بارداری دوره ای است که باید از آن لذت برد، زمانی که شاهد شکوفه ی وجود خود خواهید بود و در بهترین حالت خود به سر می برید. اما، در دوران بارداری بدن شما دچار تغییرات فیزیولوژیک بسیاری می شود و تحت فشار زیادی قرار می گیرد در نتیجه فعالیت ها و فرایندهای بسیاری هستند که باید طی این دوره پرهیز شوند. شاید مشاهده کرده باشید که بارداری موجب بروز مشکلات دندانی دور از انتظاری شده باشد و حتی یکی از دندان های خود را از دست داده باشید. ممکن است بخواهید بدون تعلل، هر چه زودتر فاصله ی بین دندان ها را پر کنید و زیبایی لبخند خود را بازگردانید. یکی از سوألاتی که همواره برای زنان بارداری که مشکلات دندانی دارند مطرح است در زمینه کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری و خطرات احتمالی آن است.

اگر بخواهیم به صورت کوتاه پاسخ دهیم باید بگوییم، پس از پایان سه ماهه ی اول می توان ایمپلنت دندانی دریافت کرد. نگرانی شما کاملاً قابل درک است. با این حال، اکثر دندانپزشک ها و متخصص های جراحی لثه و کاشت ایمپلنت توصیه می کنند تا زمانی که وضعیتی اورژانسی پیش نیامده باشد، تا پایان دوره ی بارداری صبر کنید.

علل به تأخیر انداختن کاشت ایمپلنت دندانی تا پایان بارداری

این توصیه ی متخصصان به چند علت است. از جمله:

1.     بالا رفتن احتمال خطر و مشکلات پس از جراحی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

بارداری هیچ تناقضی با کاشت ایمپلنت های دندانی ندارد اما به هر حال کاشت ایمپلنت نوعی فرایند جراحی است و بهتر است جنین خود را در معرض هیچ خطری قرار ندهید، مگر آنکه شرایط اضطراری پزشکی وجود داشته باشد. ایمپلنت دندانی نوعی پست تیانیومی ظریف است که از طریق جراحی درون استخوان فک قرار داده می شود تا دندان های مصنوعی را در جای خود نگه دارد. بهبود استخوان فک و جوش خوردن ایمپلنت با آن، تا وقتی که دندان مصنوعی روی آن قرار داده شود، زمان می برد. هر نوع جراحی طی دوران بارداری با مشکلات بسیاری همراه است و اگر انتخاب دیگری وجود دارد بهتر است از انجام آن خودداری کنید.

2.     بهتر است از قرار گرفتن در معرض اشعه ی ایکس خودداری کنید.

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

پیش از جراحی کاشت ایمپلنت دندانی لازم است با اشعه ی ایکس از استخوان فک تصویر رادیوگرافی تهیه شود تا محل دقیق ایمپلنت مشخص شود. گرچه اشعه ی ایکس دندانپزشکی برای زنان باردار طی سه ماهه ی اول و سوم بارداری کاملاً بی خطر است، قرار گرفتن جنین در معرض مقادیر اندک اشعه ی مورد استفاده در رادیولوژی نیز می تواند خطرناک باشد. درست است که اشعه ی ایکس تشخیصی دندانپزشکی تنها روی منطقه ی دهان متمرکز می شود، اما بسیاری افراد ترجیح می دهند حین دوران بارداری از هر گونه اشعه ی ایکس کاملاً به دور باشند تا جنین آنها در معرض هیچ خطری قرار نگیرد.

3.     پرهیز از داروهای بیهوشی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه مطالعات حاکی از آن است که درمان های دندانپزشکی که تحت بی حسی موضعی انجام می شوند طی دوران بارداری هیچ خطری ندارند، اما توصیه می شود طی این نه ماه از هر گونه داروهای آرام بخش یا بیهوشی عمومی پرهیز کنید. داروهای بیهوشی داروهای قوی هستند که ممکن است به جنین آسیب برسانند.

4.     کاهش استرس

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

سطح بالای استرس و اضطراب در مادر بارداری که انتظار تولد فرزند خود را می کشد می تواند روی رشد جنین تأثیر منفی داشته باشد. یک جراحی انتخابی طی دوره ای که به خودی خود استرس آور هست احتمالاً می تواند موجب افزایش اضطراب شود. در این دوره، هورمون ها می توانند موجب تغییرات خلق و خو و افسردگی شوند که تحت کنترل شما نیست. آرام باشید و روی جنین خود تمرکز کنید. به نگرانی های خود اضافه نکنید. بعد از زایمان به اندازه ی کافی زمان، و آنقدر آمادگی دارید که برای کاشت ایمپلنت دندانی تحت جراحی قرار بگیرید.

5.     بهتر است ایمپلنت های دندانی پس از تولد فرزندتان کاشته شوند.

پس از تولد نوزاد، به محضی که آمادگی کامل داشتید می توانید برای کاشت ایمپلنت به دندانپزشک مراجعه کنید. اگر شاد و سالم هستید، هیچ دلیلی برای تعلل وجود ندارد. در صورتی که بچه از شیر شما تغذیه می کند، دندانپزشک بهترین راهکار را به شما توصیه خواهد کرد. پس از جراحی و دوره ی نقاهت، دندان مصنوعی شما با استفاده از فن آوری مدرن و به دست متخصصان مجرب ساخته خواهد شد. رنگ، شکل، اندازه و نیز عملکرد دندان های جدید شما جایگزین بسیار مناسبی برای دندان طبیعی شما خواهد بود که خیلی زود اعتماد به نفس شما را باز خواهد گرداند. با نخستین لبخند کودکتان شما نیز با خیال راحت لبخند خواهید زد.

پیشگیری از نیاز به کاشت ایمپلنت در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه تا پایان دوران بارداری بهتر است برای جراحی کاشت ایمپلنت دندانی دست نگه دارید، اما به خاطر جنین خود هنوز ملزم هستید سلامت دهان و دندان های خود را حفظ کنید. در زیر به بیان نکاتی برای حفظ بهداشت دهان طی این دوره می پردازیم:

• بهداشت دهان و دندان خود را به خوبی رعایت کنید تا از زخم شدن و ورم لثه ها، یکی از عوارض جانبی بارداری، پیشگیری کنید. اگر بیش از 6 ماه است که به دندانپزشک مراجعه نکرده اید، برای چکاپ و پاکسازی تخصصی دندان ها به دندانپزشک مراجعه کنید.
• دو مرتبه در طول روز مسواک بزنید، حتماً هر روز نخ دندان بکشید و هر شب دهان خود را با دهانشویه ی فلورایده ی فاقد الکل شستشو دهید.
• اگر تهوع صبحگاهی دارید، دهان خود را با محلول یک قاشق چایخوری جوش شیرین و یک لیوان آب شستشو دهید تا مانع عفونت دندان توسط اسید معده شوید.
• رژیم غذایی متعادل و سالم با حداقل میزان قند و شکر داشته باشید.

ممکن است در وب سایت های دیگر مطالب بسیاری در رابطه با فواید کاشت ایمپلنت دندانی خوانده باشید. به طور کلی، کاملا موافق هستیم که ایمپلنت های دندانی اغلب گزینه های درمانی هستند که می توانند به علل زیر، جایگزین دندان از دست رفته شوند که در واقع فواید آنها محسوب می شوند:
• ایمپلنت دندانی مانع تحلیل و از دست رفتن استخوان منطقه ی پیرامون دندان از دست رفته می شود.
• ایمپلنت های دندانی دندان های هر دو سمت شکاف به جا مانده از افتادن دندان را حمایت می کنند و مانع لغزیدن این دندان ها به سمت فضای خالی می شوند.
• ایمپلنت ها دندان مخالف فضای خالی را حمایت می کنند و مانع حرکت آن رو به پایین می شوند.
• در صورتی که طول زمانی که ایمپلنت های دندانی در دهان باقی می مانند را مد نظر قرار دهیم متوجه می شویم که این درمان مقرون به صرفه ترین درمان ممکن است.
با این حال، همه ی این اطلاعات غالبا در اینترنت پیدا می شوند. بنابراین مناسب دیدیم که اندکی هم به مشکلات همراه با آنها اشاره کنیم.

مشکلات کاشت ایمپلنت های دندانی

1. فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی نوعی جراحی است که به دوره ی بهبود نیاز دارد.
2. ممکن است این نوع درمان گران تر از دیگر گزینه های درمان باشد.
3. شکست مکانیکی ایمپلنت دندانی.
4. شکست روکش دندان.

فرایند جراحی برای ایمپلنت ها

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون استخوان فک، به احتمال زیاد روی آن بخیه زده می شود، بنابراین نیاز به مراقبت زیادی خواهد داشت. یکی از مراقبت هایی که بر اساس تجربه کمک زیادی به بهبودی سریع تر محل جراحی می کند، خوردن غذاهای نرم و در عین حال مقوی است. علاوه بر آن، سعی کنید درست پس از جایگذاری ایمپلنت، محل آن را به خوبی هیدراته نگه دارید، به این معنا که با حفظ رطوبت آن، از خشکی محل جراحی جلوگیری کنید. خبر خوب اینکه، دهان به صورت خود به خود و به سرعت فرایند بهبودی را آغاز می کند. بنابراین، پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون دهان، خیلی زود به شرایط طبیعی باز خواهید گشت.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

در برخی موارد، ممکن است در فک استخوان کافی وجود نداشته باشد تا ایمپلنت را حمایت کند. این کمبود ممکن است پیوند یا تقویت استخوان را ضروری کند. این فرایند ممکن است تهاجمی تر باشد و دوره ی بهبودی آن طولانی تر شود.

گران تر بودن از سایر گزینه های درمان

شاید به زبان ساده حقیقت داشته باشد، زیرا این هزینه شامل فرایند جراحی و اجزاء ایمپلنت و ساخت روکش نهایی آن است. با این حال، اگر این هزینه را به طول عمر ایمپلنت درون دهان، فرضاً 20 سال، تقسیم کنیم متوجه می شویم این هزینه برای هر روز بسیار ناچیز است.
بسیاری از مراکز سود بسیار اندکی بابت کاشت ایمپلنت دریافت می کنند. اگر حتی به خرید یک اتومبیل فکر کنید، با احتساب اینکه در طول شبانه روز به طور 24 ساعته از آن استفاده نمی شود و دائما به تعمیر و سرویس نیاز دارد، عمر مفید آن در مقایسه با ایمپلنت که به صورت تمام وقت، حتی حین خواب در حال انجام وظیفه است، بسیار کمتر است. بنابراین ارزش دارد که برای داشتن لبخندی زیبا به اندازه ی یک عمر، سرمایه گذاری کنید.

شکست مکانیکی اجزاء ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

به طور کلی، ایمپلنت از اجزاء زیر ساخته شده است:
1. خود ایمپلنت که به روش جراحی درون استخوان قرار می گیرد.
2. بخشی که به آن متصل می شود.
3. پیچی که اباتمنت را به ایمپلنت متصل می کند.
4. روکش دائمی که روی اباتمنت ثابت می شود.

این اجزاء ضروری هستند تا قادر باشند به طور کامل ایمپلنت را با وضعیت بالینی فرد قابل تطبیق دهند، اما متاسفانه هر یک از این اجزاء ممکن است دچار مشکل شوند. با این حال، در واقعیت نرخ موفقیت این فرایند 90 درصد است.

شکست روکش ایمپلنت دندانی

احتمال شکست روکشی که روی ایمپلنت قرار می گیرد بیشتر از شکست روکشی است که روی دندان طبیعی قرار می گیرد. دندان های طبیعی بواسطه ی الیاف لیگامان پریودنتال دارای انعطاف و نرمی هستند که ایمپلنت دندانی فاقد آن است، به این معنا که به جای جذب فشار ناشی از جویدن، این فشار مستقیما به روکش های دندان وارد می شود.

عوارض جانبی ایمپلنت های دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

عفونت اطراف ایمپلنت:

بر خلاف دندان های طبیعی، ایمپلنت ها دچار پوسیدگی نخواهند شد. با این حال، درست به همان شکلی که روی دندان ها پلاک تشکیل می شود، در صورتی که روکش ایمپلنت به طور مرتب تمیز نشود، مستعد تشکیل پلاک است که موجب تحریک لثه خواهد شد. این تحریک منجر به التهابی می شود که پس از آن می تواند به عفونت لثه و یا استخوان ختم شود. این مشکل تحت عنوان پری ایمپلنتیت شناخته می شود.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

اگر این التهاب در مراحل اولیه تشخیص داده شده و تحت درمان قرار گیرد، منجر به از دست رفتن ایمپلنت دندان نخواهد شد. با این وجود، اگر عفونت پیشرفت کند، ممکن است نیاز باشد ایمپلنت از درون استخوان خارج شود. به همین دلیل است که باید پس از جراحی ایمپلنت به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید بهداشت دهان شما به اندازه ای هست که از بروز این مشکل پیشگیری شود.
افراد مبتلا به دیابت و کسانی که سیگار می کشند بیشتر از سایرین در معرض خطر پری ایمپلنتیت هستند.

علائم و نشانه های مشکل ایمپلنت دندانی

علائم و نشانه های کلی مشکلات ایمپلنت های دندانی عبارتند از درد، التهاب و حساسیت، تورم و یا قرمزی لثه ی اطراف منطقه ی ایمپلنت دندانی. در موارد حاد ممکن است بیمار شاهد لق شدن ایمپلنت نیز باشد.
علیرغم این مشکلات، کاشت ایمپلنت های دندانی توصیه می شوند.
پیش از آغاز درمان، تمامی گزینه های درمان به بیمار معرفی می شوند، از جمله دنچرها و بریج ها. با توجه به معایب و مزایای هر یک، کاشت ایمپلنت بهترین گزینه ی موجود است، که اگر توسط متخصصی مجرب انجام شود 100 درصد موفقیت آمیز خواهد بود.

امروزه، استفاده از ایمپلنت به منظور جایگزینی دندان از دست رفته، بهبود عملکرد دندان‌ها و افزایش زیبایی، یکی از درمان‌های ضروری محسوب می‌شود. این فرایند عبارت است از آزمایشات و معاینات اولیه، تشخیص، تصویربرداری خاص با اشعه‌ی ایکس، بیهوشی حین جراحی کاشت ایمپلنت و دیگر مراحلی که در مقالات دیگر به شرح آنها پرداخته‌ایم.

در صورت عدم وجود استخوان کافی برای کاشت ایمپلنت چه کار باید کرد؟

پیوند استخوان پیش از کاشت ایمپلنت دندانی

جایگزینی ایمپلنت مستلزم آن است که حجم کافی استخوان وجود داشته باشد و از کیفیت بیولوژیکی بالایی برخوردار باشد. با این حال، در برخی افراد تحلیل استخوان پس از کشیدن دندان یا از دست رفتن آن باعث می‌شود به میزان کافی استخوان باقی نماند تا بتواند ایمپلنت را درون خود نگه دارد و از آن حمایت کند. گاهی اوقات برای بهبود زیبایی و عملکردی دندان نیاز است ایمپلنت در محلی استراتژیک قرار گیرد. برای افزایش زیبایی ظاهری نیاز است بافت نرم یک پایه‌ی استخوانی داشته باشد، “بافت نرم روی بافت سخت قرار گیرد”.

طرح درمان پیوند استخوان مستلزم انتخاب تکنیک جراحی و مواد پیوند مناسب است. طرح درمان ضعیف یا اجرای بد آن ممکن است منجر به جذب مجدد یا تحلیل مواد پیوندی شود یا اینکه پیوند آن با شکست مواجه شود. بعلاوه، ممکن است به جای استخوان اصلی، بافت فیبروز جایگزین بافت‌های تحلیل رفته شود.

با استفاده از چند فرایند می‌توان استخوان لازم را تامین نمود:

• در فک بالا، بالاتر از دندان‌های عقب، امکان افزایش ارتفاع استخوان موجود وجود دارد که از طریق ایجاد استخوان جدید در سینوس انجام می‎شود. این فرایند “تقویت سینوس” (sinus augmentation) نامیده می‌شود. نتایج کار جراح زبردست در این محل کاملا قابل پیش بینی خواهد بود و بدون موفقیت کلی و عمومی این تکنیک، بسیاری بیماران شرایط لازم برای دریافت ایمپلنت را نخواهند داشت، مخصوصا در بخش‌هایی از دهان که معمولا بیشتر در معرض از دست رفتن دندان قرار می‌گیرند.
• به روش‌های مختلفی می‌توان استخوان افزود؛ با این حال، یکی از ساده‌ترین کارها برداشتن استخوان از جای دیگر بدن و انتقال آن به عنوان “پیوند استخوان آنله” به یک منطقه‌ی ضعیف است. تکه‌ی استخوان جدید، به تدریج به منطقه‌ی زیر آن پیوند خواهد خورد و پس از بهبودی کامل، ایمپلنت در جای مناسب خود کاشته خواهد شد.

استخوان اضافی از کجا تامین می‌شود؟

پیوند استخوان پیش از کاشت ایمپلنت دندانی

این استخوان از جاهای مختلفی برداشته می‌شود اما معمولا از پشت دندان‌های عقب در فک پایین یا از چانه گرفته می‌شود. گاهی اوقات این استخوان از لگن یا استخوان قلم پا (درشت نی- tibia) گرفته می‌شود. با مشاهده اینکه استخوان خودتان در جای دیگر دهان، استخوان بوجود می‌آورد، شما را ترغیب خواهد کرد تا ناراحتی‌هایی که در عضو اهداء کننده و نیز محل جراحی احساس می‌کنید را تحمل کنید. بسیاری از افراد فکر می‌کنند این کار و ناراحتی‌های بیشتر از آن هم ارزش انجام آن را دارد، زیرا استخوان هر فردی برای پیوند در بدن او به عنوان “استاندارد طلایی” تلقی می‌شود.

گزینه‌های جایگزین استخوان فرد

برای افرادی که در پی راهکاری ساده‌تر و در عین حال آرام‌تر هستند، منابع دیگری نیز وجود دارند که برای پیوند استخوان مورد استفاده قرار می‌گیرند، از جمله استخوان گاو، استخوان خوک یا مواد مرکب از مواد مصنوعی که به طور ویژه برای امن ساختن آن برای استفاده در انسان تهیه شده‌اند. تمام این مواد، شامل استخوان خود فرد، چارچوبی بوجود می‌آورند که استخوان جدید درون آن رشد خواهد کرد تا چند ماه بعد برای دریافت ایمپلنت دندانی آماده باشد.

استخوان جدید، از 3 تا 12 ماه قبل از اینکه برای دریافت ایمپلنت آماده باشد، می‌تواند هر چیزی را درون خود نگه دارد. برای رفتن به مرحله‌ی بعد عجله نداشته باشید. در صورتی که نیاز است بخش بزرگی به عنوان پیوند دریافت کنید مدت زمان بیشتری طول خواهد کشید تا استخوان شکل بگیرد.

هر جراح برای ایجاد استخوان جدید روش خاص خود را خواهد داشت. برخی از آنها از یک تکنیک تکمیلی تحت عنوان “بازسازی هدایت شده‌ی بافت- guided tissue regeneration” استفاده خواهند کرد. با استفاده از این تکنیک، با قرار دادن یک مانع بین سلول‌های استخوانی که به آهستگی حرکت می‌کنند و سلول‌های بافت نرم درون مخاط دهان که سریع حرکت می‌کنند، به دسته‌ی اول زمان کافی داده می‌شود تا فضای خالی را پر کنند. این مانع “قابل جذب” بوده و چند ماه پس از آنکه کار خود را به اتمام برساند به طور طبیعی ناپدید خواهد شد.

آیا پیوند استخوان طول درمان را تغییر خواهد داد؟

پیوند استخوان پیش از کاشت ایمپلنت دندانی

در صورتی که به پیوند استخوان نیاز دارید، این فرایند قطعا طول درمان را افزایش خواهد داد؛ با این حال، در صورتی که با موفقیت انجام شود، نتایج کاشت ایمپلنت بهبود چشمگیری خواهند داشت. زمانی که این پیوند در جلوی دهان انجام شود به افزایش زیبایی نیز کمک می‌کند.

برای انجام پیوند استخوان، جراح باید مهارت بیشتری داشته باشد زیرا پیچیده‌تر از کاشت ساده‌ی ایمپلنت دندانی به تنهایی خواهد بود.

در برخی موقعیت‌های خاص برخی جراحان پیشنهاد می‌کنند کاشت ایمپلنت، پیوند استخوان و قرار دادن غشاء میانی به عنوان مانع، همگی در یک جلسه به صورت ترکیبی انجام شوند. این باعث می‌شود طول درمان به نحو چشمگیری کاهش یابد و نتایجی در پی داشته باشد که دستیابی به آنها به هر طریق دیگری دشوار خواهد بود. با این حال، برخی جراحان هنوز هم ترجیح می‌دهند فرایند پیوند استخوان را به صورت مجزا انجام دهند به گونه‌ای که ایمپلنت زمانی کاشته شود که پیوند استخوان به طور موفق انجام شده باشد.

هر فرایندی که برای افزایش حجم استخوان انتخاب شود، زمان، تلاش و هزینه‌ای که می‌شود ارزش انجام آن را خواهد داشت.

کاشت ایمپلنت‌ دندانی چیزی بیشتر از چسباندن چند دندان مصنوعی درون دهان ، یا قرار دادن چیزی شبیه محافظ دندان در دهان است. این فرایند مانند انواع جراحی‌های جزئی دیگر است. اگر با دنیای دندانپزشکی آشنایی نداشته باشید (درست شبیه بسیاری افراد دیگر)، ممکن است به طور کامل درک نکنید که فرایند کاشت ایمپلنت دندانی چگونه است.

اساسا، نکته‌ی جراحی ایمپلنت دندانی این است که دندان‌های از دست رفته یا آسیب دیده با دندان‌ها و ریشه‌های مصنوعی تعویض می‌شوند. ایمپلنت‌های دندانی می‌توانند جایگزین‌های بسیار راحت‌تری نسبت به دنچرهای کامل سنتی باشند.

چه کسانی گزینه‌های مناسبی برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

بهترین افراد برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی کسانی هستند که دارای ویژگی‌های زیر هستند:

• از دست دادن یک یا چند دندان
• دندان آسیب دیده
• رعایت بهداشت دهان و دندان به خوبی
• وجود استخوان کافی در فک برای حمایت و نگه داشتن ایمپلنت درون خود
• سلامت عمومی بدن

اینها همگی نکاتی هستند که می‌توانید راجع به آنها با متخصص کاشت ایمپلنت دندانی خود گفتگو نمایید تا ببینید آیا شما گزینه‌ی مناسبی برای کاشت ایمپلنت دندانی هستید یا خیر.

مراحل کاشت ایمپلنت دندانی

این نوع جراحی به گونه‌ای نیست که شما بدون یک یا چند دندان وارد اتاق عمل شوید و با دندان‌های سفید جدید بیرون بیایید. این نوع جراحی نیاز به مراقبت‌های سرپایی دارد و طی چند مرحله انجام می‌شود.

مشاوره‌ی اولیه

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

اولین کاری که باید انجام دهید مراجعه به متخصص کاشت ایمپلنت‌ دندانی است تا تحت مشاوره‌ی اولیه قرار گیرید. طی این جلسه، دندانپزشک با دقت دندان‌ها را معاینه می‌کند، با استفاده از اشعه‌ی ایکس تصویر رادیوگرافی تهیه می‌کند و از دندان‌ها قالب تهیه می‌نماید.

پس از آن، دندانپزشک با شما در خصوص طرح درمان پیشنهادی، مراحل درمان، برنامه‌ی زمانی هر مرحله و کارهایی که باید طی ریکاوری انجام شوند صحبت خواهد کرد. بعلاوه در مورد نیاز شما به پیوند استخوان نیز بحث خواهد کرد.

طی این مشاوره، باید برای انجام نخستین مرحله برنامه‌ریزی کنید.

کشیدن دندان و پیوند استخوان

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

چنانچه دندان خراب یا آسیب دیده هنوز در دهان است، دندانپزشک باید ابتدا آن را بکشد. این مرحله نیاز به بی حسی موضعی دارد و فرایندی مجزا محسوب می‌شود.

پس از آن، ممکن است به پیوند استخوان نیاز داشته باشید، به این معنا که جراح اندکی استخوان از جای دیگری از بدن برمی‌دارد (عموما از چانه یا لگن) و طی جراحی آن را درون استخوان فک قرار می‌دهد. این مرحله تنها در صورتی نیاز خواهد بود که استخوان فک از تراکم کافی برخوردار نباشد تا ایمپلنت را حمایت کند و آن را درون خود نگه دارد.

در صورتی که پیوند استخوان داشته باشید، ممکن است 4 تا 12 ماه طول بکشد تا استخوان فک آمادگی لازم جهت پذیرفتن نخستین ایمپلنت را داشته باشد. طی این زمان استخوان به طور کامل بهبود خواهد یافت.

کاشت ایمپلنت دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

پس از مدتی که استخوان فک بهبود یافت (پس از جراحی پیوند استخوان)، متخصص کاشت ایمپلنت دندان، ایمپلنت‌های دندانی را درون استخوان فک قرار خواهد داد. ایمپلنت‌ها پیچ‌های فلزی هستند که درون استخوان قرار می‌گیرند و به عنوان لنگر یا تکیه گاه برای تمام دندان‌های مصنوعی عمل می‌کنند. در واقع، ایمپلنت به درون استخوان پیچ می‌شود تا از حداکثر استحکام لازم برخوردار باشد. این فرایند معمولا 1 تا 2 ساعت طول می‌کشد و تمام این مدت شما بیهوش خواهید بود.

پس از آن، یک دوره‌ی بهبود دیگر- تحت عنوان استئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان پیرامون آن)- باید صبر کنید که حداقل چند ماه، حداکثر 5 ماه برای فک پایین و 7 ماه برای فک بالا طول می‌کشد.

قرار دادن healing Collar و/ یا روکش موقت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

پس از جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فک، شما برای مرحله‌ی بعد آماده خواهید بود، که عبارت است از دریافت healing Collar و یا احتمالا روکش موقت.

دندانپزشک healing Collar (که healing cap نیز نامیده می‌شود) روی سر ایمپلنت قرار خواهد داد- این قطعه به هدایت بافت لثه کمک می‌کند تا در مسیر درست بهبود یابد. این قطعه، تکه‌ی فلزی گردی است که لثه را از ایمپلنت دور نگه می‌دارد. این روکش موقت به مدت 10 تا 14 هفته در جای خود باقی خواهد ماند.

پس از این زمان، که باید بافت لثه‌ی شما بهبود یافته باشد، دندانپزشک آن را برخواهد داشت و به سراغ مرحله‌ی بعد خواهد رفت.

قرار دادن اباتمنت

پس از بهبود کامل، جراح اباتمنت را به ایمپلنت متصل می‌سازد. اباتمنت قطعه‌ای است که به درون ایمپلنت پیچ می‌شود و روکش دندان را حمایت می‌نماید. سپس، پس از بهبود بافت نرم، دندانپزشک برای هر دندان جایگزین، از دندان و استخوان فک شما قالبی تهیه خواهد کرد. سپس روکش موقت روی ایمپلنت قرار می‌گیرد تا در این حین بافت لثه بهبود یافته و مانند لثه‌‌ی اطراف دندان طبیعی به دور دندان مصنوعی شکل بگیرد. روکش‌های موقت به مدت 4 تا  6 هفته در محل خود باقی خواهند ماند. طی این زمان، روکش‌های دائمی دندان آماده خواهند شد. در جلسه‌ی بعد، دندان‌های مصنوعی (روکش‌های دندانی) بالاخره روی اباتمنت قرار خواهند گرفت.

قرار دادن روکش دائم

اکنون نوبت به مرحله‌ی نهایی این فرایند- قرار دادن روکش‌های دائمی- رسیده است. روکش‌های دندان، اجزاء دندان مانندی هستند که یا به درون اباتمنت پیچ می‌شوند یا با سمان دندانپزشکی در جای خود ثابت می‌شوند. گزینه‌ی دوم اصولا بهتر و طبیعی‌تر به نظر می‌رسد زیرا هیچ سوراخی به جای پیچ باقی نمی‌ماند که ممکن باشد از زوایای خاصی قابل مشاهده باشد.

انواع روکش‌های دندانی

به طور کلی، دو نوع روکش وجود دارد که دندانپزشک می‌تواند از بین آنها انتخاب نماید:

روکش‌های متحرک

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

دندان‌های مصنوعی متحرک از مواد پلاستیکی سفید و صورتی ساخته شده‌اند تا مانند دندان و بافت لثه‌ی اطراف آن کاملا طبیعی به نظر برسند. معمولا روی یک چارچوب فلزی سوار می‌شود، که با صدا به درون اباتمنت فرو می‌رود. به این معنا که می‌توان برای پاکسازی روزانه آن را برداشت.

روکش‌های ثابت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

در روکش‌های ثابت، دندان مصنوعی یا به درون اباتمنت پیچ می‌شود یا با سمان به آن متصل می‌شود و به طور دائم در جای خود باقی می‌ماند. شما قادر نخواهید بود برای پاکسازی روکش ثابت را بردارید. اکثر اوقات، این نوع روکش محکم‌تر و با ثبات‌تر از روکش‌های متحرک خواهد بود.

تمام این روند ممکن است چند ماه طول بکشد، که بیشتر این زمان صرف انتظار برای بهبود دهان خواهد بود.

دندانپزشک به شما پیشنهاد داده است تا به پریودنتیست مراجعه نمایید. پریودنتیست متخصصی است که بیماری‌های لثه را درمان می‌نماید. بیماری لثه به عفونت باکتریایی گفته می‌شود که بافت لثه را تحت تاثیر قرار می‌دهد و منجر به بروز التهاب، قرمزی، تورم و تحلیل استخوان اطراف دندان می‌شود. این بیماری می‌تواند یک یا چند دندان را تحت تاثیر قرار دهد. به احتمال زیاد درمان پیشنهادی پریودنتیست جراحی لثه خواهد بود. شاید بخواهید بدانید چه اتفاقی افتاده است که اکنون نیاز دارید به پریودنتیست مراجعه کنید و تحت جراحی لثه قرار گیرید.

چگونه فرد نیازمند جراحی لثه می‌شود؟

جراحی لثه

بیماری لثه از وجود یک باکتری در دهان آغاز میشود که به دندان‌ها متصل می‌شود. باکتری‌ها انباشته و تکثیر می‌شوند و لایه‌ای نازک تحت عنوان پلاک دندان تشکیل می‌دهند. در صورت به جا ماندن این پلاک روی دندان، بافت‌های لثه‌ی مجاور دندان متورم می‌شوند، که منجر به بروز ورم و التهاب لثه می‌شود که مرحله‌ی اولیه‌ی بیماری لثه محسوب می‌شود. کشیدن نخ دندان به صورت روزانه و دو مرتبه در روز مسواک زدن با خمیردندانی که بتواند با باکتری‌ها مبارزه نماید می‌تواند از التهاب لثه‌ها پیشگیری نماید. پلاک دندان و ذرات غذا با رعایت بهداشت دهان و دندان برطرف می‌شوند بنابراین سعی کنید سطح دندان‌ها را پاکیزه نگه دارید و پلاک‌های باکتریایی روی خط لثه‌ی دندان‌ها را از بین ببرید. از آنچه گفته شد کاملا مشهود است که التهاب لثه مرحله‌ی آغازین بیماری لثه است که در صورت عدم درمان می‌تواند منجر به پریودنتیت، یکی از بیماری‌های جدی لثه، شود. اگر پلاک و ذرات غذا برطرف نشوند و بهداشت دهان و دندان رعایت نشود، التهاب لثه رو به وخامت خواهد رفت و التهاب و ورم بافت لثه افزایش خواهد یافت، خونریزی لثه اتفاق خواهد افتاد، عمق منطقه‌ی بین دندان و بافت لثه افزایش خواهد یافت که در نهایت منجر به تشکیل پاکت پرودنتال و بروز بیماری پریودنتال خواهد شد.

با انباشته شدن باکتری‌های پلاک روی یکدیگر و انتقال آنها به زیر خط لثه، پاکت پریودنتال گسترش می‌یابد. در این مرحله، مراقبت‌های خانگی در برطرف نمودن پلاک دندان چندان موثر واقع نمی‌شوند. در صورتی که این مشکل توسط دندانپزشک یا متخصص دندان درمان نشود، باکتری‌ها در زیر خط لثه منتشر می‌شوند و درون پاکت را عفونی می‌کنند. این گونه باکتری‌ها موجب آسیب به بافت نرم و سخت اطراف دندان خواهد شد که به بیماری پیشرفته‌ی پریودنتال تبدیل خواهد شد که ریشه‌ی دندان‌ها را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد و موجب عفونت آنها خواهد شد. ممکن است دندان لق شود و فرد احساس ناراحتی کند. در این مرحله جراحی لثه ضروری خواهد بود. درمان‌های اولیه‌ی بیماری پاکت پریودنتال، جرم‌گیری و هموار کردن سطح ریشه هستند. درمان‌های دیگر، انواع جراحی هستند که برای درمان بافت بیمار لثه صورت می‌گیرند.

علاوه بر جراحی‌هایی که جنبه‌ی درمانی دارند، برخی از جراحی‌های لثه با هدف ایجاد تغییر در ظاهر فرد و زیبایی بخشیدن به لبخند انجام می‌شوند.

انواع جراحی لثه

جراحی فلپ لثه یا کاهش پاکت پریودنتال (Gingival Flap Surgery or Pocket Reduction )

جراحی لثه

در صورتی که عمق پاکت‌های اطراف دندان به بیش از 5 میلی‌متر برسد، پریودنتیست با استفاده از جراحی فلپ لثه عمق پاکت پریودنتال را کاهش می‌دهد. اکثر بیمارانی که پریودنتیت متوسط تا وخیم در آنها تشخیص داده شود تحت این جراحی قرار می‌گیرند. پریودنتیست در بافت لثه برشی ایجاد خواهد کرد تا آن را از دندان جدا نماید. سپس با استفاده از یک دستگاه جرمگیری ماوراء صوت (ultrasonic scaling device) و نیز ابزارهای دستی برای برطرف نمودن جرم و پلاک از زیر پاکت‌ها، اقدام به پاکسازی عمق پاکت‌ها خواهد نمود.

جراحی عملکردی یا زیبایی لثه (Gingivectomy)

جراحی لثه

این نوع جراحی برای برداشتن بافت اضافی لثه مورد استفاده قرار می‌گیرد که ممکن است روی دندان رشد کرده باشد. از این طریق دسترسی بهتری به دندان وجود خواهد داشت در نتیجه تمیز نمودن آن ساده‌تر خواهد بود. پریودنتیست با بی‌حس نمودن بافت لثه‌ی بیمار بخش‌های اضافی لثه را برش خواهد داد و آنها را حذف خواهد کرد.

جراحی ترمیم پلاستیک لثه یا پیوند بافت نرم (Gingivoplasty or Soft Tissue Graft)

جراحی لثه

این نوع جراحی برای تغییر شکل لثه‌ی سالم اطراف دندان انجام می‌شود تا ظاهر آن را بهبود بخشد. در صورتی که فرد به تحلیل لثه مبتلا باشد، در جاهایی که لثه از روی دندان عقب رفته باشد می‌توان با استفاده از جراحی ترمیم پلاستیک لثه آن را اصلاح نمود. با استفاده از پیوند لثه می‌توان از سقف دهان بافتی برداشت و آن را به اطراف دندانی بخیه نمود که لثه‌ی روی آن تحلیل رفته است.

جراحی بازسازی (Regeneration)

جراحی لثه

در این نوع جراحی، پریودنتیست بخشی از لثه که با تجمع باکتری بیمار شده است را برش می‌دهد و با کنار زدن آن باکتری‌های انباشته شده را تخلیه می‌نماید سپس پروتئین‌های پیوند استخوان، غشاء و تقویت کننده‌ی رشد بافت لثه (یا ترکیبی از این سه) را در محل برش خورده قرار می‌دهد تا به بازسازی بافت لثه کمک کند در حدی که اطراف دندان‌ها را بپوشاند.

جراحی افزایش طول تاج دندان (Crown lengthening)

جراحی لثه

طی فرایند جراحی افزایش طول تاج دندان، پریودنتیست بافت لثه‌ی روی دندان‌ها را برداشته سپس بخشی از آن را با استفاده از جراحی حذف می‌کند تا طول ظاهری دندان افزایش یابد. این نوع جراحی از جمله جراحی‌های زیبایی است که البته برای درمان بیماری لثه نیز کاربرد دارد.