درمان ارتودنسی با الاینرهای شفاف در بیماران مبتلا به پریودنتیت

مال اکلوژن مربوط به بیماری پریودنتال

هیچ تأثیر مستقیمی بین مال اکلوژن و شکست پریودنتال وجود ندارد؛ با این حال، پیشرفت سریع تر بیماری پریودنتال با ناهماهنگی های اکلوزال همراه است و با درمان اکلوزال کاهش می یابد. نشان داده شده است که در مناطق فشرده، تجمع پلاک افزایش می یابد، و با توجه به مناطق غیر فشرده، تعداد گونه های پریوپاتوژنیک periopathogenic افزایش می یابد. علاوه بر این، توپوگرافی تغییر یافته لثه و استخوان آلوئولار معمولاً زمانی مشاهده می شود که دندان ها فشرده هستند.

ارتباط شدیدی بین فشردگی و پریودنتیت وجود دارد، زیرا جابجایی دندان های قدامی در اثر بیماری پریودنتال افزایش می یابد که منجر به فشردگی بیشتر در قوس دندانی پایین می شود، که در نتیجه سلامت پریودنتال را مختل می کند. ثاناوی Sanavi توضیح داد که به دلیل تماس بافت نرم روی دندان های پیشین بالا و پایین، دیپ بایت با شکست پریودنتال ارتباط مستقیم دارد. علاوه بر این، چندین نوع تماس اکلوزال با اعماق پروب کردن عمیق تر ارتباط داشته اند: تماس های زودرس در رابطه مرکزی، تماس های بیرون زده خلفی، تماس های متعادل کننده، تماس های کاری و متعادل کننده ترکیبی، و طول لغزش بین رابطه مرکزی و اکلوژن مرکزی. همبستگی دیگر در دندان های مولر مایل به سمت مزیال یافت شد که در آنها تخریب پریودنتال 10 درصد بیشتر از دندان های دارای شیب طبیعی بود.

مال اکلوژن مربوط به بیماری پریودنتال

درمان ارتودنسی در بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال

برای درمان بیماران مبتلا به مال اکلوژن ثانویه یا در افرادی که تشدید مال اکلوژن موجود مرتبط با بیماری پریودنتال وجود دارد، ارتودنسی ترکیب با درمان پریودنتال و پروتز مورد نیاز است. علیرغم تعداد زیاد مقالات منتشر شده، هنوزعدم شواهد کافی درباره بسیاری از درمان ها، از جمله ارتودنسی و درمان پریودنتال وجود دارد.

شیوع جابجایی پاتولوژیک دندان (PTM) در بین بیماران پریودنتال از 03/30 % تا 8/55 % گزارش شده است؛ به نظر می رسد تحلیل استخوان پریودنتال عامل اصلی در اتیولوژی PTM باشد. در یک مطالعه اخیر، خورشیدی و همکاران. نشان دادند که شیوع جابجایی پاتولوژیک 4/11 % (35/314 بیمار) بود. با این حال، هیچ جابجایی پاتولوژیکی در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن خفیف وجود نداشت. شیوع PTM با شدت بیماری پریودنتال افزایش می یابد، و از نظر آماری تفاوت معنی داری بین زن ها و مردها مشاهده نشد.

در مراحل اولیه PTM، پس از درمان پریودنتال، اصلاح خود به خود دندان های جابجا شده اتفاق می افتد. هنگامی که تنها یک درجه خفیف از جابجایی پاتولوژیک در نظر گرفته شود، این فرضیه وجود دارد که این به دلیل انقباض زخم در حین بهبود است. شناخته شده است که نیروهای بافت نرم زبان، گونه ها و لب ها باعث حرکت دندان و در برخی شرایط می تواند باعث PTM شود. فیبرهای ترانسسپتال با تشکیل زنجیره ای از دندان به دندان و کمک به حفظ تماس بین دندان ها، در PTM نقش کلیدی دارند. اگر تداوم زنجیره در اثر بیماری پریودنتال ضعیف شود، تعادل نیروها به هم می خورد و ممکن است جابجایی دندان ها رخ دهد.

عوامل اکلوزالی مانند فروپاشی بایت خلفی، کوتاه شدن قوس های دندانی، تداخل های اکلوزال و دندان قروچه با علت PTM مرتبط هستند.

مشخصه ویژه بیماران مبتلا به مشکلات پریودنتال معمولاً انحراف کلی روی به جلوی دندان ها با فاصله بین دندان های پیشین فک بال، عمیق شدن بایت (گاهی اوقات ممکن است اکستروژن یک دندان رخ دهد)، افزایش اورجت، و فشردگی در ناحیه دندان های پیشین فک پایین است. موقعیت میانی لب پایین پشت دندان های پیشین منحرف شده رو به جلو می تواند وضعیت را بدتر کند. یک درمان ارتودنتیک ارائه شده بدون رعایت بهداشت دهان و دندان می تواند منجر به آسیب های ناخوشایند شود: حرکت یک دندان به داخل یک نقص عفونی زیر استخوانی می تواند تخریب بافت همبند را افزایش دهد. با این حال، درمان ترکیبی ارتودنتیک – پریودنتال در درمان پریودنتیت مؤثر است و می تواند به صورت اثربخشی سطح سیتوکین های التهابی را کاهش دهد. علاوه بر این، درمان باید انتظارات و اهداف زیبایی شناختی بیمار را هدف قرار دهد.

درمان ارتودنسی می تواند امکان بهینه سازی موقعیت های بالینی مانند موارد زیر را فراهم سازد:

• تراز کردن ریج های استخوانی
• بازگرداندن دندان به برجستگی آلوئولار
• آماده سازی محل ایمپلنت

درمان ارتودنسی زمانی لازم است که بدتر شدن وضعیت پریودنتال با محل نامناسب دندان مانند موارد زیر قابل ارتقاء باشد:

• فشردگی شدید دندان
• تماس های زودرس
• دیپ بایت شدید همراه با ترومای مستقیم به بافت های پریودنتال
• شیب مزیال دندان های مولر همراه با نقص زاویه ای استخوانی

درمان ارتودنسی در موارد زیر الزامی است:

• بیماری پریودنتال باعث PTM و حرکت غیر طبیعی دندان شده است.
• درمان ارتودنسی قبلی که با عدم مهارت انجام شده است باعث آسیب بیشتر بافت پریودنتال شده است.

درمان ارتودنسی در بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال

تشخیص و طراحی درمانی

انتظارات بیمار

بررسی دقیق شکایت اصلی بیمار به منظور تعیین واضح نیازهای بیمار و طراحی اهداف واقع بینانه درمان است. این اهداف عموماً باید از نظر اقتصادی، اکلوزال، پریودنتال و ترمیمی واقع بینانه باشند. ارزیابی اولیه پریودنتال یک فرآیند غربالگری اساسی است که طی آن رعایت مسائل بهداشتی دهان و دندان در منزل و مراجعه منظم به مطب مشخص می شود.

تیم چند رشته ای

از آنجا که برای ارائه طراحی کامل درمان به مهارت ها و دانش های متعددی نیاز است، علاوه بر پریودنتیست و ارتودنتیست، دندانپزشک ترمیمی، متخصص پروتز و جراح فک و صورت نیز می توانند در این امر مشارکت داشته باشند. اهمیت رویکرد تیمی در دستیابی به بهترین نتایج ممکن در مدیریت بیماران ارتودنتیک بالغ با تحلیل استخوان را نمی توان نادیده گرفت. در این مرحله، ارتباط خوب بین متخصصان الزامی است و برای بحث در مورد موارد پیچیده به بحث مفصل نیاز است.

ارزیابی پریودنتال

مفهوم اصلی: حرکت ارتودنتیک دندان بدون التهاب قبلی.

مشخصه اصلی پریودنتیت التهاب مرتبط با میکروب و با واسطه میزبان است که منجر به از بین رفتن چسبندگی پریودنتال می شود. تشکیل بیوفیلم باکتریایی باعث آغاز التهاب لثه و افزایش تجزیه بافت می شود.

هدف اولیه از بین بردن بیماری پریودنتال و تثبیت دندان است. ارزیابی بالینی و رادیولوژیکی وضعیت پریودنتال قبل از طراحی درمانی الزامی است. ارزیابی همچنین شناسایی تحلیل رفتگی ها، تحلیل افقی استخوان، و ضایعاتی مانند نقص دهانه (نقایص دیواره یک، دو و سه و نقص چند شاخگی) را امکان پذیر می سازد.

عوامل محدود کننده عبارتند از:

• پاکت های پریودنتال بیشتر از 4 میلی متر
• شاخص پلاک و خونریزی هنگام پروب کردن بیشتر از 10 درصد
• بیوتیپ لثه صدفی نازک
• دیابت خارج از کنترل
• سیگار کشیدن بیشتر از 10 مرتبه در روز
• تحرک شدید دندان

قبل از درمان ارتودنسی می توان موارد زیر را انجام داد:

• ارتقاء بهداشت دهان و دندان
• پیشگیری یا درمان برای کنترل التهاب
• جراحی برای از بین بردن پاکت های عمیق
• تقویت لثه چسبیده
• فرنکتومی
• رفع شکاف لثه

اجباری است که متخصص ارتودنسی و پریودنتیست در مورد مدیریت مشکلات پریودنتال صحبت کنند و برای اصلاح آن برنامه ریزی کنند.

بیماران مبتلا به مال اکلوژن ممکن است با مشکلات مخاط – لثه ای که از قبل وجود داشته اند، یا حمایت ضعیف پریودنتال که مستعد از دست دادن چسبندگی در حین یا بعد از درمان ارتودنسی است، مراجعه کنند. مقدار مناسبی از لثه چسبیده برای خنثی سازی ترومای مکانیکی القاء شده توسط عمل جویدن و مسواک زدن نیاز است. اگر دندان ها در داخل تیغه آلوئولار قرار داشته باشند، ممکن است فرایندهای قابل پیش بینی پیوند بافت نرم مانند پیوند بافت همبند ساب اپیتلیال (SCTG) و پیوند آزاد لثه (FGG) قبل از حرکت دندان انجام شوند تا از تحلیل لثه جلوگیری شود.

کلوکوس و همکاران در یک بررسی سیستماتیک به بررسی موارد استفاده و زمان تقویت بافت نرم در بیماران ارتودنسی پرداختند. هیچ کارآزمایی تصادفی و کنترل شده ای شناسایی نشد، و فقط داده های محدودی در دسترس بودند. علاوه بر این، نقایص استخوانی نمی تواند امکان پاکسازی کافی دندان ها را برای بسیاری از بیماران بزرگسال فراهم کنند و به اصلاح قبل یا در طول درمان ارتودنسی نیاز دارند. این نقایص استخوانی شامل دهانه های بین پروگزیمال هستند؛ نقص یک- ، دو- و سه دیواره؛ نقص چند شاخگی؛ و عیوب افقی. دهانه های بین پروگزیمال، نقص های دو دیواره ای هستند که در آنها از بین رفتن چسبندگی در سطوح مزیال و دیستال ریشه های مجاور رخ می دهد و دیواره های باقی مانده باکال و لینگوال هستند. حرکت ارتودنتیک نمی تواند دهانه های بین پروگزیمال را بهبود بخشد؛ اگر دهانه خفیف تا متوسط ​​باشد، باید جراحی برش و بازسازی استخوان انجام شود.

در عیوب یک دیواره، تخریب سه دیوار از چهار دیوار بین پروگزیمال اتفاق افتاده است، و یک دیوار باقی مانده است. مدیریت این نقایص برای پریودنتیست دشوار است زیرا برش می تواند بسیار مخرب باشد و بازسازی نامناسب است. رویش ارتودنتیک دندان می تواند نقص مربوط به کاهش اکلوزال را برطرف کند.

نقائص سه دیواره باید قبل از ارتودنسی با درمان ترمیمی درمان شوند. برای ایجاد ثبات، اسپلینت کردن موقت دندان هایی که تحت عمل جراحی پریودنتال قرار می گیرند، نیاز است. محققان نشان دادند که مشتق ماتریکس مینای دندان (EMD) به تنهایی و همراه با گرافت های مختلف، با بهبود از نظر افزایش سطح چسبندگی بالینی (CAL) و کاهش عمق پاکت (PD)، بهترین نتایج را برای درمان نقایص داخل استخوانی ارائه می دهد. در این مطالعه، درمان ارتودنسی 8 تا 12 ماه پس از فرایندهای بازسازی هدایت شده بافت (GTR) و با هدف اصلاح موقعیت نامناسب، ایجاد نقاط تماس، و ایجاد اکلوژن غیرتروماتیک آغاز شد.

از آنجا که گردش فیبروبلاست و استئوبلاست برای بهبود نقص قبل از حرکت دندان های مجاور ضروری است، زمان درمان ارتودنسی پس از درمان ترمیمی هنوز مورد بحث است. توصیه می شود برای شروع درمان ارتودنسی حداقل تا 6 ماه پس از اتمام درمان ترمیمی پریودنتال منتظر بمانید تا حرکت در محل های کاملاً بهبود یافته انجام شود.

عیوب چند شاخگی معمولاً به سه دسته تقسیم می شوند: کلاس 1، 2، یا 3. نقص های فورکاسیون یا چند شاخگی کلاس 1 معمولاً در طول درمان ارتودنسی کنترل می شوند. نقائص فورکاسیون کلاس 2 و 3 باید توسط پریودنتیست قبل از درمان ارتودنسی درمان شوند تا امکان بهداشت مناسب فراهم شود. گاهی اگر بتوان سلامت پریودنتال دندان های مجاور را حفظ کرد، در طول درمان ارتودنسی از دندان های ناامید استفاده می شود تا تکیه گاه و عملکرد اکلوزال برای بیمار فراهم شود.

ارتودنتیست باید تحلیل افقی استخوان را ارزیابی کند زیرا نسبت تاج – ریشه تغییر می کند. اگر تحلیل افقی استخوان فقط در یک ناحیه رخ داده باشد، کاهش طول تاج از ایجاد نقائص استخوانی بین دندان های مجاور پس از تراز کردن جلوگیری می کند.

در طول درمان ارتودنسی می توان موارد زیر را انجام داد:

• پروفیلاکسی و برداشتن پلاک ماهانه برای کنترل التهاب
• جراحی دندان های نهفته برای برداشتن بافت پوششی آنها، بر اساس مفاهیم پریودنتال
• فیبروتومی هر 10 روز در طول رویش اجباری

پس از درمان ارتودنسی می توان موارد زیر را انجام داد:

• درمان حمایتی
• افزایش طول تاج بالینی
• جراحی لثه
• پوشش دادن ریشه

تشخیص و طراحی درمانی

ارزیابی ارتودنتیک: تعیین اکلوژن نهایی

سابقه دندانی در بیماران بالغ را نباید نادیده گرفت و در کنار نیازهای ترمیمی، عاملی کلیدی در تعیین اکلوژن نهایی است. یک ارزیابی خاص از عادات پارافانکشنال، اختلالات فکی – گیجگاهی، دندان های ترک خورده، و سایش سطوح کوچک الزامی است. تمرکز ویژه بر موارد زیر است:

• حرکات دندان در محدوده استخوانی
• ریشه های بیضی شکل (بُعد باکولینگال گسترده تر از بُعد مزیودیستالی)
• وجود لرزش
• ارزیابی فشار زبان

ملاحظات

• دندان ها را با حمایت پریودنتال دست نخورده یا کاهش یافته ارزیابی کنید.
• از ایجاد پلاک جلوگیری کنید (از ابزارهای ثابت خودداری کنید).
• از وسیع کردن بیش از حد ریج خودداری کنید.
• از منحرف سازی بیش از حد خودداری کنید.

از هر حرکت ارتودنتیک دندان ها فراتر از صفحه کورتیکال باید اجتناب شود. تحلیل رفتگی لثه را می توان به وسیع سازی و حرکات بیش از حد در خارج از محفظه استخوان آلوئولار (به عنوان مثال، زمانی که باز شدن استخوان آلوئولار ایجاد شده است) مرتبط دانست. با استفاده از تصویربرداری سه بعدی (3D) در ارتودنسی، تشخیص در سه سطح فضا با سهولت نسبی و حداقل تشعشع انجام می شود.

در یک مطالعه اخیر بر روی بیماران نوجوان، ارزیابی با استفاده از اسکن با پرتو مخروطی توموگرافی کامپیوتری (CBCT) قبل و بعد از تراز ارتودنسی نشان داد که ضخامت استخوان (BT) کاهش یافت، و ارتفاع از محل اتصال سمان به پوسته آلوئولار (BH) برای دندان های پیشین، و ریشه مزیوباکال دندان های مولر اول به طور قابل توجهی افزایش یافته است. ابعاد قوس دندانی به طور کلی همراه با انحراف نوک افزایش می یابد و انبساط مربوط به تراز منجر به تحلیل افقی و عمودی استخوان در دندان های پیشین و ریشه مزیوباکال دندان های مولر اول می شود. BT های نازک تر و فشردگی شدیدتر قبل از درمان، خطر تحلیل استخوان باکال را افزایش می دهد. از آنجا که کشیدن دندان، بخصوص در بیماران بالغ، ممکن است نمایه بافت نرم را بدتر کند، کشیده شدن دندان های پیشین فک پایین یک جایگزین برای مقابله با موارد فشردگی فک پایین یا افزایش اورجت است. اثر مفید روی پروفایل بافت نرم از طریق صاف کردن شیار منتولبیال می تواند حاصل شود، اما موقعیت بهینه دندان های پیشین فک پایین هنوز مشخص نیست.

توسط محققان مختلف، هیچ ارتباطی بین برجستگی و تحلیل رفتگی لثه پیدا نشده است، در حالی که سایرین انحراف دندان های پیشین فک پایین را یک خطر تلقی می کنند. باید آناتومی خاص مانند سلامت لثه و سیستم نیرو در نظر گرفته شود.

مورفولوژی آلوئولار قدامی فک پایین در بیماران هیپو واگرا، هایپر واگرا و دور از هنجار متفاوت است، اما ارزیابی مورفولوژی سمفیز در رادیوگرافی های سفالومتریک ممکن است روش محکمی برای پیش بینی تحلیل لثه در ناحیه قدامی مندیبل (فک پایین) نباشد. رابطه بین وضعیت پریودنتال دندان های پیشین فک پایین و پارامترهای سفالومتریک انتخاب شده اخیراً بررسی شده است: مشخص شد که عرض لثه کراتینه شده (WKT) با ANB، WITS، و طول سمفیز مرتبط است، در حالی که ضخامت لثه (GT) با WITS و طول سمفیز مرتبط است. هم WKT و هم GT به عنوان عوامل خطر قابل توجه برای تحلیل لثه در نظر گرفته می شوند.

در مطالعه ای که اخیراً انجام شد، در مواردی که برجستگی شدید دندان های پیشین فک بالا بدون آسیب به پوشش استخوانی پروسه آلوئولار وجود داشته باشد، تحلیل لثه چندان زیادی مشاهده نشده است. می توان حدس زد که اگر لثه ضخامت مناسبی را حفظ کند، مقاومت بیشتری دارد و کمتر تحت تأثیر کشش ناشی از شیب بزرگ قرار می گیرد. در یک مطالعه گذشته نگر، دریافته شد که تحلیل لثه در دندان های پیشین فک پایین در طول درمان ارتودنسی به طور قابل توجهی افزایش پیدا نکرده است. بیوتیپ نازک لثه، پلاک قابل مشاهده و التهاب، پیش بینی کننده های مفیدی برای تحلیل لثه هستند.

با توجه دقیق به آناتومی موضعی و سلامت پریودنتال، می توان دندان ها را با پریودنشیوم اطراف خود حرکت داد. علاوه بر این، حرکت دندان با یا از داخل استخوان می تواند با استفاده از سیستم های نیروی مختلف فراهم شود. هنگامی که بهداشت بهینه دهان و دندان حاصل شد، اعمال نیروهای ارتودنتیک امکان پذیر است، حتی اگر بافت پریودنتال چسبندگی بافت همبند و ارتفاع استخوان آلوئول را کاهش داده باشد. ابزارهای ثابت سنتی ارتودنتیک به دلیل افزایش تجمع پلاک، تغییرات میکروبی را به سمت باکتری های بی هوازی پریودنتوپاتوژن القا می کنند. بنابراین استفاده از الاینرهای شفافی که سلامت پریودنتال را در مقایسه با ابزارهای ثابت ارتقا می دهند، ممکن است انتخاب بهینه در بیماران مبتلا به مشکلات پریودنتال باشد. با الاینرهای شفاف، کنترل خوب بهداشت دهان در طول درمان امکان پذیر است، در حالی که مدیریت ماه های اول با ابزارهای ثابت همیشه دشوار است.

نیروها و حرکات ایجاد شده توسط الاینرهای سیستم اینویزیلاین همیشه در محدوده نیروهای ارتودنتیک قرار دارند. نیروها و حرکات ایجاد شده توسط الاینرها بر اساس شکل تاج و نوع و میزان جابجایی دندان خاص، و بنابراین تماس بین دندان و سطح داخلی ابزار تعیین می شوند. حرکت نوک با ابزارهای ترموپلاستیک قابل پیش بینی است، اما مشکلاتی در مورد کنترل ریشه گزارش شده اند.

از آنجا که حاشیه لثه ای الاینر الاستیک است، جای تعجب نیست که کنترل نیروهای اعمال شده در این ناحیه مشکل داشته باشد. معرفی Power Ridges نشان می دهد که هنگامی که اصلاح گشتاور حدود 10 درجه نیاز است، از دست دادن گشتاور ناچیز است. جفت نیروی ایجاد شده توسط الاینر ترموپلاستیک که یک دندان پیشین فک بالا را می چرخاند، شامل یک نیروی منحرف کننده نوک در نزدیکی لبه لثه و نیروی حاصل از حرکت دندان در مقابل سطح داخلی مقابل ابزار، نزدیک لبه انسیزال است. حرکت مزیال نامطلوب جبرانی دندان مولر اول به چرخش برنامه ریزی شده ریشه مزیال رو به جلو نیاز دارد، که در واقع چرخش نوک تاج را ایجاد می کند.

در یک مطالعه آزمایشگاهی، محققان تأثیر مواد کمکی، مانند اتصالات و پاور ریج Power Ridges، را بر روی انجام حرکات ریشه در گشتاور دندان های پیشین مرکزی فک بالا بررسی کردند. از دست دادن گشتاور تا 50% باید در نظر گرفته شود. البته لازم به ذکر است که کارایی ابزارهای ثابت ارتودنسی نیز به 100 درصد نمی رسد. براکت ها و سیم های ارتودنسی معمولی شکاف های براکت را کامل پر نمی کنند تا سیم بتواند بپیچد، و منجر به از دست دادن حرکت شود که تحت عنوان بازی گشتاور شناخته می شود. از دست دادن گشتاور بین یک قوس دندانی 019/0 در 025/0 اینچ در بخش (اندازه معمول برای مراحل نهایی درمان ارتودنسی) و 022/0 در 028/0 اینچ در شکاف، حدود 10 درجه است.

یک مطالعه جدیدتر بیان کرد که در موارد غیرکشیدنی، الاینرهای شفاف می توانند موقعیت های پیش بینی شده دندان را با دقت بالا به دست آورند. محققان دیگر بیان کردند که برخی از حرکات دندان را با الاینرها می توان راحت تر از سایرین بدست آورد. به طور خاص، انحراف نوک vestibulolingual و چرخش به ترتیب به 9/72 درصد و 8/66 درصد از حرکت تجویز شده رسید. در یک مطالعه گذشته نگر، محققان هیچ تفاوتی بین الاینرها و براکت ها در مورد کنترل تمایل باکال – لینگوال در دندان های پیشین فک بالا پیدا نکردند. این مطالعات احتمالاً به دلیل توسعه و پیشرفت در مواد، فناوری ها و پروتکل های درمان، به نتایج متفاوتی منجر شدند. عوامل متعددی در تعیین حرکت موفق دندان دخیل هستند: شکل و موقعیت اتصال، جنس و ضخامت الاینر، میزان فعال سازی موجود در هر الاینر، و تکنیک های مورد استفاده برای تولید الاینرها.

نتایج درمان همچنین به ویژگی های بیمار، تراکم و ساختار استخوان، ساختار تاج و ریشه دندان ها و همچنین به عوامل مرتبط با پزشک مانند دقت در انجام مقدار درخواستی کاهش بین پروگزیمال (IPR) بستگی دارد که معمولاً دست کم گرفته می شود.

فویل پلاستیکی مورد استفاده برای ساخت با ترموفرمینگ، در لبه لثه ای الاینرها نازک می شود، بنابراین ناحیه ای را نشان می دهد که در آن سختی کمتری دارند. علاوه بر این، برای اجتناب از از دست دادن انکوریج، حرکت همزمان چند دندان نباید انجام شود.

طراحی درمان الاینرهای شفاف (CAT) با نرم افزار راه اندازی مجازی، انتخاب تعداد مناسب دندان تکیه گاه و ترتیب مناسب حرکت دندان را تسهیل می کند تا خطر از دست دادن انکوریج به حداقل برسد. گرچه یک الاینر به تنهایی نمی تواند کنترل تکیه گاه صحیح را فراهم نماید، مخصوصاً در موقعیت هایی که در آنها ساختار دندانی مطلوب نیست (به عنوان مثال، روکش های بالینی کوچک، کاهش برش های زیرین). برای غلبه بر محدودیت های الاینرهای شفاف، توسعه پیوست های مؤثر (مستطیلی و عمودی)، هم برای مدیریت تکیه گاه و هم برای کنترل بهتر ریشه، در حال افزایش است. استفاده از رزین های پرکننده حجیم معمولی برای ایجاد اتصال منجر به دقت بالاتری می شود.

طراحی سه بعدی، بویژه زمانی که با داده های CBCT همراه است، می تواند امکان کنترل مناسب را فراهم کند. بعلاوه، سرعت حرکات می تواند به طور انتخابی آهسته باشد (12/0 میلی متر، 20 گرم، 14 روز). معاینه CBCT برای ارزیابی موقعیت فضایی دندان ها در داخل استخوان مفید است. آنها ممکن است خارج از محور قرار گرفته و از نظر رادیوگرافی با بندکشی ها و بازشدگی ها ظاهر شوند. درمان ارتودنسی پیش بینی شده می تواند موقعیت دندان درون استخوان را بهبود بخشد به گونه ای که نقائص مخاط لثه می توانند متعاقباً مورد ارزیابی مجدد قرار گیرند.

در بیماران پریودنتال، تحلیل استخوان بین پروگزیمال وجود دارد، و ارزش اهداف پریودنتال بیشتر از اهداف اکلوزال است. نقش ارتودنتیست باید تراز کردن قله های استخوانی باشد. ریج های حاشیه ای همیشه برای قرار دادن دندان های خلفی مفید نیستند. اگر فرسوده یا ساییده شده باشند، یافتن بهترین موقعیت برای تسهیل ترمیم مهم تر است.

در طراحی درمان، شکل دندان یکی دیگر از عوامل با اهمیت زیاد است. در اکثر بیماران، سه شکل اصلی دندان ر مشاهده می کنیم: مستطیل، مثلث و دندان بشکه ای شکل. بخصوص زمانی که تاج شکل مثلثی داشته باشد، فاصله بین پوسته استخوان و نقطه تماس نسبتاً زیاد است و پاپیلای بین پروگزیمال وجود ندارد. محققان نشان دادند که در 100% موارد، زمانی که فاصله از نقطه تماس تا تاج استخوان بین دندانی 5 میلی متر یا کمتر باشد، پاپیلا وجود دارد.