نوشته‌ها

بارداری دوره ای است که باید از آن لذت برد، زمانی که شاهد شکوفه ی وجود خود خواهید بود و در بهترین حالت خود به سر می برید. اما، در دوران بارداری بدن شما دچار تغییرات فیزیولوژیک بسیاری می شود و تحت فشار زیادی قرار می گیرد در نتیجه فعالیت ها و فرایندهای بسیاری هستند که باید طی این دوره پرهیز شوند. شاید مشاهده کرده باشید که بارداری موجب بروز مشکلات دندانی دور از انتظاری شده باشد و حتی یکی از دندان های خود را از دست داده باشید. ممکن است بخواهید بدون تعلل، هر چه زودتر فاصله ی بین دندان ها را پر کنید و زیبایی لبخند خود را بازگردانید. یکی از سوألاتی که همواره برای زنان بارداری که مشکلات دندانی دارند مطرح است در زمینه کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری و خطرات احتمالی آن است.

اگر بخواهیم به صورت کوتاه پاسخ دهیم باید بگوییم، پس از پایان سه ماهه ی اول می توان ایمپلنت دندانی دریافت کرد. نگرانی شما کاملاً قابل درک است. با این حال، اکثر دندانپزشک ها و متخصص های جراحی لثه و کاشت ایمپلنت توصیه می کنند تا زمانی که وضعیتی اورژانسی پیش نیامده باشد، تا پایان دوره ی بارداری صبر کنید.

علل به تأخیر انداختن کاشت ایمپلنت دندانی تا پایان بارداری

این توصیه ی متخصصان به چند علت است. از جمله:

1.     بالا رفتن احتمال خطر و مشکلات پس از جراحی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

بارداری هیچ تناقضی با کاشت ایمپلنت های دندانی ندارد اما به هر حال کاشت ایمپلنت نوعی فرایند جراحی است و بهتر است جنین خود را در معرض هیچ خطری قرار ندهید، مگر آنکه شرایط اضطراری پزشکی وجود داشته باشد. ایمپلنت دندانی نوعی پست تیانیومی ظریف است که از طریق جراحی درون استخوان فک قرار داده می شود تا دندان های مصنوعی را در جای خود نگه دارد. بهبود استخوان فک و جوش خوردن ایمپلنت با آن، تا وقتی که دندان مصنوعی روی آن قرار داده شود، زمان می برد. هر نوع جراحی طی دوران بارداری با مشکلات بسیاری همراه است و اگر انتخاب دیگری وجود دارد بهتر است از انجام آن خودداری کنید.

2.     بهتر است از قرار گرفتن در معرض اشعه ی ایکس خودداری کنید.

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

پیش از جراحی کاشت ایمپلنت دندانی لازم است با اشعه ی ایکس از استخوان فک تصویر رادیوگرافی تهیه شود تا محل دقیق ایمپلنت مشخص شود. گرچه اشعه ی ایکس دندانپزشکی برای زنان باردار طی سه ماهه ی اول و سوم بارداری کاملاً بی خطر است، قرار گرفتن جنین در معرض مقادیر اندک اشعه ی مورد استفاده در رادیولوژی نیز می تواند خطرناک باشد. درست است که اشعه ی ایکس تشخیصی دندانپزشکی تنها روی منطقه ی دهان متمرکز می شود، اما بسیاری افراد ترجیح می دهند حین دوران بارداری از هر گونه اشعه ی ایکس کاملاً به دور باشند تا جنین آنها در معرض هیچ خطری قرار نگیرد.

3.     پرهیز از داروهای بیهوشی

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه مطالعات حاکی از آن است که درمان های دندانپزشکی که تحت بی حسی موضعی انجام می شوند طی دوران بارداری هیچ خطری ندارند، اما توصیه می شود طی این نه ماه از هر گونه داروهای آرام بخش یا بیهوشی عمومی پرهیز کنید. داروهای بیهوشی داروهای قوی هستند که ممکن است به جنین آسیب برسانند.

4.     کاهش استرس

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

سطح بالای استرس و اضطراب در مادر بارداری که انتظار تولد فرزند خود را می کشد می تواند روی رشد جنین تأثیر منفی داشته باشد. یک جراحی انتخابی طی دوره ای که به خودی خود استرس آور هست احتمالاً می تواند موجب افزایش اضطراب شود. در این دوره، هورمون ها می توانند موجب تغییرات خلق و خو و افسردگی شوند که تحت کنترل شما نیست. آرام باشید و روی جنین خود تمرکز کنید. به نگرانی های خود اضافه نکنید. بعد از زایمان به اندازه ی کافی زمان، و آنقدر آمادگی دارید که برای کاشت ایمپلنت دندانی تحت جراحی قرار بگیرید.

5.     بهتر است ایمپلنت های دندانی پس از تولد فرزندتان کاشته شوند.

پس از تولد نوزاد، به محضی که آمادگی کامل داشتید می توانید برای کاشت ایمپلنت به دندانپزشک مراجعه کنید. اگر شاد و سالم هستید، هیچ دلیلی برای تعلل وجود ندارد. در صورتی که بچه از شیر شما تغذیه می کند، دندانپزشک بهترین راهکار را به شما توصیه خواهد کرد. پس از جراحی و دوره ی نقاهت، دندان مصنوعی شما با استفاده از فن آوری مدرن و به دست متخصصان مجرب ساخته خواهد شد. رنگ، شکل، اندازه و نیز عملکرد دندان های جدید شما جایگزین بسیار مناسبی برای دندان طبیعی شما خواهد بود که خیلی زود اعتماد به نفس شما را باز خواهد گرداند. با نخستین لبخند کودکتان شما نیز با خیال راحت لبخند خواهید زد.

پیشگیری از نیاز به کاشت ایمپلنت در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

کاشت ایمپلنت دندانی در دوران بارداری

گرچه تا پایان دوران بارداری بهتر است برای جراحی کاشت ایمپلنت دندانی دست نگه دارید، اما به خاطر جنین خود هنوز ملزم هستید سلامت دهان و دندان های خود را حفظ کنید. در زیر به بیان نکاتی برای حفظ بهداشت دهان طی این دوره می پردازیم:

  • بهداشت دهان و دندان خود را به خوبی رعایت کنید تا از زخم شدن و ورم لثه ها، یکی از عوارض جانبی بارداری، پیشگیری کنید. اگر بیش از 6 ماه است که به دندانپزشک مراجعه نکرده اید، برای چکاپ و پاکسازی تخصصی دندان ها به دندانپزشک مراجعه کنید.
  • دو مرتبه در طول روز مسواک بزنید، حتماً هر روز نخ دندان بکشید و هر شب دهان خود را با دهانشویه ی فلورایده ی فاقد الکل شستشو دهید.
  • اگر تهوع صبحگاهی دارید، دهان خود را با محلول یک قاشق چایخوری جوش شیرین و یک لیوان آب شستشو دهید تا مانع عفونت دندان توسط اسید معده شوید.
  • رژیم غذایی متعادل و سالم با حداقل میزان قند و شکر داشته باشید.

جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان چیست؟

افزایش طول تاج دندان یکی از فرایندهای جراحی معمول است که طی آن، جراح لثه مقداری از بافت لثه یا استخوان، یا هر دو بر می دارد تا حجم بیشتری از دندان قابل مشاهده باشد. گاهی اوقات این جراحی زمانی که دندان ها نیاز به رسیدگی داشته باشند انجام می شود، اما در بیشتر مواقع در بالای لثه میزان کافی از دندان بدون پوشش لثه وجود ندارد تا بتواند پر شدگی دندان یا روکش آن را حمایت کند.

این اتفاق بیشتر زمانی رخ می دهد که دندان در خط لثه شکسته می شود یا وقتی که روکش دندان یا پر شدگی دندان از روی یا داخل دندان خارج شوند و زیر آنها پوسیدگی وجود داشته باشد. برای پر کردن مجدد دندان یا قرار دادن روکش جدید روی آن، ممکن است دندانپزشک نیاز داشته باشد اندازه ی بخشی از دندان که لثه روی آن قرار ندارد بیشتر باشد. این کار با برداشتن قسمتی از بافت لثه یا استخوان انجام می شود.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

برخی افراد اطراف دندان های جلوی فک بالای خود بافت لثه ی زیادی دارند، که دندانپزشک ها آن را تحت عنوان “لبخند لثه ای” می شناسند و معتقدند باعث کاهش زیبایی لبخند فرد می شود که با جراحی افزایش طول تاج دندان قابل اصلاح است.

قبلا راجع به جزئیات این جراحی توضیحاتی ارائه نمودیم اما در این مطلب قصد داریم به مراقبت های لازم پس از آن بپردازیم.

مراقبت های لازم پس از جراحی لثه یا افزایش طول تاج دندان

عوارض جانبی و مشکلات پس از جراحی لثه در افراد مختلف متفاوت است، بنابراین ممکن است همه ی این دستورالعمل ها برای همه ی افراد صدق نکنند.

ناراحتی و مصرف داروها

برای شما داروی بی حسی موضعی تزریق شده است بنابراین کاملا طبیعی است که چندین ساعت پس از جراحی، اطراف فک شما بی حس باشد. برای به حداقل رساندن درد و ناراحتی، بهتر است مصرف داروهای مسکن را پیش از اتمام اثر داروی بی حسی، تقریبا یک ساعت پس از جراحی، شروع کنید. اگر درد شما به اندازه ی کافی کاهش نیافت، مسکن هایی مانند تیلنول Tylenol (استامینوفن)، ادویل Advil (ایبوپروفن) یا آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف کنید. مصرف داروهای مسکن در کنار رژیم حاوی غذاهای نرم و آبکی می تواند هر گونه عوارض جانبی مانند تهوع یا ناراحتی های معده را کاهش دهد. تا زمانی که نیاز است، طبق دستور پزشک مصرف داروهای مسکن خود را ادامه دهید. آنتی بیوتیک هایی که پزشک برای شما تجویز کرده است را طبق دستور تا انتها مصرف کنید.

خونریزی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

پس از جراحی افزایش طول تاج دندان، مقداری خونریزی کاملا طبیعی است. ممکن است جراح یک تکه گاز استریل روی منطقه ی جراحی قرار داده باشد. برای حفظ فشار روی محل جراحی به مدت 20 دقیقه دندان های خود را محکم روی گاز قرار دهید؛ در صورت نیاز گاز استریل را تعویض کنید. ممکن است به مدت 24 ساعت در بزاق خود خون ببینید. برای پیشگیری از مشکلات احتمالی خونریزی، طی 48 ساعت نخست پس از جراحی از شستشوی شدید و پر فشار دهان یا استفاده از نی بپرهیزید. خونریزی شدید نخواهد بود. در صورتی که خونریزی ادامه داشت، به مدت 20 -30 دقیقه، روی محل جراحی یک چای کیسه ای مرطوب (که ابتدا درون آب داغ قرار گرفته، آب آن گرفته شده و درون گاز استریل پیچانده شده است) قرار دهید و دندان های خود را روی آن فشار دهید. اگر خونریزی همچنان ادامه داشت، با جراح لثه ی خود تماس بگیرید.

تورم و کبودی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

تورم یکی از نشانه های طبیعی بهبودی است که معمولا ظرف مدت 48 ساعت به اوج خود می رسد. برای کاهش تورم، باید روی صورت نزدیک منطقه ی جراحی کیسه ی یخ قرار گیرد. طی 24 ساعت نخست پس از جراحی باید کیسه ی یخ 20 دقیقه روی صورت قرار گیرد و 20 دقیقه برداشته شود. پس از 24 ساعت، بهتر است به جای کیسه ی یخ از گرمای مرطوب یا کمپرس آب گرم استفاده کنید تا زمانی که ورم از بین برود. خشکی و سفتی عضلات فک می تواند باعث دشواری باز و بسته کردن دهان شود؛ این مشکل می تواند تا 10 روز پس از جراحی ادامه داشته باشد، تا جایی که می توانید روی مفاصل فک، کمپرس آب گرم قرار دهید. در صورت نیاز، برای کاهش درد می توان هر 6 – 8 ساعت، موترین Motrin (ایبوپروفن) و آلیو Aleve (ناپروکسن) مصرف نمود که از داروهای ضد التهاب هستند. علاوه بر این ممکن است اطراف محل جراحی کبود شود که ممکن است 4 – 7 روز ادامه داشته باشد.

پانسمان محل جراحی

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

ممکن است روی محل جراحی پانسمان قرار داده شود تا از آن محافظت کند. این نوع پانسمان یک ماده ی صورتی رنگ و بتونه مانند شبیه حباب آدامس است که اطراف دندان جراحی شده قرار داده شده است. این پانسمان باید تا اولین مراجعه پس از جراحی در جای خود باقی بماند. مهم است که تا پایان بهبودی محل جراحی، پانسمان روی آن باقی بماند، بنابراین در صورت خارج شدن آن به جراح خود مراجعه کنید تا آن را تعویض نماید.

رژیم غذایی

برای بهبودی کامل نیاز است که از تغذیه ی کافی برخوردار باشید. توصیه می شود در روز نخست پس از جراحی به خوردن غذاهای نرم مانند سوپ، پاستا، ماست، پودینگ، ماهی، تخم مرغ و پوره ی سیب زمینی اکتفا کنید. مقادیر زیادی آب و مایعات دیگر بنوشید. طی یک روز نخست پس از جراحی از خوردن غذاهای جامد و سفت و نیز مایعات داغ بپرهیزید. طی چند روز بعد از آن به تدریج می توانید غذاهای جامد بخورید. به محضی که احساس راحتی داشتید به رژیم غذایی سابق خود برگردید. از خوردن غذاها یا میوه های هسته، مغز یا دانه دار مانند توت فرنگی، تمشک، یا نان چاودار بپرهیزید. ذرت بو داده، نان فرانسوی و دیگر نان های سفت نیز نباید استفاده شوند.

از مصرف انواع دخانیات بپرهیزید.

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

مراقبت پس از جراحی لثه (افزایش طول تاج دندان)

کشیدن سیگار یا مصرف دیگر مواد دخانی می تواند فرایند بهبود را به تعویق بیاندازد یا موجب ناراحتی و مشکلات بیشتر شود.

بهداشت دهان و دندان

نخستین روز پس از جراحی می توانید تنها سطح جونده ی دندان های منطقه ی جراحی را به آرامی مسواک بزنید. مسواک را از پانسمان و منطقه ی لثه دور نگه دارید. از کشیدن نخ دندان یا استفاده از پروکسی براش (نوعی مسواک بین دندانی)، مسواک برقی، یا واتر پیک (واتر جت) در منطقه ی جراحی خودداری کنید. اگر جراح پس از اتمام جراحی برای شما کلرهگزیدین (Peridex) تجویز کرد، تا اولین مراجعه پس از جراحی روزی دو مرتبه دهان خود را با آن شستشو دهید. شستشوی دهان با محلول آب گرم و نمک، 2 – 3 مرتبه در روز نیز توصیه می شود. دیگر مناطق دهان را مانند قبل نخ دندان بکشید و مسواک بزنید. تمیز نگه داشتن دهان پس از جراحی ضروری است.

ممکن است در وب سایت های دیگر مطالب بسیاری در رابطه با فواید کاشت ایمپلنت دندانی خوانده باشید. به طور کلی، کاملا موافق هستیم که ایمپلنت های دندانی اغلب گزینه های درمانی هستند که می توانند به علل زیر، جایگزین دندان از دست رفته شوند که در واقع فواید آنها محسوب می شوند:
• ایمپلنت دندانی مانع تحلیل و از دست رفتن استخوان منطقه ی پیرامون دندان از دست رفته می شود.
• ایمپلنت های دندانی دندان های هر دو سمت شکاف به جا مانده از افتادن دندان را حمایت می کنند و مانع لغزیدن این دندان ها به سمت فضای خالی می شوند.
• ایمپلنت ها دندان مخالف فضای خالی را حمایت می کنند و مانع حرکت آن رو به پایین می شوند.
• در صورتی که طول زمانی که ایمپلنت های دندانی در دهان باقی می مانند را مد نظر قرار دهیم متوجه می شویم که این درمان مقرون به صرفه ترین درمان ممکن است.
با این حال، همه ی این اطلاعات غالبا در اینترنت پیدا می شوند. بنابراین مناسب دیدیم که اندکی هم به مشکلات همراه با آنها اشاره کنیم.

مشکلات کاشت ایمپلنت های دندانی

1. فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی نوعی جراحی است که به دوره ی بهبود نیاز دارد.
2. ممکن است این نوع درمان گران تر از دیگر گزینه های درمان باشد.
3. شکست مکانیکی ایمپلنت دندانی.
4. شکست روکش دندان.

فرایند جراحی برای ایمپلنت ها

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون استخوان فک، به احتمال زیاد روی آن بخیه زده می شود، بنابراین نیاز به مراقبت زیادی خواهد داشت. یکی از مراقبت هایی که بر اساس تجربه کمک زیادی به بهبودی سریع تر محل جراحی می کند، خوردن غذاهای نرم و در عین حال مقوی است. علاوه بر آن، سعی کنید درست پس از جایگذاری ایمپلنت، محل آن را به خوبی هیدراته نگه دارید، به این معنا که با حفظ رطوبت آن، از خشکی محل جراحی جلوگیری کنید. خبر خوب اینکه، دهان به صورت خود به خود و به سرعت فرایند بهبودی را آغاز می کند. بنابراین، پس از قرار گرفتن ایمپلنت درون دهان، خیلی زود به شرایط طبیعی باز خواهید گشت.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

در برخی موارد، ممکن است در فک استخوان کافی وجود نداشته باشد تا ایمپلنت را حمایت کند. این کمبود ممکن است پیوند یا تقویت استخوان را ضروری کند. این فرایند ممکن است تهاجمی تر باشد و دوره ی بهبودی آن طولانی تر شود.

گران تر بودن از سایر گزینه های درمان

شاید به زبان ساده حقیقت داشته باشد، زیرا این هزینه شامل فرایند جراحی و اجزاء ایمپلنت و ساخت روکش نهایی آن است. با این حال، اگر این هزینه را به طول عمر ایمپلنت درون دهان، فرضاً 20 سال، تقسیم کنیم متوجه می شویم این هزینه برای هر روز بسیار ناچیز است.
بسیاری از مراکز سود بسیار اندکی بابت کاشت ایمپلنت دریافت می کنند. اگر حتی به خرید یک اتومبیل فکر کنید، با احتساب اینکه در طول شبانه روز به طور 24 ساعته از آن استفاده نمی شود و دائما به تعمیر و سرویس نیاز دارد، عمر مفید آن در مقایسه با ایمپلنت که به صورت تمام وقت، حتی حین خواب در حال انجام وظیفه است، بسیار کمتر است. بنابراین ارزش دارد که برای داشتن لبخندی زیبا به اندازه ی یک عمر، سرمایه گذاری کنید.

شکست مکانیکی اجزاء ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

 

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

به طور کلی، ایمپلنت از اجزاء زیر ساخته شده است:
1. خود ایمپلنت که به روش جراحی درون استخوان قرار می گیرد.
2. بخشی که به آن متصل می شود.
3. پیچی که اباتمنت را به ایمپلنت متصل می کند.
4. روکش دائمی که روی اباتمنت ثابت می شود.

این اجزاء ضروری هستند تا قادر باشند به طور کامل ایمپلنت را با وضعیت بالینی فرد قابل تطبیق دهند، اما متاسفانه هر یک از این اجزاء ممکن است دچار مشکل شوند. با این حال، در واقعیت نرخ موفقیت این فرایند 90 درصد است.

شکست روکش ایمپلنت دندانی

احتمال شکست روکشی که روی ایمپلنت قرار می گیرد بیشتر از شکست روکشی است که روی دندان طبیعی قرار می گیرد. دندان های طبیعی بواسطه ی الیاف لیگامان پریودنتال دارای انعطاف و نرمی هستند که ایمپلنت دندانی فاقد آن است، به این معنا که به جای جذب فشار ناشی از جویدن، این فشار مستقیما به روکش های دندان وارد می شود.

عوارض جانبی ایمپلنت های دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

عفونت اطراف ایمپلنت:

بر خلاف دندان های طبیعی، ایمپلنت ها دچار پوسیدگی نخواهند شد. با این حال، درست به همان شکلی که روی دندان ها پلاک تشکیل می شود، در صورتی که روکش ایمپلنت به طور مرتب تمیز نشود، مستعد تشکیل پلاک است که موجب تحریک لثه خواهد شد. این تحریک منجر به التهابی می شود که پس از آن می تواند به عفونت لثه و یا استخوان ختم شود. این مشکل تحت عنوان پری ایمپلنتیت شناخته می شود.

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

خطرات و عوارض جانبی کاشت ایمپلنت دندانی

اگر این التهاب در مراحل اولیه تشخیص داده شده و تحت درمان قرار گیرد، منجر به از دست رفتن ایمپلنت دندان نخواهد شد. با این وجود، اگر عفونت پیشرفت کند، ممکن است نیاز باشد ایمپلنت از درون استخوان خارج شود. به همین دلیل است که باید پس از جراحی ایمپلنت به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید بهداشت دهان شما به اندازه ای هست که از بروز این مشکل پیشگیری شود.
افراد مبتلا به دیابت و کسانی که سیگار می کشند بیشتر از سایرین در معرض خطر پری ایمپلنتیت هستند.

علائم و نشانه های مشکل ایمپلنت دندانی

علائم و نشانه های کلی مشکلات ایمپلنت های دندانی عبارتند از درد، التهاب و حساسیت، تورم و یا قرمزی لثه ی اطراف منطقه ی ایمپلنت دندانی. در موارد حاد ممکن است بیمار شاهد لق شدن ایمپلنت نیز باشد.
علیرغم این مشکلات، کاشت ایمپلنت های دندانی توصیه می شوند.
پیش از آغاز درمان، تمامی گزینه های درمان به بیمار معرفی می شوند، از جمله دنچرها و بریج ها. با توجه به معایب و مزایای هر یک، کاشت ایمپلنت بهترین گزینه ی موجود است، که اگر توسط متخصصی مجرب انجام شود 100 درصد موفقیت آمیز خواهد بود.

ساعت اول

در ساعت نخست جراحی ایمپلنت دندانی ،محکم و به آرامی، دندان های فک مخالف را روی گاز استریلی که روی منطقه ی جراحی قرار داده شده است فشار دهید و مطمئن شوید گاز استریل در جای خود باقی مانده است. طی چند ساعت نخست گاز استریل را تعویض نکنید تا زمانی که خونریزی کنترل شود. پس یک ساعت، به آرامی می توان گاز را برداشت. در صورتی که خونریزی ادامه داشت، به مدت 30 دقیقه مجددا گاز استریل جدیدی روی محل خونریزی قرار دهید. در صورت لزوم هر 30 تا 40 دقیقه یک مرتبه گاز استریل را تعویض کنید. بهتر است گاز استریل را با آب آشامیدنی معمولی مرطوب کنید و با کمی جابجایی با راحتی روی محل جراحی قرار دهید.

مراقب باشید

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

روز اول پس از جراحی به منطقه ی جراحی فشار وارد نکنید، بعلاوه از شستشوی شدید و نیز کند و کاو آن با هر وسیله ای خودداری کنید. می توانید دندان های خود را به آرامی مسواک بزنید. مصرف دخانیات می تواند مانع بهبودی بافت شود و احتمال ناراحتی و تشکیل حفره های خشک را افزایش خواهد داد. طی مرحله ی بهبود، افراد را به شدت از کشیدن سیگار منع می کنیم.

بهداشت دهان

تمیز نگه داشتن دهان از اهمیت بالایی برخوردار است. شب بعد از جراحی باید دندان های خود را مسواک بزنید، اما در اطراف منطقه ی جراحی این کار را به آرامی انجام دهید. در صورت بروز کوچکترین خونریزی، 24 ساعت پس از جراحی می توانید با محلول آب و نمک (ترکیب 1 قاشق غذا خوری نمک و یک لیوان آب) دهان را شستشو دهید. آب دهان خود را به آرامی بیرون بریزید و اجازه دهید آب داخل سینک بچکد. 2 تا 3 مرتبه در طول روز، مخصوصا پس از خوردن غذا، دهان خود را شستشو دهید.

فعالیت ها

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

به مدت یک روز پس از جراحی فعالیت های مختلف باید روی صندلی یا تخت انجام شوند. خم شدن، بلند کردن اجسام سنگین، یا فعالیت های شدید می توانند خونریزی، تورم و درد را افزایش دهند. تغییر وضعیت از حالت خوابیده به حالت نشسته باید با احتیاط صورت گیرند. اگر به طور ناگهانی برخیزید ممکن است اندکی سرگیجه داشته باشید. در صورتی که به طور منظم ورزش می کنید، باید بدانید که دریافت مایعات و کالری طبیعی شما کاهش یافته است. ورزش کردن طی دوره ی پس از جراحی می تواند منجر به افزایش خونریزی، تورم و ناراحتی شود. طی 3 تا 4 روز نخست پس از جراحی باید از ورزش کردن بپرهیزید.

خونریزی

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

پس از جراحی ممکن است خونریزی وجود داشته باشد و این تا 24- 48 ساعت پس از جراحی غیر طبیعی نیست. به خاطر داشته باشید که خونریزی درون دهان شامل اندکی خون و مقدار زیادی بزاق دهان خواهد بود. قرار دادن گاز استریل روی محل جراحی و فشار آرام آن می تواند خونریزی را کنترل کند.

خونریزی نباید هرگز شدید باشد. در اینصورت، به این معناست که گاز استریل تنها بین دندان ها گیر کرده است و هیچ فشاری روی محل جراحی وارد نمی کند. سعی کنید محل گاز استریل را تغییر دهید. اگر خونریزی ادامه داشت یا مجددا آغاز شد، صاف بایستید یا تکیه دهید، از انجام فعالیت های مختلف بپرهیزید، از کیسه ی یخ استفاده کنید و به مدت 1 ساعت گاز استریل یا به مدت 30 دقیقه چای کیسه ای مرطوب را روی محل جراحی فشار دهید. اسید تانیک موجود در برگ چای، ایجاد لخته ی خون را افزایش می دهد. در صورت ادامه ی خونریزی، با متخصص جراح ایمپلنت خود تماس بگیرید.

تورم

تورم یکی از عوارض طبیعی جراحی کاشت ایمپلنت است و تا 2-3 روز پس از جراحی به حداکثر میزان خود خواهد رسید. با محکم قرار دادن کیسه ی آب سرد، کیسه ی یخ، یا یک کیسه حبوبات منجمد پیچانده درون حوله روی گونه نزدیک محل جراحی، می توان تورم را کاهش داد. این کار باید با فواصل 20 دقیقه ای انجام شود (20 دقیقه گذاشته شود و 20 دقیقه کنار گذاشته شود). اگر برای کاهش تورم دارویی برای شما تجویز شده است، طبق ساعت آن را مصرف کنید.

درد

متاسفانه اکثر جراحی های دهان با مقداری ناراحتی همراه است. معمولا داروهای مسکن تجویز می شوند. اگر قبل از بین رفتن اثر داروی بی حسی مسکن مصرف کنید، قادر خواهید بود درد و ناراحتی را به خوبی کنترل کنید. داروهای مسکن قوی تر در برخی بیماران موجب تهوع خواهند شد، اما اگر پیش از دریافت داروی مسکن کمی غدا بخورید، احتمال تهوع کاهش خواهد یافت. تاثیرات داروهای مسکن روی افراد مختلف، متفاوت است. اگر در ابتدا درد شما کاهش نیافت، می توانید از قرص های آسپرین یا ایبوپروفن استفاده کنید. گاهی اوقات، برخی بیماران نیاز دارند هر بار دو قرص به طور همزمان مصرف کنند. به خاطر داشته باشید که شدیدترین درد معمولا ظرف 6 ساعت پس از از بین رفتن تاثیر داروی بی حسی بروز پیدا خواهد کرد؛ پس از آن، نیاز شما به مسکن کمتر خواهد بود. از مصرف زیاد مسکن ها خودداری کنید و در صورت لزوم با جراح ایمپلنت خود تماس بگیرید.

رژیم غذایی

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

مراقبت های لازم در روز جراحی ایمپلنت دندانی

از غذاهای مقوی تغذیه کنید که بتوان به راحتی آنها را خورد. از مایعات و غذاهای داغ به شدت بپرهیزید. طی چند روز نخست پس از جراحی از نی استفاده نکنید. گاهی اوقات، البته نه همیشه، توصیه می شود روزهای اول غذاهای آبکی و میکس شده (سوپ، پودینگ، ماست، میلک شیک و غیره) بخورید. تا زمانی که بی حسی زبان برطرف شود از خوردن غذاهای جویدنی بپرهیزید. از خوردن غذاهایی مثل برنج، انواع دانه ها، تخمه ی آفتابگردان، ذرت بو داده و غیره اجتناب کنید زیرا ممکن است ذرات آنها در محل جراحی گیر کنند. چند روز پس از آن می توانید به تدریج به رژیم غذایی عادی خود بازگردید. به هیچ عنوان وعده های غذایی خود را حذف نکنید. با خوردن مواد غذایی مقوی حس بهتری خواهید داشت، قوی تر خواهید بود، حس ناراحتی کمتری خواهید داشت و بهبودی شما سریع تر خواهد بود. اگر مبتلا به دیابت هستید، عادات غذایی معمول خود را ادامه دهید یا دستورالعمل های پزشک خود را دنبال کنید.

تهوع

در نتیجه ی قورت دادن خون، ناراحتی، داروهای بی حس کننده و مسکن، ممکن است تهوع و استفراق داشته باشید. تهوع پس از جراحی را می توان با خود درمانی کاهش داد. جرعه جرعه نوشیدن کولای بدون گاز، یا آبجوی زنجبیل می تواند کمک کننده باشد. در صورتی که حالت تهوع شما ادامه داشت، مصرف مسکن های خود را قطع کنید و به جای آن از مسکن هایی استفاده کنید که دریافت آنها از داروخانه نیاز به نسخه ی پزشک ندارند.

امروزه، استفاده از ایمپلنت به منظور جایگزینی دندان از دست رفته، بهبود عملکرد دندان‌ها و افزایش زیبایی، یکی از درمان‌های ضروری محسوب می‌شود. این فرایند عبارت است از آزمایشات و معاینات اولیه، تشخیص، تصویربرداری خاص با اشعه‌ی ایکس، بیهوشی حین جراحی کاشت ایمپلنت و دیگر مراحلی که در مقالات دیگر به شرح آنها پرداخته‌ایم.

در صورت عدم وجود استخوان کافی برای کاشت ایمپلنت چه کار باید کرد؟

پیوند استخوان پیش از کاشت ایمپلنت دندانی

پیوند استخوان پیش از کاشت ایمپلنت دندانی

 

جایگزینی ایمپلنت مستلزم آن است که حجم کافی استخوان وجود داشته باشد و از کیفیت بیولوژیکی بالایی برخوردار باشد. با این حال، در برخی افراد تحلیل استخوان پس از کشیدن دندان یا از دست رفتن آن باعث می‌شود به میزان کافی استخوان باقی نماند تا بتواند ایمپلنت را درون خود نگه دارد و از آن حمایت کند. گاهی اوقات برای بهبود زیبایی و عملکردی دندان نیاز است ایمپلنت در محلی استراتژیک قرار گیرد. برای افزایش زیبایی ظاهری نیاز است بافت نرم یک پایه‌ی استخوانی داشته باشد، “بافت نرم روی بافت سخت قرار گیرد”.

طرح درمان پیوند استخوان مستلزم انتخاب تکنیک جراحی و مواد پیوند مناسب است. طرح درمان ضعیف یا اجرای بد آن ممکن است منجر به جذب مجدد یا تحلیل مواد پیوندی شود یا اینکه پیوند آن با شکست مواجه شود. بعلاوه، ممکن است به جای استخوان اصلی، بافت فیبروز جایگزین بافت‌های تحلیل رفته شود.

با استفاده از چند فرایند می‌توان استخوان لازم را تامین نمود:

  • در فک بالا، بالاتر از دندان‌های عقب، امکان افزایش ارتفاع استخوان موجود وجود دارد که از طریق ایجاد استخوان جدید در سینوس انجام می‎شود. این فرایند “تقویت سینوس” (sinus augmentation) نامیده می‌شود. نتایج کار جراح زبردست در این محل کاملا قابل پیش بینی خواهد بود و بدون موفقیت کلی و عمومی این تکنیک، بسیاری بیماران شرایط لازم برای دریافت ایمپلنت را نخواهند داشت، مخصوصا در بخش‌هایی از دهان که معمولا بیشتر در معرض از دست رفتن دندان قرار می‌گیرند.
  • به روش‌های مختلفی می‌توان استخوان افزود؛ با این حال، یکی از ساده‌ترین کارها برداشتن استخوان از جای دیگر بدن و انتقال آن به عنوان “پیوند استخوان آنله” به یک منطقه‌ی ضعیف است. تکه‌ی استخوان جدید، به تدریج به منطقه‌ی زیر آن پیوند خواهد خورد و پس از بهبودی کامل، ایمپلنت در جای مناسب خود کاشته خواهد شد.

استخوان اضافی از کجا تامین می‌شود؟

پیوند استخوان پیش از کاشت ایمپلنت دندانی

پیوند استخوان پیش از کاشت ایمپلنت دندانی

 

این استخوان از جاهای مختلفی برداشته می‌شود اما معمولا از پشت دندان‌های عقب در فک پایین یا از چانه گرفته می‌شود. گاهی اوقات این استخوان از لگن یا استخوان قلم پا (درشت نی- tibia) گرفته می‌شود. با مشاهده اینکه استخوان خودتان در جای دیگر دهان، استخوان بوجود می‌آورد، شما را ترغیب خواهد کرد تا ناراحتی‌هایی که در عضو اهداء کننده و نیز محل جراحی احساس می‌کنید را تحمل کنید. بسیاری از افراد فکر می‌کنند این کار و ناراحتی‌های بیشتر از آن هم ارزش انجام آن را دارد، زیرا استخوان هر فردی برای پیوند در بدن او به عنوان “استاندارد طلایی” تلقی می‌شود.

گزینه‌های جایگزین استخوان فرد

برای افرادی که در پی راهکاری ساده‌تر و در عین حال آرام‌تر هستند، منابع دیگری نیز وجود دارند که برای پیوند استخوان مورد استفاده قرار می‌گیرند، از جمله استخوان گاو، استخوان خوک یا مواد مرکب از مواد مصنوعی که به طور ویژه برای امن ساختن آن برای استفاده در انسان تهیه شده‌اند. تمام این مواد، شامل استخوان خود فرد، چارچوبی بوجود می‌آورند که استخوان جدید درون آن رشد خواهد کرد تا چند ماه بعد برای دریافت ایمپلنت دندانی آماده باشد.

استخوان جدید، از 3 تا 12 ماه قبل از اینکه برای دریافت ایمپلنت آماده باشد، می‌تواند هر چیزی را درون خود نگه دارد. برای رفتن به مرحله‌ی بعد عجله نداشته باشید. در صورتی که نیاز است بخش بزرگی به عنوان پیوند دریافت کنید مدت زمان بیشتری طول خواهد کشید تا استخوان شکل بگیرد.

هر جراح برای ایجاد استخوان جدید روش خاص خود را خواهد داشت. برخی از آنها از یک تکنیک تکمیلی تحت عنوان “بازسازی هدایت شده‌ی بافت- guided tissue regeneration” استفاده خواهند کرد. با استفاده از این تکنیک، با قرار دادن یک مانع بین سلول‌های استخوانی که به آهستگی حرکت می‌کنند و سلول‌های بافت نرم درون مخاط دهان که سریع حرکت می‌کنند، به دسته‌ی اول زمان کافی داده می‌شود تا فضای خالی را پر کنند. این مانع “قابل جذب” بوده و چند ماه پس از آنکه کار خود را به اتمام برساند به طور طبیعی ناپدید خواهد شد.

آیا پیوند استخوان طول درمان را تغییر خواهد داد؟

پیوند استخوان پیش از کاشت ایمپلنت دندانی

پیوند استخوان پیش از کاشت ایمپلنت دندانی

 

در صورتی که به پیوند استخوان نیاز دارید، این فرایند قطعا طول درمان را افزایش خواهد داد؛ با این حال، در صورتی که با موفقیت انجام شود، نتایج کاشت ایمپلنت بهبود چشمگیری خواهند داشت. زمانی که این پیوند در جلوی دهان انجام شود به افزایش زیبایی نیز کمک می‌کند.

برای انجام پیوند استخوان، جراح باید مهارت بیشتری داشته باشد زیرا پیچیده‌تر از کاشت ساده‌ی ایمپلنت دندانی به تنهایی خواهد بود.

در برخی موقعیت‌های خاص برخی جراحان پیشنهاد می‌کنند کاشت ایمپلنت، پیوند استخوان و قرار دادن غشاء میانی به عنوان مانع، همگی در یک جلسه به صورت ترکیبی انجام شوند. این باعث می‌شود طول درمان به نحو چشمگیری کاهش یابد و نتایجی در پی داشته باشد که دستیابی به آنها به هر طریق دیگری دشوار خواهد بود. با این حال، برخی جراحان هنوز هم ترجیح می‌دهند فرایند پیوند استخوان را به صورت مجزا انجام دهند به گونه‌ای که ایمپلنت زمانی کاشته شود که پیوند استخوان به طور موفق انجام شده باشد.

هر فرایندی که برای افزایش حجم استخوان انتخاب شود، زمان، تلاش و هزینه‌ای که می‌شود ارزش انجام آن را خواهد داشت.

کاشت ایمپلنت‌ دندانی چیزی بیشتر از چسباندن چند دندان مصنوعی درون دهان ، یا قرار دادن چیزی شبیه محافظ دندان در دهان است. این فرایند مانند انواع جراحی‌های جزئی دیگر است. اگر با دنیای دندانپزشکی آشنایی نداشته باشید (درست شبیه بسیاری افراد دیگر)، ممکن است به طور کامل درک نکنید که فرایند کاشت ایمپلنت دندانی چگونه است.

اساسا، نکته‌ی جراحی ایمپلنت دندانی این است که دندان‌های از دست رفته یا آسیب دیده با دندان‌ها و ریشه‌های مصنوعی تعویض می‌شوند. ایمپلنت‌های دندانی می‌توانند جایگزین‌های بسیار راحت‌تری نسبت به دنچرهای کامل سنتی باشند.

چه کسانی گزینه‌های مناسبی برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

بهترین افراد برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی کسانی هستند که دارای ویژگی‌های زیر هستند:

  • از دست دادن یک یا چند دندان
  • دندان آسیب دیده
  • رعایت بهداشت دهان و دندان به خوبی
  • وجود استخوان کافی در فک برای حمایت و نگه داشتن ایمپلنت درون خود
  • سلامت عمومی بدن

اینها همگی نکاتی هستند که می‌توانید راجع به آنها با متخصص کاشت ایمپلنت دندانی خود گفتگو نمایید تا ببینید آیا شما گزینه‌ی مناسبی برای کاشت ایمپلنت دندانی هستید یا خیر.

مراحل کاشت ایمپلنت دندانی

این نوع جراحی به گونه‌ای نیست که شما بدون یک یا چند دندان وارد اتاق عمل شوید و با دندان‌های سفید جدید بیرون بیایید. این نوع جراحی نیاز به مراقبت‌های سرپایی دارد و طی چند مرحله انجام می‌شود.

مشاوره‌ی اولیه

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

اولین کاری که باید انجام دهید مراجعه به متخصص کاشت ایمپلنت‌ دندانی است تا تحت مشاوره‌ی اولیه قرار گیرید. طی این جلسه، دندانپزشک با دقت دندان‌ها را معاینه می‌کند، با استفاده از اشعه‌ی ایکس تصویر رادیوگرافی تهیه می‌کند و از دندان‌ها قالب تهیه می‌نماید.

پس از آن، دندانپزشک با شما در خصوص طرح درمان پیشنهادی، مراحل درمان، برنامه‌ی زمانی هر مرحله و کارهایی که باید طی ریکاوری انجام شوند صحبت خواهد کرد. بعلاوه در مورد نیاز شما به پیوند استخوان نیز بحث خواهد کرد.

طی این مشاوره، باید برای انجام نخستین مرحله برنامه‌ریزی کنید.

کشیدن دندان و پیوند استخوان

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

چنانچه دندان خراب یا آسیب دیده هنوز در دهان است، دندانپزشک باید ابتدا آن را بکشد. این مرحله نیاز به بی حسی موضعی دارد و فرایندی مجزا محسوب می‌شود.

پس از آن، ممکن است به پیوند استخوان نیاز داشته باشید، به این معنا که جراح اندکی استخوان از جای دیگری از بدن برمی‌دارد (عموما از چانه یا لگن) و طی جراحی آن را درون استخوان فک قرار می‌دهد. این مرحله تنها در صورتی نیاز خواهد بود که استخوان فک از تراکم کافی برخوردار نباشد تا ایمپلنت را حمایت کند و آن را درون خود نگه دارد.

در صورتی که پیوند استخوان داشته باشید، ممکن است 4 تا 12 ماه طول بکشد تا استخوان فک آمادگی لازم جهت پذیرفتن نخستین ایمپلنت را داشته باشد. طی این زمان استخوان به طور کامل بهبود خواهد یافت.

کاشت ایمپلنت دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

پس از مدتی که استخوان فک بهبود یافت (پس از جراحی پیوند استخوان)، متخصص کاشت ایمپلنت دندان، ایمپلنت‌های دندانی را درون استخوان فک قرار خواهد داد. ایمپلنت‌ها پیچ‌های فلزی هستند که درون استخوان قرار می‌گیرند و به عنوان لنگر یا تکیه گاه برای تمام دندان‌های مصنوعی عمل می‌کنند. در واقع، ایمپلنت به درون استخوان پیچ می‌شود تا از حداکثر استحکام لازم برخوردار باشد. این فرایند معمولا 1 تا 2 ساعت طول می‌کشد و تمام این مدت شما بیهوش خواهید بود.

پس از آن، یک دوره‌ی بهبود دیگر- تحت عنوان استئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان پیرامون آن)- باید صبر کنید که حداقل چند ماه، حداکثر 5 ماه برای فک پایین و 7 ماه برای فک بالا طول می‌کشد.

قرار دادن healing Collar و/ یا روکش موقت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

پس از جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فک، شما برای مرحله‌ی بعد آماده خواهید بود، که عبارت است از دریافت healing Collar و یا احتمالا روکش موقت.

دندانپزشک healing Collar (که healing cap نیز نامیده می‌شود) روی سر ایمپلنت قرار خواهد داد- این قطعه به هدایت بافت لثه کمک می‌کند تا در مسیر درست بهبود یابد. این قطعه، تکه‌ی فلزی گردی است که لثه را از ایمپلنت دور نگه می‌دارد. این روکش موقت به مدت 10 تا 14 هفته در جای خود باقی خواهد ماند.

پس از این زمان، که باید بافت لثه‌ی شما بهبود یافته باشد، دندانپزشک آن را برخواهد داشت و به سراغ مرحله‌ی بعد خواهد رفت.

قرار دادن اباتمنت

پس از بهبود کامل، جراح اباتمنت را به ایمپلنت متصل می‌سازد. اباتمنت قطعه‌ای است که به درون ایمپلنت پیچ می‌شود و روکش دندان را حمایت می‌نماید. سپس، پس از بهبود بافت نرم، دندانپزشک برای هر دندان جایگزین، از دندان و استخوان فک شما قالبی تهیه خواهد کرد. سپس روکش موقت روی ایمپلنت قرار می‌گیرد تا در این حین بافت لثه بهبود یافته و مانند لثه‌‌ی اطراف دندان طبیعی به دور دندان مصنوعی شکل بگیرد. روکش‌های موقت به مدت 4 تا  6 هفته در محل خود باقی خواهند ماند. طی این زمان، روکش‌های دائمی دندان آماده خواهند شد. در جلسه‌ی بعد، دندان‌های مصنوعی (روکش‌های دندانی) بالاخره روی اباتمنت قرار خواهند گرفت.

قرار دادن روکش دائم

اکنون نوبت به مرحله‌ی نهایی این فرایند- قرار دادن روکش‌های دائمی- رسیده است. روکش‌های دندان، اجزاء دندان مانندی هستند که یا به درون اباتمنت پیچ می‌شوند یا با سمان دندانپزشکی در جای خود ثابت می‌شوند. گزینه‌ی دوم اصولا بهتر و طبیعی‌تر به نظر می‌رسد زیرا هیچ سوراخی به جای پیچ باقی نمی‌ماند که ممکن باشد از زوایای خاصی قابل مشاهده باشد.

انواع روکش‌های دندانی

به طور کلی، دو نوع روکش وجود دارد که دندانپزشک می‌تواند از بین آنها انتخاب نماید:

روکش‌های متحرک

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

دندان‌های مصنوعی متحرک از مواد پلاستیکی سفید و صورتی ساخته شده‌اند تا مانند دندان و بافت لثه‌ی اطراف آن کاملا طبیعی به نظر برسند. معمولا روی یک چارچوب فلزی سوار می‌شود، که با صدا به درون اباتمنت فرو می‌رود. به این معنا که می‌توان برای پاکسازی روزانه آن را برداشت.

روکش‌های ثابت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

در روکش‌های ثابت، دندان مصنوعی یا به درون اباتمنت پیچ می‌شود یا با سمان به آن متصل می‌شود و به طور دائم در جای خود باقی می‌ماند. شما قادر نخواهید بود برای پاکسازی روکش ثابت را بردارید. اکثر اوقات، این نوع روکش محکم‌تر و با ثبات‌تر از روکش‌های متحرک خواهد بود.

تمام این روند ممکن است چند ماه طول بکشد، که بیشتر این زمان صرف انتظار برای بهبود دهان خواهد بود.

“عفونت ایمپلنت دندان” موضوعی نیست که برای آب کردن یخ جمع از آن استفاده کنید، اما داشتن اطلاعات مربوط به آن مهم است. شایع‌ترین مشکل مربوط به ایمپلنت‌ دندان نوعی عفونت است. خاص‌ترین نوع عفونت که در اطراف ایمپلنت دندانی مشاهده می‌شود “پری ایمپلنتیت” نامیده می‌شود. پری ایمپلنتت دندان نوعی بیماری لثه است که می‌تواند منجر به تحلیل استخوان و شکست ایمپلنت شود.

عفونت‌ها عموما در نتیجه‌ی باکتری بوجود می‌آیند، که درست پس از جراحی یا حتی یک سال پس از آن در اطراف ایمپلنت دندان گسترش می‌یابد.

علل و علائم عفونت اطراف ایمپلنت دندان

عفونت ایمپلنت دندان

عفونت ایمپلنت دندان

 

عفونت ایمپلنت دندانی علائم و نشانه‌هایی دارد که در صورت بروز می‌توانید از پیشرفت آن پیشگیری نمایید. این علائم عبارتند از:

  • خونریزی مداوم طی 24 ساعت نخست پس از جراحی
  • وجود و تداوم تب که پس از روز اول پس از جراحی بدتر هم می‌شود
  • درد ضربان دار که به دارو و مسکن پاسخ نمی‌دهد
  • تورم شدید

در صورتی که در ایمپلنت دندان خود متوجه هر یک از این علائم و نشانه‌ها شدید، فورا با دندانپزشک خود تماس بگیرید و برای مراجعه وقت بگیرید. هر چه زودتر برای مبارزه با این عفونت اقدام کنید، نتایج بهتری خواهید دید.

درمان عفونت اطراف ایمپلنت دندان

در صورت مشاهده‌ی هر یک از این علائم، مشورت با دندانپزشک بهترین راه ممکن است زیرا به خوبی می‌داند چگونه عفونت اطراف ایمپلنت دندانی را تشخیص دهد و بهترین درمان را ارائه نماید.

بهترین درمان برای عفونت اطراف ایمپلنت دندان مراقبت‌های پیشگیرانه است. بهداشت خوب دهان و دندان و جراحی موفق ایمپلنت بهترین راه‌های پیشگیری از عفونت اطراف ایمپلنت دندانی هستند.

با این حال، در صورت عفونی شدن بافت اطراف ایمپلنت، نوع درمان به مرحله‌ی عفونت بستگی دارد. در صورتی که درست پس از کاشت ایمپلنت دندانی عفونت بروز پیدا کند فورا با دندانپزشک خود تماس بگیرید. ممکن است برای شما آنتی بیوتیک تجویز کند یا حتی ایمپلنت دندان را تعویض کند. بهترین گزینه این است که پیش از وخیم‌تر شدن عفونت، ایمپلنت دندانی برداشته شود.

از سوی دیگر، در صورتی که پس از قرار دادن روکش دندان روی ایمپلنت عفونت ایجاد شود، از میزان موفقیت درمان‌ها کاسته می‌شود. دندانپزشک ممکن است بایت را روی ایمپلنت تنظیم نماید، یا تنها اطراف ایمپلنت را پاکسازی نماید، آنتی بیوتیک تجویز نماید، یا بیمار را به پریودنتیست ارجاع دهد. در صورت وخیم بودن عفونت، موثرترین راهکار برای رهایی از عفونت ممکن است تعویض ایمپلنت یا اصلاح ایمپلنت باشد.

در صورت عدم درمان عفونت، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

عفونت ایمپلنت دندان

عفونت ایمپلنت دندان

 

در صورتی که به وجود عفونت پی بردید، برای درمان آن تعلل نکنید. عدم درمان عفونت پیرامون ایمپلنت پیامدهایی در پی خواهد داشت که تنها حس درد و ناراحتی را افزایش خواهند داد.

در صورت تداوم عفونت و عدم درمان آن، ممکن است نیاز باشد بخشی از استخوان فک برداشته شود. در نهایت ممکن است موجب تحلیل استخوان و کل فک شود.

اگر مراقب تجمع باکتری نباشید ممکن است تعدادی از دندان‌های خود را از دست بدهید. علاوه بر نیاز به تعویض ایمپلنت دندانی، ممکن است نیاز باشد دندان‌های مجاور نیز کشیده شوند.

عفونت ایمپلنت دندان

عفونت ایمپلنت دندان

 

بعلاوه، عفونت می‌تواند به بافت‌های نرم و سینوس‌ها نیز سرایت کند. از آنجا که ریشه‌ی تعدادی از دندان‌های فک بالا به درون سینوس‌ها می‌رسد، در صورت عدم درمان، عفونت به راحتی به این منطقه منتقل می‌شود، که منجر به عفونت دردناک سینوس خواهد شد. به همین ترتیب، باکتری می‌تواند بافت‌های نرم دهان را تحت تاثیر قرار دهد، که مشکلات عدیده‌ای از قبیل بیماری‌های مجرای تنفسی را در پی خواهد داشت.

عفونت ایمپلنت دندان

عفونت ایمپلنت دندان

 

در موارد حاد، عفونت می‌تواند منجر به سپتی سمی شود، بیماری که در آن کل جریان خون آلوده به عفونت می‌شود. واکنش طبیعی بدن افزایش تعداد پادتن‌ها درون خون خواهد بود، به این معنا که میزان خون در منطقه‌ی عفونی افزایش خواهد یافت.

در صورت بروز سپتی سمی در نتیجه‌ی عفونت پیرامون ایمپلنت دندانی، بخش کوچکی از عفونت دچار پارگی می‌شود و وارد جریان خون می‌شود و درون کل بدن جریان می‌یابد. این شرایط می‌تواند زندگی بیمار را با خطر مواجه سازد.

ممکن است عفونت حتی وارد مغز نیز شود، که بسیار خطرناک است و معمولا نیاز خواهد بود فرد برای درمان در بیمارستان بستری شود. به یکی از روش‌هایی که در بالا ذکر شد، عفونت به مغز منتقل می‌شود.

آیا می‌توان ایمپلنت دندانی عفونی را حفظ نمود؟

به طور مختر باید گفت بله، ایمپلنت دندانی پس از عفونی شدن نیز قابل نجات خواهد بود. با استفاده از روشی تحت عنوان فرایند درمان پری ایمپلنت با کمک لیزر (LAPIP)، دندانپزشکان موفق به توقف روند تکثیر عفونت و حتی در برخی موارد تولید مجدد استخوان شده‌اند.

اما البته، موفقیت این نوع درمان در بیماران مختلف متفاوت خواهد بود. در صورت عدم موفقیت LAPIP یا حتی در صورت عملی نبودن آن، دندانپزشک می‌تواند پس از پیوند استخوان، ایمپلنت را تعویض نماید.

استفاده از آنتی بیوتیک برای توقف عفونت ایمپلنت دندانی

آنتی بیوتیک باکتری‌ها را از بین می‌برد، یا رشد و انتشار آنها را متوقف می‌سازد. اما مصرف یا عدم مصرف و حتی زمان مصرف آنها برای جراحی ایمپلنت دندانی موضوعی است که دندانپزشکان راجع به آن اتفاق نظر ندارند. به طور کلی، تجویز آنها الزامی نیست اما بسیاری دندانپزشک‌ها ترجیح می‌دهند بیمار از آنها استفاده نماید.

آنتی بیوتیک‌ها هم برای پیشگیری و هم برای عفونت‌های پس از جراحی موثر هستند و واقعا قادرند سلامت ایمپلنت را در دراز مدت حفظ نمایند.

آنتی بیوتیک‌ها به عنوان مراقبت‌های پیشگیرانه

از آنجا که آنتی بیوتیک‌ها برای پیشگیری از سایر عفونت‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند (از جمله عفونت‌های دستگاه مجاری ادراری)، می‌توان از آنها برای مبارزه با عفونت‌های ناشی از ایمپلنت‌های دندانی نیز استفاده نمود. از سوی دیگر، برخی دندانپزشک‌ها معتقدند استفاده از آنتی بیوتیک‌ها در مراقبت‌های پیشگیرانه بی نتیجه خواهد بود. بنابراین ممکن است به نظر دندانپزشک شما، استفاده از آنها ضروری نباشد.

گرچه آنتی بیوتیک‌ها در پیشگیری از تجمع باکتری در دهان موثر عمل می‌کنند، برای مقابله با عفونت‌های ویروسی یا قارچی بی تاثیر خواهند بود.

آنتی بیوتیک‌ها به عنوان درمان عفونت

آنتی بیوتیک‌ها بیشتر به عنوان روشی برای درمان عفونت استفاده می‌شوند. در صورت وجود حداقل باکتری، آنتی بیوتیک‌ها باید از بروز عفونت پیشگیری نمایند. اما همانطور که پیش از این ذکر شد، در صورت افزایش عفونت، آنتی بیوتیک‌ها آنقدر موثر نیستند که بتوانند مشکل را بر طرف سازند و نیاز به جراحی خواهد داشت.

ایمپلنت دندانی چیست؟

انواع ایمپلنت دندانی، جایگزین‌های مصنوعی برای ریشه‌های دندان هستند. ایمپلنت‌های دندانی معمولا از تیتانیوم یا آلیاژهای تیتانیوم ساخته می‌شوند. سطح ایمپلنت را می‌توان با مواد مختلفی پوشش داد تا میزان مقاومت و پیوند و جوش خوردن آن با استخوان افزایش یابد. ایمپلنت‌های دندانی در اندازه‌ها، ارتفاع و انواع مختلفی در دسترس هستند. متخصص کاشت ایمپلنت می‌تواند به شما کمک کند بر اساس نیازهای خاص خود مشخص نمایید کدام گزینه برای شما بهتر است.

چندین نوع ایمپلنت دندانی وجود دارد، اما ایمپلنت‌هایی که در حال حاضر وجود دارند استوانه‌ای شکل و درست به شکل ریشه‌ی دندان هستند. روکش دندان یا دیگر اشکال دندان (بریج، دندان مصنوعی و غیره) روی ایمپلنت‌های دندانی قرار می‌گیرند. اشکال مختلف دندان روی ایمپلنت‌ها ممکن است ثابت یا قابل جدا شدن (متحرک) باشد.

انواع ایمپلنت‌های دندانی

به طور کلی دو نوع ایمپلنت وجود دارند:

ایمپلنت درون استخوانی (Endosteal)

انواع ایمپلنت

انواع ایمپلنت

 

این نوع ایمپلنت‌های دندانی درون استخوان فک قرار داده می‌شوند. اساسا از تیتانیوم ساخته شده‌اند و به شکل پیچ‌های کوچک هستند. این نوع ایمپلنت بیشترین کاربرد را دارند.

ایمپلنت دندانی ساب پریوستئال (Subperiosteal)

انواع ایمپلنت

انواع ایمپلنت

 

این نوع ایمپلنت در زیر لثه قرار داده می‌شوند اما ممکن است روی، یا بالای استخوان فک قرار گیرد. این نوع ایمپلنت در بیمارانی مورد استفاده قرار می‌گیرد که به میزان کافی استخوان طبیعی و سالم در فک خود ندارند و نمی‌توانند، یا نمی‌خواهند برای بازسازی آن تحت جراحی تقویت استخوان قرار گیرند.

در صورتی که استخوان فک شما قادر نباشد ایمپلنت‌های دندانی را حفظ نماید، از تکنیک‌های مختلفی می‌توان برای بازسازی و بهبود خط طبیعی فک استفاده نمود و برای ایمپلنتی که تحت حمایت دندان‌ها قرار دارد و درون آنها قرار گرفته است، پایه و اساسی سخت و محکم فراهم نمود. این تکنیک‌ها عبارتند از:

انواع ایمپلنت

انواع ایمپلنت

  • تقویت استخوان: زمانی که استخوان درون فک قادر نیست به هیچ طریقی ایمپلنت‌ها را درون خود نگه دارد، طی این فرایند بهبود یا ترمیم و بازسازی آن صورت می‌گیرد. تحقیقات حاکی از آن است که استفاده از افزودنی‌ها و فاکتورهای رشد برای تقویت استخوان، عموما بهترین نتایج را در بر خواهد داشت.
انواع ایمپلنت

انواع ایمپلنت

  • لیفت سینوس (Sinus lift): که تحت عنوان تقویت سینوس یا بالا بردن سینوس نیز شناخته می‌شود. در مواردی که در نتیجه‌ی از دست رفتن دندان‌های عقبی فک بالا استخوان طبیعی تخریب شده باشد، به زیر سینوس استخوان افزوده می‌شود.
انواع ایمپلنت

انواع ایمپلنت

  • افزایش عرض استخوان آلوئول (Ridge expansion): در صورتی که استخوان فک شما به میزان کافی عریض نباشد تا ایمپلنت‌های دندانی را در خود نگه دارد، می‌توان به استخوان آلوئول یا فضای کوچکی که در امتداد بالای استخوان فک ایجاد شده است، مواد پیوند استخوان افزود تا عرض آن افزایش یابد.

از جنبه‌های دیگر می‌توان به دیگر انواع ایمپلنت اشاره نمود. از جمله ایمپلنت‌های دندانی که به شکل ریشه‌ی دندان هستند. این نوع ایمپلنت‌ها از معروف‌ترین ایمپلنت‌ها در سراسر دنیا هستند. این گونه ایمپلنت‌ها در اشکال استوانه‌ای، صاف، یا مخروطی شکل وجود دارند.

انواع ایمپلنت

انواع ایمپلنت

تصویربرداری سه بعدی و طرح درمان

آخرین پیشرفت‌های علمی، تصویربرداری دیجیتال سه بعدی بسیار دقیق، و نرم افزار طراحی جراحی ایمپلنت موجب شده‌اند فرایند ایمپلنت به سرعت صورت گیرد و نتایج آن کاملا قابل پیش بینی باشند. دندانپزشک می‌تواند از ابزارهای مختلفی استفاده نماید تا آناتومی استخوان فک شما را تجزیه و تحلیل نماید و پیش از جراحی، بهترین محل برای قرار دادن ایمپلنت را مشخص نماید. این مراحل موجب صرفه‌جویی در وقت و هزینه‌ها می‌شوند و از سوی دیگر زمان بهبود را کاهش می‌دهد.

انواع تکنیک‌های ایمپلنت دندانی

 بسته به سلامت استخوان فک شما و نیز نیازهای خاص شما، متخصص کاشت ایمپلنت شما ممکن است علاوه بر فرایندهای سنتی چند مرحله‌ای کاشت ایمپلنت دندانی، گزینه‌های درمانی مختلفی به شما پیشنهاد دهد. این گزینه‌ها عبارتند از:

بارگذاری فوری ایمپلنت‌های دندانی

انواع ایمپلنت

انواع ایمپلنت

 

این روش که تحت عنوان ایمپلنت‌های یک روزه نیز شناخته می‌شود امکان کارگذاری دندان موقت در یک جلسه را فراهم می‌آورد. در صورتی که شما به میزان کافی استخوان سالم داشته باشید و ایمپلنت به میزان کافی ایمن باشد تا کارگذاری فوری و فشار روی دندان موقت جدید را حمایت نماید، این روش گزینه‌ی خوبی است.

مینی ایمپلنت‌های دندانی (MDIs)

انواع ایمپلنت

انواع ایمپلنت

 

این نوع ایمپلنت‌ها که تحت عنوان ایمپلنت‌های کوچک یا ایمپلنت‌های با قطر کم نیز شناخته می‌شوند، به اندازه‌ی خلال دندان و باریک‌تر از انواع معمول ایمپلنت هستند. این نوع ایمپلنت‌ها با استفاده از تکنیکی کار گذاشته می‌شوند که کمتر تهاجمی هستند و اساسا برای ثابت نگه داشتن دنچرهای فک پایین مورد استفاده قرار می‌گیرند.

ایمپلنت دندان با استفاده از تکنیک All-on-4

انواع ایمپلنت

انواع ایمپلنت

این تکنیک جایگزینی برای قراردادن یک دست دندان مصنوعی کامل در فک بالا یا پایین است. چهار ایمپلنت دندانی درون استخوان موجود کار گذاشته می‌شوند تا از این طریق، از پیوند استخوان اجتناب شود. از اباتمنت‌های خاصی استفاده می‌شود تا بتوان در همان روز یک دست دندان موقت جایگزین روی آنها کار گذاشت.

در حین بهبود بافت لثه و تا زمانی که ایمپلنت‌ها به استخوان طبیعی جوش می‌خورند، یک رژیم غذایی متعادل داشته باشید. حدودا پس از شش ماه، دندان‌های جایگزین دائمی قرار داده خواهند شد و می‌توانید یک رژیم طبیعی را از سر بگیرید.

سطح ایمپلنت دندانی

انواع ایمپلنت

انواع ایمپلنت

 

ایمپلنت‌های مدرن دارای سطحی رزوه- مانند هستند که در تماس با استخوان قرار می‌گیرد و بواسطه‌ی رزوه-مانند بودن آن به سلول‌های استخوان اجازه دهد با آنها جوش بخورند، و سطحی دیگر که با لثه در تماس است صاف و براق بوده به گونه‌ای که به سلول‌های اپیتیلیوم لثه بچسبد و فضای اطراف گردن ایمپلنت را به طور کامل ببندد. فن‌آوری این امکان را بوجود آورده است تا سطوح رزوه-مانند مختلفی (چین‌های نانو و میکرو) ایجاد نمود، به گونه‌ای که سلول‌های استخوانی بتوانند به طور کامل به ایمپلنت بچسبند. هر چه سطح ایمپلنت چین دارتر باشد و با دقت بیشتری طراحی شده باشد، کیفیت ایمپلنت دندانی نیز بالاتر خواهد بود. از آنجا که استخوان بهتر متصل می‌شود و یکپارچه‌تر است و چین‌های موجود سطح تماس بیشتری بین استخوان و ایمپلنت بوجود می‌آورد، دوام و استحکام مکانیکی آن را از ابتدا، و پس از آن، پیوند با استخوان را بالا می‌برد.