نوشته‌ها

بخش تخصصی ایمپلنت فوری





ایمپلنت یک روزه یا فوری یک روش کاشت ایمپلنت است که به منظور جایگزین کردن دندان های از دست رفته و شکسته مورد استفاده قرار می گیرد. پایه های ایمپلنت شبیه ریشه دندان های طبیعی در استخوان فک عمل کرده و پایه بسیار مستحکمی برای سوار کردن تاج های دندانی که ظاهری شبیه دندانهای طبیعی دارند؛ بوجود می‌آورد. در روش های کاشت ایمپلنت سنتی دوره بهبود پس از کاشت پایه و پیش از نصب تاج دندان بسیار طولانی است در صورتی که فرایند ایمپلنت یک روزه روشی کاملا خاص و کاربردی است که با استفاده از آن جای خالی دندان در یک روز توسط پایه ایمپلنت و تاج دندانی پر می شود. البته در روش کاشت ایمپلنت فوری، تاج دندان موقتی تا زمانی که تاج دندان اصلی برای نصب آماده شود؛ روی پایه سوار می شود وزیبایی دندان های شما را تکمیل می کند.

مقالات تخصصی ایمپلنت فوری



انتخاب چیست؟ پر شدگی های دندان ها از چه چیزی ساخته شده اند؟

اکثر افراد در مقطعی از زندگی خود به پر کردن دندان های خود نیاز دارند و به لطف پیشرفت هایی که در زمینه تکنولوژی صورت گرفته است، بسیاری از بیماران اکنون به جای پرکردن دندان های خود با مواد سنتی نقره ای ساخته شده از آمالگام، پرکننده های کامپوزیت سفید را انتخاب می کنند. در واقع، در دندانپزشکی خصوصی، پرکردن سفید انتخاب پیش فرض است و پرکردن با آمالگام تنها زمانی استفاده می شود که قرار دادن پر کردن سفید امکانپذیر نباشد.

اکنون کودکان هم می توانند از پرکردگی سفید استفاده کنند، مگر اینکه دلیل بالینی برای قرار دادن آمالگام وجود داشته باشد، که دندانپزشک باید آن را مستند کند. با این حال، به افراد بزرگسالی که تحت درمان قرار می گیرند، برای دندان های جلوی پرکردگی های سفید ارائه می شود، اما برای دندان های عقب آمالگام قرار می گیرد.

آیا می دانستید؟

از مواد پرکننده کامپوزیت سفید می توان برای ایجاد تغییرات زیبایی در دندان های شما نیز استفاده کرد.

دندانپزشکان همچنین از مواد برای پرکردگی های سفید استفاده می کنند تا ترمیم های کوچکی در لبه های دندان ایجاد کنند. کامپوزیت الزاماً نیاز نیست که درون حفره دندان قرار بگیرد- این ماده به خوبی به لبه های دندان ها نیز می چسبد.

اگر در لبه پایین دندان خود یک خط ناهموار دارید، یا یک دندان لب پر شده دارید، دندانپزشک می تواند کامپوزیت را روی آن بچسباند تا اتصال فقط برای یک چشم حرفه ای قابل مشاهده باشد. باندینگ کامپوزیت آسیب های جزئی را ترمیم می کند و به جلوگیری از پوسیدگی دندان کمک می کند. علاوه بر این، باندینگ کامپوزیت تفاوت زیبایی نیز ایجاد می کند زیرا می تواند ناهنجاری ها را پر کرده و شکل دندان ها را بهبود بخشد.

چرا از دندانپزشک خود نمی پرسید که آیا باندینگ کامپوزیت می تواند ظاهر دندان های شما را بهبود بخشد؟

ایجاد یک لبخند فوق العاده- در بسیاری از مواقع، با این وجود که فقط کمی ماده کامپوزیت روی دو دندان چسبانده می شود، لبخند آنقدر تغییر داده می شود که به بیمار اعتماد به نفس زیادی می دهد.

آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

مزایای پر کردن سفید

پر کردن کامپوزیت سفید فواید زیادی دارد، ازجمله:

  • پر کردن سفید به تراش کمتری نیاز دارد.
  • پرکردگی سفید را می توان با رنگ دندان های اطراف مطابقت داد.
  • پرکردگی های سفید همان خطرات بالقوه محیطی یا سلامتی ناشی از جیوه موجود در پرکننده های آمالگام را ندارند.
  • برخی از افراد در هنگام استفاده از پرکننده های کامپوزیت سفید، پس از درمان احساس ناراحتی و حساسیت کمتری می کنند.
  • پر کردن دندان با آمالگام اغلب می تواند پوسیدگی بیشتر دندان را در برابر اشعه ایکس پنهان کند؛ پرکننده های سفید این مشکل را ندارند.
  • دندان هایی که با ماده سفید پر شده اند کمتر در معرض ترک خوردن قرار دارند. برای اینکه پرکننده آمالگام در جای خود باقی بماند، پایه پرکننده باید از گردن آن عریض تر باشد، بنابراین ممکن است لازم باشد برخی از دندان های سالم تراش داده شوند که باعث ضعیف شدن دندان باقی مانده می شود.

معایب پر کردن سفید

گرچه اکثر بیماران ترجیح می دهند پرکننده های سفید رنگ را انتخاب کنند، اما معایبی نیز وجود دارند:

  • پرکننده های سفید رنگ گرانتر از پرکننده های آمالگام هستند.
  • پر کردن حفره ها با مواد سفید رنگ روشی است که به مهارتی بیشتر از پر کردن با آمالگام نیاز دارد.
  • پرکردن دندان ها با مواد سفید رنگ کمی بیشتر از پر کردن آنها با آمالگام طول می کشد زیرا قبل از اعمال مخلوط کامپوزیت، ناحیه باید کاملاً خشک شود.
آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

پرکننده های آمالگام یا نقره از چه چیزی ساخته شده اند؟

آمالگام دندانی مخلوطی از جیوه، نقره، قلع و مس است. جیوه که یک جزء ضروری است، آمالگام را به هم متصل می کند تا درون حفره شکل بگیرد. امروزه، قوانین استفاده از آمالگام را برای دندان های کودکان را محدود کرده است. علاوه بر این، پرکننده های آمالگام برای ایمنی درون کپسول قرار دارند و صندلی های دندانپزشکی برای جلوگیری از آلودگی محیط، دارای جداکننده آمالگام هستند.

پرکردگی های سفید یا همرنگ دندان از چه چیزی ساخته شده اند؟

پرکردگی های سفید یا همرنگ دندان ممکن است از تعدادی از مواد از جمله ترکیبات مصنوعی و سرامیکی و ذرات شیشه ساخته شده باشند. دندانپزشک شما می تواند در مورد انواع خاصی از موادی که در مطب استفاده می شوند و نور مورد استفاده برای چسباندن آنها بیشتر برای شما توضیح دهد.

آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

آیا پرکننده های آمالگام یا نقره ای قوی تر از پرکننده های سفید یا همرنگ دندان هستند؟

گرچه در گذشته پرکننده های سفید به استحکام کمتر شهرت داشتند، اما فناوری در دهه گذشته به سرعت پیشرفت کرده است و اکنون پرکننده های سفید بسیار قوی تر شده اند. مزایای اضافی به این معنا است که پرکردگی های سفید به طور فزاینده ای اولین انتخاب برای افرادی هستند که به پر کردن دندان های خود نیاز دارند.

آیا باید پرکننده های نقره ای یا آمالگام خود را با پرکننده های سفید تعویض کرد؟

بستگی دارد. بسیاری از افراد تصمیم می گیرند تا زمانی که پرکننده آمالگام آنها به تعویض نیاز داشته باشد صبر کنند، در حالی که برخی دیگر تصمیم می گیرند که فوراً آنها را تعویض کنند. دندانپزشک شما ممکن است توصیه کند ابتدا بزرگترین پرکننده های آمالگام را تعویض کنید. دندانپزشک شما می تواند به شما مشاوره بدهد.

اگر می توانید از نیاز به پر کردن دندان اجتناب کنید، این بهترین گزینه است!

با مراقبت از دندان های خود و کمک به دیگران، بویژه کودکان، به خودتان کمک کنید تا بهداشت دهان و دندان خود را در منزل برقرار کنید.

کودکان سزاوار دندان های سالم بدون پر کردن هستند!

لطفاً به خاطر داشته باشید که مراجعات منظم به دندانپزشک مهم است. دندانپزشک شما می تواند پوسیدگی دندان را قبل از تبدیل شدن به یک مشکل بزرگتر تشخیص داده و درمان کند.

دندانپزشکان شما می دانند که اگر تا به حال طعم فلزی را در دهان خود تجربه کرده اید، می تواند یک حس عجیب و ناخوشایند باشد. غیر معمول نیست که گاهی اوقات داخل دهان خود طعم فلزی داشته باشید. اما اگر ادامه پیدا کند، می تواند نشانه یک مشکل دندانی یا سایر مشکلات زمینه ای سلامت باشد. بیایید دلایل این طعم فلزی را بررسی کنیم- و اینکه چرا اگر به نظر می رسد که نمی توانید آن را بهبود دهید، مهم است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

بهداشت ضعیف دهان

یکی از شایع ترین دلایل وجود طعم فلز داخل دهان، عدم رعایت بهداشت دهان و دندان است. اگر به طور مرتب مسواک نزنید و نخ دندان نکشید، ذرات غذا می توانند کنار دندان ها و لثه های شما گیر کنند و منجر به رشد باکتری ها و بروز التهاب شوند. انباشته شدن باکتری ها می تواند باعث ایجاد طعم فلزی و همچنین بوی بد دهان، پوسیدگی دندان و بیماری لثه شود. اگر طعم فلزی را تجربه می کنید و بهداشت دهان و دندان خود را رعایت نکرده اید، وقت آن است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

این اتفاق ممکن است برای شما رخ دهد. ما شما را به مسیر درست بازمی گردانیم.

بیماری لثه

التهاب و عفونت لثه که تحت عنوان بیماری لثه یا پریودنتیت شناخته می شود، می تواند به یک نگرانی مهم دندانپزشکی تبدیل شود. اگر بیماری لثه کنترل نشده رها شود، می تواند به از دست رفتن دندان یا سایر نگرانی های مرتبط با سلامتی کمک کند. طعم فلزی داخل دهان می تواند نشان دهنده مراحل اولیه پریودنتیت باشد. برای معاینه از دندانپزشک خود نوبت بگیرید.

 مزه فلز داخل دهان

مزه فلز داخل دهان

بارداری

طعم فلزی داخل دهان در سه ماهه اول بارداری بسیار شایع است. تصور می شود که این طعم فلزی ناشی از تغییرات هورمونی است که می تواند حس چشایی را تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر این، افزایش جریان خون و متابولیسم در دوران بارداری می تواند منجر به افزایش تولید بزاق شود که همچنین می تواند با طعم فلزی نیز ارتباط داشته باشد.

گرچه طعم فلز داخل دهان به طور کلی بی ضرر است و بعد از سه ماهه نخست به صورت خود به خود برطرف می شود، می تواند ناراحت کننده باشد و روی توانایی شما برای خوردن و نوشیدن به طور معمول تأثیر بگذارد. اگر باردار هستید و طعم فلز داخل دهان خود دارید، با متخصص زنان و زایمان یا دندانپزشک صحبت کنید تا ببینید چه کاری می توانید انجام دهید. مراقبت های دندانی بخشی ضروری از مراقبت های دوران بارداری هستند.

مسائل مربوط به سلامت

علاوه بر مشکلات دندانی، سایر مشکلات سلامتی نیز می توانند باعث ایجاد طعم فلز داخل دهان شما شوند. به عنوان مثال، اگر رفلاکس اسید معده دارید، اسید معده می تواند باعث ایجاد طعم فلزی شود. به طور مشابه، اگر عفونت تنفسی یا سرماخوردگی دارید، مخاطی که در دهان و گلوی شما انباشته می شوند می توانند همین کار را انجام دهند.

 مزه فلز داخل دهان

مزه فلز داخل دهان

داروها

داروها یکی از علل شایع طعم فلز داخل دهان هستند. برخی داروهای خاص، مانند آنتی بیوتیک ها، داروهای فشار خون و داروهای پوکی استخوان، می توانند باعث ایجاد تغییراتی در درک حس چشایی شوند که منجر به ایجاد طعم فلزی یا تلخ می شود. در صورتی که هر گونه عارضه جانبی شما را آزار می دهد، با پزشک خود صحبت کنید، اما بدون این مکالمه، مصرف داروهای تجویز شده را قطع نکنید. برخی از داروها مانند آنتی هیستامین ها، داروهای ضد افسردگی ها و شل کننده های عضلانی می توانند باعث خشکی دهان شوند که همچنین می تواند به ایجاد طعم فلزی کمک کند.

علاوه بر این، برخی از دهانشویه ها و محصولات تجاری مراقبت از دهان می توانند باعث این پدیده شوند- لطفاً همه محصولاتی که استفاده می کنید را به دندانپزشک خود اطلاع دهید!

پرکننده های فلزی

هنگامی که طعم فلز را داخل دهان خود احساس می کنید، طبیعی است که فرض کنید مواد پرکننده فلزی شما مقصر هستند. این ممکن است رخ دهد، اما علل دیگر شایع تر هستند.

در حالی که پرکننده های مدرن به گونه ای طراحی شده اند که بادوام و ماندگار باشند، اما گاهی اوقات می توانند باعث ایجاد طعم فلزی داخل دهان شوند. این می تواند زمانی رخ دهد که ماده پرکننده، که ممکن است حاوی فلزاتی مانند نقره یا جیوه باشد، با بزاق یا سایر مواد موجود در دهان تعامل داشته باشد.

در برخی موارد، وجود طعم فلزی داخل دهان ممکن است نشانه این باشد که پرکردگی در حال از بین رفتن است یا پوسیدگی یا عفونت زیر پر شدگی بوجود آمده  است. اگر بعد از پر کردن دندان خود، طعم فلزی را تجربه می کنید، مهم است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید. دندانپزشکان می توانند به شما کمک کنند تا علت را مشخص کنید و اطمینان حاصل کنید که پر شدگی دندان شما هنوز به درستی عمل می کند. دندانپزشک شما همچنین در قرار ملاقات های معمولی شما را بررسی خواهد کرد.

اگر طعم فلز را داخل دهان خود تجربه می کنید، آن را نادیده نگیرید. در اسرع وقت به دندانپزشک مراجعه کنید. خبر خوب این است که این مشکلی است که اغلب می تواند برطرف شود. ما به شما کمک خواهیم کرد تا به منشاء مشکل پی ببرید و مراقبتی که نیاز دارید تا بتوانید مجدداً به بهترین احساس خود دست یابید را به شما ارائه خواهیم داد. با مراجعات منظم هر شش ماه یک مرتبه به دندانپزشک می توانید اطمینان حاصل کنید که هیچ مشکل دندانی شما آنقدر پیشرفت نخواهد کرد تا به یک مسئله بغرنج تبدیل شود.

عوامل خطر مختلفی وجود دارند که ممکن است در ایجاد و یا پیشرفت بیماری پریودنتال نقش داشته باشند. مهم است که با پریودنتیست خود در مورد عوامل خطر بالقوه صحبت کنید تا هم او بتواند بیماری شما را به اندازه کافی طبقه بندی کرده و طرح درمان مناسب را ایجاد کند و هم شما بتوانید عوامل قابل کنترلی که در ایجاد این بیماری نقش دارند را تحت کنترل درآورید.

در این مقاله قصد داریم به بررسی شواهدی بپردازیم که نقش بالقوه عوامل خطر قابل اصلاح و غیرقابل اصلاح مرتبط با بیماری پریودنتال است. نتیجه گیری در خصوص درک علل و عوامل بیماری زا بیماری پریودنتال برای شناخت و درک عوامل خطر مرتبط مهم است. از آنجا که بیماری پریودنتال چند عاملی است، مدیریت مؤثر بیماری مستلزم درک روشنی از همه عوامل خطر مرتبط است.

پریودنتیت چیست؟

پریودنتیت یکی از شایع ترین بیماری ها است و مشخصه ویژه آن تخریب بافت همبند و استخوان تکیه گاه دندان در پی واکنش التهابی میزبان ثانویه به عفونت توسط باکتری های پریودنتال است. پریودنتیت شدید، که ممکن است منجر به از دست دادن دندان شود، در 5 تا 20 درصد از اکثر جمعیت بالغ در سراسر جهان یافت می شود. کودکان و نوجوانان ممکن است به هر یک از اشکال مختلف پریودنتیت مانند پریودنتیت تهاجمی، پریودنتیت مزمن و پریودنتیت به عنوان تظاهرات بیماری های سیستمیک مبتلا شوند.

در حال حاضر به طور کلی توافق شده است که تقریباً همه اشکال بیماری پریودنتال در نتیجه عفونت های میکروبی مختلط رخ می دهند که در آن گروه های خاصی از باکتری های بیماری زا همزیستی دارند. شواهد در مورد نقش بالقوه عوامل خطر قابل اصلاح و غیر قابل اصلاح مرتبط با بیماری پریودنتال بررسی شده اند. درک عوامل خطر برای عمل بالینی ضروری است.

عوامل خطر بیماری پریودنتال

عوامل خطر قابل اصلاح

میکروارگانیسم ها و بیماری های پریودنتال

میکروبیوم باکتریایی دهان شامل بیش از 700 فیلوتیپ مختلف است که تقریباً 400 گونه در پلاک زیر لثه یافت می شود. میکرو فلور زیر لثه در پریودنتیت می تواند صدها گونه باکتری را درون خود جای دهد اما تعداد اندکی از آنها با پیشرفت بیماری مرتبط هستند و از نظر علت شناسی مهم در نظر گرفته شده اند. پلاک زیر لثه ای ناشی از عمیق شدن پاکت های پریودنتال، تحت تسلط گونه های بی هوازی گرم منفی و اسپیروکت ها است. شواهد قوی Porphyromonas gingivalis و Aggregatibacter actinomycetemcomitans را در علت شناسی پریودنتیت افراد بزرگسال دخیل می دانند. علاوه بر این، Bacteroides forsythus، Prevotella intermedia، Peptostreptococcus micros، و Fusobacterium nucleatum به شدت با پیشرفت پریودنتیت در افراد بزرگسال مرتبط هستند.

بیماری لثه

بیماری لثه

کشیدن تنباکو

شواهد بسیاری برای بالاتر بودن سطح بیماری پریودنتال در میان افراد سیگاری وجود دارند. استعمال دخانیات اثر مخرب قابل توجهی روی بافت های پریودنتال دارد و نرخ پیشرفت بیماری پریودنتال را افزایش می دهد. عوامل خطر از جمله مصرف دخانیات، پاسخ میزبان به چالش باکتری در پلاک دندان میکروبی را تغییر می دهد. به نظر می رسد افراد سیگاری مبتلا به بیماری پریودنتال در مقایسه با افراد غیرسیگاری، علائم کمتری از التهاب بالینی و خونریزی لثه را نشان می دهند. این را می توان با این واقعیت توضیح داد که نیکوتین باعث انقباض عروق موضعی، کاهش جریان خون، اِدِم و علائم بالینی التهاب می شود. دریافته شده است که گیرنده استیل کولین نیکوتین نقش مهمی در ایجاد پریودنتیت مرتبط با نیکوتین ایفا می کند.

دیابت

یکی از علائم دهانی مهم دیابت، التهاب لثه و پریودنتیت است. بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 یا نوع 2 تشخیص داده نشده یا ضعیف کنترل شده، بیشتر در معرض خطر بیماری پریودنتال قرار دارند. مطالعات زیادی وجود دارند که ارتباط بین دیابت و افزایش حساسیت به عفونت های دهان از جمله بیماری پریودنتال را نشان می دهند. پریودنتیت همچنین در بیماران دیابتی که کنترل ضعیفی روی بیماری خود دارند با سرعت بیشتری پیشرفت می کند و شروع بیماری در سنین پایین به عنوان یک عامل خطر برای بیماری های شدیدتر در نظر گرفته می شود. برعکس، اکثر بیماران دیابتی که بیماری آنها به خوبی تحت کنترل قرار دارد می توانند سلامت پریودنتال را حفظ کنند و به درمان پریودنتال پاسخ مطلوبی خواهند داد.

علیرغم اختلاف نظر در مورد این موضوع در متون علمی، به نظر می رسد که تأثیر کنترل قند خون با روش درمان پریودنتال مرتبط باشد. بسیاری از مطالعات به تأثیر درمان پریودنتال روی کنترل قند خون بیماران دیابتی پرداخته اند.

بیماری قلب و عروقی

معقول بودن بیولوژیکی ارتباط بین بیماری های پریودنتال و بیماری های قلبی عروقی به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است و شامل برخی از مکانیسم های احتمالی زیر است: غلظت بالای کلسترول و عملکرد باکتری های دهان در روند تصلب شرایین یا مشارکت پروتئین های فاز حاد که ممکن است در پریودنتیت مزمن افزایش یابند. مکانیسم های بیولوژیکی متعددی برای توضیح ارتباط بین بیماری های پریودنتال و بیماری های قلبی عروقی پیشنهاد شده اند. بنابراین، پریودنتیت احتمالاً می تواند باعث بوجود آمدن یک واکنش التهابی سیستمیک شود و سزاوار توجه بیشتر است.

بیماری پریودنتال به دلیل منبع غنی گونه های میکروبی زیر لثه و پاسخ میزبان می تواند مستعد بیماری عروقی باشد. علاوه بر این، ما باید آگاه باشیم که این بیماری ها در بسیاری از عوامل خطر مشترک هستند و شباهت های آشکاری با مکانیسم های پاتوژنیک اساسی وجود دارند.

پریودنتیت، صرف نظر از بیماری های عروق کرونر، با افزایش سطح پروتئین واکنشی C و فیبرینوژن همراه است. علاوه بر این، شواهدی وجود دارند که نشان می دهند افزایش سطوح نشانگرهای سیستمیک التهاب، مانند پروتئین واکنشی- C (CRP) و اینترلوکین- 6 (IL-6)، با بیماری های قلبی عروقی مرتبط است.

باکتریم ناشی از پریودنتیت و بیماری های دندانی به عنوان علت اصلی اندوکاردیت عفونی شناخته شده است. به طور خاص، بیمارانی که تحت عمل جراحی دریچه قلب قرار گرفته اند، خطر قابل توجه اندوکاردیت عفونی تهدید کننده زندگی دارند. مطالعات اپیدمیولوژیک و میکروبیولوژیکی به این مفهوم اعتبار داده اند که بیماری پریودنتال ممکن است یک عامل خطر جداگانه برای بیماری های قلبی عروقی، بیماری عروق مغزی، و زایمان زودرس نوزادان کم وزن باشد.

محققان نشان داده اند که بیماری پریودنتال یکی دیگر از عوامل خطر احتمالی و مستقل برای بیماری عروق مغزی، بویژه برای سکته مغزی ایسکمیک است. برخی از مطالعات هیچ رابطه ای بین پریودنتیت و بیماری ایسکمیک قلب پیدا نکرده اند.

بیماری لثه

بیماری لثه

اختلالات ناشی از داروها

برخی از داروها به طور قابل توجهی جریان بزاق را کاهش می دهند. اینها شامل داروهای ضد فشار خون، مسکن های مخدر، برخی آرام بخش ها و مسکن ها، آنتی هیستامین ها و ضد متابولیت ها هستند. داروهای دیگر، بویژه آنهایی که به شکل مایع یا جویدنی هستند که حاوی قند افزوده هستند، pH و ترکیب پلاک را تغییر می دهند، و باعث می شوند که این ماده بیشتر به سطوح دندان بچسبد.

داروها می توانند یک عامل کمک کننده در بیماری های پریودنتال باشند. داروهایی مانند داروهای ضد تشنج، عوامل مسدود کننده کانال کلسیم، و سیکلوسپورین ممکن است باعث رشد بیش از حد لثه شوند.

استرس

بیمارانی که استراتژی های رفتاری کافی برای کنترل استرس ندارند (مقابله دفاعی)، بیشتر در معرض خطر بیماری پریودنتال شدید قرار دارند. استرس با این عوامل همراه است: بهداشت نامناسب دهان، افزایش ترشح گلوکوکورتیکوئید که می تواند عملکرد سیستم ایمنی را کاهش دهد، افزایش مقاومت به انسولین، و به طور بالقوه افزایش خطر پریودنتیت. مردانی که گزارش شده است به صورت روزانه عصبانی هستند، در مقایسه با مردانی که به ندرت گزارش شده بود که عصبانی هستند، 43 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به پریودنتیت قرار دارند. مطالعات نشان داده اند برخی از شاخص های بیماری پریودنتال مانند از دست دادن دندان و خونریزی لثه با استرس کاری و فشارهای مالی مرتبط هستند.

چاقی

گزارش شده است که چاقی یک عامل خطر مهم برای ابتلا به بیماری پریودنتال است. چندین توضیح برای ارتباط بین چاقی و بیماری پریودنتال در افراد بزرگسال جوان ارائه شده اند. افراد جوان تر ممکن است الگوهای غذایی متفاوتی نسبت به شرکت کنندگان مسن تر در مطالعه داشته باشند. تحقیقات در مورد روندهای غذایی در نوجوانان در سنین 11 تا 18، کاهش قابل توجهی در مصرف میوه های خام و سبزیجات غیر از سیب زمینی، که منابع ویتامین C هستند، را نشان می دهد. علاوه بر این، نوجوانان مصرف کلسیم خود را کاهش داده و مصرف نوشیدنی های گاز درا و آبمیوه های غیر مرکبات را افزایش داده اند. این برای سلامت دهان و دندان ها بسیار مهم است زیرا دریافت اندک کلسیم و ویتامین C در رژیم غذایی، با بیماری پریودنتال مرتبط است. افرادی که کمتر از مقدار مجاز رژیم غذایی توصیه شده (RDA) کلسیم و ویتامین C مصرف می کنند، نرخ ابتلای آنها به بیماری پریودنتال اندکی بالاتر است.

عوامل خطر غیر قابل تغییر

پوکی استخوان

بسیاری از مطالعات انجام شده تا به امروز نشان می دهند که بین پوکی استخوان اسکلتی و تحلیل رفتن استخوان رابطه وجود دارد، تا جایی که پوکی استخوان بعد از یائسگی ممکن است منجر به استئوپنی دندانی شود که فک ها و بویژه فک پایین را درگیر می کند. پوکی استخوان به طور قابل توجهی با تحلیل رفتن شدید استخوان کرستال آلوئولار و شیوع موارد پریودنتیت در زنان یائسه مرتبط بود. مروری بر رابطه بین استئوپنی، تحلیل رفتن استخوان دهان و بیماری پریودنتال، به این نتیجه رسید که استئوپنی در نشان دادن بیماری پریودنتال نقش ایفا می کند. این بررسی نشان دهنده ارتباط مستقیم بین استئوپنی اسکلتی و فک پایین و تحلیل رفتن ارتفاع استخوان کرستال آلوئولار و از دست دادن دندان در زنان یائسه بود.

در تحقیق دیگر تأکید شد که تمایز بین استئوپنی (که به طور کلی تحت عنوان کاهش استخوان طبیعی مینرالیزه شده- معدنی شده- تعریف شده است)، پوکی استخوان بعد از یائسگی (بیماری که جمعیت مسن تر را بین سنین 50 تا 70 سال تحت تأثیر قرار می دهد)، پوکی استخوانی که جمعیت مسن تر را تحت تأثیر قرار می دهد و منجر به شکستگی های پروگزیمال فمور می شود، مهم است. پریودنتیت و استئوپنی ممکن است عوامل اتیولوژیک مشترکی داشته باشند که ممکن است مستقیماً هر دو فرآیند بیماری را تحت تأثیر قرار دهند یا تعدیل کنند.

اختلالات خونی

رشد بیش از حد هموراژیک لثه با یا بدون نکروز، یکی از تظاهرات اولیه شایع لوسمی حاد است. بیماران مبتلا به لوسمی مزمن ممکن است تغییرات پریودنتال مشابه اما کمتر شدیدی را تجربه کنند. شیمی درمانی یا درمان همراه با پیوند مغز استخوان نیز ممکن است روی سلامت لثه تأثیر منفی بگذارند.

بیماری لثه

بیماری لثه

پاسخ میزبان

پریودنتیت مزمن شامل فعل و انفعالات پیچیده بین عوامل میکروبی و میزبان های حساس است. اجزاء باکتریایی مانند لیپوپلی ساکاریدها lipopolysaccharides و سیتوکین ها cytokines  باعث فعال شدن ماکروفاژها macrophages  برای تولید سیتوکین هایی مانند اینترلوکین (IL)-1 و فاکتور نکروز تومور (TNF) می شوند. این سیتوکین ها باعث فعال شدن فیبروبلاست هایی می شوند که در بافت های پریودنتال به سمت متالوپروتئینازهای ماتریکس (MMP ها) (یک فعال کننده پلاسمینوژن plasminogen) قرار دارند، که می تواند پلاسمین plasmin را فعال کند. پلاسمین، به نوبه خود، می تواند برخی دیگر از انواع MMP های نهفته را فعال کند، در حالی که مهارکننده های بافتی متالوپروتئینازها (TIMP ها) می توانند MMP های فعال را غیرفعال کنند. در میان افراد مستعد، تظاهرات طولانی مدت و بیش از حد باکتریایی MMP ها باعث تخریب بیشتر کلاژن می شود، که جزء اصلی ماتریکس پریودنتال است.

MMp-8 و -9 از لکوسیت های پلی مورفونکلئر (PMN) آزاد می شوند و مسئول بخش قابل توجهی از تخریب ناشی از پاسخ میزبان هستند. MMP-13 نیز با تخریب ماتریکس کلاژنی استخوان پس از دمینرالیزه شدن استخوان توسط استئوکلاست ها، جذب استخوان را تسهیل می کند. در یک تحقیق دیگر، افزایش سطوح پلاسمایی MMP-8 و MMP-9 در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن گزارش شد و بر اهمیت درمان پریودنتال برای جلوگیری از افزایش سطوح MMP-8 و –9 که با بسیاری از بیماری های سیستمیک، بویژه اختلالات قلبی عروقی همراه است، تأکید شد. یک بررسی اخیر در مورد عوامل خطر قابل اصلاح به این نتیجه رسید که سیگار کشیدن و دریافت کالری زیاد با افزایش نشانگرهای سیستمیک التهاب ارتباط دارد و از طریق مکانیسم های مختلف بیولوژیکی می تواند تنظیم ژن را اصلاح کند.

تغییرات هورمونی زنان

نوسانات هورمونی در بیماران زن ممکن است وضعیت سلامت پریودنتال آنها را تغییر دهد. چنین تغییراتی ممکن است در طول دوران بلوغ، چرخه قاعدگی، بارداری یا یائسگی رخ دهند. تغییرات همچنین ممکن است با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی همراه باشند. قابل توجه ترین تغییرات پریودنتال در دوران بارداری اتفاق می افتند، زیرا بخش قابل توجهی از زنان باردار از التهاب لثه بارداری رنج می برند. زنان تحت درمان جایگزین هورمونی (HRT) و داروهای ضد بارداری خوراکی، افزایش التهاب لثه را تجربه می کنند. با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی، این افزایش التهاب لثه عمدتاً به مدت زمان استفاده مربوط می شود، زیرا پیشنهاد شده است که استفاده طولانی مدت از داروهای ضد بارداری خوراکی ممکن است روی پریودنشیوم تأثیر مخرب داشته باشند.

بارداری

محققان دریافتند که از دست رفتن چسبندگی پریودنتال به طور قابل توجهی در بین مادران نوزادان PLBW در مقایسه با مادران نوزادانی که در دوره طبیعی متولد می شوند بیشتر است.

به طور مشابه، چندین مطالعه دیگر نشان دهنده تأثیر نامطلوب بیماری پریودنتال بر روند بارداری بوده اند. توصیه شده است که بیماری پریودنتال ممکن است خطر تولد نوزادان نارس با وزن کم (PLBW) را افزایش دهد. تصور می شود که این نتیجه اثر واسطه های بیولوژیکی فرآیندهای التهابی مانند پروستاگلاندین E2 و TNF باشد. لیپوپلی ساکاریدlipopolysaccharide  محصول باکتریایی شایع نیز ممکن است نقش محرکی در تغییر نامطلوب دوره بارداری داشته باشد.

ویژگی های ریسک

سن

مطالعات متعدد نشان می دهند که شیوع و وخامت بیماری پریودنتال با افزایش سن افزایش می یابد. میانگین سالانه تحلیل رفتن استخوان در میان افرادی که در اوایل 70 سالگی هستند 28/0 میلی متر است، در مقایسه با افراد 25 ساله، که 07/0 ملی متر است. افزایش شدت بیماری پریودنتال و تحلیل رفتن استخوان با افزایش سن، احتمالاً به بازه زمانی مربوط است که در آن بافت های پریودنتال در معرض پلاک باکتریایی قرار گرفته اند، و در تصور می شود که سوابق دهانی فرد را به صورت یکجا منعکس می کند. مطالعات بیشتری که در برخی از کشورهای توسعه یافته انجام شده اند نشان دهنده تغییر الگوهای پیشرفت بیماری پریودنتال هستند.

این مطالعات نشان داده اند که تخریب پیشرفته پریودنتال و تحلیل استخوان به ندرت در افراد زیر 40 سال دیده می شود. یافته های مشابه حتی در افراد مسن نیز مشاهده شده اند. مطالعات در میان افراد مسن نشان داده اند که بیماری پریودنتال پیشرفته تنها بخش کوچکی از این گروه سنی را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال، در میان افراد مبتلا به بیماری پیشرفته، با افزایش سن، تجزیه بیشتری اتفاق می افتد.

جنسیت

مطالعات متعدد گزارش کردند که تخریب پریودنتال در بین مردان در مقایسه با جمعیت زنان بسیار بیشتر است. دلایل این تفاوت های جنسی مشخص نیستند، اما گمان می رود که مربوط به ناآگاهی از بهداشت دهان و دندان باشد که معمولاً در بین مردان مشاهده می شود. با این حال، رابطه مشاهده شده بین جنسیت و بیماری آشکار نیست و قوی و ثابت تلقی نمی شود. بنابراین، جنسیت ممکن است یک عامل جمعیت شناختی باشد، که ممکن است با تأثیر عوامل دیگر تداخل داشته باشد و باید برای بررسی بیماری کنترل شود.

وضعیت اجتماعی و اقتصادی (SES)

ارتباط احتمالی بین بیماری پریودنتال و وضعیت اجتماعی- اقتصادی در چندین مطالعه یافت شد. وضعیت لثه به وضوح با SES پایین مرتبط است، اما رابطه بین SES و پریودنتیت کمتر مستقیم است. می توان مطمئن بود که سلامت لثه در افراد با تحصیلات عالی و درآمد مطمئن تر بهتر است. SES یک عامل قابل تغییر است و می توان آن را در مدل های چند متغیره برای بیماری بررسی کرد.

تحصیلات و نژاد

بیماری پریودنتال با سطح تحصیلات رابطه متقابل دارد. هر چه سطح تحصیلات بالاتر باشد، بیماری های پریودنتال کمتر می شود. مطالعات متعددی که شامل جمعیت های نژادی مختلف هستند، تفاوت هایی را در ظهور بیماری پریودنتال پیدا کرده اند. یک بار دیگر، نژاد یک عامل قابل تغییر نیست، و برخی از اختلافات در ظاهر بیماری ممکن است با تفاوت در سایر عوامل خطر بین جمعیت ها قابل توضیح باشد.

ملاحظات ژنتیکی

مطالعات، عوامل خطر ژنتیکی همراه با پریودنتیت را نشان می دهند. ژنوتیپ کامپوزیت IL-1 به طور قابل توجهی با شدت پریودنتیت افراد بزرگسال ارتباط دارد. همچنین تأیید می شود که هم ژنوتیپ IL-1 و هم سابقه سیگار کشیدن عوامل خطر عینی برای بیماری پریودنتال را در یک محیط مطب خصوصی فراهم می کنند. در حال حاضر دو شکل عمده پریودنتیت مزمن و پریودنتیت تهاجمی وجود دارند. خطر پریودنتیت به طور مساوی بین جمعیت تقسیم نمی شود. واضح است که پریودنتیت به شدت یک گروه پرخطر را تحت تأثیر قرار می دهد که حدود 10 تا 15 درصد از جمعیت را تشکیل می دهند، که در آنها بیماری به سرعت از ژنژیویت مزمن به پریودنتیت مخرب پیشرفت می کند. این خطر افتراقی برای پریودنتیت با عناصر ارثی مستعد بودن سازگار است، اما شواهد مستقیم برای نقش ژنتیکی متفاوت در پریودنتیت از چندین منبع می آید.

بسیاری از مقالات، تجمع خانوادگی بیماری های پریودنتال را گزارش می دهند، اما به دلیل اصطلاحات مختلف، سیستم های طبقه بندی، و فقدان روش های استاندارد معاینه بالینی، مقایسه مستقیم گزارش ها دشوار است. گرچه بیماری پریودنتال در طول بازه زمانی این تحقیقات بارها تغییر کرده است، اکثر گزارش های خانوادگی برای پریودنتیت، به اشکال شروع زودرس مربوط می شوند که اکنون پریودنتیت تهاجمی نامیده می شود. گزارش های مربوط به ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت کمتر هستند، گرچه مطالعات آلمانی در مورد ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت از اوایل قرن بیستم بررسی شده است. این تجمع در خانواده ها به شدت نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. باید در نظر داشت که الگوهای خانوادگی ممکن است منعکس کننده قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی شایع در این خانواده ها باشد.

بنابراین، در نظر گرفتن عوامل خطر محیطی و رفتاری مشترک در هر خانواده مهم است. اینها شامل تحصیلات، گروه بندی اجتماعی- اقتصادی، بهداشت دهان، انتقال احتمالی باکتری ها، بروز بیماری های مزمن مانند دیابت، و ویژگی های محیطی مانند سیگار کشیدن غیرفعال و بهداشت هستند. برخی از این عوامل مانند سبک زندگی، رفتار و تحصیلات ممکن است تحت کنترل ژنتیکی باشند و بر استانداردهای بهداشت دهان و دندان تأثیر بگذارند. تعاملات پیچیده بین ژن ها و محیط نیز باید در ارزیابی خطر خانوادگی بیماری های پریودنتال در نظر گرفته شوند.

در پریودنتیت مزمن، فنوتیپ یا ویژگی های بیماری تا دهه سوم زندگی به طور قابل توجهی ظاهر نمی شود، در حالی که، در اشکال تهاجمی بیماری پریودنتال، تظاهرات می توانند در دهه های اول، دوم، سوم و چهارم رخ دهند. این تنوع در ظاهر شدن علائم قابل توجه بیماری، تشخیص را دشوار می کند، نه تنها در اعلام اینکه آیا بیمار از این بیماری رنج می برد، بلکه در تشخیص بیمارانی که از بیماری رنج نمی برند و تمایز بین بزرگسالان و اشکال تهاجمی پریودنتیت. مشکلات همراه با تمایز بالینی بیماری پریودنتال در ژنتیک پزشکی غیرمعمول نیست، زیرا مشکلات مشابه در مطالعه سایر صفات ارثی با شروع تأخیری بوجود می آیند.

پروتئین واکنشی C

اهمیت نقش کلسترول در پیش بینی خطر حمله قلبی در افراد به ظاهر سالم، مدت هاست که شناخته شده است. اما نیمی از حملات قلبی در میان افرادی رخ می دهد که کلسترول بالایی ندارند. همچنین، عوامل خطر کلاسیک CVD نمی توانند تمام تغییرات در بروز موارد CVD را توضیح دهند. در نتیجه علاقه فزاینده ای به شناسایی نشانگرهای اضافی خطر کرونری وجود دارد. یک گزینه احتمالی، پروتئین واکنشی C (CRP) است، گرچه این پروتئین بخشی از پاسخ طبیعی بدن به عفونت و التهاب است. برخی از مطالعات اخیر، سطوح بالای CRP را در میان مبتلایان به پریودنتیت گزارش کرده اند. در مطالعه ای دیگر، سطوح قابل توجه بالاتری از CRP در میان افراد بزرگسال مبتلا به پریودنتیت، بویژه در میان افرادی که مکان های فعال تری داشتند، گزارش شدند. شرکت کنندگان در مطالعه همچنین ارتباط مثبتی بین سطوح بالای CRP (بیشتر از 3میلی گرم در لیتر) و وخامت پریودنتیت گزارش کردند.

پریودنتیت یک واکنش التهابی بافت های نگهدارنده دندان مانند رباط پریودنتال، سمنتوم و استخوان آلوئولار به باکتری های بی هوازی گرم منفی است. واسطه های التهابی میزبان محلی، در پاسخ به اندوتوکسین های باکتریایی، فعال می شوند که به نوبه خود پاسخ التهابی موضعی را آغاز می کنند و در نهایت منجر به پاسخ آنتی بادی سرم به باکتری می شوند. عفونت های باکتریایی اغلب ممکن است یک محرک قوی برای یک پاسخ فاز حاد سیستمیک ایجاد کنند که ممکن است منجر به افزایش تولید پروتئین های فاز حاد مانند CRP، ماکروگلوبولین macroglobulin و آمیلوئید سرم serum amyloid شود.

در یک مطالعه اخیر، مشخص شد که غلظت hs-CRP و IL-6 در سرم بیماران مبتلا به پریودنتیت به طور قابل توجهی بالاتر بود و درمان پریودنتال باعث کاهش سطوح سرمی hs-CRP و IL-6 شد. افزایش سطوح CRP در بین مبتلایان به پریودنتیت نشان می دهد که پریودنتیت همچنین ممکن است اثرات سیستمیک با واسطه سیتوکین داشته باشد که به نوبه خود ممکن است در آتروژنز دخیل باشد. این ممکن است به نوبه خود به توضیح شرایطی کمک کند که در آن عفونت های دندانی ممکن است پاسخ التهابی سیستمیک را تحریک کنند و در نتیجه، افراد «به ظاهر سالم» را در معرض خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی قرار دهد.

بسیاری از آثار موجود در تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند، تجمع خانوادگی بیماری های پریودنتال را گزارش می دهند، اما به دلیل اصطلاحات مختلف، سیستم های طبقه بندی و فقدان روش های استاندارد معاینه بالینی، مقایسه مستقیم گزارش ها دشوار است. گزارش های مربوط به ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت کمتر است، گرچه مطالعات در مورد ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت از اوایل قرن بیستم توسط محققان بررسی شده است. این تجمع در خانواده ها به شدت نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. باید در نظر داشت که الگوهای خانوادگی ممکن است منعکس کننده قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی رایج در این خانواده ها باشد.

نتیجه گیری

درک عوامل اتیولوژیک و بیماری زای بیماری پریودنتال برای شناخت و درک عوامل خطر مرتبط مهم است. از آنجا که بیماری پریودنتال چند عاملی است، مدیریت مؤثر بیماری مستلزم درک روشنی از همه عوامل خطر مرتبط است.

نمونه های درمانی ایمپلنت فوری



بخش تخصصی ایمپلنت فوری





ایمپلنت یک روزه یا فوری یک روش کاشت ایمپلنت است که به منظور جایگزین کردن دندان های از دست رفته و شکسته مورد استفاده قرار می گیرد. پایه های ایمپلنت شبیه ریشه دندان های طبیعی در استخوان فک عمل کرده و پایه بسیار مستحکمی برای سوار کردن تاج های دندانی که ظاهری شبیه دندانهای طبیعی دارند؛ بوجود می‌آورد. در روش های کاشت ایمپلنت سنتی دوره بهبود پس از کاشت پایه و پیش از نصب تاج دندان بسیار طولانی است در صورتی که فرایند ایمپلنت یک روزه روشی کاملا خاص و کاربردی است که با استفاده از آن جای خالی دندان در یک روز توسط پایه ایمپلنت و تاج دندانی پر می شود. البته در روش کاشت ایمپلنت فوری، تاج دندان موقتی تا زمانی که تاج دندان اصلی برای نصب آماده شود؛ روی پایه سوار می شود وزیبایی دندان های شما را تکمیل می کند.

مقالات تخصصی ایمپلنت فوری



انتخاب چیست؟ پر شدگی های دندان ها از چه چیزی ساخته شده اند؟

اکثر افراد در مقطعی از زندگی خود به پر کردن دندان های خود نیاز دارند و به لطف پیشرفت هایی که در زمینه تکنولوژی صورت گرفته است، بسیاری از بیماران اکنون به جای پرکردن دندان های خود با مواد سنتی نقره ای ساخته شده از آمالگام، پرکننده های کامپوزیت سفید را انتخاب می کنند. در واقع، در دندانپزشکی خصوصی، پرکردن سفید انتخاب پیش فرض است و پرکردن با آمالگام تنها زمانی استفاده می شود که قرار دادن پر کردن سفید امکانپذیر نباشد.

اکنون کودکان هم می توانند از پرکردگی سفید استفاده کنند، مگر اینکه دلیل بالینی برای قرار دادن آمالگام وجود داشته باشد، که دندانپزشک باید آن را مستند کند. با این حال، به افراد بزرگسالی که تحت درمان قرار می گیرند، برای دندان های جلوی پرکردگی های سفید ارائه می شود، اما برای دندان های عقب آمالگام قرار می گیرد.

آیا می دانستید؟

از مواد پرکننده کامپوزیت سفید می توان برای ایجاد تغییرات زیبایی در دندان های شما نیز استفاده کرد.

دندانپزشکان همچنین از مواد برای پرکردگی های سفید استفاده می کنند تا ترمیم های کوچکی در لبه های دندان ایجاد کنند. کامپوزیت الزاماً نیاز نیست که درون حفره دندان قرار بگیرد- این ماده به خوبی به لبه های دندان ها نیز می چسبد.

اگر در لبه پایین دندان خود یک خط ناهموار دارید، یا یک دندان لب پر شده دارید، دندانپزشک می تواند کامپوزیت را روی آن بچسباند تا اتصال فقط برای یک چشم حرفه ای قابل مشاهده باشد. باندینگ کامپوزیت آسیب های جزئی را ترمیم می کند و به جلوگیری از پوسیدگی دندان کمک می کند. علاوه بر این، باندینگ کامپوزیت تفاوت زیبایی نیز ایجاد می کند زیرا می تواند ناهنجاری ها را پر کرده و شکل دندان ها را بهبود بخشد.

چرا از دندانپزشک خود نمی پرسید که آیا باندینگ کامپوزیت می تواند ظاهر دندان های شما را بهبود بخشد؟

ایجاد یک لبخند فوق العاده- در بسیاری از مواقع، با این وجود که فقط کمی ماده کامپوزیت روی دو دندان چسبانده می شود، لبخند آنقدر تغییر داده می شود که به بیمار اعتماد به نفس زیادی می دهد.

آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

مزایای پر کردن سفید

پر کردن کامپوزیت سفید فواید زیادی دارد، ازجمله:

  • پر کردن سفید به تراش کمتری نیاز دارد.
  • پرکردگی سفید را می توان با رنگ دندان های اطراف مطابقت داد.
  • پرکردگی های سفید همان خطرات بالقوه محیطی یا سلامتی ناشی از جیوه موجود در پرکننده های آمالگام را ندارند.
  • برخی از افراد در هنگام استفاده از پرکننده های کامپوزیت سفید، پس از درمان احساس ناراحتی و حساسیت کمتری می کنند.
  • پر کردن دندان با آمالگام اغلب می تواند پوسیدگی بیشتر دندان را در برابر اشعه ایکس پنهان کند؛ پرکننده های سفید این مشکل را ندارند.
  • دندان هایی که با ماده سفید پر شده اند کمتر در معرض ترک خوردن قرار دارند. برای اینکه پرکننده آمالگام در جای خود باقی بماند، پایه پرکننده باید از گردن آن عریض تر باشد، بنابراین ممکن است لازم باشد برخی از دندان های سالم تراش داده شوند که باعث ضعیف شدن دندان باقی مانده می شود.

معایب پر کردن سفید

گرچه اکثر بیماران ترجیح می دهند پرکننده های سفید رنگ را انتخاب کنند، اما معایبی نیز وجود دارند:

  • پرکننده های سفید رنگ گرانتر از پرکننده های آمالگام هستند.
  • پر کردن حفره ها با مواد سفید رنگ روشی است که به مهارتی بیشتر از پر کردن با آمالگام نیاز دارد.
  • پرکردن دندان ها با مواد سفید رنگ کمی بیشتر از پر کردن آنها با آمالگام طول می کشد زیرا قبل از اعمال مخلوط کامپوزیت، ناحیه باید کاملاً خشک شود.
آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

پرکننده های آمالگام یا نقره از چه چیزی ساخته شده اند؟

آمالگام دندانی مخلوطی از جیوه، نقره، قلع و مس است. جیوه که یک جزء ضروری است، آمالگام را به هم متصل می کند تا درون حفره شکل بگیرد. امروزه، قوانین استفاده از آمالگام را برای دندان های کودکان را محدود کرده است. علاوه بر این، پرکننده های آمالگام برای ایمنی درون کپسول قرار دارند و صندلی های دندانپزشکی برای جلوگیری از آلودگی محیط، دارای جداکننده آمالگام هستند.

پرکردگی های سفید یا همرنگ دندان از چه چیزی ساخته شده اند؟

پرکردگی های سفید یا همرنگ دندان ممکن است از تعدادی از مواد از جمله ترکیبات مصنوعی و سرامیکی و ذرات شیشه ساخته شده باشند. دندانپزشک شما می تواند در مورد انواع خاصی از موادی که در مطب استفاده می شوند و نور مورد استفاده برای چسباندن آنها بیشتر برای شما توضیح دهد.

آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

آیا پرکننده های آمالگام یا نقره ای قوی تر از پرکننده های سفید یا همرنگ دندان هستند؟

گرچه در گذشته پرکننده های سفید به استحکام کمتر شهرت داشتند، اما فناوری در دهه گذشته به سرعت پیشرفت کرده است و اکنون پرکننده های سفید بسیار قوی تر شده اند. مزایای اضافی به این معنا است که پرکردگی های سفید به طور فزاینده ای اولین انتخاب برای افرادی هستند که به پر کردن دندان های خود نیاز دارند.

آیا باید پرکننده های نقره ای یا آمالگام خود را با پرکننده های سفید تعویض کرد؟

بستگی دارد. بسیاری از افراد تصمیم می گیرند تا زمانی که پرکننده آمالگام آنها به تعویض نیاز داشته باشد صبر کنند، در حالی که برخی دیگر تصمیم می گیرند که فوراً آنها را تعویض کنند. دندانپزشک شما ممکن است توصیه کند ابتدا بزرگترین پرکننده های آمالگام را تعویض کنید. دندانپزشک شما می تواند به شما مشاوره بدهد.

اگر می توانید از نیاز به پر کردن دندان اجتناب کنید، این بهترین گزینه است!

با مراقبت از دندان های خود و کمک به دیگران، بویژه کودکان، به خودتان کمک کنید تا بهداشت دهان و دندان خود را در منزل برقرار کنید.

کودکان سزاوار دندان های سالم بدون پر کردن هستند!

لطفاً به خاطر داشته باشید که مراجعات منظم به دندانپزشک مهم است. دندانپزشک شما می تواند پوسیدگی دندان را قبل از تبدیل شدن به یک مشکل بزرگتر تشخیص داده و درمان کند.

دندانپزشکان شما می دانند که اگر تا به حال طعم فلزی را در دهان خود تجربه کرده اید، می تواند یک حس عجیب و ناخوشایند باشد. غیر معمول نیست که گاهی اوقات داخل دهان خود طعم فلزی داشته باشید. اما اگر ادامه پیدا کند، می تواند نشانه یک مشکل دندانی یا سایر مشکلات زمینه ای سلامت باشد. بیایید دلایل این طعم فلزی را بررسی کنیم- و اینکه چرا اگر به نظر می رسد که نمی توانید آن را بهبود دهید، مهم است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

بهداشت ضعیف دهان

یکی از شایع ترین دلایل وجود طعم فلز داخل دهان، عدم رعایت بهداشت دهان و دندان است. اگر به طور مرتب مسواک نزنید و نخ دندان نکشید، ذرات غذا می توانند کنار دندان ها و لثه های شما گیر کنند و منجر به رشد باکتری ها و بروز التهاب شوند. انباشته شدن باکتری ها می تواند باعث ایجاد طعم فلزی و همچنین بوی بد دهان، پوسیدگی دندان و بیماری لثه شود. اگر طعم فلزی را تجربه می کنید و بهداشت دهان و دندان خود را رعایت نکرده اید، وقت آن است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

این اتفاق ممکن است برای شما رخ دهد. ما شما را به مسیر درست بازمی گردانیم.

بیماری لثه

التهاب و عفونت لثه که تحت عنوان بیماری لثه یا پریودنتیت شناخته می شود، می تواند به یک نگرانی مهم دندانپزشکی تبدیل شود. اگر بیماری لثه کنترل نشده رها شود، می تواند به از دست رفتن دندان یا سایر نگرانی های مرتبط با سلامتی کمک کند. طعم فلزی داخل دهان می تواند نشان دهنده مراحل اولیه پریودنتیت باشد. برای معاینه از دندانپزشک خود نوبت بگیرید.

 مزه فلز داخل دهان

مزه فلز داخل دهان

بارداری

طعم فلزی داخل دهان در سه ماهه اول بارداری بسیار شایع است. تصور می شود که این طعم فلزی ناشی از تغییرات هورمونی است که می تواند حس چشایی را تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر این، افزایش جریان خون و متابولیسم در دوران بارداری می تواند منجر به افزایش تولید بزاق شود که همچنین می تواند با طعم فلزی نیز ارتباط داشته باشد.

گرچه طعم فلز داخل دهان به طور کلی بی ضرر است و بعد از سه ماهه نخست به صورت خود به خود برطرف می شود، می تواند ناراحت کننده باشد و روی توانایی شما برای خوردن و نوشیدن به طور معمول تأثیر بگذارد. اگر باردار هستید و طعم فلز داخل دهان خود دارید، با متخصص زنان و زایمان یا دندانپزشک صحبت کنید تا ببینید چه کاری می توانید انجام دهید. مراقبت های دندانی بخشی ضروری از مراقبت های دوران بارداری هستند.

مسائل مربوط به سلامت

علاوه بر مشکلات دندانی، سایر مشکلات سلامتی نیز می توانند باعث ایجاد طعم فلز داخل دهان شما شوند. به عنوان مثال، اگر رفلاکس اسید معده دارید، اسید معده می تواند باعث ایجاد طعم فلزی شود. به طور مشابه، اگر عفونت تنفسی یا سرماخوردگی دارید، مخاطی که در دهان و گلوی شما انباشته می شوند می توانند همین کار را انجام دهند.

 مزه فلز داخل دهان

مزه فلز داخل دهان

داروها

داروها یکی از علل شایع طعم فلز داخل دهان هستند. برخی داروهای خاص، مانند آنتی بیوتیک ها، داروهای فشار خون و داروهای پوکی استخوان، می توانند باعث ایجاد تغییراتی در درک حس چشایی شوند که منجر به ایجاد طعم فلزی یا تلخ می شود. در صورتی که هر گونه عارضه جانبی شما را آزار می دهد، با پزشک خود صحبت کنید، اما بدون این مکالمه، مصرف داروهای تجویز شده را قطع نکنید. برخی از داروها مانند آنتی هیستامین ها، داروهای ضد افسردگی ها و شل کننده های عضلانی می توانند باعث خشکی دهان شوند که همچنین می تواند به ایجاد طعم فلزی کمک کند.

علاوه بر این، برخی از دهانشویه ها و محصولات تجاری مراقبت از دهان می توانند باعث این پدیده شوند- لطفاً همه محصولاتی که استفاده می کنید را به دندانپزشک خود اطلاع دهید!

پرکننده های فلزی

هنگامی که طعم فلز را داخل دهان خود احساس می کنید، طبیعی است که فرض کنید مواد پرکننده فلزی شما مقصر هستند. این ممکن است رخ دهد، اما علل دیگر شایع تر هستند.

در حالی که پرکننده های مدرن به گونه ای طراحی شده اند که بادوام و ماندگار باشند، اما گاهی اوقات می توانند باعث ایجاد طعم فلزی داخل دهان شوند. این می تواند زمانی رخ دهد که ماده پرکننده، که ممکن است حاوی فلزاتی مانند نقره یا جیوه باشد، با بزاق یا سایر مواد موجود در دهان تعامل داشته باشد.

در برخی موارد، وجود طعم فلزی داخل دهان ممکن است نشانه این باشد که پرکردگی در حال از بین رفتن است یا پوسیدگی یا عفونت زیر پر شدگی بوجود آمده  است. اگر بعد از پر کردن دندان خود، طعم فلزی را تجربه می کنید، مهم است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید. دندانپزشکان می توانند به شما کمک کنند تا علت را مشخص کنید و اطمینان حاصل کنید که پر شدگی دندان شما هنوز به درستی عمل می کند. دندانپزشک شما همچنین در قرار ملاقات های معمولی شما را بررسی خواهد کرد.

اگر طعم فلز را داخل دهان خود تجربه می کنید، آن را نادیده نگیرید. در اسرع وقت به دندانپزشک مراجعه کنید. خبر خوب این است که این مشکلی است که اغلب می تواند برطرف شود. ما به شما کمک خواهیم کرد تا به منشاء مشکل پی ببرید و مراقبتی که نیاز دارید تا بتوانید مجدداً به بهترین احساس خود دست یابید را به شما ارائه خواهیم داد. با مراجعات منظم هر شش ماه یک مرتبه به دندانپزشک می توانید اطمینان حاصل کنید که هیچ مشکل دندانی شما آنقدر پیشرفت نخواهد کرد تا به یک مسئله بغرنج تبدیل شود.

عوامل خطر مختلفی وجود دارند که ممکن است در ایجاد و یا پیشرفت بیماری پریودنتال نقش داشته باشند. مهم است که با پریودنتیست خود در مورد عوامل خطر بالقوه صحبت کنید تا هم او بتواند بیماری شما را به اندازه کافی طبقه بندی کرده و طرح درمان مناسب را ایجاد کند و هم شما بتوانید عوامل قابل کنترلی که در ایجاد این بیماری نقش دارند را تحت کنترل درآورید.

در این مقاله قصد داریم به بررسی شواهدی بپردازیم که نقش بالقوه عوامل خطر قابل اصلاح و غیرقابل اصلاح مرتبط با بیماری پریودنتال است. نتیجه گیری در خصوص درک علل و عوامل بیماری زا بیماری پریودنتال برای شناخت و درک عوامل خطر مرتبط مهم است. از آنجا که بیماری پریودنتال چند عاملی است، مدیریت مؤثر بیماری مستلزم درک روشنی از همه عوامل خطر مرتبط است.

پریودنتیت چیست؟

پریودنتیت یکی از شایع ترین بیماری ها است و مشخصه ویژه آن تخریب بافت همبند و استخوان تکیه گاه دندان در پی واکنش التهابی میزبان ثانویه به عفونت توسط باکتری های پریودنتال است. پریودنتیت شدید، که ممکن است منجر به از دست دادن دندان شود، در 5 تا 20 درصد از اکثر جمعیت بالغ در سراسر جهان یافت می شود. کودکان و نوجوانان ممکن است به هر یک از اشکال مختلف پریودنتیت مانند پریودنتیت تهاجمی، پریودنتیت مزمن و پریودنتیت به عنوان تظاهرات بیماری های سیستمیک مبتلا شوند.

در حال حاضر به طور کلی توافق شده است که تقریباً همه اشکال بیماری پریودنتال در نتیجه عفونت های میکروبی مختلط رخ می دهند که در آن گروه های خاصی از باکتری های بیماری زا همزیستی دارند. شواهد در مورد نقش بالقوه عوامل خطر قابل اصلاح و غیر قابل اصلاح مرتبط با بیماری پریودنتال بررسی شده اند. درک عوامل خطر برای عمل بالینی ضروری است.

عوامل خطر بیماری پریودنتال

عوامل خطر قابل اصلاح

میکروارگانیسم ها و بیماری های پریودنتال

میکروبیوم باکتریایی دهان شامل بیش از 700 فیلوتیپ مختلف است که تقریباً 400 گونه در پلاک زیر لثه یافت می شود. میکرو فلور زیر لثه در پریودنتیت می تواند صدها گونه باکتری را درون خود جای دهد اما تعداد اندکی از آنها با پیشرفت بیماری مرتبط هستند و از نظر علت شناسی مهم در نظر گرفته شده اند. پلاک زیر لثه ای ناشی از عمیق شدن پاکت های پریودنتال، تحت تسلط گونه های بی هوازی گرم منفی و اسپیروکت ها است. شواهد قوی Porphyromonas gingivalis و Aggregatibacter actinomycetemcomitans را در علت شناسی پریودنتیت افراد بزرگسال دخیل می دانند. علاوه بر این، Bacteroides forsythus، Prevotella intermedia، Peptostreptococcus micros، و Fusobacterium nucleatum به شدت با پیشرفت پریودنتیت در افراد بزرگسال مرتبط هستند.

بیماری لثه

بیماری لثه

کشیدن تنباکو

شواهد بسیاری برای بالاتر بودن سطح بیماری پریودنتال در میان افراد سیگاری وجود دارند. استعمال دخانیات اثر مخرب قابل توجهی روی بافت های پریودنتال دارد و نرخ پیشرفت بیماری پریودنتال را افزایش می دهد. عوامل خطر از جمله مصرف دخانیات، پاسخ میزبان به چالش باکتری در پلاک دندان میکروبی را تغییر می دهد. به نظر می رسد افراد سیگاری مبتلا به بیماری پریودنتال در مقایسه با افراد غیرسیگاری، علائم کمتری از التهاب بالینی و خونریزی لثه را نشان می دهند. این را می توان با این واقعیت توضیح داد که نیکوتین باعث انقباض عروق موضعی، کاهش جریان خون، اِدِم و علائم بالینی التهاب می شود. دریافته شده است که گیرنده استیل کولین نیکوتین نقش مهمی در ایجاد پریودنتیت مرتبط با نیکوتین ایفا می کند.

دیابت

یکی از علائم دهانی مهم دیابت، التهاب لثه و پریودنتیت است. بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 یا نوع 2 تشخیص داده نشده یا ضعیف کنترل شده، بیشتر در معرض خطر بیماری پریودنتال قرار دارند. مطالعات زیادی وجود دارند که ارتباط بین دیابت و افزایش حساسیت به عفونت های دهان از جمله بیماری پریودنتال را نشان می دهند. پریودنتیت همچنین در بیماران دیابتی که کنترل ضعیفی روی بیماری خود دارند با سرعت بیشتری پیشرفت می کند و شروع بیماری در سنین پایین به عنوان یک عامل خطر برای بیماری های شدیدتر در نظر گرفته می شود. برعکس، اکثر بیماران دیابتی که بیماری آنها به خوبی تحت کنترل قرار دارد می توانند سلامت پریودنتال را حفظ کنند و به درمان پریودنتال پاسخ مطلوبی خواهند داد.

علیرغم اختلاف نظر در مورد این موضوع در متون علمی، به نظر می رسد که تأثیر کنترل قند خون با روش درمان پریودنتال مرتبط باشد. بسیاری از مطالعات به تأثیر درمان پریودنتال روی کنترل قند خون بیماران دیابتی پرداخته اند.

بیماری قلب و عروقی

معقول بودن بیولوژیکی ارتباط بین بیماری های پریودنتال و بیماری های قلبی عروقی به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است و شامل برخی از مکانیسم های احتمالی زیر است: غلظت بالای کلسترول و عملکرد باکتری های دهان در روند تصلب شرایین یا مشارکت پروتئین های فاز حاد که ممکن است در پریودنتیت مزمن افزایش یابند. مکانیسم های بیولوژیکی متعددی برای توضیح ارتباط بین بیماری های پریودنتال و بیماری های قلبی عروقی پیشنهاد شده اند. بنابراین، پریودنتیت احتمالاً می تواند باعث بوجود آمدن یک واکنش التهابی سیستمیک شود و سزاوار توجه بیشتر است.

بیماری پریودنتال به دلیل منبع غنی گونه های میکروبی زیر لثه و پاسخ میزبان می تواند مستعد بیماری عروقی باشد. علاوه بر این، ما باید آگاه باشیم که این بیماری ها در بسیاری از عوامل خطر مشترک هستند و شباهت های آشکاری با مکانیسم های پاتوژنیک اساسی وجود دارند.

پریودنتیت، صرف نظر از بیماری های عروق کرونر، با افزایش سطح پروتئین واکنشی C و فیبرینوژن همراه است. علاوه بر این، شواهدی وجود دارند که نشان می دهند افزایش سطوح نشانگرهای سیستمیک التهاب، مانند پروتئین واکنشی- C (CRP) و اینترلوکین- 6 (IL-6)، با بیماری های قلبی عروقی مرتبط است.

باکتریم ناشی از پریودنتیت و بیماری های دندانی به عنوان علت اصلی اندوکاردیت عفونی شناخته شده است. به طور خاص، بیمارانی که تحت عمل جراحی دریچه قلب قرار گرفته اند، خطر قابل توجه اندوکاردیت عفونی تهدید کننده زندگی دارند. مطالعات اپیدمیولوژیک و میکروبیولوژیکی به این مفهوم اعتبار داده اند که بیماری پریودنتال ممکن است یک عامل خطر جداگانه برای بیماری های قلبی عروقی، بیماری عروق مغزی، و زایمان زودرس نوزادان کم وزن باشد.

محققان نشان داده اند که بیماری پریودنتال یکی دیگر از عوامل خطر احتمالی و مستقل برای بیماری عروق مغزی، بویژه برای سکته مغزی ایسکمیک است. برخی از مطالعات هیچ رابطه ای بین پریودنتیت و بیماری ایسکمیک قلب پیدا نکرده اند.

بیماری لثه

بیماری لثه

اختلالات ناشی از داروها

برخی از داروها به طور قابل توجهی جریان بزاق را کاهش می دهند. اینها شامل داروهای ضد فشار خون، مسکن های مخدر، برخی آرام بخش ها و مسکن ها، آنتی هیستامین ها و ضد متابولیت ها هستند. داروهای دیگر، بویژه آنهایی که به شکل مایع یا جویدنی هستند که حاوی قند افزوده هستند، pH و ترکیب پلاک را تغییر می دهند، و باعث می شوند که این ماده بیشتر به سطوح دندان بچسبد.

داروها می توانند یک عامل کمک کننده در بیماری های پریودنتال باشند. داروهایی مانند داروهای ضد تشنج، عوامل مسدود کننده کانال کلسیم، و سیکلوسپورین ممکن است باعث رشد بیش از حد لثه شوند.

استرس

بیمارانی که استراتژی های رفتاری کافی برای کنترل استرس ندارند (مقابله دفاعی)، بیشتر در معرض خطر بیماری پریودنتال شدید قرار دارند. استرس با این عوامل همراه است: بهداشت نامناسب دهان، افزایش ترشح گلوکوکورتیکوئید که می تواند عملکرد سیستم ایمنی را کاهش دهد، افزایش مقاومت به انسولین، و به طور بالقوه افزایش خطر پریودنتیت. مردانی که گزارش شده است به صورت روزانه عصبانی هستند، در مقایسه با مردانی که به ندرت گزارش شده بود که عصبانی هستند، 43 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به پریودنتیت قرار دارند. مطالعات نشان داده اند برخی از شاخص های بیماری پریودنتال مانند از دست دادن دندان و خونریزی لثه با استرس کاری و فشارهای مالی مرتبط هستند.

چاقی

گزارش شده است که چاقی یک عامل خطر مهم برای ابتلا به بیماری پریودنتال است. چندین توضیح برای ارتباط بین چاقی و بیماری پریودنتال در افراد بزرگسال جوان ارائه شده اند. افراد جوان تر ممکن است الگوهای غذایی متفاوتی نسبت به شرکت کنندگان مسن تر در مطالعه داشته باشند. تحقیقات در مورد روندهای غذایی در نوجوانان در سنین 11 تا 18، کاهش قابل توجهی در مصرف میوه های خام و سبزیجات غیر از سیب زمینی، که منابع ویتامین C هستند، را نشان می دهد. علاوه بر این، نوجوانان مصرف کلسیم خود را کاهش داده و مصرف نوشیدنی های گاز درا و آبمیوه های غیر مرکبات را افزایش داده اند. این برای سلامت دهان و دندان ها بسیار مهم است زیرا دریافت اندک کلسیم و ویتامین C در رژیم غذایی، با بیماری پریودنتال مرتبط است. افرادی که کمتر از مقدار مجاز رژیم غذایی توصیه شده (RDA) کلسیم و ویتامین C مصرف می کنند، نرخ ابتلای آنها به بیماری پریودنتال اندکی بالاتر است.

عوامل خطر غیر قابل تغییر

پوکی استخوان

بسیاری از مطالعات انجام شده تا به امروز نشان می دهند که بین پوکی استخوان اسکلتی و تحلیل رفتن استخوان رابطه وجود دارد، تا جایی که پوکی استخوان بعد از یائسگی ممکن است منجر به استئوپنی دندانی شود که فک ها و بویژه فک پایین را درگیر می کند. پوکی استخوان به طور قابل توجهی با تحلیل رفتن شدید استخوان کرستال آلوئولار و شیوع موارد پریودنتیت در زنان یائسه مرتبط بود. مروری بر رابطه بین استئوپنی، تحلیل رفتن استخوان دهان و بیماری پریودنتال، به این نتیجه رسید که استئوپنی در نشان دادن بیماری پریودنتال نقش ایفا می کند. این بررسی نشان دهنده ارتباط مستقیم بین استئوپنی اسکلتی و فک پایین و تحلیل رفتن ارتفاع استخوان کرستال آلوئولار و از دست دادن دندان در زنان یائسه بود.

در تحقیق دیگر تأکید شد که تمایز بین استئوپنی (که به طور کلی تحت عنوان کاهش استخوان طبیعی مینرالیزه شده- معدنی شده- تعریف شده است)، پوکی استخوان بعد از یائسگی (بیماری که جمعیت مسن تر را بین سنین 50 تا 70 سال تحت تأثیر قرار می دهد)، پوکی استخوانی که جمعیت مسن تر را تحت تأثیر قرار می دهد و منجر به شکستگی های پروگزیمال فمور می شود، مهم است. پریودنتیت و استئوپنی ممکن است عوامل اتیولوژیک مشترکی داشته باشند که ممکن است مستقیماً هر دو فرآیند بیماری را تحت تأثیر قرار دهند یا تعدیل کنند.

اختلالات خونی

رشد بیش از حد هموراژیک لثه با یا بدون نکروز، یکی از تظاهرات اولیه شایع لوسمی حاد است. بیماران مبتلا به لوسمی مزمن ممکن است تغییرات پریودنتال مشابه اما کمتر شدیدی را تجربه کنند. شیمی درمانی یا درمان همراه با پیوند مغز استخوان نیز ممکن است روی سلامت لثه تأثیر منفی بگذارند.

بیماری لثه

بیماری لثه

پاسخ میزبان

پریودنتیت مزمن شامل فعل و انفعالات پیچیده بین عوامل میکروبی و میزبان های حساس است. اجزاء باکتریایی مانند لیپوپلی ساکاریدها lipopolysaccharides و سیتوکین ها cytokines  باعث فعال شدن ماکروفاژها macrophages  برای تولید سیتوکین هایی مانند اینترلوکین (IL)-1 و فاکتور نکروز تومور (TNF) می شوند. این سیتوکین ها باعث فعال شدن فیبروبلاست هایی می شوند که در بافت های پریودنتال به سمت متالوپروتئینازهای ماتریکس (MMP ها) (یک فعال کننده پلاسمینوژن plasminogen) قرار دارند، که می تواند پلاسمین plasmin را فعال کند. پلاسمین، به نوبه خود، می تواند برخی دیگر از انواع MMP های نهفته را فعال کند، در حالی که مهارکننده های بافتی متالوپروتئینازها (TIMP ها) می توانند MMP های فعال را غیرفعال کنند. در میان افراد مستعد، تظاهرات طولانی مدت و بیش از حد باکتریایی MMP ها باعث تخریب بیشتر کلاژن می شود، که جزء اصلی ماتریکس پریودنتال است.

MMp-8 و -9 از لکوسیت های پلی مورفونکلئر (PMN) آزاد می شوند و مسئول بخش قابل توجهی از تخریب ناشی از پاسخ میزبان هستند. MMP-13 نیز با تخریب ماتریکس کلاژنی استخوان پس از دمینرالیزه شدن استخوان توسط استئوکلاست ها، جذب استخوان را تسهیل می کند. در یک تحقیق دیگر، افزایش سطوح پلاسمایی MMP-8 و MMP-9 در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن گزارش شد و بر اهمیت درمان پریودنتال برای جلوگیری از افزایش سطوح MMP-8 و –9 که با بسیاری از بیماری های سیستمیک، بویژه اختلالات قلبی عروقی همراه است، تأکید شد. یک بررسی اخیر در مورد عوامل خطر قابل اصلاح به این نتیجه رسید که سیگار کشیدن و دریافت کالری زیاد با افزایش نشانگرهای سیستمیک التهاب ارتباط دارد و از طریق مکانیسم های مختلف بیولوژیکی می تواند تنظیم ژن را اصلاح کند.

تغییرات هورمونی زنان

نوسانات هورمونی در بیماران زن ممکن است وضعیت سلامت پریودنتال آنها را تغییر دهد. چنین تغییراتی ممکن است در طول دوران بلوغ، چرخه قاعدگی، بارداری یا یائسگی رخ دهند. تغییرات همچنین ممکن است با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی همراه باشند. قابل توجه ترین تغییرات پریودنتال در دوران بارداری اتفاق می افتند، زیرا بخش قابل توجهی از زنان باردار از التهاب لثه بارداری رنج می برند. زنان تحت درمان جایگزین هورمونی (HRT) و داروهای ضد بارداری خوراکی، افزایش التهاب لثه را تجربه می کنند. با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی، این افزایش التهاب لثه عمدتاً به مدت زمان استفاده مربوط می شود، زیرا پیشنهاد شده است که استفاده طولانی مدت از داروهای ضد بارداری خوراکی ممکن است روی پریودنشیوم تأثیر مخرب داشته باشند.

بارداری

محققان دریافتند که از دست رفتن چسبندگی پریودنتال به طور قابل توجهی در بین مادران نوزادان PLBW در مقایسه با مادران نوزادانی که در دوره طبیعی متولد می شوند بیشتر است.

به طور مشابه، چندین مطالعه دیگر نشان دهنده تأثیر نامطلوب بیماری پریودنتال بر روند بارداری بوده اند. توصیه شده است که بیماری پریودنتال ممکن است خطر تولد نوزادان نارس با وزن کم (PLBW) را افزایش دهد. تصور می شود که این نتیجه اثر واسطه های بیولوژیکی فرآیندهای التهابی مانند پروستاگلاندین E2 و TNF باشد. لیپوپلی ساکاریدlipopolysaccharide  محصول باکتریایی شایع نیز ممکن است نقش محرکی در تغییر نامطلوب دوره بارداری داشته باشد.

ویژگی های ریسک

سن

مطالعات متعدد نشان می دهند که شیوع و وخامت بیماری پریودنتال با افزایش سن افزایش می یابد. میانگین سالانه تحلیل رفتن استخوان در میان افرادی که در اوایل 70 سالگی هستند 28/0 میلی متر است، در مقایسه با افراد 25 ساله، که 07/0 ملی متر است. افزایش شدت بیماری پریودنتال و تحلیل رفتن استخوان با افزایش سن، احتمالاً به بازه زمانی مربوط است که در آن بافت های پریودنتال در معرض پلاک باکتریایی قرار گرفته اند، و در تصور می شود که سوابق دهانی فرد را به صورت یکجا منعکس می کند. مطالعات بیشتری که در برخی از کشورهای توسعه یافته انجام شده اند نشان دهنده تغییر الگوهای پیشرفت بیماری پریودنتال هستند.

این مطالعات نشان داده اند که تخریب پیشرفته پریودنتال و تحلیل استخوان به ندرت در افراد زیر 40 سال دیده می شود. یافته های مشابه حتی در افراد مسن نیز مشاهده شده اند. مطالعات در میان افراد مسن نشان داده اند که بیماری پریودنتال پیشرفته تنها بخش کوچکی از این گروه سنی را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال، در میان افراد مبتلا به بیماری پیشرفته، با افزایش سن، تجزیه بیشتری اتفاق می افتد.

جنسیت

مطالعات متعدد گزارش کردند که تخریب پریودنتال در بین مردان در مقایسه با جمعیت زنان بسیار بیشتر است. دلایل این تفاوت های جنسی مشخص نیستند، اما گمان می رود که مربوط به ناآگاهی از بهداشت دهان و دندان باشد که معمولاً در بین مردان مشاهده می شود. با این حال، رابطه مشاهده شده بین جنسیت و بیماری آشکار نیست و قوی و ثابت تلقی نمی شود. بنابراین، جنسیت ممکن است یک عامل جمعیت شناختی باشد، که ممکن است با تأثیر عوامل دیگر تداخل داشته باشد و باید برای بررسی بیماری کنترل شود.

وضعیت اجتماعی و اقتصادی (SES)

ارتباط احتمالی بین بیماری پریودنتال و وضعیت اجتماعی- اقتصادی در چندین مطالعه یافت شد. وضعیت لثه به وضوح با SES پایین مرتبط است، اما رابطه بین SES و پریودنتیت کمتر مستقیم است. می توان مطمئن بود که سلامت لثه در افراد با تحصیلات عالی و درآمد مطمئن تر بهتر است. SES یک عامل قابل تغییر است و می توان آن را در مدل های چند متغیره برای بیماری بررسی کرد.

تحصیلات و نژاد

بیماری پریودنتال با سطح تحصیلات رابطه متقابل دارد. هر چه سطح تحصیلات بالاتر باشد، بیماری های پریودنتال کمتر می شود. مطالعات متعددی که شامل جمعیت های نژادی مختلف هستند، تفاوت هایی را در ظهور بیماری پریودنتال پیدا کرده اند. یک بار دیگر، نژاد یک عامل قابل تغییر نیست، و برخی از اختلافات در ظاهر بیماری ممکن است با تفاوت در سایر عوامل خطر بین جمعیت ها قابل توضیح باشد.

ملاحظات ژنتیکی

مطالعات، عوامل خطر ژنتیکی همراه با پریودنتیت را نشان می دهند. ژنوتیپ کامپوزیت IL-1 به طور قابل توجهی با شدت پریودنتیت افراد بزرگسال ارتباط دارد. همچنین تأیید می شود که هم ژنوتیپ IL-1 و هم سابقه سیگار کشیدن عوامل خطر عینی برای بیماری پریودنتال را در یک محیط مطب خصوصی فراهم می کنند. در حال حاضر دو شکل عمده پریودنتیت مزمن و پریودنتیت تهاجمی وجود دارند. خطر پریودنتیت به طور مساوی بین جمعیت تقسیم نمی شود. واضح است که پریودنتیت به شدت یک گروه پرخطر را تحت تأثیر قرار می دهد که حدود 10 تا 15 درصد از جمعیت را تشکیل می دهند، که در آنها بیماری به سرعت از ژنژیویت مزمن به پریودنتیت مخرب پیشرفت می کند. این خطر افتراقی برای پریودنتیت با عناصر ارثی مستعد بودن سازگار است، اما شواهد مستقیم برای نقش ژنتیکی متفاوت در پریودنتیت از چندین منبع می آید.

بسیاری از مقالات، تجمع خانوادگی بیماری های پریودنتال را گزارش می دهند، اما به دلیل اصطلاحات مختلف، سیستم های طبقه بندی، و فقدان روش های استاندارد معاینه بالینی، مقایسه مستقیم گزارش ها دشوار است. گرچه بیماری پریودنتال در طول بازه زمانی این تحقیقات بارها تغییر کرده است، اکثر گزارش های خانوادگی برای پریودنتیت، به اشکال شروع زودرس مربوط می شوند که اکنون پریودنتیت تهاجمی نامیده می شود. گزارش های مربوط به ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت کمتر هستند، گرچه مطالعات آلمانی در مورد ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت از اوایل قرن بیستم بررسی شده است. این تجمع در خانواده ها به شدت نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. باید در نظر داشت که الگوهای خانوادگی ممکن است منعکس کننده قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی شایع در این خانواده ها باشد.

بنابراین، در نظر گرفتن عوامل خطر محیطی و رفتاری مشترک در هر خانواده مهم است. اینها شامل تحصیلات، گروه بندی اجتماعی- اقتصادی، بهداشت دهان، انتقال احتمالی باکتری ها، بروز بیماری های مزمن مانند دیابت، و ویژگی های محیطی مانند سیگار کشیدن غیرفعال و بهداشت هستند. برخی از این عوامل مانند سبک زندگی، رفتار و تحصیلات ممکن است تحت کنترل ژنتیکی باشند و بر استانداردهای بهداشت دهان و دندان تأثیر بگذارند. تعاملات پیچیده بین ژن ها و محیط نیز باید در ارزیابی خطر خانوادگی بیماری های پریودنتال در نظر گرفته شوند.

در پریودنتیت مزمن، فنوتیپ یا ویژگی های بیماری تا دهه سوم زندگی به طور قابل توجهی ظاهر نمی شود، در حالی که، در اشکال تهاجمی بیماری پریودنتال، تظاهرات می توانند در دهه های اول، دوم، سوم و چهارم رخ دهند. این تنوع در ظاهر شدن علائم قابل توجه بیماری، تشخیص را دشوار می کند، نه تنها در اعلام اینکه آیا بیمار از این بیماری رنج می برد، بلکه در تشخیص بیمارانی که از بیماری رنج نمی برند و تمایز بین بزرگسالان و اشکال تهاجمی پریودنتیت. مشکلات همراه با تمایز بالینی بیماری پریودنتال در ژنتیک پزشکی غیرمعمول نیست، زیرا مشکلات مشابه در مطالعه سایر صفات ارثی با شروع تأخیری بوجود می آیند.

پروتئین واکنشی C

اهمیت نقش کلسترول در پیش بینی خطر حمله قلبی در افراد به ظاهر سالم، مدت هاست که شناخته شده است. اما نیمی از حملات قلبی در میان افرادی رخ می دهد که کلسترول بالایی ندارند. همچنین، عوامل خطر کلاسیک CVD نمی توانند تمام تغییرات در بروز موارد CVD را توضیح دهند. در نتیجه علاقه فزاینده ای به شناسایی نشانگرهای اضافی خطر کرونری وجود دارد. یک گزینه احتمالی، پروتئین واکنشی C (CRP) است، گرچه این پروتئین بخشی از پاسخ طبیعی بدن به عفونت و التهاب است. برخی از مطالعات اخیر، سطوح بالای CRP را در میان مبتلایان به پریودنتیت گزارش کرده اند. در مطالعه ای دیگر، سطوح قابل توجه بالاتری از CRP در میان افراد بزرگسال مبتلا به پریودنتیت، بویژه در میان افرادی که مکان های فعال تری داشتند، گزارش شدند. شرکت کنندگان در مطالعه همچنین ارتباط مثبتی بین سطوح بالای CRP (بیشتر از 3میلی گرم در لیتر) و وخامت پریودنتیت گزارش کردند.

پریودنتیت یک واکنش التهابی بافت های نگهدارنده دندان مانند رباط پریودنتال، سمنتوم و استخوان آلوئولار به باکتری های بی هوازی گرم منفی است. واسطه های التهابی میزبان محلی، در پاسخ به اندوتوکسین های باکتریایی، فعال می شوند که به نوبه خود پاسخ التهابی موضعی را آغاز می کنند و در نهایت منجر به پاسخ آنتی بادی سرم به باکتری می شوند. عفونت های باکتریایی اغلب ممکن است یک محرک قوی برای یک پاسخ فاز حاد سیستمیک ایجاد کنند که ممکن است منجر به افزایش تولید پروتئین های فاز حاد مانند CRP، ماکروگلوبولین macroglobulin و آمیلوئید سرم serum amyloid شود.

در یک مطالعه اخیر، مشخص شد که غلظت hs-CRP و IL-6 در سرم بیماران مبتلا به پریودنتیت به طور قابل توجهی بالاتر بود و درمان پریودنتال باعث کاهش سطوح سرمی hs-CRP و IL-6 شد. افزایش سطوح CRP در بین مبتلایان به پریودنتیت نشان می دهد که پریودنتیت همچنین ممکن است اثرات سیستمیک با واسطه سیتوکین داشته باشد که به نوبه خود ممکن است در آتروژنز دخیل باشد. این ممکن است به نوبه خود به توضیح شرایطی کمک کند که در آن عفونت های دندانی ممکن است پاسخ التهابی سیستمیک را تحریک کنند و در نتیجه، افراد «به ظاهر سالم» را در معرض خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی قرار دهد.

بسیاری از آثار موجود در تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند، تجمع خانوادگی بیماری های پریودنتال را گزارش می دهند، اما به دلیل اصطلاحات مختلف، سیستم های طبقه بندی و فقدان روش های استاندارد معاینه بالینی، مقایسه مستقیم گزارش ها دشوار است. گزارش های مربوط به ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت کمتر است، گرچه مطالعات در مورد ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت از اوایل قرن بیستم توسط محققان بررسی شده است. این تجمع در خانواده ها به شدت نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. باید در نظر داشت که الگوهای خانوادگی ممکن است منعکس کننده قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی رایج در این خانواده ها باشد.

نتیجه گیری

درک عوامل اتیولوژیک و بیماری زای بیماری پریودنتال برای شناخت و درک عوامل خطر مرتبط مهم است. از آنجا که بیماری پریودنتال چند عاملی است، مدیریت مؤثر بیماری مستلزم درک روشنی از همه عوامل خطر مرتبط است.

نمونه های درمانی ایمپلنت فوری



بارداری دوره ای است که باید از آن لذت برد، زمانی که شاهد شکوفه ی وجود خود خواهید بود و در بهترین حالت خود به سر می برید. اما، در دوران بارداری بدن شما دچار تغییرات فیزیولوژیک بسیاری می شود و تحت فشار زیادی قرار می گیرد در نتیجه فعالیت ها و فرایندهای بسیاری هستند که باید طی این دوره پرهیز شوند. شاید مشاهده کرده باشید که بارداری موجب بروز مشکلات دندانی دور از انتظاری شده باشد و حتی یکی از دندان های خود را از دست داده باشید. ممکن است بخواهید بدون تعلل، هر چه زودتر فاصله ی بین دندان ها را پر کنید و زیبایی لبخند خود را بازگردانید. یکی از سوألاتی که همواره برای زنان بارداری که مشکلات دندانی دارند مطرح است در زمینه کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری و خطرات احتمالی آن است.

اگر بخواهیم به صورت کوتاه پاسخ دهیم باید بگوییم، پس از پایان سه ماهه ی اول می توان ایمپلنت دندانی دریافت کرد. نگرانی شما کاملاً قابل درک است. با این حال، اکثر دندانپزشک ها و متخصص های جراحی لثه و کاشت ایمپلنت توصیه می کنند تا زمانی که وضعیتی اورژانسی پیش نیامده باشد، تا پایان دوره ی بارداری صبر کنید.

علل به تأخیر انداختن کاشت ایمپلنت دندانی تا پایان بارداری

این توصیه ی متخصصان به چند علت است. از جمله:

1.     بالا رفتن احتمال خطر و مشکلات پس از جراحی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

بارداری هیچ تناقضی با کاشت ایمپلنت های دندانی ندارد اما به هر حال کاشت ایمپلنت نوعی فرایند جراحی است و بهتر است جنین خود را در معرض هیچ خطری قرار ندهید، مگر آنکه شرایط اضطراری پزشکی وجود داشته باشد. ایمپلنت دندانی نوعی پست تیانیومی ظریف است که از طریق جراحی درون استخوان فک قرار داده می شود تا دندان های مصنوعی را در جای خود نگه دارد. بهبود استخوان فک و جوش خوردن ایمپلنت با آن، تا وقتی که دندان مصنوعی روی آن قرار داده شود، زمان می برد. هر نوع جراحی طی دوران بارداری با مشکلات بسیاری همراه است و اگر انتخاب دیگری وجود دارد بهتر است از انجام آن خودداری کنید.

2.     بهتر است از قرار گرفتن در معرض اشعه ی ایکس خودداری کنید.

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

پیش از جراحی کاشت ایمپلنت دندانی لازم است با اشعه ی ایکس از استخوان فک تصویر رادیوگرافی تهیه شود تا محل دقیق ایمپلنت مشخص شود. گرچه اشعه ی ایکس دندانپزشکی برای زنان باردار طی سه ماهه ی اول و سوم بارداری کاملاً بی خطر است، قرار گرفتن جنین در معرض مقادیر اندک اشعه ی مورد استفاده در رادیولوژی نیز می تواند خطرناک باشد. درست است که اشعه ی ایکس تشخیصی دندانپزشکی تنها روی منطقه ی دهان متمرکز می شود، اما بسیاری افراد ترجیح می دهند حین دوران بارداری از هر گونه اشعه ی ایکس کاملاً به دور باشند تا جنین آنها در معرض هیچ خطری قرار نگیرد.

3.     پرهیز از داروهای بیهوشی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه مطالعات حاکی از آن است که درمان های دندانپزشکی که تحت بی حسی موضعی انجام می شوند طی دوران بارداری هیچ خطری ندارند، اما توصیه می شود طی این نه ماه از هر گونه داروهای آرام بخش یا بیهوشی عمومی پرهیز کنید. داروهای بیهوشی داروهای قوی هستند که ممکن است به جنین آسیب برسانند.

4.     کاهش استرس

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

سطح بالای استرس و اضطراب در مادر بارداری که انتظار تولد فرزند خود را می کشد می تواند روی رشد جنین تأثیر منفی داشته باشد. یک جراحی انتخابی طی دوره ای که به خودی خود استرس آور هست احتمالاً می تواند موجب افزایش اضطراب شود. در این دوره، هورمون ها می توانند موجب تغییرات خلق و خو و افسردگی شوند که تحت کنترل شما نیست. آرام باشید و روی جنین خود تمرکز کنید. به نگرانی های خود اضافه نکنید. بعد از زایمان به اندازه ی کافی زمان، و آنقدر آمادگی دارید که برای کاشت ایمپلنت دندانی تحت جراحی قرار بگیرید.

5.     بهتر است ایمپلنت های دندانی پس از تولد فرزندتان کاشته شوند.

پس از تولد نوزاد، به محضی که آمادگی کامل داشتید می توانید برای کاشت ایمپلنت به دندانپزشک مراجعه کنید. اگر شاد و سالم هستید، هیچ دلیلی برای تعلل وجود ندارد. در صورتی که بچه از شیر شما تغذیه می کند، دندانپزشک بهترین راهکار را به شما توصیه خواهد کرد. پس از جراحی و دوره ی نقاهت، دندان مصنوعی شما با استفاده از فن آوری مدرن و به دست متخصصان مجرب ساخته خواهد شد. رنگ، شکل، اندازه و نیز عملکرد دندان های جدید شما جایگزین بسیار مناسبی برای دندان طبیعی شما خواهد بود که خیلی زود اعتماد به نفس شما را باز خواهد گرداند. با نخستین لبخند کودکتان شما نیز با خیال راحت لبخند خواهید زد.

پیشگیری از نیاز به کاشت ایمپلنت در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه تا پایان دوران بارداری بهتر است برای جراحی کاشت ایمپلنت دندانی دست نگه دارید، اما به خاطر جنین خود هنوز ملزم هستید سلامت دهان و دندان های خود را حفظ کنید. در زیر به بیان نکاتی برای حفظ بهداشت دهان طی این دوره می پردازیم:

  • بهداشت دهان و دندان خود را به خوبی رعایت کنید تا از زخم شدن و ورم لثه ها، یکی از عوارض جانبی بارداری، پیشگیری کنید. اگر بیش از 6 ماه است که به دندانپزشک مراجعه نکرده اید، برای چکاپ و پاکسازی تخصصی دندان ها به دندانپزشک مراجعه کنید.
  • دو مرتبه در طول روز مسواک بزنید، حتماً هر روز نخ دندان بکشید و هر شب دهان خود را با دهانشویه ی فلورایده ی فاقد الکل شستشو دهید.
  • اگر تهوع صبحگاهی دارید، دهان خود را با محلول یک قاشق چایخوری جوش شیرین و یک لیوان آب شستشو دهید تا مانع عفونت دندان توسط اسید معده شوید.
  • رژیم غذایی متعادل و سالم با حداقل میزان قند و شکر داشته باشید.

جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان چیست؟

افزایش طول تاج دندان یکی از فرایندهای جراحی معمول است که طی آن، جراح لثه مقداری از بافت لثه یا استخوان، یا هر دو بر می دارد تا حجم بیشتری از دندان قابل مشاهده باشد. گاهی اوقات این جراحی زمانی که دندان ها نیاز به رسیدگی داشته باشند انجام می شود، اما در بیشتر مواقع در بالای لثه میزان کافی از دندان بدون پوشش لثه وجود ندارد تا بتواند پر شدگی دندان یا روکش آن را حمایت کند.

این اتفاق بیشتر زمانی رخ می دهد که دندان در خط لثه شکسته می شود یا وقتی که روکش دندان یا پر شدگی دندان از روی یا داخل دندان خارج شوند و زیر آنها پوسیدگی وجود داشته باشد. برای پر کردن مجدد دندان یا قرار دادن روکش جدید روی آن، ممکن است دندانپزشک نیاز داشته باشد اندازه ی بخشی از دندان که لثه روی آن قرار ندارد بیشتر باشد. این کار با برداشتن قسمتی از بافت لثه یا استخوان انجام می شود.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

برخی افراد اطراف دندان های جلوی فک بالای خود بافت لثه ی زیادی دارند، که دندانپزشک ها آن را تحت عنوان “لبخند لثه ای” می شناسند و معتقدند باعث کاهش زیبایی لبخند فرد می شود که با جراحی افزایش طول تاج دندان قابل اصلاح است.

قبلا راجع به جزئیات این جراحی توضیحاتی ارائه نمودیم اما در این مطلب قصد داریم به مراقبت های لازم پس از آن بپردازیم.

مراقبت های لازم پس از جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان

عوارض جانبی و مشکلات پس از جراحی لثه در افراد مختلف متفاوت است، بنابراین ممکن است همه ی این دستورالعمل ها برای همه ی افراد صدق نکنند.

ناراحتی و مصرف داروها

برای شما داروی بی حسی موضعی تزریق شده است بنابراین کاملا طبیعی است که چندین ساعت پس از جراحی، اطراف فک شما بی حس باشد. برای به حداقل رساندن درد و ناراحتی، بهتر است مصرف داروهای مسکن را پیش از اتمام اثر داروی بی حسی، تقریبا یک ساعت پس از جراحی، شروع کنید. اگر درد شما به اندازه ی کافی کاهش نیافت، مسکن هایی مانند تیلنول Tylenol (استامینوفن)، ادویل Advil (ایبوپروفن) یا آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف کنید. مصرف داروهای مسکن در کنار رژیم حاوی غذاهای نرم و آبکی می تواند هر گونه عوارض جانبی مانند تهوع یا ناراحتی های معده را کاهش دهد. تا زمانی که نیاز است، طبق دستور پزشک مصرف داروهای مسکن خود را ادامه دهید. آنتی بیوتیک هایی که پزشک برای شما تجویز کرده است را طبق دستور تا انتها مصرف کنید.

خونریزی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

پس از جراحی افزایش طول تاج دندان، مقداری خونریزی کاملا طبیعی است. ممکن است جراح یک تکه گاز استریل روی منطقه ی جراحی قرار داده باشد. برای حفظ فشار روی محل جراحی به مدت 20 دقیقه دندان های خود را محکم روی گاز قرار دهید؛ در صورت نیاز گاز استریل را تعویض کنید. ممکن است به مدت 24 ساعت در بزاق خود خون ببینید. برای پیشگیری از مشکلات احتمالی خونریزی، طی 48 ساعت نخست پس از جراحی از شستشوی شدید و پر فشار دهان یا استفاده از نی بپرهیزید. خونریزی شدید نخواهد بود. در صورتی که خونریزی ادامه داشت، به مدت 20 -30 دقیقه، روی محل جراحی یک چای کیسه ای مرطوب (که ابتدا درون آب داغ قرار گرفته، آب آن گرفته شده و درون گاز استریل پیچانده شده است) قرار دهید و دندان های خود را روی آن فشار دهید. اگر خونریزی همچنان ادامه داشت، با جراح لثه ی خود تماس بگیرید.

تورم و کبودی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

تورم یکی از نشانه های طبیعی بهبودی است که معمولا ظرف مدت 48 ساعت به اوج خود می رسد. برای کاهش تورم، باید روی صورت نزدیک منطقه ی جراحی کیسه ی یخ قرار گیرد. طی 24 ساعت نخست پس از جراحی باید کیسه ی یخ 20 دقیقه روی صورت قرار گیرد و 20 دقیقه برداشته شود. پس از 24 ساعت، بهتر است به جای کیسه ی یخ از گرمای مرطوب یا کمپرس آب گرم استفاده کنید تا زمانی که ورم از بین برود. خشکی و سفتی عضلات فک می تواند باعث دشواری باز و بسته کردن دهان شود؛ این مشکل می تواند تا 10 روز پس از جراحی ادامه داشته باشد، تا جایی که می توانید روی مفاصل فک، کمپرس آب گرم قرار دهید. در صورت نیاز، برای کاهش درد می توان هر 6 – 8 ساعت، موترین Motrin (ایبوپروفن) و آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف نمود که از داروهای ضد التهاب هستند. علاوه بر این ممکن است اطراف محل جراحی کبود شود که ممکن است 4 – 7 روز ادامه داشته باشد.

پانسمان محل جراحی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

ممکن است روی محل جراحی پانسمان قرار داده شود تا از آن محافظت کند. این نوع پانسمان یک ماده ی صورتی رنگ و بتونه مانند شبیه حباب آدامس است که اطراف دندان جراحی شده قرار داده شده است. این پانسمان باید تا اولین مراجعه پس از جراحی در جای خود باقی بماند. مهم است که تا پایان بهبودی محل جراحی، پانسمان روی آن باقی بماند، بنابراین در صورت خارج شدن آن به جراح خود مراجعه کنید تا آن را تعویض نماید.

رژیم غذایی

برای بهبودی کامل نیاز است که از تغذیه ی کافی برخوردار باشید. توصیه می شود در روز نخست پس از جراحی به خوردن غذاهای نرم مانند سوپ، پاستا، ماست، پودینگ، ماهی، تخم مرغ و پوره ی سیب زمینی اکتفا کنید. مقادیر زیادی آب و مایعات دیگر بنوشید. طی یک روز نخست پس از جراحی از خوردن غذاهای جامد و سفت و نیز مایعات داغ بپرهیزید. طی چند روز بعد از آن به تدریج می توانید غذاهای جامد بخورید. به محضی که احساس راحتی داشتید به رژیم غذایی سابق خود برگردید. از خوردن غذاها یا میوه های هسته، مغز یا دانه دار مانند توت فرنگی، تمشک، یا نان چاودار بپرهیزید. ذرت بو داده، نان فرانسوی و دیگر نان های سفت نیز نباید استفاده شوند.

از مصرف انواع دخانیات بپرهیزید.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

کشیدن سیگار یا مصرف دیگر مواد دخانی می تواند فرایند بهبود را به تعویق بیاندازد یا موجب ناراحتی و مشکلات بیشتر شود.

بهداشت دهان و دندان

نخستین روز پس از جراحی می توانید تنها سطح جونده ی دندان های منطقه ی جراحی را به آرامی مسواک بزنید. مسواک را از پانسمان و منطقه ی لثه دور نگه دارید. از کشیدن نخ دندان یا استفاده از پروکسی براش (نوعی مسواک بین دندانی)، مسواک برقی، یا واتر پیک (واتر جت) در منطقه ی جراحی خودداری کنید. اگر جراح پس از اتمام جراحی برای شما کلرهگزیدین (Peridex) تجویز کرد، تا اولین مراجعه پس از جراحی روزی دو مرتبه دهان خود را با آن شستشو دهید. شستشوی دهان با محلول آب گرم و نمک، 2 – 3 مرتبه در روز نیز توصیه می شود. دیگر مناطق دهان را مانند قبل نخ دندان بکشید و مسواک بزنید. تمیز نگه داشتن دهان پس از جراحی ضروری است.

ممکن است در وب سایت های دیگر مطالب بسیاری در رابطه با فواید کاشت ایمپلنت دندانی خوانده باشید. به طور کلی، کاملا موافق هستیم که ایمپلنت های دندانی اغلب گزینه های درمانی هستند که می توانند به علل زیر، جایگزین دندان از دست رفته شوند که در واقع فواید آنها محسوب می شوند:
• ایمپلنت دندانی مانع تحلیل و از دست رفتن استخوان منطقه ی پیرامون دندان از دست رفته می شود.
• ایمپلنت های دندانی دندان های هر دو سمت شکاف به جا مانده از افتادن دندان را حمایت می کنند و مانع لغزیدن این دندان ها به سمت فضای خالی می شوند.
• ایمپلنت ها دندان مخالف فضای خالی را حمایت می کنند و مانع حرکت آن رو به پایین می شوند.
• در صورتی که طول زمانی که ایمپلنت های دندانی در دهان باقی می مانند را مد نظر قرار دهیم متوجه می شویم که این درمان مقرون به صرفه ترین درمان ممکن است.
با این حال، همه ی این اطلاعات غالبا در اینترنت پیدا می شوند. بنابراین مناسب دیدیم که اندکی هم به مشکلات همراه با آنها اشاره کنیم.

مشکلات کاشت ایمپلنت های دندانی

1. فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی نوعی جراحی است که به دوره ی بهبود نیاز دارد.
2. ممکن است این نوع درمان گران تر از دیگر گزینه های درمان باشد.
3. شکست مکانیکی ایمپلنت دندانی.
4. شکست روکش دندان.

فرایند جراحی برای ایمپلنت ها

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون استخوان فک، به احتمال زیاد روی آن بخیه زده می شود، بنابراین نیاز به مراقبت زیادی خواهد داشت. یکی از مراقبت هایی که بر اساس تجربه کمک زیادی به بهبودی سریع تر محل جراحی می کند، خوردن غذاهای نرم و در عین حال مقوی است. علاوه بر آن، سعی کنید درست پس از جایگذاری ایمپلنت، محل آن را به خوبی هیدراته نگه دارید، به این معنا که با حفظ رطوبت آن، از خشکی محل جراحی جلوگیری کنید. خبر خوب اینکه، دهان به صورت خود به خود و به سرعت فرایند بهبودی را آغاز می کند. بنابراین، پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون دهان، خیلی زود به شرایط طبیعی باز خواهید گشت.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

در برخی موارد، ممکن است در فک استخوان کافی وجود نداشته باشد تا ایمپلنت را حمایت کند. این کمبود ممکن است پیوند یا تقویت استخوان را ضروری کند. این فرایند ممکن است تهاجمی تر باشد و دوره ی بهبودی آن طولانی تر شود.

گران تر بودن از سایر گزینه های درمان

شاید به زبان ساده حقیقت داشته باشد، زیرا این هزینه شامل فرایند جراحی و اجزاء ایمپلنت و ساخت روکش نهایی آن است. با این حال، اگر این هزینه را به طول عمر ایمپلنت درون دهان، فرضاً 20 سال، تقسیم کنیم متوجه می شویم این هزینه برای هر روز بسیار ناچیز است.
بسیاری از مراکز سود بسیار اندکی بابت کاشت ایمپلنت دریافت می کنند. اگر حتی به خرید یک اتومبیل فکر کنید، با احتساب اینکه در طول شبانه روز به طور 24 ساعته از آن استفاده نمی شود و دائما به تعمیر و سرویس نیاز دارد، عمر مفید آن در مقایسه با ایمپلنت که به صورت تمام وقت، حتی حین خواب در حال انجام وظیفه است، بسیار کمتر است. بنابراین ارزش دارد که برای داشتن لبخندی زیبا به اندازه ی یک عمر، سرمایه گذاری کنید.

شکست مکانیکی اجزاء ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

 

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

به طور کلی، ایمپلنت از اجزاء زیر ساخته شده است:
1. خود ایمپلنت که به روش جراحی درون استخوان قرار می گیرد.
2. بخشی که به آن متصل می شود.
3. پیچی که اباتمنت را به ایمپلنت متصل می کند.
4. روکش دائمی که روی اباتمنت ثابت می شود.

این اجزاء ضروری هستند تا قادر باشند به طور کامل ایمپلنت را با وضعیت بالینی فرد قابل تطبیق دهند، اما متاسفانه هر یک از این اجزاء ممکن است دچار مشکل شوند. با این حال، در واقعیت نرخ موفقیت این فرایند 90 درصد است.

شکست روکش ایمپلنت دندانی

احتمال شکست روکشی که روی ایمپلنت قرار می گیرد بیشتر از شکست روکشی است که روی دندان طبیعی قرار می گیرد. دندان های طبیعی بواسطه ی الیاف لیگامان پریودنتال دارای انعطاف و نرمی هستند که ایمپلنت دندانی فاقد آن است، به این معنا که به جای جذب فشار ناشی از جویدن، این فشار مستقیما به روکش های دندان وارد می شود.

عوارض جانبی ایمپلنت های دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

عفونت اطراف ایمپلنت:

بر خلاف دندان های طبیعی، ایمپلنت ها دچار پوسیدگی نخواهند شد. با این حال، درست به همان شکلی که روی دندان ها پلاک تشکیل می شود، در صورتی که روکش ایمپلنت به طور مرتب تمیز نشود، مستعد تشکیل پلاک است که موجب تحریک لثه خواهد شد. این تحریک منجر به التهابی می شود که پس از آن می تواند به عفونت لثه و یا استخوان ختم شود. این مشکل تحت عنوان پری ایمپلنتیت شناخته می شود.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

اگر این التهاب در مراحل اولیه تشخیص داده شده و تحت درمان قرار گیرد، منجر به از دست رفتن ایمپلنت دندان نخواهد شد. با این وجود، اگر عفونت پیشرفت کند، ممکن است نیاز باشد ایمپلنت از درون استخوان خارج شود. به همین دلیل است که باید پس از جراحی ایمپلنت به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید بهداشت دهان شما به اندازه ای هست که از بروز این مشکل پیشگیری شود.
افراد مبتلا به دیابت و کسانی که سیگار می کشند بیشتر از سایرین در معرض خطر پری ایمپلنتیت هستند.

علائم و نشانه های مشکل ایمپلنت دندانی

علائم و نشانه های کلی مشکلات ایمپلنت های دندانی عبارتند از درد، التهاب و حساسیت، تورم و یا قرمزی لثه ی اطراف منطقه ی ایمپلنت دندانی. در موارد حاد ممکن است بیمار شاهد لق شدن ایمپلنت نیز باشد.
علیرغم این مشکلات، کاشت ایمپلنت های دندانی توصیه می شوند.
پیش از آغاز درمان، تمامی گزینه های درمان به بیمار معرفی می شوند، از جمله دنچرها و بریج ها. با توجه به معایب و مزایای هر یک، کاشت ایمپلنت بهترین گزینه ی موجود است، که اگر توسط متخصصی مجرب انجام شود 100 درصد موفقیت آمیز خواهد بود.

ایمپلنت دندانی چیست؟

ایمپلنت‌های دندانی ابزارهای مکانیکی هستند که برای جایگزینی هر یک از دندان‌های از دست رفته طراحی شده‌اند. ایمپلنت‌ها به عنوان ریشه‌های مصنوعی دندان عمل می‌کنند که روی سر هر یک از آنها دندان مصنوعی (روکش دندان، بریج، یا دنچر ) قرار می‌گیرد.

انواع ایمپلنتهای دندانی

ایمپلنت‌های دندانی داخل استخوانی شبیه ریشه‌ی دندان Endosseous root-form

این نوع ایمپلنت از رایج‌ترین ایمپلنت‌های دندانی هستند. Endosseous یا داخل استخوانی به این حقیقت اشاره دارد که ایمپلنت درون استخوان قرار می‌گیرد. root form یا شبیه ریشه‌ی دندان نیز حاکی از آن است که شکل ایمپلنت چیزی مشابه ریشه‍ی دندان‌های طبیعی تک ریشه است.

ایمپلنت‌های دندانی با قابلیت جوش خوردن با استخوان Osseointegrated

اصطلاح Osseointegrated به این حقیقت اشاره دارد که ارتباط مستقیمی بین سطح ایمپلنتها و بافت زنده‌ی استخوان وجود دارد. عملا تمامی ایمپلنت‌های داخل استخوانی شبیه ریشه‌ی دندان قابلیت جوش خوردن با استخوان را دارند.

اجزاء تشکیل دهنده‌ی ایمپلنت

اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

1.     فیکسچر Fixture

فیکسچر به بخشی از ایمپلنتها گفته می‌شود که درون استخوان فک قرار می‌گیرد و با آن جوش می‌خورد. در واقع زیر خط لثه قرار می‌گیرد و از نظر عملی معادل ریشه‌ی مصنوعی دندان محسوب می‌شود.

الف) ساختار فیکسچر

فیکسچرهای ایمپلنت‌هایی که قابلیت جوش خوردن با استخوان را دارند از جنس فلز تیتانیوم هستند. این فلز ممکن است خالص (بیش از 5/99 % فلز خالص) یا از جنس آلیاژ (ترکیب تیتانیوم و آلومینیوم و وندیوم، تا استحکام آن افزایش یابد و در برابر شکست مقاوم شود) باشد.

فیکسچر ممکن است سوراخ دار یا توپر، استوانه‌ای یا پیچ مانند باشد.

ب) سطوح خاص فیکسچر

سطح فلزی بخش فیکسچر ایمپلنتها ممکن است صاف و صیقلی باشد یا اینکه برخی تولیدکنندگان این سطح را به صورت زبر، ماشینی یا ناهموار و دارای بافت تولید می‌کنند تا در سطح میکروسکوپی زبر باشد.

این کار موجب می‌شود کل سطح خارجی فیکسچر افزایش یابد، در نتیجه میزان پیوند استخوان با ایمپلنتها افزایش می‌یابد.

ج) روکش‌های خاص فیکسچر

اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

 

گاهی اوقات سطح فیکسچر پوشیده از مواد خاصی است که قابلیت تولید استخوان را دارند، از جمله هیدروکسی آپاتیت. برخی تولیدکنندگان احساس می‌کنند که این به تسریع روند پیوند (جوش خوردن) فیکسچر با استخوان کمک می‌کند.

2.     پیچ هیلینگ/ روکش

این قطعه در یک جراحی دو مرحله‌ای در جای خود قرار می‌گیرد؛ این پیچ حفره‌ی اباتمنت را پوشش می‌دهد و توسط بافت / مخاط لثه پوشانده می‌شود و درون ایمپلنت دندانی قرار می‌گیرد.

3.     اباتمنت

بخش اباتمنت ایمپلنت دندانی، بخشی است که در بالای خط لثه قرار می‌گیرد. این بخش سایر اجزاء دندان (روکش، بریج و دنچر) که روی آن قرار می‌گیرند را حمایت می‌کند و امنیت لازم را برای آنها فراهم می‌آورد. این قطعه در یک جراحی یک مرحله‌ای یا پس از برداشتن پوشش ایمپلنت روی آن قرار می‌گیرد. اغلب این بخش به لثه / بافت لثه‌ای می‌چسبد و می‌تواند اندازه و رنگ‌های مختلفی داشته باشد.

عموما تا پس از پایان روند جوش خوردن ایمپلنت با دندان، اباتمنت به فیکسچر دندان افزوده نمی‌شود (روی آن پیچ نمی‌شود).

اباتمنت در انواع مختلف وجود دارند: موقت؛ پیش ساخته (صاف، زاویه دار)؛ دست ساز (زیرکونیا، تیتانیوم، سایر فلزها)؛ و اباتمنت‌هایی که برای اتصال به اوردنچر استفاده می‌شوند.

پس از برداشتن اباتمنت، متخصص کاشت ایمپلنت از سطح بافت لثه قالبی تهیه می‌نماید. بسته به شرایط بالینی بیمار، از انواع قالب‌ها در اندازه‌های مختلف و در انواع متفاوت تری باز (open-tray) و تری بسته (closed-tray) استفاده می‌شود.

4.     پیچ اباتمنت

این قطعه کمک می‌کند اباتمنت به فیکسچر ایمپلنت متصل باقی بماند؛ اکثر اوردنچرها دارای پیچی هستند که به خود آنها متصل است.

5.     پروتز دندانی

پروتز دندانی به دندان مصنوعی (روکش، بریج، دنچر) گفته می‌شود که ایمپلنت آن را حمایت می‌کند و نگه می‌دارد.

بسته به طرح آن، ممکن است با چسب یا با پیچ شدن (مانند روکش یا بریج) در جای خود قرار گیرد یا اینکه مانند گیره با صدای کلیک در جای خود فرو رود (مانند دنچر).

چه کسانی بهترین گزینه‌ها برای ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

به محضی که دندانپزشک تصمیم بگیرد که ایمپنت بهترین گزینه‌ی درمان برای شخص است، باید ویژگی‌های فرد مورد بررسی قرار گیرند که آیا شرایط لازم برای دریافت ایمپلنت را دارد.

عواملی که باید مورد بررسی قرار گیرند عبارتند از:

  1. سلامت عمومی بیمار و شرایط پزشکی که ممکن است کاشت ایمپلنت را با مشکل مواجه سازد.

حمله‌ی قلبی یا مغزی که اخیرا رخ داده است، جراحی دریچه‌ی مصنوعی قلب، کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن، مشکلاتی از قبیل خونریزی یا انعقاد خون، درمان فعال غدد بد خیم، سوء مصرف مواد مخدر و بیماری‌های ذهنی.

داروهایی که بیمار استفاده می‌کند، مخصوصا داروهای درمان سرطان که مانع انعقاد خون می‌شوند، می‌توانند روی نتایج جراحی ایمپلنت تاثیر سوء داشته باشند.

  1. عادات بیمار که ممکن است در روند درمان کاشت ایمپلنت اختلال ایجاد کنند.
اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

 

کاشت ایمپلنتهای دندانی در افراد سیگاری در دراز مدت کمتر با موفقیت مواجه می‌شود. به نظر، کشیدن سیگار موجب کاهش تراکم و کیفیت استخوان می‌شود و روند بهبود زخم را با مشکل مواجه می‌سازد. البته به این معنا نیست که افراد سیگاری به هیچ عنوان نباید تحت درمان کاشت ایمپلنت قرار گیرند بلکه باید به این نکته توجه کنند، در صورتی که این عادت خود را ترک نکنند احتمال شکست درمان ایمپلنت آنها افزایش خواهد یافت.

دندان قروچه یا فشردن دندان‌ها روی یکدیگر یکی دیگر از عاداتی است موفقیت درمان کاشت ایمپلنتها را به خطر خواهد انداخت. این عمل فشار زیادی به سطح اتصال استخوان فک و ایمپلنت وارد می‌کند و این بار بیومکانیکی می‌تواند موجب شکسته شدن ایمپلنتهای دندان شود. برای پیشگیری از این اتفاق، بیمار باید پیش از آغاز درمان به فکر راهکاری برای کنترل این عادت باشد، از جمله استفاده از محافظ دندان.

عدم رعایت بهداشت بیشترین تاثیر روی نتایج درمان ایمپلنتها را دارد. بهداشت نامناسب دهان و دندان احتمال بروز عفونت و بیماری‌هایی همچون پری ایمپلنتیت را افزایش خواهد داد.

  1. تراکم و حجم استخوان فک در محل قرار گیری ایمپلنت.
اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

متخصص کاشت ایمپلنت، پیش از کاشت ایمپلنتها در استخوان فک باید تراکم استخوان را بسنجد تا اطمینان حاصل نماید که استخوان به میزان کافی استحکام دارد که ایمپلنت را درون خود حفظ کند.

  1. شرایط سنی بیمار.

یکی از قوانین کلی برای کاشت ایمپلنتهای دندانی این است که این جراحی باید تا سن 18 تا 19 سالگی به تعویق بیافتد زیرا تا آن زمان استخوان فک در حال رشد است. از طرف دیگر، سن بالای بیمار ممکن است پوکی استخوان را به همراه داشته باشد و نیاز باشد پیش از جراحی، استخوان فک تقویت شود یا پیوند استخوان صورت گیرد.

کاشت ایمپلنت‌ دندانی چیزی بیشتر از چسباندن چند دندان مصنوعی درون دهان ، یا قرار دادن چیزی شبیه محافظ دندان در دهان است. این فرایند مانند انواع جراحی‌های جزئی دیگر است. اگر با دنیای دندانپزشکی آشنایی نداشته باشید (درست شبیه بسیاری افراد دیگر)، ممکن است به طور کامل درک نکنید که فرایند کاشت ایمپلنت دندانی چگونه است.

اساسا، نکته‌ی جراحی ایمپلنت دندانی این است که دندان‌های از دست رفته یا آسیب دیده با دندان‌ها و ریشه‌های مصنوعی تعویض می‌شوند. ایمپلنت‌های دندانی می‌توانند جایگزین‌های بسیار راحت‌تری نسبت به دنچرهای کامل سنتی باشند.

چه کسانی گزینه‌های مناسبی برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

بهترین افراد برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی کسانی هستند که دارای ویژگی‌های زیر هستند:

  • از دست دادن یک یا چند دندان
  • دندان آسیب دیده
  • رعایت بهداشت دهان و دندان به خوبی
  • وجود استخوان کافی در فک برای حمایت و نگه داشتن ایمپلنت درون خود
  • سلامت عمومی بدن

اینها همگی نکاتی هستند که می‌توانید راجع به آنها با متخصص کاشت ایمپلنت دندانی خود گفتگو نمایید تا ببینید آیا شما گزینه‌ی مناسبی برای کاشت ایمپلنت دندانی هستید یا خیر.

مراحل کاشت ایمپلنت دندانی

این نوع جراحی به گونه‌ای نیست که شما بدون یک یا چند دندان وارد اتاق عمل شوید و با دندان‌های سفید جدید بیرون بیایید. این نوع جراحی نیاز به مراقبت‌های سرپایی دارد و طی چند مرحله انجام می‌شود.

مشاوره‌ی اولیه

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

اولین کاری که باید انجام دهید مراجعه به متخصص کاشت ایمپلنت‌ دندانی است تا تحت مشاوره‌ی اولیه قرار گیرید. طی این جلسه، دندانپزشک با دقت دندان‌ها را معاینه می‌کند، با استفاده از اشعه‌ی ایکس تصویر رادیوگرافی تهیه می‌کند و از دندان‌ها قالب تهیه می‌نماید.

پس از آن، دندانپزشک با شما در خصوص طرح درمان پیشنهادی، مراحل درمان، برنامه‌ی زمانی هر مرحله و کارهایی که باید طی ریکاوری انجام شوند صحبت خواهد کرد. بعلاوه در مورد نیاز شما به پیوند استخوان نیز بحث خواهد کرد.

طی این مشاوره، باید برای انجام نخستین مرحله برنامه‌ریزی کنید.

کشیدن دندان و پیوند استخوان

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

چنانچه دندان خراب یا آسیب دیده هنوز در دهان است، دندانپزشک باید ابتدا آن را بکشد. این مرحله نیاز به بی حسی موضعی دارد و فرایندی مجزا محسوب می‌شود.

پس از آن، ممکن است به پیوند استخوان نیاز داشته باشید، به این معنا که جراح اندکی استخوان از جای دیگری از بدن برمی‌دارد (عموما از چانه یا لگن) و طی جراحی آن را درون استخوان فک قرار می‌دهد. این مرحله تنها در صورتی نیاز خواهد بود که استخوان فک از تراکم کافی برخوردار نباشد تا ایمپلنت را حمایت کند و آن را درون خود نگه دارد.

در صورتی که پیوند استخوان داشته باشید، ممکن است 4 تا 12 ماه طول بکشد تا استخوان فک آمادگی لازم جهت پذیرفتن نخستین ایمپلنت را داشته باشد. طی این زمان استخوان به طور کامل بهبود خواهد یافت.

کاشت ایمپلنت دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

پس از مدتی که استخوان فک بهبود یافت (پس از جراحی پیوند استخوان)، متخصص کاشت ایمپلنت دندان، ایمپلنت‌های دندانی را درون استخوان فک قرار خواهد داد. ایمپلنت‌ها پیچ‌های فلزی هستند که درون استخوان قرار می‌گیرند و به عنوان لنگر یا تکیه گاه برای تمام دندان‌های مصنوعی عمل می‌کنند. در واقع، ایمپلنت به درون استخوان پیچ می‌شود تا از حداکثر استحکام لازم برخوردار باشد. این فرایند معمولا 1 تا 2 ساعت طول می‌کشد و تمام این مدت شما بیهوش خواهید بود.

پس از آن، یک دوره‌ی بهبود دیگر- تحت عنوان استئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان پیرامون آن)- باید صبر کنید که حداقل چند ماه، حداکثر 5 ماه برای فک پایین و 7 ماه برای فک بالا طول می‌کشد.

قرار دادن healing Collar و/ یا روکش موقت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

پس از جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فک، شما برای مرحله‌ی بعد آماده خواهید بود، که عبارت است از دریافت healing Collar و یا احتمالا روکش موقت.

دندانپزشک healing Collar (که healing cap نیز نامیده می‌شود) روی سر ایمپلنت قرار خواهد داد- این قطعه به هدایت بافت لثه کمک می‌کند تا در مسیر درست بهبود یابد. این قطعه، تکه‌ی فلزی گردی است که لثه را از ایمپلنت دور نگه می‌دارد. این روکش موقت به مدت 10 تا 14 هفته در جای خود باقی خواهد ماند.

پس از این زمان، که باید بافت لثه‌ی شما بهبود یافته باشد، دندانپزشک آن را برخواهد داشت و به سراغ مرحله‌ی بعد خواهد رفت.

قرار دادن اباتمنت

پس از بهبود کامل، جراح اباتمنت را به ایمپلنت متصل می‌سازد. اباتمنت قطعه‌ای است که به درون ایمپلنت پیچ می‌شود و روکش دندان را حمایت می‌نماید. سپس، پس از بهبود بافت نرم، دندانپزشک برای هر دندان جایگزین، از دندان و استخوان فک شما قالبی تهیه خواهد کرد. سپس روکش موقت روی ایمپلنت قرار می‌گیرد تا در این حین بافت لثه بهبود یافته و مانند لثه‌‌ی اطراف دندان طبیعی به دور دندان مصنوعی شکل بگیرد. روکش‌های موقت به مدت 4 تا  6 هفته در محل خود باقی خواهند ماند. طی این زمان، روکش‌های دائمی دندان آماده خواهند شد. در جلسه‌ی بعد، دندان‌های مصنوعی (روکش‌های دندانی) بالاخره روی اباتمنت قرار خواهند گرفت.

قرار دادن روکش دائم

اکنون نوبت به مرحله‌ی نهایی این فرایند- قرار دادن روکش‌های دائمی- رسیده است. روکش‌های دندان، اجزاء دندان مانندی هستند که یا به درون اباتمنت پیچ می‌شوند یا با سمان دندانپزشکی در جای خود ثابت می‌شوند. گزینه‌ی دوم اصولا بهتر و طبیعی‌تر به نظر می‌رسد زیرا هیچ سوراخی به جای پیچ باقی نمی‌ماند که ممکن باشد از زوایای خاصی قابل مشاهده باشد.

انواع روکش‌های دندانی

به طور کلی، دو نوع روکش وجود دارد که دندانپزشک می‌تواند از بین آنها انتخاب نماید:

روکش‌های متحرک

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

دندان‌های مصنوعی متحرک از مواد پلاستیکی سفید و صورتی ساخته شده‌اند تا مانند دندان و بافت لثه‌ی اطراف آن کاملا طبیعی به نظر برسند. معمولا روی یک چارچوب فلزی سوار می‌شود، که با صدا به درون اباتمنت فرو می‌رود. به این معنا که می‌توان برای پاکسازی روزانه آن را برداشت.

روکش‌های ثابت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

در روکش‌های ثابت، دندان مصنوعی یا به درون اباتمنت پیچ می‌شود یا با سمان به آن متصل می‌شود و به طور دائم در جای خود باقی می‌ماند. شما قادر نخواهید بود برای پاکسازی روکش ثابت را بردارید. اکثر اوقات، این نوع روکش محکم‌تر و با ثبات‌تر از روکش‌های متحرک خواهد بود.

تمام این روند ممکن است چند ماه طول بکشد، که بیشتر این زمان صرف انتظار برای بهبود دهان خواهد بود.

زمانی که لبخند می‌زنید، آیا حاشیه‌ی صورتی رنگ بافت لثه، دندان‌های شما را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد؟ آیا بافت حجیم لثه باعث می‌شود دندان‌های بالای شما خیلی کوتاه به نظر برسند؟ در این صورت، شما دارای لبخند لثه‌ای یا لثه نما هستید.

لبخند لثه‌ای چیست؟

لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

 

متخصصان دندانپزشکی به لبخند لثه‌ ای یا لثه نما، تحت عنوان “پیدا بودن بیش از حد لثه” اشاره می‌کند. بافت لثه خطوط کناره‌های دهان را تشکیل می‌دهد و دندان‌ها را احاطه می‌کند تا درزگیری فشرده‌ای صورت دهد.

گرچه لبخند لثه‌ ای بیشتر به مسئله‌ی زیبایی مربوط می‌شود، اما در صورتی که بافت لثه در نتیجه‌ی شرایط و مشکلات اساسی بیش از حد معمول قابل مشاهده باشد، ممکن است پیش از اقدام برای حل مشکل لبخند لثه‌ای نیاز باشد مراقبت‌های دندانی بیشتری صورت گیرد. به عنوان مثال، در صورتی که لبخند لثه‌ای نتیجه‌ی رشد ناهنجار دندان‌ها یا مشکل رشد فک باشد، به احتمال زیاد بایت فرد نیز مشکل خواهد داشت که نیاز است برطرف شود.

لبخند لثه‌ ای معمولا توانایی فرد در خوردن یا صحبت کردن را تحت تاثیر قرار نمی‌دهد، با این حال، می‌تواند روی ظاهر لبخند فرد تاثیر منفی داشته باشد. در صورتی که مانند بسیاری افراد لبخند لثه‌ ای دارید، ممکن است احساس ‌کنید لبخند شما جذاب نیست و همواره تمایلی به خندیدن نداشته باشید یا لبخند خود را با دست پنهان کنید. خوشبختانه، برای برطرف نمودن لبخند لثه‌ای گزینه‌های درمانی بسیاری در دسترس هستند.

علل ایجاد لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

 

خط لب بلند یکی از شایع‌ترین علل لبخند لثه‌ ای است. داشتن خط لب بلند به این معناست که هنگام خندیدن، لب بالا نسبت به افراد دیگر، بیشتر از حد معمول بالا می‌رود. یک خط لب متوسط تنها دندان‌های فک بالا و بخش‌هایی از لثه را نشان می‌دهد که تا بین دندان‌ها امتداد می‌یابند. در مقایسه، در خط لب بلند، حین لبخند زدن، دندان‌های فک بالا و نیز بخش قابل توجهی از بافت لثه قابل دیدن خواهند بود.

لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

دلایل دیگری نیز موجب لبخند لثه‌ای می‌شوند. ممکن است حین بیرون آمدن دندان‌های دائمی، یا هنگامی که از بافت لثه خارج می‌شوند تا نقاط خالی باقی مانده ناشی از افتادن دندان‌های شیری را پر کنند، مشکلی بروز یابد. رشد ناهنجار و غیر عادی دندان‌ها موجب می‌شود بافت حجیم لثه در اطراف دندانی ایجاد شود که به تازگی رشد کرده است. این اتفاق موجب می‌شود دندان‌ها بسیار کوتاه به نظر برسند در حالی که طول آنها کاملا درست است.

ممکن است مشکل ماهیچه‌ای منشاء لبخند لثه‌ای باشد. ممکن است ماهیچه‌ای که لب بالا را کنترل می‌کند بیش از حد فعالیت داشته باشد، که موجب می‌شود حین لبخند زدن، لب بالا بیشتر از حد معمول بالا برود. رشد نادرست استخوان فک بالا نیز می‌تواند موجب لبخند لثه‌ای شود. برآمدگی بزرگی که جلوتر از فک بالا قرار می‌گیرد نیز ممکن است بافت لثه را رو به پایین و روی دندان‌ها فشار دهد.

مشخص نمودن خط لبخند

لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

چندین عامل وجود دارند که نواحی مهم از نظر زیبایی، یا خط لبخندی که بیشتر در معرض دید قرار دارد را مشخص می‌نمایند. منطقه‌ی زیبایی دندان‌هایی را شامل می‌شود که هنگام لبخند زدن قابل مشاهده هستند. شکل و اندازه‌ی لب‌ها، ماهیچه‌های صورت و بافت لثه همگی در داشتن بهترین خط لبخند، که کمترین میزان بافت لثه را به نمایش می‌گذارد، نقش دارند. برای داشتن زیباترین خط لبخند، باید بخشی از لثه که قابل دیدن است، حتی خطوط کناری که لب بالا را تکمیل می‌کنند، متعادل باشند.

درمان لبخند لثه‌ای

دندانپزشک می‌تواند تایید کند که لبخند شما لثه‌ای است، علت قابل مشاهده بودن بخش زیادی از لثه را مشخص نماید و در آخر، طرح درمان لبخند لثه‌ای را ایجاد نماید تا مشکل آن را برطرف کند. طی مراجعه به دندانپزشک، تحت معاینه قرار خواهید گرفت که ممکن است تصویر برداری رادیو گرافی با اشعه‌ی ایکس نیز انجام شود تا دندانپزشک از این طریق قادر باشد نگاه نزدیک‌تر و دقیق‌تری به دندان‌ها و استخوان فک داشته باشد. حتی ممکن است دندانپزشک از دندان‌ها و لثه‌ها قالب تهیه نماید.

برای لبخندهای لثه‌ای متفاوت، درمان‌های مختلفی ارائه خواهد شد. متخصصان جراحی لثه بهترین گزینه برای حل مشکل لبخند لثه‌ای هستند و برای افرادی که حجم زیادی از لثه‌ی آنها قابل مشاهده است،  قادرند فرایندهای پیشرفته‌ی درمان لبخند لثه‌ای را انجام دهند. بسته به ویژگی‌های لبخند لثه‌ای شما، درمان آن ممکن است شامل یک یا چند مورد از گزینه‌های زیر باشد:

  • درمان پریودنتال با استفاده از لیزر
لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

  • تغییر وضعیت لب با فرایند جراحی
لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

  • استفاده از بریس‌های ارتودنسی لبخند لثه‌ای برای جابجا کردن دندان‌ها به موقعیتی بهتر
لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

  • جراحی لبخند لثه‌ای برای تراشیدن و شکل دهی خط منار بافت‌های لثه و استخوان
لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

  • جراحی فک و صورت برای تغییر وضعیت استخوان
لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

در هر یک از این درمان‌ها، که تحت عنوان فرایند افزایش طول تاج دندان شناخته می‌شوند، بافت لثه‌ای که قابل مشاهده می‌باشد را کاهش می‌دهند تا هنگام لبخند زدن، تاج سفید دندان‌ها بیشتر قابل مشاهده باشد.

اصلاح و درمان لبخند لثه‌ای حس راحتی بیشتری به شما خواهد داد و موجب افزایش اعتماد به نفس شما حین لبخند زدن، غذا خوردن و صحبت کردن خواهد شد.

دندانپزشک به شما پیشنهاد داده است تا به پریودنتیست مراجعه نمایید. پریودنتیست متخصصی است که بیماری‌های لثه را درمان می‌نماید. بیماری لثه به عفونت باکتریایی گفته می‌شود که بافت لثه را تحت تاثیر قرار می‌دهد و منجر به بروز التهاب، قرمزی، تورم و تحلیل استخوان اطراف دندان می‌شود. این بیماری می‌تواند یک یا چند دندان را تحت تاثیر قرار دهد. به احتمال زیاد درمان پیشنهادی پریودنتیست جراحی لثه خواهد بود. شاید بخواهید بدانید چه اتفاقی افتاده است که اکنون نیاز دارید به پریودنتیست مراجعه کنید و تحت جراحی لثه قرار گیرید.

چگونه فرد نیازمند جراحی لثه می‌شود؟

جراحی لثه

جراحی لثه

 

بیماری لثه از وجود یک باکتری در دهان آغاز میشود که به دندان‌ها متصل می‌شود. باکتری‌ها انباشته و تکثیر می‌شوند و لایه‌ای نازک تحت عنوان پلاک دندان تشکیل می‌دهند. در صورت به جا ماندن این پلاک روی دندان، بافت‌های لثه‌ی مجاور دندان متورم می‌شوند، که منجر به بروز ورم و التهاب لثه می‌شود که مرحله‌ی اولیه‌ی بیماری لثه محسوب می‌شود. کشیدن نخ دندان به صورت روزانه و دو مرتبه در روز مسواک زدن با خمیردندانی که بتواند با باکتری‌ها مبارزه نماید می‌تواند از التهاب لثه‌ها پیشگیری نماید. پلاک دندان و ذرات غذا با رعایت بهداشت دهان و دندان برطرف می‌شوند بنابراین سعی کنید سطح دندان‌ها را پاکیزه نگه دارید و پلاک‌های باکتریایی روی خط لثه‌ی دندان‌ها را از بین ببرید. از آنچه گفته شد کاملا مشهود است که التهاب لثه مرحله‌ی آغازین بیماری لثه است که در صورت عدم درمان می‌تواند منجر به پریودنتیت، یکی از بیماری‌های جدی لثه، شود. اگر پلاک و ذرات غذا برطرف نشوند و بهداشت دهان و دندان رعایت نشود، التهاب لثه رو به وخامت خواهد رفت و التهاب و ورم بافت لثه افزایش خواهد یافت، خونریزی لثه اتفاق خواهد افتاد، عمق منطقه‌ی بین دندان و بافت لثه افزایش خواهد یافت که در نهایت منجر به تشکیل پاکت پرودنتال و بروز بیماری پریودنتال خواهد شد.

با انباشته شدن باکتری‌های پلاک روی یکدیگر و انتقال آنها به زیر خط لثه، پاکت پریودنتال گسترش می‌یابد. در این مرحله، مراقبت‌های خانگی در برطرف نمودن پلاک دندان چندان موثر واقع نمی‌شوند. در صورتی که این مشکل توسط دندانپزشک یا متخصص دندان درمان نشود، باکتری‌ها در زیر خط لثه منتشر می‌شوند و درون پاکت را عفونی می‌کنند. این گونه باکتری‌ها موجب آسیب به بافت نرم و سخت اطراف دندان خواهد شد که به بیماری پیشرفته‌ی پریودنتال تبدیل خواهد شد که ریشه‌ی دندان‌ها را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد و موجب عفونت آنها خواهد شد. ممکن است دندان لق شود و فرد احساس ناراحتی کند. در این مرحله جراحی لثه ضروری خواهد بود. درمان‌های اولیه‌ی بیماری پاکت پریودنتال، جرم‌گیری و هموار کردن سطح ریشه هستند. درمان‌های دیگر، انواع جراحی هستند که برای درمان بافت بیمار لثه صورت می‌گیرند.

علاوه بر جراحی‌هایی که جنبه‌ی درمانی دارند، برخی از جراحی‌های لثه با هدف ایجاد تغییر در ظاهر فرد و زیبایی بخشیدن به لبخند انجام می‌شوند.

انواع جراحی لثه

جراحی فلپ لثه یا کاهش پاکت پریودنتال (Gingival Flap Surgery or Pocket Reduction )

 

جراحی لثه

جراحی لثه

در صورتی که عمق پاکت‌های اطراف دندان به بیش از 5 میلی‌متر برسد، پریودنتیست با استفاده از جراحی فلپ لثه عمق پاکت پریودنتال را کاهش می‌دهد. اکثر بیمارانی که پریودنتیت متوسط تا وخیم در آنها تشخیص داده شود تحت این جراحی قرار می‌گیرند. پریودنتیست در بافت لثه برشی ایجاد خواهد کرد تا آن را از دندان جدا نماید. سپس با استفاده از یک دستگاه جرمگیری ماوراء صوت (ultrasonic scaling device) و نیز ابزارهای دستی برای برطرف نمودن جرم و پلاک از زیر پاکت‌ها، اقدام به پاکسازی عمق پاکت‌ها خواهد نمود.

جراحی عملکردی یا زیبایی لثه (Gingivectomy)

جراحی لثه

جراحی لثه

 

این نوع جراحی برای برداشتن بافت اضافی لثه مورد استفاده قرار می‌گیرد که ممکن است روی دندان رشد کرده باشد. از این طریق دسترسی بهتری به دندان وجود خواهد داشت در نتیجه تمیز نمودن آن ساده‌تر خواهد بود. پریودنتیست با بی‌حس نمودن بافت لثه‌ی بیمار بخش‌های اضافی لثه را برش خواهد داد و آنها را حذف خواهد کرد.

جراحی ترمیم پلاستیک لثه یا پیوند بافت نرم (Gingivoplasty or Soft Tissue Graft)

جراحی لثه

جراحی لثه

 

این نوع جراحی برای تغییر شکل لثه‌ی سالم اطراف دندان انجام می‌شود تا ظاهر آن را بهبود بخشد. در صورتی که فرد به تحلیل لثه مبتلا باشد، در جاهایی که لثه از روی دندان عقب رفته باشد می‌توان با استفاده از جراحی ترمیم پلاستیک لثه آن را اصلاح نمود. با استفاده از پیوند لثه می‌توان از سقف دهان بافتی برداشت و آن را به اطراف دندانی بخیه نمود که لثه‌ی روی آن تحلیل رفته است.

جراحی بازسازی (Regeneration)

جراحی لثه

جراحی لثه

 

در این نوع جراحی، پریودنتیست بخشی از لثه که با تجمع باکتری بیمار شده است را برش می‌دهد و با کنار زدن آن باکتری‌های انباشته شده را تخلیه می‌نماید سپس پروتئین‌های پیوند استخوان، غشاء و تقویت کننده‌ی رشد بافت لثه (یا ترکیبی از این سه) را در محل برش خورده قرار می‌دهد تا به بازسازی بافت لثه کمک کند در حدی که اطراف دندان‌ها را بپوشاند.

جراحی افزایش طول تاج دندان (Crown lengthening)

جراحی لثه

جراحی لثه

 

طی فرایند جراحی افزایش طول تاج دندان، پریودنتیست بافت لثه‌ی روی دندان‌ها را برداشته سپس بخشی از آن را با استفاده از جراحی حذف می‌کند تا طول ظاهری دندان افزایش یابد. این نوع جراحی از جمله جراحی‌های زیبایی است که البته برای درمان بیماری لثه نیز کاربرد دارد.

در صورتی که عفونت‌های باکتریایی درون دندان پیشرفت کنند، می‌تواند به ریشه‌ی دندان نفوذ کرده و استخوان فک را مورد حمله قرار دهد. این مشکل در نهایت موجب افتادن دندان و مرگ دندان خواهد شد. اجازه ندهید این اتفاق شما را از پیگیری درمان باز دارد یا منتظر نشوید تا دندان به صورت خود به خود بیافتد. این روند بسیار دردناک خواهد بود و آسیب‌های جدی‌تری در پی خواهد داشت. زیرا باعث از دست رفتن دندان‌های دیگر نیز خواهد شد.

در بسیاری از موارد، درد افراد را وادار به پیگیری درمان خواهد کرد. با این حال، همه‌ی دندان‌هایی که در حال از دست رفتن هستند، در ابتدا دردناک نیستند. تصور نکنید اگر درد زیادی در دندان خود احساس نمی‌کنید، دندان در معرض خطر مرگ و از دست رفتن نیست.

درمان‌های مرگ دندان

اکثر پزشکان جامعه‌ی دندانپزشکی معتقدند که برای مرگ دندان (دندان از دست رفته) تنها دو راهکار وجود دارد: کشیدن دندان و درمان ریشه (عصب کشی).

کشیدن دندان

درمان مرگ دندان

درمان مرگ دندان

 

هیچ کس تمایل ندارد دندانش کشیده شود. اما در صورتی که زمان مناسب درمان را از دست بدهید، ممکن است تنها گزینه‌ی باقی‌مانده کشیدن دندان باشد. کشیدن دندان فرایند ساده‌ای است که نسبتا ارزان و بدون درد است. اما جایگزین نمودن آن با یک دندان مصنوعی می‌تواند هزینه‌ی بیشتری در بر داشته باشد.

اکثر افراد ترجیح می‌دهند تا حد امکان از کشیدن دندان اجتناب کنند. چنانچه بیمار خیلی زود برای درمان دندان خود اقدام نماید، اکثر دندانپزشک‌ها گزینه‌ی درمان ریشه (عصب کشی) را پیشنهاد می‌دهند.

درمان ریشه (عصب کشی)

درمان مرگ دندان

درمان مرگ دندان

 

هزینه‌ی درمان ریشه بسیار بیشتر از کشیدن آن است اما به خاطر داشته باشید که هزینه‌ی ایمپلنت و سایر جایگزین‌های مصنوعی دندان بیشتر از درمان ریشه خواهد بود.

درمان ریشه برای برخی شرایط ایده‌آل است. این درمان عبارت است از پاکسازی بافت مرده و پوسیدگی از پالپ دندان و بازسازی مجدد همه‌ی بخش‌هایی که از دندان جدا شده‌اند. این نوع درمان نسبت به سایر درمان‌ها ارجحیت دارد، بویژه زمانی که دندان‌های مجاور نیز از دست رفته باشند یا قبلا کشیده شده باشند.

درمان مرگ دندان

درمان مرگ دندان

 

برای برخی افراد، تصور انجام درمان ریشه (عصب کشی) وحشتناک است. با این حال، این فرایند به طور کلی بدون درد است و برای بسیاری از دندانپزشک‌ها و اندودنتیست‌ها کاملا عادی است. درمان ریشه، به عنوان یکی از پر‌طرفدارترین جراحی‌های معمول یکی از بخش‌های عمده‌ی تخصص‌های دندانپزشکی را تشکیل می‌دهد. به همین دلیل است که هنوز بسیاری از دندانپزشک‌ها انجام آن را ضروری می‌دانند.

با این حال، در رابطه با احتمال درمان واقعی دندانی که در حال از دست رفتن است اطلاعات افراد روبه افزایش است.

جایگزین‌های طبیعی

درمان مرگ دندان

درمان مرگ دندان

 

کشیدن دندان و درمان ریشه قطعا جایگاه خود را دارند. اما، اگر اجازه دهید عفونت درون دندان به عمق ریشه‌ی دندان نفوذ کند، تنها گزینه‌ی ممکن جراحی خواهد بود.

با این حال، شواهد بسیاری وجود دارند که افراد می‌توانند به بدن خود کمک کنند تا با باکتری‌هایی که به بافت زنده‌ی دندان حمله می‌کنند مبارزه نمایند. برخی افراد معتقدند، در صورتی که بدن تغذیه‌ی مناسب داشته باشد آنقدر قدرت دارد که بتواند بیماری‌های خود را به صورت خود به خود درمان نماید. برخی دیگر نیز معتقدند با استفاده از درمان‌های طبیعی می‌توان از مرگ دندان جلوگیری نمود.

واقعیت این است که مرگ اکثر دندان‌ها (از دست رفتن دندان‌ها) به مرور زمان رخ می‌دهد. بدن تمام سعی خود را می‌کند تا دندان را نجات دهد. عفونت‌های درون دندان نیز از بین خواهند رفت.

راهکاری وجود ندارد که در همه‌ی موارد موثر واقع شود. اما با توجه به اهمیت دندان‌ها و هزینه‌های راهکارهای جراحی دندان، احمقانه است که فرد برای نجات دندان در حال مرگ ( دندانی که در حال از دست رفتن است) تلاشی نکند.

پس، ممکن است بخواهید به دنبال راه‌های پیشگیری از موقعیت‌های مشابه باشید که ممکن است برای دندان‌های دیگر بوجود بیایند. با وجود همه‌ی اینها، اگر از بروز مشکلی پیشگیری کنید، آن مشکل نیاز به درمان نخواهد داشت.

پیشگیری از مرگ دندان

نخست آنکه، پیشگیری از مرگ دندان بسیار ساده‌تر (و بدون دردتر) خواهد بود.

برای پیشگیری از مرگ دندان، کاری که در درجه‌ی اول باید انجام دهید آن است که مراقب آنها باشید. مراقبت‌های روزانه از دندان، مهمترین گام در مبارزه با مرگ دندان است. ارزش مراجعه‌ی منظم به دندانپزشک را دست کم نگیرید.

درمان مرگ دندان

درمان مرگ دندان

 

اگر اجازه دهید دندان‌های شما پوسیده شوند، قطعا مرگ آنها آغاز خواهد شد. بنابراین به بهترین شکل ممکن از آن پیشگیری نمایید. از وارد آمدن آسیب به دندان‌ها نیز جلوگیری نمایید.

هنگام انجام ورزش‌ها، با پوشیدن محافظ دندان از ضربات سنگین به دندان جلوگیری کنید. از جویدن خوراکی‌های سفت مانند یخ، یا باز کردن هر چیزی با دندان خودداری نمایید. اگر عادت دندان قروچه (فشردن و ساییدن دندان) دارید به فکر استفاده از محافظ دندان شبانه یا درمان‌های دیگر باشید.

کاملا واضح است که، پیش‌بینی و پیشگیری از تمام آسیب‌های دندانی غیرممکن است. تنها، تا حد امکان احتیاط‌های لازم را به عمل آورید. اگر به دندان ضربه‌ی سختی وارد شد، مواد مغذی لازم را به بدن برسانید تا در فرایند درمان به بدن کمک نمایید.

اکنون شما اطلاعات لازم در رابطه با مرگ دندان را در اختیار دارید، حالا به عهده‌ی شماست تا از بروز آن پیشگیری نمایید و در صورت مواجهه با آن بهترین رویکرد را در پی بگیرید.

علائم مرگ دندان

تشخیص زنده بودن یا مرگ دندان همیشه کار راحتی نیست. تنها یک متخصص دهان و دندان قادر است با اطمینان خاطر صحت این موضوع را تایید کند. اما خودتان نیز می‌توانید با تشخیص و معاینه‌ی شخصی تا حدودی آن را تشخیص دهید.

دو علامت و نشانه‌ی اصلی مرگ دندان درد و تغییر رنگ دندان می‌باشند. ممکن است یک یا هر دو نشانه را در دندان خود مشاهده نمایید.

نکته: اگر دندان شما از دست رفته است یا در حال از دست رفتن است، دامنه‌ی درد از عدم وجود درد تا درد شدید خواهد بود.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

هرگاه عفونتی در دندان وجود داشته باشد، معمولا شدت درد افزایش می‌یابد. چنانچه عفونت منجر به ایجاد آبسه در دندان شود، ممکن است علائم دیگری مانند مزه‌ یا بوی بد در دهان خود حس کنید یا روی لثه‌ی شما ضایعه‌ی جوش-مانندی مشاهده شود.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

به تغییر رنگ دندان به زرد، خاکستری یا سیاه توجه کنید. با از دست رفتن گلبول‌های قرمز خون این تغییر رنگ در دندان ایجاد می‌شود. این رنگ شباهت بسیاری به رنگ زخم و جراحت دارد. در صورتی که این تغییر رنگ دندان درمان نشود، به مرور زمان افزایش خواهد یافت.

خوشبختانه، دندانی که در حال از دست رفتن است الزاما نیاز نیست کشیده شود. به همین دلیل، اصطلاح “دندان مرده” به غلط انتخاب شده است.

دندان غیر زنده چیست؟

در اصطلاح متخصصان دندانپزشکی به دندانی که درون آن عصب زنده وجود نداشته باشد، دندان غیرزنده گفته می‌شود.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

اگر از نظر اصطلاح “زندگی یا حیات” به لغت غیر زنده نگاه کنیم، به معنای عدم اهمیت دندان نمی‌باشد، صرفا به این دلیل که هیچ عصب زنده‌ای درون آن وجود ندارد. دندان‌های غیر زنده هم هنوز وظیفه‌ی خود را به درستی انجام می‌دهند درست مانند دندان‌های دیگر که بخش وسیعی از آنها به نوعی غیر زنده است.

دندان‌ها از چند لایه تشکیل شده‌اند. درونی‌ترین بخش دندان پالپ است. پالپ رگ‌های خونی و عصب را در بر می‌گیرد. این بخش از دندان تنها بخشی است که به عنوان بخش زنده تلقی می‌شود.

بنابراین، استفاده از لفظ دندان مرده یا غیر زنده تا حدودی گمراه‌کننده است. اعصاب درون دندان به ما کمک می‌کنند سرما یا گرما را حس کنیم. وجود درد نیز می‌تواند نشان‌دهنده‌ی پوسیدگی باشد. با این حال، از دست رفتن حس درون دندان الزاما به معنای از دست رفتن کل دندان- یا عدم کاربری آن نیست. بلکه تا حدودی بستگی به علت از دست رفتن عصب درون دندان دارد.

علل مرگ دندان

عصب و دیگر بافت‌های زنده معمولا در نتیجه‎ی عدم وجود جریان خون از دست می‌روند.

تمام سلول‌های زنده‌ی بدن، از جمله پالپ دندان، از مواد موجود در خون تغذیه می‌کنند. با از دست رفتن تدریجی پالپ دندان، به تدریج باکتری از بخشی که در حال پوسیده شدن است تغذیه می‌کند. این باکتری‌ها درون دندانی که به تازگی توخالی شده است رشد می‌کنند و درد شدید ایجاد می‌نمایند. این وضعیت عموما به دو طریق بوجود می‌آید.

پوسیدگی دندان

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

در صورتی که حفره‌ی درون دندان بسیار عمیق شود، منجر به مرگ دندان خواهد شد. پوسیدگی دندان از بیرونی‌ترین لایه‌ی دندان آغاز می‌شود. چنانچه این پوسیدگی‌ها به حال خود رها شوند و مورد رسیدگی قرار نگیرند، ممکن است به درون لایه‌های عمقی‌تر دندان نفوذ پیدا کنند و در نهایت به پالپ برسند.

در نتیجه‌ی پوسیدگی حفره‌ها، باکتری تولید خواهد شد. حفره‌های عمیق برای باکتری‌ها مسیر مستقیمی به درون بافت‌های زنده‌ی داخل دندان ایجاد خواهند کرد. بدن با یک واکنش التهابی، تمام تلاش خود را برای مبارزه با عفونت خواهد کرد. با این وجود اگر طی این واکنش به بدن کمک نشود، گلبول‌های سفید خون با شکست مواجه خواهند شد. در نهایت، ممکن است جریان خون ورودی به دندان به طور کامل متوقف شود و عصب تغذیه نشود. در این صورت، احتمالا درد شدیدی در دندان خود احساس خواهید کرد.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

اکنون کاملا واضح است که چرا مراقبت‌های دندانی، هم به صورت تخصصی و هم در منزل، تا این اندازه مهم هستند. تمام تلاش خود را به کار ببندید تا از پوسیدگی دندان پیشگیری کنید. اما در صورت مشاهده‌ی کوچکترین پوسیدگی، در مراجعه به دندانپزشک تردید نکنید.

آسیب به دندان

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

تعجبی ندارد که آسیب به دندان دیگر علت شایع مرگ دندان باشد. وقتی به دندان ضربه‌ی شدیدی وارد می‌شود، ممکن است رگ‌های خونی درون دندان پاره شوند. که منتج به قطع جریان خون و در نهایت مرگ عصب و دیگر بافت‌های زنده‌ی درون پالپ خواهد شد.

اگر ضربه به حدی شدید باشد که موجب پریده شدن لبه‌ی دندان یا ترک آن شود، احتمالا درد شدیدی را احساس خواهید کرد. اگر دچار حادثه‌ای شدید که به دندان شما آسیب رسید، عاقلانه است که به دندانپزشک مراجعه نمایید.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

از سوی دیگر، فشردن و ساییدن دندان‌ها روی یکدیگر می‌تواند به دندان آسیب بزند. بنابراین، کسانی که به شدت دندان‌های خود را روی یکدیگر فشار می‌دهند یا در خواب دندان قروچه دارند، با افزایش سن، خطر مرگ دندان در آنها بیشتر خواهد بود.

بسته به علل و عوامل منجر به از دست رفتن تدریجی دندان‌ها، گزینه‌های درمانی مختلفی در دسترس شما خواهد بود که در مقاله‌ی بعد به آنها اشاره خواهیم کرد.

برگه‌ها

بخش تخصصی ایمپلنت فوری





ایمپلنت یک روزه یا فوری یک روش کاشت ایمپلنت است که به منظور جایگزین کردن دندان های از دست رفته و شکسته مورد استفاده قرار می گیرد. پایه های ایمپلنت شبیه ریشه دندان های طبیعی در استخوان فک عمل کرده و پایه بسیار مستحکمی برای سوار کردن تاج های دندانی که ظاهری شبیه دندانهای طبیعی دارند؛ بوجود می‌آورد. در روش های کاشت ایمپلنت سنتی دوره بهبود پس از کاشت پایه و پیش از نصب تاج دندان بسیار طولانی است در صورتی که فرایند ایمپلنت یک روزه روشی کاملا خاص و کاربردی است که با استفاده از آن جای خالی دندان در یک روز توسط پایه ایمپلنت و تاج دندانی پر می شود. البته در روش کاشت ایمپلنت فوری، تاج دندان موقتی تا زمانی که تاج دندان اصلی برای نصب آماده شود؛ روی پایه سوار می شود وزیبایی دندان های شما را تکمیل می کند.

مقالات تخصصی ایمپلنت فوری



انتخاب چیست؟ پر شدگی های دندان ها از چه چیزی ساخته شده اند؟

اکثر افراد در مقطعی از زندگی خود به پر کردن دندان های خود نیاز دارند و به لطف پیشرفت هایی که در زمینه تکنولوژی صورت گرفته است، بسیاری از بیماران اکنون به جای پرکردن دندان های خود با مواد سنتی نقره ای ساخته شده از آمالگام، پرکننده های کامپوزیت سفید را انتخاب می کنند. در واقع، در دندانپزشکی خصوصی، پرکردن سفید انتخاب پیش فرض است و پرکردن با آمالگام تنها زمانی استفاده می شود که قرار دادن پر کردن سفید امکانپذیر نباشد.

اکنون کودکان هم می توانند از پرکردگی سفید استفاده کنند، مگر اینکه دلیل بالینی برای قرار دادن آمالگام وجود داشته باشد، که دندانپزشک باید آن را مستند کند. با این حال، به افراد بزرگسالی که تحت درمان قرار می گیرند، برای دندان های جلوی پرکردگی های سفید ارائه می شود، اما برای دندان های عقب آمالگام قرار می گیرد.

آیا می دانستید؟

از مواد پرکننده کامپوزیت سفید می توان برای ایجاد تغییرات زیبایی در دندان های شما نیز استفاده کرد.

دندانپزشکان همچنین از مواد برای پرکردگی های سفید استفاده می کنند تا ترمیم های کوچکی در لبه های دندان ایجاد کنند. کامپوزیت الزاماً نیاز نیست که درون حفره دندان قرار بگیرد- این ماده به خوبی به لبه های دندان ها نیز می چسبد.

اگر در لبه پایین دندان خود یک خط ناهموار دارید، یا یک دندان لب پر شده دارید، دندانپزشک می تواند کامپوزیت را روی آن بچسباند تا اتصال فقط برای یک چشم حرفه ای قابل مشاهده باشد. باندینگ کامپوزیت آسیب های جزئی را ترمیم می کند و به جلوگیری از پوسیدگی دندان کمک می کند. علاوه بر این، باندینگ کامپوزیت تفاوت زیبایی نیز ایجاد می کند زیرا می تواند ناهنجاری ها را پر کرده و شکل دندان ها را بهبود بخشد.

چرا از دندانپزشک خود نمی پرسید که آیا باندینگ کامپوزیت می تواند ظاهر دندان های شما را بهبود بخشد؟

ایجاد یک لبخند فوق العاده- در بسیاری از مواقع، با این وجود که فقط کمی ماده کامپوزیت روی دو دندان چسبانده می شود، لبخند آنقدر تغییر داده می شود که به بیمار اعتماد به نفس زیادی می دهد.

آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

مزایای پر کردن سفید

پر کردن کامپوزیت سفید فواید زیادی دارد، ازجمله:

  • پر کردن سفید به تراش کمتری نیاز دارد.
  • پرکردگی سفید را می توان با رنگ دندان های اطراف مطابقت داد.
  • پرکردگی های سفید همان خطرات بالقوه محیطی یا سلامتی ناشی از جیوه موجود در پرکننده های آمالگام را ندارند.
  • برخی از افراد در هنگام استفاده از پرکننده های کامپوزیت سفید، پس از درمان احساس ناراحتی و حساسیت کمتری می کنند.
  • پر کردن دندان با آمالگام اغلب می تواند پوسیدگی بیشتر دندان را در برابر اشعه ایکس پنهان کند؛ پرکننده های سفید این مشکل را ندارند.
  • دندان هایی که با ماده سفید پر شده اند کمتر در معرض ترک خوردن قرار دارند. برای اینکه پرکننده آمالگام در جای خود باقی بماند، پایه پرکننده باید از گردن آن عریض تر باشد، بنابراین ممکن است لازم باشد برخی از دندان های سالم تراش داده شوند که باعث ضعیف شدن دندان باقی مانده می شود.

معایب پر کردن سفید

گرچه اکثر بیماران ترجیح می دهند پرکننده های سفید رنگ را انتخاب کنند، اما معایبی نیز وجود دارند:

  • پرکننده های سفید رنگ گرانتر از پرکننده های آمالگام هستند.
  • پر کردن حفره ها با مواد سفید رنگ روشی است که به مهارتی بیشتر از پر کردن با آمالگام نیاز دارد.
  • پرکردن دندان ها با مواد سفید رنگ کمی بیشتر از پر کردن آنها با آمالگام طول می کشد زیرا قبل از اعمال مخلوط کامپوزیت، ناحیه باید کاملاً خشک شود.
آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

پرکننده های آمالگام یا نقره از چه چیزی ساخته شده اند؟

آمالگام دندانی مخلوطی از جیوه، نقره، قلع و مس است. جیوه که یک جزء ضروری است، آمالگام را به هم متصل می کند تا درون حفره شکل بگیرد. امروزه، قوانین استفاده از آمالگام را برای دندان های کودکان را محدود کرده است. علاوه بر این، پرکننده های آمالگام برای ایمنی درون کپسول قرار دارند و صندلی های دندانپزشکی برای جلوگیری از آلودگی محیط، دارای جداکننده آمالگام هستند.

پرکردگی های سفید یا همرنگ دندان از چه چیزی ساخته شده اند؟

پرکردگی های سفید یا همرنگ دندان ممکن است از تعدادی از مواد از جمله ترکیبات مصنوعی و سرامیکی و ذرات شیشه ساخته شده باشند. دندانپزشک شما می تواند در مورد انواع خاصی از موادی که در مطب استفاده می شوند و نور مورد استفاده برای چسباندن آنها بیشتر برای شما توضیح دهد.

آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

آیا پرکننده های آمالگام یا نقره ای قوی تر از پرکننده های سفید یا همرنگ دندان هستند؟

گرچه در گذشته پرکننده های سفید به استحکام کمتر شهرت داشتند، اما فناوری در دهه گذشته به سرعت پیشرفت کرده است و اکنون پرکننده های سفید بسیار قوی تر شده اند. مزایای اضافی به این معنا است که پرکردگی های سفید به طور فزاینده ای اولین انتخاب برای افرادی هستند که به پر کردن دندان های خود نیاز دارند.

آیا باید پرکننده های نقره ای یا آمالگام خود را با پرکننده های سفید تعویض کرد؟

بستگی دارد. بسیاری از افراد تصمیم می گیرند تا زمانی که پرکننده آمالگام آنها به تعویض نیاز داشته باشد صبر کنند، در حالی که برخی دیگر تصمیم می گیرند که فوراً آنها را تعویض کنند. دندانپزشک شما ممکن است توصیه کند ابتدا بزرگترین پرکننده های آمالگام را تعویض کنید. دندانپزشک شما می تواند به شما مشاوره بدهد.

اگر می توانید از نیاز به پر کردن دندان اجتناب کنید، این بهترین گزینه است!

با مراقبت از دندان های خود و کمک به دیگران، بویژه کودکان، به خودتان کمک کنید تا بهداشت دهان و دندان خود را در منزل برقرار کنید.

کودکان سزاوار دندان های سالم بدون پر کردن هستند!

لطفاً به خاطر داشته باشید که مراجعات منظم به دندانپزشک مهم است. دندانپزشک شما می تواند پوسیدگی دندان را قبل از تبدیل شدن به یک مشکل بزرگتر تشخیص داده و درمان کند.

دندانپزشکان شما می دانند که اگر تا به حال طعم فلزی را در دهان خود تجربه کرده اید، می تواند یک حس عجیب و ناخوشایند باشد. غیر معمول نیست که گاهی اوقات داخل دهان خود طعم فلزی داشته باشید. اما اگر ادامه پیدا کند، می تواند نشانه یک مشکل دندانی یا سایر مشکلات زمینه ای سلامت باشد. بیایید دلایل این طعم فلزی را بررسی کنیم- و اینکه چرا اگر به نظر می رسد که نمی توانید آن را بهبود دهید، مهم است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

بهداشت ضعیف دهان

یکی از شایع ترین دلایل وجود طعم فلز داخل دهان، عدم رعایت بهداشت دهان و دندان است. اگر به طور مرتب مسواک نزنید و نخ دندان نکشید، ذرات غذا می توانند کنار دندان ها و لثه های شما گیر کنند و منجر به رشد باکتری ها و بروز التهاب شوند. انباشته شدن باکتری ها می تواند باعث ایجاد طعم فلزی و همچنین بوی بد دهان، پوسیدگی دندان و بیماری لثه شود. اگر طعم فلزی را تجربه می کنید و بهداشت دهان و دندان خود را رعایت نکرده اید، وقت آن است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

این اتفاق ممکن است برای شما رخ دهد. ما شما را به مسیر درست بازمی گردانیم.

بیماری لثه

التهاب و عفونت لثه که تحت عنوان بیماری لثه یا پریودنتیت شناخته می شود، می تواند به یک نگرانی مهم دندانپزشکی تبدیل شود. اگر بیماری لثه کنترل نشده رها شود، می تواند به از دست رفتن دندان یا سایر نگرانی های مرتبط با سلامتی کمک کند. طعم فلزی داخل دهان می تواند نشان دهنده مراحل اولیه پریودنتیت باشد. برای معاینه از دندانپزشک خود نوبت بگیرید.

 مزه فلز داخل دهان

مزه فلز داخل دهان

بارداری

طعم فلزی داخل دهان در سه ماهه اول بارداری بسیار شایع است. تصور می شود که این طعم فلزی ناشی از تغییرات هورمونی است که می تواند حس چشایی را تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر این، افزایش جریان خون و متابولیسم در دوران بارداری می تواند منجر به افزایش تولید بزاق شود که همچنین می تواند با طعم فلزی نیز ارتباط داشته باشد.

گرچه طعم فلز داخل دهان به طور کلی بی ضرر است و بعد از سه ماهه نخست به صورت خود به خود برطرف می شود، می تواند ناراحت کننده باشد و روی توانایی شما برای خوردن و نوشیدن به طور معمول تأثیر بگذارد. اگر باردار هستید و طعم فلز داخل دهان خود دارید، با متخصص زنان و زایمان یا دندانپزشک صحبت کنید تا ببینید چه کاری می توانید انجام دهید. مراقبت های دندانی بخشی ضروری از مراقبت های دوران بارداری هستند.

مسائل مربوط به سلامت

علاوه بر مشکلات دندانی، سایر مشکلات سلامتی نیز می توانند باعث ایجاد طعم فلز داخل دهان شما شوند. به عنوان مثال، اگر رفلاکس اسید معده دارید، اسید معده می تواند باعث ایجاد طعم فلزی شود. به طور مشابه، اگر عفونت تنفسی یا سرماخوردگی دارید، مخاطی که در دهان و گلوی شما انباشته می شوند می توانند همین کار را انجام دهند.

 مزه فلز داخل دهان

مزه فلز داخل دهان

داروها

داروها یکی از علل شایع طعم فلز داخل دهان هستند. برخی داروهای خاص، مانند آنتی بیوتیک ها، داروهای فشار خون و داروهای پوکی استخوان، می توانند باعث ایجاد تغییراتی در درک حس چشایی شوند که منجر به ایجاد طعم فلزی یا تلخ می شود. در صورتی که هر گونه عارضه جانبی شما را آزار می دهد، با پزشک خود صحبت کنید، اما بدون این مکالمه، مصرف داروهای تجویز شده را قطع نکنید. برخی از داروها مانند آنتی هیستامین ها، داروهای ضد افسردگی ها و شل کننده های عضلانی می توانند باعث خشکی دهان شوند که همچنین می تواند به ایجاد طعم فلزی کمک کند.

علاوه بر این، برخی از دهانشویه ها و محصولات تجاری مراقبت از دهان می توانند باعث این پدیده شوند- لطفاً همه محصولاتی که استفاده می کنید را به دندانپزشک خود اطلاع دهید!

پرکننده های فلزی

هنگامی که طعم فلز را داخل دهان خود احساس می کنید، طبیعی است که فرض کنید مواد پرکننده فلزی شما مقصر هستند. این ممکن است رخ دهد، اما علل دیگر شایع تر هستند.

در حالی که پرکننده های مدرن به گونه ای طراحی شده اند که بادوام و ماندگار باشند، اما گاهی اوقات می توانند باعث ایجاد طعم فلزی داخل دهان شوند. این می تواند زمانی رخ دهد که ماده پرکننده، که ممکن است حاوی فلزاتی مانند نقره یا جیوه باشد، با بزاق یا سایر مواد موجود در دهان تعامل داشته باشد.

در برخی موارد، وجود طعم فلزی داخل دهان ممکن است نشانه این باشد که پرکردگی در حال از بین رفتن است یا پوسیدگی یا عفونت زیر پر شدگی بوجود آمده  است. اگر بعد از پر کردن دندان خود، طعم فلزی را تجربه می کنید، مهم است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید. دندانپزشکان می توانند به شما کمک کنند تا علت را مشخص کنید و اطمینان حاصل کنید که پر شدگی دندان شما هنوز به درستی عمل می کند. دندانپزشک شما همچنین در قرار ملاقات های معمولی شما را بررسی خواهد کرد.

اگر طعم فلز را داخل دهان خود تجربه می کنید، آن را نادیده نگیرید. در اسرع وقت به دندانپزشک مراجعه کنید. خبر خوب این است که این مشکلی است که اغلب می تواند برطرف شود. ما به شما کمک خواهیم کرد تا به منشاء مشکل پی ببرید و مراقبتی که نیاز دارید تا بتوانید مجدداً به بهترین احساس خود دست یابید را به شما ارائه خواهیم داد. با مراجعات منظم هر شش ماه یک مرتبه به دندانپزشک می توانید اطمینان حاصل کنید که هیچ مشکل دندانی شما آنقدر پیشرفت نخواهد کرد تا به یک مسئله بغرنج تبدیل شود.

عوامل خطر مختلفی وجود دارند که ممکن است در ایجاد و یا پیشرفت بیماری پریودنتال نقش داشته باشند. مهم است که با پریودنتیست خود در مورد عوامل خطر بالقوه صحبت کنید تا هم او بتواند بیماری شما را به اندازه کافی طبقه بندی کرده و طرح درمان مناسب را ایجاد کند و هم شما بتوانید عوامل قابل کنترلی که در ایجاد این بیماری نقش دارند را تحت کنترل درآورید.

در این مقاله قصد داریم به بررسی شواهدی بپردازیم که نقش بالقوه عوامل خطر قابل اصلاح و غیرقابل اصلاح مرتبط با بیماری پریودنتال است. نتیجه گیری در خصوص درک علل و عوامل بیماری زا بیماری پریودنتال برای شناخت و درک عوامل خطر مرتبط مهم است. از آنجا که بیماری پریودنتال چند عاملی است، مدیریت مؤثر بیماری مستلزم درک روشنی از همه عوامل خطر مرتبط است.

پریودنتیت چیست؟

پریودنتیت یکی از شایع ترین بیماری ها است و مشخصه ویژه آن تخریب بافت همبند و استخوان تکیه گاه دندان در پی واکنش التهابی میزبان ثانویه به عفونت توسط باکتری های پریودنتال است. پریودنتیت شدید، که ممکن است منجر به از دست دادن دندان شود، در 5 تا 20 درصد از اکثر جمعیت بالغ در سراسر جهان یافت می شود. کودکان و نوجوانان ممکن است به هر یک از اشکال مختلف پریودنتیت مانند پریودنتیت تهاجمی، پریودنتیت مزمن و پریودنتیت به عنوان تظاهرات بیماری های سیستمیک مبتلا شوند.

در حال حاضر به طور کلی توافق شده است که تقریباً همه اشکال بیماری پریودنتال در نتیجه عفونت های میکروبی مختلط رخ می دهند که در آن گروه های خاصی از باکتری های بیماری زا همزیستی دارند. شواهد در مورد نقش بالقوه عوامل خطر قابل اصلاح و غیر قابل اصلاح مرتبط با بیماری پریودنتال بررسی شده اند. درک عوامل خطر برای عمل بالینی ضروری است.

عوامل خطر بیماری پریودنتال

عوامل خطر قابل اصلاح

میکروارگانیسم ها و بیماری های پریودنتال

میکروبیوم باکتریایی دهان شامل بیش از 700 فیلوتیپ مختلف است که تقریباً 400 گونه در پلاک زیر لثه یافت می شود. میکرو فلور زیر لثه در پریودنتیت می تواند صدها گونه باکتری را درون خود جای دهد اما تعداد اندکی از آنها با پیشرفت بیماری مرتبط هستند و از نظر علت شناسی مهم در نظر گرفته شده اند. پلاک زیر لثه ای ناشی از عمیق شدن پاکت های پریودنتال، تحت تسلط گونه های بی هوازی گرم منفی و اسپیروکت ها است. شواهد قوی Porphyromonas gingivalis و Aggregatibacter actinomycetemcomitans را در علت شناسی پریودنتیت افراد بزرگسال دخیل می دانند. علاوه بر این، Bacteroides forsythus، Prevotella intermedia، Peptostreptococcus micros، و Fusobacterium nucleatum به شدت با پیشرفت پریودنتیت در افراد بزرگسال مرتبط هستند.

بیماری لثه

بیماری لثه

کشیدن تنباکو

شواهد بسیاری برای بالاتر بودن سطح بیماری پریودنتال در میان افراد سیگاری وجود دارند. استعمال دخانیات اثر مخرب قابل توجهی روی بافت های پریودنتال دارد و نرخ پیشرفت بیماری پریودنتال را افزایش می دهد. عوامل خطر از جمله مصرف دخانیات، پاسخ میزبان به چالش باکتری در پلاک دندان میکروبی را تغییر می دهد. به نظر می رسد افراد سیگاری مبتلا به بیماری پریودنتال در مقایسه با افراد غیرسیگاری، علائم کمتری از التهاب بالینی و خونریزی لثه را نشان می دهند. این را می توان با این واقعیت توضیح داد که نیکوتین باعث انقباض عروق موضعی، کاهش جریان خون، اِدِم و علائم بالینی التهاب می شود. دریافته شده است که گیرنده استیل کولین نیکوتین نقش مهمی در ایجاد پریودنتیت مرتبط با نیکوتین ایفا می کند.

دیابت

یکی از علائم دهانی مهم دیابت، التهاب لثه و پریودنتیت است. بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 یا نوع 2 تشخیص داده نشده یا ضعیف کنترل شده، بیشتر در معرض خطر بیماری پریودنتال قرار دارند. مطالعات زیادی وجود دارند که ارتباط بین دیابت و افزایش حساسیت به عفونت های دهان از جمله بیماری پریودنتال را نشان می دهند. پریودنتیت همچنین در بیماران دیابتی که کنترل ضعیفی روی بیماری خود دارند با سرعت بیشتری پیشرفت می کند و شروع بیماری در سنین پایین به عنوان یک عامل خطر برای بیماری های شدیدتر در نظر گرفته می شود. برعکس، اکثر بیماران دیابتی که بیماری آنها به خوبی تحت کنترل قرار دارد می توانند سلامت پریودنتال را حفظ کنند و به درمان پریودنتال پاسخ مطلوبی خواهند داد.

علیرغم اختلاف نظر در مورد این موضوع در متون علمی، به نظر می رسد که تأثیر کنترل قند خون با روش درمان پریودنتال مرتبط باشد. بسیاری از مطالعات به تأثیر درمان پریودنتال روی کنترل قند خون بیماران دیابتی پرداخته اند.

بیماری قلب و عروقی

معقول بودن بیولوژیکی ارتباط بین بیماری های پریودنتال و بیماری های قلبی عروقی به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است و شامل برخی از مکانیسم های احتمالی زیر است: غلظت بالای کلسترول و عملکرد باکتری های دهان در روند تصلب شرایین یا مشارکت پروتئین های فاز حاد که ممکن است در پریودنتیت مزمن افزایش یابند. مکانیسم های بیولوژیکی متعددی برای توضیح ارتباط بین بیماری های پریودنتال و بیماری های قلبی عروقی پیشنهاد شده اند. بنابراین، پریودنتیت احتمالاً می تواند باعث بوجود آمدن یک واکنش التهابی سیستمیک شود و سزاوار توجه بیشتر است.

بیماری پریودنتال به دلیل منبع غنی گونه های میکروبی زیر لثه و پاسخ میزبان می تواند مستعد بیماری عروقی باشد. علاوه بر این، ما باید آگاه باشیم که این بیماری ها در بسیاری از عوامل خطر مشترک هستند و شباهت های آشکاری با مکانیسم های پاتوژنیک اساسی وجود دارند.

پریودنتیت، صرف نظر از بیماری های عروق کرونر، با افزایش سطح پروتئین واکنشی C و فیبرینوژن همراه است. علاوه بر این، شواهدی وجود دارند که نشان می دهند افزایش سطوح نشانگرهای سیستمیک التهاب، مانند پروتئین واکنشی- C (CRP) و اینترلوکین- 6 (IL-6)، با بیماری های قلبی عروقی مرتبط است.

باکتریم ناشی از پریودنتیت و بیماری های دندانی به عنوان علت اصلی اندوکاردیت عفونی شناخته شده است. به طور خاص، بیمارانی که تحت عمل جراحی دریچه قلب قرار گرفته اند، خطر قابل توجه اندوکاردیت عفونی تهدید کننده زندگی دارند. مطالعات اپیدمیولوژیک و میکروبیولوژیکی به این مفهوم اعتبار داده اند که بیماری پریودنتال ممکن است یک عامل خطر جداگانه برای بیماری های قلبی عروقی، بیماری عروق مغزی، و زایمان زودرس نوزادان کم وزن باشد.

محققان نشان داده اند که بیماری پریودنتال یکی دیگر از عوامل خطر احتمالی و مستقل برای بیماری عروق مغزی، بویژه برای سکته مغزی ایسکمیک است. برخی از مطالعات هیچ رابطه ای بین پریودنتیت و بیماری ایسکمیک قلب پیدا نکرده اند.

بیماری لثه

بیماری لثه

اختلالات ناشی از داروها

برخی از داروها به طور قابل توجهی جریان بزاق را کاهش می دهند. اینها شامل داروهای ضد فشار خون، مسکن های مخدر، برخی آرام بخش ها و مسکن ها، آنتی هیستامین ها و ضد متابولیت ها هستند. داروهای دیگر، بویژه آنهایی که به شکل مایع یا جویدنی هستند که حاوی قند افزوده هستند، pH و ترکیب پلاک را تغییر می دهند، و باعث می شوند که این ماده بیشتر به سطوح دندان بچسبد.

داروها می توانند یک عامل کمک کننده در بیماری های پریودنتال باشند. داروهایی مانند داروهای ضد تشنج، عوامل مسدود کننده کانال کلسیم، و سیکلوسپورین ممکن است باعث رشد بیش از حد لثه شوند.

استرس

بیمارانی که استراتژی های رفتاری کافی برای کنترل استرس ندارند (مقابله دفاعی)، بیشتر در معرض خطر بیماری پریودنتال شدید قرار دارند. استرس با این عوامل همراه است: بهداشت نامناسب دهان، افزایش ترشح گلوکوکورتیکوئید که می تواند عملکرد سیستم ایمنی را کاهش دهد، افزایش مقاومت به انسولین، و به طور بالقوه افزایش خطر پریودنتیت. مردانی که گزارش شده است به صورت روزانه عصبانی هستند، در مقایسه با مردانی که به ندرت گزارش شده بود که عصبانی هستند، 43 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به پریودنتیت قرار دارند. مطالعات نشان داده اند برخی از شاخص های بیماری پریودنتال مانند از دست دادن دندان و خونریزی لثه با استرس کاری و فشارهای مالی مرتبط هستند.

چاقی

گزارش شده است که چاقی یک عامل خطر مهم برای ابتلا به بیماری پریودنتال است. چندین توضیح برای ارتباط بین چاقی و بیماری پریودنتال در افراد بزرگسال جوان ارائه شده اند. افراد جوان تر ممکن است الگوهای غذایی متفاوتی نسبت به شرکت کنندگان مسن تر در مطالعه داشته باشند. تحقیقات در مورد روندهای غذایی در نوجوانان در سنین 11 تا 18، کاهش قابل توجهی در مصرف میوه های خام و سبزیجات غیر از سیب زمینی، که منابع ویتامین C هستند، را نشان می دهد. علاوه بر این، نوجوانان مصرف کلسیم خود را کاهش داده و مصرف نوشیدنی های گاز درا و آبمیوه های غیر مرکبات را افزایش داده اند. این برای سلامت دهان و دندان ها بسیار مهم است زیرا دریافت اندک کلسیم و ویتامین C در رژیم غذایی، با بیماری پریودنتال مرتبط است. افرادی که کمتر از مقدار مجاز رژیم غذایی توصیه شده (RDA) کلسیم و ویتامین C مصرف می کنند، نرخ ابتلای آنها به بیماری پریودنتال اندکی بالاتر است.

عوامل خطر غیر قابل تغییر

پوکی استخوان

بسیاری از مطالعات انجام شده تا به امروز نشان می دهند که بین پوکی استخوان اسکلتی و تحلیل رفتن استخوان رابطه وجود دارد، تا جایی که پوکی استخوان بعد از یائسگی ممکن است منجر به استئوپنی دندانی شود که فک ها و بویژه فک پایین را درگیر می کند. پوکی استخوان به طور قابل توجهی با تحلیل رفتن شدید استخوان کرستال آلوئولار و شیوع موارد پریودنتیت در زنان یائسه مرتبط بود. مروری بر رابطه بین استئوپنی، تحلیل رفتن استخوان دهان و بیماری پریودنتال، به این نتیجه رسید که استئوپنی در نشان دادن بیماری پریودنتال نقش ایفا می کند. این بررسی نشان دهنده ارتباط مستقیم بین استئوپنی اسکلتی و فک پایین و تحلیل رفتن ارتفاع استخوان کرستال آلوئولار و از دست دادن دندان در زنان یائسه بود.

در تحقیق دیگر تأکید شد که تمایز بین استئوپنی (که به طور کلی تحت عنوان کاهش استخوان طبیعی مینرالیزه شده- معدنی شده- تعریف شده است)، پوکی استخوان بعد از یائسگی (بیماری که جمعیت مسن تر را بین سنین 50 تا 70 سال تحت تأثیر قرار می دهد)، پوکی استخوانی که جمعیت مسن تر را تحت تأثیر قرار می دهد و منجر به شکستگی های پروگزیمال فمور می شود، مهم است. پریودنتیت و استئوپنی ممکن است عوامل اتیولوژیک مشترکی داشته باشند که ممکن است مستقیماً هر دو فرآیند بیماری را تحت تأثیر قرار دهند یا تعدیل کنند.

اختلالات خونی

رشد بیش از حد هموراژیک لثه با یا بدون نکروز، یکی از تظاهرات اولیه شایع لوسمی حاد است. بیماران مبتلا به لوسمی مزمن ممکن است تغییرات پریودنتال مشابه اما کمتر شدیدی را تجربه کنند. شیمی درمانی یا درمان همراه با پیوند مغز استخوان نیز ممکن است روی سلامت لثه تأثیر منفی بگذارند.

بیماری لثه

بیماری لثه

پاسخ میزبان

پریودنتیت مزمن شامل فعل و انفعالات پیچیده بین عوامل میکروبی و میزبان های حساس است. اجزاء باکتریایی مانند لیپوپلی ساکاریدها lipopolysaccharides و سیتوکین ها cytokines  باعث فعال شدن ماکروفاژها macrophages  برای تولید سیتوکین هایی مانند اینترلوکین (IL)-1 و فاکتور نکروز تومور (TNF) می شوند. این سیتوکین ها باعث فعال شدن فیبروبلاست هایی می شوند که در بافت های پریودنتال به سمت متالوپروتئینازهای ماتریکس (MMP ها) (یک فعال کننده پلاسمینوژن plasminogen) قرار دارند، که می تواند پلاسمین plasmin را فعال کند. پلاسمین، به نوبه خود، می تواند برخی دیگر از انواع MMP های نهفته را فعال کند، در حالی که مهارکننده های بافتی متالوپروتئینازها (TIMP ها) می توانند MMP های فعال را غیرفعال کنند. در میان افراد مستعد، تظاهرات طولانی مدت و بیش از حد باکتریایی MMP ها باعث تخریب بیشتر کلاژن می شود، که جزء اصلی ماتریکس پریودنتال است.

MMp-8 و -9 از لکوسیت های پلی مورفونکلئر (PMN) آزاد می شوند و مسئول بخش قابل توجهی از تخریب ناشی از پاسخ میزبان هستند. MMP-13 نیز با تخریب ماتریکس کلاژنی استخوان پس از دمینرالیزه شدن استخوان توسط استئوکلاست ها، جذب استخوان را تسهیل می کند. در یک تحقیق دیگر، افزایش سطوح پلاسمایی MMP-8 و MMP-9 در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن گزارش شد و بر اهمیت درمان پریودنتال برای جلوگیری از افزایش سطوح MMP-8 و –9 که با بسیاری از بیماری های سیستمیک، بویژه اختلالات قلبی عروقی همراه است، تأکید شد. یک بررسی اخیر در مورد عوامل خطر قابل اصلاح به این نتیجه رسید که سیگار کشیدن و دریافت کالری زیاد با افزایش نشانگرهای سیستمیک التهاب ارتباط دارد و از طریق مکانیسم های مختلف بیولوژیکی می تواند تنظیم ژن را اصلاح کند.

تغییرات هورمونی زنان

نوسانات هورمونی در بیماران زن ممکن است وضعیت سلامت پریودنتال آنها را تغییر دهد. چنین تغییراتی ممکن است در طول دوران بلوغ، چرخه قاعدگی، بارداری یا یائسگی رخ دهند. تغییرات همچنین ممکن است با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی همراه باشند. قابل توجه ترین تغییرات پریودنتال در دوران بارداری اتفاق می افتند، زیرا بخش قابل توجهی از زنان باردار از التهاب لثه بارداری رنج می برند. زنان تحت درمان جایگزین هورمونی (HRT) و داروهای ضد بارداری خوراکی، افزایش التهاب لثه را تجربه می کنند. با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی، این افزایش التهاب لثه عمدتاً به مدت زمان استفاده مربوط می شود، زیرا پیشنهاد شده است که استفاده طولانی مدت از داروهای ضد بارداری خوراکی ممکن است روی پریودنشیوم تأثیر مخرب داشته باشند.

بارداری

محققان دریافتند که از دست رفتن چسبندگی پریودنتال به طور قابل توجهی در بین مادران نوزادان PLBW در مقایسه با مادران نوزادانی که در دوره طبیعی متولد می شوند بیشتر است.

به طور مشابه، چندین مطالعه دیگر نشان دهنده تأثیر نامطلوب بیماری پریودنتال بر روند بارداری بوده اند. توصیه شده است که بیماری پریودنتال ممکن است خطر تولد نوزادان نارس با وزن کم (PLBW) را افزایش دهد. تصور می شود که این نتیجه اثر واسطه های بیولوژیکی فرآیندهای التهابی مانند پروستاگلاندین E2 و TNF باشد. لیپوپلی ساکاریدlipopolysaccharide  محصول باکتریایی شایع نیز ممکن است نقش محرکی در تغییر نامطلوب دوره بارداری داشته باشد.

ویژگی های ریسک

سن

مطالعات متعدد نشان می دهند که شیوع و وخامت بیماری پریودنتال با افزایش سن افزایش می یابد. میانگین سالانه تحلیل رفتن استخوان در میان افرادی که در اوایل 70 سالگی هستند 28/0 میلی متر است، در مقایسه با افراد 25 ساله، که 07/0 ملی متر است. افزایش شدت بیماری پریودنتال و تحلیل رفتن استخوان با افزایش سن، احتمالاً به بازه زمانی مربوط است که در آن بافت های پریودنتال در معرض پلاک باکتریایی قرار گرفته اند، و در تصور می شود که سوابق دهانی فرد را به صورت یکجا منعکس می کند. مطالعات بیشتری که در برخی از کشورهای توسعه یافته انجام شده اند نشان دهنده تغییر الگوهای پیشرفت بیماری پریودنتال هستند.

این مطالعات نشان داده اند که تخریب پیشرفته پریودنتال و تحلیل استخوان به ندرت در افراد زیر 40 سال دیده می شود. یافته های مشابه حتی در افراد مسن نیز مشاهده شده اند. مطالعات در میان افراد مسن نشان داده اند که بیماری پریودنتال پیشرفته تنها بخش کوچکی از این گروه سنی را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال، در میان افراد مبتلا به بیماری پیشرفته، با افزایش سن، تجزیه بیشتری اتفاق می افتد.

جنسیت

مطالعات متعدد گزارش کردند که تخریب پریودنتال در بین مردان در مقایسه با جمعیت زنان بسیار بیشتر است. دلایل این تفاوت های جنسی مشخص نیستند، اما گمان می رود که مربوط به ناآگاهی از بهداشت دهان و دندان باشد که معمولاً در بین مردان مشاهده می شود. با این حال، رابطه مشاهده شده بین جنسیت و بیماری آشکار نیست و قوی و ثابت تلقی نمی شود. بنابراین، جنسیت ممکن است یک عامل جمعیت شناختی باشد، که ممکن است با تأثیر عوامل دیگر تداخل داشته باشد و باید برای بررسی بیماری کنترل شود.

وضعیت اجتماعی و اقتصادی (SES)

ارتباط احتمالی بین بیماری پریودنتال و وضعیت اجتماعی- اقتصادی در چندین مطالعه یافت شد. وضعیت لثه به وضوح با SES پایین مرتبط است، اما رابطه بین SES و پریودنتیت کمتر مستقیم است. می توان مطمئن بود که سلامت لثه در افراد با تحصیلات عالی و درآمد مطمئن تر بهتر است. SES یک عامل قابل تغییر است و می توان آن را در مدل های چند متغیره برای بیماری بررسی کرد.

تحصیلات و نژاد

بیماری پریودنتال با سطح تحصیلات رابطه متقابل دارد. هر چه سطح تحصیلات بالاتر باشد، بیماری های پریودنتال کمتر می شود. مطالعات متعددی که شامل جمعیت های نژادی مختلف هستند، تفاوت هایی را در ظهور بیماری پریودنتال پیدا کرده اند. یک بار دیگر، نژاد یک عامل قابل تغییر نیست، و برخی از اختلافات در ظاهر بیماری ممکن است با تفاوت در سایر عوامل خطر بین جمعیت ها قابل توضیح باشد.

ملاحظات ژنتیکی

مطالعات، عوامل خطر ژنتیکی همراه با پریودنتیت را نشان می دهند. ژنوتیپ کامپوزیت IL-1 به طور قابل توجهی با شدت پریودنتیت افراد بزرگسال ارتباط دارد. همچنین تأیید می شود که هم ژنوتیپ IL-1 و هم سابقه سیگار کشیدن عوامل خطر عینی برای بیماری پریودنتال را در یک محیط مطب خصوصی فراهم می کنند. در حال حاضر دو شکل عمده پریودنتیت مزمن و پریودنتیت تهاجمی وجود دارند. خطر پریودنتیت به طور مساوی بین جمعیت تقسیم نمی شود. واضح است که پریودنتیت به شدت یک گروه پرخطر را تحت تأثیر قرار می دهد که حدود 10 تا 15 درصد از جمعیت را تشکیل می دهند، که در آنها بیماری به سرعت از ژنژیویت مزمن به پریودنتیت مخرب پیشرفت می کند. این خطر افتراقی برای پریودنتیت با عناصر ارثی مستعد بودن سازگار است، اما شواهد مستقیم برای نقش ژنتیکی متفاوت در پریودنتیت از چندین منبع می آید.

بسیاری از مقالات، تجمع خانوادگی بیماری های پریودنتال را گزارش می دهند، اما به دلیل اصطلاحات مختلف، سیستم های طبقه بندی، و فقدان روش های استاندارد معاینه بالینی، مقایسه مستقیم گزارش ها دشوار است. گرچه بیماری پریودنتال در طول بازه زمانی این تحقیقات بارها تغییر کرده است، اکثر گزارش های خانوادگی برای پریودنتیت، به اشکال شروع زودرس مربوط می شوند که اکنون پریودنتیت تهاجمی نامیده می شود. گزارش های مربوط به ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت کمتر هستند، گرچه مطالعات آلمانی در مورد ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت از اوایل قرن بیستم بررسی شده است. این تجمع در خانواده ها به شدت نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. باید در نظر داشت که الگوهای خانوادگی ممکن است منعکس کننده قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی شایع در این خانواده ها باشد.

بنابراین، در نظر گرفتن عوامل خطر محیطی و رفتاری مشترک در هر خانواده مهم است. اینها شامل تحصیلات، گروه بندی اجتماعی- اقتصادی، بهداشت دهان، انتقال احتمالی باکتری ها، بروز بیماری های مزمن مانند دیابت، و ویژگی های محیطی مانند سیگار کشیدن غیرفعال و بهداشت هستند. برخی از این عوامل مانند سبک زندگی، رفتار و تحصیلات ممکن است تحت کنترل ژنتیکی باشند و بر استانداردهای بهداشت دهان و دندان تأثیر بگذارند. تعاملات پیچیده بین ژن ها و محیط نیز باید در ارزیابی خطر خانوادگی بیماری های پریودنتال در نظر گرفته شوند.

در پریودنتیت مزمن، فنوتیپ یا ویژگی های بیماری تا دهه سوم زندگی به طور قابل توجهی ظاهر نمی شود، در حالی که، در اشکال تهاجمی بیماری پریودنتال، تظاهرات می توانند در دهه های اول، دوم، سوم و چهارم رخ دهند. این تنوع در ظاهر شدن علائم قابل توجه بیماری، تشخیص را دشوار می کند، نه تنها در اعلام اینکه آیا بیمار از این بیماری رنج می برد، بلکه در تشخیص بیمارانی که از بیماری رنج نمی برند و تمایز بین بزرگسالان و اشکال تهاجمی پریودنتیت. مشکلات همراه با تمایز بالینی بیماری پریودنتال در ژنتیک پزشکی غیرمعمول نیست، زیرا مشکلات مشابه در مطالعه سایر صفات ارثی با شروع تأخیری بوجود می آیند.

پروتئین واکنشی C

اهمیت نقش کلسترول در پیش بینی خطر حمله قلبی در افراد به ظاهر سالم، مدت هاست که شناخته شده است. اما نیمی از حملات قلبی در میان افرادی رخ می دهد که کلسترول بالایی ندارند. همچنین، عوامل خطر کلاسیک CVD نمی توانند تمام تغییرات در بروز موارد CVD را توضیح دهند. در نتیجه علاقه فزاینده ای به شناسایی نشانگرهای اضافی خطر کرونری وجود دارد. یک گزینه احتمالی، پروتئین واکنشی C (CRP) است، گرچه این پروتئین بخشی از پاسخ طبیعی بدن به عفونت و التهاب است. برخی از مطالعات اخیر، سطوح بالای CRP را در میان مبتلایان به پریودنتیت گزارش کرده اند. در مطالعه ای دیگر، سطوح قابل توجه بالاتری از CRP در میان افراد بزرگسال مبتلا به پریودنتیت، بویژه در میان افرادی که مکان های فعال تری داشتند، گزارش شدند. شرکت کنندگان در مطالعه همچنین ارتباط مثبتی بین سطوح بالای CRP (بیشتر از 3میلی گرم در لیتر) و وخامت پریودنتیت گزارش کردند.

پریودنتیت یک واکنش التهابی بافت های نگهدارنده دندان مانند رباط پریودنتال، سمنتوم و استخوان آلوئولار به باکتری های بی هوازی گرم منفی است. واسطه های التهابی میزبان محلی، در پاسخ به اندوتوکسین های باکتریایی، فعال می شوند که به نوبه خود پاسخ التهابی موضعی را آغاز می کنند و در نهایت منجر به پاسخ آنتی بادی سرم به باکتری می شوند. عفونت های باکتریایی اغلب ممکن است یک محرک قوی برای یک پاسخ فاز حاد سیستمیک ایجاد کنند که ممکن است منجر به افزایش تولید پروتئین های فاز حاد مانند CRP، ماکروگلوبولین macroglobulin و آمیلوئید سرم serum amyloid شود.

در یک مطالعه اخیر، مشخص شد که غلظت hs-CRP و IL-6 در سرم بیماران مبتلا به پریودنتیت به طور قابل توجهی بالاتر بود و درمان پریودنتال باعث کاهش سطوح سرمی hs-CRP و IL-6 شد. افزایش سطوح CRP در بین مبتلایان به پریودنتیت نشان می دهد که پریودنتیت همچنین ممکن است اثرات سیستمیک با واسطه سیتوکین داشته باشد که به نوبه خود ممکن است در آتروژنز دخیل باشد. این ممکن است به نوبه خود به توضیح شرایطی کمک کند که در آن عفونت های دندانی ممکن است پاسخ التهابی سیستمیک را تحریک کنند و در نتیجه، افراد «به ظاهر سالم» را در معرض خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی قرار دهد.

بسیاری از آثار موجود در تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند، تجمع خانوادگی بیماری های پریودنتال را گزارش می دهند، اما به دلیل اصطلاحات مختلف، سیستم های طبقه بندی و فقدان روش های استاندارد معاینه بالینی، مقایسه مستقیم گزارش ها دشوار است. گزارش های مربوط به ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت کمتر است، گرچه مطالعات در مورد ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت از اوایل قرن بیستم توسط محققان بررسی شده است. این تجمع در خانواده ها به شدت نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. باید در نظر داشت که الگوهای خانوادگی ممکن است منعکس کننده قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی رایج در این خانواده ها باشد.

نتیجه گیری

درک عوامل اتیولوژیک و بیماری زای بیماری پریودنتال برای شناخت و درک عوامل خطر مرتبط مهم است. از آنجا که بیماری پریودنتال چند عاملی است، مدیریت مؤثر بیماری مستلزم درک روشنی از همه عوامل خطر مرتبط است.

نمونه های درمانی ایمپلنت فوری



بخش تخصصی ایمپلنت فوری





ایمپلنت یک روزه یا فوری یک روش کاشت ایمپلنت است که به منظور جایگزین کردن دندان های از دست رفته و شکسته مورد استفاده قرار می گیرد. پایه های ایمپلنت شبیه ریشه دندان های طبیعی در استخوان فک عمل کرده و پایه بسیار مستحکمی برای سوار کردن تاج های دندانی که ظاهری شبیه دندانهای طبیعی دارند؛ بوجود می‌آورد. در روش های کاشت ایمپلنت سنتی دوره بهبود پس از کاشت پایه و پیش از نصب تاج دندان بسیار طولانی است در صورتی که فرایند ایمپلنت یک روزه روشی کاملا خاص و کاربردی است که با استفاده از آن جای خالی دندان در یک روز توسط پایه ایمپلنت و تاج دندانی پر می شود. البته در روش کاشت ایمپلنت فوری، تاج دندان موقتی تا زمانی که تاج دندان اصلی برای نصب آماده شود؛ روی پایه سوار می شود وزیبایی دندان های شما را تکمیل می کند.

مقالات تخصصی ایمپلنت فوری



انتخاب چیست؟ پر شدگی های دندان ها از چه چیزی ساخته شده اند؟

اکثر افراد در مقطعی از زندگی خود به پر کردن دندان های خود نیاز دارند و به لطف پیشرفت هایی که در زمینه تکنولوژی صورت گرفته است، بسیاری از بیماران اکنون به جای پرکردن دندان های خود با مواد سنتی نقره ای ساخته شده از آمالگام، پرکننده های کامپوزیت سفید را انتخاب می کنند. در واقع، در دندانپزشکی خصوصی، پرکردن سفید انتخاب پیش فرض است و پرکردن با آمالگام تنها زمانی استفاده می شود که قرار دادن پر کردن سفید امکانپذیر نباشد.

اکنون کودکان هم می توانند از پرکردگی سفید استفاده کنند، مگر اینکه دلیل بالینی برای قرار دادن آمالگام وجود داشته باشد، که دندانپزشک باید آن را مستند کند. با این حال، به افراد بزرگسالی که تحت درمان قرار می گیرند، برای دندان های جلوی پرکردگی های سفید ارائه می شود، اما برای دندان های عقب آمالگام قرار می گیرد.

آیا می دانستید؟

از مواد پرکننده کامپوزیت سفید می توان برای ایجاد تغییرات زیبایی در دندان های شما نیز استفاده کرد.

دندانپزشکان همچنین از مواد برای پرکردگی های سفید استفاده می کنند تا ترمیم های کوچکی در لبه های دندان ایجاد کنند. کامپوزیت الزاماً نیاز نیست که درون حفره دندان قرار بگیرد- این ماده به خوبی به لبه های دندان ها نیز می چسبد.

اگر در لبه پایین دندان خود یک خط ناهموار دارید، یا یک دندان لب پر شده دارید، دندانپزشک می تواند کامپوزیت را روی آن بچسباند تا اتصال فقط برای یک چشم حرفه ای قابل مشاهده باشد. باندینگ کامپوزیت آسیب های جزئی را ترمیم می کند و به جلوگیری از پوسیدگی دندان کمک می کند. علاوه بر این، باندینگ کامپوزیت تفاوت زیبایی نیز ایجاد می کند زیرا می تواند ناهنجاری ها را پر کرده و شکل دندان ها را بهبود بخشد.

چرا از دندانپزشک خود نمی پرسید که آیا باندینگ کامپوزیت می تواند ظاهر دندان های شما را بهبود بخشد؟

ایجاد یک لبخند فوق العاده- در بسیاری از مواقع، با این وجود که فقط کمی ماده کامپوزیت روی دو دندان چسبانده می شود، لبخند آنقدر تغییر داده می شود که به بیمار اعتماد به نفس زیادی می دهد.

آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

مزایای پر کردن سفید

پر کردن کامپوزیت سفید فواید زیادی دارد، ازجمله:

  • پر کردن سفید به تراش کمتری نیاز دارد.
  • پرکردگی سفید را می توان با رنگ دندان های اطراف مطابقت داد.
  • پرکردگی های سفید همان خطرات بالقوه محیطی یا سلامتی ناشی از جیوه موجود در پرکننده های آمالگام را ندارند.
  • برخی از افراد در هنگام استفاده از پرکننده های کامپوزیت سفید، پس از درمان احساس ناراحتی و حساسیت کمتری می کنند.
  • پر کردن دندان با آمالگام اغلب می تواند پوسیدگی بیشتر دندان را در برابر اشعه ایکس پنهان کند؛ پرکننده های سفید این مشکل را ندارند.
  • دندان هایی که با ماده سفید پر شده اند کمتر در معرض ترک خوردن قرار دارند. برای اینکه پرکننده آمالگام در جای خود باقی بماند، پایه پرکننده باید از گردن آن عریض تر باشد، بنابراین ممکن است لازم باشد برخی از دندان های سالم تراش داده شوند که باعث ضعیف شدن دندان باقی مانده می شود.

معایب پر کردن سفید

گرچه اکثر بیماران ترجیح می دهند پرکننده های سفید رنگ را انتخاب کنند، اما معایبی نیز وجود دارند:

  • پرکننده های سفید رنگ گرانتر از پرکننده های آمالگام هستند.
  • پر کردن حفره ها با مواد سفید رنگ روشی است که به مهارتی بیشتر از پر کردن با آمالگام نیاز دارد.
  • پرکردن دندان ها با مواد سفید رنگ کمی بیشتر از پر کردن آنها با آمالگام طول می کشد زیرا قبل از اعمال مخلوط کامپوزیت، ناحیه باید کاملاً خشک شود.
آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

پرکننده های آمالگام یا نقره از چه چیزی ساخته شده اند؟

آمالگام دندانی مخلوطی از جیوه، نقره، قلع و مس است. جیوه که یک جزء ضروری است، آمالگام را به هم متصل می کند تا درون حفره شکل بگیرد. امروزه، قوانین استفاده از آمالگام را برای دندان های کودکان را محدود کرده است. علاوه بر این، پرکننده های آمالگام برای ایمنی درون کپسول قرار دارند و صندلی های دندانپزشکی برای جلوگیری از آلودگی محیط، دارای جداکننده آمالگام هستند.

پرکردگی های سفید یا همرنگ دندان از چه چیزی ساخته شده اند؟

پرکردگی های سفید یا همرنگ دندان ممکن است از تعدادی از مواد از جمله ترکیبات مصنوعی و سرامیکی و ذرات شیشه ساخته شده باشند. دندانپزشک شما می تواند در مورد انواع خاصی از موادی که در مطب استفاده می شوند و نور مورد استفاده برای چسباندن آنها بیشتر برای شما توضیح دهد.

آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

آیا پرکننده های آمالگام یا نقره ای قوی تر از پرکننده های سفید یا همرنگ دندان هستند؟

گرچه در گذشته پرکننده های سفید به استحکام کمتر شهرت داشتند، اما فناوری در دهه گذشته به سرعت پیشرفت کرده است و اکنون پرکننده های سفید بسیار قوی تر شده اند. مزایای اضافی به این معنا است که پرکردگی های سفید به طور فزاینده ای اولین انتخاب برای افرادی هستند که به پر کردن دندان های خود نیاز دارند.

آیا باید پرکننده های نقره ای یا آمالگام خود را با پرکننده های سفید تعویض کرد؟

بستگی دارد. بسیاری از افراد تصمیم می گیرند تا زمانی که پرکننده آمالگام آنها به تعویض نیاز داشته باشد صبر کنند، در حالی که برخی دیگر تصمیم می گیرند که فوراً آنها را تعویض کنند. دندانپزشک شما ممکن است توصیه کند ابتدا بزرگترین پرکننده های آمالگام را تعویض کنید. دندانپزشک شما می تواند به شما مشاوره بدهد.

اگر می توانید از نیاز به پر کردن دندان اجتناب کنید، این بهترین گزینه است!

با مراقبت از دندان های خود و کمک به دیگران، بویژه کودکان، به خودتان کمک کنید تا بهداشت دهان و دندان خود را در منزل برقرار کنید.

کودکان سزاوار دندان های سالم بدون پر کردن هستند!

لطفاً به خاطر داشته باشید که مراجعات منظم به دندانپزشک مهم است. دندانپزشک شما می تواند پوسیدگی دندان را قبل از تبدیل شدن به یک مشکل بزرگتر تشخیص داده و درمان کند.

دندانپزشکان شما می دانند که اگر تا به حال طعم فلزی را در دهان خود تجربه کرده اید، می تواند یک حس عجیب و ناخوشایند باشد. غیر معمول نیست که گاهی اوقات داخل دهان خود طعم فلزی داشته باشید. اما اگر ادامه پیدا کند، می تواند نشانه یک مشکل دندانی یا سایر مشکلات زمینه ای سلامت باشد. بیایید دلایل این طعم فلزی را بررسی کنیم- و اینکه چرا اگر به نظر می رسد که نمی توانید آن را بهبود دهید، مهم است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

بهداشت ضعیف دهان

یکی از شایع ترین دلایل وجود طعم فلز داخل دهان، عدم رعایت بهداشت دهان و دندان است. اگر به طور مرتب مسواک نزنید و نخ دندان نکشید، ذرات غذا می توانند کنار دندان ها و لثه های شما گیر کنند و منجر به رشد باکتری ها و بروز التهاب شوند. انباشته شدن باکتری ها می تواند باعث ایجاد طعم فلزی و همچنین بوی بد دهان، پوسیدگی دندان و بیماری لثه شود. اگر طعم فلزی را تجربه می کنید و بهداشت دهان و دندان خود را رعایت نکرده اید، وقت آن است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

این اتفاق ممکن است برای شما رخ دهد. ما شما را به مسیر درست بازمی گردانیم.

بیماری لثه

التهاب و عفونت لثه که تحت عنوان بیماری لثه یا پریودنتیت شناخته می شود، می تواند به یک نگرانی مهم دندانپزشکی تبدیل شود. اگر بیماری لثه کنترل نشده رها شود، می تواند به از دست رفتن دندان یا سایر نگرانی های مرتبط با سلامتی کمک کند. طعم فلزی داخل دهان می تواند نشان دهنده مراحل اولیه پریودنتیت باشد. برای معاینه از دندانپزشک خود نوبت بگیرید.

 مزه فلز داخل دهان

مزه فلز داخل دهان

بارداری

طعم فلزی داخل دهان در سه ماهه اول بارداری بسیار شایع است. تصور می شود که این طعم فلزی ناشی از تغییرات هورمونی است که می تواند حس چشایی را تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر این، افزایش جریان خون و متابولیسم در دوران بارداری می تواند منجر به افزایش تولید بزاق شود که همچنین می تواند با طعم فلزی نیز ارتباط داشته باشد.

گرچه طعم فلز داخل دهان به طور کلی بی ضرر است و بعد از سه ماهه نخست به صورت خود به خود برطرف می شود، می تواند ناراحت کننده باشد و روی توانایی شما برای خوردن و نوشیدن به طور معمول تأثیر بگذارد. اگر باردار هستید و طعم فلز داخل دهان خود دارید، با متخصص زنان و زایمان یا دندانپزشک صحبت کنید تا ببینید چه کاری می توانید انجام دهید. مراقبت های دندانی بخشی ضروری از مراقبت های دوران بارداری هستند.

مسائل مربوط به سلامت

علاوه بر مشکلات دندانی، سایر مشکلات سلامتی نیز می توانند باعث ایجاد طعم فلز داخل دهان شما شوند. به عنوان مثال، اگر رفلاکس اسید معده دارید، اسید معده می تواند باعث ایجاد طعم فلزی شود. به طور مشابه، اگر عفونت تنفسی یا سرماخوردگی دارید، مخاطی که در دهان و گلوی شما انباشته می شوند می توانند همین کار را انجام دهند.

 مزه فلز داخل دهان

مزه فلز داخل دهان

داروها

داروها یکی از علل شایع طعم فلز داخل دهان هستند. برخی داروهای خاص، مانند آنتی بیوتیک ها، داروهای فشار خون و داروهای پوکی استخوان، می توانند باعث ایجاد تغییراتی در درک حس چشایی شوند که منجر به ایجاد طعم فلزی یا تلخ می شود. در صورتی که هر گونه عارضه جانبی شما را آزار می دهد، با پزشک خود صحبت کنید، اما بدون این مکالمه، مصرف داروهای تجویز شده را قطع نکنید. برخی از داروها مانند آنتی هیستامین ها، داروهای ضد افسردگی ها و شل کننده های عضلانی می توانند باعث خشکی دهان شوند که همچنین می تواند به ایجاد طعم فلزی کمک کند.

علاوه بر این، برخی از دهانشویه ها و محصولات تجاری مراقبت از دهان می توانند باعث این پدیده شوند- لطفاً همه محصولاتی که استفاده می کنید را به دندانپزشک خود اطلاع دهید!

پرکننده های فلزی

هنگامی که طعم فلز را داخل دهان خود احساس می کنید، طبیعی است که فرض کنید مواد پرکننده فلزی شما مقصر هستند. این ممکن است رخ دهد، اما علل دیگر شایع تر هستند.

در حالی که پرکننده های مدرن به گونه ای طراحی شده اند که بادوام و ماندگار باشند، اما گاهی اوقات می توانند باعث ایجاد طعم فلزی داخل دهان شوند. این می تواند زمانی رخ دهد که ماده پرکننده، که ممکن است حاوی فلزاتی مانند نقره یا جیوه باشد، با بزاق یا سایر مواد موجود در دهان تعامل داشته باشد.

در برخی موارد، وجود طعم فلزی داخل دهان ممکن است نشانه این باشد که پرکردگی در حال از بین رفتن است یا پوسیدگی یا عفونت زیر پر شدگی بوجود آمده  است. اگر بعد از پر کردن دندان خود، طعم فلزی را تجربه می کنید، مهم است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید. دندانپزشکان می توانند به شما کمک کنند تا علت را مشخص کنید و اطمینان حاصل کنید که پر شدگی دندان شما هنوز به درستی عمل می کند. دندانپزشک شما همچنین در قرار ملاقات های معمولی شما را بررسی خواهد کرد.

اگر طعم فلز را داخل دهان خود تجربه می کنید، آن را نادیده نگیرید. در اسرع وقت به دندانپزشک مراجعه کنید. خبر خوب این است که این مشکلی است که اغلب می تواند برطرف شود. ما به شما کمک خواهیم کرد تا به منشاء مشکل پی ببرید و مراقبتی که نیاز دارید تا بتوانید مجدداً به بهترین احساس خود دست یابید را به شما ارائه خواهیم داد. با مراجعات منظم هر شش ماه یک مرتبه به دندانپزشک می توانید اطمینان حاصل کنید که هیچ مشکل دندانی شما آنقدر پیشرفت نخواهد کرد تا به یک مسئله بغرنج تبدیل شود.

عوامل خطر مختلفی وجود دارند که ممکن است در ایجاد و یا پیشرفت بیماری پریودنتال نقش داشته باشند. مهم است که با پریودنتیست خود در مورد عوامل خطر بالقوه صحبت کنید تا هم او بتواند بیماری شما را به اندازه کافی طبقه بندی کرده و طرح درمان مناسب را ایجاد کند و هم شما بتوانید عوامل قابل کنترلی که در ایجاد این بیماری نقش دارند را تحت کنترل درآورید.

در این مقاله قصد داریم به بررسی شواهدی بپردازیم که نقش بالقوه عوامل خطر قابل اصلاح و غیرقابل اصلاح مرتبط با بیماری پریودنتال است. نتیجه گیری در خصوص درک علل و عوامل بیماری زا بیماری پریودنتال برای شناخت و درک عوامل خطر مرتبط مهم است. از آنجا که بیماری پریودنتال چند عاملی است، مدیریت مؤثر بیماری مستلزم درک روشنی از همه عوامل خطر مرتبط است.

پریودنتیت چیست؟

پریودنتیت یکی از شایع ترین بیماری ها است و مشخصه ویژه آن تخریب بافت همبند و استخوان تکیه گاه دندان در پی واکنش التهابی میزبان ثانویه به عفونت توسط باکتری های پریودنتال است. پریودنتیت شدید، که ممکن است منجر به از دست دادن دندان شود، در 5 تا 20 درصد از اکثر جمعیت بالغ در سراسر جهان یافت می شود. کودکان و نوجوانان ممکن است به هر یک از اشکال مختلف پریودنتیت مانند پریودنتیت تهاجمی، پریودنتیت مزمن و پریودنتیت به عنوان تظاهرات بیماری های سیستمیک مبتلا شوند.

در حال حاضر به طور کلی توافق شده است که تقریباً همه اشکال بیماری پریودنتال در نتیجه عفونت های میکروبی مختلط رخ می دهند که در آن گروه های خاصی از باکتری های بیماری زا همزیستی دارند. شواهد در مورد نقش بالقوه عوامل خطر قابل اصلاح و غیر قابل اصلاح مرتبط با بیماری پریودنتال بررسی شده اند. درک عوامل خطر برای عمل بالینی ضروری است.

عوامل خطر بیماری پریودنتال

عوامل خطر قابل اصلاح

میکروارگانیسم ها و بیماری های پریودنتال

میکروبیوم باکتریایی دهان شامل بیش از 700 فیلوتیپ مختلف است که تقریباً 400 گونه در پلاک زیر لثه یافت می شود. میکرو فلور زیر لثه در پریودنتیت می تواند صدها گونه باکتری را درون خود جای دهد اما تعداد اندکی از آنها با پیشرفت بیماری مرتبط هستند و از نظر علت شناسی مهم در نظر گرفته شده اند. پلاک زیر لثه ای ناشی از عمیق شدن پاکت های پریودنتال، تحت تسلط گونه های بی هوازی گرم منفی و اسپیروکت ها است. شواهد قوی Porphyromonas gingivalis و Aggregatibacter actinomycetemcomitans را در علت شناسی پریودنتیت افراد بزرگسال دخیل می دانند. علاوه بر این، Bacteroides forsythus، Prevotella intermedia، Peptostreptococcus micros، و Fusobacterium nucleatum به شدت با پیشرفت پریودنتیت در افراد بزرگسال مرتبط هستند.

بیماری لثه

بیماری لثه

کشیدن تنباکو

شواهد بسیاری برای بالاتر بودن سطح بیماری پریودنتال در میان افراد سیگاری وجود دارند. استعمال دخانیات اثر مخرب قابل توجهی روی بافت های پریودنتال دارد و نرخ پیشرفت بیماری پریودنتال را افزایش می دهد. عوامل خطر از جمله مصرف دخانیات، پاسخ میزبان به چالش باکتری در پلاک دندان میکروبی را تغییر می دهد. به نظر می رسد افراد سیگاری مبتلا به بیماری پریودنتال در مقایسه با افراد غیرسیگاری، علائم کمتری از التهاب بالینی و خونریزی لثه را نشان می دهند. این را می توان با این واقعیت توضیح داد که نیکوتین باعث انقباض عروق موضعی، کاهش جریان خون، اِدِم و علائم بالینی التهاب می شود. دریافته شده است که گیرنده استیل کولین نیکوتین نقش مهمی در ایجاد پریودنتیت مرتبط با نیکوتین ایفا می کند.

دیابت

یکی از علائم دهانی مهم دیابت، التهاب لثه و پریودنتیت است. بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 یا نوع 2 تشخیص داده نشده یا ضعیف کنترل شده، بیشتر در معرض خطر بیماری پریودنتال قرار دارند. مطالعات زیادی وجود دارند که ارتباط بین دیابت و افزایش حساسیت به عفونت های دهان از جمله بیماری پریودنتال را نشان می دهند. پریودنتیت همچنین در بیماران دیابتی که کنترل ضعیفی روی بیماری خود دارند با سرعت بیشتری پیشرفت می کند و شروع بیماری در سنین پایین به عنوان یک عامل خطر برای بیماری های شدیدتر در نظر گرفته می شود. برعکس، اکثر بیماران دیابتی که بیماری آنها به خوبی تحت کنترل قرار دارد می توانند سلامت پریودنتال را حفظ کنند و به درمان پریودنتال پاسخ مطلوبی خواهند داد.

علیرغم اختلاف نظر در مورد این موضوع در متون علمی، به نظر می رسد که تأثیر کنترل قند خون با روش درمان پریودنتال مرتبط باشد. بسیاری از مطالعات به تأثیر درمان پریودنتال روی کنترل قند خون بیماران دیابتی پرداخته اند.

بیماری قلب و عروقی

معقول بودن بیولوژیکی ارتباط بین بیماری های پریودنتال و بیماری های قلبی عروقی به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است و شامل برخی از مکانیسم های احتمالی زیر است: غلظت بالای کلسترول و عملکرد باکتری های دهان در روند تصلب شرایین یا مشارکت پروتئین های فاز حاد که ممکن است در پریودنتیت مزمن افزایش یابند. مکانیسم های بیولوژیکی متعددی برای توضیح ارتباط بین بیماری های پریودنتال و بیماری های قلبی عروقی پیشنهاد شده اند. بنابراین، پریودنتیت احتمالاً می تواند باعث بوجود آمدن یک واکنش التهابی سیستمیک شود و سزاوار توجه بیشتر است.

بیماری پریودنتال به دلیل منبع غنی گونه های میکروبی زیر لثه و پاسخ میزبان می تواند مستعد بیماری عروقی باشد. علاوه بر این، ما باید آگاه باشیم که این بیماری ها در بسیاری از عوامل خطر مشترک هستند و شباهت های آشکاری با مکانیسم های پاتوژنیک اساسی وجود دارند.

پریودنتیت، صرف نظر از بیماری های عروق کرونر، با افزایش سطح پروتئین واکنشی C و فیبرینوژن همراه است. علاوه بر این، شواهدی وجود دارند که نشان می دهند افزایش سطوح نشانگرهای سیستمیک التهاب، مانند پروتئین واکنشی- C (CRP) و اینترلوکین- 6 (IL-6)، با بیماری های قلبی عروقی مرتبط است.

باکتریم ناشی از پریودنتیت و بیماری های دندانی به عنوان علت اصلی اندوکاردیت عفونی شناخته شده است. به طور خاص، بیمارانی که تحت عمل جراحی دریچه قلب قرار گرفته اند، خطر قابل توجه اندوکاردیت عفونی تهدید کننده زندگی دارند. مطالعات اپیدمیولوژیک و میکروبیولوژیکی به این مفهوم اعتبار داده اند که بیماری پریودنتال ممکن است یک عامل خطر جداگانه برای بیماری های قلبی عروقی، بیماری عروق مغزی، و زایمان زودرس نوزادان کم وزن باشد.

محققان نشان داده اند که بیماری پریودنتال یکی دیگر از عوامل خطر احتمالی و مستقل برای بیماری عروق مغزی، بویژه برای سکته مغزی ایسکمیک است. برخی از مطالعات هیچ رابطه ای بین پریودنتیت و بیماری ایسکمیک قلب پیدا نکرده اند.

بیماری لثه

بیماری لثه

اختلالات ناشی از داروها

برخی از داروها به طور قابل توجهی جریان بزاق را کاهش می دهند. اینها شامل داروهای ضد فشار خون، مسکن های مخدر، برخی آرام بخش ها و مسکن ها، آنتی هیستامین ها و ضد متابولیت ها هستند. داروهای دیگر، بویژه آنهایی که به شکل مایع یا جویدنی هستند که حاوی قند افزوده هستند، pH و ترکیب پلاک را تغییر می دهند، و باعث می شوند که این ماده بیشتر به سطوح دندان بچسبد.

داروها می توانند یک عامل کمک کننده در بیماری های پریودنتال باشند. داروهایی مانند داروهای ضد تشنج، عوامل مسدود کننده کانال کلسیم، و سیکلوسپورین ممکن است باعث رشد بیش از حد لثه شوند.

استرس

بیمارانی که استراتژی های رفتاری کافی برای کنترل استرس ندارند (مقابله دفاعی)، بیشتر در معرض خطر بیماری پریودنتال شدید قرار دارند. استرس با این عوامل همراه است: بهداشت نامناسب دهان، افزایش ترشح گلوکوکورتیکوئید که می تواند عملکرد سیستم ایمنی را کاهش دهد، افزایش مقاومت به انسولین، و به طور بالقوه افزایش خطر پریودنتیت. مردانی که گزارش شده است به صورت روزانه عصبانی هستند، در مقایسه با مردانی که به ندرت گزارش شده بود که عصبانی هستند، 43 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به پریودنتیت قرار دارند. مطالعات نشان داده اند برخی از شاخص های بیماری پریودنتال مانند از دست دادن دندان و خونریزی لثه با استرس کاری و فشارهای مالی مرتبط هستند.

چاقی

گزارش شده است که چاقی یک عامل خطر مهم برای ابتلا به بیماری پریودنتال است. چندین توضیح برای ارتباط بین چاقی و بیماری پریودنتال در افراد بزرگسال جوان ارائه شده اند. افراد جوان تر ممکن است الگوهای غذایی متفاوتی نسبت به شرکت کنندگان مسن تر در مطالعه داشته باشند. تحقیقات در مورد روندهای غذایی در نوجوانان در سنین 11 تا 18، کاهش قابل توجهی در مصرف میوه های خام و سبزیجات غیر از سیب زمینی، که منابع ویتامین C هستند، را نشان می دهد. علاوه بر این، نوجوانان مصرف کلسیم خود را کاهش داده و مصرف نوشیدنی های گاز درا و آبمیوه های غیر مرکبات را افزایش داده اند. این برای سلامت دهان و دندان ها بسیار مهم است زیرا دریافت اندک کلسیم و ویتامین C در رژیم غذایی، با بیماری پریودنتال مرتبط است. افرادی که کمتر از مقدار مجاز رژیم غذایی توصیه شده (RDA) کلسیم و ویتامین C مصرف می کنند، نرخ ابتلای آنها به بیماری پریودنتال اندکی بالاتر است.

عوامل خطر غیر قابل تغییر

پوکی استخوان

بسیاری از مطالعات انجام شده تا به امروز نشان می دهند که بین پوکی استخوان اسکلتی و تحلیل رفتن استخوان رابطه وجود دارد، تا جایی که پوکی استخوان بعد از یائسگی ممکن است منجر به استئوپنی دندانی شود که فک ها و بویژه فک پایین را درگیر می کند. پوکی استخوان به طور قابل توجهی با تحلیل رفتن شدید استخوان کرستال آلوئولار و شیوع موارد پریودنتیت در زنان یائسه مرتبط بود. مروری بر رابطه بین استئوپنی، تحلیل رفتن استخوان دهان و بیماری پریودنتال، به این نتیجه رسید که استئوپنی در نشان دادن بیماری پریودنتال نقش ایفا می کند. این بررسی نشان دهنده ارتباط مستقیم بین استئوپنی اسکلتی و فک پایین و تحلیل رفتن ارتفاع استخوان کرستال آلوئولار و از دست دادن دندان در زنان یائسه بود.

در تحقیق دیگر تأکید شد که تمایز بین استئوپنی (که به طور کلی تحت عنوان کاهش استخوان طبیعی مینرالیزه شده- معدنی شده- تعریف شده است)، پوکی استخوان بعد از یائسگی (بیماری که جمعیت مسن تر را بین سنین 50 تا 70 سال تحت تأثیر قرار می دهد)، پوکی استخوانی که جمعیت مسن تر را تحت تأثیر قرار می دهد و منجر به شکستگی های پروگزیمال فمور می شود، مهم است. پریودنتیت و استئوپنی ممکن است عوامل اتیولوژیک مشترکی داشته باشند که ممکن است مستقیماً هر دو فرآیند بیماری را تحت تأثیر قرار دهند یا تعدیل کنند.

اختلالات خونی

رشد بیش از حد هموراژیک لثه با یا بدون نکروز، یکی از تظاهرات اولیه شایع لوسمی حاد است. بیماران مبتلا به لوسمی مزمن ممکن است تغییرات پریودنتال مشابه اما کمتر شدیدی را تجربه کنند. شیمی درمانی یا درمان همراه با پیوند مغز استخوان نیز ممکن است روی سلامت لثه تأثیر منفی بگذارند.

بیماری لثه

بیماری لثه

پاسخ میزبان

پریودنتیت مزمن شامل فعل و انفعالات پیچیده بین عوامل میکروبی و میزبان های حساس است. اجزاء باکتریایی مانند لیپوپلی ساکاریدها lipopolysaccharides و سیتوکین ها cytokines  باعث فعال شدن ماکروفاژها macrophages  برای تولید سیتوکین هایی مانند اینترلوکین (IL)-1 و فاکتور نکروز تومور (TNF) می شوند. این سیتوکین ها باعث فعال شدن فیبروبلاست هایی می شوند که در بافت های پریودنتال به سمت متالوپروتئینازهای ماتریکس (MMP ها) (یک فعال کننده پلاسمینوژن plasminogen) قرار دارند، که می تواند پلاسمین plasmin را فعال کند. پلاسمین، به نوبه خود، می تواند برخی دیگر از انواع MMP های نهفته را فعال کند، در حالی که مهارکننده های بافتی متالوپروتئینازها (TIMP ها) می توانند MMP های فعال را غیرفعال کنند. در میان افراد مستعد، تظاهرات طولانی مدت و بیش از حد باکتریایی MMP ها باعث تخریب بیشتر کلاژن می شود، که جزء اصلی ماتریکس پریودنتال است.

MMp-8 و -9 از لکوسیت های پلی مورفونکلئر (PMN) آزاد می شوند و مسئول بخش قابل توجهی از تخریب ناشی از پاسخ میزبان هستند. MMP-13 نیز با تخریب ماتریکس کلاژنی استخوان پس از دمینرالیزه شدن استخوان توسط استئوکلاست ها، جذب استخوان را تسهیل می کند. در یک تحقیق دیگر، افزایش سطوح پلاسمایی MMP-8 و MMP-9 در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن گزارش شد و بر اهمیت درمان پریودنتال برای جلوگیری از افزایش سطوح MMP-8 و –9 که با بسیاری از بیماری های سیستمیک، بویژه اختلالات قلبی عروقی همراه است، تأکید شد. یک بررسی اخیر در مورد عوامل خطر قابل اصلاح به این نتیجه رسید که سیگار کشیدن و دریافت کالری زیاد با افزایش نشانگرهای سیستمیک التهاب ارتباط دارد و از طریق مکانیسم های مختلف بیولوژیکی می تواند تنظیم ژن را اصلاح کند.

تغییرات هورمونی زنان

نوسانات هورمونی در بیماران زن ممکن است وضعیت سلامت پریودنتال آنها را تغییر دهد. چنین تغییراتی ممکن است در طول دوران بلوغ، چرخه قاعدگی، بارداری یا یائسگی رخ دهند. تغییرات همچنین ممکن است با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی همراه باشند. قابل توجه ترین تغییرات پریودنتال در دوران بارداری اتفاق می افتند، زیرا بخش قابل توجهی از زنان باردار از التهاب لثه بارداری رنج می برند. زنان تحت درمان جایگزین هورمونی (HRT) و داروهای ضد بارداری خوراکی، افزایش التهاب لثه را تجربه می کنند. با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی، این افزایش التهاب لثه عمدتاً به مدت زمان استفاده مربوط می شود، زیرا پیشنهاد شده است که استفاده طولانی مدت از داروهای ضد بارداری خوراکی ممکن است روی پریودنشیوم تأثیر مخرب داشته باشند.

بارداری

محققان دریافتند که از دست رفتن چسبندگی پریودنتال به طور قابل توجهی در بین مادران نوزادان PLBW در مقایسه با مادران نوزادانی که در دوره طبیعی متولد می شوند بیشتر است.

به طور مشابه، چندین مطالعه دیگر نشان دهنده تأثیر نامطلوب بیماری پریودنتال بر روند بارداری بوده اند. توصیه شده است که بیماری پریودنتال ممکن است خطر تولد نوزادان نارس با وزن کم (PLBW) را افزایش دهد. تصور می شود که این نتیجه اثر واسطه های بیولوژیکی فرآیندهای التهابی مانند پروستاگلاندین E2 و TNF باشد. لیپوپلی ساکاریدlipopolysaccharide  محصول باکتریایی شایع نیز ممکن است نقش محرکی در تغییر نامطلوب دوره بارداری داشته باشد.

ویژگی های ریسک

سن

مطالعات متعدد نشان می دهند که شیوع و وخامت بیماری پریودنتال با افزایش سن افزایش می یابد. میانگین سالانه تحلیل رفتن استخوان در میان افرادی که در اوایل 70 سالگی هستند 28/0 میلی متر است، در مقایسه با افراد 25 ساله، که 07/0 ملی متر است. افزایش شدت بیماری پریودنتال و تحلیل رفتن استخوان با افزایش سن، احتمالاً به بازه زمانی مربوط است که در آن بافت های پریودنتال در معرض پلاک باکتریایی قرار گرفته اند، و در تصور می شود که سوابق دهانی فرد را به صورت یکجا منعکس می کند. مطالعات بیشتری که در برخی از کشورهای توسعه یافته انجام شده اند نشان دهنده تغییر الگوهای پیشرفت بیماری پریودنتال هستند.

این مطالعات نشان داده اند که تخریب پیشرفته پریودنتال و تحلیل استخوان به ندرت در افراد زیر 40 سال دیده می شود. یافته های مشابه حتی در افراد مسن نیز مشاهده شده اند. مطالعات در میان افراد مسن نشان داده اند که بیماری پریودنتال پیشرفته تنها بخش کوچکی از این گروه سنی را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال، در میان افراد مبتلا به بیماری پیشرفته، با افزایش سن، تجزیه بیشتری اتفاق می افتد.

جنسیت

مطالعات متعدد گزارش کردند که تخریب پریودنتال در بین مردان در مقایسه با جمعیت زنان بسیار بیشتر است. دلایل این تفاوت های جنسی مشخص نیستند، اما گمان می رود که مربوط به ناآگاهی از بهداشت دهان و دندان باشد که معمولاً در بین مردان مشاهده می شود. با این حال، رابطه مشاهده شده بین جنسیت و بیماری آشکار نیست و قوی و ثابت تلقی نمی شود. بنابراین، جنسیت ممکن است یک عامل جمعیت شناختی باشد، که ممکن است با تأثیر عوامل دیگر تداخل داشته باشد و باید برای بررسی بیماری کنترل شود.

وضعیت اجتماعی و اقتصادی (SES)

ارتباط احتمالی بین بیماری پریودنتال و وضعیت اجتماعی- اقتصادی در چندین مطالعه یافت شد. وضعیت لثه به وضوح با SES پایین مرتبط است، اما رابطه بین SES و پریودنتیت کمتر مستقیم است. می توان مطمئن بود که سلامت لثه در افراد با تحصیلات عالی و درآمد مطمئن تر بهتر است. SES یک عامل قابل تغییر است و می توان آن را در مدل های چند متغیره برای بیماری بررسی کرد.

تحصیلات و نژاد

بیماری پریودنتال با سطح تحصیلات رابطه متقابل دارد. هر چه سطح تحصیلات بالاتر باشد، بیماری های پریودنتال کمتر می شود. مطالعات متعددی که شامل جمعیت های نژادی مختلف هستند، تفاوت هایی را در ظهور بیماری پریودنتال پیدا کرده اند. یک بار دیگر، نژاد یک عامل قابل تغییر نیست، و برخی از اختلافات در ظاهر بیماری ممکن است با تفاوت در سایر عوامل خطر بین جمعیت ها قابل توضیح باشد.

ملاحظات ژنتیکی

مطالعات، عوامل خطر ژنتیکی همراه با پریودنتیت را نشان می دهند. ژنوتیپ کامپوزیت IL-1 به طور قابل توجهی با شدت پریودنتیت افراد بزرگسال ارتباط دارد. همچنین تأیید می شود که هم ژنوتیپ IL-1 و هم سابقه سیگار کشیدن عوامل خطر عینی برای بیماری پریودنتال را در یک محیط مطب خصوصی فراهم می کنند. در حال حاضر دو شکل عمده پریودنتیت مزمن و پریودنتیت تهاجمی وجود دارند. خطر پریودنتیت به طور مساوی بین جمعیت تقسیم نمی شود. واضح است که پریودنتیت به شدت یک گروه پرخطر را تحت تأثیر قرار می دهد که حدود 10 تا 15 درصد از جمعیت را تشکیل می دهند، که در آنها بیماری به سرعت از ژنژیویت مزمن به پریودنتیت مخرب پیشرفت می کند. این خطر افتراقی برای پریودنتیت با عناصر ارثی مستعد بودن سازگار است، اما شواهد مستقیم برای نقش ژنتیکی متفاوت در پریودنتیت از چندین منبع می آید.

بسیاری از مقالات، تجمع خانوادگی بیماری های پریودنتال را گزارش می دهند، اما به دلیل اصطلاحات مختلف، سیستم های طبقه بندی، و فقدان روش های استاندارد معاینه بالینی، مقایسه مستقیم گزارش ها دشوار است. گرچه بیماری پریودنتال در طول بازه زمانی این تحقیقات بارها تغییر کرده است، اکثر گزارش های خانوادگی برای پریودنتیت، به اشکال شروع زودرس مربوط می شوند که اکنون پریودنتیت تهاجمی نامیده می شود. گزارش های مربوط به ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت کمتر هستند، گرچه مطالعات آلمانی در مورد ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت از اوایل قرن بیستم بررسی شده است. این تجمع در خانواده ها به شدت نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. باید در نظر داشت که الگوهای خانوادگی ممکن است منعکس کننده قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی شایع در این خانواده ها باشد.

بنابراین، در نظر گرفتن عوامل خطر محیطی و رفتاری مشترک در هر خانواده مهم است. اینها شامل تحصیلات، گروه بندی اجتماعی- اقتصادی، بهداشت دهان، انتقال احتمالی باکتری ها، بروز بیماری های مزمن مانند دیابت، و ویژگی های محیطی مانند سیگار کشیدن غیرفعال و بهداشت هستند. برخی از این عوامل مانند سبک زندگی، رفتار و تحصیلات ممکن است تحت کنترل ژنتیکی باشند و بر استانداردهای بهداشت دهان و دندان تأثیر بگذارند. تعاملات پیچیده بین ژن ها و محیط نیز باید در ارزیابی خطر خانوادگی بیماری های پریودنتال در نظر گرفته شوند.

در پریودنتیت مزمن، فنوتیپ یا ویژگی های بیماری تا دهه سوم زندگی به طور قابل توجهی ظاهر نمی شود، در حالی که، در اشکال تهاجمی بیماری پریودنتال، تظاهرات می توانند در دهه های اول، دوم، سوم و چهارم رخ دهند. این تنوع در ظاهر شدن علائم قابل توجه بیماری، تشخیص را دشوار می کند، نه تنها در اعلام اینکه آیا بیمار از این بیماری رنج می برد، بلکه در تشخیص بیمارانی که از بیماری رنج نمی برند و تمایز بین بزرگسالان و اشکال تهاجمی پریودنتیت. مشکلات همراه با تمایز بالینی بیماری پریودنتال در ژنتیک پزشکی غیرمعمول نیست، زیرا مشکلات مشابه در مطالعه سایر صفات ارثی با شروع تأخیری بوجود می آیند.

پروتئین واکنشی C

اهمیت نقش کلسترول در پیش بینی خطر حمله قلبی در افراد به ظاهر سالم، مدت هاست که شناخته شده است. اما نیمی از حملات قلبی در میان افرادی رخ می دهد که کلسترول بالایی ندارند. همچنین، عوامل خطر کلاسیک CVD نمی توانند تمام تغییرات در بروز موارد CVD را توضیح دهند. در نتیجه علاقه فزاینده ای به شناسایی نشانگرهای اضافی خطر کرونری وجود دارد. یک گزینه احتمالی، پروتئین واکنشی C (CRP) است، گرچه این پروتئین بخشی از پاسخ طبیعی بدن به عفونت و التهاب است. برخی از مطالعات اخیر، سطوح بالای CRP را در میان مبتلایان به پریودنتیت گزارش کرده اند. در مطالعه ای دیگر، سطوح قابل توجه بالاتری از CRP در میان افراد بزرگسال مبتلا به پریودنتیت، بویژه در میان افرادی که مکان های فعال تری داشتند، گزارش شدند. شرکت کنندگان در مطالعه همچنین ارتباط مثبتی بین سطوح بالای CRP (بیشتر از 3میلی گرم در لیتر) و وخامت پریودنتیت گزارش کردند.

پریودنتیت یک واکنش التهابی بافت های نگهدارنده دندان مانند رباط پریودنتال، سمنتوم و استخوان آلوئولار به باکتری های بی هوازی گرم منفی است. واسطه های التهابی میزبان محلی، در پاسخ به اندوتوکسین های باکتریایی، فعال می شوند که به نوبه خود پاسخ التهابی موضعی را آغاز می کنند و در نهایت منجر به پاسخ آنتی بادی سرم به باکتری می شوند. عفونت های باکتریایی اغلب ممکن است یک محرک قوی برای یک پاسخ فاز حاد سیستمیک ایجاد کنند که ممکن است منجر به افزایش تولید پروتئین های فاز حاد مانند CRP، ماکروگلوبولین macroglobulin و آمیلوئید سرم serum amyloid شود.

در یک مطالعه اخیر، مشخص شد که غلظت hs-CRP و IL-6 در سرم بیماران مبتلا به پریودنتیت به طور قابل توجهی بالاتر بود و درمان پریودنتال باعث کاهش سطوح سرمی hs-CRP و IL-6 شد. افزایش سطوح CRP در بین مبتلایان به پریودنتیت نشان می دهد که پریودنتیت همچنین ممکن است اثرات سیستمیک با واسطه سیتوکین داشته باشد که به نوبه خود ممکن است در آتروژنز دخیل باشد. این ممکن است به نوبه خود به توضیح شرایطی کمک کند که در آن عفونت های دندانی ممکن است پاسخ التهابی سیستمیک را تحریک کنند و در نتیجه، افراد «به ظاهر سالم» را در معرض خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی قرار دهد.

بسیاری از آثار موجود در تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند، تجمع خانوادگی بیماری های پریودنتال را گزارش می دهند، اما به دلیل اصطلاحات مختلف، سیستم های طبقه بندی و فقدان روش های استاندارد معاینه بالینی، مقایسه مستقیم گزارش ها دشوار است. گزارش های مربوط به ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت کمتر است، گرچه مطالعات در مورد ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت از اوایل قرن بیستم توسط محققان بررسی شده است. این تجمع در خانواده ها به شدت نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. باید در نظر داشت که الگوهای خانوادگی ممکن است منعکس کننده قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی رایج در این خانواده ها باشد.

نتیجه گیری

درک عوامل اتیولوژیک و بیماری زای بیماری پریودنتال برای شناخت و درک عوامل خطر مرتبط مهم است. از آنجا که بیماری پریودنتال چند عاملی است، مدیریت مؤثر بیماری مستلزم درک روشنی از همه عوامل خطر مرتبط است.

نمونه های درمانی ایمپلنت فوری



بارداری دوره ای است که باید از آن لذت برد، زمانی که شاهد شکوفه ی وجود خود خواهید بود و در بهترین حالت خود به سر می برید. اما، در دوران بارداری بدن شما دچار تغییرات فیزیولوژیک بسیاری می شود و تحت فشار زیادی قرار می گیرد در نتیجه فعالیت ها و فرایندهای بسیاری هستند که باید طی این دوره پرهیز شوند. شاید مشاهده کرده باشید که بارداری موجب بروز مشکلات دندانی دور از انتظاری شده باشد و حتی یکی از دندان های خود را از دست داده باشید. ممکن است بخواهید بدون تعلل، هر چه زودتر فاصله ی بین دندان ها را پر کنید و زیبایی لبخند خود را بازگردانید. یکی از سوألاتی که همواره برای زنان بارداری که مشکلات دندانی دارند مطرح است در زمینه کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری و خطرات احتمالی آن است.

اگر بخواهیم به صورت کوتاه پاسخ دهیم باید بگوییم، پس از پایان سه ماهه ی اول می توان ایمپلنت دندانی دریافت کرد. نگرانی شما کاملاً قابل درک است. با این حال، اکثر دندانپزشک ها و متخصص های جراحی لثه و کاشت ایمپلنت توصیه می کنند تا زمانی که وضعیتی اورژانسی پیش نیامده باشد، تا پایان دوره ی بارداری صبر کنید.

علل به تأخیر انداختن کاشت ایمپلنت دندانی تا پایان بارداری

این توصیه ی متخصصان به چند علت است. از جمله:

1.     بالا رفتن احتمال خطر و مشکلات پس از جراحی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

بارداری هیچ تناقضی با کاشت ایمپلنت های دندانی ندارد اما به هر حال کاشت ایمپلنت نوعی فرایند جراحی است و بهتر است جنین خود را در معرض هیچ خطری قرار ندهید، مگر آنکه شرایط اضطراری پزشکی وجود داشته باشد. ایمپلنت دندانی نوعی پست تیانیومی ظریف است که از طریق جراحی درون استخوان فک قرار داده می شود تا دندان های مصنوعی را در جای خود نگه دارد. بهبود استخوان فک و جوش خوردن ایمپلنت با آن، تا وقتی که دندان مصنوعی روی آن قرار داده شود، زمان می برد. هر نوع جراحی طی دوران بارداری با مشکلات بسیاری همراه است و اگر انتخاب دیگری وجود دارد بهتر است از انجام آن خودداری کنید.

2.     بهتر است از قرار گرفتن در معرض اشعه ی ایکس خودداری کنید.

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

پیش از جراحی کاشت ایمپلنت دندانی لازم است با اشعه ی ایکس از استخوان فک تصویر رادیوگرافی تهیه شود تا محل دقیق ایمپلنت مشخص شود. گرچه اشعه ی ایکس دندانپزشکی برای زنان باردار طی سه ماهه ی اول و سوم بارداری کاملاً بی خطر است، قرار گرفتن جنین در معرض مقادیر اندک اشعه ی مورد استفاده در رادیولوژی نیز می تواند خطرناک باشد. درست است که اشعه ی ایکس تشخیصی دندانپزشکی تنها روی منطقه ی دهان متمرکز می شود، اما بسیاری افراد ترجیح می دهند حین دوران بارداری از هر گونه اشعه ی ایکس کاملاً به دور باشند تا جنین آنها در معرض هیچ خطری قرار نگیرد.

3.     پرهیز از داروهای بیهوشی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه مطالعات حاکی از آن است که درمان های دندانپزشکی که تحت بی حسی موضعی انجام می شوند طی دوران بارداری هیچ خطری ندارند، اما توصیه می شود طی این نه ماه از هر گونه داروهای آرام بخش یا بیهوشی عمومی پرهیز کنید. داروهای بیهوشی داروهای قوی هستند که ممکن است به جنین آسیب برسانند.

4.     کاهش استرس

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

سطح بالای استرس و اضطراب در مادر بارداری که انتظار تولد فرزند خود را می کشد می تواند روی رشد جنین تأثیر منفی داشته باشد. یک جراحی انتخابی طی دوره ای که به خودی خود استرس آور هست احتمالاً می تواند موجب افزایش اضطراب شود. در این دوره، هورمون ها می توانند موجب تغییرات خلق و خو و افسردگی شوند که تحت کنترل شما نیست. آرام باشید و روی جنین خود تمرکز کنید. به نگرانی های خود اضافه نکنید. بعد از زایمان به اندازه ی کافی زمان، و آنقدر آمادگی دارید که برای کاشت ایمپلنت دندانی تحت جراحی قرار بگیرید.

5.     بهتر است ایمپلنت های دندانی پس از تولد فرزندتان کاشته شوند.

پس از تولد نوزاد، به محضی که آمادگی کامل داشتید می توانید برای کاشت ایمپلنت به دندانپزشک مراجعه کنید. اگر شاد و سالم هستید، هیچ دلیلی برای تعلل وجود ندارد. در صورتی که بچه از شیر شما تغذیه می کند، دندانپزشک بهترین راهکار را به شما توصیه خواهد کرد. پس از جراحی و دوره ی نقاهت، دندان مصنوعی شما با استفاده از فن آوری مدرن و به دست متخصصان مجرب ساخته خواهد شد. رنگ، شکل، اندازه و نیز عملکرد دندان های جدید شما جایگزین بسیار مناسبی برای دندان طبیعی شما خواهد بود که خیلی زود اعتماد به نفس شما را باز خواهد گرداند. با نخستین لبخند کودکتان شما نیز با خیال راحت لبخند خواهید زد.

پیشگیری از نیاز به کاشت ایمپلنت در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه تا پایان دوران بارداری بهتر است برای جراحی کاشت ایمپلنت دندانی دست نگه دارید، اما به خاطر جنین خود هنوز ملزم هستید سلامت دهان و دندان های خود را حفظ کنید. در زیر به بیان نکاتی برای حفظ بهداشت دهان طی این دوره می پردازیم:

  • بهداشت دهان و دندان خود را به خوبی رعایت کنید تا از زخم شدن و ورم لثه ها، یکی از عوارض جانبی بارداری، پیشگیری کنید. اگر بیش از 6 ماه است که به دندانپزشک مراجعه نکرده اید، برای چکاپ و پاکسازی تخصصی دندان ها به دندانپزشک مراجعه کنید.
  • دو مرتبه در طول روز مسواک بزنید، حتماً هر روز نخ دندان بکشید و هر شب دهان خود را با دهانشویه ی فلورایده ی فاقد الکل شستشو دهید.
  • اگر تهوع صبحگاهی دارید، دهان خود را با محلول یک قاشق چایخوری جوش شیرین و یک لیوان آب شستشو دهید تا مانع عفونت دندان توسط اسید معده شوید.
  • رژیم غذایی متعادل و سالم با حداقل میزان قند و شکر داشته باشید.

جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان چیست؟

افزایش طول تاج دندان یکی از فرایندهای جراحی معمول است که طی آن، جراح لثه مقداری از بافت لثه یا استخوان، یا هر دو بر می دارد تا حجم بیشتری از دندان قابل مشاهده باشد. گاهی اوقات این جراحی زمانی که دندان ها نیاز به رسیدگی داشته باشند انجام می شود، اما در بیشتر مواقع در بالای لثه میزان کافی از دندان بدون پوشش لثه وجود ندارد تا بتواند پر شدگی دندان یا روکش آن را حمایت کند.

این اتفاق بیشتر زمانی رخ می دهد که دندان در خط لثه شکسته می شود یا وقتی که روکش دندان یا پر شدگی دندان از روی یا داخل دندان خارج شوند و زیر آنها پوسیدگی وجود داشته باشد. برای پر کردن مجدد دندان یا قرار دادن روکش جدید روی آن، ممکن است دندانپزشک نیاز داشته باشد اندازه ی بخشی از دندان که لثه روی آن قرار ندارد بیشتر باشد. این کار با برداشتن قسمتی از بافت لثه یا استخوان انجام می شود.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

برخی افراد اطراف دندان های جلوی فک بالای خود بافت لثه ی زیادی دارند، که دندانپزشک ها آن را تحت عنوان “لبخند لثه ای” می شناسند و معتقدند باعث کاهش زیبایی لبخند فرد می شود که با جراحی افزایش طول تاج دندان قابل اصلاح است.

قبلا راجع به جزئیات این جراحی توضیحاتی ارائه نمودیم اما در این مطلب قصد داریم به مراقبت های لازم پس از آن بپردازیم.

مراقبت های لازم پس از جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان

عوارض جانبی و مشکلات پس از جراحی لثه در افراد مختلف متفاوت است، بنابراین ممکن است همه ی این دستورالعمل ها برای همه ی افراد صدق نکنند.

ناراحتی و مصرف داروها

برای شما داروی بی حسی موضعی تزریق شده است بنابراین کاملا طبیعی است که چندین ساعت پس از جراحی، اطراف فک شما بی حس باشد. برای به حداقل رساندن درد و ناراحتی، بهتر است مصرف داروهای مسکن را پیش از اتمام اثر داروی بی حسی، تقریبا یک ساعت پس از جراحی، شروع کنید. اگر درد شما به اندازه ی کافی کاهش نیافت، مسکن هایی مانند تیلنول Tylenol (استامینوفن)، ادویل Advil (ایبوپروفن) یا آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف کنید. مصرف داروهای مسکن در کنار رژیم حاوی غذاهای نرم و آبکی می تواند هر گونه عوارض جانبی مانند تهوع یا ناراحتی های معده را کاهش دهد. تا زمانی که نیاز است، طبق دستور پزشک مصرف داروهای مسکن خود را ادامه دهید. آنتی بیوتیک هایی که پزشک برای شما تجویز کرده است را طبق دستور تا انتها مصرف کنید.

خونریزی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

پس از جراحی افزایش طول تاج دندان، مقداری خونریزی کاملا طبیعی است. ممکن است جراح یک تکه گاز استریل روی منطقه ی جراحی قرار داده باشد. برای حفظ فشار روی محل جراحی به مدت 20 دقیقه دندان های خود را محکم روی گاز قرار دهید؛ در صورت نیاز گاز استریل را تعویض کنید. ممکن است به مدت 24 ساعت در بزاق خود خون ببینید. برای پیشگیری از مشکلات احتمالی خونریزی، طی 48 ساعت نخست پس از جراحی از شستشوی شدید و پر فشار دهان یا استفاده از نی بپرهیزید. خونریزی شدید نخواهد بود. در صورتی که خونریزی ادامه داشت، به مدت 20 -30 دقیقه، روی محل جراحی یک چای کیسه ای مرطوب (که ابتدا درون آب داغ قرار گرفته، آب آن گرفته شده و درون گاز استریل پیچانده شده است) قرار دهید و دندان های خود را روی آن فشار دهید. اگر خونریزی همچنان ادامه داشت، با جراح لثه ی خود تماس بگیرید.

تورم و کبودی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

تورم یکی از نشانه های طبیعی بهبودی است که معمولا ظرف مدت 48 ساعت به اوج خود می رسد. برای کاهش تورم، باید روی صورت نزدیک منطقه ی جراحی کیسه ی یخ قرار گیرد. طی 24 ساعت نخست پس از جراحی باید کیسه ی یخ 20 دقیقه روی صورت قرار گیرد و 20 دقیقه برداشته شود. پس از 24 ساعت، بهتر است به جای کیسه ی یخ از گرمای مرطوب یا کمپرس آب گرم استفاده کنید تا زمانی که ورم از بین برود. خشکی و سفتی عضلات فک می تواند باعث دشواری باز و بسته کردن دهان شود؛ این مشکل می تواند تا 10 روز پس از جراحی ادامه داشته باشد، تا جایی که می توانید روی مفاصل فک، کمپرس آب گرم قرار دهید. در صورت نیاز، برای کاهش درد می توان هر 6 – 8 ساعت، موترین Motrin (ایبوپروفن) و آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف نمود که از داروهای ضد التهاب هستند. علاوه بر این ممکن است اطراف محل جراحی کبود شود که ممکن است 4 – 7 روز ادامه داشته باشد.

پانسمان محل جراحی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

ممکن است روی محل جراحی پانسمان قرار داده شود تا از آن محافظت کند. این نوع پانسمان یک ماده ی صورتی رنگ و بتونه مانند شبیه حباب آدامس است که اطراف دندان جراحی شده قرار داده شده است. این پانسمان باید تا اولین مراجعه پس از جراحی در جای خود باقی بماند. مهم است که تا پایان بهبودی محل جراحی، پانسمان روی آن باقی بماند، بنابراین در صورت خارج شدن آن به جراح خود مراجعه کنید تا آن را تعویض نماید.

رژیم غذایی

برای بهبودی کامل نیاز است که از تغذیه ی کافی برخوردار باشید. توصیه می شود در روز نخست پس از جراحی به خوردن غذاهای نرم مانند سوپ، پاستا، ماست، پودینگ، ماهی، تخم مرغ و پوره ی سیب زمینی اکتفا کنید. مقادیر زیادی آب و مایعات دیگر بنوشید. طی یک روز نخست پس از جراحی از خوردن غذاهای جامد و سفت و نیز مایعات داغ بپرهیزید. طی چند روز بعد از آن به تدریج می توانید غذاهای جامد بخورید. به محضی که احساس راحتی داشتید به رژیم غذایی سابق خود برگردید. از خوردن غذاها یا میوه های هسته، مغز یا دانه دار مانند توت فرنگی، تمشک، یا نان چاودار بپرهیزید. ذرت بو داده، نان فرانسوی و دیگر نان های سفت نیز نباید استفاده شوند.

از مصرف انواع دخانیات بپرهیزید.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

کشیدن سیگار یا مصرف دیگر مواد دخانی می تواند فرایند بهبود را به تعویق بیاندازد یا موجب ناراحتی و مشکلات بیشتر شود.

بهداشت دهان و دندان

نخستین روز پس از جراحی می توانید تنها سطح جونده ی دندان های منطقه ی جراحی را به آرامی مسواک بزنید. مسواک را از پانسمان و منطقه ی لثه دور نگه دارید. از کشیدن نخ دندان یا استفاده از پروکسی براش (نوعی مسواک بین دندانی)، مسواک برقی، یا واتر پیک (واتر جت) در منطقه ی جراحی خودداری کنید. اگر جراح پس از اتمام جراحی برای شما کلرهگزیدین (Peridex) تجویز کرد، تا اولین مراجعه پس از جراحی روزی دو مرتبه دهان خود را با آن شستشو دهید. شستشوی دهان با محلول آب گرم و نمک، 2 – 3 مرتبه در روز نیز توصیه می شود. دیگر مناطق دهان را مانند قبل نخ دندان بکشید و مسواک بزنید. تمیز نگه داشتن دهان پس از جراحی ضروری است.

ممکن است در وب سایت های دیگر مطالب بسیاری در رابطه با فواید کاشت ایمپلنت دندانی خوانده باشید. به طور کلی، کاملا موافق هستیم که ایمپلنت های دندانی اغلب گزینه های درمانی هستند که می توانند به علل زیر، جایگزین دندان از دست رفته شوند که در واقع فواید آنها محسوب می شوند:
• ایمپلنت دندانی مانع تحلیل و از دست رفتن استخوان منطقه ی پیرامون دندان از دست رفته می شود.
• ایمپلنت های دندانی دندان های هر دو سمت شکاف به جا مانده از افتادن دندان را حمایت می کنند و مانع لغزیدن این دندان ها به سمت فضای خالی می شوند.
• ایمپلنت ها دندان مخالف فضای خالی را حمایت می کنند و مانع حرکت آن رو به پایین می شوند.
• در صورتی که طول زمانی که ایمپلنت های دندانی در دهان باقی می مانند را مد نظر قرار دهیم متوجه می شویم که این درمان مقرون به صرفه ترین درمان ممکن است.
با این حال، همه ی این اطلاعات غالبا در اینترنت پیدا می شوند. بنابراین مناسب دیدیم که اندکی هم به مشکلات همراه با آنها اشاره کنیم.

مشکلات کاشت ایمپلنت های دندانی

1. فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی نوعی جراحی است که به دوره ی بهبود نیاز دارد.
2. ممکن است این نوع درمان گران تر از دیگر گزینه های درمان باشد.
3. شکست مکانیکی ایمپلنت دندانی.
4. شکست روکش دندان.

فرایند جراحی برای ایمپلنت ها

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون استخوان فک، به احتمال زیاد روی آن بخیه زده می شود، بنابراین نیاز به مراقبت زیادی خواهد داشت. یکی از مراقبت هایی که بر اساس تجربه کمک زیادی به بهبودی سریع تر محل جراحی می کند، خوردن غذاهای نرم و در عین حال مقوی است. علاوه بر آن، سعی کنید درست پس از جایگذاری ایمپلنت، محل آن را به خوبی هیدراته نگه دارید، به این معنا که با حفظ رطوبت آن، از خشکی محل جراحی جلوگیری کنید. خبر خوب اینکه، دهان به صورت خود به خود و به سرعت فرایند بهبودی را آغاز می کند. بنابراین، پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون دهان، خیلی زود به شرایط طبیعی باز خواهید گشت.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

در برخی موارد، ممکن است در فک استخوان کافی وجود نداشته باشد تا ایمپلنت را حمایت کند. این کمبود ممکن است پیوند یا تقویت استخوان را ضروری کند. این فرایند ممکن است تهاجمی تر باشد و دوره ی بهبودی آن طولانی تر شود.

گران تر بودن از سایر گزینه های درمان

شاید به زبان ساده حقیقت داشته باشد، زیرا این هزینه شامل فرایند جراحی و اجزاء ایمپلنت و ساخت روکش نهایی آن است. با این حال، اگر این هزینه را به طول عمر ایمپلنت درون دهان، فرضاً 20 سال، تقسیم کنیم متوجه می شویم این هزینه برای هر روز بسیار ناچیز است.
بسیاری از مراکز سود بسیار اندکی بابت کاشت ایمپلنت دریافت می کنند. اگر حتی به خرید یک اتومبیل فکر کنید، با احتساب اینکه در طول شبانه روز به طور 24 ساعته از آن استفاده نمی شود و دائما به تعمیر و سرویس نیاز دارد، عمر مفید آن در مقایسه با ایمپلنت که به صورت تمام وقت، حتی حین خواب در حال انجام وظیفه است، بسیار کمتر است. بنابراین ارزش دارد که برای داشتن لبخندی زیبا به اندازه ی یک عمر، سرمایه گذاری کنید.

شکست مکانیکی اجزاء ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

 

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

به طور کلی، ایمپلنت از اجزاء زیر ساخته شده است:
1. خود ایمپلنت که به روش جراحی درون استخوان قرار می گیرد.
2. بخشی که به آن متصل می شود.
3. پیچی که اباتمنت را به ایمپلنت متصل می کند.
4. روکش دائمی که روی اباتمنت ثابت می شود.

این اجزاء ضروری هستند تا قادر باشند به طور کامل ایمپلنت را با وضعیت بالینی فرد قابل تطبیق دهند، اما متاسفانه هر یک از این اجزاء ممکن است دچار مشکل شوند. با این حال، در واقعیت نرخ موفقیت این فرایند 90 درصد است.

شکست روکش ایمپلنت دندانی

احتمال شکست روکشی که روی ایمپلنت قرار می گیرد بیشتر از شکست روکشی است که روی دندان طبیعی قرار می گیرد. دندان های طبیعی بواسطه ی الیاف لیگامان پریودنتال دارای انعطاف و نرمی هستند که ایمپلنت دندانی فاقد آن است، به این معنا که به جای جذب فشار ناشی از جویدن، این فشار مستقیما به روکش های دندان وارد می شود.

عوارض جانبی ایمپلنت های دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

عفونت اطراف ایمپلنت:

بر خلاف دندان های طبیعی، ایمپلنت ها دچار پوسیدگی نخواهند شد. با این حال، درست به همان شکلی که روی دندان ها پلاک تشکیل می شود، در صورتی که روکش ایمپلنت به طور مرتب تمیز نشود، مستعد تشکیل پلاک است که موجب تحریک لثه خواهد شد. این تحریک منجر به التهابی می شود که پس از آن می تواند به عفونت لثه و یا استخوان ختم شود. این مشکل تحت عنوان پری ایمپلنتیت شناخته می شود.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

اگر این التهاب در مراحل اولیه تشخیص داده شده و تحت درمان قرار گیرد، منجر به از دست رفتن ایمپلنت دندان نخواهد شد. با این وجود، اگر عفونت پیشرفت کند، ممکن است نیاز باشد ایمپلنت از درون استخوان خارج شود. به همین دلیل است که باید پس از جراحی ایمپلنت به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید بهداشت دهان شما به اندازه ای هست که از بروز این مشکل پیشگیری شود.
افراد مبتلا به دیابت و کسانی که سیگار می کشند بیشتر از سایرین در معرض خطر پری ایمپلنتیت هستند.

علائم و نشانه های مشکل ایمپلنت دندانی

علائم و نشانه های کلی مشکلات ایمپلنت های دندانی عبارتند از درد، التهاب و حساسیت، تورم و یا قرمزی لثه ی اطراف منطقه ی ایمپلنت دندانی. در موارد حاد ممکن است بیمار شاهد لق شدن ایمپلنت نیز باشد.
علیرغم این مشکلات، کاشت ایمپلنت های دندانی توصیه می شوند.
پیش از آغاز درمان، تمامی گزینه های درمان به بیمار معرفی می شوند، از جمله دنچرها و بریج ها. با توجه به معایب و مزایای هر یک، کاشت ایمپلنت بهترین گزینه ی موجود است، که اگر توسط متخصصی مجرب انجام شود 100 درصد موفقیت آمیز خواهد بود.

ایمپلنت دندانی چیست؟

ایمپلنت‌های دندانی ابزارهای مکانیکی هستند که برای جایگزینی هر یک از دندان‌های از دست رفته طراحی شده‌اند. ایمپلنت‌ها به عنوان ریشه‌های مصنوعی دندان عمل می‌کنند که روی سر هر یک از آنها دندان مصنوعی (روکش دندان، بریج، یا دنچر ) قرار می‌گیرد.

انواع ایمپلنتهای دندانی

ایمپلنت‌های دندانی داخل استخوانی شبیه ریشه‌ی دندان Endosseous root-form

این نوع ایمپلنت از رایج‌ترین ایمپلنت‌های دندانی هستند. Endosseous یا داخل استخوانی به این حقیقت اشاره دارد که ایمپلنت درون استخوان قرار می‌گیرد. root form یا شبیه ریشه‌ی دندان نیز حاکی از آن است که شکل ایمپلنت چیزی مشابه ریشه‍ی دندان‌های طبیعی تک ریشه است.

ایمپلنت‌های دندانی با قابلیت جوش خوردن با استخوان Osseointegrated

اصطلاح Osseointegrated به این حقیقت اشاره دارد که ارتباط مستقیمی بین سطح ایمپلنتها و بافت زنده‌ی استخوان وجود دارد. عملا تمامی ایمپلنت‌های داخل استخوانی شبیه ریشه‌ی دندان قابلیت جوش خوردن با استخوان را دارند.

اجزاء تشکیل دهنده‌ی ایمپلنت

اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

1.     فیکسچر Fixture

فیکسچر به بخشی از ایمپلنتها گفته می‌شود که درون استخوان فک قرار می‌گیرد و با آن جوش می‌خورد. در واقع زیر خط لثه قرار می‌گیرد و از نظر عملی معادل ریشه‌ی مصنوعی دندان محسوب می‌شود.

الف) ساختار فیکسچر

فیکسچرهای ایمپلنت‌هایی که قابلیت جوش خوردن با استخوان را دارند از جنس فلز تیتانیوم هستند. این فلز ممکن است خالص (بیش از 5/99 % فلز خالص) یا از جنس آلیاژ (ترکیب تیتانیوم و آلومینیوم و وندیوم، تا استحکام آن افزایش یابد و در برابر شکست مقاوم شود) باشد.

فیکسچر ممکن است سوراخ دار یا توپر، استوانه‌ای یا پیچ مانند باشد.

ب) سطوح خاص فیکسچر

سطح فلزی بخش فیکسچر ایمپلنتها ممکن است صاف و صیقلی باشد یا اینکه برخی تولیدکنندگان این سطح را به صورت زبر، ماشینی یا ناهموار و دارای بافت تولید می‌کنند تا در سطح میکروسکوپی زبر باشد.

این کار موجب می‌شود کل سطح خارجی فیکسچر افزایش یابد، در نتیجه میزان پیوند استخوان با ایمپلنتها افزایش می‌یابد.

ج) روکش‌های خاص فیکسچر

اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

 

گاهی اوقات سطح فیکسچر پوشیده از مواد خاصی است که قابلیت تولید استخوان را دارند، از جمله هیدروکسی آپاتیت. برخی تولیدکنندگان احساس می‌کنند که این به تسریع روند پیوند (جوش خوردن) فیکسچر با استخوان کمک می‌کند.

2.     پیچ هیلینگ/ روکش

این قطعه در یک جراحی دو مرحله‌ای در جای خود قرار می‌گیرد؛ این پیچ حفره‌ی اباتمنت را پوشش می‌دهد و توسط بافت / مخاط لثه پوشانده می‌شود و درون ایمپلنت دندانی قرار می‌گیرد.

3.     اباتمنت

بخش اباتمنت ایمپلنت دندانی، بخشی است که در بالای خط لثه قرار می‌گیرد. این بخش سایر اجزاء دندان (روکش، بریج و دنچر) که روی آن قرار می‌گیرند را حمایت می‌کند و امنیت لازم را برای آنها فراهم می‌آورد. این قطعه در یک جراحی یک مرحله‌ای یا پس از برداشتن پوشش ایمپلنت روی آن قرار می‌گیرد. اغلب این بخش به لثه / بافت لثه‌ای می‌چسبد و می‌تواند اندازه و رنگ‌های مختلفی داشته باشد.

عموما تا پس از پایان روند جوش خوردن ایمپلنت با دندان، اباتمنت به فیکسچر دندان افزوده نمی‌شود (روی آن پیچ نمی‌شود).

اباتمنت در انواع مختلف وجود دارند: موقت؛ پیش ساخته (صاف، زاویه دار)؛ دست ساز (زیرکونیا، تیتانیوم، سایر فلزها)؛ و اباتمنت‌هایی که برای اتصال به اوردنچر استفاده می‌شوند.

پس از برداشتن اباتمنت، متخصص کاشت ایمپلنت از سطح بافت لثه قالبی تهیه می‌نماید. بسته به شرایط بالینی بیمار، از انواع قالب‌ها در اندازه‌های مختلف و در انواع متفاوت تری باز (open-tray) و تری بسته (closed-tray) استفاده می‌شود.

4.     پیچ اباتمنت

این قطعه کمک می‌کند اباتمنت به فیکسچر ایمپلنت متصل باقی بماند؛ اکثر اوردنچرها دارای پیچی هستند که به خود آنها متصل است.

5.     پروتز دندانی

پروتز دندانی به دندان مصنوعی (روکش، بریج، دنچر) گفته می‌شود که ایمپلنت آن را حمایت می‌کند و نگه می‌دارد.

بسته به طرح آن، ممکن است با چسب یا با پیچ شدن (مانند روکش یا بریج) در جای خود قرار گیرد یا اینکه مانند گیره با صدای کلیک در جای خود فرو رود (مانند دنچر).

چه کسانی بهترین گزینه‌ها برای ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

به محضی که دندانپزشک تصمیم بگیرد که ایمپنت بهترین گزینه‌ی درمان برای شخص است، باید ویژگی‌های فرد مورد بررسی قرار گیرند که آیا شرایط لازم برای دریافت ایمپلنت را دارد.

عواملی که باید مورد بررسی قرار گیرند عبارتند از:

  1. سلامت عمومی بیمار و شرایط پزشکی که ممکن است کاشت ایمپلنت را با مشکل مواجه سازد.

حمله‌ی قلبی یا مغزی که اخیرا رخ داده است، جراحی دریچه‌ی مصنوعی قلب، کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن، مشکلاتی از قبیل خونریزی یا انعقاد خون، درمان فعال غدد بد خیم، سوء مصرف مواد مخدر و بیماری‌های ذهنی.

داروهایی که بیمار استفاده می‌کند، مخصوصا داروهای درمان سرطان که مانع انعقاد خون می‌شوند، می‌توانند روی نتایج جراحی ایمپلنت تاثیر سوء داشته باشند.

  1. عادات بیمار که ممکن است در روند درمان کاشت ایمپلنت اختلال ایجاد کنند.
اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

 

کاشت ایمپلنتهای دندانی در افراد سیگاری در دراز مدت کمتر با موفقیت مواجه می‌شود. به نظر، کشیدن سیگار موجب کاهش تراکم و کیفیت استخوان می‌شود و روند بهبود زخم را با مشکل مواجه می‌سازد. البته به این معنا نیست که افراد سیگاری به هیچ عنوان نباید تحت درمان کاشت ایمپلنت قرار گیرند بلکه باید به این نکته توجه کنند، در صورتی که این عادت خود را ترک نکنند احتمال شکست درمان ایمپلنت آنها افزایش خواهد یافت.

دندان قروچه یا فشردن دندان‌ها روی یکدیگر یکی دیگر از عاداتی است موفقیت درمان کاشت ایمپلنتها را به خطر خواهد انداخت. این عمل فشار زیادی به سطح اتصال استخوان فک و ایمپلنت وارد می‌کند و این بار بیومکانیکی می‌تواند موجب شکسته شدن ایمپلنتهای دندان شود. برای پیشگیری از این اتفاق، بیمار باید پیش از آغاز درمان به فکر راهکاری برای کنترل این عادت باشد، از جمله استفاده از محافظ دندان.

عدم رعایت بهداشت بیشترین تاثیر روی نتایج درمان ایمپلنتها را دارد. بهداشت نامناسب دهان و دندان احتمال بروز عفونت و بیماری‌هایی همچون پری ایمپلنتیت را افزایش خواهد داد.

  1. تراکم و حجم استخوان فک در محل قرار گیری ایمپلنت.
اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

متخصص کاشت ایمپلنت، پیش از کاشت ایمپلنتها در استخوان فک باید تراکم استخوان را بسنجد تا اطمینان حاصل نماید که استخوان به میزان کافی استحکام دارد که ایمپلنت را درون خود حفظ کند.

  1. شرایط سنی بیمار.

یکی از قوانین کلی برای کاشت ایمپلنتهای دندانی این است که این جراحی باید تا سن 18 تا 19 سالگی به تعویق بیافتد زیرا تا آن زمان استخوان فک در حال رشد است. از طرف دیگر، سن بالای بیمار ممکن است پوکی استخوان را به همراه داشته باشد و نیاز باشد پیش از جراحی، استخوان فک تقویت شود یا پیوند استخوان صورت گیرد.

کاشت ایمپلنت‌ دندانی چیزی بیشتر از چسباندن چند دندان مصنوعی درون دهان ، یا قرار دادن چیزی شبیه محافظ دندان در دهان است. این فرایند مانند انواع جراحی‌های جزئی دیگر است. اگر با دنیای دندانپزشکی آشنایی نداشته باشید (درست شبیه بسیاری افراد دیگر)، ممکن است به طور کامل درک نکنید که فرایند کاشت ایمپلنت دندانی چگونه است.

اساسا، نکته‌ی جراحی ایمپلنت دندانی این است که دندان‌های از دست رفته یا آسیب دیده با دندان‌ها و ریشه‌های مصنوعی تعویض می‌شوند. ایمپلنت‌های دندانی می‌توانند جایگزین‌های بسیار راحت‌تری نسبت به دنچرهای کامل سنتی باشند.

چه کسانی گزینه‌های مناسبی برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

بهترین افراد برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی کسانی هستند که دارای ویژگی‌های زیر هستند:

  • از دست دادن یک یا چند دندان
  • دندان آسیب دیده
  • رعایت بهداشت دهان و دندان به خوبی
  • وجود استخوان کافی در فک برای حمایت و نگه داشتن ایمپلنت درون خود
  • سلامت عمومی بدن

اینها همگی نکاتی هستند که می‌توانید راجع به آنها با متخصص کاشت ایمپلنت دندانی خود گفتگو نمایید تا ببینید آیا شما گزینه‌ی مناسبی برای کاشت ایمپلنت دندانی هستید یا خیر.

مراحل کاشت ایمپلنت دندانی

این نوع جراحی به گونه‌ای نیست که شما بدون یک یا چند دندان وارد اتاق عمل شوید و با دندان‌های سفید جدید بیرون بیایید. این نوع جراحی نیاز به مراقبت‌های سرپایی دارد و طی چند مرحله انجام می‌شود.

مشاوره‌ی اولیه

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

اولین کاری که باید انجام دهید مراجعه به متخصص کاشت ایمپلنت‌ دندانی است تا تحت مشاوره‌ی اولیه قرار گیرید. طی این جلسه، دندانپزشک با دقت دندان‌ها را معاینه می‌کند، با استفاده از اشعه‌ی ایکس تصویر رادیوگرافی تهیه می‌کند و از دندان‌ها قالب تهیه می‌نماید.

پس از آن، دندانپزشک با شما در خصوص طرح درمان پیشنهادی، مراحل درمان، برنامه‌ی زمانی هر مرحله و کارهایی که باید طی ریکاوری انجام شوند صحبت خواهد کرد. بعلاوه در مورد نیاز شما به پیوند استخوان نیز بحث خواهد کرد.

طی این مشاوره، باید برای انجام نخستین مرحله برنامه‌ریزی کنید.

کشیدن دندان و پیوند استخوان

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

چنانچه دندان خراب یا آسیب دیده هنوز در دهان است، دندانپزشک باید ابتدا آن را بکشد. این مرحله نیاز به بی حسی موضعی دارد و فرایندی مجزا محسوب می‌شود.

پس از آن، ممکن است به پیوند استخوان نیاز داشته باشید، به این معنا که جراح اندکی استخوان از جای دیگری از بدن برمی‌دارد (عموما از چانه یا لگن) و طی جراحی آن را درون استخوان فک قرار می‌دهد. این مرحله تنها در صورتی نیاز خواهد بود که استخوان فک از تراکم کافی برخوردار نباشد تا ایمپلنت را حمایت کند و آن را درون خود نگه دارد.

در صورتی که پیوند استخوان داشته باشید، ممکن است 4 تا 12 ماه طول بکشد تا استخوان فک آمادگی لازم جهت پذیرفتن نخستین ایمپلنت را داشته باشد. طی این زمان استخوان به طور کامل بهبود خواهد یافت.

کاشت ایمپلنت دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

پس از مدتی که استخوان فک بهبود یافت (پس از جراحی پیوند استخوان)، متخصص کاشت ایمپلنت دندان، ایمپلنت‌های دندانی را درون استخوان فک قرار خواهد داد. ایمپلنت‌ها پیچ‌های فلزی هستند که درون استخوان قرار می‌گیرند و به عنوان لنگر یا تکیه گاه برای تمام دندان‌های مصنوعی عمل می‌کنند. در واقع، ایمپلنت به درون استخوان پیچ می‌شود تا از حداکثر استحکام لازم برخوردار باشد. این فرایند معمولا 1 تا 2 ساعت طول می‌کشد و تمام این مدت شما بیهوش خواهید بود.

پس از آن، یک دوره‌ی بهبود دیگر- تحت عنوان استئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان پیرامون آن)- باید صبر کنید که حداقل چند ماه، حداکثر 5 ماه برای فک پایین و 7 ماه برای فک بالا طول می‌کشد.

قرار دادن healing Collar و/ یا روکش موقت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

پس از جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فک، شما برای مرحله‌ی بعد آماده خواهید بود، که عبارت است از دریافت healing Collar و یا احتمالا روکش موقت.

دندانپزشک healing Collar (که healing cap نیز نامیده می‌شود) روی سر ایمپلنت قرار خواهد داد- این قطعه به هدایت بافت لثه کمک می‌کند تا در مسیر درست بهبود یابد. این قطعه، تکه‌ی فلزی گردی است که لثه را از ایمپلنت دور نگه می‌دارد. این روکش موقت به مدت 10 تا 14 هفته در جای خود باقی خواهد ماند.

پس از این زمان، که باید بافت لثه‌ی شما بهبود یافته باشد، دندانپزشک آن را برخواهد داشت و به سراغ مرحله‌ی بعد خواهد رفت.

قرار دادن اباتمنت

پس از بهبود کامل، جراح اباتمنت را به ایمپلنت متصل می‌سازد. اباتمنت قطعه‌ای است که به درون ایمپلنت پیچ می‌شود و روکش دندان را حمایت می‌نماید. سپس، پس از بهبود بافت نرم، دندانپزشک برای هر دندان جایگزین، از دندان و استخوان فک شما قالبی تهیه خواهد کرد. سپس روکش موقت روی ایمپلنت قرار می‌گیرد تا در این حین بافت لثه بهبود یافته و مانند لثه‌‌ی اطراف دندان طبیعی به دور دندان مصنوعی شکل بگیرد. روکش‌های موقت به مدت 4 تا  6 هفته در محل خود باقی خواهند ماند. طی این زمان، روکش‌های دائمی دندان آماده خواهند شد. در جلسه‌ی بعد، دندان‌های مصنوعی (روکش‌های دندانی) بالاخره روی اباتمنت قرار خواهند گرفت.

قرار دادن روکش دائم

اکنون نوبت به مرحله‌ی نهایی این فرایند- قرار دادن روکش‌های دائمی- رسیده است. روکش‌های دندان، اجزاء دندان مانندی هستند که یا به درون اباتمنت پیچ می‌شوند یا با سمان دندانپزشکی در جای خود ثابت می‌شوند. گزینه‌ی دوم اصولا بهتر و طبیعی‌تر به نظر می‌رسد زیرا هیچ سوراخی به جای پیچ باقی نمی‌ماند که ممکن باشد از زوایای خاصی قابل مشاهده باشد.

انواع روکش‌های دندانی

به طور کلی، دو نوع روکش وجود دارد که دندانپزشک می‌تواند از بین آنها انتخاب نماید:

روکش‌های متحرک

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

دندان‌های مصنوعی متحرک از مواد پلاستیکی سفید و صورتی ساخته شده‌اند تا مانند دندان و بافت لثه‌ی اطراف آن کاملا طبیعی به نظر برسند. معمولا روی یک چارچوب فلزی سوار می‌شود، که با صدا به درون اباتمنت فرو می‌رود. به این معنا که می‌توان برای پاکسازی روزانه آن را برداشت.

روکش‌های ثابت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

در روکش‌های ثابت، دندان مصنوعی یا به درون اباتمنت پیچ می‌شود یا با سمان به آن متصل می‌شود و به طور دائم در جای خود باقی می‌ماند. شما قادر نخواهید بود برای پاکسازی روکش ثابت را بردارید. اکثر اوقات، این نوع روکش محکم‌تر و با ثبات‌تر از روکش‌های متحرک خواهد بود.

تمام این روند ممکن است چند ماه طول بکشد، که بیشتر این زمان صرف انتظار برای بهبود دهان خواهد بود.

زمانی که لبخند می‌زنید، آیا حاشیه‌ی صورتی رنگ بافت لثه، دندان‌های شما را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد؟ آیا بافت حجیم لثه باعث می‌شود دندان‌های بالای شما خیلی کوتاه به نظر برسند؟ در این صورت، شما دارای لبخند لثه‌ای یا لثه نما هستید.

لبخند لثه‌ای چیست؟

لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

 

متخصصان دندانپزشکی به لبخند لثه‌ ای یا لثه نما، تحت عنوان “پیدا بودن بیش از حد لثه” اشاره می‌کند. بافت لثه خطوط کناره‌های دهان را تشکیل می‌دهد و دندان‌ها را احاطه می‌کند تا درزگیری فشرده‌ای صورت دهد.

گرچه لبخند لثه‌ ای بیشتر به مسئله‌ی زیبایی مربوط می‌شود، اما در صورتی که بافت لثه در نتیجه‌ی شرایط و مشکلات اساسی بیش از حد معمول قابل مشاهده باشد، ممکن است پیش از اقدام برای حل مشکل لبخند لثه‌ای نیاز باشد مراقبت‌های دندانی بیشتری صورت گیرد. به عنوان مثال، در صورتی که لبخند لثه‌ای نتیجه‌ی رشد ناهنجار دندان‌ها یا مشکل رشد فک باشد، به احتمال زیاد بایت فرد نیز مشکل خواهد داشت که نیاز است برطرف شود.

لبخند لثه‌ ای معمولا توانایی فرد در خوردن یا صحبت کردن را تحت تاثیر قرار نمی‌دهد، با این حال، می‌تواند روی ظاهر لبخند فرد تاثیر منفی داشته باشد. در صورتی که مانند بسیاری افراد لبخند لثه‌ ای دارید، ممکن است احساس ‌کنید لبخند شما جذاب نیست و همواره تمایلی به خندیدن نداشته باشید یا لبخند خود را با دست پنهان کنید. خوشبختانه، برای برطرف نمودن لبخند لثه‌ای گزینه‌های درمانی بسیاری در دسترس هستند.

علل ایجاد لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

 

خط لب بلند یکی از شایع‌ترین علل لبخند لثه‌ ای است. داشتن خط لب بلند به این معناست که هنگام خندیدن، لب بالا نسبت به افراد دیگر، بیشتر از حد معمول بالا می‌رود. یک خط لب متوسط تنها دندان‌های فک بالا و بخش‌هایی از لثه را نشان می‌دهد که تا بین دندان‌ها امتداد می‌یابند. در مقایسه، در خط لب بلند، حین لبخند زدن، دندان‌های فک بالا و نیز بخش قابل توجهی از بافت لثه قابل دیدن خواهند بود.

لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

دلایل دیگری نیز موجب لبخند لثه‌ای می‌شوند. ممکن است حین بیرون آمدن دندان‌های دائمی، یا هنگامی که از بافت لثه خارج می‌شوند تا نقاط خالی باقی مانده ناشی از افتادن دندان‌های شیری را پر کنند، مشکلی بروز یابد. رشد ناهنجار و غیر عادی دندان‌ها موجب می‌شود بافت حجیم لثه در اطراف دندانی ایجاد شود که به تازگی رشد کرده است. این اتفاق موجب می‌شود دندان‌ها بسیار کوتاه به نظر برسند در حالی که طول آنها کاملا درست است.

ممکن است مشکل ماهیچه‌ای منشاء لبخند لثه‌ای باشد. ممکن است ماهیچه‌ای که لب بالا را کنترل می‌کند بیش از حد فعالیت داشته باشد، که موجب می‌شود حین لبخند زدن، لب بالا بیشتر از حد معمول بالا برود. رشد نادرست استخوان فک بالا نیز می‌تواند موجب لبخند لثه‌ای شود. برآمدگی بزرگی که جلوتر از فک بالا قرار می‌گیرد نیز ممکن است بافت لثه را رو به پایین و روی دندان‌ها فشار دهد.

مشخص نمودن خط لبخند

لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

چندین عامل وجود دارند که نواحی مهم از نظر زیبایی، یا خط لبخندی که بیشتر در معرض دید قرار دارد را مشخص می‌نمایند. منطقه‌ی زیبایی دندان‌هایی را شامل می‌شود که هنگام لبخند زدن قابل مشاهده هستند. شکل و اندازه‌ی لب‌ها، ماهیچه‌های صورت و بافت لثه همگی در داشتن بهترین خط لبخند، که کمترین میزان بافت لثه را به نمایش می‌گذارد، نقش دارند. برای داشتن زیباترین خط لبخند، باید بخشی از لثه که قابل دیدن است، حتی خطوط کناری که لب بالا را تکمیل می‌کنند، متعادل باشند.

درمان لبخند لثه‌ای

دندانپزشک می‌تواند تایید کند که لبخند شما لثه‌ای است، علت قابل مشاهده بودن بخش زیادی از لثه را مشخص نماید و در آخر، طرح درمان لبخند لثه‌ای را ایجاد نماید تا مشکل آن را برطرف کند. طی مراجعه به دندانپزشک، تحت معاینه قرار خواهید گرفت که ممکن است تصویر برداری رادیو گرافی با اشعه‌ی ایکس نیز انجام شود تا دندانپزشک از این طریق قادر باشد نگاه نزدیک‌تر و دقیق‌تری به دندان‌ها و استخوان فک داشته باشد. حتی ممکن است دندانپزشک از دندان‌ها و لثه‌ها قالب تهیه نماید.

برای لبخندهای لثه‌ای متفاوت، درمان‌های مختلفی ارائه خواهد شد. متخصصان جراحی لثه بهترین گزینه برای حل مشکل لبخند لثه‌ای هستند و برای افرادی که حجم زیادی از لثه‌ی آنها قابل مشاهده است،  قادرند فرایندهای پیشرفته‌ی درمان لبخند لثه‌ای را انجام دهند. بسته به ویژگی‌های لبخند لثه‌ای شما، درمان آن ممکن است شامل یک یا چند مورد از گزینه‌های زیر باشد:

  • درمان پریودنتال با استفاده از لیزر
لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

  • تغییر وضعیت لب با فرایند جراحی
لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

  • استفاده از بریس‌های ارتودنسی لبخند لثه‌ای برای جابجا کردن دندان‌ها به موقعیتی بهتر
لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

  • جراحی لبخند لثه‌ای برای تراشیدن و شکل دهی خط منار بافت‌های لثه و استخوان
لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

  • جراحی فک و صورت برای تغییر وضعیت استخوان
لبخند لثه‌ای

لبخند لثه‌ای

در هر یک از این درمان‌ها، که تحت عنوان فرایند افزایش طول تاج دندان شناخته می‌شوند، بافت لثه‌ای که قابل مشاهده می‌باشد را کاهش می‌دهند تا هنگام لبخند زدن، تاج سفید دندان‌ها بیشتر قابل مشاهده باشد.

اصلاح و درمان لبخند لثه‌ای حس راحتی بیشتری به شما خواهد داد و موجب افزایش اعتماد به نفس شما حین لبخند زدن، غذا خوردن و صحبت کردن خواهد شد.

دندانپزشک به شما پیشنهاد داده است تا به پریودنتیست مراجعه نمایید. پریودنتیست متخصصی است که بیماری‌های لثه را درمان می‌نماید. بیماری لثه به عفونت باکتریایی گفته می‌شود که بافت لثه را تحت تاثیر قرار می‌دهد و منجر به بروز التهاب، قرمزی، تورم و تحلیل استخوان اطراف دندان می‌شود. این بیماری می‌تواند یک یا چند دندان را تحت تاثیر قرار دهد. به احتمال زیاد درمان پیشنهادی پریودنتیست جراحی لثه خواهد بود. شاید بخواهید بدانید چه اتفاقی افتاده است که اکنون نیاز دارید به پریودنتیست مراجعه کنید و تحت جراحی لثه قرار گیرید.

چگونه فرد نیازمند جراحی لثه می‌شود؟

جراحی لثه

جراحی لثه

 

بیماری لثه از وجود یک باکتری در دهان آغاز میشود که به دندان‌ها متصل می‌شود. باکتری‌ها انباشته و تکثیر می‌شوند و لایه‌ای نازک تحت عنوان پلاک دندان تشکیل می‌دهند. در صورت به جا ماندن این پلاک روی دندان، بافت‌های لثه‌ی مجاور دندان متورم می‌شوند، که منجر به بروز ورم و التهاب لثه می‌شود که مرحله‌ی اولیه‌ی بیماری لثه محسوب می‌شود. کشیدن نخ دندان به صورت روزانه و دو مرتبه در روز مسواک زدن با خمیردندانی که بتواند با باکتری‌ها مبارزه نماید می‌تواند از التهاب لثه‌ها پیشگیری نماید. پلاک دندان و ذرات غذا با رعایت بهداشت دهان و دندان برطرف می‌شوند بنابراین سعی کنید سطح دندان‌ها را پاکیزه نگه دارید و پلاک‌های باکتریایی روی خط لثه‌ی دندان‌ها را از بین ببرید. از آنچه گفته شد کاملا مشهود است که التهاب لثه مرحله‌ی آغازین بیماری لثه است که در صورت عدم درمان می‌تواند منجر به پریودنتیت، یکی از بیماری‌های جدی لثه، شود. اگر پلاک و ذرات غذا برطرف نشوند و بهداشت دهان و دندان رعایت نشود، التهاب لثه رو به وخامت خواهد رفت و التهاب و ورم بافت لثه افزایش خواهد یافت، خونریزی لثه اتفاق خواهد افتاد، عمق منطقه‌ی بین دندان و بافت لثه افزایش خواهد یافت که در نهایت منجر به تشکیل پاکت پرودنتال و بروز بیماری پریودنتال خواهد شد.

با انباشته شدن باکتری‌های پلاک روی یکدیگر و انتقال آنها به زیر خط لثه، پاکت پریودنتال گسترش می‌یابد. در این مرحله، مراقبت‌های خانگی در برطرف نمودن پلاک دندان چندان موثر واقع نمی‌شوند. در صورتی که این مشکل توسط دندانپزشک یا متخصص دندان درمان نشود، باکتری‌ها در زیر خط لثه منتشر می‌شوند و درون پاکت را عفونی می‌کنند. این گونه باکتری‌ها موجب آسیب به بافت نرم و سخت اطراف دندان خواهد شد که به بیماری پیشرفته‌ی پریودنتال تبدیل خواهد شد که ریشه‌ی دندان‌ها را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد و موجب عفونت آنها خواهد شد. ممکن است دندان لق شود و فرد احساس ناراحتی کند. در این مرحله جراحی لثه ضروری خواهد بود. درمان‌های اولیه‌ی بیماری پاکت پریودنتال، جرم‌گیری و هموار کردن سطح ریشه هستند. درمان‌های دیگر، انواع جراحی هستند که برای درمان بافت بیمار لثه صورت می‌گیرند.

علاوه بر جراحی‌هایی که جنبه‌ی درمانی دارند، برخی از جراحی‌های لثه با هدف ایجاد تغییر در ظاهر فرد و زیبایی بخشیدن به لبخند انجام می‌شوند.

انواع جراحی لثه

جراحی فلپ لثه یا کاهش پاکت پریودنتال (Gingival Flap Surgery or Pocket Reduction )

 

جراحی لثه

جراحی لثه

در صورتی که عمق پاکت‌های اطراف دندان به بیش از 5 میلی‌متر برسد، پریودنتیست با استفاده از جراحی فلپ لثه عمق پاکت پریودنتال را کاهش می‌دهد. اکثر بیمارانی که پریودنتیت متوسط تا وخیم در آنها تشخیص داده شود تحت این جراحی قرار می‌گیرند. پریودنتیست در بافت لثه برشی ایجاد خواهد کرد تا آن را از دندان جدا نماید. سپس با استفاده از یک دستگاه جرمگیری ماوراء صوت (ultrasonic scaling device) و نیز ابزارهای دستی برای برطرف نمودن جرم و پلاک از زیر پاکت‌ها، اقدام به پاکسازی عمق پاکت‌ها خواهد نمود.

جراحی عملکردی یا زیبایی لثه (Gingivectomy)

جراحی لثه

جراحی لثه

 

این نوع جراحی برای برداشتن بافت اضافی لثه مورد استفاده قرار می‌گیرد که ممکن است روی دندان رشد کرده باشد. از این طریق دسترسی بهتری به دندان وجود خواهد داشت در نتیجه تمیز نمودن آن ساده‌تر خواهد بود. پریودنتیست با بی‌حس نمودن بافت لثه‌ی بیمار بخش‌های اضافی لثه را برش خواهد داد و آنها را حذف خواهد کرد.

جراحی ترمیم پلاستیک لثه یا پیوند بافت نرم (Gingivoplasty or Soft Tissue Graft)

جراحی لثه

جراحی لثه

 

این نوع جراحی برای تغییر شکل لثه‌ی سالم اطراف دندان انجام می‌شود تا ظاهر آن را بهبود بخشد. در صورتی که فرد به تحلیل لثه مبتلا باشد، در جاهایی که لثه از روی دندان عقب رفته باشد می‌توان با استفاده از جراحی ترمیم پلاستیک لثه آن را اصلاح نمود. با استفاده از پیوند لثه می‌توان از سقف دهان بافتی برداشت و آن را به اطراف دندانی بخیه نمود که لثه‌ی روی آن تحلیل رفته است.

جراحی بازسازی (Regeneration)

جراحی لثه

جراحی لثه

 

در این نوع جراحی، پریودنتیست بخشی از لثه که با تجمع باکتری بیمار شده است را برش می‌دهد و با کنار زدن آن باکتری‌های انباشته شده را تخلیه می‌نماید سپس پروتئین‌های پیوند استخوان، غشاء و تقویت کننده‌ی رشد بافت لثه (یا ترکیبی از این سه) را در محل برش خورده قرار می‌دهد تا به بازسازی بافت لثه کمک کند در حدی که اطراف دندان‌ها را بپوشاند.

جراحی افزایش طول تاج دندان (Crown lengthening)

جراحی لثه

جراحی لثه

 

طی فرایند جراحی افزایش طول تاج دندان، پریودنتیست بافت لثه‌ی روی دندان‌ها را برداشته سپس بخشی از آن را با استفاده از جراحی حذف می‌کند تا طول ظاهری دندان افزایش یابد. این نوع جراحی از جمله جراحی‌های زیبایی است که البته برای درمان بیماری لثه نیز کاربرد دارد.

در صورتی که عفونت‌های باکتریایی درون دندان پیشرفت کنند، می‌تواند به ریشه‌ی دندان نفوذ کرده و استخوان فک را مورد حمله قرار دهد. این مشکل در نهایت موجب افتادن دندان و مرگ دندان خواهد شد. اجازه ندهید این اتفاق شما را از پیگیری درمان باز دارد یا منتظر نشوید تا دندان به صورت خود به خود بیافتد. این روند بسیار دردناک خواهد بود و آسیب‌های جدی‌تری در پی خواهد داشت. زیرا باعث از دست رفتن دندان‌های دیگر نیز خواهد شد.

در بسیاری از موارد، درد افراد را وادار به پیگیری درمان خواهد کرد. با این حال، همه‌ی دندان‌هایی که در حال از دست رفتن هستند، در ابتدا دردناک نیستند. تصور نکنید اگر درد زیادی در دندان خود احساس نمی‌کنید، دندان در معرض خطر مرگ و از دست رفتن نیست.

درمان‌های مرگ دندان

اکثر پزشکان جامعه‌ی دندانپزشکی معتقدند که برای مرگ دندان (دندان از دست رفته) تنها دو راهکار وجود دارد: کشیدن دندان و درمان ریشه (عصب کشی).

کشیدن دندان

درمان مرگ دندان

درمان مرگ دندان

 

هیچ کس تمایل ندارد دندانش کشیده شود. اما در صورتی که زمان مناسب درمان را از دست بدهید، ممکن است تنها گزینه‌ی باقی‌مانده کشیدن دندان باشد. کشیدن دندان فرایند ساده‌ای است که نسبتا ارزان و بدون درد است. اما جایگزین نمودن آن با یک دندان مصنوعی می‌تواند هزینه‌ی بیشتری در بر داشته باشد.

اکثر افراد ترجیح می‌دهند تا حد امکان از کشیدن دندان اجتناب کنند. چنانچه بیمار خیلی زود برای درمان دندان خود اقدام نماید، اکثر دندانپزشک‌ها گزینه‌ی درمان ریشه (عصب کشی) را پیشنهاد می‌دهند.

درمان ریشه (عصب کشی)

درمان مرگ دندان

درمان مرگ دندان

 

هزینه‌ی درمان ریشه بسیار بیشتر از کشیدن آن است اما به خاطر داشته باشید که هزینه‌ی ایمپلنت و سایر جایگزین‌های مصنوعی دندان بیشتر از درمان ریشه خواهد بود.

درمان ریشه برای برخی شرایط ایده‌آل است. این درمان عبارت است از پاکسازی بافت مرده و پوسیدگی از پالپ دندان و بازسازی مجدد همه‌ی بخش‌هایی که از دندان جدا شده‌اند. این نوع درمان نسبت به سایر درمان‌ها ارجحیت دارد، بویژه زمانی که دندان‌های مجاور نیز از دست رفته باشند یا قبلا کشیده شده باشند.

درمان مرگ دندان

درمان مرگ دندان

 

برای برخی افراد، تصور انجام درمان ریشه (عصب کشی) وحشتناک است. با این حال، این فرایند به طور کلی بدون درد است و برای بسیاری از دندانپزشک‌ها و اندودنتیست‌ها کاملا عادی است. درمان ریشه، به عنوان یکی از پر‌طرفدارترین جراحی‌های معمول یکی از بخش‌های عمده‌ی تخصص‌های دندانپزشکی را تشکیل می‌دهد. به همین دلیل است که هنوز بسیاری از دندانپزشک‌ها انجام آن را ضروری می‌دانند.

با این حال، در رابطه با احتمال درمان واقعی دندانی که در حال از دست رفتن است اطلاعات افراد روبه افزایش است.

جایگزین‌های طبیعی

درمان مرگ دندان

درمان مرگ دندان

 

کشیدن دندان و درمان ریشه قطعا جایگاه خود را دارند. اما، اگر اجازه دهید عفونت درون دندان به عمق ریشه‌ی دندان نفوذ کند، تنها گزینه‌ی ممکن جراحی خواهد بود.

با این حال، شواهد بسیاری وجود دارند که افراد می‌توانند به بدن خود کمک کنند تا با باکتری‌هایی که به بافت زنده‌ی دندان حمله می‌کنند مبارزه نمایند. برخی افراد معتقدند، در صورتی که بدن تغذیه‌ی مناسب داشته باشد آنقدر قدرت دارد که بتواند بیماری‌های خود را به صورت خود به خود درمان نماید. برخی دیگر نیز معتقدند با استفاده از درمان‌های طبیعی می‌توان از مرگ دندان جلوگیری نمود.

واقعیت این است که مرگ اکثر دندان‌ها (از دست رفتن دندان‌ها) به مرور زمان رخ می‌دهد. بدن تمام سعی خود را می‌کند تا دندان را نجات دهد. عفونت‌های درون دندان نیز از بین خواهند رفت.

راهکاری وجود ندارد که در همه‌ی موارد موثر واقع شود. اما با توجه به اهمیت دندان‌ها و هزینه‌های راهکارهای جراحی دندان، احمقانه است که فرد برای نجات دندان در حال مرگ ( دندانی که در حال از دست رفتن است) تلاشی نکند.

پس، ممکن است بخواهید به دنبال راه‌های پیشگیری از موقعیت‌های مشابه باشید که ممکن است برای دندان‌های دیگر بوجود بیایند. با وجود همه‌ی اینها، اگر از بروز مشکلی پیشگیری کنید، آن مشکل نیاز به درمان نخواهد داشت.

پیشگیری از مرگ دندان

نخست آنکه، پیشگیری از مرگ دندان بسیار ساده‌تر (و بدون دردتر) خواهد بود.

برای پیشگیری از مرگ دندان، کاری که در درجه‌ی اول باید انجام دهید آن است که مراقب آنها باشید. مراقبت‌های روزانه از دندان، مهمترین گام در مبارزه با مرگ دندان است. ارزش مراجعه‌ی منظم به دندانپزشک را دست کم نگیرید.

درمان مرگ دندان

درمان مرگ دندان

 

اگر اجازه دهید دندان‌های شما پوسیده شوند، قطعا مرگ آنها آغاز خواهد شد. بنابراین به بهترین شکل ممکن از آن پیشگیری نمایید. از وارد آمدن آسیب به دندان‌ها نیز جلوگیری نمایید.

هنگام انجام ورزش‌ها، با پوشیدن محافظ دندان از ضربات سنگین به دندان جلوگیری کنید. از جویدن خوراکی‌های سفت مانند یخ، یا باز کردن هر چیزی با دندان خودداری نمایید. اگر عادت دندان قروچه (فشردن و ساییدن دندان) دارید به فکر استفاده از محافظ دندان شبانه یا درمان‌های دیگر باشید.

کاملا واضح است که، پیش‌بینی و پیشگیری از تمام آسیب‌های دندانی غیرممکن است. تنها، تا حد امکان احتیاط‌های لازم را به عمل آورید. اگر به دندان ضربه‌ی سختی وارد شد، مواد مغذی لازم را به بدن برسانید تا در فرایند درمان به بدن کمک نمایید.

اکنون شما اطلاعات لازم در رابطه با مرگ دندان را در اختیار دارید، حالا به عهده‌ی شماست تا از بروز آن پیشگیری نمایید و در صورت مواجهه با آن بهترین رویکرد را در پی بگیرید.

علائم مرگ دندان

تشخیص زنده بودن یا مرگ دندان همیشه کار راحتی نیست. تنها یک متخصص دهان و دندان قادر است با اطمینان خاطر صحت این موضوع را تایید کند. اما خودتان نیز می‌توانید با تشخیص و معاینه‌ی شخصی تا حدودی آن را تشخیص دهید.

دو علامت و نشانه‌ی اصلی مرگ دندان درد و تغییر رنگ دندان می‌باشند. ممکن است یک یا هر دو نشانه را در دندان خود مشاهده نمایید.

نکته: اگر دندان شما از دست رفته است یا در حال از دست رفتن است، دامنه‌ی درد از عدم وجود درد تا درد شدید خواهد بود.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

هرگاه عفونتی در دندان وجود داشته باشد، معمولا شدت درد افزایش می‌یابد. چنانچه عفونت منجر به ایجاد آبسه در دندان شود، ممکن است علائم دیگری مانند مزه‌ یا بوی بد در دهان خود حس کنید یا روی لثه‌ی شما ضایعه‌ی جوش-مانندی مشاهده شود.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

به تغییر رنگ دندان به زرد، خاکستری یا سیاه توجه کنید. با از دست رفتن گلبول‌های قرمز خون این تغییر رنگ در دندان ایجاد می‌شود. این رنگ شباهت بسیاری به رنگ زخم و جراحت دارد. در صورتی که این تغییر رنگ دندان درمان نشود، به مرور زمان افزایش خواهد یافت.

خوشبختانه، دندانی که در حال از دست رفتن است الزاما نیاز نیست کشیده شود. به همین دلیل، اصطلاح “دندان مرده” به غلط انتخاب شده است.

دندان غیر زنده چیست؟

در اصطلاح متخصصان دندانپزشکی به دندانی که درون آن عصب زنده وجود نداشته باشد، دندان غیرزنده گفته می‌شود.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

اگر از نظر اصطلاح “زندگی یا حیات” به لغت غیر زنده نگاه کنیم، به معنای عدم اهمیت دندان نمی‌باشد، صرفا به این دلیل که هیچ عصب زنده‌ای درون آن وجود ندارد. دندان‌های غیر زنده هم هنوز وظیفه‌ی خود را به درستی انجام می‌دهند درست مانند دندان‌های دیگر که بخش وسیعی از آنها به نوعی غیر زنده است.

دندان‌ها از چند لایه تشکیل شده‌اند. درونی‌ترین بخش دندان پالپ است. پالپ رگ‌های خونی و عصب را در بر می‌گیرد. این بخش از دندان تنها بخشی است که به عنوان بخش زنده تلقی می‌شود.

بنابراین، استفاده از لفظ دندان مرده یا غیر زنده تا حدودی گمراه‌کننده است. اعصاب درون دندان به ما کمک می‌کنند سرما یا گرما را حس کنیم. وجود درد نیز می‌تواند نشان‌دهنده‌ی پوسیدگی باشد. با این حال، از دست رفتن حس درون دندان الزاما به معنای از دست رفتن کل دندان- یا عدم کاربری آن نیست. بلکه تا حدودی بستگی به علت از دست رفتن عصب درون دندان دارد.

علل مرگ دندان

عصب و دیگر بافت‌های زنده معمولا در نتیجه‎ی عدم وجود جریان خون از دست می‌روند.

تمام سلول‌های زنده‌ی بدن، از جمله پالپ دندان، از مواد موجود در خون تغذیه می‌کنند. با از دست رفتن تدریجی پالپ دندان، به تدریج باکتری از بخشی که در حال پوسیده شدن است تغذیه می‌کند. این باکتری‌ها درون دندانی که به تازگی توخالی شده است رشد می‌کنند و درد شدید ایجاد می‌نمایند. این وضعیت عموما به دو طریق بوجود می‌آید.

پوسیدگی دندان

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

در صورتی که حفره‌ی درون دندان بسیار عمیق شود، منجر به مرگ دندان خواهد شد. پوسیدگی دندان از بیرونی‌ترین لایه‌ی دندان آغاز می‌شود. چنانچه این پوسیدگی‌ها به حال خود رها شوند و مورد رسیدگی قرار نگیرند، ممکن است به درون لایه‌های عمقی‌تر دندان نفوذ پیدا کنند و در نهایت به پالپ برسند.

در نتیجه‌ی پوسیدگی حفره‌ها، باکتری تولید خواهد شد. حفره‌های عمیق برای باکتری‌ها مسیر مستقیمی به درون بافت‌های زنده‌ی داخل دندان ایجاد خواهند کرد. بدن با یک واکنش التهابی، تمام تلاش خود را برای مبارزه با عفونت خواهد کرد. با این وجود اگر طی این واکنش به بدن کمک نشود، گلبول‌های سفید خون با شکست مواجه خواهند شد. در نهایت، ممکن است جریان خون ورودی به دندان به طور کامل متوقف شود و عصب تغذیه نشود. در این صورت، احتمالا درد شدیدی در دندان خود احساس خواهید کرد.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

اکنون کاملا واضح است که چرا مراقبت‌های دندانی، هم به صورت تخصصی و هم در منزل، تا این اندازه مهم هستند. تمام تلاش خود را به کار ببندید تا از پوسیدگی دندان پیشگیری کنید. اما در صورت مشاهده‌ی کوچکترین پوسیدگی، در مراجعه به دندانپزشک تردید نکنید.

آسیب به دندان

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

تعجبی ندارد که آسیب به دندان دیگر علت شایع مرگ دندان باشد. وقتی به دندان ضربه‌ی شدیدی وارد می‌شود، ممکن است رگ‌های خونی درون دندان پاره شوند. که منتج به قطع جریان خون و در نهایت مرگ عصب و دیگر بافت‌های زنده‌ی درون پالپ خواهد شد.

اگر ضربه به حدی شدید باشد که موجب پریده شدن لبه‌ی دندان یا ترک آن شود، احتمالا درد شدیدی را احساس خواهید کرد. اگر دچار حادثه‌ای شدید که به دندان شما آسیب رسید، عاقلانه است که به دندانپزشک مراجعه نمایید.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

 

از سوی دیگر، فشردن و ساییدن دندان‌ها روی یکدیگر می‌تواند به دندان آسیب بزند. بنابراین، کسانی که به شدت دندان‌های خود را روی یکدیگر فشار می‌دهند یا در خواب دندان قروچه دارند، با افزایش سن، خطر مرگ دندان در آنها بیشتر خواهد بود.

بسته به علل و عوامل منجر به از دست رفتن تدریجی دندان‌ها، گزینه‌های درمانی مختلفی در دسترس شما خواهد بود که در مقاله‌ی بعد به آنها اشاره خواهیم کرد.