زمان مناسب برای کاشت ایمپلنت پس از کشیدن دندان

درک تغییرات بافت های نرم و سخت حفره دندان پس از کشیدن دندان و شرایط آناتومی محل محل آینده ایمپلنت دندانی برای دندانپزشک، هنگام تصمیم گیری برای زمان و محل کاشت ایمپلنت دندانی مهم است. در این مقاله قصد داریم به معرفی شرایط لازم برای کاشت ایمپلنت های دندانی پس از کشیدن دندان بپردازیم.

برنامه مناسب برای کاشت ایمپلنت پس از کشیدن یک دندان

بر اساس گزارشات، کاشت ایمپلنت های دندانی برای احیاء راحتی بیمارانی که تعدادی یا همه دندان های خود را از دست داده اند، در دراز مدت موفقیت آمیز است. برای ایمپلنت درمانی، تمرکز از اسئواینتگریشن به احیاء زیبایی جابجا شده است، که در دراز مدت ثابت است. در طول دوره طراحی پیش از جراحی، عوامل متعددی باید ارزیابی شوند و زمان بندی کاشت ایمپلنت ها پس از کشیدن دندان یکی از مهم ترین عواملی است که نتایج زیبایی را تحت تأثیر قرار می دهد.

به شکل سنتی، دندان های مشکل دار کشیده می شدند و حفره ای که از کشیدن دندان باقی می ماند، به حال خود رها می شد تا قبل از کاشت ایمپلنت به مدت 4 تا 6 ماه بهبود یابد. با این حال، پس از کشیدن دندان، در محل آن، نه تنها در ابعاد باکال- لینگوال/ پالاتال (حدود 50 درصد) تغییرات چشمگیری رخ می دهد، بلکه ارتفاع پوسته استخوانی باکال نیز کاهش می یابد. بهبود بافت سخت محل ایمپلنت همراه با تقاضای بیمار، مرکز توجه تحقیقات را به سمت دوره زمانی کوتاه مدت بهبود یا همان کاشت فوری ایمپلنت های دندانی پس از کشیدن دندان سوق داده است. تصور می شد که کاشت ایمپلنت های دندانی در محلی که دندان آن به تازگی کشیده شده است، ممکن است با انقباض تیغه آلوئولار پس از کشیدن دندان تناقض داشته باشد. با این حال، این فرضیه در مطالعات اخیر که روی انسان ها و حیوانات صورت گرفت تأیید نشد.

زمان کاشت ایمپلنت پس از کشیدن دندان

بر اساس روند تغییر شکل استخوان، چهار اصل مختلف برای کاشت ایمپلنت های دندانی تعریف شده اند:

فوری یا نوع 1، زمانی که کشیدن دندان و کاشت ایمپلنت ها به طور همزمان در یک فرایند جراحی انجام می شوند.

نوع 2 یا کاشت زود هنگام ایمپلنت ها همزمان با بهبود بافت نرم، وقتی ایمپلنت ها در مراحل اولیه بهبود (ظرف چهار تا هشت هفته) کار گذاشته می شوند.

نوع 3 یا کاشت زود هنگام ایمپلنت همزمان با بهبود نسبی استخوان (12 تا 16 هفته).

نوع 4 یا کاشت زود هنگام ایمپلنت، زمانی که حفره به جا مانده از کشیدن دندان کاملاً بهبود یافته باشد.

زمان کاشت ایمپلنت پس از کشیدن دندان

نوع 1، کاشت ایمپلنت فوری

گرچه نخستین فرایند بالینی برای کاشت فوری ایمپلنت ها پس از کشیدن دندان سال ها پیش توضیح داده شد، اخیراً جزئیات چنین رویکردهای بالینی با جزئیات بیشتری مورد مطالعه قرار گرفته اند. مزایای کاشت فوری ایمپلنت های دندانی عبارتند از: کاهش زمان درمان، مداخلات جراحی کمتر و کاهش تروماهای جراحی به بافت نرم در محل کاشت ایمپلنت. با این حال، تحلیل پیش بینی نشده لثه و جذب استخوان در منطقه زیبایی با کاشت فوری ایمپلنت های دندانی همراه بوده اند. عوامل کلیدی متعددی برای به حداقل رساندن مشکلات توصیف شده اند.

انسجام استخوان صورت

مشخص شده است، که در کاشت فوری ایمپلنت، نقص های قبلی استخوان صورت با تحلیل مخاط صورت همراه هستند. بنابراین توصیه می شود که دندان هایی که بدون هیچ آسیب و صدمه ای کشیده می شوند، برای اجتناب از آسیب به حفره جای دندان برای آن جایگزین قرار داده شود. بعلاوه، انسجام پلیت (کام یا سقف دهان) باکال دست نخورده نباید از سمت آپیکال، بیشتر از 4 میلی متر متر دورتر از حاشیه لثه آزاد باشد.

ضخامت استخوان صورت

مشخص شده است که حداقل عرض 2 میلی متر دیواره استخوانی باکال برای حفظ ابعاد عمودی تیغه آلوئولار در طول زمان، ضروری است. با این حال، بر اساس مطالعات اخیر، 87 درصد از دیواره استخوانی باکال در قسمت قدامی ضخامتی به اندازه 1 میلی متر یا کمتر دارد، بنابراین مستعد جذب و تحلیل است. برای مقابله کردن با این وضعیت، قرار گیری لینگوال (زبانی) ایمپلنت برای بوجود آمدن یک شکاف افقی باکال بین حفره و ایمپلنت توصیه می شود.

شکاف افقی

وقتی ایمپلنت ها بلافاصله کار گذاشته می شوند، به واسطه وجود فاصله یا شکاف بین حفره آلوئولار و ایمپلنت، حفره های اطراف ایمپلنت وجود دارد. توصیه می شود که ایمپلنت نسبت به قسمت پلیت باکال، 2 میلی متر به صورت لینگوال، و 1 میلی متر به صورت آپیکال کار گذاشته شود و شکاف با مواد پیوند زنوژنیک پر شود که از نرخ جذب پایین تری برخوردار هستند، تا روند مورد انتظار تحلیل استخوان را جبران کند. استفاده از ترمیم های موقت یا هیلینگ اباتمنت سفارشی روی ایمپلنت، برای پوشاندن حفره، توصیه می شود. این برای حفظ لخته خون و مواد پیوند استخوان در مرحله بهبود درمان است.

انسجام اولیه

توصیه می شود انسجام اولیه به مقدار کافی وجود داشته باشد تا بتوان از کاشت موفقیت آمیز فوری ایمپلنت با یا بدون ترمیم موقت اطمینان حاصل نمود. این هدف با قرار گیری ایمپلنت در استخوان آپیکال و پالاتال، تقریباً 3 تا 4 میلی متر فراتر از اَپِکس حفره دندان حاصل می شود، جایی که استخوان اسفنجی غالب است.مطالعات اخیر حاکی از این هستند که در 81 درصد موارد، ریشه های دندان های قدامی در مقابل پلیت (کام) کورتیکال واقع شده اند، که منجر به مقدار قابل توجهی استخوان در قسمت پالاتال می شود. این فرایند ایده آل اجازه می دهد قرار گیری فوری ایمپلنت ممکن شود. بنابراین مهم است موقعیت ریشه ساجیتال دندانی که قرار است کشیده شود، قبل از کاشت ایمپلنت در یک CBCT بررسی شود.

ضخامت بافت های نرم

در صورتی که پروب پریودنتال از زیر لثه قابل مشاهده باشد، بافت نرم اطراف ایمپلنت نازک تلقی می شود؛ و در صورتی که پروب قابل مشاهده نباشد، ضخیم تلقی می شود. مطالعات اخیر حاکی از این هستند که کاشت فوری ایمپلنت های دندانی همراه قرار گیری سریع روکش (ترمیم) روی آن، در محل هایی که بافت نرم آنها نازک است، پس از یک سال، نسبت به محل هایی که بافت نرم آنها ضخیم تر است، با تحلیل چشمگیرتری همراه هستند. بر اساس تحقیقات، وجود بافت نرم نازک، کشیدن سیگار، وجود پلیت باکال نازک، و ایمپلنت هایی که رو به صورت کار گذاشته می شوند، مهمترین عوامل خطر برای تحلیل مخاط در کاشت سریع ایمپلنت های دندانی هستند.

زمان کاشت ایمپلنت پس از کشیدن دندان

کاشت زود هنگام ایمپلنت: نوع 2 و نوع 3

در مواردی که حفره آلوئولار با مشکل مواجه است و عوامل خطر احتمالی برای قرار گیری فوری ایمپلنت وجود دارند، پروتکل کاشت زودهنگام ایمپلنت های دندانی ارائه شده است. مهمترین هدف این پروتکل این است که: حصول اطمینان از فقدان پاتولوژی (عوامل بیماری زا) هنگام کاشت ایمپلنت، به منظور حداکثر استفاده از بافت نرم موجود برای بهبود اولیه و حصول تقویت موفقیت آمیز کانتور جنبه های باکال ایمپلنت.

مشخصه ویژه پروتکل نوع 2 کشیدن دندان بدون بالا بردن فلپ، برداشت بافت های مرده یا آلوده و مواد خارجی داخل حفره دندان، و پس از آن، چهار تا هشت هفته رشد بافت نرم روی حفره دندان کشیده شده، قرار گیری ایمپلنت با باسازی هدایت شده همزمان استخوان با استفاده از غشاء کلاژنی قابل جذب ترکیب با تراشه های استخوانی اتوژن با جایگزین های استخوانی با جذب پایین و بسته شدن اولیه بدون فشار است. مدت زمان انتظار برای رشد بافت های نرم روی منطقه قرار گیری ایمپلنت، همراه با بازسازی هدایت شده استخوان، محافظی برای مواد زیستی در برابر باکتری ها از حفره دهان و کاهش خطر مشکلات پس از جراحی است.

نوع 3 کاشت ایمپلنت یکی دیگر از پروتکل های انواع کاشت زود هنگام ایمپلنت است که مشخصه ویژه آن 12 تعا 16 هفته تأخیر درمان پس از کشیدن دندان است؛ این باعث می شود حجم قابل توجهی از حفره دندان با استخوان پر شود که کاشت ایمپلنت را تسهیل می کند و رشد بافت های نرم که کنترل فلپ را تسهیل می سازد. ثابت شده است که خطر تحلیل مخاط، کمتر کارگذاری زود هنگام ایمپلنت را تهدید می کند، نتایج زیبایی موفقیت آمیز خواهند بود و دیواره های استخوانی صورت در دراز مدت ثبات خوبی خواهند داشت.

کاشت زود هنگام ایمپلنت: نوع 4

در اواخر دهه 80، دوره 4 تا 12 ماهه بهبود پس از کشیدن دندان، پیش از کاشت ایمپلنت، به عنوان استاندارد مراقبتی تلقی می شد، زیرا تیغه استخوانی که کاملاً بهبود یافته باشد، کاشت ایمپلنت را در ابعاد پایدار تیغه تضمین می کند. در مواردی که بیماری انسجام حفره را به طور کامل تحت تأثیر قرار داده باشد، استحکام اولیه ایمپلنت نمی تواند حاصل شود، یا پرهیز از محدود شدن ساختار آناتومیک دشوار است، انتظار برای بهبود کامل محل می تواند هنوز گزینه درمان باشد. با این حال، در برخی موارد، به دلیل تغییرات تحلیلی پس از کشیدن دندان، فراهم بودن استخوان برای قرار گیری ایمپلنت در بهترین وضعیت سه بعدی ایمپلنت ممکن است همیشه ایده آل نباشد، بنابراین ممکن است فرایند بازسازی استخوان نیاز باشد.

زمان کاشت ایمپلنت پس از کشیدن دندان

نتیجه گیری

تغییرات بافت های نرم و سخت پس از کشیدن دندان ارتباط تنگاتنگی با زمان بندی کاشت ایمپلنت دارند. علیرغم نرخ موفقیت مشابه که برای کاشت فوری، زود هنگام و با تأخیر ایمپلنت های دندانی گزارش شده است، بسیار مهم است که عوامل خطر مرتبط با هر فرایند درک شوند تا انتخاب موارد به درستی انجام شود.و پروتکل های زیبایی و جراحی را دنبال کند.

زمان کاشت ایمپلنت پس از کشیدن دندان

اهمیت انتخاب سیستم درست کاشت ایمپلنت

یک سیستم برای کاشت ایمپلنت های دندانی باید استفاده شود که هم از نظر بالینی ثابت شده باشد و هم به خوبی روی آن تحقیق شده باشد، تا کمک کند بتوان اطمینان حاصل نمود که کاشت فوری ایمپلنت موفقیت آمیز خواهد بود و هم بارگذاری آن. برای کاشت ایمپلنت های تکی می توان از ایمپلنت هایی با بدنه مخروطی استفاده کرد که، در حالی که دریل در قسمت اپکس تیز می شود، به تدریج موجب متراکم شدن استخوان می شود و موجب تسهیل برش کمتری از استخوان می شود. این باعث می شود ایمپلنت از استحکام اولیه بالایی برخوردار باشد و بتوان آن را به سرعت بارگذاری کرد، حتی در موقعیتی که چالش برانگیز باشد- از جمله نرم بودن استخوان یا حفره های دندان کشیده شده.