بخش تخصصی ایمپلنت فوری
ایمپلنت یک روزه یا فوری یک روش کاشت ایمپلنت است که به منظور جایگزین کردن دندان های از دست رفته و شکسته مورد استفاده قرار می گیرد. پایه های ایمپلنت شبیه ریشه دندان های طبیعی در استخوان فک عمل کرده و پایه بسیار مستحکمی برای سوار کردن تاج های دندانی که ظاهری شبیه دندانهای طبیعی دارند؛ بوجود می‌آورد. در روش های کاشت ایمپلنت سنتی دوره بهبود پس از کاشت پایه و پیش از نصب تاج دندان بسیار طولانی است در صورتی که فرایند ایمپلنت یک روزه روشی کاملا خاص و کاربردی است که با استفاده از آن جای خالی دندان در یک روز توسط پایه ایمپلنت و تاج دندانی پر می شود. البته در روش کاشت ایمپلنت فوری، تاج دندان موقتی تا زمانی که تاج دندان اصلی برای نصب آماده شود؛ روی پایه سوار می شود وزیبایی دندان های شما را تکمیل می کند.
جراحی فلپ لثه
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات جراحی و درمان لثه, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
وقتی بیماری لثه به مرحله پیشرفته می رسد (پریودنتیت) دندان های شما در معرض خطر قرار دارند. در این مرحله، الیاف پریودنتال لیگامان و بافت استخوانی که دندان را احاطه کرده اند تخریب شده اند، و حتی ممکن است روند از دست رفتن دندان های شما آغاز شود. اگر بیماری با درمان های غیر جراحی مانند جرمگیری و تسطیح سطح ریشه قابل کنترل نباشد، ممکن است جراحی فلپ پریودنتال بهترین گزینه درمانی برای شما باشد.
امروزه جراحی فلپ روش برتر و پیشرو برای درمان و ترمیم پاکت های پریودنتال است. پاکت پریودنتال چیست؟ آنها بخش هایی زیر خط لثه هستند، جایی که بافت لثه از دندان جدا شده است، و باعث می شود یک فضای غیر قابل تمیز شدن بوجود بیاید، جایی که باکتری های مضر می توانند تکثیر شوند. این باکتری ها منجر به التهاب بافت ها، و در نتیجه حساسیت، خونریزی، و درد می شوند. این مشکلات اگر بدون درمان باقی بمانند، می توانند میزبان مشکلاتی شامل بیماری لثه، از دست رفتن ساختار استخوانی حمایت کننده دندان، و احتمالاً حتی مشکلات سیستمیک (کل بدن) شوند.
وقتی پاکت های پریودنتال پیشرفت می کنند، گام نخست برای درمان آنها معمولاً از طریق پاکسازی و جرمگیری (که تحت عنوان رسوب زدایی ریشه نیز نامیده می شود) با ابزارهای دستی یا آلتراسونیک است. اگر این درمان مؤثر واقع نشود، جراحی پریودنتال انجام خواهد شد. جراحی فلپ درمانی برای بیماری پریودنتال نیست- بلکه کمک می کند فضایی ایجاد شود که راحت تر بتوان سلامت پریودنتال را حفظ کرد. و حتی اگر شما مستعد بیماری لثه باشید، درمان های تخصصی مناسب و مراقبت های منظم در منزل می توانند کمک کنند تا حد امکان لثه های خود را برای مدت زمان طولانی تری سالم نگه دارید.
جراحی فلپ برای درمان بیماری لثه
اهداف جراحی فلپ
یکی از اهداف اصلی جراحی فلپ حذف یا کاهش خود پاکت ها است. برای دسترسی به آن، یک برش فلپ مانند در بافت لثه ایجاد می شود. این اجازه می دهد بافت بیمار از داخل پاکت برداشته شود و امکان دسترسی به سطوح ریشه دندان را برای پاکسازی کامل فراهم می آورد، که به حذف پلاک ها و رسوب های مضر کمک می کنند. پس از آن فلپ بسته می شود و آن منطقه سیل می شود. این باعث می شود روند بهبود آغاز شود، که به سرعت اتفاق می افتد.
هدف دیگر بازسازی و بازتولید الیاف پریودنتال لیگامان و بافت استخوانی است که ممکن است در نتیجه بیماری از دست رفته باشد. تکنیک های متعددی ممکن است برای انجام این کار استفاده شوند، از جمله روش های پیشرفته پیوند استخوان و مواد شیمیایی که تحت عنوان فاکتورهای رشد شناخته می شوند. این رویکردها کمک می کنند لثه ها به شکل و عملکرد طبیعی و عادی خود برگردند و ترمیم شوند، و موجب ارتقاء دندان هایی سالم و ایمن می شوند.
جراحی فلپ برای درمان بیماری لثه
فرایند جراحی فلپ
جراحی فلپ عموماً با بی حسی کامل انجام می شود، که گاهی اوقات همراه با داروهای ضد اضطراب خوراکی استفاده می شوند؛ یا به جای آنها ممکن است از آرام بخش هایی استفاده شود که داخل ورید تزریق می شوند و هشیاری فرد حفظ می شود. پس از آنکه بی حس کننده اثر می کند، برش کوچکی ایجاد می شود تا لثه ها از دندان ها جدا شوند. بافت بیرونی لثه به آرامی رو به عقب تا زده می شود تا امکان دسترسی به ریشه ها و الیاف پریودنتال لیگامانی و بافت استخوان وجود داشته باشد.
سپس، بافت ملتهب لثه می تواند برداشته شود، و ریشه های دندان ها می توانند پاکسازی شوند؛ در صورت نیاز، منطقه نیز می تواند با آنتی بیوتیک ها یا داروهای دیگر درمان شود. نقائص استخوان ها می توانند با مواد پیوندی (از جای دیگری از بدن یا با مواد ساخته دست انسان) ترمیم شوند و احیاء صحیح الیاف پریودنتال لیگامان می تواند با روش های فیزیکی (غشاء) و شیمیایی (فاکتورهای رشد) ترغیب شوند. ممکن است دندانپزشک یک غشاء روی استخوان پیوندی قرار دهد تا به رشد مجدد استخوان کمک کند، البته ممکن است غشاء بعداً برداشته شود. ممکن است استخوان صاف و صیقلی شود و به گونه ای شکل داده شود که پلاک های دندانی جای کمتری برای رشد داشته باشند. در نهایت، برش بسته می شود و فرایند تکمیل می شود.
پس از جراحی چه انتظاری می توان داشت؟
عموماً تنها چند روز طول می کشد تا روند بهبود فرایند جراحی فلپ انجام شود. حتماً دستور العمل های مراقبت های خانگی که دندانپزشک یا جراح دهان و دندان شما داده است را دنبال کنید. اگر هر پرسشی در مورد این دستورالعمل ها دارید، با دندانپزشک یا جراح خود تماس بگیرید. توصیه های کلی که کمک می کنند سرعت روند بهبود بیشتر شود عبارتند از:
چند روز پس از فرایند دندانپزشک بخیه ها را برخواهد داشت.
این فرایند چقدر خوب می تواند عمل کند؟
اگر پس از فرایند بهداشت دهان را به خوبی رعایت کنید، فرایند فلپ اجازه خواهد داد دندان ها و لثه های خود را بهتر پاکسازی کنید. لثه های شما باید مجدداً صورتی و سالم شوند.
در صورت شل شدن روکش دندان چه باید کرد؟
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
روکش های دندانی روی پر شدگی های حفره های بزرگ دندانی، ایمپلنت های دندانی، و دندان هایی قرار می گیرند که تحت درمان ریشه قرار گرفته اند (عصب کشی شده اند). این روکش ها با سمان آب بندی (مخصوص دندانپزشکی) به دندانی که آماده شده است چسبانده می شوند، این چسب ها بر اساس اندازه ذرات آنها، قدرت چسبندگی، انحلال پذیری، و غیره، در انواع مختلفی در دسترس هستند.
اگر تحت هر شرایطی، روکش به صورت دنج یا راحت روی دندان قرار نگیرد و پایدار نباشد، منجر به شل شدن آن می شود.
چه عواملی موجب شل شدن روکش های دندانی می شوند؟
شل شدن روکش دندانی
علائم و نشانه های شل شدن روکش های دندانی
شل شدن روکش های موقت
پس از آماده شدن دندان با تراش، و قبل از قرار گرفتن روکش دائمی روی دندان روکش های موقت روی دندان قرار می گیرند. هدف اصلی روکش های موقت حفظ ساختار دندان و موقعیت دندان است تا زمانی که روکش دائمی جایگزین آن شود.
شل شدن روکش دندانی
در صورت شل شدن روکش موقت چه باید کرد؟
در این صورت بهتر است هر چه سریع تر با دندانپزشک خود مشورت کنید، زیرا منتظر شدن برای مدت زمان طولانی ممکن است موجب تغییر ساختار دندان و حتی ممکن است دندان بیشتر از قبل از حفره خود بالا بیاید تا همسطح با دندان های مجاور قرار بگیرد و تماس خود با دندان های روبرو را حفظ نماید.
علاوه بر این خطر شکسته شدن ترمیم دندان زیر روکش و حتی شکستگی دندان در موارد شدید نیز وجود دارد. شکستگی ترمیم دندان مستلزم بازسازی با کامپوزیت و آماده سازی مجدد دندان همراه با گرفتن قالب جدید از دندانی است که تحت تأثیر قرار گرفته است. دندان های شکسته با روکش شل عموماً با ترمیم های بزرگ مشاهده می شوند جایی که برآمدگی تاج طبیعی کمتر است. در چنین مواردی، روکش های دندانی که درست قرار گرفته باشند، انسجام و استحکام خوبی درستی خواهند داشت.
روکش های دندانی موقتی ممکن است حتی تناسب و راحتی قرار گیری روکش های دائمی را با مشکل مواجه سازند. بنابراین، همیشه بهتر است روکش موقت شل خود را خارج سازید یا آن را مجدداً تثبیت کنید تا از هر گونه فرایندهای پیچیده بیشتری پرهیز نمایید.
روکش های دائمی شل
روکش های دائمی هدف دندان های طبیعی مانند بلعیدن را در مورد دندان های خلفی (یعنی دندان های عقبی- دندان های مولر و پرمولر) عملی می سازند.
روکش ها در دندان های قدامی (یعنی دندان های جلو- دندان های پیشین) برای گاز زدن یا پاره کردن استفاده می شوند. روکش های دائمی دندان های جلو نیز نقش مهمی در زیبایی و ادای حروف و اصوات (گفتار) ایفا می کنند. یک روکش دائمی شل مانع انجام عملکرد جویدن می شود که با ناراحتی و درد همراه است.
بالا آمدن بیش از حد دندان درون حفره نیز مشاهده می شود. در صورت بالا قرار گرفتن روکش روی دندان برای مدت زمان طولانی، ساختار دندان زیرین شروع به بالا آمدن می کند و هر چه بیشتر می گذرد، برآمدگی دندان کمتر و کمتر قادر است یک روکش را به خوبی روی خود نگه دارد. علاوه بر این، ورود میکروب ها به داخل کانال ریشه دندان نیز به ارحتی صورت میگیرد و در نهایت به استخوان می رسد که منجر به بروز عفونت در انتهای ریشه دندان (عفونت پری آپیکال) و مشکلات لثه (ژینژیویت و پریودنتیت) می شود.
روکش های دندانی شل ممکن است به طور کامل از دندان جدا شوند. این اتفاق کل اکلوژن و سلامت دندان ها را تحت تأثیر قرار می دهد. در چنین شرایطی، لغزیدن دندان های مجاور مشاهده می شود که باعث می شود تماس بین دندان ها حفظ شود.
روکش های شل ایمپلنت های دندانی
روکش های روی ایمپلنت های دندانی به دلایل مختلفی ممکن است شل شوند. در زیر به ذکر تعدادی از آنها خواهیم پرداخت. دلیل اصلی می تواند توسط یک دندانپزشک مجرب و معتبر به طور صحیح برطرف شود.
شل شدن روکش دندانی
وقتی روکش دندانی شل شده است اما خارج نشده است
روکش دندانی ممکن است شل شده باشد یا احساس شل شدگی ایجاد کند اما هنوز خارج نشده باشد. گرچه این ممکن است نشانه اتفاقات بدی باشد، زیرا قرار نیست روکش های دندانی شل باشند، اما کار زیادی برای آن نمی توان انجام داد مگر آنکه هنگام جویدن توجه زیادی به روکش داشت. تنها در این صورت است، که اگر در نهایت روکش خارج شد بتوان آن را نجات داد. دندانپزشکان دوست ندارند روکش های دندانی را به زور خارج کنند، مگر آنکه به صورت خود به خود خارج شود. این به علت آسیب وارد شدن به خود روکش یا دندان زیر آن است.
با روکش دندانی شل بازی نکنید.
اگر روکش دندان شما شل شده است اما بیرون نیامده است، تا جایی که می توانید از حرکت دادن روکش پرهیز نمایید. این می تواند به معنای برداشتن گام های پویا برای پرهیز از غذاهایی باشد که چسبناک هستند و کاهش فشردن و ساییدن دندان ها روی یکدیگر. علاوه بر این، وقتی شما غذا می خورید، اگر با طرف مقابل بجوید، می تواند کمک کند احتمال آسیب بیشتر کاهش پیدا کند.
مشکل شل شدگی روکش های دندانی را چگونه باید حل کرد؟
اگر روکش دندان شما شل شد، باید تنها توسط یک دندانپزشک مجرب اصلاح شود. فرد نباید برای ثابت کردن آن هیچ تلاشی کند. این ممکن است منجر به بروز مشکلات شود و به صورت تصادفی روکش را نیز درگیر کند. دندانپزشک به درستی علت شل شدن را تشخیص خواهد داد و بر اساس آن مشکل را برطرف خواهد کرد.
شل شدن روکش دندانی
آیا روکش شل شده مجدداً می تواند روی دندان قرار بگیرد؟
آری، اما نه همیشه! تنها در شرایط محدودی این امکان وجود دارد، مانند زمانی که چسب درزگیر از بین رفته باشد و روکش هنوز در شرایط خوبی باشد و دست نخورده باقی مانده باشد و هیچ بخشی از آن تخریب نشده باشد، و اگر فوراً ظرف مدت 1 یا 2 روز به دندانپزشک مراجعه کنید. ممکن است دندانپزشک سعی کند آن را تمیز کند و مجدداً در جای خود قرار دهد. در غیر اینصورت، اگر دندان زیر روکش پوسیده یا خراب شده باشد، یا اگر موفق نشوید ظرف چند روز به دندانپزشک مراجعه کنید، قرار دادن یک روکش جدید پس از گرفتن قالب جدید از دندان الزامی خواهد بود.
اگر روکش دندانی شما شل شده است و هنوز کاملاً خارج نشده است، حتی حین نخ دندان کشیدن، مسواک زدن، یا غذا خوردن نیز ممکن است خارج شود. در صورت خارج شدن روکش از روی دندان، اگر هنوز داخل دهان است دقت کنید دندان های خود را روی آن قرار ندهید تا از آسیب وارد شدن به آن جلوگیری نمایید. علاوه بر این، از قورت دادن آن اجتناب نمایید. پس از خارج کردن روکش از دهان، آن را با مسواک خود تمیز کنید و در جای مناسبی نگهداری کنید و در اسرع وقت به دندانپزشک مراجعه کنید.
حل مشکل شل شدگی روکش دندان چقدر هزینه دارد؟
تثبیت روکش شل شده روی دندان به تنهایی کمترین هزینه را خواهد داشت. هزینه به نوع روکش و نیز چسب درزگیری بستگی خواهد داشت. در صورتی که تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس نیاز باشد، هزینه ها افزایش پیدا خواهند کرد. با این حال، اگر روکش شما نتواند دوباره در جای خود قرار بگیرد، احتمالاً لازم است هزینه ای بابت قالب گیری و ساخت مجدد روکش و قرار گیری آن روی دندان بپردازید.
رایج ترین پرسش ها در این باره
آیا شل شدن روکش دندان درد خواهد داشت؟
بله، ممکن است. شل شدن روکش های دندانی، مخصوصاً هنگام جویدن غذا، ممکن است منجر به بروز دندان درد و حساسیت شود.
شل شدن روکش دندانی
آیا این یک شرایط اورژانسی دندانپزشکی است؟
این شرایط در حقیقت اورژانسی محسوب نمی شود، اما در صورت امکان، در اسرع وقت، باید با یک دندانپزشک مشورت کنید تا از بروز مشکلات بیشتر و فرایندهای پیچیده تر اجتناب نمایید.
آیا شل شدن روکش دندانی طبیعی است؟
خیر، این اتفاق اصلاً طبیعی نیست.
آیا با روکش شل دندانی می توان غذا خورد؟
با یک روکش شل نمی توانید غذا بخورید زیرا باعث کاهش کارایی جویدن شما و منجر به بروز درد و ناراحتی می شود.
دندانپزشکان چه نوع چسبی برای چسباندن روکش روی دندان استفاده می کنند؟
چسب های مخصوصی وجود دارند که چسب های درگیزی نامیده می شوند. آنها چسبناک هستند، و یک فیلم نازک بین دندان و روکش تشکیل می دهند. آنها به اندازه کافی محکم هستند تا حین جویدن روکش را در جای خود نگه دارند.
چه چیزهای دیگری در مورد روکش های دندانی وجود دارد؟
انواع مختلفی از روکش های دندانی وجود دارند، که هر یک از آنها مزایا و معایب خود را دارد. شناخته شده ترین روکش های دندانی برای دندان های جلوی دهان روکش های Emax و روکش های یک روزه Cerec هستند.
برای دندان های عقب دهان، روکش های PFM (یا روکش های ترکیبی فلز و پرسلاین) اغلب مورد استفاده قرار می گیرند. روکش های طلا نیز گزینه ای فوق العاده برای دندان های عقب دهان هستند، گرچه آنها چندان پر استفاده نیستند زیرا خیلی زیبا نیستند.
خارج کردن ایمپلنت هایی که با شکست مواجه شده اند
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
بهترین راهکار برای خارج کردن ایمپلنتی که با شکست مواجه شده است چیست؟
ایمپلنت های دندانی روز به روز بیشتر در سطح جهان پذیرش گسترده دندانپزشکی زیبایی را بدست می آورند. با این حال، مشکلات در حال رشدی وجود دارند که برای ایمپلنت های دندانی بوجود می آیند و در برخی موارد مشکلاتی که بوجود می آیند نیاز به خارج کردن ایمپلنت دارند. در اکثر موارد، خارج کردن ایمپلنت دندانی که با شکست مواجه شده است فرایندی کاملاً بی خطر و نسبتاً ساده است. اما این به مورد بستگی دارد زیرا برخی ایمپلنت های دندانی که کاملاً با استخوان جوش خورده اند ممکن است منجر به تحلیل شدید استخوان و تروما شوند و بنابراین نیاز به رویکردی کاملاً محافظه کارانه دارند. متخصصان کاشت ایمپلنت معمولاً در به روزترین تکنیک ها و فرایندهای ایمپلنت های دندانی تجربه دارند.
شکست ایمپلنت دندانی
چرا ایمپلنت های دندانی با شکست مواجه می شوند؟
برای درک شکست ایمپلنت های دندانی، باید ابتدا انواع شکست هایی را بشناسید که ممکن است اتفاق بیفتند. به طور کلی، دو دسته شکست ایمپلنت های دندانی وجود دارند که بر اساس زمان بندی تقسیم بندی می شوند. “شکست زودهنگام” را داریم که ظرف چند ماه نخست پس از کاشت ایمپلنت های دندانی با جراحی اتفاق می افتد. در این موارد، استخوان به شکلی محکم اطراف ایمپلنت شکل نگرفته است و ایمپلنت ها معمولاً به راحتی خارج می شوند. در برخی از شکست های زود هنگام، ایمپلنت نسبتاً شل است. این اتفاق اغلب در نتیجه توانایی بهبود ضعیف بدن بیمار، عفونت، فقدان ثبات وقتی جایگذاری می شود (به اندازه کافی داخل استخوان محکم نیست) یا به احتمال زیاد به خاطر حرکات ریز (حرکات خیلی زیاد ایمپلنت در طول دوره بهبود) رخ می دهد.
در این مقاله تمرکز ما واقعاً روی نحوه خارج کردن ایمپلنت هایی نیست که دچار شکست زود هنگام می شوند زیرا این نوع ایمپلنت ها از قبل بسیار شل هستند و به راحتی می توان زخم آنها را باز کرد و آنها را خارج کرد.
شکست های دیر هنگام می توانند اینطور تصور شوند که پس از یک سال آنکه دندان دچار عفونت شده است اتفاق بیفتند. در این موارد، این امکان وجود دارد که ایمپلنت ابتدا محکم بوده است و پس از مدتی شل شده است. این ممکن است در نتیجه عفونت یا وارد آمدن فشار زیاد به ایمپلنت اتفاق بیفتد. این اغلب با بارگذاری بیش از حد قبل از جوش خوردن ایمپلنت اتفاق می افتد، جایی که ایمپلنت به صورت خود به خود پس زده می شود. در این نوع شکست های دیر هنگام خارج کردن ایمپلنت ها ساده است، درست شبیه شکست های زود هنگام.
در اکثر موارد شکست های دیر هنگام دیگر، ایمپلنت تثبیت شده است اما تصاویر رادیو گرافی با اشعه ایکس الگوی بیماری ایمپلنت به نام “پری ایمپلنتایتیس” را نشان می دهند، حالتی کخ باکتری گسترش پیدا کرده است و در حال تخریب استخوان اطراف گردن ایمپلنت است. پری ایمپلنتایتیس یکی از نگرانی های رو به افزایش برای دندانپزشک ها و بیماران است زیرا یک عفونت فعال در ایمپلنت های دندانی را نشان می دهد. این عفونت گاهی اوقات به شکل درد، ضربان، آبسه، و بوی بد دهان ظاهر می شود. اغلب برای توقف این بیماری لازم است اقداماتی صورت بگیرند. متأسفانه، در برخی موارد، ایمپلنت باید خارج شود تا از انتشار درد، عفونت، و تحلیل بیشتر استخوان جلوگیری شود.
مطالعات اخیر حاکی از این هستند که 26% از ایمپلنت هایی که 5-10 سال پیش کار گذاشته شده اند علائم پری ایمپلنتایتیس را از خود نشان می دهند.
در نهایت، دلیل دیگر که ممکن است ایمپلنت شما نیاز به خارج شدن داشته باشد، اگر در جای اشتباه قرار داشته باشد چطور؟ وقتی در جای اشتباه قرار دارد، شکست تلقی می شود، زیرا در احیاء ایمپلنت و باز گرداندن عملکرد یا زیبایی مشکل وجود دارد. با درمان و طراحی درست این کاملاً قابل پیشگیری است.
شکست ایمپلنت دندانی
آیا خارج کردن برخی ایمپلنت های دندانی دشوارتر از برخی دیگر است؟
اگر ایمپلنت دندانی شما نیز با شکست مواجه شده است که نیاز به خارج شدن دارد، چسبندگی به کیفیت استخوان شما بستگی دارد. به طور کلی، خارج کردن ایمپلنت هایی که در فک پایین هستند دشوارتر از خارج کردن ایمپلنت هایی است که در فک بالا هستند. اما ایمپلنت های فک بالا نیز ممکن است بسیار محکم باشند. دوام نیز عامل دیگری است. بیشتر از 24 ماه دوره قابل توجهی است که در آن استخوان و ایمپلنت محکم با یکدیگر جوش میخورند.
ما اغلب مشاهده می کنیم که ایمپلنت هایی که هنوز 2-3 میلی متر استخوان اطراف خود دارند، فیکسچر ایمپلنت بسیار محکم است. علت این است که استخوان پیوند شیمیایی بسیار محکمی با سطح ایمپلنت ایجاد می کند.
نکته دیگری که باید مد نظر قرار داد طول و عرض پیوند ایمپلنت است. هر چه ایمپلنت ها عریض تر و بلندتر باشند، کاملاً مشهود است که خارج کردن آنها دشوارتر خواهند بود زیرا پیوند بیشتری با استخوان دارند. ایمپلنت های باریک تر می توانند دشوارتر باشند زیرا در طول خارج کردن ایمپلنت، شکستگی نوک ایمپلنت زیر فشار زیاد ممکن است. پیوندهای خارجی قوی و غیر عادی در بیش از 1000 برند ایمپلنت وجود دارد، که می تواند باعث شود خارج کردن ایمپلنت برای برخی ابزارها که برای خارج کردن استفاده می شوند دشوار باشد تا درون پیوند موجود قرار بگیرد. که این ضرورتاً خارج کردن راحت ایمپلنت را محدود می کند!
آخر اینکه، برخی ایمپلنت ها نزدیک ساختارهایی مانند عصب پایین یا سینوس بالا هستند. برای پیشگیری از آسیب به دندان های مجاور و ساختارهای حساس، مراقبت زیادی نیاز است.
آیا پس از خارج کردن ایمپلنت دندانی شکست خورده می توان ایمپلنت دیگری جایگزین آن کرد؟
در برخی موارد، یک ایمپلنت جدید می تواند بلافاصله در محل ایمپلنت خارج شده قرار بگیرد، همراه با فرایند پیوند استخوان برای حمایت از ایمپلنت های جدید. این گزینه جدید جایگزین ایمپلنت، در زمان شما صرفه جویی خواهد کرد و از نیاز به جراحی های بعدی پیشگیری خواهد کرد، که البته در هزینه های شما نیز صرفه جویی خواهد شد.
گاهی اوقات به خاطر حجم تخریبی که اتفاق افتاده است، ایمپلنتی که با شکست مواجه شده است نمی توان بلافاصله جایگزینی برای آن قرار داد. در صورتی که طی خارج کردن ایمپلنت حفره ای بزرگتر از فیکسچر ایمپلنت به جای بماند، باعث می شود قرار دادن ایمپلنت جایگزین بسیار دشوارتر یا حتی غیر ممکن باشد. بنابراین، بسیار مهم است که تلاش شود ایمپلنت به صورت کاملاً آرام خارج شود.، و آماده شود تا فرایند پیوند استخوان در آن منطقه انجام شود تا تحلیل استخوان سالم کاهش پیدا کند. هدف فرایند پیوند استخوان ایجاد محل استخوانی سالم تر برای جایگزینی ایمپلنت در آینده است.
شکست ایمپلنت دندانی
اگر با پیوند استخوان میتوان ایمپلنت عفونی را دوباره احیا کرد؟
این یکی از حیاتی ترین مباحث است که در دندانپزشکی مطرح است. نمونه های موفقیت آمیز ایمپلنت های مواجه شده با شکست وجود دارد که شانس دوباره جوش خوردن با سک استخوان جدید تازه رشد کرده را پیدا می کنند.
با این حال، شانس رشد مجدد موفقیت آمیز استخوان روی یک ایمپلنت که دچار چالش شده است زیر 8-25% است. خطر آلودگی بیشتر از همیشه وجود دارد و و نیز این احتمال وجود دارد که اطراف ایمپلنت مجدداً ظاهر شود. در یک گزارش مثبت، مطالعات نشان می دهند اگر رشد بافت روی اطراف ایمپلنت به خوبی صورت بگیرد، و ایمپلنت را خیلی تمیز نگه دارید، احتمال اینکه بیشتر دوام داشته باشد بیشتر است. در حال حاضر، تحقیقات از نظر رویکردی که برای نجات یک ایمپلنت بیمار استفاده می شوند از نظر آنتی بیوتیک ها، تکنیک هایی که برای ضد عفونی سازی سطح استفاده می شوند، و تکنیک ها و موادی که برای بازسازی استخوان استفاده می شوند، بسیار پیچیده هستند. هر ایمپلنت دندانی از نظر ویژگی های سطح متفاوت است بنابراین نیاز به ملاحظات چشمگیری دارد تا بتوان تصمیم گرفت کدام تکنیک برای هر نوع سطح ایمپلنت دندانی بهتر کار می کند.
علاوه بر این، عوامل بسیار دیگری وجود دارند که هنگام انجام این فرایند نجات باید مد نظر قرار بگیرند. شامل چه نوع نقص یا شکستی که ممکن است اتفاق بیفتد، و مقدار تحلیل استخوانی که اتفاق افتاده است. طراحی ایمپلنت شما، بهداشت دهانی شما، سطح دسترسی شما برای پاکسازی، خواه سیگاری باشید یا خیر، و وضعیت کلی پزشکی و سلامت شما همگی عواملی مهم در این روند هستند.
شکست ایمپلنت دندانی
روش ها و تکنیک های رایج خارج کردن ایمپلنت های دندانی
کلید اصلی، تا حد امکان حفظ مقدار کافی استخوان سالم طی فرایند خارج کردن ایمپلنت است. ضرورتاً بهترین ابزارهایی که برای خارج کردن ایمپلنت استفاده می شود ابزارهایی هستند که قدرت کافی برای خارج کردن ایمپلنت داشته باشند بدون آنکه تقریباً هیچ حجمی از استخوان برداشته شود. این یک هدف ایده آل و بهترین رویکرد ممکن است.
برای خارج کردن ایمپلنت های دندانی که با شکست مواجه شده اند دو رویکرد وجود دارد که به طور کلی مورد استفاده قرار می گیرند. یک روش شامل استفاده از یک ابزار برنده است که trough bur نامیده می شود. این ابزار به گونه ای طراحی شده است که بدون هیچ خطری و به درستی یک برش کوچک (5/0 – 0/1 میلی متری) در استخوان شما و در امتداد لبه ایمپلنت ایجاد می کند، که فشار را از روی ایمپلنت آزاد می کند و خارج کردن آن را تسریع می کند. در برخی مطب ها از ابزار خاصی با نوک بسیار کوچک استفاده می شود. برخی دندانپزشکان نیز از نوع آلتراسونیک انرژی برای خارج کردن استخوان اطراف یک ایمپلنت استفاده می کنند.
باز هم باید اشاره کنیم که کلید اصلی به حداقل رساندن خارج شدن مقادیر جزئی و اندک استخوان از هر سمت ایمپلنت است که خارج کردن آن را تسهیل خواهد کرد. معمولاً بهتر آن است که وقتی برای این کار اقدام می شود، تا حد امکان، مقدار کافی استخوان اطراف دیواره جلویی و عقبی ایمپلنت باقی بماند، زیرا قسمت های دیگر اغلب می توانند به صورت خود به خود بازسازی شوند.
دست آخر اینکه، پیشرفت های فنی جدیدی در فن آوری های خارج کردن ایمپلنت های دندانی صورت گرفته است. آنها کاملاً بی نقص نیستند و مهارت و تجربه دندانپزشک شما در دانستن نحوه استفاده از ابزارها مهم است. این سیستم های خارج کردن ایمپلنت از تورک معکوس بالا استفاده می کنند و ممکن است ایمپلنت ناموفق شما را ظرف چند دقیقه خارج کنند. اغلب، این ابزارهای دارای تورک بالا، به یک آداپتور متصل هستند یا قلاب شده اند و مقدار تورک بالایی اعمال می شود، و ایمپلنت را به شکل مؤثری از استخوان جدا می کند.
در حال حاضر سه برند از این دستگاه در بازار وجود دارد که ترکیب با تکنیک های دیگر و طراحی دقیق، بهترین راه برای خارج کردن ایمپلنتی هستند که با شکست مواجه شده است.