بخش تخصصی پیوند لثه
بیماری‌های لثه مثل عقب رفتگی لثه، نیاز به درمان پیوند لثه دارند. پیوند لثه نوعی از عمل جراحی دندان است که نسبتا روشی سریع و آسان می‌باشد. در این عمل متخصص پریودنتیت از سقف دهان، بافت لثه را برداشته و از آن برای لثه‌ی آسیب دیده استفاده می‌کند. عقب رفتگی لثه به آرامی رخ می‌دهد و به همین دلیل بسیاری از مردم متوجه بروز این اتفاق نمی‌شوند. در صورت عدم درمان چنین مشکلاتی، ممکن است در نهایت منجر به از دست رفتن دندان فرد شود. پیوند لثه در بیشتر موارد جنبه‌ی درمانی دارد، ولی برخی از مردم برای اصلاح طرح لبخند خود از این روش استفاده می‌کنند که در این صورت جنبه‌ی زیبایی دارد.
ایمپلنت های کوتاه و زاویه دار
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
دلایل استفاده از ایمپلنت های کوتاه یا زاویه دار
استفاده از ایمپلنت های استاندارد در بیمارانی که تیغه آلوئولار آنها دچار آتروفی (کاهش حجم و اندازه عضو به صورت غیر طبیعی) شده است یا حفره سینوس ماگزیلای آنها دچار پنوماتیزیشن زیادی شده است، مستلزم انجام فرایندهایی برای تقویت بافت سخت است. این فرایندها سالهاست انجام می شوند و میزان موفقیت آنها بالا است. اما بسته به شرایط بیمار ممکن است خطراتی به همراه داشته باشند. به دلایل زیر ممکن است ایمپلنت های کوتاه یا زاویه دار به جای ایمپلنت های استاندارد نیاز باشند.
پنوماتیزیشن
تا زمانی که دندان طبیعی در قسمت جلوی ماگزیلا در جای خود باقی می ماند و عملکرد طبیعی دارد، سینوس ماگزیلا اندازه خود را حفظ می کند، اما با از دست رفتن دندان های این قسمت، افزایش حجم پیدا می کند. سینوس به صورت رو به پایین و مورب گسترده می شود، و منطقه اطراف دندان نیش را مورد حمله قرار می دهد. بعد از دست رفتن دندان ها، حجم استخوان موجود در قسمت جلوی ماگزیلا تا میزان زیادی کاهش می یابد. این پدیده احتمالاً نتیجه آتروفی است که در نتیجه کاهش فشار به استخوان از عملکرد اکلوزال صورت می گیرد. ایمپلنت هایی که زیر کف سینوسی قرار می گیرند که در آن پیوند انجام نشده است، می توانند موجب افزایش روند تشکیل استخوان در قسمت کف سینوس شوند. یکی از معیارهای اصلی برای کاشت موفق ایمپلنت، مهیا بودن مقدار کافی استخوان با ارتفاع مناسب (10 میلی متر به بالا) است. معمولاً در نتیجه بیماری پریودنتال، از دست رفتن دندان، و وسیع شدن سینوس، کمتر از 10 میلی متر استخوان بین سطح تیغه آلوئولار و کف سینوس ماگزیلا وجود دارد. در این بیماران، پدیده ای به نام pneumatic trifurcation مشاهده می شود که در آن سینوس تا ریشه های دندان های جلوی ماگزیلا، نزدیک به قسمت چند شاخه شدگی ریشه (furcation) در منطقه مولر اول، پایین می آید. به خاطر ویژگی های آناتومیک خاص سینوس، در نتیجه کشیدن دندان، تقریباً 4 تا 5 میلی متر از استخوان باقی می ماند. محدودیت ابعاد عمودی استخوان باعث می شود در قسمت میانی تیغه و قسمتی که عرض استخوان آلوئولار کاهش یافته است، کاشت ایمپلنت دشوار باشد.
تحلیل و تراکم اندک استخوان
به طور کلی، تراکم استخوان در قسمت جلوی ماگزیلا ضعیف تر از هر جای دیگری از داخل دهان است. تراکم استخوان جلوی ماگزیلا 5 تا 10 برابر کمتر از تراکم آن در قسمت جلوی مندیبل است. تراکم معدنی استخوان مستقیماً روی میزان تماس بین ایمپلنت و سطح استخوان تأثیر می گذارد، که باعث انتقال بار به استخوان می شود. در استخوان کم تراکم، نسبت به استخوان متراکم تر، الگوی فشار بیشتر به سمت نوک ایمپلنت منتقل می شود. وقتی فشار زیاد است، تحلیل استخوان در استخوان های ترابکولی trabecular در امتداد کل بدنه ایمپلنت اتفاق می افتد تا اینکه تنها در قسمت تیغه رخ دهد، همان اتفاقی که در استخوان های متراکم می افتد.
فشار اکلوزال قوی
فشار اکلوزال در قسمت های عقب دهان بیشتر از قسمت های جلو است. سطح مقطع مولرهای طبیعی فک بالا 200% بیشتر از سطح مقطع دندان های پرمولر است، بعلاوه، این اختلاف در قطر آنها نیز وجود دارد. این دو عامل موجب کاهش فشار روی مولرها می شوند. با الگو برداری از مدل دندان های طبیعی، حمایت ایمپلنت در قسمت های عقب دهان باید بیشتر باشد. در نتیجه کاهش کیفیت و کمیت استخوان و نیز افزایش فشار بایت باید حین کاشت ایمپلنت در این منطقه ها مد نظر قرار گیرد.
ایمپلنت های کوتاه و زاویه دار
ایمپلنت های کوتاه
با توجه به پیش نیازهای زیادی که جراحی و درمان بازسازی کننده (جراحی تقویت استخوان) برای کاشت ایمپلنت نیاز دارد، در حال حاضر، در شرایطی که ارتفاع عمودی استخوان کافی نباشد، استفاده از ایمپلنت های کوتاه رو به افزایش است. بر اساس ملاحضات بیومکانیکی (از جمله نسبت روکش به ایمپلنت)، باید انتظار داشت میزان فشاری که می تواند به ایمپلنت های کوتاه وارد شود باید کمتر از مقدار ایده آلی باشد که به ایمپلنت های استاندارد وارد می شود. اما این باور وجود دارد که پیشرفت ویژگی های ایمپلنت ها (طراحی و سطح) و استفاده از گزینه های درمان خاص موجب شده اند خطرات درمان به کمترین میزان خود برسند.
ایمپلنت های کوتاه، متوسط و بلند
اغلب ایمپلنت هایی کوتاه تلقی می شوند که ارتفاع آنها کمتر از 8 میلی متر باشد. ارتفاع ایمپلنت های متوسط 9-13 میلی متر است، و ایمپلنت های بلند معمولاً بیش از 13 میلی متر ارتفاع دارند. در مقایسه، مقداری که برای تمایز بین ایمپلنت های باریک و قطور استفاده می شود، تقریباً 4 میلی متر است.
نکات استفاده از ایمپلنت های کوتاه
در صورتی که در قسمت های جلویی ماگزیلا و مندیبل، حجم استخوان عمودی کاهش یافته باشد اما هنوز عرض استخوان از مقدار کافی برخوردار باشد اما ساختار آناتومیک آن محدودیت داشته باشد (سینوس ماگزیلا، کانال مندیبل)، اساساً ایمپلنت های کوتاه مورد استفاده قرار می گیرند. قرار دادن ایمپلنت هایی با این شکل جایگزینی برای فرایند تقویت استخوان است.
میزان موفقیت کاشت ایمپلنت های کوتاه
یافته های تحقیقاتی که روی میزان موفقیت کاشت ایمپلنت های کوتاه در بلند مدت انجام شده اند حاکی از این هستند که نرخ موفقیت آنها حداقل 94 و حداکثر 96 درصد است. این تحقیقات نشان داده اند که با کاهش ارتفاع و قطر ایمپلنت باید انتظار داشت نرخ شکست آن افزایش یابد، که پس از 3-5 سال به 10% نیز می رسد. با این حال، مقدار شواهد اندک است.
پیشگیری از شکست ایمپلنت های کوتاه
برخی محققان پیشنهاداتی می دهند که با انجام آنها می توان از بروز مشکلات آتی پیشگیری نمود، که بسیاری از آنها به ماهیت بیومکانیکی آنها مربوط می شود. این پیشنهادات عبارتند از:
ایمپلنت های کوتاه و زاویه دار
ایمپلنت های زاویه دار
در صورتی که ارتفاع استخوان عمودی محدود باشد، می توان از ایمپلنت های زاویه دار استفاده کرد. هدف کاشت یک ایمپلنت به صورت مورب، استفاده از استخوان تا حد امکان، و عبور از کنار ساختار مجاور است که در معرض خطر می باشد (مثلاً بطن های مغز در مندیبل یا سینوس ماگزیلا در فک بالا)، و نیز افزایش سطح تماس برای حمایت از عضو ترمیمی (با تغییر در زاویه ایمپلنت). عضو ترمیمی را می توان با استفاده از اباتمنت زاویه دار روی این نوع ایمپلنت ها قرار داد.
توصیه هایی برای استفاده از ایمپلنت های زاویه دار
عفونت دندان
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
دندان ها انباشته از اعصاب هستند، به همین دلیل است که درد دندان، حتی اگر تنها قسمت کوچکی از دهان را درگیر کند، مشکل کوچکی نیست. درد دندان می تواند بسیار آزار دهنده باشد و معمولاً نتیجه مشکلات عمیق تری است. منشاء درد ممکن است عفونتی باشد که موجب التهاب، حساسیت، یا درد شدید دهان شده است. باید بدانید علت معمول عفونت دندان شما چیست و با رعایت مراقب های بهداشتی دهان و کمک دندانپزشک چگونه می توان درد آن را از بین برد.
عفونت دندان
علائم و نشانه ها
التهاب و درد ضربان دار دندان، نخستین علائم و نشانه های یک مشکل هستند. مشکلی که هنوز چندان پیچیده نشده است، اگر بدون درمان باقی بماند می تواند موجب عفونی شدن دندان و درد شدید ، قرمزی، و تورم آن، و بروز تب شود که نشان می دهد بدن تلاش می کند با عفونت مبارزه کند. علاوه بر این ممکن است در دهان خود مزه بد یا بوی بدی احساس کنید که با مسواک زدن و چرخاندن دهانشویه در دهان از بین نمی رود. در برخی موارد، ممکن است یک دندان شکسته داشته باشید، اما احتمال دارد عفونت هایی که در عمق مرکز دندان هستند پنهان باقی بمانند بدون اینکه هیچ علامت یا نشانه ای غیر از درد و التهاب وجود داشته باشد.
برخی علائم حاکی از اینکه حفره کوچک دندان پیشرفت کرده و منجر به عفونی شدن آن شده است، عبارتند از:
عفونت دندان
باید به شما هشدار دهیم که اگر هم تب دارید، هم تورم، یا در تنفس و بلع مشکل دارید، باید فوراً تحت درمان پزشکی و دارویی قرار بگیرید. اینها علائم و نشانه های عفونت شدیدی هستند که ممکن است به استخوان فک و قسمت های اطراف آن منتشر شده باشد. در صورت امکان، برای یک درمان یک جلسه ای به دندانپزشک مراجعه کنید. حتی اگر امکان مراجعه به دندانپزشک را ندارید، به صورت اورژانسی به پزشک مراجعه نمایید.
عفونت دندان
علل عفونی شدن دندان
انجمن دندانپزشکان آمریکا هشدار داده است که اکثر عفونت های دندان نتیجه عدم درمان پوسیدگی دندان یا وجود ترک در آن هستند. وقتی باکتری به درون مینای دندان نفوذ می کند، می تواند موجب عفونی شدن اعصاب ظریف و شکننده داخل بافت پالپ دندان شود، و منجر به بروز عفونتی خواهد شد که عموماً تحت عنوان “آبسه” شناخته می شود. دندانی که آبسه کرده است نیاز به درمان دندانپزشکی دارد. هر چه برای قرار گرفتن تحت درمان بیشتر صبر کنید و زمان بیشتری از دست دهید، ممکن است عفونت بیشتر گسترش یابد.
هر دندانی می تواند دچار آبسه شود، زیرا همه دندان ها دارای بافت حساسی هستند که مستعد عفونی شدن است. هر چند، برخی تحقیقات حاکی از این هستند، دندان های مولری که دارای فرو رفتگی های عمیق تری هستند، بیشتر مستعد حفره می باشند. در برخی موارد، عفونت می تواند حتی به استخوان فک نیز برسد و باعث شود نیاز باشد جراحی بزرگی روی دهان انجام شود. بنابراین، مهم است به محضی که متوجه شدید ممکن است دندان شما عفونی شده باشد، فوراً به دندانپزشک مراجعه نمایید.
عفونت دندان
گزینه های درمان دندان عفونی
قبل از ترمیم دندان، دندانپزشک باید عفونت آن را پاکسازی کند، که درمان ریشه (عصب کشی) نامیده می شود. برای انجام درمان ریشه نیاز است دندانپزشک داخل دندان را با دریل بتراشد و تخلیه کند تا به قسمت عفونی دسترسی پیدا کند. پس از تخلیه عفونت و باکتری ها، کانال ریشه با یک محلول آنتی باکتریال پاکسازی می شود، و پس از پر کردن حفره آن با مواد مخصوص، روکش روی آن قرار می گیرد تا از دندان محافظت کند. درمان های ریشه، بسته به مدت زمان فعال بودن عفونت، می توانند جزئی یا بزرگ باشند. پس از درمان عفونت ممکن است دندانپزشک برای شما آنتی بیوتیک تجویز کند.
پیشگیری از عفونی شدن دندان
هیچ کس دوست ندارد با درد و ناراحتی ناشی از عفونت دندان مواجه شود. به همین دلیل پیشگیری از چنین مشکل بزرگی مهمترین بخش طرح درمان دندانپزشکی است. همیشه نمی توان مانع شکسته شدن یا ترک خوردن دندان شد. اما می توان از حفره هایی که در نتیجه عادات نادرست دهانی بوجود می آیند پیشگیری کرد. حداقل دو مرتبه در روز، با خمیر دندان فلورایده مسواک بزنید تا به مدت 12 ساعت با باکتری ها و میکروب ها مبارزه کند.
با مسواک زدن و کشیدن نخ دندان می توانید از شر باکتری هایی رها شوید که می توانند به داخل مینای دندان نفوذ کنند و منجر به پوسیدگی (کرم خوردگی و ایجاد حفره) دندان شوند. علاوه بر این، با مراجعه منظم به دندانپزشک و انجام پاکسازی تخصصی و جرمگیری دندان می توانید از عفونی شدن دندان پیشگیری نمایید. در این جلسات دندانپزشک با گرفتن عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس می تواند مکان هایی که احتمال ایجاد حفره در آنها بالا است، و نیز قسمت های سست و ضعیف دندان را بیابد و مشکلات جزئی را پیش از آنکه جدی شوند، درمان نماید.
اجازه ندهید عفونت دندان موجب شود زندگی شما مختل شود. اگر با هر یک از علائم و نشانه های درد دندان گفته شده مواجه شدید، بهتر است به جای درمان های خانگی به فکر درمان های دندانپزشکی باشید، زیرا این علائم بدتر می شوند و مشکلات وخیم تری بوجود خواهند آورد که در نهایت موجب از دست رفتن دندان خواهند شد. در این صورت مجبور به کشیدن دندان و انجام درمان هایی خواهید بود که نیاز به هزینه های گزافی دارند.
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
برای هر نیرویی که وارد می شود نیرویی برابر و در خلاف آن نیز وجود دارد؛ این یکی از قوانین سه گانه فیزیک نیوتن است که پایه و اساس مکانیزم جابجایی دندان ها در درمان ارتودنسی را تشکیل می دهد. به طور سنتی، از ابزار های مختلف داخل و خارج دهانی برای ایجاد لنگر یا تکیه گاه به منظور صاف کردن دندان ها استفاده می شود. طی درمان ارتودنسی، جابجایی برنامه ریزی شده یک یا تعدادی از دندان ها می تواند موجب جابجایی متقابل دندان هایی شود که به عنوان تکیه گاه استفاده می شوند. اندازه گیری نیروی دینامیک دشوار است زیرا اغلب، جابجایی های ناخواسته ای در دندان ها رخ می دهند. این جابجایی های ناخواسته باید جبران شوند. درمان همزمان مشکلات مختلف در بیماران بزرگسال ممکن است بسیار دشوار باشد، مخصوصاً در موقعیت هایی که بواسطه از دست دادن دندان، ناپیوستگی دندان های بیمار (وجود فضای خالی بین دندان ها) قابل مشاهده باشد یا از بیماری پریودنتال (لثه) شدید رنج ببرد. عدم پیوستگی دندان ها به دشواری تخمین نیروی تکیه گاه خواهد افزود و درمان پایدار بسیار دشوار خواهد بود.
هر ارتودنتیستی که جابجایی یک طرفه دندان مولر سوم به محل دندان مولر دوم را امتحان کرده است حتماً مشاهده کرده است که همه دندان های قوس دندانی به سمتی حرکت می کنند که جای خالی در آن قرار گرفته است. در واقع می توان گفت کنترل تکیه گاه دشوار است و محل نهایی دندان غیر قابل پیش بینی خواهد بود.
استفاده از ایمپلنت ها به عنوان کمک به درمان ارتودنسی به سرعت جایگاه خود را پیدا کرده است. آنها ویژگی های یک لنگر ارتودنسی ایده آل را دارند:
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
انواع ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
ایمپلنت های ثابت
ایمپلنت هایی که به شکل ریشه دندان با استخوان فک جوش می خورند، ثابت کرده اند که میزان موفقیت آنها در شرایط فقدان چند دندان یا همه آنها قابل توجه بوده است. کاربرد آنها در درمان ارتودنسی کاری جدید است که در همه جای دنیا انجام می شود. ایمپلنت هایی که با استخوان جوش می خورند می توانند تکیه گاه لازم برای صاف کردن ارتودنتیک دندان ها را فراهم بیاورند و با جابجایی دندان ها و ترمیم های زیبایی می توانند اکلوژنی درست و بی نقص خلق کنند.
حین استفاده از ایمپلنت های ثابت در بیمارانی که در حال رشد هستند باید توجه خاصی شود. ایمپلنت های ثابت، مانند دندان های انکیلوز شده، با رشد فک جابجا نخواهند شد و پس از مدتی، ایمپلنت در مقایسه با دندان های مجاور که در حال رشد هستند در سطح پایین تری خواهد بود. به همین دلیل کاشت ایمپلنت قبل از اتمام فرایند رشد فک باید با احتیاط انجام شود.
معایب ایمپلنت هایی که به شکل ریشه دندان هستند، عبارتند از:
ایمپلنت های دائم می توانند بین 5/3 تا 8 میلی متر قطر و 11 تا 21 میلی متر ارتفاع داشته باشند. برای کاشت آنها تقریبا 8 میلی متر منطقه بدون دندان نیاز است، و قبل از اعمال فشار روی آنها، برای پیوند با استخوان 3 تا 6 ماه زمان نیاز دارند. عموماً این نوع ایمپلنت ها روی خود یک روکش یا بخشی از یک ترمیم را نگه خواهند داشت که متناسب با محل دندان ها پس از جابجایی ارتودنتیک طراحی شده اند. بنابراین ایمپلنت متناسب با وضعیت نهایی دندان ها کاشته می شود، نه وضعیت آنها قبل از جابجایی.
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
ایمپلنت های موقت
ایمپلنت های موقت عموماً 8/2- 5/3 میلی متر قطر دارند و ارتفاع آنها تقریباً به 14 میلی متر می رسد. این نوع ایمپلنت ها تنها به یک فضای 4 میلی متری بدون دندان برای قرار گرفتن نیاز دارند. ایمپلنت های موقت فوری معمولاً از جنس آلیاژ تیتانیوم ساخته می شوند و از دو نظر با ایمپلنت های دائم متفاوت هستند:
استفاده از این نوع ایمپلنت ها به استقامت مکانیکی اولیه ای بستگی دارد که به عنوان تکیه گاه ارتودنسی فراهم می آورند. می توان روی ایمپلنت موقت روکش موقتی قرار داد تا براکت ارتودنسی را به آن متصل کرد یا اینکه سیم ابزار را مستقیماً به ایمپلنت متصل نمود. استفاده از آنها برای شرایطی مناسب است که نیاز است برای قرار دادن یک ایمپلنت کامل جای بیشتری باز شود، از جمله در منطقه دندان های پیش جانبی فک بالا. بلافاصله می توان به ایمپلنت های موقت فشار وارد کرد.
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
ارتو ایمپلنت ها یا ایمپلنت های ارتودنسی
سیستم ارتودنسی اشترومن Straumann’s Ortho System یا ارتو ایمپلنت ها به 6- 8 میلی متر فضا برای کاشته شدن نیاز دارند. برای وارد کردن فشار ارتودنتیک، یک اباتمنت همراه یک روکش موقت، یا ساخت یک ابزار متصل به ایمپلنت نیاز است و قبل از استفاده از آن توصیه می شود دوره سه ماهه جوش خوردن با استخوان سپری شود.
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
مینی ایمپلنت ها
مینی ایمپلنت اساساً نوعی پیچ استخوانی است شبیه مینی ایمپلنت هایی که در ترمیم پلاستیکی برای ثابت کردن پلیت های استخوان استفاده می شوند. فرایند قرار گیری آن طی دو مرحله جراحی انجام می شود و یک بازه زمانی برای بهبود نیاز دارد. مینی ایمپلنت تقریباً 2/1 میلی متر قطر و 6 میلی متر ارتفاع دارد، در نتیجه برای استفاده در ابزارهای ارتودنسی بسیار مفید است. بعلاوه، اگر در تیغه آلوئولار قرار بگیرد می تواند برای جابجایی افقی استفاده شود. پیچ آن آنقدر کوچک است که می تواند بین سطوح مزیال و دیستال ریشه های دندان ها قرار بگیرد.
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
مینی اسکروها
این نوع ایمپلنت ها معمولاً 5/1 تا 2 میلی متر قطر و 5 تا 8 میلی متر ارتفاع دارند. قرار گیری آنها نیاز به ابزار زیادی ندارد، زیرا به تنهایی می توانند داخل استخوان فک پیچ شوند. پس از دو هفته قادر به تحمل فشار ارتودنتیک خواهند بود.
ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی