دندانپزشکان شما می دانند که اگر تا به حال طعم فلزی را در دهان خود تجربه کرده اید، می تواند یک حس عجیب و ناخوشایند باشد. غیر معمول نیست که گاهی اوقات داخل دهان خود طعم فلزی داشته باشید. اما اگر ادامه پیدا کند، می تواند نشانه یک مشکل دندانی یا سایر مشکلات زمینه ای سلامت باشد. بیایید دلایل این طعم فلزی را بررسی کنیم- و اینکه چرا اگر به نظر می رسد که نمی توانید آن را بهبود دهید، مهم است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

بهداشت ضعیف دهان

یکی از شایع ترین دلایل وجود طعم فلز داخل دهان، عدم رعایت بهداشت دهان و دندان است. اگر به طور مرتب مسواک نزنید و نخ دندان نکشید، ذرات غذا می توانند کنار دندان ها و لثه های شما گیر کنند و منجر به رشد باکتری ها و بروز التهاب شوند. انباشته شدن باکتری ها می تواند باعث ایجاد طعم فلزی و همچنین بوی بد دهان، پوسیدگی دندان و بیماری لثه شود. اگر طعم فلزی را تجربه می کنید و بهداشت دهان و دندان خود را رعایت نکرده اید، وقت آن است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

این اتفاق ممکن است برای شما رخ دهد. ما شما را به مسیر درست بازمی گردانیم.

بیماری لثه

التهاب و عفونت لثه که تحت عنوان بیماری لثه یا پریودنتیت شناخته می شود، می تواند به یک نگرانی مهم دندانپزشکی تبدیل شود. اگر بیماری لثه کنترل نشده رها شود، می تواند به از دست رفتن دندان یا سایر نگرانی های مرتبط با سلامتی کمک کند. طعم فلزی داخل دهان می تواند نشان دهنده مراحل اولیه پریودنتیت باشد. برای معاینه از دندانپزشک خود نوبت بگیرید.

 مزه فلز داخل دهان

مزه فلز داخل دهان

بارداری

طعم فلزی داخل دهان در سه ماهه اول بارداری بسیار شایع است. تصور می شود که این طعم فلزی ناشی از تغییرات هورمونی است که می تواند حس چشایی را تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر این، افزایش جریان خون و متابولیسم در دوران بارداری می تواند منجر به افزایش تولید بزاق شود که همچنین می تواند با طعم فلزی نیز ارتباط داشته باشد.

گرچه طعم فلز داخل دهان به طور کلی بی ضرر است و بعد از سه ماهه نخست به صورت خود به خود برطرف می شود، می تواند ناراحت کننده باشد و روی توانایی شما برای خوردن و نوشیدن به طور معمول تأثیر بگذارد. اگر باردار هستید و طعم فلز داخل دهان خود دارید، با متخصص زنان و زایمان یا دندانپزشک صحبت کنید تا ببینید چه کاری می توانید انجام دهید. مراقبت های دندانی بخشی ضروری از مراقبت های دوران بارداری هستند.

مسائل مربوط به سلامت

علاوه بر مشکلات دندانی، سایر مشکلات سلامتی نیز می توانند باعث ایجاد طعم فلز داخل دهان شما شوند. به عنوان مثال، اگر رفلاکس اسید معده دارید، اسید معده می تواند باعث ایجاد طعم فلزی شود. به طور مشابه، اگر عفونت تنفسی یا سرماخوردگی دارید، مخاطی که در دهان و گلوی شما انباشته می شوند می توانند همین کار را انجام دهند.

 مزه فلز داخل دهان

مزه فلز داخل دهان

داروها

داروها یکی از علل شایع طعم فلز داخل دهان هستند. برخی داروهای خاص، مانند آنتی بیوتیک ها، داروهای فشار خون و داروهای پوکی استخوان، می توانند باعث ایجاد تغییراتی در درک حس چشایی شوند که منجر به ایجاد طعم فلزی یا تلخ می شود. در صورتی که هر گونه عارضه جانبی شما را آزار می دهد، با پزشک خود صحبت کنید، اما بدون این مکالمه، مصرف داروهای تجویز شده را قطع نکنید. برخی از داروها مانند آنتی هیستامین ها، داروهای ضد افسردگی ها و شل کننده های عضلانی می توانند باعث خشکی دهان شوند که همچنین می تواند به ایجاد طعم فلزی کمک کند.

علاوه بر این، برخی از دهانشویه ها و محصولات تجاری مراقبت از دهان می توانند باعث این پدیده شوند- لطفاً همه محصولاتی که استفاده می کنید را به دندانپزشک خود اطلاع دهید!

پرکننده های فلزی

هنگامی که طعم فلز را داخل دهان خود احساس می کنید، طبیعی است که فرض کنید مواد پرکننده فلزی شما مقصر هستند. این ممکن است رخ دهد، اما علل دیگر شایع تر هستند.

در حالی که پرکننده های مدرن به گونه ای طراحی شده اند که بادوام و ماندگار باشند، اما گاهی اوقات می توانند باعث ایجاد طعم فلزی داخل دهان شوند. این می تواند زمانی رخ دهد که ماده پرکننده، که ممکن است حاوی فلزاتی مانند نقره یا جیوه باشد، با بزاق یا سایر مواد موجود در دهان تعامل داشته باشد.

در برخی موارد، وجود طعم فلزی داخل دهان ممکن است نشانه این باشد که پرکردگی در حال از بین رفتن است یا پوسیدگی یا عفونت زیر پر شدگی بوجود آمده  است. اگر بعد از پر کردن دندان خود، طعم فلزی را تجربه می کنید، مهم است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید. دندانپزشکان می توانند به شما کمک کنند تا علت را مشخص کنید و اطمینان حاصل کنید که پر شدگی دندان شما هنوز به درستی عمل می کند. دندانپزشک شما همچنین در قرار ملاقات های معمولی شما را بررسی خواهد کرد.

اگر طعم فلز را داخل دهان خود تجربه می کنید، آن را نادیده نگیرید. در اسرع وقت به دندانپزشک مراجعه کنید. خبر خوب این است که این مشکلی است که اغلب می تواند برطرف شود. ما به شما کمک خواهیم کرد تا به منشاء مشکل پی ببرید و مراقبتی که نیاز دارید تا بتوانید مجدداً به بهترین احساس خود دست یابید را به شما ارائه خواهیم داد. با مراجعات منظم هر شش ماه یک مرتبه به دندانپزشک می توانید اطمینان حاصل کنید که هیچ مشکل دندانی شما آنقدر پیشرفت نخواهد کرد تا به یک مسئله بغرنج تبدیل شود.

لیپوم ها تومورهای مزانشیمی خوش خیم بافت نرم، با رشد آهسته هستند که معمولاً تنه و قسمت های پروگزیمال اندام ها را درگیر می کنند و گاهی اوقات داخل حفره دهان در مکان هایی مانند مخاط باکال، زبان، کف دهان، کام، لثه، لب ها و ناحیه رترومولار مشاهده می شوند. ظاهر آنها از نظر اندازه، شکل، رنگ، قوام و عمق ممکن است متفاوت باشد. آنها انواع بافت شناسی مختلفی دارند که شایع ترین آنها لیپوم کلاسیک ساده Simple Classical lipoma و فیبرولیپوم Fibrolipoma هستند و درمان آن برداشتن کامل آنها با جراحی است. موارد ارائه شده حاکی از این هستند که انواع لیپوم ها مکان های مختلف داخل حفره دهان را درگیر می کنند. شناسایی هیستوپاتولوژیک این آسیب شناسی برای متمایز ساختن آن از سایر زائده های مشابه که مکان های مشابه را تحت تأثیر قرار می دهند حائز اهمیت است، تا درمان صحیح طراحی و اجرا شود.

لیپوما یا غده چربی داخل دهان چیست؟

لیپوم ها نئوپلاسم های خوش خیم بافت نرم با منشاء مزانشیمی هستند که از بافت چربی تشکیل شده اند. توده های زیر مخاطی بدون علامت، با رشد آهسته، سطح صاف، لوبوله دار، معمولاً به خوبی محصور و در بر گرفته شده اند، توده های زیر مخاطی بدون علامت یا ساقه دار با اندازه های متغیر هستند، گرچه معمولاً کمتر از 30 میلی متر قطر دارند. لیپوما به عنوان شایع ترین تومورهای مزانشیمی تنه و قسمت های پروگزیمال اندام ها، 15 تا 20 درصد از موارد گزارش شده هستند که ناحیه سر و گردن را نیز درگیر می کنند. با این حال، آنها به ندرت در حفره دهان یافت می شوند که تنها حدود 14 درصد از نئوپلاسم های خوش خیم گزارش شده در این مکان را تشکیل می دهند. مکان های آناتومیک داخل دهان شامل مخاط باکال، زبان، کف دهان، کام، لثه، لب ها و ناحیه رترومولار هستند.

از نظر بافت شناسی، لیپوم ها به عنوان لیپوم های ساده یا انواعی مانند فیبرولیپوم، لیپوم سلول دوکی Spindle cell lipoma، لیپوم داخل عضلانی یا نفوذی Intramuscular or infiltrating lipoma، آنژیولیپوم Angiolipoma، لیپوم غدد بزاقی Salivary gland lipoma (Sialolipoma)، لیپوم پلئومورفیک Pleomorphic lipoma، لیپوم های میکسوئید و آتیپیک Myxoid and Atypical lipomas طبقه بندی می شوند. از این میان لیپوم های ساده و فیبرولیپوم شایع ترین هستند. مشخصه ویژه فیبرولیپوم یک جزء فیبری قابل توجه ترکیب شده با لوبول های سلول های چربی است. آنژیولیپوم angiolipoma  از ترکیبی از چربی بالغ و عروق خونی کوچک متعدد تشکیل شده است.

لیپوم میکسوئید یک زمینه مخاطی را نشان می دهد و ممکن است با لیپوسارکوم میکسوئید اشتباه گرفته شود. لیپوم های سلول دوکی مقادیر متغیری از سلول های دوکی یکنواخت را همراه با محتوای لیپوماتیک نشان می دهند. مشخصه ویژه لیپوم های پلئومورفیک حضور سلول های دوکی و سلول های غول پیکر هیپرکروماتیک عجیب و غریب است. لیپوم های داخل عضلانی اغلب در عمق بیشتری قرار دارند و تمایل نفوذی را نشان می دهند و بین دسته های عضله اسکلتی گسترش می یابند.

لیپومای دهانی

نخستین توصیف لیپوم دهان توسط روکس در سال 1848 ارائه شد که او از آن تحت عنوان “epulis زرد” یاد کرد. لیپوم ها نئوپلاسم های خوش خیم بافت نرم بافت چربی بالغ هستند که به ندرت درون حفره دهان مشاهده می شوند. گرچه لیپوم ها شایع ترین تومورهایی هستند که تنه و اندام های بدن را تحت تأثیر قرار می دهند، اما بروز آنها درون حفره دهان تنها 14 درصد از کل تومورهای مشاهده شده را تشکیل می دهد.

غده چربی داخل دهان

غده چربی داخل دهان

علل بوجود آمدن لیپوما یا غده چربی داخل دهان

گرچه علت این تومورها ناشناخته است، نظریه های مختلفی ارائه شده اند. این موارد شامل وراثت، عدم تعادل هورمونی، دژنراسیون چربی، تروما، متاپلازی سلول های عضلانی، منشاء لانه سلول های جنینی لیپوبلاستیک، تحریک مزمن، اشعه، انفارکتوس، عفونت و القاء سلول های مزانشیمی تمایز نیافته و غیره است. افزایش بروز در بیماران مبتلا به کلسترول سرم بالا نیز مشاهده می شود. با این حال، کاهش کلسترول سرم منجر به پسرفت لیپوم ها نشده است. ناهنجاری های سیتوژنیک نیز در لیپوم های منفرد شناسایی شده است. شایع ترین انحراف شامل جابجایی بین کروموزوم های مختلف دیگر است، معمولاً کروموزوم های 1، 2، 3، و 21. ناهنجاری های سیتوژنتیکی که در لیپوم ها کمتر بروز می یابند، شامل حذف بینابینی 13q51، 76 و جابجایی های شامل کروموزوم 6p21-23.

لیپوم های دهان به طور کلی بعد از دهه چهارم زندگی رخ می دهند و تمایل خفیفی برای بروز در مردان را نشان می دهد. از نظر بالینی، معمولاً نقاط متورم زیر مخاطی بدون درد، با رشد آهسته، به خوبی مشخص می شوند که بسته به ضخامت اپیتلیوم پوشاننده آنها ممکن است به رنگ زرد یا شبیه به مخاط اطراف ظاهر شوند. اکثر لیپوم های داخل دهان کمتر از 20 میلی متر قطر دارند که ممکن است به دلیل محدود بودن دامنه گسترش به دلیل محدودیت در ناحیه موجود باشد، به جز در مورد ضایعات کف دهان. ابعاد لیپوم های کف دهان بزرگتر از 50×50 میلی متر است. به دلیل عروقی غنی و نزدیکی به غدد بزاقی زیر زبانی، مجرای وارتون و عصب لینگوال، باید دقت زیادی در بریدن ضایعات از این محل انجام شود.

با توجه به تظاهرات بالینی خوش خیم و حداقل ناراحتی برای بیمار، بسیاری از لیپوم ها ممکن است تا زمانی که به اندازه کافی بزرگ شوند، تشخیص داده نشوند تا مشکل عملکردی یا زیبایی را برای بیمار ایجاد کنند. این احتمال وجود دارد که میزان گزارش شده بروز لیپوم ها کمتر از میزان واقعی باشد.

ناحیه باکال شایع ترین محل بروز لیپوم های دهانی است و به دنبال آن زبان، لب ها، کف دهان، کام و لثه قرار دارند. این الگوی تمایل با مقدار چربی موجود در محل نیز مطابقت دارد.

استاندارد طلایی برای تشخیص قطعی لیپوم، استفاده از رنگ هماتوکسیلینHaematoxylin  و ائوزینEosin  به صورت معمول است. تمایز از بافت چربی طبیعی بر اساس ظاهر یک ضایعه محدود شده اغلب محصور شده بوسیلع عدم وجود عروق است. سلول های چربی موجود در لیپوم معمولاً بسیار بزرگتر از بافت چربی طبیعی هستند و اندازه آنها ممکن است تا 200 میکرون باشد. متاپلازی غضروفی یا استخوانی نادر است و ممکن است در لیپوم های بزرگ و طولانی مدت مشاهده شود. تغییرات ثانویه ممکن است در نتیجه ضربه یا عفونت رخ دهند که باعث نکروز و مایع شدن چربی و تشکیل کیست های لیپیدی می شوند. چنین مواردی همچنین حضور سلول های غول پیکر چند هسته ای را نشان می دهند، که در فعالیت فاگوسیتی عمدتاً با لنفوسیت ها و چند سلول پلاسما همراه هستند.

در معاینه میکروسکوپی، لیپوم های دهان دارای یک جزء ترکیبی از عناصر مختلف مزانشیمی هستند. بسته به عناصر موجود، لیپوم به لیپوم کلاسیک/ ساده، لیپوم فیبرو، آنژیولیپوم، لیپوم سلول دوکی، لیپوم پلئومورفیک، لیپوم میکسوئید، سیالولیپوم و لیپوم داخل عضلانی طبقه بندی می شود. معمولاً لیپوم ها بافت همبند فیبری را نشان می دهند که اغلب هیالینیزه می شود و با لوبول های سلول های چربی مخلوط می شود، این لیپوم ها فیبرولیپوم نامیده می شوند. هنگامی که چندین کانال عروقی با دیواره نازک وجود دارند، ضایعه آنژیولیپوم نامیده می شود. ضایعاتی که حضور سلول های دوکی شکل یکنواخت را در بین سلول های چربی طبیعی نشان می دهند، لیپوم سلول های دوکی نامیده می شوند.

هنگامی که سلول های دوکی ویژگی های دیسپلاستیک را نشان می دهند یا با سلول های غول پیکر پلئومورفیک مخلوط می شوند، ضایعه را لیپوم های پلئومورفیک می نامند. ضایعات با استروما زمینه میکسوئید را لیپوم میکسوئید می نامند. هنگامی که لیپوم به بافت عضلانی مخطط اطراف نفوذ می کند، لیپوم داخل عضلانی نامیده می شود.

تشخیص لیپومای داخل دهان

تشخیص لیپوم ممکن است چالش های جالب زیادی را به همراه داشته باشد. ضایعات و شرایط مختلفی وجود دارند، که به دلیل شباهت هایی که در ارائه آنها وجود دارد، باید در تشخیص یک مورد لیپوم داخل دهانی در نظر گرفته شوند. تشخیص های افتراقی ضایعات مسئول بزرگ شدگی های داخل حفره دهان، بویژه در ناحیه کف دهان عبارتند از:

  • ضایعات عفونی یا التهابی: عفونت ها و آبسه های فضای زیر زبانی، لنفادنیت Lymphadenitis زیر فکی یا زیر چانه ای (تی بی اسکروفولا TB scrofula، اکتینومیکوزActinomycosis  یا بیماری گربه خراش Cat Scratch disease)، سیالادنیت Sialadenitis.
  • ضایعات تروماتیک / انسدادی: پدیده احتباس/ برون رفتگی مخاطی مانند رانولا Ranula/ موکوکوئل Mucocoel.
  • ضایعات رشدی: کیست درموئید Dermoid ، کیست اپیدرموئیدEpidermoid (درم انکلوزیون Epidermal inclusion)، کیست لنف اپیتلیال Lymphoepithelial ، کیست مجرای تیروگلوسال Thyroglossal duct، کیست شکاف شاخه ای Branchial cleft، کیست های گوارشی هتروتوپیک Heterotopic gastrointestinal، هیگرومای کیستیک Cystic hygroma (لنفانژیوم lymphangioma)، کیست گوارشی نابجا .
  • ضایعات مادرزادی: همانژیوم و ناهنجاری های عروقی، لنفانژیوم.
  • ضایعات نئوپلاستیک: لیپوم، تومور سلولی دانه ای، رابدومیوم، نوروما، نوروفیبروم، تومورهای غدد بزاقی مانند تومورهای مختلط، کارسینوم موکواپیدرموئید و آدنوکارسینوم، تومورهای مزانشیمی خوش خیم، لنفوم (هوچکین Hodgkin/ غیر هوچکین Non-Hodgkin).
غده چربی داخل دهان

غده چربی داخل دهان

علائم وجود لیپوما داخل دهان کدامند؟

ضایعات رشدی عموماً در ناحیه میانی دهان قرار دارند و سن بیمار در هنگام مراجعه معمولاً بسیار جوانتر است. مهمتر از آن، شروع علائم و طول مدت وجود آن، به سهولت تمایز آن از لیپوم کمک می کند. شایع ترین ضایعات رشدی حفره دهان، کیست های اپیدرموئید یا اینکلوزیون اپیدرمی هستند که اغلب در کف دهان مشاهده می شوند، که در اثر بریده شدن اکتودرم در زمان بسته شدن شکاف های جنینی ایجاد می شوند. آنها معمولا حاوی غدد چربی و مواد چربی هستند، با این حال، ممکن است حاوی مو یا فولیکول های مو نیز باشند. در حالی که آنها در بدو تولد وجود دارند، معمولاً تا سال های بعد آشکار نمی شوند و رشد آنها در دوران بلوغ تسریع می شود.

ضایعات مادرزادی مانند ناهنجاری های عروقی، همانژیوم و لنفانژیوم در سنین بسیار پایین تر وجود دارند و مخاط پوشاننده تغییر رنگ می دهند. در صورت عدم وجود علائم اساسی مانند تب، ضعف و حساسیت روی ضایعه، می توان شرایط عفونی و التهابی را رد کرد. علاوه بر این، در مورد لیپوم ها، مخاط پوشاننده طبیعی به نظر می رسند، بدون تغییر یا ترشح ثانویه. انسداد مجاری بزاقی یا خارج شدن ترشحات از آنها منجر به ایجاد تورم پر از مایع می شود که ممکن است موکوکوئلmucocoel  یا رانول ranula باشد، که هر دو یک آسپیراسیون مثبت ایجاد می کنند. تورم غیر حساس و با رشد آهسته همراه با عدم درگیری غدد و مخاط طبیعی پوشاننده می تواند ضایعات بدخیم را حذف کند.

تشخیص لیپوم های دهانی معمولاً بالینی است. علاوه بر این، تصویربرداری MRI و CT به تشخیص و ارزیابی آنها کمک می کند. تصویربرداری MR ضایعات چربی را با شدت سیگنال بالا در تصاویر وزنی T1 و از دست دادن سیگنال در تصاویر اشباع شده از چربی را نشان می دهد. سی تی، ضایعات کاملاً مشخص، با کاهش کم چربی را نشان می دهد. هیستوپاتولوژی استاندارد طلایی در تشخیص قطعی لیپوم باقی می ماند.

لیپومای داخل دهان چگونه درمان می شود؟

درمان لیپوم های داخل دهانی، صرف نظر از محل، ابعاد، تظاهرات بافتی یا طبقه بندی، برداشتن کامل جراحی باقی می ماند. عود لیپوم های دهانی نادر است. اندک بودن موارد عود گزارش شده، می تواند به دلیل برش ناقص تومورهایی باشد که در عمق قرار گرفته اند، مانند مورد لیپوم های بزرگ کف دهان یا به دلیل نزدیکی آنها به ساختارهای حیاتی در ناحیه. در سریال ما بعد از گذشت 2 سال در هیچ یک از موارد عود نداشت.

نتیجه گیری

ارزیابی دقیق بالینی و شناسایی هیستوپاتولوژیک لیپوما برای متمایز کردن آن از سایر ضایعات مشابه که روی مکان های مشابه تأثیر می گذارند، مهم است تا درمان صحیح انجام شود. به طور خاص، ضایعات و بزرگ شدگی های کف دهان اغلب یک چالش تشخیصی قابل توجه هستند، زیرا شرایط مختلفی از رانولای بی ضرر تا کارسینوم شوم دارای تظاهرات و یافته های بالینی مشابهی هستند. اهمیت بررسی هایی مانند سی تی اسکن، ام آر آی و تأیید هیستوپاتولوژیک را نمی توان در پرداختن به این زائده ها به اندازه کافی برای جلوگیری از تشخیص اشتباه احتمالی و طراحی اشتباه جراحی، مانند برداشتن غده بزاقی زیر زبانی یا زیر فکی مورد تأکید قرار داد. برداشتن کامل لیپوم با جراحی، روش درمانی قطعی است و اگر با احتیاط انجام شود، نتیجه عالی دارد و عود به دنبال نخواهد داشت.

  • یک مطالعه ارتباط بین بیماری لثه و آلزایمر را نشان داد.
  •  بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) حدود 2/47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال به بیماری لثه مبتلا هستند.
  •  محققان در مطالعه ای روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه و بیماری آلزایمر پی بردند.
  •  این تیم تحقیقاتی معتقد است که یافته های آنها ممکن است به کاهش تعداد بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال و آلزایمر کمک کند.

بیماری لثه- که همچنین تحت عنوان پریودنتیت و بیماری پریودنتال شناخته می شود- از طریق عفونت باکتریایی درون بافت های نرم دهان رخ می دهد. تحقیقات قبلی پریودنتیت را با دیابت، بیماری کلیوی و مسائل قلبی عروقی مرتبط می دانند.

اکنون محققان از طریق مطالعه روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه از طریق باکتری فوزوباکتریوم نکلئوتوم Fusobacterium nucleatum  (F. nucleatum) و بیماری آلزایمر پی برده اند. دانشمندان بر این باورند که یافته های آنها ممکن است به کاهش پیشرفت بیماری پریودنتال و این شکل از زوال عقل کمک کند.

 

بیماری پریودنتال چیست؟

ذرات غذا و باکتری ها دائما داخل دهان هستند. هنگامی که افراد به طور مرتب دندان های خود را مسواک نمی زنند و نخ دندان نمی کشند، ذرات و باکتری ها ماده چسبنده ای به نام پلاک تشکیل می دهند که به دندان ها می چسبد. پلاک در صورت پاک نشدن می تواند لثه ها را تحریک کند، و باعث بروز شکل اولیه بیماری لثه به نام ژنژیویت شود.

اگر پلاک برای مدت زمان طولانی روی دندان ها و لثه ها باقی بماند، سخت می شود و به ماده ای به نام تارتار تبدیل می شود. از آنجا که تارتار بسیار سخت است، معمولاً فقط یک دندانپزشک می تواند آن را با استفاده از ابزارهای دندانی در طی یک پاکسازی تخصصی دندان ها از بین ببرد.

زمانی که تارتار برای مدت طولانی روی دندان ها باقی بماند، سطح بعدی بیماری لثه به نام پریودنتیت می تواند ایجاد شود. بیماری پریودنتال منجر به عفونت بیشتر در لثه ها و دندان ها می شود. پریودنتیت در صورت عدم درمان، می تواند منجر به از دست رفتن دندان ها شود.

بر اساس مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، حدود 47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال در ایالات متحده به بیماری پریودنتال مبتلا هستند. بیماری لثه در بین مردان و افراد سیگاری شایع تر است.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

التهاب لثه و بیماری آلزایمر

F. nucleatum باکتری است که معمولاً در بیماری پریودنتال نقش دارد. تحقیقات گذشته نیز این باکتری را با سرطان روده بزرگ و سرطان دهان مرتبط می دانند.

باکتری های موجود در دهان چگونه می توانند علائم بیماری آلزایمر را تشدید کنند؟ این اتفاق می تواند به دو صورت رخ دهد:

یکی اینکه، این باکتری هم به صورت موضعی و هم به صورت سیستمی باعث ایجاد التهاب می شود، که فنوتیپ بیماری آلزایمر را تحت تأثیر قرار می دهد، زیرا آلزایمر خود یک بیماری التهابی است. دوم اینکه، این باکتری مهاجرت می کند و به مغز نفوذ می کند تا در آنجا اجتماع بزرگی تشکیل دهد و باعث ترشح مولکول های پاتولوژیک شود تا باعث تشدید علائم و نشانه های بیماری آلزایمر شوند.

برای این مطالعه، از سلول های کشت داده شده در آزمایشگاه استفاده شد تا نشان دهند که وجود F. nucleatun باعث رشد غیر طبیعی سلول های میکروگلیال می شود. این سلول های ایمنی در مغز و نخاع به حذف هرگونه عفونت از مغز کمک می کنند و سیستم عصبی مرکزی را سالم نگه می دارند. حضور F. nucleatun علاوه بر تأثیر بر رشد این سلول ها، همچنین باعث ایجاد یک پاسخ التهابی می شود. تحقیقات گذشته نشان می دهند که التهاب در ایجاد بیماری آلزایمر نقش دارد.

در مرحله بعد، تیم به بررسی پریودنتیت ناشی از F. nucleatum در مدل موش مبتلا به آلزایمر پرداخت. آنها دریافتند که در مقایسه با حیوانات گروه کنترل، موش های مبتلا به پریودنتیت دچار افزایش اختلالات شناختی و سطوح بالاتر پلاک های آمیلوئید و پروتئین تاو Tau شدند. علاوه بر این، مانند سلول های کشت شده، افزایش رشد سلول های میکروگلیال و التهاب نیز در این حیوانات مشاهده شد.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

چگونه این یافته ها می توانند کمک کنند؟

اهمیت این یافته های تحقیقاتی در چهار زمینه اصلی نهفته است. اول اینکه، آنها یک “مشکل بزرگ سلامت” را هدف قرار داده اند زیرا درصد قابل توجهی از جمعیت بزرگسال به بیماری پریودنتال مبتلا هستند و بیش از 55 میلیون نفر در سراسر جهان با زوال عقل زندگی می کنند. آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است.

دوم اینکه، درک مکانیکی از یک باکتری بی هوازی (F. nucleatum) که در پاتوژن های بیماری پریودنتال و بیماری آلزایمر مورد مطالعه قرار نگرفته است، شکاف موجود در دانش علمی را پر می کند و سیگنال هشدار دهنده ای برای دندانپزشکان و متخصصان مغز و اعصاب ارسال می کند.

سوم اینکه، ساخت یک مدل حیوانی، قابلیت فنی را در تشریح علت احتمالی بین یک بیماری دندانی موضعی (بیماری پریودنتال) و یک اختلال عصبی (بیماری آلزایمر) در یک محل آناتومیک دوردست فراهم می آورد.

و چهارم اینکه، این مطالعه برای بررسی اینکه آیا درمان بیماری پریودنتال می تواند شروع آلزایمر را در انسان کاهش دهد یا به تأخیر بیاندازد، ممکن است برای کاربردهای پیش بالینی و بالینی بیشتر سیستم ایجاد شده مدرکی را ارائه دهد.

این مطالعه به شواهد فزاینده ای اضافه می کند که میکروب ها و ویروس ها ممکن است در بیماری های مغزی نقش داشته باشند.

در این مطالعه، شواهدی مبنی بر افزایش فعال شدن سیستم ایمنی مغز، تغییرات مغزی مرتبط با آلزایمر و تغییرات شناختی در موش های آلوده به میکروب دهان پیدا شدند. گرچه این یافته ها جالب هستند، این تحقیق روی موش ها انجام شد و مطالعات قبلی که رابطه بین بیماری پریودنتال و آلزایمر را در انسان بررسی می کردند، علیت را نشان نداده اند. تحقیقات بیشتری نیاز هستند.

در حال حاضر مشخص نیست که آیا مواردی مانند مسواک زدن در نهایت خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش می دهد یا خیر. آنچه که می توانیم گفت این است که بهداشت دهان و دندان برای سلامت عمومی و پیری سالم مهم است. تعدادی دیگر از عوامل خطرساز سبک زندگی قابل تغییر وجود دارند- مانند ورزش و رژیم غذایی- که شواهد علمی قابل توجهی دارند که نشان می دهند می توانند خطر زوال شناختی را کاهش دهند.

 

 

سرطان لثه نوعی سرطان سر و گردن است که زمانی آغاز می شود که سلول های لثه فک بالا یا پایین خارج از کنترل رشد می کنند و باعث تشکیل ضایعات یا تومورها می شوند. این سرطان ها اغلب با التهاب لثه اشتباه گرفته می شوند.

چه چیزی باعث سرطان لثه می شود؟

سرطان لثه به تقسیم کنترل نشده سلولی گفته می شود که از لثه ها آغاز می شود. این اتفاق زمانی رخ می دهد که در اسید دئوکسی ریبونوکلئیک (DNA) یک جهش ایجاد شود. این باعث اختلال در عملکرد DNA می شود. DNA کد ژنتیکی است که به سلول ها دستور می دهد چه زمانی تقسیم شوند، رشد کنند یا از بین بروند. اگر DNA که سلول های لثه را کنترل می کند دچار اختلال شود، سلول ها تقسیم می شوند و بیش از حد رشد می کنند. علاوه بر این، آنها با نرخ مورد انتظار نمی میرند. این امر باعث تجمع سلول ها در لثه می شود که منجر به سرطان مضر (بدخیم) لثه می شود.

آنچه که دقیقاً باعث جهش می شود ناشناخته است. با این حال، عوامل خاصی می توانند خطر ابتلا به آن را افزایش دهند. از بین همه عوامل خطر، مصرف تنباکو (سیگار کشیدن، سیگار برگ، پیپ یا جویدن تنباکو) شایع ترین عامل است. خطر ابتلا به سرطان دهان در افراد سیگاری سه برابر بیشتر از افراد غیر سیگاری است. خطر ابتلا به سرطان دهان در افرادی که در معرض استعمال دخانیات قرار دارند، افزایش می یابد و تقریباً 87 درصد بیشتر از افرادی است که هرگز سیگار نکشیده اند و هرگز در معرض سیگار قرار نگرفته اند.

نوشیدن منظم الکل زیاد نیز می تواند شانس ابتلا به سرطان لثه را افزایش دهد. معمولاً دندانپزشکان نخستین کسانی هستند که علائم سرطان لثه را اغلب در طول معاینات معمول دندانپزشکی مشاهده می کنند.

سایر عوامل خطر عبارتند از:

  • تحریک مزمن دهان
  • مصرف ناکافی سبزیجات و میوه ها
  • عفونت ویروس پاپیلومای انسانی
سرطان لثه

سرطان لثه

اولین علائم سرطان لثه کدامند؟

سرطان لثه نوعی سرطان دهان است. این بیماری زمانی آغاز می شود که سلول های لثه بدون کنترل رشد می کنند. این رشد کنترل نشده باعث ایجاد توده ای می شود که در نهایت به بافت سالم آسیب می رساند. اولین نشانه های سرطان لثه مشابه علائمی هستند که در ژنژیویت مشاهده می شوند. از این رو، در ابتدا، سرطان لثه را می توان به عنوان یک زخم شایع یا التهاب لثه اشتباه گرفت.

اگر فردی به سرطان لثه مبتلا باشد، ممکن است زخمی غیر قابل التیام داشته باشد. این زخم برای مدت طولانی باقی می ماند و با درمان های استانداردی که برای زخم های دهان انجام می شوند از بین نمی رود و یا ممکن است عود کند. زخم ممکن است سفید، کم رنگ، قرمز، سیاه، تیره یا تغییر رنگ داشته باشد. علاوه بر این، ممکن است یک توده یا تورم وجود داشته باشد که در عرض دو هفته از بین نرود.

علائم دیگر عبارتند از:

  • خونریزی لثه ها
  • ترک خوردن لثه ها
  • تغییر حس چشایی
  • مشکل در غذا خوردن
  • لق شدن دندان ها
  • درد لثه
  • لثه های متورم یا ضخیم

کاهش وزن بدون دلیل و تورم غدد لنفاوی گردن ممکن است نشانه سرطان دهان باشند.

سرطان لثه چگونه درمان می شود؟

تشخیص زود هنگام باعث می شود سرطان لثه بسیار قابل درمان شود و احتمال زنده ماندن فرد مبتلا بعد از درمان بیشتر خواهد بود. اغلب، در هنگام مراجعه به دندانپزشک ضایعاتی مشاهده می شوند. از این رو، بدون در نظر گرفتن سابقه و عوامل خطر، توصیه می شود به طور منظم مراجعه به دندانپزشک را پیگیری کنید.

جراحان سرطان سر و گردن اغلب سرطان لثه را با هر یک از جراحی های زیر درمان می کنند:

  • ماکسیلکتومیMaxillectomy (جراحی برای برداشتن سرطان در فک بالا یا سقف دهان)
  • مندیبولکتومیMandibulectomy (جراحی برای برداشتن سرطان اطراف فک پایین یا کف دهان)

اگر سرطان لثه به غدد لنفاوی موجود در گردن گسترش یافته باشد، جراح ممکن است جراحی موسوم به برش dissection گردن را انجام دهد که شامل برداشتن غدد لنفاوی سرطانی شده یا بخش هایی است که احتمال ابتلا به سرطان برای آنها وجود دارد.

سایر درمان های مورد استفاده در سرطان لثه شامل پرتو درمانی و شیمی درمانی هستند. پرتو درمانی از امواج پر انرژی استفاده می کند که قسمت سرطانی لثه را هدف قرار می دهند. این روش اغلب قبل یا بعد از جراحی برای کوچک کردن تومور استفاده می شود. شیمی درمانی شامل استفاده از داروهای ضد سرطان است که سلول های سرطانی را از بین می برد. این راهکار ممکن است با یا بدون پرتو درمانی بعد از جراحی استفاده شود.

درمان اغلب شامل جراحی است که توسط جراح سرطان سر و گردن انجام می شود.

اهداف درمان سرطان لثه عبارتند از:

  • درمان سرطان
  • حفظ ظاهر خود و عملکردهای دهان خود
  • جلوگیری از عود سرطان

وسعت و عمق سرطان طرح درمان شما را مشخص می کند. توصیه های درمانی بسته به اینکه سرطان در لثه فک پایین یا لثه فک بالایی شروع شده است می تواند متفاوت باشد.

سرطان لثه

سرطان لثه

میزان بقاء از سرطان لثه

به نظر می رسد نرخ زنده ماندن در اکثر انواع سرطان های دهان، در صورت تشخیص در مراحل بعدی ضعیف باشد.

  • در دهه گذشته نرخ زنده ماندن در پنج سال نخست پس از تشخیص از 50 درصد به 57 درصد بهبود یافته است.
  • نرخ زنده ماندن از سرطان دهان درمان نشده در مراحل اولیه برای پنج سال 30 درصد است، در حالی که برای سرطان دهان درمان نشده در مرحله چهارم، نرخ زنده ماندن 12 درصد است. از این رو، تشخیص سرطان دهان در مراحل اولیه برای جلوگیری از گسترش سرطان ضروری است.

بر اساس انستیتوی ملی، نرخ زنده ماندن پنج ساله پس از سرطان های حفره دهان و سرطان حلق،به شرح زیر است:

درصد بقا محل سرطان
83 درصد سرطان موضعی (که به غدد لنفاوی سرایت نکرده است).
64 درصد سرطانی که به غدد لنفاوی مجاور سرایت کرده است.
38 درصد سرطانی که به سایر قسمت های بدن سرایت کرده است.
سرطان لثه

سرطان لثه

دلایل پایین بودن نرخ زنده ماندن از سرطان لثه چیست؟

به نظر می رسد دلایل پایین بودن نرخ زنده ماندن از سرطان لثه به شرح زیر باشند:

  • عدم آگاهی از علائم
  • شناسایی سرطان در آخرین مرحله
  • سرطان دهان ناشی از HPV 16 مستعد شکست درمان است.
  • علائم قابل توجهی ایجاد نمی کند
  • علائم با زخم دهان اشتباه گرفته می شوند
  • بهداشت ضعیف دهان و دندان

سندرم سوزش دهان اصطلاح پزشکی برای سوزش مداوم یا مکرر داخل دهان، بدون یک علت مشهود است. ممکن است این سوزش را روی زبان، لثه ها، لب ها، داخل گونه ها، سقف دهان یا نواحی بزرگی از کل دهان خود احساس کنید. احساس سوزش می تواند شدید باشد، گویی که دهان خود را با یک نوشیدنی بسیار داغ زخمی کرده اید.

سندرم سوزش دهان معمولاً به طور ناگهانی ایجاد می شود، اما می تواند به مرور زمان به آرامی ایجاد شود. اغلب نمی توان علت خاصی را پیدا کرد. گرچه این امر باعث می شود درمان چالش برانگیزتر شود، اما همکاری نزدیک با تیم مراقبت های درمانی می تواند به کاهش علائم کمک کند.

علائم و نشانه های سندروم سوزش دهان

علائم سندرم سوزش دهان ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • احساس سوزش یا داغ شدگی که عمدتاً زبان شما را تحت تأثیر قرار می دهد، اما ممکن است لب ها، لثه ها، سقف دهان، گلو یا کل دهان شما را نیز درگیر کند.
  • احساس خشکی دهان همراه با افزایش تشنگی.
  • تغییر حس چشایی داخل دهان، مانند طعم تلخ یا فلزی.
  • از دست دادن حس چشایی.
  • گزگز، سوزش یا بی حسی داخل دهان.

ناراحتی ناشی از سندرم سوزش دهان می تواند چندین الگوی متفاوت داشته باشد. ممکن است:

  • هر روز اتفاق بیفتد، با کمی ناراحتی هنگام بیدار شدن از خواب، اما با گذشت روز بدتر می شود.
  • به محض بیدار شدن شما از خواب شروع می شود و تمام روز را ادامه می یابد.
  • بیاید و برود.

الگوی ناراحتی دهان شما هر چه که باشد، سندرم سوزش دهان ممکن است ماه ها تا سال ها ادامه پیدا کند. در موارد نادر، علائم ممکن است به طور ناگهانی به صورت خود به خود از بین بروند یا کمتر اتفاق بیفتند. گاهی اوقات احساس سوزش ممکن است در هنگام خوردن یا آشامیدن برای مدت کوتاهی کاهش یابد.

سندرم سوزش دهان معمولاً باعث بروز هیچ تغییر فیزیکی برای زبان یا دهان شما نمی شود که بتواند قابل مشاهده باشد.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

در صورت داشتن هر گونه ناراحتی، سوزش یا درد زبان، لب ها، لثه ها یا سایر نواحی دهان خود، به پزشک یا دندانپزشک خود مراجعه کنید. این ناراحتی ها ممکن است به همکاری با یکدیگر نیاز داشته باشند تا به مشخص کردن علت و ارائه یک طرح درمان مؤثر کمک کنند.

علل بروز سندروم سوزش دهان

علت سندرم سوزش دهان ممکن است اولیه یا ثانویه باشد.

سندرم سوزش دهان اولیه

زمانی که نتوان علت آن را یافت، این وضعیت سندرم سوزش دهان اولیه یا ایدیوپاتیک نامیده می شود. برخی تحقیقات حاکی از این هستند که سندرم سوزش دهان اولیه با مشکلات اعصاب مربوط با حس چشایی و درد ارتباط دارد.

سندروم سوزش دهان

سندروم سوزش دهان

سندرم سوزش دهان ثانویه

گاهی اوقات سندرم سوزش دهان درنتیجه یک بیماری زمینه ای ایجاد می شود. در این موارد، سندرم سوزش دهان ثانویه نامیده می شود.

مشکلات زمینه ای که ممکن است با سندرم سوزش دهان ثانویه ارتباط داشته باشند عبارتند از:

  • خشکی دهان، که می تواند ناشی از برخی داروها، مشکلات سلامتی، مشکلات مربوط به غددی که بزاق تولید می کنند، یا ممکن است از جمله عوارض جانبی درمان سرطان باشد.
  • سایر بیماری های دهان، مانند عفونت قارچی دهان که برفک دهان نامیده می شود، یک وضعیت التهابی به نام لیکن پلان دهانی یا شرایطی به نام زبان جغرافیایی که به زبان ظاهری شبیه به نقشه می دهد.
  • دریافت نکردن مواد مغذی کافی مانند کمبود آهن، روی، فولات (ویتامین B-9)، تیامین (ویتامین B-1)، ریبوفلاوین (ویتامین B-2)، پیریدوکسین (ویتامین B-6)، و کوبالامین (ویتامین B-12).
  • آلرژی ها یا واکنش به غذاها، طعم دهنده های غذا، سایر افزودنی های غذایی، عطرها یا رنگ ها، مواد دندانی یا محصولات مراقبت از دهان.
  • رفلاکس اسید معده که از معده وارد دهان شما می شود، که بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD) نیز نامیده می شود.
  • برخی داروهای خاص، بویژه داروهای فشار خون بالا.
  • عادات دهانی، مانند فشار دادن زبان به دندان ها، گاز گرفتن نوک زبان، و ساییدن یا فشردن دندان ها روی یکدیگر.
  • اختلالات غدد درون ریز، مانند دیابت یا کم کاری غده تیروئید که تحت عنوان کم کاری تیروئید شناخته می شود.
  • دهان بسیار تحریک شده، که ممکن است ناشی از مسواک زدن بیش از حد یا خیلی سخت زبان، استفاده از خمیر دندان های ساینده، استفاده بیش از حد از دهانشویه ها، یا مصرف بیش از حد غذاها یا نوشیدنی های اسیدی باشد. پروتزهایی که به خوبی روی لثه ها قرار نمی گیرند ممکن است باعث تحریک شوند که می تواند باعث بدتر شدن علائم شود.
  • مسائل روانی، مانند اضطراب، افسردگی یا استرس.

عوامل خطر بروز سندروم سوزش دهان

سندرم سوزش دهان غیر معمول است. با این حال، خطر شما ممکن است بیشتر باشد اگر:

  • زن هستید.
  • در دوران پیش از یائسگی یا یائسگی هستید.
  • بالای 50 سال سن دارید.
  • سیگاری هستید.

سندرم سوزش دهان معمولاً به طور ناگهانی، و بدون هیچ دلیل شناخته شده ای، آغاز می شود. اما برخی عوامل خاص ممکن است خطر ابتلا به سندرم سوزش دهان را افزایش دهند، از جمله:

  • بیماری اخیر.
  • برخی از شرایط پزشکی طولانی مدت مانند فیبرومیالژیا fibromyalgia، بیماری پارکینسون، اختلالات خود ایمنی و نوروپاتی.
  • کارهای قبلی دندانپزشکی.
  • واکنش های آلرژیک به غذا.
  • داروهای خاص.
  • رویدادهای آسیب زای زندگی.
  • استرس.
  • اضطراب.
  • افسردگی.

عوارض ناشی از سندروم سوزش دهان

عوارضی که ممکن است سندرم سوزش دهان آنها را بوجود بیاورد عمدتاً به ناراحتی مربوط می شوند، مانند مشکلات به خواب رفتن یا مشکل در غذا خوردن. موارد دراز مدتی که شامل ناراحتی زیاد می شوند بعلاوه می توانند منجر به اضطراب یا افسردگی شوند.

جلوگیری از بروز سندروم سوزش دهان

هیچ راه شناخته شده ای برای پیشگیری از بروز سندرم سوزش دهان وجود ندارد. اما با استفاده نکردن از تنباکو، محدود کردن غذاهای اسیدی یا تند، عدم نوشیدن نوشابه های گازدار، و استفاده از روش های مدیریت استرس، ممکن است بتوانید ناراحتی خود را کاهش دهید. یا این اقدامات ممکن است از بدتر شدن احساس ناراحتی شما جلوگیری کنند.

سندروم سوزش دهان

سندروم سوزش دهان

سندروم سوزش دهان چگونه تشخیص داده می شود؟

هیچ آزمایشی وجود ندارد که بتواند نشان دهد که آیا سندرم سوزش دهان دارید یا خیر. در عوض، تیم مراقبت های درمانی شما سعی خواهد کرد قبل از تشخیص سندرم سوزش دهان، مشکلات دیگر را رد کند.

ارائه دهنده مراقبت های درمانی یا دندانپزشک شما به احتمال زیاد:

  • سوابق پزشکی و داروهای شما را مرور می کند.
  • دهان شما را معاینه می کند.
  • از شما بخواهد علائم خود را شرح دهید.
  • در مورد عادت ها و کارهای روتین شما برای تمیز نگه داشتن دندان ها و دهان شما با شما صحبت کند.

همچنین، پزشک معالج شما احتمالاً یک معاینه پزشکی انجام خواهد داد، و به دنبال نشانه هایی از شرایط دیگر خواهد بود. ممکن است برخی از آزمایشات زیر را انجام دهید:

  • آزمایشات خون. این آزمایش ها می توانند شمارش کامل گلبول های خون، سطح قند خون، عملکرد تیروئید، عوامل تغذیه ای و چگونگی عملکرد خوب سیستم ایمنی شما را بررسی کنند. نتایج آزمایشات ممکن است سرنخ هایی در مورد منبع ناراحتی دهان شما ارائه دهند.
  • کشت ها یا بیوپسی های دهانی. از یک سواب پنبه ای برای گرفتن نمونه برای کشت دهانی استفاده می شود. این می تواند به شما بگوید که آیا عفونت قارچی، باکتریایی یا ویروسی داخل دهان شما وجود دارد یا خیر. برای بیوپسی یا همان نمونه برداری، قطعات ریز بافت از دهان شما گرفته می شوند و برای آزمایشگاه ارسال می شوند تا بتوان سلول ها را مورد بررسی قرار داد.
  • تست های آلرژی. پزشک معالج شما ممکن است تست های آلرژی را برای بررسی اینکه آیا ممکن است به برخی غذاهای خاص، مواد افزودنی، یا حتی مواد دندانپزشکی یا محصولات مراقبت از دهان آلرژی داشته باشید، پیشنهاد دهد.
  • اندازه گیری بزاق. با سندرم سوزش دهان، ممکن است داخل دهان خود احساس خشکی داشته باشید. تست های بزاق می توانند نشان دهند که آیا جریان بزاق شما کاهش یافته است یا خیر.
  • تست رفلاکس معده. این تست ها می توانند تشخیص دهند که آیا اسید معده از معده به داخل دهان شما برمی گردد یا خیر.
  • تصویربرداری. پزشک معالج شما ممکن است MRI، سی تی اسکن، یا سایر آزمایشات تصویربرداری را برای بررسی سایر مشکلات سلامتی توصیه کند.
  • تغییر دارو. اگر دارویی مصرف می کنید که ممکن است باعث ناراحتی دهان شود، پزشک شما ممکن است دوز آن را را تغییر دهد یا به سراغ داروی دیگری برود. گزینه دیگر این است که در صورت امکان دارو را برای مدت کوتاهی قطع کنید تا ببینید آیا ناراحتی شما برطرف می شود یا خیر. این را سر خود امتحان نکنید زیرا قطع برخی داروها می تواند خطرناک باشد.
  • سؤالات سلامت روان. ممکن است از شما خواسته شود که به یک سری پرسش ها پاسخ دهید که می تواند به تصمیم گیری در مورد داشتن علائم افسردگی، اضطراب یا سایر مشکلات سلامت روان کمک کند که ممکن است با سندرم سوزش دهان مرتبط باشند.

این سندروم چگونه درمان می شود؟

درمان به این بستگی دارد که آیا شما سندرم سوزش دهان اولیه دارید یا ثانویه.

سندرم سوزش دهان اولیه

هیچ درمان شناخته شده ای برای سندرم سوزش دهان اولیه وجود ندارد. و هیچ راه مطمئنی برای درمان آن وجود ندارد. تحقیقات جامع در مورد مؤثرترین روش ها وجود ندارند. درمان به علائمی بستگی دارد که شما دارید و با هدف کنترل آنها انجام می شود. قبل از یافتن یک یا ترکیبی از چندین روش درمانی که به کاهش ناراحتی دهان شما کمک می کنند، ممکن است لازم باشد چندین درمان را امتحان کنید. و ممکن است مدتی زمان ببرد تا درمان به مدیریت علائم شما کمک کند.

گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • محصولات جایگزین بزاق.
  • دهانشویه ها یا لیدوکائین خاص، که برای کمک به تسکین درد باعث بی حسی می شوند.
  • کپسایسین Capsaicin، مسکنی که از فلفل چیلی به دست می آید.
  • آلفا لیپوئیک اسید Alpha-lipoic acid، آنتی اکسیدانی که ممکن است به تسکین درد عصبی کمک کند.
  • دارویی به نام کلونازپامclonazepam (کلونوپین Klonopin) که برای کنترل تشنج استفاده می شود.
  • برخی از داروهای خاص ضد افسردگی.
  • داروهایی که درد عصبی را مسدود می کنند.
  • درمان شناختی رفتاری برای توسعه مهارت های عملی برای مقابله با اضطراب و افسردگی، پرداختن به استرس و تحمل درد مداوم.

سندرم سوزش دهان ثانویه

برای سندرم سوزش دهان ثانویه، درمان به شرایط زمینه ای بستگی دارد که ممکن است باعث بروز ناراحتی دهان شما شوند.

برای مثال، درمان عفونت دهان یا مصرف مکمل ها برای سطح پایین ویتامین ممکن است ناراحتی شما را تسکین دهد. به همین دلیل تلاش برای یافتن علت مهم است. هنگامی که هر گونه علل زمینه ای درمان شدند، علائم سندرم سوزش دهان شما باید بهتر شوند.

سبک زندگی و درمان های خانگی

علاوه بر درمان پزشکی و داروهای تجویزی، این اقدامات خودیاری ممکن است علائم شما را کاهش دهند:

  • مایعات زیادی بنوشید تا به کاهش احساس خشکی دهان کمک کنید، یا تکه های یخ را بمکید.
  • از غذاها و مایعات اسیدی مانند گوجه فرنگی، آب پرتقال، نوشیدنی های گازدار و قهوه اجتناب کنید.
  • از الکل و محصولات حاوی الکل اجتناب کنید، زیرا ممکن است مخاط دهان شما را تحریک کنند.
  • از محصولات تنباکو استفاده نکنید.
  • غذاهای تحریک کننده مانند غذاهای تند و پر ادویه نخورید.
  • از محصولات حاوی دارچین یا نعناع خودداری کنید.
  • خمیر دندان های مختلف ملایم یا بدون طعم را امتحان کنید، مانند خمیر دندان های مخصوص حساسیت یا خمیر دندان های فاقد نعنا یا دارچین.
  • برای کاهش استرس اقداماتی را انجام دهید و روش های آرام سازی را امتحان کنید.

مقابله و حمایت

مقابله با سندرم سوزش دهان می تواند چالش برانگیز باشد. اگر برای مثبت اندیشی و امیدوار ماندن اقدامی نکنید، این اختلال می تواند کیفیت زندگی شما را پایین بیاورد.

برای کمک به مقابله با ناراحتی ناشی از سندرم سوزش دهان:

  • تمرینات تمدد اعصاب مانند یوگا را انجام دهید.
  • روی فعالیت هایی تمرکز کنید که به شما لذت می دهند، مانند فعالیت ها یا سرگرمی های بدنی، بخصوص زمانی که احساس اضطراب می کنید.
  • سعی کنید با برقراری ارتباط با خانواده و دوستان از نظر اجتماعی فعال بمانید.
  • به گروه حمایت از درد مزمن برای افرادی که درد مداوم دارند بپیوندید.
  • عادات خواب خوب را تمرین کنید، مانند رفتن به رختخواب و بیدار شدن تقریباً در یک ساعت معین هر روز و داشتن خواب کافی.
  • صحبت با یک ارائه دهنده خدمات سلامت روان را در نظر بگیرید تا استراتژی هایی را بیاموزید که می توانند در مقابله با این شرایط به شما کمک کنند.
سندروم سوزش دهان

سندروم سوزش دهان

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

شما احتمالاً برای درمان ناراحتی دهان خود با مراجعه به پزشک خانواده یا دندانپزشک خود شروع خواهید کرد. از آنجا که سندرم سوزش دهان با بسیاری از شرایط پزشکی دیگر ارتباط دارد، پزشک یا دندانپزشک شما ممکن است شما را به یک متخصص دیگر، مانند متخصص مشکلات پوست، گوش، حلق و بینی (ENT)، یا هر متخصص دیگری ارجاع دهد.

آنچه شما می توانید انجام دهید

در اینجا اطلاعاتی وجود دارند که به شما کمک می کنند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید:

  • بپرسید آیا کاری هست که باید قبل از قرار ملاقات انجام دهید، مانند محدود کردن رژیم غذایی خود.
  • از علائم خود فهرستی تهیه کنید، از جمله هر گونه علائمی که ممکن است با ناراحتی دهان شما بی ارتباط به نظر برسند.
  • از اطلاعات شخصی کلیدی خود فهرستی تهیه کنید، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی.
  • از تمام داروها، ویتامین ها، گیاهان دارویی یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، شامل دوزها، فهرستی تهیه کنید.
  • از هر گونه سوابق پزشکی یا دندانپزشکی، از جمله نتایج آزمایشات، که به این مشکل مربوط هستند، یک کپی به همراه داشته باشید.
  • در صورت امکان، یکی از اعضاء خانواده یا دوستان خود را برای حمایت و کمک به شما در به خاطر سپردن همه چیز با خود ببرید.
  • از قبل سؤالاتی را آماده کنید تا از پزشک معالج یا دندانپزشک خود بپرسید.

پرسش هایی که باید مطرح کنید ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • چه چیزی احتمالاً باعث بروز علائم من می شود؟
  • به غیر از محتمل ترین علت، علل احتمالی دیگری کدامند؟
  • به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟
  • آیا ناراحتی دهان من احتمالا موقتی است یا طولانی مدت؟
  • بهترین اقدام چیست؟
  • آیا گزینه هایی برای رویکرد اصلی که شما پیشنهاد می کنید وجود دارند؟
  • من این شرایط سلامتی دیگر را دارم. چگونه می توانم آنها را با یکدیگر مدیریت کنم؟
  • آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟
  • آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟
  • آیا جایگزین عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟
  • آیا راهنماهای چاپی وجود دارند که بتوانم آنها را داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

راحت باشید و در طول قرار ملاقات خود پرسش های دیگر را بپرسید.

از پزشک خود چه انتظاری باید داشته باشید؟

پزشک یا دندانپزشک شما احتمالاً چندین پرسش از شما خواهد پرسید، از جمله:

  • علائم شما از چه زمانی شروع شدند؟
  • آیا همیشه علائم دارید یا می آیند و می روند؟
  • علائم شما چقدر شدید هستند؟
  • به نظر می رسد چه چیزی علائم شما را بهتر می کند؟
  • به نظر می رسد چه چیزی علائم شما را بدتر می کند؟
  • آیا از تنباکو استفاده می کنید یا الکل می نوشید؟
  • آیا مرتب غذاهای اسیدی یا تند می خورید؟
  • آیا از دندان مصنوعی استفاده می کنید؟

پزشک یا دندانپزشک شما ممکن است سوالات دیگری را بر اساس پاسخ ها، علائم و نیازهای شما بپرسد. برای پاسخ دادن به سؤالات آماده باشید تا زمانی برای گفتگو در مورد آنچه برای شما مهم است داشته باشید.

چرا زبانم سیاه است؟ این پرسشی است که اگر از خواب بیدار شوید و متوجه تفاوت در رنگ زبان خود شوید، احتمالاً با حالت وحشت زده از خود می پرسید. زبان سیاه یا زبان مودار سیاه یک شرایط موقتی است که به دلایل مختلفی از جمله بهداشت نامناسب دندان ها بوجود می آید. این اصطلاح ممکن است ترسناک به نظر برسد، اما وضعیت معمولاً بی ضرر است و هیچ دلیلی برای نگرانی وجود ندارد. این بیماری علیرغم نام آن، باعث سیاهی زیر زبان نمی شود. با این حال، احتمالاً شاهد رشد بیش از حد پاپیلاها خواهید بود، که به صورت زائده های مویی دیده می شود.

اطلاعات زیر همه چیزهایی که باید در مورد زبان سیاه بدانید، از جمله علل، درمان ها و پیشگیری از بروز آن را پوشش می دهد.

پس چرا زبان شما سیاه می شود؟ زبان دارای برجستگی های کوچکی به نام پاپیلا است، در سطح و طرفین. پاپیلاها سلول هایی هستند که به چشیدن کمک می کنند و معمولاً از بین می روند و امکان رشد را برای سلول های جدید فراهم می کنند. اگر سلول ها به خوبی ریزش نکنند، انباشته می شوند، و باعث می شود پروتئینی به نام کراتین روی سطح به دام بیفتد. انباشته شدن منجر به بزرگ شدن پاپیلاها می شود که به صورت زائده های مویی شکل بلند ظاهر می شوند. این زائده ها ذرات غذا، مخمر و باکتری های بیشتری را به دام می اندازند که منجر به بروز بیماری به نام زبان مودار سیاه می شود.

علل سیاه شدن زبان

زبان مودار سیاه در میان افراد مسن بیشتر شایع است، اما به این معنا نیست که منحصر به پیری است. این شرایط ممکن است در هر سنی رخ دهد. همچنین در بین مردان بیشتر از زنان شایع است، و علت اصلی آن سیگار کشیدن و بهداشت نامناسب دهان و دندان است.

چرا زبانم قهوه ای است؟ عدم رعایت بهداشت دهان و دندان دلیل اصلی تغییر رنگ زبان است. سایر عوامل مؤثر در این بیماری عبارتند از مصرف تنباکو، مصرف بیش از حد نوشیدنی های کافئین دار و نوشیدن الکل بیش از حد. شرایط پزشکی و درمان هایی مانند سرطان، نورالژی سه قلو، ایمنی پایین، پرتودرمانی و برخی داروهای خوراکی و داخل وریدی از دیگر عوامل ایجادکننده هستند. خشکی دهان به دلیل تولید بزاق ناکافی و ننوشیدن آب کافی می تواند باعث ایجاد لکه سیاه شود- کم آبی با این وضعیت مرتبط است.

هنگام مصرف داروهایی مانند پنی سیلین، اریترومایسین، داکسی سایکلین، نئومایسین، لینزولید و تتراسایکلین احتیاط کنید.

سیاه بودن زبان

سیاه بودن زبان

علائم و نشانه های زبان مودار سیاه

اگر با زبان سیاه از خواب بیدار شوید، اینکه بخواهید بدانید و علائم دیگر را مقایسه کنید، یک واکنش طبیعی است. با این حال، توجه به این نکته ضروری است که تغییر رنگ ممکن است در رنگ های مختلفی مانند زرد، قهوه ای یا سفید باشد.

بیدار شدن در حالی که زبان شما در طرفین سیاه است نیز امکان پذیر است، حتی اگر این وضعیت در بیشتر افراد در ناحیه وسط زبان ظاهر شود. این بیماری ممکن است بدون علامت باشد، اما ممکن است متوجه علائم زیر شوید:

  • تفاوت در حس چشایی. غذا می تواند ناگهان طعم متفاوتی داشته باشد.
  • بوی بد دهان.
  • گزگز، غلغلک دادن یا احساس سوزش داخل دهان.
  • حالت تهوع.

توجه: زبان مودار سیاه همیشه خطرناک نیست، اما می تواند نشان دهنده مشکلات سلامتی باشد. بهترین راه حل این است که با مشاهده علائم فوق به دندانپزشک یا پزشک مراجعه کنید.

جلوگیری از بروز این مشکل

زمانی که متوجه شوید چه چیزی باعث سیاه شدن زبان می شود، پیشگیری از آن آسان است. این مشکل عمدتاً شامل حفظ بهترین روش های رعایت بهداشت دهان و دندان و اجتناب از عناصر محرک مانند قهوه، چای، الکل بیش از حد و تنباکو است. شما همچنین می توانید از داروها و غذاهایی که می توانند باعث بروز آن شوند دوری کنید. قبل از شروع هر درمانی در مورد عوارض جانبی داروها با پزشک معالج خود صحبت کنید.

اقدامات دیگری که می تواند احتمال سیاه شدن زبان را کاهش دهند عبارتند از پرهیز از استفاده از دهانشویه حاوی پراکسید هیدروژن، مسواک زدن مناسب و پاک کردن زبان به طور منظم برای جلوگیری از انباشته شدن باکتری ها.

تشخیص

پس، زبان شما سیاه است- این به چه معناست؟ پزشک یا دندانپزشک شما می تواند آزمایش های لازم را انجام دهد تا به شما پاسخ قطعی بدهد. تشخیص با یک معاینه چشمی آغاز می شود. در صورت وجود هر گونه نگرانی، پزشک متخصص آزمایش های اضافی تجویز می کند که ممکن است شامل خراش های قارچی، سواب های کشت باکتریایی یا بیوپسی برای رد کردن احتمال سرطان باشد. گاهی اوقات تشخیص جامع ضروری است، زیرا شرایط دیگر می توانند مانند زبان سیاه ظاهر شوند.

نمونه های این شرایط عبارتند از لکوپلاکیای مودار دهانی ناشی از اپشتین بار، پاپیلاهای رنگدانه دار، و آکانتوز نیگریکانس. به همین دلیل، اگر زبان شما سیاه به نظر می رسد، مشورت با یک متخصص پزشکی ضروری است.

درمان

علت سیاه شدن زبان چیست و آیا زبان سیاه خطرناک است؟ این دو پرسش متداول برای اکثر افراد قبل از مراجعه برای پیگیری درمان هستند. به غیر از انجام اقدامات پیشگیرانه ای که بالا به آنها اشاره شد، مشاوره زودهنگام هنگام مواجهه با تغییر رنگ غیرعادی روی زبان بسیار مهم است. دندانپزشک شما بهترین درمان را در مراحل اولیه تعیین خواهد کرد تا در جلوگیری از بروز عوارض احتمالی و عود آن به شما کمک کند. ممکن است مجبور شوید استفاده از برخی محصولات مانند دهانشویه های حاوی پراکسید هیدروژن را متوقف کنید.

درمان های خانگی که می توانید امتحان کنید عبارتند از روش های بهداشت دندان ها مانند مسواک زدن دندان ها بعد از هر وعده غذایی با استفاده از خمیر دندان حاوی فلوراید، مسواک زدن زبان و شستشوی دهان با آب نمک گرم. همچنین برای جلوگیری از کم می توانید آبی آب مصرفی خود را افزایش دهید و میوه ها و سبزیجات بیشتری را در برنامه غذایی خود بگنجانید تا تمیزی زبان را افزایش دهید.

سیاه بودن زبان

سیاه بودن زبان

نتیجه گیری

آیا زبان سیاه خطرناک است؟ پاسخ منفی است. با این حال، این وضعیت می تواند استرس زا باشد و ممکن است روی عزت نفس شما تأثیر بگذارد. ممکن است نسبت به ظاهر خود حساس تر شوید یا حتی خجالت بکشید. برای تشخیص و درمان به موقع با دندانپزشک تماس بگیرید. به خاطر داشته باشید، مراقبت مناسب از فرمولاسیون دندان ها، برای جلوگیری از بروز مشکلات دهان، از جمله ایجاد لکه های تیره روی زبان، کافی است.

پرسش های متداول درباره زبان سیاه

آیا لکه های سیاه نشان دهنده مشکل شدیدتر هستند؟

همیشه اینطور نیست، اما ممکن است. تغییر رنگ می تواند نشانه سرطان باشد، هرچند، به احتمال زیاد از طریق ضایعاتی که بهبود نمی یابند ظاهر می شود. پزشک معالج شما می تواند آزمایش های لازم را برای تعیین وضعیت یا توصیه بهترین اقدام انجام دهد.

برای خلاص شدن از شر لکه ها چه کار باید کرد؟

نخستین راه حل مسواک زدن صحیح و پاک کردن زبان با خراش دادن روی آن است. همچنین می توانید درمان های خانگی را امتحان کنید که شامل اصلاح سبک زندگی می شود- ترک برخی عادات و ترک برخی غذاها. دندانپزشک تمام گزینه ها را با شما در میان خواهد گذاشت. در موارد نادر و نامطلوب، ممکن است مجبور شوید تحت جراحی با لیزر قرار بگیرید.

آیا ممکن است زبان سیاه به دلیل دهانشویه مصرفی ایجاد شود؟

برخی از انواع دهانشویه، بویژه آنهایی که حاوی پراکسید هیدروژن هستند، با ظهور لکه های سیاه همراه بوده اند. بهترین راه برای تعیین اینکه آیا علت دهانشویه است، توجه به تغییراتی است که هنگام استفاده از محصولات دهانی جدید تجربه می کنید. در چنین شرایطی، تعویض دهانشویه می تواند مشکل را بازگرداند.

دندانپزشک شما برای تسریع روند بهبودی بعد از کشیدن دندان، فهرست طولانی از دستورالعمل ها را به شما خواهد داد، و یکی از این دستورالعمل ها این است که از استفاده از نی خودداری کنید. بنابراین، اگر شما به نوشیدنی نوشابه علاقه مند هستید، احتمالاً از خود می پرسید: بعد از کشیدن دندان چه زمانی می توانم از نی استفاده کنم؟

در حالی که تقریباً همه دندانپزشکان توصیه می کنند قبل از استفاده از نی، حداقل 24 ساعت صبر کنید، اکثر آنها حتی بیشتر از آن را نیز توصیه می کنند. در واقع، اکثر آنها توصیه می کنند چند روز صبر کنید.

برای یادگیری مطالب بیشتر در رابطه با پرهیز از استفاده از نی ها بعد از کشیدن دندان، به خواندن این مطلب ادامه دهید، از جمله:

  • چرا بعد از کشیدن دندان باید از استفاده از نی اجتناب کرد؟
  • دقیقاً چه زمانی دوباره می توان از نی برای نوشیدن استفاده کرد؟
  • چقدر باید نگران خشکی حفره دندان بود؟

چرا بعد از کشیدن دندان نباید از نی استفاده کرد؟

بلافاصله بعد از کشیدن دندان، یک لخته خون تشکیل می شود. وقتی بعد از کشیدن دندان از نی استفاده می کنید، خطر سست و کنده شدن لخته خون از محل کشیدن دندان وجود دارد. علت این است که مکیدن با نی باعث ایجاد نیروی مکش می شود که می تواند باعث کنده شدن لخته خون شود. این می تواند دردناک باشد و منجر به بروز خشکی حفره دندان و عفونت شود.

لخته خون چیزی است که به بهبود زخم کمک می کند. خونریزی بعد از کشیدن دندان را متوقف می کند، حفره ای که قبل از کشیدن دندان، دندان درون آن قرار داشته است را می پوشاند و از استخوان و اعصابی که پس از کشیدن دندان در معرض محیط دهان قرار می گیرند محافظت می کند.

اگر فکر می کنید که لخته خون شما سست شده است، بهتر است با دندانپزشک خود تماس بگیرید. سپس آنها می توانند به شما توصیه کنند که آیا نیاز است برای ارزیابی به مطب مراجعه کنید یا خیر.

استفاده از نی بعد از کشیدن دندان

استفاده از نی بعد از کشیدن دندان

وقتی لخته خون تشکیل شد، آیا می توان از نی استفاده کرد؟

هنگامی که یک لخته خون روی محل دندان کشیده داخل دهان شما تشکیل شد، این نشانه خوبی است که شما بعد از کشیدن دندان خود در مسیر بهبودی قرار دارید، اما باید آن را دست نخورده نگه دارید. بهترین راه برای کسب اطمینان از آن، دنبال کردن دستورالعمل های دندانپزشک خود بعد از جراحی و مراقبت مناسب از محل است.

به این معنا که قبل از سپری شدن زمان توصیه شده توسط دندانپزشک، باید از چیزهایی مانند نوشیدن با نی اجتناب کنید- حتی اگر لخته خون قبلاً تشکیل شده باشد.

چند روز بعد از کشیدن دندان می توان از نی استفاده کرد؟

معمولاً توصیه می شود حداقل 24 ساعت صبر کنید، قبل از آنکه تصمیم بگیرید یک نوشیدنی را بدون نی بنوشید؛ با این حال، سلول های مسئول بهبود بعد از روز دوم یا سوم شروع به کار می کنند. در واقع، شما نمی خواهید کاری انجام دهید که باعث ایجاد عمل مکش شود، مانند تف کردن یا کشیدن سیگار. با اجتناب از حرکت مکش، می توانید از خشکی حفره دندان پیشگیری کنید و از بروز درد زیاد اجتناب کنید.

علاوه بر این، سن و سوابق پزشکی شما روی روند بهبودی تأثیر می گذارند، بنابراین دندانپزشک شما ممکن است دستورالعمل های متفاوتی داشته باشد.

استفاده از نی بعد از کشیدن دندان

استفاده از نی بعد از کشیدن دندان

چه زمانی می توان دیگر نگران خشکی حفره دندان نبود؟

خشکی حفره دندان شایع ترین عارضه ای است که بیماران بعد از کشیدن دندان تجربه می کنند: به این معنا که استخوان به دلیل عدم وجود لخته خون در معرض دید و محیط دهان قرار گرفته است و می تواند بسیار دردناک باشد. خبر خوب این است که اگر از فعالیت های خاصی اجتناب کنید، می توانید از خشکی حفره دندان جلوگیری کنید. اینها شامل سیگار کشیدن، شستشوی شدید، نوشیدن نوشیدنی های گرم و استفاده از نی است.

هنگامی که دهان شما به طور کامل بهبود یافت، می توانید دیگر نگران خشکی ترسناک حفره دندان نباشید.

نتیجه گیری

تا به اینجا متوجه شده اید که حداقل طی 24 ساعت نخست بعد از جراحی دندان نباید با نی چیزی بنوشید، اما حتی بهتر است چند روز صبر کنید.

بعد از جراحی دهان، دنبال کردن دستورالعمل هایی که دندانپزشک به شما می دهد بسیار مهم است تا بتوانید از بهبودی ایمن و سریع اطمینان حاصل کنید. دندانپزشک به شما دستور خواهد داد که از نوشیدن با نی و همچنین سایر فعالیت هایی که شامل حرکت مکنده هستند، مانند کشیدن سیگار یا شستشوی شدید، اجتناب کنید.

نخستین گام برای بهبودی مناسب، تشکیل لخته خون روی محل کشیدن دندان است. هر کاری که به مدت یک یا چند هفته آینده انجام می دهید، روی حفظ آن لخته متمرکز هستند، تا از جای خود جدا نشود. این مهم است، زیرا لخته از استخوان و اعصاب شما پس از جراحی دهان محافظت می کند.

اگر مطمئن نیستید که چه توصیه ای در مورد شما اعمال می شود، یا در صورت داشتن هر گونه پرسشی در مورد بهبودی بعد از کشیدن دندان خود، می توانید به صورت تلفنی از دندانپزشک خود کمک بخواهید. به این ترتیب دندانپزشک می تواند به شما کمک کند تا به پرسش های خود در مورد بهبود بعد از کشیدن دندان دست یابید، بخصوص اگر به کمک سریع نیاز داشته باشید.

بنابراین، به طور خلاصه:

  • حداقل به مدت 24 ساعت برای استفاده از نی (ترجیحاً بیشتر) صبر کنید.
  • از مایعات بسیار گرم یا سرد دوری کنید.
  • سیگار نکشید یا دهان خود را به شدت آبکشی نکنید.
  • در طول دوره بهبود، از نوشیدن الکل اجتناب کنید.
  • اگر فکر می کنید لخته خون خود را از بین برده اید، با دندانپزشک خود تماس بگیرید.
  • دستورالعمل های دندانپزشک خود برای بعد از کشیدن دندان را دنبال کنید.

و پس از آن، شما باید به سرعت در مسیر بهبودی قرار داشته باشید!

دندانپزشکان و متخصصان ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی و درمانی دندانپزشکی، ممکن است نخستن افرادی باشند که متوجه اثرات فیزیکی و دهانی بی اشتهایی و پرخوری عصبی می شوند و آنها را ارزیابی می کنند و بیماران را برای شناسایی زود هنگام مشکلات ارجاع، و درمان ایده آل را ارائه می کنند.

مشکلات دندانی می توانند خیلی زود و حتی ظرف مدت شش ماه پس از رفتارهای غذایی غیر عادی ثابت، مانند محدودیت کالری و پاکسازی ظاهر شوند.

اگر عوارض دهانی ناشناخته باقی بمانند، می توانند منجر به بروز مشکلات جدی تر و آسیب بالقوه جبران ناپذیر به حفره دهان شوند.

وقتی پزشکان دهان، صورت و ظاهر کلی بیمار را معاینه می کنند، می تواند یک پیشگیری ثانویه از اختلال خوردن باشد. مشکلات دهانی همراه با بی اشتهایی و پرخوری عصبی شامل الگوهای فرسایش در دندان ها هستند که تحت عنوان اثرات “داخل دهانی” و “خارج دهانی” شناخته می شوند.

عوارض جانبی متداول اختلالات خوردن برای سلامت دندان ها

“اثرات داخل دهانی” شامل فرسایش دندان ها، آسیب به غشاء های مخاطی دهان و حلق، خشکی دهان، حفره های دندانی، بیماری پریودنتال و ضایعات بافت نرم هستند. از دست دادن مینای روی دندان ها یا ظاهر بریده روی سطح دندان ها، و همچنین از بین رفتن کانتور آنها، همگی در افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی شایع هستند.

با فرسایش نیز حساسیت دندان ها به دماهای گرم و سرد بوجود می آید. استفراغ عمدی نیز می تواند باعث آسیب به کام (سقف دهان) و حلق در حفره دهان شود. در پرخوری عصبی، علائم گزارش شده عبارتند از: فرسایش دندان ها، حساسیت دندان ها، خشکی دهان، حفره های دندانی، بیماری پریودنتال، بزرگ شدن غدد و بهداشت ضعیف و نامناسب دهان.

بی اشتهایی و پرخوری عصبی هر دو تظاهرات فیزیکی مشترکی از نظر خشکی دهان و پوست، آریتمی و ناخن های ترک خورده یا خشک دارند. مشکلات پزشکی در خون، قلب و عروق، سیستم عصبی مرکزی، غدد درون ریز، مشکلات گوارشی، اسکلتی- عضلانی، کلیوی و عملکرد کبد نیز می توانند ظاهر شوند.

دیگر نگرانی های خارج دهانی شامل لانوگو یا رشد موهای ریز بدن، ریزش موهای سر، تغییرات وزن، رشد یا لیپوم در اندام ها، و فرسایش یا التهاب ناخن ها در صورت انجام استفراغ به صورت عمدی هستند.

به نظر می رسد در تحقیقات گذشته، در زمینه بهداشت دهان و دندان در میان افراد مبتلا به اختلالات خوردن، این اتفاق نظر وجود داشته باشد که فرسایش مینای دندان شایع ترین و چشمگیرترین نمود ظاهری استفراغ مزمن باشد. این به طور معمول به دندانپزشکان اجازه می دهد تا یک تشخیص افتراقی برای تشخیص اختلال خوردن از علل دیگر انجام دهند.

تاثیر اختلالات غذا خوردن بر سلامت دهان و دندان

تاثیر اختلالات غذا خوردن بر سلامت دهان و دندان

اثرات بهداشت دهان و دندان روی اختلالات خوردن

با بی اشتهایی عصبی، به طور معمول کمبود تغذیه وجود دارد، و این می تواند باعث شود لثه ها و بافت های داخل دهان راحت تر خونریزی کنند. یک فرد ممکن است افزایش بزاق، خشکی دهان و تورم داخل دهان را نیز تجربه کند.

مواد مغذی که سلامت دهان را تقویت می کنند شامل غذاهای حاوی کلسیم، آهن و ویتامین B هستند که بسیاری از افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی فاقد آنها هستند. اگر فردی این مواد مغذی مناسب را دریافت نکند، می تواند دچار پوسیدگی دندان و بیماری لثه شود. سوء تغذیه می تواند منجر به بروز زخم های داخل دهان، ایجاد بوی بد دهان و آفت ها شود.

استفراغ مکرر می تواند منجر به جریان یافتن مداوم اسید معده قوی روی دندان ها شود. مینای دندان ممکن است فرسوده شود و رنگ، شکل و طول دندان ها تغییر کند. اغلب دندان ها شکننده، شفاف و ضعیف می شوند. مسواک زدن یا شستشوی بیش از حد دندان در رابطه با رفتارهای پاکسازی می تواند باعث افزایش پوسیدگی دندان شود.

آرتریت فاسد کننده در فک نیز یک عارضه دندانی است که با اختلالات خوردن مشاهده می شود. این جایی است که فک پایین به جمجمه لولا می شود، و زمانی که آرتریت آغاز می شود، می تواند باعث ایجاد درد، سردردهای مزمن و مشکل در جویدن و همچنین مشکل در باز و بسته کردن دهان شود.

رفتارهای پاکسازی می توانند منجر به قرمزی، ایجاد خراش و بریدگی داخل دهان، و همچنین بریدگی یا کبودی روی بند انگشتان شوند. غدد بزاقی نیز با رفتارهای پاکسازی بزرگ می شوند و تا 50 درصد در بیماران مبتلا به اختلالات خوردن رخ می دهد.

به نظر می رسد که بهداشت ضعیف دهان در افراد مبتلا به بی اشتهایی شایع تر از افراد مبتلا به پرخوری عصبی است، زیرا پلاک بیشتری ایجاد می شود و ژنژیویت (التهاب لثه) ممکن است شایع تر باشد. تحقیقات نشان داده اند که خشکی دهان و کمبودهای تغذیه ای ممکن است باعث اریتم عمومی لثه شوند.

تاثیر اختلالات غذا خوردن بر سلامت دهان و دندان

تاثیر اختلالات غذا خوردن بر سلامت دهان و دندان

بهبود امکان پذیر است

درمان برای جلوگیری از زوال بیشتر دندان و حمایت از بهبود کلی اختلال خوردن شما امکان پذیر است. به افراد توصیه می شود برای جلوگیری از تخریب بیشتر ساختار دندان، یک روتین بهداشتی ثابت را رعایت کنند و پیگیری های مکرر دندانپزشکی را جدی بگیرند.

افرادی که در دوران نقاهت هستند ممکن است بیشتر از هر شش ماه به مراقبت های منظم تخصصی دندانپزشکی نیاز داشته باشند. دندانپزشکان می توانند اعمال موضعی فلوراید در مطب را برای جلوگیری از فرسایش بیشتر و کاهش حساسیت ارائه دهند.

افراد می توانند به صورت روزانه از ژل فلوراید سدیم برای ارتقاء معدنی سازی مجدد مینای دندان استفاده کنند، و بیماران مبتلا به خشکی شدید دهان می توانند از مزایای بزاق مصنوعی بهره مند شوند. افراد همچنین می توانند بلافاصله پس از استفراغ، دهان خود را با آب شستشو دهند و سپس برای خنثی‌کردن اسیدها و محافظت از دندان ها، یک دهانشویه فلوراید سدیم استفاده کنند، تا در مراحل اولیه بهبودی که ممکن است ترک کامل رفتارها ممکن نباشد، آسیب های دندانی را کاهش دهند.

اگر درمان های ترمیمی یا پروتز نیاز باشد، لازم است فرد رفتارهای اختلال خوردن را متوقف کرده باشد و قبل از درمان دندانپزشکی از نظر روانی ثبات داشته باشد. ضرورت دارد که افراد قبل از استفاده از هر گونه درمان دندانپزشکی با دندانپزشک خود مشورت کنند.

در نتیجه، تشخیص زود هنگام و مداخله کلیدی است و دندانپزشکان در یک روند بهبودی نقش اساسی دارند، زیرا آنها اغلب نخستین متخصصان سلامت هستند که علائم و نشانه های اختلال خوردن را شناسایی می کنند. با مراقبت و درمان مناسب دندان ها می توان به سلامت دهان و دندان ها در بهبودی از بی اشتهایی و پرخوری عصبی دست یافت. صادق بودن با دندانپزشک خود بخش مهمی از برنامه درمانی شما برای رسیدگی به تمام علائم مربوط به اختلال خوردن است.

پری کرونیت (که اپرکولیت نیز نامیده می شود) شرایطی است که شامل التهاب و تورم بافت نرم اطراف دندانی می شود که بخشی از آن روییده است. رویش به فرآیند رشد دندان گفته می شود که در آن دندان با “بیرون آمدن” از درون بافت لثه قابل مشاهده می شود. پری کرونیت ممکن است دندانی که هنوز در نیامده است را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

بافت نرمی که دندانی که به طور کامل رویش نیافته است را پوشش می دهد، “اپرکولوم” گفته می شود. یکی از دلایلی که بافت نرم این ناحیه ممکن است به راحتی ملتهب شود این است که اغلب ذرات و بقایای غذا را جمع می کند و هنگام انجام روتین بهداشتی دهان و دندان ممکن است دسترسی به آن دشوار باشد. این ناحیه تاریک و مرطوب همانطور که ذرات غذا را به خود جمع می کند، محیط مناسبی را برای رشد باکتری ها فراهم می کند.

دندانی که اغلب تحت تأثیر پری کرونیت قرار می گیرد، یک سوم یا آخرین دست دندان های مولر فک پایین است که گاهی اوقات دندان عقل نامیده می شوند. در واقع، نادر است که پری کرونیت دندان های دیگری غیر از دندان های عقل فک پایین را درگیر کند. پری کرونیت اغلب افراد را که در اواخر دوره نوجوانی یا اوایل دوره بزرگسالی تحت تاثیر قرار می دهد، زیرا آن زمان است که معمولاً دندان های عقل فک پایین می رویند.

علائم و نشانه های پری کرونیت

علائم خفیف

علائم خفیف پری کرونیت ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • بافت لثه دردناک و متورم (نزدیک دندانی که تحت تأثیر قرار گرفته است)
  • مشکل در گاز گرفتن (بدون برخورد به ناحیه متورم)
  • ترشح چرک از ناحیه ملتهب
  • طعم بد یا بوی نامطبوع داخل دهان

علائم شدید

علائم شدید پری کرونیت ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • مشکل در باز کردن دهان
  • تورم صورت (در سمتی از صورت که دندان ملتهب قرار دارد)
  • غدد لنفاوی متورم (که لنفادنیت lymphadenitis نامیده می شود)
  • تب
  • آنژین لودویگ Ludwig’s angina (عفونت باکتریایی نادر کف دهان که گاهی اوقات بعد از عفونت دندان رخ می دهد)
  • اسپاسم فک (گاهی اوقات تحت عنوان فک قفل شده شناخته می شود).

علائم شدید ممکن است نشان دهنده گسترش تورم به گردن و گلو باشند، این می تواند تنفس طبیعی را تحت تأثیر قرار دهد و باید به عنوان یک اورژانس پزشکی در نظر گرفته شود که به طور بالقوه می تواند توانایی بلع یا تنفس را مختل کند و می تواند تهدید کننده زندگی باشد. افرادی که علائم شدید پری کرونیت دارند باید فوراً با دندانپزشک یا پزشکان دیگر تماس بگیرند.

علائم پری کرونیت بر اساس تعداد دفعات بروز و شدت آنها به سه دسته مختلف دسته بندی می شوند که عبارتند از:

  • حاد- شامل امکان باز کردن محدود دهان و علائم شدیدتر.
  • نیمه حاد- علائم با شدت کمتر، بدون ناراحتی در باز کردن دهان.
  • مزمن- شامل درد درجه پایین بدون علائم شدید.

درمان پری کرونیت اغلب به سطح بیماری (حاد، نیمه حاد یا مزمن) که فرد تجربه می کند بستگی دارد.

علل و عوامل خطر پری کرونیت

افرادی که بیشتر در معرض خطر ابتلا به پریکرونیت قرار دارند عبارتند از:

  • افراد در گروه سنی اوایل بزرگسالی یا اواخر نوجوانی
  • داشتن دندان عقلی که هنوز بیرون نیامده است
  • داشتن اپرکولوم گسترش یافته (فلپ اطراف دندان ها، که رشد باکتری ها را تشویق می کند)
  • تجربه ترومای حین جویدن (آسیب ناشی از دندان مقابل به بافتی که تحت تأثیر قرار گرفته است)
  • افراد با بهداشت دهان و دندان ضعیف
  • سیگار کشیدن (بدون توجه به تعداد سیگارهایی که در طول روز کشیده می شوند)
  • داشتن شرایطی که سیستم ایمنی را تحت فشار قرار می دهند (مانند بهبودی ویروسی، خستگی شدید یا استرس عاطفی)
  • باردار بودن

مطالعه

یک مطالعه در سال 2019، که در یونان انجام شد، با هدف تعیین عوامل مؤثر بر شیوع پری کرونیت (از جمله عوامل خطر و اجتماعی، جمعیت شناسی و موارد دیگر) انجام شد.

این مطالعه چندین عامل مرتبط با شیوع پری کرونیت را کشف کرد، از جمله:

  • شیوع پری کرونیت 92/4 درصد از شرکت کنندگان 20 تا 25 ساله در مطالعه بود.
  • مشخص شد که بهداشت دهان و دندان یک عامل بسیار چشمگیر در شیوع این بیماری است.
  • مشخص شد که افراد سیگاری بیشتر مستعد ابتلا به پری کرونیت هستند (اما دفعات سیگار کشیدن تاثیری نداشت).
  • نوع مزمن پری کرونیت شایع ترین شکل بیماری بود.

نویسندگان این مطالعه نتیجه گرفتند: “به نظر می رسد استفاده از دهانشویه همراه با دفعات کافی مسواک زدن با کاهش آماری معنی دار بیماری [پری کرونیت] مرتبط است.”

پری کرونیت

پری کرونیت

تشخیص پری کرونیت

تشخیص پری کرونیت معمولاً توسط دندانپزشک و با انجام معاینه دهان انجام می شود و گاهی اوقات شامل گرفتن تصاویر تشخیصی رادیوگرافی با اشعه ایکس (برای ارزیابی دندان های عقلی که نروییده اند) است.

درمان های پری کرونیت

درمان خانگی

گرچه چندین روش درمانی خانگی وجود دارد که دندانپزشک ممکن است آنها را توصیه کند، درمان خانگی نباید جایگزین مداخلات تخصصی پزشکی شود. دندانپزشک ممکن است روش های درمانی خانگی را تجویز کند، مانند:

  • شستشو با آب نمک گرم (مخصوصاً بعد از صرف غذا برای از بین بردن مواد غذایی و باقی مانده ها)
  • سیستم های شستشوی دهانی (با استفاده از تجهیزات تجاری)
  • بهداشت دهان و دندان دقیق و منظم (از جمله مسواک زدن و نخ دندان کشیدن)
  • مسکن های درد (مانند ایبوپروفن [ادویل] یا استامینوفن [تیلنول] یا دیگر مسکن های بدون نسخه که توسط دندانپزشک تجویز می شوند).

توجه: از استفاده از کمپرس گرم خودداری کنید (زیرا ممکن است تورم را افزایش دهد) بخصوص برای افرادی که علائم شدید پری کرونیت مانند تب یا تورم گردن یا صورت دارند.

درمان پزشکی

درمان پری کرونیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • تمیز کردن دندان ها / شستشوی ذرات غذا و سایر مواد باقی مانده از اطراف آن منطقه
  • تجویز آنتی بیوتیک (که به صورت خوراکی مصرف می شوند)
  • یک دهانشویه ضد باکتری
  • تسکین درد (دندانپزشک ممکن است مسکن های بدون نسخه یا مسکن هایی که ممکن است دندانپزشک تجویز کند را توصیه کند)

هنگامی که عفونت برطرف شد، درمان بعدی به شدت و دسته علائم پری کرونیت (شامل دسته های حاد، نیمه حاد یا مزمن) بستگی دارد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • مشاهده دندان برای اطمینان از عدم بازگشت عفونت و رویش طبیعی دندان
  • ارجاع به جراح فک و صورت جهت بررسی نیاز به جراحی دهان
  • کشیدن دندان عقل عفونی (اگر دندانپزشک/ جراح دهان تشخیص دهد که ممکن است به طور طبیعی نروید)
  • کشیدن دندان های عقل پایین و بالا در سمت آسیب دیده (برای جلوگیری از فرو رفتن دندان بالا به لثه ملتهب فک پایین و ایجاد عفونت بعدی).
  • انجام فرایندی به نام اپرکولومoperculum (جراحی جزئی دهان برای برداشتن فلپ پوست روی دندان آسیب دیده)

گاهی اوقات فلپ پس از برداشتن دوباره رشد می کند و فرایند operculum باید دوباره انجام شود.

پری کرونیت

پری کرونیت

مراقبت های بعدی

اگر دندان عقل کشیده شده باشد، معمولاً منجر به بهبودی کامل می شود، و علائم پری کرونیت ممکن است در عرض یک تا دو هفته پس از جراحی فروکش کنند. درمان های بعدی ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • مراجعات بعدی به دندانپزشک یا جراح دهان برای نظارت روی میزان بهبودی و سطح درد دندان، در صورت وجود.
  • رعایت دقیق دستورالعمل های مراقبت های بعدی، در صورت کشیدن دندان عقل (مانند پرهیز از سیگار کشیدن، خوردن غذاهای نرم و غیره)
  • درمان های خانگی (مانند دهانشویه های آنتی بیوتیک، داروهای مسکن بدون نسخه و غیره)
  • رعایت دقیق بهداشت دهان و دندان (از جمله مسواک زدن و نخ دندان کشیدن منظم)
  • ترک سیگار (برای افرادی که سیگار می کشند)

جلوگیری

مراقبت های پیشگیرانه و مراجعات منظم دندانپزشکی ممکن است خطر ابتلا به پری کرونیت را کاهش دهند زیرا دندانپزشک می تواند دندان های عقل شما را به دقت زیر نظر داشته باشد، و زمانی که به نظر نمی رسد دندان مولر سوم به طور طبیعی می روید، قبل از اینکه عفونت رخ دهد مداخله کند.

پاکسازی منظم دندان ها همچنین ممکن است به پیشگیری از پری کرونیت کمک کند زیرا به تمیز و عاری نگه داشتن دندان ها از مواد غذایی و مواد زائد کمک می کند. پیشگیری از پری کرونیت ممکن است با اقدامات منظم بهداشتی دهان و دندان شامل مسواک زدن، نخ دندان کشیدن و استفاده از دهانشویه های آنتی بیوتیک امکان پذیر باشد؛ اما با وجود چنین مداخلاتی، برخی از افراد همچنان به این بیماری مبتلا می شوند.

دندان های پوسیده می توانند باعث بروز حساسیت و درد در دندان ها و لثه ها شوند. دندان های پوسیده در صورت عدم درمان، می توانند منجر به بروز عفونت ها و بیماری لثه شوند، که با عفونت های سیستمیک (عفونت هایی که کل بدن را تحت تأثیر قرار می دهند) مرتبط هستند. پوسیدگی دندان اگر خیلی زود تشخیص داده شود، قابل درمان است، اما پیشگیری بهترین ابزار برای پرهیز از پوسیدگی دندان ها است.

در این مقاله به بررسی دلایل پوسیدگی دندان، ظاهر دندان های پوسیده، و نحوه پیشگیری و درمان بیماری دندان می پردازیم.

چه عواملی باعث پوسیدگی دندان ها می شوند؟

بیش از 700 نوع میکروب (موجودات زنده کوچک) داخل دهان شما وجود دارند. میکروب ها میکروبیوم، تعادل طبیعی باکتری ها، ویروس ها و ارگانیسم های دیگر در بدن شما را تشکیل می دهند.

برخی از باکتری ها برای بدن شما مفید هستند و به تجزیه و هضم مواد غذایی کمک می کنند . باکتری های دیگر مضر هستند و می توانند منجر به بروز بیماری یا عفونت شوند. باکتری ها و اسیدهایی که آنها تولید می کنند، به همراه ویروس ها، قارچ ها و سایر میکروارگانیسم ها، داخل دهان زندگی می کنند و در کنار هم، باعث بروز پوسیدگی دندان می شوند.

قند و نشاسته موجود در مواد غذایی و نوشیدنی هایی که شما مصرف می کنید، منبع تغذیه باکتری ها هستند و باعث بوجود آمدن فیلمی روی دندان ها می شوند که پلاک نامیده می شود. پلاک پس از مدتی سخت شده و به تارتار تبدیل می شود، که می تواند موجب تجزیه مینای دندان و بافت لثه ها شود، و منجر به آسیب دندان و بیماری لثه شود.

مینای دندان از مواد معدنی قوی تشکیل شده است که از لایه های عمیق تر دندان ها محافظت می کند. مینای ضعیف شده دندان و مناطق بدون پوشش مانده از دندان در نتیجه آسیب لثه ها بیشتر مستعد از دست دادن مواد معدنی هستند، که این امر بعلاوه با پوسیدگی دندان نیز همراه است.

چگونه پلاک باعث پوسیدگی دندان می شود؟

دهان شما پر از باکتری هایی است، که روی دندان های شما فیلمی به نام پلاک دندان را تشکیل می دهند. هنگامی که شما مواد غذایی و نوشیدنی های حاوی کربوهیدرات زیاد- بویژه غذاها و نوشیدنی های شیرین- را مصرف می کنید، باکتری های موجود در پلاک، کربوهیدرات ها را به انرژی که نیاز دارند تبدیل می کنند، و همزمان زمان اسید نیز تولید می کنند. اگر امکان تشکیل پلاک وجود داشته باشد، اسید می تواند شروع به تجزیه (حل) سطح دندان های شما کند، و باعث ایجاد حفره های روی دندان ها شود. هنگامی که حفره ها در مینای دندان ها شکل گرفتند، پلاک و باکتری می توانند به عاج برسند (ماده نرم تر، استخوان- مانند زیر مینای دندان). از آنجا که عاج نرم تر از مینای دندان است، روند پوسیدگی دندان سرعت می یابد.

در صورت عدم درمان، باکتری ها وارد پالپ می شوند (مرکز نرم دندان که حاوی اعصاب و عروق خونی است). در این مرحله، اعصاب شما در معرض باکتری ها قرار خواهند گرفت، و معمولاً باعث درد دندان های شما می شوند. این باکتری ها می توانند باعث بروز آبسه دندان درون پالپ شوند و عفونت می تواند درون استخوان گسترش یابد، و باعث ایجاد نوع دیگری از آبسه شود.

پوسیدگی دندان

پوسیدگی دندان

علائم دندان های پوسیده چیست؟

لکه های سفید روی دندان های شما نشانه از دست رفتن مواد معدنی و نشانه اولیه پوسیدگی دندان هستند.

علائم قابل مشاهده پوسیدگی دندان همچنین شامل لکه های قهوه ای یا تیره، بویژه در اطراف پایه دندان ها و ریشه هایی هستند که در زیر خط لثه بافت محافظ آنها از دست رفته است. در موارد شدید پوسیدگی دندان، ممکن است آبسه های قابل توجه (پاکت های پر از چرک) یا تورم نیز وجود داشته باشند.

علائم دندان های پوسیده چیست؟

پوسیدگی دندان ممکن است هیچ دردی نداشته باشد. ممکن است قبل از تشخیص هرگونه علائم قابل مشاهده، علائم فیزیکی پوسیدگی دندان را احساس کنید. علائم پوسیدگی دندان می توانند شامل موارد زیر باشند:

  • درد دندان: یا درد مداوم شما را از خواب بیدار می کند یا درد تند گاه به گاه بدون هیچ دلیل مشخصی بروز پیدا می کند.
  • حساسیت دندان: ممکن است هنگام خوردن یا نوشیدن چیزی داغ، سرد یا شیرین، احساس حساسیت یا درد کنید.
  • ایجاد لکه روی دندان ها: لکه های خاکستری، قهوه ای یا سیاه رنگ که روی دندان های شما ظاهر می شوند.
  • بوی بد دهان
  • طعم ناخوشایند داخل دهان
  • حفره (کرم خوردگی دندان)
  • عفونت یا آبسه دندان
  • تورم صورت
  • تب

نحوه درمان پوسیدگی دندان ها

درمان پوسیدگی دندان به پیشرفت آن بستگی دارد. چندین گزینه درمانی می توانند به درمان پوسیدگی دندان ها کمک کنند. دندانپزشک شما، بر اساس وخامت پوسیدگی و سایر علائم، یک درمان مناسب را انتخاب خواهد کرد. درمان های پوسیدگی دندان می توانند شامل موارد زیر باشند:

  • فلوراید تراپی: فلوراید یک ماده معدنی طبیعی است که با تقویت مینای دندان از آن محافظت و آن را ترمیم می کند و باعث می شود دندان ها در برابر اسیدهای ناشی از پلاک که می توانند باعث پوسیدگی دندان شوند، مقاوم تر شوند.
  • پر کردن دندان: اگر پوسیدگی دندان شما باعث ایجاد حفره شده است، دندانپزشک شما ناحیه پوسیده شده را با یک دریل کوچک پاکسازی می کند و آن را با یک ماده مصنوعی پر می کند که می تواند مینای طبیعی شما را تقلید کند.
  • روکش دندان: اگر پوسیدگی دندان آنقدر پیشرفت کرده باشد که ساختار سالم باقی مانده دندان برای حفظ انسجام دندان کافی نباشد، دندانپزشک شما ممکن است پس از پاکسازی بافت های پوسیده روی دندان روکش قرار دهد تا بتواند یک عمر دندان را حفظ کند. این فرایندها معمولاً با بی حسی انجام می شوند.
  • درمان ریشه: درمان ریشه در موارد شدیدتر پوسیدگی انجام می شود، زمانی که آسیب یا عفونت به ریشه یا پالپ گسترش می یابد (داخلی ترین لایه دندان حاوی بافت همبند، اعصاب و عروق خونی). این درمان شامل پاکسازی بافت پوسیده و به دنبال آن قرار دادن یک پر کننده موقت و در نهایت پر کردن یا پوشش دائمی به نام روکش است.
  • فلوراید دیامین نقره: یک گزینه درمانی غیر تهاجمی برای کودکان یا افراد دارای نیازهای ویژه است.
  • کشیدن دندان: در موارد شدید پوسیدگی دندان، ممکن است دندان های فرد آنقدر آسیب دیده باشند، و به اندازه کافی سالم نباشند تا دندانپزشک آنها را درمان و ترمیم کند. هنگامی که این اتفاق رخ می دهد، دندانپزشک دندان پوسیده می کشد و آن را با یک دندان مصنوعی مانند بریج، پروتز پارسیل، یا ایمپلنت جایگزین می کند.

چگونه می توان از پوسیدگی دندان ها جلوگیری کرد؟

گرچه چندین درمان مؤثر برای پوسیدگی دندان وجود دارند، و گرچه پوسیدگی دندان یک مشکل شایع است، اما اغلب کاملاً قابل پیشگیری است، هر زمان که ممکن باشد، اقدامات پیشگیرانه ترجیح داده می شوند. بهترین راه برای جلوگیری از پوسیدگی دندان این است که دندان ها و لثه های خود را تا حد امکان سالم نگه دارید.

شما با مراقبت منظم دندانپزشکی مانند موارد زیر می توانید از پوسیدگی دندان پیشگیری کنید:

  • دو مرتبه مسواک زدن در روز با خمیر دندان فلورایده
  • نخ دندان کشیدن یا استفاده از مسواک بین دندانی به صورت روزانه
  • داشتن یک رژیم غذایی مغذی با میان وعده های محدود
  • غذاها و نوشیدنی های شیرین و نشاسته ای، بویژه میان وعده های غذایی یا طی یک ساعت قبل از خوابیدن را کاهش دهید- برخی از داروها نیز می توانند حاوی قند باشند، بنابراین بهتر است در صورت امکان به دنبال گزینه های بدون قند باشید.
  • استفاده از درمان های فلوراید مکمل
  • استفاده از سیلانت های دندانی برای محافظت از دندان ها در برابر پوسیدگی
  • اجتناب از سیگار کشیدن یا نوشیدن الکل بیش از حد- دخانیات می تواند در تولید بزاق اختلال ایجاد کند (بزاق به تمیز نگه داشتن دندان های شما کمک می کند) و الکل می تواند به فرسایش مینای دندان ها کمک کند
  • اگر به طور مداوم خشکی دهان دارید، به دندانپزشک یا پزشک عمومی خود مراجعه کنید – این ممکن است ناشی از مصرف داروهای خاص، معالجه یا بیماری خاص باشد.
  • پاکسازی ها و معاینات منظم دندانپزشکی
  • به طور مرتب به دندانپزشک خود مراجعه کنید- دندانپزشک بر اساس وضعیت دهان و دندان ها و لثه های شما تصمیم می گیرد که چند بار در سال مراجعه کنید.

مراجعه به دندانپزشک

به طور مرتب به دندانپزشک خود مراجعه کنید، تا پوسیدگی دندان بتواند در مراحل ابتدایی تشخیص داده شود و در اسرع وقت درمان شود، یا پیشگیری از پوسیدگی آغاز شود. درمان پوسیدگی دندان در مراحل اولیه بسیار ساده تر و ارزان تر است. دندانپزشکان معمولاً می توانند پوسیدگی دندان و مشکلات بیشتر را با یک معاینه ساده یا عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس شناسایی کنند.

همچنین انجام معاینات منظم دندانپزشکی مهم است. افراد بزرگسالان باید حداقل هر دو سال یک بار چکاپ داشته باشند و کودکان زیر 18 سال باید حداقل یک بار در سال چکاپ داشته باشند.

پوسیدگی دندان

پوسیدگی دندان

محافظت از دندان های فرزندتان

ایجاد عادات خوب غذایی با محدود کردن میان وعده ها و نوشیدنی های حاوی قند می تواند به فرزند شما کمک کند تا از پوسیدگی دندان ها جلوگیری کند. مراجعه منظم به دندانپزشک نیز باید از سنین پایین به یک عادت تبدیل شود.

مهم است که به فرزند خود بیاموزید که چگونه دندان های خود را به درستی و به طور منظم پاکسازی کند. دندانپزشک شما می تواند به شما نشان دهد که چگونه این کار را انجام دهید. کودکان کوچکتر باید از خمیر دندان کودکان استفاده کنند، اما در مورد نحوه استفاده از آن حتماً برچسب آن را مطالعه کنید.

کودکان نیز باید دو بار در روز، به خصوص قبل از خواب، دندان های خود را مسواک بزنند.

خلاصه

باکتری ها، اسیدها و سایر مواد با خوردن مینای دندان های شما باعث پوسیدگی دندان ها می شوند. افزایش باکتری ها داخل دهان می تواند منجر به بروز عفونت ها شود، که در صورت عدم درمان می تواند تشدید شود. پوسیدگی دندان را می توان با کمک چندین روش درمان کرد، اما مراقبت های منظم دندانی بهترین راه برای جلوگیری از پوسیدگی دندان هستند.

پوسیدگی دندان می تواند باعث بروز درد و مشکل در خوردن و افزایش خطر گسترش عفونت شود. پس از بروز پوسیدگی دندان، دندانپزشک شما ممکن است درمان های فلوراید یا پر کردن را برای ترمیم آسیب ارائه دهد.

در موارد شدید، یک دندانپزشک، بخش های پوسیده دندان را می زداید و آن را با ایمپلنت جایگزین می کند. برای پاکسازی ها و معاینات منظم به یک دندانپزشک مراجعه کنید. حتما عادات بهداشتی دندانی و خطر بروز پوسیدگی دندان را مطرح کنید.

پرسش های متداول در مورد پوسیدگی دندان

چه اتفاقی می افتد اگر دندان های پوسیده درمان نشده باقی بمانند؟

در برخی موارد، دندان های پوسیده را می توان با پر کردن یا فرایندی تحت عنوان درمان ریشه درمان کرد. اگر پوسیدگی درمان نشده باقی بماند، ممکن است دندانپزشک شما مجبور شود دندان های آسیب دیده را بکشد. همچنین می توانید دچار عفونت های شدید دهانی یا سیستمیک شوید.

آیا می توان دندان های پوسیده را نجات داد؟

اگر قبل از اینکه آسیب بیش از حد شدید شود، یک دندانپزشک می تواند دندان های پوسیده را با درمان فلوراید، پر کردن و درمان ریشه درمان کند.

چگونه می توان متوجه از دست رفتن دندان شد؟

درد، خاکستری شدن رنگ دندان و بوی بد دهان از جمله علائم دندان از دست رفته هستند. یک دندانپزشک ممکن است بتواند درمان ریشه را برای نجات دندان در حال مرگ انجام دهد. در غیر این صورت، دندان از دست رفته کشیده می شود.