بخش تخصصی جراحی افزایش طول تاج دندان
افزایش طول تاج دندان یکی از روشهای جراحی است که به منظور افزایش ساختار طول دندان از بالای لثه صورت می‌گیرد و هدف اصلی آن حفظ سلامت و بهبود زیبایی فرد می‌باشد. این نوع جراحی شامل برداشت بافت سخت و نرم لثۀ پیرامون دندان می‌باشد که نتیجۀ آن افزایش طول ساختار قابل رویت دندان است. لیزر یکی از روشهای جایگزین، و موثر است که نتایجی فوق‌العاده همراه با رضایت بیمار در بر خواهد داشت.
تبخال چیست؟
/0 نظرها/در مقالات عمومی دندانپزشکی, مقالات مشکلات دهان و دندان /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
تبخال چیست؟
تبخال ها تاول های کوچک پر از مایع هستند که روی لب ها یا اطراف دهان بوجود می آیند و گرچه بسیار مسری هستند اما مشکل نگران کننده ای نیستند. آنها توسط ویروس هرپس سیمپلکس ایجاد می شوند و معمولاً بدون درمان ظرف مدت 7 تا 10 روز از برطرف می شوند.
زمانی که برای نخستین مرتبه به ویروس هرپس سیمپلکس آلوده می شوید، ممکن است هیچ علامتی نداشته باشید. نخستین بروز علائم تبخال ممکن است مدتی بعد اتفاق بیفتد.
تبخال معمولاً با احساس گزگز، خارش یا سوزش در اطراف دهان آغاز می شود. سپس زخم های کوچک پر از مایع، معمولاً در حاشیه های لب پایین ظاهر می شوند. اگر تبخال دارید، می توانید مستقیماً از داروخانه مشاوره و درمان دریافت کنید.
تبخال ها معمولاً جدی نیستند و می توانند توسط داروساز درمان شوند. داروساز ممکن است توصیه کند در صورت نیاز با پزشک عمومی خود تماس بگیرید.
اگر قبلاً بروز تبخال داشته اید، در صورت بازگشت آنها، احتمالاً خواهید دانست آنها چه هستند.
تنها در صورتی که مطمئن نیستید علائمی که دارید مربوط به تبخال است، یا اینکه آیا تبخال شدید است و به مناطقی بیشتر از لب گسترش می یابد، باید به داروساز مراجعه کنید. اگر تبخال بعد از 7 تا 10 روز بهبود نیافت به داروساز مراجعه کنید.
تبخال دهانی
علت بروز تبخال چیست؟
ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1
تبخال ها معمولاً توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 (HSV 1) ایجاد می شوند. این ویروس بسیار مسری است و می تواند به راحتی از طریق تماس مستقیم و نزدیک از فردی به فرد دیگر منتقل شود. در اکثر موارد، ویروس در اوایل دوران کودکی منتقل می شود – برای مثال، زمانی که کودکی توسط یکی از اعضای خانواده یا دوستان که تبخال دارند بوسیده می شود. پس از آلوده شدن به ویروس HSV-1، ویروس هرگز از بین نمی رود.
از پوست عبور می کند و به سمت اعصاب حرکت می کند، و در گروهی از سلول های عصبی صورت به نام گانگلیون سه قلو به صورت غیر فعال (خفته) باقی می ماند. با این حال، هر چند وقت یک مرتبه ویروس می تواند توسط محرک های خاصی فعال شود و و از طریق اعصاب به لب ها می رود، جایی که منجر به بروز تبخال شود و پس از بهبودی، ویروس دوباره در بدن شما به خواب می رود. آنچه باعث ایجاد تبخال در یک فرد می شود ممکن است باعث شیوع در فرد دیگر نشود. برخی از افراد مبتلا به HSV 1 هرگز دچار تبخال نمی شوند.
محرک های عامل بروز تبخال در افراد مختلف متفاوت هستند. عواملی که تصور می شود می توانند باعث بروز تبخال شوند عبارتند از:
با این حال، در بسیاری از موارد هیچ محرک آشکاری برای بروز بیماری وجود ندارد. در برخی از افراد تبخال تقریباً دو یا سه مرتبه در سال به طور مکرر عود می کند، در حالی که در برخی دیگر یک تبخال وجود دارد و هرگز دیگر آن را تجربه نمی کنند. برخی از افراد اصلاً به تبخال مبتلا نمی شوند زیرا ویروس هرگز فعال نمی شود.
ویروس هرپس سیمپلکس نوع 2
گاهی اوقات، تبخال می تواند توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع 2 (HSV 2) ایجاد شود.
این می تواند پس از رابطه جنسی دهانی با مرد یا زن مبتلا به تبخال تناسلی که معمولاً توسط HSV-2 ایجاد می شود، رخ دهد. در تبخال تناسلی، تاول های دردناکی روی اندام تناسلی و نواحی اطراف آن ایجاد می شود.
علائم تبخال
هنگامی که برای نخستین بار به ویروس هرپس سیمپلکس (عفونت اولیه) آلوده می شوید، معمولاً هیچ علامتی نخواهید داشت. عود تبخال ممکن است مدتی بعد اتفاق بیفتد و بارها تکرار شود (عفونت مکرر). با این حال، اگر عفونت اولیه علائم ایجاد کند، ممکن است کاملاً شدید باشند.
تبخال دهانی
عفونت اولیه ویروس هرپس سیمپلکس
در کودکان
علائم عفونت اولیه به احتمال زیاد در کودکان کمتر از پنج سال بروز می یابد. علائم عبارتند از:
ژنژیووستوماتیت هرپس سیمپلکس معمولاً کودکان خردسال را تحت تأثیر قرار می دهد، اما افراد بزرگسال نیز می توانند به آن مبتلا شوند. این می تواند 7 تا 14 روز طول بکشد و بهبود زخم ها تا سه هفته ادامه داشته باشد. با این حال، ژنژیووستوماتیت معمولاً پس از عفونت اولیه دوباره بروز پیدا نمی کند.
در افراد بزرگسال
ویروس های هرپس سیمپلکس اولیه در افراد بزرگسال نادر هستند و اغلب در افراد بزرگسالی که به این ویروس آلوده هستند، معمولاً از 35 سالگی به بعد دیگر شاهد عود آن نخواهیم بود، اما در صورت بروز هم علائم شبیه علائمی بوجود می آورند که کودکان آنها را تجربه می کنند.
معمولاً گلو درد با یا بدون تورم غدد وجود خواهد داشت. همچنین ممکن است بوی بد دهان (هالیتوزیس) و زخم های دردناک داخل و اطراف دهان وجود داشته باشند. اینها می توانند به زخم هایی با مرکز خاکستری یا زرد تبدیل شوند.
اگر ویروس هرپس سیمپلکس را در سنین پایین تجربه کنید، ممکن است در سنین بالاتر به صورت دوره ای بروز یابد و باعث حملات مکرر تبخال شود. پس از عفونت اولیه، علائم معمولاً تنها به خود تبخال کاهش می یابند.
تبخال دهانی
عفونت های مکرر (تبخال)
عفونت های مکرر یا تکرار شونده معمولاً مدت زمان کمتری طول می کشند و نسبت به عفونت اولیه شدت آنها کمتر است. تنها علامت آن بروز تبخال است، گرچه ممکن است غدد متورم نیز داشته باشید.
اولین علامت تبخال معمولاً احساس سوزن سوزن شدن یا گزگز، سوزش یا خارش روی لب یا اطراف دهان است که حدود 24 ساعت قبل از ایجاد تبخال آغاز می شود. سپس زخم های کوچک پر از مایع، معمولاً در حاشیه های لب پایین ایجاد می شوند. با تشکیل تاول ها، ناحیه قرمز، متورم و دردناک می شود. طی 2 تا 3 روز، تاول ها پاره می شوند و مایعی که شفاف یا کمی زرد است ترشح می شود. حدود 4 تا 5 روز پس از ظاهر شدن تبخال، سطح آن پوسته پوسته می شود.
ممکن است هنگام بهبودی ترک بخورد یا خونریزی داشته باشد. سپس دلمه می افتد و پوستی نمایان می شود که ممکن است به مدت چند روز، کمی بیشتر از حد معمول صورتی یا قرمز باشد. معمولاً یک تا دو هفته طول می کشد تا تبخال به طور کامل بهبود یابد.
اگر عفونت های مکرر دارید، ممکن است هر بار در همان مکان دچار تبخال شوید. ممکن است اندازه آنها بزرگ شود و باعث تحریک و بروز درد شوند. در ابتدا، ممکن است قبل از ایجاد پوسته یا پوسته پوسته شدن در عرض 48 ساعت پس از احساس سوزن سوزن اولیه، ترشح کنند.
اگر تبخال ها بسیار آزار دهنده باشند، می توان با مصرف منظم و روزانه قرص ضد ویروسی که آسیکلوویر نامیده می شود، به مدت چند ماه، آن را سرکوب کرد. این معمولاً صرفاً در صورتی توصیه می شود که تبخال موجب بروز مشکلات زیادی شود، و ممکن است پس از قطع درمان دوباره عود کند.
اکثر تبخال ها بدون درمان ظرف مدت 7 تا 10 روز ناپدید می شوند و معمولاً بدون ایجاد اسکار بهبود می یابند.
اگر عفونت های مکرر دارید، ممکن است هر بار در همان مکان دچار تبخال شوید. ممکن است اندازه آنها بزرگ شود و باعث تحریک و بروز درد شوند. در ابتدا، ممکن است قبل از ایجاد پوسته یا پوسته پوسته شدن در عرض 48 ساعت پس از احساس سوزن سوزن اولیه، ترشح کنند.
اگر تبخال ها بسیار آزار دهنده باشند، می توان با مصرف منظم و روزانه قرص ضد ویروسی که آسیکلوویر نامیده می شود، به مدت چند ماه، آن را سرکوب کرد. این معمولاً صرفاً در صورتی توصیه می شود که تبخال موجب بروز مشکلات زیادی شود، و ممکن است پس از قطع درمان دوباره عود کند.
اکثر تبخال ها بدون درمان ظرف مدت 7 تا 10 روز ناپدید می شوند و معمولاً بدون ایجاد اسکار بهبود می یابند.
میزان شیوع تبخال
تبخال گسترده است. بیش از نیمی از مردم ایالات متحده به ویروسی آلوده شده اند که باعث تبخال می شود، گرچه بسیاری از افراد هرگز به تبخال مبتلا نمی شوند یا هیچ علامتی از بروز آن ندارند اما حدود 20 تا 40 درصد افراد، به این ویروس آلوده می شوند.
تبخال دهانی
افراد چند وقت یک مرتبه دچار تبخال می شوند؟
تبخال می تواند چندین مرتبه در سال، یا تنها یک یا دو مرتبه در طول کل زندگی شما ایجاد شود. دفعات شیوع تبخال در افراد مختلف متفاوت است.
عوارض تبخال
تبخال ها معمولاً خفیف هستند، اما در موارد نادر ممکن است موجب بروز عوارض دیگری نیز شوند. افرادی که سیستم ایمنی ضعیف ناشی از بیماری یا درمان هایی مانند شیمی درمانی دارند، بویژه در معرض خطر عوارض هستند.
اگر نوشیدن مایعات دردناک شود، گاهی اوقات کم آبی (دهیدراته شدن بدن) اتفاق می افتد. کودکان خردسال بویژه در معرض خطر کم آبی قرار دارند.
ویروس هرپس سیمپلکس علاوه بر این می تواند به سایر قسمت های بدن نیز سرایت کند. نمونه هایی از زمانی که ممکن است این اتفاق رخ دهد عبارتند از:
در موارد بسیار نادر، آنسفالیت، وضعیتی که در آن مغز ملتهب و متورم می شود، می تواند ناشی از انتشار ویروس تبخال به مغز باشد. می توان آن را با تزریق داخل وریدی داروهای ضد ویروسی مانند آسیکلوویر درمان کرد.
در برخی گروه های خاص، تبخال می تواند منجر به بروز عوارض جدی شود. گروه های زیر در صورت ابتلا به تبخال باید فوراً تحت درمان پزشکی قرار گیرند:
پیشگیری از عفونت تبخال
پیشگیری از عفونت با ویروس هرپس سیمپلکس یا جلوگیری از عود تبخال امکان پذیر نیست، اما می توانید اقداماتی را برای به حداقل رساندن گسترش عفونت انجام دهید.
تبخال ها در زمانی که می ترکند (پاره می شوند) در مسری ترین حالت خود قرار دارند، اما تا زمانی که بهبود کامل پیدا نکنند، مسری باقی می مانند. تا زمانی که تبخال شما به طور کامل بهبود نیافته و ناپدید نشده است، از تماس نزدیک با دیگران خودداری کنید.
با این حال، اگر شما یا فرزندتان تبخال دارید، نیازی به مرخصی گرفتن از محل کار یا غیبت از مدرسه نیست.
با دنبال کردن توصیه های زیر می توانید کمک کنید خطر انتشار ویروس تبخال و بروز مجدد تبخال به حداقل برسد:
تبخال دهانی
درمان تبخال
تبخال ها معمولاً بدون درمان ظرف مدت 7 تا 10 روز به صورت خود به خود از بین می رود. با این حال، قرص ها یا پمادهای ضد ویروس بدون نسخه مانند آسیکلوویر یا پنسیکلوویر در داروخانه ها در دسترس هستند که اگر به درستی استفاده شوند، می توانند به کاهش علائم و تسریع زمان بهبودی کمک کنند.
برای مؤثر بودن این درمان ها، باید به محض ظاهر شدن نخستین علائم تبخال– زمانی که احساس گزگز، خارش یا سوزش در اطراف دهان خود دارید، زمانی که ویروس هرپس سیمپلکس در حال گسترش و تکثیر است، اعمال شوند. بعید است استفاده از پماد ضد ویروس بعد از این دوره اولیه تأثیر زیادی داشته باشد.
اگر دچار تبخال شدید، توصیه های کلی که باید رعایت کنید عبارتند از:
اگر به طور مکرر تبخال شما عود می کند، به محض احساس گزگز که نشان می دهد تبخال در حال ایجاد شدن است، داروهای ضد ویروس استفاده کنید. شما باید پماد را تا پنج مرتبه در روز و به مدت چهار تا پنج روز استفاده کنید.
پمادهای ضد ویروس تنها می‌توانند به بهبود تبخال فعلی شما کمک کنند. اما با استفاده از آنها نمی توانید برای همیشه از شر ویروس هرپس سیمپلکس خلاص شوید یا از بروز مجدد تبخال در آینده جلوگیریی کنید.
قرص های ضد ویروس معمولاً در درمان تبخال مؤثرتر از پمادها هستند، اما اغلب صرفاً برای موارد شدیدتر تجویز می شوند.
پَچ های ضد تبخال
پَچ های تبخال حاوی ژل خاصی به نام هیدروکلوئید نیز موجود هستند که برای درمان زخم های پوستی مؤثر هستند و در طول دوره ای که تبخال در حال بهبود است روی آن قرار می گیرد تا آن را پنهان کند.
درمان های غیر ضد ویروسی
چندین پماد غیر ضد ویروسی نیز بدون نیاز به نسخه از داروخانه ها قابل تهیه هستند. این پمادها به صورت خاص برای درمان تبخال طراحی نشده اند و به بهبود سریع تر آنها کمکی نخواهند کرد، اما ممکن است به کاهش هر گونه درد یا تحریکی کمک کنند. از داروساز خود بخواهید که یک درمان مناسب را به شما توصیه کند.
درد را می توان با مسکن هایی مانند ایبوپروفن یا پاراستامول نیز درمان کرد- هر دو به شکل مایع برای کودکان خردسال در دسترس هستند.
با این حال، اگر آسم یا زخم معده دارید یا در گذشته به آنها مبتلا بوده اید، ایبوپروفن مصرف نکنید.
به کودکان زیر 16 سال نباید آسپرین داده شود.
اگر تبخال دارید و باردار هستید با داروساز صحبت کنید.
درمان عوارض تبخال
اگر تبخال شما بویژه شدید است یا سیستم ایمنی بدن شما آسیب دیده است- برای مثال، اگر HIV دارید یا تحت درمان شیمی درمانی هستید- ممکن است در معرض خطر ابتلا به عوارض جدی باشید.
به عنوان مثال، خطر ابتلا به آنسفالیت یا گسترش عفونت به سایر قسمت های بدن، مانند چشم ها، افزایش می یابد.
اگر در معرض خطر هستید با پزشک عمومی خود صحبت کنید. آنها ممکن است قرص های ضد ویروس تجویز کنند و شما را برای درمان تخصصی ارجاع دهند.
نوع درمان توصیه شده به وخامت علائم تبخال و عارضه ای که باعث ایجاد مشکل شده است بستگی دارد.
به عنوان مثال، اگر شما دچار کراتوکونژونکتیویت هرپتیک- نوعی عفونت ثانویه چشم- شده اید، ممکن است نیاز باشد به متخصص چشم پزشک مراجعه کنید.
تبخال دهانی
ژنژیووستوماتیت
اگر شما یا فرزندتان در نتیجه عفونت اولیه هرپس سیمپلکس دچار تورم و درد لثه ها (ژنژیووستوماتیت) شدید، به داروساز مراجعه کنید. آنها می توانند برای کمک به کاهش علائم درمان هایی را شما پیشنهاد دهند.
اگر عفونت دردناک است، ممکن است داروساز شما استفاده از داروی ساختنی حاوی بنزیدامین را پیشنهاد دهد، که به صورت دهانشویه یا اسپری دهانی موجود است، تا به تسکین درد در دهان یا گلو کمک کند.
مسواک زدن دندان ها نیز ممکن است به دلیل تورم لثه ها دردناک باشد. ممکن است داروساز شما استفاده از دهانشویه ضد عفونی کننده را پیشنهاد دهد. این به جلوگیری از عفونت های ثانویه کمک می کند و همچنین اگر نتوانید دندان های خود را به طور موثر مسواک بزنید، تجمع پلاک را کنترل خواهد کرد.
مانند درمان تبخال، هر گونه درد یا تب را می توان با استفاده از ایبوپروفن یا پاراستامول درمان کرد.
در موارد نادر ژنژیووستوماتیت، ممکن است لب های شما در برخی نقاط به هم بچسبند. استفاده از کرم های محافظ لب موجود در داروخانه ها به جلوگیری از این امر کمک خواهد کرد.
کم آبی بدن
اگر شما یا فرزندتان به ژنژیووستوماتیت مبتلا هستید، نوشیدن مقدار زیاد مایعات برای جلوگیری از کم آبی (دهیدراته شدن) بدن مهم است. کودکان خردسال بویژه در معرض خطر هستند زیرا ممکن است به دلیل درد در دهان خود از خوردن یا نوشیدن اجتناب کنند.
مهم است که مراقب علائم کم آبی بدن باشید، از جمله:
اکثر موارد ژنژیووستوماتیت در عرض 7 تا 14 روز بهبود می یابند، گرچه ممکن است بهبود کامل زخم ها تا سه هفته طول بکشد.
درمان تخصصی
اگر شما یا فرزندتان بعد از دو هفته همچنان علائم ژنژیووستوماتیت را دارید یا عفونت شدید است، ممکن است داروساز به شما توصیه کند که با پزشک عمومی خود تماس بگیرید، که ممکن است او نیز شما را برای درمان تخصصی ارجاع دهد.
اگر باردار هستید یا سیستم ایمنی ضعیفی دارید، ممکن است مراجعه به متخصص برای ژنژیووستوماتیت نیاز باشد.
اگر نوزاد تازه متولد شده ای دارید که به ژنژیووستوماتیت مبتلا شده است، او را نزد پزشک عمومی ببرید، زیرا ممکن است برای درمان تخصصی نیاز به ارجاع داشته باشد.
آفت دهان چیست؟
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
آفت چیست؟
آفت یک مشکل شایع و دردناک است. آفت های خوش خیم معمولاً کوچک (قطر کمتر از 1 سانتی متر) و کم عمق هستند. در صورت بوجود آمدن زخم های آفتی که همراه با علائم یووئیت uveitis (التهاب مجموعه عنبیه)، زخم های تناسلی، ورم ملتحمه چشم، آرتریت، تب یا آدنوپاتی (هر نوع بیماری مربوط به غدد بدن)، باید به جستجوی یک علت جدی بود. عدم شفافیت در مورد علت زخم آفتی منجر به انجام درمان هایی شده است که عمدتاً تجربی هستند. این درمان ها شامل آنتی بیوتیک ها، ضدالتهاب ها، تعدیل کننده های سیستم ایمنی، بی حس کننده ها و داروهای جایگزین (گیاهی) هستند.
زخم های آفتی را می‌توان به سه نوع مختلف طبقه بندی کرد: مینور (کوچک)، ماژور (بزرگ) و هرپتی فرم (تبخال مانند). آنها می توانند به تنهایی یا چندتایی باشند و بیشتر کوچک (با قطر کمتر از 1 سانتی متر) و کم عمق هستند. آفت های اصلی بزرگ تر هستند و زخم های عمیق تری دارند. بعلاوه، آفت های بزرگ بیشتر احتمال دارد که با رو بهبود رفتن زخمی شوند. آفت های هرپتی فرم غالباً از نظر ساختاری چندتایی و به صورت تاول هستند. بیماران مبتلا به زخم آفتی خوش خیم نباید هیچ علائم دیگری مانند تب، آدنوپاتی، علائم گوارشی یا سایر علائم پوستی یا غشاء مخاطی داشته باشند.
پاتوفیزیولوژی آفت های دهان
پاتوفیزیولوژی زخم های آفتی به خوبی درک نشده است. از نظر بافت شناسی، آفت ها حاوی ارتشاح (ماده یا عاملی که از راه نشت جایگزین شده است) تک هسته ای با پوشش فیبرین هستند. بیماران مبتلا به آفت های عود کننده ممکن است دچار تغییر ایمنی موضعی با واسطه سلولی شوند. پاسخ های سیستمیک سلول های T و B نیز در بیماران مبتلا به آفت های مکرر تغییر یافته است.
آفت دهان
علل بروز آفت های دهان
آفت ها بیشتر افراد بزرگسال جوان را تحت تأثیر قرار می دهند و ممکن است سابقه خانوادگی بروز آن نیز وجود داشته باشد. به صورت کاملاً متناقض، سیگار کشیدن تا حدی تأثیری محافظتی در برابر آفت های تکرار شونده ارائه می دهد. عوامل دیگر مانند استرس، ترومای فیزیکی یا شیمیایی، حساسیت غذایی و عفونت نیز ممکن است در بروز آنها دخیل باشند. عوامل عفونی مانند هلیکوباکتر پیلوری و ویروس هرپس سیمپلکس نیز مورد بررسی قرار گرفته اند، اما در تمام موارد زخم های آفتی یافت نشده اند. عدم شفافیت در مورد علت بروز آنها، منجر به درمان هایی شده است که عمدتاً تجربی هستند و با هدف کاهش علائم انجام می شوند.
تشخیص های افتراقی آفت های دهان
هنگام ارزیابی بیماران مبتلا به آفت های تکرار شونده، باید شرایط متعددی را در تشخیص افتراقی در نظر گرفت. ملاحظه اولیه این است که آفت های خوش خیم به نظر می رسد کوچکتر باشند و در مقایسه با شرایط جدی تر اغلب محدود هستند. آفت های بزرگ می توانند با عفونت ویروسی نقص ایمنی انسانی (HIV ایدز) مرتبط باشند. وقتی آفت ها بزرگ هستند و روند بهبود آنها کند است، پزشکان باید آزمایش HIV را در نظر بگیرند.
در صورت ویروسی بودن آفت، اگر ویروس هرپس سیمپلکس عامل بروز آن باشد، علامت آن ضایعات وزیکولار است؛ اگر ویروس سیتومگالوویروس باشد، بیمار دچار نقص ایمنی است، و نمونه برداری برای آزمایش سلول های غول پیکر چند هسته ای مثبت است؛ اگر ویروس واریسلا باشد، ضایعات پوستی مشخصی وجود خواهند داشت؛ و اگر ویروس کوکساکی باشد، ضایعات دست، پا، و باسن وجود خواهند داشت، و به طور معمول در کودکان بروز می یابد.
در صورتی که عامل آن ترپونمال باشد، اگر سیفلیس علت بروز آفت باشد، عوامل خطر، سایر ضایعات پوستی، و تست RPR/FTA (تست آنتی بادی ریجین سریع پلاسما/ فلورسین ترپونما) مثبت است.
در صورتی که ضایعه عامل قارچی داشته باشد، قارچ های کریپتوسپوریدیوم، موکورمایکوزیس، هیستوپلاسما باعث نقص ایمنی در بیمار، مزمن شدن ضایعه، و مثبت شدن نمونه برداری و کشت آن می شود.
در صورتی که نقص خود ایمنی باعث بروز آفت شده باشد، سندرم بهجت باعث بروز زخم دستگاه تناسلی، یووئیت، رتینیت؛ سندرم رایتر موجب بروز یووئیت، ورم ملتحمه، آرتریت HLA B27؛ بیماری التهابی روده موجب بروز اسهال خونی یا مخاطی مکرر، سایر زخم های گوارشی؛ لوپوس اریتماتوز موجب بروز راش مالار، ANA (آنتی بادی ضد هسته ای) مثبت؛ و پمفیگوئید تاولی موجب درگیری منتشر پوست؛ پمفیگوس ولگاریس موجب درگیری منتشر پوست می شود.
در صورت وجود عوامل هماتولوژیک، نوتروپنی چرخه ای موجب بروز تب دوره ای، و نوتروپنی می شود.
اگر عامل بروز آفت دهان نئوپلاسم باشد، سرطان سلول سنگفرشی موجب بروز آفت های مزمن، آدنوپاتی سر/ گردن، و مثبت بودن نتایج نمونه برداری خواهد شد.
هنگام ارزیابی بیمارانی که دارای علائم دهانی هستند، باید عفونت که موجب بروز زخم داخل دهان شده است مد نظر قرار گیرد. یک عفونت شایع، بویژه در بیماران مبتلا به عفونت HIV و آفت، هرپس سیمپلکس است. هنگامی که لکه های Tzank در دسترس باشد، نمونه ای از یک ضایعه هرپتی فرم، نشان دهنده سلول های غول پیکر حامل خواهد بود. سایر عوامل ویروسی، باکتریایی، ترپونمال و قارچی، پتانسیل ایجاد زخم داخل دهان را دارند. نمونه برداری به تنهایی یا همراه با کشت ضایعات یا آزمایش خون ممکن است به تشخیص عامل ایجاد کننده کمک کنند.
آفت دهان
بیماری های خود ایمنی
چندین بیماری خود ایمنی ممکن است زخم های شبیه زخم آفتی خوش خیم بوجود بیاورند. سندرم بهجت یک واسکولیت خود ایمنی است که باعث بروز زخم های تکرار شونده دهان و ناحیه تناسلی، یووئیت و رتینیت می شود. آفت های شدید و سندرم بهجت ممکن است دو نقطه در یک زنجیره بیماری باشند. علائم غیر دهانی سندرم بهجت Behçet’s syndrome ممکن است در 43 تا 100 درصد از بیماران مبتلا به زخم های آفتی تکرار شونده، بسته به شدت آن، وجود داشته باشد.
سندرم رایتر Reiter’s syndrome با زخم های دهان، یووئیت، ورم ملتحمه و آرتریت مثبت HLA B27 به دنبال اورتریت غیرگنوکوکی یا اسهال خونی باسیلی همراه است. بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده، بویژه بیماری کرون، ممکن است با زخم های دهان همراه باشند. لوپوس اریتماتوز، پمفیگوئید بولوز و پمفیگوس ولگاریس از دیگر بیماری هایی هستند که ممکن است شامل زخم دهان شوند. در تمام این شرایط، علائم مرتبط باید ایجاد شوند تا از آفت های خوش تکرار شونده متمایز ایجاد شوند.
بیماری های هماتولوژیک/آنکولوژیک
علل هماتولوژیک باید هنگام ارزیابی زخم های دهانی تکرار شونده یا دیر التیام در نظر گرفته شوند. نوتروپنی چرخه‌ای با زخم های دهان در دوره‌های نوتروپنی همراه است. تب نیز ممکن است در این دوره‌ها یکی از علائم موجود باشد. در صورتی که تب و زخم های دهان به طور منظم با هم اتفاق بیفتند، ممکن است لازم باشد اندازه گیری گلبول های خون مد نظر قرار بگیرد. در نهایت، نئوپلاسمی مانند کارسینوم سلول سنگفرشی باید در هنگام ارزیابی بیماران مبتلا به زخم دهانی مداوم و بهبود نیافته رد شود. نمونه برداری با پانچ داخل مطب یا نمونه برداری با جراحی ممکن است به ایجاد این تمایز کمک کند. ارزیابی سر و گردن از نظر آدنوپاتی در این شرایط اهمیت ویژه ایدارد.
آفت دهان
درمان های آفت های دهانی
درمان آفت های دهان را می توان به پنج دسته تقسیم کرد: آنتی بیوتیک، ضد التهاب، تعدیل کننده ایمنی، علامت دار و جایگزین. غیر قابل پیش بینی بودن اثربخشی یک درمان خاص، نشان دهنده معما گونه بودن علت بیماری است.
درمان با آنتی بیوتیک
درمان های موضعی و سیستمیک آنتی بیوتیکی تجربی هستند و به دلیل این باور استفاده می شوند که برخی از عوامل عفونی که هنوز کشف نشده باعث ایجاد زخم های آفتی می شوند. تتراسایکلین و مینوسیکلین بیشترین استفاده را دارند. می توان یک کپسول آنتی بیوتیک 250 میلی گرمی تتراسایکلین را در 180 میلی لیتر آب حل کرد و به عنوان درمان “غرغره کردن و قورت دادن” یا “غرغره کردن و تف کردن” چهار مرتبه در روز به مدت چند روز در بیماران بزرگسال استفاده کرد. این کار ممکن است منجر به کاهش درد و طول مدت زخم شود. سوسپانسیون تتراسایکلین، 250 میلی گرم در هر 5 میلی لیتر، نیز می تواند به روشی مشابه، با 5 میلی لیتر آب چهار مرتبه در روز استفاده شود. (در کودکان و در زنانی که ممکن است باردار باشند، باید از مصرف تتراسایکلین اجتناب شود زیرا احتمال تغییر رنگ دندان های کودکان این زنان و نیز کودکان خردسال وجود دارد) مینوسایکلین را نیز می توان به این روش استفاده کرد، با حل کردن یک قرص 100 میلی گرمی در 180 میلی لیتر آب و دو مرتبه شستشوی دهان با آن در روز. اقدامات احتیاطی مشابهی برای کودکان و زنان اعمال می شود. علاوه بر این، استفاده از مینوسیکلین می تواند به جنین آسیب برساند. بنابراین، زنان باردار یا زنانی که تمایل به باردار شدن دارند، در حین مصرف آنتی بیوتیک باید از احتمال آسیب رساندن به جنین مطلع شوند.
عوامل ضد التهابی
عوامل ضد التهابی محلی ممکن است مفیدترین راه برای تسریع بهبود و تسکین علائم در مدیریت زخم های آفتی کوچک تکرار شونده باشند. تریامسینولون 1/0 درصد را می توان دو تا چهار مرتبه در روز روی زخم اعمال کرد. این آماده سازی بعلاوه یک لایه پوشش محافظتی موضعی برای زخم بوجود می آورد. شروع زود هنگام این درمان ممکن است منجر به بروز واکنش های سریع تر شود. خمیر را می توان تا زمان بهبود زخم استفاده کرد. برای زخم های دهانی گسترده تر، اکسیر دگزامتازون، 5/0 میلی‌گرم در 5 میلی لیتر آب، ممکن است به عنوان دهانشویه و خلط آور استفاده شود. باید به بیماران در مورد احتمال ابتلا به عفونت قارچی ثانویه هنگام استفاده از دهانشویه های استروئیدی، هشدار داد. استروئیدهای سیستمیک معمولاً در مدیریت زخم های آفت توصیه نمی شوند، اگرچه ممکن است در مدیریت شرایطی که شبیه زخم آفت هستند مفید باشند.
تعدیل کننده های سیستم ایمنی
تعدیل کننده های سیستم ایمنی که برای مدیریت زخم های آفتی مورد استفاده قرار می گیرند، در بیماران آلوده به HIV به طور کامل مورد بررسی قرار گرفته اند. زخم های آفتی در بیماران مبتلا به HIV ممکن است زمان بهبودی بسیار طولانی، و حتی چند ماهه داشته باشند. تالیدومید (تالومید) ماده ای است که اغلب برای درمان زخم های آفتی استفاده می شود که باعث بروز درد شدید هنگام غذا خوردن می شوند. تالیدوماید در دوز 200 میلی گرم یک تا دو مرتبه در روز، به مدت سه تا هشت هفته، سرعت بهبودی سریع تری نسبت به دارونماها دارد. تالیدوماید به دلیل پتانسیل عوارض جانبی قابل توجه و تراتوژنیسیته آن در بیماران غیر آلوده به HIV منع مصرف دارد.
خمیر آملکسانوکس 5 درصد (آفتازول) در چندین مطالعه در مورد درمان زخم های آفتی مورد بررسی قرار گرفته است. خمیر دو تا چهار مرتبه در روز بر روی زخم ها اعمال شده است. زمان بهبودی با این عامل ارتقاء یافت. در یک مطالعه بزرگ، 21 درصد از بیماران در سه روز به بهبودی کامل دست یافتند، در حالی که 8 درصد بیماران درمان نشده بودند.
آفت دهان
سایر عوامل
راهبردهای دیگری برای کاهش علائم موضعی و سیستمیک در بیماران مبتلا به زخم های آفتی وجود دارد. تسکین درد ممکن است با اعمال لیدوکائین 2 درصد با استفاده از سواب پنبه ای چند مرتبه در روز، در صورت نیاز، حاصل شود. همچنین ممکن است از داروهای بنزوکائین بدون نسخه (مانند Anbesol و Oragel) استفاده شود. داروهای بدون نسخه مانند Orabase یا Zilaktin B زخم های آفتی را پوشش می دهند و محافظت موضعی ایجاد می کنند. ممکن است با استفاده از یک چوب نیترات نقره، بیهوشی مختصری حاصل شود، اگرچه کاربرد آن به خودی خود کاملاً دردناک است. نیترات نقره ممکن است باعث نکروز موضعی بیشتر و در نهایت تأخیر در بهبود شود. در نهایت، ترکیبی از آنتی اسید هیدروکسید منیزیم و دیفن هیدرامین هیدروکلراید (5 میلی گرم در میلی لیتر) بدون نسخه، ترکیب به صورت مقدار برابر، باعث تسکین علائم می شود. 4 تا 6 مرتبه در روز شستشو با دوز 5 میلی لیتری از مخلوط و سپس قورت دادن آن توصیه می شود. عوامل ضد التهابی غیر استروئیدی سیستمیک یا استامینوفن ممکن است زمانی که زخم ها بسیار دردناک هستند، مقداری تسکین درد ایجاد کنند.
عوامل جایگزین
گزارش شده است که مکیدن قرص های گلوکونات روی باعث تسکین موضعی و تسریع زمان بهبود زخم های آفتی می شود. ویتامین C، ویتامین B کمپلکس و لیزین ممکن است در صورت مصرف خوراکی در ابتدای شکل گیری ضایعات باعث تسریع بهبودی شوند. دهانشویه مریم گلی و بابونه که با دم کردن مقادیر مساوی از این دو گیاه در آب تهیه می شود، ممکن است در صورت استفاده چهار تا شش مرتبه در روز مفید باشد. گزارش شده است که اکیناسه، شاید از طریق اثر تعدیل کنندگی سیستم ایمنی آن، باعث تسریع بهبودی می شود. آب هویج، کرفس و طالبی نیز به عنوان عوامل مکمل مفید گزارش شده اند. هیچ یک از این عوامل در آزمایشات تصادفی کنترل شده مورد مطالعه قرار نگرفته اند.
سخن پایانی
زخم آفت یک ضایعه بالینی ناشناخته است که باعث بروز درد قابل توجهی در بیماران سالم می شود. عوامل متعددی از جمله آنتی بیوتیک ها، ضد التهاب ها، تعدیل کننده های سیستم ایمنی، بی حس کننده ها و محصولات جایگزین در مدیریت زخم آفت مفید هستند. هنگامی که زخم ها به کندی بهبود می یابند یا اگر علائم سیستمیک مرتبط وجود داشته باشد (مانند یووئیت، آرتریت، تب، آدنوپاتی)، سایر بیماری های جدی تر باید رد شوند.
پی آر پی یا پلاسمای غنی از پلاکت چه هست و چه نیست؟
/0 نظرها/در مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
فیبرین غنی از پلاکت یا پی آر اف (PRF) و نمونه قبل آن، پلاسمای غنی از پلاکت یا پی آر پی (PRP)، به عنوان کنسانتره های خون اتولوگ دسته بندی می شوند که فراوردهای خونی هستند که با استفاده از خون خود بیمار تولید می شوند.
پلاسمای غنی از پلاکت یا پی آر پی (PRP) پیشرفتی در تحریک و تسریع بهبود استخوان و بافت نرم بوده است. این یک بیوتکنولوژی نسبتاً جدید است که امروزه بخشی از علاقه رو به رشد در زمینه مهندسی بافت و سلول درمانی است. به دلیل جدید بودن آن، احتمال سوء تفاهم، استفاده نادرست، و استفاده از آنچه که پزشک به اشتباه فکر می کند پی آر پی است وجود دارد. در این مقاله قصد داریم PRP را برای شما تعریف کنیم، و در مورد بی خطر بودن آن و نیز توسعه مناسب ترین و کارآمدترین ابزارهای کاربرد آن صحبت کنیم.
پی آر پی PRP چیست؟
پلاسمای غنی از پلاکت فقط همین است؛ یک حجم از پلاسمای اتولوگ است که غلظت پلاکت آن بالاتر از سطح پایه است. تعداد نرمال پلاک ها در خون بین 150 هزار میکرو لیتر تا 350 هزار میکرو لیتر و میانگین حدود 200 هزار میکرو لیتر است. از آنجا که شواهد علمی بهبود بافت استخوان و بافت نرم با استفاده از پی آر پی با غلظت یک میلیون پلاکت در میلی لیتر نشان داده شده است، این غلظت پلاکت ها در حجم 5 میلی لیتر پلاسما است که امروزه به تعریف عملکرد پی آر پی تبدیل شده است. برای افزایش بهبود زخم نمی توان به غلظت کمتر اعتماد کرد و هنوز غلظت های بیشتر برایبهبود زخم مورد بررسی قرار نگرفته اند.
کاربرد پی آر پی در دندانپزشکی
پی آر پی در ارتباط با فاکتورهای رشد نوترکیب چیست؟
از آنجا که پی آؤ پی از خون اتولوگ گرفته می شود، ذاتاً ایمن و بی خطر و عاری از بیماری های قابل انتقال مانند HIV و هپاتیت است. در پی آر پی، افزایش تعداد پلاکت ها، تعداد بیشتری از فاکتورهای رشد را به ناحیه جراحی می رساند. هفت عامل رشد شناخته شده در پی آر پی عبارتند از: فاکتور رشد گرفته شده از پلاکت aa (PDGFaa)، PDGFbb، PDGFab، فاکتور رشد تبدیل کننده بتا 1 (TGF b1)، TGF b2، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و فاکتور رشد اپیتلیال (EGF). اینها فاکتورهای رشد بومی در نسبت های تعیین شده بیولوژیکی خود هستند. این همان چیزی است که پی آر پی را از فاکتورهای رشد نوترکیب متمایز می کند. فاکتورهای رشد نوترکیب، فاکتورهای رشد خالص انسانی هستند. اما فاکتورهای رشد بومی نیستند. سلول های انسان مانند پلاکن ها آنها را سنتز نمی کنند. در عوض، آنها معمولاً توسط کشت سلول های تخمدان همستر چینی سنتز می شوند که یک ژن انسانی از طریق یک ناقل پلاسمید باکتریایی به هسته آنها وارد شده است. فاکتورهای رشد نوترکیب فاکتورهای رشد منفرد هستند و در دروزهای بالا یا در یک حامل مصنوعی یا یک حامل مشتق شده از پروتئین های حیوانی فراوری شده تحویل داده می شوند.
پی آر پی ترکیبی از هفت فاکتور رشد بومی است در یک لخته طبیعی به عنوان ناقل. لخته از فیبرین، فیبرونکتین، و ویترونکتین تشکیل شده است که مولکول های چسبندگی سلولی مورد نیاز برای مهاجرت سلولی هستند. مانند چیزی که در رسانایی استخوانی؛ اپیتلیال سازی زخم و ادغام استخوانی مشاهده می شود. با این حال، پی آر پی فقط حاوی همان غلظت از این مولکول های چسبنده سلولی است که یک لخته خون طبیعی دارد (200 میکروگرم – 400 میکروگرم بر میلی لیتر). بنابرلین، پی آر پی، یک چسب فیبرینی نیست. پلاسمای غنی از پلاکت نیز تحریک کننده استخوان نیست. نمی تواند استخوان سازی جدید را القاء کند. تنها پروتئین های مورفوژنیک استخوان (BMPها) برای تحریک استخوان سازی شناخته شده اند. با این حال، مدت زمان طولانی مورد نیاز BMP نوترکیب برای تولید استخوان جدید و ماهیت استوئیدی نابالغ آن، فرصتی را برای پی آر پی نشان می دهد تا در آینده فعالیت BMP را تسریع کند.
پی آر پی روی بهبود سلول هایی عمل می کند که قادرند تعداد خود را افزایش دهند (میتوژنز) و رشد عروقی (تولید رگ) را تحریک کنند. بنابراین بعید است که به طور قابل توجهی جایگزین های استخوانی و سایر مواد پیوند غیر سلولی را تحریک کند. با این حال، از آنجا که نشان داده شده است که پیوندهای مغز استخوان خودزا را تحریک می کند، احتمالاً در صورت استفاده از ترکیبی از استخوان اتوژن سلولی و جایگزین های استخوان غیر سلولی، تشکیل استخوان را تقویت می کند.
کاربرد پی آر پی در دندانپزشکی
اصطلاحاتی که در این زمینه باید با آنها آشنا شوید
قبلاً برخی اصطلاحات وجود داشته اند که به اشتباه در رابطه با پی آر پی مورد استفاده قرار می گرفته اند. برخی اصطلاح “کنسانتره پلاکتی” را توسعه داده اند. این درست نیست زیرا کنسانتره پلاکتی ترکیبی جامد از پلاکت ها بدون پلاسما است که در نتیجه لخته نمی شود. محصول مفید بالینی، غلیظ شده پلاکت ها در یک حجم اندک پلاسما است، و بنابراین “پلاسمای غنی از پلاکت” است.
برخی اصطلاح را به “ژل پلاکتی” ارتقاء داده اند. این نیز نادرست است زیرا پی آر پی چیزی بیشتر از یک لخته خون انسان با تعداد بیشتری پلاکت نیست. لخته به دلیل مولکول های چسبنده سلولی خود دارای فعالیت بیولوژیکی اضافی است، در حالی که ژل اینطور نیست.
با این حال، هنوز برخی افراد اصطلاح پلاسمای غنی از پلاکت را به پلاسمای غنی در پلاکت، پلاسمای بسیار غنی در پلاکت، و حتی پلاسمای بسیار بسیار غنی در پلاکت تبدیل کرده اند. مضحک بودن این اصطلاحات آشکار است و بیشتر یادآور قهوه خانه است تا علم بالینی.
کاربرد پی آر پی در دندانپزشکی
فراوری پی آر پی و دستگاه های پی آر پی
این حرفه ها قبلاً شاهد بوده اند که افراد و شرکت های متعددی دستگاه هایی را برای فراوری پی آر پی برای صرفه جویی در هزینه یا پاداش های اقتصادی تبلیغ می کنند. پزشک باید در نظر داشته باشد که هر دستگاه پی آر پی باید غلظت حداقل یک میلیون پلاکت در میکرولیتر را در حجم 5 میلی لیتر فراوری کند، پلاکت های سالم آسیب ندیده را فراوری کند، و پی آر پی را به روش استریل فراوری کند و عاری از هر گونه پیروژن باشد.
مسئولیت پذیری، رضایت، و مجوز داشتن مورد بحث قرار می گیرند زیرا مسائل ایمنی هم برای بیمار و هم برای کارکنان کمکی مطرح هستند. باید دقت شود که “استریل بودن” و “بدون پیروژن بودن” یکسان نیستند. استریل بودن به معنای بدون مکروارگانسیم بودن است، و بدون پیروژن بودن به معنای عدم وجود هر گونه محصول میکروارگانسیمی یا ذرات جسم خارجی است که ممکن است باعث ایجاد تب شود. بنابراین، در دستگاه پی آر پی باید فقط از مواد یکبار مصرف بدون پیروژن تأیید شده استفاده شود.
برای تغلیظ واقعی پلاکت ها از خون اتولوگ، دستگاه باید از تکنیک سانتریفیوژ دوگانه استفاده کند. اولین چرخش “اسپین سخت” نامیده می شود که گلبول های قرمز خون را از پلاسما جدا می کند که شامل پلاکت ها، گلبول های سفید، و فاکتورهای لخته کننده است. چرخش دوم که “چرخش نرم” نامیده می شود، به خوبی پلاکت ها و گلبول های سفید را به همراه چند گلبول قرمز از پلاسما جدا می کند. این چرخش نرم پی آر پی را تولید می کند و آن را از پلاسمای ضعیف پلاکتی (PPP) جدا می کند، که عاری از هر گونه انسداد ایجاد شده توسط تعداد زیادی گلبول قرمز خون است. در صورت انجام پی آر پی با تنها یک چرخش، پی آر پی واقعی تولید نمی شود. در عوض، مخلوطی از PRP و PPP را تولید می کند و تعداد پلاکت ها به طور ناامید کننده ای پایین است.
صرف نظر از سرعت سانتریفیوژ یا زمان سانتریفیوژ، یک چرخش به تنهایی نمی تواند پلاکت ها را به اندازه کافی متمرکز کند، زیرا گلبول های قرمز در جدا سازی دقیق پلاکت ها اختلال ایجاد می کنند. این برای کسانی که ممکن است از یک سانتریفیوژ آزمایشگاهی برای تولید PRP استفاده می کنند یا ممکن است دستگاهی خریداری کنند که صرفاً یک نمونه تغییر یافته سانتریفیوژ آزمایشگاهی است. چنین سانتریفیوژهایی برای اهداف تشخیصی طراحی شده اند- نه تولید پی آر پی. ممکن است آنها پلاکت کافی تولید نکنند، ممکن است به پلاکت ها آسیب وارد کنند، یا ممکن است از لوله های آزمایش بدون پیروژن استفاده نکنند که مورد تأیید سازمان غذا و دارو هستند. بنابراین، آنها نباید استفاده شوند.
مجوز سازمان غذا و دارو واقعاً مهم است. اگرچه بیمار به دلیل ماهیت اتولوگ پی آر پی از بیماری های قابل انتقال محافظت می شود، اما پزشک و کارکنان کمکی این گونه نیستند. دستگاه هایی که از آنها خون نشت می کند یا به دلیل عدم تعادل سانتریفیوژ احتمال خرابی آنها وجود دارد، یا ویژگی طراحی در نظر گرفته شده برای آزمایش خون تشخیصی، یک خطر واقعی سلامتی، پزشکی و قانونی دارند. به پزشکان توصیه می شود برای فراوری پی آر پی از خون کامل اتولوگ، از دستگاه هایی استفاده کنند که دارای مجوز ساده سازمان غذا و دارو باشند. مجوزهای بیشتر FDA برای مخلوط کردن پی آر پی با پیوندهای اتولوگ و جایگزین های استخوان، امنیت پیشرفته برخی از دستگاه ها است.
هیچ دندانپزشک یا پزشکی مجوز تزریق یا تزریق مجدد خون یا فراورده های خونی را به صورت سیستماتیک در محیط مطب ندارد. با این حال، اجازه استفاده از فراورده های خونی به صورت موضعی در مطب، همانطور که در پی آر پی انجام می شود، را دارند. دستگاه های اداری که پی آر پی تولید می کنند تنها از 45 تا 60 میلی لیتر خون استفاده می کنند که نسبت به حجم طبیعی خون 4 تا 5 لیتری ناچیز است. هیچ دلیلی برای تزریق مجدد خونی که استفاده نشده است وجود ندارد، و انجام این کار خطرناک است.
کاربرد پی آر پی در دندانپزشکی
فرایند انجام پی آر پی
پزشک یک نمونه خون از بیمار می گیردو سپس با استفاده از دستگاه سانتریفیوژ آن را غلیظ می کند تا اجزاء مختلف خون را به بخش های مجزایی تقسیم کند که پزشک می تواند آنها را از یکدیگر جدا و استفاده کند. گرچه انواع مختلفی از این فناوری وجود دارند که اجزاء مختلف خون را در اولویت قرار می دهد، اما مفهوم کلی آن در دندانپزشکی یکسان است- از خون بیمار برای بهبود او پس از جراحی های دهان استفاده می شود و تسریع بهبودی تنها مزیت ممکن است. کاهش خونریزی حین عمل و التهاب نیز انتظار می روند. علاوه بر این، احتمال عفونت بعد از جراحی نیز کاهش پیدا می کند و چون از خون خود بیمار گرتفه می شود، خطر پس زدن آلرژیک یا ایمونولوژیک از بین م رود. علاوه بر این، فرایندی ارزان و ساده است.
پی آر پی ممکن است با یک پیوند استخوان مخلوط شود، هنگام قرار دادن پیوند، به صورت لایه لایه اعمال شود، روی سطح بافت نرم اسپری شود، در بالای بافت پیوند زده شده اعمال شود، یا به عنوان یک غشاء بیولوژیک استفاده شود. با این حال، لخته شدن پی آر پی باید تنها در زمان استفاده انجام شود. لخته شدن باعث فعال شدن پلاکت ها می شود، و پلاکت ها بلافاصله شروع به ترشح فاکتور رشد می کنند. آنها ظرف 10 دقیقه 70 درصد از فاکتور رشد ذخیره شده خود را ترشح می کنند و در یک ساعت اول نزدیک به 100 درصد می شود. آنها سپس مقادیر اضافی فاکتورهای رشد را به مدت حدوداً 8 روز سنتز می کنند تا زمانی که تخلیه شوند و بمیرند. بنابراین، پزشکان تنها زمانی باید پی آر پی را لخته (فعال) کنند که برای استفاده از آن آماده باشند، نه قبل از آن.
این اطلاعات برای افرادی که مفهوم گسترش پی آر پی از خون لخته شده را توسعه داده اند یا برای شرکت هایی که “لوله جدا کننده سرم” را تبلیغ کرده اند مرتبط است. سرم پلاسما نیست و تقریباً فاقد پلاکت است. گرفتن پی آر پی از خون کامل لخته شده غیر ممکن است. از آنجا که دو نقش عملکردی پلاکت ها ذاتاً عبارتند از آغاز بهبودی و هموستاز، پلاکت ها بخشی از لخته خون فیزیکی می شوند، و بنابراین سرم فاقد پلاکت است. پی آر پی را فقط می توان از خونی گرفت که لخته نشده است.
از کدام ضد انعقاد استفاده کنیم؟
انتخاب های متعددی برای داروهای ضد انعقاد وجود دارند که پزشک می تواند از آنها استفاده کند. با این حال، تنها دو مورد نیازهای متابولیکی پلاکت ها و جدا سازی قابل قبول پلاکت ها را به صورتی بدون آسیب پشتیبانی می کنند. سیترات دکستروز A(ACD A) ضد انعقاد ترجیح داده می شود و به بهترین وجه از زنده ماندن پلاکت ها پشتیبانی می کند. سیترات کلسیم را برای ایجاد انعقاد متصل می کند. دکستروز، بافرها، و مواد دیگر، متابولیسم پلاکت را حمایت می کنند. ACD A ضد انعقادی است که برای ذخیره پلاکت های زنده برای انتقال پلاکت از بانک های خون استفاده می شود. سیترات فسفات دکستروز (CPD) نیز برای تولید پی آر پی مفید است. این ماده به ACD شبیه است اما مواد حمایت کننده کمتری دارد، و بنابراین، اثرگذاری آن برای حفظ بقای پلاکت ها 10% کمتر است.
فاکتور رشد، پی آر پی، و سرطان
از آنجا که فاکتورهای رشد تکثیر سلولی را تحریک می کنند، برخی این نگرانی را دارند که BMPهای نوترکیب و پی آر پی موجب تحریک سرطان شوند. در واقع هیچ عامل رشدی نمی تواند سرطان را تحریک کند. همه فاکتورهای رشد روی غشاء سلولی اثر می گذارند نه روی هسته سلول. فاکتورهای رشد یک پروتئین سیگنال سیتوپلاسمی داخلی را فعال می کنند که تولید یک ژن معمولی را تحریک می کند، نه یک ژن غیر عادی. فاکتورهای رشد بر خلاف سرطان زاهای واقعی مانند تشعشعات، تارهای آنتراسن تنباکو، اشعه ماوراء بنفش و غیره، عامل رشد نیستند. در عوض، فاکتورهای رشد پروتئین های طبیعی بدن هستند. امنیتی که بویژه به پی آر پی و سرطان مربوط می شود این است که پی آر پی چیزی بیشتر از همان لخته خونی نیست که در هر زخم طبیعی وجود دارد، به جز اینکه حاوی تعداد بیشتری پلاکت است.
توسعه بالینی و استفاده از پی آر پی
پی آر پی بهتر است کمی قبل یا دقیقاً در ابتدای فرایند جراحی از خون کامل اتوژن گرفته شود. علت این است که پلاکت ها در محل جراحی جمع خواهند شد تا لخته شدن و بهبود را آغاز کنند. این کار تعداد پلاکت های کل خون را تا حدودی کاهش می دهد. علاوه بر این، در حین جراحی، مایع داخل وریدی کل خون را رقیق می کند و بیشتر باعث کاهش تعداد پلاکت ها خواهد شد.
پی آر پی وقتی تولید شد، پایدار است و به مدت 8 ساعت در حالت انعقاد استریل باقی می ماند. بنابراین، پی آر پی در جراحی های طولانی تر، به اندازه استفاده فوری مؤثر و استریل است. با این حال، پی آر پی باید بلافاصله پس از سانتریفیوژ از PPP جدا شود زیرا پلاکت های غلیظ به مرور زمان به آرامی در PPP منتشر می شوند و تعداد پلاکت های پی آر پی آماده شده کاهش پیدا می کند.
کاربرد پی آر پی در دندانپزشکی
کاربردهای بالینی خاص
در دندانپزشکی و کاشت ایمپلنت های دندانی، مشهودترین کاربرد پی آر پی عبارت است از تسریع پیوند اتوژن مورد استفاده برای آماده سازی محل کاشت ایمپلنت، سینوس لیفت، استئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان)، تقویت تیغه آلوئولار، و غیره. تا به امروز، هیچ مزیت بالینی مثبتی با استفاده از پی آر پی با جایگزین های غیر حیاتی استخوان ثبت نشده است. هدف پی آر پی سلول های استئوپروژنیتور و سلول های بنیادی زنده است. با این حال، هنگامی که پی آر پی با مخلوطی از استخوان های اتوژن و جایگزین های استخوان، و با فاکتورهای رشد انسانی نوترکیب مانند BMP استفاده می شود، می توان انتظار داشت بازسازی استخوان افزایش پیدا کند.
علاوه بر این، نتایج اولیه امیدوار کننده هستند که پی آر پی قرار داده شده در محل آماده سازی ایمپلنت های دندانی باعث تقویت و تسریع اسئواینتگریشن می شود. این ممکن است در فک بالا، در نواحی که قبلاً با شکست مواجه شده اند، در استخوان نوع IV، در زنان مبتلا به پوکی استخوان فواید ویژه ای داشته باشد.
ارتقاء بهبود بافت نرم و اپیتلیال شدن سریع پوست با پی آر پی قبلاً مستند شده اند. واضح است که برون یابی به ارتقاء بهبود بافت نرم در پیوندهای پالاتال، فلپ های لثه، و تقویت بافت نرم دندانپزشکی زیبایی کمک می کند.
فاکتورهای رشد به طور کلی، و پی آر پی بویژه، بخشی از بیوتکنولوژی جدید با اثربخشی ایجاد شده و پتانسیل آینده هستند. این وظیفه پزشک است که درک کاملی از این بیوتکنولوژی بدست آورد و از آن به درستی و عاقلانه به نفع بیمارانی استفاده کند که به قضاوت ما اعتماد می کنند.