بخش تخصصی کاشت ایمپلنت
سلامت دهان و دندان و شکل ظاهری آنها یکی از مهمترین فاکتورها در زیبایی محسوب می‌شوند. یکی از مشکلاتی که میلیونها نفر در دنیا با آن مواجه هستند از دست دادن یک یا چند دندان است و از جمله عواملی که منجر به این مشکل می‌شوند می‌توان به پوسیدگی دندان، بیماریهای لثه، و یا آسیب و ضربه اشاره نمود. بریج و دنچر تنها راه‌حلهایی بودند که سالها برای رفع این مشکل بکار می‌رفتند اما امروزه ایمپلنتهای دندانی ابزاری هستند که بیشتر از سایر روشها مورد استفاده قرار می‌گیرند. ایمپلنتهای دندانی جایگزین ریشۀ دندان می‌باشند. ایمپلنتها پایه‌ای برای دندان جایگزین ثابت یا متحرک هستند که برای هماهنگی با دندانهای طبیعی ساخته می‌شوند.
برفک دهان چیست؟
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
برفک دهان چیست؟
برفک دهان نوعی عفونت موجود در دهان است که در نتیجه میکروب های مخمری به نام کاندیدا ایجاد می شوند. دهان یکی از مکان های معمولی است که کاندیا موجب بروز عفونت می شود. عفونت کاندیدا داخل دهان برفک دهان نامیده می شود. دیگر مکان های شایع برای رشد برفک عبارتند از واژن، ناحیه پوشک نوزادان، و زیر ناخن ها. این مشکل اغلب جدی نیست و به طور کلی می تواند با درمان از بین برود.
چه افرادی مستعد برفک دهان هستند؟
تعداد کمی از کاندیدا معمولاً روی پوست سالم و دهان سالم زندگی می کنند. آنها معمولاً بی خطر هستند. افراد سالم به طور معمول دچار برفک دهان نمی شوند. با این حال، برخی شرایط یا موقعیت های خاص هستند که ممکن است موجب رشد بیش از حد کاندیدا شوند که می تواند منجر به بروز برفک های دهان شوند. این شرایط عبارتند از:
· نوزاد بودن. برفک دهان اغلب در نوزادن و کودکان خردسال شایع است.
· استفاده از پروتزهای دندانی مصنوعی، مخصوصاً اگر شب ها از دهان خارج نشوند، تمیز نگه داشته نشوند، یا به خوبی روی لثه ها قرار نگیرند و روی لثه ها ساییده شوند.
· مصرف یک دوره داروهای آنتی بیوتیک. آنتی بیوتیک ها موجب از بین رفتن میکروب های (باکتری های) بی ضرری می شوند که داخل دهان زندگی می کنند. آنها کاندیدا را از بین نمی برند که اگر باکتری های کمتری اطراف آنها وجود داشته باشد ممکن است ساده تر تکثیر شود.
· استفاده بیش از حد از دهانشویه های آنتی باکتریال (به دلایلی شبیه دلیل بالا).
· استفاده از قرص ها یا اسپری های استروئیدی.
· داشتن خشکی دهان به دلیل فقدان بزاق دهان. این ممکن است به عنوان یکی از عارضه های جانبی مصرف برخی داروهای خاص (مانند داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد روان پریشی، و داروهای شیمی درمانی) اتفاق بیفتد. علاوه بر این، این اتفاق ممکن است پس از رادیوتراپی به منطقه سر یا گردن رخ دهد، یا از علائم سندوم اسجوگرن Sjögren’s syndrome باشد.
· ابتلا به دیابت.
· ابتلای شدید یه آنمی یا کم خونی.
· کمبود آهن، فولات، یا ویتامین B12.
· داشتن سیستم ایمنی ضعیف. برای مثال، اگر از داروهایی استفاده می کنید که سیستم ایمنی بدن شما را حمایت می کنند، اگر سرطان خاصی دارید، یا اگر مبتلا به HIV یا ایدز هستید.
· ضعیف بودن، یا به طور کلی سلامتی ضعیفی داشتن.
· کشیدن سیگار. افراد سیگاری بیشتر مستعد ابتلا به برفک دهان هستند.
برفک دهان معمولاً واگیردار نیست. شما نمی توانید بدون تماس برفک دهان را به فرد دیگری منتقل کنید.
برفک دهان
چرا برخی نوزادان دچار برفک دهان می شوند؟
تعداد اندکی از ارگانیسم های کاندیدا عموماً روی پوست سالم و در دهان سالم زندگی می کنند. آنها معمولاً بدون ضرر هستند. با این حال، رشد بیش از حد کاندیدا می تواند داخل دهان برخی کودکان اتفاق بیفتد. این می تواند موجب بروز یک حمله برفک دهان شود.
این رشد بیش از حد می تواند به این دلیل رخ دهد که سیستم ایمنی بدن کودک هنوز نابالغ است و بنابراین نمی تواند سطوح کاندیدا را کنترل کند. علت ممکن دیگر برای بروز عفونت برفک دهان این است که فرزند شما اخیراً تحت یک دوره درمان با داروهای آنتی بیوتیک قرار داشته است. علت این است که آنتی بیوتیک ها می توانند میکروب های (باکتری های) سالمی که داخل دهان فرزند شما زندگی می کنند را از بین ببرند. این باکتری های سالم به طور طبیعی به کنترل میزان کاندیدا داخل دهان کودک شما کمک می کنند. در صورتی که تعداد باکتری های سالم کمتری در محیط دهان وجود داشته باشد، کاندیدا می تواند بیش از حد رشد کند. بعلاوه، اگر فرزند شما از سینه شما شیر می خورد و شما اخیراً تحت درمان با آنتی بیوتیک قرار داشته اید، سطوح باکتری های سالم شما نیز می تواند تحت تأثیر قرار بگیرد. این می تواند باعث شود شما، یا فرزندتان، بیشتر مستعد برفک باشید.
از هر 7 نوزاد، یکی دچار حملات برفک دهان در مرحله ای از عمر خود می شود. این مشکل در نوزادان زیر 10 هفته شایع تر است، اما می تواند در کودکان بزرگتر نیز اتفاق بیفتد. برفک دهان معمولاً به دلیل بهداشت نامناسب اتفاق نمی افتد و معمولاً به این معنا نیست که کودک شما بیمار است. برخی کودکان با حملات مکرر برفک دهان مواجه هستند.
برفک دهان
برفک دهان چه علائم و نشانه هایی دارد؟
· علائم کلاسیک برفک دهان عبارتند از لکه های سفید رنگی که داخل دهان شما بوجود می آیند. این نقاط ممکن است به یکدیگر متصل شوند تا لکه بزرگتری را به نام پلاک تشکیل دهند. آنها ممکن است زرد یا خاکستری رنگ باشند. اگر شما یک نقطه را بکنید، بافت زیرین آن ممکن است قرمز رنگ باشد اما معمولاً درد یا زخم ندارد.
· اغلب هیچ نقطه سفید رنگی وجود ندارد. مناطقی داخل دهان شما ممکن است تنها قرمز یا زخم شوند. این عموماً بیشتر زمانی اتفاق می افتد که پس از مصرف آنتی بیوتیک ها یا استروئیدها دچار برفک دهان می شوید.
· افرادی که از پروتزهای مصنوعی دندانی استفاده می کنند ممکن است زیر پروتز خود یک ناحیه قرمز رنگ مقاوم داشته باشند.
· ممکن است مناطق خارج دهان شما زخم، ترک یا ناحیه های قرمزی رنگی بوجود بیایند. این امر عمدتاً روی زاویه تماس لب های بالا و پایین با یکدیگر (استوماتیت زاویه ای) تأثیر می گذارد.
· برخی عفونت های خفیف برفک دهان بدون درد هستند. با این حال، گاهی اوقات برفک دهان نسبتاً دردناک هستند و باعث می شوند غذا خوردن و نوشیدن مایعات نیز ناراحت کننده باشد. برخی نوزادانی که برفک دهان دارند ممکن است آبریزش دهان داشته باشند، یا اینکه ممکن است به دلیل درد و سوزش قادر نباشند به درستی شیر بخورند.
· در برخی افراد مبتلا به برفک دهان ممکن است حس چشایی نیز تحت تأثیر قرار بگیرد.
نکته: اگر فرزند شما از سینه شما شیر می خورد، این امکان وجود دارد که فرزند شما برفک دهان را از راه دهان به نوک سینه شما منتقل کند. این می تواند برای شما بسیار دردناک باشد. ممکن است نوک سینه شما ترک بخورد، زخم شود، یا قرمز و براق شود. اگر فکر می کنید نوک سینه شما عفونت برفک دارد به پزشک مراجعه کنید. ممکن است پزشک برای از بین رفتن برفک، برای شما پمادی برای زدن روی نوک سینه تجویز کند.
برفک دهان چگونه تشخیص داده می شود؟
معمولاً پزشک شما برفم دهان را در شما از روی علائم معمول و طاهر معمول داخل دهان شما تشخیص خواهد داد. معمولاً هیچ آزمایشی نیاز نیست تا برفک دهان تشخیص داده شود.
با این حال، گاهی اوقات ممکن است پزشک شما آزمایش خون را برای بررسی برخی شرایط خاص توصیه کند که می توانند احتمال بروز برفک دهان را افزایش دهند. برای مثال، آزمایش خون برای دیدن اینکه آیا شما کمبود آهن، ویتامین B12، یا فولات دارید یا خیر.
در صورتی که برفک دهان به درمان پاسخ ندهد، پزشک شما ممکن است نمونه برداری از داخل دهان شما را پیشنهاد دهد. سپس این نمونه برای لابراتوار ارسال می شود تا زیر میکروسکوپ آزمایش شود. علاوه بر این، آنها می توانند کشت کاندیدا در لابراتوار را نیز امتحان کنند.
گاهگاهی، برای تأیید تشخیص برفک دهان تکه برداری نیاز است. یک تکه از لکه های سفید رنگ داخل دهان شما برداشته می شود و این نمونه زیر میکروسکوپ آزمایش می شود.
برفک دهان
برفک دهان چه درمان هایی دارد؟
درمان هایی که به صورت موضعی اعمال می شوند
برای برفک دهان خفیف، درمان متداولی که ابتدا امتحان می شود ژل دهانی میکونازول به مدت هفت روز است. گاهی اوقات، یک دوره درمان دو هفته ای نیاز است. اگر ژل میکونازول نتواند استفاده شود (برای مثال، اگر می دانید که شما به آن حساسیت دارید) قطره نیستاتین نیز گزینه دیگری است که می توانید از آن استفاده کنید.
دستور العمل های زیرا را نیز دنبال کنید:
قرص های ضد برفک
این نوع قرص ها حاوی دارویی به نام فلوکونازول هستند که می توانند به از بین بردن عفونت های قارچی و برفک در بدن کمک کنند. از قرص ها بیشتر در موارد وخیم تر یا جدی تر استفاده می شود. برای مثال، برای افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند و دچار برفک دهان گسترده ای شده اند. قرص ها معمولاً برای چند روز تجویز می شوند و اغلب موجب از بین رفتن برفک دهان می شوند.
تغییر داروهای دیگر
اگر شما در حال مصرف داروهای دیگری هستید که ممکن است موجب بروز برفک دهان شده باشند، مانند استروئیدها یا آنتی بیوتیک ها، ممکن است لازم باشد پزشک شما برای کمک به از بین بردن برفک دهان این داروها را تغییر دهد یا دوز آنها را کاهش دهد.
مراجعه به یک متخصص
در صورتی که شرایط زیر را داشته باشید، پزشک شما ممکن است توصیه کند به یک متخصص مراجعه کنید:
برفک دهان
آیا برفک دهان قابل پیشگیری است؟
برای کمک به جلوگیری از حملات بعدی برفک دهان امکان تغییر یک یا دو موقعیت ذکر شده در بالا وجود دارد. برای مثال:
پیشگیری از بروز برفک دهان در کودکان
برخی افراد توصیه می کنند پس از هر بار شیر دادن به فرزند خود مقداری آب استریلیزه به او بدهید. این می تواند باقی مانده شیر داخل دهان را بشوید که ممکن است کاندیدا درون آن رشد کند.
باورهای نادرست در مورد بیماری لثه
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
آکادمی پریودنتولوژی آمریکا AAP تخمین زده است که تقریباً از هر چهار آمریکایی سه نفر از آنها به نوعی از یکی از اشکال بیماری لثه رنج می برد- از موارد خفیف گرفته تا ژنژیویت، و تا شکل وخیم آن که تحت عنوان پریودنتیت شناخته می شود. با این حال، علیرغم این شیوع، تقریباً تنها حدود 3 درصد از این افراد به دنبال درمان برای بیماری لثه خود هستند. با افزایش تعداد تحقیقاتی که نشان می دهند بیماری لثه ممکن است با بیماری های متعدد دیگری، از جمله دیابت، بیماری های قلبی، و برخی از اشکال خاص سرطان مرتبط باشد، حفظ سلامت دندان ها و لثه ها نسبت به قبل اهمیت بیشتری پیدا کرده است.
اختلاف بین شیوع بیماری های لثه و عدم درمان را می توان ناشی از عدم درک تأثیر بیماری پریودنتال روی سلامت عمومی دانست. بیماران همیشه هم به دنبال مراقبت های پریودنتالی که نیاز دارند نیستند زیرا آنها از تأثیرات دراز مدت و احتمالاً خطرناک بیماری لثه درمان نشده آگاه نیستند. متأسفانه، باورهای نادرست مختلفی پیرامون بیماری لثه و پیامدهای آن وجود دارد.
برای کمک به ایجاد تمایز بین واقعیت و درورغ در مورد بیماری لثه، AAP برخی از تفکرات نادرست شایع در مورد سلامت دهان را شناسایی کرده و مورد توجه قرار داده است.
بیماری لثه چندان شایع نیست.
بر عکس، بیماری لثه یه شدت شایع است. بر اساس مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، نیمی از افراد بزرگسال 30 ساله و بالاتر از یکی از اشکال بیماری لثه رنج می برند. بیماری لثه، عفونت بافت هایی است که دندان های شما را در بر گرفته و از آنها محافظت می کنند، و در نتیجه پلاک بروز می یابد، فیلم چسبناکی از باکتری ها که پیوسته روی دندان ها در حال تشکیل شدن می باشد. اگر پلاک ها با مسواک زدن درست روزانه و تمیز کردن بین دندان ها زدوده نشوند، در نهایت می توانند سفت شده و به رسوب یا تارتار تبدیل شوند.
باورهای غلط در مورد بیماری لثه
خونریزی لثه ها چندان مهم نیست.
لثه های قرمز رنگ و متورمی که خونریزی دارند یکی از علائم مهم بیماری لثه هستند. اگر هنگام مسواک زدن و نخ دندان کشیدن، یا هنگام خوردن برخی غذاهای خاص متوجه خونریزی لثه های خود شدید، باید برای مراجعه به دندانپزشک برنامه ریزی کنید تا دهان و دندان های شما را برای بیماری پریودنتال معاینه کند. مطالعات نشان داده اند که بیماری لثه علاوه بر اینکه موجب از دست دادن دندان ها می شود، ممکن است با پیشرفت بیماری های دیگر مانند بیماری های قلبی و دیابت نیز ارتباط داشته باشد، بنابراین، مهم است که شما درمان بیماری پریودنتال را هر چه سریع تر آغاز کنید.
خونریزی از لثه ها در طول دوران بارداری عادی است.
گرچه صحت دارد که برخی زنان دچار شرایطی به نام “ژنژیویت بارداری” می شوند، اما اصلاً صحت ندارد که همه زنانی که باردار می شوند این شرایط را تجربه می کنند. شما با مراقبت های اضافی حین مسواک زدن و نخ دندان کشیده روزانه خود می توانید به پیشگیری از بروز این شرایط کمک کنید. دندانپزشک شما ممکن است برای پیشگیری از بروز آن پاکسازی های منظم بیشتری را توصیه کند.
عدم وجود حفره و پوسیدگی های دندانی نشان دهنده عدم وجود بیماری لثه است.
عدم وجود حفره های دندانی دلیلی برای عدم وجود بیماری لثه نمی باشد. زیرا بیماری لثه بدون درد است و بسیاری از افراد اصلاً نمی دانند این بیماری چگونه پیشرفت می کنند. لثه هایی که به راحتی دچار خونریزی می شوند، یا قرمز و متورم و دردناک هستند یکی از علائم ژنژیویت می باشند، مرحله اولیه بیماری لثه و تنها مرحله ای که قابل بازگشت است. وقتی ژنژیویت در مراحل اولیه تشخیص داده شود، معمولاً می تواند با پاکسازی توسط متخصص در مطب و نیز پیگیری مسواک زدن و نخ دندان کشیدن روزانه می تواند درمان شود.
بوی بد دهان می تواند نشان دهنده بیماری لثه باشد.
بوی بد یا وجود مزه بد مداوم دهان می توانند از علائم نشان دهنده بیماری لثه و دیگر بیماری های دهان باشند بنابراین مهم است به علت بروز آن پی ببرید. اگر دائماً بوی بد دهان دارید، به دندانپزشک مراجعه کنید. چکاپ های منظم دندانپزشکی به دندانپزشک شما اجازه می دهند مشکل شما را شناسایی نماید، زیرا بوی بد دهان می تواند نشانه یک بیماری باشد. اگر دندانپزشک شما مشخص نماید که دهان شما سالم است، ممکن است به یک پزشک ارجاع داده شوید.
باورهای غلط در مورد بیماری لثه
نیاز نیست هر روز نخ دندان بکشید.
مراقبت های روتین دهان و دندان، که شامل مسواک زدن پس از هر وعده غذایی و قبل از رفتن به رختخواب، و نیز حداقل یک مرتبه نخ دندان کشیدن در طول روز می شود، بهترین روش برای پیشگیری از بروز بیماری لثه می باشد. با این حال، در بررسی که اخیراً صورت گرفته است، تخمین زده شده است که تنها 5/13 درصد از آمریکایی ها هر روز نخ دندان می کشند. پایبند بودن به مراقبت روزانه از دهان و نیز دو مرتبه مراجعه به دندانپزشک در طول سال برای چکاپ کامل دندانی حیاتی است. اگر بیماری لثه تشخیص داده شود، مشورت با یک پریودنتیست، دندانپزشکی که تخصص وی درمان بیماری پریودنتال است، ممکن است مفید باشد.
باورهای غلط در مورد بیماری لثه
مراجعه به پریودنتیست ترسناک خواهد بود.
پریودنتیست ها متخصصان بیماری لثه هستند. آنها پس از اتمام تحصیلات در زمینه دندانپزشکی عمومی، سه یا چند سال بیشتر را صرف آموزش های تخصصی در زمینه تشخیص، درمان، و پیشگیری از بیماری پریودنتال کرده اند. پریودنتیست ها مجهز به جدیدترین درمان ها و فناوری ها می باشند و با استفاده از ابزارهای نوآورانه ای مانند رادیوگرافی دیجیتال، فناوری آلتراسوند، اندازه گیری علائم بیولوژیک و لیزر درمانی، به راحت تر شدن ویزیت شما کمک می کنند.
باورهای غلط در مورد بیماری لثه
داشتن بیماری لثه به این معنا است که دندان ها حتماً از دست خواهند رفت.
نه اینقدر! اگر کارهای بهداشتی دهان را به خوبی انجام دهید الزاماً دندان های خود را به بیماری لثه نخواهید باخت. این به معنای دو مرتبه مسواک زدن در طول روز، و پاکسازی روزانه بین دندان ها، خوردن غذاهای سالم، و برنامه ریزی برای مراجعه منظم به دندانپزشک می باشد. حتی اگر تشخیص داده شده باشد که شما بیماری لثه دارید، دندانپزشک شما می تواند طرح درمانی برای شما بریزد که به شما کمک خواهد کرد بیماری خود را تحت کنترل درآورید و از پیشرفت آن جلوگیری خواهد کرد.
دندانی که در نتیجه بیماری لثه از بین رفته است، برای همیشه از دست رفته است.
بیماری لثه علت اصلی از دست رفتن دندان در افراد بزرگسال است. با این حال، پریودنتیست ها علاوه بر درمان بیماری لثه در کاشت ایمپلنت های دندانی نیز تخصص دارند- روشی راحت و آسان برای جایگزینی دائمی دندان های از دست رفته. ایمپلنت دندانی ریشه مصنوعی دندان است که داخل فک قرار می گیرد تا یک دندان مصنوعی جایگزین را نگهدارد.
مطالعات نشان داده اند که نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی 98 درصد می باشد، و با مراقبت های صحیح و مناسب، امکان صحبت کردن، غذا خوردن، و لبخند زدن با اعتماد به نفس را تا پایان عمر برای شما فراهم می آورند. در حقیقت، تحقیقی که توسط آکادمی آمریکایی پریودنتولوژی انجام شد نشان داده است که بیش از 70 درصد از افراد پاسخگو به پرسش ها گزارش داده بودند که از نتایج ایمپلنت های دندانی خود “خوشنود” یا “فوق العاده راضی” هستند.
بهداشت نامناسب دهان تنها راه گسترش بیماری لثه است.
فراموش کردن بهداشت دهان و دندان مطئناً می تواند در پیشرفت بیماری لثه نقش داشته باشد، اما عوامل مختلف دیگری نیز وجود دارند که می توانند خطری که شما را تهدید می کند را تحت تأثیر قرار دهند. برای مثال، نشان داده شده است که مصرف تنباکو به شدت احتمال گسترش بیماری لثه را افزایش می دهد. استرس، رژیم غذایی نامناسب، و حتی عوامل ژنتیکی نیز می توانند در سلامت لثه های شما نقش داشته باشند.
همه افرادی که دیابت دارند بیماری لثه خواهند داشت.
دیابت یک بیماری مزمن است که توانایی بدن شما برای فراوری قند را تحت تأثیر قرار می دهد. بالا رفتن قند خون می تواند موجب بروز مشکلاتی برای چشم ها، اعصاب، کلیه ها، قلب، و دیگر اعضای بدن شما شود. دیابت می تواند مقاومت شما در برابر عفونت ها را نیز کاهش دهد و می تواند روند بهبود را کند نماید. اگر دیابت دارید، بیشتر در معرض خطر گسترش برخی از مشکلات سلامت دهان، از جمله بیماری لثه، قرار خواهید داشت، بنابراین مهم است دقت زیادی در بهداشت دهان داشته باشید تا از بروز این مشکلات پیشگیری نمایید.
کاشت ایمپلنت در بیماران مبتلا به آندربایت
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
افزایش آگاهی بیماران در سراسر دنیا منجر به افزایش تقاضا برای انجام اقدامات تخصصی مانند جراحی ارتوگناتیک شده است. تغییر شکل آندربایت، شرایطی که در آن فک پایین به طور نامناسبی جلوتر از فک بالا قرار می گیرد، احتمالاً یکی از ناهنجاری های دندان- صورت است که امروزه، و نه چند نسل پیش، بیشتر از هر ناهنجاری دیگری انجام می شود. در گذشته بسیاری از بیمارانی که در سنین پایین قرار داشتند از مزایای چنین خدماتی بهره مند نشده بودند و آندربایت آنها اصلاح نشده بود.
با افزایش سن و عدم وجود مراقبت های صحیح در سنین پایین، از دست رفتن بخشی یا تمام دندان ها شایع بود. برخی افراد به دنبال جایگزینی برای دندان های از دست رفته یا پوسیده خود با ایمپلنت های دندانی هستند. در جایگزینی دندان ها در بیمارانی که آندربایت دارند، آیا باید ایمپلنت در موقعیت اصلی کراس بایت قرار داده شود یا اینکه باید هدف بازسازی وضعیت دندان ها و قرار دادن آنها در وضعیت ایده آل بایت کلاس 1 باشد؟
چنین وضعیتی بحث مفصلی می طلبد. اکثر بیماران در چنین شرایطی واقعاً نمی دانند چه امکاناتی وجود دارد، و همچنان هیچ اطلاعاتی در مورد مزایا و معایب گزینه های مختلف نیز ندارند. معمولاً در برخی فرهنگ ها تصور می شود افراد میانسال مغرور نیستند. اما در حقیقت، غرور به عنوان یک ضعف تلقی می شود. با این حال، واقعیت این است که اکثر افراد صرف نظر از سن، می خواهند خوب به نظر برسند، اینکه آنها آن را بپذیرند یا خیر موضوع دیگری است. به همین ترتیب، گزینه های درمان نیاز است که شامل دسته کاملی از جراحی های ارتوگناتیک برای اصلاح آندربایت باشند. طرح درمان ایده آل طرحی است که در آن پس از درک نسبت خطر- مزایای هر گزینه، ترجیح بیمار مد نظر قرار می گیرد.
کاشت ایمپلنت در بیماران آندربایت
کاشت ایمپلنت یا اصلاح آندربایت: کدامیک در اولویت است؟
اصلاح آندربایت با جراحی نسبتاً تهاجمی تر از جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی است. این جراحی نیاز به بیهوشی عمومی و بستری شدن در بیمارستان به مدت یک یا دو روز دارد. دوره استراحت پس از جراحی نیز معمولاً طولانی تر است و احتمال بروز مشکلاتی مانند آسیب به عصب نیز بیشتر است. با این حال، این شانس را به بیمار می دهد که چهره ای با ظاهر زیباتر داشته باشد و ایمپلنت های دندانی وی در موقعیتی قرار خواهند گرفت که باعث خواهند شد پروتز مصنوعی دندانی بهترین عملکرد خود را از نظر زیبایی و عملکردی داشته باشند. برخی دندانپزشکان عمولاً طرح جراحی ارتوگناتیک را با شبیه سازی تغییرات چهره پس از جراحی کامل می کنند تا تأثیرات انجام چنین طرح درمانی را به خوبی نشان دهند. مانند جراحی های معمول ارتوگناتیک، درمان ارتودنسی قبل از جراحی نیاز است و هنوز این یکی از مواردی است که نیاز است بیمار آن را انجام دهد زیرا درمان ارتودنسی به طور معمول یک تا دو سال طول می کشد تا انجام شود.
به طور کلی، بیماران میانسال در مقایسه با نوجوانان و افراد بزرگسال جوان تر، مدت زمان طولانی تری طول می کشد که پس از جراحی ارتوگناتیک بهبود پیدا کنند. در بیمارانی که بیماری مزمن مانند فشار خون بالا و دیابت دارند نیز ممکن است خطر بروز مشکلات مربوط به جراحی های تهاجمی تر بالاتر باشد.
برای افرادی که معتقدند مزایا خطرات را توجیه نمی کنند، می توان یک طرح جایگزین برای جبران تغییر شکل اسکلتی تهیه کرد. میزان جبران مغایرت اسکلتی با ایمپلنت های دندانی به وخامت مغایرت دارد و نوع دندان های از دست رفته بستگی دارد. این مورد را با مثال بهتر می توان توضیح داد.
کاشت ایمپلنت در بیماران آندربایت
شرح یک نمونه واقعی اصلاح آندربایت و کاشت ایمپلنت های دندانی
در این تصویر یک خانم میانسال را مشاهده می کنید که برای دندان های از دست رفته خود به دنبال ایمپلنت های دندانی هستند. وی آندربایت خفیفی نیز داشت. فک پایین تنها اندکی بلندتر از فک بالا است.
با این حال، طی سال ها، وی عادت کرده بود فک پایین خود را رو به جلو بیاورد و این باعث شده بود آندربایت خیلی وخیم از چیزی به نظر برسد که واقعاً بود. مانند اکثر عدم تقارن های اندازه اسکلتی فک، دندان ها به طور طبیعی جبران می کردند. دندان های فک پایین در تلاش برای حفظ تماس با دندان های روبرو، رو به عقب و به سمت دندان های جلوی فک بالا منحرف شده بودند.
کاشت ایمپلنت در بیماران آندربایت
سه گزینه وجود دارد. می توان با درمان جبرانی ارتودنسی شروع کنیم تا دندان ها را داخل هر فکی صاف کنیم. بنابراین، موقعیت فک پایین می تواند با جراحی رو به عقب تغییر کند تا آندربایت از بین برود. پس از آن ایمپلنت های دندانی کار گذاشته می شوند تا جایگزین دندان های از دست رفته شوند. اما بیمار تمایلی به انجام جراحی ارتوگناتیک نداشت.
بدون جراحی برای اصلاح آندربایت، ترمیم با ایمپلنت های دندانی می تواند مطابق با انسداد قبلی باشد که به دلیل آن فک رو به جلو رفته است و یک آندربایت عمیق بوجود آورده است. چنین طرح تطبیقی بیشتر به صلاح است زیرا به سادگی جای دندان های از دست رفته را با ایمپلنت های دندانی پر می کند که موجب تغییر ارتباطات فک نخواهد شد. با این حال، انجام این کار به معنای کنار گذاشتن فرصت دستیابی به بهبود اکلوژن بهبود یافته کلاس 1 خواهد بود، حالتی که در آن دندان های فک بالا مقدار اندکی روی دندان های فک پایین قرار می گیرند.
سرانجام یک توافق صورت گرفت. درمان ارتودنسی به منظور بازکردن بایت، صاف و یکدست کردن دندان ها و نیز تغییر جهت دندان های جلوی فک بالا به سمت بیرون و دندان های جلوی فک پایین رو به عقب انجام شد تا بتوان به یک اوربایت و اورجت مثبت دست یافت. با بالا بردن بایت، فضای بیشتری برای جایگذاری روکش های دندانی روی ایمپلنت های دندانی ایجاد شد. این افزایش در ابعاد عمودی نیز تناسب بهتری در چهره ایجاد می کند. در ابتدا، به دلیل انحراف رو به عقب فک پایین، بایت بیش از حد بسته بود، و از ارتفاع یک سوم پایینی صورت کاسته بود. باز کردن بایت موجب افزایش ابعاد عمودی یک سوم پایینی می شود و تناسب طبیعی تری ایجاد می کند.
تکمیل کل فرایند درمان حدود سه سال به طول انجامید، و بیشتر این زمان صرف انجام درمان ارتودنتیک شد. در مشاوره اولیه، بیمار تنها می خواست جایگزینی برای دندان های از دست رفته خود قرار دهد. با این حال، با صحبت های مفصلی که با پزشک خود در مورد عدم تناسب اسکلت صورت خود داشت، و گزینه های درمانی که برای وی توضیح داده شدند، وی گزینه نسبتاً پیچیده تر و طولانی تر را انتخاب کرد زیرا طرح درمانی بود که همه نگرانی های وی را برطرف می کرد.