عوارض پریودنتال بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی

دندانپزشکان و متخصصان ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی و درمانی دندانپزشکی، ممکن است نخستن افرادی باشند که متوجه اثرات فیزیکی و دهانی بی اشتهایی و پرخوری عصبی می شوند و آنها را ارزیابی می کنند و بیماران را برای شناسایی زود هنگام مشکلات ارجاع، و درمان ایده آل را ارائه می کنند.

مشکلات دندانی می توانند خیلی زود و حتی ظرف مدت شش ماه پس از رفتارهای غذایی غیر عادی ثابت، مانند محدودیت کالری و پاکسازی ظاهر شوند.

اگر عوارض دهانی ناشناخته باقی بمانند، می توانند منجر به بروز مشکلات جدی تر و آسیب بالقوه جبران ناپذیر به حفره دهان شوند.

وقتی پزشکان دهان، صورت و ظاهر کلی بیمار را معاینه می کنند، می تواند یک پیشگیری ثانویه از اختلال خوردن باشد. مشکلات دهانی همراه با بی اشتهایی و پرخوری عصبی شامل الگوهای فرسایش در دندان ها هستند که تحت عنوان اثرات “داخل دهانی” و “خارج دهانی” شناخته می شوند.

عوارض جانبی متداول اختلالات خوردن برای سلامت دندان ها

“اثرات داخل دهانی” شامل فرسایش دندان ها، آسیب به غشاء های مخاطی دهان و حلق، خشکی دهان، حفره های دندانی، بیماری پریودنتال و ضایعات بافت نرم هستند. از دست دادن مینای روی دندان ها یا ظاهر بریده روی سطح دندان ها، و همچنین از بین رفتن کانتور آنها، همگی در افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی شایع هستند.

با فرسایش نیز حساسیت دندان ها به دماهای گرم و سرد بوجود می آید. استفراغ عمدی نیز می تواند باعث آسیب به کام (سقف دهان) و حلق در حفره دهان شود. در پرخوری عصبی، علائم گزارش شده عبارتند از: فرسایش دندان ها، حساسیت دندان ها، خشکی دهان، حفره های دندانی، بیماری پریودنتال، بزرگ شدن غدد و بهداشت ضعیف و نامناسب دهان.

بی اشتهایی و پرخوری عصبی هر دو تظاهرات فیزیکی مشترکی از نظر خشکی دهان و پوست، آریتمی و ناخن های ترک خورده یا خشک دارند. مشکلات پزشکی در خون، قلب و عروق، سیستم عصبی مرکزی، غدد درون ریز، مشکلات گوارشی، اسکلتی- عضلانی، کلیوی و عملکرد کبد نیز می توانند ظاهر شوند.

دیگر نگرانی های خارج دهانی شامل لانوگو یا رشد موهای ریز بدن، ریزش موهای سر، تغییرات وزن، رشد یا لیپوم در اندام ها، و فرسایش یا التهاب ناخن ها در صورت انجام استفراغ به صورت عمدی هستند.

به نظر می رسد در تحقیقات گذشته، در زمینه بهداشت دهان و دندان در میان افراد مبتلا به اختلالات خوردن، این اتفاق نظر وجود داشته باشد که فرسایش مینای دندان شایع ترین و چشمگیرترین نمود ظاهری استفراغ مزمن باشد. این به طور معمول به دندانپزشکان اجازه می دهد تا یک تشخیص افتراقی برای تشخیص اختلال خوردن از علل دیگر انجام دهند.

تاثیر اختلالات غذا خوردن بر سلامت دهان و دندان

اثرات بهداشت دهان و دندان روی اختلالات خوردن

با بی اشتهایی عصبی، به طور معمول کمبود تغذیه وجود دارد، و این می تواند باعث شود لثه ها و بافت های داخل دهان راحت تر خونریزی کنند. یک فرد ممکن است افزایش بزاق، خشکی دهان و تورم داخل دهان را نیز تجربه کند.

مواد مغذی که سلامت دهان را تقویت می کنند شامل غذاهای حاوی کلسیم، آهن و ویتامین B هستند که بسیاری از افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی فاقد آنها هستند. اگر فردی این مواد مغذی مناسب را دریافت نکند، می تواند دچار پوسیدگی دندان و بیماری لثه شود. سوء تغذیه می تواند منجر به بروز زخم های داخل دهان، ایجاد بوی بد دهان و آفت ها شود.

استفراغ مکرر می تواند منجر به جریان یافتن مداوم اسید معده قوی روی دندان ها شود. مینای دندان ممکن است فرسوده شود و رنگ، شکل و طول دندان ها تغییر کند. اغلب دندان ها شکننده، شفاف و ضعیف می شوند. مسواک زدن یا شستشوی بیش از حد دندان در رابطه با رفتارهای پاکسازی می تواند باعث افزایش پوسیدگی دندان شود.

آرتریت فاسد کننده در فک نیز یک عارضه دندانی است که با اختلالات خوردن مشاهده می شود. این جایی است که فک پایین به جمجمه لولا می شود، و زمانی که آرتریت آغاز می شود، می تواند باعث ایجاد درد، سردردهای مزمن و مشکل در جویدن و همچنین مشکل در باز و بسته کردن دهان شود.

رفتارهای پاکسازی می توانند منجر به قرمزی، ایجاد خراش و بریدگی داخل دهان، و همچنین بریدگی یا کبودی روی بند انگشتان شوند. غدد بزاقی نیز با رفتارهای پاکسازی بزرگ می شوند و تا 50 درصد در بیماران مبتلا به اختلالات خوردن رخ می دهد.

به نظر می رسد که بهداشت ضعیف دهان در افراد مبتلا به بی اشتهایی شایع تر از افراد مبتلا به پرخوری عصبی است، زیرا پلاک بیشتری ایجاد می شود و ژنژیویت (التهاب لثه) ممکن است شایع تر باشد. تحقیقات نشان داده اند که خشکی دهان و کمبودهای تغذیه ای ممکن است باعث اریتم عمومی لثه شوند.

تاثیر اختلالات غذا خوردن بر سلامت دهان و دندان

بهبود امکان پذیر است

درمان برای جلوگیری از زوال بیشتر دندان و حمایت از بهبود کلی اختلال خوردن شما امکان پذیر است. به افراد توصیه می شود برای جلوگیری از تخریب بیشتر ساختار دندان، یک روتین بهداشتی ثابت را رعایت کنند و پیگیری های مکرر دندانپزشکی را جدی بگیرند.

افرادی که در دوران نقاهت هستند ممکن است بیشتر از هر شش ماه به مراقبت های منظم تخصصی دندانپزشکی نیاز داشته باشند. دندانپزشکان می توانند اعمال موضعی فلوراید در مطب را برای جلوگیری از فرسایش بیشتر و کاهش حساسیت ارائه دهند.

افراد می توانند به صورت روزانه از ژل فلوراید سدیم برای ارتقاء معدنی سازی مجدد مینای دندان استفاده کنند، و بیماران مبتلا به خشکی شدید دهان می توانند از مزایای بزاق مصنوعی بهره مند شوند. افراد همچنین می توانند بلافاصله پس از استفراغ، دهان خود را با آب شستشو دهند و سپس برای خنثی‌کردن اسیدها و محافظت از دندان ها، یک دهانشویه فلوراید سدیم استفاده کنند، تا در مراحل اولیه بهبودی که ممکن است ترک کامل رفتارها ممکن نباشد، آسیب های دندانی را کاهش دهند.

اگر درمان های ترمیمی یا پروتز نیاز باشد، لازم است فرد رفتارهای اختلال خوردن را متوقف کرده باشد و قبل از درمان دندانپزشکی از نظر روانی ثبات داشته باشد. ضرورت دارد که افراد قبل از استفاده از هر گونه درمان دندانپزشکی با دندانپزشک خود مشورت کنند.

در نتیجه، تشخیص زود هنگام و مداخله کلیدی است و دندانپزشکان در یک روند بهبودی نقش اساسی دارند، زیرا آنها اغلب نخستین متخصصان سلامت هستند که علائم و نشانه های اختلال خوردن را شناسایی می کنند. با مراقبت و درمان مناسب دندان ها می توان به سلامت دهان و دندان ها در بهبودی از بی اشتهایی و پرخوری عصبی دست یافت. صادق بودن با دندانپزشک خود بخش مهمی از برنامه درمانی شما برای رسیدگی به تمام علائم مربوط به اختلال خوردن است.