چرا زبانم سیاه است؟ این پرسشی است که اگر از خواب بیدار شوید و متوجه تفاوت در رنگ زبان خود شوید، احتمالاً با حالت وحشت زده از خود می پرسید. زبان سیاه یا زبان مودار سیاه یک شرایط موقتی است که به دلایل مختلفی از جمله بهداشت نامناسب دندان ها بوجود می آید. این اصطلاح ممکن است ترسناک به نظر برسد، اما وضعیت معمولاً بی ضرر است و هیچ دلیلی برای نگرانی وجود ندارد. این بیماری علیرغم نام آن، باعث سیاهی زیر زبان نمی شود. با این حال، احتمالاً شاهد رشد بیش از حد پاپیلاها خواهید بود، که به صورت زائده های مویی دیده می شود.

اطلاعات زیر همه چیزهایی که باید در مورد زبان سیاه بدانید، از جمله علل، درمان ها و پیشگیری از بروز آن را پوشش می دهد.

پس چرا زبان شما سیاه می شود؟ زبان دارای برجستگی های کوچکی به نام پاپیلا است، در سطح و طرفین. پاپیلاها سلول هایی هستند که به چشیدن کمک می کنند و معمولاً از بین می روند و امکان رشد را برای سلول های جدید فراهم می کنند. اگر سلول ها به خوبی ریزش نکنند، انباشته می شوند، و باعث می شود پروتئینی به نام کراتین روی سطح به دام بیفتد. انباشته شدن منجر به بزرگ شدن پاپیلاها می شود که به صورت زائده های مویی شکل بلند ظاهر می شوند. این زائده ها ذرات غذا، مخمر و باکتری های بیشتری را به دام می اندازند که منجر به بروز بیماری به نام زبان مودار سیاه می شود.

علل سیاه شدن زبان

زبان مودار سیاه در میان افراد مسن بیشتر شایع است، اما به این معنا نیست که منحصر به پیری است. این شرایط ممکن است در هر سنی رخ دهد. همچنین در بین مردان بیشتر از زنان شایع است، و علت اصلی آن سیگار کشیدن و بهداشت نامناسب دهان و دندان است.

چرا زبانم قهوه ای است؟ عدم رعایت بهداشت دهان و دندان دلیل اصلی تغییر رنگ زبان است. سایر عوامل مؤثر در این بیماری عبارتند از مصرف تنباکو، مصرف بیش از حد نوشیدنی های کافئین دار و نوشیدن الکل بیش از حد. شرایط پزشکی و درمان هایی مانند سرطان، نورالژی سه قلو، ایمنی پایین، پرتودرمانی و برخی داروهای خوراکی و داخل وریدی از دیگر عوامل ایجادکننده هستند. خشکی دهان به دلیل تولید بزاق ناکافی و ننوشیدن آب کافی می تواند باعث ایجاد لکه سیاه شود- کم آبی با این وضعیت مرتبط است.

هنگام مصرف داروهایی مانند پنی سیلین، اریترومایسین، داکسی سایکلین، نئومایسین، لینزولید و تتراسایکلین احتیاط کنید.

سیاه بودن زبان

سیاه بودن زبان

علائم و نشانه های زبان مودار سیاه

اگر با زبان سیاه از خواب بیدار شوید، اینکه بخواهید بدانید و علائم دیگر را مقایسه کنید، یک واکنش طبیعی است. با این حال، توجه به این نکته ضروری است که تغییر رنگ ممکن است در رنگ های مختلفی مانند زرد، قهوه ای یا سفید باشد.

بیدار شدن در حالی که زبان شما در طرفین سیاه است نیز امکان پذیر است، حتی اگر این وضعیت در بیشتر افراد در ناحیه وسط زبان ظاهر شود. این بیماری ممکن است بدون علامت باشد، اما ممکن است متوجه علائم زیر شوید:

  • تفاوت در حس چشایی. غذا می تواند ناگهان طعم متفاوتی داشته باشد.
  • بوی بد دهان.
  • گزگز، غلغلک دادن یا احساس سوزش داخل دهان.
  • حالت تهوع.

توجه: زبان مودار سیاه همیشه خطرناک نیست، اما می تواند نشان دهنده مشکلات سلامتی باشد. بهترین راه حل این است که با مشاهده علائم فوق به دندانپزشک یا پزشک مراجعه کنید.

جلوگیری از بروز این مشکل

زمانی که متوجه شوید چه چیزی باعث سیاه شدن زبان می شود، پیشگیری از آن آسان است. این مشکل عمدتاً شامل حفظ بهترین روش های رعایت بهداشت دهان و دندان و اجتناب از عناصر محرک مانند قهوه، چای، الکل بیش از حد و تنباکو است. شما همچنین می توانید از داروها و غذاهایی که می توانند باعث بروز آن شوند دوری کنید. قبل از شروع هر درمانی در مورد عوارض جانبی داروها با پزشک معالج خود صحبت کنید.

اقدامات دیگری که می تواند احتمال سیاه شدن زبان را کاهش دهند عبارتند از پرهیز از استفاده از دهانشویه حاوی پراکسید هیدروژن، مسواک زدن مناسب و پاک کردن زبان به طور منظم برای جلوگیری از انباشته شدن باکتری ها.

تشخیص

پس، زبان شما سیاه است- این به چه معناست؟ پزشک یا دندانپزشک شما می تواند آزمایش های لازم را انجام دهد تا به شما پاسخ قطعی بدهد. تشخیص با یک معاینه چشمی آغاز می شود. در صورت وجود هر گونه نگرانی، پزشک متخصص آزمایش های اضافی تجویز می کند که ممکن است شامل خراش های قارچی، سواب های کشت باکتریایی یا بیوپسی برای رد کردن احتمال سرطان باشد. گاهی اوقات تشخیص جامع ضروری است، زیرا شرایط دیگر می توانند مانند زبان سیاه ظاهر شوند.

نمونه های این شرایط عبارتند از لکوپلاکیای مودار دهانی ناشی از اپشتین بار، پاپیلاهای رنگدانه دار، و آکانتوز نیگریکانس. به همین دلیل، اگر زبان شما سیاه به نظر می رسد، مشورت با یک متخصص پزشکی ضروری است.

درمان

علت سیاه شدن زبان چیست و آیا زبان سیاه خطرناک است؟ این دو پرسش متداول برای اکثر افراد قبل از مراجعه برای پیگیری درمان هستند. به غیر از انجام اقدامات پیشگیرانه ای که بالا به آنها اشاره شد، مشاوره زودهنگام هنگام مواجهه با تغییر رنگ غیرعادی روی زبان بسیار مهم است. دندانپزشک شما بهترین درمان را در مراحل اولیه تعیین خواهد کرد تا در جلوگیری از بروز عوارض احتمالی و عود آن به شما کمک کند. ممکن است مجبور شوید استفاده از برخی محصولات مانند دهانشویه های حاوی پراکسید هیدروژن را متوقف کنید.

درمان های خانگی که می توانید امتحان کنید عبارتند از روش های بهداشت دندان ها مانند مسواک زدن دندان ها بعد از هر وعده غذایی با استفاده از خمیر دندان حاوی فلوراید، مسواک زدن زبان و شستشوی دهان با آب نمک گرم. همچنین برای جلوگیری از کم می توانید آبی آب مصرفی خود را افزایش دهید و میوه ها و سبزیجات بیشتری را در برنامه غذایی خود بگنجانید تا تمیزی زبان را افزایش دهید.

سیاه بودن زبان

سیاه بودن زبان

نتیجه گیری

آیا زبان سیاه خطرناک است؟ پاسخ منفی است. با این حال، این وضعیت می تواند استرس زا باشد و ممکن است روی عزت نفس شما تأثیر بگذارد. ممکن است نسبت به ظاهر خود حساس تر شوید یا حتی خجالت بکشید. برای تشخیص و درمان به موقع با دندانپزشک تماس بگیرید. به خاطر داشته باشید، مراقبت مناسب از فرمولاسیون دندان ها، برای جلوگیری از بروز مشکلات دهان، از جمله ایجاد لکه های تیره روی زبان، کافی است.

پرسش های متداول درباره زبان سیاه

آیا لکه های سیاه نشان دهنده مشکل شدیدتر هستند؟

همیشه اینطور نیست، اما ممکن است. تغییر رنگ می تواند نشانه سرطان باشد، هرچند، به احتمال زیاد از طریق ضایعاتی که بهبود نمی یابند ظاهر می شود. پزشک معالج شما می تواند آزمایش های لازم را برای تعیین وضعیت یا توصیه بهترین اقدام انجام دهد.

برای خلاص شدن از شر لکه ها چه کار باید کرد؟

نخستین راه حل مسواک زدن صحیح و پاک کردن زبان با خراش دادن روی آن است. همچنین می توانید درمان های خانگی را امتحان کنید که شامل اصلاح سبک زندگی می شود- ترک برخی عادات و ترک برخی غذاها. دندانپزشک تمام گزینه ها را با شما در میان خواهد گذاشت. در موارد نادر و نامطلوب، ممکن است مجبور شوید تحت جراحی با لیزر قرار بگیرید.

آیا ممکن است زبان سیاه به دلیل دهانشویه مصرفی ایجاد شود؟

برخی از انواع دهانشویه، بویژه آنهایی که حاوی پراکسید هیدروژن هستند، با ظهور لکه های سیاه همراه بوده اند. بهترین راه برای تعیین اینکه آیا علت دهانشویه است، توجه به تغییراتی است که هنگام استفاده از محصولات دهانی جدید تجربه می کنید. در چنین شرایطی، تعویض دهانشویه می تواند مشکل را بازگرداند.

دندانپزشک شما برای تسریع روند بهبودی بعد از کشیدن دندان، فهرست طولانی از دستورالعمل ها را به شما خواهد داد، و یکی از این دستورالعمل ها این است که از استفاده از نی خودداری کنید. بنابراین، اگر شما به نوشیدنی نوشابه علاقه مند هستید، احتمالاً از خود می پرسید: بعد از کشیدن دندان چه زمانی می توانم از نی استفاده کنم؟

در حالی که تقریباً همه دندانپزشکان توصیه می کنند قبل از استفاده از نی، حداقل 24 ساعت صبر کنید، اکثر آنها حتی بیشتر از آن را نیز توصیه می کنند. در واقع، اکثر آنها توصیه می کنند چند روز صبر کنید.

برای یادگیری مطالب بیشتر در رابطه با پرهیز از استفاده از نی ها بعد از کشیدن دندان، به خواندن این مطلب ادامه دهید، از جمله:

  • چرا بعد از کشیدن دندان باید از استفاده از نی اجتناب کرد؟
  • دقیقاً چه زمانی دوباره می توان از نی برای نوشیدن استفاده کرد؟
  • چقدر باید نگران خشکی حفره دندان بود؟

چرا بعد از کشیدن دندان نباید از نی استفاده کرد؟

بلافاصله بعد از کشیدن دندان، یک لخته خون تشکیل می شود. وقتی بعد از کشیدن دندان از نی استفاده می کنید، خطر سست و کنده شدن لخته خون از محل کشیدن دندان وجود دارد. علت این است که مکیدن با نی باعث ایجاد نیروی مکش می شود که می تواند باعث کنده شدن لخته خون شود. این می تواند دردناک باشد و منجر به بروز خشکی حفره دندان و عفونت شود.

لخته خون چیزی است که به بهبود زخم کمک می کند. خونریزی بعد از کشیدن دندان را متوقف می کند، حفره ای که قبل از کشیدن دندان، دندان درون آن قرار داشته است را می پوشاند و از استخوان و اعصابی که پس از کشیدن دندان در معرض محیط دهان قرار می گیرند محافظت می کند.

اگر فکر می کنید که لخته خون شما سست شده است، بهتر است با دندانپزشک خود تماس بگیرید. سپس آنها می توانند به شما توصیه کنند که آیا نیاز است برای ارزیابی به مطب مراجعه کنید یا خیر.

استفاده از نی بعد از کشیدن دندان

استفاده از نی بعد از کشیدن دندان

وقتی لخته خون تشکیل شد، آیا می توان از نی استفاده کرد؟

هنگامی که یک لخته خون روی محل دندان کشیده داخل دهان شما تشکیل شد، این نشانه خوبی است که شما بعد از کشیدن دندان خود در مسیر بهبودی قرار دارید، اما باید آن را دست نخورده نگه دارید. بهترین راه برای کسب اطمینان از آن، دنبال کردن دستورالعمل های دندانپزشک خود بعد از جراحی و مراقبت مناسب از محل است.

به این معنا که قبل از سپری شدن زمان توصیه شده توسط دندانپزشک، باید از چیزهایی مانند نوشیدن با نی اجتناب کنید- حتی اگر لخته خون قبلاً تشکیل شده باشد.

چند روز بعد از کشیدن دندان می توان از نی استفاده کرد؟

معمولاً توصیه می شود حداقل 24 ساعت صبر کنید، قبل از آنکه تصمیم بگیرید یک نوشیدنی را بدون نی بنوشید؛ با این حال، سلول های مسئول بهبود بعد از روز دوم یا سوم شروع به کار می کنند. در واقع، شما نمی خواهید کاری انجام دهید که باعث ایجاد عمل مکش شود، مانند تف کردن یا کشیدن سیگار. با اجتناب از حرکت مکش، می توانید از خشکی حفره دندان پیشگیری کنید و از بروز درد زیاد اجتناب کنید.

علاوه بر این، سن و سوابق پزشکی شما روی روند بهبودی تأثیر می گذارند، بنابراین دندانپزشک شما ممکن است دستورالعمل های متفاوتی داشته باشد.

استفاده از نی بعد از کشیدن دندان

استفاده از نی بعد از کشیدن دندان

چه زمانی می توان دیگر نگران خشکی حفره دندان نبود؟

خشکی حفره دندان شایع ترین عارضه ای است که بیماران بعد از کشیدن دندان تجربه می کنند: به این معنا که استخوان به دلیل عدم وجود لخته خون در معرض دید و محیط دهان قرار گرفته است و می تواند بسیار دردناک باشد. خبر خوب این است که اگر از فعالیت های خاصی اجتناب کنید، می توانید از خشکی حفره دندان جلوگیری کنید. اینها شامل سیگار کشیدن، شستشوی شدید، نوشیدن نوشیدنی های گرم و استفاده از نی است.

هنگامی که دهان شما به طور کامل بهبود یافت، می توانید دیگر نگران خشکی ترسناک حفره دندان نباشید.

نتیجه گیری

تا به اینجا متوجه شده اید که حداقل طی 24 ساعت نخست بعد از جراحی دندان نباید با نی چیزی بنوشید، اما حتی بهتر است چند روز صبر کنید.

بعد از جراحی دهان، دنبال کردن دستورالعمل هایی که دندانپزشک به شما می دهد بسیار مهم است تا بتوانید از بهبودی ایمن و سریع اطمینان حاصل کنید. دندانپزشک به شما دستور خواهد داد که از نوشیدن با نی و همچنین سایر فعالیت هایی که شامل حرکت مکنده هستند، مانند کشیدن سیگار یا شستشوی شدید، اجتناب کنید.

نخستین گام برای بهبودی مناسب، تشکیل لخته خون روی محل کشیدن دندان است. هر کاری که به مدت یک یا چند هفته آینده انجام می دهید، روی حفظ آن لخته متمرکز هستند، تا از جای خود جدا نشود. این مهم است، زیرا لخته از استخوان و اعصاب شما پس از جراحی دهان محافظت می کند.

اگر مطمئن نیستید که چه توصیه ای در مورد شما اعمال می شود، یا در صورت داشتن هر گونه پرسشی در مورد بهبودی بعد از کشیدن دندان خود، می توانید به صورت تلفنی از دندانپزشک خود کمک بخواهید. به این ترتیب دندانپزشک می تواند به شما کمک کند تا به پرسش های خود در مورد بهبود بعد از کشیدن دندان دست یابید، بخصوص اگر به کمک سریع نیاز داشته باشید.

بنابراین، به طور خلاصه:

  • حداقل به مدت 24 ساعت برای استفاده از نی (ترجیحاً بیشتر) صبر کنید.
  • از مایعات بسیار گرم یا سرد دوری کنید.
  • سیگار نکشید یا دهان خود را به شدت آبکشی نکنید.
  • در طول دوره بهبود، از نوشیدن الکل اجتناب کنید.
  • اگر فکر می کنید لخته خون خود را از بین برده اید، با دندانپزشک خود تماس بگیرید.
  • دستورالعمل های دندانپزشک خود برای بعد از کشیدن دندان را دنبال کنید.

و پس از آن، شما باید به سرعت در مسیر بهبودی قرار داشته باشید!

دندانپزشکان و متخصصان ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی و درمانی دندانپزشکی، ممکن است نخستن افرادی باشند که متوجه اثرات فیزیکی و دهانی بی اشتهایی و پرخوری عصبی می شوند و آنها را ارزیابی می کنند و بیماران را برای شناسایی زود هنگام مشکلات ارجاع، و درمان ایده آل را ارائه می کنند.

مشکلات دندانی می توانند خیلی زود و حتی ظرف مدت شش ماه پس از رفتارهای غذایی غیر عادی ثابت، مانند محدودیت کالری و پاکسازی ظاهر شوند.

اگر عوارض دهانی ناشناخته باقی بمانند، می توانند منجر به بروز مشکلات جدی تر و آسیب بالقوه جبران ناپذیر به حفره دهان شوند.

وقتی پزشکان دهان، صورت و ظاهر کلی بیمار را معاینه می کنند، می تواند یک پیشگیری ثانویه از اختلال خوردن باشد. مشکلات دهانی همراه با بی اشتهایی و پرخوری عصبی شامل الگوهای فرسایش در دندان ها هستند که تحت عنوان اثرات “داخل دهانی” و “خارج دهانی” شناخته می شوند.

عوارض جانبی متداول اختلالات خوردن برای سلامت دندان ها

“اثرات داخل دهانی” شامل فرسایش دندان ها، آسیب به غشاء های مخاطی دهان و حلق، خشکی دهان، حفره های دندانی، بیماری پریودنتال و ضایعات بافت نرم هستند. از دست دادن مینای روی دندان ها یا ظاهر بریده روی سطح دندان ها، و همچنین از بین رفتن کانتور آنها، همگی در افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی شایع هستند.

با فرسایش نیز حساسیت دندان ها به دماهای گرم و سرد بوجود می آید. استفراغ عمدی نیز می تواند باعث آسیب به کام (سقف دهان) و حلق در حفره دهان شود. در پرخوری عصبی، علائم گزارش شده عبارتند از: فرسایش دندان ها، حساسیت دندان ها، خشکی دهان، حفره های دندانی، بیماری پریودنتال، بزرگ شدن غدد و بهداشت ضعیف و نامناسب دهان.

بی اشتهایی و پرخوری عصبی هر دو تظاهرات فیزیکی مشترکی از نظر خشکی دهان و پوست، آریتمی و ناخن های ترک خورده یا خشک دارند. مشکلات پزشکی در خون، قلب و عروق، سیستم عصبی مرکزی، غدد درون ریز، مشکلات گوارشی، اسکلتی- عضلانی، کلیوی و عملکرد کبد نیز می توانند ظاهر شوند.

دیگر نگرانی های خارج دهانی شامل لانوگو یا رشد موهای ریز بدن، ریزش موهای سر، تغییرات وزن، رشد یا لیپوم در اندام ها، و فرسایش یا التهاب ناخن ها در صورت انجام استفراغ به صورت عمدی هستند.

به نظر می رسد در تحقیقات گذشته، در زمینه بهداشت دهان و دندان در میان افراد مبتلا به اختلالات خوردن، این اتفاق نظر وجود داشته باشد که فرسایش مینای دندان شایع ترین و چشمگیرترین نمود ظاهری استفراغ مزمن باشد. این به طور معمول به دندانپزشکان اجازه می دهد تا یک تشخیص افتراقی برای تشخیص اختلال خوردن از علل دیگر انجام دهند.

تاثیر اختلالات غذا خوردن بر سلامت دهان و دندان

تاثیر اختلالات غذا خوردن بر سلامت دهان و دندان

اثرات بهداشت دهان و دندان روی اختلالات خوردن

با بی اشتهایی عصبی، به طور معمول کمبود تغذیه وجود دارد، و این می تواند باعث شود لثه ها و بافت های داخل دهان راحت تر خونریزی کنند. یک فرد ممکن است افزایش بزاق، خشکی دهان و تورم داخل دهان را نیز تجربه کند.

مواد مغذی که سلامت دهان را تقویت می کنند شامل غذاهای حاوی کلسیم، آهن و ویتامین B هستند که بسیاری از افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی فاقد آنها هستند. اگر فردی این مواد مغذی مناسب را دریافت نکند، می تواند دچار پوسیدگی دندان و بیماری لثه شود. سوء تغذیه می تواند منجر به بروز زخم های داخل دهان، ایجاد بوی بد دهان و آفت ها شود.

استفراغ مکرر می تواند منجر به جریان یافتن مداوم اسید معده قوی روی دندان ها شود. مینای دندان ممکن است فرسوده شود و رنگ، شکل و طول دندان ها تغییر کند. اغلب دندان ها شکننده، شفاف و ضعیف می شوند. مسواک زدن یا شستشوی بیش از حد دندان در رابطه با رفتارهای پاکسازی می تواند باعث افزایش پوسیدگی دندان شود.

آرتریت فاسد کننده در فک نیز یک عارضه دندانی است که با اختلالات خوردن مشاهده می شود. این جایی است که فک پایین به جمجمه لولا می شود، و زمانی که آرتریت آغاز می شود، می تواند باعث ایجاد درد، سردردهای مزمن و مشکل در جویدن و همچنین مشکل در باز و بسته کردن دهان شود.

رفتارهای پاکسازی می توانند منجر به قرمزی، ایجاد خراش و بریدگی داخل دهان، و همچنین بریدگی یا کبودی روی بند انگشتان شوند. غدد بزاقی نیز با رفتارهای پاکسازی بزرگ می شوند و تا 50 درصد در بیماران مبتلا به اختلالات خوردن رخ می دهد.

به نظر می رسد که بهداشت ضعیف دهان در افراد مبتلا به بی اشتهایی شایع تر از افراد مبتلا به پرخوری عصبی است، زیرا پلاک بیشتری ایجاد می شود و ژنژیویت (التهاب لثه) ممکن است شایع تر باشد. تحقیقات نشان داده اند که خشکی دهان و کمبودهای تغذیه ای ممکن است باعث اریتم عمومی لثه شوند.

تاثیر اختلالات غذا خوردن بر سلامت دهان و دندان

تاثیر اختلالات غذا خوردن بر سلامت دهان و دندان

بهبود امکان پذیر است

درمان برای جلوگیری از زوال بیشتر دندان و حمایت از بهبود کلی اختلال خوردن شما امکان پذیر است. به افراد توصیه می شود برای جلوگیری از تخریب بیشتر ساختار دندان، یک روتین بهداشتی ثابت را رعایت کنند و پیگیری های مکرر دندانپزشکی را جدی بگیرند.

افرادی که در دوران نقاهت هستند ممکن است بیشتر از هر شش ماه به مراقبت های منظم تخصصی دندانپزشکی نیاز داشته باشند. دندانپزشکان می توانند اعمال موضعی فلوراید در مطب را برای جلوگیری از فرسایش بیشتر و کاهش حساسیت ارائه دهند.

افراد می توانند به صورت روزانه از ژل فلوراید سدیم برای ارتقاء معدنی سازی مجدد مینای دندان استفاده کنند، و بیماران مبتلا به خشکی شدید دهان می توانند از مزایای بزاق مصنوعی بهره مند شوند. افراد همچنین می توانند بلافاصله پس از استفراغ، دهان خود را با آب شستشو دهند و سپس برای خنثی‌کردن اسیدها و محافظت از دندان ها، یک دهانشویه فلوراید سدیم استفاده کنند، تا در مراحل اولیه بهبودی که ممکن است ترک کامل رفتارها ممکن نباشد، آسیب های دندانی را کاهش دهند.

اگر درمان های ترمیمی یا پروتز نیاز باشد، لازم است فرد رفتارهای اختلال خوردن را متوقف کرده باشد و قبل از درمان دندانپزشکی از نظر روانی ثبات داشته باشد. ضرورت دارد که افراد قبل از استفاده از هر گونه درمان دندانپزشکی با دندانپزشک خود مشورت کنند.

در نتیجه، تشخیص زود هنگام و مداخله کلیدی است و دندانپزشکان در یک روند بهبودی نقش اساسی دارند، زیرا آنها اغلب نخستین متخصصان سلامت هستند که علائم و نشانه های اختلال خوردن را شناسایی می کنند. با مراقبت و درمان مناسب دندان ها می توان به سلامت دهان و دندان ها در بهبودی از بی اشتهایی و پرخوری عصبی دست یافت. صادق بودن با دندانپزشک خود بخش مهمی از برنامه درمانی شما برای رسیدگی به تمام علائم مربوط به اختلال خوردن است.

پری کرونیت (که اپرکولیت نیز نامیده می شود) شرایطی است که شامل التهاب و تورم بافت نرم اطراف دندانی می شود که بخشی از آن روییده است. رویش به فرآیند رشد دندان گفته می شود که در آن دندان با “بیرون آمدن” از درون بافت لثه قابل مشاهده می شود. پری کرونیت ممکن است دندانی که هنوز در نیامده است را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

بافت نرمی که دندانی که به طور کامل رویش نیافته است را پوشش می دهد، “اپرکولوم” گفته می شود. یکی از دلایلی که بافت نرم این ناحیه ممکن است به راحتی ملتهب شود این است که اغلب ذرات و بقایای غذا را جمع می کند و هنگام انجام روتین بهداشتی دهان و دندان ممکن است دسترسی به آن دشوار باشد. این ناحیه تاریک و مرطوب همانطور که ذرات غذا را به خود جمع می کند، محیط مناسبی را برای رشد باکتری ها فراهم می کند.

دندانی که اغلب تحت تأثیر پری کرونیت قرار می گیرد، یک سوم یا آخرین دست دندان های مولر فک پایین است که گاهی اوقات دندان عقل نامیده می شوند. در واقع، نادر است که پری کرونیت دندان های دیگری غیر از دندان های عقل فک پایین را درگیر کند. پری کرونیت اغلب افراد را که در اواخر دوره نوجوانی یا اوایل دوره بزرگسالی تحت تاثیر قرار می دهد، زیرا آن زمان است که معمولاً دندان های عقل فک پایین می رویند.

علائم و نشانه های پری کرونیت

علائم خفیف

علائم خفیف پری کرونیت ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • بافت لثه دردناک و متورم (نزدیک دندانی که تحت تأثیر قرار گرفته است)
  • مشکل در گاز گرفتن (بدون برخورد به ناحیه متورم)
  • ترشح چرک از ناحیه ملتهب
  • طعم بد یا بوی نامطبوع داخل دهان

علائم شدید

علائم شدید پری کرونیت ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • مشکل در باز کردن دهان
  • تورم صورت (در سمتی از صورت که دندان ملتهب قرار دارد)
  • غدد لنفاوی متورم (که لنفادنیت lymphadenitis نامیده می شود)
  • تب
  • آنژین لودویگ Ludwig’s angina (عفونت باکتریایی نادر کف دهان که گاهی اوقات بعد از عفونت دندان رخ می دهد)
  • اسپاسم فک (گاهی اوقات تحت عنوان فک قفل شده شناخته می شود).

علائم شدید ممکن است نشان دهنده گسترش تورم به گردن و گلو باشند، این می تواند تنفس طبیعی را تحت تأثیر قرار دهد و باید به عنوان یک اورژانس پزشکی در نظر گرفته شود که به طور بالقوه می تواند توانایی بلع یا تنفس را مختل کند و می تواند تهدید کننده زندگی باشد. افرادی که علائم شدید پری کرونیت دارند باید فوراً با دندانپزشک یا پزشکان دیگر تماس بگیرند.

علائم پری کرونیت بر اساس تعداد دفعات بروز و شدت آنها به سه دسته مختلف دسته بندی می شوند که عبارتند از:

  • حاد- شامل امکان باز کردن محدود دهان و علائم شدیدتر.
  • نیمه حاد- علائم با شدت کمتر، بدون ناراحتی در باز کردن دهان.
  • مزمن- شامل درد درجه پایین بدون علائم شدید.

درمان پری کرونیت اغلب به سطح بیماری (حاد، نیمه حاد یا مزمن) که فرد تجربه می کند بستگی دارد.

علل و عوامل خطر پری کرونیت

افرادی که بیشتر در معرض خطر ابتلا به پریکرونیت قرار دارند عبارتند از:

  • افراد در گروه سنی اوایل بزرگسالی یا اواخر نوجوانی
  • داشتن دندان عقلی که هنوز بیرون نیامده است
  • داشتن اپرکولوم گسترش یافته (فلپ اطراف دندان ها، که رشد باکتری ها را تشویق می کند)
  • تجربه ترومای حین جویدن (آسیب ناشی از دندان مقابل به بافتی که تحت تأثیر قرار گرفته است)
  • افراد با بهداشت دهان و دندان ضعیف
  • سیگار کشیدن (بدون توجه به تعداد سیگارهایی که در طول روز کشیده می شوند)
  • داشتن شرایطی که سیستم ایمنی را تحت فشار قرار می دهند (مانند بهبودی ویروسی، خستگی شدید یا استرس عاطفی)
  • باردار بودن

مطالعه

یک مطالعه در سال 2019، که در یونان انجام شد، با هدف تعیین عوامل مؤثر بر شیوع پری کرونیت (از جمله عوامل خطر و اجتماعی، جمعیت شناسی و موارد دیگر) انجام شد.

این مطالعه چندین عامل مرتبط با شیوع پری کرونیت را کشف کرد، از جمله:

  • شیوع پری کرونیت 92/4 درصد از شرکت کنندگان 20 تا 25 ساله در مطالعه بود.
  • مشخص شد که بهداشت دهان و دندان یک عامل بسیار چشمگیر در شیوع این بیماری است.
  • مشخص شد که افراد سیگاری بیشتر مستعد ابتلا به پری کرونیت هستند (اما دفعات سیگار کشیدن تاثیری نداشت).
  • نوع مزمن پری کرونیت شایع ترین شکل بیماری بود.

نویسندگان این مطالعه نتیجه گرفتند: “به نظر می رسد استفاده از دهانشویه همراه با دفعات کافی مسواک زدن با کاهش آماری معنی دار بیماری [پری کرونیت] مرتبط است.”

پری کرونیت

پری کرونیت

تشخیص پری کرونیت

تشخیص پری کرونیت معمولاً توسط دندانپزشک و با انجام معاینه دهان انجام می شود و گاهی اوقات شامل گرفتن تصاویر تشخیصی رادیوگرافی با اشعه ایکس (برای ارزیابی دندان های عقلی که نروییده اند) است.

درمان های پری کرونیت

درمان خانگی

گرچه چندین روش درمانی خانگی وجود دارد که دندانپزشک ممکن است آنها را توصیه کند، درمان خانگی نباید جایگزین مداخلات تخصصی پزشکی شود. دندانپزشک ممکن است روش های درمانی خانگی را تجویز کند، مانند:

  • شستشو با آب نمک گرم (مخصوصاً بعد از صرف غذا برای از بین بردن مواد غذایی و باقی مانده ها)
  • سیستم های شستشوی دهانی (با استفاده از تجهیزات تجاری)
  • بهداشت دهان و دندان دقیق و منظم (از جمله مسواک زدن و نخ دندان کشیدن)
  • مسکن های درد (مانند ایبوپروفن [ادویل] یا استامینوفن [تیلنول] یا دیگر مسکن های بدون نسخه که توسط دندانپزشک تجویز می شوند).

توجه: از استفاده از کمپرس گرم خودداری کنید (زیرا ممکن است تورم را افزایش دهد) بخصوص برای افرادی که علائم شدید پری کرونیت مانند تب یا تورم گردن یا صورت دارند.

درمان پزشکی

درمان پری کرونیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • تمیز کردن دندان ها / شستشوی ذرات غذا و سایر مواد باقی مانده از اطراف آن منطقه
  • تجویز آنتی بیوتیک (که به صورت خوراکی مصرف می شوند)
  • یک دهانشویه ضد باکتری
  • تسکین درد (دندانپزشک ممکن است مسکن های بدون نسخه یا مسکن هایی که ممکن است دندانپزشک تجویز کند را توصیه کند)

هنگامی که عفونت برطرف شد، درمان بعدی به شدت و دسته علائم پری کرونیت (شامل دسته های حاد، نیمه حاد یا مزمن) بستگی دارد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • مشاهده دندان برای اطمینان از عدم بازگشت عفونت و رویش طبیعی دندان
  • ارجاع به جراح فک و صورت جهت بررسی نیاز به جراحی دهان
  • کشیدن دندان عقل عفونی (اگر دندانپزشک/ جراح دهان تشخیص دهد که ممکن است به طور طبیعی نروید)
  • کشیدن دندان های عقل پایین و بالا در سمت آسیب دیده (برای جلوگیری از فرو رفتن دندان بالا به لثه ملتهب فک پایین و ایجاد عفونت بعدی).
  • انجام فرایندی به نام اپرکولومoperculum (جراحی جزئی دهان برای برداشتن فلپ پوست روی دندان آسیب دیده)

گاهی اوقات فلپ پس از برداشتن دوباره رشد می کند و فرایند operculum باید دوباره انجام شود.

پری کرونیت

پری کرونیت

مراقبت های بعدی

اگر دندان عقل کشیده شده باشد، معمولاً منجر به بهبودی کامل می شود، و علائم پری کرونیت ممکن است در عرض یک تا دو هفته پس از جراحی فروکش کنند. درمان های بعدی ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • مراجعات بعدی به دندانپزشک یا جراح دهان برای نظارت روی میزان بهبودی و سطح درد دندان، در صورت وجود.
  • رعایت دقیق دستورالعمل های مراقبت های بعدی، در صورت کشیدن دندان عقل (مانند پرهیز از سیگار کشیدن، خوردن غذاهای نرم و غیره)
  • درمان های خانگی (مانند دهانشویه های آنتی بیوتیک، داروهای مسکن بدون نسخه و غیره)
  • رعایت دقیق بهداشت دهان و دندان (از جمله مسواک زدن و نخ دندان کشیدن منظم)
  • ترک سیگار (برای افرادی که سیگار می کشند)

جلوگیری

مراقبت های پیشگیرانه و مراجعات منظم دندانپزشکی ممکن است خطر ابتلا به پری کرونیت را کاهش دهند زیرا دندانپزشک می تواند دندان های عقل شما را به دقت زیر نظر داشته باشد، و زمانی که به نظر نمی رسد دندان مولر سوم به طور طبیعی می روید، قبل از اینکه عفونت رخ دهد مداخله کند.

پاکسازی منظم دندان ها همچنین ممکن است به پیشگیری از پری کرونیت کمک کند زیرا به تمیز و عاری نگه داشتن دندان ها از مواد غذایی و مواد زائد کمک می کند. پیشگیری از پری کرونیت ممکن است با اقدامات منظم بهداشتی دهان و دندان شامل مسواک زدن، نخ دندان کشیدن و استفاده از دهانشویه های آنتی بیوتیک امکان پذیر باشد؛ اما با وجود چنین مداخلاتی، برخی از افراد همچنان به این بیماری مبتلا می شوند.

دندان های پوسیده می توانند باعث بروز حساسیت و درد در دندان ها و لثه ها شوند. دندان های پوسیده در صورت عدم درمان، می توانند منجر به بروز عفونت ها و بیماری لثه شوند، که با عفونت های سیستمیک (عفونت هایی که کل بدن را تحت تأثیر قرار می دهند) مرتبط هستند. پوسیدگی دندان اگر خیلی زود تشخیص داده شود، قابل درمان است، اما پیشگیری بهترین ابزار برای پرهیز از پوسیدگی دندان ها است.

در این مقاله به بررسی دلایل پوسیدگی دندان، ظاهر دندان های پوسیده، و نحوه پیشگیری و درمان بیماری دندان می پردازیم.

چه عواملی باعث پوسیدگی دندان ها می شوند؟

بیش از 700 نوع میکروب (موجودات زنده کوچک) داخل دهان شما وجود دارند. میکروب ها میکروبیوم، تعادل طبیعی باکتری ها، ویروس ها و ارگانیسم های دیگر در بدن شما را تشکیل می دهند.

برخی از باکتری ها برای بدن شما مفید هستند و به تجزیه و هضم مواد غذایی کمک می کنند . باکتری های دیگر مضر هستند و می توانند منجر به بروز بیماری یا عفونت شوند. باکتری ها و اسیدهایی که آنها تولید می کنند، به همراه ویروس ها، قارچ ها و سایر میکروارگانیسم ها، داخل دهان زندگی می کنند و در کنار هم، باعث بروز پوسیدگی دندان می شوند.

قند و نشاسته موجود در مواد غذایی و نوشیدنی هایی که شما مصرف می کنید، منبع تغذیه باکتری ها هستند و باعث بوجود آمدن فیلمی روی دندان ها می شوند که پلاک نامیده می شود. پلاک پس از مدتی سخت شده و به تارتار تبدیل می شود، که می تواند موجب تجزیه مینای دندان و بافت لثه ها شود، و منجر به آسیب دندان و بیماری لثه شود.

مینای دندان از مواد معدنی قوی تشکیل شده است که از لایه های عمیق تر دندان ها محافظت می کند. مینای ضعیف شده دندان و مناطق بدون پوشش مانده از دندان در نتیجه آسیب لثه ها بیشتر مستعد از دست دادن مواد معدنی هستند، که این امر بعلاوه با پوسیدگی دندان نیز همراه است.

چگونه پلاک باعث پوسیدگی دندان می شود؟

دهان شما پر از باکتری هایی است، که روی دندان های شما فیلمی به نام پلاک دندان را تشکیل می دهند. هنگامی که شما مواد غذایی و نوشیدنی های حاوی کربوهیدرات زیاد- بویژه غذاها و نوشیدنی های شیرین- را مصرف می کنید، باکتری های موجود در پلاک، کربوهیدرات ها را به انرژی که نیاز دارند تبدیل می کنند، و همزمان زمان اسید نیز تولید می کنند. اگر امکان تشکیل پلاک وجود داشته باشد، اسید می تواند شروع به تجزیه (حل) سطح دندان های شما کند، و باعث ایجاد حفره های روی دندان ها شود. هنگامی که حفره ها در مینای دندان ها شکل گرفتند، پلاک و باکتری می توانند به عاج برسند (ماده نرم تر، استخوان- مانند زیر مینای دندان). از آنجا که عاج نرم تر از مینای دندان است، روند پوسیدگی دندان سرعت می یابد.

در صورت عدم درمان، باکتری ها وارد پالپ می شوند (مرکز نرم دندان که حاوی اعصاب و عروق خونی است). در این مرحله، اعصاب شما در معرض باکتری ها قرار خواهند گرفت، و معمولاً باعث درد دندان های شما می شوند. این باکتری ها می توانند باعث بروز آبسه دندان درون پالپ شوند و عفونت می تواند درون استخوان گسترش یابد، و باعث ایجاد نوع دیگری از آبسه شود.

پوسیدگی دندان

پوسیدگی دندان

علائم دندان های پوسیده چیست؟

لکه های سفید روی دندان های شما نشانه از دست رفتن مواد معدنی و نشانه اولیه پوسیدگی دندان هستند.

علائم قابل مشاهده پوسیدگی دندان همچنین شامل لکه های قهوه ای یا تیره، بویژه در اطراف پایه دندان ها و ریشه هایی هستند که در زیر خط لثه بافت محافظ آنها از دست رفته است. در موارد شدید پوسیدگی دندان، ممکن است آبسه های قابل توجه (پاکت های پر از چرک) یا تورم نیز وجود داشته باشند.

علائم دندان های پوسیده چیست؟

پوسیدگی دندان ممکن است هیچ دردی نداشته باشد. ممکن است قبل از تشخیص هرگونه علائم قابل مشاهده، علائم فیزیکی پوسیدگی دندان را احساس کنید. علائم پوسیدگی دندان می توانند شامل موارد زیر باشند:

  • درد دندان: یا درد مداوم شما را از خواب بیدار می کند یا درد تند گاه به گاه بدون هیچ دلیل مشخصی بروز پیدا می کند.
  • حساسیت دندان: ممکن است هنگام خوردن یا نوشیدن چیزی داغ، سرد یا شیرین، احساس حساسیت یا درد کنید.
  • ایجاد لکه روی دندان ها: لکه های خاکستری، قهوه ای یا سیاه رنگ که روی دندان های شما ظاهر می شوند.
  • بوی بد دهان
  • طعم ناخوشایند داخل دهان
  • حفره (کرم خوردگی دندان)
  • عفونت یا آبسه دندان
  • تورم صورت
  • تب

نحوه درمان پوسیدگی دندان ها

درمان پوسیدگی دندان به پیشرفت آن بستگی دارد. چندین گزینه درمانی می توانند به درمان پوسیدگی دندان ها کمک کنند. دندانپزشک شما، بر اساس وخامت پوسیدگی و سایر علائم، یک درمان مناسب را انتخاب خواهد کرد. درمان های پوسیدگی دندان می توانند شامل موارد زیر باشند:

  • فلوراید تراپی: فلوراید یک ماده معدنی طبیعی است که با تقویت مینای دندان از آن محافظت و آن را ترمیم می کند و باعث می شود دندان ها در برابر اسیدهای ناشی از پلاک که می توانند باعث پوسیدگی دندان شوند، مقاوم تر شوند.
  • پر کردن دندان: اگر پوسیدگی دندان شما باعث ایجاد حفره شده است، دندانپزشک شما ناحیه پوسیده شده را با یک دریل کوچک پاکسازی می کند و آن را با یک ماده مصنوعی پر می کند که می تواند مینای طبیعی شما را تقلید کند.
  • روکش دندان: اگر پوسیدگی دندان آنقدر پیشرفت کرده باشد که ساختار سالم باقی مانده دندان برای حفظ انسجام دندان کافی نباشد، دندانپزشک شما ممکن است پس از پاکسازی بافت های پوسیده روی دندان روکش قرار دهد تا بتواند یک عمر دندان را حفظ کند. این فرایندها معمولاً با بی حسی انجام می شوند.
  • درمان ریشه: درمان ریشه در موارد شدیدتر پوسیدگی انجام می شود، زمانی که آسیب یا عفونت به ریشه یا پالپ گسترش می یابد (داخلی ترین لایه دندان حاوی بافت همبند، اعصاب و عروق خونی). این درمان شامل پاکسازی بافت پوسیده و به دنبال آن قرار دادن یک پر کننده موقت و در نهایت پر کردن یا پوشش دائمی به نام روکش است.
  • فلوراید دیامین نقره: یک گزینه درمانی غیر تهاجمی برای کودکان یا افراد دارای نیازهای ویژه است.
  • کشیدن دندان: در موارد شدید پوسیدگی دندان، ممکن است دندان های فرد آنقدر آسیب دیده باشند، و به اندازه کافی سالم نباشند تا دندانپزشک آنها را درمان و ترمیم کند. هنگامی که این اتفاق رخ می دهد، دندانپزشک دندان پوسیده می کشد و آن را با یک دندان مصنوعی مانند بریج، پروتز پارسیل، یا ایمپلنت جایگزین می کند.

چگونه می توان از پوسیدگی دندان ها جلوگیری کرد؟

گرچه چندین درمان مؤثر برای پوسیدگی دندان وجود دارند، و گرچه پوسیدگی دندان یک مشکل شایع است، اما اغلب کاملاً قابل پیشگیری است، هر زمان که ممکن باشد، اقدامات پیشگیرانه ترجیح داده می شوند. بهترین راه برای جلوگیری از پوسیدگی دندان این است که دندان ها و لثه های خود را تا حد امکان سالم نگه دارید.

شما با مراقبت منظم دندانپزشکی مانند موارد زیر می توانید از پوسیدگی دندان پیشگیری کنید:

  • دو مرتبه مسواک زدن در روز با خمیر دندان فلورایده
  • نخ دندان کشیدن یا استفاده از مسواک بین دندانی به صورت روزانه
  • داشتن یک رژیم غذایی مغذی با میان وعده های محدود
  • غذاها و نوشیدنی های شیرین و نشاسته ای، بویژه میان وعده های غذایی یا طی یک ساعت قبل از خوابیدن را کاهش دهید- برخی از داروها نیز می توانند حاوی قند باشند، بنابراین بهتر است در صورت امکان به دنبال گزینه های بدون قند باشید.
  • استفاده از درمان های فلوراید مکمل
  • استفاده از سیلانت های دندانی برای محافظت از دندان ها در برابر پوسیدگی
  • اجتناب از سیگار کشیدن یا نوشیدن الکل بیش از حد- دخانیات می تواند در تولید بزاق اختلال ایجاد کند (بزاق به تمیز نگه داشتن دندان های شما کمک می کند) و الکل می تواند به فرسایش مینای دندان ها کمک کند
  • اگر به طور مداوم خشکی دهان دارید، به دندانپزشک یا پزشک عمومی خود مراجعه کنید – این ممکن است ناشی از مصرف داروهای خاص، معالجه یا بیماری خاص باشد.
  • پاکسازی ها و معاینات منظم دندانپزشکی
  • به طور مرتب به دندانپزشک خود مراجعه کنید- دندانپزشک بر اساس وضعیت دهان و دندان ها و لثه های شما تصمیم می گیرد که چند بار در سال مراجعه کنید.

مراجعه به دندانپزشک

به طور مرتب به دندانپزشک خود مراجعه کنید، تا پوسیدگی دندان بتواند در مراحل ابتدایی تشخیص داده شود و در اسرع وقت درمان شود، یا پیشگیری از پوسیدگی آغاز شود. درمان پوسیدگی دندان در مراحل اولیه بسیار ساده تر و ارزان تر است. دندانپزشکان معمولاً می توانند پوسیدگی دندان و مشکلات بیشتر را با یک معاینه ساده یا عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس شناسایی کنند.

همچنین انجام معاینات منظم دندانپزشکی مهم است. افراد بزرگسالان باید حداقل هر دو سال یک بار چکاپ داشته باشند و کودکان زیر 18 سال باید حداقل یک بار در سال چکاپ داشته باشند.

پوسیدگی دندان

پوسیدگی دندان

محافظت از دندان های فرزندتان

ایجاد عادات خوب غذایی با محدود کردن میان وعده ها و نوشیدنی های حاوی قند می تواند به فرزند شما کمک کند تا از پوسیدگی دندان ها جلوگیری کند. مراجعه منظم به دندانپزشک نیز باید از سنین پایین به یک عادت تبدیل شود.

مهم است که به فرزند خود بیاموزید که چگونه دندان های خود را به درستی و به طور منظم پاکسازی کند. دندانپزشک شما می تواند به شما نشان دهد که چگونه این کار را انجام دهید. کودکان کوچکتر باید از خمیر دندان کودکان استفاده کنند، اما در مورد نحوه استفاده از آن حتماً برچسب آن را مطالعه کنید.

کودکان نیز باید دو بار در روز، به خصوص قبل از خواب، دندان های خود را مسواک بزنند.

خلاصه

باکتری ها، اسیدها و سایر مواد با خوردن مینای دندان های شما باعث پوسیدگی دندان ها می شوند. افزایش باکتری ها داخل دهان می تواند منجر به بروز عفونت ها شود، که در صورت عدم درمان می تواند تشدید شود. پوسیدگی دندان را می توان با کمک چندین روش درمان کرد، اما مراقبت های منظم دندانی بهترین راه برای جلوگیری از پوسیدگی دندان هستند.

پوسیدگی دندان می تواند باعث بروز درد و مشکل در خوردن و افزایش خطر گسترش عفونت شود. پس از بروز پوسیدگی دندان، دندانپزشک شما ممکن است درمان های فلوراید یا پر کردن را برای ترمیم آسیب ارائه دهد.

در موارد شدید، یک دندانپزشک، بخش های پوسیده دندان را می زداید و آن را با ایمپلنت جایگزین می کند. برای پاکسازی ها و معاینات منظم به یک دندانپزشک مراجعه کنید. حتما عادات بهداشتی دندانی و خطر بروز پوسیدگی دندان را مطرح کنید.

پرسش های متداول در مورد پوسیدگی دندان

چه اتفاقی می افتد اگر دندان های پوسیده درمان نشده باقی بمانند؟

در برخی موارد، دندان های پوسیده را می توان با پر کردن یا فرایندی تحت عنوان درمان ریشه درمان کرد. اگر پوسیدگی درمان نشده باقی بماند، ممکن است دندانپزشک شما مجبور شود دندان های آسیب دیده را بکشد. همچنین می توانید دچار عفونت های شدید دهانی یا سیستمیک شوید.

آیا می توان دندان های پوسیده را نجات داد؟

اگر قبل از اینکه آسیب بیش از حد شدید شود، یک دندانپزشک می تواند دندان های پوسیده را با درمان فلوراید، پر کردن و درمان ریشه درمان کند.

چگونه می توان متوجه از دست رفتن دندان شد؟

درد، خاکستری شدن رنگ دندان و بوی بد دهان از جمله علائم دندان از دست رفته هستند. یک دندانپزشک ممکن است بتواند درمان ریشه را برای نجات دندان در حال مرگ انجام دهد. در غیر این صورت، دندان از دست رفته کشیده می شود.

ممکن است بهداشت دهان و دندان شما فقط به کمی کار کردن نیاز داشته باشد، اما در موارد نادر، ممکن است نشانه یک مشکل جدی تر وجود داشته باشد.

هر خوراکی خواه شیرین، ترش، تند، شور یا تلخ باشد، جوانه های چشایی شما به شما این اجازه را می دهند تا متوجه تفاوت میلیون ها مزه متفاوتی شوید که هنگام ترکیب دستورهای غذایی مختلف بوجود می آورید و از آنها لذت ببرید.

تخمین زده می شود که افراد بزرگسالان بین 2000 تا 8000 جوانه چشایی داشته باشند، که هر کدام از آنها حاوی گیرنده های خیلی ریزی هستند. هنگامی که شما چیزی می خورید یا می نوشید (یا اگر اوقات خوبی داشته باشید ممکن است همزمان چند چیز بخورید)، این گیرنده ها پیغام هایی را به مغز شما منتقل می کنند، جایی که چشایی ها درک می شوند.

هر چند وقت، جوانه های چشایی شما می توانند متورم شوند، که ظاهراً هیچ علت خاصی ندارد. معمولاً این اتفاق به این دلیل رخ می دهد که چیزی اتفاق می افتد که به آنها آسیب می رساند- برای مثال، شما مقدار زیادی از یک قهوه خیلی داغ سر می کشید و یا زبان خود را گاز می گیرید- و سیستم ایمنی بدن شما به سختی کار می کند تا آنها را ترمیم کند.

تورم جوانه های چشایی نسبتاً شایع است زیرا شرایط مختلفی وجود دارند که می توانند باعث بروز آن شوند. آنها اغلب به شکل برجستگی های تحریک پذیر قرمز یا سفید رنگ ظاهر می شوند که معمولاً در مرکز پشت زبان ظاهر می شوند، و ممکن است هنگام خوردن نیز باعث بروز احساس سوزش نیز شوند.

خوشبختانه، معمولاً جوانه های چشایی بدون هیچ گونه مداخله ای به سرعت بهبود می یابند، و ظرف چند روز تا دو هفته برطرف می شوند. اما اگر آنها برای مدت زمانی طولانی تر از این زمان متورم باقی بمانند، یا با خونریزی و زائده ای همراه باشند، باید به فکر مراجعه به پزشک یا دندانپزشک خود باشید.

تورم پاپیلا یا جوانه چشایی

تورم پاپیلا یا جوانه چشایی

علل تورم جوانه های چشایی

اما یک زبان متورم ممکن است سعی داشته باشد چه چیزی به شما بگوید؟ در اینجا به بیان احتمالی ترین علل تورم جوانه های چشایی بر اساس گفته پزشکان می پردازیم.

بهداشت دهان و دندان شما نیاز به رسیدگی دارد.

هنگامی که مسواک زدن و نخ دندان کشیدن روتین شما به اندازه کافی نباشند، باکتری ها و ویروس ها می توانند داخل دهان شما کمی راحت باشند، که منجر به رشد بیش از حد و بروز عفونت می شود.

برای بازگرداندن جوانه های چشایی خود به حالت قبل، کارشناسان مسواک زدن سطح زبان حین پاکسازی روزانه دندان ها و نخ دندان کشیدن را توصیه می کنند. (این بویژه زمانی مهم است که شما خشکی دهان دارید یا سیگاری هستید.) برای افزودن یک لایه حفاظت، روتین روزمره خود را با دهانشویه همراه سازید.

تورم پاپیلا یا جوانه چشایی

تورم پاپیلا یا جوانه چشایی

دهان شما خشک است.

خشکی دهان فقط یک نشانه کم آبی بدن یا یک اثر جانبی داروهای خاص نیست (در اینجا منظور داروهای فشار خونی است که مصرف می کنید)- علل دیگر عبارتند از عدم تولید بزاق به اندازه کافی توسط غدد بزاقی و تنفس دهانی مزمن (مانند زمانی که با گرفتگی بینی مواجه می شوید).

جوانه های چشایی به یک محیط مرطوب نیاز دارند تا عملکرد خود را به درستی انجام دهند، بنابراین دهان خشک می تواند باعث حریک و متورم آنها شود.

نوشیدن آب به اندازه کافی در این وضعیت بوضوح از اهمیت ویژه ای برخوردار است، اما اگر داروها یا غدد بزاقی مقصر باشند، اسپری های دهانی بزاق مصنوعی در دسترس هستند. برای گرفتگی بینی نیز با استفاده از آبنبات های منجمد و بخور با افزودن روغن اکالیپتوس به آب می توانید استنشاق از راه بینی را بهبود دهید.

 اسید معده شما دوست دارد سفر کند.

رفلاکس اسید ناشی از بازگشت اسید معده به داخل مری است. گاهی اوقات این اسید می تواند راه خود را به داخل دهان باز کند، که می تواند باعث سوختگی روی زبان و تورم جوانه های چشایی شود. اجتناب از غذاهایی که می توانند رفلاکس را تشدید کنند، نخستین گام برای درمان این عارضه است (غذاهای تند و چرب، قهوه، شکلات، نوشابه). داروهای ضد رفلاکس نیز در دسترس هستند، مانند امپرازول و لانسپرازول. ایجاد تغییرات در رژیم غذایی نیز می توانند تفاوت های زیادی ایجاد کنند.

ممکن است عفونتی بوجود آمده باشد.

گرچه نادر است، اما تورم جوانه های چشایی ناشی از عفونت ویروسی یا باکتریایی نیز می تواند رخ دهد. تب مخملک، عفونتی که می تواند در افراد مبتلا به گلو درد استرپتوکوکی اتفاق بیفتد، شایع ترین عامل است. همراه با تورم لوزه ها، تب، و بثورات پوستی، زبان پوشش داده می شود و پوست پوست می شود. پس از آن، قرمز روشن می شود و جوانه های چشایی متورم می شوند، و به زبان ظاهری شبیه به توت فرنگی می دهد.

عفونت های ویروسی مانند سرماخوردگی و آنفولانزا، معمولاً به صورت خود به خود از بین می روند. اگر علائم شما بیشتر از 10 روز وجود داشته باشند، از پزشک خود بخواهید یک تست استرپتوکوک سریع برای شما تجویز کند تا ببینید آیا عفونت شما باکتریایی است یا نیاز به آنتی بیوتیک دارد.

یک خوراکی یا نوشیدنی خیلی داغ (یا خیلی سرد) باعث تحریک شده است.

دماهای خیلی شدید نیز می توانند به جوانه های چشایی آسیب برسانند و باعث تورم آنها شود- خوشبختانه، آنها معمولاً ظرف مدت چند روز پس از آغاز درمان بهبود پیدا می کنند. توضیه می شود از شستشوی دهان با دهانشویه های الکلی اجتناب شود، زیرا می توانند باعث سوزش و التهاب بیشتر آنها شوند. علاوه بر این، نوشیدن مقادیر زیاد آب برای پیشگیری از تکثیر باکتری ها توصیه می شود.

همیشه خوراکی های تند یا اسیدی می خورید.

غذاهای تند و اسیدی علاوه بر ایجاد بسیار شدیدتر رفلاکس اسید، تحریک شیمیایی ناشی از این نوع غذاها ممکن است منجر به التهاب و تورم جوانه های چشایی شود. این تحریک تقریباً به سرعت برطرف خواهد شد، تا زمانی که این نوع غذاها از منوی غذای شما حذف شوند. در این بازه زمانی، نوشیدن شیر می تواند به التیام بخشیدن این علائم کمک کند.

ممکن است پاپیلای زبانی گذرا (TLP) داشته باشید.

TLP که یک وضعیت نه چندان (و کاملاً بی ضرر) است، باعث التهاب و تورم جوانه های چشایی می شود که به شکل برجستگی های کوچک قرمز یا سفید رنگ روی سطح زبان ظاهر می شوند. علت دقیق این عارضه شناخته شده نیست، اما ممکن است با استرس، هورمون ها یا غذاهای خاصی مرتبط باشد. معمولاً TLP ظرف مدت چند روز به طور خود به خود برطرف می شود.

تورم پاپیلا یا جوانه چشایی

تورم پاپیلا یا جوانه چشایی

هر چند بعید است، اما ممکن است سرطان دهان داشته باشید.

اگر چه بسیار نادر است، اما گاهی اوقات سرطان دهان و دندان می تواند به شکل جوانه های چشایی متورم ظاهر شود. این ناشی از یاخته های فلسی (یاخته های دارای پوشش پهن فلسی شکل) است که به شکل برجستگی های بزرگی ظاهر می شود که به راحتی خونریزی می کنند، معمولاً در طرفین زبان بوجود می آیند، و در افراد سیگاری و افرادی که الکل زیاد می نوشند شایع تر است. اگر متوجه زخم یا توده ای روی زبان خود شدید که ظرف دو هفته بهبود نمی یابد، با پزشک خود مشورت کنید.

تبخال چیست؟

تبخال ها تاول های کوچک پر از مایع هستند که روی لب ها یا اطراف دهان بوجود می آیند و گرچه بسیار مسری هستند اما مشکل نگران کننده ای نیستند. آنها توسط ویروس هرپس سیمپلکس ایجاد می شوند و معمولاً بدون درمان ظرف مدت 7 تا 10 روز از برطرف می شوند.

زمانی که برای نخستین مرتبه به ویروس هرپس سیمپلکس آلوده می شوید، ممکن است هیچ علامتی نداشته باشید. نخستین بروز علائم تبخال ممکن است مدتی بعد اتفاق بیفتد.

تبخال معمولاً با احساس گزگز، خارش یا سوزش در اطراف دهان آغاز می شود. سپس زخم های کوچک پر از مایع، معمولاً در حاشیه های لب پایین ظاهر می شوند. اگر تبخال دارید، می توانید مستقیماً از داروخانه مشاوره و درمان دریافت کنید.

تبخال ها معمولاً جدی نیستند و می توانند توسط داروساز درمان شوند. داروساز ممکن است توصیه کند در صورت نیاز با پزشک عمومی خود تماس بگیرید.

اگر قبلاً بروز تبخال داشته اید، در صورت بازگشت آنها، احتمالاً خواهید دانست آنها چه هستند.

تنها در صورتی که مطمئن نیستید علائمی که دارید مربوط به تبخال است، یا اینکه آیا تبخال شدید است و به مناطقی بیشتر از لب گسترش می یابد، باید به داروساز مراجعه کنید. اگر تبخال بعد از 7 تا 10 روز بهبود نیافت به داروساز مراجعه کنید.

تبخال دهانی

تبخال دهانی

علت بروز تبخال چیست؟

ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1

تبخال ها معمولاً توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 (HSV 1) ایجاد می شوند. این ویروس بسیار مسری است و می تواند به راحتی از طریق تماس مستقیم و نزدیک از فردی به فرد دیگر منتقل شود. در اکثر موارد، ویروس در اوایل دوران کودکی منتقل می شود – برای مثال، زمانی که کودکی توسط یکی از اعضای خانواده یا دوستان که تبخال دارند بوسیده می شود. پس از آلوده شدن به ویروس HSV-1، ویروس هرگز از بین نمی رود.

از پوست عبور می کند و به سمت اعصاب حرکت می کند، و در گروهی از سلول های عصبی صورت به نام گانگلیون سه قلو به صورت غیر فعال (خفته) باقی می ماند. با این حال، هر چند وقت یک مرتبه ویروس می تواند توسط محرک های خاصی فعال شود و و از طریق اعصاب به لب ها می رود، جایی که منجر به بروز تبخال شود و پس از بهبودی، ویروس دوباره در بدن شما به خواب می رود. آنچه باعث ایجاد تبخال در یک فرد می شود ممکن است باعث شیوع در فرد دیگر نشود. برخی از افراد مبتلا به HSV 1 هرگز دچار تبخال نمی شوند.

محرک های عامل بروز تبخال در افراد مختلف متفاوت هستند. عواملی که تصور می شود می توانند باعث بروز تبخال شوند عبارتند از:

  • داشتن عفونت دیگری مانند عفونت دستگاه تنفسی
  • داشتن درجه حرارت بالا (تب)
  • ناراحتی عاطفی یا استرس روانی
  • خستگی
  • هر گونه آسیب به ناحیه ای که تحت تأثیر قرار گرفته است
  • قاعدگی (پریودی) در زنان
  • نور شدید خورشید

با این حال، در بسیاری از موارد هیچ محرک آشکاری برای بروز بیماری وجود ندارد. در برخی از افراد تبخال تقریباً دو یا سه مرتبه در سال به طور مکرر عود می کند، در حالی که در برخی دیگر یک تبخال وجود دارد و هرگز دیگر آن را تجربه نمی کنند. برخی از افراد اصلاً به تبخال مبتلا نمی شوند زیرا ویروس هرگز فعال نمی شود.

ویروس هرپس سیمپلکس نوع 2

گاهی اوقات، تبخال می تواند توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع 2 (HSV 2) ایجاد شود.

این می تواند پس از رابطه جنسی دهانی با مرد یا زن مبتلا به تبخال تناسلی که معمولاً توسط HSV-2 ایجاد می شود، رخ دهد. در تبخال تناسلی، تاول های دردناکی روی اندام تناسلی و نواحی اطراف آن ایجاد می شود.

علائم تبخال

هنگامی که برای نخستین بار به ویروس هرپس سیمپلکس (عفونت اولیه) آلوده می شوید، معمولاً هیچ علامتی نخواهید داشت. عود تبخال ممکن است مدتی بعد اتفاق بیفتد و بارها تکرار شود (عفونت مکرر). با این حال، اگر عفونت اولیه علائم ایجاد کند، ممکن است کاملاً شدید باشند.

تبخال دهانی

تبخال دهانی

عفونت اولیه ویروس هرپس سیمپلکس

در کودکان

علائم عفونت اولیه به احتمال زیاد در کودکان کمتر از پنج سال بروز می یابد. علائم عبارتند از:

  • لثه های متورم و تحریک پذیر همراه با زخم های کوچک و دردناک داخل و اطراف دهان- این بیماری بتحته عنوان ژنژیووستوماتیت هرپس سیمپلکس شناخته می شود.
  • گلو درد و غدد متورم
  • تولید بزاق بیشتر از حد معمول
  • دمای بالا (تب) 38 درجه سانتیگراد (100.4 فارنهایت) یا بالاتر
  • کم آب شدن بدن
  • احساس بیماری (تهوع)
  • سر درد

ژنژیووستوماتیت هرپس سیمپلکس معمولاً کودکان خردسال را تحت تأثیر قرار می دهد، اما افراد بزرگسال نیز می توانند به آن مبتلا شوند. این می تواند 7 تا 14 روز طول بکشد و بهبود زخم ها تا سه هفته ادامه داشته باشد. با این حال، ژنژیووستوماتیت معمولاً پس از عفونت اولیه دوباره بروز پیدا نمی کند.

در افراد بزرگسال

ویروس های هرپس سیمپلکس اولیه در افراد بزرگسال نادر هستند و اغلب در افراد بزرگسالی که به این ویروس آلوده هستند، معمولاً از 35 سالگی به بعد دیگر شاهد عود آن نخواهیم بود، اما در صورت بروز هم علائم شبیه علائمی بوجود می آورند که کودکان آنها را تجربه می کنند.

معمولاً گلو درد با یا بدون تورم غدد وجود خواهد داشت. همچنین ممکن است بوی بد دهان (هالیتوزیس) و زخم های دردناک داخل و اطراف دهان وجود داشته باشند. اینها می توانند به زخم هایی با مرکز خاکستری یا زرد تبدیل شوند.

اگر ویروس هرپس سیمپلکس را در سنین پایین تجربه کنید، ممکن است در سنین بالاتر به صورت دوره ای بروز یابد و باعث حملات مکرر تبخال شود. پس از عفونت اولیه، علائم معمولاً تنها به خود تبخال کاهش می یابند.

تبخال دهانی

تبخال دهانی

عفونت های مکرر (تبخال)

عفونت های مکرر یا تکرار شونده معمولاً مدت زمان کمتری طول می کشند و نسبت به عفونت اولیه شدت آنها کمتر است. تنها علامت آن بروز تبخال است، گرچه ممکن است غدد متورم نیز داشته باشید.

اولین علامت تبخال معمولاً احساس سوزن سوزن شدن یا گزگز، سوزش یا خارش روی لب یا اطراف دهان است که حدود 24 ساعت قبل از ایجاد تبخال آغاز می شود. سپس زخم های کوچک پر از مایع، معمولاً در حاشیه های لب پایین ایجاد می شوند. با تشکیل تاول ها، ناحیه قرمز، متورم و دردناک می شود. طی 2 تا 3 روز، تاول ها پاره می شوند و مایعی که شفاف یا کمی زرد است ترشح می شود. حدود 4 تا 5 روز پس از ظاهر شدن تبخال، سطح آن پوسته پوسته می شود.

ممکن است هنگام بهبودی ترک بخورد یا خونریزی داشته باشد. سپس دلمه می افتد و پوستی نمایان می شود که ممکن است به مدت چند روز، کمی بیشتر از حد معمول صورتی یا قرمز باشد. معمولاً یک تا دو هفته طول می کشد تا تبخال به طور کامل بهبود یابد.

اگر عفونت های مکرر دارید، ممکن است هر بار در همان مکان دچار تبخال شوید. ممکن است اندازه آنها بزرگ شود و باعث تحریک و بروز درد شوند. در ابتدا، ممکن است قبل از ایجاد پوسته یا پوسته پوسته شدن در عرض 48 ساعت پس از احساس سوزن سوزن اولیه، ترشح کنند.

اگر تبخال ها بسیار آزار دهنده باشند، می توان با مصرف منظم و روزانه قرص ضد ویروسی که آسیکلوویر نامیده می شود، به مدت چند ماه، آن را سرکوب کرد. این معمولاً صرفاً در صورتی توصیه می شود که تبخال موجب بروز مشکلات زیادی شود، و ممکن است پس از قطع درمان دوباره عود کند.

اکثر تبخال ها بدون درمان ظرف مدت 7 تا 10 روز ناپدید می شوند و معمولاً بدون ایجاد اسکار بهبود می یابند.

اگر عفونت های مکرر دارید، ممکن است هر بار در همان مکان دچار تبخال شوید. ممکن است اندازه آنها بزرگ شود و باعث تحریک و بروز درد شوند. در ابتدا، ممکن است قبل از ایجاد پوسته یا پوسته پوسته شدن در عرض 48 ساعت پس از احساس سوزن سوزن اولیه، ترشح کنند.

اگر تبخال ها بسیار آزار دهنده باشند، می توان با مصرف منظم و روزانه قرص ضد ویروسی که آسیکلوویر نامیده می شود، به مدت چند ماه، آن را سرکوب کرد. این معمولاً صرفاً در صورتی توصیه می شود که تبخال موجب بروز مشکلات زیادی شود، و ممکن است پس از قطع درمان دوباره عود کند.

اکثر تبخال ها بدون درمان ظرف مدت 7 تا 10 روز ناپدید می شوند و معمولاً بدون ایجاد اسکار بهبود می یابند.

میزان شیوع تبخال

تبخال گسترده است. بیش از نیمی از مردم ایالات متحده به ویروسی آلوده شده اند که باعث تبخال می شود، گرچه بسیاری از افراد هرگز به تبخال مبتلا نمی شوند یا هیچ علامتی از بروز آن ندارند اما حدود 20 تا 40 درصد افراد، به این ویروس آلوده می شوند.

تبخال دهانی

تبخال دهانی

افراد چند وقت یک مرتبه دچار تبخال می شوند؟

تبخال می تواند چندین مرتبه در سال، یا تنها یک یا دو مرتبه در طول کل زندگی شما ایجاد شود. دفعات شیوع تبخال در افراد مختلف متفاوت است.

عوارض تبخال

تبخال ها معمولاً خفیف هستند، اما در موارد نادر ممکن است موجب بروز عوارض دیگری نیز شوند. افرادی که سیستم ایمنی ضعیف ناشی از بیماری یا درمان هایی مانند شیمی درمانی دارند، بویژه در معرض خطر عوارض هستند.

اگر نوشیدن مایعات دردناک شود، گاهی اوقات کم آبی (دهیدراته شدن بدن) اتفاق می افتد. کودکان خردسال بویژه در معرض خطر کم آبی قرار دارند.

ویروس هرپس سیمپلکس علاوه بر این می تواند به سایر قسمت های بدن نیز سرایت کند. نمونه هایی از زمانی که ممکن است این اتفاق رخ دهد عبارتند از:

  • عفونت های پوستیاین عفونت ها اغلب در صورتی رخ می دهند که ویروس با پوست باز مانند بریدگی یا خراش، یا یک بیماری پوستی مانند اگزما تماس پیدا کند.
  • هرپتیک ویتلو (انگشت سفید)- این باعث ایجاد زخم ها و تاول های دردناک روی انگشتان و اطراف آن می شود.
  • کراتوکونژونکتیویت هرپتیک- این باعث تورم و تحریک (التهاب) ناحیه چشم شما و ایجاد زخم روی پلک شما می شود. کراتوکونژونکتیویت هرپس در صورت عدم درمان می تواند باعث شود قرنیه، لایه شفاف جلوی چشم، عفونی شود، که در نهایت می تواند منجر به کوری شود. بنابراین، اگر تبخال بهبود نیافته ای دارید، مهم است که به چشمان خود دست نزنید. اگر باید به چشمان خود دست بزنید- برای مثال، برای برداشتن لنزهای تماسی- ابتدا دستان خود را کاملاً بشویید.

در موارد بسیار نادر، آنسفالیت، وضعیتی که در آن مغز ملتهب و متورم می شود، می تواند ناشی از انتشار ویروس تبخال به مغز باشد. می توان آن را با تزریق داخل وریدی داروهای ضد ویروسی مانند آسیکلوویر درمان کرد.

در برخی گروه های خاص، تبخال می تواند منجر به بروز عوارض جدی شود. گروه های زیر در صورت ابتلا به تبخال باید فوراً تحت درمان پزشکی قرار گیرند:

  • نوزادان: نوزادان زیر 6 ماه ممکن است دچار عوارضی مانند تب بالا و تشنج شوند زیرا سیستم ایمنی آنها به طور کامل شکل نگرفته است.
  • افراد دچار نقص ایمنی: در افرادی که سیستم ایمنی ضعیف دارند، ویروس هرپس سیمپلکس می تواند منجر به آنسفالیت (تورم مغز) شود. در افراد مبتلا به HIV یا تحت درمان شیمی درمان، تبخال می تواند شدیدتر باشد و ممکن است مدت بیشتری طول بکشد تا بهبود یابد.
  • افرادی که اگزما دارند: ویروس هرپس سیمپلکس می تواند باعث بروز عفونتی شود که زندگی فرد را به خطر بیندازد، که اگزما هرپتیکوم نامیده می شود. اگر اگزما دارید و تبخال زدید، فوراً به پزشک مراجعه کنید.

پیشگیری از عفونت تبخال

پیشگیری از عفونت با ویروس هرپس سیمپلکس یا جلوگیری از عود تبخال امکان پذیر نیست، اما می توانید اقداماتی را برای به حداقل رساندن گسترش عفونت انجام دهید.

تبخال ها در زمانی که می ترکند (پاره می شوند) در مسری ترین حالت خود قرار دارند، اما تا زمانی که بهبود کامل پیدا نکنند، مسری باقی می مانند. تا زمانی که تبخال شما به طور کامل بهبود نیافته و ناپدید نشده است، از تماس نزدیک با دیگران خودداری کنید.

با این حال، اگر شما یا فرزندتان تبخال دارید، نیازی به مرخصی گرفتن از محل کار یا غیبت از مدرسه نیست.

با دنبال کردن توصیه های زیر می توانید کمک کنید خطر انتشار ویروس تبخال و بروز مجدد تبخال به حداقل برسد:

  • از دست زدن به تبخال اجتناب کنید مگر هنگام زدن پماد تبخال روی آن- پمادها باید به جای مالیده شدن، به آرامی روی آن زده شوند، زیرا این کار می تواند به پوست شما آسیب بیشتری وارد کند.
  • همیشه قبل و بعد از زدن پماد تبخال و بعد از لمس ناحیه ای که تحت تأثیر قرار گرفته است، دست های خود را بشویید.
  • از استفاده مشترک داروها یا پمادهای تبخال با افراد دیگر اجتناب کنید زیرا این امر می تواند باعث گسترش عفونت شود.
  • اقلامی که با ناحیه آسیب دیده تماس پیدا می کنند، مانند رژ لب، نی، لیوان، یا کارد و چنگال را به اشتراک نگذارید.
  • از بوسیدن و رابطه جنسی دهانی تا بهبود کامل تبخال اجتناب کنید.
  • بویژه در مورد نوزادان، زنان باردار و افرادی که سیستم ایمنی پایینی دارند، مانند افراد مبتلا به HIV (ایدز) یا کسانی که شیمی درمانی می کنند، مراقب باشید.
  • اگر می دانید معمولاً چه چیزی باعث تحریک تبخال شما می شود، سعی کنید از محرک های آن اجتناب کنید- برای مثال، یک بالم لب ضد آفتاب (SPF 15 یا بالاتر) ممکن است به جلوگیری از تبخال ناشی از نور شدید خورشید کمک کند.
تبخال دهانی

تبخال دهانی

درمان تبخال

تبخال ها معمولاً بدون درمان ظرف مدت 7 تا 10 روز به صورت خود به خود از بین می رود. با این حال، قرص ها یا پمادهای ضد ویروس بدون نسخه مانند آسیکلوویر یا پنسیکلوویر در داروخانه ها در دسترس هستند که اگر به درستی استفاده شوند، می توانند به کاهش علائم و تسریع زمان بهبودی کمک کنند.

برای مؤثر بودن این درمان ها، باید به محض ظاهر شدن نخستین علائم تبخال– زمانی که احساس گزگز، خارش یا سوزش در اطراف دهان خود دارید، زمانی که ویروس هرپس سیمپلکس در حال گسترش و تکثیر است،  اعمال شوند. بعید است استفاده از پماد ضد ویروس بعد از این دوره اولیه تأثیر زیادی داشته باشد.

اگر دچار تبخال شدید، توصیه های کلی که باید رعایت کنید عبارتند از:

  • برای جلوگیری از کم آبی مقادیر زیاد مایعات بنوشید.
  • از خوردن غذاهای اسیدی یا شور اجتناب کنید و غذاهای خنک و نرم بخورید.
  • اگر مسواک زدن دندان ها برای شما دردناک است، دهانشویه ضد عفونی کننده استفاده کنید.
  • به جای مالیدن پمادها روی زخم ها آنها را تنها بزنید.
  • قبل و بعد از استفاده پمادهای ضد تبخال دست های خود را با آب و صابون بشویید.
  • از لمس کردن تبخال خود بجز برای زدن پماد ضد تبخال خود اجتناب کنید و پماد تبخال خود را با دیگران به اشتراک نگذارید.

اگر به طور مکرر تبخال شما عود می کند، به محض احساس گزگز که نشان می دهد تبخال در حال ایجاد شدن است، داروهای ضد ویروس استفاده کنید. شما باید پماد را تا پنج مرتبه در روز و به مدت چهار تا پنج روز استفاده کنید.

پماد‌های ضد ویروس تنها می‌توانند به بهبود تبخال فعلی شما کمک کنند. اما با استفاده از آنها نمی توانید برای همیشه از شر ویروس هرپس سیمپلکس خلاص شوید یا از بروز مجدد تبخال در آینده جلوگیریی کنید.

قرص های ضد ویروس معمولاً در درمان تبخال مؤثرتر از پماد‌ها هستند، اما اغلب صرفاً برای موارد شدیدتر تجویز می شوند.

پَچ های ضد تبخال

پَچ های تبخال حاوی ژل خاصی به نام هیدروکلوئید نیز موجود هستند که برای درمان زخم های پوستی مؤثر هستند و در طول دوره ای که تبخال در حال بهبود است روی آن قرار می گیرد تا آن را پنهان کند.

درمان های غیر ضد ویروسی

چندین پماد غیر ضد ویروسی نیز بدون نیاز به نسخه از داروخانه ها قابل تهیه هستند. این پماد‌ها به صورت خاص برای درمان تبخال طراحی نشده اند و به بهبود سریع تر آنها کمکی نخواهند کرد، اما ممکن است به کاهش هر گونه درد یا تحریکی کمک کنند. از داروساز خود بخواهید که یک درمان مناسب را به شما توصیه کند.

درد را می توان با مسکن هایی مانند ایبوپروفن یا پاراستامول نیز درمان کرد- هر دو به شکل مایع برای کودکان خردسال در دسترس هستند.

با این حال، اگر آسم یا زخم معده دارید یا در گذشته به آنها مبتلا بوده اید، ایبوپروفن مصرف نکنید.

به کودکان زیر 16 سال نباید آسپرین داده شود.

اگر تبخال دارید و باردار هستید با داروساز صحبت کنید.

درمان عوارض تبخال

اگر تبخال شما بویژه شدید است یا سیستم ایمنی بدن شما آسیب دیده است- برای مثال، اگر HIV دارید یا تحت درمان شیمی درمانی هستید- ممکن است در معرض خطر ابتلا به عوارض جدی باشید.

به عنوان مثال، خطر ابتلا به آنسفالیت یا گسترش عفونت به سایر قسمت های بدن، مانند چشم ها، افزایش می یابد.

اگر در معرض خطر هستید با پزشک عمومی خود صحبت کنید. آنها ممکن است قرص های ضد ویروس تجویز کنند و شما را برای درمان تخصصی ارجاع دهند.

نوع درمان توصیه شده به وخامت علائم تبخال و عارضه ای که باعث ایجاد مشکل شده است بستگی دارد.

به عنوان مثال، اگر شما دچار کراتوکونژونکتیویت هرپتیک- نوعی عفونت ثانویه چشم- شده اید، ممکن است نیاز باشد به متخصص چشم پزشک مراجعه کنید.

تبخال دهانی

تبخال دهانی

ژنژیووستوماتیت

اگر شما یا فرزندتان در نتیجه عفونت اولیه هرپس سیمپلکس دچار تورم و درد لثه ها (ژنژیووستوماتیت) شدید، به داروساز مراجعه کنید. آنها می توانند برای کمک به کاهش علائم درمان هایی را شما پیشنهاد دهند.

اگر عفونت دردناک است، ممکن است داروساز شما استفاده از داروی ساختنی حاوی بنزیدامین را پیشنهاد دهد، که به صورت دهانشویه یا اسپری دهانی موجود است، تا به تسکین درد در دهان یا گلو کمک کند.

مسواک زدن دندان ها نیز ممکن است به دلیل تورم لثه ها دردناک باشد. ممکن است داروساز شما استفاده از دهانشویه ضد عفونی کننده را پیشنهاد دهد. این به جلوگیری از عفونت های ثانویه کمک می کند و همچنین اگر نتوانید دندان های خود را به طور موثر مسواک بزنید، تجمع پلاک را کنترل خواهد کرد.

مانند درمان تبخال، هر گونه درد یا تب را می توان با استفاده از ایبوپروفن یا پاراستامول درمان کرد.

در موارد نادر ژنژیووستوماتیت، ممکن است لب های شما در برخی نقاط به هم بچسبند. استفاده از کرم های محافظ لب موجود در داروخانه ها به جلوگیری از این امر کمک خواهد کرد.

کم آبی بدن

اگر شما یا فرزندتان به ژنژیووستوماتیت مبتلا هستید، نوشیدن مقدار زیاد مایعات برای جلوگیری از کم آبی (دهیدراته شدن) بدن مهم است. کودکان خردسال بویژه در معرض خطر هستند زیرا ممکن است به دلیل درد در دهان خود از خوردن یا نوشیدن اجتناب کنند.

مهم است که مراقب علائم کم آبی بدن باشید، از جمله:

  • سردرد
  • خستگی
  • تحریک پذیری
  • سبکی سر
  • کاهش میزان ادرار

اکثر موارد ژنژیووستوماتیت در عرض 7 تا 14 روز بهبود می یابند، گرچه ممکن است بهبود کامل زخم ها تا سه هفته طول بکشد.

درمان تخصصی

اگر شما یا فرزندتان بعد از دو هفته همچنان علائم ژنژیووستوماتیت را دارید یا عفونت شدید است، ممکن است داروساز به شما توصیه کند که با پزشک عمومی خود تماس بگیرید، که ممکن است او نیز شما را برای درمان تخصصی ارجاع دهد.

اگر باردار هستید یا سیستم ایمنی ضعیفی دارید، ممکن است مراجعه به متخصص برای ژنژیووستوماتیت نیاز باشد.

اگر نوزاد تازه متولد شده ای دارید که به ژنژیووستوماتیت مبتلا شده است، او را نزد پزشک عمومی ببرید، زیرا ممکن است برای درمان تخصصی نیاز به ارجاع داشته باشد.