نوشته‌ها

 در صورتی که یک یا چند دندان طبیعی خود را از دست داده اید، مهم است که هر چه سریعتر از بهترین گزینه برای جایگزینی آنها استفاده نمایید. آیا باید از ایمپلنت های دندانی استفاده کنید یا بریج ها؟ برای آنکه مطمئن شوید کدام گزینه برای شما انتخاب مناسبی است، لازم است راجع به آنها طلاعات کافی داشته باشید تا بتوانید بهترین گزینه را انتخاب نمایید.

قرار دادن جایگزین برای دندان های از دست رفته نه تنها به احیای لبخند و اعتماد به نفس شما کمک می کند بلکه تأثیرات منفی از دست رفتن دندان روی لثه ها، استخوان فک، و دیگر دندان های باقی مانده نیز به حداقل می رسد، که عبارتند از جابجا شدن دندان ها، مشکل در درست حرف زدن، تغییر اکلوژن (بایت) و بالا رفتن خطر پوسیدگی دندان و بیماری پریودنتال.

در این مقاله قصد داریم ایمپلنت ها و بریج های دندانی را با یکدیگر مقایسه کنیم و از مزایا و معایب آنها برای شما بگوییم تا به شما کمک کنیم تصمیم بگیرید کدام گزینه برای وضعیت شما بهتر است.

 

مقایسه ایمپلنت دندانی و بریج دندانی

مقایسه ایمپلنت دندانی و بریج دندانی

بریج دندانی چیست؟

بریج یکی از رایج ترین ترمیم های دندانی است که با به اصطلاح پل زدن بین دندان های باقی مانده، می تواند جایگزین یک یا چند دندان از دست رفته شود. بریج های ثابت دندانی به صورت دائم در جای خود چسبانده می شوند و تنها دندانپزشک می تواند آنها را بردارد. بریج از یک یا چند دندان مصنوعی به نام “پونتیک” (برای هر دندان از دست رفته یک پونتیک طراحی می شود) در وسط، و یک یا چند روکش تکیه گاه به نام دندان های “اباتمنت” در طرفین تشکیل شده اند. پونتیک ها (که از پرسلاین، طلا، زیرکونیا، آلیاژها، و غیره تشکیل می شوند) فواصل و شکاف ها را پر می کنند، در حالی که دندان های اباتمنت یا تکیه گاه روی دندان های طبیعی مجاور فضای خالی قرار می گیرند تا بریج را در جای خود نگه دارند.

برای اتصال بریج به دندان های طبیعی مجاور، دندان های طبیعی باید تراشیده شوند تا جای کافی برای همراستا قرار گرفتن روکش با دندان های مقابل ایجاد شود و نیز اینکه سطوح کافی ایجاد شود تا یک پیوند/ اتصال قوی بوجود بیاید. برای انجام این کار، دندان های طبیعی باید نسبتاً سالم باشند (از نظر ساختاری بی عیب باشند و فاقد پوسیدگی باشند). بزرگترین نقطه ضعف این فرایند غیر قابل بازگشت بودن آن است. وقتی در دندان های طبیعی تغییراتی ایجاد می شود، دیگر هرگز نمی توان از آنها به عنوان دندان های معمولی استفاده کرد.

اگر لازم است برای بیش از سه دندان کنار هم جایگزین قرار دهید، گزینه مناسبی برای پروتزهای مصنوعی متحرک یا ثابت هستید. اینجاست که می توانید پروتزهای مصنوعی و ایمپلنت های دندانی را مقایسه کنید.

بریج یک طرفه در صورتی می تواند استفاده شود که امکان قرار گیری روکش در هر دو طرف فضای خالی وجود نداشته باشد. این نوع بریج ها (بسته به مقدار حمایتی که لازم دارند، و نیز طول بریج) به دو یا چند روکش به عنوان تکیه گاه نیاز دارند. در این صورت، پونتیک ها در هر دو طرف خود باله هایی دارند که با استفاده از چسب های رزین کامپوزیت، به سطوح پشتی دندان های مجاور چسبانده می شوند.

این بریج ها به اندازه انواع دیگر محکم یا دائمی نیستند بنابراین در صورتی که تحت فشار یا ساییدگی زیادی قرار بگیرند، می توانند کنده شوند. با این حال، این مشکل چندان بزرگ نیست زیرا دندانساز به راحتی می تواند آن را پاکسازی کند و مجدداً آن را در جای خود قرار دهد. مزیت دیگر این است که بر خلاف بریج های سنتی، دندان های تکیه گاه، تغییرات بسیار اندکی نیاز دارند.

 

ایمپلنت دندانی چیست؟

ایمپلنت دندانی نوعی ریشه (یا پست”) مصنوعی دندان است که از تیتانیوم ساخته می شود و به استخوان فک پیوند می خورد و روکش را حمایت می کند. پست پس از قرار گیری داخل استخوان فک از طریق یک فرایند جراحی کوتاه، باید با استخوان فک جوش بخورد، به گونه ای که به شکلی محکم در جای خود قرار بگیرد.

با تکمیل روند اسئواینتگریشن (که چیزی بین 3 تا 6 ماه طول می کشد)، اباتمنت به پست متصل می شود. اباتمنت از سطح خط لثه بالا می آید و سطحی فراهم می آورد که روکش دندان با چسب یا پیچ به آن متصل می شود.

از دو یا چند ایمپلنت دندانی می توان برای خلق بریج بر پایه ایمپلنت استفاده کرد.

 

مزایا و معایب بریج های دندانی

مزایای استفاده از بریج های دندانی عبارتند از:

ظاهر طبیعی

از آنها می توان برای بهبود رنگ و شکل دندان هایی استفاده کرد که به جای آنها قرار می گیرند یا آنها را پوشش می دهند. پرسلاین های مدرن بسیار پیچیده هستند و یک دندانپزشک ماهر می تواند آنها را به گونه ای بسازد که ظاهری شبیه دندان های طبیعی داشته باشند و به اندازه آنها رنگ های متنوعی داشته باشند.

 

فرایند مستقیم

بریج ها راهکار بسیار شایعی برای از دست رفتن دندان ها هستند، و فرایندی که برای بسیاری از دندانپزشک ها عادی است.

 

قابلیت استطاعت

هر واحد بریج سنتی حدود 200 تا 300 دلار هزینه دارد.

 

خطر اندک

در صورت مواجه شدن بریج با شکست، نسبتاً به سرعت و بدون درد می توان روکش ها و پونتیک ها را تعویض کرد.

 

سرعت بالا

معمولاً کل فرایند را می توان ظرف چند هفته تکمیل کرد.

 

نقاط ضعف بریج های دندانی عبارتند از:

آسیب به دندان های طبیعی

آماده سازی دندان ها عبارت است از برداشتن حجم قابل توجهی از ساختار دندان های طبیعی مجاور. وقتی این کار انجام شود، این دندان ها هرگز نمی توانند مثل قبل و مانند دندان های طبیعی استفاده شوند و باید روی آنها روکش قرار بگیرد.

 

بالا رفتن خطر پوسیدگی و حفره های دندانی

برداشتن مقداری از ساختار دندان موجب بالا رفتن خطر پوسیدگی و نیاز به انجام درمان ریشه (عصب کشی) در آینده می شود.

 

لازم است به صورت دوره ای تعویض شوند

معمولاً هر 5 تا 7 سال یک مرتبه لازم است بریج ها تعویض شوند.

 

مقایسه بریج و ایمپلنت دندانی

هنگام تصمیم گیری برای انتخاب از بین بریج ها و ایمپلنت های دندانی، عوامل زیر را باید مد نظر قرار داد:

 

پوشش بیمه درمانی

بریج ها تحت پوشش اکثر طرح های بیمه های خدمات درمانی هستند، بنابراین درصد بالایی از هزینه ها را می توانید پس بگیرید. از سوی دیگر، ایمپلنت های دندانی به ندرت تحت پوشش خدمات بیمه های درمانی هستند. با این حال، ممکن است بتوانید حداقل بخشی از هزینه های روکش های آنها را پس بگیرید.

 

دوام آنها

ایمپلنت های دندانی با مراقبت صحیح سالهای سال دوام خواهند داشت و عموماً برای یک بیمار 45 ساله، برای یک عمر می توانند کار کنند. بواسطه ساییدگی طبیعی، لازم است هر 10 تا 15 سال روکش تعویض شود، اما خود ایمپلنت دائمی است و می تواند در برابر موقعیت های غیر قابل کنترل مانند حوادث و تصادف ها و بیماری ها مقاومت کند. عموماً لازم است بریج ها هر 5 تا 7 سال تعویض شوند، اما رعایت بهداشت می توانند بیش از 10 سال دوام داشته باشند.

 

سلامت دهانی طولانی مدت

تحلیل بافت های استخوان و لثه زیر بریج ها اتفاق می افتد، در جایی که دندان از دست رفته یا کشیده شده است، که می تواند روی دندان های مجاور تأثیر کاهش ثبات داشته باشد. در حالی که ایمپلنت، با فشارهایی که در نتیجه جویدن بوجود می آیند، با تحریک منطقه اطراف، ریشه های دندان های طبیعی را تحریک می کند، که موجب حفظ استخوان ها و لثه ها می شود.

 

بهداشت دهانی

برای پاکسازی زیر پونتیک و نگه داشتن منطقه عاری از پلاک، نوع خاصی نخ دندان و احتمالاً دیگر ابزارهای بهداشت دهانی لازم هستند. ایمپلنت های دندانی نیز بهداشت دهانی فوق العاده نیاز دارند، اما می توان به شکلی آنها را مسواک زد و نخ دندان کشید که انگار دندان های طبیعی هستند.

 

ظاهر

بریج های جدید ظاهر خیلی طبیعی دارند، اما از آنجا که بافت های استخوان و لثه به مرور زمان تحلیل می روند، زیر پونتیک ها فاصله هایی می تواند بوجود بیاید. ایمپلنت ها می توانند بالاترین کیفیت زیبایی را فراهم آورند. روکش های ایمپلنت می توانند دقیقاً شبیه دندان های طبیعی به نظر برسند.

 

طول دوره درمان

از ابتدا تا انتها، بریج ها ظرف مدت دو تا سه بار مراجعه به دندانپزشک، طی بازه زمانی چند هفته تکمیل می شوند. در حالی که برای ایمپلنت ها لازم است طی بازه زمانی 3 تا 6 ماه چندین مرتبه به دندانپزشک مراجعه نمایید و فرایندهایی اضافی دیگری مانند پیوند استخوان و لیفت سینوس در برخی موارد لازم هستند.

 

مقایسه ایمپلنت دندانی و بریج دندانی

مقایسه ایمپلنت دندانی و بریج دندانی

مقایسه هزینه ایمپلنت و بریج های دندانی

بریج های دندانی

هزینه بریج های دندانی بر اساس عوامل زیر می تواند متفاوت باشد:

·        موادی که از آن ساخته می شود (رزین کامپوزیت، آلیاژ فلزات با پوشش پرسلاین، زیرکونیا، و غیره).

·        تعداد دندان هایی (واحدهایی) که نیاز به جایگزین دارند، و مکانی که داخل دهان هستند.

·        وضعیت و شرایط دندان های مجاور/ تکیه گاه.

·        تجربه و شهرت دندانپزشک شما.

·        محل زندگی شما.

مقایسه ایمپلنت دندانی و بریج دندانی

مقایسه ایمپلنت دندانی و بریج دندانی

بریج های مریلند (باند شده با رزین)

هر باله می تواند بین 70 تا 100 دلار هزینه داشته باشد، در حالی که هر دندان جایگزین می تواند بین 100 تا 200 دلار هزینه داشته باشد. یک بریج معمولی با دو باله و یک دندان جایگزین بین 180 تا 250 دلار هزینه در بر دارد.

بریج های کانتی لور یا سنتی

یک بریج سنتی یا کانتی لور هزینه ای بین 200 تا 450 دلار برای هر واحد، یا بین 300 تا 700 دلار برای یک بریج سه واحده ( یک دندان مصنوعی و دو روکش تکیه گاه) هزینه در بر دارد.

 

ایمپلنت های دندانی

شاید در مراحل ابتدایی هزینه های بریج های دندانی پایین تر باشد، اما روی هم رفته و در دراز مدت، ایمپلنت ها مقرون به صرفه تر هستند. عواملی که روی هزینه های کاشت ایمپلنت ها تأثیر می گذارند عبارتند از:

·        پیچیدگی جراحی

·        برای چه تعداد و کدام دندان ها جایگزین قرار داده شده است.

·        چه برند و موادی که برای ساخت روکش ها، اباتمنت، و پست استفاده شده است.

·        محل دندانی که جایگزین نیاز دارد.

·        تخصص جراح، تجربه و شهرت او.

یک ایمپلنت تکی عموماً حدود 550 دلار (شامل روکش و اباتمنت) هزینه دارد. در صورتی که برای قرار گرفتن به عنوان بریج استفاده شود، هزینه های 2 تا 6 ایمپلنت دندانی به اضافه بریج، می تواند بین 500 تا 8500 دلار یا بیشتر هزینه در بر داشته باشد. یک بریج 3-4 واحده که تحت حمایت دو ایمپلنت دندانی قرار دارد می تواند بین 700 تا 2100 دلار هزینه داشته باشد.

 

تصمیم گیری- کدامیک را انتخاب کنید:

ایمپلنت ها

در صورتی که گزینه مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی هستید و استطاعت پرداخت هزینه های آنها را دارید، بهترین گزینه هستند. ایمپلنت ها روش هایی با دوام برای جایگزینی دندان ها هستند و بهترین نتایج را از نظر زیبایی ظاهری ارائه می دهند. آنها مقداری پر هزینه هستند، اما بهترین روش موجود ترمیم دندان ها هستند و در دراز مدت هزینه کمتری در بر خواهند داشت زیرا به اندازه بریج های دندانی، یا حتی هرگز، نیاز به تعویض ندارند. بعلاوه، ایمپلنت ها استخوان فک و بافت لثه را حفظ می کنند و به تراشیده شدن چند دندان سالم نیاز ندارند. در صورتی که مسئله پول باشد، می توانید در مورد نحوه پرداخت آن با دندانپزشک یا جراح خود صحبت کنید.

بریج های دندانی

در صورتی بهترین گزینه هستند که در پی راهکاری فوری باشید و بخواهید از انجام جراحی بپرهیزید. جراحی ایمپلنت برای هر کسی مناسب نیست. افرادی که با مشکلات پزشکی مواجه هستند که سیستم ایمنی بدن و سرعت بهبود آنها را با مشکل مواجه می کند، بیشتر با خطر ریسک شکست ایمپلنت های دندانی مواجه هستند. در چنین وضعیتی، بریج های دندانی نتایجی قابل پیش بینی تر و مثبت تر ارائه خواهند داد. علاوه بر این، بریج در صورتی گزینه خوبی است که بخواهید از انجام جراحی تهاجمی بپرهیزید یا ترجیح دهید به جای چند ماه، ظرف مدت چند هفته برای دندان های از دست رفته خود جایگزین قرار دهید.

 

 

زمانی که به فکر جایگزینی برای دندان های خود هستید، عوامل بسیاری هستند که باید آنها را مد نظر قرار دهید. بواسطه علاقه روز افزونی که به طب جامع و نگرانی بابت قرار دادن شیء مصنوعی داخل بدن وجود دارد، بیماران بیشتری پیگیر ساختار ایمپلنت های دندانی هستند. برای اکثر بیماران، دریافت ایمپلنت های دندانی گامی عظیم به سوی بهبود سلامت دهان است بنابراین می دانیم این افراد می خواهند اطمینان حاصل کنند کاری که قصد انجام آن را دارند بهترین کار برای بدن آنها است. در این مقاله قصد داریم راجع به دو نوع ایمپلنت توضیحاتی ارائه دهیم تا از این طریق پاسخگوی برخی سؤالات شما باشیم.

انواع ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های دندان جایگزین های ریشه دندان هستند که یک روکش دندان سرامیکی روی آنها قرار می گیرد. روکش دندان (دندان مصنوعی یا دندان جایگزین) با یک اباتمنت به ایمپلنت متصل می شود. ایمپلنت های زیرکونیا به تازگی وارد عرصه کاشت ایمپلنت های دندانی شده اند، در حالی که ایمپلنت های تیتانیومی سالهاست که مورد استفاده قرار می گیرند. هر دوی این مواد سازگار با بدن انسان هستند و میزان پذیرش آنها از سوی بدن بسیار بالا است و می توانند با استخوان جوش بخورند، به این معنا که استخوان می تواند پیرامون مواد ایمپلنت رشد کند، درست مانند رشد آن اطراف ریشه های دندان طبیعی. در حال حاضر، اکثر ایمپلنت های زیرکونیا که مورد تأیید سازمان غذا و دارو هستند یک تکه هستند. به این معنا که، ریشه و اباتمنت دندان مصنوعی به یکدیگر متصل هستند در حالی که ایمپلنت های تیتانیومی دو تکه هستند، در نتیجه به دندانپزشک اجازه می دهند روی عوامل دخیل در فرایند قرار گیری کل ایمپلنت کنترل بیشتری داشته باشد.

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

ایمپلنت تیتانیومی چیست؟

چندین دهه است که تیتانیوم در صنعت دندانپزشکی مورد استفاده قرار گرفته است. علاوه بر دندانپزشکی، از این ماده در تعویض لگن و زانو نیز استفاده شده است. تیتانیوم فلزی محکم، سبک، غیر سمی و مقاوم در برابر پوسیدگی و زنگ زدگی است. ایمپلنت های دندانی از جنس تیتانیوم دارای نرخ موفقیت بالایی حدود 95% هستند. برخی بیماران ایمپلنت های دندانی تیتانیومی خود را در شرایط مناسب بیش از 30 سال داشته اند. در حالی که مدت زمان زیادی نیست که ایمپلنت های زیرکونیا در صنعت دندانپزشکی مورد استفاده قرار گرفته اند تا بتوان دریافت میزان موفقیت آنها در دراز مدت چقدر است. از طرف دیگر شکل زیرکونیا مدام در حال تغییر است. به عنوان مثال، هنگام کار گذاشتن زیرکونیا، اکثر دندانپزشک ها از ایمپلنت های زیرکونیای یک تکه استفاده می کنند در حالی که ایمپلنت های دوتکه نیز مورد تأیید وزارت غذا و دارو هستند و برای قرار گرفتن درون استخوان فک به دندانپزشک آزادی عمل بیشتری می دهند، اما آنها در این زمینه تجربه زیادی ندارند.

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

 

آیا ایمپلنت های زیرکونیا فاقد فلز هستند؟

شاید بخش بزرگی از شهرت زیرکونیا به واسطه شباهت بسیار زیاد آن به الماس باشد. زیرکونیا نوعی ماده کریستالی است که در صورتی که در دندانپزشکی به عنوان ایمپلنت مورد استفاده قرار گیرد، در آن اندکی تغییر داده می شود تا به رنگ دندان در آید. زیرکونیا شکل کریستالی فلز انتقالی زیرکونیم است و ایمپلنت های زیرکونیا اغلب در بازار با عنوان “فاقد فلز” شناخته می شوند. زمانی که زیرکونیوم پرداخته، تثبیت و به شکل کریستالی خود تبدیل می شود، به سرامیک تبدیل می شود، به همین دلیل اکسید زیرکونیوم، که تحت عنوان “زیرکونیا” شناخته می شود را از لحاظ فنی می تواند “فاقد فلز” دانست. در پی افزایش نگرانی از وجود جیوه استفاده شده در موادی که برای پر کردن دندان کاربرد دارند، برخی بیماران تمایل دارند هیچ فلزی در دهان آنها وجود نداشته باشد.

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

 

آیا ممکن است کسی به ایمپلنت های دندانی حساسیت نشان دهد؟

واکنش آلرژیک به ایمپلنت های دندانی تیتانیومی بسیار نادر است و هیچ نمونه مستندی مبنی به بروز واکنش نسبت به زیرکونیا وجود ندارد. ایمپلنت های دندانی تیتانیومی معمولاً از آلیاژ تیتانیوم ساخته می شوند که ترکیبی از چند فلز از جمله مقدار اندکی آلومینیوم، وندیوم و نیکل است. اندک افرادی که به ایمپلنت های تیتانیومی حساسیت نشان داده اند معمولاً نسبت به مقدار اندک نیکلی حساسیت داشته اند که در آلیاژ تیتانیوم وجود دارد. افرادی که سابقه حساسیت به فلز دارند، توصیه می شود قبل از قرار گرفتن ایمپلنت های تیتانیومی تست ملیسا (MELISA Test) را انجام دهند.

 

آیا تیتانیوم و زیرکونیا برای قرار گرفتن درون استخوان فک بی خطر هستند؟

هر دو گزینه مواد ایمپلنت سازگار با بدن انسان، مورد تأیید سازمان غذا و دارو و بی خطر هستند. به این معنا که این مواد با بدن تعامل خوبی دارند و غیر سمی هستند. ممکن است رگه های اندکی از آلیاژ تیتانیوم درون جریان خون وجود داشته باشد، اما تحقیقاتی که طی 50 سال انجام شده اند نشان داده اند که طی این اتفاق بدن هیچ واکنش منفی از خود نشان نداده است (تنها استثناء زمانی بوده است که بیمار نسبت به فلز موجود در آلیاژ حساسیت داشته است). زیرکونیا نیز سازگار با بدن انسان و فاقد حساسیت است و به درون جریان خون نفوذ نمی کند.

دریافت ایمپلنت های دندانی، صرف نظر از ماده آن، تا زمانی که محل کاشت ایمپلنت کاملاً بهبود پیدا کند، احتمال بروز عفونت لثه را افزایش می دهد. این بحث بین متخصصان وجود دارد که در ایمپلنت های دو تکه احتمال پنهان شدن باکتری وجود دارد، در حالی که ایمپلنت های یک تکه به سمان دندانپزشکی نیاز دارند که آن هم باکتری جمع می کند، بنابراین هیچ یک از آنها از خطر تشکیل پلاک در امان نیستند.

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

مقایسه ایمپلنت زیرکونیا و ایمپلنت تیتانیومی

مقایسه ایمپلنت های زیرکونیا و تیتانیومی

هر یک از این مواد نقاط ضعف و قوت خاص خود را دارند و پس از ارائه فهرستی از نگرانی ها و نیز اهداف بیماران ایمپلنت مد نظر خود را به شما پیشنهاد خواهیم داد.

  1. قیمت- هزینه ساخت زیرکونیا بالاتر از تیتانیوم است بنابراین ایمپلنت های زیرکونیا برای بیماران هزینه بیشتری خواهند داشت. هزینه ایمپلنت های تیتانیومی برای دندانپزشک اصولاً بین 300 تا 500 دلار است، در حالی که ایمپلنت های زیرکونیا بین 500 تا 600 دلار هزینه در بر دارند. دقت کنید که این تنها بخشی از هزینه است و همه هزینه ای نیست که بیمار باید بپردازد.
  2. جوش خوردن با استخوان و بهبود بافت نرم- مواد ایمپلنت های زیرکونیا و ایمپلنت های تیتانیومی با بدن انسان سازگار هستند و به خوبی با استخوان و لثه ها جوش می خورند. ایمپلنت های تیتانیومی اغلب بیش از 20 سال دوام دارند در حالی که زیرکونیا همچنان تحت مطالعه قرار دارد زیرا مدت زمان زیادی نیست که استفاده از آنها رواج پیدا کرده است و نمی توان با قاطعیت گفت میزان موفقیت آنها چقدر است. نمونه های قدیمی تر ایمپلنت های زیرکونیا مستعد شکست هستند و نیاز است ایمپلنت تعویض شود. برخی سازندگان زیرکونیا ممکن است باعث هراس بیماران شوند و این فکر را به آنها القاء کنند که در صورتی که در دهان فلز دیگری وجود داشته باشد ممکن است تیتانیوم موجب بروز شوک الکتریکی شود. با این حال، این نگرانی پایه و اساس چندانی ندارد، زیرا هیچ سندی برای اثبات آن وجود ندارد.
  3. راحتی در کاشت ایمپلنت: مدت هاست که ایمپلنت های تیتانیومی برای جایگزینی دندان ها استاندارد تلقی شده اند و افراد بیشتری آنها را به جای استفاده از پروتزهای مصنوعی ترجیح می دهند. فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی کاملاً عادی شده است و در صورت وجود حجم کافی استخوان و سلامت آن، کاشت آنها برای دندانپزشک بسیار ساده خواهد بود، بدون اینکه هیچ مشکلی ایجاد شود. ثابت شده است کاشت موفق ایمپلنت های زیرکونیا چالش برانگیز بوده است. اکثر ایمپلنت های زیرکونیا یک تکه هستند (ایمپلنت و اباتمنت در قالب یک تکه وجود دارند) که نمی توان آن را به طور کامل زیر لثه ها قرار داد و قرار دادن آنها در برخی زاویه ها دشوار است. اینکه امکان قرار دادن ایمپلنت تنها در یک زاویه محدود وجود دارد مهم است زیرا گاهی اوقات، در نتیجه تراکم استخوان و محل دندان، ایمپلنت اندکی دورتر از مرکز قرار می گیرد. مدل های دو تکه جدیدی وجود دارند که کاشت آنها راحت تر خواهد بود با این حال تحت مطالعات گسترده قرار نگرفته اند.
  4. زیبایی ظاهری– برای اکثر بیماران، ایمپلنت های تیتانیومی نتایج فوق العاده ای داشته اند. با این حال، برخی افراد نگران خط خاکستری رنگی هستند که در کنار خط لثه ها یا تیغه دندانی قابل مشاهده است. در صورت نازک بودن استخوان یا بافت لثه، برای حذف خط تیره رنگ فلز، اباتمنت ایمپلنت های دندان از سرامیک ساخته می شوند. از سوی دیگر، ایمپلنت بواسطه زیبایی ظاهر آن از شهرت خوبی برخوردار است.
  5. استحکام– ایمپلنت های تیتانیومی از استحکام باور نکردنی و انعطاف پذیری بالایی برخوردارند و در برابر شکست مقاوم هستند. زیرکونیا خاصیت کشسانی کمتری دارد که می تواند منجر به ایجاد ترک های ریزتری شود، با این حال هنوز هم سفت و محکم است.

با توجه به اطلاعات ارائه شده در رابطه با ایمپلنت های تیتانیومی و زیرکونیا، تعجبی ندارد که افراد زمان زیادی را صرف تصمیم گیری برای انتخاب از بین آنها می کنند. ایمپلنت های تیتانیومی سال ها در خدمت صنعت دندانپزشکی بوده اند و قابل اعتماد بودن آنها اثبات شده است. در حالی که ایمپلنت های زیرکونیا نیز حسن های خود را دارند، اما موفقیت دراز مدت آنها هنوز به اثبات نرسیده است. اگر زیبایی ظاهری و حساسیت آلرژیک باعث انتخاب زیرکونیا شده است، ممکن است اباتمنت زیرکونیا با ایمپلنت تیتانیومی بهترین راه حل باشد