مقالات تخصصی جراحی زیبایی لثه
برای داشتن لبخندی زیبا علاوه بر پرداختن به بحث بهداشت و سلامت دهان و دندان، شکل ظاهری دندانها و لثه و تناسب آنها با لبها از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند. جراحی زیبایی لثه می‌تواند زیبایی ظاهر لثه را بهبود بخشد و از طرفی سلامت دهان شما را تضمین نماید. برخی افراد با مشکل عقب بودن لثه، بزرگ بودن بافت لثه، و یا دیگر مشکلاتی مواجه هستند که به سلامت و زیبایی ظاهری آنها آسیب می‌رسانند. با برداشتن اندکی از بافت لثه بافت لثه شکل بهتری به خود می‌گیرد. جراحی زیبایی لثه یا افزایش طول تاج دندان روشی ساده برای حل مشکل لبخند لثه‌ای است. در لبخند لثه‌ای دندانها کوتاهتر و لثه بزرگتر به نظر می‌رسد.
جرمگیری و تسطیح سطح ریشه دندان
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات جراحی و درمان لثه /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
بیماری پریودنتال یا بیماری لثه
بیماری پریودنتال اغلب بدون درد است، و ممکن است بیمار حتی متوجه نشود که این مشکل را دارد تا زمانی که لثه های فرد و استخوان هایی که دندان ها را در بر گرفته و آنها را حمایت می کنند آسیب جدی ببینند. خبر خوب اینکه، بیماری پریودنتال اغلب می تواند با جرمگیری و تسطیح سطح ریشه در مراحل اول درمان شود.
جرمگیری و تسطیح سطح ریشه دندان
طی چکاپ، دندانپزشک لثه ها را از نظر مشکلات پریودنتال مورد بررسی قرار می دهد. از ابزاری به نام پروب پریودنتال به آرامی برای اندازه گیری عمق فضای بین دندان ها و لثه ها استفاده می شود. در کناره های خط لثه، بافت سالم لثه، بین دندان ها و لثه ها شیار V شکل کم عمقی (به نام سالکوس sulcus) تشکیل می دهد. عمق طبیعی سالکوس باید 3 میلی متر یا کمتر باشد. با بیماری لثه، سالکوس به پاکت عمیق تری تبدیل می شود که پلاک های باکتریایی بیشتری در خود جای می دهد و تمیز نگه داشتن آن دشوارتر خواهد بود.
اگر بیماری پریودنتال شناسایی شود، دندانپزشک می تواند برای درمان آن اقدام کند یا بیمار را به یک پریودنتیست ارجاع دهد، دندانپزشکی که تخصص او تشخیص، پیشگیری، و درمان بیماری های پریودنتال است. درمان اغلب به این بستگی دارد که بیماری چقدر پیشرفت کرده است و اینکه بدن بیمار چقدر خوب به درمان پاسخ می دهد.
جرمگیری و تسطیح سطح ریشه دندان
فرایند تسطیح سطح ریشه و جرمگیری
جرمگیری و تسطیح سطح ریشه یکی از مؤثرترین روش ها برای درمان بیماری لثه است، زمانی که عمق پاکت ها بیشتر از 3 میلی متر است و قبل از آنکه این بیماری وخیم تر شود. ممکن است نیاز باشد دندانپزشک از یک بی حس کننده موضعی استفاده کند تا لثه ها و ریشه های دندان ها را بی حس کند. در صورتی که بی حس کننده استفاده شود، ممکن است لب ها و لثه های شما برای چند ساعت بی حس باقی بمانند. جرمگیری و تسطیح سطح ریشه تنها مقدار اندکی ناراحتی ایجاد می کنند یا ممکن است هیچ ناراحتی احساس نشود.
طی جرمگیری و تسطیح سطح ریشه، بین لثه ها و دندان ها تا پایین و تا جایی که به ریشه برسد پاکسازی می شوند و جرم زیر خط لثه زدوده می شود. برخی دندانپزشک ها و متخصصان بهداشت دهان و دندان با استفاده از ابزارهایی مانند اسکیلر یا آلتراسونیک با دقت پلاک ها و جرم های موجود در عمق پاکت های پریودنتال را تمیز می کنند. این ابزار به عنوان یکی از ابزارهای استاندارد تراش دهنده، هیچگونه ناراحتی ایجاد نخواهد کرد، اما همه جرمگیری ها به این ابزار نیاز ندارند. در پایان، سطح ریشه های دندان ها صاف و صیقلی می شوند. این کار اجازه می دهد بافت لثه ها بهبود پیدا کند، علاوه بر این انباشته شدن پلاک روی دندان ها و سطح ریشه ها دشوار خواهد شد.
ممکن است دندانپزشک فیبر آنتی بیوتیک داخل پاکت های بین دندان ها و لثه ها قرار دهد. آنتی بیوتیک به افزایش سرعت بهبود و پیشگیری از عفونت، و نیز کاهش درد کمک می کند. پس از حدود یک هفته، دندانپزشک فیبرها را خارج خواهد کرد.
در جلسه بعد، دندانپزشک روند بهبود لثه ها و کاهش پاکت های پریودنتال را مورد بررسی قرار می دهد. در صورتی که پس از درمان پاکت ها با عمق بیشتر از 3 میلی متر باقی مانده باشند، ممکن است اقدامات دیگری نیاز باشند.
دلایل انجام جرمگیری و تسطیح سطح ریشه
جرمگیری و تسطیح سطح ریشه زمانی انجام می شوند که یا به تدریج لثه ها در حال جدا شدن از دندان ها باشند، یا ریشه های دندان ها جرم های معدنی سختی روی خود داشته باشند.
جرمگیری و تسطیح سطح ریشه دندان
این فرایندها چقدر مؤثر هستند؟
اگر بعد از این فرایندها مراقبت های دندانی را به خوبی انجام دهید، پیشرفت بیماری لثه متوقف خواهد شد. و لثه های شما بهبود پیدا خواهند کرد و مجدداً محکم و صورتی رنگ خواهند شد. دستورالعمل های لازم در خصوص نحوه مراقبت از دندان ها و لثه های در حال بهبود داده خواهند شد. گاهی اوقات ضرورت دارد برای پیشگیری از بازگشت مجدد یا وخیم شدن بیماری لثه بهداشت دهان به خوبی حفظ شود و بیمار به طور منظم، گاهی اوقات تا پایان عمر، به دندانپزشک مراجعه کند.
خطرات جرمگیری و تسطیح سطح ریشه
طی جرمگیری و تسطیح سطح ریشه ممکن است باکتری های مضر وارد جریان خون شوند. بافت لثه نیز در معرض خطر عفونت خواهد بود. اگر شرایطی دارید که شما را در معرض خطر عفونت شدید قرار می دهند یا عفونت به شدت برای شما خطرناک است، قبل و بعد از انجام فرایند ممکن است نیاز باشد آنتی بیوتیک مصرف کنید. در صورتی نیاز به دریافت آنتی بیوتیک خواهید داشت که:
چه چیزهایی را باید مد نظر قرار داد؟
درمان بیماری لثه با آنتی بیوتیک
/0 نظرها/در مقالات جراحی و درمان لثه /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
درمان آنتی میکروبیال شکلی از درمان های دهانی است که برای حذف یا کاهش گسترش عفونت های باکتریایی داخل دهان استفاده می شود. هدف درمان پیشگیری از بیماری های پریودنتالی است که نتیجه عفونت هستند و می توانند منجر به درد و خونریزی لثه ها و از دست رفتن دندان ها شوند.
درمان بیماری لثه با آنتی بیوتیک
آماده سازی و درمان
اگر دندانپزشک شما تشخیص دهد که درمان آنتی میکروبیال برای شما مفید است، احتمالاً کار خود را با جرمگیری scaling و تسطیح ریشه root planning آغاز خواهد کرد. طی این فرایند، پلاک ها و جرم های (رسوب های) روی شیارها و اطراف دندان ها، با استفاده از اسکیلر (دستگاه جرمگیری) یا ابزارهای دیگر مانند دستگاه جرمگیری اولتراسونیک برداشته می شوند. در موارد حاد، در صورت وجود پاکت پریودنتال با عمق بیشتر از 5-6 میلی متر، ممکن است دندانپزشک پیشنهاد دهد بیمار به پریودنتیست (متخصص درمان بیماری های لثه) مراجعه نماید تا قسمت هایی که پاکت ها عمیق تر شده اند را مورد بررسی قرار دهد و مشخص نماید آیا جراحی لثه ضروری هست یا خیر. برای کاهش ناراحتی بیمار، حین جرمگیری و تسطیح ریشه و جراحی لثه داروی بی حس کننده تزریق می شود.
در طول جراحی لثه، پریودنتیست داخل بافت لثه برشی ایجاد می کند، لایه بافت را از روی دندان بر می دارد، و سطح دندان ها و استخوان هایی که تحت تأثیر قرار گرفته اند را پاکسازی و جرمگیری می کند تا بافت بیمار و عفونت برداشته شوند. سپس بافت لثه در جای خود قرار می گیرد و بخیه زده می شود تا بهبود یابد. تقریباً یک هفته پس از جراحی، باید پریودنتیست منطقه اطراف را بررسی کند. ممکن است برای 7 تا 10 روز آینده استفاده از یک دهانشویه ضد عفونی کننده یا داروی آنتی بیوتیک توصیه شود.
درمان بیماری لثه با آنتی بیوتیک
دهانشویه ضد عفونی کننده
دهانشویه های حاوی مواد ضد عفونی کننده به کنترل تکثیر باکتری هایی کمک می کنند که داخل بافت لثه درون دهان رشد می کنند، و نیز پاکت های اطراف تک تک دندان ها را پاکسازی می کنند. مواد موجود در دهانشویه های ضد عفونی کننده حاوی کلرهگزیدین، روغن های ضروری، و نمک های فلزاتی همچون Sn11 (قلع) و Zn11 (زینک) هستند که به کنترل پلاک های دندانی و هالیتوزیس (بوی بد دهان) کمک می کنند.
درمان بیماری لثه با آنتی بیوتیک
داروهای آنتی بیوتیک
آنتی بیوتیک ها در صورتی تجویز می شوند که یک عفونت پریودنتال بروز پیدا کرده باشد یا شرایط دهانی دیگری وجود داشته باشد، از جمله زخم های ژنژیویت نکروز دهنده (NUG). داروهای دیگری که ممکن است برای عفونت تجویز شوند عبارتند از:
آنتی بیوتیک ها را می توان در اشکال مختلف مانند قرص یا کپسول خوراکی، یا دهانشویه تجویز کرد. علاوه بر این، دندانپزشک می تواند درمان آنتی میکروبیال موضعی ارائه دهد، که عبارت است از قرار دادن مستقیم یک کپسول آنتی بیوتیک حاوی داکسی سایکلین یا پودر مینوسایکلین داخل منطقه شیار دار اطراف بافت های لثه دندان ها تا از این طریق باکتری هایی که منجر به عفونت لثه شده اند از بین بروند. برخی خمیر دندان های درمانی حاوی مواد آنتی باکتریال هستند که اگر به طور منظم استفاده شوند، پلاک و ژینژیویت را کاهش می دهند. از دندانپزشک خود بپرسید کدام نوع برای شما مفیدتر است.
درمان بیماری لثه با آنتی بیوتیک
آنتی بیوتیک ها چگونه عمل می کنند؟
آنتی بیوتیک ها باکتری ها را از بین می برند. پلاک ها حاوی باکتری هستند، بنابراین، آنتی بیوتیک ها موجب کاهش مقدار پلاک های داخل دهان خواهند شد. این می تواند بیماری لثه را بهبود دهد و اجازه دهد لثه های شما بهبود پیدا کنند.
عوارض جانبی آنتی بیوتیک ها
برخی عوارض جانبی احتمالی قرص های آنتی بیوتیک عبارتند از:
گاهی اوقات تغییر دارو می تواند به کاهش یا درمان عوارض جانبی کمک کند.
درمان بیماری لثه با آنتی بیوتیک
پس از درمان
پس از درمان آنتی بیوتیک، حفظ سلامت دهان با انجام مراقبت های روزانه نقش حیاتی دارد زیرا از این طریق می توان اطمینان حاصل کرد به طور کامل از مزایای درمان بهره مند شده اید. ابتدا، دو مرتبه در طول روز، هر بار حداقل به مدت دو دقیقه دندان های خود را مسواک بزنید و حداقل یک مرتبه در طول روز نخ دندان بکشید. سپس، با دهانشویه قرقره کنید، زیرا می تواند به صورت پیشرفته از لثه ها محافظت کند و 45 درصد به استحکام و سلامت آنها بیفزاید.
در صورتی که دندانپزشک هر یک از اشکال آنتی بیوتیک را برای شما تجویز کند، ضرورت دارد که دوره درمان داروها را دقیقاً طبق دستور تکمیل نمایید تا خطر عفونت را کاهش دهید. ظرف 2 تا 3 ماه پس از درمان برای مراجعه به پریودنتیست برنامه ریزی نمایید تا مشخص نماید آیا عفونت شما از بین رفته است و دهان شما از سلامت کامل برخوردار است یا خیر. در صورتی که همه چیز خوب پیش برود می توانید مراجعات منظم سالانه خود برای معاینات پریودنتال، جرمگیری و پولیش کردن منظم دندان ها، و گرفتن عکس رادیوگرافی کامل از دندان ها هر چهار تا پنج سال را از سر بگیرید.
در طول دوره ای که از داروهای آنتی میکروبیال استفاده می کنید، و برای حفظ سلامت عمومی و سلامت دهان خود به طور منظم به دندانپزشک و پریودنتیست مراجعه می کنید، دهان و دندان های خود را تمیز نگه دارید.
ایمپلنت های کوتاه و زاویه دار
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
دلایل استفاده از ایمپلنت های کوتاه یا زاویه دار
استفاده از ایمپلنت های استاندارد در بیمارانی که تیغه آلوئولار آنها دچار آتروفی (کاهش حجم و اندازه عضو به صورت غیر طبیعی) شده است یا حفره سینوس ماگزیلای آنها دچار پنوماتیزیشن زیادی شده است، مستلزم انجام فرایندهایی برای تقویت بافت سخت است. این فرایندها سالهاست انجام می شوند و میزان موفقیت آنها بالا است. اما بسته به شرایط بیمار ممکن است خطراتی به همراه داشته باشند. به دلایل زیر ممکن است ایمپلنت های کوتاه یا زاویه دار به جای ایمپلنت های استاندارد نیاز باشند.
پنوماتیزیشن
تا زمانی که دندان طبیعی در قسمت جلوی ماگزیلا در جای خود باقی می ماند و عملکرد طبیعی دارد، سینوس ماگزیلا اندازه خود را حفظ می کند، اما با از دست رفتن دندان های این قسمت، افزایش حجم پیدا می کند. سینوس به صورت رو به پایین و مورب گسترده می شود، و منطقه اطراف دندان نیش را مورد حمله قرار می دهد. بعد از دست رفتن دندان ها، حجم استخوان موجود در قسمت جلوی ماگزیلا تا میزان زیادی کاهش می یابد. این پدیده احتمالاً نتیجه آتروفی است که در نتیجه کاهش فشار به استخوان از عملکرد اکلوزال صورت می گیرد. ایمپلنت هایی که زیر کف سینوسی قرار می گیرند که در آن پیوند انجام نشده است، می توانند موجب افزایش روند تشکیل استخوان در قسمت کف سینوس شوند. یکی از معیارهای اصلی برای کاشت موفق ایمپلنت، مهیا بودن مقدار کافی استخوان با ارتفاع مناسب (10 میلی متر به بالا) است. معمولاً در نتیجه بیماری پریودنتال، از دست رفتن دندان، و وسیع شدن سینوس، کمتر از 10 میلی متر استخوان بین سطح تیغه آلوئولار و کف سینوس ماگزیلا وجود دارد. در این بیماران، پدیده ای به نام pneumatic trifurcation مشاهده می شود که در آن سینوس تا ریشه های دندان های جلوی ماگزیلا، نزدیک به قسمت چند شاخه شدگی ریشه (furcation) در منطقه مولر اول، پایین می آید. به خاطر ویژگی های آناتومیک خاص سینوس، در نتیجه کشیدن دندان، تقریباً 4 تا 5 میلی متر از استخوان باقی می ماند. محدودیت ابعاد عمودی استخوان باعث می شود در قسمت میانی تیغه و قسمتی که عرض استخوان آلوئولار کاهش یافته است، کاشت ایمپلنت دشوار باشد.
تحلیل و تراکم اندک استخوان
به طور کلی، تراکم استخوان در قسمت جلوی ماگزیلا ضعیف تر از هر جای دیگری از داخل دهان است. تراکم استخوان جلوی ماگزیلا 5 تا 10 برابر کمتر از تراکم آن در قسمت جلوی مندیبل است. تراکم معدنی استخوان مستقیماً روی میزان تماس بین ایمپلنت و سطح استخوان تأثیر می گذارد، که باعث انتقال بار به استخوان می شود. در استخوان کم تراکم، نسبت به استخوان متراکم تر، الگوی فشار بیشتر به سمت نوک ایمپلنت منتقل می شود. وقتی فشار زیاد است، تحلیل استخوان در استخوان های ترابکولی trabecular در امتداد کل بدنه ایمپلنت اتفاق می افتد تا اینکه تنها در قسمت تیغه رخ دهد، همان اتفاقی که در استخوان های متراکم می افتد.
فشار اکلوزال قوی
فشار اکلوزال در قسمت های عقب دهان بیشتر از قسمت های جلو است. سطح مقطع مولرهای طبیعی فک بالا 200% بیشتر از سطح مقطع دندان های پرمولر است، بعلاوه، این اختلاف در قطر آنها نیز وجود دارد. این دو عامل موجب کاهش فشار روی مولرها می شوند. با الگو برداری از مدل دندان های طبیعی، حمایت ایمپلنت در قسمت های عقب دهان باید بیشتر باشد. در نتیجه کاهش کیفیت و کمیت استخوان و نیز افزایش فشار بایت باید حین کاشت ایمپلنت در این منطقه ها مد نظر قرار گیرد.
ایمپلنت های کوتاه و زاویه دار
ایمپلنت های کوتاه
با توجه به پیش نیازهای زیادی که جراحی و درمان بازسازی کننده (جراحی تقویت استخوان) برای کاشت ایمپلنت نیاز دارد، در حال حاضر، در شرایطی که ارتفاع عمودی استخوان کافی نباشد، استفاده از ایمپلنت های کوتاه رو به افزایش است. بر اساس ملاحضات بیومکانیکی (از جمله نسبت روکش به ایمپلنت)، باید انتظار داشت میزان فشاری که می تواند به ایمپلنت های کوتاه وارد شود باید کمتر از مقدار ایده آلی باشد که به ایمپلنت های استاندارد وارد می شود. اما این باور وجود دارد که پیشرفت ویژگی های ایمپلنت ها (طراحی و سطح) و استفاده از گزینه های درمان خاص موجب شده اند خطرات درمان به کمترین میزان خود برسند.
ایمپلنت های کوتاه، متوسط و بلند
اغلب ایمپلنت هایی کوتاه تلقی می شوند که ارتفاع آنها کمتر از 8 میلی متر باشد. ارتفاع ایمپلنت های متوسط 9-13 میلی متر است، و ایمپلنت های بلند معمولاً بیش از 13 میلی متر ارتفاع دارند. در مقایسه، مقداری که برای تمایز بین ایمپلنت های باریک و قطور استفاده می شود، تقریباً 4 میلی متر است.
نکات استفاده از ایمپلنت های کوتاه
در صورتی که در قسمت های جلویی ماگزیلا و مندیبل، حجم استخوان عمودی کاهش یافته باشد اما هنوز عرض استخوان از مقدار کافی برخوردار باشد اما ساختار آناتومیک آن محدودیت داشته باشد (سینوس ماگزیلا، کانال مندیبل)، اساساً ایمپلنت های کوتاه مورد استفاده قرار می گیرند. قرار دادن ایمپلنت هایی با این شکل جایگزینی برای فرایند تقویت استخوان است.
میزان موفقیت کاشت ایمپلنت های کوتاه
یافته های تحقیقاتی که روی میزان موفقیت کاشت ایمپلنت های کوتاه در بلند مدت انجام شده اند حاکی از این هستند که نرخ موفقیت آنها حداقل 94 و حداکثر 96 درصد است. این تحقیقات نشان داده اند که با کاهش ارتفاع و قطر ایمپلنت باید انتظار داشت نرخ شکست آن افزایش یابد، که پس از 3-5 سال به 10% نیز می رسد. با این حال، مقدار شواهد اندک است.
پیشگیری از شکست ایمپلنت های کوتاه
برخی محققان پیشنهاداتی می دهند که با انجام آنها می توان از بروز مشکلات آتی پیشگیری نمود، که بسیاری از آنها به ماهیت بیومکانیکی آنها مربوط می شود. این پیشنهادات عبارتند از:
ایمپلنت های کوتاه و زاویه دار
ایمپلنت های زاویه دار
در صورتی که ارتفاع استخوان عمودی محدود باشد، می توان از ایمپلنت های زاویه دار استفاده کرد. هدف کاشت یک ایمپلنت به صورت مورب، استفاده از استخوان تا حد امکان، و عبور از کنار ساختار مجاور است که در معرض خطر می باشد (مثلاً بطن های مغز در مندیبل یا سینوس ماگزیلا در فک بالا)، و نیز افزایش سطح تماس برای حمایت از عضو ترمیمی (با تغییر در زاویه ایمپلنت). عضو ترمیمی را می توان با استفاده از اباتمنت زاویه دار روی این نوع ایمپلنت ها قرار داد.
توصیه هایی برای استفاده از ایمپلنت های زاویه دار