بخش تخصصی پیوند لثه
بیماری‌های لثه مثل عقب رفتگی لثه، نیاز به درمان پیوند لثه دارند. پیوند لثه نوعی از عمل جراحی دندان است که نسبتا روشی سریع و آسان می‌باشد. در این عمل متخصص پریودنتیت از سقف دهان، بافت لثه را برداشته و از آن برای لثه‌ی آسیب دیده استفاده می‌کند. عقب رفتگی لثه به آرامی رخ می‌دهد و به همین دلیل بسیاری از مردم متوجه بروز این اتفاق نمی‌شوند. در صورت عدم درمان چنین مشکلاتی، ممکن است در نهایت منجر به از دست رفتن دندان فرد شود. پیوند لثه در بیشتر موارد جنبه‌ی درمانی دارد، ولی برخی از مردم برای اصلاح طرح لبخند خود از این روش استفاده می‌کنند که در این صورت جنبه‌ی زیبایی دارد.
تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
پوسیدگی دندان های مجاور ناشی از ایمپلنت های دندانی
گرچه نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی بالا است، اما مشکلاتی می توانند اتفاق بیفتند. یکی از این مشکلات جابجا شدن دندان های طبیعی مجاور ایمپلنت انکیلوز شده (جوش خورده با استخوان اطراف خود) است که منجر به از دست رفتن تماس با دندان های مجاور (ICL) یا فاصله زیاد آنها می شود. از آنجا که از دست رفتن فاصله بین روکش روی ایمپلنت و دندان های مجاور با بروز پوسیدگی های دندانی ارتباط مستقیمی دارد، دندانپزشک ها باید از عواملی که می توانند روی پوسیدگی های دندانی ناشی از ایمپلنت ها تأثیر بگذارند آگاه باشند و دریابند کدام بیماران دندان های آنها مستعد بروز فاصله با ایمپلنت های کاشته شده هستند.
نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی
یکی از فاکتورهایی که نشان می دهد دندان بیمار نیاز به جایگزین دارد، نرخ بالای پوسیدگی دندان است. در حالی که جایگزینی دندان های طبیعی با ایمپلنت های دندانی نرخ موفقیت بالایی دارد، اما مشکلاتی نیز می توانند بروز پیدا کنند. یکی از مطالعاتی که در این زمینه انجام شده است نشان می دهد نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی پس از پنج سال 94 درصد و پس از ده سال 86 درصد است. با این حال، این مطالعات مشکلات یا شکست هایی که ممکن است ایمپلنت ها برای دندان های مجاور بوجود بیاورند را مورد توجه قرار نداده اند.
تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور
دور شدن دندان ها و ایجاد فاصله از ایمپلنت ها
اخیراً در چندین مطالعه مشکلات ایمپلنت های دندانی که در نتیجه گسترش مداوم کرانیوفاشیال پس از جوش خوردن ایمپلنت بروز می یابند مورد بررسی قرار گرفته اند. یکی از این مشکلات که به آنها اشاره شده است جابجایی و دور شدن دندان مجاور ایمپلنت انکیلوز شده (جوش خورده با استخوان فک) است. تصور می شود احتمال جابجایی دندان های طبیعی مجاور ایمپلنت های دندانی و دور شدن از آنها، مخصوصاً در دندان های مولر و پرمولر، در نتیجه ادامه رشد فک، و در جهت مزیال بیشتر اتفاق بیفتد. این جابجایی ها موجب از بین رفتن تماس بین دندان ها یا بوجود آمدن فاصله بین روکش ایمپلنت و دندان طبیعی مجاور می شود.
مطالعات حاکی از این هستند که این افزایش فاصله می تواند در 30 تا 60 درصد موارد اتفاق بیفتد، و به طور میانگین در 1/52 درصد موارد، ظرف سه ماه تا 11 سال پس از قرار گیری روکش روی ایمپلنت، این اتفاق رخ می دهد. مطالعه دیگر حاکی از این است که میانگین زمانی برای ایجاد فاصله بین روکش ایمپلنت و دندان مجاور، پنج سال پس از قرار گیری روکش روی ایمپلنت است. نتایج اکثر مطالعات تأیید می کنند ایجاد فاصله بین ایمپلنت و دندان های مجاور از سمت مزیال روکش ایمپلنت های دندانی (78%) بیشتر از سمت دیستال (22%) رخ می دهد.
ایجاد فاصله بین ایمپلنت و دندان های مجاور و پوسیدگی دندان ها
از آنجا که فاصله بین روکش روی ایمپلنت های دندانی و دندان های طبیعی مجاور ارتباط مستقیمی با پوسیدگی دندان ها دارد، در افرادی که قرار است ایمپلنت دندانی دریافت کنند سلامت دهان و دندان فرد از اهمیت ویژه ای برخوردار است. دندانپزشک ها باید از عواملی که منجر به پوسیدگی ناشی از ایمپلنت های دندانی می شوند آگاهی داشته باشند زیرا بیشتر می توانند منجر به ایجاد فاصله شوند. در غیر اینصورت بیمارانی که مستعد این مشکل هستند، مراقبت ها و اقدامات پیشگیرانه را از دست خواهند داد.
عواملی که منجر به پوسیدگی های ناشی از ایمپلنت های دندانی می شوند
نظارت، درمان، و پیشگیری
برای دندانپزشک ها آگاهی داشتن از پوسیدگی های ناشی از ایمپلنت های دندانی ضروری است تا تصاویر رادیوگرافی لازم را بگیرند و معاینات بالینی را انجام دهند تا افزایش فاصله ایمپلنت و دندان های طبیعی را قبل از گسترش و پیشرفت پوسیدگی تشخیص دهند. به محضی که دندان های کنار ایمپلنت ها تحت تأثیر پوسیدگی قرار می گیرند خارج کردن روکش روی ایمپلنت یا حتی خود ایمپلنت ضروری است. برای پیشگیری از این مشکلات، افرادی که شواهد ذکر شده در این مقاله را دارند می توانند از روکش های پیچ شونده روی ایمپلنت ها یا از ریتینر اسیکس استفاده کنند تا از جابجا شدن دندان ها جلوگیری کنند.
تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور
دیگر آسیب های ناشی از ایمپلنت های دندانی
آسیب های دیگری که می توانند ایمپلنت های دندانی به دندان های مجاور خود وارد کنند می توانند ناشی از خطا در مشخص نمودن فاصله با دندان های مجاور طی تست های رادیولوژی، جایگذاری و زاویه اشتباه، آسیب مستقیم در نتیجه استفاده از فیکسچرهای خیلی بلند به دلیل ارتفاع ناکافی استخوان باقی مانده آلوئولار، آسیب های مستقیم ناشی از تولید گرمای زیاد در طول فرایند برش استخوان باشند. متعاقباً بواسطه مورد هجوم قرار گرفتن فضای لیگامان پریودنتال، خونرسانی با مشکل مواجه می شود و در نهایت به از دست رفتن حیات بافت های اطراف ریشه دندان مجاور ختم می شود؛ بنابراین نرخ بروز ضایعات پری آپیکال افزایش می یابد. علاوه بر این، احتمال جابجایی دندان نیز افزایش می یابد.
دندان آسیب دیده مجاور ممکن است نیاز به درمان های اندودانتیک یا اِپیکواِکتومی داشته باشد؛ در صورتی که علائم تداوم داشته باشند، ممکن است لازم باشد دندان کشیده شود.
حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
تیتانیوم به شهرت زیادی دست یافته است و با موفقیت توانسته است جایگاه خود را در میان موادی پیدا کند که برای ساخت ایمپلنت های دندانی استفاده می شوند. هم در زمینه های پزشکی و هم دندانپزشکی، تیتانیوم و آلیاژهای آن به عنوان ابزارهای زیست پزشکی، به موفقیت رسیده اند. علیرغم موفقیت چشمگیر این فلز در این زمینه، شواهدی مبنی بر حساسیت برخی افراد به این فلز وجود دارد، اما منابعی که برای تشخیص حساسیت تیتانیوم استفاده می شوند بسیار محدود هستند. که نیاز است به ابداع راهکارهای جدید و دقیق برای تشخیص زود هنگام حساسیت به تیتانیوم و یافتن ماده ای سازگار با بدن انسان که بتوان از آن به عنوان جایگزین تیتانیوم استفاده کرد، توجه ویژه داشت.
حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی
فلز ضد زنگ نخستین فلزی بود که با موفقیت به عنوان ایمپلنت دندانی مورد استفاده قرار گرفت. پس از آن، آلیاژهای بر پایه کبالت به نام ویتالیوم Vitallium، برای کاربردهای پزشکی ابداع شدند. تیتانیوم و آلیاژهای آن در چند دهه اخیر به طور گسترده برای ایمپلنت های دندانی و جزء مصنوعی (زیبایی) که روی آنها قرار می گیرند استفاده شده اند. به لحاظ اقتصادی، تیتانیوم خالص (CpTi) به طور ویژه برای کاربرد به عنوان ایمپلنت های دندانی داخل استخوان استفاده می شود. در حال حاضر چهار درجه CpTi و یک نوع آلیاژ تیتانیوم وجود دارد که به طور ویژه برای ایملنت های دندانی ساخته شده اند. این فلزات از 1 تا 5 درجه بندی شده اند. درجات 1 تا 4 غیر آلیاژی هستند، در حالی که درجه 5 آلیاژی است که 6% آلومینیوم و 4% وانادیوم (Ti6Al4V) دارد و محکم ترین آنها است.
به واسطه مقاومت بالای تیتانیوم در برابر خوردگی و ساییدگی در محیط های فیزیولوژیک، و سازگاری فوق العاده آن با بدن انسان که به آن یک لایه فیلم اکسید غیر فعال و پایدار می بخشد، به عنوان ماده ای تلقی می شود که برای کاربردهای داخل استخوانی بهترین انتخاب است.
حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی
حساسیت به آلیاژ تیتانیوم
واکنش آلرژیک یا حساسیت زیاد به عنوان واکنش ایمنی شدیدی تعریف می شود که زمانی اتفاق می افتد که با آنتی ژن های شناخته شده ای تماس پیدا می کنند. برای آنکه تیتانیوم واکنش آلرژیک خاصی ایجاد کند، باید دارای خواص آنتی ژنیک باشد و با ارگانیسم ها تماس پیدا کند. کاشت ایمپلنت های تیتانیومی و باقی ماندن آنها داخل بدن انسان، باعث می شود محیط داخلی بدن خیلی زیاد در معرض فلز قرار گیرد که ثابت شده است یون های تیتانیوم در بافت های پیرامون ایمپلنت های دندانی و ارتوپدیک، و نیز غدد لنفاوی منطقه ای و بافت های ریوی متمرکز می شوند.غلظت بین 100 و 300 ppm در بافت های پیرامون ایمپلنت های دندانی مشاهده شده اند، که اغلب با تغییر رنگ همراه بوده اند.
باید روش های جدید و دقیقی ابداع شوند که با کمک آنها بتوان حساسیت به ایمپلنت های دندانی را خیلی زود تشخیص داد و از سوی دیگر جایگزینی سازگار با بدن انسان یافت که بتوان آن را به جای تیتانیوم مورد استفاده قرار داد.
حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی
واکنش های آلرژیک به تیتانیوم
فلزات وقتی در اشکال یونی خود هستند، می توانند به پروتئین ها بچسبند و آنتی ژن های هاپتن haptenic را تشکیل دهند یا موجب آزاد سازی گرانول های ماستوسیت ها و بازوفیل ها شود، که می تواند منجر به بروز حساسیت زیاد نوع 1 یا 5 شود. منطقه دهان و صورت با واکنش های انواع 1، 3، و 5 همراه بوده اند. یکی از شایع ترین انواع آلرژی هایی که داخل حفره دهان مشاهده می شود نوع 5 است که در آن، مشخصه های ویژه مربوط به آلرژی می توانند از چند روز تا چند سال بهد از تماس با ماده حساسیت زا بروز پیدا کنند.
تست تشخیص آلرژی به فلز
قبل از کاشت ایمپلنت
تحقیقات نشان داده اند که بسیاری از بیماران از چندین آلرژی رنج می برند، و افرادی که سابقه آلرژی به فلز یا جواهرات دارند، بیشتر در معرض خطر واکنش حساسیتی زیاد به ایمپلنت های فلزی هستند. علاوه بر این، گرچه میزان آلرژی به تیتانیوم چندان شایع نیست، برای بیمارانی که دارای سابقه قبلی حساسیت هستند، ممکن است بتوان توصیه کرد بررسی آلرژی و تست آلرژی به فلز قبل از کاشت ایمپلنت ها برای آنها انجام شود، تا بتوان از شکست ایمپلنت های دندانی در نتیجه واکنش های آلرژیک به تیتانیوم جلوگیری کرد.
پس از کاشت ایمپلنت
شکست ایمپلنت های دندانی به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است، و مهمترین دلیل بروز آن بروز عفونت و وارد آمدن فشار روی ایمپلنت هستند. با این حال، توضیح برخی شکست های ایمپلنت های دندانی، از جمله پوسته پوسته شدن سریع و خود به خود ایمپلنت، یا شکست های پی در پی ایمپلنت در یک بیمار، که تحت عنوان “پدیده خوشه ای” شناخته می شود، بدون هیچ ریسک فاکتور تعریف شده ای مانند عفونت یا بارگذاری بیش از حد، دشوار است. محققان معتقدند در این موارد باید یک عامل تعیین کننده سیستمیک برای شکست وجود داشته باشد که شناسایی نشده است.
پس از کاشت ایمپلنت می توان واکنش آلرژیک را به طور منطقی، بر اساس علائم یا نشانه های همراه با آلرژی مانند خارش، کهیر، تورم در منطقه اوروفاشیال، برافروختگی دهان یا صورت، ضایعات اگزماتوز گونه ها یا ضایعات هایپرپلاستیک بافت نرم (مخاط اطراف ایمپلنت) مورد بررسی قرار داد. در این موارد، تست حساسیت باید انجام شود.
تست های تشخیصی برای حساسیت به تیتانیوم
تست های مختلفی هستندکه برای این منظور استفاده می شوند. مقایسه نتایج به دست آمده از مطالعات مختلف در رابطه با حساسیت به تیتانیوم کار دشواری است، زیرا برخی از آنها به استفاده از تست های “پَچ patch” اشاره می کنند، در حالی که برخی دیگر از تست “پریک prick” و آزمایش خون استفاده می کنند.
حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی
تست پچ
تا به امروز هیچ تست پچ استانداردی برای تیتانیوم ها ابداع نشده است، و واکنش های مثبت به تیتانیوم تنها به ندرت و با تست پوستی مشخص شده اند. حساسیت تست های پچ برای آلرژی نوع 5 به فلز حدود 75% نشان داده شده است. برخی محققان معتقدند محلول سولفور تیتانیوم 1/0% و 2/0% و کلراید تیتانیوم 1/0% و 2/0%، نشانگرهای موفقی برای تست های پوستی- پچ هستند و می توانند جایگزینی ارزشمند برای اکسید تیتانیومی باشند که معمولاً برای تست پچ استفاده می شود.
حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی
تست سنجش ایمنی لنفوسیت های حافظه MELISA
تست ملیسا MELISA (Memory lymphocyte immuno-stimulation assay test) این قابلیت را دارد که حساسیت به تیتانیوم و دیگر فلزات را مشخص نماید، اما تکثیر لنفوسیت ها را نمی توان به طور اختصاصی مورد بررسی قرار داد. داشتن یک تست خاص و حساس که به تشخیص حساسیت زا بودن یا آلرژی به تیتانیوم کمک کند بسیار ارزشمند است.
آزمایش خون
به شناسایی آلرژی نوع 5 کمک می کند.
حساسیت به ایمپلنت های تیتانیومی
تست تحول لنفوسیت ها L.T.T
در شرایط آزمایشگاهی با آزمایش تست تحول لنفوسیت ها (L.T.T) می توان تکثیر لنفوسیت ها در پی تماس با مواد حساسیت زا را بر اساس پیوند تیمیدین های tritiated توسط لنفوسیت ها مورد بررسی قرار می دهد. برخی مؤلفان گزارش می دهند که ممکن است تکثیر لنفوسیت ها در بیماران غیر حساس اتفاق بیفتد که منجر به برخی نتایج مثبت کاذب می شود.
عفونت ایمپلنت بر اثر کشیدن سیگار
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
کشیدن سیگار هنوز هم یکی از عادات شایع است. افزایش تجمع پلاک های دندانی، بروز ژنژیویت و پریودنتیت بیشتر، و نرخ بالاتر از دست رفتن دندان ها، و افزایش تحلیل بیشتر استخوان آلوئولار در بین افراد سیگاری مشاهده می شود. کشیدن سیگار می تواند روی روند بهبود زخم نیز تأثیر منفی داشته باشد، و در نتیجه موفقیت پیوند استخوان و کاشت ایمپلنت های دندانی را با مشکل مواجه سازد. جراحی های پیوند استخوان و لیفت سینوس نیز از جمله فرایندهای شایع هستند که در کنار جراحی کاشت ایمپلنت انجام می شوند. در گزارش تحقیقات انجام شده در این مورد تأیید شده است که بین کشیدن سیگار و شکست ایمپلنت های دندانی و دیگر جراحی های مرتبط با آن (پیوند استخوان، تقویت سینوس ماگزیلا) ارتباط مستقیم وجود دارد. در این مقاله قصد داریم به جزئیات این ارتباط بپردازیم.
حفره دهان، پریودنشیوم، و ایمپلنت های دندانی
در بین افراد سیگاری، افزایش انباشته شدن پلاک های دندانی منجر به افزایش نرخ ژنژیویت، پریودنتیت، از دست رفتن دندان، و تحلیل تیغه استخوان آلوئولار می شود که مکانیزم اصلی که در آن تنباکو روی بافت های پریودنتال تأثیر می گذارد کاملاً شناخته شده نیست. این احتمال وجود دارد که کشیدن سیگار با تغییر واکنش میزبان و/ یا تخریب مستقیم سلول های پریودنتال تأثیر سیستمیک مستقیم دارد.
در برخی شرایط بی دندانی خاص، استفاده از ایمپلنت های اندوسئوس نسبت به گذشته بیشتر افزایش یافته است. در تحقیقات صورت گرفته روی عوامل مختلف که منجر به شکست ایمپلنت های دندانی می شوند مشخص شده است که کشیدن سیگار بیشترین تأثیر را دارد، تا جایی که حتی نرخ شکست ایمپلنت ها قبل از بارگذاری (قرار گیری روکش دندانی روی ایمپلنت)، در افراد سیگاری بالاتر از دیگر افراد است.
رابطه شکست ایمپلنت های دندانی و کشیدن سیگار
تأثیر منفی دود سیگار روی بهبود زخم
تحقیقات نشان داده اند که دود سیگار روی بهبود زخم تأثیر منفی می گذارد. اختلال تنفسی آرتریولار و کاهش جریان خون در واکنش به کشیدن سیگار مشاهده می شوند. مواد سمی که از دود آن تولید می شوند، از جمله نیکوتین، مونواکسید کربن، و هیدروژن سیانید به عنوان ریسک فاکتورهایی شناخته شده اند که در روند بهبود زخم اختلال ایجاد می کنند. کشیدن سیگار بهبود زخم در فرایندهای جراحی مختلف مانند جراحی های ارتوپدی (آرتروپلاستی لگن یا زانو)، جراحی پلاستیک (فرایندهای انتخابی زیبایی، جراحی های زیبایی و درمانی سینه، انتقال بافت آزاد، و فرایند های کاشت پروتز) را با مشکل مواجه می سازد. علاوه بر این، کشیدن سیگار روند بهبود پس از جراحی های خط لثه را نیز با مشکل مواجه می سازد.
جراحی های مرتبط با کاشت ایمپلنت
بیمارانی که بیماری لثه داشته اند یا برای مدت طولانی دندان نداشته اند ممکن است با تحلیل استخوان و لثه مواجه شوند که برای جبران این تحلیل نیاز به جراحی های دیگر دارند. رایج ترین فرایندهای تقویت برای کاشت ایمپلنت های دندانی عبارتند از بازسازی هدایت شده استخوان، جراحی لیفت سینوس، و پیوند استخوان. بازسازی هدایت شده استخوان بسیار رایج است که برای تقویت استخوان انجام می شود تا نتایج کاشت ایمپلنت در دراز مدت موفقیت آمیزتر باشند. جراحی لیفت سینوس نیز نتایج قابل پیش بینی دارد و نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت ها بالای 90% بوده است. این فرایند بی خطر می باشد، و تنها مشکلات اندکی ممکن است بروز پیدا کنند و اکنون یکی از فرایندهای قابل قبول دهانی است.
جالب توجه است که کشیدن سیگار برای فرایندهایی مانند بازسازی استخوان و پیوند استخوان خطرناک است. قابل پیش بینی بودن و میزان بازسازی پریودنتال با کشیدن سیگار در ارتباط هستند. کشیدن سیگار روی نتایج درمان تأثیر عکس دارد، که می توان با اندازه گیری سطوح پیوند بالینی داخل استخوان، مورد ارزیابی قرار گیرد. در تحقیقات نشان داده شده است، قرار گیری ایمپلنت داخل استخوانی که جراحی پیوند داشته است، با کشیدن سیگار با مشکل مواجه می شود.
رابطه شکست ایمپلنت های دندانی و کشیدن سیگار
عامل شکست جراحی های دهان در افراد سیگاری
در بیماران سالم که سیگار نمی کشند، کاشت ایمپلنت های دندانی با نرخ موفقیت تقریباً بالایی همراه بوده است. به همین دلیل است که آنها به مؤثرترین گزینه برای جایگزینی دندان های از دست رفته تبدیل شده اند. با این حال، نرخ شکست ایمپلنت های دندانی در افرادی که سیگار می کشند بالای 15 درصد است. زیرا احتمال بروز عفونت پس از کاشت ایمپلنت در افراد سیگاری بیشتر است و همانطور که گفته شد، روند بهبود در آنها با مشکل مواجه می شود.
گرما و سمومی که از دود سیگار منتشر می شوند، از جمله نیکوتین، مونواکسید کربن، و هیدروژن سیانید به عنوان ریسک فاکتورهایی شناخته شده اند که می توانند بهبود را با مشکل مواجه سازند، و در نتیجه روی موفقیت این فرایندهای جراحی تأثیر بگذارند. مصرف مداوم تنباکو منجر به کاهش جریان خون به بافت های لثه و استخوان اطراف ایمپلنت های دندانی می شود، که منجر به کندتر شدن روند بهبود پس از جراحی های دهان می شود.
ایمپلنت های دندانی با روش جراحی داخل دهان کار گذاشته می شوند و نیاز به یک دوره چهار تا شش ماهه دارند تا بهبود پیدا کنند، که در طول آن، استخوان به تدریج با پست هر ایمپلنت پیوند می خورد. این فرایند سنگین نیاز به سلامت خوب بیمار دارد. خبر خوب اینکه با ترک سیگار نیز می توان کمک کرد نرخ موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی بالا برود. در هر صورت مهم است بیمار پس از دریافت ایمپلنت های دندانی کشیدن سیگار را ترک کند.