عواملی که روی انتخاب از بین مواد تأثیر می گذارند
این مقاله راهنمایی برای انتخاب روکش ها و اباتمنت هایی ارائه می دهد که برای ایمپلنت های تکی استفاده می شوند. با پیشرفت هایی که اخیراً در موادی صورت گرفته است که برای ساخت روکش ها و اباتمنت ها استفاده می شوند، انتخاب ماده ایده آل و طرح آن برای هر موردی می تواند دشوار باشد.
هنگام انتخاب از بین روکش های زیبایی ایمپلنت ها، تیم دندانپزشکی باید چهار عامل زیر را مد نظر قرار دهد:
- شرایط عملکردی/ باری که قرار است روکش تحمل کند
- شرایط بیولوژیک
- شرایط زیبایی
- استحکام قابل انتظار از اباتمنت/ پیچ
عوامل ثانویه که باید مد نظر قرار بگیرند:
- زاویه ایمپلنت
- عمق ایمپلنت
- مهارت جراح/ میزان راحتی جراحی
- هر گونه نیازهای قابل پیش بینی برای بازیابی
- فضای اینتر اکلوزال
اباتمنت ها
گزینه های کنونی برای اباتمنت ها به قرار زیر است: تیتانیوم، زیرکونیا، پایه تیتانیومی با ساختار بالایی زیرکونیا، تیتانیوم با قالب طلا و آلومینیوم. از زمان معرفی اباتمنت های زیرکونیا به بازار، به نظر می رسد استفاده از اباتمنت های آلومینیومی دیگر چندان مطلوب نباشد. تیتانیوم سابقه ای بسیار طولانی از ویژگی هایی همچون فوق العاده سازگار بودن با بدن انسان و محکم بودن دارد؛ با این حال، زیبایی همچنان یک مسئله باقی می ماند. برای حل این مشکل، آندایز (آندی) کردن (با ته رنگ طلایی یا صورتی) نیز امتحان شده اند، اما منجر به موفقیت های محدودی شده است. برای پرداختن به مشکلات زیبایی این ماده، باید تلاش شود از قرار گیری حاشیه های اباتمنت در عمق زیر لثه (بیشتر از یک میلی متر عمق) اجتناب شود؛ بر اساس گزارشات، تعداد زیادی پری ایمپلنتایتیس ناشی از سمان (چب مخصوص) دندانپزشکی مشاهده شده است.
اباتمنت های تیتانیومی در اشکال مختلف آماده و سفارشی در دسترس هستند. در اباتمنت های آماده به ندرت شرایط لازم برای کانتور بافت مد نظر قرار می گیرد، که منجر به قرار گیری حاشیه های اباتمنت در عمق زیاد روی پاپیلا یا بدون پوشش باقی ماندن تیتانیوم از قسمت بیرونی می شود. اباتمنت های سفارشی اجازه می دهند حاشیه های سمان کاملاً شبیه آناتومی دهان بیمار باشد.
راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی
هزینه اباتمنت های سفارشی رو به کاهش است، و حاشیه هایی که طراحی شده اند، منجر به ابداع روکش های سمان شونده شده اند که احتمال باقی ماندن سمان (چسب مخصوص دندانپزشکی) را به حداقل می رساند و به درستی از ساختار بافت نرم حمایت می کند. اباتمنت هایی که از جنس زیرکونیا هستند به دو شکل وجود دارند: صرفاً زیرکونیا و زیرکونیا با پایه تیتانیومی که با ایمپلنت تماس پیدا می کند.
راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی
بر اساس تحقیقات نمی توان به این نتیجه رسید که آیا یک طراحی بیشتر مستعد شکستن است یا دیگری. برای آرامش خاطر، برخی دندانپزشک ها ترجیح می دهند بخشی از اباتمنت که با ایمپلنت در تماس است از جنس تیتانیوم باشد. با این حال، این طراحی در سراسر دنیا و توسط تمام سازنده ها در دسترس قرار نمی گیرد. اکثر سازندگان، زیرکونیا را در سایه رنگ های مختلف، و غیر از سفید مطلق ارائه می دهند.
توصیه های عمومی برای انتخاب اباتمنت ایمپلنت های تکی
در اکثر موارد سمان شده، اباتمنت های سفارشی باید استفاده شوند تا این اطمینان حاصل شود که حاشیه ها در فاصله یک میلی متری لثه قرار می گیرند. اباتمنت های سفارشی تیتانیومی برای بسیاری از موقعیت های ایمپلنت های تکی عقب دهان (زیرا هم سازگار با بدن انسان هستند، و هم محکم می باشند)، یا موقعیت های جلوی دهان که خط لب پایین است و لثه نازک است، ایده آل هستند.
راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی
اباتمنت های زیرکونیای سفارشی با سایه رنگ های مختلف برای بسیاری از موارد ایمپلنت های تکی در جلوی دهان ایده آل هستند (“خاکستری” شدن لثه به کمترین میزان خود می رسد، فوق العاده با بدن سازگار است، و ایمپلنت های زاویه دار را شامل می شود). روکش های سمان شونده دارای یک حفره دسترسی هستند که می توانند به بازیابی بهتر روکش کمک کنند.
راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی
روکش های پیچ شونده در صورتی برای ایمپلنت های تکی ایده آل هستند که قرار باشد دوباره خارج شوند، زیرا مدیریت و کنترل سمان دشوار است، یا فضای بین اکلوزالی محدود است.
روکش های تک واحد
در حال حاضر، گزینه هایی که برای روکش های تکی وجود دارند عبارتند از ترکیب فلز و پرسلاین (PFM)، زیرکونیای لایه لایه، زیرکونیای یک دست، کامپوزیت هایی که با پرسلاین پر می شوند، و روکش های تمام طلا. معروف ترین گزینه ها عبارتند از:
روکش های ترکیبی پرسلاین و فلز انتخاب های قابل اعتمادی برای روکش ایمپلنت هستند. استحکام آنها تا میزان زیادی به انتخاب سمان بستگی ندارد، بنابراین حتی سمان های “موقتی” هم می توانند با موفقیت زیاد استفاده شوند. در صورتی که بارگذاری های سنگین (مانند دندان های مولر دوم یا ایمپلنت دیگر در فک روبرو) پیش بینی شده باشند، روکش های ترکیبی پرسلاین و فلز می توانند با استاپ های فلزی در MIP طراحی شوند. روکش های ترکیبی PFM می توانند از نظر زیبایی چالش برانگیز باشند، مخصوصاً از اطراف حاشیه لثه.
روکش های زیرکونیای لایه لایه مشکلات چشمگیرتری با لایه لایه شدن پرسلاین دارند. بیشتر این نگرانی ها با طراحی درست چارچوب ها و روند سرد کردن آهسته تر بر طرف شده اند. روکش های زیرکونیای لایه لایه بیشتر از روکش های زیرکونیای یک پارچه نیاز به کلیرانس اکلوزال دارند. تقریباً با استفاده از هر سمانی که در بازار وجود دارد، هر دوی آنها را می توان روی اباتمنت چسباند. ساییدگی دندان ها و روکش های روبرو با روکش های زیرکونیای یک پارچه هنوز هم مشخص نشده است. مانند بسیاری از انواع روکش ها، نتایج زیبایی روکش های زیرکونیا محور بر اساس مهارت تکنیسین است.
راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی
