بخش تخصصی کاهش حساسیت دندان با لیزر

حساسیت دندانی یکی از مشکلات دردناک دندانی می‌باشد که معمولا از دهۀ دوم زندگی در اکثر افراد مشاهده می‌شود. این درد مختصر و کوتاه بوده و در واکنش به محرکهایی از قبیل سرما، گرما، لمس یا ضربه، فضای اسموتیک دهان، و نیز مواد شیمیایی بوجود می‌آید. این حساسیتها ممکن است در نتیجۀ مسواک زدن نادرست، تغذیۀ نادرست، و دیگر مشکلات مربوط به لثه و دندانها نیز بروز پیدا کنند. یکی از کاربردهای لیزر در زمینۀ دندانپزشکی، استفاده از آن برای حل مشکل حساسیتهای دندانی می‌باشد، به این صورت که با استفاده از لیزر مجرای درون دندان که واکنش به محرکهای سرما و گرما را به عهده دارد مسدود می‌شود.

مقالات تخصصی کاهش حساسیت دندان با لیزر

کمک راهنمای جراحی یا سرجیکال گاید به کاشت ایمپلنت دندانی

در این نوشته می خوانید:

مزایای راهنمای جراحی ایمپلنت دندان

در حالی که فناوری با سرعت بسیار زیادی در حال پیشرفت است، این امر بویژه در زمینه دندانپزشکی صدق می کند. به نظر می رسد که یک فناوری جدید یا یک محصول جدید وجود دارد که هر هفته وارد بازار می شود. یکی از انواع اشکال فناوری که منجر به مزایای بسیاری برای صنعت شده است، راهنمای جراحی یا سرجیکال گاید کاشت ایمپلنت دندان است. این راهنماها آخرین پیشرفت در دنیای دندانپزشکی هستند و فرآیندهای جراحی را به فراتر از دندانپزشکی متحول کرده اند.

راهنماهای جراحی این امکان را برای پزشکان فراهم می کنند که کاشت ایمپلنت را به صورت مجازی طراحی کنند و سپس به ایمن ترین، قابل پیش بینی ترین و کارآمدترین روش ممکن، ایمپلنت را با دقت قرار دهند. علاوه بر افزایش دقت، در مدت زمانی که بیماران باید روی صندلی دندانپزشکی صرف کنند نیز صرفه جویی خواهد شد.

راهنمای جراحی چیست؟

یک راهنمای جراحی به دندانپزشکان کمک می کند تا ایمپلنت های دندانی را به درستی و در مکان های مناسب قرار دهند. این راهنماها توسط نرم افزار تصویربرداری ایجاد شده اند که یک طرح جدید را ایجاد می کند، که هدف آن ایجاد یک فرآیند یکپارچه برای کاشت ایمپلنت های دندانی است. به منظور ایجاد یک راهنمای جراحی، از محل جراحی مورد نظر قالب هایی گرفته می شوند، که تصاویر سه بعدی را نیز شامل می شود. سپس این قالب ها و تصاویر ثبت شده به نرم افزار ویژه ای منتقل می شوند که یک ابزار راهنما را بوجود می آورد. سپس این ابزارها- که شبیه یک نگهدارنده (ریتینر) شفاف به نظر می رسند- روی دندان های بیمار قرار داده می شوند و دندانپزشک به راحتی می تواند ناحیه ای که باید ایمپلنت در آن قرار داده شود را پیدا کند.

ارزیابی آناتومی بیمار به تعیین بهترین نوع طرح درمان کمک می کند. هنگام طراحی راهنمای جراحی، نحوه پشتیبانی راهنما در نظر گرفته می شود. برخی از راهنماهای جراحی بر پایه دندان هستند، در حالی که برخی از راهنماهای جراحی اگر روی بافت نرم قرار گیرند، بهترین عملکرد را دارند. در مواقعی که لازم است راهنمای جراحی روی استخوان فک قرار گیرد، می توان از راهنماهای بر پایه استخوان نیز استفاده کرد. عوامل دیگری که درمان اختصاصی ایمپلنت بیمار شما را تعیین می کنند عبارتند از: نیازهای بیمار، تعداد ایمپلنت های مورد نیاز، نوع راهنمای جراحی مورد نیاز، و در صورت نیاز به جراحی بدون فلپ یا پروتز ثابت یا متحرک. بعد از معاینه بالینی بیمار، می توان یک راهنمای جراحی متناسب با طرح درمانی بیمار استفاده کرد.

 راهنمای جراحی یا سرجیکال گاید

راهنمای جراحی یا سرجیکال گاید

چرا مفید است؟

از زمانی که ایمپلنت های دندان ابداع شده اند، قرار دادن آنها در مکان های مناسب برای دندانپزشکان بسیار دشوار بوده است. با توجه به زوایای نامناسب و ناتوانی در دید واضح، قرار دادن ایمپلنت های دندانی برای بسیاری از متخصصان دندانپزشکی دشوار بوده است. و با توجه به این مشکلات، بسیاری از ایمپلنت ها به صورت نامناسب و نادرست قرار داده شده اند که می تواند منجر به بروز بسیاری از عوارض برای سلامت دهان و صرف میلیون ها دلار برای مطالبات بیمه شود. با توجه به این مشکل رو به رشد، باید کاری انجام شود. اینجاست که راهنماهای جراحی بوجود آمدند تا تمام این مشکلات را برطرف کنند.

مزایای راهنمای جراحی

در حالی که ایمپلنت های دندانی همیشه و در همه جا برای دندانپزشکان یک چالش بوده اند، راهنمای جراحی بازی را برای همیشه تغییر داده است. امروزه این راهنماها مزایای متعددی را هم برای بیمار و هم برای دندانپزشکی که این فرایند را انجام می دهد، ارائه می کنند. به خواندن این مقاله ادامه دهید تا در مورد مزایای کلیدی راهنماهای جراحی و اینکه چگونه آنها دندانپزشکی زیبایی را همانطور که آن را می شناسیم متحول کرده اند، آشنا شوید.

قرارگیری دقیق ایمپلنت های دندانی

از زمانی که ایمپلنت های دندانی برای نخستین بار ایجاد شدند، دندانپزشکان با قرار دادن صحیح این ایمپلنت ها مشکل داشتند. در حالی که این مشکلات می توانستند ناشی از عدم مهارت دندانپزشک باشند، بیشتر به دلیل این واقعیت بود که دیدن این مکان های ایمپلنت بسیار دشوار است. هنگامی که راهنماهای جراحی معرفی شدند، منجر به بروز موارد بسیار کمتر قرار دادن نامناسب این ایمپلنت های دندانی شد. یکی از مزایای اصلی استفاده از راهنمای جراحی افزایش دقت است. این راهنماها به متخصصان دندانپزشکی اطمینان خاطر می دهند که این ایمپلنت ها در مکان های صحیح قرار داده می شوند.

این نه تنها زمان جراحی را کاهش می دهد، بلکه تروما، درد و تورم را برای بیماران کاهش می دهد. و این به نوبه خود، منجر به زمان بهبودی کوتاه تر برای بیماران می شود. علاوه بر این، قرار دادن ایمپلنت به بهترین شکل را تضمین می کند که منجر به مراقبت قابل پیش بینی از بیمار می شود.

جراحی سریع تر

جراحی ایمپلنت های دندانی قبلاً یک فرآیند طولانی بود، اما به لطف راهنمای جراحی یا سرجیکال گایدها، سرعت انجام همه این کارها واقعاً بالا رفته است. به جای اینکه دندانپزشکان از روش های سنتی برای یافتن مکان مناسب برای کاشت ایمپلنت های دندانی استفاده کنند، اکنون به سادگی راهنما را روی دندان ها قرار می دهند و به سراغ بقیه مراحل می روند. این راهنماها این امکان را برای دندانپزشکان فراهم می کنند که بدانند ایمپلنت دقیقاً کجا باید قرار بگیرد، که منجر به یک جراحی دندانپزشکی به سرعت نور می شود.

 راهنمای جراحی یا سرجیکال گاید

راهنمای جراحی یا سرجیکال گاید

آرامش خاطر

روش های استاندارد کاشت ایمپلنت های دندانی معمولاً به این معنا است که متخصص دندانپزشکی باید ایمپلنت را با دست قرار دهد و هیچ چیزی راه آنها را راهنمایی نمی کند. اما این روش دست آزاد حتی اگر در ابتدا کار کند، باز ممکن است بعداً هم مشکلاتی وجود داشته باشد. و گرچه این روند برای سال ها کار می کرده است، اما عدم اطمینان و ترس زیادی مربوط به این فرایند دندانپزشکی زیبایی وجود داشته است. وقتی راهنماهای جراحی وارد بازار شدند، آن استرس و عدم اطمینان از بین رفت. امروزه دندانپزشکان- و بیماران آنها- از این که این ایمپلنت ها در محل دقیقی قرار می گیرند خیالشان راحت است.

انواع راهنماهای جراحی

بسته به نیازهای بیمار و طرح درمان مختص شما، لابراتوارهای مختلف، انواع مختلف راهنمای جراحی را برای ارائه شخصی ترین و دقیق ترین نتایج برای جراحی های ترمیم ایمپلنت ارائه می دهند. این سه گزینه شامل راهنمای ایمن، راهنمای کلی، و راهنمای آزمایشی هستند.

راهنمای ایمن

راهنمای ایمن زمانی استفاده می شود که پزشکان به دقیق ترین کاشت ایمپلنت دندانی نیاز داشته باشند. این راهنما راهنمایی کامل دریل و ایمپلنت از جمله توقف فیزیکی را ارائه می کند و تضمین می کند که هرگز حفره بیش از حد عمیق ایجاد نخواهد شد.

راهنمای کلی

همانطور که از نامش پیداست، راهنمای کلی با تمام برندهای ایمپلنت دندان سازگار است. با استفاده از این نوع راهنما، تنها باید از یک راهنما استفاده کنید و در عین حال می توانید دقت را در تمام مراحل کار حفظ کنید. این راهنما زمانی استفاده می شود که شما به دنبال راهنمایی دقیق در  تمام مراحل ایجاد حفره هستید.

 راهنمای جراحی یا سرجیکال گاید

راهنمای جراحی یا سرجیکال گاید

راهنمای آزمایشی

هنگامی که پزشکان یک نقطه ورودی دقیق می خواهند، یک راهنمای آزمایشی راهنمایی برای اولین مرحله ایجاد حفره را ارائه می دهد. راهنمای آزمایشی قابلیت پیش بینی جراحی ایمپلنت را افزایش می دهد و می تواند برای درمان بیماران نیمه بی دندان و بی دندان استفاده شود. هر کیت جراحی استاندارد را می توان با راهنمای آزمایشی استفاده کرد.

غذاهایی که با روکش دندان باید از آنها اجتناب کرد!

در این نوشته می خوانید:

روکش دندان یک کلاهک به شکل دندان است که به خوبی برای قرار گرفتن روی دندان های طبیعی شما طراحی شده است تا استحکام، اندازه و ظاهر آن را احیاء کند. اگر به دلیل پوسیدگی یا ترومای دندانی از آسیب گسترده دندان رنج می برید، روکش دندان می تواند یک فرایند عالی برای ترمیم دندان برای تقویت دندان های شما باشد. روکش های دندانی روی دندان آسیب دیده قرار می گیرند تا استحکام مورد نیاز را به آن بدهند.

فرایند روکش دندان در چندین موقعیت دندانپزشکی برای محافظت از یک دندان ضعیف، احیاء ظاهر دندان لب پر شده یا شکسته، ایجاد تغییر زیبایی، پوشاندن ایمپلنت دندانی یا حتی نگه داشتن بریج دندان در جای خود ضروری است.

به طور معمول، روکش دندان باید حدود یک دهه دوام بیاورد. با این حال، با مراقبت مناسب از دهان، روکش دندان می تواند تا 25 سال به برخی از بیماران خدمت کند. خوشبختانه، روکش های دندانی به هیچ مراقبت ویژه دهانی نیاز ندارند، به غیر از رعایت اقدامات بهداشتی خوب و مناسب مانند مسواک زدن و نخ دندان کشیدن حداقل دو مرتبه در روز، مراقبت از روکش دندان بسیار آسان است.

به غیر از مسواک زدن و نخ دندان کشیدن منظم، بسیاری از این اقدامات مناسب مراقبت از دهان به غذاها و نوشیدنی هایی مربوط می شوند که بعد از فرایند دریافت روکش دندان مصرف می شوند. در اینجا فهرستی وجود دارد از رژیم های غذایی که با داشتن روکش دندان باید از آنها اجتناب کنید:

قبل از ترک مطب دندانپزشک بعد از اولین ویزیت، دندانپزشک اورژانس با استفاده از سمان (چسب دندانپزشکی) موقت، روکش موقت دندان را روی دندان شما می چسباند. از این رو، روکش موقت به اندازه روکش دائمی محکم نیست. روکش موقت دندان، از دندان ترمیم شده محافظت می کند، از عفون شدن دندان توسط باکتری ها جلوگیری می کند و از ایجاد حساسیت جلوگیری می کند. روکش های موقت با سمان موقت در جای خود چسبانده می شوند.

با روکش موقت دندان، بسیار مهم است که از مصرف هر چیز ترد یا خیلی چسبناکی خودداری کنید. این کار برای جلوگیری از کنده شدن یا شکستن روکش های دندان تحت فشار زیاد است. علاوه بر این، ممکن است بتوانید بعد از بین رفتن اثر داروی بی حس کننده به رژیم غذایی عادی خود بازگردید.

چند روز پس از این فرایند، دندان و لثه های ترمیم شده شما ممکن است هنوز حساس باشند و گاهی اوقات بهتر است رژیم غذایی نرم تری داشته باشید.

تغذیه بعد از روکش دندان

تغذیه بعد از روکش دندان

غذاها و نوشیدنی هایی که باید با روکش های موقت از آنها اجتناب کرد:

در مورد روکش موقت دندان، چند اقدامات احتیاطی زیر باید انجام شوند:

  • از خوردن خوراکی های جویدنی یا چسبناک مانند کارامل، تافی و آدامس خودداری کنید. این خوراکی ها می توانند به روکش بچسبند و آن را بکنند.
  • از جویدن خوراکی های سفت مانند گرانولا، آبنبات سفت و یخ اجتناب کنید. این خوراکی ها می توانند باعث شکستن یا سست شدن روکش های دندانی شما شوند.
  • از خوراکی های بسیار سرد یا گرم اجتناب کنید.
  • از خوراکی های سفت مانند نان سفت یا استیک اجتناب کنید.

همچنین توصیه می شود که با قسمتی از دهان که روکش جدید قرار داده شده است، کمتر عمل جویدن را انجام دهید، و با طرف مقابل دهان بیشتر بجوید. این امر احتمال سست شدن یا آسیب به روکش دندان را کاهش می دهد. علاوه بر این، هنگام نخ دندان کشیدن، به جای بلند کردن مواد با نخ دندان، آنها را به صورت لغزشی بیرون بکشید. هنگام بیرون آوردن نخ دندان ممکن است به اشتباه روکش موقت را خارج کنید.

پس از دریافت روکش دائمی، مهم است که در 24 ساعت نخست از رژیم های غذایی چسبناک خودداری کنید. پس از آن، ممکن است به رژیم غذایی و کارهای بهداشتی دهانی عادی خود بازگردید.

تغذیه بعد از روکش دندان

تغذیه بعد از روکش دندان

غذاها و نوشیدنی هایی که با روکش های دائمی باید از آنها اجتناب کرد:

زمانی که روکش دائمی دندان خود را دریافت می کنید، محدودیت های غذایی کمتری خواهید داشت. با این وجود، هنوز چند رژیم غذایی وجود دارند که باید از آنها اجتناب کرد، که عبارتند از:

  • خوراکی های سفت یا ترد مانند چوب شور، دانه ها یا آجیل ها. این نوع خوراکی ها می توانند ترمیم دندان شما را بشکنند یا لب پر کنند.
  • خوراکی های چسبناک مانند استیک و آبنبات. این خوراکی ها می توانند باعث کنده شدن روکش دندان شما شوند یا به طور بالقوه باعث سست شدن آن در جای خود شوند. علاوه بر این، هنگام انتخاب میان وعده خود مراقب روکش دندان خود باشید.
  • پاپ کورن و آجیل. گاز زدن روی آجیل یا به طور تصادفی روی مغز نپخته پاپ کورن می تواند برای روکش دندان شما مضر باشد.
  • اگر از آن دسته افرادی هستید که جویدن یخ را دوست دارند، مهم است که این کار را ترک کنید زیرا این کار می تواند به روکش دندان شما آسیب بزند.
  • سبزیجات خام. مصرف سبزیجات پخته توصیه می شود نه سبزیجات خام. سبزیجات پخته نرم تر هستند و به ترمیم دندان شما آسیب یا صدمه نمی زنند.

نکات دیگر برای حفظ روکش دائمی

علاوه بر رژیم های غذایی که در بالا معرفی شدند که باید از آنها اجتناب کنید، برخی از سبک های زندگی و رفتارهای خاصی وجود دارند که در صورت داشتن روکش دندان باید انتخاب یا از آنها اجتناب کنید، این موارد عبارتند از:

  • استفاده از دندان ها به عنوان ابزار: هرگز از دندان های خود به عنوان ابزار استفاده نکنید، آنها هرگز ابزار نیستند. تا حد امکان سعی کنید از دندان های خود برای باز کردن بسته ها، جویدن ناخن ها، کندن برچسب ها از روی لباس ها و باز کردن چوب پنبه های روکشی استفاده نکنید. انجام این کارها می تواند هم به دندان های طبیعی و هم به روکش های دندانی شما آسیب برساند.
  • مسواک زدن و نخ دندان کشیدن به طور منظم: روکش های دندانی به مراقبت ویژه از دهان نیاز ندارند. درست مانند دندان های طبیعی می توان از آنها مراقبت کرد. بنابراین، مسواک زدن و نخ دندان کشیدن حداقل دو مرتبه در روز با یک مسواک نرم و خمیر دندان فلورایده غیر ساینده می تواند طول عمر روکش دندان شما را افزایش دهد.
  • یک قرار ملاقات منظم (یا حداقل هر شش ماه یکبار) با دندانپزشک خود برای پاکسازی ها و معاینات دندانی تعیین کنید: این راهکار مهم است، خواه روکش دندان داشته باشید یا خیر.
  • از خوردن غذاها و نوشیدنی های تیره رنگ پرهیز کنید: اکثر روکش های دندانی از پرسلن با کیفیت ساخته شده اند که در برابر تغییر رنگ و لکه مقاوم هستند. با این حال، لبه های روکش های پرسلن به دلیل مصرف غذاها و نوشیدنی های تیره رنگ، می توانند به مرور زمان به صورت خود به خود دچار تغییر رنگ شوند. برعکس، غذاها و نوشیدنی های تیره رنگ ممکن است رنگ دندان های طبیعی شما را تغییر دهند و باعث شوند که دندان ها تیره تر یا زردتر از روکش دندان به نظر برسند.

با دنبال کردن دستورالعمل های فوق به صورت دقیق، می توانید از روکش دندان خود محافظت کرده و سرمایه خود را حفظ خواهید کنید.

بیمارانی که دندان های لکه دار، بد رنگ شده، آسیب دیده، شکسته یا پوسیده دارند، می توانند از روکش های دندانی بهره مند شوند. روکش دندانی برای پوشاندن و تقویت دندان های آسیب دیده ارائه می شوند.

گرچه روکش های دندانی با دوام هستند، اما مستعد شکستن یا لب پر شدن هستند. دندانپزشک شما درباره انواع غذاهایی که باید آنها را انتخاب کنید یا از آنها اجتناب کنید تا از روکش دندان و سلامت عمومی دهان خود محافظت کنید، صحبت خواهد کرد.

هایپردنشیا یا دندان اضافی

در این نوشته می خوانید:

شما در طول عمر خود دو دسته دندان دارید. در دوران کودکی، شما 20 دندان شیری دارید. این دندان ها می افتند و 32 دندان دائمی یا بالغ جایگزین آنها می شوند. اما برخی افراد در نهایت بیشتر از 32 دندان خواهند داشت. این تحت  عنوان هایپردونشیا hyperdontia شناخته می شود.

دندان های اضافی

تا 8/3% درصد از افراد یک یا چند دندان اضافی دارند. یک دندان اضافی می تواند قابل مشاهده (روییده) یا نهفته (از لثه بیرون نیامده) باشد.

ممکن است متوجه هایپردنشیا در کودکان نشوید. دندان های شیری اضافی طبیعی به نظر می رسند، آنها به طور منظم بیرون می آیند و با بقیه دندان ها هم راستا می شوند.

دندان های اضافی می توانند در هر جایی از دهان شما ایجاد شوند:

  • مزیودنس. آنها دندان های اضافی هستند که در پشت دو دندان جلوی شما (دندان های پیشین فک بالا) می رویند. آنها متداول ترین نوع دندان های اضافی هستند.
  • دندان های پارامولر. دندان هایی که در کنار دندان های مولر می رویند.
  • دندان های دیستومولر. دندان هایی هم راستا با بقیه دندان های مولر می رویند.

یک دندان اضافی می تواند اشکال مختلفی داشته باشد:

  • مخروطی. یک دندان کوچک مخروطی شکل. این نوعی دندان است که در پشت دندان های جلوی شما بیرون می آید.
  • استوانه ای. این دندان به شکل بشکه استوانه ای است که به صورت جفت بیرون می آید و به ندرت از لثه ها بیرون می آید.
  • مکمل. این دندان به شکل یک دندان معمولی است و معمولاً در انتهای یک سری از دندان ها یافت می شود.
  • ادنتوم. این زمانی است که بافت دندانی به شکل غیرعادی رشد کرده است.
هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

علل هایپردونشیا

متخصصان از علت دقیق هایپردنشیا مطمئن نیستند. اما در صورت داشتن اختلالاتی مانند موارد زیر ممکن است چندین دندان اضافی داشته باشید:

  • سندرم گاردنرGardner . این یک اختلال ارثی است که احتمال ابتلا به تومور را افزایش می دهد. به عنوان مثال، افراد مبتلا به سندرم گاردنر در سنین پایین خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را دارند.
  • بیماری فابری Fabry. اگر این بیماری نادر را دارید، بدن شما قادر به ساخت آنزیمی برای تجزیه مواد چرب نیست. این اختلال باعث درد شدید سوزش دار در دست ها و پاها، بثورات پوستی، درد معده و ناتوانی در تعریق می شود.
  • دیزوستوز کلیدوکانیال Cleidocranial dysostosis. این یک بیماری بسیار نادر است که در خانواده ها مشاهده می شود و باعث بدشکلی در استخوان های شما، بویژه جمجمه و استخوان ترقوه می شود.
  • شکاف لب یا شکاف کام. این یک حفره در لب بالا یا سقف دهان است. هر دو نقص مادرزادی هستند که در اوایل بارداری اتفاق می افتند. آنها می توانند منجر به بروز مشکلات دیگری مانند عفونت گوش و مشکل در تغذیه، شنوایی و گفتار شوند.
هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

مشکلات ناشی از دندان های اضافی

دندان های اضافی معمولاً دردناک نیستند. اما ممکن است در موقعیت های نامناسب قرار بگیرند و عجیب به نظر برسند. یا ممکن است از لثه عبور نکنند اما همچنان می توانند روی دندان های دیگر شما تأثیر بگذارند.

دندان های اضافی می توانند:

  • از بیرون آمدن دندان های معمولی شما جلوگیری کنند.
  • دندان های دیگر شما را از موقعیت خارج کنند.
  • به ریشه دندان های دیگر شما آسیب وارد کنند.
  • باعث فشرده شدن دندان های شما شوند.

ممکن است کیست در اطراف دندان های اضافی شما ایجاد شود. یک مطالعه نشان داد که 11% از افرادی که دندان اضافی داشته اند، کیست هم داشتند. در موارد بسیار نادر، دندان های شما ممکن است در حفره بینی رشد کنند.

علائمی که نشان دهنده وجود دندان های اضافی هستند

معمولاً تا زمانی که برای معاینه معمول به دندانپزشک خود مراجعه نکنید، دندان های اضافی یا هایپردنشیا تشخیص داده نمی شوند.

با این حال، برخی از علائم وجود دارند که می توانند به شما نشان بدهند که باید بدانید که دندان های اضافی دارید. آنها به شرح زیر هستند:

  • مشکلات اکلوژن مانند فشردگی دندان دارید.
  • شما دارای کیست در فولیکول های دندان های اضافی یا پوسیدگی در دندان های مجاور هستید.
  • رویش برخی از دندان ها خیلی طول می کشد.
  • تحلیل ریشه رخ می دهد.
هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

تشخیص هایپردنشیا

اگر دندان های اضافی شما بیرون آمده باشند، مشاهده آنها و تشخیص هایپردنشیا آسان است. اما برای بسیاری از افراد، دندان های اضافی ممکن است تنها پس از عکس برداری با رادیوگرافی دندانپزشکی با اشعه ایکس یا زمانی که دندان مورد انتظار بیرون نمی آید، کشف شود.

همچنین ممکن است برای تشخیص هایپردنشیا از سی تی اسکن استفاده شود.

درمان هایپردونشیا

درمان دندان های اضافی به نوع و موقعیت آنها بستگی دارد. همچنین به تأثیر آنها روی دندان های مجاور بستگی دارد. برخی از موارد هایپردونشیا به درمان نیاز ندارند. در عوض، دندانپزشک شما آنها را تحت نظر خواهد داشت و در صورت لزوم از آن عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس می گیرد. دندانپزشک شما ممکن است کشیدن دندان های اضافی را در موارد زیر توصیه کند:

  • از بیرون آمدن دندان مجاور جلوگیری کند یا آن را از جای خود خارج کند
  • برای انواع دیگر درمان های دندانپزشکی مانند بریس ها مشکل ایجاد کند
  • باعث بروز مشکلات مرتبط مانند کیست یا آسیب به ریشه دندان های مجاور می شود
  • ناگهان بیرون بیاید (رویش خود به خود)
  • در مسیر پیوند استخوان یا کاشت ایمپلنت قرار بگیرد
  • از نخ دندان کشیدن یا مسواک زدن خوب جلوگیری کند زیرا دندان های اضافی شما در وضعیت نامناسبی قرار دارند. این منجر به افزایش خطر پوسیدگی خواهد شد.
  • شما را از ظاهرتان ناراضی کند.

کارشناسان در مورد زمان انجام کشیدن دندان اضافی، بویژه در کودکان، اختلاف نظر دارند. برخی از متخصصان می گویند که دندان های اضافی باید بلافاصله پس از تشخیص خارج شوند.

برخی دیگر می گویند که جراحی هایپردنشیا باید تا زمانی که کودک شما بین 8 تا 10 سالگی باشد به تعویق بیفتد. این باعث می شود که ریشه دندان های معمولی شکل بگیرد. و این به نوبه خود آسیب به دندان های معمولی را هنگام حذف دندان های اضافی به حداقل می رساند.

اگر دندان های اضافی شما قابل مشاهده هستند، ممکن است کشیدن آنها آسان باشد، درست مانند کشیدن یک دندان معمولی. اما اگر آنها توسط چیزی مانند لثه شما یا با لایه ای از استخوان پوشیده شده باشند، جراح دهان باید ابتدا لثه را بردارد یا لایه استخوانی را جدا کند. پس از خارج کردن دندان، لثه شما بخیه می شود یا استخوان بهبود می یابد.

اگر دندان اضافی با دندان بعدی جوش خورده باشد، چه در بالا و چه در سطح ریشه، ممکن است بیرون آوردن دندان اضافی دشوار باشد.

ممکن است 6 ماه تا 3 سال پس از کشیدن دندان های اضافی کودک طول بکشد تا دندان های معمولی بیرون بیایند.

نمونه های درمانی کاهش حساسیت دندان با لیزر

0/5 (0 نظر)