بخش تخصصی جراحی افزایش طول تاج دندان
افزایش طول تاج دندان یکی از روشهای جراحی است که به منظور افزایش ساختار طول دندان از بالای لثه صورت میگیرد و هدف اصلی آن حفظ سلامت و بهبود زیبایی فرد میباشد. این نوع جراحی شامل برداشت بافت سخت و نرم لثۀ پیرامون دندان میباشد که نتیجۀ آن افزایش طول ساختار قابل رویت دندان است. لیزر یکی از روشهای جایگزین، و موثر است که نتایجی فوقالعاده همراه با رضایت بیمار در بر خواهد داشت.
ایمپلنت دندان در کودکان و نوجوانان – بخش اول
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
موفقیت ایمپلنت های دندانی در دراز مدت، مخصوصاً در بیمارانی که هیچ دندانی ندارند، باعث شده است دیگر دندانپزشک ها نیز استفاده از آنها را گسترش دهند و از آنها برای بیماران کم سن تری استفاده کنند که دندان های خود را در نتیجه آژنزی agenesis (عدم شکل گیری یک عضو در دوران جنینی) و/یا حادثه. آنودنشیا Anodontia (بی دندانی) خواه به صورت مادرزادی وجود داشته باشد یا گاهاً به مرور زمان اتفاق افتاده باشد، شرایطی هستند که باعث می شوند استفاده از ایمپلنت های دندانی ضروری شود.
ایمپلنت در کودکان
همواره پروتزهای متحرک یک گزینه برای کودکانی بوده اند که هیچ دندانی نداشته اند. این نوع ابزارهای دهانی، نه تنها مورد پذیرش بیماران کم سن نیستند، بلکه، می توانند منجر به افزایش احتمال نرخ پوسیدگی دندان، افزایش جذب استخوان آلوئولار باقی مانده، و دیگر مشکلات پریودنتال شوند. از آنجا که پروتزهای متحرک و بریج های اسید اِچ شده آزاردهنده هستند و استفاده از آنها کار دشواری است، بیماران کم سن و والدین آنها اغلب اصرار دارند زمان انتظار را کاهش دهند و هر چه سریع تر ایمپلنت های دندانی را بکارند.
بعلاوه، خطر قرار گرفتن در معرض تحلیل استخوان آلوئولار پس از کشیدن دندان ها باعث می شود دندانپزشک تمایل بیشتری به کاشت فوری ایمپلنت های دندانی دارند. در غیاب دندان های ماگزیلا (فک بالا)، تیغه آلوئولار رشد نخواهد کرد و ماگزیلا هم به صورت عمودی و هم به صورت افقی رشد نکرده باقی خواهد ماند. در مقایسه، رشد مندیبل به وجود دندان وابسته نیست. بنابراین، در صورت بروز هایپودنشیا hypodontia یا آنودنشیا، رابطه بین دو فک نامتناسب خواهد بود و با ادامه رشد در طول دوره رشد طبیعی مال اکلوژن کلاس 3 گسترش خواهد یافت. بعلاوه، عوامل فیزیولوژیک و سایکولوژیک (جسمی و روحی) موجب افزایش فشار برای آغاز درمان زود هنگام می شوند. بعلاوه، ثابت شده است ایمپلنت هایی که مناسب کودکان هستند رشد استخوان آلوئولار را تحریک می کنند.
بر اساس سازمان سلامت جهانی- نوجوانان افراد کم سن بین 10 تا 19 سال هستند. با این حال، استفاده از ایمپلنت های دندانی در نوجوانان تفاوت چشمگیری با استفاده از ایمپلنت ها در افراد بزرگسال دارند. باید به رشد کودک اهمیت ویژه ای داده شود، زیرا در روند رشد دندان های نوجوانان تغییرات متعددی اتفاق می افتند.
مزایای استفاده از ایمپلنت ها به اندازه نگرانی برای استفاده آنها پیش از بلوغ حائز اهمیت است، اما در صورتی می توانند برای نوجوانان در حال رشد مفید باشند که تشخیص و طرح درمان دقیقی صورت گرفته باشد.
ایمپلنت های دندانی برای نوجوانان
ایمپلنت در نوجوانان
همواره بین محققان در خصوص کاشت ایمپلنت های دندانی برای کودکان و نوجوانان بحث وجود داشته است و برخی از آنها استفاده از ایمپلنت ها در این رده سنی را به شدت منع می کنند.
یکی از مطالعات پیشرو در زمینه الگوی رشد قوس های دندانی و کاشت ایمپلنت های دندانی روی کاشت ایمپلنت در فک های کودکان در حال رشد پرداخت. در نهایت، گرچه پین ها ثابت بودند اما تحت تأثیر رشد نیز قرار نداشتند. اما جابجایی ارتودنتیک دندان ها موجب جابجایی پین ها شد. تقریباً همه پین هایی که در مناطق تحلیل رفته مانند راموس مندیبل قدامی کاشته شده بودند، از دست رفته بودند و نیاز به تعویض داشتند. بعلاوه، پین هایی که در مناطقی کاشته شده بودند که رشد ذخیره ای استخوان داشتند، به تدریج به ثبات رسیدند.
در مطالعه ای که به مقایسه دندان شیری انکیلوز شده (جوش خورده با استخوان فک) و ایمپلنت های دندانی پرداخته شد مشخص شد، ایمپلنتی که با استخوان فک جوش خورده است شبیه دندان شیری انکیلوز شده عمل می کند، با همان عدم رشد آلوئولار و بیرون آمدن دندان. در نهایت به این شکل نتیجه گیری شد که ایمپلنت های کاشته شده در عقب ماگزیلا در کودکان، ممکن است تا جایی فرو بروند که با تغییر شکل کف حفره و بینی، قسمت آپیکال بدون پوشش باقی بماند. به همین دلیل محقق توصیه می کند در طول دوره رشد، ایمپلنت ها نباید عقب تر از دندان های نیش کاشته شوند.
در کودکانی که الگوی گردش قوی دارند، بیرون آمدن دندان های عقب ادامه پیدا می کند و رشد استخوان آلوئولار ادامه خواهد داشت تا جایی که طرح اکلوزال حفظ خواهد شد، و احتمالاً باعث خواهد شد طی روند آلوئولار مندیبل، ایمپلنت ها در عمق فرو بروند.
ایمپلنت هایی که پیش از بلوغ کودکان در دو طرف ساختار وسط کام (سقف دهان) آنها کاشته می شوند، با رشد عرضی کام، فاصله آنها به تدریج افزایش پیدا می کند و از نظر زیبایی و عملکردی مشکل بوجود خواهد آمد. در مقایسه، اگر این ایمپلنت ها با پروتز مصنوعی ثابت به یکدیگر متصل شوند، رشد عرضی کام متوقف خواهد شد. با این حال، رشد موفقیت آمیز ایمپلنت های دندانی در مندیبل بیشتر پسندیده می شوند زیرا مشکلات کمتری بروز می یابند. بنابراین، ایمپلنت هایی که در کودکان در خط وسط مندیبل کاشته می شوند، بیشتر از ایمپلنت هایی قابل پیش بینی هستند که در دیگر قسمت های مندیبل یا ماگزیلا کاشته می شوند.
ایمپلنت های دندانی برای نوجوانان
چه گروه هایی در نوجوانی می توانند ایمپلنت ها استفاده کنند؟
چه گروه هایی در نوجوانی نمی توانند ایمپلنت ها استفاده کنند؟
در مقاله بعد به سایر نکات در رابطه با کاشت ایمپلنت در کودکان و نوجوانان خواهیم پرداخت.
بوی بد دهان و بیماری لثه
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات جراحی و درمان لثه /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
بیماری لثه، ژنژیویت، و پریودنتیت
ژنژیویت Gingivitis بیماری است که بیشتر از آنچه فکر می کنید شیوع دارد. حدود 50% از افراد بزرگسال آمریکایی به شکلی از بیماری لثه مبتلا هستند. گرچه این مشکل کاملاً شایع است، اما اگر درمان نشود، می تواند به شرایط جدی تری به نام پریودنتیت periodontitis یا بیماری لثه تبدیل شود.
بیماری لثه، که تحت عنوان بیماری پریودنتال نیز شناخته می شود، نوعی عفونت لثه است که دندان ها را احاطه می کند. این بیماری یکی از اصلی ترین علل از دست رفتن دندان در افراد بزرگسال است. زیرا کمابیش بدون درد است، و بسیاری از بیماران حتی نمی دانند که به این بیماری مبتلا هستند. طی هر بار که برای چکاپ منظم به دندانپزشک مراجعه می کنید، دندانپزشک با اندازه گیری فضای بین دندان ها و لثه ها، به دنبال علائم و نشانه های بیماری پریودنتال نیز خواهد بود.
تنها ظاهر لثه ها نقش مهمی در زیبایی کلی لبخند، ایفا می کند. سلامت لثه ها برای سلامت عمومی خوب دندان ها نقش حیاتی دارد. نتایج برخی مطالعات حاکی از این هستند که بین بیماری پریودنتال و بیماری های لثه، مشکل در کنترل قند خون و زایمان های زودرس، و تولد نوزادان با وزن اندک، ارتباط وجود دارد.
بیماری لثه در مرحله ابتدایی خود ممکن است مانند یک مشکل جدی به نظر نرسد، و ممکن است شما در مراحل ابتدایی حتی متوجه آن نشوید، یا ممکن است آن را به نوعی حساسیت ربط دهید. با این حال، بیماری لثه چیزی نیست که بتوان آن را دست کم گرفت. به مرور زمان، می تواند منجر به بروز مشکلات جدی برای سلامتی شود. بیماری لثه می تواند منجر به بروز مشکلاتی مانند درد، تحلیل لثه، از دست رفتن دندان، و تحلیل استخوان شود.
بهداشت دهانی خوب می تواند به پیشگیری از بیماری لثه کمک کند، اما عوامل دیگری نیز هستند که می توانند در بروز مشکل نقش داشته باشند. به محضی که باکتری ها لثه ها را مورد حمله قرار می دهند و پاکت پریودنتال بوجود می آید، با رعایت بهداشت دهان و دندان ها به تنهایی نمی توان از شر این مشکل رها شد.
بوی بد دهان و بیماری لثه
گزینه های درمان مشکلات لثه
اگر دندانپزشک بیماری لثه را در شما تشخیص داده است، بسته به جزئیات وضعیت شما و وخامت آن، گزینه های درمان متعددی برای آن وجود دارد. دندانپزشک همیشه با غیر تهاجمی ترین گزینه کار خود را آغاز می کند، که غیر جراحی است. با این حال، در موارد جدی تر، ممکن است جراحی لازم باشد. دندانپزشک می تواند این باکتری ها را با فرایندی به نام تسطیح سطح ریشه برطرف کند. وقتی باکتری ها از لثه خارج شدند، می توانند بهبود پیدا کنند. شما می توانید با مسواک زدن و کشیدن نخ دندان درست نتایج را حفظ نمایید. در صورتی که بیماری لثه به ظاهر لثه های شما آسیب جدی و دائمی وارد کرده باشد، با کمک کانتور لثه می توانید زیبایی طبیعی آنها را بازگردانید.
درمان های غیر جراحی
نخستین خط دفاع در برابر بیماری لثه منحصر به فردترین نوع پاکسازی به نام “جرمگیری و تسطیح سطح ریشه” است. در این فرایند، نوعی ابزار پاکسازی آلتراسونیک برای زدودن پلاک ها و جرم ها از سطح دندان ها استفاده می شود، جاهایی که ممکن است ابزارهای پاکسازی معمولی قادر به دسترسی به آنها نباشند، از جمله زیر خط لثه، روی دندان ها، و اطراف ریشه های دندان ها.
پس از آن، سطوح زبر دندان ها و ریشه ها صاف و صیقلی می شوند. این کار باعث می شود سطوح سالم و پاکیزه ای بوجود بیایند که اتصال مجدد آنها به دندان ها را ساده تر نماید.
اگر قبل از آنکه بیماری لثه شدید شود به درمان آن بپردازید، جرمگیری و تسطیح سطح ریشه ممکن است تنها درمان هایی باشند که شما نیاز دارید. با این حال، مانند هر فرایند دندانپزشکی دیگری، مراقبت های بعدی از اهمیت ویژه ای برخوردارند. برای حفظ دندان در وضعیتی خوب، و پیشگیری از بروز مجدد بیماری لثه در آینده، باید به صورت روزانه هم مسواک زد هم نخ دندان کشید، رژیم غذایی سالم داشت، از استفاده از تنباکو خودداری کرد، و چکاپ های دندانی منظم داشت.
درمان های جراحی
در صورتی که بافت یا استخوان پیرامون دندان ها خیلی آسیب دیده باشد و نتوان آن را با درمان غیر جراحی درمان نمود، فرایندهای جراحی هستند که می توانند برای پیشگیری از آسیب های شدید و احیاء لبخند سالم از آنها استفاده کرد.
بوی بد دهان و بیماری لثه
درمان بوی بد دهان
بوی بد دهان می تواند آزار دهنده باشد و منجر به بروز مشکلات اجتماعی و کاهش اعتماد به نفس شود. اکثر بوهای بد دهان در نتیجه فعالیت باکتری های غیر هوازی داخل دهان بوجود می آیند که داخل شیارهای روی زبان، و پاکت های لثه ها پنهان می شوند. برای درمان موفقیت آمیز بوی بد دهان، ابتدا باید به منشاء بروز آن پی برد.
دبریمان یا برش بافت آلوده و عفونی
خراش سطح زبان، که دبریمان Debridement نامیده می شود، کلید اصلی برای درمان بوی بد دهان است. شیارهای روی زبان، می توانند حجم زیادی از باکترهایی را در خود پنهان کنند که منجر به بروز بوی بد می شوند، حتی اگر مسواک زدن روی زبان بخشی از کارهای روزمره شما باشد. مسواک نمی تواند به عمق شیارهای سطح زبان نفوذ کند. به همین دلیل باید از ابزار خاصی به نام اسکرپر استفاده شود که هم انعطاف پذیر و هم موج دار است.
درمان بیماری لثه
بیماری لثه منجر به ایجاد پاکت هایی در اطراف لثه ها می شود که آنها نیز محلی برای پنهان شدن باکتری هایی می شوند که بوی بد تولید می کنند. پاکسازی لثه ها می تواند به پاکسازی این پاکت های مملو از باکتری کمک کند و به آنها اجازه دهد بهبود پیدا کنند.
بهبود در دراز مدت
برای از بین بردن بوی بد دهان در دراز مدت، باید مشکلات دندانی را از بین ببریم که زمینه را برای باکتری هایی فراهم می آورند که منجر به بروز بوی بد دهان می شوند. حفره ها و ترک های دندانی نیز مانند هر فضای ایجاد شده دیگری در نتیجه اقدامات دندانپزشکی ضعیف، مانند پر شدگی ها یا روکش های دندانی که به خوبی با روی دندان تناسب ندارند، فضاهای بدون اکسیژنی هستند که همچنان محل انباشته شدن و رشد باکتری های غیر هوازی خواهند بود.
شایعات درمورد بوی بد دهان
اغلب در تلاش برای درمان بوی بد دهان، افراد بدترین دشمنان خود هستند. محصولات بر پایه الکل، از جمله دهانشویه ها، تنها موجب خشکی دهان و موجب ایجاد فضای باکتری دوست غیر هوازی می شوند. اسپری های نعنایی و آدامس ها تنها پوششی روی بوی بد هستند و می توانند منجر به پوسیدگی شوند.
راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
عواملی که روی انتخاب از بین مواد تأثیر می گذارند
این مقاله راهنمایی برای انتخاب روکش ها و اباتمنت هایی ارائه می دهد که برای ایمپلنت های تکی استفاده می شوند. با پیشرفت هایی که اخیراً در موادی صورت گرفته است که برای ساخت روکش ها و اباتمنت ها استفاده می شوند، انتخاب ماده ایده آل و طرح آن برای هر موردی می تواند دشوار باشد.
هنگام انتخاب از بین روکش های زیبایی ایمپلنت ها، تیم دندانپزشکی باید چهار عامل زیر را مد نظر قرار دهد:
عوامل ثانویه که باید مد نظر قرار بگیرند:
اباتمنت ها
گزینه های کنونی برای اباتمنت ها به قرار زیر است: تیتانیوم، زیرکونیا، پایه تیتانیومی با ساختار بالایی زیرکونیا، تیتانیوم با قالب طلا و آلومینیوم. از زمان معرفی اباتمنت های زیرکونیا به بازار، به نظر می رسد استفاده از اباتمنت های آلومینیومی دیگر چندان مطلوب نباشد. تیتانیوم سابقه ای بسیار طولانی از ویژگی هایی همچون فوق العاده سازگار بودن با بدن انسان و محکم بودن دارد؛ با این حال، زیبایی همچنان یک مسئله باقی می ماند. برای حل این مشکل، آندایز (آندی) کردن (با ته رنگ طلایی یا صورتی) نیز امتحان شده اند، اما منجر به موفقیت های محدودی شده است. برای پرداختن به مشکلات زیبایی این ماده، باید تلاش شود از قرار گیری حاشیه های اباتمنت در عمق زیر لثه (بیشتر از یک میلی متر عمق) اجتناب شود؛ بر اساس گزارشات، تعداد زیادی پری ایمپلنتایتیس ناشی از سمان (چب مخصوص) دندانپزشکی مشاهده شده است.
اباتمنت های تیتانیومی در اشکال مختلف آماده و سفارشی در دسترس هستند. در اباتمنت های آماده به ندرت شرایط لازم برای کانتور بافت مد نظر قرار می گیرد، که منجر به قرار گیری حاشیه های اباتمنت در عمق زیاد روی پاپیلا یا بدون پوشش باقی ماندن تیتانیوم از قسمت بیرونی می شود. اباتمنت های سفارشی اجازه می دهند حاشیه های سمان کاملاً شبیه آناتومی دهان بیمار باشد.
راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی
هزینه اباتمنت های سفارشی رو به کاهش است، و حاشیه هایی که طراحی شده اند، منجر به ابداع روکش های سمان شونده شده اند که احتمال باقی ماندن سمان (چسب مخصوص دندانپزشکی) را به حداقل می رساند و به درستی از ساختار بافت نرم حمایت می کند. اباتمنت هایی که از جنس زیرکونیا هستند به دو شکل وجود دارند: صرفاً زیرکونیا و زیرکونیا با پایه تیتانیومی که با ایمپلنت تماس پیدا می کند.
راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی
بر اساس تحقیقات نمی توان به این نتیجه رسید که آیا یک طراحی بیشتر مستعد شکستن است یا دیگری. برای آرامش خاطر، برخی دندانپزشک ها ترجیح می دهند بخشی از اباتمنت که با ایمپلنت در تماس است از جنس تیتانیوم باشد. با این حال، این طراحی در سراسر دنیا و توسط تمام سازنده ها در دسترس قرار نمی گیرد. اکثر سازندگان، زیرکونیا را در سایه رنگ های مختلف، و غیر از سفید مطلق ارائه می دهند.
توصیه های عمومی برای انتخاب اباتمنت ایمپلنت های تکی
در اکثر موارد سمان شده، اباتمنت های سفارشی باید استفاده شوند تا این اطمینان حاصل شود که حاشیه ها در فاصله یک میلی متری لثه قرار می گیرند. اباتمنت های سفارشی تیتانیومی برای بسیاری از موقعیت های ایمپلنت های تکی عقب دهان (زیرا هم سازگار با بدن انسان هستند، و هم محکم می باشند)، یا موقعیت های جلوی دهان که خط لب پایین است و لثه نازک است، ایده آل هستند.
راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی
اباتمنت های زیرکونیای سفارشی با سایه رنگ های مختلف برای بسیاری از موارد ایمپلنت های تکی در جلوی دهان ایده آل هستند (“خاکستری” شدن لثه به کمترین میزان خود می رسد، فوق العاده با بدن سازگار است، و ایمپلنت های زاویه دار را شامل می شود). روکش های سمان شونده دارای یک حفره دسترسی هستند که می توانند به بازیابی بهتر روکش کمک کنند.
راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی
روکش های پیچ شونده در صورتی برای ایمپلنت های تکی ایده آل هستند که قرار باشد دوباره خارج شوند، زیرا مدیریت و کنترل سمان دشوار است، یا فضای بین اکلوزالی محدود است.
روکش های تک واحد
در حال حاضر، گزینه هایی که برای روکش های تکی وجود دارند عبارتند از ترکیب فلز و پرسلاین (PFM)، زیرکونیای لایه لایه، زیرکونیای یک دست، کامپوزیت هایی که با پرسلاین پر می شوند، و روکش های تمام طلا. معروف ترین گزینه ها عبارتند از:
روکش های ترکیبی پرسلاین و فلز انتخاب های قابل اعتمادی برای روکش ایمپلنت هستند. استحکام آنها تا میزان زیادی به انتخاب سمان بستگی ندارد، بنابراین حتی سمان های “موقتی” هم می توانند با موفقیت زیاد استفاده شوند. در صورتی که بارگذاری های سنگین (مانند دندان های مولر دوم یا ایمپلنت دیگر در فک روبرو) پیش بینی شده باشند، روکش های ترکیبی پرسلاین و فلز می توانند با استاپ های فلزی در MIP طراحی شوند. روکش های ترکیبی PFM می توانند از نظر زیبایی چالش برانگیز باشند، مخصوصاً از اطراف حاشیه لثه.
روکش های زیرکونیای لایه لایه مشکلات چشمگیرتری با لایه لایه شدن پرسلاین دارند. بیشتر این نگرانی ها با طراحی درست چارچوب ها و روند سرد کردن آهسته تر بر طرف شده اند. روکش های زیرکونیای لایه لایه بیشتر از روکش های زیرکونیای یک پارچه نیاز به کلیرانس اکلوزال دارند. تقریباً با استفاده از هر سمانی که در بازار وجود دارد، هر دوی آنها را می توان روی اباتمنت چسباند. ساییدگی دندان ها و روکش های روبرو با روکش های زیرکونیای یک پارچه هنوز هم مشخص نشده است. مانند بسیاری از انواع روکش ها، نتایج زیبایی روکش های زیرکونیا محور بر اساس مهارت تکنیسین است.
راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی