نوشته‌ها

تیتانیوم به شهرت زیادی دست یافته است و با موفقیت توانسته است جایگاه خود را در میان موادی پیدا کند که برای ساخت ایمپلنت های دندانی استفاده می شوند. هم در زمینه های پزشکی و هم دندانپزشکی، تیتانیوم و آلیاژهای آن به عنوان ابزارهای زیست پزشکی، به موفقیت رسیده اند. علیرغم موفقیت چشمگیر این فلز در این زمینه، شواهدی مبنی بر حساسیت برخی افراد به این فلز وجود دارد، اما منابعی که برای تشخیص حساسیت تیتانیوم استفاده می شوند بسیار محدود هستند. که نیاز است به ابداع راهکارهای جدید و دقیق برای تشخیص زود هنگام حساسیت به تیتانیوم و یافتن ماده ای سازگار با بدن انسان که بتوان از آن به عنوان جایگزین تیتانیوم استفاده کرد، توجه ویژه داشت.

 

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

 

فلز ضد زنگ نخستین فلزی بود که با موفقیت به عنوان ایمپلنت دندانی مورد استفاده قرار گرفت. پس از آن، آلیاژهای بر پایه کبالت به نام ویتالیوم Vitallium، برای کاربردهای پزشکی ابداع شدند. تیتانیوم و آلیاژهای آن در چند دهه اخیر به طور گسترده برای ایمپلنت های دندانی و جزء مصنوعی (زیبایی) که روی آنها قرار می گیرند استفاده شده اند. به لحاظ اقتصادی، تیتانیوم خالص (CpTi) به طور ویژه برای کاربرد به عنوان ایمپلنت های دندانی داخل استخوان استفاده می شود. در حال حاضر چهار درجه CpTi و یک نوع آلیاژ تیتانیوم وجود دارد که به طور ویژه برای ایملنت های دندانی ساخته شده اند. این فلزات از 1 تا 5 درجه بندی شده اند. درجات 1 تا 4 غیر آلیاژی هستند، در حالی که درجه 5 آلیاژی است که 6% آلومینیوم و 4% وانادیوم (Ti6Al4V) دارد و محکم ترین آنها است.

به واسطه مقاومت بالای تیتانیوم در برابر خوردگی و ساییدگی در محیط های فیزیولوژیک، و سازگاری فوق العاده آن با بدن انسان که به آن یک لایه فیلم اکسید غیر فعال و پایدار می بخشد، به عنوان ماده ای تلقی می شود که برای کاربردهای داخل استخوانی بهترین انتخاب است.

 

 

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به آلیاژ تیتانیوم

واکنش آلرژیک یا حساسیت زیاد به عنوان واکنش ایمنی شدیدی تعریف می شود که زمانی اتفاق می افتد که با آنتی ژن های شناخته شده ای تماس پیدا می کنند. برای آنکه تیتانیوم واکنش آلرژیک خاصی ایجاد کند، باید دارای خواص آنتی ژنیک باشد و با ارگانیسم ها تماس پیدا کند. کاشت ایمپلنت های تیتانیومی و باقی ماندن آنها داخل بدن انسان، باعث می شود محیط داخلی بدن خیلی زیاد در معرض فلز قرار گیرد که ثابت شده است یون های تیتانیوم در بافت های پیرامون ایمپلنت های دندانی و ارتوپدیک، و نیز غدد لنفاوی منطقه ای و بافت های ریوی متمرکز می شوند.غلظت بین 100 و 300 ppm در بافت های پیرامون ایمپلنت های دندانی مشاهده شده اند، که اغلب با تغییر رنگ همراه بوده اند.

باید روش های جدید و دقیقی ابداع شوند که با کمک آنها بتوان حساسیت به ایمپلنت های دندانی را خیلی زود تشخیص داد و از سوی دیگر جایگزینی سازگار با بدن انسان یافت که بتوان آن را به جای تیتانیوم مورد استفاده قرار داد.

 

 

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

واکنش های آلرژیک به تیتانیوم

فلزات وقتی در اشکال یونی خود هستند، می توانند به پروتئین ها بچسبند و آنتی ژن های هاپتن haptenic را تشکیل دهند یا موجب آزاد سازی گرانول های ماستوسیت ها و بازوفیل ها شود، که می تواند منجر به بروز حساسیت زیاد نوع 1 یا 5 شود. منطقه دهان و صورت با واکنش های انواع 1، 3، و 5 همراه بوده اند. یکی از شایع ترین انواع آلرژی هایی که داخل حفره دهان مشاهده می شود نوع 5 است که در آن، مشخصه های ویژه مربوط به آلرژی می توانند از چند روز تا چند سال بهد از تماس با ماده حساسیت زا بروز پیدا کنند.

تست تشخیص آلرژی به فلز

قبل از کاشت ایمپلنت

تحقیقات نشان داده اند که بسیاری از بیماران از چندین آلرژی رنج می برند، و افرادی که سابقه آلرژی به فلز یا جواهرات دارند، بیشتر در معرض خطر واکنش حساسیتی زیاد به ایمپلنت های فلزی هستند. علاوه بر این، گرچه میزان آلرژی به تیتانیوم چندان شایع نیست، برای بیمارانی که دارای سابقه قبلی حساسیت هستند، ممکن است بتوان توصیه کرد بررسی آلرژی و تست آلرژی به فلز قبل از کاشت ایمپلنت ها برای آنها انجام شود، تا بتوان از شکست ایمپلنت های دندانی در نتیجه واکنش های آلرژیک به تیتانیوم جلوگیری کرد.

پس از کاشت ایمپلنت

شکست ایمپلنت های دندانی به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است، و مهمترین دلیل بروز آن بروز عفونت و وارد آمدن فشار روی ایمپلنت هستند. با این حال، توضیح برخی شکست های ایمپلنت های دندانی، از جمله پوسته پوسته شدن سریع و خود به خود ایمپلنت، یا شکست های پی در پی ایمپلنت در یک بیمار، که تحت عنوان “پدیده خوشه ای” شناخته می شود، بدون هیچ ریسک فاکتور تعریف شده ای مانند عفونت یا بارگذاری بیش از حد، دشوار است. محققان معتقدند در این موارد باید یک عامل تعیین کننده سیستمیک برای شکست وجود داشته باشد که شناسایی نشده است.

پس از کاشت ایمپلنت می توان واکنش آلرژیک را به طور منطقی، بر اساس علائم یا نشانه های همراه با آلرژی مانند خارش، کهیر، تورم در منطقه اوروفاشیال، برافروختگی دهان یا صورت، ضایعات اگزماتوز گونه ها یا ضایعات هایپرپلاستیک بافت نرم (مخاط اطراف ایمپلنت) مورد بررسی قرار داد. در این موارد، تست حساسیت باید انجام شود.

تست های تشخیصی برای حساسیت به تیتانیوم

تست های مختلفی هستندکه برای این منظور استفاده می شوند. مقایسه نتایج به دست آمده از مطالعات مختلف در رابطه با حساسیت به تیتانیوم کار دشواری است، زیرا برخی از آنها به استفاده از تست های “پَچ patch” اشاره می کنند، در حالی که برخی دیگر از تست “پریک prick” و آزمایش خون استفاده می کنند.

 

 

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

تست پچ

تا به امروز هیچ تست پچ استانداردی برای تیتانیوم ها ابداع نشده است، و واکنش های مثبت به تیتانیوم تنها به ندرت و با تست پوستی مشخص شده اند. حساسیت تست های پچ برای آلرژی نوع 5 به فلز حدود 75% نشان داده شده است. برخی محققان معتقدند محلول سولفور تیتانیوم 1/0% و 2/0% و کلراید تیتانیوم 1/0% و 2/0%، نشانگرهای موفقی برای تست های پوستی- پچ هستند و می توانند جایگزینی ارزشمند برای اکسید تیتانیومی باشند که معمولاً برای تست پچ استفاده می شود.

 

 

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

تست سنجش ایمنی لنفوسیت های حافظه MELISA

تست ملیسا MELISA (Memory lymphocyte immuno-stimulation assay test) این قابلیت را دارد که حساسیت به تیتانیوم و دیگر فلزات را مشخص نماید، اما تکثیر لنفوسیت ها را نمی توان به طور اختصاصی مورد بررسی قرار داد. داشتن یک تست خاص و حساس که به تشخیص حساسیت زا بودن یا آلرژی به تیتانیوم کمک کند بسیار ارزشمند است.

آزمایش خون

به شناسایی آلرژی نوع 5 کمک می کند.

 

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی

تست تحول لنفوسیت ها L.T.T

در شرایط آزمایشگاهی با آزمایش تست تحول لنفوسیت ها (L.T.T) می توان تکثیر لنفوسیت ها در پی تماس با مواد حساسیت زا را بر اساس پیوند تیمیدین های tritiated توسط لنفوسیت ها مورد بررسی قرار می دهد. برخی مؤلفان گزارش می دهند که ممکن است تکثیر لنفوسیت ها در بیماران غیر حساس اتفاق بیفتد که منجر به برخی نتایج مثبت کاذب می شود.

ایمپلنت های دندانی در سراسر دنیا به میلیون ها زن و مرد کمک کرده اند تا با بالاتر رفتن اعتماد به نفس خود، از زندگی بیشتر لذت ببرند و چهره خود را زیباتر کنند و پس از، از دست دادن دندان ها عملکرد دهان خود را بهبود ببخشند. و برای تعداد بسیار زیادی بیماران، فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی بی درد سر و بدون هیچ حادثه ای انجام شده است، بدون اینکه هیچ عوارض جانبی یا پیچیدگی یا مشکلی بروز پیدا کند. اما در موارد بسیار اندکی، بیماران ممکن است به فلز تیتانیومی استفاده شده در ایمپلنت های دندانی از خود آلرژی نشان دهند.

حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی

حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی

آلرژی به تیتانیوم چقدر شایع است؟

آلرژی به تیتانیوم بسیار نادر است و بر اساس یکی از مطالعاتی که در این زمینه انجام شده است، حدوداً در 6/0% از افرادی که کاشت ایمپلنت داشته اند رخ می دهد. به این معنا که، 8/1 میلیون نفر از مردم آمریکا ممکن است تا اندازه ای به تیتانیوم آلرژی داشته باشند. مطالعات دیگر حاکی از این هستند که واکنش های آلرژیک زیاد به تیتانیوم می توانند خیلی بیشتر باشند. وقتی این واکنش ها بروز می یابند، علائم آلرژی به تیتانیوم می توانند خفیف تا شدید باشند که شامل موارد زیر هستند:

  • شل شدن ایمپلنت ها (یا شکست فرایند کاشت ایمپلنت)
  • خارش یا کهیر
  • سوزش و تورم در بافت های نرم دهان
  • التهاب مزمن در بافت های لثه اطراف ایمپلنت
  • بروز مشکل در بهبود زخم
  • سندورم خستگی مزمن chronic fatigue syndrome
  • تورم یا التهاب آکنه مانند روی صورت
  • درد ماهیچه ها و مفاصل
  • مشکلات مربوط به اعصاب

گرچه خطر حساسیت و آلرژی به تیتانیوم می تواند بسیار اندک باشد، اما این واکنش ها می توانند تأثیرات چشمگیری روی سلامت عمومی بدن داشته باشند- که مسئله بعدی را بوجود خواهد آورد: چگونه می توان متوجه شد آیا فردی به تیتانیوم آلرژی دارد یا خیر؟

حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی

حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی

 

تست حساسیت آلرژی به ایمپلنت

بسیاری از موارد آلرژی، با یک روش ساده به نام تست پچ پوست skin patch test قابل تشخیص هستند. در این تست، موادی که احتمال آلرژی زا بودن آنها بالا است روی قسمت های بسیار کوچکی از پوست، معمولاً روی پشت، اعمال می شوند. سپس این قسمت ها با بانداژهای ضد آب پوشانده می شوند و برای مدتی به حال خود رها می شوند. پس از گذشت مدتی، همان قسمت های پوست، برای علائم حساسیت که حاکی از واکنش های آلرژیک پوست هستند، مورد بررسی قرار می گیرند. گرچه تست های پچ پوست برای برخی از انواع آلرژی ها مفید هستند، اما برای دیگر آلرژی ها، از جمله آلرژی به تیتانیوم چندان صحت ندارند. برای انجام تست آلرژی تیتانیوم، به تست دیگری به نام ملیسا MELISA نیاز است که مخفف Memory Lymphocyte Immunostimulation Assay می باشد. در این تست از یک نمونه بسیار اندک از خون فرد استفاده می شود تا حساسیت به تیتانیوم مورد بررسی قرار گیرد. طی این سنجش، گلبول های سفید خون از بقیه خون جدا می شوند، سپس در معرض تیتانیوم قرار می گیرند. طی چند روز، نمونه خون برای علائم واکنش های آلرژیک مورد بررسی قرار می گیرند. نسبت به تست های سنتی آلرژی پچ پوست، تست ملیسا قادر است نتایج صحیح تری ارائه نماید، مخصوصاً در مواردی که فلز با استخوان یا بافت نرم در تماس خواهد بود. در واقع، علاوه بر استفاده از آن در دندانپزشکی، از آن برای آزمایش آلرژی به فلزات قبل از جراحی تعویض مفصل نیز استفاده می شود، و در دیگر صنایع که آلرژی به فلزات مورد توجه است، کاربرد دارد. در جدول زیر مشاهده می کنید کدام فلزات را می توان با استفاده از تست ملیسا بررسی نمود.

حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی

حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی

تست ملیسا چقدر صحیح است؟

درستی تست ملیسا خیلی بیشتر از تست های پچ پوست است، زیرا ملیسا به جای نشان دادن نتایج تماس فلز با سطح پوست، نشان می دهد وقتی فلز با خون و بافت های داخلی بدن تماس پیدا می کند، چه واکنشی نشان می دهد. با این حال، هنوز هم مطالعاتی هستند که صحت تست و قابل اعتماد بودن آن را مورد بررسی قرار داده اند.

حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی

حساسیت و آلرژی به ایمپلنت تیتانیومی

 

در یکی از این مطالعات مشخص شد، 57% از بیمارانی که مدعی بودند به تیتانیوم حساسیت دارند، به دیگر فلزات، شامل نیکل نیز واکنش نشان دادند. این نتیجه نگران کننده است زیرا، حتی خالص ترین تیتانیوم هم رگه هایی از نیکل در خود دارد. به این معنا که اگر شما به نیکل آلرژی دارید، ممکن است به ایمپلنت های دندانی که در آنها از این فلز استفاده می شود نیز واکنش آلرژیک نشان دهید. آلرژی به نیکل بسیار شایع است؛ در واقع، پس از پیچک های سمی، آنها شایع ترین علل خارش های پوستی آلرژیک هستند.

ایمپلنت های دندانی زیرکونیا

ایمپلنت های دندانی زیرکونیا

ایمپلنت های دندانی زیرکونیا: جایگزینی برای تیتانیوم

اگر تست شما نشان دهنده حساسیت شما به تیتانیوم باشد چه باید کرد؟ آیا به این معناست که باید کاشت ایمپلنت را فراموش کنید و به فکر استفاده از بریج یا پروتزهای دندانی باشید؟ خیر. برای بیمارانی که جواب تست آلرژی آنها به تیتانیوم مثبت است، ایمپلنت های دندانی زیرکونیا می توانند راهکارهای خوبی باشند. زیرکونیا به جای تیتانیوم، در اصل از سرامیک ساخته شده است. در نتیجه، نیاز نیست نگران واکنش های آلرژیک باشید. چرا همیشه از ایمپلنت های زیرکونیا استفاده نمی شود؟ خب، تا حدودی به این علت که فاقد برخی ویژگی های ایمپلنت های ایمپلنت های تیتانیومی هستند، از جمله طراحی دو تکه آنها و ویژگی پیوند آن که کمک می کند ایمپلنت در جای خود ثابت باقی بماند. با این حال، ایمپلنت های زیرکونیا نیز نقاط ضعف و قوت خود را دارند، اما برای بیمارانی که به تیتانیوم حساسیت دارند، اما می خواهند از مزایای ایمپلنت ها بهره مند شوند، می توانند گزینه های مناسبی باشند.

زمانی که به فکر جایگزینی برای دندان های خود هستید، عوامل بسیاری هستند که باید آنها را مد نظر قرار دهید. بواسطه علاقه روز افزونی که به طب جامع و نگرانی بابت قرار دادن شیء مصنوعی داخل بدن وجود دارد، بیماران بیشتری پیگیر ساختار ایمپلنت های دندانی هستند. برای اکثر بیماران، دریافت ایمپلنت های دندانی گامی عظیم به سوی بهبود سلامت دهان است بنابراین می دانیم این افراد می خواهند اطمینان حاصل کنند کاری که قصد انجام آن را دارند بهترین کار برای بدن آنها است. در این مقاله قصد داریم راجع به دو نوع ایمپلنت توضیحاتی ارائه دهیم تا از این طریق پاسخگوی برخی سؤالات شما باشیم.

انواع ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های دندان جایگزین های ریشه دندان هستند که یک روکش دندان سرامیکی روی آنها قرار می گیرد. روکش دندان (دندان مصنوعی یا دندان جایگزین) با یک اباتمنت به ایمپلنت متصل می شود. ایمپلنت های زیرکونیا به تازگی وارد عرصه کاشت ایمپلنت های دندانی شده اند، در حالی که ایمپلنت های تیتانیومی سالهاست که مورد استفاده قرار می گیرند. هر دوی این مواد سازگار با بدن انسان هستند و میزان پذیرش آنها از سوی بدن بسیار بالا است و می توانند با استخوان جوش بخورند، به این معنا که استخوان می تواند پیرامون مواد ایمپلنت رشد کند، درست مانند رشد آن اطراف ریشه های دندان طبیعی. در حال حاضر، اکثر ایمپلنت های زیرکونیا که مورد تأیید سازمان غذا و دارو هستند یک تکه هستند. به این معنا که، ریشه و اباتمنت دندان مصنوعی به یکدیگر متصل هستند در حالی که ایمپلنت های تیتانیومی دو تکه هستند، در نتیجه به دندانپزشک اجازه می دهند روی عوامل دخیل در فرایند قرار گیری کل ایمپلنت کنترل بیشتری داشته باشد.

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

ایمپلنت تیتانیومی چیست؟

چندین دهه است که تیتانیوم در صنعت دندانپزشکی مورد استفاده قرار گرفته است. علاوه بر دندانپزشکی، از این ماده در تعویض لگن و زانو نیز استفاده شده است. تیتانیوم فلزی محکم، سبک، غیر سمی و مقاوم در برابر پوسیدگی و زنگ زدگی است. ایمپلنت های دندانی از جنس تیتانیوم دارای نرخ موفقیت بالایی حدود 95% هستند. برخی بیماران ایمپلنت های دندانی تیتانیومی خود را در شرایط مناسب بیش از 30 سال داشته اند. در حالی که مدت زمان زیادی نیست که ایمپلنت های زیرکونیا در صنعت دندانپزشکی مورد استفاده قرار گرفته اند تا بتوان دریافت میزان موفقیت آنها در دراز مدت چقدر است. از طرف دیگر شکل زیرکونیا مدام در حال تغییر است. به عنوان مثال، هنگام کار گذاشتن زیرکونیا، اکثر دندانپزشک ها از ایمپلنت های زیرکونیای یک تکه استفاده می کنند در حالی که ایمپلنت های دوتکه نیز مورد تأیید وزارت غذا و دارو هستند و برای قرار گرفتن درون استخوان فک به دندانپزشک آزادی عمل بیشتری می دهند، اما آنها در این زمینه تجربه زیادی ندارند.

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

 

آیا ایمپلنت های زیرکونیا فاقد فلز هستند؟

شاید بخش بزرگی از شهرت زیرکونیا به واسطه شباهت بسیار زیاد آن به الماس باشد. زیرکونیا نوعی ماده کریستالی است که در صورتی که در دندانپزشکی به عنوان ایمپلنت مورد استفاده قرار گیرد، در آن اندکی تغییر داده می شود تا به رنگ دندان در آید. زیرکونیا شکل کریستالی فلز انتقالی زیرکونیم است و ایمپلنت های زیرکونیا اغلب در بازار با عنوان “فاقد فلز” شناخته می شوند. زمانی که زیرکونیوم پرداخته، تثبیت و به شکل کریستالی خود تبدیل می شود، به سرامیک تبدیل می شود، به همین دلیل اکسید زیرکونیوم، که تحت عنوان “زیرکونیا” شناخته می شود را از لحاظ فنی می تواند “فاقد فلز” دانست. در پی افزایش نگرانی از وجود جیوه استفاده شده در موادی که برای پر کردن دندان کاربرد دارند، برخی بیماران تمایل دارند هیچ فلزی در دهان آنها وجود نداشته باشد.

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

 

آیا ممکن است کسی به ایمپلنت های دندانی حساسیت نشان دهد؟

واکنش آلرژیک به ایمپلنت های دندانی تیتانیومی بسیار نادر است و هیچ نمونه مستندی مبنی به بروز واکنش نسبت به زیرکونیا وجود ندارد. ایمپلنت های دندانی تیتانیومی معمولاً از آلیاژ تیتانیوم ساخته می شوند که ترکیبی از چند فلز از جمله مقدار اندکی آلومینیوم، وندیوم و نیکل است. اندک افرادی که به ایمپلنت های تیتانیومی حساسیت نشان داده اند معمولاً نسبت به مقدار اندک نیکلی حساسیت داشته اند که در آلیاژ تیتانیوم وجود دارد. افرادی که سابقه حساسیت به فلز دارند، توصیه می شود قبل از قرار گرفتن ایمپلنت های تیتانیومی تست ملیسا (MELISA Test) را انجام دهند.

 

آیا تیتانیوم و زیرکونیا برای قرار گرفتن درون استخوان فک بی خطر هستند؟

هر دو گزینه مواد ایمپلنت سازگار با بدن انسان، مورد تأیید سازمان غذا و دارو و بی خطر هستند. به این معنا که این مواد با بدن تعامل خوبی دارند و غیر سمی هستند. ممکن است رگه های اندکی از آلیاژ تیتانیوم درون جریان خون وجود داشته باشد، اما تحقیقاتی که طی 50 سال انجام شده اند نشان داده اند که طی این اتفاق بدن هیچ واکنش منفی از خود نشان نداده است (تنها استثناء زمانی بوده است که بیمار نسبت به فلز موجود در آلیاژ حساسیت داشته است). زیرکونیا نیز سازگار با بدن انسان و فاقد حساسیت است و به درون جریان خون نفوذ نمی کند.

دریافت ایمپلنت های دندانی، صرف نظر از ماده آن، تا زمانی که محل کاشت ایمپلنت کاملاً بهبود پیدا کند، احتمال بروز عفونت لثه را افزایش می دهد. این بحث بین متخصصان وجود دارد که در ایمپلنت های دو تکه احتمال پنهان شدن باکتری وجود دارد، در حالی که ایمپلنت های یک تکه به سمان دندانپزشکی نیاز دارند که آن هم باکتری جمع می کند، بنابراین هیچ یک از آنها از خطر تشکیل پلاک در امان نیستند.

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

مقایسه ایمپلنت های زیرکونیا و تیتانیومی

هر یک از این مواد نقاط ضعف و قوت خاص خود را دارند و پس از ارائه فهرستی از نگرانی ها و نیز اهداف بیماران ایمپلنت مد نظر خود را به شما پیشنهاد خواهیم داد.

  1. قیمت- هزینه ساخت زیرکونیا بالاتر از تیتانیوم است بنابراین ایمپلنت های زیرکونیا برای بیماران هزینه بیشتری خواهند داشت. هزینه ایمپلنت های تیتانیومی برای دندانپزشک اصولاً بین 300 تا 500 دلار است، در حالی که ایمپلنت های زیرکونیا بین 500 تا 600 دلار هزینه در بر دارند. دقت کنید که این تنها بخشی از هزینه است و همه هزینه ای نیست که بیمار باید بپردازد.
  2. جوش خوردن با استخوان و بهبود بافت نرم- مواد ایمپلنت های زیرکونیا و ایمپلنت های تیتانیومی با بدن انسان سازگار هستند و به خوبی با استخوان و لثه ها جوش می خورند. ایمپلنت های تیتانیومی اغلب بیش از 20 سال دوام دارند در حالی که زیرکونیا همچنان تحت مطالعه قرار دارد زیرا مدت زمان زیادی نیست که استفاده از آنها رواج پیدا کرده است و نمی توان با قاطعیت گفت میزان موفقیت آنها چقدر است. نمونه های قدیمی تر ایمپلنت های زیرکونیا مستعد شکست هستند و نیاز است ایمپلنت تعویض شود. برخی سازندگان زیرکونیا ممکن است باعث هراس بیماران شوند و این فکر را به آنها القاء کنند که در صورتی که در دهان فلز دیگری وجود داشته باشد ممکن است تیتانیوم موجب بروز شوک الکتریکی شود. با این حال، این نگرانی پایه و اساس چندانی ندارد، زیرا هیچ سندی برای اثبات آن وجود ندارد.
  3. راحتی در کاشت ایمپلنت: مدت هاست که ایمپلنت های تیتانیومی برای جایگزینی دندان ها استاندارد تلقی شده اند و افراد بیشتری آنها را به جای استفاده از پروتزهای مصنوعی ترجیح می دهند. فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی کاملاً عادی شده است و در صورت وجود حجم کافی استخوان و سلامت آن، کاشت آنها برای دندانپزشک بسیار ساده خواهد بود، بدون اینکه هیچ مشکلی ایجاد شود. ثابت شده است کاشت موفق ایمپلنت های زیرکونیا چالش برانگیز بوده است. اکثر ایمپلنت های زیرکونیا یک تکه هستند (ایمپلنت و اباتمنت در قالب یک تکه وجود دارند) که نمی توان آن را به طور کامل زیر لثه ها قرار داد و قرار دادن آنها در برخی زاویه ها دشوار است. اینکه امکان قرار دادن ایمپلنت تنها در یک زاویه محدود وجود دارد مهم است زیرا گاهی اوقات، در نتیجه تراکم استخوان و محل دندان، ایمپلنت اندکی دورتر از مرکز قرار می گیرد. مدل های دو تکه جدیدی وجود دارند که کاشت آنها راحت تر خواهد بود با این حال تحت مطالعات گسترده قرار نگرفته اند.
  4. زیبایی ظاهری– برای اکثر بیماران، ایمپلنت های تیتانیومی نتایج فوق العاده ای داشته اند. با این حال، برخی افراد نگران خط خاکستری رنگی هستند که در کنار خط لثه ها یا تیغه دندانی قابل مشاهده است. در صورت نازک بودن استخوان یا بافت لثه، برای حذف خط تیره رنگ فلز، اباتمنت ایمپلنت های دندان از سرامیک ساخته می شوند. از سوی دیگر، ایمپلنت بواسطه زیبایی ظاهر آن از شهرت خوبی برخوردار است.
  5. استحکام– ایمپلنت های تیتانیومی از استحکام باور نکردنی و انعطاف پذیری بالایی برخوردارند و در برابر شکست مقاوم هستند. زیرکونیا خاصیت کشسانی کمتری دارد که می تواند منجر به ایجاد ترک های ریزتری شود، با این حال هنوز هم سفت و محکم است.

با توجه به اطلاعات ارائه شده در رابطه با ایمپلنت های تیتانیومی و زیرکونیا، تعجبی ندارد که افراد زمان زیادی را صرف تصمیم گیری برای انتخاب از بین آنها می کنند. ایمپلنت های تیتانیومی سال ها در خدمت صنعت دندانپزشکی بوده اند و قابل اعتماد بودن آنها اثبات شده است. در حالی که ایمپلنت های زیرکونیا نیز حسن های خود را دارند، اما موفقیت دراز مدت آنها هنوز به اثبات نرسیده است. اگر زیبایی ظاهری و حساسیت آلرژیک باعث انتخاب زیرکونیا شده است، ممکن است اباتمنت زیرکونیا با ایمپلنت تیتانیومی بهترین راه حل باشد