نوشته‌ها

یکی از اتفاقات ناگواری که ممکن است برای ایمپلنت های دندان رخ دهد جایگیری غیر طبیعی ایمپلنت است. برای بهبود این وضعیت، روش های مختلفی وجود دارد. ابداع اباتمنت های مرسوم به دهه 1980 باز می گردد. در گذشته مشکل قرار گیری نامناسب ایمپلنت به علت عدم دسترسی پزشکان به ابزارهای مناسب برای اصلاح این مشکل بود، زیرا در آن زمان کارخانه های تولید اباتمنت محصولاتی با زاویه های مختلف تولید نمی کردند. به همین دلیل تکنیسین های آزمایشگاه مجبور بودند برای ساخت اباتمنت در اشکال مختلف راهی پیدا کنند، از جمله ساخت اباتمنت های مرسوم با استفاده از قالب آلیاژ تیتانیوم برای ایمپلنت های Core-vent یا استفاده از اباتمنت UCLA با استفاده از ابداعات جدید در ساخت ایمپلنت ها. از آنجا که بسیاری از دندانپزشکان تنها با بریج و روکش دندان آشنایی داشتند و هزینه آنها کمتر بود تنها از دندان های مصنوعی سمان شونده استقبال شد. با این حال، در سال های اخیر به واسطه شیوع پری ایمپلنتیت (التهاب بافت های نرم پیرامون ایمپلنت) ناشی از سمان و نیز دیگر ادعاهای ضد و نقیض، دندان های مصنوعی سمان شونده مورد انتقادهای فراوانی قرار گرفته اند. بنابراین ایمپلنت ها بیشتر مورد استقبال قرار گرفتند. اما برای حل مشکل دندان های مصنوعی بر پایه پیچ (ایمپلنت) که در آنها ایمپلنت به شکل بدی قرار گرفته است، راه های دیگری ابداع شد.

اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت

اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت

 

اباتمنت های زاویه دار آماده

این نوع اباتمنت ها برای اصلاح ایمپلنتهایی مناسب هستند که با زاویه بدی درون استخوان فک قرار گرفته اما می تواند به خوبی درون آن جای گیرد. یک بریج بزرگ با چند ایمپلنت که یک یا دو پیچ ایمپلنت آن از قسمت باکال خارج می شوند، به راحتی قابل اصلاح هستند. این کار تنها با استفاده از اباتمنت های زاویه دار امکان پذیر است. در این روش به سادگی اباتمنت روی ایمپلنت قرار می گیرد و سوراخ پیچ رو به سطح زبانی قرار می گیرد. اصلاح زاویه توسط شرکت های سازنده ایمپلنت، از 17- 35 درجه متفاوت است. بر خلاف اباتمنت های مرسوم، در این نوع ایمپلنت ها قطعه ماشینی شده به اباتمنت متصل می شود و اجازه می دهد پیچ با دقت قرار بگیرد و به درستی حفظ شود. از جمله نقاط ضعف این سیستم عبارتند از:

اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت

اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت

 

  • در صورتی که ایمپلنت تا حد زیادی روبه سمت باکال قرار گرفته باشد، اباتمنت برجسته و رو به گونه به نظر خواهد رسید.
  • در صورتی که ایمپلنت به اندازه کافی در عمق قرار نگرفته باشد، اباتمنت از روی لثه قابل مشاهده خواهد بود.
  • زاویه بر اساس نقطه اتصال ایمپلنت تعیین می شود؛ بنابراین، اگر بخش مسطح ایمپلنت در قسمت باکال قرار گرفته باشد، اباتمنت زاویه دار در جای مطلوب خود قرار نخواهد گرفت.
اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت

اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت

 

اباتمنت های معمولی با یک حفره تراش خورده

این گزینه زمانی مورد استفاده قرار می گیرد که شرکت تولید کننده اباتمنت تولید نمی کند یا محل قرار گیری ایمپلنت یا خیلی به سمت باکال است یا در عمق زیاد است. در این شرایط، اباتمنت معمولی را می توان به روش سنتی مانند دیگر دندان های مصنوعی سمان شونده با سطح اریب لیبیال (لبی labial) ساخت. پس از اتمام کار اباتمنت، با استفاده از ابزاری به اندازه پیچ، حفره پیچ لینگوال ایجاد می شود. یک الگوی پلاستیکی پیش ساخته (قالب قابل ریختگی جهت ساخت اباتمنت) و پیچ به اباتمنت متصل می شود و جزء پیش ساخته که با اباتمنت یا ایمپلنت دندان تطابق دارد وکس می شود. پس از اتمام، اکنون جزء پیش ساخته با کمک پیچ در جای خود باقی می ماند. از جمله نقاط ضعف این روش عبارتند از:

  • این نوع اباتمنت از قبل ماشینی نشده است بنابراین اگر قرار باشد در آینده اتفاقی بیافتد، برای تنظیم بریج باید اباتمنت برداشته شود. اباتمنتی که از قبل ماشینی شده است می تواند درون دهان باقی بماند و برای ساخت مجدد یا بازسازی، ایمپرشن کوپینگ (وسیله ای که موقعیت یک ایمپلنت دندانی یا اباتمنت ایمپلنت را در قالب ثبت می کند) و کپی اباتمنت در دسترس هستند.
  • مسئله دیگر این است که در اکثر موارد، بواسطه اندازه اباتمنت و پیچ، ابعاد باکال- لینگوال از حد مطلوب برجسته تر هستند.
اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت

اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت

 

ایمپلنت کامل تراش خورده

زمانی که محل قرار گیری تمام ایمپلنت ها نادرست باشد، این نوع ایمپلنت مانند یک اباتمنت معمولی بزرگ عمل می کند. یک میله که به تمام ایمپلنت ها متصل می شود با استفاده از حفره پیچ لینگوال یا اکلوزال ثابت می شود. زمانی که میله درون دهان قرار می گیرد، دارای حفره هایی برای پیچ های ایمپلنت است که در موقعیت های مختلفی قرار گرفته اند. در بسیاری از موارد، cylinder (بخشی که به ایمپلنت یا اباتمنت متصل می شود) و پیچ از میله فاصله خواهند داشت. یک قطعه روی کل چارچوب ایمپلنت در بالا قرار خواهد گرفت و با پیچ به ایمپلنت کامل متصل خواهد شد. نتیجه نهایی شبیه بریج های پیچ شونده سنتی خواهد بود. نقاط ضعف این روش عبارتند از:

  • چارچوب ایمپلنت ضخیم تر است و ترمیم و تعمیر آن جای بیشتری نیاز دارد.
  • از آنجا که دو دست ایمپلنت کامل ساخته می شود، هزینه آنها بالاتر است.
  • در آینده ممکن است سوراخ های پیچ به مرور زمان ساییده شوند.
اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت

اصلاح زاویه کاشت ایمپلنت

 

اوردنچر (overdenture)

اوردنچر در موارد بسیاری قابل کاربرد است. زاویه ایمپلنت در اوردنچر چندان مهم نیست زیرا اوردنچر همه چیز را پوشش می دهد. میله اتصال دهنده بین دو یا چند ایمپلنت در اوردنچر که دارای گیره است مانند ایمپلنت کامل عمل می کند، با این تفاوت که اوردنچر متحرک است می تواند توسط بیمار از دهان خارج شود. یک میله ی یک تکه ی محکم ساخته می شود و دنچر با صدای کلیک درون آن فرو می رود. اگر ایمپلنت ها تا حد زیادی غیر موازی باشند به گونه ای که استفاده از چارچوب یک تکه غیر ممکن باشد، دو میله ی مجزا ساخته می شود. اباتمنت های اوردنچر در مواردی کاربرد دارند که خود بیمار بتواند آنها را در جای خود قرار دهد و نیاز به چارچوب ندارند. بعلاوه، اصلاح زاویه تا 45 درجه را ممکن می سازند. نقطه ضعف این سیستم عبارتند از:

  • علیرغم تمایل بسیاری از بیماران، دندان های مصنوعی آنها متحرک هستند.
  • هزینه آنها کمتر از دیگر روش ها نیست.
  • دنچر بر پایه بافت لثه است و قفل شدگی نهایی از راه اتصالات فراهم می شود. به این معنا که برای آسترکشی مجدد و تعویض اتصالات باید مجدداً به دندانپزشک مراجعه نمود.

کاشت ایمپلنت‌ دندانی چیزی بیشتر از چسباندن چند دندان مصنوعی درون دهان ، یا قرار دادن چیزی شبیه محافظ دندان در دهان است. این فرایند مانند انواع جراحی‌های جزئی دیگر است. اگر با دنیای دندانپزشکی آشنایی نداشته باشید (درست شبیه بسیاری افراد دیگر)، ممکن است به طور کامل درک نکنید که فرایند کاشت ایمپلنت دندانی چگونه است.

اساسا، نکته‌ی جراحی ایمپلنت دندانی این است که دندان‌های از دست رفته یا آسیب دیده با دندان‌ها و ریشه‌های مصنوعی تعویض می‌شوند. ایمپلنت‌های دندانی می‌توانند جایگزین‌های بسیار راحت‌تری نسبت به دنچرهای کامل سنتی باشند.

چه کسانی گزینه‌های مناسبی برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی هستند؟

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

بهترین افراد برای جراحی ایمپلنت‌های دندانی کسانی هستند که دارای ویژگی‌های زیر هستند:

  • از دست دادن یک یا چند دندان
  • دندان آسیب دیده
  • رعایت بهداشت دهان و دندان به خوبی
  • وجود استخوان کافی در فک برای حمایت و نگه داشتن ایمپلنت درون خود
  • سلامت عمومی بدن

اینها همگی نکاتی هستند که می‌توانید راجع به آنها با متخصص کاشت ایمپلنت دندانی خود گفتگو نمایید تا ببینید آیا شما گزینه‌ی مناسبی برای کاشت ایمپلنت دندانی هستید یا خیر.

مراحل کاشت ایمپلنت دندانی

این نوع جراحی به گونه‌ای نیست که شما بدون یک یا چند دندان وارد اتاق عمل شوید و با دندان‌های سفید جدید بیرون بیایید. این نوع جراحی نیاز به مراقبت‌های سرپایی دارد و طی چند مرحله انجام می‌شود.

مشاوره‌ی اولیه

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

اولین کاری که باید انجام دهید مراجعه به متخصص کاشت ایمپلنت‌ دندانی است تا تحت مشاوره‌ی اولیه قرار گیرید. طی این جلسه، دندانپزشک با دقت دندان‌ها را معاینه می‌کند، با استفاده از اشعه‌ی ایکس تصویر رادیوگرافی تهیه می‌کند و از دندان‌ها قالب تهیه می‌نماید.

پس از آن، دندانپزشک با شما در خصوص طرح درمان پیشنهادی، مراحل درمان، برنامه‌ی زمانی هر مرحله و کارهایی که باید طی ریکاوری انجام شوند صحبت خواهد کرد. بعلاوه در مورد نیاز شما به پیوند استخوان نیز بحث خواهد کرد.

طی این مشاوره، باید برای انجام نخستین مرحله برنامه‌ریزی کنید.

کشیدن دندان و پیوند استخوان

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

چنانچه دندان خراب یا آسیب دیده هنوز در دهان است، دندانپزشک باید ابتدا آن را بکشد. این مرحله نیاز به بی حسی موضعی دارد و فرایندی مجزا محسوب می‌شود.

پس از آن، ممکن است به پیوند استخوان نیاز داشته باشید، به این معنا که جراح اندکی استخوان از جای دیگری از بدن برمی‌دارد (عموما از چانه یا لگن) و طی جراحی آن را درون استخوان فک قرار می‌دهد. این مرحله تنها در صورتی نیاز خواهد بود که استخوان فک از تراکم کافی برخوردار نباشد تا ایمپلنت را حمایت کند و آن را درون خود نگه دارد.

در صورتی که پیوند استخوان داشته باشید، ممکن است 4 تا 12 ماه طول بکشد تا استخوان فک آمادگی لازم جهت پذیرفتن نخستین ایمپلنت را داشته باشد. طی این زمان استخوان به طور کامل بهبود خواهد یافت.

کاشت ایمپلنت دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

پس از مدتی که استخوان فک بهبود یافت (پس از جراحی پیوند استخوان)، متخصص کاشت ایمپلنت دندان، ایمپلنت‌های دندانی را درون استخوان فک قرار خواهد داد. ایمپلنت‌ها پیچ‌های فلزی هستند که درون استخوان قرار می‌گیرند و به عنوان لنگر یا تکیه گاه برای تمام دندان‌های مصنوعی عمل می‌کنند. در واقع، ایمپلنت به درون استخوان پیچ می‌شود تا از حداکثر استحکام لازم برخوردار باشد. این فرایند معمولا 1 تا 2 ساعت طول می‌کشد و تمام این مدت شما بیهوش خواهید بود.

پس از آن، یک دوره‌ی بهبود دیگر- تحت عنوان استئواینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان پیرامون آن)- باید صبر کنید که حداقل چند ماه، حداکثر 5 ماه برای فک پایین و 7 ماه برای فک بالا طول می‌کشد.

قرار دادن healing Collar و/ یا روکش موقت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

پس از جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فک، شما برای مرحله‌ی بعد آماده خواهید بود، که عبارت است از دریافت healing Collar و یا احتمالا روکش موقت.

دندانپزشک healing Collar (که healing cap نیز نامیده می‌شود) روی سر ایمپلنت قرار خواهد داد- این قطعه به هدایت بافت لثه کمک می‌کند تا در مسیر درست بهبود یابد. این قطعه، تکه‌ی فلزی گردی است که لثه را از ایمپلنت دور نگه می‌دارد. این روکش موقت به مدت 10 تا 14 هفته در جای خود باقی خواهد ماند.

پس از این زمان، که باید بافت لثه‌ی شما بهبود یافته باشد، دندانپزشک آن را برخواهد داشت و به سراغ مرحله‌ی بعد خواهد رفت.

قرار دادن اباتمنت

پس از بهبود کامل، جراح اباتمنت را به ایمپلنت متصل می‌سازد. اباتمنت قطعه‌ای است که به درون ایمپلنت پیچ می‌شود و روکش دندان را حمایت می‌نماید. سپس، پس از بهبود بافت نرم، دندانپزشک برای هر دندان جایگزین، از دندان و استخوان فک شما قالبی تهیه خواهد کرد. سپس روکش موقت روی ایمپلنت قرار می‌گیرد تا در این حین بافت لثه بهبود یافته و مانند لثه‌‌ی اطراف دندان طبیعی به دور دندان مصنوعی شکل بگیرد. روکش‌های موقت به مدت 4 تا  6 هفته در محل خود باقی خواهند ماند. طی این زمان، روکش‌های دائمی دندان آماده خواهند شد. در جلسه‌ی بعد، دندان‌های مصنوعی (روکش‌های دندانی) بالاخره روی اباتمنت قرار خواهند گرفت.

قرار دادن روکش دائم

اکنون نوبت به مرحله‌ی نهایی این فرایند- قرار دادن روکش‌های دائمی- رسیده است. روکش‌های دندان، اجزاء دندان مانندی هستند که یا به درون اباتمنت پیچ می‌شوند یا با سمان دندانپزشکی در جای خود ثابت می‌شوند. گزینه‌ی دوم اصولا بهتر و طبیعی‌تر به نظر می‌رسد زیرا هیچ سوراخی به جای پیچ باقی نمی‌ماند که ممکن باشد از زوایای خاصی قابل مشاهده باشد.

انواع روکش‌های دندانی

به طور کلی، دو نوع روکش وجود دارد که دندانپزشک می‌تواند از بین آنها انتخاب نماید:

روکش‌های متحرک

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

 

دندان‌های مصنوعی متحرک از مواد پلاستیکی سفید و صورتی ساخته شده‌اند تا مانند دندان و بافت لثه‌ی اطراف آن کاملا طبیعی به نظر برسند. معمولا روی یک چارچوب فلزی سوار می‌شود، که با صدا به درون اباتمنت فرو می‌رود. به این معنا که می‌توان برای پاکسازی روزانه آن را برداشت.

روکش‌های ثابت

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

کاشت ایمپلنت‌ دندانی

در روکش‌های ثابت، دندان مصنوعی یا به درون اباتمنت پیچ می‌شود یا با سمان به آن متصل می‌شود و به طور دائم در جای خود باقی می‌ماند. شما قادر نخواهید بود برای پاکسازی روکش ثابت را بردارید. اکثر اوقات، این نوع روکش محکم‌تر و با ثبات‌تر از روکش‌های متحرک خواهد بود.

تمام این روند ممکن است چند ماه طول بکشد، که بیشتر این زمان صرف انتظار برای بهبود دهان خواهد بود.