درمان ارتودنسی برای افرادی که تعدادی از دندان های خود را از دست داده اند، کار نسبتاً دشواری است. مخصوصاً اگر تعداد قابل توجهی از دندان ها از دست رفته باشند. با از دست رفتن دندان ها، معمولاً دندان های مجاور یا دندان های مقابل فضای خالی به جا مانده از دندان های از دست رفته، دچار لغزش، کج شدن، و رشد زیاد خواهند شد در نتیجه فضای خالی برای قرار گرفتن دندان جایگزین مناسب نخواهد بود. اصلاح ارتودنتیک رابطه فاصله بین دندان ها می تواند به قرار دادن جایگزین مصنوعی برای دندان های از دست رفته، و بهبود عملکرد، بهداشت، و زیبایی دندان های باقی مانده کمک کند.

در درمان ارتودنسی، برای اصلاح مال اکلوژن و ایجاد تکیه گاه از دندان ها استفاده می شود. در بیمارانی که همه دندان های آنها در جای خود قرار دارند، لنگر یا تکیه گاه دندانی به جابجایی دندان های دیگر کمک می کند. اما در بیمارانی که تعدادی از دندان های خود را از دست داده اند، ممکن است تکیه گاه کافی برای اصلاح مال اکلوژن وجود نداشته باشد. در این بیماران، کاشت ایمپلنت می تواند این کمبود را جبران کند. گاهی اوقات، اگر طرح درمان ارتودنسی بسیار دقیق باشد، ، ایمپلنتی که به خوبی با استخوان فک جوش خورده است می تواند برای حمایت از ترمیم های دندانی پس از تکمیل درمان ارتودنسی استفاده شود. استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، برای حصول بهترین نتایج مستلزم همکاری دو شاخه دندانپزشکی (ارتودنسی و کاشت ایمپلنت) است.

درمان ارتودنسی برای ایجاد فضا قبل از کاشت ایمپلنت

برای قرار دادن ایمپلنت به جای دندان از دست رفته، فلسفه زیبایی و بیولوژیکی وجود دارد. از نظر زیبایی، ایمپلنت باید داخل دهان قرار داده شود تا پارامترهای هماهنگی ایجاد شوند، به گونه ای که ترمیم دندان خوشایند باشد. از نظر بیولوژیکی نیز اجازه خواهد داد ساختار بافت های نرم و سخت حفظ شوند. اگر دندانی که قرار است جایگزین برای آن قرار گیرد هنوز کشیده نشده است، قبل از آن عوامل مختلفی باید مد نظر قرار گیرند. اغلب، دندان ها بدون هیچ ضرورتی کشیده می شوند، و منجر به قرار گرفتن ترمیمی داخل دهان می شوند که هیچ تناسبی با دندان های مجاور خود ندارد.

کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی

در صورت کمبود استخوان، بیرون کشیدن ارتودنتیک دندان (به صورت تدریجی) قبل از کشیدن، می تواند به افزایش مقدار بافت سخت و نرم در محل قرار گیری ایمپلنت در آینده کمک کند. اگر بیرون کشیدن تدریجی یک دندان با هدف ارتودنتیک انجام شود، می تواند به دندانپزشک زیبایی کمک کند سطح لثه را متعادل تر سازد و دندان مصنوعی در اختیار بیمار قرار دهد که با دندان های کناری شباهت و مطابقت بیشتری داشته باشد. بیرون کشیدن تدریجی دندان به صورت هر هفته یک میلی متر انجام می شود، و دوره تثبیت برای هر میلی متر بیرون کشیدن، حدود یک ماه می باشد.

کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی

بیرون کشیدن تدریجی دندان یکی از قابل پیش بینی ترین روش ها برای رشد عمودی استخوان است. این احتمال وجود دارد که بیمار برای چند دندان از دست رفته، علاوه بر بیرون کشیدن تدریجی دندان، به تقویت افقی استخوان نیاز داشته باشد. بیرون کشیدن تدریجی دندان به دندانپزشک اجازه می دهد محل قرار گیری ایمپلنت را به صورت عمودی محیا سازد، تا ترمیم دندانی بسازد که از نظر زیبایی با دیگر دندان ها هماهنگ باشد.

کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی

درمان ارتودنسی با هدف ایجاد فضا برای کاشت ایمپلنت

درمان ارتودنسی برای ایجاد فضای کافی برای کاشت ایمپلنت نیز بسیار کمک کننده است. با از دست رفتن دندان ها، دندان های فک مقابل نیز بیشتر رشد می کنند یا به سمت قسمت بدون دندان می لغزند، در نتیجه جایی برای قرار گرفتن دندان مصنوعی باقی نمی ماند. دندانپزشک زیبایی یا متخصص کاشت ایمپلنت باید با ارتودنتیست همکاری کند تا فضای مزیودیستال لازم برای روکش ایمپلنت ایجاد شود. تهیه قالب مومی نیز می تواند ابزاری باشد که در ایجاد فضای مناسب به ارتودنتیست کمک می کند. برای یک بیمار، هیچ چیز نا امید کننده تر از این نیست که پس از انجام یک درمان ارتودنسی طولانی، دندانپزشک زیبایی به این نتیجه برسد که جای کافی برای روکش ایمپلنت وجود ندارد. تا زمانی که فضای کافی برای روکش ایمپلنت ایجاد نشده، بندهای ارتودنسی نباید برداشته شوند.

کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی

در موارد بسیاری، با از دست رفتن دندان های جانبی دندان های وسط، ریشه های دندان های مجاور به سمت جای خالی آنها می لغزند و قرار گیری ایمپلنت را دشوار می سازند. اغلب به منظور ایجاد فضای کافی برای کاشت ایمپلنت و نیز روکش آن، درمان ارتودنسی نیاز است. مشکلی که معمولاً وجود دارد، دشواری این جابجایی ها است.

بین اندازه دندان های وسط و دندان های کناری آنها از نظر زیبایی یک رابطه منطقی وجود دارد. این نسبت تحت عنوان “نسبت طلایی” نامگذاری شده است- البته این نسبت در همه موارد هم صدق نمی کند، اما می تواند راهنمای خوبی باشد.

کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی

به صورت ایده آل، دندان های جانبی دندان های وسط فک بالا باید دو سوم اندازه دندان های وسط باشند. اکثر دندان های وسط 10-8 میلی متر عرض دارند. اگر دندان های وسط 8 میلی متر باشند، دندان های کناری آنها باید 5/5 میلی متر، اگر دندان های وسط 9 میلی متر باشند، دندان های کناری آنها باید 6 میلی متر، و اگر دندان های وسط 9 میلی متر باشند، دندان های کناری آنها باید 7/6 میلی متر باشند. اندازه دندان های کناری بین 5/5 تا 7/6 میلی متر است. در برخی موارد ممکن است درمان ارتودنسی برای دندان های کناری دندان های وسط فضایی کمتر از اندازه ایده آل ایجاد نماید. اگر فضای کافی وجود نداشته باشد، می توان مقدار بسیار اندکی از مینای دندان های وسط و دندان های نیش را تراشید تا جای کافی برای روکش ایمپلنتی که در جای دندان های جانبی قرار گرفته است فراهم شود.

کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی

از گذشته تاکنون قطر ایمپلنت ها 75/3 میلی متر بوده است. تاج ایمپلنت دندان نیز 4 میلی متر است. این اندازه ها مهم هستند، زیرا تاج ایمپلنت باید روی تیغه آلوئولار، بین دندان مرکزی و دندان نیش قرار گیرد. اگر ارتودنسی فضایی 5/5 میلی متری ایجاد کرده باشد و تاج ایمپلنت 4 میلی متر باشد، 75/0 میلی متر بین ایمپلنت و دندان مرکزی وسط و دندان نیش جای اضافی باقی می ماند، در حالی که حداکثر باید 1 میلی متر بین ایمپلنت و دندان های مجاور فضای خالی وجود داشته باشد. این فضای خالی، اجازه رشد کافی را به پاپیلای دندانی می دهد. اگر این فضا اندک باشد، باید از ایمپلنتی با قطر کمتر استفاده شود. باز هم قالب مومی می تواند به ارتودنتیست کمک کند.

در مقاله بعد به استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه درمان ارتودنسی خواهیم پرداخت…