مقالات تخصصی جراحی زیبایی لثه
برای داشتن لبخندی زیبا علاوه بر پرداختن به بحث بهداشت و سلامت دهان و دندان، شکل ظاهری دندانها و لثه و تناسب آنها با لبها از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند. جراحی زیبایی لثه می‌تواند زیبایی ظاهر لثه را بهبود بخشد و از طرفی سلامت دهان شما را تضمین نماید. برخی افراد با مشکل عقب بودن لثه، بزرگ بودن بافت لثه، و یا دیگر مشکلاتی مواجه هستند که به سلامت و زیبایی ظاهری آنها آسیب می‌رسانند. با برداشتن اندکی از بافت لثه بافت لثه شکل بهتری به خود می‌گیرد. جراحی زیبایی لثه یا افزایش طول تاج دندان روشی ساده برای حل مشکل لبخند لثه‌ای است. در لبخند لثه‌ای دندانها کوتاهتر و لثه بزرگتر به نظر می‌رسد.
عفونت دندان
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
دندان ها انباشته از اعصاب هستند، به همین دلیل است که درد دندان، حتی اگر تنها قسمت کوچکی از دهان را درگیر کند، مشکل کوچکی نیست. درد دندان می تواند بسیار آزار دهنده باشد و معمولاً نتیجه مشکلات عمیق تری است. منشاء درد ممکن است عفونتی باشد که موجب التهاب، حساسیت، یا درد شدید دهان شده است. باید بدانید علت معمول عفونت دندان شما چیست و با رعایت مراقب های بهداشتی دهان و کمک دندانپزشک چگونه می توان درد آن را از بین برد.
عفونت دندان
علائم و نشانه ها
التهاب و درد ضربان دار دندان، نخستین علائم و نشانه های یک مشکل هستند. مشکلی که هنوز چندان پیچیده نشده است، اگر بدون درمان باقی بماند می تواند موجب عفونی شدن دندان و درد شدید ، قرمزی، و تورم آن، و بروز تب شود که نشان می دهد بدن تلاش می کند با عفونت مبارزه کند. علاوه بر این ممکن است در دهان خود مزه بد یا بوی بدی احساس کنید که با مسواک زدن و چرخاندن دهانشویه در دهان از بین نمی رود. در برخی موارد، ممکن است یک دندان شکسته داشته باشید، اما احتمال دارد عفونت هایی که در عمق مرکز دندان هستند پنهان باقی بمانند بدون اینکه هیچ علامت یا نشانه ای غیر از درد و التهاب وجود داشته باشد.
برخی علائم حاکی از اینکه حفره کوچک دندان پیشرفت کرده و منجر به عفونی شدن آن شده است، عبارتند از:
عفونت دندان
باید به شما هشدار دهیم که اگر هم تب دارید، هم تورم، یا در تنفس و بلع مشکل دارید، باید فوراً تحت درمان پزشکی و دارویی قرار بگیرید. اینها علائم و نشانه های عفونت شدیدی هستند که ممکن است به استخوان فک و قسمت های اطراف آن منتشر شده باشد. در صورت امکان، برای یک درمان یک جلسه ای به دندانپزشک مراجعه کنید. حتی اگر امکان مراجعه به دندانپزشک را ندارید، به صورت اورژانسی به پزشک مراجعه نمایید.
عفونت دندان
علل عفونی شدن دندان
انجمن دندانپزشکان آمریکا هشدار داده است که اکثر عفونت های دندان نتیجه عدم درمان پوسیدگی دندان یا وجود ترک در آن هستند. وقتی باکتری به درون مینای دندان نفوذ می کند، می تواند موجب عفونی شدن اعصاب ظریف و شکننده داخل بافت پالپ دندان شود، و منجر به بروز عفونتی خواهد شد که عموماً تحت عنوان “آبسه” شناخته می شود. دندانی که آبسه کرده است نیاز به درمان دندانپزشکی دارد. هر چه برای قرار گرفتن تحت درمان بیشتر صبر کنید و زمان بیشتری از دست دهید، ممکن است عفونت بیشتر گسترش یابد.
هر دندانی می تواند دچار آبسه شود، زیرا همه دندان ها دارای بافت حساسی هستند که مستعد عفونی شدن است. هر چند، برخی تحقیقات حاکی از این هستند، دندان های مولری که دارای فرو رفتگی های عمیق تری هستند، بیشتر مستعد حفره می باشند. در برخی موارد، عفونت می تواند حتی به استخوان فک نیز برسد و باعث شود نیاز باشد جراحی بزرگی روی دهان انجام شود. بنابراین، مهم است به محضی که متوجه شدید ممکن است دندان شما عفونی شده باشد، فوراً به دندانپزشک مراجعه نمایید.
عفونت دندان
گزینه های درمان دندان عفونی
قبل از ترمیم دندان، دندانپزشک باید عفونت آن را پاکسازی کند، که درمان ریشه (عصب کشی) نامیده می شود. برای انجام درمان ریشه نیاز است دندانپزشک داخل دندان را با دریل بتراشد و تخلیه کند تا به قسمت عفونی دسترسی پیدا کند. پس از تخلیه عفونت و باکتری ها، کانال ریشه با یک محلول آنتی باکتریال پاکسازی می شود، و پس از پر کردن حفره آن با مواد مخصوص، روکش روی آن قرار می گیرد تا از دندان محافظت کند. درمان های ریشه، بسته به مدت زمان فعال بودن عفونت، می توانند جزئی یا بزرگ باشند. پس از درمان عفونت ممکن است دندانپزشک برای شما آنتی بیوتیک تجویز کند.
پیشگیری از عفونی شدن دندان
هیچ کس دوست ندارد با درد و ناراحتی ناشی از عفونت دندان مواجه شود. به همین دلیل پیشگیری از چنین مشکل بزرگی مهمترین بخش طرح درمان دندانپزشکی است. همیشه نمی توان مانع شکسته شدن یا ترک خوردن دندان شد. اما می توان از حفره هایی که در نتیجه عادات نادرست دهانی بوجود می آیند پیشگیری کرد. حداقل دو مرتبه در روز، با خمیر دندان فلورایده مسواک بزنید تا به مدت 12 ساعت با باکتری ها و میکروب ها مبارزه کند.
با مسواک زدن و کشیدن نخ دندان می توانید از شر باکتری هایی رها شوید که می توانند به داخل مینای دندان نفوذ کنند و منجر به پوسیدگی (کرم خوردگی و ایجاد حفره) دندان شوند. علاوه بر این، با مراجعه منظم به دندانپزشک و انجام پاکسازی تخصصی و جرمگیری دندان می توانید از عفونی شدن دندان پیشگیری نمایید. در این جلسات دندانپزشک با گرفتن عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس می تواند مکان هایی که احتمال ایجاد حفره در آنها بالا است، و نیز قسمت های سست و ضعیف دندان را بیابد و مشکلات جزئی را پیش از آنکه جدی شوند، درمان نماید.
اجازه ندهید عفونت دندان موجب شود زندگی شما مختل شود. اگر با هر یک از علائم و نشانه های درد دندان گفته شده مواجه شدید، بهتر است به جای درمان های خانگی به فکر درمان های دندانپزشکی باشید، زیرا این علائم بدتر می شوند و مشکلات وخیم تری بوجود خواهند آورد که در نهایت موجب از دست رفتن دندان خواهند شد. در این صورت مجبور به کشیدن دندان و انجام درمان هایی خواهید بود که نیاز به هزینه های گزافی دارند.
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
برای هر نیرویی که وارد می شود نیرویی برابر و در خلاف آن نیز وجود دارد؛ این یکی از قوانین سه گانه فیزیک نیوتن است که پایه و اساس مکانیزم جابجایی دندان ها در درمان ارتودنسی را تشکیل می دهد. به طور سنتی، از ابزار های مختلف داخل و خارج دهانی برای ایجاد لنگر یا تکیه گاه به منظور صاف کردن دندان ها استفاده می شود. طی درمان ارتودنسی، جابجایی برنامه ریزی شده یک یا تعدادی از دندان ها می تواند موجب جابجایی متقابل دندان هایی شود که به عنوان تکیه گاه استفاده می شوند. اندازه گیری نیروی دینامیک دشوار است زیرا اغلب، جابجایی های ناخواسته ای در دندان ها رخ می دهند. این جابجایی های ناخواسته باید جبران شوند. درمان همزمان مشکلات مختلف در بیماران بزرگسال ممکن است بسیار دشوار باشد، مخصوصاً در موقعیت هایی که بواسطه از دست دادن دندان، ناپیوستگی دندان های بیمار (وجود فضای خالی بین دندان ها) قابل مشاهده باشد یا از بیماری پریودنتال (لثه) شدید رنج ببرد. عدم پیوستگی دندان ها به دشواری تخمین نیروی تکیه گاه خواهد افزود و درمان پایدار بسیار دشوار خواهد بود.
هر ارتودنتیستی که جابجایی یک طرفه دندان مولر سوم به محل دندان مولر دوم را امتحان کرده است حتماً مشاهده کرده است که همه دندان های قوس دندانی به سمتی حرکت می کنند که جای خالی در آن قرار گرفته است. در واقع می توان گفت کنترل تکیه گاه دشوار است و محل نهایی دندان غیر قابل پیش بینی خواهد بود.
استفاده از ایمپلنت ها به عنوان کمک به درمان ارتودنسی به سرعت جایگاه خود را پیدا کرده است. آنها ویژگی های یک لنگر ارتودنسی ایده آل را دارند:
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
انواع ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
ایمپلنت های ثابت
ایمپلنت هایی که به شکل ریشه دندان با استخوان فک جوش می خورند، ثابت کرده اند که میزان موفقیت آنها در شرایط فقدان چند دندان یا همه آنها قابل توجه بوده است. کاربرد آنها در درمان ارتودنسی کاری جدید است که در همه جای دنیا انجام می شود. ایمپلنت هایی که با استخوان جوش می خورند می توانند تکیه گاه لازم برای صاف کردن ارتودنتیک دندان ها را فراهم بیاورند و با جابجایی دندان ها و ترمیم های زیبایی می توانند اکلوژنی درست و بی نقص خلق کنند.
حین استفاده از ایمپلنت های ثابت در بیمارانی که در حال رشد هستند باید توجه خاصی شود. ایمپلنت های ثابت، مانند دندان های انکیلوز شده، با رشد فک جابجا نخواهند شد و پس از مدتی، ایمپلنت در مقایسه با دندان های مجاور که در حال رشد هستند در سطح پایین تری خواهد بود. به همین دلیل کاشت ایمپلنت قبل از اتمام فرایند رشد فک باید با احتیاط انجام شود.
معایب ایمپلنت هایی که به شکل ریشه دندان هستند، عبارتند از:
ایمپلنت های دائم می توانند بین 5/3 تا 8 میلی متر قطر و 11 تا 21 میلی متر ارتفاع داشته باشند. برای کاشت آنها تقریبا 8 میلی متر منطقه بدون دندان نیاز است، و قبل از اعمال فشار روی آنها، برای پیوند با استخوان 3 تا 6 ماه زمان نیاز دارند. عموماً این نوع ایمپلنت ها روی خود یک روکش یا بخشی از یک ترمیم را نگه خواهند داشت که متناسب با محل دندان ها پس از جابجایی ارتودنتیک طراحی شده اند. بنابراین ایمپلنت متناسب با وضعیت نهایی دندان ها کاشته می شود، نه وضعیت آنها قبل از جابجایی.
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
ایمپلنت های موقت
ایمپلنت های موقت عموماً 8/2- 5/3 میلی متر قطر دارند و ارتفاع آنها تقریباً به 14 میلی متر می رسد. این نوع ایمپلنت ها تنها به یک فضای 4 میلی متری بدون دندان برای قرار گرفتن نیاز دارند. ایمپلنت های موقت فوری معمولاً از جنس آلیاژ تیتانیوم ساخته می شوند و از دو نظر با ایمپلنت های دائم متفاوت هستند:
استفاده از این نوع ایمپلنت ها به استقامت مکانیکی اولیه ای بستگی دارد که به عنوان تکیه گاه ارتودنسی فراهم می آورند. می توان روی ایمپلنت موقت روکش موقتی قرار داد تا براکت ارتودنسی را به آن متصل کرد یا اینکه سیم ابزار را مستقیماً به ایمپلنت متصل نمود. استفاده از آنها برای شرایطی مناسب است که نیاز است برای قرار دادن یک ایمپلنت کامل جای بیشتری باز شود، از جمله در منطقه دندان های پیش جانبی فک بالا. بلافاصله می توان به ایمپلنت های موقت فشار وارد کرد.
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
ارتو ایمپلنت ها یا ایمپلنت های ارتودنسی
سیستم ارتودنسی اشترومن Straumann’s Ortho System یا ارتو ایمپلنت ها به 6- 8 میلی متر فضا برای کاشته شدن نیاز دارند. برای وارد کردن فشار ارتودنتیک، یک اباتمنت همراه یک روکش موقت، یا ساخت یک ابزار متصل به ایمپلنت نیاز است و قبل از استفاده از آن توصیه می شود دوره سه ماهه جوش خوردن با استخوان سپری شود.
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
مینی ایمپلنت ها
مینی ایمپلنت اساساً نوعی پیچ استخوانی است شبیه مینی ایمپلنت هایی که در ترمیم پلاستیکی برای ثابت کردن پلیت های استخوان استفاده می شوند. فرایند قرار گیری آن طی دو مرحله جراحی انجام می شود و یک بازه زمانی برای بهبود نیاز دارد. مینی ایمپلنت تقریباً 2/1 میلی متر قطر و 6 میلی متر ارتفاع دارد، در نتیجه برای استفاده در ابزارهای ارتودنسی بسیار مفید است. بعلاوه، اگر در تیغه آلوئولار قرار بگیرد می تواند برای جابجایی افقی استفاده شود. پیچ آن آنقدر کوچک است که می تواند بین سطوح مزیال و دیستال ریشه های دندان ها قرار بگیرد.
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
مینی اسکروها
این نوع ایمپلنت ها معمولاً 5/1 تا 2 میلی متر قطر و 5 تا 8 میلی متر ارتفاع دارند. قرار گیری آنها نیاز به ابزار زیادی ندارد، زیرا به تنهایی می توانند داخل استخوان فک پیچ شوند. پس از دو هفته قادر به تحمل فشار ارتودنتیک خواهند بود.
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
درمان ارتودنسی برای افرادی که تعدادی از دندان های خود را از دست داده اند، کار نسبتاً دشواری است. مخصوصاً اگر تعداد قابل توجهی از دندان ها از دست رفته باشند. با از دست رفتن دندان ها، معمولاً دندان های مجاور یا دندان های مقابل فضای خالی به جا مانده از دندان های از دست رفته، دچار لغزش، کج شدن، و رشد زیاد خواهند شد در نتیجه فضای خالی برای قرار گرفتن دندان جایگزین مناسب نخواهد بود. اصلاح ارتودنتیک رابطه فاصله بین دندان ها می تواند به قرار دادن جایگزین مصنوعی برای دندان های از دست رفته، و بهبود عملکرد، بهداشت، و زیبایی دندان های باقی مانده کمک کند.
در درمان ارتودنسی، برای اصلاح مال اکلوژن و ایجاد تکیه گاه از دندان ها استفاده می شود. در بیمارانی که همه دندان های آنها در جای خود قرار دارند، لنگر یا تکیه گاه دندانی به جابجایی دندان های دیگر کمک می کند. اما در بیمارانی که تعدادی از دندان های خود را از دست داده اند، ممکن است تکیه گاه کافی برای اصلاح مال اکلوژن وجود نداشته باشد. در این بیماران، کاشت ایمپلنت می تواند این کمبود را جبران کند. گاهی اوقات، اگر طرح درمان ارتودنسی بسیار دقیق باشد، ، ایمپلنتی که به خوبی با استخوان فک جوش خورده است می تواند برای حمایت از ترمیم های دندانی پس از تکمیل درمان ارتودنسی استفاده شود. استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، برای حصول بهترین نتایج مستلزم همکاری دو شاخه دندانپزشکی (ارتودنسی و کاشت ایمپلنت) است.
درمان ارتودنسی برای ایجاد فضا قبل از کاشت ایمپلنت
برای قرار دادن ایمپلنت به جای دندان از دست رفته، فلسفه زیبایی و بیولوژیکی وجود دارد. از نظر زیبایی، ایمپلنت باید داخل دهان قرار داده شود تا پارامترهای هماهنگی ایجاد شوند، به گونه ای که ترمیم دندان خوشایند باشد. از نظر بیولوژیکی نیز اجازه خواهد داد ساختار بافت های نرم و سخت حفظ شوند. اگر دندانی که قرار است جایگزین برای آن قرار گیرد هنوز کشیده نشده است، قبل از آن عوامل مختلفی باید مد نظر قرار گیرند. اغلب، دندان ها بدون هیچ ضرورتی کشیده می شوند، و منجر به قرار گرفتن ترمیمی داخل دهان می شوند که هیچ تناسبی با دندان های مجاور خود ندارد.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
در صورت کمبود استخوان، بیرون کشیدن ارتودنتیک دندان (به صورت تدریجی) قبل از کشیدن، می تواند به افزایش مقدار بافت سخت و نرم در محل قرار گیری ایمپلنت در آینده کمک کند. اگر بیرون کشیدن تدریجی یک دندان با هدف ارتودنتیک انجام شود، می تواند به دندانپزشک زیبایی کمک کند سطح لثه را متعادل تر سازد و دندان مصنوعی در اختیار بیمار قرار دهد که با دندان های کناری شباهت و مطابقت بیشتری داشته باشد. بیرون کشیدن تدریجی دندان به صورت هر هفته یک میلی متر انجام می شود، و دوره تثبیت برای هر میلی متر بیرون کشیدن، حدود یک ماه می باشد.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
بیرون کشیدن تدریجی دندان یکی از قابل پیش بینی ترین روش ها برای رشد عمودی استخوان است. این احتمال وجود دارد که بیمار برای چند دندان از دست رفته، علاوه بر بیرون کشیدن تدریجی دندان، به تقویت افقی استخوان نیاز داشته باشد. بیرون کشیدن تدریجی دندان به دندانپزشک اجازه می دهد محل قرار گیری ایمپلنت را به صورت عمودی محیا سازد، تا ترمیم دندانی بسازد که از نظر زیبایی با دیگر دندان ها هماهنگ باشد.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
درمان ارتودنسی با هدف ایجاد فضا برای کاشت ایمپلنت
درمان ارتودنسی برای ایجاد فضای کافی برای کاشت ایمپلنت نیز بسیار کمک کننده است. با از دست رفتن دندان ها، دندان های فک مقابل نیز بیشتر رشد می کنند یا به سمت قسمت بدون دندان می لغزند، در نتیجه جایی برای قرار گرفتن دندان مصنوعی باقی نمی ماند. دندانپزشک زیبایی یا متخصص کاشت ایمپلنت باید با ارتودنتیست همکاری کند تا فضای مزیودیستال لازم برای روکش ایمپلنت ایجاد شود. تهیه قالب مومی نیز می تواند ابزاری باشد که در ایجاد فضای مناسب به ارتودنتیست کمک می کند. برای یک بیمار، هیچ چیز نا امید کننده تر از این نیست که پس از انجام یک درمان ارتودنسی طولانی، دندانپزشک زیبایی به این نتیجه برسد که جای کافی برای روکش ایمپلنت وجود ندارد. تا زمانی که فضای کافی برای روکش ایمپلنت ایجاد نشده، بندهای ارتودنسی نباید برداشته شوند.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
در موارد بسیاری، با از دست رفتن دندان های جانبی دندان های وسط، ریشه های دندان های مجاور به سمت جای خالی آنها می لغزند و قرار گیری ایمپلنت را دشوار می سازند. اغلب به منظور ایجاد فضای کافی برای کاشت ایمپلنت و نیز روکش آن، درمان ارتودنسی نیاز است. مشکلی که معمولاً وجود دارد، دشواری این جابجایی ها است.
بین اندازه دندان های وسط و دندان های کناری آنها از نظر زیبایی یک رابطه منطقی وجود دارد. این نسبت تحت عنوان “نسبت طلایی” نامگذاری شده است- البته این نسبت در همه موارد هم صدق نمی کند، اما می تواند راهنمای خوبی باشد.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
به صورت ایده آل، دندان های جانبی دندان های وسط فک بالا باید دو سوم اندازه دندان های وسط باشند. اکثر دندان های وسط 10-8 میلی متر عرض دارند. اگر دندان های وسط 8 میلی متر باشند، دندان های کناری آنها باید 5/5 میلی متر، اگر دندان های وسط 9 میلی متر باشند، دندان های کناری آنها باید 6 میلی متر، و اگر دندان های وسط 9 میلی متر باشند، دندان های کناری آنها باید 7/6 میلی متر باشند. اندازه دندان های کناری بین 5/5 تا 7/6 میلی متر است. در برخی موارد ممکن است درمان ارتودنسی برای دندان های کناری دندان های وسط فضایی کمتر از اندازه ایده آل ایجاد نماید. اگر فضای کافی وجود نداشته باشد، می توان مقدار بسیار اندکی از مینای دندان های وسط و دندان های نیش را تراشید تا جای کافی برای روکش ایمپلنتی که در جای دندان های جانبی قرار گرفته است فراهم شود.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
از گذشته تاکنون قطر ایمپلنت ها 75/3 میلی متر بوده است. تاج ایمپلنت دندان نیز 4 میلی متر است. این اندازه ها مهم هستند، زیرا تاج ایمپلنت باید روی تیغه آلوئولار، بین دندان مرکزی و دندان نیش قرار گیرد. اگر ارتودنسی فضایی 5/5 میلی متری ایجاد کرده باشد و تاج ایمپلنت 4 میلی متر باشد، 75/0 میلی متر بین ایمپلنت و دندان مرکزی وسط و دندان نیش جای اضافی باقی می ماند، در حالی که حداکثر باید 1 میلی متر بین ایمپلنت و دندان های مجاور فضای خالی وجود داشته باشد. این فضای خالی، اجازه رشد کافی را به پاپیلای دندانی می دهد. اگر این فضا اندک باشد، باید از ایمپلنتی با قطر کمتر استفاده شود. باز هم قالب مومی می تواند به ارتودنتیست کمک کند.
در مقاله بعد به استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه درمان ارتودنسی خواهیم پرداخت…