افزایش آگاهی بیماران در سراسر دنیا منجر به افزایش تقاضا برای انجام اقدامات تخصصی مانند جراحی ارتوگناتیک شده است. تغییر شکل آندربایت، شرایطی که در آن فک پایین به طور نامناسبی جلوتر از فک بالا قرار می گیرد، احتمالاً یکی از ناهنجاری های دندان- صورت است که امروزه، و نه چند نسل پیش، بیشتر از هر ناهنجاری دیگری انجام می شود. در گذشته بسیاری از بیمارانی که در سنین پایین قرار داشتند از مزایای چنین خدماتی بهره مند نشده بودند و آندربایت آنها اصلاح نشده بود.
با افزایش سن و عدم وجود مراقبت های صحیح در سنین پایین، از دست رفتن بخشی یا تمام دندان ها شایع بود. برخی افراد به دنبال جایگزینی برای دندان های از دست رفته یا پوسیده خود با ایمپلنت های دندانی هستند. در جایگزینی دندان ها در بیمارانی که آندربایت دارند، آیا باید ایمپلنت در موقعیت اصلی کراس بایت قرار داده شود یا اینکه باید هدف بازسازی وضعیت دندان ها و قرار دادن آنها در وضعیت ایده آل بایت کلاس 1 باشد؟
چنین وضعیتی بحث مفصلی می طلبد. اکثر بیماران در چنین شرایطی واقعاً نمی دانند چه امکاناتی وجود دارد، و همچنان هیچ اطلاعاتی در مورد مزایا و معایب گزینه های مختلف نیز ندارند. معمولاً در برخی فرهنگ ها تصور می شود افراد میانسال مغرور نیستند. اما در حقیقت، غرور به عنوان یک ضعف تلقی می شود. با این حال، واقعیت این است که اکثر افراد صرف نظر از سن، می خواهند خوب به نظر برسند، اینکه آنها آن را بپذیرند یا خیر موضوع دیگری است. به همین ترتیب، گزینه های درمان نیاز است که شامل دسته کاملی از جراحی های ارتوگناتیک برای اصلاح آندربایت باشند. طرح درمان ایده آل طرحی است که در آن پس از درک نسبت خطر- مزایای هر گزینه، ترجیح بیمار مد نظر قرار می گیرد.
کاشت ایمپلنت در بیماران آندربایت
کاشت ایمپلنت یا اصلاح آندربایت: کدامیک در اولویت است؟
اصلاح آندربایت با جراحی نسبتاً تهاجمی تر از جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی است. این جراحی نیاز به بیهوشی عمومی و بستری شدن در بیمارستان به مدت یک یا دو روز دارد. دوره استراحت پس از جراحی نیز معمولاً طولانی تر است و احتمال بروز مشکلاتی مانند آسیب به عصب نیز بیشتر است. با این حال، این شانس را به بیمار می دهد که چهره ای با ظاهر زیباتر داشته باشد و ایمپلنت های دندانی وی در موقعیتی قرار خواهند گرفت که باعث خواهند شد پروتز مصنوعی دندانی بهترین عملکرد خود را از نظر زیبایی و عملکردی داشته باشند. برخی دندانپزشکان عمولاً طرح جراحی ارتوگناتیک را با شبیه سازی تغییرات چهره پس از جراحی کامل می کنند تا تأثیرات انجام چنین طرح درمانی را به خوبی نشان دهند. مانند جراحی های معمول ارتوگناتیک، درمان ارتودنسی قبل از جراحی نیاز است و هنوز این یکی از مواردی است که نیاز است بیمار آن را انجام دهد زیرا درمان ارتودنسی به طور معمول یک تا دو سال طول می کشد تا انجام شود.
به طور کلی، بیماران میانسال در مقایسه با نوجوانان و افراد بزرگسال جوان تر، مدت زمان طولانی تری طول می کشد که پس از جراحی ارتوگناتیک بهبود پیدا کنند. در بیمارانی که بیماری مزمن مانند فشار خون بالا و دیابت دارند نیز ممکن است خطر بروز مشکلات مربوط به جراحی های تهاجمی تر بالاتر باشد.
برای افرادی که معتقدند مزایا خطرات را توجیه نمی کنند، می توان یک طرح جایگزین برای جبران تغییر شکل اسکلتی تهیه کرد. میزان جبران مغایرت اسکلتی با ایمپلنت های دندانی به وخامت مغایرت دارد و نوع دندان های از دست رفته بستگی دارد. این مورد را با مثال بهتر می توان توضیح داد.
کاشت ایمپلنت در بیماران آندربایت
شرح یک نمونه واقعی اصلاح آندربایت و کاشت ایمپلنت های دندانی
در این تصویر یک خانم میانسال را مشاهده می کنید که برای دندان های از دست رفته خود به دنبال ایمپلنت های دندانی هستند. وی آندربایت خفیفی نیز داشت. فک پایین تنها اندکی بلندتر از فک بالا است.
با این حال، طی سال ها، وی عادت کرده بود فک پایین خود را رو به جلو بیاورد و این باعث شده بود آندربایت خیلی وخیم از چیزی به نظر برسد که واقعاً بود. مانند اکثر عدم تقارن های اندازه اسکلتی فک، دندان ها به طور طبیعی جبران می کردند. دندان های فک پایین در تلاش برای حفظ تماس با دندان های روبرو، رو به عقب و به سمت دندان های جلوی فک بالا منحرف شده بودند.
کاشت ایمپلنت در بیماران آندربایت
سه گزینه وجود دارد. می توان با درمان جبرانی ارتودنسی شروع کنیم تا دندان ها را داخل هر فکی صاف کنیم. بنابراین، موقعیت فک پایین می تواند با جراحی رو به عقب تغییر کند تا آندربایت از بین برود. پس از آن ایمپلنت های دندانی کار گذاشته می شوند تا جایگزین دندان های از دست رفته شوند. اما بیمار تمایلی به انجام جراحی ارتوگناتیک نداشت.
بدون جراحی برای اصلاح آندربایت، ترمیم با ایمپلنت های دندانی می تواند مطابق با انسداد قبلی باشد که به دلیل آن فک رو به جلو رفته است و یک آندربایت عمیق بوجود آورده است. چنین طرح تطبیقی بیشتر به صلاح است زیرا به سادگی جای دندان های از دست رفته را با ایمپلنت های دندانی پر می کند که موجب تغییر ارتباطات فک نخواهد شد. با این حال، انجام این کار به معنای کنار گذاشتن فرصت دستیابی به بهبود اکلوژن بهبود یافته کلاس 1 خواهد بود، حالتی که در آن دندان های فک بالا مقدار اندکی روی دندان های فک پایین قرار می گیرند.
سرانجام یک توافق صورت گرفت. درمان ارتودنسی به منظور بازکردن بایت، صاف و یکدست کردن دندان ها و نیز تغییر جهت دندان های جلوی فک بالا به سمت بیرون و دندان های جلوی فک پایین رو به عقب انجام شد تا بتوان به یک اوربایت و اورجت مثبت دست یافت. با بالا بردن بایت، فضای بیشتری برای جایگذاری روکش های دندانی روی ایمپلنت های دندانی ایجاد شد. این افزایش در ابعاد عمودی نیز تناسب بهتری در چهره ایجاد می کند. در ابتدا، به دلیل انحراف رو به عقب فک پایین، بایت بیش از حد بسته بود، و از ارتفاع یک سوم پایینی صورت کاسته بود. باز کردن بایت موجب افزایش ابعاد عمودی یک سوم پایینی می شود و تناسب طبیعی تری ایجاد می کند.
تکمیل کل فرایند درمان حدود سه سال به طول انجامید، و بیشتر این زمان صرف انجام درمان ارتودنتیک شد. در مشاوره اولیه، بیمار تنها می خواست جایگزینی برای دندان های از دست رفته خود قرار دهد. با این حال، با صحبت های مفصلی که با پزشک خود در مورد عدم تناسب اسکلت صورت خود داشت، و گزینه های درمانی که برای وی توضیح داده شدند، وی گزینه نسبتاً پیچیده تر و طولانی تر را انتخاب کرد زیرا طرح درمانی بود که همه نگرانی های وی را برطرف می کرد.
