نوشته‌ها

عواملی که روی انتخاب از بین مواد تأثیر می گذارند

این مقاله راهنمایی برای انتخاب روکش ها و اباتمنت هایی ارائه می دهد که برای ایمپلنت های تکی استفاده می شوند. با پیشرفت هایی که اخیراً در موادی صورت گرفته است که برای ساخت روکش ها و اباتمنت ها استفاده می شوند، انتخاب ماده ایده آل و طرح آن برای هر موردی می تواند دشوار باشد.

هنگام انتخاب از بین روکش های زیبایی ایمپلنت ها، تیم دندانپزشکی باید چهار عامل زیر را مد نظر قرار دهد:

  • شرایط عملکردی/ باری که قرار است روکش تحمل کند
  • شرایط بیولوژیک
  • شرایط زیبایی
  • استحکام قابل انتظار از اباتمنت/ پیچ

عوامل ثانویه که باید مد نظر قرار بگیرند:

  • زاویه ایمپلنت
  • عمق ایمپلنت
  • مهارت جراح/ میزان راحتی جراحی
  • هر گونه نیازهای قابل پیش بینی برای بازیابی
  • فضای اینتر اکلوزال

اباتمنت ها

گزینه های کنونی برای اباتمنت ها به قرار زیر است: تیتانیوم، زیرکونیا، پایه تیتانیومی با ساختار بالایی زیرکونیا، تیتانیوم با قالب طلا و آلومینیوم. از زمان معرفی اباتمنت های زیرکونیا به بازار، به نظر می رسد استفاده از اباتمنت های آلومینیومی دیگر چندان مطلوب نباشد. تیتانیوم سابقه ای بسیار طولانی از ویژگی هایی همچون فوق العاده سازگار بودن با بدن انسان و محکم بودن دارد؛ با این حال، زیبایی همچنان یک مسئله باقی می ماند. برای حل این مشکل، آندایز (آندی) کردن (با ته رنگ طلایی یا صورتی) نیز امتحان شده اند، اما منجر به موفقیت های محدودی شده است. برای پرداختن به مشکلات زیبایی این ماده، باید تلاش شود از قرار گیری حاشیه های اباتمنت در عمق زیر لثه (بیشتر از یک میلی متر عمق) اجتناب شود؛ بر اساس گزارشات، تعداد زیادی پری ایمپلنتایتیس ناشی از سمان (چب مخصوص) دندانپزشکی مشاهده شده است.

اباتمنت های تیتانیومی در اشکال مختلف آماده و سفارشی در دسترس هستند. در اباتمنت های آماده به ندرت شرایط لازم برای کانتور بافت مد نظر قرار می گیرد، که منجر به قرار گیری حاشیه های اباتمنت در عمق زیاد روی پاپیلا یا بدون پوشش باقی ماندن تیتانیوم از قسمت بیرونی می شود. اباتمنت های سفارشی اجازه می دهند حاشیه های سمان کاملاً شبیه آناتومی دهان بیمار باشد.

 

 

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

 

هزینه اباتمنت های سفارشی رو به کاهش است، و حاشیه هایی که طراحی شده اند، منجر به ابداع روکش های سمان شونده شده اند که احتمال باقی ماندن سمان (چسب مخصوص دندانپزشکی) را به حداقل می رساند و به درستی از ساختار بافت نرم حمایت می کند. اباتمنت هایی که از جنس زیرکونیا هستند به دو شکل وجود دارند: صرفاً زیرکونیا و زیرکونیا با پایه تیتانیومی که با ایمپلنت تماس پیدا می کند.

 

 

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

 

بر اساس تحقیقات نمی توان به این نتیجه رسید که آیا یک طراحی بیشتر مستعد شکستن است یا دیگری. برای آرامش خاطر، برخی دندانپزشک ها ترجیح می دهند بخشی از اباتمنت که با ایمپلنت در تماس است از جنس تیتانیوم باشد. با این حال، این طراحی در سراسر دنیا و توسط تمام سازنده ها در دسترس قرار نمی گیرد. اکثر سازندگان، زیرکونیا را در سایه رنگ های مختلف، و غیر از سفید مطلق ارائه می دهند.

توصیه های عمومی برای انتخاب اباتمنت ایمپلنت های تکی

در اکثر موارد سمان شده، اباتمنت های سفارشی باید استفاده شوند تا این اطمینان حاصل شود که حاشیه ها در فاصله یک میلی متری لثه قرار می گیرند. اباتمنت های سفارشی تیتانیومی برای بسیاری از موقعیت های ایمپلنت های تکی عقب دهان (زیرا هم سازگار با بدن انسان هستند، و هم محکم می باشند)، یا موقعیت های جلوی دهان که خط لب پایین است و لثه نازک است، ایده آل هستند.

 

 

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

 

اباتمنت های زیرکونیای سفارشی با سایه رنگ های مختلف برای بسیاری از موارد ایمپلنت های تکی در جلوی دهان ایده آل هستند (“خاکستری” شدن لثه به کمترین میزان خود می رسد، فوق العاده با بدن سازگار است، و ایمپلنت های زاویه دار را شامل می شود). روکش های سمان شونده دارای یک حفره دسترسی هستند که می توانند به بازیابی بهتر روکش کمک کنند.

 

 

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

 

روکش های پیچ شونده در صورتی برای ایمپلنت های تکی ایده آل هستند که قرار باشد دوباره خارج شوند، زیرا مدیریت و کنترل سمان دشوار است، یا فضای بین اکلوزالی محدود است.

روکش های تک واحد

در حال حاضر، گزینه هایی که برای روکش های تکی وجود دارند عبارتند از ترکیب فلز و پرسلاین (PFM)، زیرکونیای لایه لایه، زیرکونیای یک دست، کامپوزیت هایی که با پرسلاین پر می شوند، و روکش های تمام طلا. معروف ترین گزینه ها عبارتند از:

 روکش های ترکیبی پرسلاین و فلز انتخاب های قابل اعتمادی برای روکش ایمپلنت هستند. استحکام آنها تا میزان زیادی به انتخاب سمان بستگی ندارد، بنابراین حتی سمان های “موقتی” هم می توانند با موفقیت زیاد استفاده شوند. در صورتی که بارگذاری های سنگین (مانند دندان های مولر دوم یا ایمپلنت دیگر در فک روبرو) پیش بینی شده باشند، روکش های ترکیبی پرسلاین و فلز می توانند با استاپ های فلزی در MIP طراحی شوند. روکش های ترکیبی PFM می توانند از نظر زیبایی چالش برانگیز باشند، مخصوصاً از اطراف حاشیه لثه.

روکش های زیرکونیای لایه لایه مشکلات چشمگیرتری با لایه لایه شدن پرسلاین دارند. بیشتر این نگرانی ها با طراحی درست چارچوب ها و روند سرد کردن آهسته تر بر طرف شده اند. روکش های زیرکونیای لایه لایه بیشتر از روکش های زیرکونیای یک پارچه نیاز به کلیرانس اکلوزال دارند. تقریباً با استفاده از هر سمانی که در بازار وجود دارد، هر دوی آنها را می توان روی اباتمنت چسباند. ساییدگی دندان ها و روکش های روبرو با روکش های زیرکونیای یک پارچه هنوز هم مشخص نشده است. مانند بسیاری از انواع روکش ها، نتایج زیبایی روکش های زیرکونیا محور بر اساس مهارت تکنیسین است.

 

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

در مقاله قبل برای شما گفتیم دو روشی که برای اتصال روکش به ایمپلنت های دندانی استفاده می شوند چه مزایا و معایبی دارند، در این مقاله قصد داریم تفاوت آنها را از جنبه های دیگری مورد بررسی قرار دهیم.

روکش ایمپلنت

روکش ایمپلنت

 

زیبایی روکش ایمپلنت

زیبایی یکی دیگر از جنبه هایی است که برای تصمیم گیری و انتخاب از بین چسباندن روکش با چسب یا پیچ به ایمپلنت باید مد نظر قرار گیرد. در روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت های جلوی دهان متصل می شوند، ایمپلنت در قسمت لینگوال (زبانی) قرار داده می شود تا پیچ آن در قسمت سینگولوم دندان (برجستگی طوقی سطح زبانی یا کامی دندان‌های قدامی) ظاهر شود. ترمیم دندان تنها از سمت بیرون با بدنه ایمپلنت تنظیم می شود، که باعث می شود باری که به ایمپلنت وارد می شود جابجا شود. علاوه بر این، کارگذاری ایمپلنت ها به صورت زبانی می تواند منجر به روی هم افتادن لبه های پرسلاین شود، که باعث می شود بهداشت اطراف آنها با مشکل مواجه شود. ایمپلنتی که قرار است در جلوی دهان قرار گیرد و روکش آن با چسب چسبانده شود، زیر لبه اینسیزال قرار داده می شود. به همین دلیل معمولاً از یک اباتمنت زاویه دار استفاده می شود، که همپوشانی لبه های دندان ها را حذف می کند و نیمرخ فرد ظاهر طبیعی تری پیدا می کند.

روکش ایمپلنت

روکش ایمپلنت

 

در ایمپلنت هایی که در عقب دهان قرار می گیرند و روکش آنها با پیچ متصل می شود، حفره دسترسی داخل فرو رفتگی مرکزی دندان مصنوعی قرار داده می شود. این نه تنها یک مشکل مربوط به زیبایی محسوب می شود، بلکه مشکل اکلوزال نیز می باشد. کاملاً مشخص است روکشی که قابل چسباندن است، هیچ گونه حفره دسترسی هم ندارد، که اجازه می دهد فشاری که به اکلوژن وارد می شود در امتداد انحراف محور عرضی توزیع شود، که موافق با محور طولی دندان ها خواهد بود.

روکش ایمپلنت

روکش ایمپلنت

مشکلات و عوارض روکش ایمپلنت

روکش های دندانی که با پیچ به ایمپلنت متصل می شوند بیشتر از روکش هایی که با چسب به ایمپلنت چسبانده می شوند با مشکل مواجه می شوند. شکستگی روکش از قسمت اکلوزال، بیشتر از شکستگی دندان های طبیعی رخ می دهد. علت آن است که ایمپلنت فاقد بافت لیگامان پریودنتال است تا فشار وارده به سطح اکلوزال دندان را خنثی کند، در نتیجه نیروی فشار بیشتری به آن وارد می شود. از طرف دیگر، از آنجا که مواد اطراف پیچ داخل حفره دسترسی حمایت نمی شوند، شکستگی پرسلاین در این روش اتصال بیشتر مشاهده می شود. بواسطه ماهیت و چگونگی عمل جویدن، به شکل دایره ای به روکش دندان فشار وارد می شود و در پی آن، پیچ روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت متصل هستند باز می شود و ممکن است دچار شکستگی شوند. میزان شل شدگی پیچ بین 10 تا 65 درصد گزارش شده است. این اتفاق اساساً در قسمت های عقب دهان، و برای ایمپلنت های تکی، و ترمیم هایی رخ می دهد که در موقعیت های برآمده واقع شده اند. توصیه می شود آچاری که برای بستن پیچ روی روکش ایمپلنت استفاده می شود طبق نیروی گشتاور چرخانده شود، تا مشکلاتی که برای روکش بوجود می آیند به کمترین میزان خود برسند.

هزینه روکش ایمپلنت

هزینه نیز مسئله ای است که باید مد نظر قرار گیرد. هزینه روکش هایی که با چسب روی ایمپلنت قرار می گیرند به شکل قابل توجهی کمتر از روکش هایی است که با پیچ متصل می شوند، زیرا هزینه های آزمایشگاهی و اجزاء آن کمتر است. تعداد جلساتی که نیاز است برای دریافت آنها مراجعه کنید کمتر است و این جلسات کوتاه تر هستند، که برای دندانپزشک نیز هزینه کمتری در بر خواهند داشت. ساخت روکش های موقتی که با چسب روی ایمپلنت ها قرار می گیرند خیلی راحت تر از نمونه هایی است که با پیچ روی آنها قرار می گیرند.

دسترسی به ایمپلنت

در دسترس بودن یکی از نگرانی های دیگر است. روکش هایی که با پیچ روی ایمپلنت قرار می گیرند، در بیمارانی که امکان باز کردن زیاد دهان برای آنها ممکن نیست، یا ایمپلنت آنها در قسمت های عقب دهان قرار می گیرند می تواند چالش بر انگیز باشد. اتصال اباتمنت ایمپلنت باید هماهنگ با فواصل بین دندانی باشد تا اجازه دهد ترمیم یک تکه روی آن بنشیند. در چنین موقعیت هایی، ممکن است استفاده از روکشی که با چسب به ایمپلنت چسبانده می شود ساده تر باشد.

میزان موفقیت

نرخ موفقیت ایمپلنت های اندوستیل (داخل استخوانی) در طولانی مدت، تا میزان زیادی به فشاری بستگی دارد که به آنها وارد می شود و فشاری که در نتیجه به حد فاصل ایمپلنت- استخوان وارد می شود. پرهیز از حتی کوچکترین جابجایی های اباتمنت، به نسبت ایمپلنت، نگرانی اصلی است که برای هر دو نوع روکش ها وجود دارد. متخصصان طراحی ایمپلنت های دندانی پیچ های اباتمنت، فرایند بستن پیچ، اندازه ایمپلنت، و سطح اکلوزال ایمپلنت ها را بهبود داده اند و تناسب ایمپلنت و اباتمنت را افزایش داده اند. این اتفاق موجب کاهش جابجایی روکش و افزایش ثبات هر دو نوع روکش شده است. اباتمنت های ماشین شده، با کوپینگ (يك جزء پيش ساخته يا ريختگى كه با اباتمنت يا ايمپلنت دندانى تطابق دارد.) متناسب موجب کاهش فشار روی روکش شده اند. با این پیشرفت ها و بهبودها، زیبایی و دوام مهمترین  نگرانی هایی هستند که حین تصمیم گیری برای انتخاب روکش باشد مد نظر قرار گیرند.

طرحی که برای کاشت ایمپلنت در نظر گرفته می شود باید به شکلی باشد که از بار بیومکانیکی بیش از حد روی استخوانی که ایمپلنت را در بر می گیرد بکاهد. با برنامه ریزی یک طرح درمان صحیح، خلق یک اکلوژن متناسب روی روکش، برای کنترل فشار اضافی، عامل بسیار مهمی تلقی می شود.