یکی از اتفاقات ناگواری که ممکن است برای ایمپلنت های دندان رخ دهد جایگیری غیر طبیعی ایمپلنت است. برای بهبود این وضعیت، روش های مختلفی وجود دارد. ابداع اباتمنت های مرسوم به دهه 1980 باز می گردد. در گذشته مشکل قرار گیری نامناسب ایمپلنت به علت عدم دسترسی پزشکان به ابزارهای مناسب برای اصلاح این مشکل بود، زیرا در آن زمان کارخانه های تولید اباتمنت محصولاتی با زاویه های مختلف تولید نمی کردند. به همین دلیل تکنیسین های آزمایشگاه مجبور بودند برای ساخت اباتمنت در اشکال مختلف راهی پیدا کنند، از جمله ساخت اباتمنت های مرسوم با استفاده از قالب آلیاژ تیتانیوم برای ایمپلنت های Core-vent یا استفاده از اباتمنت UCLA با استفاده از ابداعات جدید در ساخت ایمپلنت ها. از آنجا که بسیاری از دندانپزشکان تنها با بریج و روکش دندان آشنایی داشتند و هزینه آنها کمتر بود تنها از دندان های مصنوعی سمان شونده استقبال شد. با این حال، در سال های اخیر به واسطه شیوع پری ایمپلنتیت (التهاب بافت های نرم پیرامون ایمپلنت) ناشی از سمان و نیز دیگر ادعاهای ضد و نقیض، دندان های مصنوعی سمان شونده مورد انتقادهای فراوانی قرار گرفته اند. بنابراین ایمپلنت ها بیشتر مورد استقبال قرار گرفتند. اما برای حل مشکل دندان های مصنوعی بر پایه پیچ (ایمپلنت) که در آنها ایمپلنت به شکل بدی قرار گرفته است، راه های دیگری ابداع شد.
اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت
اباتمنت های زاویه دار آماده
این نوع اباتمنت ها برای اصلاح ایمپلنتهایی مناسب هستند که با زاویه بدی درون استخوان فک قرار گرفته اما می تواند به خوبی درون آن جای گیرد. یک بریج بزرگ با چند ایمپلنت که یک یا دو پیچ ایمپلنت آن از قسمت باکال خارج می شوند، به راحتی قابل اصلاح هستند. این کار تنها با استفاده از اباتمنت های زاویه دار امکان پذیر است. در این روش به سادگی اباتمنت روی ایمپلنت قرار می گیرد و سوراخ پیچ رو به سطح زبانی قرار می گیرد. اصلاح زاویه توسط شرکت های سازنده ایمپلنت، از 17- 35 درجه متفاوت است. بر خلاف اباتمنت های مرسوم، در این نوع ایمپلنت ها قطعه ماشینی شده به اباتمنت متصل می شود و اجازه می دهد پیچ با دقت قرار بگیرد و به درستی حفظ شود. از جمله نقاط ضعف این سیستم عبارتند از:
اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت
- در صورتی که ایمپلنت تا حد زیادی روبه سمت باکال قرار گرفته باشد، اباتمنت برجسته و رو به گونه به نظر خواهد رسید.
- در صورتی که ایمپلنت به اندازه کافی در عمق قرار نگرفته باشد، اباتمنت از روی لثه قابل مشاهده خواهد بود.
- زاویه بر اساس نقطه اتصال ایمپلنت تعیین می شود؛ بنابراین، اگر بخش مسطح ایمپلنت در قسمت باکال قرار گرفته باشد، اباتمنت زاویه دار در جای مطلوب خود قرار نخواهد گرفت.
اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت
اباتمنت های معمولی با یک حفره تراش خورده
این گزینه زمانی مورد استفاده قرار می گیرد که شرکت تولید کننده اباتمنت تولید نمی کند یا محل قرار گیری ایمپلنت یا خیلی به سمت باکال است یا در عمق زیاد است. در این شرایط، اباتمنت معمولی را می توان به روش سنتی مانند دیگر دندان های مصنوعی سمان شونده با سطح اریب لیبیال (لبی labial) ساخت. پس از اتمام کار اباتمنت، با استفاده از ابزاری به اندازه پیچ، حفره پیچ لینگوال ایجاد می شود. یک الگوی پلاستیکی پیش ساخته (قالب قابل ریختگی جهت ساخت اباتمنت) و پیچ به اباتمنت متصل می شود و جزء پیش ساخته که با اباتمنت یا ایمپلنت دندان تطابق دارد وکس می شود. پس از اتمام، اکنون جزء پیش ساخته با کمک پیچ در جای خود باقی می ماند. از جمله نقاط ضعف این روش عبارتند از:
- این نوع اباتمنت از قبل ماشینی نشده است بنابراین اگر قرار باشد در آینده اتفاقی بیافتد، برای تنظیم بریج باید اباتمنت برداشته شود. اباتمنتی که از قبل ماشینی شده است می تواند درون دهان باقی بماند و برای ساخت مجدد یا بازسازی، ایمپرشن کوپینگ (وسیله ای که موقعیت یک ایمپلنت دندانی یا اباتمنت ایمپلنت را در قالب ثبت می کند) و کپی اباتمنت در دسترس هستند.
- مسئله دیگر این است که در اکثر موارد، بواسطه اندازه اباتمنت و پیچ، ابعاد باکال- لینگوال از حد مطلوب برجسته تر هستند.
اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت
ایمپلنت کامل تراش خورده
زمانی که محل قرار گیری تمام ایمپلنت ها نادرست باشد، این نوع ایمپلنت مانند یک اباتمنت معمولی بزرگ عمل می کند. یک میله که به تمام ایمپلنت ها متصل می شود با استفاده از حفره پیچ لینگوال یا اکلوزال ثابت می شود. زمانی که میله درون دهان قرار می گیرد، دارای حفره هایی برای پیچ های ایمپلنت است که در موقعیت های مختلفی قرار گرفته اند. در بسیاری از موارد، cylinder (بخشی که به ایمپلنت یا اباتمنت متصل می شود) و پیچ از میله فاصله خواهند داشت. یک قطعه روی کل چارچوب ایمپلنت در بالا قرار خواهد گرفت و با پیچ به ایمپلنت کامل متصل خواهد شد. نتیجه نهایی شبیه بریج های پیچ شونده سنتی خواهد بود. نقاط ضعف این روش عبارتند از:
- چارچوب ایمپلنت ضخیم تر است و ترمیم و تعمیر آن جای بیشتری نیاز دارد.
- از آنجا که دو دست ایمپلنت کامل ساخته می شود، هزینه آنها بالاتر است.
- در آینده ممکن است سوراخ های پیچ به مرور زمان ساییده شوند.
اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت
اوردنچر (overdenture)
اوردنچر در موارد بسیاری قابل کاربرد است. زاویه ایمپلنت در اوردنچر چندان مهم نیست زیرا اوردنچر همه چیز را پوشش می دهد. میله اتصال دهنده بین دو یا چند ایمپلنت در اوردنچر که دارای گیره است مانند ایمپلنت کامل عمل می کند، با این تفاوت که اوردنچر متحرک است می تواند توسط بیمار از دهان خارج شود. یک میله ی یک تکه ی محکم ساخته می شود و دنچر با صدای کلیک درون آن فرو می رود. اگر ایمپلنت ها تا حد زیادی غیر موازی باشند به گونه ای که استفاده از چارچوب یک تکه غیر ممکن باشد، دو میله ی مجزا ساخته می شود. اباتمنت های اوردنچر در مواردی کاربرد دارند که خود بیمار بتواند آنها را در جای خود قرار دهد و نیاز به چارچوب ندارند. بعلاوه، اصلاح زاویه تا 45 درجه را ممکن می سازند. نقطه ضعف این سیستم عبارتند از:
- علیرغم تمایل بسیاری از بیماران، دندان های مصنوعی آنها متحرک هستند.
- هزینه آنها کمتر از دیگر روش ها نیست.
- دنچر بر پایه بافت لثه است و قفل شدگی نهایی از راه اتصالات فراهم می شود. به این معنا که برای آسترکشی مجدد و تعویض اتصالات باید مجدداً به دندانپزشک مراجعه نمود.
