بخش تخصصی پیوند لثه
بیماری‌های لثه مثل عقب رفتگی لثه، نیاز به درمان پیوند لثه دارند. پیوند لثه نوعی از عمل جراحی دندان است که نسبتا روشی سریع و آسان می‌باشد. در این عمل متخصص پریودنتیت از سقف دهان، بافت لثه را برداشته و از آن برای لثه‌ی آسیب دیده استفاده می‌کند. عقب رفتگی لثه به آرامی رخ می‌دهد و به همین دلیل بسیاری از مردم متوجه بروز این اتفاق نمی‌شوند. در صورت عدم درمان چنین مشکلاتی، ممکن است در نهایت منجر به از دست رفتن دندان فرد شود. پیوند لثه در بیشتر موارد جنبه‌ی درمانی دارد، ولی برخی از مردم برای اصلاح طرح لبخند خود از این روش استفاده می‌کنند که در این صورت جنبه‌ی زیبایی دارد.
انواع بی حسی یا بیهوشی در جراحی های دهان
/0 نظرها/در مقالات جراحی و درمان لثه, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
جراحی های دهان، مخصوصاً زمانی که بی حسی یا بیهوشی نیاز دارند، می توانند دور نمای ترسناکی برای بسیاری افراد بوجود بیاورند. با این حال، وقتی توسط یک جراح دهان و دندان یا جراح ماگزیلا فیشیال مجرب و دوره دیده انجام می شود، بی حسی کاملاً بی خطر است و به تسکین درد و اضطراب ناشی از جراحی دهان کمک می کند. دندانپزشکی تا به امروز پیشرفت های زیادی داشته است تا جایی که درد به بخشی از گذشته تبدیل شده است. داروهای قدرتمند تسکین دهنده درد که تحت عنوان بی حسی شناخته می شوند به بیمار کمک می کنند از درد و ناراحتی هایی که در طول فرایند و نیز پس از آن بوجود می آیند دور بماند.
دندانپزشکان می دانند برخی بیماران قبل از فرایند جراحی دهانی خود استرس و اضطراب دارند- و این کاملاً طبیعی و عادی است! به همین دلیل آنها همراه با تیم بیهوشی همکار خود تلاش می کنند حس راحتی را تا حد امکان بوجود بیاورند، به همین دلیل است که وقتی تحت فرایند جراحی قرار می گیرید گزینه های مختلفی در اختیار بیماران خود قرار می دهند تا بسته به شرایط خود از بین آنها انتخاب نمایند. روشی که استفاده می شود، تا میزان زیادی به ترجیح بیمار و ماهیت فرایندی بستگی دارد که قرار است انجام شود.
انواع اصلی بی حسی که عموماً در جراحی های دهان استفاده می شوند
همیشه اطمینان حاصل کنید که دستورات آماده سازی و نیز مراقبت های بعدی را طبق دستورالعمل جراح خود انجام می دهید تا مطمئن شوید فرایند بی خطر و موفقیت آمیزی خواهید داشت. انواع بی حسی ها عبارتند از:
آرام بخش ها
آرامبخش ها تسکین دهنده های درد نیز نامیده می شوند و شامل داروهای غیر مخدر می شوند مانند ایبوپروفن و تیلنول. آرام بخش ها معمولاً برای موارد خفیف درد و ناراحتی استفاده می شوند و عموماً پس از فرایندهایی مانند درمان ریشه یا کشیدن دندان تجویز می شوند.
بی حسی موضعی
اگر تاکنون حفره دندانی داشته اید، این احتمال وجود دارد که نیاز به بی حسی موضعی داشته باشید. بی حس کننده موضعی نوعی داروی بی حس کننده است که مستقیماً به داخل منطقه ای که قرار است درمان شود تزریق می شود، معمولاً لثه های اطراف دندانی که تحت تأثیر قرار گرفته است.
بی حسی موضعی عموماً در طول جراحی های جزئی کاربرد دارد که می توانند به سرعت انجام شوند، از جمله پر کردن حفره های دندانی. شما در طول فرایند دندانپزشکی هشیار خواهید بود و هیچ دردی احساس نخواهید کرد، تنها فشار ناشی از ابزار دندانپزشکی را احساس خواهید کرد. گاهگاهی اکسید نیتروز همراه با بی حسی موضعی استفاده خواهد شد . این روش عموماً تحت عنوان “گاز خنده” به آن اشاره می شود، و ترکیبی از اکسید نیتروز و اکسیژن است که شما از طریق ماسکی که روی بینی شما قرار می گیرد آن را استنشاق می کنید. با اکسید نیتروز شما هشیار باقی خواهید ماند. احساس راحتی خواهید داشت و در طول فرایند دردی احساس نخواهید کرد. به محضی که ماسک برداشته شود، تأثیرات اکسید نیتروز به سرعت از بین خواهند رفت.
این روش بی حسی بسیار بی خطر بوده و برای بسیاری از فرایندهای دندانپزشکی مؤثر واقع خواهد شد. بی حس کننده های موضعی بی خطر هستند و عوارض جانبی اندکی دارند. ممکن است به مدت چند ساعت پس از انجام فرایند در ناحیه گونه ها، لب ها، و لثه های خود احساس بی حسی را خواهند داشت. مراقب باشید دهان خود را خیلی محکم نبندید!
انواع بی حسی یا بیهوشی در جراحی های دهان
داروهای خوراکی
داروهای خوراکی یا قرص ها گام بعدی در بی حسی در حالت هوشیاری هستند. داروهای متنوعی می توانند استفاده شوند، والیوم Valium، Halcion، و آتیوان Ativan از جمله داروهای بی حس کننده شایع هستند. مزیت استفاده از داروهای خوراکی آرام بخش این است که این روش مؤثرتر از اکسید نیتروز است و از نظر هزینه ای نیز ارزان تر هستند. معمولاً بیمار دارو را نیم ساعت قبل از آغاز فرایند دریافت می کند و طول مدت تأثیر گذار بودن آن متفاوت خواهد بود. اما در همه موارد، بیماران باید برای بازگشت به منزل همراه داشته باشند. گرچه این روش مؤثرتر از اکسید نیتروز است، اما زمان حداکثر تأثیرگذاری قابل پیش بینی نخواهد بود.
انواع بی حسی یا بیهوشی در جراحی های دهان
بی حسی درون وریدی
بی حسی درون وریدی نوعی بی حسی عمیق تر است که در آن کاتتر داخل وریدی جایگذاری می شود و دارو عیار سنجی می شود تا نتیجه آن یک دوره کوتاه اما مؤثر بی حسی باشد. گاهی اوقات بیماران ابراز می دارند که در ابتدا و انتهای فرایند بخشی از گفتگوهای اطراف خود را به خاطر می آورند اما این تنها بخش کوچکی از اتفاقاتی بوده است که واقعاً در طول جراحی اتفاق افتاده اند.
انواع بی حسی یا بیهوشی در جراحی های دهان
بیهوشی عمومی
بیهوشی عمومی همان چیزی است که تحت عنوان خوابیدن در طول کل فرایند جراحی شناخته می شود. در این نوع بی حسی از بی حس کننده های درون وریدی مانند آرام بخش های درون وریدی استفاده می شود، اما تجربه بیهوشی عمیق تری ایجاد خواهد کرد بدون آنکه واقعاً هیچ چیزی از فرایند در ذهن باقی مانده باشد. این روش عموماً برای فرایندهای تهاجمی تر کاربرد دارد مانند کشیدن و خارج کردن دندان های عقل نهفته، جایگذاری ایمپلنت های دندانی، یا هر گونه جراحی بزرگ دهانی.
در طول این فرایند شما کاملاً بیهوش خواهید بود. پس از قرار گرفتن تحت بیهوشی کامل، فرد قادر نخواهد بود رانندگی کند، بنابراین، اطمینان حاصل نمایید که یکی از دوستان یا آشنایان برای همراهی با شما تا منزل حضور داشته باشد.
برای حصول اطمینان از بی خطر و موفقیت آمیز بودن فرایندی که انجام می دهید، به یک جراح مجرب و با تجربه و معتبر مراجعه کنید.
ارتباط بین بیماری لثه و بیماری قلبی
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات جراحی و درمان لثه, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
آیا بین بیماری لثه و بیماری قلبی ارتباطی وجود دارد؟
آیا یک دهان سالم برابر با یک قلب سالم است؟ تحقیقات حاکی از این هستند که “آری”. حدود دو دهه است که پزشکان راجع به ارتباط احتمالی بین این دو عارضه صحبت و بحث می کنند و برای اثبات آن نیز دلایل خوبی دارند. بیماری قلبی یک مشکل جدی در سراسر دنیا است. همین طور بهداشت ضعیف دهان. آیا بهتر مسواک زدن و بهتر نخ دندان کشیدن می تواند قلب سالم تری برای شما به ارمغان بیاورد؟ و اینکه آیا دندانپزشک می تواند نگاهی به داخل دهان بیندازد و بییند آیا شما در معرض خطر بیماری قلبی هستید؟
پزشکان معتقدند شاید.
در اکثر موارد، اطلاعات وابسته به شرایط و حاوی جزئیات زیادی هستند. شاید اثبات علت و معلول دشوار باشد، با این حال، اطلاعات کاملاً قوی هستند و قطعاً بین بیماری های دهان و عملکرد قلب ارتباط وجود دارد.
بیماری لثه؛ سلامت قلب و سکته قلبی
ارتباط چیست؟
اگر بخواهیم پاسخ خود را در یک کلمه خلاصه کنیم، التهاب یا تورم. دنشمندان می دانند که این بیماری می تواند منجر به سخت شدگی شاهرگ ها شود که آترواسکلروز نامیده می شود. این شرایطی هستند که جریان خون را به قلب دشوار می کنند. این شما را بیشتر در معرض خطر حمله قلبی و سکته قرار می دهد.
التهاب یکی از علائم مطمئن بیماری لثه است. مطمئناً، تورم لثه ها اصلی ترین علامت و نشانه است. دو نوع اصلی تورم و التهاب عبارتند از: ژینژیویت، که منجر به قرمزی، درد، و حساسیت لثه ها می شود، و پریودنتیت، که منجر به عفونی شدن پاکت های پر از جرم های میکروبی می شود. این همان نوعی است که می تواند برای بروز مشکلات قلبی نگران کننده باشد. این بیماری اجازه می دهد باکتری ها و دیگر سموم به زیر خط لثه منتشر شوند.
لثه ها حاوی عروق زیادی هستند، به این معنا که جریان خون زیادی درون آنها وجود دارد. و، دهان شما نیز پر از باکتری است. اگر لثه شما، حتی مقداری اندک بریده شود، باکتری وارد جریان خون شما می شود، که می تواند به هر جای دیگری منتقل شود و در سراسر بدن منجر به بروز التهاب شود. التهاب یکی از اصلی ترین چیزهایی است که منجر به آسیب به عروق خونی می شود، از جمله عروق خونی قلب.
مطالعات حاکی از این هستند که باکتری هایی که در بیماری پریودنتال نقش دارند- از جمله استرپتوکوکوس سانگوئیس Streptococcus sanguis، که در حمله قلبی نقش ایفا می کنند- به قلب منتقل می شوند. به نظر می رسد هر دو در کنار یکدیگر پیشرفت می کنند. در صورت عدم وجود بیماری لثه، میزان باکتری های درون قلب نیز به شکل چشمگیری کمتر خواهد بود.
برخی تحقیقات حاکی از این هستند که هر چه از بیماری لثه باکتری های بیشتری داشته باشید، سرخرگ سبات carotid arteries شما کلفت تر خواهد بود. اگر این عروق خیلی کلفت باشند، خون نمی تواند به مغز برسد، که می تواند منجر به سکته شود.
خیلی ساده، هر چه باکتری های موجود در بدن بیشتر باشند، قلب بیتر تحت تأثیر قرار می گیرد. اگر بتوانیم حضور باکتری ها در بدن را برای مدت زمانی طولانی کاهش دهیم، عوامل خطر زای بیماری قلبی نیز کاهش خواهند یافت.
اما متخصصان هشدار می دهند که به این معنا نیست که نیاز است قبل از مراجعه بعدی به دندانپزشک آنتی بیوتیک مصرف کنید. دستور العمل ها برای استفاده از آنتی بیوتیک ها قبل از فرایندهای دندانپزشکی در سال های اخیر تغییر کرده است. اگر زمانی آنها را دریافت کنید که ضروری نیست، ممکن است متوجه شوید زمانی که به آنها نیاز ندارید عمل نمی کنند. از پزشک خود بخواهید در صورت لزوم آن را برای شما تجویز نماید.
بیماری لثه؛ سلامت قلب و سکته قلبی
ارتباط دیگری که باید مد نظر قرار گیرد
گرچه به احتمال زیاد باکتری ها در سلامت قلب نقش زیادی ایفا می کنند، پزشکان معتقدند انتخاب های سبک زندگی عامل تعیین کننده هستند. به نظر می رسد، به طور کلی، افرادی که بیماری پریودنتال وخیم دارند عادات بد زیادی مربوط به سلامت داشته باشند. آنها از خود مراقبت نمی کنند، سیگار می کشند. به احتمال زیاد ورزش نمی کنند؛ ممکن است تغذیه خوبی نداشته باشند. می دانیم همه این چیزها قوی ترین پیش بینی کننده های بیماری قلبی هستند. تعداد زیادی از افراد که بیماری پریودنتال دارند دیابت نیز دارند، که یکی دیگر از عوامل خطرهای بیماری قلبی است.
دندان های خود را مسواک بزنید و سلامت قلب خود را ارتقاء دهید!
انجمن بیماری های قلبی آمریکا حاکی از این است که هیچ شواهدی وجود ندارد مبنی بر اینکه با پیشگیری از بیماری لثه می توانید از بروز بیماری های قلبی پیشگیری نمایید. اما مهم است چکاپ های منظم دندانی را انجام دهید- از جمله تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس. علاوه بر این، اگر می خواهید دندان های خود را حفظ نمایید، باید مطئن شوید که بیماری لثه را زود درمان نمایید. اگر برای درمان بیماری های دهان خود مشتاق باشید، سلامت عمومی شما ارتقاء پیدا خواهد کرد. بنابراین همینطور پیش بروید- کمی طولانی تر دندان های خود را مسواک بزنید، یا دفعات بیتری نخ دندان بکشید. همه داشتن دهانی تمیز و سالم را دوست دارند، و ممکن است قلب شما نیز این را دوست داشته باشد.
بیماری لثه؛ سلامت قلب و سکته قلبی
تشخیص و درمان
از آنجا که به نطر می رسد بیماری پریودنتال هم برای حمله قلبی و هم برای سکته عامل خطرزا محسوب می شوند، پیگیر درمان فوری بودن فوق العاده مهم است. در ابتدا، پریودنتیست (متخصص بیماری های لثه) معاینه دقیقی انجام خواهد داد تا شرایط دقیق دندان ها، لثه ها، و استخوان فک را بررسی نماید. تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس می توانند در تعیین اینکه آیا تحلیل استخوان در فک های بالا و پاینی اتفاق افتاده است یا خیر کمک کننده باشد.
دندانپزشک می تواند درمان های پاکسازی عمیق مانند جرمگیری عمیق و تسطیح سطح ریشه ها را انجام دهد تا جرم های عمیق روی ریشه و زیر خط لثه را پاکسازی نماید . علاوه بر این، ممکن است برای شما آنتی بیوتیک تجویز نماید تا اطمینان حاصل نماید که باکتری ها به طور کامل از بین رفته اند و عفونت پریودنتال منتشر نمی شود. در اکثر موارد، بیماری پریودنتال می تواند با پاکسازی های منظم و مراقبت های خانگی صحیح پیشگیری شود.
تأثیر بیماری ها بر ایمپلنت دندانی
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
بیماری های سیستمیک می توانند تأثیر فوری و دراز مدت روی روند بهبود و نیز تشخیص بیماری های مربوط به ایمپلنت های دندانی داشته باشند، اما برای مشکلاتی که آنها بوجود می آورند راهکارهایی نیز وجود دارد. نخستین قانون این است که انتخاب بیماران باید با دقت انجام شود. کل طرح درمان باید به شکلی خاص و بر اساس سوابق پزشکی بیمار چیده شود، و روش های کلی درمان اعمال نشوند- افراد مختلف ممکن است نیاز به تغییر طرح درمان بر اساس نیازهای پزشکی فردی آنها داشته باشند. اگر به خوبی و به دقت در مورد سوابق پزشکی فکر شود، هم متخصص و هم بیمار مجبور نخواهند بود در آینده با شکست های پیچیده مواجه شوند.
با این حال، برخی موارد، علیرغم طراحی دقیق و به کار گیری یک الگوی درمانی مناسب، نتایج غیر منتظره (هم خوب و هم بد) به بار خواهند آورد. گاهی اوقات، نمونه با شکست مواجه می شود حتی قبل از آنکه جراح از آن مطلع باشد.
درک شرایط پزشکی و نکات دارویی و تداخل ها برای هر جراحی کاشتی حیاتی است، و لازم است این اطلاعات پیوسته به روز رسانی شوند. هر جراحی که اجرا می شود، هر فلپی (تکه بافت) که برداشته می شود، هر ایمپلنتی که کاشته می شود، هر جراحی پیوندی که انجام می شود، و هر موردی که احیاء می شود؛ باید به دقت برنامه ریزی و اجرا شود تا برای بیمار موفقیت آمیز و بی خطر باشد. در این مقاله بر آنیم تا برخی بیماری های سیتمیک اصلی را پوشش دهیم که می توانند روی درمان کاشت ایمپلنت های دندانی تأثیر داشته باشند- اما توصیه می شود مطالعات بیشتری در این خصوص صورت گیرد تا اطلاعات بیتری در این زمینه کسب شود و به درمان قابل پیش بینی تر این موارد نزدیک تر شویم.
تاثیر بیماریها بر کاشت ایمپلنت
درمان سرطان
شیمی درمانی و یا پرتو درمانی سر و گردن برای درمان سرطان، اغلب می توانند این مناطق را از نظر دفاع میزبان تحت تأثیر قرار دهند. کاشت ایمپلنت زمانی با مشکل مواجه می شود که بیمار به صورت فعال تحت شیمی درمانی یا رادیو گرافی قرار داشته باشد. دوز بالای پرتو افکنی به سر و گردن می تواند خونرسانی به استخوان های دهان را کاهش دهد، که حتی پس از آنکه پرتو افکنی متوقف می شود نیز ادامه خواهد داشت. تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند حاکی از این هستند که نرخ شکست ایمپلنت های دندانی در استخوان هایی که تحریک شده اند بالاتر است؛ با این حال، وقتی دوز پرتو کمتر از 45Gy است، نرخ شکست کاهش پیدا می کند.
واکنش جراحی تومورهای دندانی می تواند منجر به محدود شدن مقدار استخوان شود، که باعث خواهد شد کاشت ایمپلنت های دندانی حتی پس از فرایند پیوند استخوان نیز دشوار باشد. اینها عواملی هستند که می توانند خطرات شکست را افزایش دهند و لازم است در مرحله طراحی درمان با دقت به آنها توجه شود. سوابق نشان می دهند که نرخ شکست ایمپلنت های دندانی معمولاً در ماگزیلا (17.4%) در مقایسه با مندیبل (4.4%) بالاتر است.
در استخوان هایی که در گذشته تحریک شده اند، اکثر شکست های ایمپلنت های دندانی کمتر از 4 سال پس از کارگذاری اتفاق می افتند. به طور کلی، نرخ نجات ایمپلنت های دندانی در استخوانی که پرتو افکنی شده است، به طور میانگین تقریباً 76% است. بنابراین، اگر بیمار پرتو درمانی دریافت کرده باشد، جراحان کاشت ایمپلنت و بیماران باید انتظار نرخ موفقیت کمتری را داشته باشند.
یک تأثیر منفی رادیوگرافی استئورادیونکروز osteoradionecrosis (ORN) است، که معمولاً با اکسیژن هایپربار (پر فشار) درمان می شود تا خونرسانی به بافت افزایش پیدا کند و رگ زایی را ارتقاء بخشد. این منجر به بالا رفتن نرخ نجات ایمپلنت های دندانی و پایین آمدن مشکلات در برخی گزارشات خواهد شد، گرچه همه مطالعات همین نتایج مثبت را نشان نمی دهند. بنابراین هیچ توصیه جامعی وجود ندارد که در این رابطه بتوان ارائه داد.
تاثیر بیماریها بر کاشت ایمپلنت
در نتیجه، تا زمانی که بیمار تحت شیمی درمانی یا پرتو درمانی است، هر گونه جراحی ایمپلنت دندانی باید به تأخیر بیفتد. از آنجا که در طول شیمی درمانی خطر خونریزی، بروز عفونت، موکوزیت و بروز زخم بالاتر است، تنها زمانی که مرحله حاد شیمی درمانی به پایان رسیده باشد، فرد می تواند به فکر چنین درمانی باشد.
اگر بیمار در گذشته نزدیک شیمی درمانی شده است، پروفیلاکسی (طب پیشگیری) با آنتی بیوتیک معمولاً در نظر گرفته می شود. جراح باید همیشه قبل از طراحی درمان کاشت ایمپلنت با انکولوژیست (متخصص سرطان) بیمار مشورت نماید، مخصوصاً زمانی که پرتو درمانی انجام شده است، تا منطقه هایی که پرتو درمانی شده اند و نیز دوز مورد استفاده مشخص شوند.
اگر محل کاشت ایمپلنت خارج از منطقه پرتو درمانی باشد (مثلاً مناطقی از دهان که پرتو به آنها تابانده می شود)، نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی به اندازه بیماران سالم قابل پیش بینی خواهد بود. خطر بروز عفونت در بیماران سرطانی می تواند می تواند بالاتر باشد، بنابراین، هر گونه بیماری پریودنتال، پوسیدگی، و التهابی باید هر چه سریع تر حذف شوند. بعلاوه، در برنامه مشورت با انکولوژیست بیمار باید نجات بیمار گنجانده شود، همانطور که در برخی موارد بیمار می تواند چندین سال بعد از درمان به زندگی خود ادامه دهد.
تاثیر بیماریها بر کاشت ایمپلنت
کاشت دریچه مصنوعی قلب
بیماری دریچه قلب مستقیماً نتیجه کاشت ایمپلنت های دندانی را تحت تأثیر قرار نمی دهد؛ با این حال، نیاز اصلی، پیشگیری از اندوکاردیت عفونی احتمالی است. از آنجا که بافت های قلب می توانند در این بیماران آسیب ببینند، مخصوصاً دریچه قلب آنها، خطر اندوکادیت عفونی با منشاء باکتریایی می تواند بالا باشد.
شستشو پیش از جراحی با کلرهگزیدین، و نیز استفاده پیشگیرانه از آنتی بیوتیک ها می تواند مفید باشد. در این بیماران، در صورتی که هر گونه عفونتی اطراف ایمپلنت های دندانی تداوم پیدا کند لازم است گام های ضروری هر چه سریع تر برداشته شوند، از جمله خارج کردن ایمپلنت دندانی (عفونت) تحت دقیق ترین شرایط. بیمارانی که کاشت دریچه مصنوعی قلب داشته اند، برای پیشگیری از بروز عفونت باید در مورد رژیم غذایی خود دقیق و سخت گیر باشند.
تاثیر بیماریها بر کاشت ایمپلنت
عفونت میوکاردیت
بیمارانی که بیماری های قلبی عروقی دارند، می توانند هر شکلی از این شرایط را از خود نشان دهند: فشار خون بالا، تنگی عروق، بیماری عروق کرونر قلب، آترواسکلروز یا تصلب شریان، و نارسایی احتقانی قلب. از سوی دیگر، این شرایط می تواند روی جریان خون و اکسیژن به محل جراحی تأثیر داشته باشد، در نتیجه بهبودی را تحت تأثیر قرار دهد. بیماری ایسکمی قلب (بیماری عروق کرونر قلب) می تواند خود را به شکل آنژین یا عفونت میوکاردیت (MI) نشان دهد.
این می تواند منجر به بروز درد شدید در فک ها، گردن، و بازوی چپ شود، و اکثر مرگ ها ظرف 12 ساعت نخست اتفاق می افتد. اگر بیمار در برابر عفونت میوکاردیت دوام بیاورد، بهبود ممکن است چند ماه، و یا حتی یک سال، طول بکشد؛ بنابراین، توصیه می شود که هر گونه جراحی برنامه ریزی شده ای برای کاشت ایمپلنت های دندانی 6 تا 12 ماه به تعویق بیفتد، زیرا ممکن است سلامت عمومی فرد را به خطر بیندازد.
برخی مطالعات حاکی از این هستند که بیماری که به خوبی بهبود پبدا کرده باشد، بدون هیچ خطری ایسکمی، 6 هفته پس از آن می توانند تحت جراحی قرار بگیرند. جراح باید با پزشک بیمار مشورت نماید، و لازم است یک ارزیابی دقیق صورت بگیرد.
پروتکل هایی که در این موارد باید دنبال شوند عبارتند از:
به طور کلی، دو عامل اصلی کنترل درد و مدیریت استرس هستند. جراح باید اطلاعات کافی در مورد همه داروهای بیمار داشته باشد، از جمله داروهای ضد انعقاد، حل کننده های لخته های خون، و باید از خطرات و مزایای در نظر گرفتن ایمپلنت های دندانی در مقایسه با وقفه در مصرف این داروها آگاه باشند.
تاثیر بیماریها بر کاشت ایمپلنت
سکته مغزی
یک وقفه در جریان خون به بافت های مغز می تواند منجر به پایین آمدن سطح اکسیژن و گلوکز شود، که منجر به ایسکمی عصبی و علائم و نشانه های عصبی می شود، و می تواند منجر به آسیب های بازگشت ناپذیر به بافت مغز شود.
چهار پدیده متفاوت بر اساس طول آنها، به قرار زیر توصیف شده اند:
به طور کلی، سکته ها بر اساس منشاء پاتوژنیک آنها به دو دسته سکته های ایسکمیک ischemic و هموراژیک hemorrhagic تقسیم می شوند. نمود ظاهری سکته در دهان عبارت است از تغییر یا از دست دادن احساس و فلج یک طرفه صورت، از دست رفتن کنترل روی ساختار صورت، که منجر به افزایش ترشحات دهان، استفراق، و نیز ناتوانی در درست حرف زدن می شود. مشکلات مربوط به نقص در بلع، (بلع دشوار) نیز می توانند منجر به قرار گیری بد ابزارها در نتیجه کاهش وزن شود.
علاوه بر این، روی بهداشت دهان نیز تأثیر منفی خواهد داشت، و منجر به پوسیدگی دندان ها و بروز بیماری های پریودنتال خواهد شد. به تعویق انداختن هر گونه جراحی کاشت ایمپلنت برای شش ماهه نخست اقدام خوبی است زیرا بیمارانی که سکته داشته اند، باید طی مرحله نخست بهبود، مشکلات زیادی را تحمل کنند، و استرس و عدم اشتیاق آنها به مراقبت می تواند جراحی کاشت ایمپلنت آنها را تا مقدار زیادی تحت تأثیر قرار دهد.
بررسی و ارزیابی بند آمدن خون در بیمارانی که داروهای ضد انعقاد خوراکی مصرف می کنند ضروری است. جراحان تا میزان زیادی پذیرفته اند که به جای قطع داروهای ضد انعقاد خون، تکنیک های جراحی آتروماتیک همراه با داروهای انعقاد خون موضعی برای کنترل خونریزی باید مد نظر قرار بگیرند. برای نسبت نرمال بین المللی انعقاد خون (INR- مقیاس انعقاد خون) بالای 5/3 و جراحی های پیچیده تر، قبل از انجام هر جراحی باید با پزشک بیمار مشورت نمود.
جراحان دهان و دندان باید بدانند تداخل داروهای ضد انعقاد خوراکی و داروهای دندانی خاص (مانند مترونیدازول، تتراسایکلین، و اریترومایسین) می تواند موجب بالا رفتن INR شود. برای این بیماران، تجویز داروهای جایگزین و نظارت دقیق و نزدیک INR هنگام مصرف یک داروی خاص حیاتی است.
تاثیر بیماریها بر کاشت ایمپلنت
دیابت
به لحاظ نظری، وقتی نوبت به کاشت ایمپلنت های دندانی می رسد، بیماران دیابتی که کنترل خوبی روی قند خون دارند، می توانند مانند بیماران سالم تحت درمان قرار بگیرند. با این حال، وقتی بیمار دیابتی است، باید به فکر تغییراتی بود که در بدن اتفاق می افتند، و هنگام کاشت ایمپلنت های دندانی آنها را مد نظر قرار داد.
به طور کلی، دیابت با بیماری های میکرو- و ماکرو وسکیولار، افزایش خطر عفونت، و تأخیر یا تغییر در روند بهبود همراه است، که می تواند مکنجر به عوارض پس از جراحی شود. وقتی در بیماران دیابتی، ایمپلنت های دندانی در یک منطقه نسبتاً بدون دندان کار گذاشته می شوند، خطر بروز مشکلات بالاتر است زیرا دیابت یک خطر کلیدی برای بیماری پریودنتال است. این می تواند منجر به تغییر به مرور زمان، در نحوه بارگذاری روکش روی ایمپلنت های دندانی شود، همراه با شکست احتمالی.
لازم است پزشک قبل از کاشت ایمپلنت های دندانی، ارزیابی پریودنتال دقیقی روی بقیه دندان ها انجام دهد تا خطر شکست ایمپلنت های دندانی در آینده را پایین بیاورد. تحقیقات نشان می دهند دیابت (مخصوصاً نوع 1) روی حجم استخوان ترابکولار بیماران بیشتر از استخوان کورتیکال تأثیر منفی می گذارد. بنابراین این احتمال بیشتر است که اسئواینتگریشن بیشتر در مناطقی تحت تأثیر منفی قرار بگیرد که استخوان عمدتاً اسفنجی است، از جمله استخوان ماگزیلا. به نظر می رسد، قسمت هایی مانند مندیبل که بیشتر آن را استخوان کورتیکال تشکیل می دهد، کمتر تحت تأثیر قرار بگیرد.
در دبایت نوع 1، وقتی درمان با انسولین برای کنترل بیماری مورد استفاده قرار می گیرد، سطح تماس استخوان با ایمپلنت افزایش قابل توجهی پیدا می کند، که حاکی از اهمیت کنترل خوب قند خون برای اسئواینگریشن است. در نتیجه، داشتن اطلاعات کامل از سوابق پزشکی بیمار و کنترل قند خون، هنگام طراحی درمان برای بیماران دیابتی حیاتی است. عوامل خطر، مانند عفونت ها و بهبود پس از جراحی، می توانند به این بستگی داشته باشند که بیمار چقدر خوب یا چقدر بد بیماری خود را تحت کنترل دارد.
این اتفاق نظر وجود دارد که بیماران دیابتی بیشتر در معرض خطر عفونت (در طول و پس از جراحی) قرار دارند. استفاده از آنتی بیوتیک ها به صورت پیشگیرانه برای جلوگیری از عوارض پس از جراحی، در سراسر دنیا مورد تأیید همه متخصصان قرار گرفته است. دهانشویه های کلرهگزیدین نیز نشان داده اند وقتی پس از جراحی مورد استفاده قرار می گیرند، نرخ نجات هم در بیماران دیابتی و هم در بیماران غیر دیابتی را افزایش می دهند.
مهم است تیم دندانپزشکی وقتی بیمار خوب به نظر نمی رسد یا قند او رو به افزایش است، علائم و نشانه ها را به خوبی تشخیص دهد زیرا این شرایط می تواند زندگی فرد را تهدید کند. قبل از جراحی لازم است اطلاعات کاملی از شرایط پزشکی بیمار کسب شود.