بخش تخصصی پیوند استخوان فک
جراحی پیوند استخوان فک، فرآیند بازسازی و جایگزین‌کردن بخشی از فک که‌دچار تحلیل استخوان شده‌است را‌به عهده دارد. این عمل با استفاده‌از مواد شبه استخوان یا استخوان برای ایجاد شرایط مناسب قبل از انجام ایمپلنت‌های دندانی و‌یا سایر ترمیم‌های دندانی و جایگزین کردن دندان از‌دست رفته، صورت می‌گیرد. همچنین موجب افزایش ارتفاع و عرض استخوان فک و پُر شدن نقایص استخوانی می‌شود.
ایمپلنت دندانی و درمان ارتودنسی
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
ایمپلنت های دندانی و براکت های ارتودنسی
اگر قرار است به زودی ایمپلنت دندانی دریافت نمایید، این امکان وجود دارد که ممکن است نیاز باشد تحت درمان ارتودنسی نیز قرار بگیرید تا زیبایی ایمپلنت های دندانی جدید خود را چند برابر کنید. پرسشی که اغلب بیماران از جراح ایمپلنت و ارتودنتیست خود می پرسند این است که با قرار گرفتن یک ایمپلنت جدید، یا با وجود یک ایمپلنت قدیمی داخل دهان، آیا قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها ضروری است یا خیر. پاسخ این پرسش هم مثبت است هم منفی. در واقع، حقیقت این است که پاسخ به وضعیت خاص هر بیمار بستگی دارد و اکثر دندانپزشک ها معتقدند برای رسیدن به بهترین نتایج ایمپلنت های دندانی، باید تحت درمان ارتودنسی قرار گرفت.
ایمپلنت های دندانی برای بیماران فوق العاده مفید هستند و برای جایگزینی دندان هایی استفاده می شوند که در نتیجه پوسیدگی یا حتی آسیب از دست رفته باشند. ایمپلنت های دندانی دارای یک پست تیتانیومی هستند که با کمک جراحی داخل استخوان فک کاشته می شوند. وقتی پست بهبود پیدا می کند، به لثه های زیرین متصل می شود، دندانپزشک عمومی یک روکش زیبایی به بالای آن متصل می کند. این روکش درست مانند دندان های طبیعی عمل خواهد کرد.
برخی فواید ایمپلنت های دندانی عبارتند از:
در این مقاله به تعدادی از پرسش هایی خواهیم پرداخت که در رابطه با ایمپلنت های دندانی و درمان ارتودنسی برای بسیاری از بیماران مطرح می شوند.
کاشت ایمپلنت دندانی و درمان ارتودنسی
اول کاشت ایمپلنت یا درمان ارتودنسی؟
اگر در موقعیتی هستید که هم نیاز به درمان ارتودنسی دارید، هم کاشت ایمپلنت های دندانی، اغلب توصیه می شود ابتدا از براکت ها و دیگر درمان های ارتودنسی بهره مند شوید. با این حال، اگر یک یا چند دندان خود را از دست داده باشید، ممکن است همیشه این امکان وجود نداشته باشد، زیرا جابجا کردن تنها چند دندان باقی مانده بسیار دشوار و هماهنگ کردن آنها با ایمپلنت و روکش هایی که در آینده در کنار آنها قرار خواهند گرفت کار دشواری خواهد بود. در این صورت ابتدا کاشت ایمپلنت های دندانی به شما توصیه می شود.
ایمپلنت های دندانی پس از کاشت قابل جابجا شدن نخواهند بود، به این معنا که حتی با وجود درمان ارتودنسی نیز نمی توان ایمپلنت ها را جابجا نمود. اغلب، برای ایجاد فضای کافی برای ایمپلنت های دندانی بیماران باید تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرند، مخصوصاً اگر ساختار استخوانی آنها به مرور زمان تغییر کرده باشد. بنابراین، بهتر است برای کاشت ایمپلنت های دندانی خود به یک جراح مجرب مراجعه نمایید تا با هماهنگی ارتودنتیست، ایمپلنت های شما را هماهنگ با وضعیت پیش بینی شده دندان ها پس از درمان ارتودنسی بکارد.
کاشت ایمپلنت دندانی و درمان ارتودنسی
از دست رفتن دندان و درمان ارتودنسی
اگر تنها تعداد اندکی از دندان های خود را از دست داده اید، استفاده از براکت های ارتودنسی امکان پذیر است. ارتودنتیست ها برای مؤثر واقع شدن درمان ارتودنسی گزینه های متعددی در اختیار دارند. ابتدا، اگر دندان ها چندان دور از یکدیگر نیستند، می توان با استفاده از براکت های ارتودنسی شکاف بین آنها، جایی که دندان از دست رفته است، را بست. بیماران این روش را بیشتر می پسندند، زیرا نیاز به هیچ فرایند اضافی ندارد و می تواند در صرفه جویی زمان و هزینه برای کاشت ایمپلنت های دندانی به آنها کمک کند.
اگر وضعیت به گونه ای است که برای ایجاد فضای کافی به منظور کاشت ایمپلنت های دندانی یا برای اصلاح دیگر مشکلات مانند فشردگی دندان ها/ فاصله بین آنها یا مشکلات بایت، درمان ارتودنسی نیاز باشد، هنوز هم امکان کارگذاری براکت ها روی دندان ها وجود دارد. در حقیقت، عاقلانه این است که ابتدا هر گونه نگرانی مربوط به بایت یا زیبایی های لبخند با کمک براکت ها یا اینویزیلاین ها بر طرف شود، زیرا ایمپلنت های دندانی حتی اگر پس از آن کار گذاشته شوند بهترین ظاهر را خواهند داشت.
کاشت ایمپلنت دندانی و درمان ارتودنسی
اتصال براکت ها روی روکش ایمپلنت
بیمارانی که داخل دهان خود روکش دارند، اغلب فکر می کنند آیا می توانند تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرند یا خیر. پاسخ مثبت است. هرگز برای صاف کردن دندان ها دیر نیست. براکت های فلزی یا شفاف می توانند روی روکش ها نیز متصل شوند، و از چسب مخصوصی برای ایجاد اتصال بین روکش و براکت استفاده می شود.
کاشت ایمپلنت دندانی و درمان ارتودنسی
استفاده از اینویزیلاین؛ قبل یا بعد از کاشت ایمپلنت های دندانی؟
گزینه شگفت انگیز دیگری که در اختیار بیمارانی قرار دارد که ایمپلنت دندانی دارند، اینویزیلاین است، که عبارت است از یک دسته الاینرهای پلاستیکی، شفاف، متحرکی که نیاز به هیچ ماده چسبنده ای ندارند. تنها پرسشی که برای بیمارانی که به زودی از ایمپلنت دندانی برخوردار خواهند شد، پیش می آید این است که اینویزیلاین باید قبل از کاشت ایمپلنت استفاده شود یا بعد از آن.
ارتودنتیست ها معتقدند اینویزیلاین ها باید قبل از کاشت ایمپلنت های دندانی دریافت و استفاده شوند. ایمپلنت های دندانی با کمک جراحی داخل استخوان فک کار گذاشته می شوند. پس از بهبود، دیگر جابجا نخواهند شد. به این معنا که می توانند در روند درمان ارتودنسی اختلال ایجاد کنند. اگر دندان های اطراف ایمپلنت های دندانی تحت تأثیر جابجایی با اینویزیلاین قرار بگیرند، ایمپلنت ها می توانند در روند درمان اختلال ایجاد کنند.
اگر قصد دارید تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرید و تعدادی از دندان های خود را از دست داده اید، بهتر است ابتدا با یک ارتودنتیست مشورت کنید تا در صورت لزوم شما را به یک جراح کاشت ایمپلنت ارجاع دهد.
پیشگیری از شکست ایمپلنت دندانی با لیزر
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
برای بسیاری از افرادی که یک یا چند دندان خود را از دست داده اند، ایمپلنت های دندانی بهترین جایگزین برای پروتزهای مصنوعی هستند زیرا احساسی مانند دندان های طبیعی دارند و پوسیده نمی شوند. اما داشتن ایمپلنت های دندانی به این معنا نیست که شما مجاز هستید تمیز کردن دندان ها و مراقبت های عادی پیشگیرانه دندانی را فراموش کنید. برخی افرادی که کاشت ایمپلنت دندانی داشته اند به اشتباه فکر می کنند از آنجا که ایمپلنت ها در برابر بیماری مقاوم هستند، نیاز به مسواک زدن یا کشیدن نخ دندان دقیق ندارند. هیچ چیز نمی تواند فراتر از واقعیت برود.
اگر مراقبت های دندانی را به خوبی انجام نمی دهید، در نهایت دچار نوعی عفونت خواهید شد که مختص ایمپلنت های دندانی است: پری ایمپلنتیت.
پیشگیری از شکست ایمپلنت دندانی با لیزر
پری ایمپلنتیت بیماری است شبیه بیماری لثه (پریودنتیت)، که توسط نوعی باکتری بوجود می آید که روی سطح ایمپلنت های دندانی انباشته می شوند. این نوع باکتری ها گونه های نسبتاً متفاوتی از موجودات زنده هستند، اما نتایجی شبیه دیگر باکتری ها به جای می گذارند. این نوع باکتری ها قادرند بافت های استخوانی و لثه اطراف ایمپلنت های دندانی را تخریب کنند، و باعث می شوند استخوان اطراف ایمپلنت از بین برود. این روند به تدریج موجب از بین رفتن پوشش روی ایمپلنت های دندانی می شود و پیچ آن قابل مشاهده خواهد بود و موجب شکست ایمپلنت دندانی خواهد شد.
با برداشته شدن پوشش روی ایمپلنت های دندانی، تمیز کردن رزوه های ایمپلنت دشوارتر از دندان های طبیعی خواهد بود. باکتری ها عاشق شیار هستند. مطالعات حاکی از این هستند که افراد سیگاری بیشتر مستعد شکست ایمپلنت های دندانی می باشند، حتی اگر به طور منظم مسواک بزنند. اما افراد سیگاری تنها افرادی نیستند که در معرض خطر می باشند. شکست ایمپلنت های دندانی به معنای شل شدن ایمپلنت و نیاز به برداشته شدن آن است. افراد مبتلا به دیابت، افرادی که سوء مصرف مواد دارند، و نیز افراد مبتلا به پوکی استخوان، باید به طور منظم مسواک بزنند و هر 3 تا 4 ماه یک مرتبه، از خدمات پاکسازی و جرمگیری تخصصی برخوردار شوند.
پیشگیری از شکست ایمپلنت دندانی با لیزر
لیزر در درمان پری ایمپلنتیت
اما همه ایمپلنت های عفونی در نهایت با شکست مواجه نمی شوند. با عفونی شدن یک ایمپلنت، فرایند ضد عفونی سازی با لیزر می تواند به پاکسازی آن کمک کند. متخصصان جراحی لثه و کاشت ایمپلنت با کمک فرایندی به نام LAPIP (laser assisted peri-implantitis procedure) یا فرایند درمان ایمپلنت با کمک لیزر، می تواند ایمپلنت هایی که دچار عفونت شده اند را درمان نمایند.
پیشگیری از شکست ایمپلنت دندانی با لیزر
درمان پری ایمپلنتیت با لیزر
در فرایند LAPIP از یک لیزر مخصوص بافت لثه به نام PerioLase MVP-7 استفاده می شود که به طور انتخابی باکتری های مولد بیماری را از بین می برد، و بافت های عفونی لثه را بر می دارد، در حالی که بافت های سالم را دست نخورده باقی می گذارد. علاوه بر این، لخته خون حرارتی که با کمک لیزر بوجود آمده است این قابلیت را دارد که با تحت کنترل درآوردن عوامل بازتولید استخوان و بافت نرم خود بدن، ترمیم استخوان را تحریک کند. هیچ برش، بخیه، مواد پیوندی، یا فاکتور رشد خارجی وجود ندارد، و ناراحتی پس از فرایند یا اصلاً وجود ندارد یا بسیار اندک خواهد بود.
حدود 40 سال، استاندارد طلائی برای بازتولید استخوان، جراحی مرسوم با استفاده از استخوان پیوندی، فاکتورهای رشد و مواد بیولوژیکی دیگر بوده است. خطرات عبارتند از تورم، خونریزی، و درد قابل توجه پس از فرایند جراحی.
این نوع لیزر دارای طول موجی است که به طور ویژه برای درمان بیماری لثه مؤثر است. در اصل، این لیزر نخستین بار برای ترمیم و اصلاح بافت نرم به تأیید سازمان غذا و دارو رسید. اما مدتی بعد همین سازمان تأیید کرد که لیزر بافت نرم برای کمک به بازسازی استخوان نیز مفید است. برای برخوردار بودن از استانداردهای سازمان غذا و دارو، لیزر باید قادر به بازسازی استخوان باشد به گونه ای که مجدداً به ایمپلنت متصل شود.
پیشگیری از شکست ایمپلنت دندانی با لیزر
فواید لیزر برای درمان پری ایمپلنتیت
با کمک لیزر برای درمان پری ایمپلنتیت، بیماران زمان کمتری را در مطب دندانپزشکی صرف می کنند و زمان ریکاوری (بهبود) آنها کمتر خواهد بود. تعداد جلسات کمتری نیاز دارند تا پس از درمان به دندانپزشک مراجعه کنند، و میزان ناراحتی آنها نیز بسیار کمتر خواهد بود.
اگر همه اینها واقعیت داشته باشند عالی است، اما بسیاری افراد انتظار دارند LAPIP گرانتر از جراحی های مرسوم باشد. در واقع، در مقایسه با پیوندهای استخوان و دیگر فاکتورهای رشدی که برای بازتولید استخوان استفاده می شوند، هزینه آن بسیار کمتر است زیرا دندانپزشک مجبور به استفاده از زیست مواد پر هزینه نیست. علاوه بر این، بیماران مبتلا به بیماری های مزمن مجبور به توقف استفاده از داروهای خود نیستند. به عنوان مثال، بیمارن قلبی که از داروهای رقیق کننده خون مانند کومادین Coumadin، پلاویکس Plavix، و زارلتو Xarelto استفاده می کنند، برای قرار گرفتن تحت جراحی های مرسوم باید مصرف داروهای خود را متوقف کنند، تا خطر افزایش خونریزی را کاهش دهند. در غیر اینصورت، گزینه های مناسبی برای جراحی نیستند. درمان با کمک LAPIP به بیمار اجازه می دهد تا به مصرف داروهای خود ادامه دهد، زیرا لیزر موجب بوجود آمدن لخته خون با دوامی می شود.
بهترین سد دفاعی در برابر عفونت، رعایت بهداشت دهان و انجام چکاپ های منظم است. اگر حین مسواک زدن لثه های شما دچار خونریزی می شوند، باید هر چه سریعتر به جراح و متخصص بیماری های لثه مراجعه نمایید.
حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
ایمپلنت های دندانی در سراسر دنیا به میلیون ها زن و مرد کمک کرده اند تا با بالاتر رفتن اعتماد به نفس خود، از زندگی بیشتر لذت ببرند و چهره خود را زیباتر کنند و پس از، از دست دادن دندان ها عملکرد دهان خود را بهبود ببخشند. و برای تعداد بسیار زیادی بیماران، فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی بی درد سر و بدون هیچ حادثه ای انجام شده است، بدون اینکه هیچ عوارض جانبی یا پیچیدگی یا مشکلی بروز پیدا کند. اما در موارد بسیار اندکی، بیماران ممکن است به فلز تیتانیومی استفاده شده در ایمپلنت های دندانی از خود آلرژی نشان دهند.
حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی
آلرژی به تیتانیوم چقدر شایع است؟
آلرژی به تیتانیوم بسیار نادر است و بر اساس یکی از مطالعاتی که در این زمینه انجام شده است، حدوداً در 6/0% از افرادی که کاشت ایمپلنت داشته اند رخ می دهد. به این معنا که، 8/1 میلیون نفر از مردم آمریکا ممکن است تا اندازه ای به تیتانیوم آلرژی داشته باشند. مطالعات دیگر حاکی از این هستند که واکنش های آلرژیک زیاد به تیتانیوم می توانند خیلی بیشتر باشند. وقتی این واکنش ها بروز می یابند، علائم آلرژی به تیتانیوم می توانند خفیف تا شدید باشند که شامل موارد زیر هستند:
گرچه خطر حساسیت و آلرژی به تیتانیوم می تواند بسیار اندک باشد، اما این واکنش ها می توانند تأثیرات چشمگیری روی سلامت عمومی بدن داشته باشند- که مسئله بعدی را بوجود خواهد آورد: چگونه می توان متوجه شد آیا فردی به تیتانیوم آلرژی دارد یا خیر؟
حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی
تست حساسیت آلرژی به ایمپلنت
بسیاری از موارد آلرژی، با یک روش ساده به نام تست پچ پوست skin patch test قابل تشخیص هستند. در این تست، موادی که احتمال آلرژی زا بودن آنها بالا است روی قسمت های بسیار کوچکی از پوست، معمولاً روی پشت، اعمال می شوند. سپس این قسمت ها با بانداژهای ضد آب پوشانده می شوند و برای مدتی به حال خود رها می شوند. پس از گذشت مدتی، همان قسمت های پوست، برای علائم حساسیت که حاکی از واکنش های آلرژیک پوست هستند، مورد بررسی قرار می گیرند. گرچه تست های پچ پوست برای برخی از انواع آلرژی ها مفید هستند، اما برای دیگر آلرژی ها، از جمله آلرژی به تیتانیوم چندان صحت ندارند. برای انجام تست آلرژی تیتانیوم، به تست دیگری به نام ملیسا MELISA نیاز است که مخفف Memory Lymphocyte Immunostimulation Assay می باشد. در این تست از یک نمونه بسیار اندک از خون فرد استفاده می شود تا حساسیت به تیتانیوم مورد بررسی قرار گیرد. طی این سنجش، گلبول های سفید خون از بقیه خون جدا می شوند، سپس در معرض تیتانیوم قرار می گیرند. طی چند روز، نمونه خون برای علائم واکنش های آلرژیک مورد بررسی قرار می گیرند. نسبت به تست های سنتی آلرژی پچ پوست، تست ملیسا قادر است نتایج صحیح تری ارائه نماید، مخصوصاً در مواردی که فلز با استخوان یا بافت نرم در تماس خواهد بود. در واقع، علاوه بر استفاده از آن در دندانپزشکی، از آن برای آزمایش آلرژی به فلزات قبل از جراحی تعویض مفصل نیز استفاده می شود، و در دیگر صنایع که آلرژی به فلزات مورد توجه است، کاربرد دارد. در جدول زیر مشاهده می کنید کدام فلزات را می توان با استفاده از تست ملیسا بررسی نمود.
حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی
تست ملیسا چقدر صحیح است؟
درستی تست ملیسا خیلی بیشتر از تست های پچ پوست است، زیرا ملیسا به جای نشان دادن نتایج تماس فلز با سطح پوست، نشان می دهد وقتی فلز با خون و بافت های داخلی بدن تماس پیدا می کند، چه واکنشی نشان می دهد. با این حال، هنوز هم مطالعاتی هستند که صحت تست و قابل اعتماد بودن آن را مورد بررسی قرار داده اند.
حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی
در یکی از این مطالعات مشخص شد، 57% از بیمارانی که مدعی بودند به تیتانیوم حساسیت دارند، به دیگر فلزات، شامل نیکل نیز واکنش نشان دادند. این نتیجه نگران کننده است زیرا، حتی خالص ترین تیتانیوم هم رگه هایی از نیکل در خود دارد. به این معنا که اگر شما به نیکل آلرژی دارید، ممکن است به ایمپلنت های دندانی که در آنها از این فلز استفاده می شود نیز واکنش آلرژیک نشان دهید. آلرژی به نیکل بسیار شایع است؛ در واقع، پس از پیچک های سمی، آنها شایع ترین علل خارش های پوستی آلرژیک هستند.
ایمپلنت های دندانی زیرکونیا
ایمپلنت های دندانی زیرکونیا: جایگزینی برای تیتانیوم
اگر تست شما نشان دهنده حساسیت شما به تیتانیوم باشد چه باید کرد؟ آیا به این معناست که باید کاشت ایمپلنت را فراموش کنید و به فکر استفاده از بریج یا پروتزهای دندانی باشید؟ خیر. برای بیمارانی که جواب تست آلرژی آنها به تیتانیوم مثبت است، ایمپلنت های دندانی زیرکونیا می توانند راهکارهای خوبی باشند. زیرکونیا به جای تیتانیوم، در اصل از سرامیک ساخته شده است. در نتیجه، نیاز نیست نگران واکنش های آلرژیک باشید. چرا همیشه از ایمپلنت های زیرکونیا استفاده نمی شود؟ خب، تا حدودی به این علت که فاقد برخی ویژگی های ایمپلنت های ایمپلنت های تیتانیومی هستند، از جمله طراحی دو تکه آنها و ویژگی پیوند آن که کمک می کند ایمپلنت در جای خود ثابت باقی بماند. با این حال، ایمپلنت های زیرکونیا نیز نقاط ضعف و قوت خود را دارند، اما برای بیمارانی که به تیتانیوم حساسیت دارند، اما می خواهند از مزایای ایمپلنت ها بهره مند شوند، می توانند گزینه های مناسبی باشند.