به نظر می رسد نرخ ابتلای افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید (RA) به بیماری پریودنتال بیشتر باشد، که می تواند شامل التهاب لثه (ژنژیویت) و عفونت بافت های نگهدارنده دندان (پریودنتیت) باشد. جالب است که تحقیقات نشان داده اند که افراد مبتلا به بیماری لثه شدیدتر، آرتریت روماتوئید شدیدتری نیز دارند و این ارتباط به یک عامل مشترک باز می گردد: التهاب مداوم.

بیماری پریودنتال درمان نشده علاوه بر خطراتی که برای سلامت دندان های شما دارد، از جمله از دست دادن دندان، بعلاوه ممکن است از اثربخشی برخی از داروهای آرتریت روماتوئید نیز بکاهد.

آرتریت روماتوئید چگونه روی دندان های شما تأثیر می گذارد؟

ارتباط بین آرتریت روماتوئید و بیماری پریودنتال به خوبی ثابت شده است. آرتریت روماتوئید یک بیماری التهابی خود ایمنی سیستمیک است، و به طور کلی، نرخ ابتلای افراد مبتلا به بیماری پریودنتال به بیماری های التهابی مزمن بسیار بیشتر است.

برخی تحقیقات نشان داده اند که احتمال ابتلای افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید به بیماری لثه چهار برابر بیشتر از افرادی است که آرتریت روماتوئید ندارند و به نظر می رسد بیماری لثه آنها شدیدتر باشد. بیماران جوان مبتلا به آرتریت روماتوئید به اندازه افراد بزرگسال در معرض خطر ابتلا به بیماری پریودنتال قرار دارند.

التهاب تنظیم نشده در بدن یک نشانگر برای هر دو بیماری است، اما از آنجا که ارتباط مستقیمی بین آنها وجود دارد، به نظر می رسد یک واسطه التهابی مشترک وجود داشته باشد.

پورفیروموناس ژنژیوالیس (Porphyromonas gingivalis) P. gingivalis یکی از باکتری های اصلی مسئول بیماری لثه است، که همچنین یکی از عوامل شناخته شده در شروع آرتریت روماتوئید است. در واقع، وجود P. gingivalis می ‌تواند منجر به شروع زودتر، پیشرفت سریع تر و شدت بیشتر آرتریت روماتوئید، از جمله افزایش آسیب به استخوان و غضروف شود.

بیماری پریودنتال در حال حاضر یک عامل خطر برای آرتریت روماتوئید تلقی می شود. به نظر می رسد که شدت بیماری پریودنتال با افزایش فعالیت بیماری آرتریت روماتوئید تسریع پیشرفت آن همراه باشد.

بیماری پریودنتال همچنین می تواند خطر ابتلا به بسیاری از دیگر مشکلات سلامتی از جمله بیماری قلبی، سکته مغزی، دیابت و بیماری مزمن کلیوی را افزایش دهد.

علائم بیماری پریودنتال

بسیار مهم است که بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید با بیماری پریودنتال و علائم آن آشنایی داشته باشند.

بین دندان و لثه ها یک شکاف V شکل به نام شیار وجود دارد. بیماری پریودنتال درست زیر خط لثه درون این شیار را مورد حمله قرار می دهد و می تواند باعث از بین رفتن پیوند بین دندان و بافت های حمایت کننده آن شود. همانطور که بافت ها آسیب بیشتری می بینند، شیار گسترش می یابد و به یک پاکت تبدیل می شود. در بیماری پریودنتال شدید، پاکت می تواند نسبتاً عمیق باشد.

ژنژیویت و پریودنتیت دو مرحله از بیماری پریودنتال هستند. ژنژیویت به عنوان شکل کمتر شدید بیماری پریودنتال تلقی می شود، زیرا در آن تنها لثه ها درگیر می شوند و برگشت پذیر است. پریودنتیت مخرب تر و شدیدتر از ژنژیویت تلقی می شود. ژنژیویت درمان نشده می تواند منجر به بروز پریودنتیت شود.

به علائم بیماری پریودنتال توجه داشته باشید، از جمله:

• لثه هایی که به راحتی خونریزی می کنند (مثلاً هنگام مسواک زدن).
• لثه های قرمز، حساس یا متورم.
• لثه هایی که تحلیل رفته اند یا از روی دندان ها کنار رفته اند.
• یک مشکل مداوم با بوی بد دهان یا حس چشایی که به نظر می رسد خاموش است.
• لق شدن دندان ها
• تغییر در بایت
• تغییر در تناسب پروتزهای پارسیل

به نظر می رسد در بیماران دارای خونریزی و تورم لثه، سطوح فعالیت بیماری آرتریت روماتوئید بالاتر باشند.

این امکان وجود دارد که بیماری پریودنتال بدون هیچ علامت هشدار دهنده ای شروع به گسترش کند. به همین دلیل است که چکاپ هاس منظم دندانپزشکی برای افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید بسیار مهم هستند. اگر فقط زمانی که دندان درد دارید به دندانپزشک مراجعه کنید، ممکن است علائم اولیه بیماری پریودنتال که دندانپزشک شما مشاهده می کند را از دست دهید.

آرتریت روماتوئید و بیماری لثه

کنترل و مدیریت بیماری پریودنتال

مدیریت مداوم بهداشت دهان و دندان ها و درمان هر گونه مشکل دندان یا لثه، برای بیماران کلیدی است. تحقیقات نشان می دهند که بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید که به بیماری پریودنتال نیز مبتلا هستند که تحت درمان غیرجراحی پریودنتال قرار می گیرند، “بهبود قابل توجهی” را در نتایج آرتریت روماتوئید خود تجربه کردند.

مطمئن شوید که شما:

• دندان های خود را دو بار در روز مسواک بزنید و یک بار در روز بین دندان های خود را تمیز کنید.
• به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنید و مطمئن شوید که سوابق پزشکی شما به خوبی ثبت شده اند تا بتوانید مراقبت های لازم را دریافت کنید. این امکان وجود دارد که دندانپزشک شما بخواهد با توجه به شدت آرتریت روماتوئید شما، دفعات بیشتری شما را ببیند.
• سیگار نکشید. سیگار باعث افزایش التهاب در بدن شما می شود و می تواند بیماری لثه و آرتریت روماتوئید شما را بدتر کند.

علاوه بر این، مطمئن شوید که به طرح درمان آرتریت روماتوئید خود پایبند هستید. از آنجا که این داروها می توانند به فرو نشاندن التهاب کمک کنند، آنها ممکن است به پیشگیری از بروز بیماری پریودنتال کمک کنند و در عین حال علائم آرتریت روماتوئید شما را نیز بهبود بخشند.

سخن پایانی

با توجه به ارتباط ثابت شده بین آرتریت روماتوئید RA و سلامت لثه و دندان ها، بسیار مهم است که بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید سلامت پریودنتال خود را به صورت روزانه تحت نظارت داشته باشند، و بهداشت دهان و دندان ها را رعایت کنند و با دندانپزشک همکاری کنند تا یک برنامه بهداشتی دهان و دندان را با انتظار کاهش التهاب برای هر دو بیماری های لثه و آرتریت روماتوئید ایجاد کنند. کاهش شدت و کند کردن پیشرفت هر دو بیماری از اهداف درمان است. دندانپزشک و روماتولوژیست شما می توانند با راهنمایی شما به درمان شما کمک کنند.

کاشت ایمپلنت با وجود بیماری لثه

مشخصه ویژه بیماری پریودنتال از دست رفتن بافت لثه و استخوانی است که دندان ها را حمایت می کند. این مشکل یک بیماری خود ایمنی ناشناخته، یا با منشاء درست درک نشده است، اما ژنتیکی است و در اکثر موارد، وقتی وخیم می شود، قابل پیشگیری یا متوقف شدن نیست. نگرانی اصلی از دست رفتن همه دندان ها و استخوان فک است. بیماری لثه بیماری پیوند بین دندان ها و استخوان فک است. این پیوند الیاف پریودنتال لیگامان (یا PDL) نامیده می شود. وقتی دندان کشیده می شود، بیماری از بین خواهد رفت زیرا دیگر هیچ PDL وجود ندارد. اگر دندان ها کشیده نشوند، از بین رفتن استخوان ادامه خواهد داشت. وقتی بیماری لثه پیشرفت می کند و از بین رفتن استخوان گرانبها ادامه دار می شود، کاشت ایمپلنت دندانی، اگر غیر ممکن نباشد، می تواند دشوار باشد.

گاهی اوقات با بیماری لثه، بهترین اقدامی که می توان انجام داد جایگزینی همه دندان ها با ایمپلنت های دندانی است، قبل از آنکه بیماری موجب از بین رفتن همه استخوان فک شما شود.

کاشت ایمپلنت دندانی پس از بیماری لثه

مقایسه بیماری پریودنتال موضعی و بیماری لثه کل دهان

بیماری پریودنتال معمولاً یا به همه دندان ها یا به تنها چند دندان آسیب جدی وارد خواهد کرد. این آسیب از طریق از دست رفتن شدید استخوان ایجاد خواهد شد تا جایی که دندان ها لق خواهند شد و خواهند افتاد. در مورد موضعی بودن بیماری لثه، بیماری معمولاً تنها به جلوی دهان و دندان های مولر اول و دوم محدود است.

در موارد وخیم تر بیماری لثه، کشیدن دندان و جایگزین کردن آن با یک ایمپلنت از پیشرفت بیشتر تحلیل استخوان پیشگیری خواهد کرد.

در این موارد بیماری لثه و بیماری پریودنتال وخیم، معمولاً بهتر است دندان ها کشیده شوند و یک ایمپلنت دندانی دائمی جایگزین آن شود. برای مواردی که بیماری لثه کل دهان را فرا گرفته است، معمولاً بهتر است همه دندان های طبیعی کشیده شوند و ایمپلنت های تمام فک جایگزین آنها شوند قبل از آنکه مقدار قابل توجهی از استخوان ارزشمند فک تحلیل برود. به طور کلی، گزینه هایی که برای ایمپلنت های تمام فک وجود دارند دو نوع هستند که عبارتند از:

1. ایمپلنت های دندانی تمام فک مانند ایمپلنت های All on 4. یا این امکان وجود دارد که همه دندان ها را با ایمپلنت های تکی و بریج های کوچک بر پایه ایمپلنت تعویض کرد.
2. پروتزهای مصنوعی یا دنچر بر پایه ایمپلنت.

دندان های شما نقش حیاتی در سلامت عمومی شما ایفا می کنند. هدف اصلی ما نجات دندان های طبیعی به هر قیمتی است. با این حال، بیماری لثه و بیماری پریودنتال موجب تضعیف دندان های شما می شوند اگر پاکسازی و مسواک زدن دندان ها به درستی انجام نشود. دندان ها با کمک فیبرها یا لیگامان های طبیعی خاصی در جای خود نگه داشته می شوند. این الیاف های لیگامان پریودنتال دندان ها را از تمام جهات در بر می گیرند و در جویدن و گاز زدن غذا کمک می کنند. وقتی بیماری لثه آغاز می شود، با کمک یک پاکسازی ساده دندان ها در مطب دندانپزشکی قابل درمان است، اما اگر پیشرفت کند و الیاف پریودنتال لیگامان را در بر بگیرد تا جایی که استخوان اطراف دندان ها در معرض خطر قرار بگیرد، عاقلانه تر آن است که دندان بیمار کشیده شود و یک ایمپلنت دندانی جای آن را بگیرد.

کاشت ایمپلنت دندانی پس از بیماری لثه

استخوان فک در موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی چه اهمیتی دارد؟

استخوان سالم فک برای موفقیت آمیز بودن کاشت ایمپلنت های دندانی به عنوان جایگزین دندان های طبیعی از دست رفته از اهمیت ویژه ای برخوردار است. استخوان محلی است که ایمپلنت دندانی را در بر می گیرد و آن را تا پایان عمر نگه می دارد. استخوان فک است که پیوند بیولوژیکی را ایجاد می کند و داخل فضاهای اطراف ایمپلنت دندانی رشد می کند. هیچ الیاف پریودنتال لیگامانی اطراف ایمپلنت دندانی وجود ندارد. حفظ استخوان در موفقیت ایمپلنت های دندانی و احیاء لبخند، جویدن، گاز زدن، خوردن، و همه عملکردهای دندان را در آینده تضمین می کند.

کاشت ایمپلنت دندانی پس از بیماری لثه

آیا باید هر چه سریع تر برای کشیدن دندانی که بیماری لثه دارد اقدام کرد؟

اگر دندانپزشک شما دندان های شما را معاینه کند و به شما بگوید که بیماری پریودنتال پیشرفت کرده است تا جایی که نتایج درمان امیدوار کننده نیستند، پس شما قطعاً باید به فکر کشیدن چنین دندان هایی باشید. این اقدام بسیار مهم است، زیرا الیاف پریودنتال لیگامان بیمار شروع به آسیب رساندن به بافت های استخوانی اطراف دندان بیمار می کند و در نهایت کاشت موفقیت آمیز ایمپلنت دندانی در آینده دشوار خواهد شد.

برای کاشت موفق ایمپلنت دندانی در آینده، دندان بیمار چگونه باید کشیده شود؟

شما باید یک متخصص کاشت ایمپلنت های دندانی با تجربه پرداختن به چنین مواردی پیدا کنید. بسیار مهم است که حفره استخوانی جای دندان در طول کشیدن دندان حفظ شود. جراح ایمپلنت شما باید مراقب باشد و دانش لازم برای پرداختن به چنین موقعیت هایی را داشته باشد دندان قروچه و فشردن و ساییدن دندان ها روی یکدیگر می تواند با بیماری لثه ارتباط داشته باشد.

کاشت ایمپلنت دندانی پس از بیماری لثه

پس از کشیدن دندان، چه مدت باید برای کاشت ایمپلنت جایگزین صبر کرد؟

بهتر است پس از کشیدن دندانی که بافت اطراف آن بیمار بوده است بلافاصله برای کاشت ایمپلنت جایگزین اقدام کنید. برای حفظ حداکثر کیفیت استخوان حفره برای کاشت موفق ایمپلنت دندانی، هیچ زمانی نباید تلف شود. با این حال، اگر جراح ایمپلنت شما احساس کند که برای بهبود بیماری، لازم است مقداری زمان داده شود، باید دستور العمل وی را دنبال کنید. آیا این برای کاشت ایمپلنت پس از بیماری پریودنتال ممکن است؟ آیا فردی که بیماری لثه دارد می تواند از ایمپلنت های دندانی بهره مند شود؟

فاصله انداختن بین کشیدن دندان و کاشت ایمپلنت چه مشکلاتی ایجاد میکند؟

• مشکل در غذا خوردن، نوشیدن، حرف زدن، و عملکردهای اساسی دندان ها.
• از دست رفتن اعتماد به نفس در اجتماع.
• از دست رفتن عزت نفس.
• جابجا شدن و کج شدن دندان ها به سمت فضای حفره خالی دندان که با از دست رفتن دندان به جای مانده است و باعث خواهد شد قرار دادن جایگزین به جای آن در آینده دشوار شود.
• گیر کردن ذرات غذا در فضای خالی که منجر به بروز بیماری لثه و استخوان خواهد شد.
• بیرون آمدن و رشد بیش از حد و بلند شدن دندان های مقابل که باعث خواهد شد ظاهر بدی داشته باشند و در نهایت لق و جابجا شوند.
• مشکلات در تماس های معمولی دندان ها و بایت.
• از دست رفتن و تحلیل رفتن استخوان فک.

کاشت ایمپلنت دندانی پس از بیماری لثه

اگر استخوان فک در نتیجه بیماری پریودنتال آسیب ببیند آیا شانس دریافت ایمپلنت وجود دارد؟

سالم بودن استخوان حفره داخل فک برای کاشت موفق ایمپلنت های دندانی لازم است و با کشیدن هر چه سریع تر دندان بیمار باید حفظ شود. اگر بیماری پریودنتال پیشرفت کند و به استخوان فک آسیب برساند، احتمالاً نیاز است طی فرایند پیوند، استخوان مصنوعی اضافی به آن افزوده شود تا استخوان سالم حفره احیاء شود. برای کاشت ایمپلنت های دندانی پس از بیماری پریودنتال، جراح ایمپلنت شما با دقت شرایط، ارتفاع، و کیفیت استخوان را بررسی خواهد کرد، و تصمیم خواهد گرفت قبل از کاشت ایمپلنت دندانی، جایگذاری استخوان مصنوعی نیاز است یا خیر.

بیماری پریودنتال چیست؟

بیماری پریودنتال شایع ترین بیماری مزمن در سراسر دنیا است. بیماری پریودنتال که بیماری لثه نیز نامیده می شود، علت اصلی از دست رفتن دندان است. بیماری لثه زمانی آغاز می شود که باکتری های طبیعی دهان روی دندان ها شکل می گیرند، جایی که خط لثه ها با دندان ها برخورد پیدا می کند. در واکنش به تجمع باکتری ها در خط بثه ها، لثه ها ملتهب می شوند. مشخصه ویژه مرحله ابتدایی بیماری تورم لثه ها است که ژینژیویت نامیده می شود. در طول “ژینژیویت” تجمع باکتری ها  در بالای خط لثه ها صورت می گیرد. ژینژیویت پیشرفت می کند تا به پریودنتیت تبدیل می شود، زمانی که باکتری ها اتصال لثه ها به دندان ها را از بین می برند و رو به پایین و به سمت زیر خط لثه ها حرکت می کنند، آنجا را تخریب می کنند و موجب خوردگی استخوان حمایت کننده دندان می شوند. بنابراین، اگر شما بیماری پریودنتال را دارید، آیا این بیماری به همین سادگی است یا خیر؟

بیماری لثه پیچیده و خود ایمنی است

بیماری پریودنتال ساده نیست، بلکه بیشتر یک بیماری پیچیده خود ایمنی است. وقتی باکتری ها (با نام مستعار “پلاک” یا “تارتار”) زیر خط لثه تجمع می کنند، از خود سم آزاد می کنند و می توانند موجب التهاب استخوان و لثه شوند. باکتری ها و سموم از طریق بافت نازک تر زیر خط لثه می توانند وارد جریان خون نیز شوند و باعث بروز دیگر بیماری های سیستمیک شوند یا به آنها ربط داشته باشند. در طول روند پیشرفت بیماری لثه، سیستم ایمنی شروع به چرخش در برابر دندان ها می کند. سیستم ایمنی بدن حمله به دندان ها را آغاز می کند، وضعیتی که در آن استخوان از اطراف دندان ها تحلیل می رود و در نهایت دندان ها سست می شوند و می افتند.

گاهی اوقات بیماری همه دندان ها را مورد حمله قرار می دهد، اما اغلب تنها چند دندان درگیر می شوند. بیماری پریودنتال همه افراد را، و همه افراد را نیز به یک صورت تحت تأثیر قرار نمی دهد. در حقیقت، برخی افراد که بهداشت دهانی خود را به خوبی رعایت نمی کنند، ممکن است تنها شکل خفیفی از ژینژیویت را بگیرند که هرگز پیشرفت نمی کند و به پریودنتیت بازگشت ناپذیر تبدیل نمی شود. بیماری پریودنتال، مانند برخی دیگر از بیماری های خود ایمنی، دارای یک مؤلفه ژنتیکی نیز هست، زیرا افراد خاص بیشتر از دیگران به آنها مبتلا می شوند.

کاشت ایمپلنت دندانی پس از بیماری لثه

عواملی که موجب وخیم تر شدن بیماری پرودنتال می شوند:

• مصرف تنباکو
• ژنتیک
• استرس
• داروها
• دندان قروچه (ساییدن و فشردن دندان ها روی یکدیگر)
• دیابت ها
• تعذیه ضعیف

سلامت لثه و رژیم غذایی

رژیم غذایی در کنترل بیماری پریودنتال از اهمیت ویژه ای برخوردار است زیرا باکتری های موجود در دهان از قند موجود در آنچه می خورید تغذیه می کنند و از آن برای تولید انرژی و تولید مثل استفاده می کنند. وقتی بهداشت دهان ضعیف باشد و رژیم غذایی سرشار از قند باشد، رشد باکتری هایی افزایش پیدا می کند که باعث پیشرفت بیماری می شوند. استرس نیز عامل اصلی است. استرس + قند = کاهش اسیدیته دهان و افزایش بیماری لثه.

بدن انسان برای کمک به سوخت و ساز خود به ویتامین ها و مواد معدنی نیاز دارد. رژیم غذایی سرشار از فیبر و میوه و سبزیجات به طور طبیعی به معکوس کردن کردن بیماری پریودنتال کمک می کند. اسیدهای چرب ضروری و پروتئین ها، انرژی لازم برای کمک به ساخت سلول های حیاتی را فراهم می کنند. برای معکوس کردن طبیعی روند بیماری لثه، ما باید خود را نظم دهیم تا عادات غذایی سالم تری را حفظ کنیم (از غذاهای فراوری شده دوری کنیم) و استرس را به حداقل برسانیم.

کاشت ایمپلنت دندانی پس از بیماری لثه

ویتامین ها و مکمل ها برای بیماری لثه

ویتامین C

ویتامین C یک ویتامین مهم برای داشتن لثه های سالم است. به نظر می رسد که این ویتامین با باکتری ها مبارزه می کند و شکل گیری بافت جدید لثه ها را تحریک می کند. علاوه بر این، ویتامین C التهاب و عفونت را در طول پیشرفت بیماری پریودنتال کاهش می دهد. سبزیجات غنی از ویتامین C شامل پرتقال، گریپ فروت، گوجه، کلم بروکلی، گل کلم، طالبی، توت فرنگی، و مارچوبه اشاره کرد. دوز توصیه شده روزانه ویتامین C سه مرتبه 1000 میلی گرمی است.

بیماری لثه، ژنژیویت، و پریودنتیت

ژنژیویت Gingivitis بیماری است که بیشتر از آنچه فکر می کنید شیوع دارد. حدود 50% از افراد بزرگسال آمریکایی به شکلی از بیماری لثه مبتلا هستند. گرچه این مشکل کاملاً شایع است، اما اگر درمان نشود، می تواند به شرایط جدی تری به نام پریودنتیت periodontitis یا بیماری لثه تبدیل شود.

بیماری لثه، که تحت عنوان بیماری پریودنتال نیز شناخته می شود، نوعی عفونت لثه است که دندان ها را احاطه می کند. این بیماری یکی از اصلی ترین علل از دست رفتن دندان در افراد بزرگسال است. زیرا کمابیش بدون درد است، و بسیاری از بیماران حتی نمی دانند که به این بیماری مبتلا هستند. طی هر بار که برای چکاپ منظم به دندانپزشک مراجعه می کنید، دندانپزشک با اندازه گیری فضای بین دندان ها و لثه ها، به دنبال علائم و نشانه های بیماری پریودنتال نیز خواهد بود.

تنها ظاهر لثه ها نقش مهمی در زیبایی کلی لبخند، ایفا می کند. سلامت لثه ها برای سلامت عمومی خوب دندان ها نقش حیاتی دارد. نتایج برخی مطالعات حاکی از این هستند که بین بیماری پریودنتال و بیماری های لثه، مشکل در کنترل قند خون و زایمان های زودرس، و تولد نوزادان با وزن اندک، ارتباط وجود دارد.

بیماری لثه در مرحله ابتدایی خود ممکن است مانند یک مشکل جدی به نظر نرسد، و ممکن است شما در مراحل ابتدایی حتی متوجه آن نشوید، یا ممکن است آن را به نوعی حساسیت ربط دهید. با این حال، بیماری لثه چیزی نیست که بتوان آن را دست کم گرفت. به مرور زمان، می تواند منجر به بروز مشکلات جدی برای سلامتی شود. بیماری لثه می تواند منجر به بروز مشکلاتی مانند درد، تحلیل لثه، از دست رفتن دندان، و تحلیل استخوان شود.

بهداشت دهانی خوب می تواند به پیشگیری از بیماری لثه کمک کند، اما عوامل دیگری نیز هستند که می توانند در بروز مشکل نقش داشته باشند. به محضی که باکتری ها لثه ها را مورد حمله قرار می دهند و پاکت پریودنتال بوجود می آید، با رعایت بهداشت دهان و دندان ها به تنهایی نمی توان از شر این مشکل رها شد.

بوی بد دهان و بیماری لثه

گزینه های درمان مشکلات لثه

اگر دندانپزشک بیماری لثه را در شما تشخیص داده است، بسته به جزئیات وضعیت شما و وخامت آن، گزینه های درمان متعددی برای آن وجود دارد. دندانپزشک همیشه با غیر تهاجمی ترین گزینه کار خود را آغاز می کند، که غیر جراحی است. با این حال، در موارد جدی تر، ممکن است جراحی لازم باشد. دندانپزشک می تواند این باکتری ها را با فرایندی به نام تسطیح سطح ریشه برطرف کند. وقتی باکتری ها از لثه خارج شدند، می توانند بهبود پیدا کنند. شما می توانید با مسواک زدن و کشیدن نخ دندان درست نتایج را حفظ نمایید. در صورتی که بیماری لثه به ظاهر لثه های شما آسیب جدی و دائمی وارد کرده باشد، با کمک کانتور لثه می توانید زیبایی طبیعی آنها را بازگردانید.

درمان های غیر جراحی

نخستین خط دفاع در برابر بیماری لثه منحصر به فردترین نوع پاکسازی به نام “جرمگیری و تسطیح سطح ریشه” است. در این فرایند، نوعی ابزار پاکسازی آلتراسونیک برای زدودن پلاک ها و جرم ها از سطح دندان ها استفاده می شود، جاهایی که ممکن است ابزارهای پاکسازی معمولی قادر به دسترسی به آنها نباشند، از جمله زیر خط لثه، روی دندان ها، و اطراف ریشه های دندان ها.

پس از آن، سطوح زبر دندان ها و ریشه ها صاف و صیقلی می شوند. این کار باعث می شود سطوح سالم و پاکیزه ای بوجود بیایند که اتصال مجدد آنها به دندان ها را ساده تر نماید.

اگر قبل از آنکه بیماری لثه شدید شود به درمان آن بپردازید، جرمگیری و تسطیح سطح ریشه ممکن است تنها درمان هایی باشند که شما نیاز دارید. با این حال، مانند هر فرایند دندانپزشکی دیگری، مراقبت های بعدی از اهمیت ویژه ای برخوردارند. برای حفظ دندان در وضعیتی خوب، و پیشگیری از بروز مجدد بیماری لثه در آینده، باید به صورت روزانه هم مسواک زد هم نخ دندان کشید، رژیم غذایی سالم داشت، از استفاده از تنباکو خودداری کرد، و چکاپ های دندانی منظم داشت.

درمان های جراحی

در صورتی که بافت یا استخوان پیرامون دندان ها خیلی آسیب دیده باشد و نتوان آن را با درمان غیر جراحی درمان نمود، فرایندهای جراحی هستند که می توانند برای پیشگیری از آسیب های شدید و احیاء لبخند سالم از آنها استفاده کرد.

• کاهش عمق پاکت پریودنتال
• تولید مجدد بافت
• پیوند بافت نرم

بوی بد دهان و بیماری لثه

درمان بوی بد دهان

بوی بد دهان می تواند آزار دهنده باشد و منجر به بروز مشکلات اجتماعی و کاهش اعتماد به نفس شود. اکثر بوهای بد دهان در نتیجه فعالیت باکتری های غیر هوازی داخل دهان بوجود می آیند که داخل شیارهای روی زبان، و پاکت های لثه ها پنهان می شوند. برای درمان موفقیت آمیز بوی بد دهان، ابتدا باید به منشاء بروز آن پی برد.

دبریمان یا برش بافت آلوده و عفونی

خراش سطح زبان، که دبریمان Debridement نامیده می شود، کلید اصلی برای درمان بوی بد دهان است. شیارهای روی زبان، می توانند حجم زیادی از باکترهایی را در خود پنهان کنند که منجر به بروز بوی بد می شوند، حتی اگر مسواک زدن روی زبان بخشی از کارهای روزمره شما باشد. مسواک نمی تواند به عمق شیارهای سطح زبان نفوذ کند. به همین دلیل باید از ابزار خاصی به نام اسکرپر استفاده شود که هم انعطاف پذیر و هم موج دار است.

درمان بیماری لثه

بیماری لثه منجر به ایجاد پاکت هایی در اطراف لثه ها می شود که آنها نیز محلی برای پنهان شدن باکتری هایی می شوند که بوی بد تولید می کنند. پاکسازی لثه ها می تواند به پاکسازی این پاکت های مملو از باکتری کمک کند و به آنها اجازه دهد بهبود پیدا کنند.

بهبود در دراز مدت

برای از بین بردن بوی بد دهان در دراز مدت، باید مشکلات دندانی را از بین ببریم که زمینه را برای باکتری هایی فراهم می آورند که منجر به بروز بوی بد دهان می شوند. حفره ها و ترک های دندانی نیز مانند هر فضای ایجاد شده دیگری در نتیجه اقدامات دندانپزشکی ضعیف، مانند پر شدگی ها یا روکش های دندانی که به خوبی با روی دندان تناسب ندارند، فضاهای بدون اکسیژنی هستند که همچنان محل انباشته شدن و رشد باکتری های غیر هوازی خواهند بود.

شایعات درمورد بوی بد دهان

اغلب در تلاش برای درمان بوی بد دهان، افراد بدترین دشمنان خود هستند. محصولات بر پایه الکل، از جمله دهانشویه ها، تنها موجب خشکی دهان و موجب ایجاد فضای باکتری دوست غیر هوازی می شوند. اسپری های نعنایی و آدامس ها تنها پوششی روی بوی بد هستند و می توانند منجر به پوسیدگی شوند.