انتخاب چیست؟ پر شدگی های دندان ها از چه چیزی ساخته شده اند؟

اکثر افراد در مقطعی از زندگی خود به پر کردن دندان های خود نیاز دارند و به لطف پیشرفت هایی که در زمینه تکنولوژی صورت گرفته است، بسیاری از بیماران اکنون به جای پرکردن دندان های خود با مواد سنتی نقره ای ساخته شده از آمالگام، پرکننده های کامپوزیت سفید را انتخاب می کنند. در واقع، در دندانپزشکی خصوصی، پرکردن سفید انتخاب پیش فرض است و پرکردن با آمالگام تنها زمانی استفاده می شود که قرار دادن پر کردن سفید امکانپذیر نباشد.

اکنون کودکان هم می توانند از پرکردگی سفید استفاده کنند، مگر اینکه دلیل بالینی برای قرار دادن آمالگام وجود داشته باشد، که دندانپزشک باید آن را مستند کند. با این حال، به افراد بزرگسالی که تحت درمان قرار می گیرند، برای دندان های جلوی پرکردگی های سفید ارائه می شود، اما برای دندان های عقب آمالگام قرار می گیرد.

آیا می دانستید؟

از مواد پرکننده کامپوزیت سفید می توان برای ایجاد تغییرات زیبایی در دندان های شما نیز استفاده کرد.

دندانپزشکان همچنین از مواد برای پرکردگی های سفید استفاده می کنند تا ترمیم های کوچکی در لبه های دندان ایجاد کنند. کامپوزیت الزاماً نیاز نیست که درون حفره دندان قرار بگیرد- این ماده به خوبی به لبه های دندان ها نیز می چسبد.

اگر در لبه پایین دندان خود یک خط ناهموار دارید، یا یک دندان لب پر شده دارید، دندانپزشک می تواند کامپوزیت را روی آن بچسباند تا اتصال فقط برای یک چشم حرفه ای قابل مشاهده باشد. باندینگ کامپوزیت آسیب های جزئی را ترمیم می کند و به جلوگیری از پوسیدگی دندان کمک می کند. علاوه بر این، باندینگ کامپوزیت تفاوت زیبایی نیز ایجاد می کند زیرا می تواند ناهنجاری ها را پر کرده و شکل دندان ها را بهبود بخشد.

چرا از دندانپزشک خود نمی پرسید که آیا باندینگ کامپوزیت می تواند ظاهر دندان های شما را بهبود بخشد؟

ایجاد یک لبخند فوق العاده- در بسیاری از مواقع، با این وجود که فقط کمی ماده کامپوزیت روی دو دندان چسبانده می شود، لبخند آنقدر تغییر داده می شود که به بیمار اعتماد به نفس زیادی می دهد.

آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

مزایای پر کردن سفید

پر کردن کامپوزیت سفید فواید زیادی دارد، ازجمله:

  • پر کردن سفید به تراش کمتری نیاز دارد.
  • پرکردگی سفید را می توان با رنگ دندان های اطراف مطابقت داد.
  • پرکردگی های سفید همان خطرات بالقوه محیطی یا سلامتی ناشی از جیوه موجود در پرکننده های آمالگام را ندارند.
  • برخی از افراد در هنگام استفاده از پرکننده های کامپوزیت سفید، پس از درمان احساس ناراحتی و حساسیت کمتری می کنند.
  • پر کردن دندان با آمالگام اغلب می تواند پوسیدگی بیشتر دندان را در برابر اشعه ایکس پنهان کند؛ پرکننده های سفید این مشکل را ندارند.
  • دندان هایی که با ماده سفید پر شده اند کمتر در معرض ترک خوردن قرار دارند. برای اینکه پرکننده آمالگام در جای خود باقی بماند، پایه پرکننده باید از گردن آن عریض تر باشد، بنابراین ممکن است لازم باشد برخی از دندان های سالم تراش داده شوند که باعث ضعیف شدن دندان باقی مانده می شود.

معایب پر کردن سفید

گرچه اکثر بیماران ترجیح می دهند پرکننده های سفید رنگ را انتخاب کنند، اما معایبی نیز وجود دارند:

  • پرکننده های سفید رنگ گرانتر از پرکننده های آمالگام هستند.
  • پر کردن حفره ها با مواد سفید رنگ روشی است که به مهارتی بیشتر از پر کردن با آمالگام نیاز دارد.
  • پرکردن دندان ها با مواد سفید رنگ کمی بیشتر از پر کردن آنها با آمالگام طول می کشد زیرا قبل از اعمال مخلوط کامپوزیت، ناحیه باید کاملاً خشک شود.
آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

پرکننده های آمالگام یا نقره از چه چیزی ساخته شده اند؟

آمالگام دندانی مخلوطی از جیوه، نقره، قلع و مس است. جیوه که یک جزء ضروری است، آمالگام را به هم متصل می کند تا درون حفره شکل بگیرد. امروزه، قوانین استفاده از آمالگام را برای دندان های کودکان را محدود کرده است. علاوه بر این، پرکننده های آمالگام برای ایمنی درون کپسول قرار دارند و صندلی های دندانپزشکی برای جلوگیری از آلودگی محیط، دارای جداکننده آمالگام هستند.

پرکردگی های سفید یا همرنگ دندان از چه چیزی ساخته شده اند؟

پرکردگی های سفید یا همرنگ دندان ممکن است از تعدادی از مواد از جمله ترکیبات مصنوعی و سرامیکی و ذرات شیشه ساخته شده باشند. دندانپزشک شما می تواند در مورد انواع خاصی از موادی که در مطب استفاده می شوند و نور مورد استفاده برای چسباندن آنها بیشتر برای شما توضیح دهد.

آمالگام یا کامپوزیت

آمالگام یا کامپوزیت

آیا پرکننده های آمالگام یا نقره ای قوی تر از پرکننده های سفید یا همرنگ دندان هستند؟

گرچه در گذشته پرکننده های سفید به استحکام کمتر شهرت داشتند، اما فناوری در دهه گذشته به سرعت پیشرفت کرده است و اکنون پرکننده های سفید بسیار قوی تر شده اند. مزایای اضافی به این معنا است که پرکردگی های سفید به طور فزاینده ای اولین انتخاب برای افرادی هستند که به پر کردن دندان های خود نیاز دارند.

آیا باید پرکننده های نقره ای یا آمالگام خود را با پرکننده های سفید تعویض کرد؟

بستگی دارد. بسیاری از افراد تصمیم می گیرند تا زمانی که پرکننده آمالگام آنها به تعویض نیاز داشته باشد صبر کنند، در حالی که برخی دیگر تصمیم می گیرند که فوراً آنها را تعویض کنند. دندانپزشک شما ممکن است توصیه کند ابتدا بزرگترین پرکننده های آمالگام را تعویض کنید. دندانپزشک شما می تواند به شما مشاوره بدهد.

اگر می توانید از نیاز به پر کردن دندان اجتناب کنید، این بهترین گزینه است!

با مراقبت از دندان های خود و کمک به دیگران، بویژه کودکان، به خودتان کمک کنید تا بهداشت دهان و دندان خود را در منزل برقرار کنید.

کودکان سزاوار دندان های سالم بدون پر کردن هستند!

لطفاً به خاطر داشته باشید که مراجعات منظم به دندانپزشک مهم است. دندانپزشک شما می تواند پوسیدگی دندان را قبل از تبدیل شدن به یک مشکل بزرگتر تشخیص داده و درمان کند.

دندانپزشکان شما می دانند که اگر تا به حال طعم فلزی را در دهان خود تجربه کرده اید، می تواند یک حس عجیب و ناخوشایند باشد. غیر معمول نیست که گاهی اوقات داخل دهان خود طعم فلزی داشته باشید. اما اگر ادامه پیدا کند، می تواند نشانه یک مشکل دندانی یا سایر مشکلات زمینه ای سلامت باشد. بیایید دلایل این طعم فلزی را بررسی کنیم- و اینکه چرا اگر به نظر می رسد که نمی توانید آن را بهبود دهید، مهم است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

بهداشت ضعیف دهان

یکی از شایع ترین دلایل وجود طعم فلز داخل دهان، عدم رعایت بهداشت دهان و دندان است. اگر به طور مرتب مسواک نزنید و نخ دندان نکشید، ذرات غذا می توانند کنار دندان ها و لثه های شما گیر کنند و منجر به رشد باکتری ها و بروز التهاب شوند. انباشته شدن باکتری ها می تواند باعث ایجاد طعم فلزی و همچنین بوی بد دهان، پوسیدگی دندان و بیماری لثه شود. اگر طعم فلزی را تجربه می کنید و بهداشت دهان و دندان خود را رعایت نکرده اید، وقت آن است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید.

این اتفاق ممکن است برای شما رخ دهد. ما شما را به مسیر درست بازمی گردانیم.

بیماری لثه

التهاب و عفونت لثه که تحت عنوان بیماری لثه یا پریودنتیت شناخته می شود، می تواند به یک نگرانی مهم دندانپزشکی تبدیل شود. اگر بیماری لثه کنترل نشده رها شود، می تواند به از دست رفتن دندان یا سایر نگرانی های مرتبط با سلامتی کمک کند. طعم فلزی داخل دهان می تواند نشان دهنده مراحل اولیه پریودنتیت باشد. برای معاینه از دندانپزشک خود نوبت بگیرید.

 مزه فلز داخل دهان

مزه فلز داخل دهان

بارداری

طعم فلزی داخل دهان در سه ماهه اول بارداری بسیار شایع است. تصور می شود که این طعم فلزی ناشی از تغییرات هورمونی است که می تواند حس چشایی را تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر این، افزایش جریان خون و متابولیسم در دوران بارداری می تواند منجر به افزایش تولید بزاق شود که همچنین می تواند با طعم فلزی نیز ارتباط داشته باشد.

گرچه طعم فلز داخل دهان به طور کلی بی ضرر است و بعد از سه ماهه نخست به صورت خود به خود برطرف می شود، می تواند ناراحت کننده باشد و روی توانایی شما برای خوردن و نوشیدن به طور معمول تأثیر بگذارد. اگر باردار هستید و طعم فلز داخل دهان خود دارید، با متخصص زنان و زایمان یا دندانپزشک صحبت کنید تا ببینید چه کاری می توانید انجام دهید. مراقبت های دندانی بخشی ضروری از مراقبت های دوران بارداری هستند.

مسائل مربوط به سلامت

علاوه بر مشکلات دندانی، سایر مشکلات سلامتی نیز می توانند باعث ایجاد طعم فلز داخل دهان شما شوند. به عنوان مثال، اگر رفلاکس اسید معده دارید، اسید معده می تواند باعث ایجاد طعم فلزی شود. به طور مشابه، اگر عفونت تنفسی یا سرماخوردگی دارید، مخاطی که در دهان و گلوی شما انباشته می شوند می توانند همین کار را انجام دهند.

 مزه فلز داخل دهان

مزه فلز داخل دهان

داروها

داروها یکی از علل شایع طعم فلز داخل دهان هستند. برخی داروهای خاص، مانند آنتی بیوتیک ها، داروهای فشار خون و داروهای پوکی استخوان، می توانند باعث ایجاد تغییراتی در درک حس چشایی شوند که منجر به ایجاد طعم فلزی یا تلخ می شود. در صورتی که هر گونه عارضه جانبی شما را آزار می دهد، با پزشک خود صحبت کنید، اما بدون این مکالمه، مصرف داروهای تجویز شده را قطع نکنید. برخی از داروها مانند آنتی هیستامین ها، داروهای ضد افسردگی ها و شل کننده های عضلانی می توانند باعث خشکی دهان شوند که همچنین می تواند به ایجاد طعم فلزی کمک کند.

علاوه بر این، برخی از دهانشویه ها و محصولات تجاری مراقبت از دهان می توانند باعث این پدیده شوند- لطفاً همه محصولاتی که استفاده می کنید را به دندانپزشک خود اطلاع دهید!

پرکننده های فلزی

هنگامی که طعم فلز را داخل دهان خود احساس می کنید، طبیعی است که فرض کنید مواد پرکننده فلزی شما مقصر هستند. این ممکن است رخ دهد، اما علل دیگر شایع تر هستند.

در حالی که پرکننده های مدرن به گونه ای طراحی شده اند که بادوام و ماندگار باشند، اما گاهی اوقات می توانند باعث ایجاد طعم فلزی داخل دهان شوند. این می تواند زمانی رخ دهد که ماده پرکننده، که ممکن است حاوی فلزاتی مانند نقره یا جیوه باشد، با بزاق یا سایر مواد موجود در دهان تعامل داشته باشد.

در برخی موارد، وجود طعم فلزی داخل دهان ممکن است نشانه این باشد که پرکردگی در حال از بین رفتن است یا پوسیدگی یا عفونت زیر پر شدگی بوجود آمده  است. اگر بعد از پر کردن دندان خود، طعم فلزی را تجربه می کنید، مهم است که به دندانپزشک خود مراجعه کنید. دندانپزشکان می توانند به شما کمک کنند تا علت را مشخص کنید و اطمینان حاصل کنید که پر شدگی دندان شما هنوز به درستی عمل می کند. دندانپزشک شما همچنین در قرار ملاقات های معمولی شما را بررسی خواهد کرد.

اگر طعم فلز را داخل دهان خود تجربه می کنید، آن را نادیده نگیرید. در اسرع وقت به دندانپزشک مراجعه کنید. خبر خوب این است که این مشکلی است که اغلب می تواند برطرف شود. ما به شما کمک خواهیم کرد تا به منشاء مشکل پی ببرید و مراقبتی که نیاز دارید تا بتوانید مجدداً به بهترین احساس خود دست یابید را به شما ارائه خواهیم داد. با مراجعات منظم هر شش ماه یک مرتبه به دندانپزشک می توانید اطمینان حاصل کنید که هیچ مشکل دندانی شما آنقدر پیشرفت نخواهد کرد تا به یک مسئله بغرنج تبدیل شود.

عوامل خطر مختلفی وجود دارند که ممکن است در ایجاد و یا پیشرفت بیماری پریودنتال نقش داشته باشند. مهم است که با پریودنتیست خود در مورد عوامل خطر بالقوه صحبت کنید تا هم او بتواند بیماری شما را به اندازه کافی طبقه بندی کرده و طرح درمان مناسب را ایجاد کند و هم شما بتوانید عوامل قابل کنترلی که در ایجاد این بیماری نقش دارند را تحت کنترل درآورید.

در این مقاله قصد داریم به بررسی شواهدی بپردازیم که نقش بالقوه عوامل خطر قابل اصلاح و غیرقابل اصلاح مرتبط با بیماری پریودنتال است. نتیجه گیری در خصوص درک علل و عوامل بیماری زا بیماری پریودنتال برای شناخت و درک عوامل خطر مرتبط مهم است. از آنجا که بیماری پریودنتال چند عاملی است، مدیریت مؤثر بیماری مستلزم درک روشنی از همه عوامل خطر مرتبط است.

پریودنتیت چیست؟

پریودنتیت یکی از شایع ترین بیماری ها است و مشخصه ویژه آن تخریب بافت همبند و استخوان تکیه گاه دندان در پی واکنش التهابی میزبان ثانویه به عفونت توسط باکتری های پریودنتال است. پریودنتیت شدید، که ممکن است منجر به از دست دادن دندان شود، در 5 تا 20 درصد از اکثر جمعیت بالغ در سراسر جهان یافت می شود. کودکان و نوجوانان ممکن است به هر یک از اشکال مختلف پریودنتیت مانند پریودنتیت تهاجمی، پریودنتیت مزمن و پریودنتیت به عنوان تظاهرات بیماری های سیستمیک مبتلا شوند.

در حال حاضر به طور کلی توافق شده است که تقریباً همه اشکال بیماری پریودنتال در نتیجه عفونت های میکروبی مختلط رخ می دهند که در آن گروه های خاصی از باکتری های بیماری زا همزیستی دارند. شواهد در مورد نقش بالقوه عوامل خطر قابل اصلاح و غیر قابل اصلاح مرتبط با بیماری پریودنتال بررسی شده اند. درک عوامل خطر برای عمل بالینی ضروری است.

عوامل خطر بیماری پریودنتال

عوامل خطر قابل اصلاح

میکروارگانیسم ها و بیماری های پریودنتال

میکروبیوم باکتریایی دهان شامل بیش از 700 فیلوتیپ مختلف است که تقریباً 400 گونه در پلاک زیر لثه یافت می شود. میکرو فلور زیر لثه در پریودنتیت می تواند صدها گونه باکتری را درون خود جای دهد اما تعداد اندکی از آنها با پیشرفت بیماری مرتبط هستند و از نظر علت شناسی مهم در نظر گرفته شده اند. پلاک زیر لثه ای ناشی از عمیق شدن پاکت های پریودنتال، تحت تسلط گونه های بی هوازی گرم منفی و اسپیروکت ها است. شواهد قوی Porphyromonas gingivalis و Aggregatibacter actinomycetemcomitans را در علت شناسی پریودنتیت افراد بزرگسال دخیل می دانند. علاوه بر این، Bacteroides forsythus، Prevotella intermedia، Peptostreptococcus micros، و Fusobacterium nucleatum به شدت با پیشرفت پریودنتیت در افراد بزرگسال مرتبط هستند.

بیماری لثه

بیماری لثه

کشیدن تنباکو

شواهد بسیاری برای بالاتر بودن سطح بیماری پریودنتال در میان افراد سیگاری وجود دارند. استعمال دخانیات اثر مخرب قابل توجهی روی بافت های پریودنتال دارد و نرخ پیشرفت بیماری پریودنتال را افزایش می دهد. عوامل خطر از جمله مصرف دخانیات، پاسخ میزبان به چالش باکتری در پلاک دندان میکروبی را تغییر می دهد. به نظر می رسد افراد سیگاری مبتلا به بیماری پریودنتال در مقایسه با افراد غیرسیگاری، علائم کمتری از التهاب بالینی و خونریزی لثه را نشان می دهند. این را می توان با این واقعیت توضیح داد که نیکوتین باعث انقباض عروق موضعی، کاهش جریان خون، اِدِم و علائم بالینی التهاب می شود. دریافته شده است که گیرنده استیل کولین نیکوتین نقش مهمی در ایجاد پریودنتیت مرتبط با نیکوتین ایفا می کند.

دیابت

یکی از علائم دهانی مهم دیابت، التهاب لثه و پریودنتیت است. بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 یا نوع 2 تشخیص داده نشده یا ضعیف کنترل شده، بیشتر در معرض خطر بیماری پریودنتال قرار دارند. مطالعات زیادی وجود دارند که ارتباط بین دیابت و افزایش حساسیت به عفونت های دهان از جمله بیماری پریودنتال را نشان می دهند. پریودنتیت همچنین در بیماران دیابتی که کنترل ضعیفی روی بیماری خود دارند با سرعت بیشتری پیشرفت می کند و شروع بیماری در سنین پایین به عنوان یک عامل خطر برای بیماری های شدیدتر در نظر گرفته می شود. برعکس، اکثر بیماران دیابتی که بیماری آنها به خوبی تحت کنترل قرار دارد می توانند سلامت پریودنتال را حفظ کنند و به درمان پریودنتال پاسخ مطلوبی خواهند داد.

علیرغم اختلاف نظر در مورد این موضوع در متون علمی، به نظر می رسد که تأثیر کنترل قند خون با روش درمان پریودنتال مرتبط باشد. بسیاری از مطالعات به تأثیر درمان پریودنتال روی کنترل قند خون بیماران دیابتی پرداخته اند.

بیماری قلب و عروقی

معقول بودن بیولوژیکی ارتباط بین بیماری های پریودنتال و بیماری های قلبی عروقی به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است و شامل برخی از مکانیسم های احتمالی زیر است: غلظت بالای کلسترول و عملکرد باکتری های دهان در روند تصلب شرایین یا مشارکت پروتئین های فاز حاد که ممکن است در پریودنتیت مزمن افزایش یابند. مکانیسم های بیولوژیکی متعددی برای توضیح ارتباط بین بیماری های پریودنتال و بیماری های قلبی عروقی پیشنهاد شده اند. بنابراین، پریودنتیت احتمالاً می تواند باعث بوجود آمدن یک واکنش التهابی سیستمیک شود و سزاوار توجه بیشتر است.

بیماری پریودنتال به دلیل منبع غنی گونه های میکروبی زیر لثه و پاسخ میزبان می تواند مستعد بیماری عروقی باشد. علاوه بر این، ما باید آگاه باشیم که این بیماری ها در بسیاری از عوامل خطر مشترک هستند و شباهت های آشکاری با مکانیسم های پاتوژنیک اساسی وجود دارند.

پریودنتیت، صرف نظر از بیماری های عروق کرونر، با افزایش سطح پروتئین واکنشی C و فیبرینوژن همراه است. علاوه بر این، شواهدی وجود دارند که نشان می دهند افزایش سطوح نشانگرهای سیستمیک التهاب، مانند پروتئین واکنشی- C (CRP) و اینترلوکین- 6 (IL-6)، با بیماری های قلبی عروقی مرتبط است.

باکتریم ناشی از پریودنتیت و بیماری های دندانی به عنوان علت اصلی اندوکاردیت عفونی شناخته شده است. به طور خاص، بیمارانی که تحت عمل جراحی دریچه قلب قرار گرفته اند، خطر قابل توجه اندوکاردیت عفونی تهدید کننده زندگی دارند. مطالعات اپیدمیولوژیک و میکروبیولوژیکی به این مفهوم اعتبار داده اند که بیماری پریودنتال ممکن است یک عامل خطر جداگانه برای بیماری های قلبی عروقی، بیماری عروق مغزی، و زایمان زودرس نوزادان کم وزن باشد.

محققان نشان داده اند که بیماری پریودنتال یکی دیگر از عوامل خطر احتمالی و مستقل برای بیماری عروق مغزی، بویژه برای سکته مغزی ایسکمیک است. برخی از مطالعات هیچ رابطه ای بین پریودنتیت و بیماری ایسکمیک قلب پیدا نکرده اند.

بیماری لثه

بیماری لثه

اختلالات ناشی از داروها

برخی از داروها به طور قابل توجهی جریان بزاق را کاهش می دهند. اینها شامل داروهای ضد فشار خون، مسکن های مخدر، برخی آرام بخش ها و مسکن ها، آنتی هیستامین ها و ضد متابولیت ها هستند. داروهای دیگر، بویژه آنهایی که به شکل مایع یا جویدنی هستند که حاوی قند افزوده هستند، pH و ترکیب پلاک را تغییر می دهند، و باعث می شوند که این ماده بیشتر به سطوح دندان بچسبد.

داروها می توانند یک عامل کمک کننده در بیماری های پریودنتال باشند. داروهایی مانند داروهای ضد تشنج، عوامل مسدود کننده کانال کلسیم، و سیکلوسپورین ممکن است باعث رشد بیش از حد لثه شوند.

استرس

بیمارانی که استراتژی های رفتاری کافی برای کنترل استرس ندارند (مقابله دفاعی)، بیشتر در معرض خطر بیماری پریودنتال شدید قرار دارند. استرس با این عوامل همراه است: بهداشت نامناسب دهان، افزایش ترشح گلوکوکورتیکوئید که می تواند عملکرد سیستم ایمنی را کاهش دهد، افزایش مقاومت به انسولین، و به طور بالقوه افزایش خطر پریودنتیت. مردانی که گزارش شده است به صورت روزانه عصبانی هستند، در مقایسه با مردانی که به ندرت گزارش شده بود که عصبانی هستند، 43 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به پریودنتیت قرار دارند. مطالعات نشان داده اند برخی از شاخص های بیماری پریودنتال مانند از دست دادن دندان و خونریزی لثه با استرس کاری و فشارهای مالی مرتبط هستند.

چاقی

گزارش شده است که چاقی یک عامل خطر مهم برای ابتلا به بیماری پریودنتال است. چندین توضیح برای ارتباط بین چاقی و بیماری پریودنتال در افراد بزرگسال جوان ارائه شده اند. افراد جوان تر ممکن است الگوهای غذایی متفاوتی نسبت به شرکت کنندگان مسن تر در مطالعه داشته باشند. تحقیقات در مورد روندهای غذایی در نوجوانان در سنین 11 تا 18، کاهش قابل توجهی در مصرف میوه های خام و سبزیجات غیر از سیب زمینی، که منابع ویتامین C هستند، را نشان می دهد. علاوه بر این، نوجوانان مصرف کلسیم خود را کاهش داده و مصرف نوشیدنی های گاز درا و آبمیوه های غیر مرکبات را افزایش داده اند. این برای سلامت دهان و دندان ها بسیار مهم است زیرا دریافت اندک کلسیم و ویتامین C در رژیم غذایی، با بیماری پریودنتال مرتبط است. افرادی که کمتر از مقدار مجاز رژیم غذایی توصیه شده (RDA) کلسیم و ویتامین C مصرف می کنند، نرخ ابتلای آنها به بیماری پریودنتال اندکی بالاتر است.

عوامل خطر غیر قابل تغییر

پوکی استخوان

بسیاری از مطالعات انجام شده تا به امروز نشان می دهند که بین پوکی استخوان اسکلتی و تحلیل رفتن استخوان رابطه وجود دارد، تا جایی که پوکی استخوان بعد از یائسگی ممکن است منجر به استئوپنی دندانی شود که فک ها و بویژه فک پایین را درگیر می کند. پوکی استخوان به طور قابل توجهی با تحلیل رفتن شدید استخوان کرستال آلوئولار و شیوع موارد پریودنتیت در زنان یائسه مرتبط بود. مروری بر رابطه بین استئوپنی، تحلیل رفتن استخوان دهان و بیماری پریودنتال، به این نتیجه رسید که استئوپنی در نشان دادن بیماری پریودنتال نقش ایفا می کند. این بررسی نشان دهنده ارتباط مستقیم بین استئوپنی اسکلتی و فک پایین و تحلیل رفتن ارتفاع استخوان کرستال آلوئولار و از دست دادن دندان در زنان یائسه بود.

در تحقیق دیگر تأکید شد که تمایز بین استئوپنی (که به طور کلی تحت عنوان کاهش استخوان طبیعی مینرالیزه شده- معدنی شده- تعریف شده است)، پوکی استخوان بعد از یائسگی (بیماری که جمعیت مسن تر را بین سنین 50 تا 70 سال تحت تأثیر قرار می دهد)، پوکی استخوانی که جمعیت مسن تر را تحت تأثیر قرار می دهد و منجر به شکستگی های پروگزیمال فمور می شود، مهم است. پریودنتیت و استئوپنی ممکن است عوامل اتیولوژیک مشترکی داشته باشند که ممکن است مستقیماً هر دو فرآیند بیماری را تحت تأثیر قرار دهند یا تعدیل کنند.

اختلالات خونی

رشد بیش از حد هموراژیک لثه با یا بدون نکروز، یکی از تظاهرات اولیه شایع لوسمی حاد است. بیماران مبتلا به لوسمی مزمن ممکن است تغییرات پریودنتال مشابه اما کمتر شدیدی را تجربه کنند. شیمی درمانی یا درمان همراه با پیوند مغز استخوان نیز ممکن است روی سلامت لثه تأثیر منفی بگذارند.

بیماری لثه

بیماری لثه

پاسخ میزبان

پریودنتیت مزمن شامل فعل و انفعالات پیچیده بین عوامل میکروبی و میزبان های حساس است. اجزاء باکتریایی مانند لیپوپلی ساکاریدها lipopolysaccharides و سیتوکین ها cytokines  باعث فعال شدن ماکروفاژها macrophages  برای تولید سیتوکین هایی مانند اینترلوکین (IL)-1 و فاکتور نکروز تومور (TNF) می شوند. این سیتوکین ها باعث فعال شدن فیبروبلاست هایی می شوند که در بافت های پریودنتال به سمت متالوپروتئینازهای ماتریکس (MMP ها) (یک فعال کننده پلاسمینوژن plasminogen) قرار دارند، که می تواند پلاسمین plasmin را فعال کند. پلاسمین، به نوبه خود، می تواند برخی دیگر از انواع MMP های نهفته را فعال کند، در حالی که مهارکننده های بافتی متالوپروتئینازها (TIMP ها) می توانند MMP های فعال را غیرفعال کنند. در میان افراد مستعد، تظاهرات طولانی مدت و بیش از حد باکتریایی MMP ها باعث تخریب بیشتر کلاژن می شود، که جزء اصلی ماتریکس پریودنتال است.

MMp-8 و -9 از لکوسیت های پلی مورفونکلئر (PMN) آزاد می شوند و مسئول بخش قابل توجهی از تخریب ناشی از پاسخ میزبان هستند. MMP-13 نیز با تخریب ماتریکس کلاژنی استخوان پس از دمینرالیزه شدن استخوان توسط استئوکلاست ها، جذب استخوان را تسهیل می کند. در یک تحقیق دیگر، افزایش سطوح پلاسمایی MMP-8 و MMP-9 در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن گزارش شد و بر اهمیت درمان پریودنتال برای جلوگیری از افزایش سطوح MMP-8 و –9 که با بسیاری از بیماری های سیستمیک، بویژه اختلالات قلبی عروقی همراه است، تأکید شد. یک بررسی اخیر در مورد عوامل خطر قابل اصلاح به این نتیجه رسید که سیگار کشیدن و دریافت کالری زیاد با افزایش نشانگرهای سیستمیک التهاب ارتباط دارد و از طریق مکانیسم های مختلف بیولوژیکی می تواند تنظیم ژن را اصلاح کند.

تغییرات هورمونی زنان

نوسانات هورمونی در بیماران زن ممکن است وضعیت سلامت پریودنتال آنها را تغییر دهد. چنین تغییراتی ممکن است در طول دوران بلوغ، چرخه قاعدگی، بارداری یا یائسگی رخ دهند. تغییرات همچنین ممکن است با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی همراه باشند. قابل توجه ترین تغییرات پریودنتال در دوران بارداری اتفاق می افتند، زیرا بخش قابل توجهی از زنان باردار از التهاب لثه بارداری رنج می برند. زنان تحت درمان جایگزین هورمونی (HRT) و داروهای ضد بارداری خوراکی، افزایش التهاب لثه را تجربه می کنند. با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی، این افزایش التهاب لثه عمدتاً به مدت زمان استفاده مربوط می شود، زیرا پیشنهاد شده است که استفاده طولانی مدت از داروهای ضد بارداری خوراکی ممکن است روی پریودنشیوم تأثیر مخرب داشته باشند.

بارداری

محققان دریافتند که از دست رفتن چسبندگی پریودنتال به طور قابل توجهی در بین مادران نوزادان PLBW در مقایسه با مادران نوزادانی که در دوره طبیعی متولد می شوند بیشتر است.

به طور مشابه، چندین مطالعه دیگر نشان دهنده تأثیر نامطلوب بیماری پریودنتال بر روند بارداری بوده اند. توصیه شده است که بیماری پریودنتال ممکن است خطر تولد نوزادان نارس با وزن کم (PLBW) را افزایش دهد. تصور می شود که این نتیجه اثر واسطه های بیولوژیکی فرآیندهای التهابی مانند پروستاگلاندین E2 و TNF باشد. لیپوپلی ساکاریدlipopolysaccharide  محصول باکتریایی شایع نیز ممکن است نقش محرکی در تغییر نامطلوب دوره بارداری داشته باشد.

ویژگی های ریسک

سن

مطالعات متعدد نشان می دهند که شیوع و وخامت بیماری پریودنتال با افزایش سن افزایش می یابد. میانگین سالانه تحلیل رفتن استخوان در میان افرادی که در اوایل 70 سالگی هستند 28/0 میلی متر است، در مقایسه با افراد 25 ساله، که 07/0 ملی متر است. افزایش شدت بیماری پریودنتال و تحلیل رفتن استخوان با افزایش سن، احتمالاً به بازه زمانی مربوط است که در آن بافت های پریودنتال در معرض پلاک باکتریایی قرار گرفته اند، و در تصور می شود که سوابق دهانی فرد را به صورت یکجا منعکس می کند. مطالعات بیشتری که در برخی از کشورهای توسعه یافته انجام شده اند نشان دهنده تغییر الگوهای پیشرفت بیماری پریودنتال هستند.

این مطالعات نشان داده اند که تخریب پیشرفته پریودنتال و تحلیل استخوان به ندرت در افراد زیر 40 سال دیده می شود. یافته های مشابه حتی در افراد مسن نیز مشاهده شده اند. مطالعات در میان افراد مسن نشان داده اند که بیماری پریودنتال پیشرفته تنها بخش کوچکی از این گروه سنی را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال، در میان افراد مبتلا به بیماری پیشرفته، با افزایش سن، تجزیه بیشتری اتفاق می افتد.

جنسیت

مطالعات متعدد گزارش کردند که تخریب پریودنتال در بین مردان در مقایسه با جمعیت زنان بسیار بیشتر است. دلایل این تفاوت های جنسی مشخص نیستند، اما گمان می رود که مربوط به ناآگاهی از بهداشت دهان و دندان باشد که معمولاً در بین مردان مشاهده می شود. با این حال، رابطه مشاهده شده بین جنسیت و بیماری آشکار نیست و قوی و ثابت تلقی نمی شود. بنابراین، جنسیت ممکن است یک عامل جمعیت شناختی باشد، که ممکن است با تأثیر عوامل دیگر تداخل داشته باشد و باید برای بررسی بیماری کنترل شود.

وضعیت اجتماعی و اقتصادی (SES)

ارتباط احتمالی بین بیماری پریودنتال و وضعیت اجتماعی- اقتصادی در چندین مطالعه یافت شد. وضعیت لثه به وضوح با SES پایین مرتبط است، اما رابطه بین SES و پریودنتیت کمتر مستقیم است. می توان مطمئن بود که سلامت لثه در افراد با تحصیلات عالی و درآمد مطمئن تر بهتر است. SES یک عامل قابل تغییر است و می توان آن را در مدل های چند متغیره برای بیماری بررسی کرد.

تحصیلات و نژاد

بیماری پریودنتال با سطح تحصیلات رابطه متقابل دارد. هر چه سطح تحصیلات بالاتر باشد، بیماری های پریودنتال کمتر می شود. مطالعات متعددی که شامل جمعیت های نژادی مختلف هستند، تفاوت هایی را در ظهور بیماری پریودنتال پیدا کرده اند. یک بار دیگر، نژاد یک عامل قابل تغییر نیست، و برخی از اختلافات در ظاهر بیماری ممکن است با تفاوت در سایر عوامل خطر بین جمعیت ها قابل توضیح باشد.

ملاحظات ژنتیکی

مطالعات، عوامل خطر ژنتیکی همراه با پریودنتیت را نشان می دهند. ژنوتیپ کامپوزیت IL-1 به طور قابل توجهی با شدت پریودنتیت افراد بزرگسال ارتباط دارد. همچنین تأیید می شود که هم ژنوتیپ IL-1 و هم سابقه سیگار کشیدن عوامل خطر عینی برای بیماری پریودنتال را در یک محیط مطب خصوصی فراهم می کنند. در حال حاضر دو شکل عمده پریودنتیت مزمن و پریودنتیت تهاجمی وجود دارند. خطر پریودنتیت به طور مساوی بین جمعیت تقسیم نمی شود. واضح است که پریودنتیت به شدت یک گروه پرخطر را تحت تأثیر قرار می دهد که حدود 10 تا 15 درصد از جمعیت را تشکیل می دهند، که در آنها بیماری به سرعت از ژنژیویت مزمن به پریودنتیت مخرب پیشرفت می کند. این خطر افتراقی برای پریودنتیت با عناصر ارثی مستعد بودن سازگار است، اما شواهد مستقیم برای نقش ژنتیکی متفاوت در پریودنتیت از چندین منبع می آید.

بسیاری از مقالات، تجمع خانوادگی بیماری های پریودنتال را گزارش می دهند، اما به دلیل اصطلاحات مختلف، سیستم های طبقه بندی، و فقدان روش های استاندارد معاینه بالینی، مقایسه مستقیم گزارش ها دشوار است. گرچه بیماری پریودنتال در طول بازه زمانی این تحقیقات بارها تغییر کرده است، اکثر گزارش های خانوادگی برای پریودنتیت، به اشکال شروع زودرس مربوط می شوند که اکنون پریودنتیت تهاجمی نامیده می شود. گزارش های مربوط به ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت کمتر هستند، گرچه مطالعات آلمانی در مورد ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت از اوایل قرن بیستم بررسی شده است. این تجمع در خانواده ها به شدت نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. باید در نظر داشت که الگوهای خانوادگی ممکن است منعکس کننده قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی شایع در این خانواده ها باشد.

بنابراین، در نظر گرفتن عوامل خطر محیطی و رفتاری مشترک در هر خانواده مهم است. اینها شامل تحصیلات، گروه بندی اجتماعی- اقتصادی، بهداشت دهان، انتقال احتمالی باکتری ها، بروز بیماری های مزمن مانند دیابت، و ویژگی های محیطی مانند سیگار کشیدن غیرفعال و بهداشت هستند. برخی از این عوامل مانند سبک زندگی، رفتار و تحصیلات ممکن است تحت کنترل ژنتیکی باشند و بر استانداردهای بهداشت دهان و دندان تأثیر بگذارند. تعاملات پیچیده بین ژن ها و محیط نیز باید در ارزیابی خطر خانوادگی بیماری های پریودنتال در نظر گرفته شوند.

در پریودنتیت مزمن، فنوتیپ یا ویژگی های بیماری تا دهه سوم زندگی به طور قابل توجهی ظاهر نمی شود، در حالی که، در اشکال تهاجمی بیماری پریودنتال، تظاهرات می توانند در دهه های اول، دوم، سوم و چهارم رخ دهند. این تنوع در ظاهر شدن علائم قابل توجه بیماری، تشخیص را دشوار می کند، نه تنها در اعلام اینکه آیا بیمار از این بیماری رنج می برد، بلکه در تشخیص بیمارانی که از بیماری رنج نمی برند و تمایز بین بزرگسالان و اشکال تهاجمی پریودنتیت. مشکلات همراه با تمایز بالینی بیماری پریودنتال در ژنتیک پزشکی غیرمعمول نیست، زیرا مشکلات مشابه در مطالعه سایر صفات ارثی با شروع تأخیری بوجود می آیند.

پروتئین واکنشی C

اهمیت نقش کلسترول در پیش بینی خطر حمله قلبی در افراد به ظاهر سالم، مدت هاست که شناخته شده است. اما نیمی از حملات قلبی در میان افرادی رخ می دهد که کلسترول بالایی ندارند. همچنین، عوامل خطر کلاسیک CVD نمی توانند تمام تغییرات در بروز موارد CVD را توضیح دهند. در نتیجه علاقه فزاینده ای به شناسایی نشانگرهای اضافی خطر کرونری وجود دارد. یک گزینه احتمالی، پروتئین واکنشی C (CRP) است، گرچه این پروتئین بخشی از پاسخ طبیعی بدن به عفونت و التهاب است. برخی از مطالعات اخیر، سطوح بالای CRP را در میان مبتلایان به پریودنتیت گزارش کرده اند. در مطالعه ای دیگر، سطوح قابل توجه بالاتری از CRP در میان افراد بزرگسال مبتلا به پریودنتیت، بویژه در میان افرادی که مکان های فعال تری داشتند، گزارش شدند. شرکت کنندگان در مطالعه همچنین ارتباط مثبتی بین سطوح بالای CRP (بیشتر از 3میلی گرم در لیتر) و وخامت پریودنتیت گزارش کردند.

پریودنتیت یک واکنش التهابی بافت های نگهدارنده دندان مانند رباط پریودنتال، سمنتوم و استخوان آلوئولار به باکتری های بی هوازی گرم منفی است. واسطه های التهابی میزبان محلی، در پاسخ به اندوتوکسین های باکتریایی، فعال می شوند که به نوبه خود پاسخ التهابی موضعی را آغاز می کنند و در نهایت منجر به پاسخ آنتی بادی سرم به باکتری می شوند. عفونت های باکتریایی اغلب ممکن است یک محرک قوی برای یک پاسخ فاز حاد سیستمیک ایجاد کنند که ممکن است منجر به افزایش تولید پروتئین های فاز حاد مانند CRP، ماکروگلوبولین macroglobulin و آمیلوئید سرم serum amyloid شود.

در یک مطالعه اخیر، مشخص شد که غلظت hs-CRP و IL-6 در سرم بیماران مبتلا به پریودنتیت به طور قابل توجهی بالاتر بود و درمان پریودنتال باعث کاهش سطوح سرمی hs-CRP و IL-6 شد. افزایش سطوح CRP در بین مبتلایان به پریودنتیت نشان می دهد که پریودنتیت همچنین ممکن است اثرات سیستمیک با واسطه سیتوکین داشته باشد که به نوبه خود ممکن است در آتروژنز دخیل باشد. این ممکن است به نوبه خود به توضیح شرایطی کمک کند که در آن عفونت های دندانی ممکن است پاسخ التهابی سیستمیک را تحریک کنند و در نتیجه، افراد «به ظاهر سالم» را در معرض خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی قرار دهد.

بسیاری از آثار موجود در تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند، تجمع خانوادگی بیماری های پریودنتال را گزارش می دهند، اما به دلیل اصطلاحات مختلف، سیستم های طبقه بندی و فقدان روش های استاندارد معاینه بالینی، مقایسه مستقیم گزارش ها دشوار است. گزارش های مربوط به ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت کمتر است، گرچه مطالعات در مورد ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت از اوایل قرن بیستم توسط محققان بررسی شده است. این تجمع در خانواده ها به شدت نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. باید در نظر داشت که الگوهای خانوادگی ممکن است منعکس کننده قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی رایج در این خانواده ها باشد.

نتیجه گیری

درک عوامل اتیولوژیک و بیماری زای بیماری پریودنتال برای شناخت و درک عوامل خطر مرتبط مهم است. از آنجا که بیماری پریودنتال چند عاملی است، مدیریت مؤثر بیماری مستلزم درک روشنی از همه عوامل خطر مرتبط است.

در بیشتر موارد، ایمپلنت های دندانی بهترین گزینه جایگزین برای دندان ها هستند. با این حال، درمان ایمپلنت دندان ممکن است برای همه بیماران مناسب نباشد. اینها شامل بیمارانی می شود که برای درمان سرطان، به ویژه در ناحیه سر یا گردن، مقدار قابل توجهی پرتو درمانی را انجام داده اند. اما شاید باور نکنید اما افرادی که سرطان های ناحیه سر و گردن داشته اند نیز با اخطارها و ملاحظات بالینی ممکن است گزینه های خوبی برای کاشت ایمپلنت های دندانی باشند!

همه افراد بازمانده سرطان به نحوی منحصر به فرد یک قهرمان هستند. هزاران بازمانده سرطان دهان و سر و گردن که تحت درمان قرار گرفته اند یک چیز مشترک دارند: همه آنها قاطعانه با تشخیص سرطان خود برخورد کرده اند، شجاعانه هفته ها و ماه ها با درمان سرطان مبارزه کرده اند و تلاش های قهرمانانه ای برای مقابله با بسیاری از عوارض جانبی مادام العمر درمان سرطان حتی پس از سرطان انجام داده اند.

چرا افرادی که پرتو درمانی در ناحیه سر و گردن داشته اند نمی توانند ایمپلنت دریافت کنند؟

اما چرا این نجات یافته های سرطان باید با دندان های از دست رفته، دندان های دردناک، دندان مصنوعی نامناسب زندگی کنند؟ متأسفانه، بسیاری با این مسائل دست و پنجه نرم می کنند، که روی جویدن/ تغذیه، اعتماد به نفس/ عزت نفس، گفتار/ عملکرد تأثیر می گذارند، و بسیاری دیگر از پیامدهای این مشکل برای سلامت. به تعداد زیادی از بازماندگان سرطان گفته می شود که گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی نیستند زیرا آنها تحت پرتو درمانی یا شیمی درمانی قرار گرفته اند.

خوب، اجازه دهید برای شما توضیح دهیم. این موضوع به سادگی درست نیست و باید در این مقاله موضوع را برای شما شفاف سازی کنیم. بازماندگان سرطان، حتی آنهایی که چندین هفته تحت پرتو درمانی در ناحیه حفره دهان و ناحیه سر و گردن قرار گرفته اند، حتی آنهایی که تحت ترکیبی از پرتو درمانی، شیمی درمانی و یا برداشتن جراحی قرار گرفته اند، اغلب گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی هستند و می توانند به صورت ایمن و قابل پیش بینی ایمپلنت های دندانی را دریافت کنند. بسیاری از دندانپزشکان بیش از یک دهه است که ایمپلنت های دندانی را در هزاران بازمانده از سرطان قرار داده اند. این یکی از رضایت بخش ترین جنبه های شغلی دندانپزشکانی است که کاشت ایمپلنت انجام می دهند.

آیا تا به حال به این پرسش ها فکر کرده اید؟

  • آیا بازماندگان سرطان گزینه های مناسبی برای درمان ایمپلنت های دندانی هستند؟
  • اگر چنین است، چه اخطارها و ملاحظات بالینی منحصر به بیماران سرطانی وجود دارند که باید برای اطمینان از نتایج ایمن و قابل پیش بینی درمان در نظر گرفته شوند؟
  • چگونه می توان دندانپزشک مناسب را پیدا کرد، دندانپزشکی که در کاشت ایمپلنت های دندانی برای بیمارانی که تحت پرتو درمانی، شیمی درمانی و سایر روش های درمانی سرطان قرار گرفته اند، آموزش دیده است؟
  • آیا راهی وجود دارد که ایمپلنت دندانی برای بیماران و بازماندگان سرطان مقرون به صرفه تر باشد؟

اینها برخی از متداول ترین پرسش هایی هستند که بیماران و اعضاء خانواده آنها می پرسند.

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

آنکولوژی دندان کمکی به دندانپزشکی بازماندگان از سرطان

آنکولوژی دندان، یک رشته تخصصی دندانپزشکی است که به مدیریت نیازهای منحصر به فرد بیماران و بازماندگان سرطان اختصاص دارد. در حالی که مراکز سرطان، بیمارستان ها و حتی مطب های خصوصی دندانپزشکی در ارائه مراقبت های دندانی قبل از قرار گرفتن تحت پرتو درمانی، شیمی درمانی یا پیوند به بیماران خدمات معتبری ارائه می دهند، بسیاری از بازماندگان سرطان پس از درمان سرطان، حتی زمانی که مشکلات دندانپزشکی را تجربه می کنند، به حال خود رها می شوند. اینجاست که یک متخصص انکولوژی دندان می تواند کمک کند. اجازه دهید پاسخ مختصری به دو پرسش ذکر شده اول بدهیم.

واجد شرایط بودن ایمپلنت های دندانی بعد از پرتو درمانی متفاوت است؟

آیا بازماندگان سرطان گزینه های مناسبی برای درمان ایمپلنت های دندانی هستند؟ نخستین و مهم ترین نکته ای که باید به آن اشاره کنیم این است که، پیش آگهی یا احتمال موفقیت پشت هر روش پزشکی یا دندانپزشکی باید خطرات، مزایا و جایگزین ها را در نظر بگیرد. این کاری است که هر پزشک و متخصص مراقبت های بهداشتی قبل از پیشنهاد گزینه ها، انجام درمان جراحی و مدیریت نتایج پس از عمل انجام می دهد. پس، خطرات درمان کاشت ایمپلنت های دندانی برای بازماندگان سرطان چیست؟

وقتی صحبت از ایمپلنت های دندانی به میان می آید، بازماندگان سرطان همان خطراتی را دارند که سایر بازماندگان غیر سرطانی دارند، از جمله عفونت، درد، تورم و غیره، که اکثر آنها طی چند روز، اگر نه، طی یک یا دو هفته، کاهش می یابد. ایمپلنت های دندانی، در عصر جراحی کم تهاجم امروزی و تکنولوژی دیجیتال دندانپزشکی، در اولین بار به موفقیت 92 تا 95 درصد دست یافته اند.

هرکسی که پرتودرمانی را تجربه کرده است و مایل به کاشت ایمپلنت دندان است، باید این واقعیت را در نظر داشته باشد که خطر شکست ایمپلنت دندانی آنها به طور قابل توجهی بیشتر از سایر بیماران است. در واقع، اگر پرتو بر استخوان فک تأثیر گذاشته باشد، احتمال شکست ایمپلنت های دندانی دو یا سه برابر بیشتر است.

فراتر از خطرات معمول، بازماندگان سرطانی که تحت پرتو درمانی قرار گرفته اند، در معرض خطر یک عارضه منحصر به فرد به نام استئونکروز (یا استئورادیونکروز) قرار دارند. به طور خلاصه، اثرات پرتو برای از بین بردن سلول های سرطانی، در عین اینکه به صورت باور نکردنی مهم و ضروری است، به عروق خونی ظریف در فک ها نیز آسیب وارد می کند. از آنجا که این عروق خونی اغلب در نواحی مانند غده پاروتید یا فک پایین بازسازی نمی شوند، توانایی بدن برای التیام و ادغام (جوش خوردن) ایمپلنت دندان (ساخته شده از تیتانیوم یا زیرکونیا) می تواند به خطر بیفتد.

با عروق خونی کمتر درون فک، سلول های کمتری در محل کاشت ایمپلنت وجود دارد تا لخته شدن، التیام، و اسئواینتگریشن، یا رشد استخوان درون خود ایمپلنت را به موقع و مناسب انجام دهد. هنگامی که یک بیمار غیر سرطانی (که هرگز هیچ گونه تشعشعاتی به سر، گردن یا فک آنها تابانده نشده است) یکی از دندان هایش کشیده شود یا ایمپلنت جایگذاری شود، در طی یک یا دو هفته، بافت لثه به طور طبیعی بسته می شود و در نهایت همه چیز بدون هیچ گونه حادثه ای در عرض چند روز یا چند هفته بهبود می یابد. هنگامی که در یک بازمانده از سرطان (که اغلب به مدت 6 تا 7 هفته روزانه پرتو درمانی انجام می داد)، دندان کشیده می شود یا در ناحیه ای که قبلاً تحت پرتو قرار گرفته است ایمپلنت قرار می گیرد، بسته شدن همان بافت لثه ممکن است هفته ها، ماه ها یا بیشتر طول بکشد. گاهی اوقات، بافت لثه باز باقی می ماند و استخوان فک زیر آن نمایان می شود و اغلب فرصتی برای عفونت و تورم ایجاد می کند. این، در اصل، استئونکروز را تعریف می کند.

متأسفانه، هیچ راه مطمئنی برای درمان استئورادیونکروز بدون مدیریت محافظه کارانه یا مداخله جراحی که اغلب شامل برداشتن قسمت هایی از فک است، وجود ندارد. تا به امروز هیچ درمان مشخصی برای استئورادیونکروز وجود ندارد، بنابراین باید از آن اجتناب کنیم. و در واقع هر چه سال های بیشتری از پرتو بگذرد، خطر استئورادیونکروز بدتر می شود. این خطر هرگز از بین نمی رود و یک نگرانی مادام العمر است (آن عروق خونی هرگز در قسمت های خاصی از فک بازسازی نمی شوند).

واجد شرایط بودن شما برای ایمپلنت های دندان پس از پرتو درمانی می تواند به محل درمان سرطان در بدن بستگی داشته باشد. البته، امروزه طب مدرن اغلب اجازه می‌دهد که پرتودرمانی روی یک ناحیه متمرکز شود، بنابراین اگر اشعه روی هر ناحیه از بدن یا اندام پایین تر و ناحیه زیر گردن، مانند کبد یا سینه، یا سیستم GI، تابانده شده باشد و درمان بسیار متمرکز باشد، مطمئناً این موضوع هیچ ارتباطی با خطر ابتلا به استئورادیونکروز فک توسط یک بازمانده از سرطان با ایمپلنت های دندانی ندارد و ممکن است خوب باشد که کاشت ایمپلنت دندانی خود را ادامه دهید. اما، اگر یک بازمانده از سرطان سر و گردن یا دهان پرتو به فک و دندان دریافت کرده باشد، مطمئناً در معرض خطر استئورادیونکروز در هر گونه کشیدن دندان، جراحی لثه یا فرایند پریودنتال و درمان ایمپلنت دندان قرار دارد.

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

دندانپزشک چگونه می داند که چه افرادی گزینه های مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی هستند؟

برخی از هشدارها و ملاحظات بالینی منحصر به بیماران سرطانی کدامند؟ آیا می دانید که این موضوع به مکان پرتو درمانی شده بازمی گردد؟ خوب، در دنیای انکولوژی دندانی و کاشت ایمپلنت های دندانی، همیشه بعد از خون رسانی قرار می گیرد.

بیایید یک بازمانده از سرطان با پایه سرطان سلول سنگفرشی زبان را در نظر بگیریم که شیمی درمانی و 5 تا 6 هفته پرتو درمانی را در سال 2015 به پایان رسانده است. او خانمی 57 ساله و سالم است، 7 سال بدون سرطان بوده است و اکنون برای مدیریت دندان های مولر از دست رفته سمت چپ فک پایین خود مراجعه کرده است که جویدن صحیح را برای او دشوار کرده اند. او همچنین متوجه شده است که لثه ها و ساختار صورتش در ناحیه فک پایین سمت چپ شروع به کوچک شدن کرده است. برای او استفاده از دندان مصنوعی پارسیلی که داشته است راحت نیست، و باعث تحریک لثه های او می شوند. بعلاوه، استفاده از آن به دلیل خشکی خفیف تا متوسط ​​دهان دشوار است و او را در معرض خطر پوسیدگی و بیماری پریودنتال قرار می دهد.

دندانپزشک از طریق چندین ملاحظات بالینی باید مشخص نماید که چه مقدار خونرسانی در قسمت خلفی سمت چپ فک پایین که ایمپلنت های دندانی را دریافت می کند، موجود است. ابتدا، دوز رادیوتراپی دریافتی توسط بیمار باید از متخصص رادیوتراپی و یا فیزیکدان پرتو درمانی در مرکز سرطان گرفته شود. دوم، دوز تشعشع اختصاصی سمت چپ فک پایین باید با توجه به اطلاعات حداکثر دوز، محل خاص تومور اولیه و روش پرتو درمانی (IMRT در مقایسه با 2D-RT) ارزیابی شود.

این اطلاعات باید با یافته های بالینی مانند تراکم استخوان داخل فک، نزدیکی اعصاب/ سینوس/ ساختارهای حیاتی، سلامت پریودنتال، خطر حفره، وضعیت خشکی دهان و غیره ترکیب شوند. گاهی اوقات حتی وجود (یا عدم وجود) موهای صورت (به عنوان مثال، موی کرکی در زنان و ریش یا سبیل در مردان) نشانگرهایی هستند که این امکان را برای ما فراهم می آورند تا تصمیمی جامع یا کلی هماهنگ با عوامل فوق درباره ایمنی و قابل پیش بینی بودن ایمپلنت های دندانی در بازماندگان سرطان با سابقه تشعشع، و همچنین توانایی به حداقل رساندن خطر استئورادیونکروز اتخاذ کنیم.

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

کاشت ایمپلنت بعد از درمان سرطان

درک چنین خطراتی و دستیابی به نتایج مطلوب در بازماندگان سرطانی که به ایمپلنت دندان نیاز دارند به این معنا است که مشاوره دندانپزشکی با چنین بیمارانی اغلب یک یا دو ساعت طول می کشد، که با پنج دقیقه ای که دندانپزشک ممکن است برای انجام یک ارزیابی جامع دندانی پس از انجام فرایند پاکسازی توسط دستیار صرف کند تفاوت دارد. از این رو، توصیه می شود که بازماندگان سرطان، بویژه آنهایی که پرتو درمانی داشته اند، برای دریافت مراقبت مناسب، با دندانپزشک عمومی، دندانپزشک متخصص یا انکولوژیست دندانپزشکی خود (یا دندانپزشکی که در بیمارستان های سرطان آموزش دیده است) مشورت کنند.

اگر (و فقط اگر) عوامل فوق در نظر گرفته شوند، بیماران سرطانی و بازماندگان سرطان می توانند با موفقیت ایمپلنت دندانی دریافت کنند. اغلب، این بازماندگان می توانند بهتر غذا بخورند، بهتر بجوند، بهتر لبخند بزنند و از کوچک شدن لثه ها، استخوان فک و حتی ناهنجاری های صورت جلوگیری کنند.

پیوند لثه یک جراحی پریودنتال متداول است که برای ترمیم و احیاء بافت لثه اطراف دندان آسیب دیده در نتیجه بیماری لثه یا تحلیل لثه به دلیل بالا رفتن سن، استفاده می شود. در حالی که پیوند لثه ممکن است باعث تغییر جزئی در موقعیت دندان های شما شود و در برخی موارد، قرار دادن بریس ها روی دندان ها را تحت تأثیر قرار دهد، پیوند لثه در اکثر موارد قبل از دریافت بریس ها تأثیر قابل توجهی روی تراز دندان های شما ندارد. ارتودنتیست ها اغلب از پیوند لثه به عنوان بخشی از طرح درمان خود برای بیمارانی استفاده می کنند که بافت لثه اطراف دندان های آنها به دلیل بیماری پریودنتال یا تحلیل لثه از دست رفته است.

پیوند لثه و درمان ارتودنسی

پیوند لثه یک فرایند پریودنتال است که برای ترمیم و احیاء بافت تحلیل رفته لثه در اطراف دندان های آسیب دیده در نتیجه بیماری لثه، مسواک زدن بیش از حد محکم یا تحلیل لثه به دلیل افزایش سن استفاده می شود. پیوند لثه یک فرایند ایمن و مؤثر است که می تواند به بهبود سلامت دهان ها و ظاهر بافت لثه شما کمک کند.

زمانی که تحلیل رفتن لثه آنقدر شدید باشد که باعث ناهمراستایی یا جابجایی دندان ها شود، پیوند لثه ممکن است همراه با درمان ارتودنسی مانند بریس ها یا اینویزیلاین برای احیاء موقعیت اصلی دندان هایی استفاده شود که تحت تأثیر قرار گرفته اند. پس از اینکه پیوندهای لثه به درستی بهبود یافتند، متخصص ارتودنسی قبل از قرار دادن هر گونه بریس، از قرار گرفتن دندان ها در محل صحیح خود اطمینان حاصل خواهد کرد.

ارتودنتیست ها اغلب از پیوند لثه به عنوان بخشی از طرح درمان خود برای بیمارانی استفاده می کنند که بافت لثه اطراف دندان های آنها به دلیل بیماری پریودنتال یا تحلیل لثه از دست رفته است. در برخی موارد، پیوند لثه را می توان همزمان با قرار دادن بریس ها انجام داد، اما فقط گاهی اوقات ضروری است.

پیوند لثه چیست؟

پیوند لثه یک روش جراحی است که در آن بافت لثه از ناحیه دیگری از دهان، مانند کام، به ناحیه ای که دچار تحلیل لثه شده است، پیوند زده می شود. این جراحی لثه به احیاء خط لثه و کاهش حساسیت دندان ناشی از تحلیل لثه کمک می کند.

فواید پیوند لثه

مزیت اصلی پیوند لثه این است که می تواند به بازیابی بافت از دست رفته لثه و بهبود سلامت دهان کمک کند. پیوند لثه همچنین به کاهش حساسیت دندان به دلیل تحلیل رفتن لثه کمک می کند و ممکن است مانع از دست دادن استخوان بیشتر یا جابجایی دندان به دلیل بیماری پریودنتال شود.

ارتودنسی بعد از پیوند لثه

ارتودنسی بعد از پیوند لثه

انواع پیوند لثه

دو نوع اصلی پیوند لثه وجود دارد: پیوند بافت همبند لثه و پیوند آزاد لثه. پیوند بافت همبند لثه شامل برداشتن نوار کوچکی از بافت از سقف دهان و پیوند آن به ناحیه آسیب دیده لثه است. پیوند آزاد لثه شامل برداشتن یک لایه نازک از بافت لثه از ناحیه دیگر دهان و چسباندن آن به ناحیه ای از لثه است که تحت تأثیر قرار گرفته است.

چه انتظاری باید داشت؟

فرایند پیوند لثه، بسته به نوع پیوند لثه ای که انجام می شود، تقریباً 30 دقیقه طول می کشد. پس از جراحی برای کاهش تورم باید از کیسه یخ استفاده شود و برای پیشگیری از عفونت ممکن است آنتی بیوتیک تجویز شود. دنبال کردن دستورالعمل های پزشک برای اطمینان از پیوند موفق لثه ضروری است.

آیا می توان بعد از پیوند لثه بریس ها را دریافت کرد؟

در بیشتر موارد، پیوند لثه تأثیر قابل توجهی روی موقعیت یا تراز دندان های شما قبل از دریافت بریس ها ندارد. با این حال، در برخی موارد، پیوند لثه ممکن است باعث ایجاد تغییر جزئی در موقعیت دندان ها شود و روی نحوه قرارگیری بریس ها تأثیر بگذارد. در این موارد، ارتودنتیست می تواند ارزیابی کند که آیا قبل از اقدام به قرار دادن بریس ها درمان اضافی نیاز است یا خیر.

آمادگی برای درمان ارتودنسی

قبل از دریافت بریس ها بعد از پیوند لثه، اطمینان حاصل کردن از اینکه بافت لثه اطراف دندان های شما به درستی ترمیم شده است و دندان های شما در جای درست خود قرار دارند، حیاتی است. بسته به شدت تحلیل لثه یا بیماری لثه، ممکن است قبل از قرار دادن بریس ها، درمان های اضافی لثه ضروری باشند.

دریافت بریس ها بعد از پیوند لثه

هنگامی که بافت لثه بهبود یافت و دندان های شما در موقعیت صحیح خود قرار گرفتند، متخصص ارتودنسی می تواند مشخص نماید که آیا درمان ارتودنتیک مانند بریس ها یا اینویزیلاین ضروری است یا خیر. ارتودنتیست ها اغلب از پیوند لثه به عنوان بخشی از طرح درمان خود برای بیمارانی استفاده می کنند که بافت لثه اطراف دندان های خود را به دلیل بیماری پریودنتال یا تحلیل لثه از دست داده اند.

ریکاوری

پس از دریافت بریس ها بعد از پیوند لثه، دنبال کردن دستورالعمل های ارائه شده توسط ارتودنتیست برای اطمینان از بهبود موفق ضروری است. این دستورالعمل ها ممکن است شامل پرهیز از برخی غذاها، استفاده از تکنیک های خاص تمیز کردن و استفاده از محافظ دهان هنگام خواب باشند.

ارتودنسی بعد از پیوند لثه

ارتودنسی بعد از پیوند لثه

آیا انجام پیوند لثه قبل از دریافت بریس ها ضروری است؟

در حالی که پیوند لثه همیشه قبل از قرار گرفتن بریس ها روی دندان ها ضروری نیست، اما در مواردی که تحلیل رفتن یا بیماری لثه باعث ضعیف شدن بافت لثه شده است، ممکن است توصیه شود.

پیوند لثه چقدر طول خواهد کشید؟

فرایند پیوند لثه حدود 30 دقیقه طول می کشد و با بی حسی موضعی قابل انجام است.

بعد از پیوند لثه چه نوع مراقبت هایی ضروری هستند؟

پس از انجام پیوند لثه، پیروی از دستورالعمل های پزشک برای اطمینان از بهبود موفق ضروری است. این ممکن است شامل استفاده از کیسه یخ برای کاهش تورم، مصرف آنتی بیوتیک برای پیشگیری از عفونت و اجتناب از برخی غذاها باشد. علاوه بر این، استفاده از محافظ دندان هنگام خواب ممکن است به محافظت از ناحیه پیوند شده در برابر آسیب در هنگام خواب کمک کند.

سخن پایانی

پیوند لثه می تواند به احیاء بافت لثه و بهبود سلامت دهان برای افرادی کمک کند که بافت لثه آنها به دلیل تحلیل لثه یا بیماری پریودنتال از دست رفته است. در بیشتر موارد، پیوند لثه قبل از درمان ارتودنسی، تأثیری روی قرار دادن بریس ها ندارد. با این حال، قبل از گرفتن بریس ها بعد از پیوند لثه، مشورت با متخصص ارتودنسی ضروری است تا اطمینان حاصل شود که بافت لثه شما به درستی ترمیم شده و دندان های شما در موقعیت های صحیح قرار دارند.

اگر اخیراً دندانپزشک یا متخصص درمان بیماری های لثه (پریودنتیست) به شما گفته شده است که به پیوند لثه نیاز دارید، نترسید. جراحی لثه از آنچه به نظر می رسد، راحت تر است. پیوند لثه ممکن است برای محافظت از دندان های شما در برابر اثرات مخرب تحلیل رفتگی لثه ها ضروری باشد، یا برای بهبود ظاهر لبخند خود ممکن است پیوند لثه را انتخاب کنید.

تحلیل رفتگی لثه فرآیندی است که در آن بافتی که اطراف دندان ها را احاطه کرده است از دندان جدا می شود و قسمت بیشتری از دندان یا ریشه آن در معرض محیط دهان قرار می گیرد. این می تواند باعث آسیب به استخوان نگهدارنده دندان شود. تحلیل رفتن لثه یک مشکل شایع دندانی است. 4 تا 12 درصد از افراد بزرگسال را تحت تأثیر قرار می دهد و اغلب تا زمانی که شدیدتر می شود، مورد توجه قرار نمی گیرد.

بسیاری از افراد حتی متوجه تحلیل رفتگی لثه های خود نمی شوند، زیرا این روند تدریجی است. با این حال، با گذشت زمان، ریشه دندانی که در معرض دید قرار گرفته است نه تنها می تواند زشت به نظر برسد، بلکه می تواند باعث حساسیت دندان شود، بویژه هنگام خوردن غذاهای سرد یا گرم. در نهایت، تحلیل لثه، اگر درمان نشود، می تواند باعث از دست دادن دندان شود. برای ترمیم آسیب و جلوگیری از مشکلات دندانی بیشتر، ممکن است به پیوند بافت لثه نیاز باشد.

در این مقاله در مورد آنچه که می توانید در طول و بعد از جراحی پیوند بافت لثه انتظار داشته باشید برای شما توضیح خواهیم داد.

پیوند لثه برای درمان تحلیل لثه

پیوند لثه برای درمان تحلیل لثه

آنچه در طول جراحی پیوند بافت لثه اتفاق می افتد:

به طور معمول سه نوع مختلف پیوند بافت لثه انجام می شوند. اینکه دندانپزشک شما از کدام نوع استفاده می کند به نیازهای خاص شما بستگی خواهد داشت. روش های پیوند عبارتند از:

  • پیوند بافت همبند: این متداول ترین روشی است که برای درمان قرار گرفتن ریشه در معرض محیط دهان استفاده می شود. طی این فرایند، یک فلپ از پوست، از سقف دهان (کام) بریده می شود و بافت زیر فلپ که بافت همبند زیر اپیتلیال نامیده می شود، برداشته می شود و سپس به بافت لثه اطراف ریشه در معرض دید، بخیه زده می شود. پس از برداشتن بافت همبند- پیوند- از زیر فلپ پالاتال، فلپ مجدداً در جای خود بخیه زده می شود.
  • پیوند آزاد لثه. مانند پیوند بافت همبند، پیوند لثه آزاد شامل استفاده از بافت سقف دهان است. اما به جای ایجاد یک فلپ و برداشتن بافت از زیر لایه بالایی گوشت، مقدار کمی از بافت به طور مستقیم از سقف دهان برداشته می شود و سپس به ناحیه لثه تحت درمان پیوند زده می شود. این روش اغلب در افرادی استفاده می شود که برای شروع لثه های نازکی دارند، و برای ضخیم شدن بافت لثه، به بافت اضافی نیاز دارند.
  • پیوند ساقه. در این روش به جای برداشتن بافت از کام یا سقف دهان، بافت از لثه اطراف یا نزدیک دندانی که به ترمیم نیاز دارد، پیوند زده می شود. فلپ که ساقه نامیده می شود، فقط تا حدی برش داده می شود، به گونه ای که یک لبه از آن چسبیده باقی می ماند. سپس لثه را به سمت بالا یا پایین می کشند تا ریشه در معرض دید را بپوشاند و در جای خود بخیه زده می شود. این روش فقط در افرادی قابل انجام است که در نزدیکی دندان بافت لثه زیادی دارند.

برخی از دندانپزشکان و بیماران ترجیح می دهند به جای استفاده از بافت از سقف دهان خود، از مواد پیوندی موجود در بانک بافت استفاده کنند. گاهی اوقات، برای تشویق توانایی طبیعی بدن برای رشد استخوان و بافت، از پروتئین های محرک بافت، استفاده می شود. دندانپزشک شما می تواند به شما بگوید که کدام روش برای شما بهتر جواب می دهد.

بهبودی بعد از پیوند بافت لثه

پس از انجام این روش می توانید به خانه بازگردید. با این حال، اگر دندانپزشک برای کمک به آرامش به شما یک آرام بخش بدهد، باید ترتیبی بدهید که شخص دیگری شما را به خانه بازگرداند.

دندانپزشک شما دستورالعمل های خاصی را در مورد مراقبت های بعد از عمل مانند رژیم غذایی، فعالیت بدنی و داروها ارائه خواهد داد. خط لثه ای که ترمیم شده است را، تا زمانی که آن ناحیه بهبود نیافته است، نخ دندان نکشید یا مسواک نزنید. از شما خواسته می شود که دهان خود را با دهانشویه مخصوص بشویید تا به کنترل تشکیل پلاک در طول فرآیند بهبودی کمک کند و ممکن است برای کاهش خطر عفونت، آنتی بیوتیک مصرف کنید.

به مدت یک یا دو هفته بعد از پیوند لثه، غذاهای نرم و خنک مانند تخم مرغ، پاستا، ژل، ماست، پنیر کوتیج، سبزیجات خوب پخته و بستنی بخورید.

میزان درد شما پس از جراحی به نوع پیوند لثه انجام شده بستگی دارد. اگر هیچ بافتی از کام شما برداشته نشود، باید ناراحتی کمی داشته باشید. با این حال، اگر بافت از کام شما برداشته شود، ممکن است برای چند روز پس از جراحی ناراحت باشید. زخم روی سقف دهان شما مانند سوختگی بزرگ پیتزا توصیف شده است، اما خبر خوب این است که به سرعت بهبود می یابد. داروهای ضد التهاب بدون نسخه یا داروهای مسکن تجویزی می توانند به شما کمک کنند تا در روزهای بعد از جراحی راحت باشید.

در حالی که ممکن است یک یا دو هفته طول بکشد تا دهان شما به طور کامل بهبود یابد، باید بتوانید روز بعد از جراحی به کار یا فعالیت عادی خود بازگردید.

پیوند لثه برای درمان تحلیل لثه

پیوند لثه برای درمان تحلیل لثه

چه زمانی باید با پزشک تماس گرفت؟

در صورت مشاهده علائم غیرعادی بعد از جراحی، از جمله موارد زیر، با دندانپزشک یا جراح خود تماس بگیرید:

  • خونریزی که بعد از اعمال فشار به مدت 20 دقیقه، متوقف نمی شود.
  • درد، تورم و کبودی بیشتر از چیزی هستند که دندانپزشک شما گفته است.

هزینه پیوند بافت لثه چقدر خواهد بود؟

بسیاری از شرکت های بیمه دندانپزشکی بخشی از هزینه پیوند لثه را پرداخت می کنند. اگر بیمه ندارید، هزینه جراحی لثه به میزان کار در حال انجام بستگی دارد. با دندانپزشک خود صحبت کنید تا از گزینه های پرداخت خود مطلع شوید.

آیا بار دیگر به پیوند بافت لثه نیاز خواهم داشت؟

گرچه پیوند بافت لثه برای ترمیم تحلیل رفتگی لثه و جلوگیری از آسیب بیشتر مؤثر است، اما هیچ تضمینی وجود ندارد که مشکلات لثه در آینده دوباره ایجاد نخواهند شد. با این حال، با معاینات منظم دندانپزشکی و مراقبت دقیق از دهان در منزل، می توان از آسیب جدی که به جراحی نیاز دارد، جلوگیری کرد. راه های دیگر برای پیشگیری از بیماری لثه عبارتند از:

  • دندان های خود را دو مرتبه در روز با خمیر دندان حاوی فلوراید مسواک بزنید.
  • روزانه نخ دندان بکشید.
  • یک یا دو مرتبه در روز با دهانشویه ضد عفونی کننده دهان خود را شستشو دهید.
  • برای معاینات و پاکسازی تخصصی دندان ها، به طور مرتب به دندانپزشک خود مراجعه کنید و در صورت نیاز به پریودنتیست خود مراجعه کنید.
  • یک رژیم غذایی متعادل و سالم داشته باشید.
  • سیگار نکشید.

لیپوم ها تومورهای مزانشیمی خوش خیم بافت نرم، با رشد آهسته هستند که معمولاً تنه و قسمت های پروگزیمال اندام ها را درگیر می کنند و گاهی اوقات داخل حفره دهان در مکان هایی مانند مخاط باکال، زبان، کف دهان، کام، لثه، لب ها و ناحیه رترومولار مشاهده می شوند. ظاهر آنها از نظر اندازه، شکل، رنگ، قوام و عمق ممکن است متفاوت باشد. آنها انواع بافت شناسی مختلفی دارند که شایع ترین آنها لیپوم کلاسیک ساده Simple Classical lipoma و فیبرولیپوم Fibrolipoma هستند و درمان آن برداشتن کامل آنها با جراحی است. موارد ارائه شده حاکی از این هستند که انواع لیپوم ها مکان های مختلف داخل حفره دهان را درگیر می کنند. شناسایی هیستوپاتولوژیک این آسیب شناسی برای متمایز ساختن آن از سایر زائده های مشابه که مکان های مشابه را تحت تأثیر قرار می دهند حائز اهمیت است، تا درمان صحیح طراحی و اجرا شود.

لیپوما یا غده چربی داخل دهان چیست؟

لیپوم ها نئوپلاسم های خوش خیم بافت نرم با منشاء مزانشیمی هستند که از بافت چربی تشکیل شده اند. توده های زیر مخاطی بدون علامت، با رشد آهسته، سطح صاف، لوبوله دار، معمولاً به خوبی محصور و در بر گرفته شده اند، توده های زیر مخاطی بدون علامت یا ساقه دار با اندازه های متغیر هستند، گرچه معمولاً کمتر از 30 میلی متر قطر دارند. لیپوما به عنوان شایع ترین تومورهای مزانشیمی تنه و قسمت های پروگزیمال اندام ها، 15 تا 20 درصد از موارد گزارش شده هستند که ناحیه سر و گردن را نیز درگیر می کنند. با این حال، آنها به ندرت در حفره دهان یافت می شوند که تنها حدود 14 درصد از نئوپلاسم های خوش خیم گزارش شده در این مکان را تشکیل می دهند. مکان های آناتومیک داخل دهان شامل مخاط باکال، زبان، کف دهان، کام، لثه، لب ها و ناحیه رترومولار هستند.

از نظر بافت شناسی، لیپوم ها به عنوان لیپوم های ساده یا انواعی مانند فیبرولیپوم، لیپوم سلول دوکی Spindle cell lipoma، لیپوم داخل عضلانی یا نفوذی Intramuscular or infiltrating lipoma، آنژیولیپوم Angiolipoma، لیپوم غدد بزاقی Salivary gland lipoma (Sialolipoma)، لیپوم پلئومورفیک Pleomorphic lipoma، لیپوم های میکسوئید و آتیپیک Myxoid and Atypical lipomas طبقه بندی می شوند. از این میان لیپوم های ساده و فیبرولیپوم شایع ترین هستند. مشخصه ویژه فیبرولیپوم یک جزء فیبری قابل توجه ترکیب شده با لوبول های سلول های چربی است. آنژیولیپوم angiolipoma  از ترکیبی از چربی بالغ و عروق خونی کوچک متعدد تشکیل شده است.

لیپوم میکسوئید یک زمینه مخاطی را نشان می دهد و ممکن است با لیپوسارکوم میکسوئید اشتباه گرفته شود. لیپوم های سلول دوکی مقادیر متغیری از سلول های دوکی یکنواخت را همراه با محتوای لیپوماتیک نشان می دهند. مشخصه ویژه لیپوم های پلئومورفیک حضور سلول های دوکی و سلول های غول پیکر هیپرکروماتیک عجیب و غریب است. لیپوم های داخل عضلانی اغلب در عمق بیشتری قرار دارند و تمایل نفوذی را نشان می دهند و بین دسته های عضله اسکلتی گسترش می یابند.

لیپومای دهانی

نخستین توصیف لیپوم دهان توسط روکس در سال 1848 ارائه شد که او از آن تحت عنوان “epulis زرد” یاد کرد. لیپوم ها نئوپلاسم های خوش خیم بافت نرم بافت چربی بالغ هستند که به ندرت درون حفره دهان مشاهده می شوند. گرچه لیپوم ها شایع ترین تومورهایی هستند که تنه و اندام های بدن را تحت تأثیر قرار می دهند، اما بروز آنها درون حفره دهان تنها 14 درصد از کل تومورهای مشاهده شده را تشکیل می دهد.

غده چربی داخل دهان

غده چربی داخل دهان

علل بوجود آمدن لیپوما یا غده چربی داخل دهان

گرچه علت این تومورها ناشناخته است، نظریه های مختلفی ارائه شده اند. این موارد شامل وراثت، عدم تعادل هورمونی، دژنراسیون چربی، تروما، متاپلازی سلول های عضلانی، منشاء لانه سلول های جنینی لیپوبلاستیک، تحریک مزمن، اشعه، انفارکتوس، عفونت و القاء سلول های مزانشیمی تمایز نیافته و غیره است. افزایش بروز در بیماران مبتلا به کلسترول سرم بالا نیز مشاهده می شود. با این حال، کاهش کلسترول سرم منجر به پسرفت لیپوم ها نشده است. ناهنجاری های سیتوژنیک نیز در لیپوم های منفرد شناسایی شده است. شایع ترین انحراف شامل جابجایی بین کروموزوم های مختلف دیگر است، معمولاً کروموزوم های 1، 2، 3، و 21. ناهنجاری های سیتوژنتیکی که در لیپوم ها کمتر بروز می یابند، شامل حذف بینابینی 13q51، 76 و جابجایی های شامل کروموزوم 6p21-23.

لیپوم های دهان به طور کلی بعد از دهه چهارم زندگی رخ می دهند و تمایل خفیفی برای بروز در مردان را نشان می دهد. از نظر بالینی، معمولاً نقاط متورم زیر مخاطی بدون درد، با رشد آهسته، به خوبی مشخص می شوند که بسته به ضخامت اپیتلیوم پوشاننده آنها ممکن است به رنگ زرد یا شبیه به مخاط اطراف ظاهر شوند. اکثر لیپوم های داخل دهان کمتر از 20 میلی متر قطر دارند که ممکن است به دلیل محدود بودن دامنه گسترش به دلیل محدودیت در ناحیه موجود باشد، به جز در مورد ضایعات کف دهان. ابعاد لیپوم های کف دهان بزرگتر از 50×50 میلی متر است. به دلیل عروقی غنی و نزدیکی به غدد بزاقی زیر زبانی، مجرای وارتون و عصب لینگوال، باید دقت زیادی در بریدن ضایعات از این محل انجام شود.

با توجه به تظاهرات بالینی خوش خیم و حداقل ناراحتی برای بیمار، بسیاری از لیپوم ها ممکن است تا زمانی که به اندازه کافی بزرگ شوند، تشخیص داده نشوند تا مشکل عملکردی یا زیبایی را برای بیمار ایجاد کنند. این احتمال وجود دارد که میزان گزارش شده بروز لیپوم ها کمتر از میزان واقعی باشد.

ناحیه باکال شایع ترین محل بروز لیپوم های دهانی است و به دنبال آن زبان، لب ها، کف دهان، کام و لثه قرار دارند. این الگوی تمایل با مقدار چربی موجود در محل نیز مطابقت دارد.

استاندارد طلایی برای تشخیص قطعی لیپوم، استفاده از رنگ هماتوکسیلینHaematoxylin  و ائوزینEosin  به صورت معمول است. تمایز از بافت چربی طبیعی بر اساس ظاهر یک ضایعه محدود شده اغلب محصور شده بوسیلع عدم وجود عروق است. سلول های چربی موجود در لیپوم معمولاً بسیار بزرگتر از بافت چربی طبیعی هستند و اندازه آنها ممکن است تا 200 میکرون باشد. متاپلازی غضروفی یا استخوانی نادر است و ممکن است در لیپوم های بزرگ و طولانی مدت مشاهده شود. تغییرات ثانویه ممکن است در نتیجه ضربه یا عفونت رخ دهند که باعث نکروز و مایع شدن چربی و تشکیل کیست های لیپیدی می شوند. چنین مواردی همچنین حضور سلول های غول پیکر چند هسته ای را نشان می دهند، که در فعالیت فاگوسیتی عمدتاً با لنفوسیت ها و چند سلول پلاسما همراه هستند.

در معاینه میکروسکوپی، لیپوم های دهان دارای یک جزء ترکیبی از عناصر مختلف مزانشیمی هستند. بسته به عناصر موجود، لیپوم به لیپوم کلاسیک/ ساده، لیپوم فیبرو، آنژیولیپوم، لیپوم سلول دوکی، لیپوم پلئومورفیک، لیپوم میکسوئید، سیالولیپوم و لیپوم داخل عضلانی طبقه بندی می شود. معمولاً لیپوم ها بافت همبند فیبری را نشان می دهند که اغلب هیالینیزه می شود و با لوبول های سلول های چربی مخلوط می شود، این لیپوم ها فیبرولیپوم نامیده می شوند. هنگامی که چندین کانال عروقی با دیواره نازک وجود دارند، ضایعه آنژیولیپوم نامیده می شود. ضایعاتی که حضور سلول های دوکی شکل یکنواخت را در بین سلول های چربی طبیعی نشان می دهند، لیپوم سلول های دوکی نامیده می شوند.

هنگامی که سلول های دوکی ویژگی های دیسپلاستیک را نشان می دهند یا با سلول های غول پیکر پلئومورفیک مخلوط می شوند، ضایعه را لیپوم های پلئومورفیک می نامند. ضایعات با استروما زمینه میکسوئید را لیپوم میکسوئید می نامند. هنگامی که لیپوم به بافت عضلانی مخطط اطراف نفوذ می کند، لیپوم داخل عضلانی نامیده می شود.

تشخیص لیپومای داخل دهان

تشخیص لیپوم ممکن است چالش های جالب زیادی را به همراه داشته باشد. ضایعات و شرایط مختلفی وجود دارند، که به دلیل شباهت هایی که در ارائه آنها وجود دارد، باید در تشخیص یک مورد لیپوم داخل دهانی در نظر گرفته شوند. تشخیص های افتراقی ضایعات مسئول بزرگ شدگی های داخل حفره دهان، بویژه در ناحیه کف دهان عبارتند از:

  • ضایعات عفونی یا التهابی: عفونت ها و آبسه های فضای زیر زبانی، لنفادنیت Lymphadenitis زیر فکی یا زیر چانه ای (تی بی اسکروفولا TB scrofula، اکتینومیکوزActinomycosis  یا بیماری گربه خراش Cat Scratch disease)، سیالادنیت Sialadenitis.
  • ضایعات تروماتیک / انسدادی: پدیده احتباس/ برون رفتگی مخاطی مانند رانولا Ranula/ موکوکوئل Mucocoel.
  • ضایعات رشدی: کیست درموئید Dermoid ، کیست اپیدرموئیدEpidermoid (درم انکلوزیون Epidermal inclusion)، کیست لنف اپیتلیال Lymphoepithelial ، کیست مجرای تیروگلوسال Thyroglossal duct، کیست شکاف شاخه ای Branchial cleft، کیست های گوارشی هتروتوپیک Heterotopic gastrointestinal، هیگرومای کیستیک Cystic hygroma (لنفانژیوم lymphangioma)، کیست گوارشی نابجا .
  • ضایعات مادرزادی: همانژیوم و ناهنجاری های عروقی، لنفانژیوم.
  • ضایعات نئوپلاستیک: لیپوم، تومور سلولی دانه ای، رابدومیوم، نوروما، نوروفیبروم، تومورهای غدد بزاقی مانند تومورهای مختلط، کارسینوم موکواپیدرموئید و آدنوکارسینوم، تومورهای مزانشیمی خوش خیم، لنفوم (هوچکین Hodgkin/ غیر هوچکین Non-Hodgkin).
غده چربی داخل دهان

غده چربی داخل دهان

علائم وجود لیپوما داخل دهان کدامند؟

ضایعات رشدی عموماً در ناحیه میانی دهان قرار دارند و سن بیمار در هنگام مراجعه معمولاً بسیار جوانتر است. مهمتر از آن، شروع علائم و طول مدت وجود آن، به سهولت تمایز آن از لیپوم کمک می کند. شایع ترین ضایعات رشدی حفره دهان، کیست های اپیدرموئید یا اینکلوزیون اپیدرمی هستند که اغلب در کف دهان مشاهده می شوند، که در اثر بریده شدن اکتودرم در زمان بسته شدن شکاف های جنینی ایجاد می شوند. آنها معمولا حاوی غدد چربی و مواد چربی هستند، با این حال، ممکن است حاوی مو یا فولیکول های مو نیز باشند. در حالی که آنها در بدو تولد وجود دارند، معمولاً تا سال های بعد آشکار نمی شوند و رشد آنها در دوران بلوغ تسریع می شود.

ضایعات مادرزادی مانند ناهنجاری های عروقی، همانژیوم و لنفانژیوم در سنین بسیار پایین تر وجود دارند و مخاط پوشاننده تغییر رنگ می دهند. در صورت عدم وجود علائم اساسی مانند تب، ضعف و حساسیت روی ضایعه، می توان شرایط عفونی و التهابی را رد کرد. علاوه بر این، در مورد لیپوم ها، مخاط پوشاننده طبیعی به نظر می رسند، بدون تغییر یا ترشح ثانویه. انسداد مجاری بزاقی یا خارج شدن ترشحات از آنها منجر به ایجاد تورم پر از مایع می شود که ممکن است موکوکوئلmucocoel  یا رانول ranula باشد، که هر دو یک آسپیراسیون مثبت ایجاد می کنند. تورم غیر حساس و با رشد آهسته همراه با عدم درگیری غدد و مخاط طبیعی پوشاننده می تواند ضایعات بدخیم را حذف کند.

تشخیص لیپوم های دهانی معمولاً بالینی است. علاوه بر این، تصویربرداری MRI و CT به تشخیص و ارزیابی آنها کمک می کند. تصویربرداری MR ضایعات چربی را با شدت سیگنال بالا در تصاویر وزنی T1 و از دست دادن سیگنال در تصاویر اشباع شده از چربی را نشان می دهد. سی تی، ضایعات کاملاً مشخص، با کاهش کم چربی را نشان می دهد. هیستوپاتولوژی استاندارد طلایی در تشخیص قطعی لیپوم باقی می ماند.

لیپومای داخل دهان چگونه درمان می شود؟

درمان لیپوم های داخل دهانی، صرف نظر از محل، ابعاد، تظاهرات بافتی یا طبقه بندی، برداشتن کامل جراحی باقی می ماند. عود لیپوم های دهانی نادر است. اندک بودن موارد عود گزارش شده، می تواند به دلیل برش ناقص تومورهایی باشد که در عمق قرار گرفته اند، مانند مورد لیپوم های بزرگ کف دهان یا به دلیل نزدیکی آنها به ساختارهای حیاتی در ناحیه. در سریال ما بعد از گذشت 2 سال در هیچ یک از موارد عود نداشت.

نتیجه گیری

ارزیابی دقیق بالینی و شناسایی هیستوپاتولوژیک لیپوما برای متمایز کردن آن از سایر ضایعات مشابه که روی مکان های مشابه تأثیر می گذارند، مهم است تا درمان صحیح انجام شود. به طور خاص، ضایعات و بزرگ شدگی های کف دهان اغلب یک چالش تشخیصی قابل توجه هستند، زیرا شرایط مختلفی از رانولای بی ضرر تا کارسینوم شوم دارای تظاهرات و یافته های بالینی مشابهی هستند. اهمیت بررسی هایی مانند سی تی اسکن، ام آر آی و تأیید هیستوپاتولوژیک را نمی توان در پرداختن به این زائده ها به اندازه کافی برای جلوگیری از تشخیص اشتباه احتمالی و طراحی اشتباه جراحی، مانند برداشتن غده بزاقی زیر زبانی یا زیر فکی مورد تأکید قرار داد. برداشتن کامل لیپوم با جراحی، روش درمانی قطعی است و اگر با احتیاط انجام شود، نتیجه عالی دارد و عود به دنبال نخواهد داشت.

تقریباً 96 درصد از افراد بزرگسال در کانادا سابقه پوسیدگی دارند و 6 درصد اصلاً دندان ندارند. کشیدن دندان یک فرایند متداول است و اکثر بیماران به غیر از ناراحتی اولیه و مقداری خونریزی جزئی، هیچ مشکلی نخواهند داشت.

با این حال، برخی از بیماران با دندانپزشک خود تماس می گیرند، زیرا آنها بسیار نگران هستند که بعد از کشیدن دندان، خونریزی آنها متوقف نمی شود.

شما ابتدا باید به درستی از محل دندان کشیده شده خود مراقبت کنید و توصیه های مربوط به مراقبت های اولیه را دنبال کنید.

کشیدن دندان و مراقبت های بعد از آن

برای 24 ساعت نخست بعد از کشیدن دندان، شما در کارهایی که می توانید انجام دهید بسیار محدود خواهید بود. لازم خواهد بود از خوردن هر گونه غذایی در سمتی از دهان که دندان از آن کشیده شده است خودداری کنید و از موارد زیر اجتناب کنید:

  • نوشیدن نوشیدنی های داغ
  • استفاده از نی
  • مکیدن آبنبات، قرص و غیره

اگر از نی یا چیزی شبیه به آن استفاده می کنید، حرکت مکیدن می تواند باعث سست شدن لخته تشکیل شده روی محل دندان کشیده شده شود و باعث بروز خونریزی از محل یا حتی خشکی حفره شود. البته، شما نمی خواهید هیچ یک از این مسائل را تجربه کنید، بنابراین بسیار مهم است که اجازه دهید که محل دندان کشیده شما بهبود یابد.

قبل از مراجعه به مطب برای کشیدن دندان، باید غذاهای بسیار نرم مانند سوپ یا بستنی آماده کنید، که بعداً بعد از کشیدن دندان بتوانید از آنها بخورید.

با این حال، باید مطمئن شوید که سوپ ولرم است.

انتظار می رود بهبودی کامل طی 7 تا 10 روز صورت گیرد، و در طول این مدت باید بسیار مراقب محل کشیدن دندان باشید. علیرغم این گفته، باید مراقب باشید که خونریزی ظرف چند ساعت نخست متوقف شود. قبل از برنامه ریزی برای جایگزینی دندان ممکن است چند ماه صبر کنیم تا استخوان بتواند به طور کامل بهبود یابد.

نکته: اگر خونریزی متوقف نشد، سریعاً با مطب تماس بگیرید. دندانپزشک محل دندان کشیده شده را بررسی می کند و در مورد اقداماتی که برای متوقف کردن خونریزی باید انجام دهید، توصیه هایی ارائه خواهد کرد.

چگونه خونریزی محل دندان کشیده شده را متوقف کنیم؟

خونریزی بعد از کشیدن دندان بسیار شایع است زیرا شما به تازگی دندان خود را کشیده اید. این یک فرایند استاندارد است، اما یک فرایند جدی نیز هست. خون برای شروع فرآیند انعقاد لازم است، و شما با انجام کارهای زیر می توانید میزان بهبودی را افزایش دهید:

  • از یک تکه گاز استریل استفاده کنید و آن را روی حفره خالی دندان قرار دهید. همچنین می توانید از یک تکه گاز استریل تمیز که کمی مرطوب است استفاده کنید.
  • گاز استریل را رول کنید یا آن را به شکل مربع کوچکی تا کنید که بتوانید آن را روی حفره قرار دهید. با قرار دادن بایت خود رای این گاز استریل باید آن را برای مدتی در جای خود نگه دارید، بنابراین مطمئن شوید که به راحتی در دهان شما قرار دارد.
  • به مدت 45 تا 60 دقیقه بایت خود را روی گاز استریل قرار دهید.

گاز استریل باید اندازه مناسبی داشته باشد تا امکان اعمال فشار یکنواخت روی کل حفره دندان فراهم شود. مهم است که این مرحله به صورت دقیق دنبال شود زیرا وقتی بایت خود را می بندید، فشار چیزی خواهد بود که روند لخته شدن را تقویت خواهد کرد.

اگر نمی خواهید از پد گاز استریل استفاده کنید، یا اگر چای کیسه ای دارید، به جای گاز استریل می توانید از چای کیسه ای استفاده کنید.

چرا؟

چای حاوی اسیدهای تانن است. قرار دادن چای کیسه ای روی آن ناحیه این امکان را فراهم خواهد کرد که با خیس شدن کیسه با بزاق دهان شما، این اسید به آرامی و به مرور زمان نشت کند. این اسید برای کمک به تشکیل لخته خون شناخته شده است، بنابراین برای این منظور، ممکن است حتی بهتر از گاز استریل باشد.

به همان روشی که از گاز استریل استفاده می کنید، می توانید از چای کیسه ای نیز استفاده کنید، اما باید از سرد بودن کیسه مطمئن شوید. استفاده از چای کیسه ای داغ ممکن است ناراحتی شما را تسکین دهد، اما می تواند باعث سست شدن لخته خون ایجاد شده شود، و بیش از آنکه مشکلی را حل کند، مشکلات بیشتری ایجاد کند.

خونریزی  بعد از کشیدن دندان

خونریزی بعد از کشیدن دندان

ترفند مکعب یخ و گاز استریل

برخی از بیماران متوجه می شوند که با خنک کردن دمای دهان خود، در توقف خونریزی خود موفق تر هستند. یک ترفند این است که تکه های یخ را درون گاز بپیچید و آنها را در جای خالی دندان کشیده شده قرار دهید.

باید از مکیدن یخ یا گاز زدن آن اجتناب کنید.

در عوض، اجازه دهید آنها روی بایت شما باقی بمانند و روی محل دندان کشیده شده قرار بگیرند. باید از قرار دادن یخ به طور مستقیم روی حفره خالی دندان اجتناب کنید، به همین دلیل است که استفاده از گاز استریل انتخاب مناسبی برای افزودن تکه های یخ به این روند است.

چرا لخته شدن خون مهم است؟

ساعت اول بعد از کشیدن دندان برای بهبودی بسیار مهم است و حول لخته شدن خون می چرخد. از آنجا که دندان شما را خارج کرده ایم، در جایی که استخوان شما وجود دارد یک حفره خالی به جا می ماند.

خون این حفره را پر می کند و مانع رسیدن هوا به استخوان باز می شود.

اگر اجازه دهید لخته خون تشکیل و خشک شود، حفره خالی دندان را پر می کند و از استخوان شما در حین بهبود ناحیه محافظت خواهد کرد. اگر اجازه ندهید لخته ایجاد شود یا طبق یک توصیه اشتباه کاری انجام دهید، مانند نوشیدن با نی یا نوشیدن یک نوشیدنی داغ، می توانید لخته خون را از بین ببرید.

پس از کنده شدن لخته خون، ممکن است از چیزی که به عنوان خشکی حفره شناخته می شود، رنج ببرید.

خشک حفره دندان چیست؟

خشکی حفره دندان زمانی رخ می دهد که لخته خون هرگز روی حفره دندان ایجاد نشود یا لخته از جای خود خارج شود. اگر بعد از کشیدن دندان یک مشکل جدی بوجود بیاید که باید نگران آن باشید، آن خشکی حفره دندان است.

عدم وجود لخته منجر به بروز موارد زیر می شود:

  • قرار گرفتن استخوان بدون پوشش محافظ در معرض محیط دهان
  • قرار گرفتن اعصاب در معرض محیط دهان

درد ناشی از خشکی حفره دندان بسیار شدید است. اکثر افراد به خوبی بهبود می یابند و هرگز این وضعیت را تجربه نمی کنند، اما اگر این مشکل برای شما پیش بیاید، متوجه خواهید شد که ممکن است درد غیر قابل تحمل باشد. اگر خشکی حفره ایجاد شد، می توانیم یک گاز دارویی را درون حفره قرار دهیم تا به کاهش درد و بهبودی کمک کند.

با این حال، همیشه بهترین کار این است که یک لخته خون مناسب را ایجاد کنید و باعث بهبودی بدون درد شود.

فراهم آوردن شرایط برای تشکیل لخته خون

اگر از گاز یا چای کیسه ای استفاده کرده اید، در مسیر تشکیل لخته خون هستید. توصیه می کنیم در مورد محل دندان کشیده شده بسیار محتاط باشید و از خوردن هر گونه غذایی که ممکن است درون حفره گیر کند خودداری کنید.

اگر می خواهید لخته خون تشکیل شود و بهبودی شروع شود، این ناحیه باید عاری از هر گونه مواد زائد باقی بماند.

تفاوت های فشار هوا، مانند آنچه هنگام استفاده از نی ایجاد می شود، به راحتی لخته شما را از بین خواهد برد. با این حال، چند کار دیگر که می توانید برای کاهش خطر ایجاد اختلال در لخته شدن خون انجام دهید، عبارتند از:

  • از دهانشویه استفاده نکنید و چیزی از دهان خود تف نکنید.
  • اگر مجبور به عطسه هستید، حتماً دهان خود را باز نگه دارید.
  • از فین کردن بینی خودداری کنید.

در طول این مدت باید از انجام هر گونه فعالیتی که می تواند فشار هوای داخل دهان شما را تحت تأثیر قرار دهد اجتناب کنید. نگران نباشید. در عرض یک هفته یا بیشتر به حالت عادی باز خواهید گشت و می توانید هر کاری که دوست دارید را انجام دهید. اگر خشکی حفره دندان را تجربه کردید، این فقط روند بهبودی را طولانی می کند و باعث ایجاد درد غیرضروری بسیار زیادی برای شما خواهد شد که هیچ کس نمی خواهد با آن مواجه شود.

سیگار کشیدن در این زمان یک نه بزرگ است.

شما باید حداقل تا 48 ساعت بعد از کشیدن دندان خود از کشیدن سیگار خودداری کنید. سیگار کشیدن فقط خطر بروز عوارض را افزایش خواهد داد و احتمالاً خونریزی را نیز افزایش خواهد داد.

همچنین در طول این مدت باید از نوشیدن الکل خودداری کنید. در حالی که نوشیدن الکل یا سیگار ممکن است به آرامش شما کمک کند، تأثیر آنها روی روند انعقاد خون بسیار قابل توجه است. بعد از چند روز می توانید به روال عادی زندگی خود بازگردید.

در حال حاضر، بهتر است روی کنترل خونریزی تمرکز کنید.

خونریزی  بعد از کشیدن دندان

خونریزی بعد از کشیدن دندان

آیا اگر محل دندان کشیده شده همچنان خونریزی داشته باشد می توان خوابید؟

خوابیدن با گاز استریل یا کیسه چای داخل دهان بی خطر نیست، زیرا ممکن است با آنها در خواب خفه شوید. اگر هنگام خواب دهان شما همچنان خونریزی می کند، به پشت استراحت دهید و سر خود را بالا قرار دهید. این وضعیت از خفگی جلوگیری می کند، تورم را کاهش می دهد و لخته شدن خون را افزایش می دهد. همچنین ممکن است بخواهید بالش و لباس خود را با حوله بپوشانید تا در صورت خروج خون از دهان در طول شب، از ایجاد لکه جلوگیری کنید.

با به حداقل رساندن برخی از فعالیت ها، خونریزی را کنترل کنید.

ایجاد لخته خون به جریان خون مناسب بستگی دارد و باید از موارد زیر اجتناب کنید:

  • تمرینات سخت
  • کار سخت

اگر این فعالیت ها را انجام دهید، ضربان قلب شما بالا خواهد رفت و خون اضافی وارد ناحیه خواهد شد، که خوب نیست. یک تا دو روز به خود فرصت دهید تا آرام باشید و مجبور نباشید ورزش کنید. قبل از انجام این فعالیت ها بهتر است دو روز صبر کنید تا لخته خون تشکیل شود و واقعاً در جای خود تثبیت شود.

خواب نیز مهم خواهد بود.

لازم است سر خود را بالای قلب خود نگه دارید. بالا نگه داشتن قسمت بالای بدن به شما کمک خواهد کرد تا با کاهش فشار خون، خونریزی را کنترل کنید. حتی زمانی که فقط برای استراحت دراز می کشید، باید بالاتنه خود را بالا نگه دارید تا فشار خون پایین بیاید.

تشکیل لخته خون مهم ترین بخش درمان کشیدن دندان است. با این حال، دوره بهبود تا 10 روز ادامه خواهد داشت. ممکن است موارد زیر را تجربه کنید:

  • درد
  • ناراحتی
  • تورم

درد و ناراحتی خفیف طبیعی است و با یخ یا داروهایی که دندانپزشک تجویز می کند قابل کنترل است. ظرف مدت یک یا دو روز، متوجه خواهید شد که درد به سوزش تبدیل می شود، که راحت نیست اما غیر قابل تحمل هم نیست.

خونریزی  بعد از کشیدن دندان

خونریزی بعد از کشیدن دندان

معمولاً زمانی که درد و ناراحتی شما خفیف یا حتی متوسط ​​است، نیاز نیست نگران باشید.

با این حال، اگر درد نسبتاً شدید شود و به حدی برسد که به شما اجازه ندهد از بیشتر فعالیت هایی که انجام می دهید لذت ببرید، باید فوراً با دندانپزشک خود تماس بگیرید.

کشیدن دندان پیامد ناخوشایند عدم درمان پوسیدگی دندان و اجازه دادن به پیشرفت آن است. اگر نتوانیم دندان را پر کنیم یا درمان ریشه انجام دهیم، ممکن است تنها گزینه باقی مانده برای درمان دندان کشیدن آن باشد.

ما گزینه های شما را در مطب خود مورد بحث قرار خواهیم داد و حتی گزینه های جایگزینی را برای دندان توصیه خواهیم کرد.

ما می توانیم بریج ها یا ایمپلنت های دندانی را قرار دهیم تا لبخند شما را احیاء کنیم و از بروز مشکلات بیشتر برای دندان های شما جلوگیری کنیم. با این حال، قبل از اینکه بتوانیم به ترمیم زیبایی فکر کنیم، می خواهیم مطمئن شویم که محل دندان کشیده شده به طور کامل بهبود می یابد.

  • یک مطالعه ارتباط بین بیماری لثه و آلزایمر را نشان داد.
  •  بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) حدود 2/47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال به بیماری لثه مبتلا هستند.
  •  محققان در مطالعه ای روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه و بیماری آلزایمر پی بردند.
  •  این تیم تحقیقاتی معتقد است که یافته های آنها ممکن است به کاهش تعداد بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال و آلزایمر کمک کند.

بیماری لثه- که همچنین تحت عنوان پریودنتیت و بیماری پریودنتال شناخته می شود- از طریق عفونت باکتریایی درون بافت های نرم دهان رخ می دهد. تحقیقات قبلی پریودنتیت را با دیابت، بیماری کلیوی و مسائل قلبی عروقی مرتبط می دانند.

اکنون محققان از طریق مطالعه روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه از طریق باکتری فوزوباکتریوم نکلئوتوم Fusobacterium nucleatum  (F. nucleatum) و بیماری آلزایمر پی برده اند. دانشمندان بر این باورند که یافته های آنها ممکن است به کاهش پیشرفت بیماری پریودنتال و این شکل از زوال عقل کمک کند.

 

بیماری پریودنتال چیست؟

ذرات غذا و باکتری ها دائما داخل دهان هستند. هنگامی که افراد به طور مرتب دندان های خود را مسواک نمی زنند و نخ دندان نمی کشند، ذرات و باکتری ها ماده چسبنده ای به نام پلاک تشکیل می دهند که به دندان ها می چسبد. پلاک در صورت پاک نشدن می تواند لثه ها را تحریک کند، و باعث بروز شکل اولیه بیماری لثه به نام ژنژیویت شود.

اگر پلاک برای مدت زمان طولانی روی دندان ها و لثه ها باقی بماند، سخت می شود و به ماده ای به نام تارتار تبدیل می شود. از آنجا که تارتار بسیار سخت است، معمولاً فقط یک دندانپزشک می تواند آن را با استفاده از ابزارهای دندانی در طی یک پاکسازی تخصصی دندان ها از بین ببرد.

زمانی که تارتار برای مدت طولانی روی دندان ها باقی بماند، سطح بعدی بیماری لثه به نام پریودنتیت می تواند ایجاد شود. بیماری پریودنتال منجر به عفونت بیشتر در لثه ها و دندان ها می شود. پریودنتیت در صورت عدم درمان، می تواند منجر به از دست رفتن دندان ها شود.

بر اساس مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، حدود 47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال در ایالات متحده به بیماری پریودنتال مبتلا هستند. بیماری لثه در بین مردان و افراد سیگاری شایع تر است.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

التهاب لثه و بیماری آلزایمر

F. nucleatum باکتری است که معمولاً در بیماری پریودنتال نقش دارد. تحقیقات گذشته نیز این باکتری را با سرطان روده بزرگ و سرطان دهان مرتبط می دانند.

باکتری های موجود در دهان چگونه می توانند علائم بیماری آلزایمر را تشدید کنند؟ این اتفاق می تواند به دو صورت رخ دهد:

یکی اینکه، این باکتری هم به صورت موضعی و هم به صورت سیستمی باعث ایجاد التهاب می شود، که فنوتیپ بیماری آلزایمر را تحت تأثیر قرار می دهد، زیرا آلزایمر خود یک بیماری التهابی است. دوم اینکه، این باکتری مهاجرت می کند و به مغز نفوذ می کند تا در آنجا اجتماع بزرگی تشکیل دهد و باعث ترشح مولکول های پاتولوژیک شود تا باعث تشدید علائم و نشانه های بیماری آلزایمر شوند.

برای این مطالعه، از سلول های کشت داده شده در آزمایشگاه استفاده شد تا نشان دهند که وجود F. nucleatun باعث رشد غیر طبیعی سلول های میکروگلیال می شود. این سلول های ایمنی در مغز و نخاع به حذف هرگونه عفونت از مغز کمک می کنند و سیستم عصبی مرکزی را سالم نگه می دارند. حضور F. nucleatun علاوه بر تأثیر بر رشد این سلول ها، همچنین باعث ایجاد یک پاسخ التهابی می شود. تحقیقات گذشته نشان می دهند که التهاب در ایجاد بیماری آلزایمر نقش دارد.

در مرحله بعد، تیم به بررسی پریودنتیت ناشی از F. nucleatum در مدل موش مبتلا به آلزایمر پرداخت. آنها دریافتند که در مقایسه با حیوانات گروه کنترل، موش های مبتلا به پریودنتیت دچار افزایش اختلالات شناختی و سطوح بالاتر پلاک های آمیلوئید و پروتئین تاو Tau شدند. علاوه بر این، مانند سلول های کشت شده، افزایش رشد سلول های میکروگلیال و التهاب نیز در این حیوانات مشاهده شد.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

چگونه این یافته ها می توانند کمک کنند؟

اهمیت این یافته های تحقیقاتی در چهار زمینه اصلی نهفته است. اول اینکه، آنها یک “مشکل بزرگ سلامت” را هدف قرار داده اند زیرا درصد قابل توجهی از جمعیت بزرگسال به بیماری پریودنتال مبتلا هستند و بیش از 55 میلیون نفر در سراسر جهان با زوال عقل زندگی می کنند. آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است.

دوم اینکه، درک مکانیکی از یک باکتری بی هوازی (F. nucleatum) که در پاتوژن های بیماری پریودنتال و بیماری آلزایمر مورد مطالعه قرار نگرفته است، شکاف موجود در دانش علمی را پر می کند و سیگنال هشدار دهنده ای برای دندانپزشکان و متخصصان مغز و اعصاب ارسال می کند.

سوم اینکه، ساخت یک مدل حیوانی، قابلیت فنی را در تشریح علت احتمالی بین یک بیماری دندانی موضعی (بیماری پریودنتال) و یک اختلال عصبی (بیماری آلزایمر) در یک محل آناتومیک دوردست فراهم می آورد.

و چهارم اینکه، این مطالعه برای بررسی اینکه آیا درمان بیماری پریودنتال می تواند شروع آلزایمر را در انسان کاهش دهد یا به تأخیر بیاندازد، ممکن است برای کاربردهای پیش بالینی و بالینی بیشتر سیستم ایجاد شده مدرکی را ارائه دهد.

این مطالعه به شواهد فزاینده ای اضافه می کند که میکروب ها و ویروس ها ممکن است در بیماری های مغزی نقش داشته باشند.

در این مطالعه، شواهدی مبنی بر افزایش فعال شدن سیستم ایمنی مغز، تغییرات مغزی مرتبط با آلزایمر و تغییرات شناختی در موش های آلوده به میکروب دهان پیدا شدند. گرچه این یافته ها جالب هستند، این تحقیق روی موش ها انجام شد و مطالعات قبلی که رابطه بین بیماری پریودنتال و آلزایمر را در انسان بررسی می کردند، علیت را نشان نداده اند. تحقیقات بیشتری نیاز هستند.

در حال حاضر مشخص نیست که آیا مواردی مانند مسواک زدن در نهایت خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش می دهد یا خیر. آنچه که می توانیم گفت این است که بهداشت دهان و دندان برای سلامت عمومی و پیری سالم مهم است. تعدادی دیگر از عوامل خطرساز سبک زندگی قابل تغییر وجود دارند- مانند ورزش و رژیم غذایی- که شواهد علمی قابل توجهی دارند که نشان می دهند می توانند خطر زوال شناختی را کاهش دهند.

 

 

اسئواینتگریشن به یک فرایند دندانپزشکی بسیار قابل پیش بینی تبدیل شده است. ایمپلنت های دندانی که با برداشتن فلپ موکوپریوستال جراحی داخل استخوان فک قرار می گیرند، می توانند عوارض متعددی از جمله تحلیل بافت، از دست دادن استخوان کرستال و اسکار ایجاد کنند. بعلاوه، این تکنیک با درد و تورم بعد از عمل نیز همراه است. نشان داده شده است که ترومای جراحی شامل آسیب حرارتی و ترومای مکانیکی نیز می باشد که می تواند باعث ایجاد شکستگی های ریز استخوان در حین کاشت ایمپلنت شود.

در این مقاله قصد داریم استفاده از تکنیک بدون فلپ برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی در مناطقی را به شما معرفی کنیم که بافت چسبیده (کراتینه شده) به اندازه کافی وجود ندارد.

علاوه بر این، از فناوری اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) برای انجام جایگذاری دقیق ایمپلنت های دندانی همراه با استفاده از لیزر Er;Cr:YSGG (تکنولوژی BIOLASE) برای جوش دادن بافت کراتینه شده به مناطق بافت غیرکراتینه شده استفاده شده است.

سابقه جراحی ایمپلنت بدون فلپ

هنگامی که دندان ها وجود دارند، خونرسانی به استخوان از 3 مسیر مختلف انجام می شود: الیاف پریودنتال، بافت همبند بالای پریوستوم و از داخل استخوان. هنگامی که دندانی از دست می رود، جریان خون از الیاف پریودنتال از بین می رود، بنابراین خونی که در حال حاضر فقط از بافت نرم به استخوان می آید از بین می رود و در نتیجه باعث تحلیل استخوان در طول مرحله بهبودی اولیه می شود. با رویکرد بدون فلپ، ترومای جراحی به حداقل می رسد، زیرا برش دایره ای بسیار کوچک است و در نتیجه درد، تورم و ناراحتی بعد از عمل بسیار کمتر است.

با انتخاب مورد مناسب، در صورتی که تکنیک جراحی کاشت ایمپلنت بدون فلپ به درستی انجام شود، این جراحی یک فرایند قابل پیش بینی است. هنگام انجام این فرایند، قرار دادن مته در زاویه صحیح نیز بسیار مهم است. قرار دادن ایمپلنت با استفاده از تکنیک بدون فلپ به شدت به کمیت و ساختار استخوانی که ایمپلنت ها درون آن قرار می گیرد و همچنین تخصص جراحی دندانپزشک بستگی دارد. یک تجزیه و تحلیل بالینی گذشته نگر 10 ساله نشان داده است که دندانپزشک پس از کسب بیش از 5 سال تجربه در انجام این روش، میزان موفقیت به 100% نزدیک شد.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای جراحی بدون فلپ

  • کاشت ایمپلنت بدون فلپ باعث ترمیم و بهبود فوری بافت های اطراف و نتیجه زیباتر می شود.
  • طی جراحی کاشت ایمپلنت تکی، از طریق تناسب راهنما با صفحه اکلوزال دندان های مجاور دقت بالاتری به دست می آید.
  • مسئولیت نتیجه و ایمنی بیمار در طول جراحی بدون فلپ بر عهده جراح است.
  • حداکثر و نه میانگین انحراف ثبت شده برای یک سیستم برنامه ریزی خاص برای ایمنی بالینی مرتبط است.

فناوری سی تی اسکن

استفاده از فناوری سی تی اسکن که برای تشخیص و طراحی درمان کاشت ایمپلنت های دندانی استفاده می شود، امکان درک دقیق تری از رابطه آناتومیک دندان و استخوان را فراهم کرده است. چنین بازسازی ها و مدل هایی را می توان با استفاده از سی تی اسکن ایجاد کرد. این برنامه به دندانپزشک کمک می کند تا فواصل، زوایا و تراکم استخوان را با دقت اندازه گیری کند، و منجر به کاشت دقیق ایمپلنت شود.

توانایی مشاهده استخوان زیرین با سی تی اسکن این امکان را برای دندانپزشک فراهم می کند تا کاشت ایمپلنت را بدون فلپ انجام دهد. بنابراین، عوارض همراه با جراحی را کاهش می دهد، خونریزی را به حداقل می رساند، میزان درد و تورم بعد از جراحی را کاهش می دهد، زیبایی ظاهری را بهبود می دهد و چسبندگی لثه ها به اطراف اباتمنت به سرعت و به طور کامل صورت می گیرد.

اما اگر بافتی که سمت جلوی (باکال) ایمپلنت را در بر می گیرد چسبندگی کافی نداشته باشد چطور؟ چرا این فرایند به طور معمول انجام نمی شود؟ برخی از پزشکان ابراز داشته اند که این جراحی (جراحی ایمپلنت بدون فلپ) با انگیزه فروش ایمپلنت های دندانی انجام می شود.

دکتر مایرون نوینز Myron Nevins (که در گذشته جایزه متخصص بالینی آکادمی پریودنتولوژی آمریکا را دریافت کرده است) اظهار داشته است که ” در تمام طول دوره حرفه ای تخصص خود هر روز را جراحی انجام داده است اما در این نوع فرایند هیچ میزان راحتی نداشته است”.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای لیزر YSGG

لیزر YSGG به بهبود سریع، کاهش درد بعد از جراحی، و افزایش سطح تماس استخوان با ایمپلنت کمک کرده است. این نوع لیزر برای برش مینای دندان، عاج، و بافت نرم دارای تأییده انجمن دندانپزشکان آمریکا است. برای دندانپزشکی ایمپلنت، این نوع لیزر را می توان در برش آماده سازی فلپ، سم زدایی محل استئوتومی (برش استخوان)، شروع پدیده شتاب دهی منطقه ای (RAP)، جوشکاری بافت، تسریع رگ زایی، و در ارتقاء بیومدولاسیون برای کمک به ترمیم سلول های آسیب دیده و در عین حال کاهش درد استفاده کرد. استفاده راحت از لیزر YSGG توانایی به هم رساندن لبه های بافت نرم با استفاده از گرما است. این تحت عنوان “جوشکاری بافت” نامیده می شود. جوشکاری بافت به یکدیگر با حرارت یکنواخت 70 تا 80 درجه سانتیگراد انجام می شود، در حالتی که بین لایه ها چسبندگی وجود دارد. این لایه ها به دلیل باز شدن مارپیچ مولکول کلاژن و در هم تنیده شدن با بخش های مجاور، به یکدیگر می چسبند.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

فرایند کاشت ایمپلنت بدون فلپ

جراحی ایمپلنت بدون فلپ برای جایگزینی یک دندان یک فرایند کم تهاجم است که می تواند با استفاده از راهنماهای جراحی ساخته شده به صورت سفارشی روی قالب های گچی اکلوزال یا مشتق شده از نرم افزارهای برنامه ریزی تصویر سه بعدی با تصاویر سه بعدی یکپارچه از استخوان فک و پروتز برنامه ریزی شده انجام شود. این اغلب از طریق یک فرایند اسکن دوگانه با تطبیق مبتنی بر نشانگر واقعی، یا اخیراً با ادغام در تصاویر طراحی مشتق شده از CBCT از یک اسکن از مجموعه تشخیصی دندان ها بدست می آید. داده های DICOM از معاینه CT/CBCT بیمار با داده های STL از اسکن دیجیتال اپتیکال با وضوح بالا از قالب گچی اصلی بیمار قبل از عمل ترکیب می شوند. این حتی می تواند شامل اطلاعاتی در مورد بافت های نرم باشد.

پزشک باید بیماران را مطلع سازد که جراحی با کمک کامپیوتر مستلزم هزینه های اضافی است. با این حال مقرون به صرفه بودن آن شامل کاهش زمان جراحی، ناراحتی بعد از جراحی و بهبود بهتر بافت نرم، ممکن است آن را ارزشمند کند.

قرار گرفتن راهنمای جراحی، که اغلب توسط استریولیتوگرافی ساخته می شود، روی سطوح اکلوزال دندان های مجاور، دقت موقعیت آن را افزایش می دهد. دقت تطبیق موقعیت واقعی ایمپلنت با طراحی قبل از جراحی نسبت به آنچه با جراحی بدون دست بهدست می آید، برتر است.

چندین مقاله بالینی، نرخ بقاء کوتاه مدت و بلند مدت عالی (98 درصد ≥) را برای ایمپلنت هایی گزارش کرده اند که با استفاده از روش بدون فلپ با امکان تحویل فوری یک پروتز موقت از پیش ساخته شده انجام شده اند. شواهد علمی موجود نشان می دهند که جراحی هدایت شده حداقل به اندازه پروتکل های معمولی بدون دست به نرخ خوب بقاء ایمپلنت منجر می شود. این فرایند تحت شرایط مناسب، به دلیل حداقل خونریزی و ناراحتی بعد از جراحی، برای بیماران یک پاداش است. بیماران می توانند از بدون فلپ قرار دادن ایمپلنت و بارگذاری فوری بهره مند شوند.

گاهی اوقات قبل از جراحی بیماران به صورت پیشگیرانه تحت درمان یک دوره آنتی بیوتیک قرار می گیرند، گرچه آسپسی شدید ممکن است این نیاز را کاهش دهد. انتخاب آنتی بیوتیک معمولاً با توجه به سوابق بیماری های بیمار و در نظر گرفتن حساسیت های احتمالی تعیین می شود. بی حسی موضعی (برای قسمت های قدامی دهان) یا منطقه ای (برای نواحی مولر) انجام می شود. محل جراحی با یک ماده ضد عفونی کننده سواب می شود. راهنمای جراحی استریل قرار داده می شود. قبل از استفاده از مته گرد می توان از پانچ دایره ای برای برداشتن مخاط استفاده کرد. اگر کسی بخواهد پهنای لثه را حفظ کند، می توان برداشتن یک دایره بسیار محدود از موکوپریوستوم را انجام داد. این کار تأثیری روی دقت انتقال موقعیت طراحی شده ایمپلنت ندارد. آماده سازی محل با سری کلاسیک دریل ها تکمیل می شود و ایمپلنت با اندازه مناسب نصب می شود. معمولاً بخیه نیاز نیست. استفاده از الگو را می توان به ایجاد حفره به صورت اولیه یا برای کل استئوتومی از جمله کاشت ایمپلنت محدود کرد. بزرگ شدن بدون دست سوراخ استئوتومی منجر به دقت قابل توجهی کمتر از دریل و جایگذاری ایمپلنت با قالب هدایت کامل می شود.

اندازه گیری فرکانس تشدید را می توان قبل از قرار دادن هیلینگ کپ یا اباتمنت نهایی یا ارزیابی بافت لثه بعد از نصب اباتمنت انجام داد. بیمار به دندانپزشک ترمیمی ارجاع داده می شود که می تواند بلافاصله یک ترمیم (موقت) آماده کند. دندانپزشک چندین گزینه دارد: از قالب گیری و استفاده از اباتمنت سفارشی گرفته تا استفاده از اباتمنت های استوک پیش ساخته. قرار دادن ترمیم (نهایی) در همان روز جراحی، بازسازی بافت نرم و نتیجه زیبایی را بهبود می بخشد. دندانپزشک ترمیمی این انتخاب ها را انجام می دهد. ترمیم نهایی ترجیحاً باید با پیچ باشد. کاشت تک ایمپلنت بدون فلپ اغلب بازسازی استخوان پس از جراحی، تحلیل رفتگی های مخاطی را کاهش می دهد، و تمایل به حفظ پاپیلاهای اطراف ایمپلنت دارد.

پس از انجام ترمیم و ارزیابی اکلوژن، بیمار باید در یک برنامه حفظ نتیجه شامل ارزیابی پریودنتال، عملکردی و پروتز قرار گیرد. ایمپلنت باید از نظر تحرک تحت نظر باشد و رادیوگرافی پری آپیکال در زمان ترمیم پروتز، پس از یک سال، و در صورت بروز دلایل بالینی بعد از آن، باید گرفته شود.