روش های اتصال روکش ایمپلنت – بخش دوم

در مقاله قبل برای شما گفتیم دو روشی که برای اتصال روکش به ایمپلنت های دندانی استفاده می شوند چه مزایا و معایبی دارند، در این مقاله قصد داریم تفاوت آنها را از جنبه های دیگری مورد بررسی قرار دهیم.

روکش ایمپلنت

زیبایی روکش ایمپلنت

زیبایی یکی دیگر از جنبه هایی است که برای تصمیم گیری و انتخاب از بین چسباندن روکش با چسب یا پیچ به ایمپلنت باید مد نظر قرار گیرد. در روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت های جلوی دهان متصل می شوند، ایمپلنت در قسمت لینگوال (زبانی) قرار داده می شود تا پیچ آن در قسمت سینگولوم دندان (برجستگی طوقی سطح زبانی یا کامی دندان‌های قدامی) ظاهر شود. ترمیم دندان تنها از سمت بیرون با بدنه ایمپلنت تنظیم می شود، که باعث می شود باری که به ایمپلنت وارد می شود جابجا شود. علاوه بر این، کارگذاری ایمپلنت ها به صورت زبانی می تواند منجر به روی هم افتادن لبه های پرسلاین شود، که باعث می شود بهداشت اطراف آنها با مشکل مواجه شود. ایمپلنتی که قرار است در جلوی دهان قرار گیرد و روکش آن با چسب چسبانده شود، زیر لبه اینسیزال قرار داده می شود. به همین دلیل معمولاً از یک اباتمنت زاویه دار استفاده می شود، که همپوشانی لبه های دندان ها را حذف می کند و نیمرخ فرد ظاهر طبیعی تری پیدا می کند.

روکش ایمپلنت

در ایمپلنت هایی که در عقب دهان قرار می گیرند و روکش آنها با پیچ متصل می شود، حفره دسترسی داخل فرو رفتگی مرکزی دندان مصنوعی قرار داده می شود. این نه تنها یک مشکل مربوط به زیبایی محسوب می شود، بلکه مشکل اکلوزال نیز می باشد. کاملاً مشخص است روکشی که قابل چسباندن است، هیچ گونه حفره دسترسی هم ندارد، که اجازه می دهد فشاری که به اکلوژن وارد می شود در امتداد انحراف محور عرضی توزیع شود، که موافق با محور طولی دندان ها خواهد بود.

روکش ایمپلنت

مشکلات و عوارض روکش ایمپلنت

روکش های دندانی که با پیچ به ایمپلنت متصل می شوند بیشتر از روکش هایی که با چسب به ایمپلنت چسبانده می شوند با مشکل مواجه می شوند. شکستگی روکش از قسمت اکلوزال، بیشتر از شکستگی دندان های طبیعی رخ می دهد. علت آن است که ایمپلنت فاقد بافت لیگامان پریودنتال است تا فشار وارده به سطح اکلوزال دندان را خنثی کند، در نتیجه نیروی فشار بیشتری به آن وارد می شود. از طرف دیگر، از آنجا که مواد اطراف پیچ داخل حفره دسترسی حمایت نمی شوند، شکستگی پرسلاین در این روش اتصال بیشتر مشاهده می شود. بواسطه ماهیت و چگونگی عمل جویدن، به شکل دایره ای به روکش دندان فشار وارد می شود و در پی آن، پیچ روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت متصل هستند باز می شود و ممکن است دچار شکستگی شوند. میزان شل شدگی پیچ بین 10 تا 65 درصد گزارش شده است. این اتفاق اساساً در قسمت های عقب دهان، و برای ایمپلنت های تکی، و ترمیم هایی رخ می دهد که در موقعیت های برآمده واقع شده اند. توصیه می شود آچاری که برای بستن پیچ روی روکش ایمپلنت استفاده می شود طبق نیروی گشتاور چرخانده شود، تا مشکلاتی که برای روکش بوجود می آیند به کمترین میزان خود برسند.

هزینه روکش ایمپلنت

هزینه نیز مسئله ای است که باید مد نظر قرار گیرد. هزینه روکش هایی که با چسب روی ایمپلنت قرار می گیرند به شکل قابل توجهی کمتر از روکش هایی است که با پیچ متصل می شوند، زیرا هزینه های آزمایشگاهی و اجزاء آن کمتر است. تعداد جلساتی که نیاز است برای دریافت آنها مراجعه کنید کمتر است و این جلسات کوتاه تر هستند، که برای دندانپزشک نیز هزینه کمتری در بر خواهند داشت. ساخت روکش های موقتی که با چسب روی ایمپلنت ها قرار می گیرند خیلی راحت تر از نمونه هایی است که با پیچ روی آنها قرار می گیرند.

دسترسی به ایمپلنت

در دسترس بودن یکی از نگرانی های دیگر است. روکش هایی که با پیچ روی ایمپلنت قرار می گیرند، در بیمارانی که امکان باز کردن زیاد دهان برای آنها ممکن نیست، یا ایمپلنت آنها در قسمت های عقب دهان قرار می گیرند می تواند چالش بر انگیز باشد. اتصال اباتمنت ایمپلنت باید هماهنگ با فواصل بین دندانی باشد تا اجازه دهد ترمیم یک تکه روی آن بنشیند. در چنین موقعیت هایی، ممکن است استفاده از روکشی که با چسب به ایمپلنت چسبانده می شود ساده تر باشد.

میزان موفقیت

نرخ موفقیت ایمپلنت های اندوستیل (داخل استخوانی) در طولانی مدت، تا میزان زیادی به فشاری بستگی دارد که به آنها وارد می شود و فشاری که در نتیجه به حد فاصل ایمپلنت- استخوان وارد می شود. پرهیز از حتی کوچکترین جابجایی های اباتمنت، به نسبت ایمپلنت، نگرانی اصلی است که برای هر دو نوع روکش ها وجود دارد. متخصصان طراحی ایمپلنت های دندانی پیچ های اباتمنت، فرایند بستن پیچ، اندازه ایمپلنت، و سطح اکلوزال ایمپلنت ها را بهبود داده اند و تناسب ایمپلنت و اباتمنت را افزایش داده اند. این اتفاق موجب کاهش جابجایی روکش و افزایش ثبات هر دو نوع روکش شده است. اباتمنت های ماشین شده، با کوپینگ (يك جزء پيش ساخته يا ريختگى كه با اباتمنت يا ايمپلنت دندانى تطابق دارد.) متناسب موجب کاهش فشار روی روکش شده اند. با این پیشرفت ها و بهبودها، زیبایی و دوام مهمترین  نگرانی هایی هستند که حین تصمیم گیری برای انتخاب روکش باشد مد نظر قرار گیرند.

طرحی که برای کاشت ایمپلنت در نظر گرفته می شود باید به شکلی باشد که از بار بیومکانیکی بیش از حد روی استخوانی که ایمپلنت را در بر می گیرد بکاهد. با برنامه ریزی یک طرح درمان صحیح، خلق یک اکلوژن متناسب روی روکش، برای کنترل فشار اضافی، عامل بسیار مهمی تلقی می شود.