در بیشتر موارد، ایمپلنت های دندانی بهترین گزینه جایگزین برای دندان ها هستند. با این حال، درمان ایمپلنت دندان ممکن است برای همه بیماران مناسب نباشد. اینها شامل بیمارانی می شود که برای درمان سرطان، به ویژه در ناحیه سر یا گردن، مقدار قابل توجهی پرتو درمانی را انجام داده اند. اما شاید باور نکنید اما افرادی که سرطان های ناحیه سر و گردن داشته اند نیز با اخطارها و ملاحظات بالینی ممکن است گزینه های خوبی برای کاشت ایمپلنت های دندانی باشند!

همه افراد بازمانده سرطان به نحوی منحصر به فرد یک قهرمان هستند. هزاران بازمانده سرطان دهان و سر و گردن که تحت درمان قرار گرفته اند یک چیز مشترک دارند: همه آنها قاطعانه با تشخیص سرطان خود برخورد کرده اند، شجاعانه هفته ها و ماه ها با درمان سرطان مبارزه کرده اند و تلاش های قهرمانانه ای برای مقابله با بسیاری از عوارض جانبی مادام العمر درمان سرطان حتی پس از سرطان انجام داده اند.

چرا افرادی که پرتو درمانی در ناحیه سر و گردن داشته اند نمی توانند ایمپلنت دریافت کنند؟

اما چرا این نجات یافته های سرطان باید با دندان های از دست رفته، دندان های دردناک، دندان مصنوعی نامناسب زندگی کنند؟ متأسفانه، بسیاری با این مسائل دست و پنجه نرم می کنند، که روی جویدن/ تغذیه، اعتماد به نفس/ عزت نفس، گفتار/ عملکرد تأثیر می گذارند، و بسیاری دیگر از پیامدهای این مشکل برای سلامت. به تعداد زیادی از بازماندگان سرطان گفته می شود که گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی نیستند زیرا آنها تحت پرتو درمانی یا شیمی درمانی قرار گرفته اند.

خوب، اجازه دهید برای شما توضیح دهیم. این موضوع به سادگی درست نیست و باید در این مقاله موضوع را برای شما شفاف سازی کنیم. بازماندگان سرطان، حتی آنهایی که چندین هفته تحت پرتو درمانی در ناحیه حفره دهان و ناحیه سر و گردن قرار گرفته اند، حتی آنهایی که تحت ترکیبی از پرتو درمانی، شیمی درمانی و یا برداشتن جراحی قرار گرفته اند، اغلب گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی هستند و می توانند به صورت ایمن و قابل پیش بینی ایمپلنت های دندانی را دریافت کنند. بسیاری از دندانپزشکان بیش از یک دهه است که ایمپلنت های دندانی را در هزاران بازمانده از سرطان قرار داده اند. این یکی از رضایت بخش ترین جنبه های شغلی دندانپزشکانی است که کاشت ایمپلنت انجام می دهند.

آیا تا به حال به این پرسش ها فکر کرده اید؟

• آیا بازماندگان سرطان گزینه های مناسبی برای درمان ایمپلنت های دندانی هستند؟
• اگر چنین است، چه اخطارها و ملاحظات بالینی منحصر به بیماران سرطانی وجود دارند که باید برای اطمینان از نتایج ایمن و قابل پیش بینی درمان در نظر گرفته شوند؟
• چگونه می توان دندانپزشک مناسب را پیدا کرد، دندانپزشکی که در کاشت ایمپلنت های دندانی برای بیمارانی که تحت پرتو درمانی، شیمی درمانی و سایر روش های درمانی سرطان قرار گرفته اند، آموزش دیده است؟
• آیا راهی وجود دارد که ایمپلنت دندانی برای بیماران و بازماندگان سرطان مقرون به صرفه تر باشد؟

اینها برخی از متداول ترین پرسش هایی هستند که بیماران و اعضاء خانواده آنها می پرسند.

آنکولوژی دندان کمکی به دندانپزشکی بازماندگان از سرطان

آنکولوژی دندان، یک رشته تخصصی دندانپزشکی است که به مدیریت نیازهای منحصر به فرد بیماران و بازماندگان سرطان اختصاص دارد. در حالی که مراکز سرطان، بیمارستان ها و حتی مطب های خصوصی دندانپزشکی در ارائه مراقبت های دندانی قبل از قرار گرفتن تحت پرتو درمانی، شیمی درمانی یا پیوند به بیماران خدمات معتبری ارائه می دهند، بسیاری از بازماندگان سرطان پس از درمان سرطان، حتی زمانی که مشکلات دندانپزشکی را تجربه می کنند، به حال خود رها می شوند. اینجاست که یک متخصص انکولوژی دندان می تواند کمک کند. اجازه دهید پاسخ مختصری به دو پرسش ذکر شده اول بدهیم.

واجد شرایط بودن ایمپلنت های دندانی بعد از پرتو درمانی متفاوت است؟

آیا بازماندگان سرطان گزینه های مناسبی برای درمان ایمپلنت های دندانی هستند؟ نخستین و مهم ترین نکته ای که باید به آن اشاره کنیم این است که، پیش آگهی یا احتمال موفقیت پشت هر روش پزشکی یا دندانپزشکی باید خطرات، مزایا و جایگزین ها را در نظر بگیرد. این کاری است که هر پزشک و متخصص مراقبت های بهداشتی قبل از پیشنهاد گزینه ها، انجام درمان جراحی و مدیریت نتایج پس از عمل انجام می دهد. پس، خطرات درمان کاشت ایمپلنت های دندانی برای بازماندگان سرطان چیست؟

وقتی صحبت از ایمپلنت های دندانی به میان می آید، بازماندگان سرطان همان خطراتی را دارند که سایر بازماندگان غیر سرطانی دارند، از جمله عفونت، درد، تورم و غیره، که اکثر آنها طی چند روز، اگر نه، طی یک یا دو هفته، کاهش می یابد. ایمپلنت های دندانی، در عصر جراحی کم تهاجم امروزی و تکنولوژی دیجیتال دندانپزشکی، در اولین بار به موفقیت 92 تا 95 درصد دست یافته اند.

هرکسی که پرتودرمانی را تجربه کرده است و مایل به کاشت ایمپلنت دندان است، باید این واقعیت را در نظر داشته باشد که خطر شکست ایمپلنت دندانی آنها به طور قابل توجهی بیشتر از سایر بیماران است. در واقع، اگر پرتو بر استخوان فک تأثیر گذاشته باشد، احتمال شکست ایمپلنت های دندانی دو یا سه برابر بیشتر است.

فراتر از خطرات معمول، بازماندگان سرطانی که تحت پرتو درمانی قرار گرفته اند، در معرض خطر یک عارضه منحصر به فرد به نام استئونکروز (یا استئورادیونکروز) قرار دارند. به طور خلاصه، اثرات پرتو برای از بین بردن سلول های سرطانی، در عین اینکه به صورت باور نکردنی مهم و ضروری است، به عروق خونی ظریف در فک ها نیز آسیب وارد می کند. از آنجا که این عروق خونی اغلب در نواحی مانند غده پاروتید یا فک پایین بازسازی نمی شوند، توانایی بدن برای التیام و ادغام (جوش خوردن) ایمپلنت دندان (ساخته شده از تیتانیوم یا زیرکونیا) می تواند به خطر بیفتد.

با عروق خونی کمتر درون فک، سلول های کمتری در محل کاشت ایمپلنت وجود دارد تا لخته شدن، التیام، و اسئواینتگریشن، یا رشد استخوان درون خود ایمپلنت را به موقع و مناسب انجام دهد. هنگامی که یک بیمار غیر سرطانی (که هرگز هیچ گونه تشعشعاتی به سر، گردن یا فک آنها تابانده نشده است) یکی از دندان هایش کشیده شود یا ایمپلنت جایگذاری شود، در طی یک یا دو هفته، بافت لثه به طور طبیعی بسته می شود و در نهایت همه چیز بدون هیچ گونه حادثه ای در عرض چند روز یا چند هفته بهبود می یابد. هنگامی که در یک بازمانده از سرطان (که اغلب به مدت 6 تا 7 هفته روزانه پرتو درمانی انجام می داد)، دندان کشیده می شود یا در ناحیه ای که قبلاً تحت پرتو قرار گرفته است ایمپلنت قرار می گیرد، بسته شدن همان بافت لثه ممکن است هفته ها، ماه ها یا بیشتر طول بکشد. گاهی اوقات، بافت لثه باز باقی می ماند و استخوان فک زیر آن نمایان می شود و اغلب فرصتی برای عفونت و تورم ایجاد می کند. این، در اصل، استئونکروز را تعریف می کند.

متأسفانه، هیچ راه مطمئنی برای درمان استئورادیونکروز بدون مدیریت محافظه کارانه یا مداخله جراحی که اغلب شامل برداشتن قسمت هایی از فک است، وجود ندارد. تا به امروز هیچ درمان مشخصی برای استئورادیونکروز وجود ندارد، بنابراین باید از آن اجتناب کنیم. و در واقع هر چه سال های بیشتری از پرتو بگذرد، خطر استئورادیونکروز بدتر می شود. این خطر هرگز از بین نمی رود و یک نگرانی مادام العمر است (آن عروق خونی هرگز در قسمت های خاصی از فک بازسازی نمی شوند).

واجد شرایط بودن شما برای ایمپلنت های دندان پس از پرتو درمانی می تواند به محل درمان سرطان در بدن بستگی داشته باشد. البته، امروزه طب مدرن اغلب اجازه می‌دهد که پرتودرمانی روی یک ناحیه متمرکز شود، بنابراین اگر اشعه روی هر ناحیه از بدن یا اندام پایین تر و ناحیه زیر گردن، مانند کبد یا سینه، یا سیستم GI، تابانده شده باشد و درمان بسیار متمرکز باشد، مطمئناً این موضوع هیچ ارتباطی با خطر ابتلا به استئورادیونکروز فک توسط یک بازمانده از سرطان با ایمپلنت های دندانی ندارد و ممکن است خوب باشد که کاشت ایمپلنت دندانی خود را ادامه دهید. اما، اگر یک بازمانده از سرطان سر و گردن یا دهان پرتو به فک و دندان دریافت کرده باشد، مطمئناً در معرض خطر استئورادیونکروز در هر گونه کشیدن دندان، جراحی لثه یا فرایند پریودنتال و درمان ایمپلنت دندان قرار دارد.

دندانپزشک چگونه می داند که چه افرادی گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی هستند؟

برخی از هشدارها و ملاحظات بالینی منحصر به بیماران سرطانی کدامند؟ آیا می دانید که این موضوع به مکان پرتو درمانی شده بازمی گردد؟ خوب، در دنیای انکولوژی دندانی و کاشت ایمپلنت های دندانی، همیشه بعد از خون رسانی قرار می گیرد.

بیایید یک بازمانده از سرطان با پایه سرطان سلول سنگفرشی زبان را در نظر بگیریم که شیمی درمانی و 5 تا 6 هفته پرتو درمانی را در سال 2015 به پایان رسانده است. او خانمی 57 ساله و سالم است، 7 سال بدون سرطان بوده است و اکنون برای مدیریت دندان های مولر از دست رفته سمت چپ فک پایین خود مراجعه کرده است که جویدن صحیح را برای او دشوار کرده اند. او همچنین متوجه شده است که لثه ها و ساختار صورتش در ناحیه فک پایین سمت چپ شروع به کوچک شدن کرده است. برای او استفاده از دندان مصنوعی پارسیلی که داشته است راحت نیست، و باعث تحریک لثه های او می شوند. بعلاوه، استفاده از آن به دلیل خشکی خفیف تا متوسط ​​دهان دشوار است و او را در معرض خطر پوسیدگی و بیماری پریودنتال قرار می دهد.

دندانپزشک از طریق چندین ملاحظات بالینی باید مشخص نماید که چه مقدار خونرسانی در قسمت خلفی سمت چپ فک پایین که ایمپلنت های دندانی را دریافت می کند، موجود است. ابتدا، دوز رادیوتراپی دریافتی توسط بیمار باید از متخصص رادیوتراپی و یا فیزیکدان پرتو درمانی در مرکز سرطان گرفته شود. دوم، دوز تشعشع اختصاصی سمت چپ فک پایین باید با توجه به اطلاعات حداکثر دوز، محل خاص تومور اولیه و روش پرتو درمانی (IMRT در مقایسه با 2D-RT) ارزیابی شود.

این اطلاعات باید با یافته های بالینی مانند تراکم استخوان داخل فک، نزدیکی اعصاب/ سینوس/ ساختارهای حیاتی، سلامت پریودنتال، خطر حفره، وضعیت خشکی دهان و غیره ترکیب شوند. گاهی اوقات حتی وجود (یا عدم وجود) موهای صورت (به عنوان مثال، موی کرکی در زنان و ریش یا سبیل در مردان) نشانگرهایی هستند که این امکان را برای ما فراهم می آورند تا تصمیمی جامع یا کلی هماهنگ با عوامل فوق درباره ایمنی و قابل پیش بینی بودن ایمپلنت های دندانی در بازماندگان سرطان با سابقه تشعشع، و همچنین توانایی به حداقل رساندن خطر استئورادیونکروز اتخاذ کنیم.

درک چنین خطراتی و دستیابی به نتایج مطلوب در بازماندگان سرطانی که به ایمپلنت دندان نیاز دارند به این معنا است که مشاوره دندانپزشکی با چنین بیمارانی اغلب یک یا دو ساعت طول می کشد، که با پنج دقیقه ای که دندانپزشک ممکن است برای انجام یک ارزیابی جامع دندانی پس از انجام فرایند پاکسازی توسط دستیار صرف کند تفاوت دارد. از این رو، توصیه می شود که بازماندگان سرطان، بویژه آنهایی که پرتو درمانی داشته اند، برای دریافت مراقبت مناسب، با دندانپزشک عمومی، دندانپزشک متخصص یا انکولوژیست دندانپزشکی خود (یا دندانپزشکی که در بیمارستان های سرطان آموزش دیده است) مشورت کنند.

اگر (و فقط اگر) عوامل فوق در نظر گرفته شوند، بیماران سرطانی و بازماندگان سرطان می توانند با موفقیت ایمپلنت دندانی دریافت کنند. اغلب، این بازماندگان می توانند بهتر غذا بخورند، بهتر بجوند، بهتر لبخند بزنند و از کوچک شدن لثه ها، استخوان فک و حتی ناهنجاری های صورت جلوگیری کنند.

دندانپزشک هایی که برای درمان بیماران خود از ایمپلنت های دندانی استفاده می کنند درک صحیحی از ماهیت اسئواینتگریشن و تفاوت های بنیادی مهم بین ایمپلنت های دندانی و دندان های طبیعی دارند. دندان ها در اصل داخل فک شکل می گیرند و طی یک دسته رویدادهای بیولوژیک، از درون مخاط روی آن بیرون می آیند که هنوز کاملاً درک نشده اند. از سوی دیگر، ایمپلنت ها با جراحی داخل استخوان فک قرار داده می شوند و یکی از معدود ابزارهای زیبایی هستند که نشان داده شده است که به صورت موفقیت آمیز و دائمی با کمترین، یا حتی بدون هیچ مشکلی به داخل اپیتلیوم سطح نفوذ می کنند.

 

 

مقایسه لثه و بافت نرم اطراف ایمپلنت

در دندان های سالم، حاشیه های لثه روی مینای دندان قرار می گیرند. حاشیه های لثه به صورت کنگره دار کنار دندان ها قرار می گیرند و یک شیار نازک را روی سطح دندان ها تشکیل می دهند. لثه بین دندان ها بالا می آید تا پاپیلاهای بین دندانی را تشکیل دهد، که ساختارهای پیچیده ای هستند. بین دندان های جلو و پاپیلاها ساختارهای هرمی شکل با پیوند لثه هستند که پس از کانتور پیوند سمان و مینای دندان قرار می گیرند. در منطقه دندان های مولر، پاپیلاهای باکال و لینگوال در امبراژورهای دندان های طبیعی با “col” از یکدیگر مجزا شده اند، که فرو رفتگی هایی در بافت های بن دندانی هستند که درست زیر سطح تماس اینترپروکسیمال واقع شده اند و پاپیلاهای دهان و زبان را به هم متصل می کنند. یک دسته پیچیده از فیبرهای بافت های همبند لثه یک گروه تعریف شده را شکل می دهند:

• فیبرهای بین دندانی
• فیبرهای دندانی- لثه ای
• فیبرهای مدور
• فیبرهای پوسته آلوئولار

بسیاری از این فیبرها داخل سمنتوم ریشه، بین پوسته آلوئولار و پیوند سمان و مینای دندان قرار گرفته اند، بنابراین به وجود دندان های طبیعی بستگی دارند.

در ایمپلنت های دندانی، یک عامل بین مخاطی (اباتمنت، گردن ایمپلنت، یا روکش آن) از داخل مخاط بیرون می آید که بهبود پیدا می کند و بدون پیوند سمنتوم اطراف آن شکل می گیرد و تطبیق می یابد. فیبرهای کلاژنی داخل مخاط اطراف ایمپلنت های دندانی موازی اباتمنت قرار می گیرند و هیچ تماسی با سطح اباتمنت برقرار نمی کنند. برخی فیبرها نیز هستند که به صورت مرتب تر در کنار سطوح ایمپلنتی قرار می گیرند که داخل مخاط قرار گرفته اند و سطوح زبرتری دارند. در این موقعیت، به نظر می رسد برخی فیبرها نسبت به سطح ایمپلنت ها با زاویه درست قرار می گیرند، اما هیچ شواهدی مبنی بر مکانیزم اتصال خوب آنها وجود ندارد. با این حال، سطح زبر اباتمنت در صورتی که در حفره دهان بدون پوشش بماند دارای ویژگی های منفی مانند افزایش خوردگی سطح ایمپلنت و آلودگی میکروبی خواهد بود.

پاپیلایی که اطراف ایمپلنت دندانی شکل می گیرد می تواند با فیبرهای کلاژنی حمایت شود که به دندان های طبیعی مجاور پیوند می خورند. با این حال، در مواردی که به جای دندان طبیعی ایمپلنت دندانی در کنار این ایمپلنت ها وجود دارند، شکل گیری پاپیلای بافت نرم کمتر قابل پیش بینی است و شکل آنها به وجود بافت نرم با ضخامت کافی، استخوان با ارتفاع کافی، فضای لازم بین ایمپلنت ها، و کانتور با دقت روکش بستگی دارد تا ظاهر و حفظ پاپیلا ارتقاء یابد.

احتمال اینکه بافت نرم بین چند واحد ایمپلنت در جلوی دهان کانتور صافی داشته باشند بیشتر است، اما می تواند تحت تأثیر ضخامت بافت نرم و شکل روکش قرار بگیرد.

 

اپیتلیوم اتصالی

 

 

در دندان های سالم، اپیتلیوم اتصالی با اتصالات همی دسموزومی به مینای دندان متصل است و یک ساختار پایه ای لامینا مانند با سلول های اپیتلیال شکل می گیرد. اکنون تصور می شود چسبندگی ها یا اینتگرین های خاصی به صورت واسطه مکانیزم پیوند بیولوژیک عمل می کنند، که در پیوند سلول به سلول و نیز سلول به چسبندگی ماتریکس نقش بنیادی دارند. کاملاً مشخص است که اپیتلیوم اتصالی سمنتوم سطح ریشه، عاج، و مواد دندانی متعددی مانند اجزاء ایمپلنت را شکل می دهد.

 

 

 

یک اپیتلیوم اتصالی عادی می تواند از مخاط/ لثه دهانی مجاور در کنار برش مجدداً تولید شود، و اپیتلیوم اتصالی جدید از اپیتلیومی که قبلاً وجود داشته است قابل تشخیص نیست. تصور می شود ویژگی های اپیتلیوم اتصالی تحت تأثیر بافت همبند زیرین، وجود نفوذ التهابی، و وجود سطح دندان/ ایمپلنتی که به آن متصل می شوند تعریف می شوند و ویژگی های ذاتی سلول های اپیتلیال در این بین نقش ندارند. اپیتلیوم اتصالی از گردش فوق العاده بالایی برخوردار است نسبت به هر دو ماده و اجزاء سیستم ایمنی و التهابی قابل نفوذ است. اپیتلیوم اتصالی می تواند هم روی خود ایمپلنت و هم روی اباتمنت وجود داشته باشد. علت می تواند تفاوت هایی باشند که در طراحی ایمپلنت ها وجود دارند، و نیز نیازمندی های بیولوژیک پیوند بافت نرم و سطح پیوند بین اباتمنت و ایمپلنت.

عرض بیولوژیک

در دندان ها، مفهوم عرض بیولوژیک به خوبی قابل فهم است، زیرا قسمتی است که در آن منطقه بافت همبند متصل، استخوان آلوئولار زیرین را از انتهای آپیکال اپیتلیوم اتصالی جدا می کند.

 

 

 

پهنای منطقه بافت همبند حدود 2 میلی متر و ارتفاع اپیتلیوم اتصالی حدود 5/1 میلی متر است. در تصاویر b و c بالا دو طرح متفاوت از ایمپلنت ها و عرض بیولوژیک اطراف آن مشاهده می کنید. در مورد اول، طرح ایمپلنت نمونه سیستم ایمپلنت هایی است که به صورت دو مرحله ای کاشته می شوند. پس از یک سال کارکرد، معمولاً حاشیه استخوان در کنار رزوه اول قرار می گیرد. اپیتلیوم اتصالی (با عرض آپیکو-کرونال 5/1 تا 2 میلی متری) روی اباتمنت واقع شده است، و یک منطقه از بافت همبند بی نظم، حدود 1 تا 2 میلی متر عرض بین آنها قرار می گیرد. اتصال بین اباتمنت و سر ایمپلنت داخل این محدوده واقع شده است.

در مقایسه، ایمپلنت های یک مرحله ای (ایمپلنت هایی که در زیر لثه قرار نمی گیرند) به گونه ای قرار می گیرند که سطح زبر آنها داخل استخوان قرار داده می شود، اما گردن صاف و صیقلی آن که بخش یکدستی از ایمپلنت است، که نقش عامل بین مخاطی را ایفا می کند. بنابراین، اپیتلویم اتصالی به طور عادی روی ایمپلنت قرار می گیرد، و اتصال ایمپلنت/ اباتمنت نسبت به این سطح به صورت کورونال قرار می گیرد. اینطور فرض شده است که اتصال داخل سیستم قرار گرفته زیر بافت (دو مرحله ای) می تواند روی سطح پیوند بافت نرم و عرض بیولوژیک تأثیر بگذارد. این اتفاق می تواند در نتیجه حرکات بسیار ریز بین دو جزء رخ دهد یا در صورت نفوذ میکروبی از بین فواصل بسیار ریز بین ایمپلنت و اباتمنت. در حال حاضر، تفاوت های نظری بین این دو نوع هیچ تفاوت فاحشی از نظر بافتی، یا در عملکرد بالینی بوجود نمی آورد.

بررسی عمق پروب کردن

پروب پریودنتال دندان های طبیعی بخش مهمی از معاینات دندانپزشکی است. کاملاً اثبات شده است که در شرایط کاملاً سالم، پروب دندانپزشکی تا حدودی در اپیتلویم اتصالی نفوذ می کند و این نفوذ با وجود التهاب افزایش می یابد. تحت شرایط اخیر، پروب توسط بیشتر فیبرهای بافت همبند ژینژیوال دست نخورده کورونال، حدود 2 میلی متر از استخوان، متوقف می شود. شرایط اطراف ایمپلنت دندانی متفاوت است و عمق شیار تا حد زیادی به ضخامت پاکت بافت نرم بستگی دارد. عمق های پروب کردن اطراف ایمپلنت ها، به طور کلی عمیق تر از اطراف دندان ها هستند، اما نفوذ بافت نرم بر پایه شیار، تا میزان مشابهی اتفاق می افتد و نوک پروب تنها در حدود 2 میلی متری حاشیه استخوان ها متوقف می شود.

اطلاعات بدست آمده از پروب اطراف ایمپلنت ها تا حدودی پرسش برانگیز است و برخی دندانپزشک ها به انجام آن اعتقادی ندارند، و ترجیح می دهند تکیه آنها روی بررسی رادیوگرافیک سطوح استخوان باشد. بعلاوه، فشار دیجیتال روی سطوح خارجی بافت نرم اطراف ایمپلنت، می تواند علائم التهابی مانند خونریزی یا ترشح چرک را از خود نشان دهد.

مقایسه الیاف پریودنتال لیگامان با اسئواینتگریشن

الیاف پریودنتال لیگامان

الیاف پریودنتال لیگامان یک ساختار پیچیده، با حدود 1/0 تا 2/0 میلی متر عرض است، که با یک حالت کشسان، از دندان حمایت می کند. لیگامان فیبرهای کلاژنی را تشکیل می دهد که به عنوان فیبرهای Sharpey درون سمنتوم ریشه و استخوان آلوئولار گنجانده شده اند، همراه با عروقی که خونرسانی می کنند، و بافت های همبند که بستری فراهم می آورند که عناصر کلیدی دیگر را برای مکانیزم های حمایت کننده دیگر فراهم می کنند. الیاف پریودنتال لیگامان مکانزیم تحریک پذیری از داخل را دارد که بسیار حساس است و می تواند تغییرات جزئی در فشارهای وارده به دندان را شناسایی نماید. فشارهای وارده به دندان از طریق فشرده شدن و توزیع مجدد عناصر مایع و نیز با استفاده از سیستم فیبر از بین می رود.

فشارهایی که از طریق الیاف پریودنتال لیگامان منتقل می شوند، منجر به تغییر شکل و جابجایی دندان می شود، مانند چیزی که در ارتودنسی مشاهده می شود یا در عریض شدن الیاف لیگامان و افزایش تحرک پذیری دندان در واکنش به فشارهای زیاد (مانند تروماهای اکلوزال). بنابراین، الیاف پریودنتال لیگامان می تواند حیطه وسیعی از فشارها را شناسایی کرده و به آنها واکنش نشان دهد.

اسئواینتگریشن

ماهیت دقیق اسئواینتگریشن در سطح مولکولی کاملاً درک نشده است. در سطوح میکروسکوپی سبک، تطبیق بسیار نزدیکی بین استخوان و سطح ایمپلنت وجود دارد.

 

 

 

در بزرگنمایی بالاتر که با میکروسکوپ الکترونی امکان پذیر می باشد، یک شکاف (با عرض حدوداً 100 نانومیکرونی) بین سطح ایمپلنت و استخوان وجود دارد. این شکاف با یک منطقه پر از کلاژن پر شده است که در جوار استخوان قرار دارد و یک منطقه آمورفور (بی شکل) که در جوار سطح ایمپلنت قرار دارد. پروتوگلیکان های استخوان ممکن است در اتصال ابتدایی بافت ها به سطح ایمپلنت مهم باشند، که در مورد ایمپلنت های تیتانیومی از یک لایه اکسید تیتانیوم تشکیل شده است، که خواص سرامیک را دارد. اسئواینتگریشن یک پدیده مطلق و بدون محدودیت نیست و می تواند به عنوان تناسب کل سطح ایمپلنت که با استخوان در تماس است اندازه گیری شود.

سطوح تماس استخوان در استخوان های کورتیکال بیشتر از استخوان های منفذ دار است، جایی که فضاهای مغز استخوان اغلب در جوار سطوح ایمپلنت قرار دارند. میزان تماس استخوان به مرور زمان و با عمل کردن افزایش می یابد. وقتی ایمپلنت برای نخستین بار داخل استخوان کار گذاشته می شود، باید تناسب کامل داشته باشد تا از ثبات آن اطمینان حاصل شود. فضای بین ایمپلنت و استخوان در ابتدا با لخته خون و سرم/ پروتئین های استخوان پر می شود. گرچه دقت زیادی می شود تا از آسیب وارد شدن به استخوان پرهیز شود، اما واکنش ابتدایی به تروماهای جراحی، جذب و تحلیل استخوان است، که در پی آن رسوب استخوان اتفاق می افتد. یک دوره حیاتی در روند بهبود، حدود دو هفته پس از کاشت ایمپلنت وجود دارد که جذب و تحلیل استخوان باعث می شود ثبات ایمپلنت کمتر از مراحل ابتدایی باشد.

تشکیل استخوانی که پس از آن اتفاق می افتد، منجر به افزایش سطح اتصال استخوان و ثبات آن می شود. این در ایمپلنت هایی که بارگذاری نشده بودند (روی آنها روکش قرار نگرفته بود) در اوایل دوره بهبود و طی بازه های زمانی طولانی تر پس از بارگذاری ایمپلنت نشان داده شده است. بنابراین استئواینتگریشن باید به عنوان یک روند دینامیک تلقی شود که در آن بازسازی استخوان اتفاق می افتد، اما مانند روند تطبیقی که درون الیاف لیگامان دندان های طبیعی رخ می دهد نیست. اسئواینتگریشن شباهت زیادی به انکیلوز دارد، که در آن فقدان تحرک پذیری و عدم تداخل کسپول های بافت فیبروز نشانه پیوند موفقیت آمیز است.

تحت این شرایط، هیچ سیستم ویسکوالاستیک کاهش دهنده دامنه نوسانات جریان الکتریکی وجود ندارد، هر چند مکانیزم های تحریک پذیری داخلی ممکن است داخل استخوان و ساختارهای دهانی دیگر عمل کنند. فشارها روی استخوان توزیع می شوند و ممکن است در بخش های خاصی متمرکز شوند، مخصوصاً اطراف گردن ایمپلنت. برخی طراحی ها، بویژه ایمپلنت های رزوه دار، می توانند فشارها را به شکل مؤثرتری از بین ببرند. فشارهای شدیدی که به ایمپلنت ها وارد می شوند ممکن است منجر به تغییر شکل استخوان های حاشیه ای شوند که در نتیجه موجب جابجایی آپیکال حاشیه استخوان و از دست رفتن اسئواینتگریشن می شود. مکانیزم دقیق چگونگی این اتفاق به طور کامل مشخص نیست اما تصور می شود ترک های مویی ممکن است به استخوان های مجاور نیز نفوذ پیدا کنند.

این نوع تحلیل استخوان که در نتیجه بارگذاری بیش از حد اتفاق می افتد، ممکن است به آرامی رو به افزایش برود، تا جایی که با یک شکست فاجعه بار اسئواینتگریشن باقی مانده یا شکست ایمپلنت مواجه شود. خوشبختانه، این دو گزینه بسیار نادر هستند. فشارهای شدید معمولاً قبل از این مرحله و با استفاده از تصاویر رادیوگرافی تحلیل استخوان حاشیه ای یا شکست مکانیکی ساختارهای فوقانی و/ یا اباتمنت ها شناسایی می شوند. با این حال نشان داده شده است که، فشارهایی که به خوبی کنترل شده اند منجر به افزایش میزان تماس استخوان و ایمپلنت و تغییر الگوی ساختارهای ترابکیولار و از بین رفتن فشارها می شود. بنابراین، تطبیق امکانپذیر است، هرچند اسئواینتگریشن اجازه نمی دهد ایمپلنت ها به شکلی جابجا شوند که ارتودنسی دندان ها را جابجا می کند.

بنابراین، ایمپلنت جوش خورده با استخوان، ثابت کرده است که می تواند انکوریجی (تکیه گاه) بسیار عالی برای موارد دشوار ارتودنسی بوجود بیاورد، علاوه بر این می تواند به عنوان جایگزینی برای تکیه گاه سیستم هدگیر استفاده شود. این حقیقت که ایمپلنت مانند یک دندان انکیلوز شده عمل می کند، موجب محدودیت استفاده از آن برای افرادی می شود که رشد فک آنها کامل شده است.

 

 

کارگذاری یک ایمپلنت برای یک کودک منجر به پایین ماندن سطح روکش ایمپلنت نسبت به دندان های مجاور آن خواهد شد. به همین دلیل توصیه می شود جایگذاری ایمپلنت به تعویق بیفتد تا زمانی که رشد تکمیل شود.

پریودنتیت و پری ایمپلنتایتیس

این امکان وجود دارد که باکتری هایی که در پریودنتیت عامل عفونت هستند، پاتوژن های اصلی در ضایعات التهابی مخرب اطراف ایمپلنت (پری ایمپلنتایتیس) هستند. بنابراین احتمال عفونت ناشی از باکترهای پریودنتوپاتیک (نوعی اختلال غیر التهابی اطراف بافت های دندان) قدیمی وجود دارد. تخریب بافت های پیرامون دندان و ایمپلنت ها شباهت هایی دارند، اما تفاوت های مهمی وجود دارند که در نتیجه ماهیت بافت های حمایت کننده بوجود آمده اند. این تفاوت ها بویژه در الگوهای متفاوت مشاهده شده در تخریب بافت قابل توجه هستند. پری ایمپلنتایتیس روی کل محیط اطراف ایمپلنت تأثیر می گذارد و منجر به پر شدن شیارهای تحلیل استخوان با بافت های ملتهبی می شود که تا سطح استخوان امتداد می یابند.

 

 

 

در مقایسه، دندان هایی که تحت تأثیر پریودنتیت قرار گرفته اند، عموماً با تحلیل غیر عادی بافت های حمایت کننده مواجه هستند که اغلب به سطوح نزدیک محدود می شود و منجر به نقص پیچیده فراتر از استخوان ها می شود. علاوه بر این، در اکثر موارد در بافت های پریودنتال می توان ضایعات التهابی را از استخوان آلوئولار و الیاف پریودنتال لیگامان، با قسمت بافت های فیبروز جدا کرد. این امکان وجود دارد که ضایعات التهابی مخرب که دندان ها و ایمپلنت را تحت تأثیر قرار می دهند، مراحلی دارند که در آنها مراحل بیماری بسیار سریع تر پیش می روند و پس از آن دوره های خاموشی وجود دارد. بروز پری ایمپلنتایتیس با سرعت پایین اتفاق می افتد، اما می تواند منجر به تخریب سریع استخوان های حاشیه ای شود و بواسطه فشارهای شدید، ایجاد تمایز بین آن و تحلیل استخوان کار ساده ای نیست.

از نخستین مرتبه که لیزر در درمان دندانپزشکی مورد استفاده قرار گرفت، کاربرد آن به سرعت و ظرف مدت کوتاهی افزایش یافت. استفاده از این فناوری در کاشت ایمپلنت های دندانی نیز با استقبال شدیدی مواجه شد. ایمپلنت های دندان گزینه هایی فوق العاده برای جایگزینی دندان های از دست رفته هستند و انتخاب دندانپزشکی که از لیزر برای فرایند کاشت ایمپلنت استفاده می کند کاملاً عاقلانه است. درمان با کمک لیزر در مقایسه با استفاده از اسکالپل ها (چاقوی کوچک جراحی) و نیز تیغ جراحی دارای مزایای بیشتری است، از جمله:

• افزایش قدرت دید محل جراحی
• کنترل بیشتر و دقیق تر روی برش ها
• حداقل آسیب به بافت های اطراف
• جلوگیری از خونریزی زیاد
• کاهش تورم
• کاهش عفونت در نتیجه تأثیر روش های مختلف استریلیزاسیون، و در نتیجه کاهش درد پس از جراحی.
• راحتی بیشتر بیمار

در حال حاضر، انواع مختلف فرایندها با استفاده از لیزر انجام می شوند. بر اساس طول موج هایی که استفاده می شوند و نیز بافتی که لیزر روی آن عمل می کند، می توان لیزر را به دسته های مختلفی تقسیم بندی نمود. تمام طول موج های لیزرهای موجود را نمی توان برای تمام موقعیت های ایمپلنت های دندان استفاده کرد. جراح کاشت ایمپلنت باید شرایط، معایب و مزایا و نیز کارآمدی لیزرهای موجود را بسنجد و بر اساس آنها تصمیم بگیرد از چه طول موجی استفاده کند.

 

لیزر در چه مراحلی از کاشت ایمپلنت به کار می آید؟

کاشت ایمپلنت

در صورتی که استخوان از ارتفاع و عرض کافی برخوردار باشد، کاشت غیر تهاجمی ایمپلنت، با ایجاد کوچکترین شکاف در بافت، یکی از شناخته شده ترین راه های کاشت ایمپلنت است. به جای استفاده از میکرو موتور می توان از لیزر بافت سخت برای ایجاد شکاف اولیه برای قرار دادن ایمپلنت درون آن استفاده کرد. از لیزر می توان برای برداشتن بافت نرم و نیز غشاء استخوان به شکل دایره و با قطر حدوداً 2-3 میلی متر استفاده کرد و بقیه مراحل برش استخوان با استفاده از یک دریل دستی انجام خواهد شد. بر خلاف دریل های سنتی احتمال لغزیدن سر لیزر بسیار اندک است. این باعث می شود زمان بهبود تا میزان زیادی کاهش یابد، فرایند جوش خوردن با سرعت بیشتری پیش برود، و بیمار ناراحتی کمتری تجربه کند و میزان تماس استخوان با ایمپلنت افزایش می یابد. علاوه بر این، نیازی به ضربه در طول برداشتن فلپ (توده ای از بافت که قسمتی از آن با عمل جراحی جدا می شود) و بخیه زدن نیست. این فرایند را می توان با استفاده از راهنمای جراحی که برای قرار گرفتن ایمپلنت با کمک لیزر آماده شده است انجام داد. از جمله مزایای انجام این مرحله با کمک لیزر عبارتند از کاهش التهاب پس از جراحی در نتیجه تمیزتر و استریل بودن محل جراحی و راحت قرار دادن ایمپلنت. تنها نکته این است که تمام فرایند برش استخوان را نمی توان با استفاده از لیزر انجام داد.

برداشتن بافت از روی ایمپلنت طی مرحله دوم

در مرحله دوم جراحی کاشت ایمپلنت دندان، به راحتی و با دقت زیاد می توان از تمام طول موج های لیزر برای برداشتن بافت روی ایمپلنت استفاده کرد. برای این کار متخصص کاشت ایمپلنت به راحتی بافت روی ایمپلنت را با استفاده از لیزر می سوزاند تا به کلاهک روی ایمپلنت دست پیدا کند،  بدون اینکه بیمار هیچ درد و ناراحتی احساس کند. این فرایند کاملاً بی ضرر است و به پیشگیری از تغییر شکل ستیغ استخوان کمک می کند. تنها باید متخصص مراقب باشد نوک لیزر را به صورت کاملاً طبیعی حرکت دهد و از نگه داشتن آن در یک منطقه برای مدت زمان طولانی پرهیز نماید تا از افزایش حرارت روی اجزاء ایمپلنت پرهیز شود. بعلاوه، باید مراقب بود اتصال لثه با اطراف ایمپلنت به میزان کافی حفظ شود. بافت های حاشیه ای اگر با کمک لیزر برش خورده باشند، پس از بهبود تحلیل نخواهند رفت. اصلی ترین مزایای استفاده از لیزر در این مرحله عبارتند از توقف خونریزی؛ سهولت دسترسی بصری به پیچ کاور (پیچی که طی مرحله استئواينتگريشن روی ایمپلنت قرار می گیرد)، تولید یک لخته خون محافظ- کمک به بهبود و راحتی بیمار در طول درمان و پس از آن. علاوه بر همه اینها، روکش دندان را می توان در همان جلسه روی ایمپلنت قرار داد.

کمک به درمان پری ایمپلنتیت

پری ایمپلنتیت عبارت است از پیشرفت سریع شکست استئواينتگريشن، که منجر به تولید سموم باکتریایی می شود که تغییرات التهابی و تحلیل استخوان را در پی خواهد داشت. در صورت بروز پری ایمپلنتیت، سطح ایمپلنت با سلول های بافت نرم، باکتری و دیگر عوراض جانبی باکتریایی آلوده می شود. برداشتن تمام پلاک های باکتریایی و اندوتوکسین ها (یا درون زهر، سمی است که در داخل باکتری وجود دارد و تنها پس از انهدام باکتری خارج می شود) از بین شیارهای ایمپلنت، با استفاده از ابزارهای مکانیکی کار دشواری است. برطرف کردن تمام مواد خارجی و پاک کردن و ضد عفونی کردن تمام بافت های آلوده را می توان با استفاده از طول موج هایی از لیزر انجام داد که به استخوان آسیبی نمی رسانند. برخی از طول موج های لیزر را می توان برای پاکسازی مؤثر پلاک و رسوب روی اباتمنت ایمپلنت استفاده کرد، بدون اینکه به سطح آنها هیچ آسیبی وارد شود.

خارج کردن ایمپلنت از درون استخوان فک

در پی افزایش استفاده از ایمپلنت های دندان، به همین میزان، شکست ایمپلنت و نیاز به درمان نیز افزایش یافته است. گاهی اوقات با شکست ایمپلنت دندان نیاز است ایمپلنت به روش جراحی و با استفاده از تکنیک هایی مانند block resection، برداشت استخوان باکال، برداشت استخوان با کمک مته، از داخل استخوان فک خارج شود. انجام این کار با استفاده از لیزر از کمترین میزان تهاجمی بودن برخوردار است. مکانیزم برش با استفاده از انرژی لیزری انجام می شود که با اسپری هوا- آب جذب می شود که روی بافت هدف انفجارهای میکرو ایجاد می کند. با استفاده از این تأثیرات جنبشی آب می توان برش های تمیز بدون آسیب های حرارتی ایجاد نمود. طی این فرایند لیزر می تواند روی بافت های اطراف تأثیر ضد عفونی کنندگی داشته باشد و موجب خواهد شد بهبود بافت بدون هیچ مشکلی صورت گیرد.

بارداری دوره ای است که باید از آن لذت برد، زمانی که شاهد شکوفه ی وجود خود خواهید بود و در بهترین حالت خود به سر می برید. اما، در دوران بارداری بدن شما دچار تغییرات فیزیولوژیک بسیاری می شود و تحت فشار زیادی قرار می گیرد در نتیجه فعالیت ها و فرایندهای بسیاری هستند که باید طی این دوره پرهیز شوند. شاید مشاهده کرده باشید که بارداری موجب بروز مشکلات دندانی دور از انتظاری شده باشد و حتی یکی از دندان های خود را از دست داده باشید. ممکن است بخواهید بدون تعلل، هر چه زودتر فاصله ی بین دندان ها را پر کنید و زیبایی لبخند خود را بازگردانید. یکی از سوألاتی که همواره برای زنان بارداری که مشکلات دندانی دارند مطرح است در زمینه کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری و خطرات احتمالی آن است.

اگر بخواهیم به صورت کوتاه پاسخ دهیم باید بگوییم، پس از پایان سه ماهه ی اول می توان ایمپلنت دندانی دریافت کرد. نگرانی شما کاملاً قابل درک است. با این حال، اکثر دندانپزشک ها و متخصص های جراحی لثه و کاشت ایمپلنت توصیه می کنند تا زمانی که وضعیتی اورژانسی پیش نیامده باشد، تا پایان دوره ی بارداری صبر کنید.

علل به تأخیر انداختن کاشت ایمپلنت دندانی تا پایان بارداری

این توصیه ی متخصصان به چند علت است. از جمله:

1.     بالا رفتن احتمال خطر و مشکلات پس از جراحی

بارداری هیچ تناقضی با کاشت ایمپلنت های دندانی ندارد اما به هر حال کاشت ایمپلنت نوعی فرایند جراحی است و بهتر است جنین خود را در معرض هیچ خطری قرار ندهید، مگر آنکه شرایط اضطراری پزشکی وجود داشته باشد. ایمپلنت دندانی نوعی پست تیانیومی ظریف است که از طریق جراحی درون استخوان فک قرار داده می شود تا دندان های مصنوعی را در جای خود نگه دارد. بهبود استخوان فک و جوش خوردن ایمپلنت با آن، تا وقتی که دندان مصنوعی روی آن قرار داده شود، زمان می برد. هر نوع جراحی طی دوران بارداری با مشکلات بسیاری همراه است و اگر انتخاب دیگری وجود دارد بهتر است از انجام آن خودداری کنید.

2.     بهتر است از قرار گرفتن در معرض اشعه ی ایکس خودداری کنید.

پیش از جراحی کاشت ایمپلنت دندانی لازم است با اشعه ی ایکس از استخوان فک تصویر رادیوگرافی تهیه شود تا محل دقیق ایمپلنت مشخص شود. گرچه اشعه ی ایکس دندانپزشکی برای زنان باردار طی سه ماهه ی اول و سوم بارداری کاملاً بی خطر است، قرار گرفتن جنین در معرض مقادیر اندک اشعه ی مورد استفاده در رادیولوژی نیز می تواند خطرناک باشد. درست است که اشعه ی ایکس تشخیصی دندانپزشکی تنها روی منطقه ی دهان متمرکز می شود، اما بسیاری افراد ترجیح می دهند حین دوران بارداری از هر گونه اشعه ی ایکس کاملاً به دور باشند تا جنین آنها در معرض هیچ خطری قرار نگیرد.

3.     پرهیز از داروهای بیهوشی

گرچه مطالعات حاکی از آن است که درمان های دندانپزشکی که تحت بی حسی موضعی انجام می شوند طی دوران بارداری هیچ خطری ندارند، اما توصیه می شود طی این نه ماه از هر گونه داروهای آرام بخش یا بیهوشی عمومی پرهیز کنید. داروهای بیهوشی داروهای قوی هستند که ممکن است به جنین آسیب برسانند.

4.     کاهش استرس

سطح بالای استرس و اضطراب در مادر بارداری که انتظار تولد فرزند خود را می کشد می تواند روی رشد جنین تأثیر منفی داشته باشد. یک جراحی انتخابی طی دوره ای که به خودی خود استرس آور هست احتمالاً می تواند موجب افزایش اضطراب شود. در این دوره، هورمون ها می توانند موجب تغییرات خلق و خو و افسردگی شوند که تحت کنترل شما نیست. آرام باشید و روی جنین خود تمرکز کنید. به نگرانی های خود اضافه نکنید. بعد از زایمان به اندازه ی کافی زمان، و آنقدر آمادگی دارید که برای کاشت ایمپلنت دندانی تحت جراحی قرار بگیرید.

5.     بهتر است ایمپلنت های دندانی پس از تولد فرزندتان کاشته شوند.

پس از تولد نوزاد، به محضی که آمادگی کامل داشتید می توانید برای کاشت ایمپلنت به دندانپزشک مراجعه کنید. اگر شاد و سالم هستید، هیچ دلیلی برای تعلل وجود ندارد. در صورتی که بچه از شیر شما تغذیه می کند، دندانپزشک بهترین راهکار را به شما توصیه خواهد کرد. پس از جراحی و دوره ی نقاهت، دندان مصنوعی شما با استفاده از فن آوری مدرن و به دست متخصصان مجرب ساخته خواهد شد. رنگ، شکل، اندازه و نیز عملکرد دندان های جدید شما جایگزین بسیار مناسبی برای دندان طبیعی شما خواهد بود که خیلی زود اعتماد به نفس شما را باز خواهد گرداند. با نخستین لبخند کودکتان شما نیز با خیال راحت لبخند خواهید زد.

پیشگیری از نیاز به کاشت ایمپلنت در دوران بارداری

گرچه تا پایان دوران بارداری بهتر است برای جراحی کاشت ایمپلنت دندانی دست نگه دارید، اما به خاطر جنین خود هنوز ملزم هستید سلامت دهان و دندان های خود را حفظ کنید. در زیر به بیان نکاتی برای حفظ بهداشت دهان طی این دوره می پردازیم:

• بهداشت دهان و دندان خود را به خوبی رعایت کنید تا از زخم شدن و ورم لثه ها، یکی از عوارض جانبی بارداری، پیشگیری کنید. اگر بیش از 6 ماه است که به دندانپزشک مراجعه نکرده اید، برای چکاپ و پاکسازی تخصصی دندان ها به دندانپزشک مراجعه کنید.
• دو مرتبه در طول روز مسواک بزنید، حتماً هر روز نخ دندان بکشید و هر شب دهان خود را با دهانشویه ی فلورایده ی فاقد الکل شستشو دهید.
• اگر تهوع صبحگاهی دارید، دهان خود را با محلول یک قاشق چایخوری جوش شیرین و یک لیوان آب شستشو دهید تا مانع عفونت دندان توسط اسید معده شوید.
• رژیم غذایی متعادل و سالم با حداقل میزان قند و شکر داشته باشید.

ممکن است در وب سایت های دیگر مطالب بسیاری در رابطه با فواید کاشت ایمپلنت دندانی خوانده باشید. به طور کلی، کاملا موافق هستیم که ایمپلنت های دندانی اغلب گزینه های درمانی هستند که می توانند به علل زیر، جایگزین دندان از دست رفته شوند که در واقع فواید آنها محسوب می شوند:
• ایمپلنت دندانی مانع تحلیل و از دست رفتن استخوان منطقه ی پیرامون دندان از دست رفته می شود.
• ایمپلنت های دندانی دندان های هر دو سمت شکاف به جا مانده از افتادن دندان را حمایت می کنند و مانع لغزیدن این دندان ها به سمت فضای خالی می شوند.
• ایمپلنت ها دندان مخالف فضای خالی را حمایت می کنند و مانع حرکت آن رو به پایین می شوند.
• در صورتی که طول زمانی که ایمپلنت های دندانی در دهان باقی می مانند را مد نظر قرار دهیم متوجه می شویم که این درمان مقرون به صرفه ترین درمان ممکن است.
با این حال، همه ی این اطلاعات غالبا در اینترنت پیدا می شوند. بنابراین مناسب دیدیم که اندکی هم به مشکلات همراه با آنها اشاره کنیم.

مشکلات کاشت ایمپلنت های دندانی

1. فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی نوعی جراحی است که به دوره ی بهبود نیاز دارد.
2. ممکن است این نوع درمان گران تر از دیگر گزینه های درمان باشد.
3. شکست مکانیکی ایمپلنت دندانی.
4. شکست روکش دندان.

فرایند جراحی برای ایمپلنت ها

پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون استخوان فک، به احتمال زیاد روی آن بخیه زده می شود، بنابراین نیاز به مراقبت زیادی خواهد داشت. یکی از مراقبت هایی که بر اساس تجربه کمک زیادی به بهبودی سریع تر محل جراحی می کند، خوردن غذاهای نرم و در عین حال مقوی است. علاوه بر آن، سعی کنید درست پس از جایگذاری ایمپلنت، محل آن را به خوبی هیدراته نگه دارید، به این معنا که با حفظ رطوبت آن، از خشکی محل جراحی جلوگیری کنید. خبر خوب اینکه، دهان به صورت خود به خود و به سرعت فرایند بهبودی را آغاز می کند. بنابراین، پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون دهان، خیلی زود به شرایط طبیعی باز خواهید گشت.

در برخی موارد، ممکن است در فک استخوان کافی وجود نداشته باشد تا ایمپلنت را حمایت کند. این کمبود ممکن است پیوند یا تقویت استخوان را ضروری کند. این فرایند ممکن است تهاجمی تر باشد و دوره ی بهبودی آن طولانی تر شود.

گران تر بودن از سایر گزینه های درمان

شاید به زبان ساده حقیقت داشته باشد، زیرا این هزینه شامل فرایند جراحی و اجزاء ایمپلنت و ساخت روکش نهایی آن است. با این حال، اگر این هزینه را به طول عمر ایمپلنت درون دهان، فرضاً 20 سال، تقسیم کنیم متوجه می شویم این هزینه برای هر روز بسیار ناچیز است.
بسیاری از مراکز سود بسیار اندکی بابت کاشت ایمپلنت دریافت می کنند. اگر حتی به خرید یک اتومبیل فکر کنید، با احتساب اینکه در طول شبانه روز به طور 24 ساعته از آن استفاده نمی شود و دائما به تعمیر و سرویس نیاز دارد، عمر مفید آن در مقایسه با ایمپلنت که به صورت تمام وقت، حتی حین خواب در حال انجام وظیفه است، بسیار کمتر است. بنابراین ارزش دارد که برای داشتن لبخندی زیبا به اندازه ی یک عمر، سرمایه گذاری کنید.

شکست مکانیکی اجزاء ایمپلنت دندانی

 

به طور کلی، ایمپلنت از اجزاء زیر ساخته شده است:
1. خود ایمپلنت که به روش جراحی درون استخوان قرار می گیرد.
2. بخشی که به آن متصل می شود.
3. پیچی که اباتمنت را به ایمپلنت متصل می کند.
4. روکش دائمی که روی اباتمنت ثابت می شود.

این اجزاء ضروری هستند تا قادر باشند به طور کامل ایمپلنت را با وضعیت بالینی فرد قابل تطبیق دهند، اما متاسفانه هر یک از این اجزاء ممکن است دچار مشکل شوند. با این حال، در واقعیت نرخ موفقیت این فرایند 90 درصد است.

شکست روکش ایمپلنت دندانی

احتمال شکست روکشی که روی ایمپلنت قرار می گیرد بیشتر از شکست روکشی است که روی دندان طبیعی قرار می گیرد. دندان های طبیعی بواسطه ی الیاف لیگامان پریودنتال دارای انعطاف و نرمی هستند که ایمپلنت دندانی فاقد آن است، به این معنا که به جای جذب فشار ناشی از جویدن، این فشار مستقیما به روکش های دندان وارد می شود.

عوارض جانبی ایمپلنت های دندانی

عفونت اطراف ایمپلنت:

بر خلاف دندان های طبیعی، ایمپلنت ها دچار پوسیدگی نخواهند شد. با این حال، درست به همان شکلی که روی دندان ها پلاک تشکیل می شود، در صورتی که روکش ایمپلنت به طور مرتب تمیز نشود، مستعد تشکیل پلاک است که موجب تحریک لثه خواهد شد. این تحریک منجر به التهابی می شود که پس از آن می تواند به عفونت لثه و یا استخوان ختم شود. این مشکل تحت عنوان پری ایمپلنتیت شناخته می شود.

اگر این التهاب در مراحل اولیه تشخیص داده شده و تحت درمان قرار گیرد، منجر به از دست رفتن ایمپلنت دندان نخواهد شد. با این وجود، اگر عفونت پیشرفت کند، ممکن است نیاز باشد ایمپلنت از درون استخوان خارج شود. به همین دلیل است که باید پس از جراحی ایمپلنت به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید بهداشت دهان شما به اندازه ای هست که از بروز این مشکل پیشگیری شود.
افراد مبتلا به دیابت و کسانی که سیگار می کشند بیشتر از سایرین در معرض خطر پری ایمپلنتیت هستند.

علائم و نشانه های مشکل ایمپلنت دندانی

علائم و نشانه های کلی مشکلات ایمپلنت های دندانی عبارتند از درد، التهاب و حساسیت، تورم و یا قرمزی لثه ی اطراف منطقه ی ایمپلنت دندانی. در موارد حاد ممکن است بیمار شاهد لق شدن ایمپلنت نیز باشد.
علیرغم این مشکلات، کاشت ایمپلنت های دندانی توصیه می شوند.
پیش از آغاز درمان، تمامی گزینه های درمان به بیمار معرفی می شوند، از جمله دنچرها و بریج ها. با توجه به معایب و مزایای هر یک، کاشت ایمپلنت بهترین گزینه ی موجود است، که اگر توسط متخصصی مجرب انجام شود 100 درصد موفقیت آمیز خواهد بود.