عمیق، لیزر درمانی، جراحی لثه، بهداشت دهان و نظارت مداوم استفاده می شوند.
بهبودی پس از پیوند لثه چگونه است؟
با مراقبت مناسب، بهبود پیوند لثه چندین هفته طول می کشد. تورم در عرض 7 تا 14 روز فروکش می کند. بخیه ها ظرف مدت 1 تا 2 هفته حل می شوند. حساسیت و تحریک پذیری معمولاً پس از 1 ماه به طور قابل توجهی بهبود می یابد. بهبود کامل بافت، بلوغ و بازسازی ممکن است به مدت 4 تا 6 ماه ادامه یابد. از ایجاد مزاحمت در طول بهبودی در نواحی پیوند شده خودداری کنید.
نتیجه گیری
پاکت های پریودنتال بیشتر از 3 تا 4 میلی متر نشان دهنده ابتلا به پریودنتیت هستند که نیاز به مداخله درمانی را ضروری می کنند. پاکت ها اغلب رو به عمق پیشروی می کنند که در صورت عدم کنترل، منجر به تحلیل غیرقابل برگشت استخوان در اطراف دندان می شود. این در بیماری پیشرفته در نهایت می تواند منجر به لق شدن دندان و از دست دادن دندان شود. انجام معاینات منظم پریودنتال و پروب برای تشخیص زود هنگام و درمان افزایش عمق پاکت قبل از آسیب دیدگی بسیار مهم است. مدیریت صحیح بیماری پریودنتال همچنین به کاهش خطرات بیماری های سیستمیک کمک می کند. با درمان تخصصی همراه با بهداشت روزانه دهان، می توان عمق پاکت لثه را کاهش داد و برای حفظ دندان ها آنها را کنترل کرد.
آیا با از دست رفتن دندان بیماری لثه خوب می شود؟
/0 نظرها/در دسته‌بندی نشده, مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات عمومی دندانپزشکی, مقالات مشکلات دهان و دندان /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
پاسخ سریع این است که هیچ بیماری لثه ای با برداشتن دندان ها از بین نمی رود، اما خبر خوب این است که بیماری لثه با خود مراقبتی روزانه در منزل از بین می رود. در برخی موارد، زمانی که پریودنتیت پیشرفته ایجاد شده است، کشیدن دندان ممکن است بخشی از طرح درمان کلی شما باشد.
در این مقاله، رابطه بین بیماری لثه و کشیدن دندان را بررسی می کنیم و توضیح می دهیم که چرا کشیدن دندان بیماری لثه را درمان نمی کند و چرا ممکن است در برخی موارد کشیدن دندان ضروری باشد. ما همچنین توضیح می دهیم که چگونه می توانید بیماری لثه را درمان کنید و مانع از دست دادن دندان در منزل شود.
شناخت بیماری لثه
بیماری لثه در درجه اول به دلیل تجمع پلاک، یک لایه چسبناک از باکتری ایجاد می شود که روی دندان ها تشکیل می شود. در حالی که کشیدن سیگار، تغییرات هورمونی و برخی شرایط پزشکی می توانند خطر ابتلا به بیماری لثه را افزایش دهند، بهداشت ضعیف دهان و دندان شایع ترین علت است.
علائم اولیه شامل قرمزی، تورم لثه، بوی بد دهان و خونریزی لثه هستند. تشخیص و درمان زود هنگام بیماری لثه برای جلوگیری از بروز عوارض بیشتر بسیار مهم است. زمانی که دندان ها درمان نشوند ممکن است در معرض خطر افتادن قرار گیرند.
ارتباط بین بیماری لثه و از دست دادن دندان
بیماری لثه به دلیل ماهیت پیشرونده ای که دارد، می تواند منجر به از دست رفتن دندان شود. با پیشرفت بیماری لثه، باکتری ها و سموم به بافت های نگهدارنده دندان از جمله لثه، الیاف پریودنتال و استخوان فک حمله می کنند. این می تواند باعث لق شدن دندان ها شود و در نهایت اگر اجازه داده شود بیماری به مرحله پیشرفته برسد، کشیدن دندان ها را ضروری می کند. اگر بیماری لثه را نادیده بگیرید این اتفاق رخ می دهد.
ارتباط بین بیماری لثه و از دست دادن دندان
آیا می توان بیماری لثه را از طریق کشیدن دندان به طور کامل درمان کرد؟
از آنجا که بیماری لثه، همانطور که از نام آن بر می آید، بیماری لثه ها (و ساختارهای زیر سطحی) است، کشیدن دندان ها بیماری لثه را درمان نمی کند. در واقع، آن دسته از افرادی که هیچ دندانی ندارند، افراد بی دندان، نیز اگر از لثه های خود مراقبت نکنند، می توانند به بیماری لثه مبتلا شوند، البته تشکیل پلاک (باکتری های میکروسکوپی که باعث ایجاد مشکل می شوند) دشوارتر است.
مؤثرترین راه برای درمان ورم لثه یا جلوگیری از پیشرفت پریودنتیت، درمان های ویژه سلامت لثه و اقدامات پیشگیرانه مانند خود مراقبتی روزانه هستند.
استثناعی برای این موضوع
همانطور که عموماً در مورد علم و سلامت صادق است، همیشه یک استثناء وجود دارد. و در حالی که کشیدن دندان از نواحی درگیر بیماری لثه، باعث درمان بیماری لثه نخواهد شد، در برخی موارد دندانپزشکان ممکن است توصیه کنند که دندان عقل (دندان مولر سوم) کشیده شود.
کشیدن دندان مولر سوم یا دندان عقل
از آنجا که دندان های عقل اغلب از نظر دندانی اهمیت چندانی ندارد (با توجه به عملکرد آنها) اگر پاکت دندان ادامه داشته باشد یا دندان عقل دوم را در معرض خطر قرار دهد، ممکن است دندانپزشک تصمیم به کشیدن آنها بگیرد.
اغلب دندان های عقل در مکانی در پشت دهان قرار می گیرند که دسترسی به آنها دشوار است، و به دلیل رویش جزئی یا زاویه آنها به سختی تمیز می شوند. اگر نگهداری کافی از این دندان ها (مسواک زدن و نخ دندان کشیدن) برای بیمار دشوار باشد، ممکن است در درازمدت کشیدن دندان گزینه بهتری باشد تا بتوان پاکت های عمیق را درمان کرد و خطرات سلامتی دندان مولر دوم و به طور کلی سلامت فرد را از بین برد.
کشیدن دندان مولر سوم یا دندان عقل
گاهی اوقات در بیماری پیشرفته لثه کشیدن دندان ضروری است!
در برخی موارد، زمانی که پریودنتیت بسیار پیشرفته است، ساختارهایی که دندان ها را در جای خود نگه می دارند – الیاف های پریودنتال و استخوان به شدت تحت تأثیر قرار می گیرند، به گونه ای که این ساختارها آسیب می بینند. الیاف ها شل می شوند، استخوان رو به عقب تحلیل می رود و دیگر به طور کامل از دندان ها حمایت نمی کنند. لثه ها نیز تحلیل می روند و ریشه های دندان ها در معرض دید قرار می گیرند. هنگامی که این اتفاق رخ می دهد، دندان ها لق می شوند و می لرزند. آنها در معرض خطر از دست رفتن قرار می گیرند. دندانپزشک ممکن است تصمیم بگیرد که بهترین اقدام کشیدن آنها است.
مدیریت بیماری لثه
اگر بیماری لثه دارید، مراقبت از سلامت لثه ها برای پیشگیری از بروز عوارض و مدیریت مؤثر بیماری لثه بسیار مهم است. پیروی از دستورالعمل های دندانپزشک در مورد اقدامات بهداشتی دهان، مانند مسواک زدن ملایم دو مرتبه در روز و پاکسازی فضاهای بین دندانی، می تواند باعث بهبودی شود.
درمان های پیشرفته
ممکن است ترکیب خود مراقبتی روزانه و درمان های تخصصی سلامت لثه نیاز باشد. اینها شامل جرم گیری و تسطیح سطح ریشه، آنتی بیوتیک ها (در تعداد کمی از موارد) و لیزر درمانی هستند. بسته به شدت و وسعت بیماری، این درمان ها ممکن است همراه با کشیدن دندان، ایمپلنت های دندانی، و پیوند استخوان و یا لثه مورد استفاده قرار گیرند.
استراتژی های بلند مدت برای پیشگیری از بیماری لثه و حفظ سلامت دهان
بیماری لثه یک بیماری التهابی است که لثه ها و ساختارهای نگهدارنده زیرین دندان ها را در جای خود تحت تأثیر قرار می دهد. این بیماری دندان نیست. کشیدن دندان بیماری لثه را درمان نمی کند. با این حال، در برخی موارد ممکن است کشیدن دندان عقل برای جلوگیری از آسیب دیدن دندان مولر دوم نیاز باشد. در موارد پیشرفته، دندان ها ممکن است به قدری لق و لرزان شوند که ممکن است قبل از افتادن به کشیدن نیاز داشته باشند.
پیشگیری از بیماری لثه و حفظ سلامت دهان نیازمند تلاش مداوم است. اقدامات خوب بهداشت دهان مانند مسواک زدن منظم و نخ دندان کشیدن بسیار مهم هستند. علاوه بر این، مهم است که سیگار را ترک کنید، شرایط پزشکی زمینه ای را مدیریت کنید، یک رژیم غذایی متعادل داشته باشید و برای معاینات منظم دندانپزشکی و پاکسازی تخصصی مراجعه کنید.
استراتژی های بلند مدت برای پیشگیری از بیماری لثه و حفظ سلامت دهان
سوالات متداول
چه مدت طول می کشد تا دندان ها در اثر بیماری لثه از دست بروند؟
اگر اقدامی انجام ندهید و علائم و نشانه های ژنژیویت (مرحله اولیه و برگشت پذیر بیماری لثه) را درمان نکنید، به سرعت، در عرض 2 تا 3 هفته پیشرفت می کند و به پریودنتیت تبدیل می شود (آسیب ایجاد شده در این مرحله برگشت پذیر نیست).
سرعت پیشرفت آن تا رسیدن به مراحل پیشرفته که در آن دندان ها در معرض خطر افتادن قرار می گیرند، در بیماران مختلف متفاوت است. بهتر است برای جلوگیری از افتادن دندان هر چه سریع تر اقدام و بیماری لثه را درمان کنید.
آیا دریافت دندان مصنوعی بیماری لثه را متوقف می کنند؟
خیر، دریافت دندان مصنوعی مانع ابتلا به بیماری لثه نمی شود. در واقع، در صورتی که امکان ایجاد پلاک بین دندان های مصنوعی و لثه ها ایجاد شود، ممکن است به بیماری لثه مبتلا شوید. کشیدن دندان و دریافت دندان مصنوعی باعث توقف بیماری لثه نمی شود، همانطور که در بالا گفته شد مراقبت از لثه تنها راه پیشگیری از بیماری لثه است.
اگر قبلاً به دلیل بیماری لثه دندان های خود را از دست داده اید، بهتر است در مورد اینکه کدام دندان مصنوعی برای شما بهترین است با دندانپزشک خود صحبت کنید.