انتخاب از بین دو روش اتصال روکش به ایمپلنت؛ اتصال با پیچ یا با چسباندن با استفاده از چسب دندانپزشکی، تصمیمی پیچیده و گسترده است که حین گرفتن آن باید نکات زیادی مد نظر قرار گیرند. در این مقاله قصد داریم به این نکات بپردازیم.

روش های اتصال روکش ایمپلنت

اصلاح پذیر بودن

روش اتصال روکش با پیچ به ایمپلنت مزایا و فواید بسیاری دارد. مهمترین مزیت آن اصلاح پذیر بودن آن است. روکش نه تنها بازیافت پذیر است، بلکه با خارج کردن روکش هیچ آسیبی به آن وارد نخواهد شد. در صورت شل شدن یا ترک خوردن، به راحتی می توان روکش را خارج کرد. پاکسازی، تعویض پیچ و بررسی بافت های پیرامون ایملنت نیز امکان پذیر است. برخی متخصصان دندانپزشکی معتقدند شرط احتیاط بر این است که یک مرتبه در سال پاکسازی و تعویض پیچ ها انجام شود.

هر چه این بازه زمانی طولانی تر شود، نگهداری از ایمپلنت اهمیت بیشتری پیدا می کند. برای ترمیم روکش یا تعویض آن برای حفظ ایمپلنت، ترمیم روی آن برداشته می شود، گلوله پنبه ای برداشته می شود تا بتوان به پیچ دسترسی پیدا کرد. پس از انجام تعمیرات و یا تغییرات لازم، پیچ مجدداً در جای خود قرار می گیرد، گلوله پنبه ای جدیدی روی آن قرار می گیرد و از کامپوزیت یا آکریلیک برای سیل کردن (پوشاندن و مهر و موم کردن) ورودی آن استفاده می شود.

برای روکش هایی که با استفاده از چسب دندانپزشکی به ایمپلنت متصل می شوند، اصلاح پذیر بودن نقطه ضعف محسوب نمی شود. اگر از چسب مناسب استفاده شود امکان ترمیم و بازیافت روکشی که با چسب به ایمپلنت متصل شده است وجود دارد. افزودن یک ژل محلول در آب به چسب می تواند نجات روکش را امکان پذیر کند. در غیر اینصورت، هر چند روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت متصل می شوند قطعاً اصلاح پذیر هستند، اما اگر برای چسباندن روکش به ایمپلنت از یک چسب قوی استفاده شده باشد، برداشتن آن می تواند کار دشواری باشد.

روش های اتصال روکش ایمپلنت

مزایا و معایب اتصال روکش با چسب به ایمپلنت

ترمیم هایی که با چسب روی ایمپلنت ثابت می شوند چندین مزیت دارند، از جمله اینکه، حفره دسترسی پیچ که از زیبایی روکش می کاهد وجود نخواهد داشت، علاوه بر این، در برابر شکستن مقاومت بیشتری خواهد داشت. بعلاوه، در اکثر موقعیت ها می توان از روکش ها و بریج های استاندارد استفاده کرد. با این حال، چسب اضافی که به صورت ناخواسته در پشت آن باقی می ماند یکی از مشکلات اصلی است که می تواند منجر به آسیب به بافت نرم، تحلیل استخوان، و یا التهاب مزمن شود.

در مطالعاتی که به مقایسه این دو روش اتصال روکش به ایمپلنت پرداخته اند مشخص شده است که بافت نرم اطراف ایمپلنت هایی که روکش آنها با پیچ به آن متصل می شود سالم تر از بافت نرم اطراف ایمپلنت هایی است که با چسب به آن متصل می شود. برای پرداختن به این مسئله، می توان اباتمنت های سفارشی طراحی کرد که دارای حاشیه هایی باشند که بالاتر از سطح لثه ها قرار بگیرند تا اجازه دهند برداشتن کامل و راحت چسب امکان پذیر باشد.

روش های اتصال روکش ایمپلنت

نگهداری و دوام روکش ایمپلنت

عوامل تأثیر گذار روی نگهداری و دوام روکش هایی که با چسب به دندان طبیعی متصل می شوند، روی روکش هایی که با چسب به ایمپلنت متصل می شوند نیز تأثیر خواهند داشت. ارتفاع اباتمنت، درجه taper، و مقدار سطح و میزان ناهمواری آن، همگی می توانند روی نگهداری و دوام روکش های چسبانده شده تأثیر داشته باشند.

ارتفاع اباتمنت عاملی مهم برای نگهداری صحیح و دوام روکش های چسبانده شده است. هر چه دیواره اباتمنت بلندتر باشد، سطح بیشتری خواهد داشت، در نتیجه مقدار نگهدارندگی آن بیشتر خواهد بود. ارتفاع دیواره اباتمنت در دوام ایمپلنت در برابر فشاری که به نوک آن وارد می شود نیز تأثیر خواهد داشت. برای پیشگیری از شل شدن روکش چسبانده شده به ایمپلنت در نتیجه وارد آمدن فشار به نوک آن، باید ارتفاع دیواره اباتمنت آنقدر کافی باشد که به خوبی داخل آرک قالب گیری فرو رود، و یک حفره داخل روکش ایجاد نماید.

اباتمنت هایی که به صورت سفارشی ساخته می شوند، گزینه هایی فوق العاده محسوب می شوند که دوام آنها را بیشتر و نگهداری از آنها را ساده تر می کنند. ارتفاع اباتمنت باید حداقل 5 میلی متر باشد تا روکشی که با چسب به آن چسبیده می شود به خوبی باقی بماند و نگهداری از آن ساده باشد. روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت متصل می شوند در موقعیت هایی استفاده می شوند که بواسطه فضای بین دو قوس دندانی نیاز باشد از اباتمنتی استفاده شود که کوتاه تر از 5 میلی متر باشند.

اصلی ترین مزیت روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت متصل می شوند، این است که می توان بدنه اباتمنت را پایین تر نگه داشت. پایین تر نگه داشتن اباتمنت این حسن را دارد که می توان از اور دنچرهایی استفاده کرد که روی میله سوار هستند. میله های کوتاه تری که با پیچ ثابت می شوند جای بیشتری برای دندان های مصنوعی روی آنها فراهم می آورند و آکریلیک آنها می تواند نازک تر باشد که به افزایش استحکام ترمیم می افزاید.

کاهش فشار روی استخوان و ایمپلنت

در فرایند کاشت ایمپلنت، کاهش فشار به استخوان و ایمپلنت یکی از ویژگی های ایده آل محسوب می شود. این هدف با قرار گیری پسیو روکش روی اباتمنت ایمپلنت حاصل می شود. این کار برای ترمیم هایی که روی بیش از یک ایمپلنت قرار می گیرند، مقداری دشوارتر است. تحریف مواد قالب، سنگ های دندانی، قالب مومی، و قالب گیری فلزی همگی عواملی هستند که روی این مشکل تأثیر می گذارند. قرار گیری پسیو روکش در روکش هایی که چسبانده می شوند، بواسطه die spacers راحت تر است. die spacers یک فضای تقریباً 40 میکرونی بوجود می آورند، که جبران اشتباهات آزمایشگاهی را می کند و اجازه می دهد قالب گیری پسیو راحت تر باشد.

در مقاله بعد از جنبه های دیگر این دو روش را مقایسه خواهیم کرد…