نوشته‌ها

در بیشتر موارد، ایمپلنت های دندانی بهترین گزینه جایگزین برای دندان ها هستند. با این حال، درمان ایمپلنت دندان ممکن است برای همه بیماران مناسب نباشد. اینها شامل بیمارانی می شود که برای درمان سرطان، به ویژه در ناحیه سر یا گردن، مقدار قابل توجهی پرتو درمانی را انجام داده اند. اما شاید باور نکنید اما افرادی که سرطان های ناحیه سر و گردن داشته اند نیز با اخطارها و ملاحظات بالینی ممکن است گزینه های خوبی برای کاشت ایمپلنت های دندانی باشند!

همه افراد بازمانده سرطان به نحوی منحصر به فرد یک قهرمان هستند. هزاران بازمانده سرطان دهان و سر و گردن که تحت درمان قرار گرفته اند یک چیز مشترک دارند: همه آنها قاطعانه با تشخیص سرطان خود برخورد کرده اند، شجاعانه هفته ها و ماه ها با درمان سرطان مبارزه کرده اند و تلاش های قهرمانانه ای برای مقابله با بسیاری از عوارض جانبی مادام العمر درمان سرطان حتی پس از سرطان انجام داده اند.

چرا افرادی که پرتو درمانی در ناحیه سر و گردن داشته اند نمی توانند ایمپلنت دریافت کنند؟

اما چرا این نجات یافته های سرطان باید با دندان های از دست رفته، دندان های دردناک، دندان مصنوعی نامناسب زندگی کنند؟ متأسفانه، بسیاری با این مسائل دست و پنجه نرم می کنند، که روی جویدن/ تغذیه، اعتماد به نفس/ عزت نفس، گفتار/ عملکرد تأثیر می گذارند، و بسیاری دیگر از پیامدهای این مشکل برای سلامت. به تعداد زیادی از بازماندگان سرطان گفته می شود که گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی نیستند زیرا آنها تحت پرتو درمانی یا شیمی درمانی قرار گرفته اند.

خوب، اجازه دهید برای شما توضیح دهیم. این موضوع به سادگی درست نیست و باید در این مقاله موضوع را برای شما شفاف سازی کنیم. بازماندگان سرطان، حتی آنهایی که چندین هفته تحت پرتو درمانی در ناحیه حفره دهان و ناحیه سر و گردن قرار گرفته اند، حتی آنهایی که تحت ترکیبی از پرتو درمانی، شیمی درمانی و یا برداشتن جراحی قرار گرفته اند، اغلب گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی هستند و می توانند به صورت ایمن و قابل پیش بینی ایمپلنت های دندانی را دریافت کنند. بسیاری از دندانپزشکان بیش از یک دهه است که ایمپلنت های دندانی را در هزاران بازمانده از سرطان قرار داده اند. این یکی از رضایت بخش ترین جنبه های شغلی دندانپزشکانی است که کاشت ایمپلنت انجام می دهند.

آیا تا به حال به این پرسش ها فکر کرده اید؟

  • آیا بازماندگان سرطان گزینه های مناسبی برای درمان ایمپلنت های دندانی هستند؟
  • اگر چنین است، چه اخطارها و ملاحظات بالینی منحصر به بیماران سرطانی وجود دارند که باید برای اطمینان از نتایج ایمن و قابل پیش بینی درمان در نظر گرفته شوند؟
  • چگونه می توان دندانپزشک مناسب را پیدا کرد، دندانپزشکی که در کاشت ایمپلنت های دندانی برای بیمارانی که تحت پرتو درمانی، شیمی درمانی و سایر روش های درمانی سرطان قرار گرفته اند، آموزش دیده است؟
  • آیا راهی وجود دارد که ایمپلنت دندانی برای بیماران و بازماندگان سرطان مقرون به صرفه تر باشد؟

اینها برخی از متداول ترین پرسش هایی هستند که بیماران و اعضاء خانواده آنها می پرسند.

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

آنکولوژی دندان کمکی به دندانپزشکی بازماندگان از سرطان

آنکولوژی دندان، یک رشته تخصصی دندانپزشکی است که به مدیریت نیازهای منحصر به فرد بیماران و بازماندگان سرطان اختصاص دارد. در حالی که مراکز سرطان، بیمارستان ها و حتی مطب های خصوصی دندانپزشکی در ارائه مراقبت های دندانی قبل از قرار گرفتن تحت پرتو درمانی، شیمی درمانی یا پیوند به بیماران خدمات معتبری ارائه می دهند، بسیاری از بازماندگان سرطان پس از درمان سرطان، حتی زمانی که مشکلات دندانپزشکی را تجربه می کنند، به حال خود رها می شوند. اینجاست که یک متخصص انکولوژی دندان می تواند کمک کند. اجازه دهید پاسخ مختصری به دو پرسش ذکر شده اول بدهیم.

واجد شرایط بودن ایمپلنت های دندانی بعد از پرتو درمانی متفاوت است؟

آیا بازماندگان سرطان گزینه های مناسبی برای درمان ایمپلنت های دندانی هستند؟ نخستین و مهم ترین نکته ای که باید به آن اشاره کنیم این است که، پیش آگهی یا احتمال موفقیت پشت هر روش پزشکی یا دندانپزشکی باید خطرات، مزایا و جایگزین ها را در نظر بگیرد. این کاری است که هر پزشک و متخصص مراقبت های بهداشتی قبل از پیشنهاد گزینه ها، انجام درمان جراحی و مدیریت نتایج پس از عمل انجام می دهد. پس، خطرات درمان کاشت ایمپلنت های دندانی برای بازماندگان سرطان چیست؟

وقتی صحبت از ایمپلنت های دندانی به میان می آید، بازماندگان سرطان همان خطراتی را دارند که سایر بازماندگان غیر سرطانی دارند، از جمله عفونت، درد، تورم و غیره، که اکثر آنها طی چند روز، اگر نه، طی یک یا دو هفته، کاهش می یابد. ایمپلنت های دندانی، در عصر جراحی کم تهاجم امروزی و تکنولوژی دیجیتال دندانپزشکی، در اولین بار به موفقیت 92 تا 95 درصد دست یافته اند.

هرکسی که پرتودرمانی را تجربه کرده است و مایل به کاشت ایمپلنت دندان است، باید این واقعیت را در نظر داشته باشد که خطر شکست ایمپلنت دندانی آنها به طور قابل توجهی بیشتر از سایر بیماران است. در واقع، اگر پرتو بر استخوان فک تأثیر گذاشته باشد، احتمال شکست ایمپلنت های دندانی دو یا سه برابر بیشتر است.

فراتر از خطرات معمول، بازماندگان سرطانی که تحت پرتو درمانی قرار گرفته اند، در معرض خطر یک عارضه منحصر به فرد به نام استئونکروز (یا استئورادیونکروز) قرار دارند. به طور خلاصه، اثرات پرتو برای از بین بردن سلول های سرطانی، در عین اینکه به صورت باور نکردنی مهم و ضروری است، به عروق خونی ظریف در فک ها نیز آسیب وارد می کند. از آنجا که این عروق خونی اغلب در نواحی مانند غده پاروتید یا فک پایین بازسازی نمی شوند، توانایی بدن برای التیام و ادغام (جوش خوردن) ایمپلنت دندان (ساخته شده از تیتانیوم یا زیرکونیا) می تواند به خطر بیفتد.

با عروق خونی کمتر درون فک، سلول های کمتری در محل کاشت ایمپلنت وجود دارد تا لخته شدن، التیام، و اسئواینتگریشن، یا رشد استخوان درون خود ایمپلنت را به موقع و مناسب انجام دهد. هنگامی که یک بیمار غیر سرطانی (که هرگز هیچ گونه تشعشعاتی به سر، گردن یا فک آنها تابانده نشده است) یکی از دندان هایش کشیده شود یا ایمپلنت جایگذاری شود، در طی یک یا دو هفته، بافت لثه به طور طبیعی بسته می شود و در نهایت همه چیز بدون هیچ گونه حادثه ای در عرض چند روز یا چند هفته بهبود می یابد. هنگامی که در یک بازمانده از سرطان (که اغلب به مدت 6 تا 7 هفته روزانه پرتو درمانی انجام می داد)، دندان کشیده می شود یا در ناحیه ای که قبلاً تحت پرتو قرار گرفته است ایمپلنت قرار می گیرد، بسته شدن همان بافت لثه ممکن است هفته ها، ماه ها یا بیشتر طول بکشد. گاهی اوقات، بافت لثه باز باقی می ماند و استخوان فک زیر آن نمایان می شود و اغلب فرصتی برای عفونت و تورم ایجاد می کند. این، در اصل، استئونکروز را تعریف می کند.

متأسفانه، هیچ راه مطمئنی برای درمان استئورادیونکروز بدون مدیریت محافظه کارانه یا مداخله جراحی که اغلب شامل برداشتن قسمت هایی از فک است، وجود ندارد. تا به امروز هیچ درمان مشخصی برای استئورادیونکروز وجود ندارد، بنابراین باید از آن اجتناب کنیم. و در واقع هر چه سال های بیشتری از پرتو بگذرد، خطر استئورادیونکروز بدتر می شود. این خطر هرگز از بین نمی رود و یک نگرانی مادام العمر است (آن عروق خونی هرگز در قسمت های خاصی از فک بازسازی نمی شوند).

واجد شرایط بودن شما برای ایمپلنت های دندان پس از پرتو درمانی می تواند به محل درمان سرطان در بدن بستگی داشته باشد. البته، امروزه طب مدرن اغلب اجازه می‌دهد که پرتودرمانی روی یک ناحیه متمرکز شود، بنابراین اگر اشعه روی هر ناحیه از بدن یا اندام پایین تر و ناحیه زیر گردن، مانند کبد یا سینه، یا سیستم GI، تابانده شده باشد و درمان بسیار متمرکز باشد، مطمئناً این موضوع هیچ ارتباطی با خطر ابتلا به استئورادیونکروز فک توسط یک بازمانده از سرطان با ایمپلنت های دندانی ندارد و ممکن است خوب باشد که کاشت ایمپلنت دندانی خود را ادامه دهید. اما، اگر یک بازمانده از سرطان سر و گردن یا دهان پرتو به فک و دندان دریافت کرده باشد، مطمئناً در معرض خطر استئورادیونکروز در هر گونه کشیدن دندان، جراحی لثه یا فرایند پریودنتال و درمان ایمپلنت دندان قرار دارد.

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

دندانپزشک چگونه می داند که چه افرادی گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی هستند؟

برخی از هشدارها و ملاحظات بالینی منحصر به بیماران سرطانی کدامند؟ آیا می دانید که این موضوع به مکان پرتو درمانی شده بازمی گردد؟ خوب، در دنیای انکولوژی دندانی و کاشت ایمپلنت های دندانی، همیشه بعد از خون رسانی قرار می گیرد.

بیایید یک بازمانده از سرطان با پایه سرطان سلول سنگفرشی زبان را در نظر بگیریم که شیمی درمانی و 5 تا 6 هفته پرتو درمانی را در سال 2015 به پایان رسانده است. او خانمی 57 ساله و سالم است، 7 سال بدون سرطان بوده است و اکنون برای مدیریت دندان های مولر از دست رفته سمت چپ فک پایین خود مراجعه کرده است که جویدن صحیح را برای او دشوار کرده اند. او همچنین متوجه شده است که لثه ها و ساختار صورتش در ناحیه فک پایین سمت چپ شروع به کوچک شدن کرده است. برای او استفاده از دندان مصنوعی پارسیلی که داشته است راحت نیست، و باعث تحریک لثه های او می شوند. بعلاوه، استفاده از آن به دلیل خشکی خفیف تا متوسط ​​دهان دشوار است و او را در معرض خطر پوسیدگی و بیماری پریودنتال قرار می دهد.

دندانپزشک از طریق چندین ملاحظات بالینی باید مشخص نماید که چه مقدار خونرسانی در قسمت خلفی سمت چپ فک پایین که ایمپلنت های دندانی را دریافت می کند، موجود است. ابتدا، دوز رادیوتراپی دریافتی توسط بیمار باید از متخصص رادیوتراپی و یا فیزیکدان پرتو درمانی در مرکز سرطان گرفته شود. دوم، دوز تشعشع اختصاصی سمت چپ فک پایین باید با توجه به اطلاعات حداکثر دوز، محل خاص تومور اولیه و روش پرتو درمانی (IMRT در مقایسه با 2D-RT) ارزیابی شود.

این اطلاعات باید با یافته های بالینی مانند تراکم استخوان داخل فک، نزدیکی اعصاب/ سینوس/ ساختارهای حیاتی، سلامت پریودنتال، خطر حفره، وضعیت خشکی دهان و غیره ترکیب شوند. گاهی اوقات حتی وجود (یا عدم وجود) موهای صورت (به عنوان مثال، موی کرکی در زنان و ریش یا سبیل در مردان) نشانگرهایی هستند که این امکان را برای ما فراهم می آورند تا تصمیمی جامع یا کلی هماهنگ با عوامل فوق درباره ایمنی و قابل پیش بینی بودن ایمپلنت های دندانی در بازماندگان سرطان با سابقه تشعشع، و همچنین توانایی به حداقل رساندن خطر استئورادیونکروز اتخاذ کنیم.

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

درک چنین خطراتی و دستیابی به نتایج مطلوب در بازماندگان سرطانی که به ایمپلنت دندان نیاز دارند به این معنا است که مشاوره دندانپزشکی با چنین بیمارانی اغلب یک یا دو ساعت طول می کشد، که با پنج دقیقه ای که دندانپزشک ممکن است برای انجام یک ارزیابی جامع دندانی پس از انجام فرایند پاکسازی توسط دستیار صرف کند تفاوت دارد. از این رو، توصیه می شود که بازماندگان سرطان، بویژه آنهایی که پرتو درمانی داشته اند، برای دریافت مراقبت مناسب، با دندانپزشک عمومی، دندانپزشک متخصص یا انکولوژیست دندانپزشکی خود (یا دندانپزشکی که در بیمارستان های سرطان آموزش دیده است) مشورت کنند.

اگر (و فقط اگر) عوامل فوق در نظر گرفته شوند، بیماران سرطانی و بازماندگان سرطان می توانند با موفقیت ایمپلنت دندانی دریافت کنند. اغلب، این بازماندگان می توانند بهتر غذا بخورند، بهتر بجوند، بهتر لبخند بزنند و از کوچک شدن لثه ها، استخوان فک و حتی ناهنجاری های صورت جلوگیری کنند.

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6، و All-on-8 چه نوع ایمپلنتی هستند؟ آنها ایمپلنت هایی هستند که برای جایگزینی دندان های از دست رفته استفاده می شوند، اگر اکثر یا همه دندان های بیمار از دست رفته باشند. علاوه بر استفاده از بریج های دندانی که در آنها دو دندان طبیعی باقی مانده به عنوان تکیه گاه استفاده می شوند، ایمپلنت های دندانی راهکارهایی دائمی برای از دست رفتن دندان ها هستند، با این تفاوت که ایمپلنت ها نقش تکیه گاه بریج های دندانی را ایفا می کنند که آنها را به یکدیگر متصل می کنید تا یک ردیف دندان مصنوعی تشکیل دهند که ظاهر و عملکردی درست شبیه دندان های طبیعی دارند.

از آنجا که فرد برای استفاده از آنها باید تصمیم بگیرد، هیچ پاسخ یا تصمیم غلطی وجود ندارد. این به بیمار بستگی دارد که چه تعداد ایمپلنت استفاده شوند. علاوه بر این، این تصمیم به توپوگرافی دهان بیمار نیز بستگی دارد، از جمله چه تعداد دندان طبیعی باقی مانده است. ایمپلنت های All-on-8 (با کمک هشت ایمپلنت دندانی) زمانی بهترین انتخاب هستند که هیچ دندانی داخل دهان باقی نمانده باشد، که به دندانپزشک آزادی عمل بیشتری در کاشت ایمپلنت می دهند. با این حال، حتی با وجود تعدادی دندان طبیعی برای تحمل فشار یا قرار گرفتن به عنوان پایه، هنوز هم می توان از آنها استفاده کرد.

 ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

تفاوت های ایمپلنت های دندانی دندانی All-on-4، All-on-6، و All-on-8 و عملکرد آنها

داستان طولانی ایمپلنت های دندانی را اینگونه می توان کوتاه کرد که، همه انواع ایمپلنت های دندانی all-on درمان های دندانی هستند که می توانند برای کمک به بازسازی دندان از دست رفته استفاده شوند که در یک یا هر دو قوس دندانی از دست رفته اند. بر خلاف دندان های مصنوعی سنتی، آنها کمک می کنند دندان های مصنوعی بیمار دائمی شوند، در نتیجه، دندان ها، لبخند، و بایت شما همگی به طور همزمان ثابت می شوند.

این روش های کاشت ایمپلنت، مقرون به صرفه ترین و عملی ترین روش های بازگرداندن همه دندان های از دست رفته، بدون روش پر هزینه و دردناک قرار دادن ایمپلنت داخل تک تک حفره های دندان های از دست رفته هستند. به عبارت دیگر:

 ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

  • تفاوت های اصلی: اصلی ترین تفاوت های ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6، و All-on-8 در نام آنها وجود دارد. آنها به تعداد ایمپلنت هایی اشاره دارند که به صورت استراتژیک داخل استخوان فک های بالا یا پایین کار گذاشته می شوند. تفاوت اصلی دیگر ایمپلنت های all-on و دندان های طبیعی این حقیقت است که نحوه کشیدن نخ دندان آنها با دندان های طبیعی واقعی متفاوت است.

بویژه، شکاف های بین دندان های مصنوعی که درست بالای لثه ها قرار دارند، با دندان های از دست رفته تفاوت دارند. بعلاوه، وقتی تعداد ایمپلنت های بیشتری استفاده می شود، فشار روی ایمپلنت ها و فک به صورت یکدست تری توزیع می شود مثل اینکه، چطور یک میز ثبات بیشتری دارد وقتی پایه های بیشتری دارد و به طور یکسان زیر بدنه آن توزیع می شوند. هر چه تعداد ایمپلنت ها بیشتر باشد، پروتزهای دندانی ثابت با ثبات تری خواهید داشت.

  • هر چه بیشتر بهتر: در ایمپلنت های دندانی All-on4 از چهار ایمپلنت استفاده می شود، دو ایمپلنت در قوس دندانی بالا یا ماگزیلا، و دو ایمپلنت در قوس دندانی پایین یا مندیبل، تا چهار ردیف بریج دندانی را به یکدیگر متصل کنند. در ایمپلنت های دندانی All-on-6 از دو ایمپلنت اضافی به منظور ایجاد تکیه گاه برای محکم تر و منسجم تر شدن پروتزهای دندانی استفاده می شود. در حالی که، ایمپلنت های دندانی All-on-8 احتمالاً بیشترین تعداد ایمپلنت های دندانی مورد نیاز برای بازسازی دهان و پر کردن جای خالی دندان های از دست رفته را ارائه می دهند.

کار ایمپلنت های دندانی شبیه سازی فشاری است که توسط دندان ها به آنها وارد می شود. یک یا دو ایمپلنت با یک روکش یا بریج روی آنها، از نظر عملکرد و احساسی که برای فرد استفاده کننده بوجود می آورند، در مقایسه با دندان های مصنوعی شباهت بیشتری به دندان های طبیعی دائمی دارند. نام ” all-on ” در مقدار کامل بودن بریجی ریشه دارد که یک ردیف کامل از دندان ها را پوشش می دهند، و بسته به فرایند انتخاب شده، به 8-4 ایمپلنت متصل می شوند. البته دقت داشته باشید، هر چه تعداد ایمپلنت ها بیشتر باشد، هزینه آنها نیز بیشتر خواهد بود.

 ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

چه انتظاری می توان از راهکارهای ایمپلنت های دندانی All-On داشت؟

اصلی ترین انتظاری که می توان از راهکار دندانی all-on داشت چندین جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی است. برخی کلینیک ها و دندانپزشک ها ایمپلنت های دندانی یک روزه و قرار گیری فوری روکش های دندانی روی آنها را، با استفاده از فناوری های جدید پیشنهاد می دهند، بنابراین لازم نیست دو هفته یا بیشتر صبر کنید تا دندان های مصنوعی جدید خود را دریافت کنید.

به عبارت دیگر، با دریافت این نوع ایمپلنت های دندانی می توانید انتظار داشته باشید اتفاقات زیر رخ دهند:

  • انسجام محکم استخوان فک: اول از همه، ایمپلنت ها داخل استخوان فک قرار می گیرند. این کار مستلزم ایجاد برش روی لثه در قسمتی است که دندان از دست رفته آنجا بوده است، سپس با دریل حفره ای داخل استخوان ایجاد می شود و ایمپلنت درون حفره آن کار گذاشته می شود. سپس لثه بخیه زده می شود و اجازه داده می شود بهبود پیدا کند. پس از آن، یک اباتمنت روی قسمت قابل مشاهده ایمپلنت گذاشته می شود، که اجازه می دهد جایگذاری بریج دندانی راحت تر و قابل اطمینان تر باشد. گرچه نمی توان دندان دائم از دست رفته را مجدداً رویاند، اما این بهترین راهکار برای جایگزینی آنها است.

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

  • از آنها می توان کنار دندان های طبیعی استفاده کرد: در صورت وجود تعدادی دندان طبیعی، می توان کمتر از 4 ایمپلنت کاشت. البته لازم است دندان های طبیعی تراشیده شوند و به یک تکیه گاه برای بریج های دندانی تبدیل شوند، بنابراین وقتی می خواهید دندان مصنوعی دائمی داخل دهان خود قرار دهید، می توانید در هزینه های خود صرفه جویی کنید. از نظر مزایا، این درمان های دندانی نه تنها باعث می شوند اینگونه به نظر برسد که هنوز دندان های طبیعی خود را دارید، بلکه این روکش ها و بریج های پرسلاینی، در مقایسه با ترمیم های زیبایی مصنوعی، عملکردی درست شبیه دندان های طبیعی دارند.
  • چرا باید زحمت درمان All-On را به خود داد؟ دلیل اینکه چرا دندانپزشک ها فرایندهای All-On و انواع آن را پیشنهاد می دهند این است که آنها راهکاری مؤثر برای افرادی هستند که تعداد زیادی دندان از فک بالا یا پایین آنها از دست رفته است. علاوه بر این، بهترین راهکار برای پرداختن به شرایط بی دندانی کامل، بر خلاف دندان مصنوعی است. وقتی اکثر دندان های شما از دست می روند، بهتر است روی پروتزهای مصنوعی ثابت تر سرمایه گذاری کنید که در درمان های All-On، در مقایسه با دندان های مصنوعی سنتی، شبیه ترین عملکرد را به دندان های طبیعی داشته باشند.
  • پروتزهای مصنوعی متحرک لازم نیستند. لازم نیست با ایمپلنت ها از پروتزهای مصنوعی متحرک یا ثابت استفاده کنید، زیرا در بسیاری موارد، می توان ظرف چند روز پروتزهای طولانی مدت را روی ایمپلنت قرار داد. بعلاوه، استفاده از ایمپلنت های All-On اجازه می دهد دندان هایی محکم داشته باشید که نه تنها ظاهری طبیعی دارند بلکه عملکرد و ظاهری که بوجود می آورند شبیه دندان های طبیعی است، در حالی که بایتی با ثبات بوجود خواهند آورد. آنها از بعضی لحاظ حتی بهتر از دندان های طبیعی هستند زیرا وقتی روکش یا بریج شکسته می شوند، به راحتی می توانید روکش جدید جایگزین آن کنید.
  • چرا نباید بیشتر از 8 ایمپلنت استفاده کرد؟ با یک فرایند All-On، مثل این است که 4-8 ریشه داخل استخوان فک شما قرار بگیرند، در حالی که بقیه دندان درست بالای لثه ها قرار می گیرد. بنابراین هنگام نخ دندان کشیدن، به نوع خاصی نخ دندان نیاز دارید تا فاصله های جدید غیر عادی بین دندان های مصنوعی که بالای لثه قرار می گیرند را تمیز کنید. نیاز نیست برای هر دندان از دست رفته پول زیادی صرف کنید. هر دندان باقی مانده ای که دارید می تواند به عنوان یک پست عمل کند تا از تعداد ایمپلنت های دندانی مورد نیاز برای کامل کردن قوس دندانی کاسته شود.

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

  • برای کاشت ایمپلنت در گذشته تعداد ایمپلنت های بیشتری نیاز بود. در گذشته، کاشت ایمپلنت ها نیاز به تعداد بیشتری ایمپلنت داشت تا جایگزین یک دست دندان کامل شوند. علاوه بر این، می تواند شامل کاشت استخوان فک و مدت زمان بهبود 6 تا 9 ماهه لازم باشد، قبل از آنکه دنچرهایی شبیه روکش یا بریج روی ایمپلنت ها قرار بگیرد. مشخصه ویژه آنها درد پس از جراحی، طولانی شدن دوره بهبود، و تآثیر روی بودجه بیمار است. پروتزهای مصنوعی موقت نیز تا زمانی می توانند کار گذاشته شوند که پروتز نهایی ظرف یک هفته تا سه ماه، در لابراتوار دندانی ساخته می شود.
  • برای همه دندان ها تنها یک جراحی لازم است. به جای انجام جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی یکی پس از دیگری، راهکار All-On به دندانپزشک اجازه می دهد همه دندان های فک بالا یا پایین را به جای چند جراحی، تنها با یک جراحی جایگزین کند. اگر تقویت استخوان نیاز نباشد، تنها 4-8 ایمپلنت دندانی و یک بریج ثابت نیاز است. بعلاوه، هنگام قرار گیری ایمپلنت ها داخل فک، عمق، زاویه، و فواصل نیز مد نظر قرار می گیرند.
  • شما به کدام فرایند All-On نیاز دارید؟ آیا باید ارزانترین بسته را بردارید یا گرانترین را؟ بر اساس وضعیت دهان و دندان های باقی مانده شما، آیا 8 ایمپلنت دندانی نیاز دارید، یا دو ایمپلنت برای شما کفایت می کنند؟ با دندانپزشک خود مشورت کنید کدام یک برای شما مناسب تر است و شما استطاعت پرداخت هزینه کدام گزینه را دارید؟ هیچ پاسخ جامعی وجود ندارد که برای همه بیماران مناسب باشد. این به موقعیت دهان شما بستگی دارد، و اگر برای قرار گرفتن تحت این نوع جراحی ها سن شما اندکی بالاست، گاهی اوقات بهترین سرمایه گذاری شما این است که پروتزهای دندانی متحرک را دریافت کنید.

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

  • راهکار دندانی قابل پرداخت: گزینه All-On راهکاری است که بسیاری از افرادی که اکثر (و نه همه) دندان های خود را از دست داده اند، و کاندید دریافت ایمپلنت های دندانی هستند، آن را ترجیح می دهند. زیرا بیشتر قابل پرداخت می باشند و مانند یک میز هستند که چهار پست یا پایه دارد و آنقدر کافی هستند که ساختاری با ثبات بوجود بیاورند. پس از تجربیات بسیار زیاد در گذشته، دندانپزشک ها دریافتند که حداقل 4 ایمپلنت (یا کمتر، اگر تعدادی دندان طبیعی دارید که بتوان آنها را تراش داد) لازم است تا به همان میزان ثبات و استحکامی دست یافت که در دندان های طبیعی دائمی وجود دارد.
  • اگر پول اضافی دارید: دریافت All-On-5 و All-On-6 یا حتی All-On-8 به عنوان یک اقدام احتیاطی عمل می کند که برای ساختار بریج شما ثبات بیشتری فراهم می آورند. برخی بریج ها می توانند حتی روی یک دندان یا ایمپلنت قرار بگیرند (بریج های دندانی یک طرفه). با این حال، اگر شما استطاعت پرداخت هزینه ایمپلنت های All-On-5 یا All-On-8 را داشته باشید، می توانید از استحکام و انسجان ساختار استخوان اطمینان بیشتری داشته باشید.

چگونه درمان با تکنیک All-On عملی است؟

قبل از بهره مند شدن از درمان All-On، لازم است ابتدا CT اسکن، تصاویر رادیو گرافی با اشعه ایکس، یا اسکن دیجیتالی بگیرید. علاوه بر این ممکن است برای شما قالب دندانی تهیه کنند تا کمک کند طراح بریج، بهترین شکل شما را برای بریج یا بریج های شما برای دهان شما با ویژگی های خاص خود و دندان های باقی مانده درآورد. اسکن دیجیتالی این مزیت را دارد که برای لابراتوار دندانپزشکی این امکان را بوجود می آورد که از طریق کامپیوتر، یا CDA (طراحی با کمک کامپیوتر computer-assisted design) یک تصویر سه بعدی از بریج نهایی را طراحی نماید، که سپس می تواند به صورت سه بعدی پرینت گرفته شود و پس از آن به سرعت داخل دهان قرار گیرد.

  • کاشت: پس از مشاوره شخصی با بیمار، وقت جراحی دهان مشخص خواهد شد. این همان روزی است که ایمپلنت ها کار گذاشته می شوند. این کار معمولاً تحت بیهوشی عمومی انجام می شود تا جراحی بدون درد انجام شود.
  • 4 روز بعد: چهار روز بعد، بریج موقت نهایی روی ایمپلنت ها قرار خواهد گرفت مگر آنکه بخواهید فرایند شما به صورت یک روزه انجام شود، که در آن بریج همان روز روی ایمپلنت در حال بهبود قرار می گیرد. به صورت استاندارد، یک دندان مصنوعی موقتی یا بریج ثابت پس از کاشت ایمپلنت ساخته خواهد شد.

با این دندان های موقتی است که بهترین شکل ممکن می توانید به سبک عادی زندگی خود بازگردید. یک بار دیگر می توانید به صورت عادی غذا بخورید و بجوید. دیگر نیاز نیست غذای کودک بخورید زیرا هم بریج های نهایی را ندارید، و هم می توانید لبخندی موقتی داشته باشید که تقریباً به اندازه لبخندی که در آینده خواهید داشت زیبا است.

  • سه ماه بعد: گاهی اوقات، خیلی زود، و پس از سه ماه، دندان های مصنوعی موقت با بریج های نهایی تعویض می شوند. همین زمان ها است که استخوان بهبود پیدا کرده است تا به خوبی ایمپلنت را درون خود نگه دارد، و اجازه دهد بریج مصنوعی نهایی به پست فلزی متصل شود.
  • چکاپ های منظم و بهداشت دهانی: پس از آنکه درمان به اتمام می رسد، باید هر شش ماه یک مرتبه برای چکاپ به دندانپزشک مراجعه نمایید تا از خدمات بهداشتی و درمانی دندانپزشکی بهره مند شوید. به محضی که بریج نهایی خود را دریافت می کنید، دندانپزشکی که فرایند را انجام داده است، به شما یاد خواهد داد چطور با نخ دندانی که طراحی ویژه ای دارد نخ دندان بکشید.

 

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

آیا راهکارهای دندانی All-On توصیه می شوند؟

به لطف راهکار ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-5، All-on-6، و All-on-8، نیاز نیست منتظر بازه زمانی طولانی مدت بهبود و انجام کاشت چندین ایمپلنت باشید. آیا می توانید کاشت 32 ایمپلنت و قرار گرفتن 32 روکش روی آنها را تصور کنید؟ نه تنها غیر ممکن است؛ بلکه به صورت باور نکردنی دردناک و غیر قابل تحمل است و رنجی که مجبورید تحمل کنید به اندازه دوره شکل گیری بچه تا زمان تولد طول خواهد کشید. دیگر نیاز نیست به هزینه آن اشاره کنیم. بعلاوه، در این روش از پرینت سه بعدی و اسکن دیجیتالی استفاده می شود که این امکان را بوجود می آورد که بتوان از خدمات ایمپلنت های یک روزه بهره مند شد تا دیگر نیاز نباشد دوباره به مطب مراجعه کرد یا از روکش های موقت استفاده کرد.

مزیت مهم دیگر استفاده از فرایند all-on این است که احیاء می تواند روی بافت های استخوانی کوچک صورت گیرد، بدون نیاز به تقویت یا پیوند استخوان. به عبارت دیگر، با بهره مند شدن از راهکار all-on تنها با یک جراحی کوچک مواجه خواهید بود، در مقایسه با دریافت چندین ایمپلنت دندانی برای تک تک دندان های از دست رفته. علاوه بر این، هزینه آن به شکلی باور نکردنی کمتر خواهد بود زیرا نیاز به جراحی، درد و ناراحتی، و زمان بهبود اضافی نیست. این بهترین و عملی ترین راهکار برای افرادی است که عذاب گذاشتن و درآوردن و شستن پروتزهای مصنوعی را در سنین پیری خود نمی خواهند.

 

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4 و All-on-6؛ کدامیک برای شما بهتر است؟

هر دوی این راهکارها فوق العاده هستند، برای افرادی که می خواهند همزمان برای تعداد زیادی از دندان های خود در یک فک جایگزین قرار دهند. روی هم رفته دوره تنظیم و انطباق و بهبود اندک است و خیلی زمان نمی برد که بیمار فراموش خواهد کرد دندان های داخل دهان او طبیعی نیستند. علیرغم همه اطلاعاتی که در این مقاله ارائه دادیم باید بگوییم تنها دندانپزشک ها و متخصصان کاشت ایمپلنت می توانند مشخص نمایند هر بیمار چه تعداد ایمپلنت برای قرار گرفتن دست دندان ثابت روی آنها نیاز است.

ایمپلنت های all-on با استخوان فک بیمار جوش می خورند. به این معنا که ایمپلنت های دندانی می توانند به اندازه دندان های طبیعی محکم باشند. ایمپلنت ها داخل استخوان فک قرار می گیرند بنابراین لازم است کیفیت آن سنجیده شود، و این هم تنها از عهده دندانپزشک بر می آید. هیچ راهکاری نیست که تنها راهکار خوب ممکن باشد. هر بیمار شرایط متفاوتی دارد و لازم است بر اساس این شرایط تصمیم گیری شود. هر نوع ایمپلنتی که انتخاب شود، به بیمار کمک می کند لبخند زیبای خود را دوباره داشته باشد.

دندانپزشک هایی که برای درمان بیماران خود از ایمپلنت های دندانی استفاده می کنند درک صحیحی از ماهیت اسئواینتگریشن و تفاوت های بنیادی مهم بین ایمپلنت های دندانی و دندان های طبیعی دارند. دندان ها در اصل داخل فک شکل می گیرند و طی یک دسته رویدادهای بیولوژیک، از درون مخاط روی آن بیرون می آیند که هنوز کاملاً درک نشده اند. از سوی دیگر، ایمپلنت ها با جراحی داخل استخوان فک قرار داده می شوند و یکی از معدود ابزارهای زیبایی هستند که نشان داده شده است که به صورت موفقیت آمیز و دائمی با کمترین، یا حتی بدون هیچ مشکلی به داخل اپیتلیوم سطح نفوذ می کنند.

 

 ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

 

مقایسه لثه و بافت نرم اطراف ایمپلنت

در دندان های سالم، حاشیه های لثه روی مینای دندان قرار می گیرند. حاشیه های لثه به صورت کنگره دار کنار دندان ها قرار می گیرند و یک شیار نازک را روی سطح دندان ها تشکیل می دهند. لثه بین دندان ها بالا می آید تا پاپیلاهای بین دندانی را تشکیل دهد، که ساختارهای پیچیده ای هستند. بین دندان های جلو و پاپیلاها ساختارهای هرمی شکل با پیوند لثه هستند که پس از کانتور پیوند سمان و مینای دندان قرار می گیرند. در منطقه دندان های مولر، پاپیلاهای باکال و لینگوال در امبراژورهای دندان های طبیعی با “col” از یکدیگر مجزا شده اند، که فرو رفتگی هایی در بافت های بن دندانی هستند که درست زیر سطح تماس اینترپروکسیمال واقع شده اند و پاپیلاهای دهان و زبان را به هم متصل می کنند. یک دسته پیچیده از فیبرهای بافت های همبند لثه یک گروه تعریف شده را شکل می دهند:

  • فیبرهای بین دندانی
  • فیبرهای دندانی- لثه ای
  • فیبرهای مدور
  • فیبرهای پوسته آلوئولار

بسیاری از این فیبرها داخل سمنتوم ریشه، بین پوسته آلوئولار و پیوند سمان و مینای دندان قرار گرفته اند، بنابراین به وجود دندان های طبیعی بستگی دارند.

در ایمپلنت های دندانی، یک عامل بین مخاطی (اباتمنت، گردن ایمپلنت، یا روکش آن) از داخل مخاط بیرون می آید که بهبود پیدا می کند و بدون پیوند سمنتوم اطراف آن شکل می گیرد و تطبیق می یابد. فیبرهای کلاژنی داخل مخاط اطراف ایمپلنت های دندانی موازی اباتمنت قرار می گیرند و هیچ تماسی با سطح اباتمنت برقرار نمی کنند. برخی فیبرها نیز هستند که به صورت مرتب تر در کنار سطوح ایمپلنتی قرار می گیرند که داخل مخاط قرار گرفته اند و سطوح زبرتری دارند. در این موقعیت، به نظر می رسد برخی فیبرها نسبت به سطح ایمپلنت ها با زاویه درست قرار می گیرند، اما هیچ شواهدی مبنی بر مکانیزم اتصال خوب آنها وجود ندارد. با این حال، سطح زبر اباتمنت در صورتی که در حفره دهان بدون پوشش بماند دارای ویژگی های منفی مانند افزایش خوردگی سطح ایمپلنت و آلودگی میکروبی خواهد بود.

پاپیلایی که اطراف ایمپلنت دندانی شکل می گیرد می تواند با فیبرهای کلاژنی حمایت شود که به دندان های طبیعی مجاور پیوند می خورند. با این حال، در مواردی که به جای دندان طبیعی ایمپلنت دندانی در کنار این ایمپلنت ها وجود دارند، شکل گیری پاپیلای بافت نرم کمتر قابل پیش بینی است و شکل آنها به وجود بافت نرم با ضخامت کافی، استخوان با ارتفاع کافی، فضای لازم بین ایمپلنت ها، و کانتور با دقت روکش بستگی دارد تا ظاهر و حفظ پاپیلا ارتقاء یابد.

احتمال اینکه بافت نرم بین چند واحد ایمپلنت در جلوی دهان کانتور صافی داشته باشند بیشتر است، اما می تواند تحت تأثیر ضخامت بافت نرم و شکل روکش قرار بگیرد.

 ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

 

اپیتلیوم اتصالی

 

 ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

 

در دندان های سالم، اپیتلیوم اتصالی با اتصالات همی دسموزومی به مینای دندان متصل است و یک ساختار پایه ای لامینا مانند با سلول های اپیتلیال شکل می گیرد. اکنون تصور می شود چسبندگی ها یا اینتگرین های خاصی به صورت واسطه مکانیزم پیوند بیولوژیک عمل می کنند، که در پیوند سلول به سلول و نیز سلول به چسبندگی ماتریکس نقش بنیادی دارند. کاملاً مشخص است که اپیتلیوم اتصالی سمنتوم سطح ریشه، عاج، و مواد دندانی متعددی مانند اجزاء ایمپلنت را شکل می دهد.

 

 

 ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

 

یک اپیتلیوم اتصالی عادی می تواند از مخاط/ لثه دهانی مجاور در کنار برش مجدداً تولید شود، و اپیتلیوم اتصالی جدید از اپیتلیومی که قبلاً وجود داشته است قابل تشخیص نیست. تصور می شود ویژگی های اپیتلیوم اتصالی تحت تأثیر بافت همبند زیرین، وجود نفوذ التهابی، و وجود سطح دندان/ ایمپلنتی که به آن متصل می شوند تعریف می شوند و ویژگی های ذاتی سلول های اپیتلیال در این بین نقش ندارند. اپیتلیوم اتصالی از گردش فوق العاده بالایی برخوردار است نسبت به هر دو ماده و اجزاء سیستم ایمنی و التهابی قابل نفوذ است. اپیتلیوم اتصالی می تواند هم روی خود ایمپلنت و هم روی اباتمنت وجود داشته باشد. علت می تواند تفاوت هایی باشند که در طراحی ایمپلنت ها وجود دارند، و نیز نیازمندی های بیولوژیک پیوند بافت نرم و سطح پیوند بین اباتمنت و ایمپلنت.

عرض بیولوژیک

در دندان ها، مفهوم عرض بیولوژیک به خوبی قابل فهم است، زیرا قسمتی است که در آن منطقه بافت همبند متصل، استخوان آلوئولار زیرین را از انتهای آپیکال اپیتلیوم اتصالی جدا می کند.

 

 

 ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

 

پهنای منطقه بافت همبند حدود 2 میلی متر و ارتفاع اپیتلیوم اتصالی حدود 5/1 میلی متر است. در تصاویر b و c بالا دو طرح متفاوت از ایمپلنت ها و عرض بیولوژیک اطراف آن مشاهده می کنید. در مورد اول، طرح ایمپلنت نمونه سیستم ایمپلنت هایی است که به صورت دو مرحله ای کاشته می شوند. پس از یک سال کارکرد، معمولاً حاشیه استخوان در کنار رزوه اول قرار می گیرد. اپیتلیوم اتصالی (با عرض آپیکو-کرونال 5/1 تا 2 میلی متری) روی اباتمنت واقع شده است، و یک منطقه از بافت همبند بی نظم، حدود 1 تا 2 میلی متر عرض بین آنها قرار می گیرد. اتصال بین اباتمنت و سر ایمپلنت داخل این محدوده واقع شده است.

در مقایسه، ایمپلنت های یک مرحله ای (ایمپلنت هایی که در زیر لثه قرار نمی گیرند) به گونه ای قرار می گیرند که سطح زبر آنها داخل استخوان قرار داده می شود، اما گردن صاف و صیقلی آن که بخش یکدستی از ایمپلنت است، که نقش عامل بین مخاطی را ایفا می کند. بنابراین، اپیتلویم اتصالی به طور عادی روی ایمپلنت قرار می گیرد، و اتصال ایمپلنت/ اباتمنت نسبت به این سطح به صورت کورونال قرار می گیرد. اینطور فرض شده است که اتصال داخل سیستم قرار گرفته زیر بافت (دو مرحله ای) می تواند روی سطح پیوند بافت نرم و عرض بیولوژیک تأثیر بگذارد. این اتفاق می تواند در نتیجه حرکات بسیار ریز بین دو جزء رخ دهد یا در صورت نفوذ میکروبی از بین فواصل بسیار ریز بین ایمپلنت و اباتمنت. در حال حاضر، تفاوت های نظری بین این دو نوع هیچ تفاوت فاحشی از نظر بافتی، یا در عملکرد بالینی بوجود نمی آورد.

بررسی عمق پروب کردن

پروب پریودنتال دندان های طبیعی بخش مهمی از معاینات دندانپزشکی است. کاملاً اثبات شده است که در شرایط کاملاً سالم، پروب دندانپزشکی تا حدودی در اپیتلویم اتصالی نفوذ می کند و این نفوذ با وجود التهاب افزایش می یابد. تحت شرایط اخیر، پروب توسط بیشتر فیبرهای بافت همبند ژینژیوال دست نخورده کورونال، حدود 2 میلی متر از استخوان، متوقف می شود. شرایط اطراف ایمپلنت دندانی متفاوت است و عمق شیار تا حد زیادی به ضخامت پاکت بافت نرم بستگی دارد. عمق های پروب کردن اطراف ایمپلنت ها، به طور کلی عمیق تر از اطراف دندان ها هستند، اما نفوذ بافت نرم بر پایه شیار، تا میزان مشابهی اتفاق می افتد و نوک پروب تنها در حدود 2 میلی متری حاشیه استخوان ها متوقف می شود.

اطلاعات بدست آمده از پروب اطراف ایمپلنت ها تا حدودی پرسش برانگیز است و برخی دندانپزشک ها به انجام آن اعتقادی ندارند، و ترجیح می دهند تکیه آنها روی بررسی رادیوگرافیک سطوح استخوان باشد. بعلاوه، فشار دیجیتال روی سطوح خارجی بافت نرم اطراف ایمپلنت، می تواند علائم التهابی مانند خونریزی یا ترشح چرک را از خود نشان دهد.

مقایسه الیاف پریودنتال لیگامان با اسئواینتگریشن

الیاف پریودنتال لیگامان

الیاف پریودنتال لیگامان یک ساختار پیچیده، با حدود 1/0 تا 2/0 میلی متر عرض است، که با یک حالت کشسان، از دندان حمایت می کند. لیگامان فیبرهای کلاژنی را تشکیل می دهد که به عنوان فیبرهای Sharpey درون سمنتوم ریشه و استخوان آلوئولار گنجانده شده اند، همراه با عروقی که خونرسانی می کنند، و بافت های همبند که بستری فراهم می آورند که عناصر کلیدی دیگر را برای مکانیزم های حمایت کننده دیگر فراهم می کنند. الیاف پریودنتال لیگامان مکانزیم تحریک پذیری از داخل را دارد که بسیار حساس است و می تواند تغییرات جزئی در فشارهای وارده به دندان را شناسایی نماید. فشارهای وارده به دندان از طریق فشرده شدن و توزیع مجدد عناصر مایع و نیز با استفاده از سیستم فیبر از بین می رود.

فشارهایی که از طریق الیاف پریودنتال لیگامان منتقل می شوند، منجر به تغییر شکل و جابجایی دندان می شود، مانند چیزی که در ارتودنسی مشاهده می شود یا در عریض شدن الیاف لیگامان و افزایش تحرک پذیری دندان در واکنش به فشارهای زیاد (مانند تروماهای اکلوزال). بنابراین، الیاف پریودنتال لیگامان می تواند حیطه وسیعی از فشارها را شناسایی کرده و به آنها واکنش نشان دهد.

اسئواینتگریشن

ماهیت دقیق اسئواینتگریشن در سطح مولکولی کاملاً درک نشده است. در سطوح میکروسکوپی سبک، تطبیق بسیار نزدیکی بین استخوان و سطح ایمپلنت وجود دارد.

 

 

 ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

 

در بزرگنمایی بالاتر که با میکروسکوپ الکترونی امکان پذیر می باشد، یک شکاف (با عرض حدوداً 100 نانومیکرونی) بین سطح ایمپلنت و استخوان وجود دارد. این شکاف با یک منطقه پر از کلاژن پر شده است که در جوار استخوان قرار دارد و یک منطقه آمورفور (بی شکل) که در جوار سطح ایمپلنت قرار دارد. پروتوگلیکان های استخوان ممکن است در اتصال ابتدایی بافت ها به سطح ایمپلنت مهم باشند، که در مورد ایمپلنت های تیتانیومی از یک لایه اکسید تیتانیوم تشکیل شده است، که خواص سرامیک را دارد. اسئواینتگریشن یک پدیده مطلق و بدون محدودیت نیست و می تواند به عنوان تناسب کل سطح ایمپلنت که با استخوان در تماس است اندازه گیری شود.

سطوح تماس استخوان در استخوان های کورتیکال بیشتر از استخوان های منفذ دار است، جایی که فضاهای مغز استخوان اغلب در جوار سطوح ایمپلنت قرار دارند. میزان تماس استخوان به مرور زمان و با عمل کردن افزایش می یابد. وقتی ایمپلنت برای نخستین بار داخل استخوان کار گذاشته می شود، باید تناسب کامل داشته باشد تا از ثبات آن اطمینان حاصل شود. فضای بین ایمپلنت و استخوان در ابتدا با لخته خون و سرم/ پروتئین های استخوان پر می شود. گرچه دقت زیادی می شود تا از آسیب وارد شدن به استخوان پرهیز شود، اما واکنش ابتدایی به تروماهای جراحی، جذب و تحلیل استخوان است، که در پی آن رسوب استخوان اتفاق می افتد. یک دوره حیاتی در روند بهبود، حدود دو هفته پس از کاشت ایمپلنت وجود دارد که جذب و تحلیل استخوان باعث می شود ثبات ایمپلنت کمتر از مراحل ابتدایی باشد.

تشکیل استخوانی که پس از آن اتفاق می افتد، منجر به افزایش سطح اتصال استخوان و ثبات آن می شود. این در ایمپلنت هایی که بارگذاری نشده بودند (روی آنها روکش قرار نگرفته بود) در اوایل دوره بهبود و طی بازه های زمانی طولانی تر پس از بارگذاری ایمپلنت نشان داده شده است. بنابراین استئواینتگریشن باید به عنوان یک روند دینامیک تلقی شود که در آن بازسازی استخوان اتفاق می افتد، اما مانند روند تطبیقی که درون الیاف لیگامان دندان های طبیعی رخ می دهد نیست. اسئواینتگریشن شباهت زیادی به انکیلوز دارد، که در آن فقدان تحرک پذیری و عدم تداخل کسپول های بافت فیبروز نشانه پیوند موفقیت آمیز است.

تحت این شرایط، هیچ سیستم ویسکوالاستیک کاهش دهنده دامنه نوسانات جریان الکتریکی وجود ندارد، هر چند مکانیزم های تحریک پذیری داخلی ممکن است داخل استخوان و ساختارهای دهانی دیگر عمل کنند. فشارها روی استخوان توزیع می شوند و ممکن است در بخش های خاصی متمرکز شوند، مخصوصاً اطراف گردن ایمپلنت. برخی طراحی ها، بویژه ایمپلنت های رزوه دار، می توانند فشارها را به شکل مؤثرتری از بین ببرند. فشارهای شدیدی که به ایمپلنت ها وارد می شوند ممکن است منجر به تغییر شکل استخوان های حاشیه ای شوند که در نتیجه موجب جابجایی آپیکال حاشیه استخوان و از دست رفتن اسئواینتگریشن می شود. مکانیزم دقیق چگونگی این اتفاق به طور کامل مشخص نیست اما تصور می شود ترک های مویی ممکن است به استخوان های مجاور نیز نفوذ پیدا کنند.

این نوع تحلیل استخوان که در نتیجه بارگذاری بیش از حد اتفاق می افتد، ممکن است به آرامی رو به افزایش برود، تا جایی که با یک شکست فاجعه بار اسئواینتگریشن باقی مانده یا شکست ایمپلنت مواجه شود. خوشبختانه، این دو گزینه بسیار نادر هستند. فشارهای شدید معمولاً قبل از این مرحله و با استفاده از تصاویر رادیوگرافی تحلیل استخوان حاشیه ای یا شکست مکانیکی ساختارهای فوقانی و/ یا اباتمنت ها شناسایی می شوند. با این حال نشان داده شده است که، فشارهایی که به خوبی کنترل شده اند منجر به افزایش میزان تماس استخوان و ایمپلنت و تغییر الگوی ساختارهای ترابکیولار و از بین رفتن فشارها می شود. بنابراین، تطبیق امکانپذیر است، هرچند اسئواینتگریشن اجازه نمی دهد ایمپلنت ها به شکلی جابجا شوند که ارتودنسی دندان ها را جابجا می کند.

بنابراین، ایمپلنت جوش خورده با استخوان، ثابت کرده است که می تواند انکوریجی (تکیه گاه) بسیار عالی برای موارد دشوار ارتودنسی بوجود بیاورد، علاوه بر این می تواند به عنوان جایگزینی برای تکیه گاه سیستم هدگیر استفاده شود. این حقیقت که ایمپلنت مانند یک دندان انکیلوز شده عمل می کند، موجب محدودیت استفاده از آن برای افرادی می شود که رشد فک آنها کامل شده است.

 

 ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

 

کارگذاری یک ایمپلنت برای یک کودک منجر به پایین ماندن سطح روکش ایمپلنت نسبت به دندان های مجاور آن خواهد شد. به همین دلیل توصیه می شود جایگذاری ایمپلنت به تعویق بیفتد تا زمانی که رشد تکمیل شود.

پریودنتیت و پری ایمپلنتایتیس

این امکان وجود دارد که باکتری هایی که در پریودنتیت عامل عفونت هستند، پاتوژن های اصلی در ضایعات التهابی مخرب اطراف ایمپلنت (پری ایمپلنتایتیس) هستند. بنابراین احتمال عفونت ناشی از باکترهای پریودنتوپاتیک (نوعی اختلال غیر التهابی اطراف بافت های دندان) قدیمی وجود دارد. تخریب بافت های پیرامون دندان و ایمپلنت ها شباهت هایی دارند، اما تفاوت های مهمی وجود دارند که در نتیجه ماهیت بافت های حمایت کننده بوجود آمده اند. این تفاوت ها بویژه در الگوهای متفاوت مشاهده شده در تخریب بافت قابل توجه هستند. پری ایمپلنتایتیس روی کل محیط اطراف ایمپلنت تأثیر می گذارد و منجر به پر شدن شیارهای تحلیل استخوان با بافت های ملتهبی می شود که تا سطح استخوان امتداد می یابند.

 

 

 ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی

 

در مقایسه، دندان هایی که تحت تأثیر پریودنتیت قرار گرفته اند، عموماً با تحلیل غیر عادی بافت های حمایت کننده مواجه هستند که اغلب به سطوح نزدیک محدود می شود و منجر به نقص پیچیده فراتر از استخوان ها می شود. علاوه بر این، در اکثر موارد در بافت های پریودنتال می توان ضایعات التهابی را از استخوان آلوئولار و الیاف پریودنتال لیگامان، با قسمت بافت های فیبروز جدا کرد. این امکان وجود دارد که ضایعات التهابی مخرب که دندان ها و ایمپلنت را تحت تأثیر قرار می دهند، مراحلی دارند که در آنها مراحل بیماری بسیار سریع تر پیش می روند و پس از آن دوره های خاموشی وجود دارد. بروز پری ایمپلنتایتیس با سرعت پایین اتفاق می افتد، اما می تواند منجر به تخریب سریع استخوان های حاشیه ای شود و بواسطه فشارهای شدید، ایجاد تمایز بین آن و تحلیل استخوان کار ساده ای نیست.

هیچ کس انجام جراحی های دندانی را دوست ندارد، اما گاهی اوقات آنها ضروری هستند. اگر روزی در شرایطی قرار گرفتید که نیاز به ایمپلنت های دندانی داشتید، اما به شما گفته شد به دلیل کمبود استخوان در فک بالای خود گزینه مناسبی برای دریافت ایمپلنت ها در این قسمت ها نیستید، شاید به این نتیجه برسید که واقعاً نمی توانید ایمپلنت دریافت کنید و کار دیگری نمی توان انجام داد. با این حال، به لطف پیشرفت هایی که در فناوری صورت گرفته است، تحقیقات منجر به ابداع ایمپلنت هایی تحت عنوان “زیگوماتیک” شده اند. چند دقیقه صرف خواندن این مطلب کنید تا بیشتر راجع به آنها بدانید.

ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک

ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک

ایمپلنت زیگوماتیک چیست؟

ایمپلنت های زیگوماتیک جایگزینی برای ایمپلنت های سنتی و معمولی هستند که با استفاده از دریل و ایجاد حفره به صورت مستقیم در استخوان فک کاشته می شوند. به جای آنها می توان از ایمپلنت های زیگوماتیک استفاده کرد که از ایمپلنت های معمولی بلندتر هستند. ایمپلنت های زیگوماتیک به صورت ویژه برای افرادی طراحی و ساخته شده اند که تحلیل یا پوکی استخوان شدید داشته اند. این نوع ایمپلنت ها علاوه بر آنکه از ایمپلنت های سنتی بلندتر هستند، کج نیز می باشند. این نوع ایمپلنت ها داخل استخوانی از فک بالا قرار می گیرند که به توده متراکم استخوان زیگوما نزدیک است.

این تفاوت در محل کاشت ایمپلنت به این معناست که ایمپلنت های زیگوماتیک می توانند پایه ای امن و بی خطر برای ایمپلنت دندانی شما فراهم آورند در حالی که ایمپلنت های دندانی ممکن است نتوانند چنین امکانی را فراهم آورند. در مواردی که افراد با تخریب شدید فک ممکن است نتوانند این جراحی را انجام دهند، پیشرفت هایی که منجر به ابداع ایمپلنت های زیگوماتیک شده اند، بهره مند شدن از ایمپلنت های دندانی را برای آنها ممکن ساخته است.

ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک

ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک

ایمپلنت های زیگوماتیک چگونه عمل می کنند؟

همانطور که قبلاً نیز گفته شد، ایمپلنت های زیگوماتیک به قسمتی از استخوان فک متصل می شوند که به استخوان زیگوما نزدیک است. سه روز پس از جراحی، روکش دندانی ثابت روی ایمپلنت را می توان کار گذاشت. زمان بهبود معمول پس از این فرایند حدود چهار ماه است. پس از این بازه زمانی، می توان روکش نهایی را روی ایمپلنت قرار داد تا فرایند به طور کامل به اتمام برسد. نتیجه نهایی دندان های جدیدی است که فرد قبل از ایمپلنت های زیگوماتیک نمی توانست آنها را داشته باشد.

ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک

ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک

آیا می توان از پیوند استخوان بهره مند شد؟

بیمارانی که تحلیل استخوان داشته اند، به شکل سنتی نیاز به پیوند استخوان دارند که 6 ماه تا یک سال به طول درمان می افزاید و نرخ شکست بالاتری دارد. اما با ایمپلنت های زیگوماتیک، کل فرایند احیاء دندان های از دست رفته بیمار یک روز به طول خواهد انجامید و هیچ پیوند استخوانی نیاز نخواهد بود.

مزایای ایمپلنت های زیگوماتیک

ثبات اولیه فوق العاده برای عملکرد فوری

ایمپلنت های زیگوماتیک به گونه ای طراحی شده اند که فرایندهای ترمیمی را حمایت می کنند که بارگذاری سریع (قرار گیری روکش روی ایمپلنت بلافاصله پس از کاشت) را ممکن می سازند. این اجازه می دهد بیمارانی که تحلیل استخوان شدید داشته اند بلافاصله پس از جراحی کاشت ایمپلنت، روکش روی ایمپلنت آنها قرار بگیرد، و نیاز نیست به طور میانگین 9 ماه صبر کرد و تحت جراحی های مختلف قرار گرفت.

علاوه بر سرعت بالای عملکرد جراح برای تکمیل فرایند کاشت ایمپلنت و بارگذاری آن، بیمار نیز ناراحتی کمتری تحمل خواهد کرد. از آنجا که روکش تحت حمایت ایمپلنت است، و روی بافت نرم محل جراحی قرار ندارد، این بافت پس از جراحی کمتر تحت فشار قرار می گیرد در نتیجه بیمار درد و ناراحتی کمتری خواهد داشت. علاوه بر این، با تکمیل سریع تر فرایند کاشت، بیمار اعتماد به نفسی که با از دست رفتن دندان ها از دست داده بود را خیلی سریع تر بدست خواهد آورد.

دیگر مزایای ایمپلنت های زیگومایتک عبارتند از تعداد مراجعات کمتر به جراح و دندانپزشک، و مداخلات تهاجمی کمتر برای فرایندهای پیوند استخوان.

انعطاف پذیری بیشتر در انجام جراحی

ایمپلنت های زیگوماتیک به گونه ای طراحی شده اند که در استخوان زیگوماتیک قرار بگیرند و گزینه ای فوق العاده برای عبور از تحلیل شدید ماگزیلا باشند. علاوه بر این، بدنه این نوع ایمپلنت ها رزوه ندارد (دندانه دار نیست) در نتیجه با بافت نرم در تماس است، و بسته به موقعیت آناتومیک اجزاء بدنه ایمپلنت، می تواند خارج از سینوس ماگزیلا قرار بگیرد بدون آنکه برای بافت نرم مشکلی بوجود بیاورد. به منظور ایجاد حمایت بیشتر برای ایمپلنت، بخش بالایی ایمپلنت باید تحت حمایت استخوان قرار داشته باشد. صاف و مستقیم بودن سر ایمپلنت اجازه می دهد در طول جایگذاری انعطاف پذیری بیشتری داشته باشد.

ایمپلنت های زیگوماتیک در ارتفاع های مختلفی وجود دارند، از 30 میلی متر گرفته تا 5/52 میلی متر، که همه آنها اتصال هگز خارجی دارند. 

ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک

ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک

نکته آخر اینکه، دو زاویه متفاوت ایمپلنت اجازه می دهند روکشی که روی ایمپلنت قرار می گیرد انعطاف بیشتری داشته باشد. این یک گام بسیار مهم است که با تکنیک زیگوماتیک امکان پذیر شده است.

کمک به خدمات رسانی بهتر به تعداد بیماران بیشتر

ایمپلنت زیگوماتیک به گزینه ای مناسب برای مواردی تبدیل شده است که ماگزیلا دچار تحلیل شدید شده است. بدون این نوع ایمپلنت ها، بسیاری از بیماران به فرایند تهاجمی پیوند استخوان نیاز خواهند داشت تا حجم کافی استخوان برای قرار گیری ایمپلنت های سنتی فراهم شود. با استفاده از ایمپلنت های زیگوماتیک عملکرد و زیبایی ایمپلنت پس از جراحی بیشتر خواهد بود.

از نخستین مرتبه که لیزر در درمان دندانپزشکی مورد استفاده قرار گرفت، کاربرد آن به سرعت و ظرف مدت کوتاهی افزایش یافت. استفاده از این فناوری در کاشت ایمپلنت های دندانی نیز با استقبال شدیدی مواجه شد. ایمپلنت های دندان گزینه هایی فوق العاده برای جایگزینی دندان های از دست رفته هستند و انتخاب دندانپزشکی که از لیزر برای فرایند کاشت ایمپلنت استفاده می کند کاملاً عاقلانه است. درمان با کمک لیزر در مقایسه با استفاده از اسکالپل ها (چاقوی کوچک جراحی) و نیز تیغ جراحی دارای مزایای بیشتری است، از جمله:

  • افزایش قدرت دید محل جراحی
  • کنترل بیشتر و دقیق تر روی برش ها
  • حداقل آسیب به بافت های اطراف
  • جلوگیری از خونریزی زیاد
  • کاهش تورم
  • کاهش عفونت در نتیجه تأثیر روش های مختلف استریلیزاسیون، و در نتیجه کاهش درد پس از جراحی.
  • راحتی بیشتر بیمار

در حال حاضر، انواع مختلف فرایندها با استفاده از لیزر انجام می شوند. بر اساس طول موج هایی که استفاده می شوند و نیز بافتی که لیزر روی آن عمل می کند، می توان لیزر را به دسته های مختلفی تقسیم بندی نمود. تمام طول موج های لیزرهای موجود را نمی توان برای تمام موقعیت های ایمپلنت های دندان استفاده کرد. جراح کاشت ایمپلنت باید شرایط، معایب و مزایا و نیز کارآمدی لیزرهای موجود را بسنجد و بر اساس آنها تصمیم بگیرد از چه طول موجی استفاده کند.

کاشت ایمپلنت با لیزر

کاشت ایمپلنت با لیزر

 

لیزر در چه مراحلی از کاشت ایمپلنت به کار می آید؟

کاشت ایمپلنت

در صورتی که استخوان از ارتفاع و عرض کافی برخوردار باشد، کاشت غیر تهاجمی ایمپلنت، با ایجاد کوچکترین شکاف در بافت، یکی از شناخته شده ترین راه های کاشت ایمپلنت است. به جای استفاده از میکرو موتور می توان از لیزر بافت سخت برای ایجاد شکاف اولیه برای قرار دادن ایمپلنت درون آن استفاده کرد. از لیزر می توان برای برداشتن بافت نرم و نیز غشاء استخوان به شکل دایره و با قطر حدوداً 2-3 میلی متر استفاده کرد و بقیه مراحل برش استخوان با استفاده از یک دریل دستی انجام خواهد شد. بر خلاف دریل های سنتی احتمال لغزیدن سر لیزر بسیار اندک است. این باعث می شود زمان بهبود تا میزان زیادی کاهش یابد، فرایند جوش خوردن با سرعت بیشتری پیش برود، و بیمار ناراحتی کمتری تجربه کند و میزان تماس استخوان با ایمپلنت افزایش می یابد. علاوه بر این، نیازی به ضربه در طول برداشتن فلپ (توده ای از بافت که قسمتی از آن با عمل جراحی جدا می شود) و بخیه زدن نیست. این فرایند را می توان با استفاده از راهنمای جراحی که برای قرار گرفتن ایمپلنت با کمک لیزر آماده شده است انجام داد. از جمله مزایای انجام این مرحله با کمک لیزر عبارتند از کاهش التهاب پس از جراحی در نتیجه تمیزتر و استریل بودن محل جراحی و راحت قرار دادن ایمپلنت. تنها نکته این است که تمام فرایند برش استخوان را نمی توان با استفاده از لیزر انجام داد.

برداشتن بافت از روی ایمپلنت طی مرحله دوم

در مرحله دوم جراحی کاشت ایمپلنت دندان، به راحتی و با دقت زیاد می توان از تمام طول موج های لیزر برای برداشتن بافت روی ایمپلنت استفاده کرد. برای این کار متخصص کاشت ایمپلنت به راحتی بافت روی ایمپلنت را با استفاده از لیزر می سوزاند تا به کلاهک روی ایمپلنت دست پیدا کند،  بدون اینکه بیمار هیچ درد و ناراحتی احساس کند. این فرایند کاملاً بی ضرر است و به پیشگیری از تغییر شکل ستیغ استخوان کمک می کند. تنها باید متخصص مراقب باشد نوک لیزر را به صورت کاملاً طبیعی حرکت دهد و از نگه داشتن آن در یک منطقه برای مدت زمان طولانی پرهیز نماید تا از افزایش حرارت روی اجزاء ایمپلنت پرهیز شود. بعلاوه، باید مراقب بود اتصال لثه با اطراف ایمپلنت به میزان کافی حفظ شود. بافت های حاشیه ای اگر با کمک لیزر برش خورده باشند، پس از بهبود تحلیل نخواهند رفت. اصلی ترین مزایای استفاده از لیزر در این مرحله عبارتند از توقف خونریزی؛ سهولت دسترسی بصری به پیچ کاور (پیچی که طی مرحله استئواينتگريشن روی ایمپلنت قرار می گیرد)، تولید یک لخته خون محافظ- کمک به بهبود و راحتی بیمار در طول درمان و پس از آن. علاوه بر همه اینها، روکش دندان را می توان در همان جلسه روی ایمپلنت قرار داد.

کاشت ایمپلنت با لیزر

کاشت ایمپلنت با لیزر

کمک به درمان پری ایمپلنتیت

پری ایمپلنتیت عبارت است از پیشرفت سریع شکست استئواينتگريشن، که منجر به تولید سموم باکتریایی می شود که تغییرات التهابی و تحلیل استخوان را در پی خواهد داشت. در صورت بروز پری ایمپلنتیت، سطح ایمپلنت با سلول های بافت نرم، باکتری و دیگر عوراض جانبی باکتریایی آلوده می شود. برداشتن تمام پلاک های باکتریایی و اندوتوکسین ها (یا درون زهر، سمی است که در داخل باکتری وجود دارد و تنها پس از انهدام باکتری خارج می شود) از بین شیارهای ایمپلنت، با استفاده از ابزارهای مکانیکی کار دشواری است. برطرف کردن تمام مواد خارجی و پاک کردن و ضد عفونی کردن تمام بافت های آلوده را می توان با استفاده از طول موج هایی از لیزر انجام داد که به استخوان آسیبی نمی رسانند. برخی از طول موج های لیزر را می توان برای پاکسازی مؤثر پلاک و رسوب روی اباتمنت ایمپلنت استفاده کرد، بدون اینکه به سطح آنها هیچ آسیبی وارد شود.

خارج کردن ایمپلنت از درون استخوان فک

در پی افزایش استفاده از ایمپلنت های دندان، به همین میزان، شکست ایمپلنت و نیاز به درمان نیز افزایش یافته است. گاهی اوقات با شکست ایمپلنت دندان نیاز است ایمپلنت به روش جراحی و با استفاده از تکنیک هایی مانند block resection، برداشت استخوان باکال، برداشت استخوان با کمک مته، از داخل استخوان فک خارج شود. انجام این کار با استفاده از لیزر از کمترین میزان تهاجمی بودن برخوردار است. مکانیزم برش با استفاده از انرژی لیزری انجام می شود که با اسپری هوا- آب جذب می شود که روی بافت هدف انفجارهای میکرو ایجاد می کند. با استفاده از این تأثیرات جنبشی آب می توان برش های تمیز بدون آسیب های حرارتی ایجاد نمود. طی این فرایند لیزر می تواند روی بافت های اطراف تأثیر ضد عفونی کنندگی داشته باشد و موجب خواهد شد بهبود بافت بدون هیچ مشکلی صورت گیرد.

نه تنها ایمپلنت های دندانی برای افراد مبتلا به دیابت خطری ندارند، بلکه جایگزینی پروتزهای دندان با ایمپلنت های ثابت دندانی می تواند سلامت آنها را ارتقاء بخشد. ایمپلنت ها علاوه بر اینکه به شما کمک می کنند با خیال راحت رژیم غذایی متعادلی داشته باشید، موجب کاهش التهاب، سوزش و ناراحتی و عفونت هایی خواهند شد که بروز آنها با وجود دندان های مصنوعی شایع تر است. این خطر بیماری های خطرناک پریودنتال (اطراف لثه) و نیز عفونت ها و مشکلات پس از کاشت ایمپلنت را به حداقل خواهد رساند.

هرچند این کاملاً صحت دارد که افراد مبتلا به دیابت ممکن است قبل و بعد از کاشت ایمپلنت به مراقبت های خاصی نیاز داشته باشند تا مشکلات آنها را به حداقل میزان ممکن برسانند. مطالعات اخیر حاکی از آن است افرادی که دیابت خود را تحت کنترل دارند، تا زمانی ایمپلنت های دندانی برای آنها بی خطر است که سلامت عمومی آنها در حد استانداردهای سلامت پیش از فرایند باشد.اگر مبتلا به دیابت هستید و به ایمپلنت های دندانی نیاز دارید، تعلل نکنید و هر چه سریع تر برای دریافت آنها اقدام کنید.

دیابت و کاشت ایمپلنت

دیابت و کاشت ایمپلنت

تأثیر دیابت و موفقیت ایمپلنت های دندانی

بر اساس تحقیقاتی که روی ایمپلنت های دندانی و دیابت صورت گرفته است، مشخص شده زمانی که دیابت به خوبی تحت کنترل است، فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی کاملاً بی خطر و قابل پیش بینی است و احتمال برزو مشکلات در آنها به اندازه ی افراد سالم است. این برای افراد بزرگسال مبتلا به دیابت که در پی جایگزینی سالم و با دوام تر برای پروتزهای مصنوعی هستند خبر خوبی است.

نکات لازم برای افراد مبتلا به دیابت که قصد استفاده از ایمپلنت های دندان را دارند:

به کدام یک مبتلا هستید؟ دیابت نوع 1 یا نوع 2 ؟

کنترل دیابت نوع 1 مشکل تر خواهد بود. به این معنا که خطرات و میزان شکست درمان ایمپلنت های دندانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 اندکی بیشتر از افراد مبتلا به دیابت نوع 2 است. البته نمی توان گفت افراد مبتلا به دیابت نوع 1 نمی توانند ایمپلنت دندانی داشته باشند، با این حال، جراح دهان و دندان شما در مرور پرونده های پزشکی و دندانپزشکی شما دقیق تر خواهد بود و به بررسی سلامت عمومی شما خواهد پرداخت و از سوابق عفونت ها و جدول زمانی معمول بدن شما هنگام بهبودی اطلاعات کسب خواهد کرد.

علاوه بر این، در بیماران مبتلا به دیابت ممکن است سن بیشتر از معمول مهم باشد. علت این امر آن است که هر چه مدت زمان طولانی تری به دیابت مبتلا بوده باشید، شما بیشتر مستعد عفونت خواهید بود و فرایند بهبودی شما کند تر پیش خواهد رفت. در صورتی که به دیابت مبتلا هستید و به دریافت ایمپلنت های دندانی علاقه مند هستید، هر چه زودتر اقدام کنید بهتر است.

دیابت و کاشت ایمپلنت

دیابت و کاشت ایمپلنت

آیا دیابت شما تحت کنترل است؟

مرور تعدادی از مطالعات انجام شده در این زمینه حاکی از آن است که بیمارانی که دیابت آنها تحت کنترل است، به هیچ عنوان بیشتر از بیماران غیر دیابتی در معرض خطرات مشکلات یا شکست ایمپلنت های دندانی نخواهند بود. علاوه بر این، همین تحقیقات نشان می دهند که در بیماران دیابتی که دیابت آنها تحت کنترل نیست، میزان عفونت پس از فرایند کاشت ایمپلنت و نیز شکست درمان آنها بالاتر بوده است.

ایمپلنت های دندانی درون لثه ها و استخوان های فک قرار دارند. فرایند بهبود آنها به فرایندهای طبیعی بهبود بدن یا بازسازی بافت استخوان فک بستگی دارد که استخوان اطراف فک ها را به پست جوش می دهد (استئواینتگریشن osseiointegration). سپس، لثه ها نیز باید بهبود یابند. این جوش خوردن کامل با استخوان فک و لثه ها همان چیزی است که ایمپلنت های دندان را تا حد زیادی شبیه دندان های واقعی می کند، و به همین دلیل دائمی تر از پروتزهای دندان هستند.

از آنجا که ممکن است فرایند بهبود برای افراد مبتلا به دیابت کندتر باشد، در بیمارانی که دیابت آنها تحت کنترل نیست، زمان بهبود آنها دشوارتر خواهد بود. بنابراین، جراح دهان و دندان شما کمک خواهد کرد مجدداً به روال معمول بازگردید، و طرح درمانی انتخاب خواهد کرد تا دیابت خود را تحت کنترل داشته باشید و مطمئن شوید که تمام تلاش خود را می کنید تا از ابتلا به بیمار لثه پیشگیری کنید. زمانی که این قطعات پازل کنار یکدیگر قرار می گیرند، مجدداً باید به متخصص کاشت ایمپلنت مراجعه کنید تا بررسی کند که آیا برای دریافت ایمپلنت آمادگی دارید یا خیر.

دیابت و کاشت ایمپلنت

دیابت و کاشت ایمپلنت

آیا از سلامت عمومی برخوردار هستید؟

یکی از معمول ترین سؤالاتی که بیماران دیابتی می پرسند این است که “آیا سن من آنقدر زیاد است که نتوانم از ایمپلنت ها استفاده کنم؟” در واقع، این سلامت شما – و نه سن شماست- که مشخص می کند شما برای دریافت ایمپلنت ها گزینه ی مناسبی هستید یا خیر. در صورتی جراح دهان و دندان ایمپلنت را برای شما مناسب نمی داند که:

  • در حال حاضر بیماری لثه یا پریودنتال دارید.
  • تراکم استخوان شما بسیار پایین است (هرچند اگر برای دریافت ایمپلنت گزینه ی مناسبی باشید، می توان راجع به گزینه های پیوند استخوان صحبت کرد).
  • به نظر می رسد که بیمار یا تمایل ندارد یا قادر نیست صبورانه دوره ی پس از کاشت ایمپلنت را سپری کند، که به مراقبت و توجه دقیق به چیزهایی نیاز دارد که می خورد یا در دهان خود قرار می دهد، کاری که اجازه می دهد ایمپلنت ها به طور کامل بهبود یابند.
  • آیا سیگار می کشید- فرایند بهبود برای افراد سیگاری نه تنها دشوارتر است بلکه عمل مکیدنی که برای انجام آن نیاز است می تواند باعث شود مشکلاتی بوجود بیایند که در فرایند بهبود و موفقیت کاشت ایمپلنت مشکل ایجاد خواهند کرد. در اکثر مواقع، افراد سیگاری باید در طول این دوره این عادت خود را ترک کنند که ممکن است چند ماه طول بکشد.
  • قبلاً برای درمان سرطان دهان تحت درمان قرار گرفته اید یا داروهای بیس فسفات مصرف نموده اید.
  • شرایط یا بیماری دارید که قابلیت بهبود شما را پیچیده می کند.

تمام این مشکلات و دیگر ملاحضات باید طی جلسه ی مشاوره مورد بحث قرار بگیرند.

دیابت و کاشت ایمپلنت

دیابت و کاشت ایمپلنت

ایمپلنت های دندان کمکی برای حفظ رژیم غذایی سالم برای افراد دیابتی

آیا تا به حال توجه کرده اید که سالم ترین رژیم غذایی برای افراد مبتلا به دیابت حجم زیادی غذاهای تازه و کامل را شامل می شود که به عملکرد جویدن و آسیاب کردن بیشتری نیاز دارند؟ در مقایسه با پروتزهای مصنوعی، دائمی بودن ایمپلنت های دندان- که محکم درون استخوان فک و لثه قرار گرفته اند- خوردن غذاهایی که دوست دارید را برای شما آسان و بدون درد می کند.

احتمال تکان خوردن پروتزهای مصنوعی زیاد است، که موجب التهاب و حساسیت لثه ها می شود. خوردن غذاهای خاصی که به کشیدن، پاره کردن، یا آسیاب کردن نیاز دارند و دندان ها باید مقاومت بیشتری داشته باشند (مانند سبزیجات مقوی حاوی فیبر زیاد)، برای دندان های مصنوعی دشوارتر خواهد بود. افرادی که در قرار گرفتن دندان های مصنوعی خود مشکل داشته یا التهاب و ناراحتی دارند، بیشتر امکان دارد که غذا نخورند یا غذاهای نامناسب بخورند (نرم تر، فراوری شده، دارای کربوهیدرات بیشتر)، که می تواند پایین نگه داشتن سطح قند خون را دشوارتر کند.

بارداری دوره ای است که باید از آن لذت برد، زمانی که شاهد شکوفه ی وجود خود خواهید بود و در بهترین حالت خود به سر می برید. اما، در دوران بارداری بدن شما دچار تغییرات فیزیولوژیک بسیاری می شود و تحت فشار زیادی قرار می گیرد در نتیجه فعالیت ها و فرایندهای بسیاری هستند که باید طی این دوره پرهیز شوند. شاید مشاهده کرده باشید که بارداری موجب بروز مشکلات دندانی دور از انتظاری شده باشد و حتی یکی از دندان های خود را از دست داده باشید. ممکن است بخواهید بدون تعلل، هر چه زودتر فاصله ی بین دندان ها را پر کنید و زیبایی لبخند خود را بازگردانید. یکی از سوألاتی که همواره برای زنان بارداری که مشکلات دندانی دارند مطرح است در زمینه کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری و خطرات احتمالی آن است.

اگر بخواهیم به صورت کوتاه پاسخ دهیم باید بگوییم، پس از پایان سه ماهه ی اول می توان ایمپلنت دندانی دریافت کرد. نگرانی شما کاملاً قابل درک است. با این حال، اکثر دندانپزشک ها و متخصص های جراحی لثه و کاشت ایمپلنت توصیه می کنند تا زمانی که وضعیتی اورژانسی پیش نیامده باشد، تا پایان دوره ی بارداری صبر کنید.

علل به تأخیر انداختن کاشت ایمپلنت دندانی تا پایان بارداری

این توصیه ی متخصصان به چند علت است. از جمله:

1.     بالا رفتن احتمال خطر و مشکلات پس از جراحی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

بارداری هیچ تناقضی با کاشت ایمپلنت های دندانی ندارد اما به هر حال کاشت ایمپلنت نوعی فرایند جراحی است و بهتر است جنین خود را در معرض هیچ خطری قرار ندهید، مگر آنکه شرایط اضطراری پزشکی وجود داشته باشد. ایمپلنت دندانی نوعی پست تیانیومی ظریف است که از طریق جراحی درون استخوان فک قرار داده می شود تا دندان های مصنوعی را در جای خود نگه دارد. بهبود استخوان فک و جوش خوردن ایمپلنت با آن، تا وقتی که دندان مصنوعی روی آن قرار داده شود، زمان می برد. هر نوع جراحی طی دوران بارداری با مشکلات بسیاری همراه است و اگر انتخاب دیگری وجود دارد بهتر است از انجام آن خودداری کنید.

2.     بهتر است از قرار گرفتن در معرض اشعه ی ایکس خودداری کنید.

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

پیش از جراحی کاشت ایمپلنت دندانی لازم است با اشعه ی ایکس از استخوان فک تصویر رادیوگرافی تهیه شود تا محل دقیق ایمپلنت مشخص شود. گرچه اشعه ی ایکس دندانپزشکی برای زنان باردار طی سه ماهه ی اول و سوم بارداری کاملاً بی خطر است، قرار گرفتن جنین در معرض مقادیر اندک اشعه ی مورد استفاده در رادیولوژی نیز می تواند خطرناک باشد. درست است که اشعه ی ایکس تشخیصی دندانپزشکی تنها روی منطقه ی دهان متمرکز می شود، اما بسیاری افراد ترجیح می دهند حین دوران بارداری از هر گونه اشعه ی ایکس کاملاً به دور باشند تا جنین آنها در معرض هیچ خطری قرار نگیرد.

3.     پرهیز از داروهای بیهوشی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه مطالعات حاکی از آن است که درمان های دندانپزشکی که تحت بی حسی موضعی انجام می شوند طی دوران بارداری هیچ خطری ندارند، اما توصیه می شود طی این نه ماه از هر گونه داروهای آرام بخش یا بیهوشی عمومی پرهیز کنید. داروهای بیهوشی داروهای قوی هستند که ممکن است به جنین آسیب برسانند.

4.     کاهش استرس

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

سطح بالای استرس و اضطراب در مادر بارداری که انتظار تولد فرزند خود را می کشد می تواند روی رشد جنین تأثیر منفی داشته باشد. یک جراحی انتخابی طی دوره ای که به خودی خود استرس آور هست احتمالاً می تواند موجب افزایش اضطراب شود. در این دوره، هورمون ها می توانند موجب تغییرات خلق و خو و افسردگی شوند که تحت کنترل شما نیست. آرام باشید و روی جنین خود تمرکز کنید. به نگرانی های خود اضافه نکنید. بعد از زایمان به اندازه ی کافی زمان، و آنقدر آمادگی دارید که برای کاشت ایمپلنت دندانی تحت جراحی قرار بگیرید.

5.     بهتر است ایمپلنت های دندانی پس از تولد فرزندتان کاشته شوند.

پس از تولد نوزاد، به محضی که آمادگی کامل داشتید می توانید برای کاشت ایمپلنت به دندانپزشک مراجعه کنید. اگر شاد و سالم هستید، هیچ دلیلی برای تعلل وجود ندارد. در صورتی که بچه از شیر شما تغذیه می کند، دندانپزشک بهترین راهکار را به شما توصیه خواهد کرد. پس از جراحی و دوره ی نقاهت، دندان مصنوعی شما با استفاده از فن آوری مدرن و به دست متخصصان مجرب ساخته خواهد شد. رنگ، شکل، اندازه و نیز عملکرد دندان های جدید شما جایگزین بسیار مناسبی برای دندان طبیعی شما خواهد بود که خیلی زود اعتماد به نفس شما را باز خواهد گرداند. با نخستین لبخند کودکتان شما نیز با خیال راحت لبخند خواهید زد.

پیشگیری از نیاز به کاشت ایمپلنت در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه تا پایان دوران بارداری بهتر است برای جراحی کاشت ایمپلنت دندانی دست نگه دارید، اما به خاطر جنین خود هنوز ملزم هستید سلامت دهان و دندان های خود را حفظ کنید. در زیر به بیان نکاتی برای حفظ بهداشت دهان طی این دوره می پردازیم:

  • بهداشت دهان و دندان خود را به خوبی رعایت کنید تا از زخم شدن و ورم لثه ها، یکی از عوارض جانبی بارداری، پیشگیری کنید. اگر بیش از 6 ماه است که به دندانپزشک مراجعه نکرده اید، برای چکاپ و پاکسازی تخصصی دندان ها به دندانپزشک مراجعه کنید.
  • دو مرتبه در طول روز مسواک بزنید، حتماً هر روز نخ دندان بکشید و هر شب دهان خود را با دهانشویه ی فلورایده ی فاقد الکل شستشو دهید.
  • اگر تهوع صبحگاهی دارید، دهان خود را با محلول یک قاشق چایخوری جوش شیرین و یک لیوان آب شستشو دهید تا مانع عفونت دندان توسط اسید معده شوید.
  • رژیم غذایی متعادل و سالم با حداقل میزان قند و شکر داشته باشید.

جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان چیست؟

افزایش طول تاج دندان یکی از فرایندهای جراحی معمول است که طی آن، جراح لثه مقداری از بافت لثه یا استخوان، یا هر دو بر می دارد تا حجم بیشتری از دندان قابل مشاهده باشد. گاهی اوقات این جراحی زمانی که دندان ها نیاز به رسیدگی داشته باشند انجام می شود، اما در بیشتر مواقع در بالای لثه میزان کافی از دندان بدون پوشش لثه وجود ندارد تا بتواند پر شدگی دندان یا روکش آن را حمایت کند.

این اتفاق بیشتر زمانی رخ می دهد که دندان در خط لثه شکسته می شود یا وقتی که روکش دندان یا پر شدگی دندان از روی یا داخل دندان خارج شوند و زیر آنها پوسیدگی وجود داشته باشد. برای پر کردن مجدد دندان یا قرار دادن روکش جدید روی آن، ممکن است دندانپزشک نیاز داشته باشد اندازه ی بخشی از دندان که لثه روی آن قرار ندارد بیشتر باشد. این کار با برداشتن قسمتی از بافت لثه یا استخوان انجام می شود.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

برخی افراد اطراف دندان های جلوی فک بالای خود بافت لثه ی زیادی دارند، که دندانپزشک ها آن را تحت عنوان “لبخند لثه ای” می شناسند و معتقدند باعث کاهش زیبایی لبخند فرد می شود که با جراحی افزایش طول تاج دندان قابل اصلاح است.

قبلا راجع به جزئیات این جراحی توضیحاتی ارائه نمودیم اما در این مطلب قصد داریم به مراقبت های لازم پس از آن بپردازیم.

مراقبت های لازم پس از جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان

عوارض جانبی و مشکلات پس از جراحی لثه در افراد مختلف متفاوت است، بنابراین ممکن است همه ی این دستورالعمل ها برای همه ی افراد صدق نکنند.

ناراحتی و مصرف داروها

برای شما داروی بی حسی موضعی تزریق شده است بنابراین کاملا طبیعی است که چندین ساعت پس از جراحی، اطراف فک شما بی حس باشد. برای به حداقل رساندن درد و ناراحتی، بهتر است مصرف داروهای مسکن را پیش از اتمام اثر داروی بی حسی، تقریبا یک ساعت پس از جراحی، شروع کنید. اگر درد شما به اندازه ی کافی کاهش نیافت، مسکن هایی مانند تیلنول Tylenol (استامینوفن)، ادویل Advil (ایبوپروفن) یا آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف کنید. مصرف داروهای مسکن در کنار رژیم حاوی غذاهای نرم و آبکی می تواند هر گونه عوارض جانبی مانند تهوع یا ناراحتی های معده را کاهش دهد. تا زمانی که نیاز است، طبق دستور پزشک مصرف داروهای مسکن خود را ادامه دهید. آنتی بیوتیک هایی که پزشک برای شما تجویز کرده است را طبق دستور تا انتها مصرف کنید.

خونریزی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

پس از جراحی افزایش طول تاج دندان، مقداری خونریزی کاملا طبیعی است. ممکن است جراح یک تکه گاز استریل روی منطقه ی جراحی قرار داده باشد. برای حفظ فشار روی محل جراحی به مدت 20 دقیقه دندان های خود را محکم روی گاز قرار دهید؛ در صورت نیاز گاز استریل را تعویض کنید. ممکن است به مدت 24 ساعت در بزاق خود خون ببینید. برای پیشگیری از مشکلات احتمالی خونریزی، طی 48 ساعت نخست پس از جراحی از شستشوی شدید و پر فشار دهان یا استفاده از نی بپرهیزید. خونریزی شدید نخواهد بود. در صورتی که خونریزی ادامه داشت، به مدت 20 -30 دقیقه، روی محل جراحی یک چای کیسه ای مرطوب (که ابتدا درون آب داغ قرار گرفته، آب آن گرفته شده و درون گاز استریل پیچانده شده است) قرار دهید و دندان های خود را روی آن فشار دهید. اگر خونریزی همچنان ادامه داشت، با جراح لثه ی خود تماس بگیرید.

تورم و کبودی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

تورم یکی از نشانه های طبیعی بهبودی است که معمولا ظرف مدت 48 ساعت به اوج خود می رسد. برای کاهش تورم، باید روی صورت نزدیک منطقه ی جراحی کیسه ی یخ قرار گیرد. طی 24 ساعت نخست پس از جراحی باید کیسه ی یخ 20 دقیقه روی صورت قرار گیرد و 20 دقیقه برداشته شود. پس از 24 ساعت، بهتر است به جای کیسه ی یخ از گرمای مرطوب یا کمپرس آب گرم استفاده کنید تا زمانی که ورم از بین برود. خشکی و سفتی عضلات فک می تواند باعث دشواری باز و بسته کردن دهان شود؛ این مشکل می تواند تا 10 روز پس از جراحی ادامه داشته باشد، تا جایی که می توانید روی مفاصل فک، کمپرس آب گرم قرار دهید. در صورت نیاز، برای کاهش درد می توان هر 6 – 8 ساعت، موترین Motrin (ایبوپروفن) و آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف نمود که از داروهای ضد التهاب هستند. علاوه بر این ممکن است اطراف محل جراحی کبود شود که ممکن است 4 – 7 روز ادامه داشته باشد.

پانسمان محل جراحی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

ممکن است روی محل جراحی پانسمان قرار داده شود تا از آن محافظت کند. این نوع پانسمان یک ماده ی صورتی رنگ و بتونه مانند شبیه حباب آدامس است که اطراف دندان جراحی شده قرار داده شده است. این پانسمان باید تا اولین مراجعه پس از جراحی در جای خود باقی بماند. مهم است که تا پایان بهبودی محل جراحی، پانسمان روی آن باقی بماند، بنابراین در صورت خارج شدن آن به جراح خود مراجعه کنید تا آن را تعویض نماید.

رژیم غذایی

برای بهبودی کامل نیاز است که از تغذیه ی کافی برخوردار باشید. توصیه می شود در روز نخست پس از جراحی به خوردن غذاهای نرم مانند سوپ، پاستا، ماست، پودینگ، ماهی، تخم مرغ و پوره ی سیب زمینی اکتفا کنید. مقادیر زیادی آب و مایعات دیگر بنوشید. طی یک روز نخست پس از جراحی از خوردن غذاهای جامد و سفت و نیز مایعات داغ بپرهیزید. طی چند روز بعد از آن به تدریج می توانید غذاهای جامد بخورید. به محضی که احساس راحتی داشتید به رژیم غذایی سابق خود برگردید. از خوردن غذاها یا میوه های هسته، مغز یا دانه دار مانند توت فرنگی، تمشک، یا نان چاودار بپرهیزید. ذرت بو داده، نان فرانسوی و دیگر نان های سفت نیز نباید استفاده شوند.

از مصرف انواع دخانیات بپرهیزید.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

کشیدن سیگار یا مصرف دیگر مواد دخانی می تواند فرایند بهبود را به تعویق بیاندازد یا موجب ناراحتی و مشکلات بیشتر شود.

بهداشت دهان و دندان

نخستین روز پس از جراحی می توانید تنها سطح جونده ی دندان های منطقه ی جراحی را به آرامی مسواک بزنید. مسواک را از پانسمان و منطقه ی لثه دور نگه دارید. از کشیدن نخ دندان یا استفاده از پروکسی براش (نوعی مسواک بین دندانی)، مسواک برقی، یا واتر پیک (واتر جت) در منطقه ی جراحی خودداری کنید. اگر جراح پس از اتمام جراحی برای شما کلرهگزیدین (Peridex) تجویز کرد، تا اولین مراجعه پس از جراحی روزی دو مرتبه دهان خود را با آن شستشو دهید. شستشوی دهان با محلول آب گرم و نمک، 2 – 3 مرتبه در روز نیز توصیه می شود. دیگر مناطق دهان را مانند قبل نخ دندان بکشید و مسواک بزنید. تمیز نگه داشتن دهان پس از جراحی ضروری است.

ممکن است در وب سایت های دیگر مطالب بسیاری در رابطه با فواید کاشت ایمپلنت دندانی خوانده باشید. به طور کلی، کاملا موافق هستیم که ایمپلنت های دندانی اغلب گزینه های درمانی هستند که می توانند به علل زیر، جایگزین دندان از دست رفته شوند که در واقع فواید آنها محسوب می شوند:
• ایمپلنت دندانی مانع تحلیل و از دست رفتن استخوان منطقه ی پیرامون دندان از دست رفته می شود.
• ایمپلنت های دندانی دندان های هر دو سمت شکاف به جا مانده از افتادن دندان را حمایت می کنند و مانع لغزیدن این دندان ها به سمت فضای خالی می شوند.
• ایمپلنت ها دندان مخالف فضای خالی را حمایت می کنند و مانع حرکت آن رو به پایین می شوند.
• در صورتی که طول زمانی که ایمپلنت های دندانی در دهان باقی می مانند را مد نظر قرار دهیم متوجه می شویم که این درمان مقرون به صرفه ترین درمان ممکن است.
با این حال، همه ی این اطلاعات غالبا در اینترنت پیدا می شوند. بنابراین مناسب دیدیم که اندکی هم به مشکلات همراه با آنها اشاره کنیم.

مشکلات کاشت ایمپلنت های دندانی

1. فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی نوعی جراحی است که به دوره ی بهبود نیاز دارد.
2. ممکن است این نوع درمان گران تر از دیگر گزینه های درمان باشد.
3. شکست مکانیکی ایمپلنت دندانی.
4. شکست روکش دندان.

فرایند جراحی برای ایمپلنت ها

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون استخوان فک، به احتمال زیاد روی آن بخیه زده می شود، بنابراین نیاز به مراقبت زیادی خواهد داشت. یکی از مراقبت هایی که بر اساس تجربه کمک زیادی به بهبودی سریع تر محل جراحی می کند، خوردن غذاهای نرم و در عین حال مقوی است. علاوه بر آن، سعی کنید درست پس از جایگذاری ایمپلنت، محل آن را به خوبی هیدراته نگه دارید، به این معنا که با حفظ رطوبت آن، از خشکی محل جراحی جلوگیری کنید. خبر خوب اینکه، دهان به صورت خود به خود و به سرعت فرایند بهبودی را آغاز می کند. بنابراین، پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون دهان، خیلی زود به شرایط طبیعی باز خواهید گشت.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

در برخی موارد، ممکن است در فک استخوان کافی وجود نداشته باشد تا ایمپلنت را حمایت کند. این کمبود ممکن است پیوند یا تقویت استخوان را ضروری کند. این فرایند ممکن است تهاجمی تر باشد و دوره ی بهبودی آن طولانی تر شود.

گران تر بودن از سایر گزینه های درمان

شاید به زبان ساده حقیقت داشته باشد، زیرا این هزینه شامل فرایند جراحی و اجزاء ایمپلنت و ساخت روکش نهایی آن است. با این حال، اگر این هزینه را به طول عمر ایمپلنت درون دهان، فرضاً 20 سال، تقسیم کنیم متوجه می شویم این هزینه برای هر روز بسیار ناچیز است.
بسیاری از مراکز سود بسیار اندکی بابت کاشت ایمپلنت دریافت می کنند. اگر حتی به خرید یک اتومبیل فکر کنید، با احتساب اینکه در طول شبانه روز به طور 24 ساعته از آن استفاده نمی شود و دائما به تعمیر و سرویس نیاز دارد، عمر مفید آن در مقایسه با ایمپلنت که به صورت تمام وقت، حتی حین خواب در حال انجام وظیفه است، بسیار کمتر است. بنابراین ارزش دارد که برای داشتن لبخندی زیبا به اندازه ی یک عمر، سرمایه گذاری کنید.

شکست مکانیکی اجزاء ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

 

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

به طور کلی، ایمپلنت از اجزاء زیر ساخته شده است:
1. خود ایمپلنت که به روش جراحی درون استخوان قرار می گیرد.
2. بخشی که به آن متصل می شود.
3. پیچی که اباتمنت را به ایمپلنت متصل می کند.
4. روکش دائمی که روی اباتمنت ثابت می شود.

این اجزاء ضروری هستند تا قادر باشند به طور کامل ایمپلنت را با وضعیت بالینی فرد قابل تطبیق دهند، اما متاسفانه هر یک از این اجزاء ممکن است دچار مشکل شوند. با این حال، در واقعیت نرخ موفقیت این فرایند 90 درصد است.

شکست روکش ایمپلنت دندانی

احتمال شکست روکشی که روی ایمپلنت قرار می گیرد بیشتر از شکست روکشی است که روی دندان طبیعی قرار می گیرد. دندان های طبیعی بواسطه ی الیاف لیگامان پریودنتال دارای انعطاف و نرمی هستند که ایمپلنت دندانی فاقد آن است، به این معنا که به جای جذب فشار ناشی از جویدن، این فشار مستقیما به روکش های دندان وارد می شود.

عوارض جانبی ایمپلنت های دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

عفونت اطراف ایمپلنت:

بر خلاف دندان های طبیعی، ایمپلنت ها دچار پوسیدگی نخواهند شد. با این حال، درست به همان شکلی که روی دندان ها پلاک تشکیل می شود، در صورتی که روکش ایمپلنت به طور مرتب تمیز نشود، مستعد تشکیل پلاک است که موجب تحریک لثه خواهد شد. این تحریک منجر به التهابی می شود که پس از آن می تواند به عفونت لثه و یا استخوان ختم شود. این مشکل تحت عنوان پری ایمپلنتیت شناخته می شود.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

اگر این التهاب در مراحل اولیه تشخیص داده شده و تحت درمان قرار گیرد، منجر به از دست رفتن ایمپلنت دندان نخواهد شد. با این وجود، اگر عفونت پیشرفت کند، ممکن است نیاز باشد ایمپلنت از درون استخوان خارج شود. به همین دلیل است که باید پس از جراحی ایمپلنت به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید بهداشت دهان شما به اندازه ای هست که از بروز این مشکل پیشگیری شود.
افراد مبتلا به دیابت و کسانی که سیگار می کشند بیشتر از سایرین در معرض خطر پری ایمپلنتیت هستند.

علائم و نشانه های مشکل ایمپلنت دندانی

علائم و نشانه های کلی مشکلات ایمپلنت های دندانی عبارتند از درد، التهاب و حساسیت، تورم و یا قرمزی لثه ی اطراف منطقه ی ایمپلنت دندانی. در موارد حاد ممکن است بیمار شاهد لق شدن ایمپلنت نیز باشد.
علیرغم این مشکلات، کاشت ایمپلنت های دندانی توصیه می شوند.
پیش از آغاز درمان، تمامی گزینه های درمان به بیمار معرفی می شوند، از جمله دنچرها و بریج ها. با توجه به معایب و مزایای هر یک، کاشت ایمپلنت بهترین گزینه ی موجود است، که اگر توسط متخصصی مجرب انجام شود 100 درصد موفقیت آمیز خواهد بود.

ساعت اول

در ساعت نخست جراحی ایمپلنت دندانی ،محکم و به آرامی، دندان های فک مخالف را روی گاز استریلی که روی منطقه ی جراحی قرار داده شده است فشار دهید و مطمئن شوید گاز استریل در جای خود باقی مانده است. طی چند ساعت نخست گاز استریل را تعویض نکنید تا زمانی که خونریزی کنترل شود. پس یک ساعت، به آرامی می توان گاز را برداشت. در صورتی که خونریزی ادامه داشت، به مدت 30 دقیقه مجددا گاز استریل جدیدی روی محل خونریزی قرار دهید. در صورت لزوم هر 30 تا 40 دقیقه یک مرتبه گاز استریل را تعویض کنید. بهتر است گاز استریل را با آب آشامیدنی معمولی مرطوب کنید و با کمی جابجایی با راحتی روی محل جراحی قرار دهید.

مراقب باشید

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

روز اول پس از جراحی به منطقه ی جراحی فشار وارد نکنید، بعلاوه از شستشوی شدید و نیز کند و کاو آن با هر وسیله ای خودداری کنید. می توانید دندان های خود را به آرامی مسواک بزنید. مصرف دخانیات می تواند مانع بهبودی بافت شود و احتمال ناراحتی و تشکیل حفره های خشک را افزایش خواهد داد. طی مرحله ی بهبود، افراد را به شدت از کشیدن سیگار منع می کنیم.

بهداشت دهان

تمیز نگه داشتن دهان از اهمیت بالایی برخوردار است. شب بعد از جراحی باید دندان های خود را مسواک بزنید، اما در اطراف منطقه ی جراحی این کار را به آرامی انجام دهید. در صورت بروز کوچکترین خونریزی، 24 ساعت پس از جراحی می توانید با محلول آب و نمک (ترکیب 1 قاشق غذا خوری نمک و یک لیوان آب) دهان را شستشو دهید. آب دهان خود را به آرامی بیرون بریزید و اجازه دهید آب داخل سینک بچکد. 2 تا 3 مرتبه در طول روز، مخصوصا پس از خوردن غذا، دهان خود را شستشو دهید.

فعالیت ها

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

به مدت یک روز پس از جراحی فعالیت های مختلف باید روی صندلی یا تخت انجام شوند. خم شدن، بلند کردن اجسام سنگین، یا فعالیت های شدید می توانند خونریزی، تورم و درد را افزایش دهند. تغییر وضعیت از حالت خوابیده به حالت نشسته باید با احتیاط صورت گیرند. اگر به طور ناگهانی برخیزید ممکن است اندکی سرگیجه داشته باشید. در صورتی که به طور منظم ورزش می کنید، باید بدانید که دریافت مایعات و کالری طبیعی شما کاهش یافته است. ورزش کردن طی دوره ی پس از جراحی می تواند منجر به افزایش خونریزی، تورم و ناراحتی شود. طی 3 تا 4 روز نخست پس از جراحی باید از ورزش کردن بپرهیزید.

خونریزی

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

پس از جراحی ممکن است خونریزی وجود داشته باشد و این تا 24- 48 ساعت پس از جراحی غیر طبیعی نیست. به خاطر داشته باشید که خونریزی درون دهان شامل اندکی خون و مقدار زیادی بزاق دهان خواهد بود. قرار دادن گاز استریل روی محل جراحی و فشار آرام آن می تواند خونریزی را کنترل کند.

خونریزی نباید هرگز شدید باشد. در اینصورت، به این معناست که گاز استریل تنها بین دندان ها گیر کرده است و هیچ فشاری روی محل جراحی وارد نمی کند. سعی کنید محل گاز استریل را تغییر دهید. اگر خونریزی ادامه داشت یا مجددا آغاز شد، صاف بایستید یا تکیه دهید، از انجام فعالیت های مختلف بپرهیزید، از کیسه ی یخ استفاده کنید و به مدت 1 ساعت گاز استریل یا به مدت 30 دقیقه چای کیسه ای مرطوب را روی محل جراحی فشار دهید. اسید تانیک موجود در برگ چای، ایجاد لخته ی خون را افزایش می دهد. در صورت ادامه ی خونریزی، با متخصص جراح ایمپلنت خود تماس بگیرید.

تورم

تورم یکی از عوارض طبیعی جراحی کاشت ایمپلنت است و تا 2-3 روز پس از جراحی به حداکثر میزان خود خواهد رسید. با محکم قرار دادن کیسه ی آب سرد، کیسه ی یخ، یا یک کیسه حبوبات منجمد پیچانده درون حوله روی گونه نزدیک محل جراحی، می توان تورم را کاهش داد. این کار باید با فواصل 20 دقیقه ای انجام شود (20 دقیقه گذاشته شود و 20 دقیقه کنار گذاشته شود). اگر برای کاهش تورم دارویی برای شما تجویز شده است، طبق ساعت آن را مصرف کنید.

درد

متاسفانه اکثر جراحی های دهان با مقداری ناراحتی همراه است. معمولا داروهای مسکن تجویز می شوند. اگر قبل از بین رفتن اثر داروی بی حسی مسکن مصرف کنید، قادر خواهید بود درد و ناراحتی را به خوبی کنترل کنید. داروهای مسکن قوی تر در برخی بیماران موجب تهوع خواهند شد، اما اگر پیش از دریافت داروی مسکن کمی غدا بخورید، احتمال تهوع کاهش خواهد یافت. تاثیرات داروهای مسکن روی افراد مختلف، متفاوت است. اگر در ابتدا درد شما کاهش نیافت، می توانید از قرص های آسپرین یا ایبوپروفن استفاده کنید. گاهی اوقات، برخی بیماران نیاز دارند هر بار دو قرص به طور همزمان مصرف کنند. به خاطر داشته باشید که شدیدترین درد معمولا ظرف 6 ساعت پس از از بین رفتن تاثیر داروی بی حسی بروز پیدا خواهد کرد؛ پس از آن، نیاز شما به مسکن کمتر خواهد بود. از مصرف زیاد مسکن ها خودداری کنید و در صورت لزوم با جراح ایمپلنت خود تماس بگیرید.

رژیم غذایی

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

از غذاهای مقوی تغذیه کنید که بتوان به راحتی آنها را خورد. از مایعات و غذاهای داغ به شدت بپرهیزید. طی چند روز نخست پس از جراحی از نی استفاده نکنید. گاهی اوقات، البته نه همیشه، توصیه می شود روزهای اول غذاهای آبکی و میکس شده (سوپ، پودینگ، ماست، میلک شیک و غیره) بخورید. تا زمانی که بی حسی زبان برطرف شود از خوردن غذاهای جویدنی بپرهیزید. از خوردن غذاهایی مثل برنج، انواع دانه ها، تخمه ی آفتابگردان، ذرت بو داده و غیره اجتناب کنید زیرا ممکن است ذرات آنها در محل جراحی گیر کنند. چند روز پس از آن می توانید به تدریج به رژیم غذایی عادی خود بازگردید. به هیچ عنوان وعده های غذایی خود را حذف نکنید. با خوردن مواد غذایی مقوی حس بهتری خواهید داشت، قوی تر خواهید بود، حس ناراحتی کمتری خواهید داشت و بهبودی شما سریع تر خواهد بود. اگر مبتلا به دیابت هستید، عادات غذایی معمول خود را ادامه دهید یا دستورالعمل های پزشک خود را دنبال کنید.

تهوع

در نتیجه ی قورت دادن خون، ناراحتی، داروهای بی حس کننده و مسکن، ممکن است تهوع و استفراق داشته باشید. تهوع پس از جراحی را می توان با خود درمانی کاهش داد. جرعه جرعه نوشیدن کولای بدون گاز، یا آبجوی زنجبیل می تواند کمک کننده باشد. در صورتی که حالت تهوع شما ادامه داشت، مصرف مسکن های خود را قطع کنید و به جای آن از مسکن هایی استفاده کنید که دریافت آنها از داروخانه نیاز به نسخه ی پزشک ندارند.