بخش تخصصی جراحی افزایش طول تاج دندان
افزایش طول تاج دندان یکی از روشهای جراحی است که به منظور افزایش ساختار طول دندان از بالای لثه صورت می‌گیرد و هدف اصلی آن حفظ سلامت و بهبود زیبایی فرد می‌باشد. این نوع جراحی شامل برداشت بافت سخت و نرم لثۀ پیرامون دندان می‌باشد که نتیجۀ آن افزایش طول ساختار قابل رویت دندان است. لیزر یکی از روشهای جایگزین، و موثر است که نتایجی فوق‌العاده همراه با رضایت بیمار در بر خواهد داشت.
ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت, مقالات جراحی و درمان لثه /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
هیچ کس انجام جراحی های دندانی را دوست ندارد، اما گاهی اوقات آنها ضروری هستند. اگر روزی در شرایطی قرار گرفتید که نیاز به ایمپلنت های دندانی داشتید، اما به شما گفته شد به دلیل کمبود استخوان در فک بالای خود گزینه مناسبی برای دریافت ایمپلنت ها در این قسمت ها نیستید، شاید به این نتیجه برسید که واقعاً نمی توانید ایمپلنت دریافت کنید و کار دیگری نمی توان انجام داد. با این حال، به لطف پیشرفت هایی که در فناوری صورت گرفته است، تحقیقات منجر به ابداع ایمپلنت هایی تحت عنوان “زیگوماتیک” شده اند. چند دقیقه صرف خواندن این مطلب کنید تا بیشتر راجع به آنها بدانید.
ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک
ایمپلنت زیگوماتیک چیست؟
ایمپلنت های زیگوماتیک جایگزینی برای ایمپلنت های سنتی و معمولی هستند که با استفاده از دریل و ایجاد حفره به صورت مستقیم در استخوان فک کاشته می شوند. به جای آنها می توان از ایمپلنت های زیگوماتیک استفاده کرد که از ایمپلنت های معمولی بلندتر هستند. ایمپلنت های زیگوماتیک به صورت ویژه برای افرادی طراحی و ساخته شده اند که تحلیل یا پوکی استخوان شدید داشته اند. این نوع ایمپلنت ها علاوه بر آنکه از ایمپلنت های سنتی بلندتر هستند، کج نیز می باشند. این نوع ایمپلنت ها داخل استخوانی از فک بالا قرار می گیرند که به توده متراکم استخوان زیگوما نزدیک است.
این تفاوت در محل کاشت ایمپلنت به این معناست که ایمپلنت های زیگوماتیک می توانند پایه ای امن و بی خطر برای ایمپلنت دندانی شما فراهم آورند در حالی که ایمپلنت های دندانی ممکن است نتوانند چنین امکانی را فراهم آورند. در مواردی که افراد با تخریب شدید فک ممکن است نتوانند این جراحی را انجام دهند، پیشرفت هایی که منجر به ابداع ایمپلنت های زیگوماتیک شده اند، بهره مند شدن از ایمپلنت های دندانی را برای آنها ممکن ساخته است.
ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک
ایمپلنت های زیگوماتیک چگونه عمل می کنند؟
همانطور که قبلاً نیز گفته شد، ایمپلنت های زیگوماتیک به قسمتی از استخوان فک متصل می شوند که به استخوان زیگوما نزدیک است. سه روز پس از جراحی، روکش دندانی ثابت روی ایمپلنت را می توان کار گذاشت. زمان بهبود معمول پس از این فرایند حدود چهار ماه است. پس از این بازه زمانی، می توان روکش نهایی را روی ایمپلنت قرار داد تا فرایند به طور کامل به اتمام برسد. نتیجه نهایی دندان های جدیدی است که فرد قبل از ایمپلنت های زیگوماتیک نمی توانست آنها را داشته باشد.
ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک
آیا می توان از پیوند استخوان بهره مند شد؟
بیمارانی که تحلیل استخوان داشته اند، به شکل سنتی نیاز به پیوند استخوان دارند که 6 ماه تا یک سال به طول درمان می افزاید و نرخ شکست بالاتری دارد. اما با ایمپلنت های زیگوماتیک، کل فرایند احیاء دندان های از دست رفته بیمار یک روز به طول خواهد انجامید و هیچ پیوند استخوانی نیاز نخواهد بود.
مزایای ایمپلنت های زیگوماتیک
ثبات اولیه فوق العاده برای عملکرد فوری
ایمپلنت های زیگوماتیک به گونه ای طراحی شده اند که فرایندهای ترمیمی را حمایت می کنند که بارگذاری سریع (قرار گیری روکش روی ایمپلنت بلافاصله پس از کاشت) را ممکن می سازند. این اجازه می دهد بیمارانی که تحلیل استخوان شدید داشته اند بلافاصله پس از جراحی کاشت ایمپلنت، روکش روی ایمپلنت آنها قرار بگیرد، و نیاز نیست به طور میانگین 9 ماه صبر کرد و تحت جراحی های مختلف قرار گرفت.
علاوه بر سرعت بالای عملکرد جراح برای تکمیل فرایند کاشت ایمپلنت و بارگذاری آن، بیمار نیز ناراحتی کمتری تحمل خواهد کرد. از آنجا که روکش تحت حمایت ایمپلنت است، و روی بافت نرم محل جراحی قرار ندارد، این بافت پس از جراحی کمتر تحت فشار قرار می گیرد در نتیجه بیمار درد و ناراحتی کمتری خواهد داشت. علاوه بر این، با تکمیل سریع تر فرایند کاشت، بیمار اعتماد به نفسی که با از دست رفتن دندان ها از دست داده بود را خیلی سریع تر بدست خواهد آورد.
دیگر مزایای ایمپلنت های زیگومایتک عبارتند از تعداد مراجعات کمتر به جراح و دندانپزشک، و مداخلات تهاجمی کمتر برای فرایندهای پیوند استخوان.
انعطاف پذیری بیشتر در انجام جراحی
ایمپلنت های زیگوماتیک به گونه ای طراحی شده اند که در استخوان زیگوماتیک قرار بگیرند و گزینه ای فوق العاده برای عبور از تحلیل شدید ماگزیلا باشند. علاوه بر این، بدنه این نوع ایمپلنت ها رزوه ندارد (دندانه دار نیست) در نتیجه با بافت نرم در تماس است، و بسته به موقعیت آناتومیک اجزاء بدنه ایمپلنت، می تواند خارج از سینوس ماگزیلا قرار بگیرد بدون آنکه برای بافت نرم مشکلی بوجود بیاورد. به منظور ایجاد حمایت بیشتر برای ایمپلنت، بخش بالایی ایمپلنت باید تحت حمایت استخوان قرار داشته باشد. صاف و مستقیم بودن سر ایمپلنت اجازه می دهد در طول جایگذاری انعطاف پذیری بیشتری داشته باشد.
ایمپلنت های زیگوماتیک در ارتفاع های مختلفی وجود دارند، از 30 میلی متر گرفته تا 5/52 میلی متر، که همه آنها اتصال هگز خارجی دارند.
ایمپلنت های دندانی زیگوماتیک
نکته آخر اینکه، دو زاویه متفاوت ایمپلنت اجازه می دهند روکشی که روی ایمپلنت قرار می گیرد انعطاف بیشتری داشته باشد. این یک گام بسیار مهم است که با تکنیک زیگوماتیک امکان پذیر شده است.
کمک به خدمات رسانی بهتر به تعداد بیماران بیشتر
ایمپلنت زیگوماتیک به گزینه ای مناسب برای مواردی تبدیل شده است که ماگزیلا دچار تحلیل شدید شده است. بدون این نوع ایمپلنت ها، بسیاری از بیماران به فرایند تهاجمی پیوند استخوان نیاز خواهند داشت تا حجم کافی استخوان برای قرار گیری ایمپلنت های سنتی فراهم شود. با استفاده از ایمپلنت های زیگوماتیک عملکرد و زیبایی ایمپلنت پس از جراحی بیشتر خواهد بود.
آبسه لثه
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات جراحی و درمان لثه /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
آبسه لثه چیست؟
آبسه حفره ای پر از چرک است که در قسمت های مختلف بدن، از جمله داخل دهان، گسترش می یابد. برخی افراد دچار آبسه دندان می شوند که منطقه اطراف دندان را تحت تأثیر قرار می دهد. اما گاهی اوقات، آبسه می تواند روی لثه نیز شکل بگیرد. آبسه لثه که آبسه پریودنتال نیز نامیده می شود، شرایط دردناکی است که می تواند منجر به بروز مشکلات جدی شود. مهم است که با علائم آبسه لثه آشنایی داشته باشید و اگر با یکی از آنها مواجه شدید، به دنبال درمان پزشکی باشید.
آبسه لثه
علل بروز آبسه لثه کدامند؟
آبسه لثه زمانی اتفاق می افتد که باکتری های موجود در دهان منجر به بروز عفونت در فضای بین دندان و لثه ها شوند. برخی آبسه های لثه ناشی از بیماری های پریودنتال هستند، که در نتیجه بهداشت ضعیف دهان و دندان ها بوجود می آیند.
بیماری پریودنتال شرایط التهابی لثه ها است که زمانی گسترش می یابد که پلاک زیر لثه ها انباشته می شود. پلاک لایه بسیار چسبناک و بی رنگی از باکتری ها است. وقتی این لایه به طور منظم با مسواک زدن و کشیدن نخ دندان زدوده نشود، عفونت می تواند در بافت های اطراف اتفاق بیفتد. این می تواند منجر به تشکیل آبسه شود.
آبسه لثه می تواند در نتیجه پاکت پریودنتال عمیق نیز ایجاد شود. پاکت پریودنتال فضایی است که در نتیجه بیماری لثه اطراف دندان ها شکل می گیرد. باکتری می تواند در این فضا زندگی کند. در صورتی که غذا و پلاک در این فضا پنهان شوند، باکتری می تواند رشد کند.
داشتن سیستم ایمنی ضعیف نیز می تواند منجر به بروز آبسه لثه شود زیرا سیستم ایمنی بدن شما قادر نیست با عفونت مبارزه کند. عواملی که می توانند از دفاع بدن بکاهند عبارتند از خستگی، استرس، یا داشتن بیماری مزمن.
آبسه لثه
علائم و نشانه های آبسه لثه
ممکن است به برخی شرایط دهان و لثه ها توجه نشود و در مراحل اولیه منجر به بروز علائم کوچکی شوند. این شرایط در مورد آبسه لثه صدق نمی کنند. این آبسه ها می توانند منجر به بروز درد مداوم و شدید در منطقه ای شوند که تحت تأثیر قرار گرفته است. اگر دهان خود را باز کنید و به منطقه نگاهی بیندازید، ممکن است متوجه تورم و قرمزی نیز شوید. دیگر علائم آبسه لثه عبارتند از:
· حساسیت به غذاها و نوشیدنی های سرد یا داغ.
· درد حین جویدن.
· لق شدن دندان.
· مزه بد داخل دهان (ناشی از خروج چرک).
· ترشح چرک.
· تب.
آبسه لثه
آبسه لثه چگونه تشخیص داده می شود؟
اگر درد و سوزش لثه، یا مزه بد چرک و عفونت داخل دهان را تجربه کردید، این نشانه ها و علائم را نادیده نگیرید. هر چه سریعتر از دندانپزشک خود وقت بگیرید. دندانپزشک بر اساس علائم و نشانه های شما می تواند آبسه لثه شما را شناسایی کند (یا تشخیص دیگری دهد).
طی این جلسه، دندانپزشک ممکن است لثه های شما را معاینه کند و نشانه های عفونت را جستجو کند. این علائم شامل درد، تورم، یا قرمزی هستند. در کنار مشاهدات و معاینات چشمی لثه ها، ممکن است دندانپزشک از شما بخواهد تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس بگیرد تا از عدم وجود بیماری پریودنتال (لثه) یا دندان عفونی (در نتیجه عفونت پالپ دندان) مطمئن شود. تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس می تواند به دندانپزشک شما کمک کند بررسی کند که آیا تحلیل استخوان در نتیجه عفونت نیز اتفاق افتاده است یا خیر. علائم و نشانه های آبسه لثه می توانند به مرور زمان به تدریج بهبود پیدا کنند.
درمان های آبسه لثه
به خاطر داشته باشید که آبسه لثه به صورت خود به خود بهبود کامل نخواهد یافت. برای شروع درمان لازم است به دندانپزشک مراجعه کنید. درمان های آبسه لثه شامل تخلیه آبسه و خارج کردن هر گونه مواد زائدی هستند که داخل پاکت پریودنتال وجود دارند. دندانپزشک می تواند فرایند پاکسازی عمقی به نام جرمگیری و تسطیح سطح ریشه را پیشنهاد دهد. این فرایند پلاک ها و جرم های بالا و زیر سطح خط لثه را پاکسازی می کند.
تخلیه آبسه برای خارج کردن عفونت و پیشگیری از بروز مشکلات بیشتر ضروری است. این فرایند عبارت است از ایجاد یک برش روی آبسه. دندانپزشک ممکن است قبل از آغاز فرایند، برای بی حس کردن منطقه ای که نیاز به درمان دارد از داروهای بی حس کننده موضعی استفاده کند.
دندانپزشک می تواند از تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس استفاده کند تا مشخص نماید آیا آبسه لثه منجر به تحلیل استخوان شده است یا خیر. بسته به میزان تحلیل استخوان، دندانپزشک ممکن است کشیدن دندان را انتخاب کند. علاوه بر این ممکن است فرایندی برای بازسازی استخوان یا بافت از دست رفته لثه پیشنهاد دهد.
آبسه لثه، گاهی اوقات می تواند حتی پالپ دندان که مرکز دندان است را نیز تحت تأثیر قرار دهد. پالپ از عروق خونی، اعصاب و بافت های همبند ساخته شده است. در صورتی که پالپ تحت تأثیر قرار گرفته باشد، برای تخلیه بخش های آسیب دیده دندان ممکن است نیاز به درمان ریشه (عصب کشی) داشته باشید.
داروها
علاوه بر این فرایندهای دندانی برای تخلیه و درمان عفونت، دندانپزشک ممکن است یک دوره آنتی بیوتیک نیز تجویز کند. اگر دندانپزشک قادر به تخلیه کامل عفونت نباشد، آنتی بیوتیک می تواند به کاهش تورم کمک کند. علاوه بر این، این داروها می توانند به پیشگیری از بروز مجدد عفونت کمک کنند و مانع گسترش عفونت به دیگر قسمت های بدن شوند. در صورت تجربه هر گونه دردی، دندانپزشک شما می تواند داروی مسکن برای شما تجویز کند.
هیچ راهی برای درمان آبسه لثه در منزل وجود ندارد. به منظور کاهش درد و حساسیت تا زمانی که به دندانپزشک مراجعه می کنید، دهان خود را با آب گرم و نمک شستشو دهید یا برای کاهش التهاب، داروهای مسکن OTC مانند ایبوپروفن مصرف نمایید.
پیشگیری از بروز آبسه لثه
برای پیشگیری از بروز آبسه لثه باید بهداشت دهان را به خوبی رعایت نمود، که عبارت است از مسواک زدن و کشیدن نخ دندان به طور منظم. دو تا سه مرتبه در طول روز، بویژه پس از وعده های غذایی مسواک بزنید. این کار می تواند مقدار پلاک هایی که روی دندان ها و یزر خط لثه ها انباشته می شوند را کاهش دهد. بعلاوه، حداقل یک مرتبه در طول روز نخ دندان بکشید تا ذرات غذا و پلاک چسبیده به لثه ها را بردارید.
برای مراجعه به دندانپزشک و پاکسازی های منظم برنامه ریزی کنید. هر شش ماه یک مرتبه پاکسازی های تخصصی را روی دندان های خود انجام دهید. دندانپزشک می تواند سلامت لثه ها و دندان های شما را بررسی نماید و مشکلات دهانی را خیلی زود تشخیص دهد تا از بروز بیماری و عفونت پیشگیری نماید.
کیست لثه و کیست فک
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات جراحی و درمان لثه /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
کیست فک چیست؟
کیست فک حفره ای پر از مایع است که داخل استخوان فک شکل می گیرد. این حفره ها می توانند اطراف ریشه های دندان ها یا اطراف دندان هایی که نهفته هستند شکل بگیرند. این کیست ها اساساً ماهیت خوش خیمی دارند و سرطانی نیستند.
چرا کیست های فک شکل می گیرند؟
اکثر کیست های فک در نتیجه خروج عفونت از دندانی که شکسته یا با مشکل مواجه شده است شکل می گیرند. نوع دیگر کیست ها در بافتی شکل می گیرند که اطراف دندان نهفته وجود دارد. برخی از انواع کیست ها با سلول هایی شکل می گیرند که در اصل دندان را شکل داده اند. این ضایعات تنها به فک ها محدود نمی شوند، زیرا می توانند هر جایی داخل یا روی بدن شکل بگیرند.
کیست های فک منجر به بروز چه مشکلاتی می شوند؟
اکثر کیست های فک با روند بسیار آرامی شکل می گیرند و از آنجا که هیچ نشانه ای ندارند ممکن است شما حتی متوجه نشوید که وجود دارد تا زمانی که دندانپزشک به دلیل دیگری تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس بگیرد. از آنجا که این نوع کیست ها داخل استخوان فک وجود دارند، می توانند موجب تضعیف فک شوند و احتمال شکستن آن را بالا ببرند. کیست ها می توانند عفونی شوند و زمانی که این اتفاق رخ می دهد می توانند بسیار دردناک باشند. با رشد کیست ها، دندان های مجاور می توانند آسیب ببینند یا لق شوند. داخل استخوان فک اعصابی وجود دارد که ممکن است آسیب ببینند و این اتفاق می توان منجر به بی حسی یا احساس سوزش در لب ها، لثه ها یا دندان ها شود. وقتی کیست خیلی بزرگ باشد متوجه وجود یک تورم در فک خود خواهید شد.
کیست های لثه و فک
انواع کیست های فک کدامند؟
دسته بندی های مختلفی برای ضایعات کیستی فک استفاده شده اند. یکی از دسته بندی هایی که توسط سازمان جهانی سلامت انجام شده است این ضایعات را به کیست های ادنتوژنیک odontogenic (ناشی از یک دندان یا بافت دندانی) و کیست های غیر ادنتوژنیک non-odontogenic دسته بندی می کند.
اکثر کیست های فک ادنتوژنیک نامیده می شوند، زیرا در اثر اپیتلیوم بافت دندانی شکل می گیرد و در نتیجه از از کیست های غیر ادنتوژنیک (مانند کیست هایی که با اپیتلیومی شکل می گیرند که غیر دندانی است) متمایز هستند. کیست های ادنتوژنیک می توانند بر اساس پاتوژن آنها زیر مجموعه های دیگری مانند کیست های التهابی یا کیست های رشد کننده داشته باشند.
کیست های لثه و فک
کیست ادنتوژنیک
کیست های رادیکولار Radicular کیست های ادنتوژنیک التهابی هستند که در نتیجه عفونتی شکل می گیرند که ناشی از عفونت یا تروما هستند و تحت عنوان کیست های پری آپیکال نیز شناخته می شوند. اینها شایع ترین کیست هایی هستند که در فک بوجود می آیند و اساساً بین دهه های سوم و پنجم زندگی بوجود می آیند.
این نوع کیست ها در نتیجه التهاب دندان و نکروز (مرگ) پالپ دندان شکل می گیرند. در تصویر برداری های رادیوگرافیک، قطر این ضایعات کمتر از یک سانتی متر است و یا یک شکل تقریباً گرد مانند در منطقه پری آپیکال شفاف هستند.
کیست های لثه و فک
کیست های ادنتوژنیک رویشی Eruption، فولیکولی follicular، لثه ای gingival، و غده ای glandular همگی نمونه های کیست های ادنتوژنیک رشد کننده هستند. کیست های رویشی می توانند به صورت خود به خود ناپدید شوند و درست قبل از بیرون آمدن، ریشه در مخاط دندان دارند.
کیست های لثه و فک
کیست های فولیکولی که تحت عنوان کیست های حاوی دندان یا مولد دندان dentigerous cysts نیز شناخته می شوند، با انباشته شدن مایع بین تاج دندان های شکل می گیرد که هنوز بیرون نیامده اند و اپیتلیوم مینای آنها کاهش یافته است. این نوع کیست ها دومین ضایعات کیستی شناخته شده فک هستند و اساساً بین دهه های دوم و چهارم زندگی ظاهر می شوند، بنابراین منحصراً به دندان های دائمی مربوط می شوند.
کیست های لثه و فک
کیست های لثه ای بیشتر در کودکانی که به تازگی متولد شده اند، روی مخاط آلوئولار، و به عنوان بخشی از غشاء دندان بوجود می آیند. اکثر این کیست ها در مندیبل رشد می کنند و به طور خود به خود و با باز شدن داخل حفره دهان از بین می روند. کیست های لثه ممکن است در افراد بزرگسال و بیشتر در دهه های پنج و شش زندگی و در نتیجه سلول های باقی مانده از غشاء دندان بوجود بیایند.
کیست های لثه و فک
کیست های ادنتوژنیک غده ای، ضایعات داخل استخوانی بسیار نادری هستند که به آرامی رشد می کنند و عموماً به طور میانگین حدود دهه پنجم زندگی و در جلوی مندیبل (فک پایین) اتفاق می افتند.
کیست های غیر ادنتوژنیک
کیست های غیر ادنتوژنیک متفاوت هستند و از باقی مانده های اپیتلیوم و مجراهای جنینی هستند که در پایان دوره جنینی به جا می مانند. این نوع کیست ها در عمق مناطقی یافت می شوند که تیغه های اپی تلیال و دیواره های رشد جنینی، و نیز شیارها و شکاف ها زمانی وجود داشته اند.
کیست های لثه چگونه درمان می شوند؟
برای مشاهده ابعاد کیست، گاهی اوقات از تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس و اسکن استفاده می شود. نوع جراحی به اندازه کیست و نوع آن بستگی دارد. معمولاً، داخل لثه روی کیست برشی ایجاد می شود تا پوشش روی آن برداشته شود. در صورتی که کیست خیلی بزرگ نباشد، کل غشاء روی حفره برداشته می شود و به لابراتورا ارسال می شود تا روی آن آزمایش صورت گیرد. سپس لثه ها مجدداً با نخ های بخیه که حل می شونددر جای خود بخیه زده می شوند و حفره داخل استخوان به تدریج چند هفته یا چند ماه پس از آن بهبود پیدا می کنند. دندان هایی که نهفته یا شکسته هستند نیز ممکن است همزمان نیاز به کشیده شدن داشته باشند.
گاهی اوقات یک کیست آنقدر بزرگ است که نمی توان در یک زمان همه غشاء آن را برداشت. در این صورت، جراح بخشی از عشاء را بر می دارد و سوراخ کوچکی داخل حفره به جا می گذارد. حفره شستشو داده می شود و با گاز استریل پوشانده می شود که کمک می کند از بروز عفونت جلوگیری شود و حفره رو به داخل دهان باز بماند. کیست به آرامی و به مرور زمان، طی چند هفته تا چند ماه بعد کوچک و کوچکتر خواهد شد تا زمانی که این امکان وجود داشته باشد که بقیه غشاء برداشته شود و حفره بسته شود.