لبخندی زیبا از دندان های صاف، سفید و با فاصله ی متناسب تشکیل می شود. خط لثه ی صاف نیز نقش مهمی در زیبایی ظاهری لبخند ایفا می کند. لثه ها قاب دندان ها هستند و مهم است که بین بافت پریودنتال و ساختار دندان ها تناسب وجود داشته باشد. در صورتی که بافت لثه بزرگ تر از حد معمول باشد، لبخند فرد “لثه ای” به نظر خواهد رسید. این مشکل می تواند موجب کاهش اعتماد به نفس فرد شود و از خندیدن اجتناب کند زیرا دندان ها خیلی کوچک یا نامتقارن به نظر می رسند. کانتورینگ لثه یا همان لیفت لثه یکی از روش های تغییر شکل لثه است که با کمک آن می توان ظاهر لبخند را بهبود بخشید.

کانتورینگ لثه به روش سنتی

درمان لیفت لثه سال هاست که در دندانپزشکی معرفی شده است. در فرایند کانتورینگ لثه که تنها در یک جلسه انجام می شود، خط لثه تغییر شکل داده می شود تا لبخند متعادل و متقارن تری بوجود آید. در روش سنتی کانتورینگ لثه پس از بی حس کردن موضع جراحی از یک اسکالپل دندانپزشکی (نوعی تیغ جراحی که تیغه ی آن محدب است) استفاده می شود. جراح لثه بوسیله ی اسکالپل، به صورت دستی بافت اضافی لثه را برش می دهد تا بخش بیش تری از ساختار دندان قابل مشاهده باشد. هرچند فرایند سنتی کانتورینگ لثه با تزریق بی حس کننده های موضعی انجام می شود، این فرایند خونریزی شدید و گاهی اوقات روند بهبود ناراحت کننده ای در پی دارد. بسته به اینکه چه مقدار از بافت لثه برداشته می شود، ممکن است خط لثه نیاز به بخیه داشته باشد تا بافت لثه را تا پایان بهبودی نزدیک دندان حفظ کند. هر چند روش های سنتی کانتورینگ لثه می توانند نتایج زیبایی در پی داشته باشند اما بسیاری از متخصصان جراح لثه استفاده از لیزر را برای این فرایند پیشنهاد می دهند.

کانتورینگ لثه با لیزر

کانتورینگ لثه با لیزر، درست مانند روش سنتی آن، به منظور تغییر شکل خط لثه انجام می شود تا به کمک آن دندان ها متناسب با بافت لثه ها باشند. با این تفاوت که، به جای استفاده از اسکالپل دستی از لیزر استفاده می شود. لیزر پر توان از انرژی نور برای برداشتن بافت لثه استفاده می کند. این فرایند به اندازه ی روش سنتی تهاجمی نیست و تقریباً بدون درد است. در مقایسه با روش سنتی بی خطرتر است و برای برداشتن بافت اضافی لثه از دقت بیشتری برخوردار است.

مزیت های کانتورینگ لثه با استفاده از لیزر

در این روش از فناوری های دندانپزشکی استفاده می شود تا درمان نتایج بهتری داشته باشد. در زیر برخی از فواید کانتورینگ لثه با استفاده از لیزر در مقایسه با روش سنتی ارائه شده اند:

• دقت بیشتر: لیزر دندانپزشکی دقیقا نزدیک خط لثه را برش می دهد و به جراح لثه اجازه می دهد به درستی شکل خط لثه را تغییر دهد. دقت کانتورینگ لثه با استفاده از لیزر قابل مقایسه با روش سنتی با استفاده از اسکالپل نیست.
• خونریزی کمتر: در مقایسه با کانتورینگ لثه به روش سنتی، کانتورینگ لثه با لیزر تقریباً بدون خونریزی است. لیزر همزمان با برش بافت اضافی لثه، بافت ها را می سوزاند تا خونریزی را به حداقل میزان ممکن برساند.
• تقریباً بدون درد: از آنجا که لیزر مورد استفاده در کانتورینگ لثه حین برش لثه، اعصاب و بافت ها را می سوزاند، به احتمال زیاد بیمار یا دردی احساس نمی کند یا این درد بسیار خفیف خواهد بود. بسیاری از بیماران تمایلی به استفاده از مواد بی حس کننده ندارند. برای کسانی هم که از جراح می خواهند برای آنها بی حس کننده تزریق شود، مقدار اندکی تزریق می شود تا در طول درمان احساس راحتی داشته باشند.
• بهبودی سریع تر: در فرایند کانتورینگ لثه با استفاده از لیزر به بخیه نیاز نیست و در لثه های بیمار هیچ زخم بازی باقی نمی ماند. به همین دلیل دوره ی بهبود آن بسیار کوتاه تر از روش سنتی آن است.
• هزینه ی کمتر: کانتورینگ لثه با استفاده از لیزر کم هزینه تر از روش سنتی آن است.
• احتمال عفونت کمتر: در روش جدید، احتمال عفونت بافت های لثه ی جراحی شده کاهش می یابد.
• زمان جراحی کمتر: فرایند جراحی کانتورینگ لثه با استفاده از لیزر معمولاً یک ساعت یا کمتر است، در حالی که روش سنتی بیشتر طول می کشد.

مراقبت های پس از فرایند کانتورینگ لثه

درمان پیشرفته ی این فرایند با استفاده از لیزر نتایج فوق العاده ای در پی خواهد داشت و دوره ی بهبود آن بسیار کوتاه خواهد بود. تورم بافت های لثه پس از جراحی بسیار اندک است و احتمالاً حداکثر 2 روز طول می کشد. طی این دوره احتمالاً بیمار کمترین ناراحتی را تجربه خواهد کرد. بیماران حساس تر می توانند از مسکن هایی استفاده کنند که تهیه ی آنها از داروخانه نیاز به نسخه ی پزشک ندارد. معمولاً پزشک پس از فرایند جراحی توصیه می کند بیمار غذای نرم و خنک و آبکی بخورد و از خوردن غذاهای سفت و ادویه دار بپرهیزد زیرا می توانند طی دوره ی بهبود موجب ایجاد درد و سوزش در لثه ها شوند. در صورتی که به علت بزرگ بودن لثه، بین لثه و دندان هایتان تناسب وجود ندارد، شما گزینه ای مناسب برای درمان کانتورینگ لثه با استفاده از لیزر هستید.

ایمپلنت دندانی چیست؟

ایمپلنت‌های دندانی ابزارهای مکانیکی هستند که برای جایگزینی هر یک از دندان‌های از دست رفته طراحی شده‌اند. ایمپلنت‌ها به عنوان ریشه‌های مصنوعی دندان عمل می‌کنند که روی سر هر یک از آنها دندان مصنوعی (روکش دندان، بریج، یا دنچر ) قرار می‌گیرد.

انواع ایمپلنتهای دندانی

ایمپلنت‌های دندانی داخل استخوانی شبیه ریشه‌ی دندان Endosseous root-form

این نوع ایمپلنت از رایج‌ترین ایمپلنت‌های دندانی هستند. Endosseous یا داخل استخوانی به این حقیقت اشاره دارد که ایمپلنت درون استخوان قرار می‌گیرد. root form یا شبیه ریشه‌ی دندان نیز حاکی از آن است که شکل ایمپلنت چیزی مشابه ریشه‍ی دندان‌های طبیعی تک ریشه است.

ایمپلنت‌های دندانی با قابلیت جوش خوردن با استخوان Osseointegrated

اصطلاح Osseointegrated به این حقیقت اشاره دارد که ارتباط مستقیمی بین سطح ایمپلنتها و بافت زنده‌ی استخوان وجود دارد. عملا تمامی ایمپلنت‌های داخل استخوانی شبیه ریشه‌ی دندان قابلیت جوش خوردن با استخوان را دارند.

اجزاء تشکیل دهنده‌ی ایمپلنت

1.     فیکسچر Fixture

فیکسچر به بخشی از ایمپلنتها گفته می‌شود که درون استخوان فک قرار می‌گیرد و با آن جوش می‌خورد. در واقع زیر خط لثه قرار می‌گیرد و از نظر عملی معادل ریشه‌ی مصنوعی دندان محسوب می‌شود.

الف) ساختار فیکسچر

فیکسچرهای ایمپلنت‌هایی که قابلیت جوش خوردن با استخوان را دارند از جنس فلز تیتانیوم هستند. این فلز ممکن است خالص (بیش از 5/99 % فلز خالص) یا از جنس آلیاژ (ترکیب تیتانیوم و آلومینیوم و وندیوم، تا استحکام آن افزایش یابد و در برابر شکست مقاوم شود) باشد.

فیکسچر ممکن است سوراخ دار یا توپر، استوانه‌ای یا پیچ مانند باشد.

ب) سطوح خاص فیکسچر

سطح فلزی بخش فیکسچر ایمپلنتها ممکن است صاف و صیقلی باشد یا اینکه برخی تولیدکنندگان این سطح را به صورت زبر، ماشینی یا ناهموار و دارای بافت تولید می‌کنند تا در سطح میکروسکوپی زبر باشد.

این کار موجب می‌شود کل سطح خارجی فیکسچر افزایش یابد، در نتیجه میزان پیوند استخوان با ایمپلنتها افزایش می‌یابد.

ج) روکش‌های خاص فیکسچر

 

گاهی اوقات سطح فیکسچر پوشیده از مواد خاصی است که قابلیت تولید استخوان را دارند، از جمله هیدروکسی آپاتیت. برخی تولیدکنندگان احساس می‌کنند که این به تسریع روند پیوند (جوش خوردن) فیکسچر با استخوان کمک می‌کند.

2.     پیچ هیلینگ/ روکش

این قطعه در یک جراحی دو مرحله‌ای در جای خود قرار می‌گیرد؛ این پیچ حفره‌ی اباتمنت را پوشش می‌دهد و توسط بافت / مخاط لثه پوشانده می‌شود و درون ایمپلنت دندانی قرار می‌گیرد.

3.     اباتمنت

بخش اباتمنت ایمپلنت دندانی، بخشی است که در بالای خط لثه قرار می‌گیرد. این بخش سایر اجزاء دندان (روکش، بریج و دنچر) که روی آن قرار می‌گیرند را حمایت می‌کند و امنیت لازم را برای آنها فراهم می‌آورد. این قطعه در یک جراحی یک مرحله‌ای یا پس از برداشتن پوشش ایمپلنت روی آن قرار می‌گیرد. اغلب این بخش به لثه / بافت لثه‌ای می‌چسبد و می‌تواند اندازه و رنگ‌های مختلفی داشته باشد.

عموما تا پس از پایان روند جوش خوردن ایمپلنت با دندان، اباتمنت به فیکسچر دندان افزوده نمی‌شود (روی آن پیچ نمی‌شود).

اباتمنت در انواع مختلف وجود دارند: موقت؛ پیش ساخته (صاف، زاویه دار)؛ دست ساز (زیرکونیا، تیتانیوم، سایر فلزها)؛ و اباتمنت‌هایی که برای اتصال به اوردنچر استفاده می‌شوند.

پس از برداشتن اباتمنت، متخصص کاشت ایمپلنت از سطح بافت لثه قالبی تهیه می‌نماید. بسته به شرایط بالینی بیمار، از انواع قالب‌ها در اندازه‌های مختلف و در انواع متفاوت تری باز (open-tray) و تری بسته (closed-tray) استفاده می‌شود.

4.     پیچ اباتمنت

این قطعه کمک می‌کند اباتمنت به فیکسچر ایمپلنت متصل باقی بماند؛ اکثر اوردنچرها دارای پیچی هستند که به خود آنها متصل است.

5.     پروتز دندانی

پروتز دندانی به دندان مصنوعی (روکش، بریج، دنچر) گفته می‌شود که ایمپلنت آن را حمایت می‌کند و نگه می‌دارد.

بسته به طرح آن، ممکن است با چسب یا با پیچ شدن (مانند روکش یا بریج) در جای خود قرار گیرد یا اینکه مانند گیره با صدای کلیک در جای خود فرو رود (مانند دنچر).

چه کسانی بهترین گزینه‌ها برای ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

به محضی که دندانپزشک تصمیم بگیرد که ایمپنت بهترین گزینه‌ی درمان برای شخص است، باید ویژگی‌های فرد مورد بررسی قرار گیرند که آیا شرایط لازم برای دریافت ایمپلنت را دارد.

عواملی که باید مورد بررسی قرار گیرند عبارتند از:

1. سلامت عمومی بیمار و شرایط پزشکی که ممکن است کاشت ایمپلنت را با مشکل مواجه سازد.

حمله‌ی قلبی یا مغزی که اخیرا رخ داده است، جراحی دریچه‌ی مصنوعی قلب، کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن، مشکلاتی از قبیل خونریزی یا انعقاد خون، درمان فعال غدد بد خیم، سوء مصرف مواد مخدر و بیماری‌های ذهنی.

داروهایی که بیمار استفاده می‌کند، مخصوصا داروهای درمان سرطان که مانع انعقاد خون می‌شوند، می‌توانند روی نتایج جراحی ایمپلنت تاثیر سوء داشته باشند.

2. عادات بیمار که ممکن است در روند درمان کاشت ایمپلنت اختلال ایجاد کنند.

 

کاشت ایمپلنتهای دندانی در افراد سیگاری در دراز مدت کمتر با موفقیت مواجه می‌شود. به نظر، کشیدن سیگار موجب کاهش تراکم و کیفیت استخوان می‌شود و روند بهبود زخم را با مشکل مواجه می‌سازد. البته به این معنا نیست که افراد سیگاری به هیچ عنوان نباید تحت درمان کاشت ایمپلنت قرار گیرند بلکه باید به این نکته توجه کنند، در صورتی که این عادت خود را ترک نکنند احتمال شکست درمان ایمپلنت آنها افزایش خواهد یافت.

دندان قروچه یا فشردن دندان‌ها روی یکدیگر یکی دیگر از عاداتی است موفقیت درمان کاشت ایمپلنتها را به خطر خواهد انداخت. این عمل فشار زیادی به سطح اتصال استخوان فک و ایمپلنت وارد می‌کند و این بار بیومکانیکی می‌تواند موجب شکسته شدن ایمپلنتهای دندان شود. برای پیشگیری از این اتفاق، بیمار باید پیش از آغاز درمان به فکر راهکاری برای کنترل این عادت باشد، از جمله استفاده از محافظ دندان.

عدم رعایت بهداشت بیشترین تاثیر روی نتایج درمان ایمپلنتها را دارد. بهداشت نامناسب دهان و دندان احتمال بروز عفونت و بیماری‌هایی همچون پری ایمپلنتیت را افزایش خواهد داد.

3. تراکم و حجم استخوان فک در محل قرار گیری ایمپلنت.

متخصص کاشت ایمپلنت، پیش از کاشت ایمپلنتها در استخوان فک باید تراکم استخوان را بسنجد تا اطمینان حاصل نماید که استخوان به میزان کافی استحکام دارد که ایمپلنت را درون خود حفظ کند.

4. شرایط سنی بیمار.

یکی از قوانین کلی برای کاشت ایمپلنتهای دندانی این است که این جراحی باید تا سن 18 تا 19 سالگی به تعویق بیافتد زیرا تا آن زمان استخوان فک در حال رشد است. از طرف دیگر، سن بالای بیمار ممکن است پوکی استخوان را به همراه داشته باشد و نیاز باشد پیش از جراحی، استخوان فک تقویت شود یا پیوند استخوان صورت گیرد.

زمانی که لبخند می‌زنید، آیا حاشیه‌ی صورتی رنگ بافت لثه، دندان‌های شما را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد؟ آیا بافت حجیم لثه باعث می‌شود دندان‌های بالای شما خیلی کوتاه به نظر برسند؟ در این صورت، شما دارای لبخند لثه‌ای یا لثه نما هستید.

لبخند لثه‌ای چیست؟

 

متخصصان دندانپزشکی به لبخند لثه‌ ای یا لثه نما، تحت عنوان “پیدا بودن بیش از حد لثه” اشاره می‌کند. بافت لثه خطوط کناره‌های دهان را تشکیل می‌دهد و دندان‌ها را احاطه می‌کند تا درزگیری فشرده‌ای صورت دهد.

گرچه لبخند لثه‌ ای بیشتر به مسئله‌ی زیبایی مربوط می‌شود، اما در صورتی که بافت لثه در نتیجه‌ی شرایط و مشکلات اساسی بیش از حد معمول قابل مشاهده باشد، ممکن است پیش از اقدام برای حل مشکل لبخند لثه‌ای نیاز باشد مراقبت‌های دندانی بیشتری صورت گیرد. به عنوان مثال، در صورتی که لبخند لثه‌ای نتیجه‌ی رشد ناهنجار دندان‌ها یا مشکل رشد فک باشد، به احتمال زیاد بایت فرد نیز مشکل خواهد داشت که نیاز است برطرف شود.

لبخند لثه‌ ای معمولا توانایی فرد در خوردن یا صحبت کردن را تحت تاثیر قرار نمی‌دهد، با این حال، می‌تواند روی ظاهر لبخند فرد تاثیر منفی داشته باشد. در صورتی که مانند بسیاری افراد لبخند لثه‌ ای دارید، ممکن است احساس ‌کنید لبخند شما جذاب نیست و همواره تمایلی به خندیدن نداشته باشید یا لبخند خود را با دست پنهان کنید. خوشبختانه، برای برطرف نمودن لبخند لثه‌ای گزینه‌های درمانی بسیاری در دسترس هستند.

علل ایجاد لبخند لثه‌ای

 

خط لب بلند یکی از شایع‌ترین علل لبخند لثه‌ ای است. داشتن خط لب بلند به این معناست که هنگام خندیدن، لب بالا نسبت به افراد دیگر، بیشتر از حد معمول بالا می‌رود. یک خط لب متوسط تنها دندان‌های فک بالا و بخش‌هایی از لثه را نشان می‌دهد که تا بین دندان‌ها امتداد می‌یابند. در مقایسه، در خط لب بلند، حین لبخند زدن، دندان‌های فک بالا و نیز بخش قابل توجهی از بافت لثه قابل دیدن خواهند بود.

دلایل دیگری نیز موجب لبخند لثه‌ای می‌شوند. ممکن است حین بیرون آمدن دندان‌های دائمی، یا هنگامی که از بافت لثه خارج می‌شوند تا نقاط خالی باقی مانده ناشی از افتادن دندان‌های شیری را پر کنند، مشکلی بروز یابد. رشد ناهنجار و غیر عادی دندان‌ها موجب می‌شود بافت حجیم لثه در اطراف دندانی ایجاد شود که به تازگی رشد کرده است. این اتفاق موجب می‌شود دندان‌ها بسیار کوتاه به نظر برسند در حالی که طول آنها کاملا درست است.

ممکن است مشکل ماهیچه‌ای منشاء لبخند لثه‌ای باشد. ممکن است ماهیچه‌ای که لب بالا را کنترل می‌کند بیش از حد فعالیت داشته باشد، که موجب می‌شود حین لبخند زدن، لب بالا بیشتر از حد معمول بالا برود. رشد نادرست استخوان فک بالا نیز می‌تواند موجب لبخند لثه‌ای شود. برآمدگی بزرگی که جلوتر از فک بالا قرار می‌گیرد نیز ممکن است بافت لثه را رو به پایین و روی دندان‌ها فشار دهد.

مشخص نمودن خط لبخند

چندین عامل وجود دارند که نواحی مهم از نظر زیبایی، یا خط لبخندی که بیشتر در معرض دید قرار دارد را مشخص می‌نمایند. منطقه‌ی زیبایی دندان‌هایی را شامل می‌شود که هنگام لبخند زدن قابل مشاهده هستند. شکل و اندازه‌ی لب‌ها، ماهیچه‌های صورت و بافت لثه همگی در داشتن بهترین خط لبخند، که کمترین میزان بافت لثه را به نمایش می‌گذارد، نقش دارند. برای داشتن زیباترین خط لبخند، باید بخشی از لثه که قابل دیدن است، حتی خطوط کناری که لب بالا را تکمیل می‌کنند، متعادل باشند.

درمان لبخند لثه‌ای

دندانپزشک می‌تواند تایید کند که لبخند شما لثه‌ای است، علت قابل مشاهده بودن بخش زیادی از لثه را مشخص نماید و در آخر، طرح درمان لبخند لثه‌ای را ایجاد نماید تا مشکل آن را برطرف کند. طی مراجعه به دندانپزشک، تحت معاینه قرار خواهید گرفت که ممکن است تصویر برداری رادیو گرافی با اشعه‌ی ایکس نیز انجام شود تا دندانپزشک از این طریق قادر باشد نگاه نزدیک‌تر و دقیق‌تری به دندان‌ها و استخوان فک داشته باشد. حتی ممکن است دندانپزشک از دندان‌ها و لثه‌ها قالب تهیه نماید.

برای لبخندهای لثه‌ای متفاوت، درمان‌های مختلفی ارائه خواهد شد. متخصصان جراحی لثه بهترین گزینه برای حل مشکل لبخند لثه‌ای هستند و برای افرادی که حجم زیادی از لثه‌ی آنها قابل مشاهده است،  قادرند فرایندهای پیشرفته‌ی درمان لبخند لثه‌ای را انجام دهند. بسته به ویژگی‌های لبخند لثه‌ای شما، درمان آن ممکن است شامل یک یا چند مورد از گزینه‌های زیر باشد:

• درمان پریودنتال با استفاده از لیزر

• تغییر وضعیت لب با فرایند جراحی

• استفاده از بریس‌های ارتودنسی لبخند لثه‌ای برای جابجا کردن دندان‌ها به موقعیتی بهتر

• جراحی لبخند لثه‌ای برای تراشیدن و شکل دهی خط منار بافت‌های لثه و استخوان

• جراحی فک و صورت برای تغییر وضعیت استخوان

در هر یک از این درمان‌ها، که تحت عنوان فرایند افزایش طول تاج دندان شناخته می‌شوند، بافت لثه‌ای که قابل مشاهده می‌باشد را کاهش می‌دهند تا هنگام لبخند زدن، تاج سفید دندان‌ها بیشتر قابل مشاهده باشد.

اصلاح و درمان لبخند لثه‌ای حس راحتی بیشتری به شما خواهد داد و موجب افزایش اعتماد به نفس شما حین لبخند زدن، غذا خوردن و صحبت کردن خواهد شد.

دندانپزشک به شما پیشنهاد داده است تا به پریودنتیست مراجعه نمایید. پریودنتیست متخصصی است که بیماری‌های لثه را درمان می‌نماید. بیماری لثه به عفونت باکتریایی گفته می‌شود که بافت لثه را تحت تاثیر قرار می‌دهد و منجر به بروز التهاب، قرمزی، تورم و تحلیل استخوان اطراف دندان می‌شود. این بیماری می‌تواند یک یا چند دندان را تحت تاثیر قرار دهد. به احتمال زیاد درمان پیشنهادی پریودنتیست جراحی لثه خواهد بود. شاید بخواهید بدانید چه اتفاقی افتاده است که اکنون نیاز دارید به پریودنتیست مراجعه کنید و تحت جراحی لثه قرار گیرید.

چگونه فرد نیازمند جراحی لثه می‌شود؟

 

بیماری لثه از وجود یک باکتری در دهان آغاز میشود که به دندان‌ها متصل می‌شود. باکتری‌ها انباشته و تکثیر می‌شوند و لایه‌ای نازک تحت عنوان پلاک دندان تشکیل می‌دهند. در صورت به جا ماندن این پلاک روی دندان، بافت‌های لثه‌ی مجاور دندان متورم می‌شوند، که منجر به بروز ورم و التهاب لثه می‌شود که مرحله‌ی اولیه‌ی بیماری لثه محسوب می‌شود. کشیدن نخ دندان به صورت روزانه و دو مرتبه در روز مسواک زدن با خمیردندانی که بتواند با باکتری‌ها مبارزه نماید می‌تواند از التهاب لثه‌ها پیشگیری نماید. پلاک دندان و ذرات غذا با رعایت بهداشت دهان و دندان برطرف می‌شوند بنابراین سعی کنید سطح دندان‌ها را پاکیزه نگه دارید و پلاک‌های باکتریایی روی خط لثه‌ی دندان‌ها را از بین ببرید. از آنچه گفته شد کاملا مشهود است که التهاب لثه مرحله‌ی آغازین بیماری لثه است که در صورت عدم درمان می‌تواند منجر به پریودنتیت، یکی از بیماری‌های جدی لثه، شود. اگر پلاک و ذرات غذا برطرف نشوند و بهداشت دهان و دندان رعایت نشود، التهاب لثه رو به وخامت خواهد رفت و التهاب و ورم بافت لثه افزایش خواهد یافت، خونریزی لثه اتفاق خواهد افتاد، عمق منطقه‌ی بین دندان و بافت لثه افزایش خواهد یافت که در نهایت منجر به تشکیل پاکت پرودنتال و بروز بیماری پریودنتال خواهد شد.

با انباشته شدن باکتری‌های پلاک روی یکدیگر و انتقال آنها به زیر خط لثه، پاکت پریودنتال گسترش می‌یابد. در این مرحله، مراقبت‌های خانگی در برطرف نمودن پلاک دندان چندان موثر واقع نمی‌شوند. در صورتی که این مشکل توسط دندانپزشک یا متخصص دندان درمان نشود، باکتری‌ها در زیر خط لثه منتشر می‌شوند و درون پاکت را عفونی می‌کنند. این گونه باکتری‌ها موجب آسیب به بافت نرم و سخت اطراف دندان خواهد شد که به بیماری پیشرفته‌ی پریودنتال تبدیل خواهد شد که ریشه‌ی دندان‌ها را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد و موجب عفونت آنها خواهد شد. ممکن است دندان لق شود و فرد احساس ناراحتی کند. در این مرحله جراحی لثه ضروری خواهد بود. درمان‌های اولیه‌ی بیماری پاکت پریودنتال، جرم‌گیری و هموار کردن سطح ریشه هستند. درمان‌های دیگر، انواع جراحی هستند که برای درمان بافت بیمار لثه صورت می‌گیرند.

علاوه بر جراحی‌هایی که جنبه‌ی درمانی دارند، برخی از جراحی‌های لثه با هدف ایجاد تغییر در ظاهر فرد و زیبایی بخشیدن به لبخند انجام می‌شوند.

انواع جراحی لثه

جراحی فلپ لثه یا کاهش پاکت پریودنتال (Gingival Flap Surgery or Pocket Reduction )

 

در صورتی که عمق پاکت‌های اطراف دندان به بیش از 5 میلی‌متر برسد، پریودنتیست با استفاده از جراحی فلپ لثه عمق پاکت پریودنتال را کاهش می‌دهد. اکثر بیمارانی که پریودنتیت متوسط تا وخیم در آنها تشخیص داده شود تحت این جراحی قرار می‌گیرند. پریودنتیست در بافت لثه برشی ایجاد خواهد کرد تا آن را از دندان جدا نماید. سپس با استفاده از یک دستگاه جرمگیری ماوراء صوت (ultrasonic scaling device) و نیز ابزارهای دستی برای برطرف نمودن جرم و پلاک از زیر پاکت‌ها، اقدام به پاکسازی عمق پاکت‌ها خواهد نمود.

جراحی عملکردی یا زیبایی لثه (Gingivectomy)

 

این نوع جراحی برای برداشتن بافت اضافی لثه مورد استفاده قرار می‌گیرد که ممکن است روی دندان رشد کرده باشد. از این طریق دسترسی بهتری به دندان وجود خواهد داشت در نتیجه تمیز نمودن آن ساده‌تر خواهد بود. پریودنتیست با بی‌حس نمودن بافت لثه‌ی بیمار بخش‌های اضافی لثه را برش خواهد داد و آنها را حذف خواهد کرد.

جراحی ترمیم پلاستیک لثه یا پیوند بافت نرم (Gingivoplasty or Soft Tissue Graft)

 

این نوع جراحی برای تغییر شکل لثه‌ی سالم اطراف دندان انجام می‌شود تا ظاهر آن را بهبود بخشد. در صورتی که فرد به تحلیل لثه مبتلا باشد، در جاهایی که لثه از روی دندان عقب رفته باشد می‌توان با استفاده از جراحی ترمیم پلاستیک لثه آن را اصلاح نمود. با استفاده از پیوند لثه می‌توان از سقف دهان بافتی برداشت و آن را به اطراف دندانی بخیه نمود که لثه‌ی روی آن تحلیل رفته است.

جراحی بازسازی (Regeneration)

 

در این نوع جراحی، پریودنتیست بخشی از لثه که با تجمع باکتری بیمار شده است را برش می‌دهد و با کنار زدن آن باکتری‌های انباشته شده را تخلیه می‌نماید سپس پروتئین‌های پیوند استخوان، غشاء و تقویت کننده‌ی رشد بافت لثه (یا ترکیبی از این سه) را در محل برش خورده قرار می‌دهد تا به بازسازی بافت لثه کمک کند در حدی که اطراف دندان‌ها را بپوشاند.

جراحی افزایش طول تاج دندان (Crown lengthening)

 

طی فرایند جراحی افزایش طول تاج دندان، پریودنتیست بافت لثه‌ی روی دندان‌ها را برداشته سپس بخشی از آن را با استفاده از جراحی حذف می‌کند تا طول ظاهری دندان افزایش یابد. این نوع جراحی از جمله جراحی‌های زیبایی است که البته برای درمان بیماری لثه نیز کاربرد دارد.

اغلب تصور می‌کنیم بیماری لثه شرایطی است که مختص بزرگسالان می‌باشد، اما صحت ندارد. نوجوانان و حتی کودکان کم سن‌تر نیز در معرض خطر بیماری لثه، از موارد شدید تا خفیف آن، قرار دارند که ممکن است نیاز به درمان داشته باشند. در صورتی که این مشکل در این سن برطرف نشود، می‌توان موارد بیماری لثه در افراد زیر 18 سال را نیز به 50 درصد افراد بزرگسالی افزود که با این بیماری(بیماری لثه در کودکان) دست به گریبان هستند.

بیماری لثه در کودکان چیست؟

 

بیماری لثه شرایطی است که از انباشته شدن باکتری و باقی‌مانده‌ی مواد غذایی روی دندان‌ها ایجاد می‌شود که نتیجه‌ی آن تشکیل یک لایه‌ی چسبناک تحت عنوان پلاک روی دندن‌ها می‌باشد. پلاک روی دندان با سفت شدن تبدیل به رسوب می‌شود و منجر به جذب پلاک‌های بیشتر می‌شود. در نهایت، این شرایط منجر به قرمزی و تورم لثه‌ها می‌شود. تشدید این وضعیت می‌تواند باعث لق شدن دندان‌ها شود زیرا به بافت نرم و استخوان زیر دندان آسیب می‌رساند. ابتلا به بیماری جدی لثه در کودکان چندان شایع نیست، اما موارد خفیف آن چندان دور از انتظار نیست.

علائم و نشانه‌های بیماری لثه در کودکان

علائم اولیه‌ی بیماری لثه عبارتند از پف کردن و قرمز و متورم شدن لثه‌ها. لثه‌ها حین زدن مسواک یا کشیدن نخ دندان به راحتی خونریزی خواهند کرد. بوی بد دهان مزمن که با زدن مسواک و کشیدن نخ دندان هم بهبود پیدا نمی‌کند نیز یکی از علائم این عارضه است. با پیشرفت بیماری، ممکن است دندان‌هایی که در کودک رشد می‌کنند لق شوند. در بخش‌هایی از زیر لثه‌ی اطراف دندان که پلاک به تدریج روی هم انباشته می‌شود، ممکن است پاکت پریودنتال ایجاد شود. پاکت پریودنتال به افزایش عمق شیار بین لثه و دندان‌ها در نتیجه‌ی تخریب بافت آن در اثر تجمع باکتری اطلاق می‌گردد.

علل بیماری لثه در کودکان

نوجوانان ممکن است طی دوران بلوغ خود مشکلات لثه را تجربه کنند. افزایش سطح پروژسترون و احتمالا استروژن می‌تواند منجر به افزایش جریان خون در لثه‌ها شود که باعث افزایش حساسیت آنها خواهد شد. در مورد کودکان، اصلی‌ترین علت بیماری لثه عدم رعایت بهداشت دهان و دندان است. با این حال، برخی بیماری‌های خاص نیز می‌توانند موجب تشدید این عارضه در کودکان شوند، بیماری‌هایی از قبیل دیابت نوع 1، سندروم کیندلر – Kindler syndrome (نوعی اختلال وراثتی با نشانه‌هایی همچون تاول‌های پوستی، حساسیت به نور، چروک شدن پوست در دوران نوزادی، آتروفی لثه و دندان‌های ضعیف و نارس)، سندروم داون – Down syndrome و سندروم پاپیلون لفور – Papillon–Lefèvre syndrome (اختلالی مادرزادی با علائم افزایش ضخامت لایه‌ی شاخی پوست کف دست و پا و نیز بیماری پیشرفته پریودنتال در دندان‌های شیری و دائمی). ژنتیک نیز می‌تواند خطر ابتلا به بیماری لثه در کودکان را افزایش دهد، بنابراین اگر در پیشینه‌ی خانوادگی خود سابقه‌ی بیماری لثه را دارید، حتما آن را با دندانپزشک کودک خود در میان بگذارید.

درمان و پیشگیری از بیماری لثه در کودکان

 

نخستین گام در پیشگیری از بیماری لثه در کودکان ترغیب آنها به حفظ بهداشت دهان و دندان است. کودک شما باید حداقل دو مرتبه در روز مسواک بزند. در کنار آن، عادت کشیدن نخ دندان حداقل یک مرتبه در روز نیز می‌تواند کمک‌کننده باشد. پیشنهاد می‌شود کودک خود را از یک سالگی نزد دندانپزشک ببرید. پس از آن مراجعه‌ی 6 ماه یک بار به دندانپزشک برای چکاپ و پاکسازی دندان‌ها ضروری است. بعلاوه، تلاش کنید در زمینه‌ی مراقبت از دهان و دندان، الگوی خوبی برای کودک خود باشید.

اگر کودک شما به موارد خفیف بیماری لثه دچار شد، می‌توان از طریق پاکسازی تخصصی دندان‌ها و با حفظ عادات بهداشت دهان و دندان آن را درمان نمود. اما در صورت تشدید این شرایط، ممکن است انجام درمان بیماری لثه برای کودک ضرورت پیدا کند که شامل پاکسازی عمیق، شستشوی دهان و مصرف آنتی‌بیوتیک و دیگر داروها می‌باشد. در موارد پیشرفته، ممکن است انجام جراحی ضروری باشد.