بخش تخصصی پیوند لثه
بیماری‌های لثه مثل عقب رفتگی لثه، نیاز به درمان پیوند لثه دارند. پیوند لثه نوعی از عمل جراحی دندان است که نسبتا روشی سریع و آسان می‌باشد. در این عمل متخصص پریودنتیت از سقف دهان، بافت لثه را برداشته و از آن برای لثه‌ی آسیب دیده استفاده می‌کند. عقب رفتگی لثه به آرامی رخ می‌دهد و به همین دلیل بسیاری از مردم متوجه بروز این اتفاق نمی‌شوند. در صورت عدم درمان چنین مشکلاتی، ممکن است در نهایت منجر به از دست رفتن دندان فرد شود. پیوند لثه در بیشتر موارد جنبه‌ی درمانی دارد، ولی برخی از مردم برای اصلاح طرح لبخند خود از این روش استفاده می‌کنند که در این صورت جنبه‌ی زیبایی دارد.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
درمان ارتودنسی برای افرادی که تعدادی از دندان های خود را از دست داده اند، کار نسبتاً دشواری است. مخصوصاً اگر تعداد قابل توجهی از دندان ها از دست رفته باشند. با از دست رفتن دندان ها، معمولاً دندان های مجاور یا دندان های مقابل فضای خالی به جا مانده از دندان های از دست رفته، دچار لغزش، کج شدن، و رشد زیاد خواهند شد در نتیجه فضای خالی برای قرار گرفتن دندان جایگزین مناسب نخواهد بود. اصلاح ارتودنتیک رابطه فاصله بین دندان ها می تواند به قرار دادن جایگزین مصنوعی برای دندان های از دست رفته، و بهبود عملکرد، بهداشت، و زیبایی دندان های باقی مانده کمک کند.
در درمان ارتودنسی، برای اصلاح مال اکلوژن و ایجاد تکیه گاه از دندان ها استفاده می شود. در بیمارانی که همه دندان های آنها در جای خود قرار دارند، لنگر یا تکیه گاه دندانی به جابجایی دندان های دیگر کمک می کند. اما در بیمارانی که تعدادی از دندان های خود را از دست داده اند، ممکن است تکیه گاه کافی برای اصلاح مال اکلوژن وجود نداشته باشد. در این بیماران، کاشت ایمپلنت می تواند این کمبود را جبران کند. گاهی اوقات، اگر طرح درمان ارتودنسی بسیار دقیق باشد، ، ایمپلنتی که به خوبی با استخوان فک جوش خورده است می تواند برای حمایت از ترمیم های دندانی پس از تکمیل درمان ارتودنسی استفاده شود. استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، برای حصول بهترین نتایج مستلزم همکاری دو شاخه دندانپزشکی (ارتودنسی و کاشت ایمپلنت) است.
درمان ارتودنسی برای ایجاد فضا قبل از کاشت ایمپلنت
برای قرار دادن ایمپلنت به جای دندان از دست رفته، فلسفه زیبایی و بیولوژیکی وجود دارد. از نظر زیبایی، ایمپلنت باید داخل دهان قرار داده شود تا پارامترهای هماهنگی ایجاد شوند، به گونه ای که ترمیم دندان خوشایند باشد. از نظر بیولوژیکی نیز اجازه خواهد داد ساختار بافت های نرم و سخت حفظ شوند. اگر دندانی که قرار است جایگزین برای آن قرار گیرد هنوز کشیده نشده است، قبل از آن عوامل مختلفی باید مد نظر قرار گیرند. اغلب، دندان ها بدون هیچ ضرورتی کشیده می شوند، و منجر به قرار گرفتن ترمیمی داخل دهان می شوند که هیچ تناسبی با دندان های مجاور خود ندارد.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
در صورت کمبود استخوان، بیرون کشیدن ارتودنتیک دندان (به صورت تدریجی) قبل از کشیدن، می تواند به افزایش مقدار بافت سخت و نرم در محل قرار گیری ایمپلنت در آینده کمک کند. اگر بیرون کشیدن تدریجی یک دندان با هدف ارتودنتیک انجام شود، می تواند به دندانپزشک زیبایی کمک کند سطح لثه را متعادل تر سازد و دندان مصنوعی در اختیار بیمار قرار دهد که با دندان های کناری شباهت و مطابقت بیشتری داشته باشد. بیرون کشیدن تدریجی دندان به صورت هر هفته یک میلی متر انجام می شود، و دوره تثبیت برای هر میلی متر بیرون کشیدن، حدود یک ماه می باشد.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
بیرون کشیدن تدریجی دندان یکی از قابل پیش بینی ترین روش ها برای رشد عمودی استخوان است. این احتمال وجود دارد که بیمار برای چند دندان از دست رفته، علاوه بر بیرون کشیدن تدریجی دندان، به تقویت افقی استخوان نیاز داشته باشد. بیرون کشیدن تدریجی دندان به دندانپزشک اجازه می دهد محل قرار گیری ایمپلنت را به صورت عمودی محیا سازد، تا ترمیم دندانی بسازد که از نظر زیبایی با دیگر دندان ها هماهنگ باشد.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
درمان ارتودنسی با هدف ایجاد فضا برای کاشت ایمپلنت
درمان ارتودنسی برای ایجاد فضای کافی برای کاشت ایمپلنت نیز بسیار کمک کننده است. با از دست رفتن دندان ها، دندان های فک مقابل نیز بیشتر رشد می کنند یا به سمت قسمت بدون دندان می لغزند، در نتیجه جایی برای قرار گرفتن دندان مصنوعی باقی نمی ماند. دندانپزشک زیبایی یا متخصص کاشت ایمپلنت باید با ارتودنتیست همکاری کند تا فضای مزیودیستال لازم برای روکش ایمپلنت ایجاد شود. تهیه قالب مومی نیز می تواند ابزاری باشد که در ایجاد فضای مناسب به ارتودنتیست کمک می کند. برای یک بیمار، هیچ چیز نا امید کننده تر از این نیست که پس از انجام یک درمان ارتودنسی طولانی، دندانپزشک زیبایی به این نتیجه برسد که جای کافی برای روکش ایمپلنت وجود ندارد. تا زمانی که فضای کافی برای روکش ایمپلنت ایجاد نشده، بندهای ارتودنسی نباید برداشته شوند.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
در موارد بسیاری، با از دست رفتن دندان های جانبی دندان های وسط، ریشه های دندان های مجاور به سمت جای خالی آنها می لغزند و قرار گیری ایمپلنت را دشوار می سازند. اغلب به منظور ایجاد فضای کافی برای کاشت ایمپلنت و نیز روکش آن، درمان ارتودنسی نیاز است. مشکلی که معمولاً وجود دارد، دشواری این جابجایی ها است.
بین اندازه دندان های وسط و دندان های کناری آنها از نظر زیبایی یک رابطه منطقی وجود دارد. این نسبت تحت عنوان “نسبت طلایی” نامگذاری شده است- البته این نسبت در همه موارد هم صدق نمی کند، اما می تواند راهنمای خوبی باشد.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
به صورت ایده آل، دندان های جانبی دندان های وسط فک بالا باید دو سوم اندازه دندان های وسط باشند. اکثر دندان های وسط 10-8 میلی متر عرض دارند. اگر دندان های وسط 8 میلی متر باشند، دندان های کناری آنها باید 5/5 میلی متر، اگر دندان های وسط 9 میلی متر باشند، دندان های کناری آنها باید 6 میلی متر، و اگر دندان های وسط 9 میلی متر باشند، دندان های کناری آنها باید 7/6 میلی متر باشند. اندازه دندان های کناری بین 5/5 تا 7/6 میلی متر است. در برخی موارد ممکن است درمان ارتودنسی برای دندان های کناری دندان های وسط فضایی کمتر از اندازه ایده آل ایجاد نماید. اگر فضای کافی وجود نداشته باشد، می توان مقدار بسیار اندکی از مینای دندان های وسط و دندان های نیش را تراشید تا جای کافی برای روکش ایمپلنتی که در جای دندان های جانبی قرار گرفته است فراهم شود.
کاشت ایمپلنت و درمان ارتودنسی
از گذشته تاکنون قطر ایمپلنت ها 75/3 میلی متر بوده است. تاج ایمپلنت دندان نیز 4 میلی متر است. این اندازه ها مهم هستند، زیرا تاج ایمپلنت باید روی تیغه آلوئولار، بین دندان مرکزی و دندان نیش قرار گیرد. اگر ارتودنسی فضایی 5/5 میلی متری ایجاد کرده باشد و تاج ایمپلنت 4 میلی متر باشد، 75/0 میلی متر بین ایمپلنت و دندان مرکزی وسط و دندان نیش جای اضافی باقی می ماند، در حالی که حداکثر باید 1 میلی متر بین ایمپلنت و دندان های مجاور فضای خالی وجود داشته باشد. این فضای خالی، اجازه رشد کافی را به پاپیلای دندانی می دهد. اگر این فضا اندک باشد، باید از ایمپلنتی با قطر کمتر استفاده شود. باز هم قالب مومی می تواند به ارتودنتیست کمک کند.
در مقاله بعد به استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه درمان ارتودنسی خواهیم پرداخت…
انواع روکش ایمپلنت
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
انواع موادی که برای ساخت روکش ایمپلنت استفاده می شوند
برای ساخت روکش دندان یا دندان مصنوعی که روی ایمپلنت ها قرار می گیرند مواد مختلفی استفاده می شوند.
انواع روکش ایمپلنت
روکش های تمام سرامیک یا تمام پرسلاین All Ceramic or All Porcelain Crowns
روکش های دندانی تمام سرامیک یا تمام پرسلاین برای قرار گرفتن روی ایمپلنت های دندانی، آخرین فناوری در ترمیم های دندان هستند که در آزمایشگاه های دندانپزشکی ساخته و پرداخته می شوند. این دندان های مصنوعی کاملاً شبیه دندان های طبیعی هستند و به مردم کمک می کنند حین حرف زدن، خندیدن و لبخند زدن اعتماد به نفس بیشتری داشته باشند. این نوع سرامیک ها فلزی نیستند بنابراین نیاز نیست نگران درخشندگی روکش ها زمان باز کردن دهان باشید.
این احتمال وجود دارد که دندان های مصنوعی سرامیکی و پرسلاین موجب ساییدگی مینای دندان های طبیعی شوند که با آنها برخورد دارند. در برخی موارد، برای جلوگیری از ساییدگی دندان ها استفاده از محافظ شبانه یا محافظ دندان ضروری خواهد بود.
انواع روکش ایمپلنت
روکش های ترکیبی پرسلاین و طلا Porcelain Fused to Gold
دندان های مصنوعی روی ایمپلنت که از ترکیب پرسلاین- طلا ساخته می شوند بین 5 تا 20 سال دوام دارند. این گزینه از نظر ظاهری خوشایند است و مواد آن نسبتاً با دوام هستند. برای ساخت این نوع روکش ها، از طلا به عنوان زیر ساز پرسلاین استفاده می شود. بنابراین، این احتمال وجود دارد که دندان های مقابل ساییده شوند که در نتیجه ساییدن دندان ها روی یکدیگر، یا جویدن با فشار زیاد خواهد بود.
این امکان نیز وجود دارد که بتوان پرسلاین را از قسمتی که با داخل گونه در تماس است، به سطح روکش افزود. نتیجه نهایی از نظر زیبایی ظاهری زیباتر و خوشایندتر خواهد بود. فواید چنین راهکاری این است که این نوع روکش بیشتر از دیگر گزینه ها دوام خواهد داشت.
انواع روکش ایمپلنت
روکش های تمام فلزی Full Cast Noble Metal
این ماده اصولاً شامل پالادیوم و طلا، نقره، و مقدار اندکی از دیگر فلزها است. روکش های تمام فلزی Full Cast Noble Metal از بسیاری جهات ویژگی ها و کیفیتی شبیه طلا دارند. تنها تفاوت بین این نوع روکش ها و روکش های full noble metal، رنگ آنها است. نمونه full cast noble بیشتر از نمونه full noble metal حاوی نقره است.
انواع روکش ایمپلنت
روکش های تمام طلا Full Cast Gold
روکش های تمام طلا که تحت عنوان high noble metal نیز شناخته می شوند، تنها از آلیاژ طلا ساخته می شوند. این ماده که در آزمایشگاه فراوری شده است از دیگر انواع خود بیشتر دوام دارد زیرا در ساخت آنها از مواد با دوامی مانند طلا، پالادیوم، نقره، روی، پلاتینیوم و مس استفاده شده است. تنها نقصی که می توان به این نوع روکش ها نسبت داد سایه زرد رنگ آن است. از نظر زیبایی ظاهری، روکش تمام طلا به اندازه دیگر گزینه ها تحسین برانگیز نیست.
مزایا و معایب زیرکونیا و تیتانیوم
زیرکونیا و تیتانیوم به عنوان دو گزینه بسیار موفق در ساخت دندان های مصنوعی روی ایمپلنت های دندانی شناخته شده اند. هرچند ایمپلنت های تیتانیومی مطمئناً معایب خاص خود را دارند، اما مورد قبول بسیاری از دندانپزشکان قرار گرفته اند. تیتانیوم و زیرکونیا به خوبی با استخوان پیوند می خورند. تعداد بسیار زیادی از بیماران از مزایای ترمیم های تیتانیومی بهره مند شده اند زیرا بیش از سه یا چهار دهه دوام داشته اند. میزان موفقیت زیرکونیا نیز به همین میزان بوده است، اما ممکن است دوام آن به اندازه ایمپلنت های تیتانیومی نباشد.
انواع روکش ایمپلنت
انواع روکش دندان از نظر چگونگی اتصال به ایمپلنت
انواع روکش ایمپلنت
روکش هایی که با چسب به ایمپلنت متصل می شوند Cement-retained implant crown
همانطور که از نام آنها بر می آید، برای چسباندن این نوع روکش ها به ایمپلنت، از چسب مخصوص دندانپزشکی استفاده می شود. یکی از مشهودترین مزایای این روش، زیبایی ظاهری آن است. فرایند انجام آن بسیار ساده است و نتیجه آن دندانی خواهد بود که ظاهر و احساسی که برای بیمار بوجود می آورد، شباهت زیادی به دندان های طبیعی دارد. روکشی که با این روش به دندان چسبانده می شود می تواند از مواد مختلفی مانند سرامیک، پرسلاین، طلا، نقره و کامپوزیت باشد.
انواع روکش ایمپلنت
روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت متصل می شوند Screw-retained implant crowns
این نوع روکش با استفاده از یک پیچ به ایمپلنت متصل می شود که از سطح جونده یا سطح زبانی وارد دندان مصنوعی می شود و آن را به ایمپلنت متصل می کند. این گزینه به دندانپزشک اجازه می دهد روکش را مستقیماً با استفاده از یک پیچ ثابت کننده، به ایمپلنت متصل نماید. این نوع اتصال نیاز به محکم شدن یا ترمیم دوره ای دارد تا اطمینان حاصل شود که به درستی روی ایمپلنت قرار دارد. طراحی این روش به گونه ای است که انجام بسیاری از فرایند ها با استفاده از روکش، راحت تر انجام شود.
تفاوت های بین روکش هایی که با چسب یا پیچ به ایمپلنت متصل می شوند.
هر یک از این نوع روکش ها مزایا و معایب خاص خود را دارند. یکی از مهم ترین مزایای روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت متصل می شوند، این است که برای اتصال خود نیاز به چسب ندارند، در نتیجه برداشتن آنها راحت تر خواهد بود زیرا دندانپزشک تنها باید پیچ روی آن را باز کند. اما این نوع روکش ها بیشتر مستعد لب پر شدگی از قسمت های اطراف جای پیچ هستند. این لب پر شدگی ها را می توان به سرعت و با استفاده از مواد همرنگ دندان که برای پر کردن دندان استفاده می شوند، ترمیم نمود.
روکش هایی که با چسب به ایمپلنت چسبانده می شوند بیشتر منجر به ایجاد عفونت، التهاب و حتی تحلیل و از دست رفتن استخوان می شوند. التهاب اغلب زمانی اتفاق می افتد که مقداری چسب به اطراف خط لثه نشت می کند و موجب بروز حساسیت در آن می شود. یکی از معایب مهم روکش هایی که با چسب به ایمپلنت متصل می شوند این است که برداشتن آنها برای ترمیم یک چالش است.
کشیدن سیگار، بیماری لثه، و از دست رفتن دندان
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
بیماری لثه چیست؟
بیماری لثه (پریودنتال) یکی از عفونت های لثه است که می تواند ساختار استخوانی که دندان ها را در بر گرفته و از آنها حمایت می کند را تحت تأثیر قرار دهد. در موارد حاد، این بیماری می تواند موجب از دست رفتن دندان شود. کشیدن سیگار یکی از مهم ترین علل بیماری حاد لثه است.
بیماری لثه با باکتری (رسوب) روی دندان ها آغاز می شود که به تدریج به زیر لثه ها نفوذ می کنند و آنجا انباشته می شوند. اگر رسوب برای مدت زمان طولانی روی دندان ها باقی بماند، لایه های پلاک (فیلم) و رسوب (پلاک سخت شده) افزایش می یابند. تجمع این لایه ها خیلی زود منجر به نخستین مرحله بیماری لثه یا ژینژیویت، خواهد شد.
زمانی که بیماری لثه وخیم تر می شود، لثه ها از روی دندان ها کنار می روند و فضایی ایجاد می شود که محل بروز عفونت می شود. این شرایط حاد لثه پریودونتیت نامیده می شود. استخوان و بافتی که دندان ها را در جای خود نگه می دارند می توانند از یکدیگر جدا شوند و باعث لق شدن دندان ها شود که در نهایت نیاز به کشیدن خواهد داشت.
علائم و نشانه های هشدار دهنده بیماری لثه
کشیدن سیگار، بیماری لثه، و از دست رفتن دندان
کشیدن سیگار چه ربطی به بیماری لثه دارد؟
کشیدن سیگار می تواند موجب تضعیف سلول هایی از بدن شود که با عفونت مبارزه می کنند (سیستم ایمنی بدن) زیرا باعث می شود خون کمتری وارد جریان خون شود. این اتفاق موجب می شود مبارزه با عفونت لثه دشوارتر شود. زمانی که به لثه های شما آسیب می رسد، کشیدن سیگار باعث می شود بهبود آن به سختی پیش برود.
اگر من سیگاری باشم این برای من به چه معناست؟
مصرف تنباکو به هر شکلی- سیگار، سیگار برگ، پیپ، و تنباکوی بدون دود- خطر بیماری لثه را در شما افزایش می دهد. بیماری لثه یکی از شایع ترین علل از دست رفتن دندان در افراد بزرگسال است.
کشیدن سیگار، بیماری لثه، و از دست رفتن دندان
چگونه می توان از بیماری لثه پیشگیری نمود؟
با داشتن عادات خوب دهانی می توان به پیشگیری از بیماری لثه کمک کرد.
بیماری لثه چگونه درمان می شود؟
پاکسازی منظم در مطب دندانپزشک، و مسواک زدن و کشیدن نخ دندان روزانه می توانند به درمان بیماری لثه در مراحل اولیه (ژینژیویت) کمک کنند.
موارد شدیدتر بیماری لثه ممکن است مستلزم درمان های زیر باشد:
کشیدن سیگار، بیماری لثه، و از دست رفتن دندان
چرا روی دندان ها لکه ایجاد می شود؟
یکی از تأثیراتی که کشیدن سیگار دارد، ایجاد لکه روی دندان ها در نتیجه نیکوتین و قطران یا تار (ترکیبی صمغ مانند، قهوه ای و چسبناک حاصل سوختن سیگار) موجود در تنباکو است. این ترکیب می تواند در مدت زمان کوتاهی موجب زرد شدن دندان ها شود، و اغلب افرادی که زیاد سیگار می کشند معمولاً پس از چند سال کشیدن سیگار، از رنگ قهوه ای دندان های خود شکایت دارند.
کشیدن سیگار، بیماری لثه، و از دست رفتن دندان
چگونه کشیدن سیگار با سرطان مرتبط است؟
اکثر افراد می دانند که کشیدن سیگار منجر به سرطان ریه و حلق می شود، اما بسیاری افراد هنوز نمی دانند که این عادت یکی از علل اصلی سرطان دهان است. هر ساله هزاران نفر از سرطان دهانی می میرند که در نتیجه کشیدن سیگار بوجود آمده است.
کشیدن سیگار، بیماری لثه، و از دست رفتن دندان
آیا محصولات دندانی خاصی هستند که برای این منظور بتوان استفاده کرد؟
برای افرادی که سیگار می کشند، خمیر دندان های خاصی وجود دارد. گاهی اوقات این نوع خمیر دندان ها نسبت به خمیر دندان های معمولی خاصیت خراش دهندگی بیشتری دارند و باید با دقت بیشتری از آنها استفاده شود. ممکن است دندانپزشک به شما توصیه کند از این نوع خمیر دندان ها در کنار خمیر دندان معمولی خود به طور متناوب استفاده کنید. خمیر دندان های “سفید کننده” در بازار وجود دارند. هرچند آنها تأثیری روی رنگ طبیعی دندان ها ندارند، اما در زدودن لکه های روی دندان ها مؤثر هستند، و به همین دلیل می توانند ظاهر کلی دندان ها را تغییر دهند.
دهانشویه ها چه نقشی دارند؟
کشیدن سیگار، بیماری لثه، و از دست رفتن دندان
افرادی که سیگار می کشند ممکن است متوجه شوند که بوی دهان آنها از افراد غیر سیگاری بیشتر است. محصولات خوشبو کننده دهان مانند دانشویه ها می توانند تا حدودی موجب کاهش مشکل برای مدت کوتاهی شوند، اما آن را درمان نخواهند کرد.