نوشته‌ها

,

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

بارداری دوره ای است که باید از آن لذت برد، زمانی که شاهد شکوفه ی وجود خود خواهید بود و در بهترین حالت خود به سر می برید. اما، در دوران بارداری بدن شما دچار تغییرات فیزیولوژیک بسیاری می شود و تحت فشار زیادی قرار می گیرد در نتیجه فعالیت ها و فرایندهای بسیاری هستند که باید طی این دوره پرهیز شوند. شاید مشاهده کرده باشید که بارداری موجب بروز مشکلات دندانی دور از انتظاری شده باشد و حتی یکی از دندان های خود را از دست داده باشید. ممکن است بخواهید بدون تعلل، هر چه زودتر فاصله ی بین دندان ها را پر کنید و زیبایی لبخند خود را بازگردانید. یکی از سوألاتی که همواره برای زنان بارداری که مشکلات دندانی دارند مطرح است در زمینه کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری و خطرات احتمالی آن است.

اگر بخواهیم به صورت کوتاه پاسخ دهیم باید بگوییم، پس از پایان سه ماهه ی اول می توان ایمپلنت دندانی دریافت کرد. نگرانی شما کاملاً قابل درک است. با این حال، اکثر دندانپزشک ها و متخصص های جراحی لثه و کاشت ایمپلنت توصیه می کنند تا زمانی که وضعیتی اورژانسی پیش نیامده باشد، تا پایان دوره ی بارداری صبر کنید.

علل به تأخیر انداختن کاشت ایمپلنت دندانی تا پایان بارداری

این توصیه ی متخصصان به چند علت است. از جمله:

1.     بالا رفتن احتمال خطر و مشکلات پس از جراحی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

بارداری هیچ تناقضی با کاشت ایمپلنت های دندانی ندارد اما به هر حال کاشت ایمپلنت نوعی فرایند جراحی است و بهتر است جنین خود را در معرض هیچ خطری قرار ندهید، مگر آنکه شرایط اضطراری پزشکی وجود داشته باشد. ایمپلنت دندانی نوعی پست تیانیومی ظریف است که از طریق جراحی درون استخوان فک قرار داده می شود تا دندان های مصنوعی را در جای خود نگه دارد. بهبود استخوان فک و جوش خوردن ایمپلنت با آن، تا وقتی که دندان مصنوعی روی آن قرار داده شود، زمان می برد. هر نوع جراحی طی دوران بارداری با مشکلات بسیاری همراه است و اگر انتخاب دیگری وجود دارد بهتر است از انجام آن خودداری کنید.

2.     بهتر است از قرار گرفتن در معرض اشعه ی ایکس خودداری کنید.

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

پیش از جراحی کاشت ایمپلنت دندانی لازم است با اشعه ی ایکس از استخوان فک تصویر رادیوگرافی تهیه شود تا محل دقیق ایمپلنت مشخص شود. گرچه اشعه ی ایکس دندانپزشکی برای زنان باردار طی سه ماهه ی اول و سوم بارداری کاملاً بی خطر است، قرار گرفتن جنین در معرض مقادیر اندک اشعه ی مورد استفاده در رادیولوژی نیز می تواند خطرناک باشد. درست است که اشعه ی ایکس تشخیصی دندانپزشکی تنها روی منطقه ی دهان متمرکز می شود، اما بسیاری افراد ترجیح می دهند حین دوران بارداری از هر گونه اشعه ی ایکس کاملاً به دور باشند تا جنین آنها در معرض هیچ خطری قرار نگیرد.

3.     پرهیز از داروهای بیهوشی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه مطالعات حاکی از آن است که درمان های دندانپزشکی که تحت بی حسی موضعی انجام می شوند طی دوران بارداری هیچ خطری ندارند، اما توصیه می شود طی این نه ماه از هر گونه داروهای آرام بخش یا بیهوشی عمومی پرهیز کنید. داروهای بیهوشی داروهای قوی هستند که ممکن است به جنین آسیب برسانند.

4.     کاهش استرس

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

سطح بالای استرس و اضطراب در مادر بارداری که انتظار تولد فرزند خود را می کشد می تواند روی رشد جنین تأثیر منفی داشته باشد. یک جراحی انتخابی طی دوره ای که به خودی خود استرس آور هست احتمالاً می تواند موجب افزایش اضطراب شود. در این دوره، هورمون ها می توانند موجب تغییرات خلق و خو و افسردگی شوند که تحت کنترل شما نیست. آرام باشید و روی جنین خود تمرکز کنید. به نگرانی های خود اضافه نکنید. بعد از زایمان به اندازه ی کافی زمان، و آنقدر آمادگی دارید که برای کاشت ایمپلنت دندانی تحت جراحی قرار بگیرید.

5.     بهتر است ایمپلنت های دندانی پس از تولد فرزندتان کاشته شوند.

پس از تولد نوزاد، به محضی که آمادگی کامل داشتید می توانید برای کاشت ایمپلنت به دندانپزشک مراجعه کنید. اگر شاد و سالم هستید، هیچ دلیلی برای تعلل وجود ندارد. در صورتی که بچه از شیر شما تغذیه می کند، دندانپزشک بهترین راهکار را به شما توصیه خواهد کرد. پس از جراحی و دوره ی نقاهت، دندان مصنوعی شما با استفاده از فن آوری مدرن و به دست متخصصان مجرب ساخته خواهد شد. رنگ، شکل، اندازه و نیز عملکرد دندان های جدید شما جایگزین بسیار مناسبی برای دندان طبیعی شما خواهد بود که خیلی زود اعتماد به نفس شما را باز خواهد گرداند. با نخستین لبخند کودکتان شما نیز با خیال راحت لبخند خواهید زد.

پیشگیری از نیاز به کاشت ایمپلنت در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه تا پایان دوران بارداری بهتر است برای جراحی کاشت ایمپلنت دندانی دست نگه دارید، اما به خاطر جنین خود هنوز ملزم هستید سلامت دهان و دندان های خود را حفظ کنید. در زیر به بیان نکاتی برای حفظ بهداشت دهان طی این دوره می پردازیم:

  • بهداشت دهان و دندان خود را به خوبی رعایت کنید تا از زخم شدن و ورم لثه ها، یکی از عوارض جانبی بارداری، پیشگیری کنید. اگر بیش از 6 ماه است که به دندانپزشک مراجعه نکرده اید، برای چکاپ و پاکسازی تخصصی دندان ها به دندانپزشک مراجعه کنید.
  • دو مرتبه در طول روز مسواک بزنید، حتماً هر روز نخ دندان بکشید و هر شب دهان خود را با دهانشویه ی فلورایده ی فاقد الکل شستشو دهید.
  • اگر تهوع صبحگاهی دارید، دهان خود را با محلول یک قاشق چایخوری جوش شیرین و یک لیوان آب شستشو دهید تا مانع عفونت دندان توسط اسید معده شوید.
  • رژیم غذایی متعادل و سالم با حداقل میزان قند و شکر داشته باشید.
/0 نظرها/توسط
,

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان چیست؟

افزایش طول تاج دندان یکی از فرایندهای جراحی معمول است که طی آن، جراح لثه مقداری از بافت لثه یا استخوان، یا هر دو بر می دارد تا حجم بیشتری از دندان قابل مشاهده باشد. گاهی اوقات این جراحی زمانی که دندان ها نیاز به رسیدگی داشته باشند انجام می شود، اما در بیشتر مواقع در بالای لثه میزان کافی از دندان بدون پوشش لثه وجود ندارد تا بتواند پر شدگی دندان یا روکش آن را حمایت کند.

این اتفاق بیشتر زمانی رخ می دهد که دندان در خط لثه شکسته می شود یا وقتی که روکش دندان یا پر شدگی دندان از روی یا داخل دندان خارج شوند و زیر آنها پوسیدگی وجود داشته باشد. برای پر کردن مجدد دندان یا قرار دادن روکش جدید روی آن، ممکن است دندانپزشک نیاز داشته باشد اندازه ی بخشی از دندان که لثه روی آن قرار ندارد بیشتر باشد. این کار با برداشتن قسمتی از بافت لثه یا استخوان انجام می شود.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

برخی افراد اطراف دندان های جلوی فک بالای خود بافت لثه ی زیادی دارند، که دندانپزشک ها آن را تحت عنوان “لبخند لثه ای” می شناسند و معتقدند باعث کاهش زیبایی لبخند فرد می شود که با جراحی افزایش طول تاج دندان قابل اصلاح است.

قبلا راجع به جزئیات این جراحی توضیحاتی ارائه نمودیم اما در این مطلب قصد داریم به مراقبت های لازم پس از آن بپردازیم.

مراقبت های لازم پس از جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان

عوارض جانبی و مشکلات پس از جراحی لثه در افراد مختلف متفاوت است، بنابراین ممکن است همه ی این دستورالعمل ها برای همه ی افراد صدق نکنند.

ناراحتی و مصرف داروها

برای شما داروی بی حسی موضعی تزریق شده است بنابراین کاملا طبیعی است که چندین ساعت پس از جراحی، اطراف فک شما بی حس باشد. برای به حداقل رساندن درد و ناراحتی، بهتر است مصرف داروهای مسکن را پیش از اتمام اثر داروی بی حسی، تقریبا یک ساعت پس از جراحی، شروع کنید. اگر درد شما به اندازه ی کافی کاهش نیافت، مسکن هایی مانند تیلنول Tylenol (استامینوفن)، ادویل Advil (ایبوپروفن) یا آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف کنید. مصرف داروهای مسکن در کنار رژیم حاوی غذاهای نرم و آبکی می تواند هر گونه عوارض جانبی مانند تهوع یا ناراحتی های معده را کاهش دهد. تا زمانی که نیاز است، طبق دستور پزشک مصرف داروهای مسکن خود را ادامه دهید. آنتی بیوتیک هایی که پزشک برای شما تجویز کرده است را طبق دستور تا انتها مصرف کنید.

خونریزی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

پس از جراحی افزایش طول تاج دندان، مقداری خونریزی کاملا طبیعی است. ممکن است جراح یک تکه گاز استریل روی منطقه ی جراحی قرار داده باشد. برای حفظ فشار روی محل جراحی به مدت 20 دقیقه دندان های خود را محکم روی گاز قرار دهید؛ در صورت نیاز گاز استریل را تعویض کنید. ممکن است به مدت 24 ساعت در بزاق خود خون ببینید. برای پیشگیری از مشکلات احتمالی خونریزی، طی 48 ساعت نخست پس از جراحی از شستشوی شدید و پر فشار دهان یا استفاده از نی بپرهیزید. خونریزی شدید نخواهد بود. در صورتی که خونریزی ادامه داشت، به مدت 20 -30 دقیقه، روی محل جراحی یک چای کیسه ای مرطوب (که ابتدا درون آب داغ قرار گرفته، آب آن گرفته شده و درون گاز استریل پیچانده شده است) قرار دهید و دندان های خود را روی آن فشار دهید. اگر خونریزی همچنان ادامه داشت، با جراح لثه ی خود تماس بگیرید.

تورم و کبودی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

تورم یکی از نشانه های طبیعی بهبودی است که معمولا ظرف مدت 48 ساعت به اوج خود می رسد. برای کاهش تورم، باید روی صورت نزدیک منطقه ی جراحی کیسه ی یخ قرار گیرد. طی 24 ساعت نخست پس از جراحی باید کیسه ی یخ 20 دقیقه روی صورت قرار گیرد و 20 دقیقه برداشته شود. پس از 24 ساعت، بهتر است به جای کیسه ی یخ از گرمای مرطوب یا کمپرس آب گرم استفاده کنید تا زمانی که ورم از بین برود. خشکی و سفتی عضلات فک می تواند باعث دشواری باز و بسته کردن دهان شود؛ این مشکل می تواند تا 10 روز پس از جراحی ادامه داشته باشد، تا جایی که می توانید روی مفاصل فک، کمپرس آب گرم قرار دهید. در صورت نیاز، برای کاهش درد می توان هر 6 – 8 ساعت، موترین Motrin (ایبوپروفن) و آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف نمود که از داروهای ضد التهاب هستند. علاوه بر این ممکن است اطراف محل جراحی کبود شود که ممکن است 4 – 7 روز ادامه داشته باشد.

پانسمان محل جراحی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

ممکن است روی محل جراحی پانسمان قرار داده شود تا از آن محافظت کند. این نوع پانسمان یک ماده ی صورتی رنگ و بتونه مانند شبیه حباب آدامس است که اطراف دندان جراحی شده قرار داده شده است. این پانسمان باید تا اولین مراجعه پس از جراحی در جای خود باقی بماند. مهم است که تا پایان بهبودی محل جراحی، پانسمان روی آن باقی بماند، بنابراین در صورت خارج شدن آن به جراح خود مراجعه کنید تا آن را تعویض نماید.

رژیم غذایی

برای بهبودی کامل نیاز است که از تغذیه ی کافی برخوردار باشید. توصیه می شود در روز نخست پس از جراحی به خوردن غذاهای نرم مانند سوپ، پاستا، ماست، پودینگ، ماهی، تخم مرغ و پوره ی سیب زمینی اکتفا کنید. مقادیر زیادی آب و مایعات دیگر بنوشید. طی یک روز نخست پس از جراحی از خوردن غذاهای جامد و سفت و نیز مایعات داغ بپرهیزید. طی چند روز بعد از آن به تدریج می توانید غذاهای جامد بخورید. به محضی که احساس راحتی داشتید به رژیم غذایی سابق خود برگردید. از خوردن غذاها یا میوه های هسته، مغز یا دانه دار مانند توت فرنگی، تمشک، یا نان چاودار بپرهیزید. ذرت بو داده، نان فرانسوی و دیگر نان های سفت نیز نباید استفاده شوند.

از مصرف انواع دخانیات بپرهیزید.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

کشیدن سیگار یا مصرف دیگر مواد دخانی می تواند فرایند بهبود را به تعویق بیاندازد یا موجب ناراحتی و مشکلات بیشتر شود.

بهداشت دهان و دندان

نخستین روز پس از جراحی می توانید تنها سطح جونده ی دندان های منطقه ی جراحی را به آرامی مسواک بزنید. مسواک را از پانسمان و منطقه ی لثه دور نگه دارید. از کشیدن نخ دندان یا استفاده از پروکسی براش (نوعی مسواک بین دندانی)، مسواک برقی، یا واتر پیک (واتر جت) در منطقه ی جراحی خودداری کنید. اگر جراح پس از اتمام جراحی برای شما کلرهگزیدین (Peridex) تجویز کرد، تا اولین مراجعه پس از جراحی روزی دو مرتبه دهان خود را با آن شستشو دهید. شستشوی دهان با محلول آب گرم و نمک، 2 – 3 مرتبه در روز نیز توصیه می شود. دیگر مناطق دهان را مانند قبل نخ دندان بکشید و مسواک بزنید. تمیز نگه داشتن دهان پس از جراحی ضروری است.

/0 نظرها/توسط
,

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

ممکن است در وب سایت های دیگر مطالب بسیاری در رابطه با فواید کاشت ایمپلنت دندانی خوانده باشید. به طور کلی، کاملا موافق هستیم که ایمپلنت های دندانی اغلب گزینه های درمانی هستند که می توانند به علل زیر، جایگزین دندان از دست رفته شوند که در واقع فواید آنها محسوب می شوند:
• ایمپلنت دندانی مانع تحلیل و از دست رفتن استخوان منطقه ی پیرامون دندان از دست رفته می شود.
• ایمپلنت های دندانی دندان های هر دو سمت شکاف به جا مانده از افتادن دندان را حمایت می کنند و مانع لغزیدن این دندان ها به سمت فضای خالی می شوند.
• ایمپلنت ها دندان مخالف فضای خالی را حمایت می کنند و مانع حرکت آن رو به پایین می شوند.
• در صورتی که طول زمانی که ایمپلنت های دندانی در دهان باقی می مانند را مد نظر قرار دهیم متوجه می شویم که این درمان مقرون به صرفه ترین درمان ممکن است.
با این حال، همه ی این اطلاعات غالبا در اینترنت پیدا می شوند. بنابراین مناسب دیدیم که اندکی هم به مشکلات همراه با آنها اشاره کنیم.

مشکلات کاشت ایمپلنت های دندانی

1. فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی نوعی جراحی است که به دوره ی بهبود نیاز دارد.
2. ممکن است این نوع درمان گران تر از دیگر گزینه های درمان باشد.
3. شکست مکانیکی ایمپلنت دندانی.
4. شکست روکش دندان.

فرایند جراحی برای ایمپلنت ها

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون استخوان فک، به احتمال زیاد روی آن بخیه زده می شود، بنابراین نیاز به مراقبت زیادی خواهد داشت. یکی از مراقبت هایی که بر اساس تجربه کمک زیادی به بهبودی سریع تر محل جراحی می کند، خوردن غذاهای نرم و در عین حال مقوی است. علاوه بر آن، سعی کنید درست پس از جایگذاری ایمپلنت، محل آن را به خوبی هیدراته نگه دارید، به این معنا که با حفظ رطوبت آن، از خشکی محل جراحی جلوگیری کنید. خبر خوب اینکه، دهان به صورت خود به خود و به سرعت فرایند بهبودی را آغاز می کند. بنابراین، پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون دهان، خیلی زود به شرایط طبیعی باز خواهید گشت.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

در برخی موارد، ممکن است در فک استخوان کافی وجود نداشته باشد تا ایمپلنت را حمایت کند. این کمبود ممکن است پیوند یا تقویت استخوان را ضروری کند. این فرایند ممکن است تهاجمی تر باشد و دوره ی بهبودی آن طولانی تر شود.

گران تر بودن از سایر گزینه های درمان

شاید به زبان ساده حقیقت داشته باشد، زیرا این هزینه شامل فرایند جراحی و اجزاء ایمپلنت و ساخت روکش نهایی آن است. با این حال، اگر این هزینه را به طول عمر ایمپلنت درون دهان، فرضاً 20 سال، تقسیم کنیم متوجه می شویم این هزینه برای هر روز بسیار ناچیز است.
بسیاری از مراکز سود بسیار اندکی بابت کاشت ایمپلنت دریافت می کنند. اگر حتی به خرید یک اتومبیل فکر کنید، با احتساب اینکه در طول شبانه روز به طور 24 ساعته از آن استفاده نمی شود و دائما به تعمیر و سرویس نیاز دارد، عمر مفید آن در مقایسه با ایمپلنت که به صورت تمام وقت، حتی حین خواب در حال انجام وظیفه است، بسیار کمتر است. بنابراین ارزش دارد که برای داشتن لبخندی زیبا به اندازه ی یک عمر، سرمایه گذاری کنید.

شکست مکانیکی اجزاء ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

 

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

به طور کلی، ایمپلنت از اجزاء زیر ساخته شده است:
1. خود ایمپلنت که به روش جراحی درون استخوان قرار می گیرد.
2. بخشی که به آن متصل می شود.
3. پیچی که اباتمنت را به ایمپلنت متصل می کند.
4. روکش دائمی که روی اباتمنت ثابت می شود.

این اجزاء ضروری هستند تا قادر باشند به طور کامل ایمپلنت را با وضعیت بالینی فرد قابل تطبیق دهند، اما متاسفانه هر یک از این اجزاء ممکن است دچار مشکل شوند. با این حال، در واقعیت نرخ موفقیت این فرایند 90 درصد است.

شکست روکش ایمپلنت دندانی

احتمال شکست روکشی که روی ایمپلنت قرار می گیرد بیشتر از شکست روکشی است که روی دندان طبیعی قرار می گیرد. دندان های طبیعی بواسطه ی الیاف لیگامان پریودنتال دارای انعطاف و نرمی هستند که ایمپلنت دندانی فاقد آن است، به این معنا که به جای جذب فشار ناشی از جویدن، این فشار مستقیما به روکش های دندان وارد می شود.

عوارض جانبی ایمپلنت های دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

عفونت اطراف ایمپلنت:

بر خلاف دندان های طبیعی، ایمپلنت ها دچار پوسیدگی نخواهند شد. با این حال، درست به همان شکلی که روی دندان ها پلاک تشکیل می شود، در صورتی که روکش ایمپلنت به طور مرتب تمیز نشود، مستعد تشکیل پلاک است که موجب تحریک لثه خواهد شد. این تحریک منجر به التهابی می شود که پس از آن می تواند به عفونت لثه و یا استخوان ختم شود. این مشکل تحت عنوان پری ایمپلنتیت شناخته می شود.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

اگر این التهاب در مراحل اولیه تشخیص داده شده و تحت درمان قرار گیرد، منجر به از دست رفتن ایمپلنت دندان نخواهد شد. با این وجود، اگر عفونت پیشرفت کند، ممکن است نیاز باشد ایمپلنت از درون استخوان خارج شود. به همین دلیل است که باید پس از جراحی ایمپلنت به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید بهداشت دهان شما به اندازه ای هست که از بروز این مشکل پیشگیری شود.
افراد مبتلا به دیابت و کسانی که سیگار می کشند بیشتر از سایرین در معرض خطر پری ایمپلنتیت هستند.

علائم و نشانه های مشکل ایمپلنت دندانی

علائم و نشانه های کلی مشکلات ایمپلنت های دندانی عبارتند از درد، التهاب و حساسیت، تورم و یا قرمزی لثه ی اطراف منطقه ی ایمپلنت دندانی. در موارد حاد ممکن است بیمار شاهد لق شدن ایمپلنت نیز باشد.
علیرغم این مشکلات، کاشت ایمپلنت های دندانی توصیه می شوند.
پیش از آغاز درمان، تمامی گزینه های درمان به بیمار معرفی می شوند، از جمله دنچرها و بریج ها. با توجه به معایب و مزایای هر یک، کاشت ایمپلنت بهترین گزینه ی موجود است، که اگر توسط متخصصی مجرب انجام شود 100 درصد موفقیت آمیز خواهد بود.

/0 نظرها/توسط
,

اجزاء ایمپلنت دندانی و شرایط لازم برای کاشت آن

ایمپلنت دندانی چیست؟

ایمپلنت‌های دندانی ابزارهای مکانیکی هستند که برای جایگزینی هر یک از دندان‌های از دست رفته طراحی شده‌اند. ایمپلنت‌ها به عنوان ریشه‌های مصنوعی دندان عمل می‌کنند که روی سر هر یک از آنها دندان مصنوعی (روکش دندان، بریج، یا دنچر ) قرار می‌گیرد.

انواع ایمپلنتهای دندانی

ایمپلنت‌های دندانی داخل استخوانی شبیه ریشه‌ی دندان Endosseous root-form

این نوع ایمپلنت از رایج‌ترین ایمپلنت‌های دندانی هستند. Endosseous یا داخل استخوانی به این حقیقت اشاره دارد که ایمپلنت درون استخوان قرار می‌گیرد. root form یا شبیه ریشه‌ی دندان نیز حاکی از آن است که شکل ایمپلنت چیزی مشابه ریشه‍ی دندان‌های طبیعی تک ریشه است.

ایمپلنت‌های دندانی با قابلیت جوش خوردن با استخوان Osseointegrated

اصطلاح Osseointegrated به این حقیقت اشاره دارد که ارتباط مستقیمی بین سطح ایمپلنتها و بافت زنده‌ی استخوان وجود دارد. عملا تمامی ایمپلنت‌های داخل استخوانی شبیه ریشه‌ی دندان قابلیت جوش خوردن با استخوان را دارند.

اجزاء تشکیل دهنده‌ی ایمپلنت

اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

1.     فیکسچر Fixture

فیکسچر به بخشی از ایمپلنتها گفته می‌شود که درون استخوان فک قرار می‌گیرد و با آن جوش می‌خورد. در واقع زیر خط لثه قرار می‌گیرد و از نظر عملی معادل ریشه‌ی مصنوعی دندان محسوب می‌شود.

الف) ساختار فیکسچر

فیکسچرهای ایمپلنت‌هایی که قابلیت جوش خوردن با استخوان را دارند از جنس فلز تیتانیوم هستند. این فلز ممکن است خالص (بیش از 5/99 % فلز خالص) یا از جنس آلیاژ (ترکیب تیتانیوم و آلومینیوم و وندیوم، تا استحکام آن افزایش یابد و در برابر شکست مقاوم شود) باشد.

فیکسچر ممکن است سوراخ دار یا توپر، استوانه‌ای یا پیچ مانند باشد.

ب) سطوح خاص فیکسچر

سطح فلزی بخش فیکسچر ایمپلنتها ممکن است صاف و صیقلی باشد یا اینکه برخی تولیدکنندگان این سطح را به صورت زبر، ماشینی یا ناهموار و دارای بافت تولید می‌کنند تا در سطح میکروسکوپی زبر باشد.

این کار موجب می‌شود کل سطح خارجی فیکسچر افزایش یابد، در نتیجه میزان پیوند استخوان با ایمپلنتها افزایش می‌یابد.

ج) روکش‌های خاص فیکسچر

اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

 

گاهی اوقات سطح فیکسچر پوشیده از مواد خاصی است که قابلیت تولید استخوان را دارند، از جمله هیدروکسی آپاتیت. برخی تولیدکنندگان احساس می‌کنند که این به تسریع روند پیوند (جوش خوردن) فیکسچر با استخوان کمک می‌کند.

2.     پیچ هیلینگ/ روکش

این قطعه در یک جراحی دو مرحله‌ای در جای خود قرار می‌گیرد؛ این پیچ حفره‌ی اباتمنت را پوشش می‌دهد و توسط بافت / مخاط لثه پوشانده می‌شود و درون ایمپلنت دندانی قرار می‌گیرد.

3.     اباتمنت

بخش اباتمنت ایمپلنت دندانی، بخشی است که در بالای خط لثه قرار می‌گیرد. این بخش سایر اجزاء دندان (روکش، بریج و دنچر) که روی آن قرار می‌گیرند را حمایت می‌کند و امنیت لازم را برای آنها فراهم می‌آورد. این قطعه در یک جراحی یک مرحله‌ای یا پس از برداشتن پوشش ایمپلنت روی آن قرار می‌گیرد. اغلب این بخش به لثه / بافت لثه‌ای می‌چسبد و می‌تواند اندازه و رنگ‌های مختلفی داشته باشد.

عموما تا پس از پایان روند جوش خوردن ایمپلنت با دندان، اباتمنت به فیکسچر دندان افزوده نمی‌شود (روی آن پیچ نمی‌شود).

اباتمنت در انواع مختلف وجود دارند: موقت؛ پیش ساخته (صاف، زاویه دار)؛ دست ساز (زیرکونیا، تیتانیوم، سایر فلزها)؛ و اباتمنت‌هایی که برای اتصال به اوردنچر استفاده می‌شوند.

پس از برداشتن اباتمنت، متخصص کاشت ایمپلنت از سطح بافت لثه قالبی تهیه می‌نماید. بسته به شرایط بالینی بیمار، از انواع قالب‌ها در اندازه‌های مختلف و در انواع متفاوت تری باز (open-tray) و تری بسته (closed-tray) استفاده می‌شود.

4.     پیچ اباتمنت

این قطعه کمک می‌کند اباتمنت به فیکسچر ایمپلنت متصل باقی بماند؛ اکثر اوردنچرها دارای پیچی هستند که به خود آنها متصل است.

5.     پروتز دندانی

پروتز دندانی به دندان مصنوعی (روکش، بریج، دنچر) گفته می‌شود که ایمپلنت آن را حمایت می‌کند و نگه می‌دارد.

بسته به طرح آن، ممکن است با چسب یا با پیچ شدن (مانند روکش یا بریج) در جای خود قرار گیرد یا اینکه مانند گیره با صدای کلیک در جای خود فرو رود (مانند دنچر).

چه کسانی بهترین گزینه‌ها برای ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

به محضی که دندانپزشک تصمیم بگیرد که ایمپنت بهترین گزینه‌ی درمان برای شخص است، باید ویژگی‌های فرد مورد بررسی قرار گیرند که آیا شرایط لازم برای دریافت ایمپلنت را دارد.

عواملی که باید مورد بررسی قرار گیرند عبارتند از:

  1. سلامت عمومی بیمار و شرایط پزشکی که ممکن است کاشت ایمپلنت را با مشکل مواجه سازد.

حمله‌ی قلبی یا مغزی که اخیرا رخ داده است، جراحی دریچه‌ی مصنوعی قلب، کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن، مشکلاتی از قبیل خونریزی یا انعقاد خون، درمان فعال غدد بد خیم، سوء مصرف مواد مخدر و بیماری‌های ذهنی.

داروهایی که بیمار استفاده می‌کند، مخصوصا داروهای درمان سرطان که مانع انعقاد خون می‌شوند، می‌توانند روی نتایج جراحی ایمپلنت تاثیر سوء داشته باشند.

  1. عادات بیمار که ممکن است در روند درمان کاشت ایمپلنت اختلال ایجاد کنند.
اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

 

کاشت ایمپلنتهای دندانی در افراد سیگاری در دراز مدت کمتر با موفقیت مواجه می‌شود. به نظر، کشیدن سیگار موجب کاهش تراکم و کیفیت استخوان می‌شود و روند بهبود زخم را با مشکل مواجه می‌سازد. البته به این معنا نیست که افراد سیگاری به هیچ عنوان نباید تحت درمان کاشت ایمپلنت قرار گیرند بلکه باید به این نکته توجه کنند، در صورتی که این عادت خود را ترک نکنند احتمال شکست درمان ایمپلنت آنها افزایش خواهد یافت.

دندان قروچه یا فشردن دندان‌ها روی یکدیگر یکی دیگر از عاداتی است موفقیت درمان کاشت ایمپلنتها را به خطر خواهد انداخت. این عمل فشار زیادی به سطح اتصال استخوان فک و ایمپلنت وارد می‌کند و این بار بیومکانیکی می‌تواند موجب شکسته شدن ایمپلنتهای دندان شود. برای پیشگیری از این اتفاق، بیمار باید پیش از آغاز درمان به فکر راهکاری برای کنترل این عادت باشد، از جمله استفاده از محافظ دندان.

عدم رعایت بهداشت بیشترین تاثیر روی نتایج درمان ایمپلنتها را دارد. بهداشت نامناسب دهان و دندان احتمال بروز عفونت و بیماری‌هایی همچون پری ایمپلنتیت را افزایش خواهد داد.

  1. تراکم و حجم استخوان فک در محل قرار گیری ایمپلنت.
اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

متخصص کاشت ایمپلنت، پیش از کاشت ایمپلنتها در استخوان فک باید تراکم استخوان را بسنجد تا اطمینان حاصل نماید که استخوان به میزان کافی استحکام دارد که ایمپلنت را درون خود حفظ کند.

  1. شرایط سنی بیمار.

یکی از قوانین کلی برای کاشت ایمپلنتهای دندانی این است که این جراحی باید تا سن 18 تا 19 سالگی به تعویق بیافتد زیرا تا آن زمان استخوان فک در حال رشد است. از طرف دیگر، سن بالای بیمار ممکن است پوکی استخوان را به همراه داشته باشد و نیاز باشد پیش از جراحی، استخوان فک تقویت شود یا پیوند استخوان صورت گیرد.

/0 نظرها/توسط

مراحل کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی چیزی بیشتر از چسباندن چند دندان مصنوعی درون دهان ، یا قرار دادن چیزی شبیه محافظ دندان در دهان است. این فرایند مانند انواع جراحی‌های جزئی دیگر است. اگر با دنیای دندانپزشکی آشنایی نداشته باشید (درست شبیه بسیاری افراد دیگر)، ممکن است به طور کامل درک نکنید که فرایند کاشت ایمپلنت دندانی چگونه است.

اساسا، نکته‌ی جراحی ایمپلنت دندانی این است که دندان‌های از دست رفته یا آسیب دیده با دندان‌ها و ریشه‌های مصنوعی تعویض می‌شوند. ایمپلنت‌های دندانی می‌توانند جایگزین‌های بسیار راحت‌تری نسبت به دنچرهای کامل سنتی باشند.

چه کسانی گزینه‌های مناسبی برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

بهترین افراد برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی کسانی هستند که دارای ویژگی‌های زیر هستند:

  • از دست دادن یک یا چند دندان
  • دندان آسیب دیده
  • رعایت بهداشت دهان و دندان به خوبی
  • وجود استخوان کافی در فک برای حمایت و نگه داشتن ایمپلنت درون خود
  • سلامت عمومی بدن

اینها همگی نکاتی هستند که می‌توانید راجع به آنها با متخصص کاشت ایمپلنت دندانی خود گفتگو نمایید تا ببینید آیا شما گزینه‌ی مناسبی برای کاشت ایمپلنت دندانی هستید یا خیر.

مراحل کاشت ایمپلنت دندانی

این نوع جراحی به گونه‌ای نیست که شما بدون یک یا چند دندان وارد اتاق عمل شوید و با دندان‌های سفید جدید بیرون بیایید. این نوع جراحی نیاز به مراقبت‌های سرپایی دارد و طی چند مرحله انجام می‌شود.

مشاوره‌ی اولیه

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

اولین کاری که باید انجام دهید مراجعه به متخصص کاشت ایمپلنت‌ دندانی است تا تحت مشاوره‌ی اولیه قرار گیرید. طی این جلسه، دندانپزشک با دقت دندان‌ها را معاینه می‌کند، با استفاده از اشعه‌ی ایکس تصویر رادیوگرافی تهیه می‌کند و از دندان‌ها قالب تهیه می‌نماید.

پس از آن، دندانپزشک با شما در خصوص طرح درمان پیشنهادی، مراحل درمان، برنامه‌ی زمانی هر مرحله و کارهایی که باید طی ریکاوری انجام شوند صحبت خواهد کرد. بعلاوه در مورد نیاز شما به پیوند استخوان نیز بحث خواهد کرد.

طی این مشاوره، باید برای انجام نخستین مرحله برنامه‌ریزی کنید.

کشیدن دندان و پیوند استخوان

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

چنانچه دندان خراب یا آسیب دیده هنوز در دهان است، دندانپزشک باید ابتدا آن را بکشد. این مرحله نیاز به بی حسی موضعی دارد و فرایندی مجزا محسوب می‌شود.

پس از آن، ممکن است به پیوند استخوان نیاز داشته باشید، به این معنا که جراح اندکی استخوان از جای دیگری از بدن برمی‌دارد (عموما از چانه یا لگن) و طی جراحی آن را درون استخوان فک قرار می‌دهد. این مرحله تنها در صورتی نیاز خواهد بود که استخوان فک از تراکم کافی برخوردار نباشد تا ایمپلنت را حمایت کند و آن را درون خود نگه دارد.

در صورتی که پیوند استخوان داشته باشید، ممکن است 4 تا 12 ماه طول بکشد تا استخوان فک آمادگی لازم جهت پذیرفتن نخستین ایمپلنت را داشته باشد. طی این زمان استخوان به طور کامل بهبود خواهد یافت.

کاشت ایمپلنت دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

پس از مدتی که استخوان فک بهبود یافت (پس از جراحی پیوند استخوان)، متخصص کاشت ایمپلنت دندان، ایمپلنت‌های دندانی را درون استخوان فک قرار خواهد داد. ایمپلنت‌ها پیچ‌های فلزی هستند که درون استخوان قرار می‌گیرند و به عنوان لنگر یا تکیه گاه برای تمام دندان‌های مصنوعی عمل می‌کنند. در واقع، ایمپلنت به درون استخوان پیچ می‌شود تا از حداکثر استحکام لازم برخوردار باشد. این فرایند معمولا 1 تا 2 ساعت طول می‌کشد و تمام این مدت شما بیهوش خواهید بود.

پس از آن، یک دوره‌ی بهبود دیگر- تحت عنوان استئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان پیرامون آن)- باید صبر کنید که حداقل چند ماه، حداکثر 5 ماه برای فک پایین و 7 ماه برای فک بالا طول می‌کشد.

قرار دادن healing Collar و/ یا روکش موقت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

پس از جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فک، شما برای مرحله‌ی بعد آماده خواهید بود، که عبارت است از دریافت healing Collar و یا احتمالا روکش موقت.

دندانپزشک healing Collar (که healing cap نیز نامیده می‌شود) روی سر ایمپلنت قرار خواهد داد- این قطعه به هدایت بافت لثه کمک می‌کند تا در مسیر درست بهبود یابد. این قطعه، تکه‌ی فلزی گردی است که لثه را از ایمپلنت دور نگه می‌دارد. این روکش موقت به مدت 10 تا 14 هفته در جای خود باقی خواهد ماند.

پس از این زمان، که باید بافت لثه‌ی شما بهبود یافته باشد، دندانپزشک آن را برخواهد داشت و به سراغ مرحله‌ی بعد خواهد رفت.

قرار دادن اباتمنت

پس از بهبود کامل، جراح اباتمنت را به ایمپلنت متصل می‌سازد. اباتمنت قطعه‌ای است که به درون ایمپلنت پیچ می‌شود و روکش دندان را حمایت می‌نماید. سپس، پس از بهبود بافت نرم، دندانپزشک برای هر دندان جایگزین، از دندان و استخوان فک شما قالبی تهیه خواهد کرد. سپس روکش موقت روی ایمپلنت قرار می‌گیرد تا در این حین بافت لثه بهبود یافته و مانند لثه‌‌ی اطراف دندان طبیعی به دور دندان مصنوعی شکل بگیرد. روکش‌های موقت به مدت 4 تا  6 هفته در محل خود باقی خواهند ماند. طی این زمان، روکش‌های دائمی دندان آماده خواهند شد. در جلسه‌ی بعد، دندان‌های مصنوعی (روکش‌های دندانی) بالاخره روی اباتمنت قرار خواهند گرفت.

قرار دادن روکش دائم

اکنون نوبت به مرحله‌ی نهایی این فرایند- قرار دادن روکش‌های دائمی- رسیده است. روکش‌های دندان، اجزاء دندان مانندی هستند که یا به درون اباتمنت پیچ می‌شوند یا با سمان دندانپزشکی در جای خود ثابت می‌شوند. گزینه‌ی دوم اصولا بهتر و طبیعی‌تر به نظر می‌رسد زیرا هیچ سوراخی به جای پیچ باقی نمی‌ماند که ممکن باشد از زوایای خاصی قابل مشاهده باشد.

انواع روکش‌های دندانی

به طور کلی، دو نوع روکش وجود دارد که دندانپزشک می‌تواند از بین آنها انتخاب نماید:

روکش‌های متحرک

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

دندان‌های مصنوعی متحرک از مواد پلاستیکی سفید و صورتی ساخته شده‌اند تا مانند دندان و بافت لثه‌ی اطراف آن کاملا طبیعی به نظر برسند. معمولا روی یک چارچوب فلزی سوار می‌شود، که با صدا به درون اباتمنت فرو می‌رود. به این معنا که می‌توان برای پاکسازی روزانه آن را برداشت.

روکش‌های ثابت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

در روکش‌های ثابت، دندان مصنوعی یا به درون اباتمنت پیچ می‌شود یا با سمان به آن متصل می‌شود و به طور دائم در جای خود باقی می‌ماند. شما قادر نخواهید بود برای پاکسازی روکش ثابت را بردارید. اکثر اوقات، این نوع روکش محکم‌تر و با ثبات‌تر از روکش‌های متحرک خواهد بود.

تمام این روند ممکن است چند ماه طول بکشد، که بیشتر این زمان صرف انتظار برای بهبود دهان خواهد بود.

/0 نظرها/توسط