بخش تخصصی جراحی افزایش طول تاج دندان

افزایش طول تاج دندان یکی از روشهای جراحی است که به منظور افزایش ساختار طول دندان از بالای لثه صورت می‌گیرد و هدف اصلی آن حفظ سلامت و بهبود زیبایی فرد می‌باشد. این نوع جراحی شامل برداشت بافت سخت و نرم لثۀ پیرامون دندان می‌باشد که نتیجۀ آن افزایش طول ساختار قابل رویت دندان است. لیزر یکی از روشهای جایگزین، و موثر است که نتایجی فوق‌العاده همراه با رضایت بیمار در بر خواهد داشت.

مقالات تخصصی جراحی افزایش طول تاج دندان

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

عواملی که روی انتخاب از بین مواد تأثیر می گذارند

این مقاله راهنمایی برای انتخاب روکش ها و اباتمنت هایی ارائه می دهد که برای ایمپلنت های تکی استفاده می شوند. با پیشرفت هایی که اخیراً در موادی صورت گرفته است که برای ساخت روکش ها و اباتمنت ها استفاده می شوند، انتخاب ماده ایده آل و طرح آن برای هر موردی می تواند دشوار باشد.

هنگام انتخاب از بین روکش های زیبایی ایمپلنت ها، تیم دندانپزشکی باید چهار عامل زیر را مد نظر قرار دهد:

  • شرایط عملکردی/ باری که قرار است روکش تحمل کند
  • شرایط بیولوژیک
  • شرایط زیبایی
  • استحکام قابل انتظار از اباتمنت/ پیچ

عوامل ثانویه که باید مد نظر قرار بگیرند:

  • زاویه ایمپلنت
  • عمق ایمپلنت
  • مهارت جراح/ میزان راحتی جراحی
  • هر گونه نیازهای قابل پیش بینی برای بازیابی
  • فضای اینتر اکلوزال

اباتمنت ها

گزینه های کنونی برای اباتمنت ها به قرار زیر است: تیتانیوم، زیرکونیا، پایه تیتانیومی با ساختار بالایی زیرکونیا، تیتانیوم با قالب طلا و آلومینیوم. از زمان معرفی اباتمنت های زیرکونیا به بازار، به نظر می رسد استفاده از اباتمنت های آلومینیومی دیگر چندان مطلوب نباشد. تیتانیوم سابقه ای بسیار طولانی از ویژگی هایی همچون فوق العاده سازگار بودن با بدن انسان و محکم بودن دارد؛ با این حال، زیبایی همچنان یک مسئله باقی می ماند. برای حل این مشکل، آندایز (آندی) کردن (با ته رنگ طلایی یا صورتی) نیز امتحان شده اند، اما منجر به موفقیت های محدودی شده است. برای پرداختن به مشکلات زیبایی این ماده، باید تلاش شود از قرار گیری حاشیه های اباتمنت در عمق زیر لثه (بیشتر از یک میلی متر عمق) اجتناب شود؛ بر اساس گزارشات، تعداد زیادی پری ایمپلنتایتیس ناشی از سمان (چب مخصوص) دندانپزشکی مشاهده شده است.

اباتمنت های تیتانیومی در اشکال مختلف آماده و سفارشی در دسترس هستند. در اباتمنت های آماده به ندرت شرایط لازم برای کانتور بافت مد نظر قرار می گیرد، که منجر به قرار گیری حاشیه های اباتمنت در عمق زیاد روی پاپیلا یا بدون پوشش باقی ماندن تیتانیوم از قسمت بیرونی می شود. اباتمنت های سفارشی اجازه می دهند حاشیه های سمان کاملاً شبیه آناتومی دهان بیمار باشد.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

هزینه اباتمنت های سفارشی رو به کاهش است، و حاشیه هایی که طراحی شده اند، منجر به ابداع روکش های سمان شونده شده اند که احتمال باقی ماندن سمان (چسب مخصوص دندانپزشکی) را به حداقل می رساند و به درستی از ساختار بافت نرم حمایت می کند. اباتمنت هایی که از جنس زیرکونیا هستند به دو شکل وجود دارند: صرفاً زیرکونیا و زیرکونیا با پایه تیتانیومی که با ایمپلنت تماس پیدا می کند.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

بر اساس تحقیقات نمی توان به این نتیجه رسید که آیا یک طراحی بیشتر مستعد شکستن است یا دیگری. برای آرامش خاطر، برخی دندانپزشک ها ترجیح می دهند بخشی از اباتمنت که با ایمپلنت در تماس است از جنس تیتانیوم باشد. با این حال، این طراحی در سراسر دنیا و توسط تمام سازنده ها در دسترس قرار نمی گیرد. اکثر سازندگان، زیرکونیا را در سایه رنگ های مختلف، و غیر از سفید مطلق ارائه می دهند.

توصیه های عمومی برای انتخاب اباتمنت ایمپلنت های تکی

در اکثر موارد سمان شده، اباتمنت های سفارشی باید استفاده شوند تا این اطمینان حاصل شود که حاشیه ها در فاصله یک میلی متری لثه قرار می گیرند. اباتمنت های سفارشی تیتانیومی برای بسیاری از موقعیت های ایمپلنت های تکی عقب دهان (زیرا هم سازگار با بدن انسان هستند، و هم محکم می باشند)، یا موقعیت های جلوی دهان که خط لب پایین است و لثه نازک است، ایده آل هستند.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

اباتمنت های زیرکونیای سفارشی با سایه رنگ های مختلف برای بسیاری از موارد ایمپلنت های تکی در جلوی دهان ایده آل هستند (“خاکستری” شدن لثه به کمترین میزان خود می رسد، فوق العاده با بدن سازگار است، و ایمپلنت های زاویه دار را شامل می شود). روکش های سمان شونده دارای یک حفره دسترسی هستند که می توانند به بازیابی بهتر روکش کمک کنند.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

روکش های پیچ شونده در صورتی برای ایمپلنت های تکی ایده آل هستند که قرار باشد دوباره خارج شوند، زیرا مدیریت و کنترل سمان دشوار است، یا فضای بین اکلوزالی محدود است.

روکش های تک واحد

در حال حاضر، گزینه هایی که برای روکش های تکی وجود دارند عبارتند از ترکیب فلز و پرسلاین (PFM)، زیرکونیای لایه لایه، زیرکونیای یک دست، کامپوزیت هایی که با پرسلاین پر می شوند، و روکش های تمام طلا. معروف ترین گزینه ها عبارتند از:

 روکش های ترکیبی پرسلاین و فلز انتخاب های قابل اعتمادی برای روکش ایمپلنت هستند. استحکام آنها تا میزان زیادی به انتخاب سمان بستگی ندارد، بنابراین حتی سمان های “موقتی” هم می توانند با موفقیت زیاد استفاده شوند. در صورتی که بارگذاری های سنگین (مانند دندان های مولر دوم یا ایمپلنت دیگر در فک روبرو) پیش بینی شده باشند، روکش های ترکیبی پرسلاین و فلز می توانند با استاپ های فلزی در MIP طراحی شوند. روکش های ترکیبی PFM می توانند از نظر زیبایی چالش برانگیز باشند، مخصوصاً از اطراف حاشیه لثه.

روکش های زیرکونیای لایه لایه مشکلات چشمگیرتری با لایه لایه شدن پرسلاین دارند. بیشتر این نگرانی ها با طراحی درست چارچوب ها و روند سرد کردن آهسته تر بر طرف شده اند. روکش های زیرکونیای لایه لایه بیشتر از روکش های زیرکونیای یک پارچه نیاز به کلیرانس اکلوزال دارند. تقریباً با استفاده از هر سمانی که در بازار وجود دارد، هر دوی آنها را می توان روی اباتمنت چسباند. ساییدگی دندان ها و روکش های روبرو با روکش های زیرکونیای یک پارچه هنوز هم مشخص نشده است. مانند بسیاری از انواع روکش ها، نتایج زیبایی روکش های زیرکونیا محور بر اساس مهارت تکنیسین است.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور

پوسیدگی دندان های مجاور ناشی از ایمپلنت های دندانی

گرچه نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی بالا است، اما مشکلاتی می توانند اتفاق بیفتند. یکی از این مشکلات جابجا شدن دندان های طبیعی مجاور ایمپلنت انکیلوز شده (جوش خورده با استخوان اطراف خود) است که منجر به از دست رفتن تماس با دندان های مجاور (ICL) یا فاصله زیاد آنها می شود. از آنجا که از دست رفتن فاصله بین روکش روی ایمپلنت و دندان های مجاور با بروز پوسیدگی های دندانی ارتباط مستقیمی دارد، دندانپزشک ها باید از عواملی که می توانند روی پوسیدگی های دندانی ناشی از ایمپلنت ها تأثیر بگذارند آگاه باشند و دریابند کدام بیماران دندان های آنها مستعد بروز فاصله با ایمپلنت های کاشته شده هستند.

نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی

یکی از فاکتورهایی که نشان می دهد دندان بیمار نیاز به جایگزین دارد، نرخ بالای پوسیدگی دندان است. در حالی که جایگزینی دندان های طبیعی با ایمپلنت های دندانی نرخ موفقیت بالایی دارد، اما مشکلاتی نیز می توانند بروز پیدا کنند. یکی از مطالعاتی که در این زمینه انجام شده است نشان می دهد نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی پس از پنج سال 94 درصد و پس از ده سال 86 درصد است. با این حال، این مطالعات مشکلات یا شکست هایی که ممکن است ایمپلنت ها برای دندان های مجاور بوجود بیاورند را مورد توجه قرار نداده اند.

تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور

تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور

دور شدن دندان ها و ایجاد فاصله از ایمپلنت ها

اخیراً در چندین مطالعه مشکلات ایمپلنت های دندانی که در نتیجه گسترش مداوم کرانیوفاشیال پس از جوش خوردن ایمپلنت بروز می یابند مورد بررسی قرار گرفته اند. یکی از این مشکلات که به آنها اشاره شده است جابجایی و دور شدن دندان مجاور ایمپلنت انکیلوز شده (جوش خورده با استخوان فک) است. تصور می شود احتمال جابجایی دندان های طبیعی مجاور ایمپلنت های دندانی و دور شدن از آنها، مخصوصاً در دندان های مولر و پرمولر، در نتیجه ادامه رشد فک، و در جهت مزیال بیشتر اتفاق بیفتد. این جابجایی ها موجب از بین رفتن تماس بین دندان ها یا بوجود آمدن فاصله بین روکش ایمپلنت و دندان طبیعی مجاور می شود.

مطالعات حاکی از این هستند که این افزایش فاصله می تواند در 30 تا 60 درصد موارد اتفاق بیفتد، و به طور میانگین در 1/52 درصد موارد، ظرف سه ماه تا 11 سال پس از قرار گیری روکش روی ایمپلنت، این اتفاق رخ می دهد. مطالعه دیگر حاکی از این است که میانگین زمانی برای ایجاد فاصله بین روکش ایمپلنت و دندان مجاور، پنج سال پس از قرار گیری روکش روی ایمپلنت است. نتایج اکثر مطالعات تأیید می کنند ایجاد فاصله بین ایمپلنت و دندان های مجاور از سمت مزیال روکش ایمپلنت های دندانی (78%) بیشتر از سمت دیستال (22%) رخ می دهد.

ایجاد فاصله بین ایمپلنت و دندان های مجاور و پوسیدگی دندان ها

از آنجا که فاصله بین روکش روی ایمپلنت های دندانی و دندان های طبیعی مجاور ارتباط مستقیمی با پوسیدگی دندان ها دارد، در افرادی که قرار است ایمپلنت دندانی دریافت کنند سلامت دهان و دندان فرد از اهمیت ویژه ای برخوردار است. دندانپزشک ها باید از عواملی که منجر به پوسیدگی ناشی از ایمپلنت های دندانی می شوند آگاهی داشته باشند زیرا بیشتر می توانند منجر به ایجاد فاصله شوند. در غیر اینصورت بیمارانی که مستعد این مشکل هستند، مراقبت ها و اقدامات پیشگیرانه را از دست خواهند داد.

عواملی که منجر به پوسیدگی های ناشی از ایمپلنت های دندانی می شوند

  • افزایش زاویه پلان فك پايين – فرانکفورت (FMA) منجر به افزایش فشار روی دندان های طبیعی جلویی می شود که افزایش فاصله ایمپلنت و دندان های اطراف را در پی خواهد داشت.
  • ناهماهنگی بین اجزاء مختلف ایمپلنت می تواند منجر به جابجایی فشار شود.
  • افزایش تماس روکش های سرامیکی پس از کار گذاشتن
  • تغییر در الگوی وارد آمدن فشار اکلوزال از سوی بیمار، مخصوصاً پس از آنکه فک مخالف با کمک دندان های مصنوعی احیاء می شود.

نظارت، درمان، و پیشگیری

برای دندانپزشک ها آگاهی داشتن از پوسیدگی های ناشی از ایمپلنت های دندانی ضروری است تا تصاویر رادیوگرافی لازم را بگیرند و معاینات بالینی را انجام دهند تا افزایش فاصله ایمپلنت و دندان های طبیعی را قبل از گسترش و پیشرفت پوسیدگی تشخیص دهند. به محضی که دندان های کنار ایمپلنت ها تحت تأثیر پوسیدگی قرار می گیرند خارج کردن روکش روی ایمپلنت یا حتی خود ایمپلنت ضروری است. برای پیشگیری از این مشکلات، افرادی که شواهد ذکر شده در این مقاله را دارند می توانند از روکش های پیچ شونده روی ایمپلنت ها یا از ریتینر اسیکس استفاده کنند تا از جابجا شدن دندان ها جلوگیری کنند.

تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور

تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور

دیگر آسیب های ناشی از ایمپلنت های دندانی

آسیب های دیگری که می توانند ایمپلنت های دندانی به دندان های مجاور خود وارد کنند می توانند ناشی از خطا در مشخص نمودن فاصله با دندان های مجاور طی تست های رادیولوژی، جایگذاری و زاویه اشتباه، آسیب مستقیم در نتیجه استفاده از فیکسچرهای خیلی بلند به دلیل ارتفاع ناکافی استخوان باقی مانده آلوئولار، آسیب های مستقیم ناشی از تولید گرمای زیاد در طول فرایند برش استخوان باشند. متعاقباً بواسطه مورد هجوم قرار گرفتن فضای لیگامان پریودنتال، خونرسانی با مشکل مواجه می شود و در نهایت به از دست رفتن حیات بافت های اطراف ریشه دندان مجاور ختم می شود؛ بنابراین نرخ بروز ضایعات پری آپیکال افزایش می یابد. علاوه بر این، احتمال جابجایی دندان نیز افزایش می یابد.

دندان آسیب دیده مجاور ممکن است نیاز به درمان های اندودانتیک یا اِپیکواِکتومی داشته باشد؛ در صورتی که علائم تداوم داشته باشند، ممکن است لازم باشد دندان کشیده شود.

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

تیتانیوم به شهرت زیادی دست یافته است و با موفقیت توانسته است جایگاه خود را در میان موادی پیدا کند که برای ساخت ایمپلنت های دندانی استفاده می شوند. هم در زمینه های پزشکی و هم دندانپزشکی، تیتانیوم و آلیاژهای آن به عنوان ابزارهای زیست پزشکی، به موفقیت رسیده اند. علیرغم موفقیت چشمگیر این فلز در این زمینه، شواهدی مبنی بر حساسیت برخی افراد به این فلز وجود دارد، اما منابعی که برای تشخیص حساسیت تیتانیوم استفاده می شوند بسیار محدود هستند. که نیاز است به ابداع راهکارهای جدید و دقیق برای تشخیص زود هنگام حساسیت به تیتانیوم و یافتن ماده ای سازگار با بدن انسان که بتوان از آن به عنوان جایگزین تیتانیوم استفاده کرد، توجه ویژه داشت.

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

فلز ضد زنگ نخستین فلزی بود که با موفقیت به عنوان ایمپلنت دندانی مورد استفاده قرار گرفت. پس از آن، آلیاژهای بر پایه کبالت به نام ویتالیوم Vitallium، برای کاربردهای پزشکی ابداع شدند. تیتانیوم و آلیاژهای آن در چند دهه اخیر به طور گسترده برای ایمپلنت های دندانی و جزء مصنوعی (زیبایی) که روی آنها قرار می گیرند استفاده شده اند. به لحاظ اقتصادی، تیتانیوم خالص (CpTi) به طور ویژه برای کاربرد به عنوان ایمپلنت های دندانی داخل استخوان استفاده می شود. در حال حاضر چهار درجه CpTi و یک نوع آلیاژ تیتانیوم وجود دارد که به طور ویژه برای ایملنت های دندانی ساخته شده اند. این فلزات از 1 تا 5 درجه بندی شده اند. درجات 1 تا 4 غیر آلیاژی هستند، در حالی که درجه 5 آلیاژی است که 6% آلومینیوم و 4% وانادیوم (Ti6Al4V) دارد و محکم ترین آنها است.

به واسطه مقاومت بالای تیتانیوم در برابر خوردگی و ساییدگی در محیط های فیزیولوژیک، و سازگاری فوق العاده آن با بدن انسان که به آن یک لایه فیلم اکسید غیر فعال و پایدار می بخشد، به عنوان ماده ای تلقی می شود که برای کاربردهای داخل استخوانی بهترین انتخاب است.

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به آلیاژ تیتانیوم

واکنش آلرژیک یا حساسیت زیاد به عنوان واکنش ایمنی شدیدی تعریف می شود که زمانی اتفاق می افتد که با آنتی ژن های شناخته شده ای تماس پیدا می کنند. برای آنکه تیتانیوم واکنش آلرژیک خاصی ایجاد کند، باید دارای خواص آنتی ژنیک باشد و با ارگانیسم ها تماس پیدا کند. کاشت ایمپلنت های تیتانیومی و باقی ماندن آنها داخل بدن انسان، باعث می شود محیط داخلی بدن خیلی زیاد در معرض فلز قرار گیرد که ثابت شده است یون های تیتانیوم در بافت های پیرامون ایمپلنت های دندانی و ارتوپدیک، و نیز غدد لنفاوی منطقه ای و بافت های ریوی متمرکز می شوند.غلظت بین 100 و 300 ppm در بافت های پیرامون ایمپلنت های دندانی مشاهده شده اند، که اغلب با تغییر رنگ همراه بوده اند.

باید روش های جدید و دقیقی ابداع شوند که با کمک آنها بتوان حساسیت به ایمپلنت های دندانی را خیلی زود تشخیص داد و از سوی دیگر جایگزینی سازگار با بدن انسان یافت که بتوان آن را به جای تیتانیوم مورد استفاده قرار داد.

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

واکنش های آلرژیک به تیتانیوم

فلزات وقتی در اشکال یونی خود هستند، می توانند به پروتئین ها بچسبند و آنتی ژن های هاپتن haptenic را تشکیل دهند یا موجب آزاد سازی گرانول های ماستوسیت ها و بازوفیل ها شود، که می تواند منجر به بروز حساسیت زیاد نوع 1 یا 5 شود. منطقه دهان و صورت با واکنش های انواع 1، 3، و 5 همراه بوده اند. یکی از شایع ترین انواع آلرژی هایی که داخل حفره دهان مشاهده می شود نوع 5 است که در آن، مشخصه های ویژه مربوط به آلرژی می توانند از چند روز تا چند سال بهد از تماس با ماده حساسیت زا بروز پیدا کنند.

تست تشخیص آلرژی به فلز

قبل از کاشت ایمپلنت

تحقیقات نشان داده اند که بسیاری از بیماران از چندین آلرژی رنج می برند، و افرادی که سابقه آلرژی به فلز یا جواهرات دارند، بیشتر در معرض خطر واکنش حساسیتی زیاد به ایمپلنت های فلزی هستند. علاوه بر این، گرچه میزان آلرژی به تیتانیوم چندان شایع نیست، برای بیمارانی که دارای سابقه قبلی حساسیت هستند، ممکن است بتوان توصیه کرد بررسی آلرژی و تست آلرژی به فلز قبل از کاشت ایمپلنت ها برای آنها انجام شود، تا بتوان از شکست ایمپلنت های دندانی در نتیجه واکنش های آلرژیک به تیتانیوم جلوگیری کرد.

پس از کاشت ایمپلنت

شکست ایمپلنت های دندانی به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است، و مهمترین دلیل بروز آن بروز عفونت و وارد آمدن فشار روی ایمپلنت هستند. با این حال، توضیح برخی شکست های ایمپلنت های دندانی، از جمله پوسته پوسته شدن سریع و خود به خود ایمپلنت، یا شکست های پی در پی ایمپلنت در یک بیمار، که تحت عنوان “پدیده خوشه ای” شناخته می شود، بدون هیچ ریسک فاکتور تعریف شده ای مانند عفونت یا بارگذاری بیش از حد، دشوار است. محققان معتقدند در این موارد باید یک عامل تعیین کننده سیستمیک برای شکست وجود داشته باشد که شناسایی نشده است.

پس از کاشت ایمپلنت می توان واکنش آلرژیک را به طور منطقی، بر اساس علائم یا نشانه های همراه با آلرژی مانند خارش، کهیر، تورم در منطقه اوروفاشیال، برافروختگی دهان یا صورت، ضایعات اگزماتوز گونه ها یا ضایعات هایپرپلاستیک بافت نرم (مخاط اطراف ایمپلنت) مورد بررسی قرار داد. در این موارد، تست حساسیت باید انجام شود.

تست های تشخیصی برای حساسیت به تیتانیوم

تست های مختلفی هستندکه برای این منظور استفاده می شوند. مقایسه نتایج به دست آمده از مطالعات مختلف در رابطه با حساسیت به تیتانیوم کار دشواری است، زیرا برخی از آنها به استفاده از تست های “پَچ patch” اشاره می کنند، در حالی که برخی دیگر از تست “پریک prick” و آزمایش خون استفاده می کنند.

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

تست پچ

تا به امروز هیچ تست پچ استانداردی برای تیتانیوم ها ابداع نشده است، و واکنش های مثبت به تیتانیوم تنها به ندرت و با تست پوستی مشخص شده اند. حساسیت تست های پچ برای آلرژی نوع 5 به فلز حدود 75% نشان داده شده است. برخی محققان معتقدند محلول سولفور تیتانیوم 1/0% و 2/0% و کلراید تیتانیوم 1/0% و 2/0%، نشانگرهای موفقی برای تست های پوستی- پچ هستند و می توانند جایگزینی ارزشمند برای اکسید تیتانیومی باشند که معمولاً برای تست پچ استفاده می شود.

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

تست سنجش ایمنی لنفوسیت های حافظه MELISA

تست ملیسا MELISA (Memory lymphocyte immuno-stimulation assay test) این قابلیت را دارد که حساسیت به تیتانیوم و دیگر فلزات را مشخص نماید، اما تکثیر لنفوسیت ها را نمی توان به طور اختصاصی مورد بررسی قرار داد. داشتن یک تست خاص و حساس که به تشخیص حساسیت زا بودن یا آلرژی به تیتانیوم کمک کند بسیار ارزشمند است.

آزمایش خون

به شناسایی آلرژی نوع 5 کمک می کند.

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

تست تحول لنفوسیت ها L.T.T

در شرایط آزمایشگاهی با آزمایش تست تحول لنفوسیت ها (L.T.T) می توان تکثیر لنفوسیت ها در پی تماس با مواد حساسیت زا را بر اساس پیوند تیمیدین های tritiated توسط لنفوسیت ها مورد بررسی قرار می دهد. برخی مؤلفان گزارش می دهند که ممکن است تکثیر لنفوسیت ها در بیماران غیر حساس اتفاق بیفتد که منجر به برخی نتایج مثبت کاذب می شود.

نمونه های درمانی جراحی افزایش طول تاج دندان

0/5 (0 نظر)