در مقاله قبل برای شما گفتیم گاهی اوقات لازم است از ایمپلنت های دندانی در سنین جوانی و نوجوانی نیز استفاده شود. برای موفقیت آمیز بودن کاشت ایمپلنت ها در این رده سنی، لازم است ملاحضات زیادی مد نظر قرار گیرند و به ذکر تعدادی از آنها پرداختیم. در این مقاله به ادامه این نکات و ملاحظات خواهیم پرداخت.
نشانه های تکمیل رشد استخوان
سن شناسنامه ای برای مشخص نمودن اتمام رشد استخوان ها کافی نیست. دنبال نمودن روند رشد در تصاویر سفالومتریکی که با فواصل حداقل 6 ماه گرفته شده اند، (و صبر کردن تا زمانی که در یک دور یک ساله دیگر هیچ تغییراتی در رشد مشاهده نشود) قابل اعتمادترین روش است، گرچه زمان زیادی نیاز دارد و لازم است فرد چندین مرتبه در معرض اشعه قرار بگیرد و باید روند کاشت ایمپلنت به تعویق بیفتد.
با مقایسه رادیوگراف های معمول از مچ دست یا دست در برابر اطلس استاندارد رشد استخوان دست و مچ دست، می توان وضعیت رشد اسکلتی را نسبتاً بع درستی بررسی نمود. نشانه های رادیوگراف مچ دست می توانند برای قرار دادن فرد در منطقه کلی از انحنای رشد استفاده شود. معمولاً پس از تکمیل حداکثر سرعت رشد، پوشش گذاری بند میانی انگشت سوم می تواند اتفاق بیفتد که حاکی از کاهش سرعت روند رشد در دوران بلوغ است. با رسیدن به این مرحله و تکمیل رشد در دوران بلوغ، می توان به آغاز روند کاشت ایمپلنت فکر کرد.
با این حال، هنوز هم خطراتی وجود دارند. وقتی اپی فیز استخوان رادیوس جوش می خورد و با بدنه استخوان، ساختار یکپارچه ای شکل می دهد، سطح رشد اسکلتی فرد بزرگسال بدست آمده است و نیاز نیست انتظار داشت به ارتفاع افزوده شود. این زمان بهترین و بی خطرترین زمان برای قرار دادن ایمپلنت است.
ایمپلنت های دندانی برای نوجوانان
انتخاب سن درست برای کاشت ایمپلنت
در موارد آنودنشای (فقدان مادر زادی دندان) یا الیگودنشای (کم دندانی، کمبود تعدادی از دندان ها به صورت مادر زادی) وخیم در مندیبل (فک پایین)، این احتمال یا ضرورت وجود دارد که کاشت ایمپلنت حتی قبل از اتمام رشد در بلوغ انجام شود، زیرا در این گروه بیماران، پس از 5-6 سالگی، در رشد قسمت قدامی تغییرات اندکی مشاهده می شود، مخصوصاً به این دلیل که دندان وجود ندارد. برای ماگزیلا (فک بالا)، توصیه می شود تا پس از اتمام رشد صبر شود.
در نشستی که در سال 1995 انجام شد تصمیم گرفته شد که کاشت ایمپلنت ها، مخصوصاً در موارد بی دندانی، تا انتهای رشد کرانیو فاشیال/ اسکلتی به تعویق بیفتد. در مطالعه ای که روی سن کاشت ایمپلنت صورت گرفت، مشاهده شد که ایمپلنت هایی که قبل از توقف رشد کاشته شده بودند، مخصوصاً در ماگزیلا، از نظر رفتاری غیر قابل پیش بینی بودند، بنابراین باید با احتیاط زیادی انجام شود. در این مقاله آمده است که ایمپلنت هایی که در طول دوره بلوغ کاشته می شوند، احتمال موفقیت بیشتری دارند اما هنوز هم این احتمال در ایمپلنت هایی که در طول دوره پس از بلوغ یا پس از رشد کاشته می شوند وجود دارد.
اگر ایمپلنت ها در طول دوره رشد فعال کاشته شوند، ممکن است جابجا شوند یا با ادامه رشد در جای نامناسبی قرار بگیرند، و ممکن است نیاز باشد خارج یا تعویض شوند. ایمپلنت هایی که در دختران پس از 15 سالگی، و در پسران پس از 18 سالگی کاشته می شوند، بیشتر قابل پیش بینی هستند. ایمپلنت هایی که قبل از این سن کاشته می شوند، ممکن است دائمی نباشند و ممکن است نیاز به کاشت مجدد داشته باشند.
ایمپلنت های دندانی برای نوجوانان
توصیه هایی برای منطقه کاشت ایمپلنت ها
جلوی فک بالا. پر خطرترین محل برای کاشت زود هنگام ایمپلنت است زیرا رشد این منطقه غیر قابل پیش بینی است، مخصوصاً با وجود دندان های طبیعی. کارگذاری ایمپلنت ها پیش از بلوغ می تواند مستلزم تکرار جراحی افزایش ارتفاع قسمت ترانس جینجیوال یا ترانس موکوسال ایمپلنت باشد، که باعث خواهد شد تناسب درستی بین ایمپلنت و قسمت زیبایی برقرار نشود و بارگذاری معکوس شود. توصیه می شود کارگذاری ایمپلنت تا پس از اتمام رشد اسکلتی به تعویق بیفتد.
عقب فک بالا. اگر ایمپلنت در این منطقه زودتر از موعدی که باید کاشته شود می تواند به علت تحلیل استخوان در قسمت سینوس ماگزیلا/ کف بینی، در قسمت اکلوزال خیلی فرو برود و از قسمت آپیکال قابل مشاهده باشد. توصیه می شود تا پس از اتمام رشد، کاشت ایمپلنت به تعویق بیفتد.
جلوی فک پایین. به نظر می رسد این منطقه بیشتر از هر جای دیگری برای کاشت زود هنگام ایمپلنت ها و استفاده از پروتزهای بر پایه ایمپلنت مناسب باشد. با این حال، استفاده زود هنگام از ایمپلنت ها، همراه با دندان ها، توصیه نمی شود، زیرا در طول رشد، در این منطقه تغییرات جبرانی قابل ملاحظه ای در رشد دندان ها اتفاق می افتد.
عقب فک پایین. توصیه می شود کاشت ایمپلنت ها در این قسمت، تا پس از تکمیل رشد اسکلتی به تعویق بیفتد زیرا احتمال پیش روی ایمپلنت به بالاتر از اکلوژن وجود دارد و می تواند به دندان های مجاور آسیب برساند، به همین دلیل مانعی سر راه کاشت زود هنگام ایمپلنت در این منطقه است.
نتیجه گیری
در دندانپزشکی امروزی طرح درمان برای فضاهای بدون دندان همیشه گزینه کاشت ایمپلنت را شامل می شود. آنها نه تنها کمک می کنند سبک زندگی بهتری ارائه شود، بلکه مجدداً بیمار را قادر می سازند عملکرد جویدن عادی تری داشته باشند. جراح دهان و دندان باید مسئولیت پاسخ گویی به نیازهای رشد “بیمار” را به عهده بگیرد.
با این حال، استفاده از ایمپلنت ها در نوجوانان چندان معمول نیست، زیرا جراح دهان و دندان نگران “اوج رشد” ماگزیلا و مندیبل است. اگر وی توصیه های ذکر شده مربوط به زمان و مکان درست کاشت ایمپلنت ها را دنبال کند، پیش بینی موفقیت آمیز بودن نتایج کار دشواری نخواهد بود. اگر پروتکل کاشت ایمپلنت در نوجوانان دنبال شود، نرخ موفقیت آنها تضمین خواهد شد و بیشتر می توانند انجام شوند.
