عواملی که روی انتخاب از بین مواد تأثیر می گذارند

این مقاله راهنمایی برای انتخاب روکش ها و اباتمنت هایی ارائه می دهد که برای ایمپلنت های تکی استفاده می شوند. با پیشرفت هایی که اخیراً در موادی صورت گرفته است که برای ساخت روکش ها و اباتمنت ها استفاده می شوند، انتخاب ماده ایده آل و طرح آن برای هر موردی می تواند دشوار باشد.

هنگام انتخاب از بین روکش های زیبایی ایمپلنت ها، تیم دندانپزشکی باید چهار عامل زیر را مد نظر قرار دهد:

• شرایط عملکردی/ باری که قرار است روکش تحمل کند
• شرایط بیولوژیک
• شرایط زیبایی
• استحکام قابل انتظار از اباتمنت/ پیچ

عوامل ثانویه که باید مد نظر قرار بگیرند:

• زاویه ایمپلنت
• عمق ایمپلنت
• مهارت جراح/ میزان راحتی جراحی
• هر گونه نیازهای قابل پیش بینی برای بازیابی
• فضای اینتر اکلوزال

اباتمنت ها

گزینه های کنونی برای اباتمنت ها به قرار زیر است: تیتانیوم، زیرکونیا، پایه تیتانیومی با ساختار بالایی زیرکونیا، تیتانیوم با قالب طلا و آلومینیوم. از زمان معرفی اباتمنت های زیرکونیا به بازار، به نظر می رسد استفاده از اباتمنت های آلومینیومی دیگر چندان مطلوب نباشد. تیتانیوم سابقه ای بسیار طولانی از ویژگی هایی همچون فوق العاده سازگار بودن با بدن انسان و محکم بودن دارد؛ با این حال، زیبایی همچنان یک مسئله باقی می ماند. برای حل این مشکل، آندایز (آندی) کردن (با ته رنگ طلایی یا صورتی) نیز امتحان شده اند، اما منجر به موفقیت های محدودی شده است. برای پرداختن به مشکلات زیبایی این ماده، باید تلاش شود از قرار گیری حاشیه های اباتمنت در عمق زیر لثه (بیشتر از یک میلی متر عمق) اجتناب شود؛ بر اساس گزارشات، تعداد زیادی پری ایمپلنتایتیس ناشی از سمان (چب مخصوص) دندانپزشکی مشاهده شده است.

اباتمنت های تیتانیومی در اشکال مختلف آماده و سفارشی در دسترس هستند. در اباتمنت های آماده به ندرت شرایط لازم برای کانتور بافت مد نظر قرار می گیرد، که منجر به قرار گیری حاشیه های اباتمنت در عمق زیاد روی پاپیلا یا بدون پوشش باقی ماندن تیتانیوم از قسمت بیرونی می شود. اباتمنت های سفارشی اجازه می دهند حاشیه های سمان کاملاً شبیه آناتومی دهان بیمار باشد.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

هزینه اباتمنت های سفارشی رو به کاهش است، و حاشیه هایی که طراحی شده اند، منجر به ابداع روکش های سمان شونده شده اند که احتمال باقی ماندن سمان (چسب مخصوص دندانپزشکی) را به حداقل می رساند و به درستی از ساختار بافت نرم حمایت می کند. اباتمنت هایی که از جنس زیرکونیا هستند به دو شکل وجود دارند: صرفاً زیرکونیا و زیرکونیا با پایه تیتانیومی که با ایمپلنت تماس پیدا می کند.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

بر اساس تحقیقات نمی توان به این نتیجه رسید که آیا یک طراحی بیشتر مستعد شکستن است یا دیگری. برای آرامش خاطر، برخی دندانپزشک ها ترجیح می دهند بخشی از اباتمنت که با ایمپلنت در تماس است از جنس تیتانیوم باشد. با این حال، این طراحی در سراسر دنیا و توسط تمام سازنده ها در دسترس قرار نمی گیرد. اکثر سازندگان، زیرکونیا را در سایه رنگ های مختلف، و غیر از سفید مطلق ارائه می دهند.

توصیه های عمومی برای انتخاب اباتمنت ایمپلنت های تکی

در اکثر موارد سمان شده، اباتمنت های سفارشی باید استفاده شوند تا این اطمینان حاصل شود که حاشیه ها در فاصله یک میلی متری لثه قرار می گیرند. اباتمنت های سفارشی تیتانیومی برای بسیاری از موقعیت های ایمپلنت های تکی عقب دهان (زیرا هم سازگار با بدن انسان هستند، و هم محکم می باشند)، یا موقعیت های جلوی دهان که خط لب پایین است و لثه نازک است، ایده آل هستند.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

اباتمنت های زیرکونیای سفارشی با سایه رنگ های مختلف برای بسیاری از موارد ایمپلنت های تکی در جلوی دهان ایده آل هستند (“خاکستری” شدن لثه به کمترین میزان خود می رسد، فوق العاده با بدن سازگار است، و ایمپلنت های زاویه دار را شامل می شود). روکش های سمان شونده دارای یک حفره دسترسی هستند که می توانند به بازیابی بهتر روکش کمک کنند.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

روکش های پیچ شونده در صورتی برای ایمپلنت های تکی ایده آل هستند که قرار باشد دوباره خارج شوند، زیرا مدیریت و کنترل سمان دشوار است، یا فضای بین اکلوزالی محدود است.

روکش های تک واحد

در حال حاضر، گزینه هایی که برای روکش های تکی وجود دارند عبارتند از ترکیب فلز و پرسلاین (PFM)، زیرکونیای لایه لایه، زیرکونیای یک دست، کامپوزیت هایی که با پرسلاین پر می شوند، و روکش های تمام طلا. معروف ترین گزینه ها عبارتند از:

 روکش های ترکیبی پرسلاین و فلز انتخاب های قابل اعتمادی برای روکش ایمپلنت هستند. استحکام آنها تا میزان زیادی به انتخاب سمان بستگی ندارد، بنابراین حتی سمان های “موقتی” هم می توانند با موفقیت زیاد استفاده شوند. در صورتی که بارگذاری های سنگین (مانند دندان های مولر دوم یا ایمپلنت دیگر در فک روبرو) پیش بینی شده باشند، روکش های ترکیبی پرسلاین و فلز می توانند با استاپ های فلزی در MIP طراحی شوند. روکش های ترکیبی PFM می توانند از نظر زیبایی چالش برانگیز باشند، مخصوصاً از اطراف حاشیه لثه.

روکش های زیرکونیای لایه لایه مشکلات چشمگیرتری با لایه لایه شدن پرسلاین دارند. بیشتر این نگرانی ها با طراحی درست چارچوب ها و روند سرد کردن آهسته تر بر طرف شده اند. روکش های زیرکونیای لایه لایه بیشتر از روکش های زیرکونیای یک پارچه نیاز به کلیرانس اکلوزال دارند. تقریباً با استفاده از هر سمانی که در بازار وجود دارد، هر دوی آنها را می توان روی اباتمنت چسباند. ساییدگی دندان ها و روکش های روبرو با روکش های زیرکونیای یک پارچه هنوز هم مشخص نشده است. مانند بسیاری از انواع روکش ها، نتایج زیبایی روکش های زیرکونیا محور بر اساس مهارت تکنیسین است.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

انتخاب از بین دو روش اتصال روکش به ایمپلنت؛ اتصال با پیچ یا با چسباندن با استفاده از چسب دندانپزشکی، تصمیمی پیچیده و گسترده است که حین گرفتن آن باید نکات زیادی مد نظر قرار گیرند. در این مقاله قصد داریم به این نکات بپردازیم.

روش های اتصال روکش ایمپلنت

اصلاح پذیر بودن

روش اتصال روکش با پیچ به ایمپلنت مزایا و فواید بسیاری دارد. مهمترین مزیت آن اصلاح پذیر بودن آن است. روکش نه تنها بازیافت پذیر است، بلکه با خارج کردن روکش هیچ آسیبی به آن وارد نخواهد شد. در صورت شل شدن یا ترک خوردن، به راحتی می توان روکش را خارج کرد. پاکسازی، تعویض پیچ و بررسی بافت های پیرامون ایملنت نیز امکان پذیر است. برخی متخصصان دندانپزشکی معتقدند شرط احتیاط بر این است که یک مرتبه در سال پاکسازی و تعویض پیچ ها انجام شود.

هر چه این بازه زمانی طولانی تر شود، نگهداری از ایمپلنت اهمیت بیشتری پیدا می کند. برای ترمیم روکش یا تعویض آن برای حفظ ایمپلنت، ترمیم روی آن برداشته می شود، گلوله پنبه ای برداشته می شود تا بتوان به پیچ دسترسی پیدا کرد. پس از انجام تعمیرات و یا تغییرات لازم، پیچ مجدداً در جای خود قرار می گیرد، گلوله پنبه ای جدیدی روی آن قرار می گیرد و از کامپوزیت یا آکریلیک برای سیل کردن (پوشاندن و مهر و موم کردن) ورودی آن استفاده می شود.

برای روکش هایی که با استفاده از چسب دندانپزشکی به ایمپلنت متصل می شوند، اصلاح پذیر بودن نقطه ضعف محسوب نمی شود. اگر از چسب مناسب استفاده شود امکان ترمیم و بازیافت روکشی که با چسب به ایمپلنت متصل شده است وجود دارد. افزودن یک ژل محلول در آب به چسب می تواند نجات روکش را امکان پذیر کند. در غیر اینصورت، هر چند روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت متصل می شوند قطعاً اصلاح پذیر هستند، اما اگر برای چسباندن روکش به ایمپلنت از یک چسب قوی استفاده شده باشد، برداشتن آن می تواند کار دشواری باشد.

روش های اتصال روکش ایمپلنت

مزایا و معایب اتصال روکش با چسب به ایمپلنت

ترمیم هایی که با چسب روی ایمپلنت ثابت می شوند چندین مزیت دارند، از جمله اینکه، حفره دسترسی پیچ که از زیبایی روکش می کاهد وجود نخواهد داشت، علاوه بر این، در برابر شکستن مقاومت بیشتری خواهد داشت. بعلاوه، در اکثر موقعیت ها می توان از روکش ها و بریج های استاندارد استفاده کرد. با این حال، چسب اضافی که به صورت ناخواسته در پشت آن باقی می ماند یکی از مشکلات اصلی است که می تواند منجر به آسیب به بافت نرم، تحلیل استخوان، و یا التهاب مزمن شود.

در مطالعاتی که به مقایسه این دو روش اتصال روکش به ایمپلنت پرداخته اند مشخص شده است که بافت نرم اطراف ایمپلنت هایی که روکش آنها با پیچ به آن متصل می شود سالم تر از بافت نرم اطراف ایمپلنت هایی است که با چسب به آن متصل می شود. برای پرداختن به این مسئله، می توان اباتمنت های سفارشی طراحی کرد که دارای حاشیه هایی باشند که بالاتر از سطح لثه ها قرار بگیرند تا اجازه دهند برداشتن کامل و راحت چسب امکان پذیر باشد.

روش های اتصال روکش ایمپلنت

نگهداری و دوام روکش ایمپلنت

عوامل تأثیر گذار روی نگهداری و دوام روکش هایی که با چسب به دندان طبیعی متصل می شوند، روی روکش هایی که با چسب به ایمپلنت متصل می شوند نیز تأثیر خواهند داشت. ارتفاع اباتمنت، درجه taper، و مقدار سطح و میزان ناهمواری آن، همگی می توانند روی نگهداری و دوام روکش های چسبانده شده تأثیر داشته باشند.

ارتفاع اباتمنت عاملی مهم برای نگهداری صحیح و دوام روکش های چسبانده شده است. هر چه دیواره اباتمنت بلندتر باشد، سطح بیشتری خواهد داشت، در نتیجه مقدار نگهدارندگی آن بیشتر خواهد بود. ارتفاع دیواره اباتمنت در دوام ایمپلنت در برابر فشاری که به نوک آن وارد می شود نیز تأثیر خواهد داشت. برای پیشگیری از شل شدن روکش چسبانده شده به ایمپلنت در نتیجه وارد آمدن فشار به نوک آن، باید ارتفاع دیواره اباتمنت آنقدر کافی باشد که به خوبی داخل آرک قالب گیری فرو رود، و یک حفره داخل روکش ایجاد نماید.

اباتمنت هایی که به صورت سفارشی ساخته می شوند، گزینه هایی فوق العاده محسوب می شوند که دوام آنها را بیشتر و نگهداری از آنها را ساده تر می کنند. ارتفاع اباتمنت باید حداقل 5 میلی متر باشد تا روکشی که با چسب به آن چسبیده می شود به خوبی باقی بماند و نگهداری از آن ساده باشد. روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت متصل می شوند در موقعیت هایی استفاده می شوند که بواسطه فضای بین دو قوس دندانی نیاز باشد از اباتمنتی استفاده شود که کوتاه تر از 5 میلی متر باشند.

اصلی ترین مزیت روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت متصل می شوند، این است که می توان بدنه اباتمنت را پایین تر نگه داشت. پایین تر نگه داشتن اباتمنت این حسن را دارد که می توان از اور دنچرهایی استفاده کرد که روی میله سوار هستند. میله های کوتاه تری که با پیچ ثابت می شوند جای بیشتری برای دندان های مصنوعی روی آنها فراهم می آورند و آکریلیک آنها می تواند نازک تر باشد که به افزایش استحکام ترمیم می افزاید.

کاهش فشار روی استخوان و ایمپلنت

در فرایند کاشت ایمپلنت، کاهش فشار به استخوان و ایمپلنت یکی از ویژگی های ایده آل محسوب می شود. این هدف با قرار گیری پسیو روکش روی اباتمنت ایمپلنت حاصل می شود. این کار برای ترمیم هایی که روی بیش از یک ایمپلنت قرار می گیرند، مقداری دشوارتر است. تحریف مواد قالب، سنگ های دندانی، قالب مومی، و قالب گیری فلزی همگی عواملی هستند که روی این مشکل تأثیر می گذارند. قرار گیری پسیو روکش در روکش هایی که چسبانده می شوند، بواسطه die spacers راحت تر است. die spacers یک فضای تقریباً 40 میکرونی بوجود می آورند، که جبران اشتباهات آزمایشگاهی را می کند و اجازه می دهد قالب گیری پسیو راحت تر باشد.

در مقاله بعد از جنبه های دیگر این دو روش را مقایسه خواهیم کرد…