نوشته‌ها

بخش تخصصی ایمپلنت فوری





ایمپلنت یک روزه یا فوری یک روش کاشت ایمپلنت است که به منظور جایگزین کردن دندان های از دست رفته و شکسته مورد استفاده قرار می گیرد. پایه های ایمپلنت شبیه ریشه دندان های طبیعی در استخوان فک عمل کرده و پایه بسیار مستحکمی برای سوار کردن تاج های دندانی که ظاهری شبیه دندانهای طبیعی دارند؛ بوجود می‌آورد. در روش های کاشت ایمپلنت سنتی دوره بهبود پس از کاشت پایه و پیش از نصب تاج دندان بسیار طولانی است در صورتی که فرایند ایمپلنت یک روزه روشی کاملا خاص و کاربردی است که با استفاده از آن جای خالی دندان در یک روز توسط پایه ایمپلنت و تاج دندانی پر می شود. البته در روش کاشت ایمپلنت فوری، تاج دندان موقتی تا زمانی که تاج دندان اصلی برای نصب آماده شود؛ روی پایه سوار می شود وزیبایی دندان های شما را تکمیل می کند.

مقالات تخصصی ایمپلنت فوری



  • یک مطالعه ارتباط بین بیماری لثه و آلزایمر را نشان داد.
  •  بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) حدود 2/47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال به بیماری لثه مبتلا هستند.
  •  محققان در مطالعه ای روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه و بیماری آلزایمر پی بردند.
  •  این تیم تحقیقاتی معتقد است که یافته های آنها ممکن است به کاهش تعداد بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال و آلزایمر کمک کند.

بیماری لثه- که همچنین تحت عنوان پریودنتیت و بیماری پریودنتال شناخته می شود- از طریق عفونت باکتریایی درون بافت های نرم دهان رخ می دهد. تحقیقات قبلی پریودنتیت را با دیابت، بیماری کلیوی و مسائل قلبی عروقی مرتبط می دانند.

اکنون محققان از طریق مطالعه روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه از طریق باکتری فوزوباکتریوم نکلئوتوم Fusobacterium nucleatum  (F. nucleatum) و بیماری آلزایمر پی برده اند. دانشمندان بر این باورند که یافته های آنها ممکن است به کاهش پیشرفت بیماری پریودنتال و این شکل از زوال عقل کمک کند.

 

بیماری پریودنتال چیست؟

ذرات غذا و باکتری ها دائما داخل دهان هستند. هنگامی که افراد به طور مرتب دندان های خود را مسواک نمی زنند و نخ دندان نمی کشند، ذرات و باکتری ها ماده چسبنده ای به نام پلاک تشکیل می دهند که به دندان ها می چسبد. پلاک در صورت پاک نشدن می تواند لثه ها را تحریک کند، و باعث بروز شکل اولیه بیماری لثه به نام ژنژیویت شود.

اگر پلاک برای مدت زمان طولانی روی دندان ها و لثه ها باقی بماند، سخت می شود و به ماده ای به نام تارتار تبدیل می شود. از آنجا که تارتار بسیار سخت است، معمولاً فقط یک دندانپزشک می تواند آن را با استفاده از ابزارهای دندانی در طی یک پاکسازی تخصصی دندان ها از بین ببرد.

زمانی که تارتار برای مدت طولانی روی دندان ها باقی بماند، سطح بعدی بیماری لثه به نام پریودنتیت می تواند ایجاد شود. بیماری پریودنتال منجر به عفونت بیشتر در لثه ها و دندان ها می شود. پریودنتیت در صورت عدم درمان، می تواند منجر به از دست رفتن دندان ها شود.

بر اساس مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، حدود 47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال در ایالات متحده به بیماری پریودنتال مبتلا هستند. بیماری لثه در بین مردان و افراد سیگاری شایع تر است.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

التهاب لثه و بیماری آلزایمر

F. nucleatum باکتری است که معمولاً در بیماری پریودنتال نقش دارد. تحقیقات گذشته نیز این باکتری را با سرطان روده بزرگ و سرطان دهان مرتبط می دانند.

باکتری های موجود در دهان چگونه می توانند علائم بیماری آلزایمر را تشدید کنند؟ این اتفاق می تواند به دو صورت رخ دهد:

یکی اینکه، این باکتری هم به صورت موضعی و هم به صورت سیستمی باعث ایجاد التهاب می شود، که فنوتیپ بیماری آلزایمر را تحت تأثیر قرار می دهد، زیرا آلزایمر خود یک بیماری التهابی است. دوم اینکه، این باکتری مهاجرت می کند و به مغز نفوذ می کند تا در آنجا اجتماع بزرگی تشکیل دهد و باعث ترشح مولکول های پاتولوژیک شود تا باعث تشدید علائم و نشانه های بیماری آلزایمر شوند.

برای این مطالعه، از سلول های کشت داده شده در آزمایشگاه استفاده شد تا نشان دهند که وجود F. nucleatun باعث رشد غیر طبیعی سلول های میکروگلیال می شود. این سلول های ایمنی در مغز و نخاع به حذف هرگونه عفونت از مغز کمک می کنند و سیستم عصبی مرکزی را سالم نگه می دارند. حضور F. nucleatun علاوه بر تأثیر بر رشد این سلول ها، همچنین باعث ایجاد یک پاسخ التهابی می شود. تحقیقات گذشته نشان می دهند که التهاب در ایجاد بیماری آلزایمر نقش دارد.

در مرحله بعد، تیم به بررسی پریودنتیت ناشی از F. nucleatum در مدل موش مبتلا به آلزایمر پرداخت. آنها دریافتند که در مقایسه با حیوانات گروه کنترل، موش های مبتلا به پریودنتیت دچار افزایش اختلالات شناختی و سطوح بالاتر پلاک های آمیلوئید و پروتئین تاو Tau شدند. علاوه بر این، مانند سلول های کشت شده، افزایش رشد سلول های میکروگلیال و التهاب نیز در این حیوانات مشاهده شد.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

چگونه این یافته ها می توانند کمک کنند؟

اهمیت این یافته های تحقیقاتی در چهار زمینه اصلی نهفته است. اول اینکه، آنها یک “مشکل بزرگ سلامت” را هدف قرار داده اند زیرا درصد قابل توجهی از جمعیت بزرگسال به بیماری پریودنتال مبتلا هستند و بیش از 55 میلیون نفر در سراسر جهان با زوال عقل زندگی می کنند. آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است.

دوم اینکه، درک مکانیکی از یک باکتری بی هوازی (F. nucleatum) که در پاتوژن های بیماری پریودنتال و بیماری آلزایمر مورد مطالعه قرار نگرفته است، شکاف موجود در دانش علمی را پر می کند و سیگنال هشدار دهنده ای برای دندانپزشکان و متخصصان مغز و اعصاب ارسال می کند.

سوم اینکه، ساخت یک مدل حیوانی، قابلیت فنی را در تشریح علت احتمالی بین یک بیماری دندانی موضعی (بیماری پریودنتال) و یک اختلال عصبی (بیماری آلزایمر) در یک محل آناتومیک دوردست فراهم می آورد.

و چهارم اینکه، این مطالعه برای بررسی اینکه آیا درمان بیماری پریودنتال می تواند شروع آلزایمر را در انسان کاهش دهد یا به تأخیر بیاندازد، ممکن است برای کاربردهای پیش بالینی و بالینی بیشتر سیستم ایجاد شده مدرکی را ارائه دهد.

این مطالعه به شواهد فزاینده ای اضافه می کند که میکروب ها و ویروس ها ممکن است در بیماری های مغزی نقش داشته باشند.

در این مطالعه، شواهدی مبنی بر افزایش فعال شدن سیستم ایمنی مغز، تغییرات مغزی مرتبط با آلزایمر و تغییرات شناختی در موش های آلوده به میکروب دهان پیدا شدند. گرچه این یافته ها جالب هستند، این تحقیق روی موش ها انجام شد و مطالعات قبلی که رابطه بین بیماری پریودنتال و آلزایمر را در انسان بررسی می کردند، علیت را نشان نداده اند. تحقیقات بیشتری نیاز هستند.

در حال حاضر مشخص نیست که آیا مواردی مانند مسواک زدن در نهایت خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش می دهد یا خیر. آنچه که می توانیم گفت این است که بهداشت دهان و دندان برای سلامت عمومی و پیری سالم مهم است. تعدادی دیگر از عوامل خطرساز سبک زندگی قابل تغییر وجود دارند- مانند ورزش و رژیم غذایی- که شواهد علمی قابل توجهی دارند که نشان می دهند می توانند خطر زوال شناختی را کاهش دهند.

 

 

اسئواینتگریشن به یک فرایند دندانپزشکی بسیار قابل پیش بینی تبدیل شده است. ایمپلنت های دندانی که با برداشتن فلپ موکوپریوستال جراحی داخل استخوان فک قرار می گیرند، می توانند عوارض متعددی از جمله تحلیل بافت، از دست دادن استخوان کرستال و اسکار ایجاد کنند. بعلاوه، این تکنیک با درد و تورم بعد از عمل نیز همراه است. نشان داده شده است که ترومای جراحی شامل آسیب حرارتی و ترومای مکانیکی نیز می باشد که می تواند باعث ایجاد شکستگی های ریز استخوان در حین کاشت ایمپلنت شود.

در این مقاله قصد داریم استفاده از تکنیک بدون فلپ برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی در مناطقی را به شما معرفی کنیم که بافت چسبیده (کراتینه شده) به اندازه کافی وجود ندارد.

علاوه بر این، از فناوری اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) برای انجام جایگذاری دقیق ایمپلنت های دندانی همراه با استفاده از لیزر Er;Cr:YSGG (تکنولوژی BIOLASE) برای جوش دادن بافت کراتینه شده به مناطق بافت غیرکراتینه شده استفاده شده است.

سابقه جراحی ایمپلنت بدون فلپ

هنگامی که دندان ها وجود دارند، خونرسانی به استخوان از 3 مسیر مختلف انجام می شود: الیاف پریودنتال، بافت همبند بالای پریوستوم و از داخل استخوان. هنگامی که دندانی از دست می رود، جریان خون از الیاف پریودنتال از بین می رود، بنابراین خونی که در حال حاضر فقط از بافت نرم به استخوان می آید از بین می رود و در نتیجه باعث تحلیل استخوان در طول مرحله بهبودی اولیه می شود. با رویکرد بدون فلپ، ترومای جراحی به حداقل می رسد، زیرا برش دایره ای بسیار کوچک است و در نتیجه درد، تورم و ناراحتی بعد از عمل بسیار کمتر است.

با انتخاب مورد مناسب، در صورتی که تکنیک جراحی کاشت ایمپلنت بدون فلپ به درستی انجام شود، این جراحی یک فرایند قابل پیش بینی است. هنگام انجام این فرایند، قرار دادن مته در زاویه صحیح نیز بسیار مهم است. قرار دادن ایمپلنت با استفاده از تکنیک بدون فلپ به شدت به کمیت و ساختار استخوانی که ایمپلنت ها درون آن قرار می گیرد و همچنین تخصص جراحی دندانپزشک بستگی دارد. یک تجزیه و تحلیل بالینی گذشته نگر 10 ساله نشان داده است که دندانپزشک پس از کسب بیش از 5 سال تجربه در انجام این روش، میزان موفقیت به 100% نزدیک شد.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای جراحی بدون فلپ

  • کاشت ایمپلنت بدون فلپ باعث ترمیم و بهبود فوری بافت های اطراف و نتیجه زیباتر می شود.
  • طی جراحی کاشت ایمپلنت تکی، از طریق تناسب راهنما با صفحه اکلوزال دندان های مجاور دقت بالاتری به دست می آید.
  • مسئولیت نتیجه و ایمنی بیمار در طول جراحی بدون فلپ بر عهده جراح است.
  • حداکثر و نه میانگین انحراف ثبت شده برای یک سیستم برنامه ریزی خاص برای ایمنی بالینی مرتبط است.

فناوری سی تی اسکن

استفاده از فناوری سی تی اسکن که برای تشخیص و طراحی درمان کاشت ایمپلنت های دندانی استفاده می شود، امکان درک دقیق تری از رابطه آناتومیک دندان و استخوان را فراهم کرده است. چنین بازسازی ها و مدل هایی را می توان با استفاده از سی تی اسکن ایجاد کرد. این برنامه به دندانپزشک کمک می کند تا فواصل، زوایا و تراکم استخوان را با دقت اندازه گیری کند، و منجر به کاشت دقیق ایمپلنت شود.

توانایی مشاهده استخوان زیرین با سی تی اسکن این امکان را برای دندانپزشک فراهم می کند تا کاشت ایمپلنت را بدون فلپ انجام دهد. بنابراین، عوارض همراه با جراحی را کاهش می دهد، خونریزی را به حداقل می رساند، میزان درد و تورم بعد از جراحی را کاهش می دهد، زیبایی ظاهری را بهبود می دهد و چسبندگی لثه ها به اطراف اباتمنت به سرعت و به طور کامل صورت می گیرد.

اما اگر بافتی که سمت جلوی (باکال) ایمپلنت را در بر می گیرد چسبندگی کافی نداشته باشد چطور؟ چرا این فرایند به طور معمول انجام نمی شود؟ برخی از پزشکان ابراز داشته اند که این جراحی (جراحی ایمپلنت بدون فلپ) با انگیزه فروش ایمپلنت های دندانی انجام می شود.

دکتر مایرون نوینز Myron Nevins (که در گذشته جایزه متخصص بالینی آکادمی پریودنتولوژی آمریکا را دریافت کرده است) اظهار داشته است که ” در تمام طول دوره حرفه ای تخصص خود هر روز را جراحی انجام داده است اما در این نوع فرایند هیچ میزان راحتی نداشته است”.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای لیزر YSGG

لیزر YSGG به بهبود سریع، کاهش درد بعد از جراحی، و افزایش سطح تماس استخوان با ایمپلنت کمک کرده است. این نوع لیزر برای برش مینای دندان، عاج، و بافت نرم دارای تأییده انجمن دندانپزشکان آمریکا است. برای دندانپزشکی ایمپلنت، این نوع لیزر را می توان در برش آماده سازی فلپ، سم زدایی محل استئوتومی (برش استخوان)، شروع پدیده شتاب دهی منطقه ای (RAP)، جوشکاری بافت، تسریع رگ زایی، و در ارتقاء بیومدولاسیون برای کمک به ترمیم سلول های آسیب دیده و در عین حال کاهش درد استفاده کرد. استفاده راحت از لیزر YSGG توانایی به هم رساندن لبه های بافت نرم با استفاده از گرما است. این تحت عنوان “جوشکاری بافت” نامیده می شود. جوشکاری بافت به یکدیگر با حرارت یکنواخت 70 تا 80 درجه سانتیگراد انجام می شود، در حالتی که بین لایه ها چسبندگی وجود دارد. این لایه ها به دلیل باز شدن مارپیچ مولکول کلاژن و در هم تنیده شدن با بخش های مجاور، به یکدیگر می چسبند.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

فرایند کاشت ایمپلنت بدون فلپ

جراحی ایمپلنت بدون فلپ برای جایگزینی یک دندان یک فرایند کم تهاجم است که می تواند با استفاده از راهنماهای جراحی ساخته شده به صورت سفارشی روی قالب های گچی اکلوزال یا مشتق شده از نرم افزارهای برنامه ریزی تصویر سه بعدی با تصاویر سه بعدی یکپارچه از استخوان فک و پروتز برنامه ریزی شده انجام شود. این اغلب از طریق یک فرایند اسکن دوگانه با تطبیق مبتنی بر نشانگر واقعی، یا اخیراً با ادغام در تصاویر طراحی مشتق شده از CBCT از یک اسکن از مجموعه تشخیصی دندان ها بدست می آید. داده های DICOM از معاینه CT/CBCT بیمار با داده های STL از اسکن دیجیتال اپتیکال با وضوح بالا از قالب گچی اصلی بیمار قبل از عمل ترکیب می شوند. این حتی می تواند شامل اطلاعاتی در مورد بافت های نرم باشد.

پزشک باید بیماران را مطلع سازد که جراحی با کمک کامپیوتر مستلزم هزینه های اضافی است. با این حال مقرون به صرفه بودن آن شامل کاهش زمان جراحی، ناراحتی بعد از جراحی و بهبود بهتر بافت نرم، ممکن است آن را ارزشمند کند.

قرار گرفتن راهنمای جراحی، که اغلب توسط استریولیتوگرافی ساخته می شود، روی سطوح اکلوزال دندان های مجاور، دقت موقعیت آن را افزایش می دهد. دقت تطبیق موقعیت واقعی ایمپلنت با طراحی قبل از جراحی نسبت به آنچه با جراحی بدون دست بهدست می آید، برتر است.

چندین مقاله بالینی، نرخ بقاء کوتاه مدت و بلند مدت عالی (98 درصد ≥) را برای ایمپلنت هایی گزارش کرده اند که با استفاده از روش بدون فلپ با امکان تحویل فوری یک پروتز موقت از پیش ساخته شده انجام شده اند. شواهد علمی موجود نشان می دهند که جراحی هدایت شده حداقل به اندازه پروتکل های معمولی بدون دست به نرخ خوب بقاء ایمپلنت منجر می شود. این فرایند تحت شرایط مناسب، به دلیل حداقل خونریزی و ناراحتی بعد از جراحی، برای بیماران یک پاداش است. بیماران می توانند از بدون فلپ قرار دادن ایمپلنت و بارگذاری فوری بهره مند شوند.

گاهی اوقات قبل از جراحی بیماران به صورت پیشگیرانه تحت درمان یک دوره آنتی بیوتیک قرار می گیرند، گرچه آسپسی شدید ممکن است این نیاز را کاهش دهد. انتخاب آنتی بیوتیک معمولاً با توجه به سوابق بیماری های بیمار و در نظر گرفتن حساسیت های احتمالی تعیین می شود. بی حسی موضعی (برای قسمت های قدامی دهان) یا منطقه ای (برای نواحی مولر) انجام می شود. محل جراحی با یک ماده ضد عفونی کننده سواب می شود. راهنمای جراحی استریل قرار داده می شود. قبل از استفاده از مته گرد می توان از پانچ دایره ای برای برداشتن مخاط استفاده کرد. اگر کسی بخواهد پهنای لثه را حفظ کند، می توان برداشتن یک دایره بسیار محدود از موکوپریوستوم را انجام داد. این کار تأثیری روی دقت انتقال موقعیت طراحی شده ایمپلنت ندارد. آماده سازی محل با سری کلاسیک دریل ها تکمیل می شود و ایمپلنت با اندازه مناسب نصب می شود. معمولاً بخیه نیاز نیست. استفاده از الگو را می توان به ایجاد حفره به صورت اولیه یا برای کل استئوتومی از جمله کاشت ایمپلنت محدود کرد. بزرگ شدن بدون دست سوراخ استئوتومی منجر به دقت قابل توجهی کمتر از دریل و جایگذاری ایمپلنت با قالب هدایت کامل می شود.

اندازه گیری فرکانس تشدید را می توان قبل از قرار دادن هیلینگ کپ یا اباتمنت نهایی یا ارزیابی بافت لثه بعد از نصب اباتمنت انجام داد. بیمار به دندانپزشک ترمیمی ارجاع داده می شود که می تواند بلافاصله یک ترمیم (موقت) آماده کند. دندانپزشک چندین گزینه دارد: از قالب گیری و استفاده از اباتمنت سفارشی گرفته تا استفاده از اباتمنت های استوک پیش ساخته. قرار دادن ترمیم (نهایی) در همان روز جراحی، بازسازی بافت نرم و نتیجه زیبایی را بهبود می بخشد. دندانپزشک ترمیمی این انتخاب ها را انجام می دهد. ترمیم نهایی ترجیحاً باید با پیچ باشد. کاشت تک ایمپلنت بدون فلپ اغلب بازسازی استخوان پس از جراحی، تحلیل رفتگی های مخاطی را کاهش می دهد، و تمایل به حفظ پاپیلاهای اطراف ایمپلنت دارد.

پس از انجام ترمیم و ارزیابی اکلوژن، بیمار باید در یک برنامه حفظ نتیجه شامل ارزیابی پریودنتال، عملکردی و پروتز قرار گیرد. ایمپلنت باید از نظر تحرک تحت نظر باشد و رادیوگرافی پری آپیکال در زمان ترمیم پروتز، پس از یک سال، و در صورت بروز دلایل بالینی بعد از آن، باید گرفته شود.

بارودونتالژیا ، که تحت عنوان فشار دندان یا آئرودنتالژیا نیز شناخته می شود، دندان درد شدیدی است که در اثر تغییر فشار محیط هنگام پرواز با هواپیما یا غواصی ایجاد می شود. این پدیده اغلب در افرادی رخ می دهد که پرواز می کنند یا شیرجه می زنند و همچنین می تواند در طول اکسیژن درمانی هایپرباریک ایجاد شود. بارودنتالژیا باعث ایجاد شرایط پاتوفیزیولوژیکی مختلف می شود، اما شایع ترین علائم آن عبارتند از فشار، درد و حساسیت. و متأسفانه، دندان درد می تواند حتی پس از یکسان سازی فشار نیز ادامه داشته باشد و بدون درمان مناسب احتمال عود دوباره آن وجود دارد.

علت بارودنتالژیا چیست؟

گازها منبسط و منقبض می شوند تا با سطوح فشار اطراف مطابقت داشته باشند. بارودنتالژیا، اغلب به دو دسته تقسیم می شود: غیر مستقیم و مستقیم. در بارودنتالژیای غیرمستقیم یا باروسینوزیت، سینوس مسدود می شود و دیگر نمی تواند فشار ایجاد شده در صورت را برابر کند. بارودنتالژیای مستقیم یک منشأ دندانی دارد. این اتفاق اغلب زمانی رخ می دهد که یک حفره پر از گاز در دندان نتواند با فشار محیط بیرونی یکسان شود. این باعث تحریک گیرنده های درد و پایانه های عصبی می شود. در محیط های معمولی، تغییرات در هر کیسه هوای داخل دندان ها بدون علامت خواهد بود. اما در شرایط هیپوباریک و هایپرباریک شدیدتر می شود، و تأثیر آن روی دندان ها تشدید می شود.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

پاکت های هوا چگونه داخل دندان ها ایجاد می شوند؟

یک نظریه این است که گازها در نتیجه باکتری هایی ایجاد می شوند که درون آبسه آپیکال یا نکروز عفونی وجود دارند. آنها همچنین می توانند در ضایعات پوسیدگی درمان نشده با حداقل آسیب به مینای دندان ریشه داشته باشند، به گونه ای که هوا به دام می افتد. فرضیه دیگر این است که پس از درمان، هوا درون حفره باقی می ماند یا از طریق نشت های کوچک اطراف پر کننده ها، روکش ها یا دندان های مصنوعی وارد می شود، حتی اگر دندان ها به طور رضایت بخشی ترمیم شده باشند. سایر عوامل ایجاد کننده بارودنتالژیا بعلاوه می توانند شامل ترمیم های ناکافی، پوسیدگی ثانویه، آسیب پریودنتال یا آپیکال، و ضایعات پس از فرایند باشد.

آئرودنتالژیا یک دندان درد شدید است که در اثر تغییر فشار هنگام پرواز کردن در هواپیما یا شیرجه زدن در آب ایجاد می شود.

چه افرادی بیشتر در معرض خطر دندان درد ناشی از تغییر فشار قرار دارند؟

احتمال دارد بیشتر افرادی را تحت تأثیر قرار دهد که تحت تغییرات مکرر یا تغییر ناگهانی فشار اتمسفر قرار می گیرند، مانند خدمه پرواز، غواصان، کوهنوردان در ارتفاعات بالا و حتی کارکنان شاغل در اتاق های فشار پزشکی. به طور متوسط ​​گزارش شده است که اغلب در ارتفاعات 600 تا 1500 متری و اعماق غواصی 10 تا 25 متر رخ می دهد. در طول پروازهای تجاری، پرسنل هواپیما و مسافران برای مدت نسبتاً طولانی در معرض حداقل اختلاف فشار قرار می گیرند. خلبانان نظامی و هوازی در معرض نیروهای شتاب دهنده قوی و تغییرات فشار سریع قرار دارند. و غواصان به علت محیط اطراف خود که چگالی بیشتری دارد در معرض فشارهای بالای محیطی قرار می گیرند، و در مقایسه با پرواز، مدت زمان قرار گرفتن آنها در معرض این تغییر دما نسبتاً کوتاه است. و بسته به تکنیک و عمق، تفاوت های قابل توجهی در فشار محیط وجود دارد. اگر افراد پوسیدگی یا عفونت درمان نشده، یا ترمیم های دندانی داشته باشند، خطر بارودنتالژیا برای آنها افزایش می یابد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

تشخیص و درمان بارودنتالژیا

بارودنتالژیا چند عاملی است و تشخیص دقیق آن پیچیده است. این اغلب یک تشخیص گذشته نگر است که عمدتاً بر اساس اطلاعات بیمار است. بیمارانی که تحت تأثیر این شرایط قرار می گیرند همیشه موارد بروز را به طور کامل درک نمی کنند و اغلب به صورت گذشته نگر شرایط را اغراق آمیز تعریف می کنند. همچنین، ایجاد مجدد شرایطی که باعث ایجاد درد در مطب دندانپزشکی شود، امکان پذیر نیست. بنابراین، هرچه بیمار بهتر بتواند شرایط و عوامل محرک را توضیح دهد، دندانپزشک می تواند آسیب شناسی بارودنتالژیا را تشخیص دهد و درمان فردی و سازگار را ارائه دهد.

اگر بیمار قبلاً تحت فشار قرار گرفتن دندان را تجربه کرده است، باید از نوشیدنی های سرد یا گرم اجتناب کند، زیرا این نوشیدنی ها می توانند درد را تشدید کنند. برای تسکین درد بیمار می تواند طبق توصیه شرکت تولید کننده از پاراستامول، استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کند و باید در اسرع وقت برای ویزیت اورژانسی به دندانپزشک مراجعه کند. او همچنین تا زمان کامل شدن درمان و بهبودی باید از پرواز یا غواصی اجتناب کند. بسته به عامل بوجود آمدن بارودنتالژیا، درمان ممکن است شامل درمان عفونت، ضایعات پوسیدگی، یا برداشتن و تعویش ترمیم های ناکافی دندان باشد. متأسفانه، تنها راه واقعی برای دانستن موفقیت آمیز بودن درمان این است که آیا درد در شرایط فشاری مشابه یا یکسان تکرار نخواهد شد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

برای جلوگیری از بارودنتالژیا چه باید کرد؟

بهترین راه برای پیشگیری از بارودنتالژیا، معاینات منظم، عکسبرداری با اشعه ایکس و آزمایش های زنده بودن پالپ دندان است. همچنین بیماران قبل از پرواز یا غواصی باید معاینه کامل دندانپزشکی را انجام دهند. همچنین به بیماران توصیه می شود تا زمانی که تمام اقدامات محافظه کارانه، پروتز و جراحی کامل نشده اند، از تغییرات فشار خودداری کنند. و در مواردی که اقدامات یا درمان های جراحی انجام شده است، دندانپزشکان به بیماران توصیه می کنند قبل از قرار گرفتن در معرض تغییرات شدید فشار، حداقل 72 ساعت صبر کنند. بیمارانی که مرتباً در معرض تغییرات فشار قرار می گیرند باید برای پر کردن دندان خود از پر کننده های چسب دار، مهر و موم و درمان ریشه درخواست کنند تا از استفاده از روکش گذاری مستقیم و سمان فسفاته خودداری کنند، که در صورت قرار گرفتن در معرض تغییرات فشار می تواند عوارضی ایجاد کنند.

نمونه های درمانی ایمپلنت فوری



بخش تخصصی ایمپلنت فوری





ایمپلنت یک روزه یا فوری یک روش کاشت ایمپلنت است که به منظور جایگزین کردن دندان های از دست رفته و شکسته مورد استفاده قرار می گیرد. پایه های ایمپلنت شبیه ریشه دندان های طبیعی در استخوان فک عمل کرده و پایه بسیار مستحکمی برای سوار کردن تاج های دندانی که ظاهری شبیه دندانهای طبیعی دارند؛ بوجود می‌آورد. در روش های کاشت ایمپلنت سنتی دوره بهبود پس از کاشت پایه و پیش از نصب تاج دندان بسیار طولانی است در صورتی که فرایند ایمپلنت یک روزه روشی کاملا خاص و کاربردی است که با استفاده از آن جای خالی دندان در یک روز توسط پایه ایمپلنت و تاج دندانی پر می شود. البته در روش کاشت ایمپلنت فوری، تاج دندان موقتی تا زمانی که تاج دندان اصلی برای نصب آماده شود؛ روی پایه سوار می شود وزیبایی دندان های شما را تکمیل می کند.

مقالات تخصصی ایمپلنت فوری



  • یک مطالعه ارتباط بین بیماری لثه و آلزایمر را نشان داد.
  •  بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) حدود 2/47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال به بیماری لثه مبتلا هستند.
  •  محققان در مطالعه ای روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه و بیماری آلزایمر پی بردند.
  •  این تیم تحقیقاتی معتقد است که یافته های آنها ممکن است به کاهش تعداد بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال و آلزایمر کمک کند.

بیماری لثه- که همچنین تحت عنوان پریودنتیت و بیماری پریودنتال شناخته می شود- از طریق عفونت باکتریایی درون بافت های نرم دهان رخ می دهد. تحقیقات قبلی پریودنتیت را با دیابت، بیماری کلیوی و مسائل قلبی عروقی مرتبط می دانند.

اکنون محققان از طریق مطالعه روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه از طریق باکتری فوزوباکتریوم نکلئوتوم Fusobacterium nucleatum  (F. nucleatum) و بیماری آلزایمر پی برده اند. دانشمندان بر این باورند که یافته های آنها ممکن است به کاهش پیشرفت بیماری پریودنتال و این شکل از زوال عقل کمک کند.

 

بیماری پریودنتال چیست؟

ذرات غذا و باکتری ها دائما داخل دهان هستند. هنگامی که افراد به طور مرتب دندان های خود را مسواک نمی زنند و نخ دندان نمی کشند، ذرات و باکتری ها ماده چسبنده ای به نام پلاک تشکیل می دهند که به دندان ها می چسبد. پلاک در صورت پاک نشدن می تواند لثه ها را تحریک کند، و باعث بروز شکل اولیه بیماری لثه به نام ژنژیویت شود.

اگر پلاک برای مدت زمان طولانی روی دندان ها و لثه ها باقی بماند، سخت می شود و به ماده ای به نام تارتار تبدیل می شود. از آنجا که تارتار بسیار سخت است، معمولاً فقط یک دندانپزشک می تواند آن را با استفاده از ابزارهای دندانی در طی یک پاکسازی تخصصی دندان ها از بین ببرد.

زمانی که تارتار برای مدت طولانی روی دندان ها باقی بماند، سطح بعدی بیماری لثه به نام پریودنتیت می تواند ایجاد شود. بیماری پریودنتال منجر به عفونت بیشتر در لثه ها و دندان ها می شود. پریودنتیت در صورت عدم درمان، می تواند منجر به از دست رفتن دندان ها شود.

بر اساس مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، حدود 47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال در ایالات متحده به بیماری پریودنتال مبتلا هستند. بیماری لثه در بین مردان و افراد سیگاری شایع تر است.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

التهاب لثه و بیماری آلزایمر

F. nucleatum باکتری است که معمولاً در بیماری پریودنتال نقش دارد. تحقیقات گذشته نیز این باکتری را با سرطان روده بزرگ و سرطان دهان مرتبط می دانند.

باکتری های موجود در دهان چگونه می توانند علائم بیماری آلزایمر را تشدید کنند؟ این اتفاق می تواند به دو صورت رخ دهد:

یکی اینکه، این باکتری هم به صورت موضعی و هم به صورت سیستمی باعث ایجاد التهاب می شود، که فنوتیپ بیماری آلزایمر را تحت تأثیر قرار می دهد، زیرا آلزایمر خود یک بیماری التهابی است. دوم اینکه، این باکتری مهاجرت می کند و به مغز نفوذ می کند تا در آنجا اجتماع بزرگی تشکیل دهد و باعث ترشح مولکول های پاتولوژیک شود تا باعث تشدید علائم و نشانه های بیماری آلزایمر شوند.

برای این مطالعه، از سلول های کشت داده شده در آزمایشگاه استفاده شد تا نشان دهند که وجود F. nucleatun باعث رشد غیر طبیعی سلول های میکروگلیال می شود. این سلول های ایمنی در مغز و نخاع به حذف هرگونه عفونت از مغز کمک می کنند و سیستم عصبی مرکزی را سالم نگه می دارند. حضور F. nucleatun علاوه بر تأثیر بر رشد این سلول ها، همچنین باعث ایجاد یک پاسخ التهابی می شود. تحقیقات گذشته نشان می دهند که التهاب در ایجاد بیماری آلزایمر نقش دارد.

در مرحله بعد، تیم به بررسی پریودنتیت ناشی از F. nucleatum در مدل موش مبتلا به آلزایمر پرداخت. آنها دریافتند که در مقایسه با حیوانات گروه کنترل، موش های مبتلا به پریودنتیت دچار افزایش اختلالات شناختی و سطوح بالاتر پلاک های آمیلوئید و پروتئین تاو Tau شدند. علاوه بر این، مانند سلول های کشت شده، افزایش رشد سلول های میکروگلیال و التهاب نیز در این حیوانات مشاهده شد.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

چگونه این یافته ها می توانند کمک کنند؟

اهمیت این یافته های تحقیقاتی در چهار زمینه اصلی نهفته است. اول اینکه، آنها یک “مشکل بزرگ سلامت” را هدف قرار داده اند زیرا درصد قابل توجهی از جمعیت بزرگسال به بیماری پریودنتال مبتلا هستند و بیش از 55 میلیون نفر در سراسر جهان با زوال عقل زندگی می کنند. آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است.

دوم اینکه، درک مکانیکی از یک باکتری بی هوازی (F. nucleatum) که در پاتوژن های بیماری پریودنتال و بیماری آلزایمر مورد مطالعه قرار نگرفته است، شکاف موجود در دانش علمی را پر می کند و سیگنال هشدار دهنده ای برای دندانپزشکان و متخصصان مغز و اعصاب ارسال می کند.

سوم اینکه، ساخت یک مدل حیوانی، قابلیت فنی را در تشریح علت احتمالی بین یک بیماری دندانی موضعی (بیماری پریودنتال) و یک اختلال عصبی (بیماری آلزایمر) در یک محل آناتومیک دوردست فراهم می آورد.

و چهارم اینکه، این مطالعه برای بررسی اینکه آیا درمان بیماری پریودنتال می تواند شروع آلزایمر را در انسان کاهش دهد یا به تأخیر بیاندازد، ممکن است برای کاربردهای پیش بالینی و بالینی بیشتر سیستم ایجاد شده مدرکی را ارائه دهد.

این مطالعه به شواهد فزاینده ای اضافه می کند که میکروب ها و ویروس ها ممکن است در بیماری های مغزی نقش داشته باشند.

در این مطالعه، شواهدی مبنی بر افزایش فعال شدن سیستم ایمنی مغز، تغییرات مغزی مرتبط با آلزایمر و تغییرات شناختی در موش های آلوده به میکروب دهان پیدا شدند. گرچه این یافته ها جالب هستند، این تحقیق روی موش ها انجام شد و مطالعات قبلی که رابطه بین بیماری پریودنتال و آلزایمر را در انسان بررسی می کردند، علیت را نشان نداده اند. تحقیقات بیشتری نیاز هستند.

در حال حاضر مشخص نیست که آیا مواردی مانند مسواک زدن در نهایت خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش می دهد یا خیر. آنچه که می توانیم گفت این است که بهداشت دهان و دندان برای سلامت عمومی و پیری سالم مهم است. تعدادی دیگر از عوامل خطرساز سبک زندگی قابل تغییر وجود دارند- مانند ورزش و رژیم غذایی- که شواهد علمی قابل توجهی دارند که نشان می دهند می توانند خطر زوال شناختی را کاهش دهند.

 

 

اسئواینتگریشن به یک فرایند دندانپزشکی بسیار قابل پیش بینی تبدیل شده است. ایمپلنت های دندانی که با برداشتن فلپ موکوپریوستال جراحی داخل استخوان فک قرار می گیرند، می توانند عوارض متعددی از جمله تحلیل بافت، از دست دادن استخوان کرستال و اسکار ایجاد کنند. بعلاوه، این تکنیک با درد و تورم بعد از عمل نیز همراه است. نشان داده شده است که ترومای جراحی شامل آسیب حرارتی و ترومای مکانیکی نیز می باشد که می تواند باعث ایجاد شکستگی های ریز استخوان در حین کاشت ایمپلنت شود.

در این مقاله قصد داریم استفاده از تکنیک بدون فلپ برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی در مناطقی را به شما معرفی کنیم که بافت چسبیده (کراتینه شده) به اندازه کافی وجود ندارد.

علاوه بر این، از فناوری اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) برای انجام جایگذاری دقیق ایمپلنت های دندانی همراه با استفاده از لیزر Er;Cr:YSGG (تکنولوژی BIOLASE) برای جوش دادن بافت کراتینه شده به مناطق بافت غیرکراتینه شده استفاده شده است.

سابقه جراحی ایمپلنت بدون فلپ

هنگامی که دندان ها وجود دارند، خونرسانی به استخوان از 3 مسیر مختلف انجام می شود: الیاف پریودنتال، بافت همبند بالای پریوستوم و از داخل استخوان. هنگامی که دندانی از دست می رود، جریان خون از الیاف پریودنتال از بین می رود، بنابراین خونی که در حال حاضر فقط از بافت نرم به استخوان می آید از بین می رود و در نتیجه باعث تحلیل استخوان در طول مرحله بهبودی اولیه می شود. با رویکرد بدون فلپ، ترومای جراحی به حداقل می رسد، زیرا برش دایره ای بسیار کوچک است و در نتیجه درد، تورم و ناراحتی بعد از عمل بسیار کمتر است.

با انتخاب مورد مناسب، در صورتی که تکنیک جراحی کاشت ایمپلنت بدون فلپ به درستی انجام شود، این جراحی یک فرایند قابل پیش بینی است. هنگام انجام این فرایند، قرار دادن مته در زاویه صحیح نیز بسیار مهم است. قرار دادن ایمپلنت با استفاده از تکنیک بدون فلپ به شدت به کمیت و ساختار استخوانی که ایمپلنت ها درون آن قرار می گیرد و همچنین تخصص جراحی دندانپزشک بستگی دارد. یک تجزیه و تحلیل بالینی گذشته نگر 10 ساله نشان داده است که دندانپزشک پس از کسب بیش از 5 سال تجربه در انجام این روش، میزان موفقیت به 100% نزدیک شد.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای جراحی بدون فلپ

  • کاشت ایمپلنت بدون فلپ باعث ترمیم و بهبود فوری بافت های اطراف و نتیجه زیباتر می شود.
  • طی جراحی کاشت ایمپلنت تکی، از طریق تناسب راهنما با صفحه اکلوزال دندان های مجاور دقت بالاتری به دست می آید.
  • مسئولیت نتیجه و ایمنی بیمار در طول جراحی بدون فلپ بر عهده جراح است.
  • حداکثر و نه میانگین انحراف ثبت شده برای یک سیستم برنامه ریزی خاص برای ایمنی بالینی مرتبط است.

فناوری سی تی اسکن

استفاده از فناوری سی تی اسکن که برای تشخیص و طراحی درمان کاشت ایمپلنت های دندانی استفاده می شود، امکان درک دقیق تری از رابطه آناتومیک دندان و استخوان را فراهم کرده است. چنین بازسازی ها و مدل هایی را می توان با استفاده از سی تی اسکن ایجاد کرد. این برنامه به دندانپزشک کمک می کند تا فواصل، زوایا و تراکم استخوان را با دقت اندازه گیری کند، و منجر به کاشت دقیق ایمپلنت شود.

توانایی مشاهده استخوان زیرین با سی تی اسکن این امکان را برای دندانپزشک فراهم می کند تا کاشت ایمپلنت را بدون فلپ انجام دهد. بنابراین، عوارض همراه با جراحی را کاهش می دهد، خونریزی را به حداقل می رساند، میزان درد و تورم بعد از جراحی را کاهش می دهد، زیبایی ظاهری را بهبود می دهد و چسبندگی لثه ها به اطراف اباتمنت به سرعت و به طور کامل صورت می گیرد.

اما اگر بافتی که سمت جلوی (باکال) ایمپلنت را در بر می گیرد چسبندگی کافی نداشته باشد چطور؟ چرا این فرایند به طور معمول انجام نمی شود؟ برخی از پزشکان ابراز داشته اند که این جراحی (جراحی ایمپلنت بدون فلپ) با انگیزه فروش ایمپلنت های دندانی انجام می شود.

دکتر مایرون نوینز Myron Nevins (که در گذشته جایزه متخصص بالینی آکادمی پریودنتولوژی آمریکا را دریافت کرده است) اظهار داشته است که ” در تمام طول دوره حرفه ای تخصص خود هر روز را جراحی انجام داده است اما در این نوع فرایند هیچ میزان راحتی نداشته است”.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای لیزر YSGG

لیزر YSGG به بهبود سریع، کاهش درد بعد از جراحی، و افزایش سطح تماس استخوان با ایمپلنت کمک کرده است. این نوع لیزر برای برش مینای دندان، عاج، و بافت نرم دارای تأییده انجمن دندانپزشکان آمریکا است. برای دندانپزشکی ایمپلنت، این نوع لیزر را می توان در برش آماده سازی فلپ، سم زدایی محل استئوتومی (برش استخوان)، شروع پدیده شتاب دهی منطقه ای (RAP)، جوشکاری بافت، تسریع رگ زایی، و در ارتقاء بیومدولاسیون برای کمک به ترمیم سلول های آسیب دیده و در عین حال کاهش درد استفاده کرد. استفاده راحت از لیزر YSGG توانایی به هم رساندن لبه های بافت نرم با استفاده از گرما است. این تحت عنوان “جوشکاری بافت” نامیده می شود. جوشکاری بافت به یکدیگر با حرارت یکنواخت 70 تا 80 درجه سانتیگراد انجام می شود، در حالتی که بین لایه ها چسبندگی وجود دارد. این لایه ها به دلیل باز شدن مارپیچ مولکول کلاژن و در هم تنیده شدن با بخش های مجاور، به یکدیگر می چسبند.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

فرایند کاشت ایمپلنت بدون فلپ

جراحی ایمپلنت بدون فلپ برای جایگزینی یک دندان یک فرایند کم تهاجم است که می تواند با استفاده از راهنماهای جراحی ساخته شده به صورت سفارشی روی قالب های گچی اکلوزال یا مشتق شده از نرم افزارهای برنامه ریزی تصویر سه بعدی با تصاویر سه بعدی یکپارچه از استخوان فک و پروتز برنامه ریزی شده انجام شود. این اغلب از طریق یک فرایند اسکن دوگانه با تطبیق مبتنی بر نشانگر واقعی، یا اخیراً با ادغام در تصاویر طراحی مشتق شده از CBCT از یک اسکن از مجموعه تشخیصی دندان ها بدست می آید. داده های DICOM از معاینه CT/CBCT بیمار با داده های STL از اسکن دیجیتال اپتیکال با وضوح بالا از قالب گچی اصلی بیمار قبل از عمل ترکیب می شوند. این حتی می تواند شامل اطلاعاتی در مورد بافت های نرم باشد.

پزشک باید بیماران را مطلع سازد که جراحی با کمک کامپیوتر مستلزم هزینه های اضافی است. با این حال مقرون به صرفه بودن آن شامل کاهش زمان جراحی، ناراحتی بعد از جراحی و بهبود بهتر بافت نرم، ممکن است آن را ارزشمند کند.

قرار گرفتن راهنمای جراحی، که اغلب توسط استریولیتوگرافی ساخته می شود، روی سطوح اکلوزال دندان های مجاور، دقت موقعیت آن را افزایش می دهد. دقت تطبیق موقعیت واقعی ایمپلنت با طراحی قبل از جراحی نسبت به آنچه با جراحی بدون دست بهدست می آید، برتر است.

چندین مقاله بالینی، نرخ بقاء کوتاه مدت و بلند مدت عالی (98 درصد ≥) را برای ایمپلنت هایی گزارش کرده اند که با استفاده از روش بدون فلپ با امکان تحویل فوری یک پروتز موقت از پیش ساخته شده انجام شده اند. شواهد علمی موجود نشان می دهند که جراحی هدایت شده حداقل به اندازه پروتکل های معمولی بدون دست به نرخ خوب بقاء ایمپلنت منجر می شود. این فرایند تحت شرایط مناسب، به دلیل حداقل خونریزی و ناراحتی بعد از جراحی، برای بیماران یک پاداش است. بیماران می توانند از بدون فلپ قرار دادن ایمپلنت و بارگذاری فوری بهره مند شوند.

گاهی اوقات قبل از جراحی بیماران به صورت پیشگیرانه تحت درمان یک دوره آنتی بیوتیک قرار می گیرند، گرچه آسپسی شدید ممکن است این نیاز را کاهش دهد. انتخاب آنتی بیوتیک معمولاً با توجه به سوابق بیماری های بیمار و در نظر گرفتن حساسیت های احتمالی تعیین می شود. بی حسی موضعی (برای قسمت های قدامی دهان) یا منطقه ای (برای نواحی مولر) انجام می شود. محل جراحی با یک ماده ضد عفونی کننده سواب می شود. راهنمای جراحی استریل قرار داده می شود. قبل از استفاده از مته گرد می توان از پانچ دایره ای برای برداشتن مخاط استفاده کرد. اگر کسی بخواهد پهنای لثه را حفظ کند، می توان برداشتن یک دایره بسیار محدود از موکوپریوستوم را انجام داد. این کار تأثیری روی دقت انتقال موقعیت طراحی شده ایمپلنت ندارد. آماده سازی محل با سری کلاسیک دریل ها تکمیل می شود و ایمپلنت با اندازه مناسب نصب می شود. معمولاً بخیه نیاز نیست. استفاده از الگو را می توان به ایجاد حفره به صورت اولیه یا برای کل استئوتومی از جمله کاشت ایمپلنت محدود کرد. بزرگ شدن بدون دست سوراخ استئوتومی منجر به دقت قابل توجهی کمتر از دریل و جایگذاری ایمپلنت با قالب هدایت کامل می شود.

اندازه گیری فرکانس تشدید را می توان قبل از قرار دادن هیلینگ کپ یا اباتمنت نهایی یا ارزیابی بافت لثه بعد از نصب اباتمنت انجام داد. بیمار به دندانپزشک ترمیمی ارجاع داده می شود که می تواند بلافاصله یک ترمیم (موقت) آماده کند. دندانپزشک چندین گزینه دارد: از قالب گیری و استفاده از اباتمنت سفارشی گرفته تا استفاده از اباتمنت های استوک پیش ساخته. قرار دادن ترمیم (نهایی) در همان روز جراحی، بازسازی بافت نرم و نتیجه زیبایی را بهبود می بخشد. دندانپزشک ترمیمی این انتخاب ها را انجام می دهد. ترمیم نهایی ترجیحاً باید با پیچ باشد. کاشت تک ایمپلنت بدون فلپ اغلب بازسازی استخوان پس از جراحی، تحلیل رفتگی های مخاطی را کاهش می دهد، و تمایل به حفظ پاپیلاهای اطراف ایمپلنت دارد.

پس از انجام ترمیم و ارزیابی اکلوژن، بیمار باید در یک برنامه حفظ نتیجه شامل ارزیابی پریودنتال، عملکردی و پروتز قرار گیرد. ایمپلنت باید از نظر تحرک تحت نظر باشد و رادیوگرافی پری آپیکال در زمان ترمیم پروتز، پس از یک سال، و در صورت بروز دلایل بالینی بعد از آن، باید گرفته شود.

بارودونتالژیا ، که تحت عنوان فشار دندان یا آئرودنتالژیا نیز شناخته می شود، دندان درد شدیدی است که در اثر تغییر فشار محیط هنگام پرواز با هواپیما یا غواصی ایجاد می شود. این پدیده اغلب در افرادی رخ می دهد که پرواز می کنند یا شیرجه می زنند و همچنین می تواند در طول اکسیژن درمانی هایپرباریک ایجاد شود. بارودنتالژیا باعث ایجاد شرایط پاتوفیزیولوژیکی مختلف می شود، اما شایع ترین علائم آن عبارتند از فشار، درد و حساسیت. و متأسفانه، دندان درد می تواند حتی پس از یکسان سازی فشار نیز ادامه داشته باشد و بدون درمان مناسب احتمال عود دوباره آن وجود دارد.

علت بارودنتالژیا چیست؟

گازها منبسط و منقبض می شوند تا با سطوح فشار اطراف مطابقت داشته باشند. بارودنتالژیا، اغلب به دو دسته تقسیم می شود: غیر مستقیم و مستقیم. در بارودنتالژیای غیرمستقیم یا باروسینوزیت، سینوس مسدود می شود و دیگر نمی تواند فشار ایجاد شده در صورت را برابر کند. بارودنتالژیای مستقیم یک منشأ دندانی دارد. این اتفاق اغلب زمانی رخ می دهد که یک حفره پر از گاز در دندان نتواند با فشار محیط بیرونی یکسان شود. این باعث تحریک گیرنده های درد و پایانه های عصبی می شود. در محیط های معمولی، تغییرات در هر کیسه هوای داخل دندان ها بدون علامت خواهد بود. اما در شرایط هیپوباریک و هایپرباریک شدیدتر می شود، و تأثیر آن روی دندان ها تشدید می شود.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

پاکت های هوا چگونه داخل دندان ها ایجاد می شوند؟

یک نظریه این است که گازها در نتیجه باکتری هایی ایجاد می شوند که درون آبسه آپیکال یا نکروز عفونی وجود دارند. آنها همچنین می توانند در ضایعات پوسیدگی درمان نشده با حداقل آسیب به مینای دندان ریشه داشته باشند، به گونه ای که هوا به دام می افتد. فرضیه دیگر این است که پس از درمان، هوا درون حفره باقی می ماند یا از طریق نشت های کوچک اطراف پر کننده ها، روکش ها یا دندان های مصنوعی وارد می شود، حتی اگر دندان ها به طور رضایت بخشی ترمیم شده باشند. سایر عوامل ایجاد کننده بارودنتالژیا بعلاوه می توانند شامل ترمیم های ناکافی، پوسیدگی ثانویه، آسیب پریودنتال یا آپیکال، و ضایعات پس از فرایند باشد.

آئرودنتالژیا یک دندان درد شدید است که در اثر تغییر فشار هنگام پرواز کردن در هواپیما یا شیرجه زدن در آب ایجاد می شود.

چه افرادی بیشتر در معرض خطر دندان درد ناشی از تغییر فشار قرار دارند؟

احتمال دارد بیشتر افرادی را تحت تأثیر قرار دهد که تحت تغییرات مکرر یا تغییر ناگهانی فشار اتمسفر قرار می گیرند، مانند خدمه پرواز، غواصان، کوهنوردان در ارتفاعات بالا و حتی کارکنان شاغل در اتاق های فشار پزشکی. به طور متوسط ​​گزارش شده است که اغلب در ارتفاعات 600 تا 1500 متری و اعماق غواصی 10 تا 25 متر رخ می دهد. در طول پروازهای تجاری، پرسنل هواپیما و مسافران برای مدت نسبتاً طولانی در معرض حداقل اختلاف فشار قرار می گیرند. خلبانان نظامی و هوازی در معرض نیروهای شتاب دهنده قوی و تغییرات فشار سریع قرار دارند. و غواصان به علت محیط اطراف خود که چگالی بیشتری دارد در معرض فشارهای بالای محیطی قرار می گیرند، و در مقایسه با پرواز، مدت زمان قرار گرفتن آنها در معرض این تغییر دما نسبتاً کوتاه است. و بسته به تکنیک و عمق، تفاوت های قابل توجهی در فشار محیط وجود دارد. اگر افراد پوسیدگی یا عفونت درمان نشده، یا ترمیم های دندانی داشته باشند، خطر بارودنتالژیا برای آنها افزایش می یابد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

تشخیص و درمان بارودنتالژیا

بارودنتالژیا چند عاملی است و تشخیص دقیق آن پیچیده است. این اغلب یک تشخیص گذشته نگر است که عمدتاً بر اساس اطلاعات بیمار است. بیمارانی که تحت تأثیر این شرایط قرار می گیرند همیشه موارد بروز را به طور کامل درک نمی کنند و اغلب به صورت گذشته نگر شرایط را اغراق آمیز تعریف می کنند. همچنین، ایجاد مجدد شرایطی که باعث ایجاد درد در مطب دندانپزشکی شود، امکان پذیر نیست. بنابراین، هرچه بیمار بهتر بتواند شرایط و عوامل محرک را توضیح دهد، دندانپزشک می تواند آسیب شناسی بارودنتالژیا را تشخیص دهد و درمان فردی و سازگار را ارائه دهد.

اگر بیمار قبلاً تحت فشار قرار گرفتن دندان را تجربه کرده است، باید از نوشیدنی های سرد یا گرم اجتناب کند، زیرا این نوشیدنی ها می توانند درد را تشدید کنند. برای تسکین درد بیمار می تواند طبق توصیه شرکت تولید کننده از پاراستامول، استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کند و باید در اسرع وقت برای ویزیت اورژانسی به دندانپزشک مراجعه کند. او همچنین تا زمان کامل شدن درمان و بهبودی باید از پرواز یا غواصی اجتناب کند. بسته به عامل بوجود آمدن بارودنتالژیا، درمان ممکن است شامل درمان عفونت، ضایعات پوسیدگی، یا برداشتن و تعویش ترمیم های ناکافی دندان باشد. متأسفانه، تنها راه واقعی برای دانستن موفقیت آمیز بودن درمان این است که آیا درد در شرایط فشاری مشابه یا یکسان تکرار نخواهد شد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

برای جلوگیری از بارودنتالژیا چه باید کرد؟

بهترین راه برای پیشگیری از بارودنتالژیا، معاینات منظم، عکسبرداری با اشعه ایکس و آزمایش های زنده بودن پالپ دندان است. همچنین بیماران قبل از پرواز یا غواصی باید معاینه کامل دندانپزشکی را انجام دهند. همچنین به بیماران توصیه می شود تا زمانی که تمام اقدامات محافظه کارانه، پروتز و جراحی کامل نشده اند، از تغییرات فشار خودداری کنند. و در مواردی که اقدامات یا درمان های جراحی انجام شده است، دندانپزشکان به بیماران توصیه می کنند قبل از قرار گرفتن در معرض تغییرات شدید فشار، حداقل 72 ساعت صبر کنند. بیمارانی که مرتباً در معرض تغییرات فشار قرار می گیرند باید برای پر کردن دندان خود از پر کننده های چسب دار، مهر و موم و درمان ریشه درخواست کنند تا از استفاده از روکش گذاری مستقیم و سمان فسفاته خودداری کنند، که در صورت قرار گرفتن در معرض تغییرات فشار می تواند عوارضی ایجاد کنند.

نمونه های درمانی ایمپلنت فوری



بخش تخصصی کاشت ایمپلنت





سلامت دهان و دندان و شکل ظاهری آنها یکی از مهمترین فاکتورها در زیبایی محسوب می‌شوند. یکی از مشکلاتی که میلیونها نفر در دنیا با آن مواجه هستند از دست دادن یک یا چند دندان است و از جمله عواملی که منجر به این مشکل می‌شوند می‌توان به پوسیدگی دندان، بیماریهای لثه، و یا آسیب و ضربه اشاره نمود. بریج و دنچر تنها راه‌حلهایی بودند که سالها برای رفع این مشکل بکار می‌رفتند اما امروزه ایمپلنتهای دندانی ابزاری هستند که بیشتر از سایر روشها مورد استفاده قرار می‌گیرند. ایمپلنتهای دندانی جایگزین ریشۀ دندان می‌باشند. ایمپلنتها پایه‌ای برای دندان جایگزین ثابت یا متحرک هستند که برای هماهنگی با دندانهای طبیعی ساخته می‌شوند.

مقالات تخصصی کاشت ایمپلنت



  • یک مطالعه ارتباط بین بیماری لثه و آلزایمر را نشان داد.
  •  بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) حدود 2/47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال به بیماری لثه مبتلا هستند.
  •  محققان در مطالعه ای روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه و بیماری آلزایمر پی بردند.
  •  این تیم تحقیقاتی معتقد است که یافته های آنها ممکن است به کاهش تعداد بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال و آلزایمر کمک کند.

بیماری لثه- که همچنین تحت عنوان پریودنتیت و بیماری پریودنتال شناخته می شود- از طریق عفونت باکتریایی درون بافت های نرم دهان رخ می دهد. تحقیقات قبلی پریودنتیت را با دیابت، بیماری کلیوی و مسائل قلبی عروقی مرتبط می دانند.

اکنون محققان از طریق مطالعه روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه از طریق باکتری فوزوباکتریوم نکلئوتوم Fusobacterium nucleatum  (F. nucleatum) و بیماری آلزایمر پی برده اند. دانشمندان بر این باورند که یافته های آنها ممکن است به کاهش پیشرفت بیماری پریودنتال و این شکل از زوال عقل کمک کند.

 

بیماری پریودنتال چیست؟

ذرات غذا و باکتری ها دائما داخل دهان هستند. هنگامی که افراد به طور مرتب دندان های خود را مسواک نمی زنند و نخ دندان نمی کشند، ذرات و باکتری ها ماده چسبنده ای به نام پلاک تشکیل می دهند که به دندان ها می چسبد. پلاک در صورت پاک نشدن می تواند لثه ها را تحریک کند، و باعث بروز شکل اولیه بیماری لثه به نام ژنژیویت شود.

اگر پلاک برای مدت زمان طولانی روی دندان ها و لثه ها باقی بماند، سخت می شود و به ماده ای به نام تارتار تبدیل می شود. از آنجا که تارتار بسیار سخت است، معمولاً فقط یک دندانپزشک می تواند آن را با استفاده از ابزارهای دندانی در طی یک پاکسازی تخصصی دندان ها از بین ببرد.

زمانی که تارتار برای مدت طولانی روی دندان ها باقی بماند، سطح بعدی بیماری لثه به نام پریودنتیت می تواند ایجاد شود. بیماری پریودنتال منجر به عفونت بیشتر در لثه ها و دندان ها می شود. پریودنتیت در صورت عدم درمان، می تواند منجر به از دست رفتن دندان ها شود.

بر اساس مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، حدود 47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال در ایالات متحده به بیماری پریودنتال مبتلا هستند. بیماری لثه در بین مردان و افراد سیگاری شایع تر است.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

التهاب لثه و بیماری آلزایمر

F. nucleatum باکتری است که معمولاً در بیماری پریودنتال نقش دارد. تحقیقات گذشته نیز این باکتری را با سرطان روده بزرگ و سرطان دهان مرتبط می دانند.

باکتری های موجود در دهان چگونه می توانند علائم بیماری آلزایمر را تشدید کنند؟ این اتفاق می تواند به دو صورت رخ دهد:

یکی اینکه، این باکتری هم به صورت موضعی و هم به صورت سیستمی باعث ایجاد التهاب می شود، که فنوتیپ بیماری آلزایمر را تحت تأثیر قرار می دهد، زیرا آلزایمر خود یک بیماری التهابی است. دوم اینکه، این باکتری مهاجرت می کند و به مغز نفوذ می کند تا در آنجا اجتماع بزرگی تشکیل دهد و باعث ترشح مولکول های پاتولوژیک شود تا باعث تشدید علائم و نشانه های بیماری آلزایمر شوند.

برای این مطالعه، از سلول های کشت داده شده در آزمایشگاه استفاده شد تا نشان دهند که وجود F. nucleatun باعث رشد غیر طبیعی سلول های میکروگلیال می شود. این سلول های ایمنی در مغز و نخاع به حذف هرگونه عفونت از مغز کمک می کنند و سیستم عصبی مرکزی را سالم نگه می دارند. حضور F. nucleatun علاوه بر تأثیر بر رشد این سلول ها، همچنین باعث ایجاد یک پاسخ التهابی می شود. تحقیقات گذشته نشان می دهند که التهاب در ایجاد بیماری آلزایمر نقش دارد.

در مرحله بعد، تیم به بررسی پریودنتیت ناشی از F. nucleatum در مدل موش مبتلا به آلزایمر پرداخت. آنها دریافتند که در مقایسه با حیوانات گروه کنترل، موش های مبتلا به پریودنتیت دچار افزایش اختلالات شناختی و سطوح بالاتر پلاک های آمیلوئید و پروتئین تاو Tau شدند. علاوه بر این، مانند سلول های کشت شده، افزایش رشد سلول های میکروگلیال و التهاب نیز در این حیوانات مشاهده شد.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

چگونه این یافته ها می توانند کمک کنند؟

اهمیت این یافته های تحقیقاتی در چهار زمینه اصلی نهفته است. اول اینکه، آنها یک “مشکل بزرگ سلامت” را هدف قرار داده اند زیرا درصد قابل توجهی از جمعیت بزرگسال به بیماری پریودنتال مبتلا هستند و بیش از 55 میلیون نفر در سراسر جهان با زوال عقل زندگی می کنند. آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است.

دوم اینکه، درک مکانیکی از یک باکتری بی هوازی (F. nucleatum) که در پاتوژن های بیماری پریودنتال و بیماری آلزایمر مورد مطالعه قرار نگرفته است، شکاف موجود در دانش علمی را پر می کند و سیگنال هشدار دهنده ای برای دندانپزشکان و متخصصان مغز و اعصاب ارسال می کند.

سوم اینکه، ساخت یک مدل حیوانی، قابلیت فنی را در تشریح علت احتمالی بین یک بیماری دندانی موضعی (بیماری پریودنتال) و یک اختلال عصبی (بیماری آلزایمر) در یک محل آناتومیک دوردست فراهم می آورد.

و چهارم اینکه، این مطالعه برای بررسی اینکه آیا درمان بیماری پریودنتال می تواند شروع آلزایمر را در انسان کاهش دهد یا به تأخیر بیاندازد، ممکن است برای کاربردهای پیش بالینی و بالینی بیشتر سیستم ایجاد شده مدرکی را ارائه دهد.

این مطالعه به شواهد فزاینده ای اضافه می کند که میکروب ها و ویروس ها ممکن است در بیماری های مغزی نقش داشته باشند.

در این مطالعه، شواهدی مبنی بر افزایش فعال شدن سیستم ایمنی مغز، تغییرات مغزی مرتبط با آلزایمر و تغییرات شناختی در موش های آلوده به میکروب دهان پیدا شدند. گرچه این یافته ها جالب هستند، این تحقیق روی موش ها انجام شد و مطالعات قبلی که رابطه بین بیماری پریودنتال و آلزایمر را در انسان بررسی می کردند، علیت را نشان نداده اند. تحقیقات بیشتری نیاز هستند.

در حال حاضر مشخص نیست که آیا مواردی مانند مسواک زدن در نهایت خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش می دهد یا خیر. آنچه که می توانیم گفت این است که بهداشت دهان و دندان برای سلامت عمومی و پیری سالم مهم است. تعدادی دیگر از عوامل خطرساز سبک زندگی قابل تغییر وجود دارند- مانند ورزش و رژیم غذایی- که شواهد علمی قابل توجهی دارند که نشان می دهند می توانند خطر زوال شناختی را کاهش دهند.

 

 

اسئواینتگریشن به یک فرایند دندانپزشکی بسیار قابل پیش بینی تبدیل شده است. ایمپلنت های دندانی که با برداشتن فلپ موکوپریوستال جراحی داخل استخوان فک قرار می گیرند، می توانند عوارض متعددی از جمله تحلیل بافت، از دست دادن استخوان کرستال و اسکار ایجاد کنند. بعلاوه، این تکنیک با درد و تورم بعد از عمل نیز همراه است. نشان داده شده است که ترومای جراحی شامل آسیب حرارتی و ترومای مکانیکی نیز می باشد که می تواند باعث ایجاد شکستگی های ریز استخوان در حین کاشت ایمپلنت شود.

در این مقاله قصد داریم استفاده از تکنیک بدون فلپ برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی در مناطقی را به شما معرفی کنیم که بافت چسبیده (کراتینه شده) به اندازه کافی وجود ندارد.

علاوه بر این، از فناوری اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) برای انجام جایگذاری دقیق ایمپلنت های دندانی همراه با استفاده از لیزر Er;Cr:YSGG (تکنولوژی BIOLASE) برای جوش دادن بافت کراتینه شده به مناطق بافت غیرکراتینه شده استفاده شده است.

سابقه جراحی ایمپلنت بدون فلپ

هنگامی که دندان ها وجود دارند، خونرسانی به استخوان از 3 مسیر مختلف انجام می شود: الیاف پریودنتال، بافت همبند بالای پریوستوم و از داخل استخوان. هنگامی که دندانی از دست می رود، جریان خون از الیاف پریودنتال از بین می رود، بنابراین خونی که در حال حاضر فقط از بافت نرم به استخوان می آید از بین می رود و در نتیجه باعث تحلیل استخوان در طول مرحله بهبودی اولیه می شود. با رویکرد بدون فلپ، ترومای جراحی به حداقل می رسد، زیرا برش دایره ای بسیار کوچک است و در نتیجه درد، تورم و ناراحتی بعد از عمل بسیار کمتر است.

با انتخاب مورد مناسب، در صورتی که تکنیک جراحی کاشت ایمپلنت بدون فلپ به درستی انجام شود، این جراحی یک فرایند قابل پیش بینی است. هنگام انجام این فرایند، قرار دادن مته در زاویه صحیح نیز بسیار مهم است. قرار دادن ایمپلنت با استفاده از تکنیک بدون فلپ به شدت به کمیت و ساختار استخوانی که ایمپلنت ها درون آن قرار می گیرد و همچنین تخصص جراحی دندانپزشک بستگی دارد. یک تجزیه و تحلیل بالینی گذشته نگر 10 ساله نشان داده است که دندانپزشک پس از کسب بیش از 5 سال تجربه در انجام این روش، میزان موفقیت به 100% نزدیک شد.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای جراحی بدون فلپ

  • کاشت ایمپلنت بدون فلپ باعث ترمیم و بهبود فوری بافت های اطراف و نتیجه زیباتر می شود.
  • طی جراحی کاشت ایمپلنت تکی، از طریق تناسب راهنما با صفحه اکلوزال دندان های مجاور دقت بالاتری به دست می آید.
  • مسئولیت نتیجه و ایمنی بیمار در طول جراحی بدون فلپ بر عهده جراح است.
  • حداکثر و نه میانگین انحراف ثبت شده برای یک سیستم برنامه ریزی خاص برای ایمنی بالینی مرتبط است.

فناوری سی تی اسکن

استفاده از فناوری سی تی اسکن که برای تشخیص و طراحی درمان کاشت ایمپلنت های دندانی استفاده می شود، امکان درک دقیق تری از رابطه آناتومیک دندان و استخوان را فراهم کرده است. چنین بازسازی ها و مدل هایی را می توان با استفاده از سی تی اسکن ایجاد کرد. این برنامه به دندانپزشک کمک می کند تا فواصل، زوایا و تراکم استخوان را با دقت اندازه گیری کند، و منجر به کاشت دقیق ایمپلنت شود.

توانایی مشاهده استخوان زیرین با سی تی اسکن این امکان را برای دندانپزشک فراهم می کند تا کاشت ایمپلنت را بدون فلپ انجام دهد. بنابراین، عوارض همراه با جراحی را کاهش می دهد، خونریزی را به حداقل می رساند، میزان درد و تورم بعد از جراحی را کاهش می دهد، زیبایی ظاهری را بهبود می دهد و چسبندگی لثه ها به اطراف اباتمنت به سرعت و به طور کامل صورت می گیرد.

اما اگر بافتی که سمت جلوی (باکال) ایمپلنت را در بر می گیرد چسبندگی کافی نداشته باشد چطور؟ چرا این فرایند به طور معمول انجام نمی شود؟ برخی از پزشکان ابراز داشته اند که این جراحی (جراحی ایمپلنت بدون فلپ) با انگیزه فروش ایمپلنت های دندانی انجام می شود.

دکتر مایرون نوینز Myron Nevins (که در گذشته جایزه متخصص بالینی آکادمی پریودنتولوژی آمریکا را دریافت کرده است) اظهار داشته است که ” در تمام طول دوره حرفه ای تخصص خود هر روز را جراحی انجام داده است اما در این نوع فرایند هیچ میزان راحتی نداشته است”.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای لیزر YSGG

لیزر YSGG به بهبود سریع، کاهش درد بعد از جراحی، و افزایش سطح تماس استخوان با ایمپلنت کمک کرده است. این نوع لیزر برای برش مینای دندان، عاج، و بافت نرم دارای تأییده انجمن دندانپزشکان آمریکا است. برای دندانپزشکی ایمپلنت، این نوع لیزر را می توان در برش آماده سازی فلپ، سم زدایی محل استئوتومی (برش استخوان)، شروع پدیده شتاب دهی منطقه ای (RAP)، جوشکاری بافت، تسریع رگ زایی، و در ارتقاء بیومدولاسیون برای کمک به ترمیم سلول های آسیب دیده و در عین حال کاهش درد استفاده کرد. استفاده راحت از لیزر YSGG توانایی به هم رساندن لبه های بافت نرم با استفاده از گرما است. این تحت عنوان “جوشکاری بافت” نامیده می شود. جوشکاری بافت به یکدیگر با حرارت یکنواخت 70 تا 80 درجه سانتیگراد انجام می شود، در حالتی که بین لایه ها چسبندگی وجود دارد. این لایه ها به دلیل باز شدن مارپیچ مولکول کلاژن و در هم تنیده شدن با بخش های مجاور، به یکدیگر می چسبند.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

فرایند کاشت ایمپلنت بدون فلپ

جراحی ایمپلنت بدون فلپ برای جایگزینی یک دندان یک فرایند کم تهاجم است که می تواند با استفاده از راهنماهای جراحی ساخته شده به صورت سفارشی روی قالب های گچی اکلوزال یا مشتق شده از نرم افزارهای برنامه ریزی تصویر سه بعدی با تصاویر سه بعدی یکپارچه از استخوان فک و پروتز برنامه ریزی شده انجام شود. این اغلب از طریق یک فرایند اسکن دوگانه با تطبیق مبتنی بر نشانگر واقعی، یا اخیراً با ادغام در تصاویر طراحی مشتق شده از CBCT از یک اسکن از مجموعه تشخیصی دندان ها بدست می آید. داده های DICOM از معاینه CT/CBCT بیمار با داده های STL از اسکن دیجیتال اپتیکال با وضوح بالا از قالب گچی اصلی بیمار قبل از عمل ترکیب می شوند. این حتی می تواند شامل اطلاعاتی در مورد بافت های نرم باشد.

پزشک باید بیماران را مطلع سازد که جراحی با کمک کامپیوتر مستلزم هزینه های اضافی است. با این حال مقرون به صرفه بودن آن شامل کاهش زمان جراحی، ناراحتی بعد از جراحی و بهبود بهتر بافت نرم، ممکن است آن را ارزشمند کند.

قرار گرفتن راهنمای جراحی، که اغلب توسط استریولیتوگرافی ساخته می شود، روی سطوح اکلوزال دندان های مجاور، دقت موقعیت آن را افزایش می دهد. دقت تطبیق موقعیت واقعی ایمپلنت با طراحی قبل از جراحی نسبت به آنچه با جراحی بدون دست بهدست می آید، برتر است.

چندین مقاله بالینی، نرخ بقاء کوتاه مدت و بلند مدت عالی (98 درصد ≥) را برای ایمپلنت هایی گزارش کرده اند که با استفاده از روش بدون فلپ با امکان تحویل فوری یک پروتز موقت از پیش ساخته شده انجام شده اند. شواهد علمی موجود نشان می دهند که جراحی هدایت شده حداقل به اندازه پروتکل های معمولی بدون دست به نرخ خوب بقاء ایمپلنت منجر می شود. این فرایند تحت شرایط مناسب، به دلیل حداقل خونریزی و ناراحتی بعد از جراحی، برای بیماران یک پاداش است. بیماران می توانند از بدون فلپ قرار دادن ایمپلنت و بارگذاری فوری بهره مند شوند.

گاهی اوقات قبل از جراحی بیماران به صورت پیشگیرانه تحت درمان یک دوره آنتی بیوتیک قرار می گیرند، گرچه آسپسی شدید ممکن است این نیاز را کاهش دهد. انتخاب آنتی بیوتیک معمولاً با توجه به سوابق بیماری های بیمار و در نظر گرفتن حساسیت های احتمالی تعیین می شود. بی حسی موضعی (برای قسمت های قدامی دهان) یا منطقه ای (برای نواحی مولر) انجام می شود. محل جراحی با یک ماده ضد عفونی کننده سواب می شود. راهنمای جراحی استریل قرار داده می شود. قبل از استفاده از مته گرد می توان از پانچ دایره ای برای برداشتن مخاط استفاده کرد. اگر کسی بخواهد پهنای لثه را حفظ کند، می توان برداشتن یک دایره بسیار محدود از موکوپریوستوم را انجام داد. این کار تأثیری روی دقت انتقال موقعیت طراحی شده ایمپلنت ندارد. آماده سازی محل با سری کلاسیک دریل ها تکمیل می شود و ایمپلنت با اندازه مناسب نصب می شود. معمولاً بخیه نیاز نیست. استفاده از الگو را می توان به ایجاد حفره به صورت اولیه یا برای کل استئوتومی از جمله کاشت ایمپلنت محدود کرد. بزرگ شدن بدون دست سوراخ استئوتومی منجر به دقت قابل توجهی کمتر از دریل و جایگذاری ایمپلنت با قالب هدایت کامل می شود.

اندازه گیری فرکانس تشدید را می توان قبل از قرار دادن هیلینگ کپ یا اباتمنت نهایی یا ارزیابی بافت لثه بعد از نصب اباتمنت انجام داد. بیمار به دندانپزشک ترمیمی ارجاع داده می شود که می تواند بلافاصله یک ترمیم (موقت) آماده کند. دندانپزشک چندین گزینه دارد: از قالب گیری و استفاده از اباتمنت سفارشی گرفته تا استفاده از اباتمنت های استوک پیش ساخته. قرار دادن ترمیم (نهایی) در همان روز جراحی، بازسازی بافت نرم و نتیجه زیبایی را بهبود می بخشد. دندانپزشک ترمیمی این انتخاب ها را انجام می دهد. ترمیم نهایی ترجیحاً باید با پیچ باشد. کاشت تک ایمپلنت بدون فلپ اغلب بازسازی استخوان پس از جراحی، تحلیل رفتگی های مخاطی را کاهش می دهد، و تمایل به حفظ پاپیلاهای اطراف ایمپلنت دارد.

پس از انجام ترمیم و ارزیابی اکلوژن، بیمار باید در یک برنامه حفظ نتیجه شامل ارزیابی پریودنتال، عملکردی و پروتز قرار گیرد. ایمپلنت باید از نظر تحرک تحت نظر باشد و رادیوگرافی پری آپیکال در زمان ترمیم پروتز، پس از یک سال، و در صورت بروز دلایل بالینی بعد از آن، باید گرفته شود.

بارودونتالژیا ، که تحت عنوان فشار دندان یا آئرودنتالژیا نیز شناخته می شود، دندان درد شدیدی است که در اثر تغییر فشار محیط هنگام پرواز با هواپیما یا غواصی ایجاد می شود. این پدیده اغلب در افرادی رخ می دهد که پرواز می کنند یا شیرجه می زنند و همچنین می تواند در طول اکسیژن درمانی هایپرباریک ایجاد شود. بارودنتالژیا باعث ایجاد شرایط پاتوفیزیولوژیکی مختلف می شود، اما شایع ترین علائم آن عبارتند از فشار، درد و حساسیت. و متأسفانه، دندان درد می تواند حتی پس از یکسان سازی فشار نیز ادامه داشته باشد و بدون درمان مناسب احتمال عود دوباره آن وجود دارد.

علت بارودنتالژیا چیست؟

گازها منبسط و منقبض می شوند تا با سطوح فشار اطراف مطابقت داشته باشند. بارودنتالژیا، اغلب به دو دسته تقسیم می شود: غیر مستقیم و مستقیم. در بارودنتالژیای غیرمستقیم یا باروسینوزیت، سینوس مسدود می شود و دیگر نمی تواند فشار ایجاد شده در صورت را برابر کند. بارودنتالژیای مستقیم یک منشأ دندانی دارد. این اتفاق اغلب زمانی رخ می دهد که یک حفره پر از گاز در دندان نتواند با فشار محیط بیرونی یکسان شود. این باعث تحریک گیرنده های درد و پایانه های عصبی می شود. در محیط های معمولی، تغییرات در هر کیسه هوای داخل دندان ها بدون علامت خواهد بود. اما در شرایط هیپوباریک و هایپرباریک شدیدتر می شود، و تأثیر آن روی دندان ها تشدید می شود.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

پاکت های هوا چگونه داخل دندان ها ایجاد می شوند؟

یک نظریه این است که گازها در نتیجه باکتری هایی ایجاد می شوند که درون آبسه آپیکال یا نکروز عفونی وجود دارند. آنها همچنین می توانند در ضایعات پوسیدگی درمان نشده با حداقل آسیب به مینای دندان ریشه داشته باشند، به گونه ای که هوا به دام می افتد. فرضیه دیگر این است که پس از درمان، هوا درون حفره باقی می ماند یا از طریق نشت های کوچک اطراف پر کننده ها، روکش ها یا دندان های مصنوعی وارد می شود، حتی اگر دندان ها به طور رضایت بخشی ترمیم شده باشند. سایر عوامل ایجاد کننده بارودنتالژیا بعلاوه می توانند شامل ترمیم های ناکافی، پوسیدگی ثانویه، آسیب پریودنتال یا آپیکال، و ضایعات پس از فرایند باشد.

آئرودنتالژیا یک دندان درد شدید است که در اثر تغییر فشار هنگام پرواز کردن در هواپیما یا شیرجه زدن در آب ایجاد می شود.

چه افرادی بیشتر در معرض خطر دندان درد ناشی از تغییر فشار قرار دارند؟

احتمال دارد بیشتر افرادی را تحت تأثیر قرار دهد که تحت تغییرات مکرر یا تغییر ناگهانی فشار اتمسفر قرار می گیرند، مانند خدمه پرواز، غواصان، کوهنوردان در ارتفاعات بالا و حتی کارکنان شاغل در اتاق های فشار پزشکی. به طور متوسط ​​گزارش شده است که اغلب در ارتفاعات 600 تا 1500 متری و اعماق غواصی 10 تا 25 متر رخ می دهد. در طول پروازهای تجاری، پرسنل هواپیما و مسافران برای مدت نسبتاً طولانی در معرض حداقل اختلاف فشار قرار می گیرند. خلبانان نظامی و هوازی در معرض نیروهای شتاب دهنده قوی و تغییرات فشار سریع قرار دارند. و غواصان به علت محیط اطراف خود که چگالی بیشتری دارد در معرض فشارهای بالای محیطی قرار می گیرند، و در مقایسه با پرواز، مدت زمان قرار گرفتن آنها در معرض این تغییر دما نسبتاً کوتاه است. و بسته به تکنیک و عمق، تفاوت های قابل توجهی در فشار محیط وجود دارد. اگر افراد پوسیدگی یا عفونت درمان نشده، یا ترمیم های دندانی داشته باشند، خطر بارودنتالژیا برای آنها افزایش می یابد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

تشخیص و درمان بارودنتالژیا

بارودنتالژیا چند عاملی است و تشخیص دقیق آن پیچیده است. این اغلب یک تشخیص گذشته نگر است که عمدتاً بر اساس اطلاعات بیمار است. بیمارانی که تحت تأثیر این شرایط قرار می گیرند همیشه موارد بروز را به طور کامل درک نمی کنند و اغلب به صورت گذشته نگر شرایط را اغراق آمیز تعریف می کنند. همچنین، ایجاد مجدد شرایطی که باعث ایجاد درد در مطب دندانپزشکی شود، امکان پذیر نیست. بنابراین، هرچه بیمار بهتر بتواند شرایط و عوامل محرک را توضیح دهد، دندانپزشک می تواند آسیب شناسی بارودنتالژیا را تشخیص دهد و درمان فردی و سازگار را ارائه دهد.

اگر بیمار قبلاً تحت فشار قرار گرفتن دندان را تجربه کرده است، باید از نوشیدنی های سرد یا گرم اجتناب کند، زیرا این نوشیدنی ها می توانند درد را تشدید کنند. برای تسکین درد بیمار می تواند طبق توصیه شرکت تولید کننده از پاراستامول، استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کند و باید در اسرع وقت برای ویزیت اورژانسی به دندانپزشک مراجعه کند. او همچنین تا زمان کامل شدن درمان و بهبودی باید از پرواز یا غواصی اجتناب کند. بسته به عامل بوجود آمدن بارودنتالژیا، درمان ممکن است شامل درمان عفونت، ضایعات پوسیدگی، یا برداشتن و تعویش ترمیم های ناکافی دندان باشد. متأسفانه، تنها راه واقعی برای دانستن موفقیت آمیز بودن درمان این است که آیا درد در شرایط فشاری مشابه یا یکسان تکرار نخواهد شد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

برای جلوگیری از بارودنتالژیا چه باید کرد؟

بهترین راه برای پیشگیری از بارودنتالژیا، معاینات منظم، عکسبرداری با اشعه ایکس و آزمایش های زنده بودن پالپ دندان است. همچنین بیماران قبل از پرواز یا غواصی باید معاینه کامل دندانپزشکی را انجام دهند. همچنین به بیماران توصیه می شود تا زمانی که تمام اقدامات محافظه کارانه، پروتز و جراحی کامل نشده اند، از تغییرات فشار خودداری کنند. و در مواردی که اقدامات یا درمان های جراحی انجام شده است، دندانپزشکان به بیماران توصیه می کنند قبل از قرار گرفتن در معرض تغییرات شدید فشار، حداقل 72 ساعت صبر کنند. بیمارانی که مرتباً در معرض تغییرات فشار قرار می گیرند باید برای پر کردن دندان خود از پر کننده های چسب دار، مهر و موم و درمان ریشه درخواست کنند تا از استفاده از روکش گذاری مستقیم و سمان فسفاته خودداری کنند، که در صورت قرار گرفتن در معرض تغییرات فشار می تواند عوارضی ایجاد کنند.

نمونه های درمانی کاشت ایمپلنت



ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6، و All-on-8 چه نوع ایمپلنتی هستند؟ آنها ایمپلنت هایی هستند که برای جایگزینی دندان های از دست رفته استفاده می شوند، اگر اکثر یا همه دندان های بیمار از دست رفته باشند. علاوه بر استفاده از بریج های دندانی که در آنها دو دندان طبیعی باقی مانده به عنوان تکیه گاه استفاده می شوند، ایمپلنت های دندانی راهکارهایی دائمی برای از دست رفتن دندان ها هستند، با این تفاوت که ایمپلنت ها نقش تکیه گاه بریج های دندانی را ایفا می کنند که آنها را به یکدیگر متصل می کنید تا یک ردیف دندان مصنوعی تشکیل دهند که ظاهر و عملکردی درست شبیه دندان های طبیعی دارند.

از آنجا که فرد برای استفاده از آنها باید تصمیم بگیرد، هیچ پاسخ یا تصمیم غلطی وجود ندارد. این به بیمار بستگی دارد که چه تعداد ایمپلنت استفاده شوند. علاوه بر این، این تصمیم به توپوگرافی دهان بیمار نیز بستگی دارد، از جمله چه تعداد دندان طبیعی باقی مانده است. ایمپلنت های All-on-8 (با کمک هشت ایمپلنت دندانی) زمانی بهترین انتخاب هستند که هیچ دندانی داخل دهان باقی نمانده باشد، که به دندانپزشک آزادی عمل بیشتری در کاشت ایمپلنت می دهند. با این حال، حتی با وجود تعدادی دندان طبیعی برای تحمل فشار یا قرار گرفتن به عنوان پایه، هنوز هم می توان از آنها استفاده کرد.

 ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

تفاوت های ایمپلنت های دندانی دندانی All-on-4، All-on-6، و All-on-8 و عملکرد آنها

داستان طولانی ایمپلنت های دندانی را اینگونه می توان کوتاه کرد که، همه انواع ایمپلنت های دندانی all-on درمان های دندانی هستند که می توانند برای کمک به بازسازی دندان از دست رفته استفاده شوند که در یک یا هر دو قوس دندانی از دست رفته اند. بر خلاف دندان های مصنوعی سنتی، آنها کمک می کنند دندان های مصنوعی بیمار دائمی شوند، در نتیجه، دندان ها، لبخند، و بایت شما همگی به طور همزمان ثابت می شوند.

این روش های کاشت ایمپلنت، مقرون به صرفه ترین و عملی ترین روش های بازگرداندن همه دندان های از دست رفته، بدون روش پر هزینه و دردناک قرار دادن ایمپلنت داخل تک تک حفره های دندان های از دست رفته هستند. به عبارت دیگر:

 ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

  • تفاوت های اصلی: اصلی ترین تفاوت های ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6، و All-on-8 در نام آنها وجود دارد. آنها به تعداد ایمپلنت هایی اشاره دارند که به صورت استراتژیک داخل استخوان فک های بالا یا پایین کار گذاشته می شوند. تفاوت اصلی دیگر ایمپلنت های all-on و دندان های طبیعی این حقیقت است که نحوه کشیدن نخ دندان آنها با دندان های طبیعی واقعی متفاوت است.

بویژه، شکاف های بین دندان های مصنوعی که درست بالای لثه ها قرار دارند، با دندان های از دست رفته تفاوت دارند. بعلاوه، وقتی تعداد ایمپلنت های بیشتری استفاده می شود، فشار روی ایمپلنت ها و فک به صورت یکدست تری توزیع می شود مثل اینکه، چطور یک میز ثبات بیشتری دارد وقتی پایه های بیشتری دارد و به طور یکسان زیر بدنه آن توزیع می شوند. هر چه تعداد ایمپلنت ها بیشتر باشد، پروتزهای دندانی ثابت با ثبات تری خواهید داشت.

  • هر چه بیشتر بهتر: در ایمپلنت های دندانی All-on4 از چهار ایمپلنت استفاده می شود، دو ایمپلنت در قوس دندانی بالا یا ماگزیلا، و دو ایمپلنت در قوس دندانی پایین یا مندیبل، تا چهار ردیف بریج دندانی را به یکدیگر متصل کنند. در ایمپلنت های دندانی All-on-6 از دو ایمپلنت اضافی به منظور ایجاد تکیه گاه برای محکم تر و منسجم تر شدن پروتزهای دندانی استفاده می شود. در حالی که، ایمپلنت های دندانی All-on-8 احتمالاً بیشترین تعداد ایمپلنت های دندانی مورد نیاز برای بازسازی دهان و پر کردن جای خالی دندان های از دست رفته را ارائه می دهند.

کار ایمپلنت های دندانی شبیه سازی فشاری است که توسط دندان ها به آنها وارد می شود. یک یا دو ایمپلنت با یک روکش یا بریج روی آنها، از نظر عملکرد و احساسی که برای فرد استفاده کننده بوجود می آورند، در مقایسه با دندان های مصنوعی شباهت بیشتری به دندان های طبیعی دائمی دارند. نام ” all-on ” در مقدار کامل بودن بریجی ریشه دارد که یک ردیف کامل از دندان ها را پوشش می دهند، و بسته به فرایند انتخاب شده، به 8-4 ایمپلنت متصل می شوند. البته دقت داشته باشید، هر چه تعداد ایمپلنت ها بیشتر باشد، هزینه آنها نیز بیشتر خواهد بود.

 ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

چه انتظاری می توان از راهکارهای ایمپلنت های دندانی All-On داشت؟

اصلی ترین انتظاری که می توان از راهکار دندانی all-on داشت چندین جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی است. برخی کلینیک ها و دندانپزشک ها ایمپلنت های دندانی یک روزه و قرار گیری فوری روکش های دندانی روی آنها را، با استفاده از فناوری های جدید پیشنهاد می دهند، بنابراین لازم نیست دو هفته یا بیشتر صبر کنید تا دندان های مصنوعی جدید خود را دریافت کنید.

به عبارت دیگر، با دریافت این نوع ایمپلنت های دندانی می توانید انتظار داشته باشید اتفاقات زیر رخ دهند:

  • انسجام محکم استخوان فک: اول از همه، ایمپلنت ها داخل استخوان فک قرار می گیرند. این کار مستلزم ایجاد برش روی لثه در قسمتی است که دندان از دست رفته آنجا بوده است، سپس با دریل حفره ای داخل استخوان ایجاد می شود و ایمپلنت درون حفره آن کار گذاشته می شود. سپس لثه بخیه زده می شود و اجازه داده می شود بهبود پیدا کند. پس از آن، یک اباتمنت روی قسمت قابل مشاهده ایمپلنت گذاشته می شود، که اجازه می دهد جایگذاری بریج دندانی راحت تر و قابل اطمینان تر باشد. گرچه نمی توان دندان دائم از دست رفته را مجدداً رویاند، اما این بهترین راهکار برای جایگزینی آنها است.

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

  • از آنها می توان کنار دندان های طبیعی استفاده کرد: در صورت وجود تعدادی دندان طبیعی، می توان کمتر از 4 ایمپلنت کاشت. البته لازم است دندان های طبیعی تراشیده شوند و به یک تکیه گاه برای بریج های دندانی تبدیل شوند، بنابراین وقتی می خواهید دندان مصنوعی دائمی داخل دهان خود قرار دهید، می توانید در هزینه های خود صرفه جویی کنید. از نظر مزایا، این درمان های دندانی نه تنها باعث می شوند اینگونه به نظر برسد که هنوز دندان های طبیعی خود را دارید، بلکه این روکش ها و بریج های پرسلاینی، در مقایسه با ترمیم های زیبایی مصنوعی، عملکردی درست شبیه دندان های طبیعی دارند.
  • چرا باید زحمت درمان All-On را به خود داد؟ دلیل اینکه چرا دندانپزشک ها فرایندهای All-On و انواع آن را پیشنهاد می دهند این است که آنها راهکاری مؤثر برای افرادی هستند که تعداد زیادی دندان از فک بالا یا پایین آنها از دست رفته است. علاوه بر این، بهترین راهکار برای پرداختن به شرایط بی دندانی کامل، بر خلاف دندان مصنوعی است. وقتی اکثر دندان های شما از دست می روند، بهتر است روی پروتزهای مصنوعی ثابت تر سرمایه گذاری کنید که در درمان های All-On، در مقایسه با دندان های مصنوعی سنتی، شبیه ترین عملکرد را به دندان های طبیعی داشته باشند.
  • پروتزهای مصنوعی متحرک لازم نیستند. لازم نیست با ایمپلنت ها از پروتزهای مصنوعی متحرک یا ثابت استفاده کنید، زیرا در بسیاری موارد، می توان ظرف چند روز پروتزهای طولانی مدت را روی ایمپلنت قرار داد. بعلاوه، استفاده از ایمپلنت های All-On اجازه می دهد دندان هایی محکم داشته باشید که نه تنها ظاهری طبیعی دارند بلکه عملکرد و ظاهری که بوجود می آورند شبیه دندان های طبیعی است، در حالی که بایتی با ثبات بوجود خواهند آورد. آنها از بعضی لحاظ حتی بهتر از دندان های طبیعی هستند زیرا وقتی روکش یا بریج شکسته می شوند، به راحتی می توانید روکش جدید جایگزین آن کنید.
  • چرا نباید بیشتر از 8 ایمپلنت استفاده کرد؟ با یک فرایند All-On، مثل این است که 4-8 ریشه داخل استخوان فک شما قرار بگیرند، در حالی که بقیه دندان درست بالای لثه ها قرار می گیرد. بنابراین هنگام نخ دندان کشیدن، به نوع خاصی نخ دندان نیاز دارید تا فاصله های جدید غیر عادی بین دندان های مصنوعی که بالای لثه قرار می گیرند را تمیز کنید. نیاز نیست برای هر دندان از دست رفته پول زیادی صرف کنید. هر دندان باقی مانده ای که دارید می تواند به عنوان یک پست عمل کند تا از تعداد ایمپلنت های دندانی مورد نیاز برای کامل کردن قوس دندانی کاسته شود.

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

  • برای کاشت ایمپلنت در گذشته تعداد ایمپلنت های بیشتری نیاز بود. در گذشته، کاشت ایمپلنت ها نیاز به تعداد بیشتری ایمپلنت داشت تا جایگزین یک دست دندان کامل شوند. علاوه بر این، می تواند شامل کاشت استخوان فک و مدت زمان بهبود 6 تا 9 ماهه لازم باشد، قبل از آنکه دنچرهایی شبیه روکش یا بریج روی ایمپلنت ها قرار بگیرد. مشخصه ویژه آنها درد پس از جراحی، طولانی شدن دوره بهبود، و تآثیر روی بودجه بیمار است. پروتزهای مصنوعی موقت نیز تا زمانی می توانند کار گذاشته شوند که پروتز نهایی ظرف یک هفته تا سه ماه، در لابراتوار دندانی ساخته می شود.
  • برای همه دندان ها تنها یک جراحی لازم است. به جای انجام جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی یکی پس از دیگری، راهکار All-On به دندانپزشک اجازه می دهد همه دندان های فک بالا یا پایین را به جای چند جراحی، تنها با یک جراحی جایگزین کند. اگر تقویت استخوان نیاز نباشد، تنها 4-8 ایمپلنت دندانی و یک بریج ثابت نیاز است. بعلاوه، هنگام قرار گیری ایمپلنت ها داخل فک، عمق، زاویه، و فواصل نیز مد نظر قرار می گیرند.
  • شما به کدام فرایند All-On نیاز دارید؟ آیا باید ارزانترین بسته را بردارید یا گرانترین را؟ بر اساس وضعیت دهان و دندان های باقی مانده شما، آیا 8 ایمپلنت دندانی نیاز دارید، یا دو ایمپلنت برای شما کفایت می کنند؟ با دندانپزشک خود مشورت کنید کدام یک برای شما مناسب تر است و شما استطاعت پرداخت هزینه کدام گزینه را دارید؟ هیچ پاسخ جامعی وجود ندارد که برای همه بیماران مناسب باشد. این به موقعیت دهان شما بستگی دارد، و اگر برای قرار گرفتن تحت این نوع جراحی ها سن شما اندکی بالاست، گاهی اوقات بهترین سرمایه گذاری شما این است که پروتزهای دندانی متحرک را دریافت کنید.

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

  • راهکار دندانی قابل پرداخت: گزینه All-On راهکاری است که بسیاری از افرادی که اکثر (و نه همه) دندان های خود را از دست داده اند، و کاندید دریافت ایمپلنت های دندانی هستند، آن را ترجیح می دهند. زیرا بیشتر قابل پرداخت می باشند و مانند یک میز هستند که چهار پست یا پایه دارد و آنقدر کافی هستند که ساختاری با ثبات بوجود بیاورند. پس از تجربیات بسیار زیاد در گذشته، دندانپزشک ها دریافتند که حداقل 4 ایمپلنت (یا کمتر، اگر تعدادی دندان طبیعی دارید که بتوان آنها را تراش داد) لازم است تا به همان میزان ثبات و استحکامی دست یافت که در دندان های طبیعی دائمی وجود دارد.
  • اگر پول اضافی دارید: دریافت All-On-5 و All-On-6 یا حتی All-On-8 به عنوان یک اقدام احتیاطی عمل می کند که برای ساختار بریج شما ثبات بیشتری فراهم می آورند. برخی بریج ها می توانند حتی روی یک دندان یا ایمپلنت قرار بگیرند (بریج های دندانی یک طرفه). با این حال، اگر شما استطاعت پرداخت هزینه ایمپلنت های All-On-5 یا All-On-8 را داشته باشید، می توانید از استحکام و انسجان ساختار استخوان اطمینان بیشتری داشته باشید.

چگونه درمان با تکنیک All-On عملی است؟

قبل از بهره مند شدن از درمان All-On، لازم است ابتدا CT اسکن، تصاویر رادیو گرافی با اشعه ایکس، یا اسکن دیجیتالی بگیرید. علاوه بر این ممکن است برای شما قالب دندانی تهیه کنند تا کمک کند طراح بریج، بهترین شکل شما را برای بریج یا بریج های شما برای دهان شما با ویژگی های خاص خود و دندان های باقی مانده درآورد. اسکن دیجیتالی این مزیت را دارد که برای لابراتوار دندانپزشکی این امکان را بوجود می آورد که از طریق کامپیوتر، یا CDA (طراحی با کمک کامپیوتر computer-assisted design) یک تصویر سه بعدی از بریج نهایی را طراحی نماید، که سپس می تواند به صورت سه بعدی پرینت گرفته شود و پس از آن به سرعت داخل دهان قرار گیرد.

  • کاشت: پس از مشاوره شخصی با بیمار، وقت جراحی دهان مشخص خواهد شد. این همان روزی است که ایمپلنت ها کار گذاشته می شوند. این کار معمولاً تحت بیهوشی عمومی انجام می شود تا جراحی بدون درد انجام شود.
  • 4 روز بعد: چهار روز بعد، بریج موقت نهایی روی ایمپلنت ها قرار خواهد گرفت مگر آنکه بخواهید فرایند شما به صورت یک روزه انجام شود، که در آن بریج همان روز روی ایمپلنت در حال بهبود قرار می گیرد. به صورت استاندارد، یک دندان مصنوعی موقتی یا بریج ثابت پس از کاشت ایمپلنت ساخته خواهد شد.

با این دندان های موقتی است که بهترین شکل ممکن می توانید به سبک عادی زندگی خود بازگردید. یک بار دیگر می توانید به صورت عادی غذا بخورید و بجوید. دیگر نیاز نیست غذای کودک بخورید زیرا هم بریج های نهایی را ندارید، و هم می توانید لبخندی موقتی داشته باشید که تقریباً به اندازه لبخندی که در آینده خواهید داشت زیبا است.

  • سه ماه بعد: گاهی اوقات، خیلی زود، و پس از سه ماه، دندان های مصنوعی موقت با بریج های نهایی تعویض می شوند. همین زمان ها است که استخوان بهبود پیدا کرده است تا به خوبی ایمپلنت را درون خود نگه دارد، و اجازه دهد بریج مصنوعی نهایی به پست فلزی متصل شود.
  • چکاپ های منظم و بهداشت دهانی: پس از آنکه درمان به اتمام می رسد، باید هر شش ماه یک مرتبه برای چکاپ به دندانپزشک مراجعه نمایید تا از خدمات بهداشتی و درمانی دندانپزشکی بهره مند شوید. به محضی که بریج نهایی خود را دریافت می کنید، دندانپزشکی که فرایند را انجام داده است، به شما یاد خواهد داد چطور با نخ دندانی که طراحی ویژه ای دارد نخ دندان بکشید.

 

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

آیا راهکارهای دندانی All-On توصیه می شوند؟

به لطف راهکار ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-5، All-on-6، و All-on-8، نیاز نیست منتظر بازه زمانی طولانی مدت بهبود و انجام کاشت چندین ایمپلنت باشید. آیا می توانید کاشت 32 ایمپلنت و قرار گرفتن 32 روکش روی آنها را تصور کنید؟ نه تنها غیر ممکن است؛ بلکه به صورت باور نکردنی دردناک و غیر قابل تحمل است و رنجی که مجبورید تحمل کنید به اندازه دوره شکل گیری بچه تا زمان تولد طول خواهد کشید. دیگر نیاز نیست به هزینه آن اشاره کنیم. بعلاوه، در این روش از پرینت سه بعدی و اسکن دیجیتالی استفاده می شود که این امکان را بوجود می آورد که بتوان از خدمات ایمپلنت های یک روزه بهره مند شد تا دیگر نیاز نباشد دوباره به مطب مراجعه کرد یا از روکش های موقت استفاده کرد.

مزیت مهم دیگر استفاده از فرایند all-on این است که احیاء می تواند روی بافت های استخوانی کوچک صورت گیرد، بدون نیاز به تقویت یا پیوند استخوان. به عبارت دیگر، با بهره مند شدن از راهکار all-on تنها با یک جراحی کوچک مواجه خواهید بود، در مقایسه با دریافت چندین ایمپلنت دندانی برای تک تک دندان های از دست رفته. علاوه بر این، هزینه آن به شکلی باور نکردنی کمتر خواهد بود زیرا نیاز به جراحی، درد و ناراحتی، و زمان بهبود اضافی نیست. این بهترین و عملی ترین راهکار برای افرادی است که عذاب گذاشتن و درآوردن و شستن پروتزهای مصنوعی را در سنین پیری خود نمی خواهند.

 

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4 و All-on-6؛ کدامیک برای شما بهتر است؟

هر دوی این راهکارها فوق العاده هستند، برای افرادی که می خواهند همزمان برای تعداد زیادی از دندان های خود در یک فک جایگزین قرار دهند. روی هم رفته دوره تنظیم و انطباق و بهبود اندک است و خیلی زمان نمی برد که بیمار فراموش خواهد کرد دندان های داخل دهان او طبیعی نیستند. علیرغم همه اطلاعاتی که در این مقاله ارائه دادیم باید بگوییم تنها دندانپزشک ها و متخصصان کاشت ایمپلنت می توانند مشخص نمایند هر بیمار چه تعداد ایمپلنت برای قرار گرفتن دست دندان ثابت روی آنها نیاز است.

ایمپلنت های all-on با استخوان فک بیمار جوش می خورند. به این معنا که ایمپلنت های دندانی می توانند به اندازه دندان های طبیعی محکم باشند. ایمپلنت ها داخل استخوان فک قرار می گیرند بنابراین لازم است کیفیت آن سنجیده شود، و این هم تنها از عهده دندانپزشک بر می آید. هیچ راهکاری نیست که تنها راهکار خوب ممکن باشد. هر بیمار شرایط متفاوتی دارد و لازم است بر اساس این شرایط تصمیم گیری شود. هر نوع ایمپلنتی که انتخاب شود، به بیمار کمک می کند لبخند زیبای خود را دوباره داشته باشد.

از نخستین مرتبه که لیزر در درمان دندانپزشکی مورد استفاده قرار گرفت، کاربرد آن به سرعت و ظرف مدت کوتاهی افزایش یافت. استفاده از این فناوری در کاشت ایمپلنت های دندانی نیز با استقبال شدیدی مواجه شد. ایمپلنت های دندان گزینه هایی فوق العاده برای جایگزینی دندان های از دست رفته هستند و انتخاب دندانپزشکی که از لیزر برای فرایند کاشت ایمپلنت استفاده می کند کاملاً عاقلانه است. درمان با کمک لیزر در مقایسه با استفاده از اسکالپل ها (چاقوی کوچک جراحی) و نیز تیغ جراحی دارای مزایای بیشتری است، از جمله:

  • افزایش قدرت دید محل جراحی
  • کنترل بیشتر و دقیق تر روی برش ها
  • حداقل آسیب به بافت های اطراف
  • جلوگیری از خونریزی زیاد
  • کاهش تورم
  • کاهش عفونت در نتیجه تأثیر روش های مختلف استریلیزاسیون، و در نتیجه کاهش درد پس از جراحی.
  • راحتی بیشتر بیمار

در حال حاضر، انواع مختلف فرایندها با استفاده از لیزر انجام می شوند. بر اساس طول موج هایی که استفاده می شوند و نیز بافتی که لیزر روی آن عمل می کند، می توان لیزر را به دسته های مختلفی تقسیم بندی نمود. تمام طول موج های لیزرهای موجود را نمی توان برای تمام موقعیت های ایمپلنت های دندان استفاده کرد. جراح کاشت ایمپلنت باید شرایط، معایب و مزایا و نیز کارآمدی لیزرهای موجود را بسنجد و بر اساس آنها تصمیم بگیرد از چه طول موجی استفاده کند.

کاشت ایمپلنت با لیزر

کاشت ایمپلنت با لیزر

 

لیزر در چه مراحلی از کاشت ایمپلنت به کار می آید؟

کاشت ایمپلنت

در صورتی که استخوان از ارتفاع و عرض کافی برخوردار باشد، کاشت غیر تهاجمی ایمپلنت، با ایجاد کوچکترین شکاف در بافت، یکی از شناخته شده ترین راه های کاشت ایمپلنت است. به جای استفاده از میکرو موتور می توان از لیزر بافت سخت برای ایجاد شکاف اولیه برای قرار دادن ایمپلنت درون آن استفاده کرد. از لیزر می توان برای برداشتن بافت نرم و نیز غشاء استخوان به شکل دایره و با قطر حدوداً 2-3 میلی متر استفاده کرد و بقیه مراحل برش استخوان با استفاده از یک دریل دستی انجام خواهد شد. بر خلاف دریل های سنتی احتمال لغزیدن سر لیزر بسیار اندک است. این باعث می شود زمان بهبود تا میزان زیادی کاهش یابد، فرایند جوش خوردن با سرعت بیشتری پیش برود، و بیمار ناراحتی کمتری تجربه کند و میزان تماس استخوان با ایمپلنت افزایش می یابد. علاوه بر این، نیازی به ضربه در طول برداشتن فلپ (توده ای از بافت که قسمتی از آن با عمل جراحی جدا می شود) و بخیه زدن نیست. این فرایند را می توان با استفاده از راهنمای جراحی که برای قرار گرفتن ایمپلنت با کمک لیزر آماده شده است انجام داد. از جمله مزایای انجام این مرحله با کمک لیزر عبارتند از کاهش التهاب پس از جراحی در نتیجه تمیزتر و استریل بودن محل جراحی و راحت قرار دادن ایمپلنت. تنها نکته این است که تمام فرایند برش استخوان را نمی توان با استفاده از لیزر انجام داد.

برداشتن بافت از روی ایمپلنت طی مرحله دوم

در مرحله دوم جراحی کاشت ایمپلنت دندان، به راحتی و با دقت زیاد می توان از تمام طول موج های لیزر برای برداشتن بافت روی ایمپلنت استفاده کرد. برای این کار متخصص کاشت ایمپلنت به راحتی بافت روی ایمپلنت را با استفاده از لیزر می سوزاند تا به کلاهک روی ایمپلنت دست پیدا کند،  بدون اینکه بیمار هیچ درد و ناراحتی احساس کند. این فرایند کاملاً بی ضرر است و به پیشگیری از تغییر شکل ستیغ استخوان کمک می کند. تنها باید متخصص مراقب باشد نوک لیزر را به صورت کاملاً طبیعی حرکت دهد و از نگه داشتن آن در یک منطقه برای مدت زمان طولانی پرهیز نماید تا از افزایش حرارت روی اجزاء ایمپلنت پرهیز شود. بعلاوه، باید مراقب بود اتصال لثه با اطراف ایمپلنت به میزان کافی حفظ شود. بافت های حاشیه ای اگر با کمک لیزر برش خورده باشند، پس از بهبود تحلیل نخواهند رفت. اصلی ترین مزایای استفاده از لیزر در این مرحله عبارتند از توقف خونریزی؛ سهولت دسترسی بصری به پیچ کاور (پیچی که طی مرحله استئواينتگريشن روی ایمپلنت قرار می گیرد)، تولید یک لخته خون محافظ- کمک به بهبود و راحتی بیمار در طول درمان و پس از آن. علاوه بر همه اینها، روکش دندان را می توان در همان جلسه روی ایمپلنت قرار داد.

کاشت ایمپلنت با لیزر

کاشت ایمپلنت با لیزر

کمک به درمان پری ایمپلنتیت

پری ایمپلنتیت عبارت است از پیشرفت سریع شکست استئواينتگريشن، که منجر به تولید سموم باکتریایی می شود که تغییرات التهابی و تحلیل استخوان را در پی خواهد داشت. در صورت بروز پری ایمپلنتیت، سطح ایمپلنت با سلول های بافت نرم، باکتری و دیگر عوراض جانبی باکتریایی آلوده می شود. برداشتن تمام پلاک های باکتریایی و اندوتوکسین ها (یا درون زهر، سمی است که در داخل باکتری وجود دارد و تنها پس از انهدام باکتری خارج می شود) از بین شیارهای ایمپلنت، با استفاده از ابزارهای مکانیکی کار دشواری است. برطرف کردن تمام مواد خارجی و پاک کردن و ضد عفونی کردن تمام بافت های آلوده را می توان با استفاده از طول موج هایی از لیزر انجام داد که به استخوان آسیبی نمی رسانند. برخی از طول موج های لیزر را می توان برای پاکسازی مؤثر پلاک و رسوب روی اباتمنت ایمپلنت استفاده کرد، بدون اینکه به سطح آنها هیچ آسیبی وارد شود.

خارج کردن ایمپلنت از درون استخوان فک

در پی افزایش استفاده از ایمپلنت های دندان، به همین میزان، شکست ایمپلنت و نیاز به درمان نیز افزایش یافته است. گاهی اوقات با شکست ایمپلنت دندان نیاز است ایمپلنت به روش جراحی و با استفاده از تکنیک هایی مانند block resection، برداشت استخوان باکال، برداشت استخوان با کمک مته، از داخل استخوان فک خارج شود. انجام این کار با استفاده از لیزر از کمترین میزان تهاجمی بودن برخوردار است. مکانیزم برش با استفاده از انرژی لیزری انجام می شود که با اسپری هوا- آب جذب می شود که روی بافت هدف انفجارهای میکرو ایجاد می کند. با استفاده از این تأثیرات جنبشی آب می توان برش های تمیز بدون آسیب های حرارتی ایجاد نمود. طی این فرایند لیزر می تواند روی بافت های اطراف تأثیر ضد عفونی کنندگی داشته باشد و موجب خواهد شد بهبود بافت بدون هیچ مشکلی صورت گیرد.

نه تنها ایمپلنت های دندانی برای افراد مبتلا به دیابت خطری ندارند، بلکه جایگزینی پروتزهای دندان با ایمپلنت های ثابت دندانی می تواند سلامت آنها را ارتقاء بخشد. ایمپلنت ها علاوه بر اینکه به شما کمک می کنند با خیال راحت رژیم غذایی متعادلی داشته باشید، موجب کاهش التهاب، سوزش و ناراحتی و عفونت هایی خواهند شد که بروز آنها با وجود دندان های مصنوعی شایع تر است. این خطر بیماری های خطرناک پریودنتال (اطراف لثه) و نیز عفونت ها و مشکلات پس از کاشت ایمپلنت را به حداقل خواهد رساند.

هرچند این کاملاً صحت دارد که افراد مبتلا به دیابت ممکن است قبل و بعد از کاشت ایمپلنت به مراقبت های خاصی نیاز داشته باشند تا مشکلات آنها را به حداقل میزان ممکن برسانند. مطالعات اخیر حاکی از آن است افرادی که دیابت خود را تحت کنترل دارند، تا زمانی ایمپلنت های دندانی برای آنها بی خطر است که سلامت عمومی آنها در حد استانداردهای سلامت پیش از فرایند باشد.اگر مبتلا به دیابت هستید و به ایمپلنت های دندانی نیاز دارید، تعلل نکنید و هر چه سریع تر برای دریافت آنها اقدام کنید.

دیابت و کاشت ایمپلنت

دیابت و کاشت ایمپلنت

تأثیر دیابت و موفقیت ایمپلنت های دندانی

بر اساس تحقیقاتی که روی ایمپلنت های دندانی و دیابت صورت گرفته است، مشخص شده زمانی که دیابت به خوبی تحت کنترل است، فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی کاملاً بی خطر و قابل پیش بینی است و احتمال برزو مشکلات در آنها به اندازه ی افراد سالم است. این برای افراد بزرگسال مبتلا به دیابت که در پی جایگزینی سالم و با دوام تر برای پروتزهای مصنوعی هستند خبر خوبی است.

نکات لازم برای افراد مبتلا به دیابت که قصد استفاده از ایمپلنت های دندان را دارند:

به کدام یک مبتلا هستید؟ دیابت نوع 1 یا نوع 2 ؟

کنترل دیابت نوع 1 مشکل تر خواهد بود. به این معنا که خطرات و میزان شکست درمان ایمپلنت های دندانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 اندکی بیشتر از افراد مبتلا به دیابت نوع 2 است. البته نمی توان گفت افراد مبتلا به دیابت نوع 1 نمی توانند ایمپلنت دندانی داشته باشند، با این حال، جراح دهان و دندان شما در مرور پرونده های پزشکی و دندانپزشکی شما دقیق تر خواهد بود و به بررسی سلامت عمومی شما خواهد پرداخت و از سوابق عفونت ها و جدول زمانی معمول بدن شما هنگام بهبودی اطلاعات کسب خواهد کرد.

علاوه بر این، در بیماران مبتلا به دیابت ممکن است سن بیشتر از معمول مهم باشد. علت این امر آن است که هر چه مدت زمان طولانی تری به دیابت مبتلا بوده باشید، شما بیشتر مستعد عفونت خواهید بود و فرایند بهبودی شما کند تر پیش خواهد رفت. در صورتی که به دیابت مبتلا هستید و به دریافت ایمپلنت های دندانی علاقه مند هستید، هر چه زودتر اقدام کنید بهتر است.

دیابت و کاشت ایمپلنت

دیابت و کاشت ایمپلنت

آیا دیابت شما تحت کنترل است؟

مرور تعدادی از مطالعات انجام شده در این زمینه حاکی از آن است که بیمارانی که دیابت آنها تحت کنترل است، به هیچ عنوان بیشتر از بیماران غیر دیابتی در معرض خطرات مشکلات یا شکست ایمپلنت های دندانی نخواهند بود. علاوه بر این، همین تحقیقات نشان می دهند که در بیماران دیابتی که دیابت آنها تحت کنترل نیست، میزان عفونت پس از فرایند کاشت ایمپلنت و نیز شکست درمان آنها بالاتر بوده است.

ایمپلنت های دندانی درون لثه ها و استخوان های فک قرار دارند. فرایند بهبود آنها به فرایندهای طبیعی بهبود بدن یا بازسازی بافت استخوان فک بستگی دارد که استخوان اطراف فک ها را به پست جوش می دهد (استئواینتگریشن osseiointegration). سپس، لثه ها نیز باید بهبود یابند. این جوش خوردن کامل با استخوان فک و لثه ها همان چیزی است که ایمپلنت های دندان را تا حد زیادی شبیه دندان های واقعی می کند، و به همین دلیل دائمی تر از پروتزهای دندان هستند.

از آنجا که ممکن است فرایند بهبود برای افراد مبتلا به دیابت کندتر باشد، در بیمارانی که دیابت آنها تحت کنترل نیست، زمان بهبود آنها دشوارتر خواهد بود. بنابراین، جراح دهان و دندان شما کمک خواهد کرد مجدداً به روال معمول بازگردید، و طرح درمانی انتخاب خواهد کرد تا دیابت خود را تحت کنترل داشته باشید و مطمئن شوید که تمام تلاش خود را می کنید تا از ابتلا به بیمار لثه پیشگیری کنید. زمانی که این قطعات پازل کنار یکدیگر قرار می گیرند، مجدداً باید به متخصص کاشت ایمپلنت مراجعه کنید تا بررسی کند که آیا برای دریافت ایمپلنت آمادگی دارید یا خیر.

دیابت و کاشت ایمپلنت

دیابت و کاشت ایمپلنت

آیا از سلامت عمومی برخوردار هستید؟

یکی از معمول ترین سؤالاتی که بیماران دیابتی می پرسند این است که “آیا سن من آنقدر زیاد است که نتوانم از ایمپلنت ها استفاده کنم؟” در واقع، این سلامت شما – و نه سن شماست- که مشخص می کند شما برای دریافت ایمپلنت ها گزینه ی مناسبی هستید یا خیر. در صورتی جراح دهان و دندان ایمپلنت را برای شما مناسب نمی داند که:

  • در حال حاضر بیماری لثه یا پریودنتال دارید.
  • تراکم استخوان شما بسیار پایین است (هرچند اگر برای دریافت ایمپلنت گزینه ی مناسبی باشید، می توان راجع به گزینه های پیوند استخوان صحبت کرد).
  • به نظر می رسد که بیمار یا تمایل ندارد یا قادر نیست صبورانه دوره ی پس از کاشت ایمپلنت را سپری کند، که به مراقبت و توجه دقیق به چیزهایی نیاز دارد که می خورد یا در دهان خود قرار می دهد، کاری که اجازه می دهد ایمپلنت ها به طور کامل بهبود یابند.
  • آیا سیگار می کشید- فرایند بهبود برای افراد سیگاری نه تنها دشوارتر است بلکه عمل مکیدنی که برای انجام آن نیاز است می تواند باعث شود مشکلاتی بوجود بیایند که در فرایند بهبود و موفقیت کاشت ایمپلنت مشکل ایجاد خواهند کرد. در اکثر مواقع، افراد سیگاری باید در طول این دوره این عادت خود را ترک کنند که ممکن است چند ماه طول بکشد.
  • قبلاً برای درمان سرطان دهان تحت درمان قرار گرفته اید یا داروهای بیس فسفات مصرف نموده اید.
  • شرایط یا بیماری دارید که قابلیت بهبود شما را پیچیده می کند.

تمام این مشکلات و دیگر ملاحضات باید طی جلسه ی مشاوره مورد بحث قرار بگیرند.

دیابت و کاشت ایمپلنت

دیابت و کاشت ایمپلنت

ایمپلنت های دندان کمکی برای حفظ رژیم غذایی سالم برای افراد دیابتی

آیا تا به حال توجه کرده اید که سالم ترین رژیم غذایی برای افراد مبتلا به دیابت حجم زیادی غذاهای تازه و کامل را شامل می شود که به عملکرد جویدن و آسیاب کردن بیشتری نیاز دارند؟ در مقایسه با پروتزهای مصنوعی، دائمی بودن ایمپلنت های دندان- که محکم درون استخوان فک و لثه قرار گرفته اند- خوردن غذاهایی که دوست دارید را برای شما آسان و بدون درد می کند.

احتمال تکان خوردن پروتزهای مصنوعی زیاد است، که موجب التهاب و حساسیت لثه ها می شود. خوردن غذاهای خاصی که به کشیدن، پاره کردن، یا آسیاب کردن نیاز دارند و دندان ها باید مقاومت بیشتری داشته باشند (مانند سبزیجات مقوی حاوی فیبر زیاد)، برای دندان های مصنوعی دشوارتر خواهد بود. افرادی که در قرار گرفتن دندان های مصنوعی خود مشکل داشته یا التهاب و ناراحتی دارند، بیشتر امکان دارد که غذا نخورند یا غذاهای نامناسب بخورند (نرم تر، فراوری شده، دارای کربوهیدرات بیشتر)، که می تواند پایین نگه داشتن سطح قند خون را دشوارتر کند.

بارداری دوره ای است که باید از آن لذت برد، زمانی که شاهد شکوفه ی وجود خود خواهید بود و در بهترین حالت خود به سر می برید. اما، در دوران بارداری بدن شما دچار تغییرات فیزیولوژیک بسیاری می شود و تحت فشار زیادی قرار می گیرد در نتیجه فعالیت ها و فرایندهای بسیاری هستند که باید طی این دوره پرهیز شوند. شاید مشاهده کرده باشید که بارداری موجب بروز مشکلات دندانی دور از انتظاری شده باشد و حتی یکی از دندان های خود را از دست داده باشید. ممکن است بخواهید بدون تعلل، هر چه زودتر فاصله ی بین دندان ها را پر کنید و زیبایی لبخند خود را بازگردانید. یکی از سوألاتی که همواره برای زنان بارداری که مشکلات دندانی دارند مطرح است در زمینه کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری و خطرات احتمالی آن است.

اگر بخواهیم به صورت کوتاه پاسخ دهیم باید بگوییم، پس از پایان سه ماهه ی اول می توان ایمپلنت دندانی دریافت کرد. نگرانی شما کاملاً قابل درک است. با این حال، اکثر دندانپزشک ها و متخصص های جراحی لثه و کاشت ایمپلنت توصیه می کنند تا زمانی که وضعیتی اورژانسی پیش نیامده باشد، تا پایان دوره ی بارداری صبر کنید.

علل به تأخیر انداختن کاشت ایمپلنت دندانی تا پایان بارداری

این توصیه ی متخصصان به چند علت است. از جمله:

1.     بالا رفتن احتمال خطر و مشکلات پس از جراحی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

بارداری هیچ تناقضی با کاشت ایمپلنت های دندانی ندارد اما به هر حال کاشت ایمپلنت نوعی فرایند جراحی است و بهتر است جنین خود را در معرض هیچ خطری قرار ندهید، مگر آنکه شرایط اضطراری پزشکی وجود داشته باشد. ایمپلنت دندانی نوعی پست تیانیومی ظریف است که از طریق جراحی درون استخوان فک قرار داده می شود تا دندان های مصنوعی را در جای خود نگه دارد. بهبود استخوان فک و جوش خوردن ایمپلنت با آن، تا وقتی که دندان مصنوعی روی آن قرار داده شود، زمان می برد. هر نوع جراحی طی دوران بارداری با مشکلات بسیاری همراه است و اگر انتخاب دیگری وجود دارد بهتر است از انجام آن خودداری کنید.

2.     بهتر است از قرار گرفتن در معرض اشعه ی ایکس خودداری کنید.

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

پیش از جراحی کاشت ایمپلنت دندانی لازم است با اشعه ی ایکس از استخوان فک تصویر رادیوگرافی تهیه شود تا محل دقیق ایمپلنت مشخص شود. گرچه اشعه ی ایکس دندانپزشکی برای زنان باردار طی سه ماهه ی اول و سوم بارداری کاملاً بی خطر است، قرار گرفتن جنین در معرض مقادیر اندک اشعه ی مورد استفاده در رادیولوژی نیز می تواند خطرناک باشد. درست است که اشعه ی ایکس تشخیصی دندانپزشکی تنها روی منطقه ی دهان متمرکز می شود، اما بسیاری افراد ترجیح می دهند حین دوران بارداری از هر گونه اشعه ی ایکس کاملاً به دور باشند تا جنین آنها در معرض هیچ خطری قرار نگیرد.

3.     پرهیز از داروهای بیهوشی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه مطالعات حاکی از آن است که درمان های دندانپزشکی که تحت بی حسی موضعی انجام می شوند طی دوران بارداری هیچ خطری ندارند، اما توصیه می شود طی این نه ماه از هر گونه داروهای آرام بخش یا بیهوشی عمومی پرهیز کنید. داروهای بیهوشی داروهای قوی هستند که ممکن است به جنین آسیب برسانند.

4.     کاهش استرس

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

سطح بالای استرس و اضطراب در مادر بارداری که انتظار تولد فرزند خود را می کشد می تواند روی رشد جنین تأثیر منفی داشته باشد. یک جراحی انتخابی طی دوره ای که به خودی خود استرس آور هست احتمالاً می تواند موجب افزایش اضطراب شود. در این دوره، هورمون ها می توانند موجب تغییرات خلق و خو و افسردگی شوند که تحت کنترل شما نیست. آرام باشید و روی جنین خود تمرکز کنید. به نگرانی های خود اضافه نکنید. بعد از زایمان به اندازه ی کافی زمان، و آنقدر آمادگی دارید که برای کاشت ایمپلنت دندانی تحت جراحی قرار بگیرید.

5.     بهتر است ایمپلنت های دندانی پس از تولد فرزندتان کاشته شوند.

پس از تولد نوزاد، به محضی که آمادگی کامل داشتید می توانید برای کاشت ایمپلنت به دندانپزشک مراجعه کنید. اگر شاد و سالم هستید، هیچ دلیلی برای تعلل وجود ندارد. در صورتی که بچه از شیر شما تغذیه می کند، دندانپزشک بهترین راهکار را به شما توصیه خواهد کرد. پس از جراحی و دوره ی نقاهت، دندان مصنوعی شما با استفاده از فن آوری مدرن و به دست متخصصان مجرب ساخته خواهد شد. رنگ، شکل، اندازه و نیز عملکرد دندان های جدید شما جایگزین بسیار مناسبی برای دندان طبیعی شما خواهد بود که خیلی زود اعتماد به نفس شما را باز خواهد گرداند. با نخستین لبخند کودکتان شما نیز با خیال راحت لبخند خواهید زد.

پیشگیری از نیاز به کاشت ایمپلنت در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه تا پایان دوران بارداری بهتر است برای جراحی کاشت ایمپلنت دندانی دست نگه دارید، اما به خاطر جنین خود هنوز ملزم هستید سلامت دهان و دندان های خود را حفظ کنید. در زیر به بیان نکاتی برای حفظ بهداشت دهان طی این دوره می پردازیم:

  • بهداشت دهان و دندان خود را به خوبی رعایت کنید تا از زخم شدن و ورم لثه ها، یکی از عوارض جانبی بارداری، پیشگیری کنید. اگر بیش از 6 ماه است که به دندانپزشک مراجعه نکرده اید، برای چکاپ و پاکسازی تخصصی دندان ها به دندانپزشک مراجعه کنید.
  • دو مرتبه در طول روز مسواک بزنید، حتماً هر روز نخ دندان بکشید و هر شب دهان خود را با دهانشویه ی فلورایده ی فاقد الکل شستشو دهید.
  • اگر تهوع صبحگاهی دارید، دهان خود را با محلول یک قاشق چایخوری جوش شیرین و یک لیوان آب شستشو دهید تا مانع عفونت دندان توسط اسید معده شوید.
  • رژیم غذایی متعادل و سالم با حداقل میزان قند و شکر داشته باشید.

جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان چیست؟

افزایش طول تاج دندان یکی از فرایندهای جراحی معمول است که طی آن، جراح لثه مقداری از بافت لثه یا استخوان، یا هر دو بر می دارد تا حجم بیشتری از دندان قابل مشاهده باشد. گاهی اوقات این جراحی زمانی که دندان ها نیاز به رسیدگی داشته باشند انجام می شود، اما در بیشتر مواقع در بالای لثه میزان کافی از دندان بدون پوشش لثه وجود ندارد تا بتواند پر شدگی دندان یا روکش آن را حمایت کند.

این اتفاق بیشتر زمانی رخ می دهد که دندان در خط لثه شکسته می شود یا وقتی که روکش دندان یا پر شدگی دندان از روی یا داخل دندان خارج شوند و زیر آنها پوسیدگی وجود داشته باشد. برای پر کردن مجدد دندان یا قرار دادن روکش جدید روی آن، ممکن است دندانپزشک نیاز داشته باشد اندازه ی بخشی از دندان که لثه روی آن قرار ندارد بیشتر باشد. این کار با برداشتن قسمتی از بافت لثه یا استخوان انجام می شود.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

برخی افراد اطراف دندان های جلوی فک بالای خود بافت لثه ی زیادی دارند، که دندانپزشک ها آن را تحت عنوان “لبخند لثه ای” می شناسند و معتقدند باعث کاهش زیبایی لبخند فرد می شود که با جراحی افزایش طول تاج دندان قابل اصلاح است.

قبلا راجع به جزئیات این جراحی توضیحاتی ارائه نمودیم اما در این مطلب قصد داریم به مراقبت های لازم پس از آن بپردازیم.

مراقبت های لازم پس از جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان

عوارض جانبی و مشکلات پس از جراحی لثه در افراد مختلف متفاوت است، بنابراین ممکن است همه ی این دستورالعمل ها برای همه ی افراد صدق نکنند.

ناراحتی و مصرف داروها

برای شما داروی بی حسی موضعی تزریق شده است بنابراین کاملا طبیعی است که چندین ساعت پس از جراحی، اطراف فک شما بی حس باشد. برای به حداقل رساندن درد و ناراحتی، بهتر است مصرف داروهای مسکن را پیش از اتمام اثر داروی بی حسی، تقریبا یک ساعت پس از جراحی، شروع کنید. اگر درد شما به اندازه ی کافی کاهش نیافت، مسکن هایی مانند تیلنول Tylenol (استامینوفن)، ادویل Advil (ایبوپروفن) یا آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف کنید. مصرف داروهای مسکن در کنار رژیم حاوی غذاهای نرم و آبکی می تواند هر گونه عوارض جانبی مانند تهوع یا ناراحتی های معده را کاهش دهد. تا زمانی که نیاز است، طبق دستور پزشک مصرف داروهای مسکن خود را ادامه دهید. آنتی بیوتیک هایی که پزشک برای شما تجویز کرده است را طبق دستور تا انتها مصرف کنید.

خونریزی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

پس از جراحی افزایش طول تاج دندان، مقداری خونریزی کاملا طبیعی است. ممکن است جراح یک تکه گاز استریل روی منطقه ی جراحی قرار داده باشد. برای حفظ فشار روی محل جراحی به مدت 20 دقیقه دندان های خود را محکم روی گاز قرار دهید؛ در صورت نیاز گاز استریل را تعویض کنید. ممکن است به مدت 24 ساعت در بزاق خود خون ببینید. برای پیشگیری از مشکلات احتمالی خونریزی، طی 48 ساعت نخست پس از جراحی از شستشوی شدید و پر فشار دهان یا استفاده از نی بپرهیزید. خونریزی شدید نخواهد بود. در صورتی که خونریزی ادامه داشت، به مدت 20 -30 دقیقه، روی محل جراحی یک چای کیسه ای مرطوب (که ابتدا درون آب داغ قرار گرفته، آب آن گرفته شده و درون گاز استریل پیچانده شده است) قرار دهید و دندان های خود را روی آن فشار دهید. اگر خونریزی همچنان ادامه داشت، با جراح لثه ی خود تماس بگیرید.

تورم و کبودی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

تورم یکی از نشانه های طبیعی بهبودی است که معمولا ظرف مدت 48 ساعت به اوج خود می رسد. برای کاهش تورم، باید روی صورت نزدیک منطقه ی جراحی کیسه ی یخ قرار گیرد. طی 24 ساعت نخست پس از جراحی باید کیسه ی یخ 20 دقیقه روی صورت قرار گیرد و 20 دقیقه برداشته شود. پس از 24 ساعت، بهتر است به جای کیسه ی یخ از گرمای مرطوب یا کمپرس آب گرم استفاده کنید تا زمانی که ورم از بین برود. خشکی و سفتی عضلات فک می تواند باعث دشواری باز و بسته کردن دهان شود؛ این مشکل می تواند تا 10 روز پس از جراحی ادامه داشته باشد، تا جایی که می توانید روی مفاصل فک، کمپرس آب گرم قرار دهید. در صورت نیاز، برای کاهش درد می توان هر 6 – 8 ساعت، موترین Motrin (ایبوپروفن) و آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف نمود که از داروهای ضد التهاب هستند. علاوه بر این ممکن است اطراف محل جراحی کبود شود که ممکن است 4 – 7 روز ادامه داشته باشد.

پانسمان محل جراحی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

ممکن است روی محل جراحی پانسمان قرار داده شود تا از آن محافظت کند. این نوع پانسمان یک ماده ی صورتی رنگ و بتونه مانند شبیه حباب آدامس است که اطراف دندان جراحی شده قرار داده شده است. این پانسمان باید تا اولین مراجعه پس از جراحی در جای خود باقی بماند. مهم است که تا پایان بهبودی محل جراحی، پانسمان روی آن باقی بماند، بنابراین در صورت خارج شدن آن به جراح خود مراجعه کنید تا آن را تعویض نماید.

رژیم غذایی

برای بهبودی کامل نیاز است که از تغذیه ی کافی برخوردار باشید. توصیه می شود در روز نخست پس از جراحی به خوردن غذاهای نرم مانند سوپ، پاستا، ماست، پودینگ، ماهی، تخم مرغ و پوره ی سیب زمینی اکتفا کنید. مقادیر زیادی آب و مایعات دیگر بنوشید. طی یک روز نخست پس از جراحی از خوردن غذاهای جامد و سفت و نیز مایعات داغ بپرهیزید. طی چند روز بعد از آن به تدریج می توانید غذاهای جامد بخورید. به محضی که احساس راحتی داشتید به رژیم غذایی سابق خود برگردید. از خوردن غذاها یا میوه های هسته، مغز یا دانه دار مانند توت فرنگی، تمشک، یا نان چاودار بپرهیزید. ذرت بو داده، نان فرانسوی و دیگر نان های سفت نیز نباید استفاده شوند.

از مصرف انواع دخانیات بپرهیزید.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

کشیدن سیگار یا مصرف دیگر مواد دخانی می تواند فرایند بهبود را به تعویق بیاندازد یا موجب ناراحتی و مشکلات بیشتر شود.

بهداشت دهان و دندان

نخستین روز پس از جراحی می توانید تنها سطح جونده ی دندان های منطقه ی جراحی را به آرامی مسواک بزنید. مسواک را از پانسمان و منطقه ی لثه دور نگه دارید. از کشیدن نخ دندان یا استفاده از پروکسی براش (نوعی مسواک بین دندانی)، مسواک برقی، یا واتر پیک (واتر جت) در منطقه ی جراحی خودداری کنید. اگر جراح پس از اتمام جراحی برای شما کلرهگزیدین (Peridex) تجویز کرد، تا اولین مراجعه پس از جراحی روزی دو مرتبه دهان خود را با آن شستشو دهید. شستشوی دهان با محلول آب گرم و نمک، 2 – 3 مرتبه در روز نیز توصیه می شود. دیگر مناطق دهان را مانند قبل نخ دندان بکشید و مسواک بزنید. تمیز نگه داشتن دهان پس از جراحی ضروری است.

ممکن است در وب سایت های دیگر مطالب بسیاری در رابطه با فواید کاشت ایمپلنت دندانی خوانده باشید. به طور کلی، کاملا موافق هستیم که ایمپلنت های دندانی اغلب گزینه های درمانی هستند که می توانند به علل زیر، جایگزین دندان از دست رفته شوند که در واقع فواید آنها محسوب می شوند:
• ایمپلنت دندانی مانع تحلیل و از دست رفتن استخوان منطقه ی پیرامون دندان از دست رفته می شود.
• ایمپلنت های دندانی دندان های هر دو سمت شکاف به جا مانده از افتادن دندان را حمایت می کنند و مانع لغزیدن این دندان ها به سمت فضای خالی می شوند.
• ایمپلنت ها دندان مخالف فضای خالی را حمایت می کنند و مانع حرکت آن رو به پایین می شوند.
• در صورتی که طول زمانی که ایمپلنت های دندانی در دهان باقی می مانند را مد نظر قرار دهیم متوجه می شویم که این درمان مقرون به صرفه ترین درمان ممکن است.
با این حال، همه ی این اطلاعات غالبا در اینترنت پیدا می شوند. بنابراین مناسب دیدیم که اندکی هم به مشکلات همراه با آنها اشاره کنیم.

مشکلات کاشت ایمپلنت های دندانی

1. فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی نوعی جراحی است که به دوره ی بهبود نیاز دارد.
2. ممکن است این نوع درمان گران تر از دیگر گزینه های درمان باشد.
3. شکست مکانیکی ایمپلنت دندانی.
4. شکست روکش دندان.

فرایند جراحی برای ایمپلنت ها

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون استخوان فک، به احتمال زیاد روی آن بخیه زده می شود، بنابراین نیاز به مراقبت زیادی خواهد داشت. یکی از مراقبت هایی که بر اساس تجربه کمک زیادی به بهبودی سریع تر محل جراحی می کند، خوردن غذاهای نرم و در عین حال مقوی است. علاوه بر آن، سعی کنید درست پس از جایگذاری ایمپلنت، محل آن را به خوبی هیدراته نگه دارید، به این معنا که با حفظ رطوبت آن، از خشکی محل جراحی جلوگیری کنید. خبر خوب اینکه، دهان به صورت خود به خود و به سرعت فرایند بهبودی را آغاز می کند. بنابراین، پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون دهان، خیلی زود به شرایط طبیعی باز خواهید گشت.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

در برخی موارد، ممکن است در فک استخوان کافی وجود نداشته باشد تا ایمپلنت را حمایت کند. این کمبود ممکن است پیوند یا تقویت استخوان را ضروری کند. این فرایند ممکن است تهاجمی تر باشد و دوره ی بهبودی آن طولانی تر شود.

گران تر بودن از سایر گزینه های درمان

شاید به زبان ساده حقیقت داشته باشد، زیرا این هزینه شامل فرایند جراحی و اجزاء ایمپلنت و ساخت روکش نهایی آن است. با این حال، اگر این هزینه را به طول عمر ایمپلنت درون دهان، فرضاً 20 سال، تقسیم کنیم متوجه می شویم این هزینه برای هر روز بسیار ناچیز است.
بسیاری از مراکز سود بسیار اندکی بابت کاشت ایمپلنت دریافت می کنند. اگر حتی به خرید یک اتومبیل فکر کنید، با احتساب اینکه در طول شبانه روز به طور 24 ساعته از آن استفاده نمی شود و دائما به تعمیر و سرویس نیاز دارد، عمر مفید آن در مقایسه با ایمپلنت که به صورت تمام وقت، حتی حین خواب در حال انجام وظیفه است، بسیار کمتر است. بنابراین ارزش دارد که برای داشتن لبخندی زیبا به اندازه ی یک عمر، سرمایه گذاری کنید.

شکست مکانیکی اجزاء ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

 

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

به طور کلی، ایمپلنت از اجزاء زیر ساخته شده است:
1. خود ایمپلنت که به روش جراحی درون استخوان قرار می گیرد.
2. بخشی که به آن متصل می شود.
3. پیچی که اباتمنت را به ایمپلنت متصل می کند.
4. روکش دائمی که روی اباتمنت ثابت می شود.

این اجزاء ضروری هستند تا قادر باشند به طور کامل ایمپلنت را با وضعیت بالینی فرد قابل تطبیق دهند، اما متاسفانه هر یک از این اجزاء ممکن است دچار مشکل شوند. با این حال، در واقعیت نرخ موفقیت این فرایند 90 درصد است.

شکست روکش ایمپلنت دندانی

احتمال شکست روکشی که روی ایمپلنت قرار می گیرد بیشتر از شکست روکشی است که روی دندان طبیعی قرار می گیرد. دندان های طبیعی بواسطه ی الیاف لیگامان پریودنتال دارای انعطاف و نرمی هستند که ایمپلنت دندانی فاقد آن است، به این معنا که به جای جذب فشار ناشی از جویدن، این فشار مستقیما به روکش های دندان وارد می شود.

عوارض جانبی ایمپلنت های دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

عفونت اطراف ایمپلنت:

بر خلاف دندان های طبیعی، ایمپلنت ها دچار پوسیدگی نخواهند شد. با این حال، درست به همان شکلی که روی دندان ها پلاک تشکیل می شود، در صورتی که روکش ایمپلنت به طور مرتب تمیز نشود، مستعد تشکیل پلاک است که موجب تحریک لثه خواهد شد. این تحریک منجر به التهابی می شود که پس از آن می تواند به عفونت لثه و یا استخوان ختم شود. این مشکل تحت عنوان پری ایمپلنتیت شناخته می شود.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

اگر این التهاب در مراحل اولیه تشخیص داده شده و تحت درمان قرار گیرد، منجر به از دست رفتن ایمپلنت دندان نخواهد شد. با این وجود، اگر عفونت پیشرفت کند، ممکن است نیاز باشد ایمپلنت از درون استخوان خارج شود. به همین دلیل است که باید پس از جراحی ایمپلنت به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید بهداشت دهان شما به اندازه ای هست که از بروز این مشکل پیشگیری شود.
افراد مبتلا به دیابت و کسانی که سیگار می کشند بیشتر از سایرین در معرض خطر پری ایمپلنتیت هستند.

علائم و نشانه های مشکل ایمپلنت دندانی

علائم و نشانه های کلی مشکلات ایمپلنت های دندانی عبارتند از درد، التهاب و حساسیت، تورم و یا قرمزی لثه ی اطراف منطقه ی ایمپلنت دندانی. در موارد حاد ممکن است بیمار شاهد لق شدن ایمپلنت نیز باشد.
علیرغم این مشکلات، کاشت ایمپلنت های دندانی توصیه می شوند.
پیش از آغاز درمان، تمامی گزینه های درمان به بیمار معرفی می شوند، از جمله دنچرها و بریج ها. با توجه به معایب و مزایای هر یک، کاشت ایمپلنت بهترین گزینه ی موجود است، که اگر توسط متخصصی مجرب انجام شود 100 درصد موفقیت آمیز خواهد بود.

ایمپلنت دندانی چیست؟

ایمپلنت‌های دندانی ابزارهای مکانیکی هستند که برای جایگزینی هر یک از دندان‌های از دست رفته طراحی شده‌اند. ایمپلنت‌ها به عنوان ریشه‌های مصنوعی دندان عمل می‌کنند که روی سر هر یک از آنها دندان مصنوعی (روکش دندان، بریج، یا دنچر ) قرار می‌گیرد.

انواع ایمپلنتهای دندانی

ایمپلنت‌های دندانی داخل استخوانی شبیه ریشه‌ی دندان Endosseous root-form

این نوع ایمپلنت از رایج‌ترین ایمپلنت‌های دندانی هستند. Endosseous یا داخل استخوانی به این حقیقت اشاره دارد که ایمپلنت درون استخوان قرار می‌گیرد. root form یا شبیه ریشه‌ی دندان نیز حاکی از آن است که شکل ایمپلنت چیزی مشابه ریشه‍ی دندان‌های طبیعی تک ریشه است.

ایمپلنت‌های دندانی با قابلیت جوش خوردن با استخوان Osseointegrated

اصطلاح Osseointegrated به این حقیقت اشاره دارد که ارتباط مستقیمی بین سطح ایمپلنتها و بافت زنده‌ی استخوان وجود دارد. عملا تمامی ایمپلنت‌های داخل استخوانی شبیه ریشه‌ی دندان قابلیت جوش خوردن با استخوان را دارند.

اجزاء تشکیل دهنده‌ی ایمپلنت

اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

1.     فیکسچر Fixture

فیکسچر به بخشی از ایمپلنتها گفته می‌شود که درون استخوان فک قرار می‌گیرد و با آن جوش می‌خورد. در واقع زیر خط لثه قرار می‌گیرد و از نظر عملی معادل ریشه‌ی مصنوعی دندان محسوب می‌شود.

الف) ساختار فیکسچر

فیکسچرهای ایمپلنت‌هایی که قابلیت جوش خوردن با استخوان را دارند از جنس فلز تیتانیوم هستند. این فلز ممکن است خالص (بیش از 5/99 % فلز خالص) یا از جنس آلیاژ (ترکیب تیتانیوم و آلومینیوم و وندیوم، تا استحکام آن افزایش یابد و در برابر شکست مقاوم شود) باشد.

فیکسچر ممکن است سوراخ دار یا توپر، استوانه‌ای یا پیچ مانند باشد.

ب) سطوح خاص فیکسچر

سطح فلزی بخش فیکسچر ایمپلنتها ممکن است صاف و صیقلی باشد یا اینکه برخی تولیدکنندگان این سطح را به صورت زبر، ماشینی یا ناهموار و دارای بافت تولید می‌کنند تا در سطح میکروسکوپی زبر باشد.

این کار موجب می‌شود کل سطح خارجی فیکسچر افزایش یابد، در نتیجه میزان پیوند استخوان با ایمپلنتها افزایش می‌یابد.

ج) روکش‌های خاص فیکسچر

اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

 

گاهی اوقات سطح فیکسچر پوشیده از مواد خاصی است که قابلیت تولید استخوان را دارند، از جمله هیدروکسی آپاتیت. برخی تولیدکنندگان احساس می‌کنند که این به تسریع روند پیوند (جوش خوردن) فیکسچر با استخوان کمک می‌کند.

2.     پیچ هیلینگ/ روکش

این قطعه در یک جراحی دو مرحله‌ای در جای خود قرار می‌گیرد؛ این پیچ حفره‌ی اباتمنت را پوشش می‌دهد و توسط بافت / مخاط لثه پوشانده می‌شود و درون ایمپلنت دندانی قرار می‌گیرد.

3.     اباتمنت

بخش اباتمنت ایمپلنت دندانی، بخشی است که در بالای خط لثه قرار می‌گیرد. این بخش سایر اجزاء دندان (روکش، بریج و دنچر) که روی آن قرار می‌گیرند را حمایت می‌کند و امنیت لازم را برای آنها فراهم می‌آورد. این قطعه در یک جراحی یک مرحله‌ای یا پس از برداشتن پوشش ایمپلنت روی آن قرار می‌گیرد. اغلب این بخش به لثه / بافت لثه‌ای می‌چسبد و می‌تواند اندازه و رنگ‌های مختلفی داشته باشد.

عموما تا پس از پایان روند جوش خوردن ایمپلنت با دندان، اباتمنت به فیکسچر دندان افزوده نمی‌شود (روی آن پیچ نمی‌شود).

اباتمنت در انواع مختلف وجود دارند: موقت؛ پیش ساخته (صاف، زاویه دار)؛ دست ساز (زیرکونیا، تیتانیوم، سایر فلزها)؛ و اباتمنت‌هایی که برای اتصال به اوردنچر استفاده می‌شوند.

پس از برداشتن اباتمنت، متخصص کاشت ایمپلنت از سطح بافت لثه قالبی تهیه می‌نماید. بسته به شرایط بالینی بیمار، از انواع قالب‌ها در اندازه‌های مختلف و در انواع متفاوت تری باز (open-tray) و تری بسته (closed-tray) استفاده می‌شود.

4.     پیچ اباتمنت

این قطعه کمک می‌کند اباتمنت به فیکسچر ایمپلنت متصل باقی بماند؛ اکثر اوردنچرها دارای پیچی هستند که به خود آنها متصل است.

5.     پروتز دندانی

پروتز دندانی به دندان مصنوعی (روکش، بریج، دنچر) گفته می‌شود که ایمپلنت آن را حمایت می‌کند و نگه می‌دارد.

بسته به طرح آن، ممکن است با چسب یا با پیچ شدن (مانند روکش یا بریج) در جای خود قرار گیرد یا اینکه مانند گیره با صدای کلیک در جای خود فرو رود (مانند دنچر).

چه کسانی بهترین گزینه‌ها برای ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

به محضی که دندانپزشک تصمیم بگیرد که ایمپنت بهترین گزینه‌ی درمان برای شخص است، باید ویژگی‌های فرد مورد بررسی قرار گیرند که آیا شرایط لازم برای دریافت ایمپلنت را دارد.

عواملی که باید مورد بررسی قرار گیرند عبارتند از:

  1. سلامت عمومی بیمار و شرایط پزشکی که ممکن است کاشت ایمپلنت را با مشکل مواجه سازد.

حمله‌ی قلبی یا مغزی که اخیرا رخ داده است، جراحی دریچه‌ی مصنوعی قلب، کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن، مشکلاتی از قبیل خونریزی یا انعقاد خون، درمان فعال غدد بد خیم، سوء مصرف مواد مخدر و بیماری‌های ذهنی.

داروهایی که بیمار استفاده می‌کند، مخصوصا داروهای درمان سرطان که مانع انعقاد خون می‌شوند، می‌توانند روی نتایج جراحی ایمپلنت تاثیر سوء داشته باشند.

  1. عادات بیمار که ممکن است در روند درمان کاشت ایمپلنت اختلال ایجاد کنند.
اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

 

کاشت ایمپلنتهای دندانی در افراد سیگاری در دراز مدت کمتر با موفقیت مواجه می‌شود. به نظر، کشیدن سیگار موجب کاهش تراکم و کیفیت استخوان می‌شود و روند بهبود زخم را با مشکل مواجه می‌سازد. البته به این معنا نیست که افراد سیگاری به هیچ عنوان نباید تحت درمان کاشت ایمپلنت قرار گیرند بلکه باید به این نکته توجه کنند، در صورتی که این عادت خود را ترک نکنند احتمال شکست درمان ایمپلنت آنها افزایش خواهد یافت.

دندان قروچه یا فشردن دندان‌ها روی یکدیگر یکی دیگر از عاداتی است موفقیت درمان کاشت ایمپلنتها را به خطر خواهد انداخت. این عمل فشار زیادی به سطح اتصال استخوان فک و ایمپلنت وارد می‌کند و این بار بیومکانیکی می‌تواند موجب شکسته شدن ایمپلنتهای دندان شود. برای پیشگیری از این اتفاق، بیمار باید پیش از آغاز درمان به فکر راهکاری برای کنترل این عادت باشد، از جمله استفاده از محافظ دندان.

عدم رعایت بهداشت بیشترین تاثیر روی نتایج درمان ایمپلنتها را دارد. بهداشت نامناسب دهان و دندان احتمال بروز عفونت و بیماری‌هایی همچون پری ایمپلنتیت را افزایش خواهد داد.

  1. تراکم و حجم استخوان فک در محل قرار گیری ایمپلنت.
اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

متخصص کاشت ایمپلنت، پیش از کاشت ایمپلنتها در استخوان فک باید تراکم استخوان را بسنجد تا اطمینان حاصل نماید که استخوان به میزان کافی استحکام دارد که ایمپلنت را درون خود حفظ کند.

  1. شرایط سنی بیمار.

یکی از قوانین کلی برای کاشت ایمپلنتهای دندانی این است که این جراحی باید تا سن 18 تا 19 سالگی به تعویق بیافتد زیرا تا آن زمان استخوان فک در حال رشد است. از طرف دیگر، سن بالای بیمار ممکن است پوکی استخوان را به همراه داشته باشد و نیاز باشد پیش از جراحی، استخوان فک تقویت شود یا پیوند استخوان صورت گیرد.

کاشت ایمپلنت‌ دندانی چیزی بیشتر از چسباندن چند دندان مصنوعی درون دهان ، یا قرار دادن چیزی شبیه محافظ دندان در دهان است. این فرایند مانند انواع جراحی‌های جزئی دیگر است. اگر با دنیای دندانپزشکی آشنایی نداشته باشید (درست شبیه بسیاری افراد دیگر)، ممکن است به طور کامل درک نکنید که فرایند کاشت ایمپلنت دندانی چگونه است.

اساسا، نکته‌ی جراحی ایمپلنت دندانی این است که دندان‌های از دست رفته یا آسیب دیده با دندان‌ها و ریشه‌های مصنوعی تعویض می‌شوند. ایمپلنت‌های دندانی می‌توانند جایگزین‌های بسیار راحت‌تری نسبت به دنچرهای کامل سنتی باشند.

چه کسانی گزینه‌های مناسبی برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

بهترین افراد برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی کسانی هستند که دارای ویژگی‌های زیر هستند:

  • از دست دادن یک یا چند دندان
  • دندان آسیب دیده
  • رعایت بهداشت دهان و دندان به خوبی
  • وجود استخوان کافی در فک برای حمایت و نگه داشتن ایمپلنت درون خود
  • سلامت عمومی بدن

اینها همگی نکاتی هستند که می‌توانید راجع به آنها با متخصص کاشت ایمپلنت دندانی خود گفتگو نمایید تا ببینید آیا شما گزینه‌ی مناسبی برای کاشت ایمپلنت دندانی هستید یا خیر.

مراحل کاشت ایمپلنت دندانی

این نوع جراحی به گونه‌ای نیست که شما بدون یک یا چند دندان وارد اتاق عمل شوید و با دندان‌های سفید جدید بیرون بیایید. این نوع جراحی نیاز به مراقبت‌های سرپایی دارد و طی چند مرحله انجام می‌شود.

مشاوره‌ی اولیه

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

اولین کاری که باید انجام دهید مراجعه به متخصص کاشت ایمپلنت‌ دندانی است تا تحت مشاوره‌ی اولیه قرار گیرید. طی این جلسه، دندانپزشک با دقت دندان‌ها را معاینه می‌کند، با استفاده از اشعه‌ی ایکس تصویر رادیوگرافی تهیه می‌کند و از دندان‌ها قالب تهیه می‌نماید.

پس از آن، دندانپزشک با شما در خصوص طرح درمان پیشنهادی، مراحل درمان، برنامه‌ی زمانی هر مرحله و کارهایی که باید طی ریکاوری انجام شوند صحبت خواهد کرد. بعلاوه در مورد نیاز شما به پیوند استخوان نیز بحث خواهد کرد.

طی این مشاوره، باید برای انجام نخستین مرحله برنامه‌ریزی کنید.

کشیدن دندان و پیوند استخوان

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

چنانچه دندان خراب یا آسیب دیده هنوز در دهان است، دندانپزشک باید ابتدا آن را بکشد. این مرحله نیاز به بی حسی موضعی دارد و فرایندی مجزا محسوب می‌شود.

پس از آن، ممکن است به پیوند استخوان نیاز داشته باشید، به این معنا که جراح اندکی استخوان از جای دیگری از بدن برمی‌دارد (عموما از چانه یا لگن) و طی جراحی آن را درون استخوان فک قرار می‌دهد. این مرحله تنها در صورتی نیاز خواهد بود که استخوان فک از تراکم کافی برخوردار نباشد تا ایمپلنت را حمایت کند و آن را درون خود نگه دارد.

در صورتی که پیوند استخوان داشته باشید، ممکن است 4 تا 12 ماه طول بکشد تا استخوان فک آمادگی لازم جهت پذیرفتن نخستین ایمپلنت را داشته باشد. طی این زمان استخوان به طور کامل بهبود خواهد یافت.

کاشت ایمپلنت دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

پس از مدتی که استخوان فک بهبود یافت (پس از جراحی پیوند استخوان)، متخصص کاشت ایمپلنت دندان، ایمپلنت‌های دندانی را درون استخوان فک قرار خواهد داد. ایمپلنت‌ها پیچ‌های فلزی هستند که درون استخوان قرار می‌گیرند و به عنوان لنگر یا تکیه گاه برای تمام دندان‌های مصنوعی عمل می‌کنند. در واقع، ایمپلنت به درون استخوان پیچ می‌شود تا از حداکثر استحکام لازم برخوردار باشد. این فرایند معمولا 1 تا 2 ساعت طول می‌کشد و تمام این مدت شما بیهوش خواهید بود.

پس از آن، یک دوره‌ی بهبود دیگر- تحت عنوان استئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان پیرامون آن)- باید صبر کنید که حداقل چند ماه، حداکثر 5 ماه برای فک پایین و 7 ماه برای فک بالا طول می‌کشد.

قرار دادن healing Collar و/ یا روکش موقت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

پس از جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فک، شما برای مرحله‌ی بعد آماده خواهید بود، که عبارت است از دریافت healing Collar و یا احتمالا روکش موقت.

دندانپزشک healing Collar (که healing cap نیز نامیده می‌شود) روی سر ایمپلنت قرار خواهد داد- این قطعه به هدایت بافت لثه کمک می‌کند تا در مسیر درست بهبود یابد. این قطعه، تکه‌ی فلزی گردی است که لثه را از ایمپلنت دور نگه می‌دارد. این روکش موقت به مدت 10 تا 14 هفته در جای خود باقی خواهد ماند.

پس از این زمان، که باید بافت لثه‌ی شما بهبود یافته باشد، دندانپزشک آن را برخواهد داشت و به سراغ مرحله‌ی بعد خواهد رفت.

قرار دادن اباتمنت

پس از بهبود کامل، جراح اباتمنت را به ایمپلنت متصل می‌سازد. اباتمنت قطعه‌ای است که به درون ایمپلنت پیچ می‌شود و روکش دندان را حمایت می‌نماید. سپس، پس از بهبود بافت نرم، دندانپزشک برای هر دندان جایگزین، از دندان و استخوان فک شما قالبی تهیه خواهد کرد. سپس روکش موقت روی ایمپلنت قرار می‌گیرد تا در این حین بافت لثه بهبود یافته و مانند لثه‌‌ی اطراف دندان طبیعی به دور دندان مصنوعی شکل بگیرد. روکش‌های موقت به مدت 4 تا  6 هفته در محل خود باقی خواهند ماند. طی این زمان، روکش‌های دائمی دندان آماده خواهند شد. در جلسه‌ی بعد، دندان‌های مصنوعی (روکش‌های دندانی) بالاخره روی اباتمنت قرار خواهند گرفت.

قرار دادن روکش دائم

اکنون نوبت به مرحله‌ی نهایی این فرایند- قرار دادن روکش‌های دائمی- رسیده است. روکش‌های دندان، اجزاء دندان مانندی هستند که یا به درون اباتمنت پیچ می‌شوند یا با سمان دندانپزشکی در جای خود ثابت می‌شوند. گزینه‌ی دوم اصولا بهتر و طبیعی‌تر به نظر می‌رسد زیرا هیچ سوراخی به جای پیچ باقی نمی‌ماند که ممکن باشد از زوایای خاصی قابل مشاهده باشد.

انواع روکش‌های دندانی

به طور کلی، دو نوع روکش وجود دارد که دندانپزشک می‌تواند از بین آنها انتخاب نماید:

روکش‌های متحرک

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

دندان‌های مصنوعی متحرک از مواد پلاستیکی سفید و صورتی ساخته شده‌اند تا مانند دندان و بافت لثه‌ی اطراف آن کاملا طبیعی به نظر برسند. معمولا روی یک چارچوب فلزی سوار می‌شود، که با صدا به درون اباتمنت فرو می‌رود. به این معنا که می‌توان برای پاکسازی روزانه آن را برداشت.

روکش‌های ثابت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

در روکش‌های ثابت، دندان مصنوعی یا به درون اباتمنت پیچ می‌شود یا با سمان به آن متصل می‌شود و به طور دائم در جای خود باقی می‌ماند. شما قادر نخواهید بود برای پاکسازی روکش ثابت را بردارید. اکثر اوقات، این نوع روکش محکم‌تر و با ثبات‌تر از روکش‌های متحرک خواهد بود.

تمام این روند ممکن است چند ماه طول بکشد، که بیشتر این زمان صرف انتظار برای بهبود دهان خواهد بود.

برگه‌ها

بخش تخصصی ایمپلنت فوری





ایمپلنت یک روزه یا فوری یک روش کاشت ایمپلنت است که به منظور جایگزین کردن دندان های از دست رفته و شکسته مورد استفاده قرار می گیرد. پایه های ایمپلنت شبیه ریشه دندان های طبیعی در استخوان فک عمل کرده و پایه بسیار مستحکمی برای سوار کردن تاج های دندانی که ظاهری شبیه دندانهای طبیعی دارند؛ بوجود می‌آورد. در روش های کاشت ایمپلنت سنتی دوره بهبود پس از کاشت پایه و پیش از نصب تاج دندان بسیار طولانی است در صورتی که فرایند ایمپلنت یک روزه روشی کاملا خاص و کاربردی است که با استفاده از آن جای خالی دندان در یک روز توسط پایه ایمپلنت و تاج دندانی پر می شود. البته در روش کاشت ایمپلنت فوری، تاج دندان موقتی تا زمانی که تاج دندان اصلی برای نصب آماده شود؛ روی پایه سوار می شود وزیبایی دندان های شما را تکمیل می کند.

مقالات تخصصی ایمپلنت فوری



  • یک مطالعه ارتباط بین بیماری لثه و آلزایمر را نشان داد.
  •  بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) حدود 2/47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال به بیماری لثه مبتلا هستند.
  •  محققان در مطالعه ای روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه و بیماری آلزایمر پی بردند.
  •  این تیم تحقیقاتی معتقد است که یافته های آنها ممکن است به کاهش تعداد بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال و آلزایمر کمک کند.

بیماری لثه- که همچنین تحت عنوان پریودنتیت و بیماری پریودنتال شناخته می شود- از طریق عفونت باکتریایی درون بافت های نرم دهان رخ می دهد. تحقیقات قبلی پریودنتیت را با دیابت، بیماری کلیوی و مسائل قلبی عروقی مرتبط می دانند.

اکنون محققان از طریق مطالعه روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه از طریق باکتری فوزوباکتریوم نکلئوتوم Fusobacterium nucleatum  (F. nucleatum) و بیماری آلزایمر پی برده اند. دانشمندان بر این باورند که یافته های آنها ممکن است به کاهش پیشرفت بیماری پریودنتال و این شکل از زوال عقل کمک کند.

 

بیماری پریودنتال چیست؟

ذرات غذا و باکتری ها دائما داخل دهان هستند. هنگامی که افراد به طور مرتب دندان های خود را مسواک نمی زنند و نخ دندان نمی کشند، ذرات و باکتری ها ماده چسبنده ای به نام پلاک تشکیل می دهند که به دندان ها می چسبد. پلاک در صورت پاک نشدن می تواند لثه ها را تحریک کند، و باعث بروز شکل اولیه بیماری لثه به نام ژنژیویت شود.

اگر پلاک برای مدت زمان طولانی روی دندان ها و لثه ها باقی بماند، سخت می شود و به ماده ای به نام تارتار تبدیل می شود. از آنجا که تارتار بسیار سخت است، معمولاً فقط یک دندانپزشک می تواند آن را با استفاده از ابزارهای دندانی در طی یک پاکسازی تخصصی دندان ها از بین ببرد.

زمانی که تارتار برای مدت طولانی روی دندان ها باقی بماند، سطح بعدی بیماری لثه به نام پریودنتیت می تواند ایجاد شود. بیماری پریودنتال منجر به عفونت بیشتر در لثه ها و دندان ها می شود. پریودنتیت در صورت عدم درمان، می تواند منجر به از دست رفتن دندان ها شود.

بر اساس مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، حدود 47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال در ایالات متحده به بیماری پریودنتال مبتلا هستند. بیماری لثه در بین مردان و افراد سیگاری شایع تر است.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

التهاب لثه و بیماری آلزایمر

F. nucleatum باکتری است که معمولاً در بیماری پریودنتال نقش دارد. تحقیقات گذشته نیز این باکتری را با سرطان روده بزرگ و سرطان دهان مرتبط می دانند.

باکتری های موجود در دهان چگونه می توانند علائم بیماری آلزایمر را تشدید کنند؟ این اتفاق می تواند به دو صورت رخ دهد:

یکی اینکه، این باکتری هم به صورت موضعی و هم به صورت سیستمی باعث ایجاد التهاب می شود، که فنوتیپ بیماری آلزایمر را تحت تأثیر قرار می دهد، زیرا آلزایمر خود یک بیماری التهابی است. دوم اینکه، این باکتری مهاجرت می کند و به مغز نفوذ می کند تا در آنجا اجتماع بزرگی تشکیل دهد و باعث ترشح مولکول های پاتولوژیک شود تا باعث تشدید علائم و نشانه های بیماری آلزایمر شوند.

برای این مطالعه، از سلول های کشت داده شده در آزمایشگاه استفاده شد تا نشان دهند که وجود F. nucleatun باعث رشد غیر طبیعی سلول های میکروگلیال می شود. این سلول های ایمنی در مغز و نخاع به حذف هرگونه عفونت از مغز کمک می کنند و سیستم عصبی مرکزی را سالم نگه می دارند. حضور F. nucleatun علاوه بر تأثیر بر رشد این سلول ها، همچنین باعث ایجاد یک پاسخ التهابی می شود. تحقیقات گذشته نشان می دهند که التهاب در ایجاد بیماری آلزایمر نقش دارد.

در مرحله بعد، تیم به بررسی پریودنتیت ناشی از F. nucleatum در مدل موش مبتلا به آلزایمر پرداخت. آنها دریافتند که در مقایسه با حیوانات گروه کنترل، موش های مبتلا به پریودنتیت دچار افزایش اختلالات شناختی و سطوح بالاتر پلاک های آمیلوئید و پروتئین تاو Tau شدند. علاوه بر این، مانند سلول های کشت شده، افزایش رشد سلول های میکروگلیال و التهاب نیز در این حیوانات مشاهده شد.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

چگونه این یافته ها می توانند کمک کنند؟

اهمیت این یافته های تحقیقاتی در چهار زمینه اصلی نهفته است. اول اینکه، آنها یک “مشکل بزرگ سلامت” را هدف قرار داده اند زیرا درصد قابل توجهی از جمعیت بزرگسال به بیماری پریودنتال مبتلا هستند و بیش از 55 میلیون نفر در سراسر جهان با زوال عقل زندگی می کنند. آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است.

دوم اینکه، درک مکانیکی از یک باکتری بی هوازی (F. nucleatum) که در پاتوژن های بیماری پریودنتال و بیماری آلزایمر مورد مطالعه قرار نگرفته است، شکاف موجود در دانش علمی را پر می کند و سیگنال هشدار دهنده ای برای دندانپزشکان و متخصصان مغز و اعصاب ارسال می کند.

سوم اینکه، ساخت یک مدل حیوانی، قابلیت فنی را در تشریح علت احتمالی بین یک بیماری دندانی موضعی (بیماری پریودنتال) و یک اختلال عصبی (بیماری آلزایمر) در یک محل آناتومیک دوردست فراهم می آورد.

و چهارم اینکه، این مطالعه برای بررسی اینکه آیا درمان بیماری پریودنتال می تواند شروع آلزایمر را در انسان کاهش دهد یا به تأخیر بیاندازد، ممکن است برای کاربردهای پیش بالینی و بالینی بیشتر سیستم ایجاد شده مدرکی را ارائه دهد.

این مطالعه به شواهد فزاینده ای اضافه می کند که میکروب ها و ویروس ها ممکن است در بیماری های مغزی نقش داشته باشند.

در این مطالعه، شواهدی مبنی بر افزایش فعال شدن سیستم ایمنی مغز، تغییرات مغزی مرتبط با آلزایمر و تغییرات شناختی در موش های آلوده به میکروب دهان پیدا شدند. گرچه این یافته ها جالب هستند، این تحقیق روی موش ها انجام شد و مطالعات قبلی که رابطه بین بیماری پریودنتال و آلزایمر را در انسان بررسی می کردند، علیت را نشان نداده اند. تحقیقات بیشتری نیاز هستند.

در حال حاضر مشخص نیست که آیا مواردی مانند مسواک زدن در نهایت خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش می دهد یا خیر. آنچه که می توانیم گفت این است که بهداشت دهان و دندان برای سلامت عمومی و پیری سالم مهم است. تعدادی دیگر از عوامل خطرساز سبک زندگی قابل تغییر وجود دارند- مانند ورزش و رژیم غذایی- که شواهد علمی قابل توجهی دارند که نشان می دهند می توانند خطر زوال شناختی را کاهش دهند.

 

 

اسئواینتگریشن به یک فرایند دندانپزشکی بسیار قابل پیش بینی تبدیل شده است. ایمپلنت های دندانی که با برداشتن فلپ موکوپریوستال جراحی داخل استخوان فک قرار می گیرند، می توانند عوارض متعددی از جمله تحلیل بافت، از دست دادن استخوان کرستال و اسکار ایجاد کنند. بعلاوه، این تکنیک با درد و تورم بعد از عمل نیز همراه است. نشان داده شده است که ترومای جراحی شامل آسیب حرارتی و ترومای مکانیکی نیز می باشد که می تواند باعث ایجاد شکستگی های ریز استخوان در حین کاشت ایمپلنت شود.

در این مقاله قصد داریم استفاده از تکنیک بدون فلپ برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی در مناطقی را به شما معرفی کنیم که بافت چسبیده (کراتینه شده) به اندازه کافی وجود ندارد.

علاوه بر این، از فناوری اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) برای انجام جایگذاری دقیق ایمپلنت های دندانی همراه با استفاده از لیزر Er;Cr:YSGG (تکنولوژی BIOLASE) برای جوش دادن بافت کراتینه شده به مناطق بافت غیرکراتینه شده استفاده شده است.

سابقه جراحی ایمپلنت بدون فلپ

هنگامی که دندان ها وجود دارند، خونرسانی به استخوان از 3 مسیر مختلف انجام می شود: الیاف پریودنتال، بافت همبند بالای پریوستوم و از داخل استخوان. هنگامی که دندانی از دست می رود، جریان خون از الیاف پریودنتال از بین می رود، بنابراین خونی که در حال حاضر فقط از بافت نرم به استخوان می آید از بین می رود و در نتیجه باعث تحلیل استخوان در طول مرحله بهبودی اولیه می شود. با رویکرد بدون فلپ، ترومای جراحی به حداقل می رسد، زیرا برش دایره ای بسیار کوچک است و در نتیجه درد، تورم و ناراحتی بعد از عمل بسیار کمتر است.

با انتخاب مورد مناسب، در صورتی که تکنیک جراحی کاشت ایمپلنت بدون فلپ به درستی انجام شود، این جراحی یک فرایند قابل پیش بینی است. هنگام انجام این فرایند، قرار دادن مته در زاویه صحیح نیز بسیار مهم است. قرار دادن ایمپلنت با استفاده از تکنیک بدون فلپ به شدت به کمیت و ساختار استخوانی که ایمپلنت ها درون آن قرار می گیرد و همچنین تخصص جراحی دندانپزشک بستگی دارد. یک تجزیه و تحلیل بالینی گذشته نگر 10 ساله نشان داده است که دندانپزشک پس از کسب بیش از 5 سال تجربه در انجام این روش، میزان موفقیت به 100% نزدیک شد.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای جراحی بدون فلپ

  • کاشت ایمپلنت بدون فلپ باعث ترمیم و بهبود فوری بافت های اطراف و نتیجه زیباتر می شود.
  • طی جراحی کاشت ایمپلنت تکی، از طریق تناسب راهنما با صفحه اکلوزال دندان های مجاور دقت بالاتری به دست می آید.
  • مسئولیت نتیجه و ایمنی بیمار در طول جراحی بدون فلپ بر عهده جراح است.
  • حداکثر و نه میانگین انحراف ثبت شده برای یک سیستم برنامه ریزی خاص برای ایمنی بالینی مرتبط است.

فناوری سی تی اسکن

استفاده از فناوری سی تی اسکن که برای تشخیص و طراحی درمان کاشت ایمپلنت های دندانی استفاده می شود، امکان درک دقیق تری از رابطه آناتومیک دندان و استخوان را فراهم کرده است. چنین بازسازی ها و مدل هایی را می توان با استفاده از سی تی اسکن ایجاد کرد. این برنامه به دندانپزشک کمک می کند تا فواصل، زوایا و تراکم استخوان را با دقت اندازه گیری کند، و منجر به کاشت دقیق ایمپلنت شود.

توانایی مشاهده استخوان زیرین با سی تی اسکن این امکان را برای دندانپزشک فراهم می کند تا کاشت ایمپلنت را بدون فلپ انجام دهد. بنابراین، عوارض همراه با جراحی را کاهش می دهد، خونریزی را به حداقل می رساند، میزان درد و تورم بعد از جراحی را کاهش می دهد، زیبایی ظاهری را بهبود می دهد و چسبندگی لثه ها به اطراف اباتمنت به سرعت و به طور کامل صورت می گیرد.

اما اگر بافتی که سمت جلوی (باکال) ایمپلنت را در بر می گیرد چسبندگی کافی نداشته باشد چطور؟ چرا این فرایند به طور معمول انجام نمی شود؟ برخی از پزشکان ابراز داشته اند که این جراحی (جراحی ایمپلنت بدون فلپ) با انگیزه فروش ایمپلنت های دندانی انجام می شود.

دکتر مایرون نوینز Myron Nevins (که در گذشته جایزه متخصص بالینی آکادمی پریودنتولوژی آمریکا را دریافت کرده است) اظهار داشته است که ” در تمام طول دوره حرفه ای تخصص خود هر روز را جراحی انجام داده است اما در این نوع فرایند هیچ میزان راحتی نداشته است”.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای لیزر YSGG

لیزر YSGG به بهبود سریع، کاهش درد بعد از جراحی، و افزایش سطح تماس استخوان با ایمپلنت کمک کرده است. این نوع لیزر برای برش مینای دندان، عاج، و بافت نرم دارای تأییده انجمن دندانپزشکان آمریکا است. برای دندانپزشکی ایمپلنت، این نوع لیزر را می توان در برش آماده سازی فلپ، سم زدایی محل استئوتومی (برش استخوان)، شروع پدیده شتاب دهی منطقه ای (RAP)، جوشکاری بافت، تسریع رگ زایی، و در ارتقاء بیومدولاسیون برای کمک به ترمیم سلول های آسیب دیده و در عین حال کاهش درد استفاده کرد. استفاده راحت از لیزر YSGG توانایی به هم رساندن لبه های بافت نرم با استفاده از گرما است. این تحت عنوان “جوشکاری بافت” نامیده می شود. جوشکاری بافت به یکدیگر با حرارت یکنواخت 70 تا 80 درجه سانتیگراد انجام می شود، در حالتی که بین لایه ها چسبندگی وجود دارد. این لایه ها به دلیل باز شدن مارپیچ مولکول کلاژن و در هم تنیده شدن با بخش های مجاور، به یکدیگر می چسبند.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

فرایند کاشت ایمپلنت بدون فلپ

جراحی ایمپلنت بدون فلپ برای جایگزینی یک دندان یک فرایند کم تهاجم است که می تواند با استفاده از راهنماهای جراحی ساخته شده به صورت سفارشی روی قالب های گچی اکلوزال یا مشتق شده از نرم افزارهای برنامه ریزی تصویر سه بعدی با تصاویر سه بعدی یکپارچه از استخوان فک و پروتز برنامه ریزی شده انجام شود. این اغلب از طریق یک فرایند اسکن دوگانه با تطبیق مبتنی بر نشانگر واقعی، یا اخیراً با ادغام در تصاویر طراحی مشتق شده از CBCT از یک اسکن از مجموعه تشخیصی دندان ها بدست می آید. داده های DICOM از معاینه CT/CBCT بیمار با داده های STL از اسکن دیجیتال اپتیکال با وضوح بالا از قالب گچی اصلی بیمار قبل از عمل ترکیب می شوند. این حتی می تواند شامل اطلاعاتی در مورد بافت های نرم باشد.

پزشک باید بیماران را مطلع سازد که جراحی با کمک کامپیوتر مستلزم هزینه های اضافی است. با این حال مقرون به صرفه بودن آن شامل کاهش زمان جراحی، ناراحتی بعد از جراحی و بهبود بهتر بافت نرم، ممکن است آن را ارزشمند کند.

قرار گرفتن راهنمای جراحی، که اغلب توسط استریولیتوگرافی ساخته می شود، روی سطوح اکلوزال دندان های مجاور، دقت موقعیت آن را افزایش می دهد. دقت تطبیق موقعیت واقعی ایمپلنت با طراحی قبل از جراحی نسبت به آنچه با جراحی بدون دست بهدست می آید، برتر است.

چندین مقاله بالینی، نرخ بقاء کوتاه مدت و بلند مدت عالی (98 درصد ≥) را برای ایمپلنت هایی گزارش کرده اند که با استفاده از روش بدون فلپ با امکان تحویل فوری یک پروتز موقت از پیش ساخته شده انجام شده اند. شواهد علمی موجود نشان می دهند که جراحی هدایت شده حداقل به اندازه پروتکل های معمولی بدون دست به نرخ خوب بقاء ایمپلنت منجر می شود. این فرایند تحت شرایط مناسب، به دلیل حداقل خونریزی و ناراحتی بعد از جراحی، برای بیماران یک پاداش است. بیماران می توانند از بدون فلپ قرار دادن ایمپلنت و بارگذاری فوری بهره مند شوند.

گاهی اوقات قبل از جراحی بیماران به صورت پیشگیرانه تحت درمان یک دوره آنتی بیوتیک قرار می گیرند، گرچه آسپسی شدید ممکن است این نیاز را کاهش دهد. انتخاب آنتی بیوتیک معمولاً با توجه به سوابق بیماری های بیمار و در نظر گرفتن حساسیت های احتمالی تعیین می شود. بی حسی موضعی (برای قسمت های قدامی دهان) یا منطقه ای (برای نواحی مولر) انجام می شود. محل جراحی با یک ماده ضد عفونی کننده سواب می شود. راهنمای جراحی استریل قرار داده می شود. قبل از استفاده از مته گرد می توان از پانچ دایره ای برای برداشتن مخاط استفاده کرد. اگر کسی بخواهد پهنای لثه را حفظ کند، می توان برداشتن یک دایره بسیار محدود از موکوپریوستوم را انجام داد. این کار تأثیری روی دقت انتقال موقعیت طراحی شده ایمپلنت ندارد. آماده سازی محل با سری کلاسیک دریل ها تکمیل می شود و ایمپلنت با اندازه مناسب نصب می شود. معمولاً بخیه نیاز نیست. استفاده از الگو را می توان به ایجاد حفره به صورت اولیه یا برای کل استئوتومی از جمله کاشت ایمپلنت محدود کرد. بزرگ شدن بدون دست سوراخ استئوتومی منجر به دقت قابل توجهی کمتر از دریل و جایگذاری ایمپلنت با قالب هدایت کامل می شود.

اندازه گیری فرکانس تشدید را می توان قبل از قرار دادن هیلینگ کپ یا اباتمنت نهایی یا ارزیابی بافت لثه بعد از نصب اباتمنت انجام داد. بیمار به دندانپزشک ترمیمی ارجاع داده می شود که می تواند بلافاصله یک ترمیم (موقت) آماده کند. دندانپزشک چندین گزینه دارد: از قالب گیری و استفاده از اباتمنت سفارشی گرفته تا استفاده از اباتمنت های استوک پیش ساخته. قرار دادن ترمیم (نهایی) در همان روز جراحی، بازسازی بافت نرم و نتیجه زیبایی را بهبود می بخشد. دندانپزشک ترمیمی این انتخاب ها را انجام می دهد. ترمیم نهایی ترجیحاً باید با پیچ باشد. کاشت تک ایمپلنت بدون فلپ اغلب بازسازی استخوان پس از جراحی، تحلیل رفتگی های مخاطی را کاهش می دهد، و تمایل به حفظ پاپیلاهای اطراف ایمپلنت دارد.

پس از انجام ترمیم و ارزیابی اکلوژن، بیمار باید در یک برنامه حفظ نتیجه شامل ارزیابی پریودنتال، عملکردی و پروتز قرار گیرد. ایمپلنت باید از نظر تحرک تحت نظر باشد و رادیوگرافی پری آپیکال در زمان ترمیم پروتز، پس از یک سال، و در صورت بروز دلایل بالینی بعد از آن، باید گرفته شود.

بارودونتالژیا ، که تحت عنوان فشار دندان یا آئرودنتالژیا نیز شناخته می شود، دندان درد شدیدی است که در اثر تغییر فشار محیط هنگام پرواز با هواپیما یا غواصی ایجاد می شود. این پدیده اغلب در افرادی رخ می دهد که پرواز می کنند یا شیرجه می زنند و همچنین می تواند در طول اکسیژن درمانی هایپرباریک ایجاد شود. بارودنتالژیا باعث ایجاد شرایط پاتوفیزیولوژیکی مختلف می شود، اما شایع ترین علائم آن عبارتند از فشار، درد و حساسیت. و متأسفانه، دندان درد می تواند حتی پس از یکسان سازی فشار نیز ادامه داشته باشد و بدون درمان مناسب احتمال عود دوباره آن وجود دارد.

علت بارودنتالژیا چیست؟

گازها منبسط و منقبض می شوند تا با سطوح فشار اطراف مطابقت داشته باشند. بارودنتالژیا، اغلب به دو دسته تقسیم می شود: غیر مستقیم و مستقیم. در بارودنتالژیای غیرمستقیم یا باروسینوزیت، سینوس مسدود می شود و دیگر نمی تواند فشار ایجاد شده در صورت را برابر کند. بارودنتالژیای مستقیم یک منشأ دندانی دارد. این اتفاق اغلب زمانی رخ می دهد که یک حفره پر از گاز در دندان نتواند با فشار محیط بیرونی یکسان شود. این باعث تحریک گیرنده های درد و پایانه های عصبی می شود. در محیط های معمولی، تغییرات در هر کیسه هوای داخل دندان ها بدون علامت خواهد بود. اما در شرایط هیپوباریک و هایپرباریک شدیدتر می شود، و تأثیر آن روی دندان ها تشدید می شود.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

پاکت های هوا چگونه داخل دندان ها ایجاد می شوند؟

یک نظریه این است که گازها در نتیجه باکتری هایی ایجاد می شوند که درون آبسه آپیکال یا نکروز عفونی وجود دارند. آنها همچنین می توانند در ضایعات پوسیدگی درمان نشده با حداقل آسیب به مینای دندان ریشه داشته باشند، به گونه ای که هوا به دام می افتد. فرضیه دیگر این است که پس از درمان، هوا درون حفره باقی می ماند یا از طریق نشت های کوچک اطراف پر کننده ها، روکش ها یا دندان های مصنوعی وارد می شود، حتی اگر دندان ها به طور رضایت بخشی ترمیم شده باشند. سایر عوامل ایجاد کننده بارودنتالژیا بعلاوه می توانند شامل ترمیم های ناکافی، پوسیدگی ثانویه، آسیب پریودنتال یا آپیکال، و ضایعات پس از فرایند باشد.

آئرودنتالژیا یک دندان درد شدید است که در اثر تغییر فشار هنگام پرواز کردن در هواپیما یا شیرجه زدن در آب ایجاد می شود.

چه افرادی بیشتر در معرض خطر دندان درد ناشی از تغییر فشار قرار دارند؟

احتمال دارد بیشتر افرادی را تحت تأثیر قرار دهد که تحت تغییرات مکرر یا تغییر ناگهانی فشار اتمسفر قرار می گیرند، مانند خدمه پرواز، غواصان، کوهنوردان در ارتفاعات بالا و حتی کارکنان شاغل در اتاق های فشار پزشکی. به طور متوسط ​​گزارش شده است که اغلب در ارتفاعات 600 تا 1500 متری و اعماق غواصی 10 تا 25 متر رخ می دهد. در طول پروازهای تجاری، پرسنل هواپیما و مسافران برای مدت نسبتاً طولانی در معرض حداقل اختلاف فشار قرار می گیرند. خلبانان نظامی و هوازی در معرض نیروهای شتاب دهنده قوی و تغییرات فشار سریع قرار دارند. و غواصان به علت محیط اطراف خود که چگالی بیشتری دارد در معرض فشارهای بالای محیطی قرار می گیرند، و در مقایسه با پرواز، مدت زمان قرار گرفتن آنها در معرض این تغییر دما نسبتاً کوتاه است. و بسته به تکنیک و عمق، تفاوت های قابل توجهی در فشار محیط وجود دارد. اگر افراد پوسیدگی یا عفونت درمان نشده، یا ترمیم های دندانی داشته باشند، خطر بارودنتالژیا برای آنها افزایش می یابد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

تشخیص و درمان بارودنتالژیا

بارودنتالژیا چند عاملی است و تشخیص دقیق آن پیچیده است. این اغلب یک تشخیص گذشته نگر است که عمدتاً بر اساس اطلاعات بیمار است. بیمارانی که تحت تأثیر این شرایط قرار می گیرند همیشه موارد بروز را به طور کامل درک نمی کنند و اغلب به صورت گذشته نگر شرایط را اغراق آمیز تعریف می کنند. همچنین، ایجاد مجدد شرایطی که باعث ایجاد درد در مطب دندانپزشکی شود، امکان پذیر نیست. بنابراین، هرچه بیمار بهتر بتواند شرایط و عوامل محرک را توضیح دهد، دندانپزشک می تواند آسیب شناسی بارودنتالژیا را تشخیص دهد و درمان فردی و سازگار را ارائه دهد.

اگر بیمار قبلاً تحت فشار قرار گرفتن دندان را تجربه کرده است، باید از نوشیدنی های سرد یا گرم اجتناب کند، زیرا این نوشیدنی ها می توانند درد را تشدید کنند. برای تسکین درد بیمار می تواند طبق توصیه شرکت تولید کننده از پاراستامول، استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کند و باید در اسرع وقت برای ویزیت اورژانسی به دندانپزشک مراجعه کند. او همچنین تا زمان کامل شدن درمان و بهبودی باید از پرواز یا غواصی اجتناب کند. بسته به عامل بوجود آمدن بارودنتالژیا، درمان ممکن است شامل درمان عفونت، ضایعات پوسیدگی، یا برداشتن و تعویش ترمیم های ناکافی دندان باشد. متأسفانه، تنها راه واقعی برای دانستن موفقیت آمیز بودن درمان این است که آیا درد در شرایط فشاری مشابه یا یکسان تکرار نخواهد شد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

برای جلوگیری از بارودنتالژیا چه باید کرد؟

بهترین راه برای پیشگیری از بارودنتالژیا، معاینات منظم، عکسبرداری با اشعه ایکس و آزمایش های زنده بودن پالپ دندان است. همچنین بیماران قبل از پرواز یا غواصی باید معاینه کامل دندانپزشکی را انجام دهند. همچنین به بیماران توصیه می شود تا زمانی که تمام اقدامات محافظه کارانه، پروتز و جراحی کامل نشده اند، از تغییرات فشار خودداری کنند. و در مواردی که اقدامات یا درمان های جراحی انجام شده است، دندانپزشکان به بیماران توصیه می کنند قبل از قرار گرفتن در معرض تغییرات شدید فشار، حداقل 72 ساعت صبر کنند. بیمارانی که مرتباً در معرض تغییرات فشار قرار می گیرند باید برای پر کردن دندان خود از پر کننده های چسب دار، مهر و موم و درمان ریشه درخواست کنند تا از استفاده از روکش گذاری مستقیم و سمان فسفاته خودداری کنند، که در صورت قرار گرفتن در معرض تغییرات فشار می تواند عوارضی ایجاد کنند.

نمونه های درمانی ایمپلنت فوری



بخش تخصصی ایمپلنت فوری





ایمپلنت یک روزه یا فوری یک روش کاشت ایمپلنت است که به منظور جایگزین کردن دندان های از دست رفته و شکسته مورد استفاده قرار می گیرد. پایه های ایمپلنت شبیه ریشه دندان های طبیعی در استخوان فک عمل کرده و پایه بسیار مستحکمی برای سوار کردن تاج های دندانی که ظاهری شبیه دندانهای طبیعی دارند؛ بوجود می‌آورد. در روش های کاشت ایمپلنت سنتی دوره بهبود پس از کاشت پایه و پیش از نصب تاج دندان بسیار طولانی است در صورتی که فرایند ایمپلنت یک روزه روشی کاملا خاص و کاربردی است که با استفاده از آن جای خالی دندان در یک روز توسط پایه ایمپلنت و تاج دندانی پر می شود. البته در روش کاشت ایمپلنت فوری، تاج دندان موقتی تا زمانی که تاج دندان اصلی برای نصب آماده شود؛ روی پایه سوار می شود وزیبایی دندان های شما را تکمیل می کند.

مقالات تخصصی ایمپلنت فوری



  • یک مطالعه ارتباط بین بیماری لثه و آلزایمر را نشان داد.
  •  بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) حدود 2/47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال به بیماری لثه مبتلا هستند.
  •  محققان در مطالعه ای روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه و بیماری آلزایمر پی بردند.
  •  این تیم تحقیقاتی معتقد است که یافته های آنها ممکن است به کاهش تعداد بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال و آلزایمر کمک کند.

بیماری لثه- که همچنین تحت عنوان پریودنتیت و بیماری پریودنتال شناخته می شود- از طریق عفونت باکتریایی درون بافت های نرم دهان رخ می دهد. تحقیقات قبلی پریودنتیت را با دیابت، بیماری کلیوی و مسائل قلبی عروقی مرتبط می دانند.

اکنون محققان از طریق مطالعه روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه از طریق باکتری فوزوباکتریوم نکلئوتوم Fusobacterium nucleatum  (F. nucleatum) و بیماری آلزایمر پی برده اند. دانشمندان بر این باورند که یافته های آنها ممکن است به کاهش پیشرفت بیماری پریودنتال و این شکل از زوال عقل کمک کند.

 

بیماری پریودنتال چیست؟

ذرات غذا و باکتری ها دائما داخل دهان هستند. هنگامی که افراد به طور مرتب دندان های خود را مسواک نمی زنند و نخ دندان نمی کشند، ذرات و باکتری ها ماده چسبنده ای به نام پلاک تشکیل می دهند که به دندان ها می چسبد. پلاک در صورت پاک نشدن می تواند لثه ها را تحریک کند، و باعث بروز شکل اولیه بیماری لثه به نام ژنژیویت شود.

اگر پلاک برای مدت زمان طولانی روی دندان ها و لثه ها باقی بماند، سخت می شود و به ماده ای به نام تارتار تبدیل می شود. از آنجا که تارتار بسیار سخت است، معمولاً فقط یک دندانپزشک می تواند آن را با استفاده از ابزارهای دندانی در طی یک پاکسازی تخصصی دندان ها از بین ببرد.

زمانی که تارتار برای مدت طولانی روی دندان ها باقی بماند، سطح بعدی بیماری لثه به نام پریودنتیت می تواند ایجاد شود. بیماری پریودنتال منجر به عفونت بیشتر در لثه ها و دندان ها می شود. پریودنتیت در صورت عدم درمان، می تواند منجر به از دست رفتن دندان ها شود.

بر اساس مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، حدود 47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال در ایالات متحده به بیماری پریودنتال مبتلا هستند. بیماری لثه در بین مردان و افراد سیگاری شایع تر است.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

التهاب لثه و بیماری آلزایمر

F. nucleatum باکتری است که معمولاً در بیماری پریودنتال نقش دارد. تحقیقات گذشته نیز این باکتری را با سرطان روده بزرگ و سرطان دهان مرتبط می دانند.

باکتری های موجود در دهان چگونه می توانند علائم بیماری آلزایمر را تشدید کنند؟ این اتفاق می تواند به دو صورت رخ دهد:

یکی اینکه، این باکتری هم به صورت موضعی و هم به صورت سیستمی باعث ایجاد التهاب می شود، که فنوتیپ بیماری آلزایمر را تحت تأثیر قرار می دهد، زیرا آلزایمر خود یک بیماری التهابی است. دوم اینکه، این باکتری مهاجرت می کند و به مغز نفوذ می کند تا در آنجا اجتماع بزرگی تشکیل دهد و باعث ترشح مولکول های پاتولوژیک شود تا باعث تشدید علائم و نشانه های بیماری آلزایمر شوند.

برای این مطالعه، از سلول های کشت داده شده در آزمایشگاه استفاده شد تا نشان دهند که وجود F. nucleatun باعث رشد غیر طبیعی سلول های میکروگلیال می شود. این سلول های ایمنی در مغز و نخاع به حذف هرگونه عفونت از مغز کمک می کنند و سیستم عصبی مرکزی را سالم نگه می دارند. حضور F. nucleatun علاوه بر تأثیر بر رشد این سلول ها، همچنین باعث ایجاد یک پاسخ التهابی می شود. تحقیقات گذشته نشان می دهند که التهاب در ایجاد بیماری آلزایمر نقش دارد.

در مرحله بعد، تیم به بررسی پریودنتیت ناشی از F. nucleatum در مدل موش مبتلا به آلزایمر پرداخت. آنها دریافتند که در مقایسه با حیوانات گروه کنترل، موش های مبتلا به پریودنتیت دچار افزایش اختلالات شناختی و سطوح بالاتر پلاک های آمیلوئید و پروتئین تاو Tau شدند. علاوه بر این، مانند سلول های کشت شده، افزایش رشد سلول های میکروگلیال و التهاب نیز در این حیوانات مشاهده شد.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

چگونه این یافته ها می توانند کمک کنند؟

اهمیت این یافته های تحقیقاتی در چهار زمینه اصلی نهفته است. اول اینکه، آنها یک “مشکل بزرگ سلامت” را هدف قرار داده اند زیرا درصد قابل توجهی از جمعیت بزرگسال به بیماری پریودنتال مبتلا هستند و بیش از 55 میلیون نفر در سراسر جهان با زوال عقل زندگی می کنند. آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است.

دوم اینکه، درک مکانیکی از یک باکتری بی هوازی (F. nucleatum) که در پاتوژن های بیماری پریودنتال و بیماری آلزایمر مورد مطالعه قرار نگرفته است، شکاف موجود در دانش علمی را پر می کند و سیگنال هشدار دهنده ای برای دندانپزشکان و متخصصان مغز و اعصاب ارسال می کند.

سوم اینکه، ساخت یک مدل حیوانی، قابلیت فنی را در تشریح علت احتمالی بین یک بیماری دندانی موضعی (بیماری پریودنتال) و یک اختلال عصبی (بیماری آلزایمر) در یک محل آناتومیک دوردست فراهم می آورد.

و چهارم اینکه، این مطالعه برای بررسی اینکه آیا درمان بیماری پریودنتال می تواند شروع آلزایمر را در انسان کاهش دهد یا به تأخیر بیاندازد، ممکن است برای کاربردهای پیش بالینی و بالینی بیشتر سیستم ایجاد شده مدرکی را ارائه دهد.

این مطالعه به شواهد فزاینده ای اضافه می کند که میکروب ها و ویروس ها ممکن است در بیماری های مغزی نقش داشته باشند.

در این مطالعه، شواهدی مبنی بر افزایش فعال شدن سیستم ایمنی مغز، تغییرات مغزی مرتبط با آلزایمر و تغییرات شناختی در موش های آلوده به میکروب دهان پیدا شدند. گرچه این یافته ها جالب هستند، این تحقیق روی موش ها انجام شد و مطالعات قبلی که رابطه بین بیماری پریودنتال و آلزایمر را در انسان بررسی می کردند، علیت را نشان نداده اند. تحقیقات بیشتری نیاز هستند.

در حال حاضر مشخص نیست که آیا مواردی مانند مسواک زدن در نهایت خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش می دهد یا خیر. آنچه که می توانیم گفت این است که بهداشت دهان و دندان برای سلامت عمومی و پیری سالم مهم است. تعدادی دیگر از عوامل خطرساز سبک زندگی قابل تغییر وجود دارند- مانند ورزش و رژیم غذایی- که شواهد علمی قابل توجهی دارند که نشان می دهند می توانند خطر زوال شناختی را کاهش دهند.

 

 

اسئواینتگریشن به یک فرایند دندانپزشکی بسیار قابل پیش بینی تبدیل شده است. ایمپلنت های دندانی که با برداشتن فلپ موکوپریوستال جراحی داخل استخوان فک قرار می گیرند، می توانند عوارض متعددی از جمله تحلیل بافت، از دست دادن استخوان کرستال و اسکار ایجاد کنند. بعلاوه، این تکنیک با درد و تورم بعد از عمل نیز همراه است. نشان داده شده است که ترومای جراحی شامل آسیب حرارتی و ترومای مکانیکی نیز می باشد که می تواند باعث ایجاد شکستگی های ریز استخوان در حین کاشت ایمپلنت شود.

در این مقاله قصد داریم استفاده از تکنیک بدون فلپ برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی در مناطقی را به شما معرفی کنیم که بافت چسبیده (کراتینه شده) به اندازه کافی وجود ندارد.

علاوه بر این، از فناوری اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) برای انجام جایگذاری دقیق ایمپلنت های دندانی همراه با استفاده از لیزر Er;Cr:YSGG (تکنولوژی BIOLASE) برای جوش دادن بافت کراتینه شده به مناطق بافت غیرکراتینه شده استفاده شده است.

سابقه جراحی ایمپلنت بدون فلپ

هنگامی که دندان ها وجود دارند، خونرسانی به استخوان از 3 مسیر مختلف انجام می شود: الیاف پریودنتال، بافت همبند بالای پریوستوم و از داخل استخوان. هنگامی که دندانی از دست می رود، جریان خون از الیاف پریودنتال از بین می رود، بنابراین خونی که در حال حاضر فقط از بافت نرم به استخوان می آید از بین می رود و در نتیجه باعث تحلیل استخوان در طول مرحله بهبودی اولیه می شود. با رویکرد بدون فلپ، ترومای جراحی به حداقل می رسد، زیرا برش دایره ای بسیار کوچک است و در نتیجه درد، تورم و ناراحتی بعد از عمل بسیار کمتر است.

با انتخاب مورد مناسب، در صورتی که تکنیک جراحی کاشت ایمپلنت بدون فلپ به درستی انجام شود، این جراحی یک فرایند قابل پیش بینی است. هنگام انجام این فرایند، قرار دادن مته در زاویه صحیح نیز بسیار مهم است. قرار دادن ایمپلنت با استفاده از تکنیک بدون فلپ به شدت به کمیت و ساختار استخوانی که ایمپلنت ها درون آن قرار می گیرد و همچنین تخصص جراحی دندانپزشک بستگی دارد. یک تجزیه و تحلیل بالینی گذشته نگر 10 ساله نشان داده است که دندانپزشک پس از کسب بیش از 5 سال تجربه در انجام این روش، میزان موفقیت به 100% نزدیک شد.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای جراحی بدون فلپ

  • کاشت ایمپلنت بدون فلپ باعث ترمیم و بهبود فوری بافت های اطراف و نتیجه زیباتر می شود.
  • طی جراحی کاشت ایمپلنت تکی، از طریق تناسب راهنما با صفحه اکلوزال دندان های مجاور دقت بالاتری به دست می آید.
  • مسئولیت نتیجه و ایمنی بیمار در طول جراحی بدون فلپ بر عهده جراح است.
  • حداکثر و نه میانگین انحراف ثبت شده برای یک سیستم برنامه ریزی خاص برای ایمنی بالینی مرتبط است.

فناوری سی تی اسکن

استفاده از فناوری سی تی اسکن که برای تشخیص و طراحی درمان کاشت ایمپلنت های دندانی استفاده می شود، امکان درک دقیق تری از رابطه آناتومیک دندان و استخوان را فراهم کرده است. چنین بازسازی ها و مدل هایی را می توان با استفاده از سی تی اسکن ایجاد کرد. این برنامه به دندانپزشک کمک می کند تا فواصل، زوایا و تراکم استخوان را با دقت اندازه گیری کند، و منجر به کاشت دقیق ایمپلنت شود.

توانایی مشاهده استخوان زیرین با سی تی اسکن این امکان را برای دندانپزشک فراهم می کند تا کاشت ایمپلنت را بدون فلپ انجام دهد. بنابراین، عوارض همراه با جراحی را کاهش می دهد، خونریزی را به حداقل می رساند، میزان درد و تورم بعد از جراحی را کاهش می دهد، زیبایی ظاهری را بهبود می دهد و چسبندگی لثه ها به اطراف اباتمنت به سرعت و به طور کامل صورت می گیرد.

اما اگر بافتی که سمت جلوی (باکال) ایمپلنت را در بر می گیرد چسبندگی کافی نداشته باشد چطور؟ چرا این فرایند به طور معمول انجام نمی شود؟ برخی از پزشکان ابراز داشته اند که این جراحی (جراحی ایمپلنت بدون فلپ) با انگیزه فروش ایمپلنت های دندانی انجام می شود.

دکتر مایرون نوینز Myron Nevins (که در گذشته جایزه متخصص بالینی آکادمی پریودنتولوژی آمریکا را دریافت کرده است) اظهار داشته است که ” در تمام طول دوره حرفه ای تخصص خود هر روز را جراحی انجام داده است اما در این نوع فرایند هیچ میزان راحتی نداشته است”.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای لیزر YSGG

لیزر YSGG به بهبود سریع، کاهش درد بعد از جراحی، و افزایش سطح تماس استخوان با ایمپلنت کمک کرده است. این نوع لیزر برای برش مینای دندان، عاج، و بافت نرم دارای تأییده انجمن دندانپزشکان آمریکا است. برای دندانپزشکی ایمپلنت، این نوع لیزر را می توان در برش آماده سازی فلپ، سم زدایی محل استئوتومی (برش استخوان)، شروع پدیده شتاب دهی منطقه ای (RAP)، جوشکاری بافت، تسریع رگ زایی، و در ارتقاء بیومدولاسیون برای کمک به ترمیم سلول های آسیب دیده و در عین حال کاهش درد استفاده کرد. استفاده راحت از لیزر YSGG توانایی به هم رساندن لبه های بافت نرم با استفاده از گرما است. این تحت عنوان “جوشکاری بافت” نامیده می شود. جوشکاری بافت به یکدیگر با حرارت یکنواخت 70 تا 80 درجه سانتیگراد انجام می شود، در حالتی که بین لایه ها چسبندگی وجود دارد. این لایه ها به دلیل باز شدن مارپیچ مولکول کلاژن و در هم تنیده شدن با بخش های مجاور، به یکدیگر می چسبند.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

فرایند کاشت ایمپلنت بدون فلپ

جراحی ایمپلنت بدون فلپ برای جایگزینی یک دندان یک فرایند کم تهاجم است که می تواند با استفاده از راهنماهای جراحی ساخته شده به صورت سفارشی روی قالب های گچی اکلوزال یا مشتق شده از نرم افزارهای برنامه ریزی تصویر سه بعدی با تصاویر سه بعدی یکپارچه از استخوان فک و پروتز برنامه ریزی شده انجام شود. این اغلب از طریق یک فرایند اسکن دوگانه با تطبیق مبتنی بر نشانگر واقعی، یا اخیراً با ادغام در تصاویر طراحی مشتق شده از CBCT از یک اسکن از مجموعه تشخیصی دندان ها بدست می آید. داده های DICOM از معاینه CT/CBCT بیمار با داده های STL از اسکن دیجیتال اپتیکال با وضوح بالا از قالب گچی اصلی بیمار قبل از عمل ترکیب می شوند. این حتی می تواند شامل اطلاعاتی در مورد بافت های نرم باشد.

پزشک باید بیماران را مطلع سازد که جراحی با کمک کامپیوتر مستلزم هزینه های اضافی است. با این حال مقرون به صرفه بودن آن شامل کاهش زمان جراحی، ناراحتی بعد از جراحی و بهبود بهتر بافت نرم، ممکن است آن را ارزشمند کند.

قرار گرفتن راهنمای جراحی، که اغلب توسط استریولیتوگرافی ساخته می شود، روی سطوح اکلوزال دندان های مجاور، دقت موقعیت آن را افزایش می دهد. دقت تطبیق موقعیت واقعی ایمپلنت با طراحی قبل از جراحی نسبت به آنچه با جراحی بدون دست بهدست می آید، برتر است.

چندین مقاله بالینی، نرخ بقاء کوتاه مدت و بلند مدت عالی (98 درصد ≥) را برای ایمپلنت هایی گزارش کرده اند که با استفاده از روش بدون فلپ با امکان تحویل فوری یک پروتز موقت از پیش ساخته شده انجام شده اند. شواهد علمی موجود نشان می دهند که جراحی هدایت شده حداقل به اندازه پروتکل های معمولی بدون دست به نرخ خوب بقاء ایمپلنت منجر می شود. این فرایند تحت شرایط مناسب، به دلیل حداقل خونریزی و ناراحتی بعد از جراحی، برای بیماران یک پاداش است. بیماران می توانند از بدون فلپ قرار دادن ایمپلنت و بارگذاری فوری بهره مند شوند.

گاهی اوقات قبل از جراحی بیماران به صورت پیشگیرانه تحت درمان یک دوره آنتی بیوتیک قرار می گیرند، گرچه آسپسی شدید ممکن است این نیاز را کاهش دهد. انتخاب آنتی بیوتیک معمولاً با توجه به سوابق بیماری های بیمار و در نظر گرفتن حساسیت های احتمالی تعیین می شود. بی حسی موضعی (برای قسمت های قدامی دهان) یا منطقه ای (برای نواحی مولر) انجام می شود. محل جراحی با یک ماده ضد عفونی کننده سواب می شود. راهنمای جراحی استریل قرار داده می شود. قبل از استفاده از مته گرد می توان از پانچ دایره ای برای برداشتن مخاط استفاده کرد. اگر کسی بخواهد پهنای لثه را حفظ کند، می توان برداشتن یک دایره بسیار محدود از موکوپریوستوم را انجام داد. این کار تأثیری روی دقت انتقال موقعیت طراحی شده ایمپلنت ندارد. آماده سازی محل با سری کلاسیک دریل ها تکمیل می شود و ایمپلنت با اندازه مناسب نصب می شود. معمولاً بخیه نیاز نیست. استفاده از الگو را می توان به ایجاد حفره به صورت اولیه یا برای کل استئوتومی از جمله کاشت ایمپلنت محدود کرد. بزرگ شدن بدون دست سوراخ استئوتومی منجر به دقت قابل توجهی کمتر از دریل و جایگذاری ایمپلنت با قالب هدایت کامل می شود.

اندازه گیری فرکانس تشدید را می توان قبل از قرار دادن هیلینگ کپ یا اباتمنت نهایی یا ارزیابی بافت لثه بعد از نصب اباتمنت انجام داد. بیمار به دندانپزشک ترمیمی ارجاع داده می شود که می تواند بلافاصله یک ترمیم (موقت) آماده کند. دندانپزشک چندین گزینه دارد: از قالب گیری و استفاده از اباتمنت سفارشی گرفته تا استفاده از اباتمنت های استوک پیش ساخته. قرار دادن ترمیم (نهایی) در همان روز جراحی، بازسازی بافت نرم و نتیجه زیبایی را بهبود می بخشد. دندانپزشک ترمیمی این انتخاب ها را انجام می دهد. ترمیم نهایی ترجیحاً باید با پیچ باشد. کاشت تک ایمپلنت بدون فلپ اغلب بازسازی استخوان پس از جراحی، تحلیل رفتگی های مخاطی را کاهش می دهد، و تمایل به حفظ پاپیلاهای اطراف ایمپلنت دارد.

پس از انجام ترمیم و ارزیابی اکلوژن، بیمار باید در یک برنامه حفظ نتیجه شامل ارزیابی پریودنتال، عملکردی و پروتز قرار گیرد. ایمپلنت باید از نظر تحرک تحت نظر باشد و رادیوگرافی پری آپیکال در زمان ترمیم پروتز، پس از یک سال، و در صورت بروز دلایل بالینی بعد از آن، باید گرفته شود.

بارودونتالژیا ، که تحت عنوان فشار دندان یا آئرودنتالژیا نیز شناخته می شود، دندان درد شدیدی است که در اثر تغییر فشار محیط هنگام پرواز با هواپیما یا غواصی ایجاد می شود. این پدیده اغلب در افرادی رخ می دهد که پرواز می کنند یا شیرجه می زنند و همچنین می تواند در طول اکسیژن درمانی هایپرباریک ایجاد شود. بارودنتالژیا باعث ایجاد شرایط پاتوفیزیولوژیکی مختلف می شود، اما شایع ترین علائم آن عبارتند از فشار، درد و حساسیت. و متأسفانه، دندان درد می تواند حتی پس از یکسان سازی فشار نیز ادامه داشته باشد و بدون درمان مناسب احتمال عود دوباره آن وجود دارد.

علت بارودنتالژیا چیست؟

گازها منبسط و منقبض می شوند تا با سطوح فشار اطراف مطابقت داشته باشند. بارودنتالژیا، اغلب به دو دسته تقسیم می شود: غیر مستقیم و مستقیم. در بارودنتالژیای غیرمستقیم یا باروسینوزیت، سینوس مسدود می شود و دیگر نمی تواند فشار ایجاد شده در صورت را برابر کند. بارودنتالژیای مستقیم یک منشأ دندانی دارد. این اتفاق اغلب زمانی رخ می دهد که یک حفره پر از گاز در دندان نتواند با فشار محیط بیرونی یکسان شود. این باعث تحریک گیرنده های درد و پایانه های عصبی می شود. در محیط های معمولی، تغییرات در هر کیسه هوای داخل دندان ها بدون علامت خواهد بود. اما در شرایط هیپوباریک و هایپرباریک شدیدتر می شود، و تأثیر آن روی دندان ها تشدید می شود.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

پاکت های هوا چگونه داخل دندان ها ایجاد می شوند؟

یک نظریه این است که گازها در نتیجه باکتری هایی ایجاد می شوند که درون آبسه آپیکال یا نکروز عفونی وجود دارند. آنها همچنین می توانند در ضایعات پوسیدگی درمان نشده با حداقل آسیب به مینای دندان ریشه داشته باشند، به گونه ای که هوا به دام می افتد. فرضیه دیگر این است که پس از درمان، هوا درون حفره باقی می ماند یا از طریق نشت های کوچک اطراف پر کننده ها، روکش ها یا دندان های مصنوعی وارد می شود، حتی اگر دندان ها به طور رضایت بخشی ترمیم شده باشند. سایر عوامل ایجاد کننده بارودنتالژیا بعلاوه می توانند شامل ترمیم های ناکافی، پوسیدگی ثانویه، آسیب پریودنتال یا آپیکال، و ضایعات پس از فرایند باشد.

آئرودنتالژیا یک دندان درد شدید است که در اثر تغییر فشار هنگام پرواز کردن در هواپیما یا شیرجه زدن در آب ایجاد می شود.

چه افرادی بیشتر در معرض خطر دندان درد ناشی از تغییر فشار قرار دارند؟

احتمال دارد بیشتر افرادی را تحت تأثیر قرار دهد که تحت تغییرات مکرر یا تغییر ناگهانی فشار اتمسفر قرار می گیرند، مانند خدمه پرواز، غواصان، کوهنوردان در ارتفاعات بالا و حتی کارکنان شاغل در اتاق های فشار پزشکی. به طور متوسط ​​گزارش شده است که اغلب در ارتفاعات 600 تا 1500 متری و اعماق غواصی 10 تا 25 متر رخ می دهد. در طول پروازهای تجاری، پرسنل هواپیما و مسافران برای مدت نسبتاً طولانی در معرض حداقل اختلاف فشار قرار می گیرند. خلبانان نظامی و هوازی در معرض نیروهای شتاب دهنده قوی و تغییرات فشار سریع قرار دارند. و غواصان به علت محیط اطراف خود که چگالی بیشتری دارد در معرض فشارهای بالای محیطی قرار می گیرند، و در مقایسه با پرواز، مدت زمان قرار گرفتن آنها در معرض این تغییر دما نسبتاً کوتاه است. و بسته به تکنیک و عمق، تفاوت های قابل توجهی در فشار محیط وجود دارد. اگر افراد پوسیدگی یا عفونت درمان نشده، یا ترمیم های دندانی داشته باشند، خطر بارودنتالژیا برای آنها افزایش می یابد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

تشخیص و درمان بارودنتالژیا

بارودنتالژیا چند عاملی است و تشخیص دقیق آن پیچیده است. این اغلب یک تشخیص گذشته نگر است که عمدتاً بر اساس اطلاعات بیمار است. بیمارانی که تحت تأثیر این شرایط قرار می گیرند همیشه موارد بروز را به طور کامل درک نمی کنند و اغلب به صورت گذشته نگر شرایط را اغراق آمیز تعریف می کنند. همچنین، ایجاد مجدد شرایطی که باعث ایجاد درد در مطب دندانپزشکی شود، امکان پذیر نیست. بنابراین، هرچه بیمار بهتر بتواند شرایط و عوامل محرک را توضیح دهد، دندانپزشک می تواند آسیب شناسی بارودنتالژیا را تشخیص دهد و درمان فردی و سازگار را ارائه دهد.

اگر بیمار قبلاً تحت فشار قرار گرفتن دندان را تجربه کرده است، باید از نوشیدنی های سرد یا گرم اجتناب کند، زیرا این نوشیدنی ها می توانند درد را تشدید کنند. برای تسکین درد بیمار می تواند طبق توصیه شرکت تولید کننده از پاراستامول، استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کند و باید در اسرع وقت برای ویزیت اورژانسی به دندانپزشک مراجعه کند. او همچنین تا زمان کامل شدن درمان و بهبودی باید از پرواز یا غواصی اجتناب کند. بسته به عامل بوجود آمدن بارودنتالژیا، درمان ممکن است شامل درمان عفونت، ضایعات پوسیدگی، یا برداشتن و تعویش ترمیم های ناکافی دندان باشد. متأسفانه، تنها راه واقعی برای دانستن موفقیت آمیز بودن درمان این است که آیا درد در شرایط فشاری مشابه یا یکسان تکرار نخواهد شد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

برای جلوگیری از بارودنتالژیا چه باید کرد؟

بهترین راه برای پیشگیری از بارودنتالژیا، معاینات منظم، عکسبرداری با اشعه ایکس و آزمایش های زنده بودن پالپ دندان است. همچنین بیماران قبل از پرواز یا غواصی باید معاینه کامل دندانپزشکی را انجام دهند. همچنین به بیماران توصیه می شود تا زمانی که تمام اقدامات محافظه کارانه، پروتز و جراحی کامل نشده اند، از تغییرات فشار خودداری کنند. و در مواردی که اقدامات یا درمان های جراحی انجام شده است، دندانپزشکان به بیماران توصیه می کنند قبل از قرار گرفتن در معرض تغییرات شدید فشار، حداقل 72 ساعت صبر کنند. بیمارانی که مرتباً در معرض تغییرات فشار قرار می گیرند باید برای پر کردن دندان خود از پر کننده های چسب دار، مهر و موم و درمان ریشه درخواست کنند تا از استفاده از روکش گذاری مستقیم و سمان فسفاته خودداری کنند، که در صورت قرار گرفتن در معرض تغییرات فشار می تواند عوارضی ایجاد کنند.

نمونه های درمانی ایمپلنت فوری



بخش تخصصی کاشت ایمپلنت





سلامت دهان و دندان و شکل ظاهری آنها یکی از مهمترین فاکتورها در زیبایی محسوب می‌شوند. یکی از مشکلاتی که میلیونها نفر در دنیا با آن مواجه هستند از دست دادن یک یا چند دندان است و از جمله عواملی که منجر به این مشکل می‌شوند می‌توان به پوسیدگی دندان، بیماریهای لثه، و یا آسیب و ضربه اشاره نمود. بریج و دنچر تنها راه‌حلهایی بودند که سالها برای رفع این مشکل بکار می‌رفتند اما امروزه ایمپلنتهای دندانی ابزاری هستند که بیشتر از سایر روشها مورد استفاده قرار می‌گیرند. ایمپلنتهای دندانی جایگزین ریشۀ دندان می‌باشند. ایمپلنتها پایه‌ای برای دندان جایگزین ثابت یا متحرک هستند که برای هماهنگی با دندانهای طبیعی ساخته می‌شوند.

مقالات تخصصی کاشت ایمپلنت



  • یک مطالعه ارتباط بین بیماری لثه و آلزایمر را نشان داد.
  •  بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) حدود 2/47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال به بیماری لثه مبتلا هستند.
  •  محققان در مطالعه ای روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه و بیماری آلزایمر پی بردند.
  •  این تیم تحقیقاتی معتقد است که یافته های آنها ممکن است به کاهش تعداد بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال و آلزایمر کمک کند.

بیماری لثه- که همچنین تحت عنوان پریودنتیت و بیماری پریودنتال شناخته می شود- از طریق عفونت باکتریایی درون بافت های نرم دهان رخ می دهد. تحقیقات قبلی پریودنتیت را با دیابت، بیماری کلیوی و مسائل قلبی عروقی مرتبط می دانند.

اکنون محققان از طریق مطالعه روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه از طریق باکتری فوزوباکتریوم نکلئوتوم Fusobacterium nucleatum  (F. nucleatum) و بیماری آلزایمر پی برده اند. دانشمندان بر این باورند که یافته های آنها ممکن است به کاهش پیشرفت بیماری پریودنتال و این شکل از زوال عقل کمک کند.

 

بیماری پریودنتال چیست؟

ذرات غذا و باکتری ها دائما داخل دهان هستند. هنگامی که افراد به طور مرتب دندان های خود را مسواک نمی زنند و نخ دندان نمی کشند، ذرات و باکتری ها ماده چسبنده ای به نام پلاک تشکیل می دهند که به دندان ها می چسبد. پلاک در صورت پاک نشدن می تواند لثه ها را تحریک کند، و باعث بروز شکل اولیه بیماری لثه به نام ژنژیویت شود.

اگر پلاک برای مدت زمان طولانی روی دندان ها و لثه ها باقی بماند، سخت می شود و به ماده ای به نام تارتار تبدیل می شود. از آنجا که تارتار بسیار سخت است، معمولاً فقط یک دندانپزشک می تواند آن را با استفاده از ابزارهای دندانی در طی یک پاکسازی تخصصی دندان ها از بین ببرد.

زمانی که تارتار برای مدت طولانی روی دندان ها باقی بماند، سطح بعدی بیماری لثه به نام پریودنتیت می تواند ایجاد شود. بیماری پریودنتال منجر به عفونت بیشتر در لثه ها و دندان ها می شود. پریودنتیت در صورت عدم درمان، می تواند منجر به از دست رفتن دندان ها شود.

بر اساس مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، حدود 47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال در ایالات متحده به بیماری پریودنتال مبتلا هستند. بیماری لثه در بین مردان و افراد سیگاری شایع تر است.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

التهاب لثه و بیماری آلزایمر

F. nucleatum باکتری است که معمولاً در بیماری پریودنتال نقش دارد. تحقیقات گذشته نیز این باکتری را با سرطان روده بزرگ و سرطان دهان مرتبط می دانند.

باکتری های موجود در دهان چگونه می توانند علائم بیماری آلزایمر را تشدید کنند؟ این اتفاق می تواند به دو صورت رخ دهد:

یکی اینکه، این باکتری هم به صورت موضعی و هم به صورت سیستمی باعث ایجاد التهاب می شود، که فنوتیپ بیماری آلزایمر را تحت تأثیر قرار می دهد، زیرا آلزایمر خود یک بیماری التهابی است. دوم اینکه، این باکتری مهاجرت می کند و به مغز نفوذ می کند تا در آنجا اجتماع بزرگی تشکیل دهد و باعث ترشح مولکول های پاتولوژیک شود تا باعث تشدید علائم و نشانه های بیماری آلزایمر شوند.

برای این مطالعه، از سلول های کشت داده شده در آزمایشگاه استفاده شد تا نشان دهند که وجود F. nucleatun باعث رشد غیر طبیعی سلول های میکروگلیال می شود. این سلول های ایمنی در مغز و نخاع به حذف هرگونه عفونت از مغز کمک می کنند و سیستم عصبی مرکزی را سالم نگه می دارند. حضور F. nucleatun علاوه بر تأثیر بر رشد این سلول ها، همچنین باعث ایجاد یک پاسخ التهابی می شود. تحقیقات گذشته نشان می دهند که التهاب در ایجاد بیماری آلزایمر نقش دارد.

در مرحله بعد، تیم به بررسی پریودنتیت ناشی از F. nucleatum در مدل موش مبتلا به آلزایمر پرداخت. آنها دریافتند که در مقایسه با حیوانات گروه کنترل، موش های مبتلا به پریودنتیت دچار افزایش اختلالات شناختی و سطوح بالاتر پلاک های آمیلوئید و پروتئین تاو Tau شدند. علاوه بر این، مانند سلول های کشت شده، افزایش رشد سلول های میکروگلیال و التهاب نیز در این حیوانات مشاهده شد.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

چگونه این یافته ها می توانند کمک کنند؟

اهمیت این یافته های تحقیقاتی در چهار زمینه اصلی نهفته است. اول اینکه، آنها یک “مشکل بزرگ سلامت” را هدف قرار داده اند زیرا درصد قابل توجهی از جمعیت بزرگسال به بیماری پریودنتال مبتلا هستند و بیش از 55 میلیون نفر در سراسر جهان با زوال عقل زندگی می کنند. آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است.

دوم اینکه، درک مکانیکی از یک باکتری بی هوازی (F. nucleatum) که در پاتوژن های بیماری پریودنتال و بیماری آلزایمر مورد مطالعه قرار نگرفته است، شکاف موجود در دانش علمی را پر می کند و سیگنال هشدار دهنده ای برای دندانپزشکان و متخصصان مغز و اعصاب ارسال می کند.

سوم اینکه، ساخت یک مدل حیوانی، قابلیت فنی را در تشریح علت احتمالی بین یک بیماری دندانی موضعی (بیماری پریودنتال) و یک اختلال عصبی (بیماری آلزایمر) در یک محل آناتومیک دوردست فراهم می آورد.

و چهارم اینکه، این مطالعه برای بررسی اینکه آیا درمان بیماری پریودنتال می تواند شروع آلزایمر را در انسان کاهش دهد یا به تأخیر بیاندازد، ممکن است برای کاربردهای پیش بالینی و بالینی بیشتر سیستم ایجاد شده مدرکی را ارائه دهد.

این مطالعه به شواهد فزاینده ای اضافه می کند که میکروب ها و ویروس ها ممکن است در بیماری های مغزی نقش داشته باشند.

در این مطالعه، شواهدی مبنی بر افزایش فعال شدن سیستم ایمنی مغز، تغییرات مغزی مرتبط با آلزایمر و تغییرات شناختی در موش های آلوده به میکروب دهان پیدا شدند. گرچه این یافته ها جالب هستند، این تحقیق روی موش ها انجام شد و مطالعات قبلی که رابطه بین بیماری پریودنتال و آلزایمر را در انسان بررسی می کردند، علیت را نشان نداده اند. تحقیقات بیشتری نیاز هستند.

در حال حاضر مشخص نیست که آیا مواردی مانند مسواک زدن در نهایت خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش می دهد یا خیر. آنچه که می توانیم گفت این است که بهداشت دهان و دندان برای سلامت عمومی و پیری سالم مهم است. تعدادی دیگر از عوامل خطرساز سبک زندگی قابل تغییر وجود دارند- مانند ورزش و رژیم غذایی- که شواهد علمی قابل توجهی دارند که نشان می دهند می توانند خطر زوال شناختی را کاهش دهند.

 

 

اسئواینتگریشن به یک فرایند دندانپزشکی بسیار قابل پیش بینی تبدیل شده است. ایمپلنت های دندانی که با برداشتن فلپ موکوپریوستال جراحی داخل استخوان فک قرار می گیرند، می توانند عوارض متعددی از جمله تحلیل بافت، از دست دادن استخوان کرستال و اسکار ایجاد کنند. بعلاوه، این تکنیک با درد و تورم بعد از عمل نیز همراه است. نشان داده شده است که ترومای جراحی شامل آسیب حرارتی و ترومای مکانیکی نیز می باشد که می تواند باعث ایجاد شکستگی های ریز استخوان در حین کاشت ایمپلنت شود.

در این مقاله قصد داریم استفاده از تکنیک بدون فلپ برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی در مناطقی را به شما معرفی کنیم که بافت چسبیده (کراتینه شده) به اندازه کافی وجود ندارد.

علاوه بر این، از فناوری اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) برای انجام جایگذاری دقیق ایمپلنت های دندانی همراه با استفاده از لیزر Er;Cr:YSGG (تکنولوژی BIOLASE) برای جوش دادن بافت کراتینه شده به مناطق بافت غیرکراتینه شده استفاده شده است.

سابقه جراحی ایمپلنت بدون فلپ

هنگامی که دندان ها وجود دارند، خونرسانی به استخوان از 3 مسیر مختلف انجام می شود: الیاف پریودنتال، بافت همبند بالای پریوستوم و از داخل استخوان. هنگامی که دندانی از دست می رود، جریان خون از الیاف پریودنتال از بین می رود، بنابراین خونی که در حال حاضر فقط از بافت نرم به استخوان می آید از بین می رود و در نتیجه باعث تحلیل استخوان در طول مرحله بهبودی اولیه می شود. با رویکرد بدون فلپ، ترومای جراحی به حداقل می رسد، زیرا برش دایره ای بسیار کوچک است و در نتیجه درد، تورم و ناراحتی بعد از عمل بسیار کمتر است.

با انتخاب مورد مناسب، در صورتی که تکنیک جراحی کاشت ایمپلنت بدون فلپ به درستی انجام شود، این جراحی یک فرایند قابل پیش بینی است. هنگام انجام این فرایند، قرار دادن مته در زاویه صحیح نیز بسیار مهم است. قرار دادن ایمپلنت با استفاده از تکنیک بدون فلپ به شدت به کمیت و ساختار استخوانی که ایمپلنت ها درون آن قرار می گیرد و همچنین تخصص جراحی دندانپزشک بستگی دارد. یک تجزیه و تحلیل بالینی گذشته نگر 10 ساله نشان داده است که دندانپزشک پس از کسب بیش از 5 سال تجربه در انجام این روش، میزان موفقیت به 100% نزدیک شد.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای جراحی بدون فلپ

  • کاشت ایمپلنت بدون فلپ باعث ترمیم و بهبود فوری بافت های اطراف و نتیجه زیباتر می شود.
  • طی جراحی کاشت ایمپلنت تکی، از طریق تناسب راهنما با صفحه اکلوزال دندان های مجاور دقت بالاتری به دست می آید.
  • مسئولیت نتیجه و ایمنی بیمار در طول جراحی بدون فلپ بر عهده جراح است.
  • حداکثر و نه میانگین انحراف ثبت شده برای یک سیستم برنامه ریزی خاص برای ایمنی بالینی مرتبط است.

فناوری سی تی اسکن

استفاده از فناوری سی تی اسکن که برای تشخیص و طراحی درمان کاشت ایمپلنت های دندانی استفاده می شود، امکان درک دقیق تری از رابطه آناتومیک دندان و استخوان را فراهم کرده است. چنین بازسازی ها و مدل هایی را می توان با استفاده از سی تی اسکن ایجاد کرد. این برنامه به دندانپزشک کمک می کند تا فواصل، زوایا و تراکم استخوان را با دقت اندازه گیری کند، و منجر به کاشت دقیق ایمپلنت شود.

توانایی مشاهده استخوان زیرین با سی تی اسکن این امکان را برای دندانپزشک فراهم می کند تا کاشت ایمپلنت را بدون فلپ انجام دهد. بنابراین، عوارض همراه با جراحی را کاهش می دهد، خونریزی را به حداقل می رساند، میزان درد و تورم بعد از جراحی را کاهش می دهد، زیبایی ظاهری را بهبود می دهد و چسبندگی لثه ها به اطراف اباتمنت به سرعت و به طور کامل صورت می گیرد.

اما اگر بافتی که سمت جلوی (باکال) ایمپلنت را در بر می گیرد چسبندگی کافی نداشته باشد چطور؟ چرا این فرایند به طور معمول انجام نمی شود؟ برخی از پزشکان ابراز داشته اند که این جراحی (جراحی ایمپلنت بدون فلپ) با انگیزه فروش ایمپلنت های دندانی انجام می شود.

دکتر مایرون نوینز Myron Nevins (که در گذشته جایزه متخصص بالینی آکادمی پریودنتولوژی آمریکا را دریافت کرده است) اظهار داشته است که ” در تمام طول دوره حرفه ای تخصص خود هر روز را جراحی انجام داده است اما در این نوع فرایند هیچ میزان راحتی نداشته است”.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای لیزر YSGG

لیزر YSGG به بهبود سریع، کاهش درد بعد از جراحی، و افزایش سطح تماس استخوان با ایمپلنت کمک کرده است. این نوع لیزر برای برش مینای دندان، عاج، و بافت نرم دارای تأییده انجمن دندانپزشکان آمریکا است. برای دندانپزشکی ایمپلنت، این نوع لیزر را می توان در برش آماده سازی فلپ، سم زدایی محل استئوتومی (برش استخوان)، شروع پدیده شتاب دهی منطقه ای (RAP)، جوشکاری بافت، تسریع رگ زایی، و در ارتقاء بیومدولاسیون برای کمک به ترمیم سلول های آسیب دیده و در عین حال کاهش درد استفاده کرد. استفاده راحت از لیزر YSGG توانایی به هم رساندن لبه های بافت نرم با استفاده از گرما است. این تحت عنوان “جوشکاری بافت” نامیده می شود. جوشکاری بافت به یکدیگر با حرارت یکنواخت 70 تا 80 درجه سانتیگراد انجام می شود، در حالتی که بین لایه ها چسبندگی وجود دارد. این لایه ها به دلیل باز شدن مارپیچ مولکول کلاژن و در هم تنیده شدن با بخش های مجاور، به یکدیگر می چسبند.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

فرایند کاشت ایمپلنت بدون فلپ

جراحی ایمپلنت بدون فلپ برای جایگزینی یک دندان یک فرایند کم تهاجم است که می تواند با استفاده از راهنماهای جراحی ساخته شده به صورت سفارشی روی قالب های گچی اکلوزال یا مشتق شده از نرم افزارهای برنامه ریزی تصویر سه بعدی با تصاویر سه بعدی یکپارچه از استخوان فک و پروتز برنامه ریزی شده انجام شود. این اغلب از طریق یک فرایند اسکن دوگانه با تطبیق مبتنی بر نشانگر واقعی، یا اخیراً با ادغام در تصاویر طراحی مشتق شده از CBCT از یک اسکن از مجموعه تشخیصی دندان ها بدست می آید. داده های DICOM از معاینه CT/CBCT بیمار با داده های STL از اسکن دیجیتال اپتیکال با وضوح بالا از قالب گچی اصلی بیمار قبل از عمل ترکیب می شوند. این حتی می تواند شامل اطلاعاتی در مورد بافت های نرم باشد.

پزشک باید بیماران را مطلع سازد که جراحی با کمک کامپیوتر مستلزم هزینه های اضافی است. با این حال مقرون به صرفه بودن آن شامل کاهش زمان جراحی، ناراحتی بعد از جراحی و بهبود بهتر بافت نرم، ممکن است آن را ارزشمند کند.

قرار گرفتن راهنمای جراحی، که اغلب توسط استریولیتوگرافی ساخته می شود، روی سطوح اکلوزال دندان های مجاور، دقت موقعیت آن را افزایش می دهد. دقت تطبیق موقعیت واقعی ایمپلنت با طراحی قبل از جراحی نسبت به آنچه با جراحی بدون دست بهدست می آید، برتر است.

چندین مقاله بالینی، نرخ بقاء کوتاه مدت و بلند مدت عالی (98 درصد ≥) را برای ایمپلنت هایی گزارش کرده اند که با استفاده از روش بدون فلپ با امکان تحویل فوری یک پروتز موقت از پیش ساخته شده انجام شده اند. شواهد علمی موجود نشان می دهند که جراحی هدایت شده حداقل به اندازه پروتکل های معمولی بدون دست به نرخ خوب بقاء ایمپلنت منجر می شود. این فرایند تحت شرایط مناسب، به دلیل حداقل خونریزی و ناراحتی بعد از جراحی، برای بیماران یک پاداش است. بیماران می توانند از بدون فلپ قرار دادن ایمپلنت و بارگذاری فوری بهره مند شوند.

گاهی اوقات قبل از جراحی بیماران به صورت پیشگیرانه تحت درمان یک دوره آنتی بیوتیک قرار می گیرند، گرچه آسپسی شدید ممکن است این نیاز را کاهش دهد. انتخاب آنتی بیوتیک معمولاً با توجه به سوابق بیماری های بیمار و در نظر گرفتن حساسیت های احتمالی تعیین می شود. بی حسی موضعی (برای قسمت های قدامی دهان) یا منطقه ای (برای نواحی مولر) انجام می شود. محل جراحی با یک ماده ضد عفونی کننده سواب می شود. راهنمای جراحی استریل قرار داده می شود. قبل از استفاده از مته گرد می توان از پانچ دایره ای برای برداشتن مخاط استفاده کرد. اگر کسی بخواهد پهنای لثه را حفظ کند، می توان برداشتن یک دایره بسیار محدود از موکوپریوستوم را انجام داد. این کار تأثیری روی دقت انتقال موقعیت طراحی شده ایمپلنت ندارد. آماده سازی محل با سری کلاسیک دریل ها تکمیل می شود و ایمپلنت با اندازه مناسب نصب می شود. معمولاً بخیه نیاز نیست. استفاده از الگو را می توان به ایجاد حفره به صورت اولیه یا برای کل استئوتومی از جمله کاشت ایمپلنت محدود کرد. بزرگ شدن بدون دست سوراخ استئوتومی منجر به دقت قابل توجهی کمتر از دریل و جایگذاری ایمپلنت با قالب هدایت کامل می شود.

اندازه گیری فرکانس تشدید را می توان قبل از قرار دادن هیلینگ کپ یا اباتمنت نهایی یا ارزیابی بافت لثه بعد از نصب اباتمنت انجام داد. بیمار به دندانپزشک ترمیمی ارجاع داده می شود که می تواند بلافاصله یک ترمیم (موقت) آماده کند. دندانپزشک چندین گزینه دارد: از قالب گیری و استفاده از اباتمنت سفارشی گرفته تا استفاده از اباتمنت های استوک پیش ساخته. قرار دادن ترمیم (نهایی) در همان روز جراحی، بازسازی بافت نرم و نتیجه زیبایی را بهبود می بخشد. دندانپزشک ترمیمی این انتخاب ها را انجام می دهد. ترمیم نهایی ترجیحاً باید با پیچ باشد. کاشت تک ایمپلنت بدون فلپ اغلب بازسازی استخوان پس از جراحی، تحلیل رفتگی های مخاطی را کاهش می دهد، و تمایل به حفظ پاپیلاهای اطراف ایمپلنت دارد.

پس از انجام ترمیم و ارزیابی اکلوژن، بیمار باید در یک برنامه حفظ نتیجه شامل ارزیابی پریودنتال، عملکردی و پروتز قرار گیرد. ایمپلنت باید از نظر تحرک تحت نظر باشد و رادیوگرافی پری آپیکال در زمان ترمیم پروتز، پس از یک سال، و در صورت بروز دلایل بالینی بعد از آن، باید گرفته شود.

بارودونتالژیا ، که تحت عنوان فشار دندان یا آئرودنتالژیا نیز شناخته می شود، دندان درد شدیدی است که در اثر تغییر فشار محیط هنگام پرواز با هواپیما یا غواصی ایجاد می شود. این پدیده اغلب در افرادی رخ می دهد که پرواز می کنند یا شیرجه می زنند و همچنین می تواند در طول اکسیژن درمانی هایپرباریک ایجاد شود. بارودنتالژیا باعث ایجاد شرایط پاتوفیزیولوژیکی مختلف می شود، اما شایع ترین علائم آن عبارتند از فشار، درد و حساسیت. و متأسفانه، دندان درد می تواند حتی پس از یکسان سازی فشار نیز ادامه داشته باشد و بدون درمان مناسب احتمال عود دوباره آن وجود دارد.

علت بارودنتالژیا چیست؟

گازها منبسط و منقبض می شوند تا با سطوح فشار اطراف مطابقت داشته باشند. بارودنتالژیا، اغلب به دو دسته تقسیم می شود: غیر مستقیم و مستقیم. در بارودنتالژیای غیرمستقیم یا باروسینوزیت، سینوس مسدود می شود و دیگر نمی تواند فشار ایجاد شده در صورت را برابر کند. بارودنتالژیای مستقیم یک منشأ دندانی دارد. این اتفاق اغلب زمانی رخ می دهد که یک حفره پر از گاز در دندان نتواند با فشار محیط بیرونی یکسان شود. این باعث تحریک گیرنده های درد و پایانه های عصبی می شود. در محیط های معمولی، تغییرات در هر کیسه هوای داخل دندان ها بدون علامت خواهد بود. اما در شرایط هیپوباریک و هایپرباریک شدیدتر می شود، و تأثیر آن روی دندان ها تشدید می شود.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

پاکت های هوا چگونه داخل دندان ها ایجاد می شوند؟

یک نظریه این است که گازها در نتیجه باکتری هایی ایجاد می شوند که درون آبسه آپیکال یا نکروز عفونی وجود دارند. آنها همچنین می توانند در ضایعات پوسیدگی درمان نشده با حداقل آسیب به مینای دندان ریشه داشته باشند، به گونه ای که هوا به دام می افتد. فرضیه دیگر این است که پس از درمان، هوا درون حفره باقی می ماند یا از طریق نشت های کوچک اطراف پر کننده ها، روکش ها یا دندان های مصنوعی وارد می شود، حتی اگر دندان ها به طور رضایت بخشی ترمیم شده باشند. سایر عوامل ایجاد کننده بارودنتالژیا بعلاوه می توانند شامل ترمیم های ناکافی، پوسیدگی ثانویه، آسیب پریودنتال یا آپیکال، و ضایعات پس از فرایند باشد.

آئرودنتالژیا یک دندان درد شدید است که در اثر تغییر فشار هنگام پرواز کردن در هواپیما یا شیرجه زدن در آب ایجاد می شود.

چه افرادی بیشتر در معرض خطر دندان درد ناشی از تغییر فشار قرار دارند؟

احتمال دارد بیشتر افرادی را تحت تأثیر قرار دهد که تحت تغییرات مکرر یا تغییر ناگهانی فشار اتمسفر قرار می گیرند، مانند خدمه پرواز، غواصان، کوهنوردان در ارتفاعات بالا و حتی کارکنان شاغل در اتاق های فشار پزشکی. به طور متوسط ​​گزارش شده است که اغلب در ارتفاعات 600 تا 1500 متری و اعماق غواصی 10 تا 25 متر رخ می دهد. در طول پروازهای تجاری، پرسنل هواپیما و مسافران برای مدت نسبتاً طولانی در معرض حداقل اختلاف فشار قرار می گیرند. خلبانان نظامی و هوازی در معرض نیروهای شتاب دهنده قوی و تغییرات فشار سریع قرار دارند. و غواصان به علت محیط اطراف خود که چگالی بیشتری دارد در معرض فشارهای بالای محیطی قرار می گیرند، و در مقایسه با پرواز، مدت زمان قرار گرفتن آنها در معرض این تغییر دما نسبتاً کوتاه است. و بسته به تکنیک و عمق، تفاوت های قابل توجهی در فشار محیط وجود دارد. اگر افراد پوسیدگی یا عفونت درمان نشده، یا ترمیم های دندانی داشته باشند، خطر بارودنتالژیا برای آنها افزایش می یابد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

تشخیص و درمان بارودنتالژیا

بارودنتالژیا چند عاملی است و تشخیص دقیق آن پیچیده است. این اغلب یک تشخیص گذشته نگر است که عمدتاً بر اساس اطلاعات بیمار است. بیمارانی که تحت تأثیر این شرایط قرار می گیرند همیشه موارد بروز را به طور کامل درک نمی کنند و اغلب به صورت گذشته نگر شرایط را اغراق آمیز تعریف می کنند. همچنین، ایجاد مجدد شرایطی که باعث ایجاد درد در مطب دندانپزشکی شود، امکان پذیر نیست. بنابراین، هرچه بیمار بهتر بتواند شرایط و عوامل محرک را توضیح دهد، دندانپزشک می تواند آسیب شناسی بارودنتالژیا را تشخیص دهد و درمان فردی و سازگار را ارائه دهد.

اگر بیمار قبلاً تحت فشار قرار گرفتن دندان را تجربه کرده است، باید از نوشیدنی های سرد یا گرم اجتناب کند، زیرا این نوشیدنی ها می توانند درد را تشدید کنند. برای تسکین درد بیمار می تواند طبق توصیه شرکت تولید کننده از پاراستامول، استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کند و باید در اسرع وقت برای ویزیت اورژانسی به دندانپزشک مراجعه کند. او همچنین تا زمان کامل شدن درمان و بهبودی باید از پرواز یا غواصی اجتناب کند. بسته به عامل بوجود آمدن بارودنتالژیا، درمان ممکن است شامل درمان عفونت، ضایعات پوسیدگی، یا برداشتن و تعویش ترمیم های ناکافی دندان باشد. متأسفانه، تنها راه واقعی برای دانستن موفقیت آمیز بودن درمان این است که آیا درد در شرایط فشاری مشابه یا یکسان تکرار نخواهد شد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

برای جلوگیری از بارودنتالژیا چه باید کرد؟

بهترین راه برای پیشگیری از بارودنتالژیا، معاینات منظم، عکسبرداری با اشعه ایکس و آزمایش های زنده بودن پالپ دندان است. همچنین بیماران قبل از پرواز یا غواصی باید معاینه کامل دندانپزشکی را انجام دهند. همچنین به بیماران توصیه می شود تا زمانی که تمام اقدامات محافظه کارانه، پروتز و جراحی کامل نشده اند، از تغییرات فشار خودداری کنند. و در مواردی که اقدامات یا درمان های جراحی انجام شده است، دندانپزشکان به بیماران توصیه می کنند قبل از قرار گرفتن در معرض تغییرات شدید فشار، حداقل 72 ساعت صبر کنند. بیمارانی که مرتباً در معرض تغییرات فشار قرار می گیرند باید برای پر کردن دندان خود از پر کننده های چسب دار، مهر و موم و درمان ریشه درخواست کنند تا از استفاده از روکش گذاری مستقیم و سمان فسفاته خودداری کنند، که در صورت قرار گرفتن در معرض تغییرات فشار می تواند عوارضی ایجاد کنند.

نمونه های درمانی کاشت ایمپلنت



ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6، و All-on-8 چه نوع ایمپلنتی هستند؟ آنها ایمپلنت هایی هستند که برای جایگزینی دندان های از دست رفته استفاده می شوند، اگر اکثر یا همه دندان های بیمار از دست رفته باشند. علاوه بر استفاده از بریج های دندانی که در آنها دو دندان طبیعی باقی مانده به عنوان تکیه گاه استفاده می شوند، ایمپلنت های دندانی راهکارهایی دائمی برای از دست رفتن دندان ها هستند، با این تفاوت که ایمپلنت ها نقش تکیه گاه بریج های دندانی را ایفا می کنند که آنها را به یکدیگر متصل می کنید تا یک ردیف دندان مصنوعی تشکیل دهند که ظاهر و عملکردی درست شبیه دندان های طبیعی دارند.

از آنجا که فرد برای استفاده از آنها باید تصمیم بگیرد، هیچ پاسخ یا تصمیم غلطی وجود ندارد. این به بیمار بستگی دارد که چه تعداد ایمپلنت استفاده شوند. علاوه بر این، این تصمیم به توپوگرافی دهان بیمار نیز بستگی دارد، از جمله چه تعداد دندان طبیعی باقی مانده است. ایمپلنت های All-on-8 (با کمک هشت ایمپلنت دندانی) زمانی بهترین انتخاب هستند که هیچ دندانی داخل دهان باقی نمانده باشد، که به دندانپزشک آزادی عمل بیشتری در کاشت ایمپلنت می دهند. با این حال، حتی با وجود تعدادی دندان طبیعی برای تحمل فشار یا قرار گرفتن به عنوان پایه، هنوز هم می توان از آنها استفاده کرد.

 ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

تفاوت های ایمپلنت های دندانی دندانی All-on-4، All-on-6، و All-on-8 و عملکرد آنها

داستان طولانی ایمپلنت های دندانی را اینگونه می توان کوتاه کرد که، همه انواع ایمپلنت های دندانی all-on درمان های دندانی هستند که می توانند برای کمک به بازسازی دندان از دست رفته استفاده شوند که در یک یا هر دو قوس دندانی از دست رفته اند. بر خلاف دندان های مصنوعی سنتی، آنها کمک می کنند دندان های مصنوعی بیمار دائمی شوند، در نتیجه، دندان ها، لبخند، و بایت شما همگی به طور همزمان ثابت می شوند.

این روش های کاشت ایمپلنت، مقرون به صرفه ترین و عملی ترین روش های بازگرداندن همه دندان های از دست رفته، بدون روش پر هزینه و دردناک قرار دادن ایمپلنت داخل تک تک حفره های دندان های از دست رفته هستند. به عبارت دیگر:

 ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

  • تفاوت های اصلی: اصلی ترین تفاوت های ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6، و All-on-8 در نام آنها وجود دارد. آنها به تعداد ایمپلنت هایی اشاره دارند که به صورت استراتژیک داخل استخوان فک های بالا یا پایین کار گذاشته می شوند. تفاوت اصلی دیگر ایمپلنت های all-on و دندان های طبیعی این حقیقت است که نحوه کشیدن نخ دندان آنها با دندان های طبیعی واقعی متفاوت است.

بویژه، شکاف های بین دندان های مصنوعی که درست بالای لثه ها قرار دارند، با دندان های از دست رفته تفاوت دارند. بعلاوه، وقتی تعداد ایمپلنت های بیشتری استفاده می شود، فشار روی ایمپلنت ها و فک به صورت یکدست تری توزیع می شود مثل اینکه، چطور یک میز ثبات بیشتری دارد وقتی پایه های بیشتری دارد و به طور یکسان زیر بدنه آن توزیع می شوند. هر چه تعداد ایمپلنت ها بیشتر باشد، پروتزهای دندانی ثابت با ثبات تری خواهید داشت.

  • هر چه بیشتر بهتر: در ایمپلنت های دندانی All-on4 از چهار ایمپلنت استفاده می شود، دو ایمپلنت در قوس دندانی بالا یا ماگزیلا، و دو ایمپلنت در قوس دندانی پایین یا مندیبل، تا چهار ردیف بریج دندانی را به یکدیگر متصل کنند. در ایمپلنت های دندانی All-on-6 از دو ایمپلنت اضافی به منظور ایجاد تکیه گاه برای محکم تر و منسجم تر شدن پروتزهای دندانی استفاده می شود. در حالی که، ایمپلنت های دندانی All-on-8 احتمالاً بیشترین تعداد ایمپلنت های دندانی مورد نیاز برای بازسازی دهان و پر کردن جای خالی دندان های از دست رفته را ارائه می دهند.

کار ایمپلنت های دندانی شبیه سازی فشاری است که توسط دندان ها به آنها وارد می شود. یک یا دو ایمپلنت با یک روکش یا بریج روی آنها، از نظر عملکرد و احساسی که برای فرد استفاده کننده بوجود می آورند، در مقایسه با دندان های مصنوعی شباهت بیشتری به دندان های طبیعی دائمی دارند. نام ” all-on ” در مقدار کامل بودن بریجی ریشه دارد که یک ردیف کامل از دندان ها را پوشش می دهند، و بسته به فرایند انتخاب شده، به 8-4 ایمپلنت متصل می شوند. البته دقت داشته باشید، هر چه تعداد ایمپلنت ها بیشتر باشد، هزینه آنها نیز بیشتر خواهد بود.

 ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

چه انتظاری می توان از راهکارهای ایمپلنت های دندانی All-On داشت؟

اصلی ترین انتظاری که می توان از راهکار دندانی all-on داشت چندین جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی است. برخی کلینیک ها و دندانپزشک ها ایمپلنت های دندانی یک روزه و قرار گیری فوری روکش های دندانی روی آنها را، با استفاده از فناوری های جدید پیشنهاد می دهند، بنابراین لازم نیست دو هفته یا بیشتر صبر کنید تا دندان های مصنوعی جدید خود را دریافت کنید.

به عبارت دیگر، با دریافت این نوع ایمپلنت های دندانی می توانید انتظار داشته باشید اتفاقات زیر رخ دهند:

  • انسجام محکم استخوان فک: اول از همه، ایمپلنت ها داخل استخوان فک قرار می گیرند. این کار مستلزم ایجاد برش روی لثه در قسمتی است که دندان از دست رفته آنجا بوده است، سپس با دریل حفره ای داخل استخوان ایجاد می شود و ایمپلنت درون حفره آن کار گذاشته می شود. سپس لثه بخیه زده می شود و اجازه داده می شود بهبود پیدا کند. پس از آن، یک اباتمنت روی قسمت قابل مشاهده ایمپلنت گذاشته می شود، که اجازه می دهد جایگذاری بریج دندانی راحت تر و قابل اطمینان تر باشد. گرچه نمی توان دندان دائم از دست رفته را مجدداً رویاند، اما این بهترین راهکار برای جایگزینی آنها است.

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

  • از آنها می توان کنار دندان های طبیعی استفاده کرد: در صورت وجود تعدادی دندان طبیعی، می توان کمتر از 4 ایمپلنت کاشت. البته لازم است دندان های طبیعی تراشیده شوند و به یک تکیه گاه برای بریج های دندانی تبدیل شوند، بنابراین وقتی می خواهید دندان مصنوعی دائمی داخل دهان خود قرار دهید، می توانید در هزینه های خود صرفه جویی کنید. از نظر مزایا، این درمان های دندانی نه تنها باعث می شوند اینگونه به نظر برسد که هنوز دندان های طبیعی خود را دارید، بلکه این روکش ها و بریج های پرسلاینی، در مقایسه با ترمیم های زیبایی مصنوعی، عملکردی درست شبیه دندان های طبیعی دارند.
  • چرا باید زحمت درمان All-On را به خود داد؟ دلیل اینکه چرا دندانپزشک ها فرایندهای All-On و انواع آن را پیشنهاد می دهند این است که آنها راهکاری مؤثر برای افرادی هستند که تعداد زیادی دندان از فک بالا یا پایین آنها از دست رفته است. علاوه بر این، بهترین راهکار برای پرداختن به شرایط بی دندانی کامل، بر خلاف دندان مصنوعی است. وقتی اکثر دندان های شما از دست می روند، بهتر است روی پروتزهای مصنوعی ثابت تر سرمایه گذاری کنید که در درمان های All-On، در مقایسه با دندان های مصنوعی سنتی، شبیه ترین عملکرد را به دندان های طبیعی داشته باشند.
  • پروتزهای مصنوعی متحرک لازم نیستند. لازم نیست با ایمپلنت ها از پروتزهای مصنوعی متحرک یا ثابت استفاده کنید، زیرا در بسیاری موارد، می توان ظرف چند روز پروتزهای طولانی مدت را روی ایمپلنت قرار داد. بعلاوه، استفاده از ایمپلنت های All-On اجازه می دهد دندان هایی محکم داشته باشید که نه تنها ظاهری طبیعی دارند بلکه عملکرد و ظاهری که بوجود می آورند شبیه دندان های طبیعی است، در حالی که بایتی با ثبات بوجود خواهند آورد. آنها از بعضی لحاظ حتی بهتر از دندان های طبیعی هستند زیرا وقتی روکش یا بریج شکسته می شوند، به راحتی می توانید روکش جدید جایگزین آن کنید.
  • چرا نباید بیشتر از 8 ایمپلنت استفاده کرد؟ با یک فرایند All-On، مثل این است که 4-8 ریشه داخل استخوان فک شما قرار بگیرند، در حالی که بقیه دندان درست بالای لثه ها قرار می گیرد. بنابراین هنگام نخ دندان کشیدن، به نوع خاصی نخ دندان نیاز دارید تا فاصله های جدید غیر عادی بین دندان های مصنوعی که بالای لثه قرار می گیرند را تمیز کنید. نیاز نیست برای هر دندان از دست رفته پول زیادی صرف کنید. هر دندان باقی مانده ای که دارید می تواند به عنوان یک پست عمل کند تا از تعداد ایمپلنت های دندانی مورد نیاز برای کامل کردن قوس دندانی کاسته شود.

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

  • برای کاشت ایمپلنت در گذشته تعداد ایمپلنت های بیشتری نیاز بود. در گذشته، کاشت ایمپلنت ها نیاز به تعداد بیشتری ایمپلنت داشت تا جایگزین یک دست دندان کامل شوند. علاوه بر این، می تواند شامل کاشت استخوان فک و مدت زمان بهبود 6 تا 9 ماهه لازم باشد، قبل از آنکه دنچرهایی شبیه روکش یا بریج روی ایمپلنت ها قرار بگیرد. مشخصه ویژه آنها درد پس از جراحی، طولانی شدن دوره بهبود، و تآثیر روی بودجه بیمار است. پروتزهای مصنوعی موقت نیز تا زمانی می توانند کار گذاشته شوند که پروتز نهایی ظرف یک هفته تا سه ماه، در لابراتوار دندانی ساخته می شود.
  • برای همه دندان ها تنها یک جراحی لازم است. به جای انجام جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی یکی پس از دیگری، راهکار All-On به دندانپزشک اجازه می دهد همه دندان های فک بالا یا پایین را به جای چند جراحی، تنها با یک جراحی جایگزین کند. اگر تقویت استخوان نیاز نباشد، تنها 4-8 ایمپلنت دندانی و یک بریج ثابت نیاز است. بعلاوه، هنگام قرار گیری ایمپلنت ها داخل فک، عمق، زاویه، و فواصل نیز مد نظر قرار می گیرند.
  • شما به کدام فرایند All-On نیاز دارید؟ آیا باید ارزانترین بسته را بردارید یا گرانترین را؟ بر اساس وضعیت دهان و دندان های باقی مانده شما، آیا 8 ایمپلنت دندانی نیاز دارید، یا دو ایمپلنت برای شما کفایت می کنند؟ با دندانپزشک خود مشورت کنید کدام یک برای شما مناسب تر است و شما استطاعت پرداخت هزینه کدام گزینه را دارید؟ هیچ پاسخ جامعی وجود ندارد که برای همه بیماران مناسب باشد. این به موقعیت دهان شما بستگی دارد، و اگر برای قرار گرفتن تحت این نوع جراحی ها سن شما اندکی بالاست، گاهی اوقات بهترین سرمایه گذاری شما این است که پروتزهای دندانی متحرک را دریافت کنید.

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

  • راهکار دندانی قابل پرداخت: گزینه All-On راهکاری است که بسیاری از افرادی که اکثر (و نه همه) دندان های خود را از دست داده اند، و کاندید دریافت ایمپلنت های دندانی هستند، آن را ترجیح می دهند. زیرا بیشتر قابل پرداخت می باشند و مانند یک میز هستند که چهار پست یا پایه دارد و آنقدر کافی هستند که ساختاری با ثبات بوجود بیاورند. پس از تجربیات بسیار زیاد در گذشته، دندانپزشک ها دریافتند که حداقل 4 ایمپلنت (یا کمتر، اگر تعدادی دندان طبیعی دارید که بتوان آنها را تراش داد) لازم است تا به همان میزان ثبات و استحکامی دست یافت که در دندان های طبیعی دائمی وجود دارد.
  • اگر پول اضافی دارید: دریافت All-On-5 و All-On-6 یا حتی All-On-8 به عنوان یک اقدام احتیاطی عمل می کند که برای ساختار بریج شما ثبات بیشتری فراهم می آورند. برخی بریج ها می توانند حتی روی یک دندان یا ایمپلنت قرار بگیرند (بریج های دندانی یک طرفه). با این حال، اگر شما استطاعت پرداخت هزینه ایمپلنت های All-On-5 یا All-On-8 را داشته باشید، می توانید از استحکام و انسجان ساختار استخوان اطمینان بیشتری داشته باشید.

چگونه درمان با تکنیک All-On عملی است؟

قبل از بهره مند شدن از درمان All-On، لازم است ابتدا CT اسکن، تصاویر رادیو گرافی با اشعه ایکس، یا اسکن دیجیتالی بگیرید. علاوه بر این ممکن است برای شما قالب دندانی تهیه کنند تا کمک کند طراح بریج، بهترین شکل شما را برای بریج یا بریج های شما برای دهان شما با ویژگی های خاص خود و دندان های باقی مانده درآورد. اسکن دیجیتالی این مزیت را دارد که برای لابراتوار دندانپزشکی این امکان را بوجود می آورد که از طریق کامپیوتر، یا CDA (طراحی با کمک کامپیوتر computer-assisted design) یک تصویر سه بعدی از بریج نهایی را طراحی نماید، که سپس می تواند به صورت سه بعدی پرینت گرفته شود و پس از آن به سرعت داخل دهان قرار گیرد.

  • کاشت: پس از مشاوره شخصی با بیمار، وقت جراحی دهان مشخص خواهد شد. این همان روزی است که ایمپلنت ها کار گذاشته می شوند. این کار معمولاً تحت بیهوشی عمومی انجام می شود تا جراحی بدون درد انجام شود.
  • 4 روز بعد: چهار روز بعد، بریج موقت نهایی روی ایمپلنت ها قرار خواهد گرفت مگر آنکه بخواهید فرایند شما به صورت یک روزه انجام شود، که در آن بریج همان روز روی ایمپلنت در حال بهبود قرار می گیرد. به صورت استاندارد، یک دندان مصنوعی موقتی یا بریج ثابت پس از کاشت ایمپلنت ساخته خواهد شد.

با این دندان های موقتی است که بهترین شکل ممکن می توانید به سبک عادی زندگی خود بازگردید. یک بار دیگر می توانید به صورت عادی غذا بخورید و بجوید. دیگر نیاز نیست غذای کودک بخورید زیرا هم بریج های نهایی را ندارید، و هم می توانید لبخندی موقتی داشته باشید که تقریباً به اندازه لبخندی که در آینده خواهید داشت زیبا است.

  • سه ماه بعد: گاهی اوقات، خیلی زود، و پس از سه ماه، دندان های مصنوعی موقت با بریج های نهایی تعویض می شوند. همین زمان ها است که استخوان بهبود پیدا کرده است تا به خوبی ایمپلنت را درون خود نگه دارد، و اجازه دهد بریج مصنوعی نهایی به پست فلزی متصل شود.
  • چکاپ های منظم و بهداشت دهانی: پس از آنکه درمان به اتمام می رسد، باید هر شش ماه یک مرتبه برای چکاپ به دندانپزشک مراجعه نمایید تا از خدمات بهداشتی و درمانی دندانپزشکی بهره مند شوید. به محضی که بریج نهایی خود را دریافت می کنید، دندانپزشکی که فرایند را انجام داده است، به شما یاد خواهد داد چطور با نخ دندانی که طراحی ویژه ای دارد نخ دندان بکشید.

 

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

آیا راهکارهای دندانی All-On توصیه می شوند؟

به لطف راهکار ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-5، All-on-6، و All-on-8، نیاز نیست منتظر بازه زمانی طولانی مدت بهبود و انجام کاشت چندین ایمپلنت باشید. آیا می توانید کاشت 32 ایمپلنت و قرار گرفتن 32 روکش روی آنها را تصور کنید؟ نه تنها غیر ممکن است؛ بلکه به صورت باور نکردنی دردناک و غیر قابل تحمل است و رنجی که مجبورید تحمل کنید به اندازه دوره شکل گیری بچه تا زمان تولد طول خواهد کشید. دیگر نیاز نیست به هزینه آن اشاره کنیم. بعلاوه، در این روش از پرینت سه بعدی و اسکن دیجیتالی استفاده می شود که این امکان را بوجود می آورد که بتوان از خدمات ایمپلنت های یک روزه بهره مند شد تا دیگر نیاز نباشد دوباره به مطب مراجعه کرد یا از روکش های موقت استفاده کرد.

مزیت مهم دیگر استفاده از فرایند all-on این است که احیاء می تواند روی بافت های استخوانی کوچک صورت گیرد، بدون نیاز به تقویت یا پیوند استخوان. به عبارت دیگر، با بهره مند شدن از راهکار all-on تنها با یک جراحی کوچک مواجه خواهید بود، در مقایسه با دریافت چندین ایمپلنت دندانی برای تک تک دندان های از دست رفته. علاوه بر این، هزینه آن به شکلی باور نکردنی کمتر خواهد بود زیرا نیاز به جراحی، درد و ناراحتی، و زمان بهبود اضافی نیست. این بهترین و عملی ترین راهکار برای افرادی است که عذاب گذاشتن و درآوردن و شستن پروتزهای مصنوعی را در سنین پیری خود نمی خواهند.

 

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4، All-on-6 و All-on-8

ایمپلنت های دندانی All-on-4 و All-on-6؛ کدامیک برای شما بهتر است؟

هر دوی این راهکارها فوق العاده هستند، برای افرادی که می خواهند همزمان برای تعداد زیادی از دندان های خود در یک فک جایگزین قرار دهند. روی هم رفته دوره تنظیم و انطباق و بهبود اندک است و خیلی زمان نمی برد که بیمار فراموش خواهد کرد دندان های داخل دهان او طبیعی نیستند. علیرغم همه اطلاعاتی که در این مقاله ارائه دادیم باید بگوییم تنها دندانپزشک ها و متخصصان کاشت ایمپلنت می توانند مشخص نمایند هر بیمار چه تعداد ایمپلنت برای قرار گرفتن دست دندان ثابت روی آنها نیاز است.

ایمپلنت های all-on با استخوان فک بیمار جوش می خورند. به این معنا که ایمپلنت های دندانی می توانند به اندازه دندان های طبیعی محکم باشند. ایمپلنت ها داخل استخوان فک قرار می گیرند بنابراین لازم است کیفیت آن سنجیده شود، و این هم تنها از عهده دندانپزشک بر می آید. هیچ راهکاری نیست که تنها راهکار خوب ممکن باشد. هر بیمار شرایط متفاوتی دارد و لازم است بر اساس این شرایط تصمیم گیری شود. هر نوع ایمپلنتی که انتخاب شود، به بیمار کمک می کند لبخند زیبای خود را دوباره داشته باشد.

از نخستین مرتبه که لیزر در درمان دندانپزشکی مورد استفاده قرار گرفت، کاربرد آن به سرعت و ظرف مدت کوتاهی افزایش یافت. استفاده از این فناوری در کاشت ایمپلنت های دندانی نیز با استقبال شدیدی مواجه شد. ایمپلنت های دندان گزینه هایی فوق العاده برای جایگزینی دندان های از دست رفته هستند و انتخاب دندانپزشکی که از لیزر برای فرایند کاشت ایمپلنت استفاده می کند کاملاً عاقلانه است. درمان با کمک لیزر در مقایسه با استفاده از اسکالپل ها (چاقوی کوچک جراحی) و نیز تیغ جراحی دارای مزایای بیشتری است، از جمله:

  • افزایش قدرت دید محل جراحی
  • کنترل بیشتر و دقیق تر روی برش ها
  • حداقل آسیب به بافت های اطراف
  • جلوگیری از خونریزی زیاد
  • کاهش تورم
  • کاهش عفونت در نتیجه تأثیر روش های مختلف استریلیزاسیون، و در نتیجه کاهش درد پس از جراحی.
  • راحتی بیشتر بیمار

در حال حاضر، انواع مختلف فرایندها با استفاده از لیزر انجام می شوند. بر اساس طول موج هایی که استفاده می شوند و نیز بافتی که لیزر روی آن عمل می کند، می توان لیزر را به دسته های مختلفی تقسیم بندی نمود. تمام طول موج های لیزرهای موجود را نمی توان برای تمام موقعیت های ایمپلنت های دندان استفاده کرد. جراح کاشت ایمپلنت باید شرایط، معایب و مزایا و نیز کارآمدی لیزرهای موجود را بسنجد و بر اساس آنها تصمیم بگیرد از چه طول موجی استفاده کند.

کاشت ایمپلنت با لیزر

کاشت ایمپلنت با لیزر

 

لیزر در چه مراحلی از کاشت ایمپلنت به کار می آید؟

کاشت ایمپلنت

در صورتی که استخوان از ارتفاع و عرض کافی برخوردار باشد، کاشت غیر تهاجمی ایمپلنت، با ایجاد کوچکترین شکاف در بافت، یکی از شناخته شده ترین راه های کاشت ایمپلنت است. به جای استفاده از میکرو موتور می توان از لیزر بافت سخت برای ایجاد شکاف اولیه برای قرار دادن ایمپلنت درون آن استفاده کرد. از لیزر می توان برای برداشتن بافت نرم و نیز غشاء استخوان به شکل دایره و با قطر حدوداً 2-3 میلی متر استفاده کرد و بقیه مراحل برش استخوان با استفاده از یک دریل دستی انجام خواهد شد. بر خلاف دریل های سنتی احتمال لغزیدن سر لیزر بسیار اندک است. این باعث می شود زمان بهبود تا میزان زیادی کاهش یابد، فرایند جوش خوردن با سرعت بیشتری پیش برود، و بیمار ناراحتی کمتری تجربه کند و میزان تماس استخوان با ایمپلنت افزایش می یابد. علاوه بر این، نیازی به ضربه در طول برداشتن فلپ (توده ای از بافت که قسمتی از آن با عمل جراحی جدا می شود) و بخیه زدن نیست. این فرایند را می توان با استفاده از راهنمای جراحی که برای قرار گرفتن ایمپلنت با کمک لیزر آماده شده است انجام داد. از جمله مزایای انجام این مرحله با کمک لیزر عبارتند از کاهش التهاب پس از جراحی در نتیجه تمیزتر و استریل بودن محل جراحی و راحت قرار دادن ایمپلنت. تنها نکته این است که تمام فرایند برش استخوان را نمی توان با استفاده از لیزر انجام داد.

برداشتن بافت از روی ایمپلنت طی مرحله دوم

در مرحله دوم جراحی کاشت ایمپلنت دندان، به راحتی و با دقت زیاد می توان از تمام طول موج های لیزر برای برداشتن بافت روی ایمپلنت استفاده کرد. برای این کار متخصص کاشت ایمپلنت به راحتی بافت روی ایمپلنت را با استفاده از لیزر می سوزاند تا به کلاهک روی ایمپلنت دست پیدا کند،  بدون اینکه بیمار هیچ درد و ناراحتی احساس کند. این فرایند کاملاً بی ضرر است و به پیشگیری از تغییر شکل ستیغ استخوان کمک می کند. تنها باید متخصص مراقب باشد نوک لیزر را به صورت کاملاً طبیعی حرکت دهد و از نگه داشتن آن در یک منطقه برای مدت زمان طولانی پرهیز نماید تا از افزایش حرارت روی اجزاء ایمپلنت پرهیز شود. بعلاوه، باید مراقب بود اتصال لثه با اطراف ایمپلنت به میزان کافی حفظ شود. بافت های حاشیه ای اگر با کمک لیزر برش خورده باشند، پس از بهبود تحلیل نخواهند رفت. اصلی ترین مزایای استفاده از لیزر در این مرحله عبارتند از توقف خونریزی؛ سهولت دسترسی بصری به پیچ کاور (پیچی که طی مرحله استئواينتگريشن روی ایمپلنت قرار می گیرد)، تولید یک لخته خون محافظ- کمک به بهبود و راحتی بیمار در طول درمان و پس از آن. علاوه بر همه اینها، روکش دندان را می توان در همان جلسه روی ایمپلنت قرار داد.

کاشت ایمپلنت با لیزر

کاشت ایمپلنت با لیزر

کمک به درمان پری ایمپلنتیت

پری ایمپلنتیت عبارت است از پیشرفت سریع شکست استئواينتگريشن، که منجر به تولید سموم باکتریایی می شود که تغییرات التهابی و تحلیل استخوان را در پی خواهد داشت. در صورت بروز پری ایمپلنتیت، سطح ایمپلنت با سلول های بافت نرم، باکتری و دیگر عوراض جانبی باکتریایی آلوده می شود. برداشتن تمام پلاک های باکتریایی و اندوتوکسین ها (یا درون زهر، سمی است که در داخل باکتری وجود دارد و تنها پس از انهدام باکتری خارج می شود) از بین شیارهای ایمپلنت، با استفاده از ابزارهای مکانیکی کار دشواری است. برطرف کردن تمام مواد خارجی و پاک کردن و ضد عفونی کردن تمام بافت های آلوده را می توان با استفاده از طول موج هایی از لیزر انجام داد که به استخوان آسیبی نمی رسانند. برخی از طول موج های لیزر را می توان برای پاکسازی مؤثر پلاک و رسوب روی اباتمنت ایمپلنت استفاده کرد، بدون اینکه به سطح آنها هیچ آسیبی وارد شود.

خارج کردن ایمپلنت از درون استخوان فک

در پی افزایش استفاده از ایمپلنت های دندان، به همین میزان، شکست ایمپلنت و نیاز به درمان نیز افزایش یافته است. گاهی اوقات با شکست ایمپلنت دندان نیاز است ایمپلنت به روش جراحی و با استفاده از تکنیک هایی مانند block resection، برداشت استخوان باکال، برداشت استخوان با کمک مته، از داخل استخوان فک خارج شود. انجام این کار با استفاده از لیزر از کمترین میزان تهاجمی بودن برخوردار است. مکانیزم برش با استفاده از انرژی لیزری انجام می شود که با اسپری هوا- آب جذب می شود که روی بافت هدف انفجارهای میکرو ایجاد می کند. با استفاده از این تأثیرات جنبشی آب می توان برش های تمیز بدون آسیب های حرارتی ایجاد نمود. طی این فرایند لیزر می تواند روی بافت های اطراف تأثیر ضد عفونی کنندگی داشته باشد و موجب خواهد شد بهبود بافت بدون هیچ مشکلی صورت گیرد.

نه تنها ایمپلنت های دندانی برای افراد مبتلا به دیابت خطری ندارند، بلکه جایگزینی پروتزهای دندان با ایمپلنت های ثابت دندانی می تواند سلامت آنها را ارتقاء بخشد. ایمپلنت ها علاوه بر اینکه به شما کمک می کنند با خیال راحت رژیم غذایی متعادلی داشته باشید، موجب کاهش التهاب، سوزش و ناراحتی و عفونت هایی خواهند شد که بروز آنها با وجود دندان های مصنوعی شایع تر است. این خطر بیماری های خطرناک پریودنتال (اطراف لثه) و نیز عفونت ها و مشکلات پس از کاشت ایمپلنت را به حداقل خواهد رساند.

هرچند این کاملاً صحت دارد که افراد مبتلا به دیابت ممکن است قبل و بعد از کاشت ایمپلنت به مراقبت های خاصی نیاز داشته باشند تا مشکلات آنها را به حداقل میزان ممکن برسانند. مطالعات اخیر حاکی از آن است افرادی که دیابت خود را تحت کنترل دارند، تا زمانی ایمپلنت های دندانی برای آنها بی خطر است که سلامت عمومی آنها در حد استانداردهای سلامت پیش از فرایند باشد.اگر مبتلا به دیابت هستید و به ایمپلنت های دندانی نیاز دارید، تعلل نکنید و هر چه سریع تر برای دریافت آنها اقدام کنید.

دیابت و کاشت ایمپلنت

دیابت و کاشت ایمپلنت

تأثیر دیابت و موفقیت ایمپلنت های دندانی

بر اساس تحقیقاتی که روی ایمپلنت های دندانی و دیابت صورت گرفته است، مشخص شده زمانی که دیابت به خوبی تحت کنترل است، فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی کاملاً بی خطر و قابل پیش بینی است و احتمال برزو مشکلات در آنها به اندازه ی افراد سالم است. این برای افراد بزرگسال مبتلا به دیابت که در پی جایگزینی سالم و با دوام تر برای پروتزهای مصنوعی هستند خبر خوبی است.

نکات لازم برای افراد مبتلا به دیابت که قصد استفاده از ایمپلنت های دندان را دارند:

به کدام یک مبتلا هستید؟ دیابت نوع 1 یا نوع 2 ؟

کنترل دیابت نوع 1 مشکل تر خواهد بود. به این معنا که خطرات و میزان شکست درمان ایمپلنت های دندانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 اندکی بیشتر از افراد مبتلا به دیابت نوع 2 است. البته نمی توان گفت افراد مبتلا به دیابت نوع 1 نمی توانند ایمپلنت دندانی داشته باشند، با این حال، جراح دهان و دندان شما در مرور پرونده های پزشکی و دندانپزشکی شما دقیق تر خواهد بود و به بررسی سلامت عمومی شما خواهد پرداخت و از سوابق عفونت ها و جدول زمانی معمول بدن شما هنگام بهبودی اطلاعات کسب خواهد کرد.

علاوه بر این، در بیماران مبتلا به دیابت ممکن است سن بیشتر از معمول مهم باشد. علت این امر آن است که هر چه مدت زمان طولانی تری به دیابت مبتلا بوده باشید، شما بیشتر مستعد عفونت خواهید بود و فرایند بهبودی شما کند تر پیش خواهد رفت. در صورتی که به دیابت مبتلا هستید و به دریافت ایمپلنت های دندانی علاقه مند هستید، هر چه زودتر اقدام کنید بهتر است.

دیابت و کاشت ایمپلنت

دیابت و کاشت ایمپلنت

آیا دیابت شما تحت کنترل است؟

مرور تعدادی از مطالعات انجام شده در این زمینه حاکی از آن است که بیمارانی که دیابت آنها تحت کنترل است، به هیچ عنوان بیشتر از بیماران غیر دیابتی در معرض خطرات مشکلات یا شکست ایمپلنت های دندانی نخواهند بود. علاوه بر این، همین تحقیقات نشان می دهند که در بیماران دیابتی که دیابت آنها تحت کنترل نیست، میزان عفونت پس از فرایند کاشت ایمپلنت و نیز شکست درمان آنها بالاتر بوده است.

ایمپلنت های دندانی درون لثه ها و استخوان های فک قرار دارند. فرایند بهبود آنها به فرایندهای طبیعی بهبود بدن یا بازسازی بافت استخوان فک بستگی دارد که استخوان اطراف فک ها را به پست جوش می دهد (استئواینتگریشن osseiointegration). سپس، لثه ها نیز باید بهبود یابند. این جوش خوردن کامل با استخوان فک و لثه ها همان چیزی است که ایمپلنت های دندان را تا حد زیادی شبیه دندان های واقعی می کند، و به همین دلیل دائمی تر از پروتزهای دندان هستند.

از آنجا که ممکن است فرایند بهبود برای افراد مبتلا به دیابت کندتر باشد، در بیمارانی که دیابت آنها تحت کنترل نیست، زمان بهبود آنها دشوارتر خواهد بود. بنابراین، جراح دهان و دندان شما کمک خواهد کرد مجدداً به روال معمول بازگردید، و طرح درمانی انتخاب خواهد کرد تا دیابت خود را تحت کنترل داشته باشید و مطمئن شوید که تمام تلاش خود را می کنید تا از ابتلا به بیمار لثه پیشگیری کنید. زمانی که این قطعات پازل کنار یکدیگر قرار می گیرند، مجدداً باید به متخصص کاشت ایمپلنت مراجعه کنید تا بررسی کند که آیا برای دریافت ایمپلنت آمادگی دارید یا خیر.

دیابت و کاشت ایمپلنت

دیابت و کاشت ایمپلنت

آیا از سلامت عمومی برخوردار هستید؟

یکی از معمول ترین سؤالاتی که بیماران دیابتی می پرسند این است که “آیا سن من آنقدر زیاد است که نتوانم از ایمپلنت ها استفاده کنم؟” در واقع، این سلامت شما – و نه سن شماست- که مشخص می کند شما برای دریافت ایمپلنت ها گزینه ی مناسبی هستید یا خیر. در صورتی جراح دهان و دندان ایمپلنت را برای شما مناسب نمی داند که:

  • در حال حاضر بیماری لثه یا پریودنتال دارید.
  • تراکم استخوان شما بسیار پایین است (هرچند اگر برای دریافت ایمپلنت گزینه ی مناسبی باشید، می توان راجع به گزینه های پیوند استخوان صحبت کرد).
  • به نظر می رسد که بیمار یا تمایل ندارد یا قادر نیست صبورانه دوره ی پس از کاشت ایمپلنت را سپری کند، که به مراقبت و توجه دقیق به چیزهایی نیاز دارد که می خورد یا در دهان خود قرار می دهد، کاری که اجازه می دهد ایمپلنت ها به طور کامل بهبود یابند.
  • آیا سیگار می کشید- فرایند بهبود برای افراد سیگاری نه تنها دشوارتر است بلکه عمل مکیدنی که برای انجام آن نیاز است می تواند باعث شود مشکلاتی بوجود بیایند که در فرایند بهبود و موفقیت کاشت ایمپلنت مشکل ایجاد خواهند کرد. در اکثر مواقع، افراد سیگاری باید در طول این دوره این عادت خود را ترک کنند که ممکن است چند ماه طول بکشد.
  • قبلاً برای درمان سرطان دهان تحت درمان قرار گرفته اید یا داروهای بیس فسفات مصرف نموده اید.
  • شرایط یا بیماری دارید که قابلیت بهبود شما را پیچیده می کند.

تمام این مشکلات و دیگر ملاحضات باید طی جلسه ی مشاوره مورد بحث قرار بگیرند.

دیابت و کاشت ایمپلنت

دیابت و کاشت ایمپلنت

ایمپلنت های دندان کمکی برای حفظ رژیم غذایی سالم برای افراد دیابتی

آیا تا به حال توجه کرده اید که سالم ترین رژیم غذایی برای افراد مبتلا به دیابت حجم زیادی غذاهای تازه و کامل را شامل می شود که به عملکرد جویدن و آسیاب کردن بیشتری نیاز دارند؟ در مقایسه با پروتزهای مصنوعی، دائمی بودن ایمپلنت های دندان- که محکم درون استخوان فک و لثه قرار گرفته اند- خوردن غذاهایی که دوست دارید را برای شما آسان و بدون درد می کند.

احتمال تکان خوردن پروتزهای مصنوعی زیاد است، که موجب التهاب و حساسیت لثه ها می شود. خوردن غذاهای خاصی که به کشیدن، پاره کردن، یا آسیاب کردن نیاز دارند و دندان ها باید مقاومت بیشتری داشته باشند (مانند سبزیجات مقوی حاوی فیبر زیاد)، برای دندان های مصنوعی دشوارتر خواهد بود. افرادی که در قرار گرفتن دندان های مصنوعی خود مشکل داشته یا التهاب و ناراحتی دارند، بیشتر امکان دارد که غذا نخورند یا غذاهای نامناسب بخورند (نرم تر، فراوری شده، دارای کربوهیدرات بیشتر)، که می تواند پایین نگه داشتن سطح قند خون را دشوارتر کند.

بارداری دوره ای است که باید از آن لذت برد، زمانی که شاهد شکوفه ی وجود خود خواهید بود و در بهترین حالت خود به سر می برید. اما، در دوران بارداری بدن شما دچار تغییرات فیزیولوژیک بسیاری می شود و تحت فشار زیادی قرار می گیرد در نتیجه فعالیت ها و فرایندهای بسیاری هستند که باید طی این دوره پرهیز شوند. شاید مشاهده کرده باشید که بارداری موجب بروز مشکلات دندانی دور از انتظاری شده باشد و حتی یکی از دندان های خود را از دست داده باشید. ممکن است بخواهید بدون تعلل، هر چه زودتر فاصله ی بین دندان ها را پر کنید و زیبایی لبخند خود را بازگردانید. یکی از سوألاتی که همواره برای زنان بارداری که مشکلات دندانی دارند مطرح است در زمینه کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری و خطرات احتمالی آن است.

اگر بخواهیم به صورت کوتاه پاسخ دهیم باید بگوییم، پس از پایان سه ماهه ی اول می توان ایمپلنت دندانی دریافت کرد. نگرانی شما کاملاً قابل درک است. با این حال، اکثر دندانپزشک ها و متخصص های جراحی لثه و کاشت ایمپلنت توصیه می کنند تا زمانی که وضعیتی اورژانسی پیش نیامده باشد، تا پایان دوره ی بارداری صبر کنید.

علل به تأخیر انداختن کاشت ایمپلنت دندانی تا پایان بارداری

این توصیه ی متخصصان به چند علت است. از جمله:

1.     بالا رفتن احتمال خطر و مشکلات پس از جراحی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

بارداری هیچ تناقضی با کاشت ایمپلنت های دندانی ندارد اما به هر حال کاشت ایمپلنت نوعی فرایند جراحی است و بهتر است جنین خود را در معرض هیچ خطری قرار ندهید، مگر آنکه شرایط اضطراری پزشکی وجود داشته باشد. ایمپلنت دندانی نوعی پست تیانیومی ظریف است که از طریق جراحی درون استخوان فک قرار داده می شود تا دندان های مصنوعی را در جای خود نگه دارد. بهبود استخوان فک و جوش خوردن ایمپلنت با آن، تا وقتی که دندان مصنوعی روی آن قرار داده شود، زمان می برد. هر نوع جراحی طی دوران بارداری با مشکلات بسیاری همراه است و اگر انتخاب دیگری وجود دارد بهتر است از انجام آن خودداری کنید.

2.     بهتر است از قرار گرفتن در معرض اشعه ی ایکس خودداری کنید.

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

پیش از جراحی کاشت ایمپلنت دندانی لازم است با اشعه ی ایکس از استخوان فک تصویر رادیوگرافی تهیه شود تا محل دقیق ایمپلنت مشخص شود. گرچه اشعه ی ایکس دندانپزشکی برای زنان باردار طی سه ماهه ی اول و سوم بارداری کاملاً بی خطر است، قرار گرفتن جنین در معرض مقادیر اندک اشعه ی مورد استفاده در رادیولوژی نیز می تواند خطرناک باشد. درست است که اشعه ی ایکس تشخیصی دندانپزشکی تنها روی منطقه ی دهان متمرکز می شود، اما بسیاری افراد ترجیح می دهند حین دوران بارداری از هر گونه اشعه ی ایکس کاملاً به دور باشند تا جنین آنها در معرض هیچ خطری قرار نگیرد.

3.     پرهیز از داروهای بیهوشی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه مطالعات حاکی از آن است که درمان های دندانپزشکی که تحت بی حسی موضعی انجام می شوند طی دوران بارداری هیچ خطری ندارند، اما توصیه می شود طی این نه ماه از هر گونه داروهای آرام بخش یا بیهوشی عمومی پرهیز کنید. داروهای بیهوشی داروهای قوی هستند که ممکن است به جنین آسیب برسانند.

4.     کاهش استرس

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

سطح بالای استرس و اضطراب در مادر بارداری که انتظار تولد فرزند خود را می کشد می تواند روی رشد جنین تأثیر منفی داشته باشد. یک جراحی انتخابی طی دوره ای که به خودی خود استرس آور هست احتمالاً می تواند موجب افزایش اضطراب شود. در این دوره، هورمون ها می توانند موجب تغییرات خلق و خو و افسردگی شوند که تحت کنترل شما نیست. آرام باشید و روی جنین خود تمرکز کنید. به نگرانی های خود اضافه نکنید. بعد از زایمان به اندازه ی کافی زمان، و آنقدر آمادگی دارید که برای کاشت ایمپلنت دندانی تحت جراحی قرار بگیرید.

5.     بهتر است ایمپلنت های دندانی پس از تولد فرزندتان کاشته شوند.

پس از تولد نوزاد، به محضی که آمادگی کامل داشتید می توانید برای کاشت ایمپلنت به دندانپزشک مراجعه کنید. اگر شاد و سالم هستید، هیچ دلیلی برای تعلل وجود ندارد. در صورتی که بچه از شیر شما تغذیه می کند، دندانپزشک بهترین راهکار را به شما توصیه خواهد کرد. پس از جراحی و دوره ی نقاهت، دندان مصنوعی شما با استفاده از فن آوری مدرن و به دست متخصصان مجرب ساخته خواهد شد. رنگ، شکل، اندازه و نیز عملکرد دندان های جدید شما جایگزین بسیار مناسبی برای دندان طبیعی شما خواهد بود که خیلی زود اعتماد به نفس شما را باز خواهد گرداند. با نخستین لبخند کودکتان شما نیز با خیال راحت لبخند خواهید زد.

پیشگیری از نیاز به کاشت ایمپلنت در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه تا پایان دوران بارداری بهتر است برای جراحی کاشت ایمپلنت دندانی دست نگه دارید، اما به خاطر جنین خود هنوز ملزم هستید سلامت دهان و دندان های خود را حفظ کنید. در زیر به بیان نکاتی برای حفظ بهداشت دهان طی این دوره می پردازیم:

  • بهداشت دهان و دندان خود را به خوبی رعایت کنید تا از زخم شدن و ورم لثه ها، یکی از عوارض جانبی بارداری، پیشگیری کنید. اگر بیش از 6 ماه است که به دندانپزشک مراجعه نکرده اید، برای چکاپ و پاکسازی تخصصی دندان ها به دندانپزشک مراجعه کنید.
  • دو مرتبه در طول روز مسواک بزنید، حتماً هر روز نخ دندان بکشید و هر شب دهان خود را با دهانشویه ی فلورایده ی فاقد الکل شستشو دهید.
  • اگر تهوع صبحگاهی دارید، دهان خود را با محلول یک قاشق چایخوری جوش شیرین و یک لیوان آب شستشو دهید تا مانع عفونت دندان توسط اسید معده شوید.
  • رژیم غذایی متعادل و سالم با حداقل میزان قند و شکر داشته باشید.

جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان چیست؟

افزایش طول تاج دندان یکی از فرایندهای جراحی معمول است که طی آن، جراح لثه مقداری از بافت لثه یا استخوان، یا هر دو بر می دارد تا حجم بیشتری از دندان قابل مشاهده باشد. گاهی اوقات این جراحی زمانی که دندان ها نیاز به رسیدگی داشته باشند انجام می شود، اما در بیشتر مواقع در بالای لثه میزان کافی از دندان بدون پوشش لثه وجود ندارد تا بتواند پر شدگی دندان یا روکش آن را حمایت کند.

این اتفاق بیشتر زمانی رخ می دهد که دندان در خط لثه شکسته می شود یا وقتی که روکش دندان یا پر شدگی دندان از روی یا داخل دندان خارج شوند و زیر آنها پوسیدگی وجود داشته باشد. برای پر کردن مجدد دندان یا قرار دادن روکش جدید روی آن، ممکن است دندانپزشک نیاز داشته باشد اندازه ی بخشی از دندان که لثه روی آن قرار ندارد بیشتر باشد. این کار با برداشتن قسمتی از بافت لثه یا استخوان انجام می شود.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

برخی افراد اطراف دندان های جلوی فک بالای خود بافت لثه ی زیادی دارند، که دندانپزشک ها آن را تحت عنوان “لبخند لثه ای” می شناسند و معتقدند باعث کاهش زیبایی لبخند فرد می شود که با جراحی افزایش طول تاج دندان قابل اصلاح است.

قبلا راجع به جزئیات این جراحی توضیحاتی ارائه نمودیم اما در این مطلب قصد داریم به مراقبت های لازم پس از آن بپردازیم.

مراقبت های لازم پس از جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان

عوارض جانبی و مشکلات پس از جراحی لثه در افراد مختلف متفاوت است، بنابراین ممکن است همه ی این دستورالعمل ها برای همه ی افراد صدق نکنند.

ناراحتی و مصرف داروها

برای شما داروی بی حسی موضعی تزریق شده است بنابراین کاملا طبیعی است که چندین ساعت پس از جراحی، اطراف فک شما بی حس باشد. برای به حداقل رساندن درد و ناراحتی، بهتر است مصرف داروهای مسکن را پیش از اتمام اثر داروی بی حسی، تقریبا یک ساعت پس از جراحی، شروع کنید. اگر درد شما به اندازه ی کافی کاهش نیافت، مسکن هایی مانند تیلنول Tylenol (استامینوفن)، ادویل Advil (ایبوپروفن) یا آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف کنید. مصرف داروهای مسکن در کنار رژیم حاوی غذاهای نرم و آبکی می تواند هر گونه عوارض جانبی مانند تهوع یا ناراحتی های معده را کاهش دهد. تا زمانی که نیاز است، طبق دستور پزشک مصرف داروهای مسکن خود را ادامه دهید. آنتی بیوتیک هایی که پزشک برای شما تجویز کرده است را طبق دستور تا انتها مصرف کنید.

خونریزی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

پس از جراحی افزایش طول تاج دندان، مقداری خونریزی کاملا طبیعی است. ممکن است جراح یک تکه گاز استریل روی منطقه ی جراحی قرار داده باشد. برای حفظ فشار روی محل جراحی به مدت 20 دقیقه دندان های خود را محکم روی گاز قرار دهید؛ در صورت نیاز گاز استریل را تعویض کنید. ممکن است به مدت 24 ساعت در بزاق خود خون ببینید. برای پیشگیری از مشکلات احتمالی خونریزی، طی 48 ساعت نخست پس از جراحی از شستشوی شدید و پر فشار دهان یا استفاده از نی بپرهیزید. خونریزی شدید نخواهد بود. در صورتی که خونریزی ادامه داشت، به مدت 20 -30 دقیقه، روی محل جراحی یک چای کیسه ای مرطوب (که ابتدا درون آب داغ قرار گرفته، آب آن گرفته شده و درون گاز استریل پیچانده شده است) قرار دهید و دندان های خود را روی آن فشار دهید. اگر خونریزی همچنان ادامه داشت، با جراح لثه ی خود تماس بگیرید.

تورم و کبودی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

تورم یکی از نشانه های طبیعی بهبودی است که معمولا ظرف مدت 48 ساعت به اوج خود می رسد. برای کاهش تورم، باید روی صورت نزدیک منطقه ی جراحی کیسه ی یخ قرار گیرد. طی 24 ساعت نخست پس از جراحی باید کیسه ی یخ 20 دقیقه روی صورت قرار گیرد و 20 دقیقه برداشته شود. پس از 24 ساعت، بهتر است به جای کیسه ی یخ از گرمای مرطوب یا کمپرس آب گرم استفاده کنید تا زمانی که ورم از بین برود. خشکی و سفتی عضلات فک می تواند باعث دشواری باز و بسته کردن دهان شود؛ این مشکل می تواند تا 10 روز پس از جراحی ادامه داشته باشد، تا جایی که می توانید روی مفاصل فک، کمپرس آب گرم قرار دهید. در صورت نیاز، برای کاهش درد می توان هر 6 – 8 ساعت، موترین Motrin (ایبوپروفن) و آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف نمود که از داروهای ضد التهاب هستند. علاوه بر این ممکن است اطراف محل جراحی کبود شود که ممکن است 4 – 7 روز ادامه داشته باشد.

پانسمان محل جراحی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

ممکن است روی محل جراحی پانسمان قرار داده شود تا از آن محافظت کند. این نوع پانسمان یک ماده ی صورتی رنگ و بتونه مانند شبیه حباب آدامس است که اطراف دندان جراحی شده قرار داده شده است. این پانسمان باید تا اولین مراجعه پس از جراحی در جای خود باقی بماند. مهم است که تا پایان بهبودی محل جراحی، پانسمان روی آن باقی بماند، بنابراین در صورت خارج شدن آن به جراح خود مراجعه کنید تا آن را تعویض نماید.

رژیم غذایی

برای بهبودی کامل نیاز است که از تغذیه ی کافی برخوردار باشید. توصیه می شود در روز نخست پس از جراحی به خوردن غذاهای نرم مانند سوپ، پاستا، ماست، پودینگ، ماهی، تخم مرغ و پوره ی سیب زمینی اکتفا کنید. مقادیر زیادی آب و مایعات دیگر بنوشید. طی یک روز نخست پس از جراحی از خوردن غذاهای جامد و سفت و نیز مایعات داغ بپرهیزید. طی چند روز بعد از آن به تدریج می توانید غذاهای جامد بخورید. به محضی که احساس راحتی داشتید به رژیم غذایی سابق خود برگردید. از خوردن غذاها یا میوه های هسته، مغز یا دانه دار مانند توت فرنگی، تمشک، یا نان چاودار بپرهیزید. ذرت بو داده، نان فرانسوی و دیگر نان های سفت نیز نباید استفاده شوند.

از مصرف انواع دخانیات بپرهیزید.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

کشیدن سیگار یا مصرف دیگر مواد دخانی می تواند فرایند بهبود را به تعویق بیاندازد یا موجب ناراحتی و مشکلات بیشتر شود.

بهداشت دهان و دندان

نخستین روز پس از جراحی می توانید تنها سطح جونده ی دندان های منطقه ی جراحی را به آرامی مسواک بزنید. مسواک را از پانسمان و منطقه ی لثه دور نگه دارید. از کشیدن نخ دندان یا استفاده از پروکسی براش (نوعی مسواک بین دندانی)، مسواک برقی، یا واتر پیک (واتر جت) در منطقه ی جراحی خودداری کنید. اگر جراح پس از اتمام جراحی برای شما کلرهگزیدین (Peridex) تجویز کرد، تا اولین مراجعه پس از جراحی روزی دو مرتبه دهان خود را با آن شستشو دهید. شستشوی دهان با محلول آب گرم و نمک، 2 – 3 مرتبه در روز نیز توصیه می شود. دیگر مناطق دهان را مانند قبل نخ دندان بکشید و مسواک بزنید. تمیز نگه داشتن دهان پس از جراحی ضروری است.

ممکن است در وب سایت های دیگر مطالب بسیاری در رابطه با فواید کاشت ایمپلنت دندانی خوانده باشید. به طور کلی، کاملا موافق هستیم که ایمپلنت های دندانی اغلب گزینه های درمانی هستند که می توانند به علل زیر، جایگزین دندان از دست رفته شوند که در واقع فواید آنها محسوب می شوند:
• ایمپلنت دندانی مانع تحلیل و از دست رفتن استخوان منطقه ی پیرامون دندان از دست رفته می شود.
• ایمپلنت های دندانی دندان های هر دو سمت شکاف به جا مانده از افتادن دندان را حمایت می کنند و مانع لغزیدن این دندان ها به سمت فضای خالی می شوند.
• ایمپلنت ها دندان مخالف فضای خالی را حمایت می کنند و مانع حرکت آن رو به پایین می شوند.
• در صورتی که طول زمانی که ایمپلنت های دندانی در دهان باقی می مانند را مد نظر قرار دهیم متوجه می شویم که این درمان مقرون به صرفه ترین درمان ممکن است.
با این حال، همه ی این اطلاعات غالبا در اینترنت پیدا می شوند. بنابراین مناسب دیدیم که اندکی هم به مشکلات همراه با آنها اشاره کنیم.

مشکلات کاشت ایمپلنت های دندانی

1. فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی نوعی جراحی است که به دوره ی بهبود نیاز دارد.
2. ممکن است این نوع درمان گران تر از دیگر گزینه های درمان باشد.
3. شکست مکانیکی ایمپلنت دندانی.
4. شکست روکش دندان.

فرایند جراحی برای ایمپلنت ها

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون استخوان فک، به احتمال زیاد روی آن بخیه زده می شود، بنابراین نیاز به مراقبت زیادی خواهد داشت. یکی از مراقبت هایی که بر اساس تجربه کمک زیادی به بهبودی سریع تر محل جراحی می کند، خوردن غذاهای نرم و در عین حال مقوی است. علاوه بر آن، سعی کنید درست پس از جایگذاری ایمپلنت، محل آن را به خوبی هیدراته نگه دارید، به این معنا که با حفظ رطوبت آن، از خشکی محل جراحی جلوگیری کنید. خبر خوب اینکه، دهان به صورت خود به خود و به سرعت فرایند بهبودی را آغاز می کند. بنابراین، پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون دهان، خیلی زود به شرایط طبیعی باز خواهید گشت.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

در برخی موارد، ممکن است در فک استخوان کافی وجود نداشته باشد تا ایمپلنت را حمایت کند. این کمبود ممکن است پیوند یا تقویت استخوان را ضروری کند. این فرایند ممکن است تهاجمی تر باشد و دوره ی بهبودی آن طولانی تر شود.

گران تر بودن از سایر گزینه های درمان

شاید به زبان ساده حقیقت داشته باشد، زیرا این هزینه شامل فرایند جراحی و اجزاء ایمپلنت و ساخت روکش نهایی آن است. با این حال، اگر این هزینه را به طول عمر ایمپلنت درون دهان، فرضاً 20 سال، تقسیم کنیم متوجه می شویم این هزینه برای هر روز بسیار ناچیز است.
بسیاری از مراکز سود بسیار اندکی بابت کاشت ایمپلنت دریافت می کنند. اگر حتی به خرید یک اتومبیل فکر کنید، با احتساب اینکه در طول شبانه روز به طور 24 ساعته از آن استفاده نمی شود و دائما به تعمیر و سرویس نیاز دارد، عمر مفید آن در مقایسه با ایمپلنت که به صورت تمام وقت، حتی حین خواب در حال انجام وظیفه است، بسیار کمتر است. بنابراین ارزش دارد که برای داشتن لبخندی زیبا به اندازه ی یک عمر، سرمایه گذاری کنید.

شکست مکانیکی اجزاء ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

 

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

به طور کلی، ایمپلنت از اجزاء زیر ساخته شده است:
1. خود ایمپلنت که به روش جراحی درون استخوان قرار می گیرد.
2. بخشی که به آن متصل می شود.
3. پیچی که اباتمنت را به ایمپلنت متصل می کند.
4. روکش دائمی که روی اباتمنت ثابت می شود.

این اجزاء ضروری هستند تا قادر باشند به طور کامل ایمپلنت را با وضعیت بالینی فرد قابل تطبیق دهند، اما متاسفانه هر یک از این اجزاء ممکن است دچار مشکل شوند. با این حال، در واقعیت نرخ موفقیت این فرایند 90 درصد است.

شکست روکش ایمپلنت دندانی

احتمال شکست روکشی که روی ایمپلنت قرار می گیرد بیشتر از شکست روکشی است که روی دندان طبیعی قرار می گیرد. دندان های طبیعی بواسطه ی الیاف لیگامان پریودنتال دارای انعطاف و نرمی هستند که ایمپلنت دندانی فاقد آن است، به این معنا که به جای جذب فشار ناشی از جویدن، این فشار مستقیما به روکش های دندان وارد می شود.

عوارض جانبی ایمپلنت های دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

عفونت اطراف ایمپلنت:

بر خلاف دندان های طبیعی، ایمپلنت ها دچار پوسیدگی نخواهند شد. با این حال، درست به همان شکلی که روی دندان ها پلاک تشکیل می شود، در صورتی که روکش ایمپلنت به طور مرتب تمیز نشود، مستعد تشکیل پلاک است که موجب تحریک لثه خواهد شد. این تحریک منجر به التهابی می شود که پس از آن می تواند به عفونت لثه و یا استخوان ختم شود. این مشکل تحت عنوان پری ایمپلنتیت شناخته می شود.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

اگر این التهاب در مراحل اولیه تشخیص داده شده و تحت درمان قرار گیرد، منجر به از دست رفتن ایمپلنت دندان نخواهد شد. با این وجود، اگر عفونت پیشرفت کند، ممکن است نیاز باشد ایمپلنت از درون استخوان خارج شود. به همین دلیل است که باید پس از جراحی ایمپلنت به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید بهداشت دهان شما به اندازه ای هست که از بروز این مشکل پیشگیری شود.
افراد مبتلا به دیابت و کسانی که سیگار می کشند بیشتر از سایرین در معرض خطر پری ایمپلنتیت هستند.

علائم و نشانه های مشکل ایمپلنت دندانی

علائم و نشانه های کلی مشکلات ایمپلنت های دندانی عبارتند از درد، التهاب و حساسیت، تورم و یا قرمزی لثه ی اطراف منطقه ی ایمپلنت دندانی. در موارد حاد ممکن است بیمار شاهد لق شدن ایمپلنت نیز باشد.
علیرغم این مشکلات، کاشت ایمپلنت های دندانی توصیه می شوند.
پیش از آغاز درمان، تمامی گزینه های درمان به بیمار معرفی می شوند، از جمله دنچرها و بریج ها. با توجه به معایب و مزایای هر یک، کاشت ایمپلنت بهترین گزینه ی موجود است، که اگر توسط متخصصی مجرب انجام شود 100 درصد موفقیت آمیز خواهد بود.

ایمپلنت دندانی چیست؟

ایمپلنت‌های دندانی ابزارهای مکانیکی هستند که برای جایگزینی هر یک از دندان‌های از دست رفته طراحی شده‌اند. ایمپلنت‌ها به عنوان ریشه‌های مصنوعی دندان عمل می‌کنند که روی سر هر یک از آنها دندان مصنوعی (روکش دندان، بریج، یا دنچر ) قرار می‌گیرد.

انواع ایمپلنتهای دندانی

ایمپلنت‌های دندانی داخل استخوانی شبیه ریشه‌ی دندان Endosseous root-form

این نوع ایمپلنت از رایج‌ترین ایمپلنت‌های دندانی هستند. Endosseous یا داخل استخوانی به این حقیقت اشاره دارد که ایمپلنت درون استخوان قرار می‌گیرد. root form یا شبیه ریشه‌ی دندان نیز حاکی از آن است که شکل ایمپلنت چیزی مشابه ریشه‍ی دندان‌های طبیعی تک ریشه است.

ایمپلنت‌های دندانی با قابلیت جوش خوردن با استخوان Osseointegrated

اصطلاح Osseointegrated به این حقیقت اشاره دارد که ارتباط مستقیمی بین سطح ایمپلنتها و بافت زنده‌ی استخوان وجود دارد. عملا تمامی ایمپلنت‌های داخل استخوانی شبیه ریشه‌ی دندان قابلیت جوش خوردن با استخوان را دارند.

اجزاء تشکیل دهنده‌ی ایمپلنت

اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

1.     فیکسچر Fixture

فیکسچر به بخشی از ایمپلنتها گفته می‌شود که درون استخوان فک قرار می‌گیرد و با آن جوش می‌خورد. در واقع زیر خط لثه قرار می‌گیرد و از نظر عملی معادل ریشه‌ی مصنوعی دندان محسوب می‌شود.

الف) ساختار فیکسچر

فیکسچرهای ایمپلنت‌هایی که قابلیت جوش خوردن با استخوان را دارند از جنس فلز تیتانیوم هستند. این فلز ممکن است خالص (بیش از 5/99 % فلز خالص) یا از جنس آلیاژ (ترکیب تیتانیوم و آلومینیوم و وندیوم، تا استحکام آن افزایش یابد و در برابر شکست مقاوم شود) باشد.

فیکسچر ممکن است سوراخ دار یا توپر، استوانه‌ای یا پیچ مانند باشد.

ب) سطوح خاص فیکسچر

سطح فلزی بخش فیکسچر ایمپلنتها ممکن است صاف و صیقلی باشد یا اینکه برخی تولیدکنندگان این سطح را به صورت زبر، ماشینی یا ناهموار و دارای بافت تولید می‌کنند تا در سطح میکروسکوپی زبر باشد.

این کار موجب می‌شود کل سطح خارجی فیکسچر افزایش یابد، در نتیجه میزان پیوند استخوان با ایمپلنتها افزایش می‌یابد.

ج) روکش‌های خاص فیکسچر

اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

 

گاهی اوقات سطح فیکسچر پوشیده از مواد خاصی است که قابلیت تولید استخوان را دارند، از جمله هیدروکسی آپاتیت. برخی تولیدکنندگان احساس می‌کنند که این به تسریع روند پیوند (جوش خوردن) فیکسچر با استخوان کمک می‌کند.

2.     پیچ هیلینگ/ روکش

این قطعه در یک جراحی دو مرحله‌ای در جای خود قرار می‌گیرد؛ این پیچ حفره‌ی اباتمنت را پوشش می‌دهد و توسط بافت / مخاط لثه پوشانده می‌شود و درون ایمپلنت دندانی قرار می‌گیرد.

3.     اباتمنت

بخش اباتمنت ایمپلنت دندانی، بخشی است که در بالای خط لثه قرار می‌گیرد. این بخش سایر اجزاء دندان (روکش، بریج و دنچر) که روی آن قرار می‌گیرند را حمایت می‌کند و امنیت لازم را برای آنها فراهم می‌آورد. این قطعه در یک جراحی یک مرحله‌ای یا پس از برداشتن پوشش ایمپلنت روی آن قرار می‌گیرد. اغلب این بخش به لثه / بافت لثه‌ای می‌چسبد و می‌تواند اندازه و رنگ‌های مختلفی داشته باشد.

عموما تا پس از پایان روند جوش خوردن ایمپلنت با دندان، اباتمنت به فیکسچر دندان افزوده نمی‌شود (روی آن پیچ نمی‌شود).

اباتمنت در انواع مختلف وجود دارند: موقت؛ پیش ساخته (صاف، زاویه دار)؛ دست ساز (زیرکونیا، تیتانیوم، سایر فلزها)؛ و اباتمنت‌هایی که برای اتصال به اوردنچر استفاده می‌شوند.

پس از برداشتن اباتمنت، متخصص کاشت ایمپلنت از سطح بافت لثه قالبی تهیه می‌نماید. بسته به شرایط بالینی بیمار، از انواع قالب‌ها در اندازه‌های مختلف و در انواع متفاوت تری باز (open-tray) و تری بسته (closed-tray) استفاده می‌شود.

4.     پیچ اباتمنت

این قطعه کمک می‌کند اباتمنت به فیکسچر ایمپلنت متصل باقی بماند؛ اکثر اوردنچرها دارای پیچی هستند که به خود آنها متصل است.

5.     پروتز دندانی

پروتز دندانی به دندان مصنوعی (روکش، بریج، دنچر) گفته می‌شود که ایمپلنت آن را حمایت می‌کند و نگه می‌دارد.

بسته به طرح آن، ممکن است با چسب یا با پیچ شدن (مانند روکش یا بریج) در جای خود قرار گیرد یا اینکه مانند گیره با صدای کلیک در جای خود فرو رود (مانند دنچر).

چه کسانی بهترین گزینه‌ها برای ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

به محضی که دندانپزشک تصمیم بگیرد که ایمپنت بهترین گزینه‌ی درمان برای شخص است، باید ویژگی‌های فرد مورد بررسی قرار گیرند که آیا شرایط لازم برای دریافت ایمپلنت را دارد.

عواملی که باید مورد بررسی قرار گیرند عبارتند از:

  1. سلامت عمومی بیمار و شرایط پزشکی که ممکن است کاشت ایمپلنت را با مشکل مواجه سازد.

حمله‌ی قلبی یا مغزی که اخیرا رخ داده است، جراحی دریچه‌ی مصنوعی قلب، کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن، مشکلاتی از قبیل خونریزی یا انعقاد خون، درمان فعال غدد بد خیم، سوء مصرف مواد مخدر و بیماری‌های ذهنی.

داروهایی که بیمار استفاده می‌کند، مخصوصا داروهای درمان سرطان که مانع انعقاد خون می‌شوند، می‌توانند روی نتایج جراحی ایمپلنت تاثیر سوء داشته باشند.

  1. عادات بیمار که ممکن است در روند درمان کاشت ایمپلنت اختلال ایجاد کنند.
اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

 

کاشت ایمپلنتهای دندانی در افراد سیگاری در دراز مدت کمتر با موفقیت مواجه می‌شود. به نظر، کشیدن سیگار موجب کاهش تراکم و کیفیت استخوان می‌شود و روند بهبود زخم را با مشکل مواجه می‌سازد. البته به این معنا نیست که افراد سیگاری به هیچ عنوان نباید تحت درمان کاشت ایمپلنت قرار گیرند بلکه باید به این نکته توجه کنند، در صورتی که این عادت خود را ترک نکنند احتمال شکست درمان ایمپلنت آنها افزایش خواهد یافت.

دندان قروچه یا فشردن دندان‌ها روی یکدیگر یکی دیگر از عاداتی است موفقیت درمان کاشت ایمپلنتها را به خطر خواهد انداخت. این عمل فشار زیادی به سطح اتصال استخوان فک و ایمپلنت وارد می‌کند و این بار بیومکانیکی می‌تواند موجب شکسته شدن ایمپلنتهای دندان شود. برای پیشگیری از این اتفاق، بیمار باید پیش از آغاز درمان به فکر راهکاری برای کنترل این عادت باشد، از جمله استفاده از محافظ دندان.

عدم رعایت بهداشت بیشترین تاثیر روی نتایج درمان ایمپلنتها را دارد. بهداشت نامناسب دهان و دندان احتمال بروز عفونت و بیماری‌هایی همچون پری ایمپلنتیت را افزایش خواهد داد.

  1. تراکم و حجم استخوان فک در محل قرار گیری ایمپلنت.
اجزاء ایمپلنت دندانی

اجزاء ایمپلنت دندانی

متخصص کاشت ایمپلنت، پیش از کاشت ایمپلنتها در استخوان فک باید تراکم استخوان را بسنجد تا اطمینان حاصل نماید که استخوان به میزان کافی استحکام دارد که ایمپلنت را درون خود حفظ کند.

  1. شرایط سنی بیمار.

یکی از قوانین کلی برای کاشت ایمپلنتهای دندانی این است که این جراحی باید تا سن 18 تا 19 سالگی به تعویق بیافتد زیرا تا آن زمان استخوان فک در حال رشد است. از طرف دیگر، سن بالای بیمار ممکن است پوکی استخوان را به همراه داشته باشد و نیاز باشد پیش از جراحی، استخوان فک تقویت شود یا پیوند استخوان صورت گیرد.

کاشت ایمپلنت‌ دندانی چیزی بیشتر از چسباندن چند دندان مصنوعی درون دهان ، یا قرار دادن چیزی شبیه محافظ دندان در دهان است. این فرایند مانند انواع جراحی‌های جزئی دیگر است. اگر با دنیای دندانپزشکی آشنایی نداشته باشید (درست شبیه بسیاری افراد دیگر)، ممکن است به طور کامل درک نکنید که فرایند کاشت ایمپلنت دندانی چگونه است.

اساسا، نکته‌ی جراحی ایمپلنت دندانی این است که دندان‌های از دست رفته یا آسیب دیده با دندان‌ها و ریشه‌های مصنوعی تعویض می‌شوند. ایمپلنت‌های دندانی می‌توانند جایگزین‌های بسیار راحت‌تری نسبت به دنچرهای کامل سنتی باشند.

چه کسانی گزینه‌های مناسبی برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

بهترین افراد برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی کسانی هستند که دارای ویژگی‌های زیر هستند:

  • از دست دادن یک یا چند دندان
  • دندان آسیب دیده
  • رعایت بهداشت دهان و دندان به خوبی
  • وجود استخوان کافی در فک برای حمایت و نگه داشتن ایمپلنت درون خود
  • سلامت عمومی بدن

اینها همگی نکاتی هستند که می‌توانید راجع به آنها با متخصص کاشت ایمپلنت دندانی خود گفتگو نمایید تا ببینید آیا شما گزینه‌ی مناسبی برای کاشت ایمپلنت دندانی هستید یا خیر.

مراحل کاشت ایمپلنت دندانی

این نوع جراحی به گونه‌ای نیست که شما بدون یک یا چند دندان وارد اتاق عمل شوید و با دندان‌های سفید جدید بیرون بیایید. این نوع جراحی نیاز به مراقبت‌های سرپایی دارد و طی چند مرحله انجام می‌شود.

مشاوره‌ی اولیه

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

اولین کاری که باید انجام دهید مراجعه به متخصص کاشت ایمپلنت‌ دندانی است تا تحت مشاوره‌ی اولیه قرار گیرید. طی این جلسه، دندانپزشک با دقت دندان‌ها را معاینه می‌کند، با استفاده از اشعه‌ی ایکس تصویر رادیوگرافی تهیه می‌کند و از دندان‌ها قالب تهیه می‌نماید.

پس از آن، دندانپزشک با شما در خصوص طرح درمان پیشنهادی، مراحل درمان، برنامه‌ی زمانی هر مرحله و کارهایی که باید طی ریکاوری انجام شوند صحبت خواهد کرد. بعلاوه در مورد نیاز شما به پیوند استخوان نیز بحث خواهد کرد.

طی این مشاوره، باید برای انجام نخستین مرحله برنامه‌ریزی کنید.

کشیدن دندان و پیوند استخوان

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

چنانچه دندان خراب یا آسیب دیده هنوز در دهان است، دندانپزشک باید ابتدا آن را بکشد. این مرحله نیاز به بی حسی موضعی دارد و فرایندی مجزا محسوب می‌شود.

پس از آن، ممکن است به پیوند استخوان نیاز داشته باشید، به این معنا که جراح اندکی استخوان از جای دیگری از بدن برمی‌دارد (عموما از چانه یا لگن) و طی جراحی آن را درون استخوان فک قرار می‌دهد. این مرحله تنها در صورتی نیاز خواهد بود که استخوان فک از تراکم کافی برخوردار نباشد تا ایمپلنت را حمایت کند و آن را درون خود نگه دارد.

در صورتی که پیوند استخوان داشته باشید، ممکن است 4 تا 12 ماه طول بکشد تا استخوان فک آمادگی لازم جهت پذیرفتن نخستین ایمپلنت را داشته باشد. طی این زمان استخوان به طور کامل بهبود خواهد یافت.

کاشت ایمپلنت دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

پس از مدتی که استخوان فک بهبود یافت (پس از جراحی پیوند استخوان)، متخصص کاشت ایمپلنت دندان، ایمپلنت‌های دندانی را درون استخوان فک قرار خواهد داد. ایمپلنت‌ها پیچ‌های فلزی هستند که درون استخوان قرار می‌گیرند و به عنوان لنگر یا تکیه گاه برای تمام دندان‌های مصنوعی عمل می‌کنند. در واقع، ایمپلنت به درون استخوان پیچ می‌شود تا از حداکثر استحکام لازم برخوردار باشد. این فرایند معمولا 1 تا 2 ساعت طول می‌کشد و تمام این مدت شما بیهوش خواهید بود.

پس از آن، یک دوره‌ی بهبود دیگر- تحت عنوان استئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان پیرامون آن)- باید صبر کنید که حداقل چند ماه، حداکثر 5 ماه برای فک پایین و 7 ماه برای فک بالا طول می‌کشد.

قرار دادن healing Collar و/ یا روکش موقت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

پس از جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فک، شما برای مرحله‌ی بعد آماده خواهید بود، که عبارت است از دریافت healing Collar و یا احتمالا روکش موقت.

دندانپزشک healing Collar (که healing cap نیز نامیده می‌شود) روی سر ایمپلنت قرار خواهد داد- این قطعه به هدایت بافت لثه کمک می‌کند تا در مسیر درست بهبود یابد. این قطعه، تکه‌ی فلزی گردی است که لثه را از ایمپلنت دور نگه می‌دارد. این روکش موقت به مدت 10 تا 14 هفته در جای خود باقی خواهد ماند.

پس از این زمان، که باید بافت لثه‌ی شما بهبود یافته باشد، دندانپزشک آن را برخواهد داشت و به سراغ مرحله‌ی بعد خواهد رفت.

قرار دادن اباتمنت

پس از بهبود کامل، جراح اباتمنت را به ایمپلنت متصل می‌سازد. اباتمنت قطعه‌ای است که به درون ایمپلنت پیچ می‌شود و روکش دندان را حمایت می‌نماید. سپس، پس از بهبود بافت نرم، دندانپزشک برای هر دندان جایگزین، از دندان و استخوان فک شما قالبی تهیه خواهد کرد. سپس روکش موقت روی ایمپلنت قرار می‌گیرد تا در این حین بافت لثه بهبود یافته و مانند لثه‌‌ی اطراف دندان طبیعی به دور دندان مصنوعی شکل بگیرد. روکش‌های موقت به مدت 4 تا  6 هفته در محل خود باقی خواهند ماند. طی این زمان، روکش‌های دائمی دندان آماده خواهند شد. در جلسه‌ی بعد، دندان‌های مصنوعی (روکش‌های دندانی) بالاخره روی اباتمنت قرار خواهند گرفت.

قرار دادن روکش دائم

اکنون نوبت به مرحله‌ی نهایی این فرایند- قرار دادن روکش‌های دائمی- رسیده است. روکش‌های دندان، اجزاء دندان مانندی هستند که یا به درون اباتمنت پیچ می‌شوند یا با سمان دندانپزشکی در جای خود ثابت می‌شوند. گزینه‌ی دوم اصولا بهتر و طبیعی‌تر به نظر می‌رسد زیرا هیچ سوراخی به جای پیچ باقی نمی‌ماند که ممکن باشد از زوایای خاصی قابل مشاهده باشد.

انواع روکش‌های دندانی

به طور کلی، دو نوع روکش وجود دارد که دندانپزشک می‌تواند از بین آنها انتخاب نماید:

روکش‌های متحرک

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

دندان‌های مصنوعی متحرک از مواد پلاستیکی سفید و صورتی ساخته شده‌اند تا مانند دندان و بافت لثه‌ی اطراف آن کاملا طبیعی به نظر برسند. معمولا روی یک چارچوب فلزی سوار می‌شود، که با صدا به درون اباتمنت فرو می‌رود. به این معنا که می‌توان برای پاکسازی روزانه آن را برداشت.

روکش‌های ثابت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

در روکش‌های ثابت، دندان مصنوعی یا به درون اباتمنت پیچ می‌شود یا با سمان به آن متصل می‌شود و به طور دائم در جای خود باقی می‌ماند. شما قادر نخواهید بود برای پاکسازی روکش ثابت را بردارید. اکثر اوقات، این نوع روکش محکم‌تر و با ثبات‌تر از روکش‌های متحرک خواهد بود.

تمام این روند ممکن است چند ماه طول بکشد، که بیشتر این زمان صرف انتظار برای بهبود دهان خواهد بود.