بخش تخصصی پیگمانتاسیون لثه با لیزر
همانگونه که رنگ پوست افراد با یکدیگر متفاوت است، رنگ لثه نیز میتواند در افراد متفاوت باشد. اما داشتن لثه تیره رنگ تاثیری منفی در زیبایی ظاهری افراد دارد که به لطف لیزر میتوان از طریق برطرف ساختن رنگ دانههای تیره از سطح لثه در آن تغییر رنگ ایجاد نمود و آن را به شکل لثهای سالم و صورتی رنگ درآورد. مشکل لثه تیره رنگ به عوامل مختلفی بستگی دارد از جمله ژنتیک، تحریک و آسیب، مصرف دخانیات، برخی وضعیتهای پزشکی، درمانها، داروها، و برخی اختلالات مربوط به غدد. طی جراحی زیبایی لثه دندانپزشک با برداشتن رنگدانههای اضافی از سطح لثه به روشنتر شدن رنگ آن کمک مینماید. درمان با لیزر روشی سریع وساده میباشد که در مدت زمانی کوتاه مشکل شما را برطرف میسازد.
مقالات تخصصی پیگمانتاسیون لثه با لیزر
در این نوشته می خوانید:
- 1 فرایند اسئواینتگریشن و نقش تغذیه
- 2 چرا کلسیم مهم است؟
- 3 ویتامین K2 مهم است، اما یافتن آن دشوار است!
- 4 بهترین منابع کلسیم متناسب با نیاز شما
- 5 تأثیر ویتامین C روی موفقیت کاشت ایمپلنت ها
- 6 ویتامین D را فراموش نکنید.
- 7 خلاصه اثرات ریز مغذی های منتخب روی سلامت استخوان ها و دندان ها
- 8 موفقیت بیشتری را در ایمپلنت های فوری بیابید.
- 9 نتیجه گیری
ایمپلنت های دندانی واقعاً شگفت انگیز هستند. آنها ظاهر و احساسی دقیقاً شبیه دندان های طبیعی شما دارند، و بر خلاف دندان های مصنوعی خجالت آور نیستند. علاوه بر این، آنها درست مانند دندان های طبیعی شما به مراقبت بسیار اندکی نیاز دارند. البته راه های آسان برای مراقبت از دندان ها و ایمپلنت های دندانی، مسواک زدن، نخ دندان کشیدن و داشتن یک سبک زندگی سالم است. اما آیا می دانسته اید که موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی به شدت به سطح کلسیم، ویتامین K2 و ویتامین D و برخی دیگر از ریز مغذی های موجود در بدن شما بستگی دارد؟ در این مقاله به بیان دلایل اهمیت این موارد خواهیم پرداخت.
فرایند اسئواینتگریشن و نقش تغذیه
اسئواینتگریشنن به عنوان فرآیندی تعریف می شود که طی آن ایمپلنت تثبیت می شود و در طول بارگذاری عملکردی، به حفظ آن داخل استخوان کمک می کند. اسئواینتگریشن در ترمیم ایمپلنت های دندانی نقش دارد، بنابراین منجر به یک واحد عملکردی می شود که ممکن است یک یا چند دندان از دست رفته را بازسازی کند و از پروتز دندان حمایت کند.
علاوه بر عوامل کلیدی که روی اسئواینتگریشن تأثیر می گذارند، مانند تکنیک جراحی، کیفیت و کمیت استخوان، التهاب یا عفونت بعد از عمل، عادت سیگار کشیدن، و مواد و سطح ایمپلنت، عوامل دیگر نیز باید در نظر گرفته شوند، از جمله وضعیت ایمنی و تغذیه بیمار. در کنار تشویق افراد به داشتن یک رژیم غذایی سالم برای دستیابی به وضعیت سلامت عمومی مطلوب، اخیراً توجه فزاینده ای به تشویق به مصرف ریزمغذی هایی معطوف شده است که می توانند برای سلامتی و مقاومت در برابر بیماری ها مفید باشند.
نشان داده شده است که چندین ریز مغذی مؤثر بر متابولیسم استخوان، روی سیستم اسکلتی نیز تأثیر می گذارند. به طور خاص، کلسیم، فلوراید، منیزیم، پتاسیم، ویتامین B6، ویتامین D، و روی تأثیر مثبتی روی سلامت استخوان دارند و خطر شکستگی را کاهش می دهند. علاوه بر این، رژیم های غذایی غنی از چربی، کربوهیدرات و کلسترول و کاهش دریافت کلسیم تأثیرات مضری بر استخوان فک و استخوان آلوئولار نشان می دهند. بنابراین، یک رژیم غذایی خاص و ریزمغذی ها ممکن است نقش کلیدی در مراحل مختلف جوش خوردن استخوانی ایمپلنت دندان داشته باشند.
شواهد اخیر نشان می دهند که برخی از رژیم های غذایی به طور مستقیم روی پارامترهای استخوان آلوئولار در مدل های تجربی پریودنتیت، حرکت ارتودنتیک دندان ها، و ترمیم استخوان پس از کشیدن دندان تأثیر می گذارند. به طور خاص، نشان داده شده است که رژیم غذایی می تواند روی بهبود آلوئولار بعد از کشیدن دندان تأثیر بگذارد و روی ساختار و کیفیت استخوان آلوئولار تأثیر بگذارد.
مکانیسم های ترمیم بافت استخوان و متابولیسم استخوان به شدت تحت تأثیر جنبه های تغذیه ای قرار دارند و برای دستیابی به ترمیم مناسب استخوان و بهینه سازی فرآیندهای جوش خوردن استخوانی بسیار مهم هستند.
چرا کلسیم مهم است؟
کلسیم عامل بزرگی برای داشتن دندان های محکم و سالم است! در اکثر موارد ایمپلنت های دندانی، بیمار برای حمایت از ایمپلنت دندانی از زیر، به یک پیوند استخوان نیاز دارد. به این معنا که استخوان پیوند شده باید محکم باشد تا ایمپلنت در جای خود باقی بماند و همان دندانی باشد که شما می خواهید! علاوه بر همه اینها، کلسیم به ترمیم مینای دندان های شما کمک می کند که در معرض حمله مداوم پلاک های دندانی قرار دارد. بدون کلسیم، دندان ها و بقیه استخوان های شما در مشکل بزرگی هستند.
ویتامین K2 مهم است، اما یافتن آن دشوار است!
اما پاسخ به ایمپلنت های موفق دندانی فقط کلسیم نیست. مطالعات موردی زنان پس ازدوران یائسگی ثابت کرده اند که کلسیم به تنهایی پاسخی برای داشتن استخوان های محکم و حتی ایمپلنت های دندانی محکم تر نیست. ببینید، استخوان یک ماتریکس اسفنجی تشکیل شده از بافت های دارای یک پوسته بیرونی سخت برای محافظت از خود، و یک ماده زنده است. استئوبلاست ها برای محافظت از استخوان های شما در برابر شکستگی و ترک خوردگی، کلسیم را از جریان خون حمل می کنند و به سراسر استخوان پیوند می خورند و بافت ها را مستحکم و در کنار یکدیگر نگه می دارند. با این حال، این فرآیند بدون کمک ویتامین K2 “که کمتر شناخته شده است” کار نخواهد کرد. ویتامین K2 ضروری است زیرا این همان ویتامین است که فرآیند انتقال کلسیم از جریان خون به استخوان ها، بویژه دندان های شما را آغاز می کند.
نکته ای که در مورد ویتامین K2 وجود دارد این است که بسیاری از ما به شدت کمبود آن را داریم. آنچه زمانی معمولاً مصرف می شد، اکنون در رژیم های غذایی امروزی نادر است. علت این است که در هیچ غذای ناسالمی وجود ندارد و به ندرت در غذاهای موجود در قفسه های فروشگاه یافت می شود. کمبود ویتامین K2 در رژیم غذایی ما به اندازه ای است که باعث تجمع کلسیم در جریان خون می شود، جریان خون در رگ ها را مسدود می کند و شما را در معرض خطر بیماری قلبی قرار می دهد. خوشبختانه، چند منبع عالی وجود دارند که سرشار از ویتامین K2 هستند، فقط باید آنها را در رژیم غذایی خود بگنجانید. این شامل محصولات گوشت گاو تغذیه شده با علف طبیعی، جگر، تخم مرغ آزاد و پنیر گودا هستند.
بهترین منابع کلسیم متناسب با نیاز شما
گنجاندن ویتامین K2 در رژیم غذایی می تواند مشکل باشد، اما کلسیم قطعاً اینطور نیست. ساده ترین راه برای افزایش دریافت کلسیم روزانه، مصرف محصولات لبنی است- شیر بدون چربی، پنیر سوئیسی یا موزارلا و ماست کم چرب. حتی اگر عدم تحمل لاکتوز دارید، دوغ، پنیر و ماست منابع قابل تحمل کلسیم هستند. علاوه بر این، سبزیجات دارای برگ سبز رنگ مانند اسفناج سرشار از کلسیم هستند، اما کلسیم به شدت محدود است و مقدار کمی از آن هرگز به استخوان های شما متصل می شود.
برای افرادی که قادر نیستند به مواد غذایی بالا به رژیم غذایی حاوی کلسیم کافی دست یابند، مکمل های کلسیم در دسترس هستند. هشدار، برخی از مکمل های طبیعی موجود در بازار حاوی مقادیر قابل توجهی سرب، سایر فلزات سنگین و حتی آرسنیک هستند که همگی برای بدن شما سمی هستند. بهتر است با مشورت با پزشک خود مناسب ترین مکمل را برای نیازهای خود پیدا کنید.
تأثیر ویتامین C روی موفقیت کاشت ایمپلنت ها
کمبود ویتامین C ممکن است در بهبود بافت و ثبات اطراف ایمپلنت های دندانی نقش داشته باشد. این ریز مغذی نقش مهمی در بیوسنتز کلاژن ایفا می کند که جزء مهم بافت همبند لثه، مخاط اطراف ایمپلنت و استخوان آلوئولار است. محققان دریافتند مکمل ویتامین C باعث بهبود زخم بعد از عمل جراحی کاشت ایمپلنت دندانی می شود. علاوه بر این، می توان انتظار اثرات محافظتی این ریز مغذی بر سلامت استخوان را داشت، زیرا ویتامین C می تواند اثرات استرس اکسیداتیو در گسترش تحلیل استخوان و در نتیجه کاهش استحکام استخوان را متوقف کند، گرچه این فرضیه هنوز تأیید نشده است. با این حال، نقش مکمل ویتامین C در جمعیت عمومی و همچنین در بیمارانی که ایمپلنت های دندانی دریافت می کنند، ممکن است به طور قابل توجهی تحت تأثیر سبک زندگی، از جمله عادات سیگار کشیدن و رژیم غذایی باشد، دو عاملی که زمان بهبود زخم را تحت تأثیر قرار می دهند. علاوه بر این، غلظت اسید آسکوربیک پلاسما در عمل بالینی گزارش نشده است.
ویتامین D را فراموش نکنید.
آخرین، اما ساده ترین چیزی که برای داشتن دندان های محکم و سالم به آن نیاز دارید، ویتامین D است. ما می گوییم ساده ترین، زیرا بدن شما به طور طبیعی مقدار مورد نیاز آن را فقط با قرار گرفتن در معرض نور خورشید به مدت ۱۵ دقیقه در روز، سه مرتبه در هفته، تولید می کند. با این حال، ویتامین D به راحتی در غذاهایی مانند غلات غنی شده، آب پرتقال، میگو، ماهی قزل آلا و ماهی تن یافت می شود.
ویتامین D مهم است زیرا به بدن شما کمک می کند تا کلسیم را از غذاهایی که می خورید جذب کند تا بتواند وارد جریان خون شود، جایی که ویتامین K2 کنترل می شود و به حرکت آن به سمت استخوان ها، از جمله دندان ها کمک می کند. اما به همین جا ختم نمی شود! ویتامین D همچنین برای کاهش خطر بیماری پریودنتال که التهاب لثه است و به خودی خود می تواند باعث شکست ایمپلنت دندانی شود، مهم است. این ویتامین ویژه همچنین به شما کمک می کند تا پس از جراحی ایمپلنت های دندان سریع تر بهبود پیدا کنید.
نشان داده شده است در افراد دارای کمبود ویتامین D، حداقل مزایای جراحی پریودنتال همراه با اختلال در بهبودی پس از جراحی به دست می آیند. ویتامین D میتواند اثرات دیگری روی جوش خوردن استخوان و ایمپلنت دندانی داشته باشد که بیشتر به بهبود بافت نرم و مهر و موم حاشیه ای اطراف ایمپلنت ها مربوط می شود، همراه با اثری بر مقاومت در برابر عفونت های باکتریایی در ناحیه شیار اطراف ایمپلنت دندانی.
خلاصه اثرات ریز مغذی های منتخب روی سلامت استخوان ها و دندان ها
کلسیم: 99 درصد کلسیم بدن به شکل هیدروکسی آپاتیت است که ماده معدنی موجود در استخوان و دندان است. رابطه بین کلسیم و حفظ استخوان و دندان طبیعی با یک نتیجه مطلوب مورد ارزیابی قرار گرفته است.
فلوراید: رشد استئوبلاست و تشکیل استخوان را تحریک می کند، تراکم معدنی استخوان (BMD) را افزایش می دهد و از معدنی شدن دندان حمایت می کند.
منیزیم: ضروری برای تبدیل ویتامین D به شکل فعال آن و برای جذب و متابولیسم کلسیم و حفظ استخوان و دندان طبیعی.
پتاسیم: سیترات پتاسیم به حفظ تعادل اسید و باز کمک می کند و از سلامت استخوان حمایت می کند و با تحلیل استخوان مقابله می کند. با این حال، رابطه علت و معلولی بین دریافت رژیم غذایی نمک های پتاسیم اسید سیتریک و حفظ استخوان طبیعی ایجاد نشده است.
رسوراترول: ماده فعال موجود در مواد غذایی مانند انگور قرمز، بادام زمینی و انواع توت ها با اثرات ضد التهابی و آنتی اکسیدانی. علاوه بر این، یک اثر باز دارندگی بر تمایز استئوکلاست ها ایجاد می کند و به طور بالقوه باعث تشکیل استخوان می شود.
ویتامین C: (اسید اسکوربیک) استئوبلاستوژنز را تقویت می کند و مانع استئوکلاستوژنز می شود. ویتامین C به عملکرد طبیعی استخوان ها و دندان ها کمک می کند.
ویتامین D: متابولیسم کلسیم و فسفات را تعدیل می کند. رشد، معدنی شدن استخوان اسکلت و دندان ها و حفظ استخوان و دندان های طبیعی را افزایش می دهد.
ویتامین K2: تمایز استئوبلاستها را تحریک می کند، از این سلول ها در برابر آپوپتوز محافظت می کند و استخوان طبیعی را حفظ می کند.
روی: تکثیر، تمایز و معدنی شدن استئوبلاست ها را تحریک می کند، که ممکن است تشکیل استخوان را تسهیل کند و استخوان طبیعی را حفظ کند.
ویتامین A: اثر پروتئین های مورفوژنتیک استخوان را بر تمایز استخوانی افزایش می دهد. رابطه علت و معلولی بین دریافت رژیم غذایی ویتامین A و حفظ استخوان و دندان طبیعی وجود ندارد.
ویتامین های B: کمبود اسید فولیک و ویتامین های B6 و B12 می تواند منجر به افزایش هموسیستئین سرم شود که منجر به اختلال عملکرد اندوتلیال (کاهش جریان خون استخوانی) و افزایش فعالیت استئوکلاست ها (تجذب استخوان) می شود. علاوه بر این، هیپرهموسیستئینمی با پیوند متقابل کلاژن (ماتریکس استخوانی تغییر یافته) تداخل می کند. با این حال، رابطه علت و معلولی بین دریافت رژیم غذایی ویتامین های B و حفظ استخوان و دندان های طبیعی وجود ندارد.
موفقیت بیشتری را در ایمپلنت های فوری بیابید.
موفقیت در کاشت ایمپلنت های دندانی یک چیز است، اما اینکه اگر قبلاً ایمپلنت دندانی نداشته اید، یک چیز دیگر است! اگر دندانی را از دست داده اید، هیچ راه حلی بهتر از ایمپلنت های دندانی وجود ندارد که به شما کمک کند اعتماد به نفس خود را دوباره بدست بیاورید.
دندانپزشکان از ابتدا تا انتها به تمام پرسش های شما در مورد ایمپلنت های دندانی، مزایای آنها و نحوه مراقبت از آنها برای یک عمر موفقیت کاشت آنها پاسخ خواهند داد.
نتیجه گیری
کمبود برخی از ریز مغذی ها باعث افزایش استرس اکسیداتیو و بروز التهاب می شوند و روی ساختار کلاژن و معدنی شدن استخوان ها تأثیر می گذارند. به این دلایل، مطلوب است که مطالعات بیشتر، فرضیه تأثیر ریز مغذی ها و مواد مغذی روی یکپارچگی استخوانی ایمپلنت های دندانی و موفقیت طولانی مدت، و همچنین فرصت یکپارچه سازی رژیم غذایی برای بهبود زخم اطراف ایمپلنت، ترمیم استخوان، و تأثیرات دیگر را نیز بررسی کنند.
یافته های محققان از نقش کمکی ویتامین D در بیماران مبتلا به کمبود ویتامین D و همچنین مکمل ویتامین C، در تسهیل موفقیت جراحی ایمپلنت های دندانی حمایت می کنند.
مواد مغذی عمده ای که در سلامت اسکلتی نقش دارند شامل کلسیم، فسفر، ویتامین D، منیزیم و پتاسیم هستند، اما سایر ریزمغذی ها و عناصر کمیاب مانند بور، سلنیوم، آهن، روی و مس نیز بر متابولیسم استخوان تاثیر می گذارند. اطلاعات در مورد تأثیر چنین عناصر “جزئی” حاصل از مطالعات در مورد کاهش مواد مغذی و مطالعات در مورد ادغام استخوانی هنوز وجود ندارد.
در این نوشته می خوانید:
ضد آفتاب؟ زده شد. نجات غریق در محوطه؟ تأیید شد. پروتکل های ایمنی شنا وجود دارند؟ تأیید شد. حفاظت از سلامت دندان؟ آری، اگر در این فصل آفتابی قصد دارید زمان زیادی را در آب های کلردار بگذرانید، به آن نیز نیاز خواهید داشت.
برای بسیاری از افراد، تابستان به معنای گذراندن ساعت های بی پایان برای استراحت کردن، ورزش کردن، و به سادگی تفریح و خوش گذراندن داخل استخر است- مطمئناً با رعایت اقدامات بهداشتی و ایمنی لازم. اما آیا می دانستید که اقدامات ایمنی شنا باید شامل مراقبت از دندان های شما نیز باشند؟
آیا شنا کردن می تواند به دندان های شما آسیب وارد کند؟
شنا می تواند خطراتی را برای سلامت دندان های شما ایجاد کند، خواه شما یک شناگر مشتاق باشید، خواه یک ورزشکار متعهد یا یک شناگر تفریحی. از قرار گرفتن در معرض آب استخر با مواد معدنی و شیمیایی نامناسب گرفته تا آسیب های احتمالی دهان حین انجام ورزش های آبی، در اینجا چند نکته وجود دارند که وقتی نوبت به شنا و دندان ها به میان می آید باید آنها را به خاطر داشته باشید.
فقط در استخرهایی شنا کنید که به درستی از آنها نگهداری می شود.
چندین مطالعه نشان داده اند که قرار گرفتن در معرض آبی که بیش از حد حاوی کلر است چگونه می تواند به دندان های شما آسیب وارد کند. کلر بیش از حد و ترکیب نامناسب ضد عفونی کننده های شیمیایی می تواند باعث شود آب استخر بسیار اسیدی شود. آب های اسیدی هنگامی که مکرراً با دندان های شما تماس دارند، مینای دندان های شما را از بین می برند، باعث ضعیف شدن ساختار دندان و تغییر رنگ آنها می شوند.
برخی از مشکلات دندانی که می تواند در اثر شنا کردن مکرر در استخرهای کلردار ایجاد یا تشدید شوند، عبارتند از:
- لکه های دندانی
- درد دندان
- تشکیل جرم و رسوب
- خوردگی دندان ها
- حساسیت دندان ها
این تاثیرات منفی بیشتر در شناگران اهل مسابقه مشاهده می شوند که لازم است در طول هفته چندین ساعت را داخل آب بمانند. اما شناگران تفریحی فعال نیز باید توجه داشته باشند زیرا فقط 27 روز قرار گرفتن در معرض کلر و مواد دیگر طول می کشد تا اثرات خود را نشان دهند. علاوه بر این، هنگامی که فرسایش به مواد معدنی سالم مینای دندان های شما برسد، آسیب می تواند برگشت ناپذیر شود.
برای اجتناب از آسیب به دندان های خود، فقط در استخرهایی شنا کنید که استانداردهای مناسب تصفیه آب را رعایت می کنند که تعادل pH و سطح کلر مناسب در آب را تضمین می کنند. از استخرهای حاوی کلر بیش از حد اجتناب کنید (فرسایش سطوح اطراف استخر یکی از نشانه های بارز اسیدیته بودن بیش از حد آب است). اگر در خانه استخر شخصی دارید، از یک متخصص در زمینه نگهداری، کاربرد و نظارت صحیح روی ضدعفونی کننده های شیمیایی کمک بگیرید.
از ابزارهای دندانی خود محافظت کنید.
نگهدارنده ها (ریتینرها) و سایر ابزارهای دندانپزشکی ممکن است در حین شنا کردن و انجام فعالیت های آبی شل شوند. علاوه بر این، برخی از ابزارهای دندانپزشکی از پلاستیک و مواد دیگری تشکیل شده اند که هنگام قرار کرفتن در معرض آب ترکیب شده با مواد شیمیایی می توانند آسیب ببینند. اگر اینطور است، گزینه ایمن این است که قبل از تماس با آب آنها را از دهان خارج کنید و آنها را درون یک ظرف تمیز نگهداری کنید.
در همین حال، برای ماندن دست دندان های کامل و پروتزهای پارسیل در جای خود، در صورتی که به خوبی تهیه و نصب شده باشند، حتی اگر آنها را در حین شنا می پوشید، می توانید به آنها تکیه کنید. برای محافظت مضاعف و اطمینان، قبل از شنا می توانید چسب دندان اضافه کنید.
هشیار باشید و در برابر حوادث احتیاط کنید.
در کنار استخر به آرامی راه بروید زیرا کاشی ها و سطوح مرطوب کف می تواند باعث لغزش و افتادن شوند که منجر به آسیب به دهان و دندان ها می شوند. به بچه ها فنون شنا و شیرجه ای را آموزش دهید که به آنها کمک می کنند از برخورد با کاشی های سخت یا کف استخر جلوگیری کنند. در همین حال، اگر قصد دارید در ورزش های آبی پر برخورد و فعالیت هایی مانند والیبال ساحلی یا آبی یا واترپلو شرکت کنید، از لب ها و دندان های خود محافظت کنید و در صورت لزوم از محافظ دهان استفاده کنید.
قبل از شیرجه عمیق به دندانپزشک مراجعه کنید.
هنگامی که دندان ها تحت فشار زیاد قرار می گیرند (مانند غواصی در زیر آب)، ممکن است درد دندان رخ دهد. به این بیماری بارودنتالژی barodontalgia گفته می شود که مشخصه ویژه آن درد حاد در دندان ها و سینوس ها به دلیل تغییر در فشار محیط است.
با این حال، این درد همچنین می تواند ناشی از وجود شرایط دندانی مانند عفونت، پوسیدگی، کیست های دندانی، ترمیم های آسیب دیده یا پر شدگی های دندانی خراب باشد یا با آنها افزایش یابد. چه قصد غواصی عمیق داشته باشید یا نه، بهتر است سلامت دهان و دندان های خود را توسط متخصصان دندانپزشکی بررسی کنید تا بتوانید در حین لذت بردن از فصل از درد دندان و موقعیت های اورژانسی دندانپزشکی اجتناب کنید.
برای چکاپ تابستانی دندانپزشکی خود برنامه ریزی کنید.
بسته به عادات بهداشت دهان و دندان و روتین شنا کردن خود، دندانپزشک شما برای محافظت بیشتر از دندان های شما در برابر قرار گرفتن در معرض آب کلر دار ممکن است اقدامات بیشتری را تجویز کند، مانند:
- تمیز کردن بین دندان ها
- یک رژیم دندانی جدید مانند استفاده از خمیر دندان، دهانشویه، وارنیش یا ژل فلورایده تجویزی
- برنامه ریزی فردی مسواک زدن قبل و بعد از شنا
- استفاده از مسواک برقی
- جویدن آدامس حاوی زایلیتول
- معاینات بالینی بیشتر
هر دهان و هر بیمار منحصر به فرد است. به همین دلیل مهم است که معاینات منظم دندانپزشکی را انجام دهید تا دندانپزشک بتواند تمام عوامل خاصی که در تابستان امسال می توانند روی سلامت دهان و دندان های شما تأثیر بگذارند را در نظر بگیرد- از سوابق پزشکی و دندانی گرفته، تا وضعیت فعلی دندان ها، رژیم غذایی و سبک زندگی شما، تا به تعداد دفعاتی که در یک دوره معین شنا می کنید.
در این نوشته می خوانید:
هیچ فرایند پزشکی یا دندانپزشکی بدون خطر نیست. استفاده از بریس های دندانی به طور کلی یک فرایند بی خطر تلقی می شود، اما در حالی که خطرات بریس ها ممکن است به اندازه واکنش شدید به یک بیهوشی در جراحی مهم نباشد، با این حال همراه با استفاده از آنها برخی خطرات وجود دارند که می توانند منجر به بروز مشکلات قابل توجهی شوند. در ادامه با جزئیات بیشتر در مورد چند عارضه احتمالی بریس ها بحث خواهیم کرد، گرچه برای خطرات و محدودیت های خاص برای یک بیمار خاص باید با متخصص ارتودنسی مشورت شود.
کلسیفیکاسیون و حفره های دندانی
بریس های دندانی در کوتاه مدت می توانند در نحوه جویدن غذا توسط بیماران اختلال ایجاد کنند. به طور خاص، فضاهای کوچک اطراف دندان ها که توسط بریس ها ایجاد می شوند، مکانی را برای گیر کردن ذرات غذا فراهم می آورند و در نتیجه منجر به رسوب پلاک و باکتری می شوند.
این می تواند باعث آسیب به سطح مینای دندان ها شود، و باعث تغییر رنگ دندان ها یا ظاهر شدن لکه های سفید رنگی به نام دی کلسیفیکاسیون شود. علاوه بر این، در برخی موارد ممکن است منجر به پوسیدگی دندان و بیماری لثه نیز شود.
مشکلات پریودنتال یا لثه
علاوه بر خطر پوسیدگی، سلامت بافت ها و استخوان پشتیبان اطراف دندان نیز می تواند تحت تاثیر بهداشت دهان و دندان قرار بگیرد. بیمارانی که بیماری پریودنتال فعال دارند، گزینه های مناسبی برای درمان ارتودنسی نیستند. قبل از شروع درمان، به درمان و ارزیابی سلامت پریودنتال پایدار نیاز است. برای نظارت بر بافت لثه و سلامت بافت های نگهدارنده ممکن است ارزیابی های مکرر و مراجعات مداوم در طول درمان نیز توصیه شوند. برای توصیه های خاص تر با متخصص ارتودنسی، دندانپزشک عمومی و یا پریودنتیست مشورت کنید.
آسیب های بافت نرم
برای بیمارانی که بریس دارند نسبتاً متداول است که در قسمت داخلی گونه ها، لب ها و لثه ها، جایی که با براکت های فلزی و سیم های بریس تماس پیدا می کنند، مقداری حساسیت بروز پیدا می کند. این ممکن است باعث آسیب بافت نرم در آن نواحی شود. کاهش درد و سوزش در این نواحی، و در عین حال کمک به بهبودی نقاط حساس، با مراقبت و درمان صحیح و مناسب امکان پذیر است.
واکنش آلرژیک
به ندرت پیش می آید، اما بیماران ممکن است یک واکنش آلرژیک به مواد مورد استفاده در بریس های دندانی، مانند الاستیک های از جنس لاتکس در الاستیک ها یا نیکل موجود در بریس های فلزی، تجربه کنند.
اگر آلرژی شناخته شده ای وجود داشته باشد، می توان از این مواد اجتناب کرد؛ با این حال، اگر بیمار بعد از قرار گیری بریس ها روی دندان ها واکنشی را تجربه کند، ممکن است لازم باشد بریس ها (یا الاستیک ها) برداشته شود و با مواد مناسب تری برای بیمار جایگزین شوند.
کوتاه تر شدن طول ریشه ها
با جابجا شدن دندان ها طی فرآیند درمان با بریس های دندانی، در مسیری که دندان حرکت می کنند بخشی از استخوان حل می شود و استخوان جدید جایگزین آن می شود. با این حال، این می تواند منجر به از دست رفتن دائمی طول ریشه دندان ها شود، که در دراز مدت می تواند ثبات دندان ها را کاهش دهد.
از دست دادن اصلاح یا ریلپس یا بازگشت مشکل اتودنتیک
برخی از بیماران ممکن است پس از برداشتن بریس ها، اصلاح انجام شده در موقعیت دندان ها را از دست بدهند. این بیشتر برای بیمارانی شایع است که دستورالعمل های ارتودنتیست را برای مراقبت های بعدی از بریس های دندانی، بویژه استفاده از ابزار نگهدارنده یا ریتینر که به حفظ موقعیت دندان ها کمک می کند، رعایت نمی کنند.
انکیلوز
این یکی دیگر از عوارض نادر، اما جدی استفاده از بریس های ارتودنسی است. انکیلوز عبارت است از جوش خوردن ریشه دندان با استخوان. اگر یک دندان قبلاً با استخوان فک زیرین جوش خورده باشد، بریس ها قادر به حرکت آن دندان نخواهند بود. در واقع، تمام دندان های اطراف شروع به حرکت در اطراف دندان انکیلوز شده می کنند. این اجازه نمی دهد که دندان ها و بایت به درستی تنظیم شوند.
سابقه ترومایی که پس از آن دندان دوباره کاشته شده است، احتمال انکیلوز را بالا می برد، اما غیر از آن، پیش بینی آن دشوار است. تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس و معاینات بالینی ممکن است انکیلوز را فقط در شرایط خاصی مشخص کنند، بنابراین این عارضه ای است که ارزش دارد از آن اطلاع داشته باشید.
نتایج
در حالی که هر درمانی با هدف بهبود بایت و همراستایی دندان ها انجام می شود، بین افراد محدودیت هایی وجود دارند که ممکن است از کنترل بیمار و متخصص ارتودنسی خارج باشند. این شامل رشد و تکامل فک ها می شود که در نهایت بر موقعیت دندان یا بایت تأثیر می گذارد. مناطقی که تحت کنترل بیمار هستند نیز بر نتیجه نهایی تأثیر خواهند داشت، اما خارج از کنترل ارتودنتیست خواهند بود.
طول درمان
اکثر طرح های جامع درمان ارتودنسی تقریباً دو سال طول می کشند. در سرعت حرکت دندان ها و همچنین همکاری و مسائل رشد، تنوع قابل توجهی در بین بیماران وجود دارد. بنابراین، متخصص ارتودنسی به صورت تخمینی یک زمان برای طول درمان هر فرد ارائه می دهد، اما با پیشرفت درمان ممکن است این مدت تغییر کند.
تکنیک های کاهش ریسک
چندین کار وجود دارند که بیماران برای کمک به کاهش خطرات همراه با بریس های دندانی می توانند آنها را انجام دهند.
مراقبت خوب از دهان هنگام وجود بریس ها روی دندان ها ضروری است. باید به بیماران توصیه شود که بعد از هر وعده غذایی دندان ها و ابزار خود را با مسواک نرم و خمیر دندان حاوی فلوراید مسواک بزنند.
همچنین مهم است که دهان را با دقت کامل شستشو دهید تا مطمئن شوید که همه ذرات غذایی که ممکن است به بریس ها گیر کرده اند، برداشته می شوند.
بسیاری از بیماران بررسی تمیزی دندان های خود با آینه را مفید می دانند. نخ دندان کشیدن با فلاس تریدر نیز برای تمیز کردن بین بریس ها و زیر سیم های دندانی توصیه می شود.
رژیم غذایی نیز می تواند نقش قابل توجهی در کاهش خطرات بریس های دندانی ایفا کند. این می تواند به کاهش مصرف غذاهای شیرین و نشاسته ای کمک کند، زیرا این مواد می توانند با تشکیل پلاک و در نتیجه پوسیدگی دندان ارتباط داشته باشند. همچنین باید از خوردن غذاهای چسبناک و سفتی که می توانند به براکت ها و بریس ها بچسبند یا باعث شکستن آنها شوند، خودداری شود.
در نهایت، معاینات منظم توسط متخصص ارتودنسی به حصول اطمینان از سالم ماندن دندان ها و لثه ها کمک می کند و این امکان را بوجود می آورد که در صورت لزوم مداخلات به موقع انجام شوند.
بریس ها هنوز هم ارزش استفاده را دارند!
در حالی که در رابطه با درمان ارتودنسی خطراتی وجود دارند، و گرچه برخی در صورت بروز ممکن است باعث ایجاد مشکلات قابل توجهی شوند، احتمال وقوع آنها اندک است.
بنابراین،اکثر بیماران متوجه می شوند که احتمال خطرات جزئی به اندازه کافی قابل توجه نیست تا از مزایای درمان چشم پوشی کنند. هر بیمار باید خطرات و مزایای آن را بسنجد و خودش تصمیم بگیرد که آیا درمان را به خطرات آن ترجیح می دهد یا خیر.