• یک مطالعه ارتباط بین بیماری لثه و آلزایمر را نشان داد.
  •  بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) حدود 2/47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال به بیماری لثه مبتلا هستند.
  •  محققان در مطالعه ای روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه و بیماری آلزایمر پی بردند.
  •  این تیم تحقیقاتی معتقد است که یافته های آنها ممکن است به کاهش تعداد بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال و آلزایمر کمک کند.

بیماری لثه- که همچنین تحت عنوان پریودنتیت و بیماری پریودنتال شناخته می شود- از طریق عفونت باکتریایی درون بافت های نرم دهان رخ می دهد. تحقیقات قبلی پریودنتیت را با دیابت، بیماری کلیوی و مسائل قلبی عروقی مرتبط می دانند.

اکنون محققان از طریق مطالعه روی موش ها، به ارتباط بین بیماری لثه از طریق باکتری فوزوباکتریوم نکلئوتوم Fusobacterium nucleatum  (F. nucleatum) و بیماری آلزایمر پی برده اند. دانشمندان بر این باورند که یافته های آنها ممکن است به کاهش پیشرفت بیماری پریودنتال و این شکل از زوال عقل کمک کند.

 

بیماری پریودنتال چیست؟

ذرات غذا و باکتری ها دائما داخل دهان هستند. هنگامی که افراد به طور مرتب دندان های خود را مسواک نمی زنند و نخ دندان نمی کشند، ذرات و باکتری ها ماده چسبنده ای به نام پلاک تشکیل می دهند که به دندان ها می چسبد. پلاک در صورت پاک نشدن می تواند لثه ها را تحریک کند، و باعث بروز شکل اولیه بیماری لثه به نام ژنژیویت شود.

اگر پلاک برای مدت زمان طولانی روی دندان ها و لثه ها باقی بماند، سخت می شود و به ماده ای به نام تارتار تبدیل می شود. از آنجا که تارتار بسیار سخت است، معمولاً فقط یک دندانپزشک می تواند آن را با استفاده از ابزارهای دندانی در طی یک پاکسازی تخصصی دندان ها از بین ببرد.

زمانی که تارتار برای مدت طولانی روی دندان ها باقی بماند، سطح بعدی بیماری لثه به نام پریودنتیت می تواند ایجاد شود. بیماری پریودنتال منجر به عفونت بیشتر در لثه ها و دندان ها می شود. پریودنتیت در صورت عدم درمان، می تواند منجر به از دست رفتن دندان ها شود.

بر اساس مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، حدود 47 درصد از افراد بزرگسال بالای 30 سال و 70 درصد از افراد بالای 65 سال در ایالات متحده به بیماری پریودنتال مبتلا هستند. بیماری لثه در بین مردان و افراد سیگاری شایع تر است.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

التهاب لثه و بیماری آلزایمر

F. nucleatum باکتری است که معمولاً در بیماری پریودنتال نقش دارد. تحقیقات گذشته نیز این باکتری را با سرطان روده بزرگ و سرطان دهان مرتبط می دانند.

باکتری های موجود در دهان چگونه می توانند علائم بیماری آلزایمر را تشدید کنند؟ این اتفاق می تواند به دو صورت رخ دهد:

یکی اینکه، این باکتری هم به صورت موضعی و هم به صورت سیستمی باعث ایجاد التهاب می شود، که فنوتیپ بیماری آلزایمر را تحت تأثیر قرار می دهد، زیرا آلزایمر خود یک بیماری التهابی است. دوم اینکه، این باکتری مهاجرت می کند و به مغز نفوذ می کند تا در آنجا اجتماع بزرگی تشکیل دهد و باعث ترشح مولکول های پاتولوژیک شود تا باعث تشدید علائم و نشانه های بیماری آلزایمر شوند.

برای این مطالعه، از سلول های کشت داده شده در آزمایشگاه استفاده شد تا نشان دهند که وجود F. nucleatun باعث رشد غیر طبیعی سلول های میکروگلیال می شود. این سلول های ایمنی در مغز و نخاع به حذف هرگونه عفونت از مغز کمک می کنند و سیستم عصبی مرکزی را سالم نگه می دارند. حضور F. nucleatun علاوه بر تأثیر بر رشد این سلول ها، همچنین باعث ایجاد یک پاسخ التهابی می شود. تحقیقات گذشته نشان می دهند که التهاب در ایجاد بیماری آلزایمر نقش دارد.

در مرحله بعد، تیم به بررسی پریودنتیت ناشی از F. nucleatum در مدل موش مبتلا به آلزایمر پرداخت. آنها دریافتند که در مقایسه با حیوانات گروه کنترل، موش های مبتلا به پریودنتیت دچار افزایش اختلالات شناختی و سطوح بالاتر پلاک های آمیلوئید و پروتئین تاو Tau شدند. علاوه بر این، مانند سلول های کشت شده، افزایش رشد سلول های میکروگلیال و التهاب نیز در این حیوانات مشاهده شد.

ارتباط  بیماری لثه و آلزایمر

ارتباط بیماری لثه و آلزایمر

چگونه این یافته ها می توانند کمک کنند؟

اهمیت این یافته های تحقیقاتی در چهار زمینه اصلی نهفته است. اول اینکه، آنها یک “مشکل بزرگ سلامت” را هدف قرار داده اند زیرا درصد قابل توجهی از جمعیت بزرگسال به بیماری پریودنتال مبتلا هستند و بیش از 55 میلیون نفر در سراسر جهان با زوال عقل زندگی می کنند. آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است.

دوم اینکه، درک مکانیکی از یک باکتری بی هوازی (F. nucleatum) که در پاتوژن های بیماری پریودنتال و بیماری آلزایمر مورد مطالعه قرار نگرفته است، شکاف موجود در دانش علمی را پر می کند و سیگنال هشدار دهنده ای برای دندانپزشکان و متخصصان مغز و اعصاب ارسال می کند.

سوم اینکه، ساخت یک مدل حیوانی، قابلیت فنی را در تشریح علت احتمالی بین یک بیماری دندانی موضعی (بیماری پریودنتال) و یک اختلال عصبی (بیماری آلزایمر) در یک محل آناتومیک دوردست فراهم می آورد.

و چهارم اینکه، این مطالعه برای بررسی اینکه آیا درمان بیماری پریودنتال می تواند شروع آلزایمر را در انسان کاهش دهد یا به تأخیر بیاندازد، ممکن است برای کاربردهای پیش بالینی و بالینی بیشتر سیستم ایجاد شده مدرکی را ارائه دهد.

این مطالعه به شواهد فزاینده ای اضافه می کند که میکروب ها و ویروس ها ممکن است در بیماری های مغزی نقش داشته باشند.

در این مطالعه، شواهدی مبنی بر افزایش فعال شدن سیستم ایمنی مغز، تغییرات مغزی مرتبط با آلزایمر و تغییرات شناختی در موش های آلوده به میکروب دهان پیدا شدند. گرچه این یافته ها جالب هستند، این تحقیق روی موش ها انجام شد و مطالعات قبلی که رابطه بین بیماری پریودنتال و آلزایمر را در انسان بررسی می کردند، علیت را نشان نداده اند. تحقیقات بیشتری نیاز هستند.

در حال حاضر مشخص نیست که آیا مواردی مانند مسواک زدن در نهایت خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش می دهد یا خیر. آنچه که می توانیم گفت این است که بهداشت دهان و دندان برای سلامت عمومی و پیری سالم مهم است. تعدادی دیگر از عوامل خطرساز سبک زندگی قابل تغییر وجود دارند- مانند ورزش و رژیم غذایی- که شواهد علمی قابل توجهی دارند که نشان می دهند می توانند خطر زوال شناختی را کاهش دهند.

 

 

اسئواینتگریشن به یک فرایند دندانپزشکی بسیار قابل پیش بینی تبدیل شده است. ایمپلنت های دندانی که با برداشتن فلپ موکوپریوستال جراحی داخل استخوان فک قرار می گیرند، می توانند عوارض متعددی از جمله تحلیل بافت، از دست دادن استخوان کرستال و اسکار ایجاد کنند. بعلاوه، این تکنیک با درد و تورم بعد از عمل نیز همراه است. نشان داده شده است که ترومای جراحی شامل آسیب حرارتی و ترومای مکانیکی نیز می باشد که می تواند باعث ایجاد شکستگی های ریز استخوان در حین کاشت ایمپلنت شود.

در این مقاله قصد داریم استفاده از تکنیک بدون فلپ برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی در مناطقی را به شما معرفی کنیم که بافت چسبیده (کراتینه شده) به اندازه کافی وجود ندارد.

علاوه بر این، از فناوری اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) برای انجام جایگذاری دقیق ایمپلنت های دندانی همراه با استفاده از لیزر Er;Cr:YSGG (تکنولوژی BIOLASE) برای جوش دادن بافت کراتینه شده به مناطق بافت غیرکراتینه شده استفاده شده است.

سابقه جراحی ایمپلنت بدون فلپ

هنگامی که دندان ها وجود دارند، خونرسانی به استخوان از 3 مسیر مختلف انجام می شود: الیاف پریودنتال، بافت همبند بالای پریوستوم و از داخل استخوان. هنگامی که دندانی از دست می رود، جریان خون از الیاف پریودنتال از بین می رود، بنابراین خونی که در حال حاضر فقط از بافت نرم به استخوان می آید از بین می رود و در نتیجه باعث تحلیل استخوان در طول مرحله بهبودی اولیه می شود. با رویکرد بدون فلپ، ترومای جراحی به حداقل می رسد، زیرا برش دایره ای بسیار کوچک است و در نتیجه درد، تورم و ناراحتی بعد از عمل بسیار کمتر است.

با انتخاب مورد مناسب، در صورتی که تکنیک جراحی کاشت ایمپلنت بدون فلپ به درستی انجام شود، این جراحی یک فرایند قابل پیش بینی است. هنگام انجام این فرایند، قرار دادن مته در زاویه صحیح نیز بسیار مهم است. قرار دادن ایمپلنت با استفاده از تکنیک بدون فلپ به شدت به کمیت و ساختار استخوانی که ایمپلنت ها درون آن قرار می گیرد و همچنین تخصص جراحی دندانپزشک بستگی دارد. یک تجزیه و تحلیل بالینی گذشته نگر 10 ساله نشان داده است که دندانپزشک پس از کسب بیش از 5 سال تجربه در انجام این روش، میزان موفقیت به 100% نزدیک شد.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای جراحی بدون فلپ

  • کاشت ایمپلنت بدون فلپ باعث ترمیم و بهبود فوری بافت های اطراف و نتیجه زیباتر می شود.
  • طی جراحی کاشت ایمپلنت تکی، از طریق تناسب راهنما با صفحه اکلوزال دندان های مجاور دقت بالاتری به دست می آید.
  • مسئولیت نتیجه و ایمنی بیمار در طول جراحی بدون فلپ بر عهده جراح است.
  • حداکثر و نه میانگین انحراف ثبت شده برای یک سیستم برنامه ریزی خاص برای ایمنی بالینی مرتبط است.

فناوری سی تی اسکن

استفاده از فناوری سی تی اسکن که برای تشخیص و طراحی درمان کاشت ایمپلنت های دندانی استفاده می شود، امکان درک دقیق تری از رابطه آناتومیک دندان و استخوان را فراهم کرده است. چنین بازسازی ها و مدل هایی را می توان با استفاده از سی تی اسکن ایجاد کرد. این برنامه به دندانپزشک کمک می کند تا فواصل، زوایا و تراکم استخوان را با دقت اندازه گیری کند، و منجر به کاشت دقیق ایمپلنت شود.

توانایی مشاهده استخوان زیرین با سی تی اسکن این امکان را برای دندانپزشک فراهم می کند تا کاشت ایمپلنت را بدون فلپ انجام دهد. بنابراین، عوارض همراه با جراحی را کاهش می دهد، خونریزی را به حداقل می رساند، میزان درد و تورم بعد از جراحی را کاهش می دهد، زیبایی ظاهری را بهبود می دهد و چسبندگی لثه ها به اطراف اباتمنت به سرعت و به طور کامل صورت می گیرد.

اما اگر بافتی که سمت جلوی (باکال) ایمپلنت را در بر می گیرد چسبندگی کافی نداشته باشد چطور؟ چرا این فرایند به طور معمول انجام نمی شود؟ برخی از پزشکان ابراز داشته اند که این جراحی (جراحی ایمپلنت بدون فلپ) با انگیزه فروش ایمپلنت های دندانی انجام می شود.

دکتر مایرون نوینز Myron Nevins (که در گذشته جایزه متخصص بالینی آکادمی پریودنتولوژی آمریکا را دریافت کرده است) اظهار داشته است که ” در تمام طول دوره حرفه ای تخصص خود هر روز را جراحی انجام داده است اما در این نوع فرایند هیچ میزان راحتی نداشته است”.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

مزایای لیزر YSGG

لیزر YSGG به بهبود سریع، کاهش درد بعد از جراحی، و افزایش سطح تماس استخوان با ایمپلنت کمک کرده است. این نوع لیزر برای برش مینای دندان، عاج، و بافت نرم دارای تأییده انجمن دندانپزشکان آمریکا است. برای دندانپزشکی ایمپلنت، این نوع لیزر را می توان در برش آماده سازی فلپ، سم زدایی محل استئوتومی (برش استخوان)، شروع پدیده شتاب دهی منطقه ای (RAP)، جوشکاری بافت، تسریع رگ زایی، و در ارتقاء بیومدولاسیون برای کمک به ترمیم سلول های آسیب دیده و در عین حال کاهش درد استفاده کرد. استفاده راحت از لیزر YSGG توانایی به هم رساندن لبه های بافت نرم با استفاده از گرما است. این تحت عنوان “جوشکاری بافت” نامیده می شود. جوشکاری بافت به یکدیگر با حرارت یکنواخت 70 تا 80 درجه سانتیگراد انجام می شود، در حالتی که بین لایه ها چسبندگی وجود دارد. این لایه ها به دلیل باز شدن مارپیچ مولکول کلاژن و در هم تنیده شدن با بخش های مجاور، به یکدیگر می چسبند.

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

کاشت ایمپلنت دندانی با روش پانچ

فرایند کاشت ایمپلنت بدون فلپ

جراحی ایمپلنت بدون فلپ برای جایگزینی یک دندان یک فرایند کم تهاجم است که می تواند با استفاده از راهنماهای جراحی ساخته شده به صورت سفارشی روی قالب های گچی اکلوزال یا مشتق شده از نرم افزارهای برنامه ریزی تصویر سه بعدی با تصاویر سه بعدی یکپارچه از استخوان فک و پروتز برنامه ریزی شده انجام شود. این اغلب از طریق یک فرایند اسکن دوگانه با تطبیق مبتنی بر نشانگر واقعی، یا اخیراً با ادغام در تصاویر طراحی مشتق شده از CBCT از یک اسکن از مجموعه تشخیصی دندان ها بدست می آید. داده های DICOM از معاینه CT/CBCT بیمار با داده های STL از اسکن دیجیتال اپتیکال با وضوح بالا از قالب گچی اصلی بیمار قبل از عمل ترکیب می شوند. این حتی می تواند شامل اطلاعاتی در مورد بافت های نرم باشد.

پزشک باید بیماران را مطلع سازد که جراحی با کمک کامپیوتر مستلزم هزینه های اضافی است. با این حال مقرون به صرفه بودن آن شامل کاهش زمان جراحی، ناراحتی بعد از جراحی و بهبود بهتر بافت نرم، ممکن است آن را ارزشمند کند.

قرار گرفتن راهنمای جراحی، که اغلب توسط استریولیتوگرافی ساخته می شود، روی سطوح اکلوزال دندان های مجاور، دقت موقعیت آن را افزایش می دهد. دقت تطبیق موقعیت واقعی ایمپلنت با طراحی قبل از جراحی نسبت به آنچه با جراحی بدون دست بهدست می آید، برتر است.

چندین مقاله بالینی، نرخ بقاء کوتاه مدت و بلند مدت عالی (98 درصد ≥) را برای ایمپلنت هایی گزارش کرده اند که با استفاده از روش بدون فلپ با امکان تحویل فوری یک پروتز موقت از پیش ساخته شده انجام شده اند. شواهد علمی موجود نشان می دهند که جراحی هدایت شده حداقل به اندازه پروتکل های معمولی بدون دست به نرخ خوب بقاء ایمپلنت منجر می شود. این فرایند تحت شرایط مناسب، به دلیل حداقل خونریزی و ناراحتی بعد از جراحی، برای بیماران یک پاداش است. بیماران می توانند از بدون فلپ قرار دادن ایمپلنت و بارگذاری فوری بهره مند شوند.

گاهی اوقات قبل از جراحی بیماران به صورت پیشگیرانه تحت درمان یک دوره آنتی بیوتیک قرار می گیرند، گرچه آسپسی شدید ممکن است این نیاز را کاهش دهد. انتخاب آنتی بیوتیک معمولاً با توجه به سوابق بیماری های بیمار و در نظر گرفتن حساسیت های احتمالی تعیین می شود. بی حسی موضعی (برای قسمت های قدامی دهان) یا منطقه ای (برای نواحی مولر) انجام می شود. محل جراحی با یک ماده ضد عفونی کننده سواب می شود. راهنمای جراحی استریل قرار داده می شود. قبل از استفاده از مته گرد می توان از پانچ دایره ای برای برداشتن مخاط استفاده کرد. اگر کسی بخواهد پهنای لثه را حفظ کند، می توان برداشتن یک دایره بسیار محدود از موکوپریوستوم را انجام داد. این کار تأثیری روی دقت انتقال موقعیت طراحی شده ایمپلنت ندارد. آماده سازی محل با سری کلاسیک دریل ها تکمیل می شود و ایمپلنت با اندازه مناسب نصب می شود. معمولاً بخیه نیاز نیست. استفاده از الگو را می توان به ایجاد حفره به صورت اولیه یا برای کل استئوتومی از جمله کاشت ایمپلنت محدود کرد. بزرگ شدن بدون دست سوراخ استئوتومی منجر به دقت قابل توجهی کمتر از دریل و جایگذاری ایمپلنت با قالب هدایت کامل می شود.

اندازه گیری فرکانس تشدید را می توان قبل از قرار دادن هیلینگ کپ یا اباتمنت نهایی یا ارزیابی بافت لثه بعد از نصب اباتمنت انجام داد. بیمار به دندانپزشک ترمیمی ارجاع داده می شود که می تواند بلافاصله یک ترمیم (موقت) آماده کند. دندانپزشک چندین گزینه دارد: از قالب گیری و استفاده از اباتمنت سفارشی گرفته تا استفاده از اباتمنت های استوک پیش ساخته. قرار دادن ترمیم (نهایی) در همان روز جراحی، بازسازی بافت نرم و نتیجه زیبایی را بهبود می بخشد. دندانپزشک ترمیمی این انتخاب ها را انجام می دهد. ترمیم نهایی ترجیحاً باید با پیچ باشد. کاشت تک ایمپلنت بدون فلپ اغلب بازسازی استخوان پس از جراحی، تحلیل رفتگی های مخاطی را کاهش می دهد، و تمایل به حفظ پاپیلاهای اطراف ایمپلنت دارد.

پس از انجام ترمیم و ارزیابی اکلوژن، بیمار باید در یک برنامه حفظ نتیجه شامل ارزیابی پریودنتال، عملکردی و پروتز قرار گیرد. ایمپلنت باید از نظر تحرک تحت نظر باشد و رادیوگرافی پری آپیکال در زمان ترمیم پروتز، پس از یک سال، و در صورت بروز دلایل بالینی بعد از آن، باید گرفته شود.

بارودونتالژیا ، که تحت عنوان فشار دندان یا آئرودنتالژیا نیز شناخته می شود، دندان درد شدیدی است که در اثر تغییر فشار محیط هنگام پرواز با هواپیما یا غواصی ایجاد می شود. این پدیده اغلب در افرادی رخ می دهد که پرواز می کنند یا شیرجه می زنند و همچنین می تواند در طول اکسیژن درمانی هایپرباریک ایجاد شود. بارودنتالژیا باعث ایجاد شرایط پاتوفیزیولوژیکی مختلف می شود، اما شایع ترین علائم آن عبارتند از فشار، درد و حساسیت. و متأسفانه، دندان درد می تواند حتی پس از یکسان سازی فشار نیز ادامه داشته باشد و بدون درمان مناسب احتمال عود دوباره آن وجود دارد.

علت بارودنتالژیا چیست؟

گازها منبسط و منقبض می شوند تا با سطوح فشار اطراف مطابقت داشته باشند. بارودنتالژیا، اغلب به دو دسته تقسیم می شود: غیر مستقیم و مستقیم. در بارودنتالژیای غیرمستقیم یا باروسینوزیت، سینوس مسدود می شود و دیگر نمی تواند فشار ایجاد شده در صورت را برابر کند. بارودنتالژیای مستقیم یک منشأ دندانی دارد. این اتفاق اغلب زمانی رخ می دهد که یک حفره پر از گاز در دندان نتواند با فشار محیط بیرونی یکسان شود. این باعث تحریک گیرنده های درد و پایانه های عصبی می شود. در محیط های معمولی، تغییرات در هر کیسه هوای داخل دندان ها بدون علامت خواهد بود. اما در شرایط هیپوباریک و هایپرباریک شدیدتر می شود، و تأثیر آن روی دندان ها تشدید می شود.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

پاکت های هوا چگونه داخل دندان ها ایجاد می شوند؟

یک نظریه این است که گازها در نتیجه باکتری هایی ایجاد می شوند که درون آبسه آپیکال یا نکروز عفونی وجود دارند. آنها همچنین می توانند در ضایعات پوسیدگی درمان نشده با حداقل آسیب به مینای دندان ریشه داشته باشند، به گونه ای که هوا به دام می افتد. فرضیه دیگر این است که پس از درمان، هوا درون حفره باقی می ماند یا از طریق نشت های کوچک اطراف پر کننده ها، روکش ها یا دندان های مصنوعی وارد می شود، حتی اگر دندان ها به طور رضایت بخشی ترمیم شده باشند. سایر عوامل ایجاد کننده بارودنتالژیا بعلاوه می توانند شامل ترمیم های ناکافی، پوسیدگی ثانویه، آسیب پریودنتال یا آپیکال، و ضایعات پس از فرایند باشد.

آئرودنتالژیا یک دندان درد شدید است که در اثر تغییر فشار هنگام پرواز کردن در هواپیما یا شیرجه زدن در آب ایجاد می شود.

چه افرادی بیشتر در معرض خطر دندان درد ناشی از تغییر فشار قرار دارند؟

احتمال دارد بیشتر افرادی را تحت تأثیر قرار دهد که تحت تغییرات مکرر یا تغییر ناگهانی فشار اتمسفر قرار می گیرند، مانند خدمه پرواز، غواصان، کوهنوردان در ارتفاعات بالا و حتی کارکنان شاغل در اتاق های فشار پزشکی. به طور متوسط ​​گزارش شده است که اغلب در ارتفاعات 600 تا 1500 متری و اعماق غواصی 10 تا 25 متر رخ می دهد. در طول پروازهای تجاری، پرسنل هواپیما و مسافران برای مدت نسبتاً طولانی در معرض حداقل اختلاف فشار قرار می گیرند. خلبانان نظامی و هوازی در معرض نیروهای شتاب دهنده قوی و تغییرات فشار سریع قرار دارند. و غواصان به علت محیط اطراف خود که چگالی بیشتری دارد در معرض فشارهای بالای محیطی قرار می گیرند، و در مقایسه با پرواز، مدت زمان قرار گرفتن آنها در معرض این تغییر دما نسبتاً کوتاه است. و بسته به تکنیک و عمق، تفاوت های قابل توجهی در فشار محیط وجود دارد. اگر افراد پوسیدگی یا عفونت درمان نشده، یا ترمیم های دندانی داشته باشند، خطر بارودنتالژیا برای آنها افزایش می یابد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

تشخیص و درمان بارودنتالژیا

بارودنتالژیا چند عاملی است و تشخیص دقیق آن پیچیده است. این اغلب یک تشخیص گذشته نگر است که عمدتاً بر اساس اطلاعات بیمار است. بیمارانی که تحت تأثیر این شرایط قرار می گیرند همیشه موارد بروز را به طور کامل درک نمی کنند و اغلب به صورت گذشته نگر شرایط را اغراق آمیز تعریف می کنند. همچنین، ایجاد مجدد شرایطی که باعث ایجاد درد در مطب دندانپزشکی شود، امکان پذیر نیست. بنابراین، هرچه بیمار بهتر بتواند شرایط و عوامل محرک را توضیح دهد، دندانپزشک می تواند آسیب شناسی بارودنتالژیا را تشخیص دهد و درمان فردی و سازگار را ارائه دهد.

اگر بیمار قبلاً تحت فشار قرار گرفتن دندان را تجربه کرده است، باید از نوشیدنی های سرد یا گرم اجتناب کند، زیرا این نوشیدنی ها می توانند درد را تشدید کنند. برای تسکین درد بیمار می تواند طبق توصیه شرکت تولید کننده از پاراستامول، استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کند و باید در اسرع وقت برای ویزیت اورژانسی به دندانپزشک مراجعه کند. او همچنین تا زمان کامل شدن درمان و بهبودی باید از پرواز یا غواصی اجتناب کند. بسته به عامل بوجود آمدن بارودنتالژیا، درمان ممکن است شامل درمان عفونت، ضایعات پوسیدگی، یا برداشتن و تعویش ترمیم های ناکافی دندان باشد. متأسفانه، تنها راه واقعی برای دانستن موفقیت آمیز بودن درمان این است که آیا درد در شرایط فشاری مشابه یا یکسان تکرار نخواهد شد.

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

دندان درد هنگام پرواز یا شیرجه زدن در آب

برای جلوگیری از بارودنتالژیا چه باید کرد؟

بهترین راه برای پیشگیری از بارودنتالژیا، معاینات منظم، عکسبرداری با اشعه ایکس و آزمایش های زنده بودن پالپ دندان است. همچنین بیماران قبل از پرواز یا غواصی باید معاینه کامل دندانپزشکی را انجام دهند. همچنین به بیماران توصیه می شود تا زمانی که تمام اقدامات محافظه کارانه، پروتز و جراحی کامل نشده اند، از تغییرات فشار خودداری کنند. و در مواردی که اقدامات یا درمان های جراحی انجام شده است، دندانپزشکان به بیماران توصیه می کنند قبل از قرار گرفتن در معرض تغییرات شدید فشار، حداقل 72 ساعت صبر کنند. بیمارانی که مرتباً در معرض تغییرات فشار قرار می گیرند باید برای پر کردن دندان خود از پر کننده های چسب دار، مهر و موم و درمان ریشه درخواست کنند تا از استفاده از روکش گذاری مستقیم و سمان فسفاته خودداری کنند، که در صورت قرار گرفتن در معرض تغییرات فشار می تواند عوارضی ایجاد کنند.

بیوپسی لثه یک فرایند پزشکی است که در آن پزشک نمونه ای از بافت لثه شما را برمی دارد. سپس نمونه برای آزمایش به آزمایشگاه فرستاده می شود. جینجیواGingiva  کلمه دیگری برای لثه است، بنابراین بیوپسی لثه را بیوپسی جینجیوا نیز می نامند. بافت لثه بافتی است که بدون فاصله دندان های شما را احاطه کرده و از آنها حمایت می کند.

پزشکان از بیوپسی لثه برای تشخیص علل بافت غیر طبیعی لثه استفاده می کنند. این علل می توانند شامل سرطان دهان و زائده یا ضایعات غیرسرطانی باشند.

انواع بیوپسی لثه

انواع مختلفی از بیوپسی لثه وجود دارند:

بیوپسی برشی

بیوپسی برشی لثه متداول ترین روش بیوپسی لثه است. پزشک شما بخشی از بافت مشکوک را برداشته و آن را زیر میکروسکوپ بررسی خواهد کرد.

آسیب شناس می تواند تشخیص دهد که آیا سلول های سرطانی در بافت لثه برداشته شده وجود دارند یا خیر. آنها همچنین می توانند منشاء سلول ها را تأیید کنند، یا اینکه آیا از جای دیگری در بدن شما به لثه سرایت کرده اند.

بیوپسی اکسیزیونال

در طول بیوپسی برش لثه، پزشک ممکن است کل رشد یا ضایعه را از بین ببرد.

این نوع بیوپسی یا نمونه برداری به طور معمول برای برداشتن ضایعه کوچکی استفاده می شود که دسترسی به آن آسان است. پزشک شما زائده را همراه با مقداری از بافت های سالم مجاور بر خواهد داشت.

بیوپسی از راه پوست

بیوپسی از راه پوست از جمله فرایندهایی است که در آنها پزشک یک سوزن بیوپسی را از طریق پوست شما وارد می کند. این نوع بیوپسی به دو صورت مختلف انجام می شود: بیوپسی با سوزن ظریف و بیوپسی با سوزن تو خالی.

بیوپسی با سوزن ظریف برای ضایعاتی بهترین عملکرد را دارد که به راحتی قابل مشاهده و احساس هستند. بیوپسی با سوزن تو خالی نسبت به بیوپسی سوزنی ظریف بافت بیشتری فراهم می آورد. این زمانی می تواند مفید باشد که برای تشخیص پزشک، بافت بیشتری نیاز باشد.

بیوپسی با برس

بیوپسی با برس یک روش غیر تهاجمی است. پزشک با مالش با فشار برس روی ناحیه غیر طبیعی لثه، بافت را جمع آوری می کند.

اگر علائم شما به بیوپسی فوری و تهاجمی تر نیاز نداشته باشند، بیوپسی با برس اغلب نخستین گام پزشک شما است. از این روش نمونه برداری برای ارزیابی اولیه استفاده می شود.

اگر نتایج آزمایش هر گونه سلول یا سرطان مشکوک یا غیرطبیعی را نشان دهند، پزشک شما احتمالاً برای تأیید تشخیص، بیوپسی برشی یا از راه پوست را انجام خواهد داد.

آزمایش نمونه برداری لثه برای چه مواردی استفاده می شود؟

تست بیوپسی لثه، بافت غیرطبیعی یا مشکوک لثه را آزمایش می کند. پزشک شما ممکن است آن را برای کمک به تشخیص توصیه کند:

  • یک زخم یا ضایعه روی لثه شما که بیش از دو هفته طول بکشد
  • یک لکه سفید یا قرمز رنگ روی لثه شما
  • زخم روی لثه شما
  • تورم لثه شما، که از بین نمی رود
  • تغییراتی در لثه های شما که باعث لق شدن دندان ها یا پروتز های مصنوعی شما می شوند.

همچنین از بیوپسی لثه می توان همراه با آزمایش های تصویربرداری برای نشان دادن مرحله سرطان لثه موجود استفاده کرد. تست های تصویربرداری شامل عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس، سی تی اسکن و اسکن MRI است.

اطلاعات حاصل از بیوپسی لثه، همراه با یافته های تست های تصویربرداری، می توانند به پزشک کمک کنند تا سرطان لثه را هر چه سریع تر تشخیص دهد. تشخیص زود هنگام به معنای اسکار کمتر ناشی از برداشتن تومورها و نرخ بالاتر بقاء است.

آماده شدن برای بیوپسی لثه

به طور معمول، لازم نیست کار زیادی برای آماده شدن برای بیوپسی لثه انجام دهید.

در صورت مصرف هر گونه داروی تجویزی، داروهای بدون نسخه یا مکمل های گیاهی، به پزشک خود اطلاع دهید. در مورد نحوه استفاده از آنها قبل و بعد از تست، با پزشک خود گفتگو کنید.

برخی از داروها ممکن است نتایج بیوپسی لثه را تحت تأثیر قرار دهند. اینها شامل داروهایی هستند که لخته شدن خون را تحت تأثیر قرار می دهند، مانند رقیق کننده های خون، و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID ها)، مانند آسپرین یا ایبوپروفن. در صورت مصرف هر یک از این داروها، پزشک شما ممکن است دستورالعمل های خاصی را ارائه دهد. ممکن است مجبور شوید چند ساعت قبل از بیوپسی لثه غذا خوردن را متوقف کنید.

بیوپسی لثه

بیوپسی لثه

در طول بیوپسی لثه انتظار چه چیزی را باید داشت؟

بیوپسی لثه معمولاً به عنوان یک فرایند سرپایی در بیمارستان یا در مطب پزشک انجام می شود. یک پزشک، دندانپزشک، پریودنتیست، یا جراح دهان به طور معمول بیوپسی را انجام می دهد. پریودنتیست دندانپزشکی است که در بیماری های مربوط به لثه ها و بافت دهان تخصص دارد.

آماده سازی ناحیه

پزشک شما ابتدا بافت لثه را با یک ماده موضعی مانند کرم استریل می کند. سپس یک بی حس کننده موضعی تزریق خواهد کرد تا لثه شما را بی حس کنند. این ممکن است مانند یک نیش باشد. ممکن است کمی کشش یا فشار احساس کنید. به جای تزریق، پزشک شما ممکن است صلاح بداند که یک مسکن را روی بافت لثه اسپری کند. بعد از بین رفتن بی حسی، این ناحیه ممکن است برای چند روز درد داشته باشد.

پزشک شما ممکن است از یک رترکتور گونه استفاده کند تا دسترسی به کل دهان شما را آسان تر کند. این ابزار همچنین تابیدن نور به داخل دهان شما را بهبود می بخشد.

اگر دسترسی به محل ضایعه دشوار باشد، ممکن است تحت بیهوشی عمومی قرار بگیرید. این شما را در طول کل فرایند به یک خواب عمیق فرو خواهد. به این ترتیب، پزشک بدون ایجاد هیچ گونه دردی، می تواند به اطراف دهان شما حرکت کند و به مناطقی دسترسی پیدا کند که دسترسی به آنها دشوار است.

بیوپسی باز برشی یا اکسیژنال

اگر قرار است بیوپسی باز برشی یا اکسیژنال انجام دهید، پزشک روی پوست یک برش کوچک ایجاد خواهد کرد. در طول این فرایند ممکن است کمی فشار یا ناراحتی جزئی احساس کنید. بی حسی موضعی که پزشک شما استفاده می کند باید از هر گونه احساس درد برای شما جلوگیری کند.

اگر خونریزی وجود داشته باشد، برای توقف آن ممکن است کوتریزاسیون الکتریکیElectrocauterization  لازم باشد. این فرایند شامل استفاده از جریان الکتریکی یا لیزر برای بستن یا مسدود کردن عروق خونی است. در برخی موارد، پزشک از بخیه برای بستن ناحیه باز و تسریع بهبودی استفاده خواهد کرد. گاهی اوقات بخیه ها قابل جذب هستند، به این معنا که آنها به طور طبیعی حل می شوند. در غیر اینصورت، باید در عرض یک هفته برگردید تا پزشک آنها را برای شما بکشد.

 

بیوپسی با سوزن ظریف از راه پوست

اگر قرار است بیوپسی با سوزن ظریف از راه پوست انجام دهید، پزشک یک سوزن را از درون ضایعه روی لثه شما وارد می کند و مقداری از سلول ها را خارج می کند. آنها ممکن است همین تکنیک را در چندین نقطه مختلف در ناحیه ای که تحت تأثیر قرار گرفته است تکرار کنند.

بیوپسی لثه

بیوپسی لثه

بیوپسی با سوزن تو خالی از راه پوست

اگر قرار است بیوپسی با سوزن تو خالی از راه پوست را انجام دهید، پزشک یک تیغه دایره ای کوچک را به داخل ناحیه ای که تحت تأثیر قرار گرفته است فشار می دهد. سوزن قسمتی از پوست را با حاشیه گرد برش خواهد داد. با کشیدن مرکز آن ناحیه، پزشک یک پلاگ یا هسته سلولی را خارج خواهد کرد.

هنگامی که نمونه بافت بیرون کشیده می شود، ممکن است صدای کلیک بلند یا ترکیدن را از سوزن فنری بشنوید. در طول این نوع نمونه برداری، به ندرت خونریزی زیادی از محل وجود دارد. این ناحیه معمولاً بدون نیاز به بخیه بهبود می یابد.

بیوپسی با برس

اگر بیوپسی با برس انجام می دهید، ممکن است به بی حسی موضعی یا تزریقی در محل نیاز نداشته باشید. پزشک شما یک برس را محکم روی ناحیه غیر طبیعی لثه شما می مالد. در طول این فرایند ممکن است فقط خونریزی، ناراحتی یا درد اندکی را تجربه کنید. از آنجا که این تکنیک غیرتهاجمی است، پس از آن به بخیه نیاز نخواهید داشت.

بیوپسی لثه

بیوپسی لثه

بهبودی به چه صورت است؟

پس از نمونه برداری از لثه، بی حسی در لثه های شما به تدریج از بین خواهد رفت. شما می توانید فعالیت های عادی و رژیم غذایی خود را در همان روز از سر بگیرید.

در طول بهبودی، محل بیوپسی ممکن است به مدت چند روز درد داشته باشد. پزشک ممکن است از شما بخواهد که به مدت یک هفته از مسواک زدن اطراف محل خودداری کنید. اگر بافت شما بخیه زده شده است، ممکن است مجبور شوید به پزشک یا دندانپزشک خود مراجعه کنید تا بخیه ها را بکشد.

در صورتی که لثه های شما شرایط زیر را داشتند با دندانپزشک یا پزشک خود تماس بگیرید:

  • خونریزی
  • متورم شدن
  • باقی ماندن زخم برای مدت طولانی

آیا نمونه برداری از لثه خطراتی دارد؟

خونریزی طولانی مدت و عفونت لثه دو خطر بالقوه جدی اما نادر بیوپسی لثه هستند.

در صورت تجربه با پزشک خود تماس بگیرید:

  • خونریزی بیش از حد در محل نمونه برداری
  • درد یا سوزش که بیشتر از چند روز طول بکشد
  • تورم لثه ها
  • تب یا لرز
بیوپسی لثه

بیوپسی لثه

نتایج بیوپسی لثه

نمونه بافتی که در طول بیوپسی لثه شما گرفته می شود برای آزمایشگاه آسیب شناسی ارسال می شود. پاتولوژیست پزشکی است که در زمینه تشخیص بافت تخصص دارد. آنها نمونه بیوپسی را زیر میکروسکوپ بررسی خواهند کرد. پاتولوژیست هرگونه نشانه سرطان یا دیگر ناهنجاری ها را شناسایی خواهد کرد و گزارشی را برای پزشک تهیه خواهد کرد.

نتایج عادی

این تست تنها زمانی انجام می شود که بافت لثه غیر طبیعی به نظر برسد.

نتایج غیر عادی

یک نتیجه غیر طبیعی از بیوپسی لثه علاوه بر سرطان، می تواند نشان دهنده یکی از این شرایط باشد:

  • آمیلوئیدوز سیستمیک. این وضعیتی است که در آن پروتئین های غیر طبیعی به نام آمیلوئید در اندام های بدن شما انباشته می شوند و به سایر قسمت های بدن از جمله لثه ها منتشر می شوند.
  • پورپورای ترومبوتیک ترومبوسیتوپنیک (TTP). TTP یک اختلال لخته شدن خون نادر و بالقوه کشنده است که می تواند باعث خونریزی لثه شود.
  • ضایعات یا عفونت های خوش خیم دهان.
  • زخم های غیرسرطانی دهان. علت خاص در بسیاری از موارد مشخص می شود.
  • سرطان دهان. به عنوان مثال، کارسینوم سلول سنگفرشی.

اگر نتایج بیوپسی برس شما سلول های پیش سرطانی یا سرطانی را نشان دهد، قبل از شروع درمان، برای تأیید تشخیص، ممکن است به بیوپسی اکسیژنال یا از راه پوست نیاز داشته باشید.

اگر نمونه برداری شما سرطان لثه را نشان دهد، پزشک بر اساس مرحله سرطان می تواند یک طرح درمان را انتخاب کند. تشخیص زود هنگام سرطان لثه می تواند به شما کمک کند تا اطمینان حاصل کنید که بهترین شانس درمان و بهبودی موفق را خواهید داشت.

ملاحظات بعد از نمونه برداری

به مدت 1 هفته از مسواک زدن ناحیه ای که بیوپسی در آنجا انجام شده است خودداری کنید. به مدت یک هفته پس از این فرایند، برای تمیز نگه داشتن ناحیه ممکن است به شما دهانشویه داده شود.

سرطان لثه نوعی سرطان سر و گردن است که زمانی آغاز می شود که سلول های لثه فک بالا یا پایین خارج از کنترل رشد می کنند و باعث تشکیل ضایعات یا تومورها می شوند. این سرطان ها اغلب با التهاب لثه اشتباه گرفته می شوند.

چه چیزی باعث سرطان لثه می شود؟

سرطان لثه به تقسیم کنترل نشده سلولی گفته می شود که از لثه ها آغاز می شود. این اتفاق زمانی رخ می دهد که در اسید دئوکسی ریبونوکلئیک (DNA) یک جهش ایجاد شود. این باعث اختلال در عملکرد DNA می شود. DNA کد ژنتیکی است که به سلول ها دستور می دهد چه زمانی تقسیم شوند، رشد کنند یا از بین بروند. اگر DNA که سلول های لثه را کنترل می کند دچار اختلال شود، سلول ها تقسیم می شوند و بیش از حد رشد می کنند. علاوه بر این، آنها با نرخ مورد انتظار نمی میرند. این امر باعث تجمع سلول ها در لثه می شود که منجر به سرطان مضر (بدخیم) لثه می شود.

آنچه که دقیقاً باعث جهش می شود ناشناخته است. با این حال، عوامل خاصی می توانند خطر ابتلا به آن را افزایش دهند. از بین همه عوامل خطر، مصرف تنباکو (سیگار کشیدن، سیگار برگ، پیپ یا جویدن تنباکو) شایع ترین عامل است. خطر ابتلا به سرطان دهان در افراد سیگاری سه برابر بیشتر از افراد غیر سیگاری است. خطر ابتلا به سرطان دهان در افرادی که در معرض استعمال دخانیات قرار دارند، افزایش می یابد و تقریباً 87 درصد بیشتر از افرادی است که هرگز سیگار نکشیده اند و هرگز در معرض سیگار قرار نگرفته اند.

نوشیدن منظم الکل زیاد نیز می تواند شانس ابتلا به سرطان لثه را افزایش دهد. معمولاً دندانپزشکان نخستین کسانی هستند که علائم سرطان لثه را اغلب در طول معاینات معمول دندانپزشکی مشاهده می کنند.

سایر عوامل خطر عبارتند از:

  • تحریک مزمن دهان
  • مصرف ناکافی سبزیجات و میوه ها
  • عفونت ویروس پاپیلومای انسانی
سرطان لثه

سرطان لثه

اولین علائم سرطان لثه کدامند؟

سرطان لثه نوعی سرطان دهان است. این بیماری زمانی آغاز می شود که سلول های لثه بدون کنترل رشد می کنند. این رشد کنترل نشده باعث ایجاد توده ای می شود که در نهایت به بافت سالم آسیب می رساند. اولین نشانه های سرطان لثه مشابه علائمی هستند که در ژنژیویت مشاهده می شوند. از این رو، در ابتدا، سرطان لثه را می توان به عنوان یک زخم شایع یا التهاب لثه اشتباه گرفت.

اگر فردی به سرطان لثه مبتلا باشد، ممکن است زخمی غیر قابل التیام داشته باشد. این زخم برای مدت طولانی باقی می ماند و با درمان های استانداردی که برای زخم های دهان انجام می شوند از بین نمی رود و یا ممکن است عود کند. زخم ممکن است سفید، کم رنگ، قرمز، سیاه، تیره یا تغییر رنگ داشته باشد. علاوه بر این، ممکن است یک توده یا تورم وجود داشته باشد که در عرض دو هفته از بین نرود.

علائم دیگر عبارتند از:

  • خونریزی لثه ها
  • ترک خوردن لثه ها
  • تغییر حس چشایی
  • مشکل در غذا خوردن
  • لق شدن دندان ها
  • درد لثه
  • لثه های متورم یا ضخیم

کاهش وزن بدون دلیل و تورم غدد لنفاوی گردن ممکن است نشانه سرطان دهان باشند.

سرطان لثه چگونه درمان می شود؟

تشخیص زود هنگام باعث می شود سرطان لثه بسیار قابل درمان شود و احتمال زنده ماندن فرد مبتلا بعد از درمان بیشتر خواهد بود. اغلب، در هنگام مراجعه به دندانپزشک ضایعاتی مشاهده می شوند. از این رو، بدون در نظر گرفتن سابقه و عوامل خطر، توصیه می شود به طور منظم مراجعه به دندانپزشک را پیگیری کنید.

جراحان سرطان سر و گردن اغلب سرطان لثه را با هر یک از جراحی های زیر درمان می کنند:

  • ماکسیلکتومیMaxillectomy (جراحی برای برداشتن سرطان در فک بالا یا سقف دهان)
  • مندیبولکتومیMandibulectomy (جراحی برای برداشتن سرطان اطراف فک پایین یا کف دهان)

اگر سرطان لثه به غدد لنفاوی موجود در گردن گسترش یافته باشد، جراح ممکن است جراحی موسوم به برش dissection گردن را انجام دهد که شامل برداشتن غدد لنفاوی سرطانی شده یا بخش هایی است که احتمال ابتلا به سرطان برای آنها وجود دارد.

سایر درمان های مورد استفاده در سرطان لثه شامل پرتو درمانی و شیمی درمانی هستند. پرتو درمانی از امواج پر انرژی استفاده می کند که قسمت سرطانی لثه را هدف قرار می دهند. این روش اغلب قبل یا بعد از جراحی برای کوچک کردن تومور استفاده می شود. شیمی درمانی شامل استفاده از داروهای ضد سرطان است که سلول های سرطانی را از بین می برد. این راهکار ممکن است با یا بدون پرتو درمانی بعد از جراحی استفاده شود.

درمان اغلب شامل جراحی است که توسط جراح سرطان سر و گردن انجام می شود.

اهداف درمان سرطان لثه عبارتند از:

  • درمان سرطان
  • حفظ ظاهر خود و عملکردهای دهان خود
  • جلوگیری از عود سرطان

وسعت و عمق سرطان طرح درمان شما را مشخص می کند. توصیه های درمانی بسته به اینکه سرطان در لثه فک پایین یا لثه فک بالایی شروع شده است می تواند متفاوت باشد.

سرطان لثه

سرطان لثه

میزان بقاء از سرطان لثه

به نظر می رسد نرخ زنده ماندن در اکثر انواع سرطان های دهان، در صورت تشخیص در مراحل بعدی ضعیف باشد.

  • در دهه گذشته نرخ زنده ماندن در پنج سال نخست پس از تشخیص از 50 درصد به 57 درصد بهبود یافته است.
  • نرخ زنده ماندن از سرطان دهان درمان نشده در مراحل اولیه برای پنج سال 30 درصد است، در حالی که برای سرطان دهان درمان نشده در مرحله چهارم، نرخ زنده ماندن 12 درصد است. از این رو، تشخیص سرطان دهان در مراحل اولیه برای جلوگیری از گسترش سرطان ضروری است.

بر اساس انستیتوی ملی، نرخ زنده ماندن پنج ساله پس از سرطان های حفره دهان و سرطان حلق،به شرح زیر است:

درصد بقا محل سرطان
83 درصد سرطان موضعی (که به غدد لنفاوی سرایت نکرده است).
64 درصد سرطانی که به غدد لنفاوی مجاور سرایت کرده است.
38 درصد سرطانی که به سایر قسمت های بدن سرایت کرده است.
سرطان لثه

سرطان لثه

دلایل پایین بودن نرخ زنده ماندن از سرطان لثه چیست؟

به نظر می رسد دلایل پایین بودن نرخ زنده ماندن از سرطان لثه به شرح زیر باشند:

  • عدم آگاهی از علائم
  • شناسایی سرطان در آخرین مرحله
  • سرطان دهان ناشی از HPV 16 مستعد شکست درمان است.
  • علائم قابل توجهی ایجاد نمی کند
  • علائم با زخم دهان اشتباه گرفته می شوند
  • بهداشت ضعیف دهان و دندان

سندرم سوزش دهان اصطلاح پزشکی برای سوزش مداوم یا مکرر داخل دهان، بدون یک علت مشهود است. ممکن است این سوزش را روی زبان، لثه ها، لب ها، داخل گونه ها، سقف دهان یا نواحی بزرگی از کل دهان خود احساس کنید. احساس سوزش می تواند شدید باشد، گویی که دهان خود را با یک نوشیدنی بسیار داغ زخمی کرده اید.

سندرم سوزش دهان معمولاً به طور ناگهانی ایجاد می شود، اما می تواند به مرور زمان به آرامی ایجاد شود. اغلب نمی توان علت خاصی را پیدا کرد. گرچه این امر باعث می شود درمان چالش برانگیزتر شود، اما همکاری نزدیک با تیم مراقبت های درمانی می تواند به کاهش علائم کمک کند.

علائم و نشانه های سندروم سوزش دهان

علائم سندرم سوزش دهان ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • احساس سوزش یا داغ شدگی که عمدتاً زبان شما را تحت تأثیر قرار می دهد، اما ممکن است لب ها، لثه ها، سقف دهان، گلو یا کل دهان شما را نیز درگیر کند.
  • احساس خشکی دهان همراه با افزایش تشنگی.
  • تغییر حس چشایی داخل دهان، مانند طعم تلخ یا فلزی.
  • از دست دادن حس چشایی.
  • گزگز، سوزش یا بی حسی داخل دهان.

ناراحتی ناشی از سندرم سوزش دهان می تواند چندین الگوی متفاوت داشته باشد. ممکن است:

  • هر روز اتفاق بیفتد، با کمی ناراحتی هنگام بیدار شدن از خواب، اما با گذشت روز بدتر می شود.
  • به محض بیدار شدن شما از خواب شروع می شود و تمام روز را ادامه می یابد.
  • بیاید و برود.

الگوی ناراحتی دهان شما هر چه که باشد، سندرم سوزش دهان ممکن است ماه ها تا سال ها ادامه پیدا کند. در موارد نادر، علائم ممکن است به طور ناگهانی به صورت خود به خود از بین بروند یا کمتر اتفاق بیفتند. گاهی اوقات احساس سوزش ممکن است در هنگام خوردن یا آشامیدن برای مدت کوتاهی کاهش یابد.

سندرم سوزش دهان معمولاً باعث بروز هیچ تغییر فیزیکی برای زبان یا دهان شما نمی شود که بتواند قابل مشاهده باشد.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

در صورت داشتن هر گونه ناراحتی، سوزش یا درد زبان، لب ها، لثه ها یا سایر نواحی دهان خود، به پزشک یا دندانپزشک خود مراجعه کنید. این ناراحتی ها ممکن است به همکاری با یکدیگر نیاز داشته باشند تا به مشخص کردن علت و ارائه یک طرح درمان مؤثر کمک کنند.

علل بروز سندروم سوزش دهان

علت سندرم سوزش دهان ممکن است اولیه یا ثانویه باشد.

سندرم سوزش دهان اولیه

زمانی که نتوان علت آن را یافت، این وضعیت سندرم سوزش دهان اولیه یا ایدیوپاتیک نامیده می شود. برخی تحقیقات حاکی از این هستند که سندرم سوزش دهان اولیه با مشکلات اعصاب مربوط با حس چشایی و درد ارتباط دارد.

سندروم سوزش دهان

سندروم سوزش دهان

سندرم سوزش دهان ثانویه

گاهی اوقات سندرم سوزش دهان درنتیجه یک بیماری زمینه ای ایجاد می شود. در این موارد، سندرم سوزش دهان ثانویه نامیده می شود.

مشکلات زمینه ای که ممکن است با سندرم سوزش دهان ثانویه ارتباط داشته باشند عبارتند از:

  • خشکی دهان، که می تواند ناشی از برخی داروها، مشکلات سلامتی، مشکلات مربوط به غددی که بزاق تولید می کنند، یا ممکن است از جمله عوارض جانبی درمان سرطان باشد.
  • سایر بیماری های دهان، مانند عفونت قارچی دهان که برفک دهان نامیده می شود، یک وضعیت التهابی به نام لیکن پلان دهانی یا شرایطی به نام زبان جغرافیایی که به زبان ظاهری شبیه به نقشه می دهد.
  • دریافت نکردن مواد مغذی کافی مانند کمبود آهن، روی، فولات (ویتامین B-9)، تیامین (ویتامین B-1)، ریبوفلاوین (ویتامین B-2)، پیریدوکسین (ویتامین B-6)، و کوبالامین (ویتامین B-12).
  • آلرژی ها یا واکنش به غذاها، طعم دهنده های غذا، سایر افزودنی های غذایی، عطرها یا رنگ ها، مواد دندانی یا محصولات مراقبت از دهان.
  • رفلاکس اسید معده که از معده وارد دهان شما می شود، که بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD) نیز نامیده می شود.
  • برخی داروهای خاص، بویژه داروهای فشار خون بالا.
  • عادات دهانی، مانند فشار دادن زبان به دندان ها، گاز گرفتن نوک زبان، و ساییدن یا فشردن دندان ها روی یکدیگر.
  • اختلالات غدد درون ریز، مانند دیابت یا کم کاری غده تیروئید که تحت عنوان کم کاری تیروئید شناخته می شود.
  • دهان بسیار تحریک شده، که ممکن است ناشی از مسواک زدن بیش از حد یا خیلی سخت زبان، استفاده از خمیر دندان های ساینده، استفاده بیش از حد از دهانشویه ها، یا مصرف بیش از حد غذاها یا نوشیدنی های اسیدی باشد. پروتزهایی که به خوبی روی لثه ها قرار نمی گیرند ممکن است باعث تحریک شوند که می تواند باعث بدتر شدن علائم شود.
  • مسائل روانی، مانند اضطراب، افسردگی یا استرس.

عوامل خطر بروز سندروم سوزش دهان

سندرم سوزش دهان غیر معمول است. با این حال، خطر شما ممکن است بیشتر باشد اگر:

  • زن هستید.
  • در دوران پیش از یائسگی یا یائسگی هستید.
  • بالای 50 سال سن دارید.
  • سیگاری هستید.

سندرم سوزش دهان معمولاً به طور ناگهانی، و بدون هیچ دلیل شناخته شده ای، آغاز می شود. اما برخی عوامل خاص ممکن است خطر ابتلا به سندرم سوزش دهان را افزایش دهند، از جمله:

  • بیماری اخیر.
  • برخی از شرایط پزشکی طولانی مدت مانند فیبرومیالژیا fibromyalgia، بیماری پارکینسون، اختلالات خود ایمنی و نوروپاتی.
  • کارهای قبلی دندانپزشکی.
  • واکنش های آلرژیک به غذا.
  • داروهای خاص.
  • رویدادهای آسیب زای زندگی.
  • استرس.
  • اضطراب.
  • افسردگی.

عوارض ناشی از سندروم سوزش دهان

عوارضی که ممکن است سندرم سوزش دهان آنها را بوجود بیاورد عمدتاً به ناراحتی مربوط می شوند، مانند مشکلات به خواب رفتن یا مشکل در غذا خوردن. موارد دراز مدتی که شامل ناراحتی زیاد می شوند بعلاوه می توانند منجر به اضطراب یا افسردگی شوند.

جلوگیری از بروز سندروم سوزش دهان

هیچ راه شناخته شده ای برای پیشگیری از بروز سندرم سوزش دهان وجود ندارد. اما با استفاده نکردن از تنباکو، محدود کردن غذاهای اسیدی یا تند، عدم نوشیدن نوشابه های گازدار، و استفاده از روش های مدیریت استرس، ممکن است بتوانید ناراحتی خود را کاهش دهید. یا این اقدامات ممکن است از بدتر شدن احساس ناراحتی شما جلوگیری کنند.

سندروم سوزش دهان

سندروم سوزش دهان

سندروم سوزش دهان چگونه تشخیص داده می شود؟

هیچ آزمایشی وجود ندارد که بتواند نشان دهد که آیا سندرم سوزش دهان دارید یا خیر. در عوض، تیم مراقبت های درمانی شما سعی خواهد کرد قبل از تشخیص سندرم سوزش دهان، مشکلات دیگر را رد کند.

ارائه دهنده مراقبت های درمانی یا دندانپزشک شما به احتمال زیاد:

  • سوابق پزشکی و داروهای شما را مرور می کند.
  • دهان شما را معاینه می کند.
  • از شما بخواهد علائم خود را شرح دهید.
  • در مورد عادت ها و کارهای روتین شما برای تمیز نگه داشتن دندان ها و دهان شما با شما صحبت کند.

همچنین، پزشک معالج شما احتمالاً یک معاینه پزشکی انجام خواهد داد، و به دنبال نشانه هایی از شرایط دیگر خواهد بود. ممکن است برخی از آزمایشات زیر را انجام دهید:

  • آزمایشات خون. این آزمایش ها می توانند شمارش کامل گلبول های خون، سطح قند خون، عملکرد تیروئید، عوامل تغذیه ای و چگونگی عملکرد خوب سیستم ایمنی شما را بررسی کنند. نتایج آزمایشات ممکن است سرنخ هایی در مورد منبع ناراحتی دهان شما ارائه دهند.
  • کشت ها یا بیوپسی های دهانی. از یک سواب پنبه ای برای گرفتن نمونه برای کشت دهانی استفاده می شود. این می تواند به شما بگوید که آیا عفونت قارچی، باکتریایی یا ویروسی داخل دهان شما وجود دارد یا خیر. برای بیوپسی یا همان نمونه برداری، قطعات ریز بافت از دهان شما گرفته می شوند و برای آزمایشگاه ارسال می شوند تا بتوان سلول ها را مورد بررسی قرار داد.
  • تست های آلرژی. پزشک معالج شما ممکن است تست های آلرژی را برای بررسی اینکه آیا ممکن است به برخی غذاهای خاص، مواد افزودنی، یا حتی مواد دندانپزشکی یا محصولات مراقبت از دهان آلرژی داشته باشید، پیشنهاد دهد.
  • اندازه گیری بزاق. با سندرم سوزش دهان، ممکن است داخل دهان خود احساس خشکی داشته باشید. تست های بزاق می توانند نشان دهند که آیا جریان بزاق شما کاهش یافته است یا خیر.
  • تست رفلاکس معده. این تست ها می توانند تشخیص دهند که آیا اسید معده از معده به داخل دهان شما برمی گردد یا خیر.
  • تصویربرداری. پزشک معالج شما ممکن است MRI، سی تی اسکن، یا سایر آزمایشات تصویربرداری را برای بررسی سایر مشکلات سلامتی توصیه کند.
  • تغییر دارو. اگر دارویی مصرف می کنید که ممکن است باعث ناراحتی دهان شود، پزشک شما ممکن است دوز آن را را تغییر دهد یا به سراغ داروی دیگری برود. گزینه دیگر این است که در صورت امکان دارو را برای مدت کوتاهی قطع کنید تا ببینید آیا ناراحتی شما برطرف می شود یا خیر. این را سر خود امتحان نکنید زیرا قطع برخی داروها می تواند خطرناک باشد.
  • سؤالات سلامت روان. ممکن است از شما خواسته شود که به یک سری پرسش ها پاسخ دهید که می تواند به تصمیم گیری در مورد داشتن علائم افسردگی، اضطراب یا سایر مشکلات سلامت روان کمک کند که ممکن است با سندرم سوزش دهان مرتبط باشند.

این سندروم چگونه درمان می شود؟

درمان به این بستگی دارد که آیا شما سندرم سوزش دهان اولیه دارید یا ثانویه.

سندرم سوزش دهان اولیه

هیچ درمان شناخته شده ای برای سندرم سوزش دهان اولیه وجود ندارد. و هیچ راه مطمئنی برای درمان آن وجود ندارد. تحقیقات جامع در مورد مؤثرترین روش ها وجود ندارند. درمان به علائمی بستگی دارد که شما دارید و با هدف کنترل آنها انجام می شود. قبل از یافتن یک یا ترکیبی از چندین روش درمانی که به کاهش ناراحتی دهان شما کمک می کنند، ممکن است لازم باشد چندین درمان را امتحان کنید. و ممکن است مدتی زمان ببرد تا درمان به مدیریت علائم شما کمک کند.

گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • محصولات جایگزین بزاق.
  • دهانشویه ها یا لیدوکائین خاص، که برای کمک به تسکین درد باعث بی حسی می شوند.
  • کپسایسین Capsaicin، مسکنی که از فلفل چیلی به دست می آید.
  • آلفا لیپوئیک اسید Alpha-lipoic acid، آنتی اکسیدانی که ممکن است به تسکین درد عصبی کمک کند.
  • دارویی به نام کلونازپامclonazepam (کلونوپین Klonopin) که برای کنترل تشنج استفاده می شود.
  • برخی از داروهای خاص ضد افسردگی.
  • داروهایی که درد عصبی را مسدود می کنند.
  • درمان شناختی رفتاری برای توسعه مهارت های عملی برای مقابله با اضطراب و افسردگی، پرداختن به استرس و تحمل درد مداوم.

سندرم سوزش دهان ثانویه

برای سندرم سوزش دهان ثانویه، درمان به شرایط زمینه ای بستگی دارد که ممکن است باعث بروز ناراحتی دهان شما شوند.

برای مثال، درمان عفونت دهان یا مصرف مکمل ها برای سطح پایین ویتامین ممکن است ناراحتی شما را تسکین دهد. به همین دلیل تلاش برای یافتن علت مهم است. هنگامی که هر گونه علل زمینه ای درمان شدند، علائم سندرم سوزش دهان شما باید بهتر شوند.

سبک زندگی و درمان های خانگی

علاوه بر درمان پزشکی و داروهای تجویزی، این اقدامات خودیاری ممکن است علائم شما را کاهش دهند:

  • مایعات زیادی بنوشید تا به کاهش احساس خشکی دهان کمک کنید، یا تکه های یخ را بمکید.
  • از غذاها و مایعات اسیدی مانند گوجه فرنگی، آب پرتقال، نوشیدنی های گازدار و قهوه اجتناب کنید.
  • از الکل و محصولات حاوی الکل اجتناب کنید، زیرا ممکن است مخاط دهان شما را تحریک کنند.
  • از محصولات تنباکو استفاده نکنید.
  • غذاهای تحریک کننده مانند غذاهای تند و پر ادویه نخورید.
  • از محصولات حاوی دارچین یا نعناع خودداری کنید.
  • خمیر دندان های مختلف ملایم یا بدون طعم را امتحان کنید، مانند خمیر دندان های مخصوص حساسیت یا خمیر دندان های فاقد نعنا یا دارچین.
  • برای کاهش استرس اقداماتی را انجام دهید و روش های آرام سازی را امتحان کنید.

مقابله و حمایت

مقابله با سندرم سوزش دهان می تواند چالش برانگیز باشد. اگر برای مثبت اندیشی و امیدوار ماندن اقدامی نکنید، این اختلال می تواند کیفیت زندگی شما را پایین بیاورد.

برای کمک به مقابله با ناراحتی ناشی از سندرم سوزش دهان:

  • تمرینات تمدد اعصاب مانند یوگا را انجام دهید.
  • روی فعالیت هایی تمرکز کنید که به شما لذت می دهند، مانند فعالیت ها یا سرگرمی های بدنی، بخصوص زمانی که احساس اضطراب می کنید.
  • سعی کنید با برقراری ارتباط با خانواده و دوستان از نظر اجتماعی فعال بمانید.
  • به گروه حمایت از درد مزمن برای افرادی که درد مداوم دارند بپیوندید.
  • عادات خواب خوب را تمرین کنید، مانند رفتن به رختخواب و بیدار شدن تقریباً در یک ساعت معین هر روز و داشتن خواب کافی.
  • صحبت با یک ارائه دهنده خدمات سلامت روان را در نظر بگیرید تا استراتژی هایی را بیاموزید که می توانند در مقابله با این شرایط به شما کمک کنند.
سندروم سوزش دهان

سندروم سوزش دهان

آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک

شما احتمالاً برای درمان ناراحتی دهان خود با مراجعه به پزشک خانواده یا دندانپزشک خود شروع خواهید کرد. از آنجا که سندرم سوزش دهان با بسیاری از شرایط پزشکی دیگر ارتباط دارد، پزشک یا دندانپزشک شما ممکن است شما را به یک متخصص دیگر، مانند متخصص مشکلات پوست، گوش، حلق و بینی (ENT)، یا هر متخصص دیگری ارجاع دهد.

آنچه شما می توانید انجام دهید

در اینجا اطلاعاتی وجود دارند که به شما کمک می کنند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید:

  • بپرسید آیا کاری هست که باید قبل از قرار ملاقات انجام دهید، مانند محدود کردن رژیم غذایی خود.
  • از علائم خود فهرستی تهیه کنید، از جمله هر گونه علائمی که ممکن است با ناراحتی دهان شما بی ارتباط به نظر برسند.
  • از اطلاعات شخصی کلیدی خود فهرستی تهیه کنید، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی.
  • از تمام داروها، ویتامین ها، گیاهان دارویی یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، شامل دوزها، فهرستی تهیه کنید.
  • از هر گونه سوابق پزشکی یا دندانپزشکی، از جمله نتایج آزمایشات، که به این مشکل مربوط هستند، یک کپی به همراه داشته باشید.
  • در صورت امکان، یکی از اعضاء خانواده یا دوستان خود را برای حمایت و کمک به شما در به خاطر سپردن همه چیز با خود ببرید.
  • از قبل سؤالاتی را آماده کنید تا از پزشک معالج یا دندانپزشک خود بپرسید.

پرسش هایی که باید مطرح کنید ممکن است شامل موارد زیر باشند:

  • چه چیزی احتمالاً باعث بروز علائم من می شود؟
  • به غیر از محتمل ترین علت، علل احتمالی دیگری کدامند؟
  • به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارم؟
  • آیا ناراحتی دهان من احتمالا موقتی است یا طولانی مدت؟
  • بهترین اقدام چیست؟
  • آیا گزینه هایی برای رویکرد اصلی که شما پیشنهاد می کنید وجود دارند؟
  • من این شرایط سلامتی دیگر را دارم. چگونه می توانم آنها را با یکدیگر مدیریت کنم؟
  • آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟
  • آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟
  • آیا جایگزین عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟
  • آیا راهنماهای چاپی وجود دارند که بتوانم آنها را داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

راحت باشید و در طول قرار ملاقات خود پرسش های دیگر را بپرسید.

از پزشک خود چه انتظاری باید داشته باشید؟

پزشک یا دندانپزشک شما احتمالاً چندین پرسش از شما خواهد پرسید، از جمله:

  • علائم شما از چه زمانی شروع شدند؟
  • آیا همیشه علائم دارید یا می آیند و می روند؟
  • علائم شما چقدر شدید هستند؟
  • به نظر می رسد چه چیزی علائم شما را بهتر می کند؟
  • به نظر می رسد چه چیزی علائم شما را بدتر می کند؟
  • آیا از تنباکو استفاده می کنید یا الکل می نوشید؟
  • آیا مرتب غذاهای اسیدی یا تند می خورید؟
  • آیا از دندان مصنوعی استفاده می کنید؟

پزشک یا دندانپزشک شما ممکن است سوالات دیگری را بر اساس پاسخ ها، علائم و نیازهای شما بپرسد. برای پاسخ دادن به سؤالات آماده باشید تا زمانی برای گفتگو در مورد آنچه برای شما مهم است داشته باشید.

ایمپلنت های دندانی واقعاً شگفت انگیز هستند. آنها ظاهر و احساسی دقیقاً شبیه دندان های طبیعی شما دارند، و بر خلاف دندان های مصنوعی خجالت آور نیستند. علاوه بر این، آنها درست مانند دندان های طبیعی شما به مراقبت بسیار اندکی نیاز دارند. البته راه های آسان برای مراقبت از دندان ها و ایمپلنت های دندانی، مسواک زدن، نخ دندان کشیدن و داشتن یک سبک زندگی سالم است. اما آیا می دانسته اید که موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی به شدت به سطح کلسیم، ویتامین K2 و ویتامین D و برخی دیگر از ریز مغذی های موجود در بدن شما بستگی دارد؟ در این مقاله به بیان دلایل اهمیت این موارد خواهیم پرداخت.

فرایند اسئواینتگریشن و نقش تغذیه

اسئواینتگریشنن به عنوان فرآیندی تعریف می شود که طی آن ایمپلنت تثبیت می شود و در طول بارگذاری عملکردی، به حفظ آن داخل استخوان کمک می کند. اسئواینتگریشن در ترمیم ایمپلنت های دندانی نقش دارد، بنابراین منجر به یک واحد عملکردی می شود که ممکن است یک یا چند دندان از دست رفته را بازسازی کند و از پروتز دندان حمایت کند.

علاوه بر عوامل کلیدی که روی اسئواینتگریشن تأثیر می گذارند، مانند تکنیک جراحی، کیفیت و کمیت استخوان، التهاب یا عفونت بعد از عمل، عادت سیگار کشیدن، و مواد و سطح ایمپلنت، عوامل دیگر نیز باید در نظر گرفته شوند، از جمله وضعیت ایمنی و تغذیه بیمار. در کنار تشویق افراد به داشتن یک رژیم غذایی سالم برای دستیابی به وضعیت سلامت عمومی مطلوب، اخیراً توجه فزاینده ای به تشویق به مصرف ریزمغذی هایی معطوف شده است که می توانند برای سلامتی و مقاومت در برابر بیماری ها مفید باشند.

نشان داده شده است که چندین ریز مغذی مؤثر بر متابولیسم استخوان، روی سیستم اسکلتی نیز تأثیر می گذارند. به طور خاص، کلسیم، فلوراید، منیزیم، پتاسیم، ویتامین B6، ویتامین D، و روی تأثیر مثبتی روی سلامت استخوان دارند و خطر شکستگی را کاهش می دهند. علاوه بر این، رژیم های غذایی غنی از چربی، کربوهیدرات و کلسترول و کاهش دریافت کلسیم تأثیرات مضری بر استخوان فک و استخوان آلوئولار نشان می دهند. بنابراین، یک رژیم غذایی خاص و ریزمغذی ها ممکن است نقش کلیدی در مراحل مختلف جوش خوردن استخوانی ایمپلنت دندان داشته باشند.

شواهد اخیر نشان می دهند که برخی از رژیم های غذایی به طور مستقیم روی پارامترهای استخوان آلوئولار در مدل های تجربی پریودنتیت، حرکت ارتودنتیک دندان ها، و ترمیم استخوان پس از کشیدن دندان تأثیر می گذارند. به طور خاص، نشان داده شده است که رژیم غذایی می تواند روی بهبود آلوئولار بعد از کشیدن دندان تأثیر بگذارد و روی ساختار و کیفیت استخوان آلوئولار تأثیر بگذارد.

مکانیسم های ترمیم بافت استخوان و متابولیسم استخوان به شدت تحت تأثیر جنبه های تغذیه ای قرار دارند و برای دستیابی به ترمیم مناسب استخوان و بهینه سازی فرآیندهای جوش خوردن استخوانی بسیار مهم هستند.

چرا کلسیم مهم است؟

کلسیم عامل بزرگی برای داشتن دندان های محکم و سالم است! در اکثر موارد ایمپلنت های دندانی، بیمار برای حمایت از ایمپلنت دندانی از زیر، به یک پیوند استخوان نیاز دارد. به این معنا که استخوان پیوند شده باید محکم باشد تا ایمپلنت در جای خود باقی بماند و همان دندانی باشد که شما می خواهید! علاوه بر همه اینها، کلسیم به ترمیم مینای دندان های شما کمک می کند که در معرض حمله مداوم پلاک های دندانی قرار دارد. بدون کلسیم، دندان ها و بقیه استخوان های شما در مشکل بزرگی هستند.

ویتامین و موفقیت کاشت ایمپلنت

ویتامین و موفقیت کاشت ایمپلنت

ویتامین K2 مهم است، اما یافتن آن دشوار است!

اما پاسخ به ایمپلنت های موفق دندانی فقط کلسیم نیست. مطالعات موردی زنان پس ازدوران یائسگی ثابت کرده اند که کلسیم به تنهایی پاسخی برای داشتن استخوان های محکم و حتی ایمپلنت های دندانی محکم تر نیست. ببینید، استخوان یک ماتریکس اسفنجی تشکیل شده از بافت های دارای یک پوسته بیرونی سخت برای محافظت از خود، و یک ماده زنده است. استئوبلاست ها برای محافظت از استخوان های شما در برابر شکستگی و ترک خوردگی، کلسیم را از جریان خون حمل می کنند و به سراسر استخوان پیوند می خورند و بافت ها را مستحکم و در کنار یکدیگر نگه می دارند. با این حال، این فرآیند بدون کمک ویتامین K2 “که کمتر شناخته شده است” کار نخواهد کرد. ویتامین K2 ضروری است زیرا این همان ویتامین است که فرآیند انتقال کلسیم از جریان خون به استخوان ها، بویژه دندان های شما را آغاز می کند.

نکته ای که در مورد ویتامین K2 وجود دارد این است که بسیاری از ما به شدت کمبود آن را داریم. آنچه زمانی معمولاً مصرف می شد، اکنون در رژیم های غذایی امروزی نادر است. علت این است که در هیچ غذای ناسالمی وجود ندارد و به ندرت در غذاهای موجود در قفسه های فروشگاه یافت می شود. کمبود ویتامین K2 در رژیم غذایی ما به اندازه ای است که باعث تجمع کلسیم در جریان خون می شود، جریان خون در رگ ها را مسدود می کند و شما را در معرض خطر بیماری قلبی قرار می دهد. خوشبختانه، چند منبع عالی وجود دارند که سرشار از ویتامین K2 هستند، فقط باید آنها را در رژیم غذایی خود بگنجانید. این شامل محصولات گوشت گاو تغذیه شده با علف طبیعی، جگر، تخم مرغ آزاد و پنیر گودا هستند.

بهترین منابع کلسیم متناسب با نیاز شما

گنجاندن ویتامین K2 در رژیم غذایی می تواند مشکل باشد، اما کلسیم قطعاً اینطور نیست. ساده ترین راه برای افزایش دریافت کلسیم روزانه، مصرف محصولات لبنی است- شیر بدون چربی، پنیر سوئیسی یا موزارلا و ماست کم چرب. حتی اگر عدم تحمل لاکتوز دارید، دوغ، پنیر و ماست منابع قابل تحمل کلسیم هستند. علاوه بر این، سبزیجات دارای برگ سبز رنگ مانند اسفناج سرشار از کلسیم هستند، اما کلسیم به شدت محدود است و مقدار کمی از آن هرگز به استخوان های شما متصل می شود.

برای افرادی که قادر نیستند به مواد غذایی بالا به رژیم غذایی حاوی کلسیم کافی دست یابند، مکمل های کلسیم در دسترس هستند. هشدار، برخی از مکمل های طبیعی موجود در بازار حاوی مقادیر قابل توجهی سرب، سایر فلزات سنگین و حتی آرسنیک هستند که همگی برای بدن شما سمی هستند. بهتر است با مشورت با پزشک خود مناسب ترین مکمل را برای نیازهای خود پیدا کنید.

تأثیر ویتامین C روی موفقیت کاشت ایمپلنت ها

کمبود ویتامین C ممکن است در بهبود بافت و ثبات اطراف ایمپلنت های دندانی نقش داشته باشد. این ریز مغذی نقش مهمی در بیوسنتز کلاژن ایفا می کند که جزء مهم بافت همبند لثه، مخاط اطراف ایمپلنت و استخوان آلوئولار است. محققان دریافتند مکمل ویتامین C باعث بهبود زخم بعد از عمل جراحی کاشت ایمپلنت دندانی می شود. علاوه بر این، می توان انتظار اثرات محافظتی این ریز مغذی بر سلامت استخوان را داشت، زیرا ویتامین C می تواند اثرات استرس اکسیداتیو در گسترش تحلیل استخوان و در نتیجه کاهش استحکام استخوان را متوقف کند، گرچه این فرضیه هنوز تأیید نشده است. با این حال، نقش مکمل ویتامین C در جمعیت عمومی و همچنین در بیمارانی که ایمپلنت های دندانی دریافت می کنند، ممکن است به طور قابل توجهی تحت تأثیر سبک زندگی، از جمله عادات سیگار کشیدن و رژیم غذایی باشد، دو عاملی که زمان بهبود زخم را تحت تأثیر قرار می دهند. علاوه بر این، غلظت اسید آسکوربیک پلاسما در عمل بالینی گزارش نشده است.

ویتامین و موفقیت کاشت ایمپلنت

ویتامین و موفقیت کاشت ایمپلنت

ویتامین D را فراموش نکنید.

آخرین، اما ساده ترین چیزی که برای داشتن دندان های محکم و سالم به آن نیاز دارید، ویتامین D است. ما می گوییم ساده ترین، زیرا بدن شما به طور طبیعی مقدار مورد نیاز آن را فقط با قرار گرفتن در معرض نور خورشید به مدت ۱۵ دقیقه در روز، سه مرتبه در هفته، تولید می کند. با این حال، ویتامین D به راحتی در غذاهایی مانند غلات غنی شده، آب پرتقال، میگو، ماهی قزل آلا و ماهی تن یافت می شود.

ویتامین D مهم است زیرا به بدن شما کمک می کند تا کلسیم را از غذاهایی که می خورید جذب کند تا بتواند وارد جریان خون شود، جایی که ویتامین K2 کنترل می شود و به حرکت آن به سمت استخوان ها، از جمله دندان ها کمک می کند. اما به همین جا ختم نمی شود! ویتامین D همچنین برای کاهش خطر بیماری پریودنتال که التهاب لثه است و به خودی خود می تواند باعث شکست ایمپلنت دندانی شود، مهم است. این ویتامین ویژه همچنین به شما کمک می کند تا پس از جراحی ایمپلنت های دندان سریع تر بهبود پیدا کنید.

نشان داده شده است در افراد دارای کمبود ویتامین D، حداقل مزایای جراحی پریودنتال همراه با اختلال در بهبودی پس از جراحی به دست می آیند. ویتامین D می‌تواند اثرات دیگری روی جوش خوردن استخوان و ایمپلنت دندانی داشته باشد که بیشتر به بهبود بافت نرم و مهر و موم حاشیه ای اطراف ایمپلنت ها مربوط می‌ شود، همراه با اثری بر مقاومت در برابر عفونت های باکتریایی در ناحیه شیار اطراف ایمپلنت دندانی.

خلاصه اثرات ریز مغذی های منتخب روی سلامت استخوان ها و دندان ها

کلسیم: 99 درصد کلسیم بدن به شکل هیدروکسی آپاتیت است که ماده معدنی موجود در استخوان و دندان است. رابطه بین کلسیم و حفظ استخوان و دندان طبیعی با یک نتیجه مطلوب مورد ارزیابی قرار گرفته است.

فلوراید: رشد استئوبلاست و تشکیل استخوان را تحریک می کند، تراکم معدنی استخوان (BMD) را افزایش می دهد و از معدنی شدن دندان حمایت می کند.

منیزیم: ضروری برای تبدیل ویتامین D به شکل فعال آن و برای جذب و متابولیسم کلسیم و حفظ استخوان و دندان طبیعی.

پتاسیم: سیترات پتاسیم به حفظ تعادل اسید و باز کمک می کند و از سلامت استخوان حمایت می کند و با تحلیل استخوان مقابله می کند. با این حال، رابطه علت و معلولی بین دریافت رژیم غذایی نمک های پتاسیم اسید سیتریک و حفظ استخوان طبیعی ایجاد نشده است.

رسوراترول: ماده فعال موجود در مواد غذایی مانند انگور قرمز، بادام زمینی و انواع توت ها با اثرات ضد التهابی و آنتی اکسیدانی. علاوه بر این، یک اثر باز دارندگی بر تمایز استئوکلاست ها ایجاد می کند و به طور بالقوه باعث تشکیل استخوان می شود.

ویتامین C: (اسید اسکوربیک) استئوبلاستوژنز را تقویت می کند و مانع استئوکلاستوژنز می شود. ویتامین C به عملکرد طبیعی استخوان ها و دندان ها کمک می کند.

ویتامین D: متابولیسم کلسیم و فسفات را تعدیل می کند. رشد، معدنی شدن استخوان اسکلت و دندان ها و حفظ استخوان و دندان های طبیعی را افزایش می دهد.

ویتامین K2: تمایز استئوبلاست‌ها را تحریک می کند، از این سلول ها در برابر آپوپتوز محافظت می کند و استخوان طبیعی را حفظ می کند.

روی: تکثیر، تمایز و معدنی شدن استئوبلاست ها را تحریک می کند، که ممکن است تشکیل استخوان را تسهیل کند و استخوان طبیعی را حفظ کند.

ویتامین A: اثر پروتئین های مورفوژنتیک استخوان را بر تمایز استخوانی افزایش می دهد. رابطه علت و معلولی بین دریافت رژیم غذایی ویتامین A و حفظ استخوان و دندان طبیعی وجود ندارد.

ویتامین های B: کمبود اسید فولیک و ویتامین های B6 و B12 می تواند منجر به افزایش هموسیستئین سرم شود که منجر به اختلال عملکرد اندوتلیال (کاهش جریان خون استخوانی) و افزایش فعالیت استئوکلاست ها (تجذب استخوان) می شود. علاوه بر این، هیپرهموسیستئینمی با پیوند متقابل کلاژن (ماتریکس استخوانی تغییر یافته) تداخل می کند. با این حال، رابطه علت و معلولی بین دریافت رژیم غذایی ویتامین های B و حفظ استخوان و دندان های طبیعی وجود ندارد.

ویتامین و موفقیت کاشت ایمپلنت

ویتامین و موفقیت کاشت ایمپلنت

موفقیت بیشتری را در ایمپلنت های فوری بیابید.

موفقیت در کاشت ایمپلنت های دندانی یک چیز است، اما اینکه اگر قبلاً ایمپلنت دندانی نداشته اید، یک چیز دیگر است! اگر دندانی را از دست داده اید، هیچ راه حلی بهتر از ایمپلنت های دندانی وجود ندارد که به شما کمک کند اعتماد به نفس خود را دوباره بدست بیاورید.

دندانپزشکان از ابتدا تا انتها به تمام پرسش های شما در مورد ایمپلنت های دندانی، مزایای آنها و نحوه مراقبت از آنها برای یک عمر موفقیت کاشت آنها پاسخ خواهند داد.

نتیجه گیری

کمبود برخی از ریز مغذی ها باعث افزایش استرس اکسیداتیو و بروز التهاب می شوند و روی ساختار کلاژن و معدنی شدن استخوان ها تأثیر می گذارند. به این دلایل، مطلوب است که مطالعات بیشتر، فرضیه تأثیر ریز مغذی ها و مواد مغذی روی یکپارچگی استخوانی ایمپلنت های دندانی و موفقیت طولانی مدت، و همچنین فرصت یکپارچه سازی رژیم غذایی برای بهبود زخم اطراف ایمپلنت، ترمیم استخوان، و تأثیرات دیگر را نیز بررسی کنند.

یافته های محققان از نقش کمکی ویتامین D در بیماران مبتلا به کمبود ویتامین D و همچنین مکمل ویتامین C، در تسهیل موفقیت جراحی ایمپلنت های دندانی حمایت می کنند.

مواد مغذی عمده ای که در سلامت اسکلتی نقش دارند شامل کلسیم، فسفر، ویتامین D، منیزیم و پتاسیم هستند، اما سایر ریزمغذی ها و عناصر کمیاب مانند بور، سلنیوم، آهن، روی و مس نیز بر متابولیسم استخوان تاثیر می گذارند. اطلاعات در مورد تأثیر چنین عناصر “جزئی” حاصل از مطالعات در مورد کاهش مواد مغذی و مطالعات در مورد ادغام استخوانی هنوز وجود ندارد.

ضد آفتاب؟ زده شد. نجات غریق در محوطه؟ تأیید شد. پروتکل های ایمنی شنا وجود دارند؟ تأیید شد. حفاظت از سلامت دندان؟ آری، اگر در این فصل آفتابی قصد دارید زمان زیادی را در آب های کلردار بگذرانید، به آن نیز نیاز خواهید داشت.

برای بسیاری از افراد، تابستان به معنای گذراندن ساعت های بی پایان برای استراحت کردن، ورزش کردن، و به سادگی تفریح ​​و خوش گذراندن داخل استخر است- مطمئناً با رعایت اقدامات بهداشتی و ایمنی لازم. اما آیا می دانستید که اقدامات ایمنی شنا باید شامل مراقبت از دندان های شما نیز باشند؟

آیا شنا کردن می تواند به دندان های شما آسیب وارد کند؟

شنا می تواند خطراتی را برای سلامت دندان های شما ایجاد کند، خواه شما یک شناگر مشتاق باشید، خواه یک ورزشکار متعهد یا یک شناگر تفریحی. از قرار گرفتن در معرض آب استخر با مواد معدنی و شیمیایی نامناسب گرفته تا آسیب های احتمالی دهان حین انجام ورزش های آبی، در اینجا چند نکته وجود دارند که وقتی نوبت به شنا و دندان ها به میان می آید باید آنها را به خاطر داشته باشید.

فقط در استخرهایی شنا کنید که به درستی از آنها نگهداری می شود.

چندین مطالعه نشان داده اند که قرار گرفتن در معرض آبی که بیش از حد حاوی کلر است چگونه می تواند به دندان های شما آسیب وارد کند. کلر بیش از حد و ترکیب نامناسب ضد عفونی کننده های شیمیایی می تواند باعث شود آب استخر بسیار اسیدی شود. آب های اسیدی هنگامی که مکرراً با دندان های شما تماس دارند، مینای دندان های شما را از بین می برند، باعث ضعیف شدن ساختار دندان و تغییر رنگ آنها می شوند.

برخی از مشکلات دندانی که می تواند در اثر شنا کردن مکرر در استخرهای کلردار ایجاد یا تشدید شوند، عبارتند از:

  • لکه های دندانی
  • درد دندان
  • تشکیل جرم و رسوب
  • خوردگی دندان ها
  • حساسیت دندان ها

این تاثیرات منفی بیشتر در شناگران اهل مسابقه مشاهده می شوند که لازم است در طول هفته چندین ساعت را داخل آب بمانند. اما شناگران تفریحی فعال نیز باید توجه داشته باشند زیرا فقط 27 روز قرار گرفتن در معرض کلر و مواد دیگر طول می کشد تا اثرات خود را نشان دهند. علاوه بر این، هنگامی که فرسایش به مواد معدنی سالم مینای دندان های شما برسد، آسیب می تواند برگشت ناپذیر شود.

برای اجتناب از آسیب به دندان های خود، فقط در استخرهایی شنا کنید که استانداردهای مناسب تصفیه آب را رعایت می کنند که تعادل pH و سطح کلر مناسب در آب را تضمین می کنند. از استخرهای حاوی کلر بیش از حد اجتناب کنید (فرسایش سطوح اطراف استخر یکی از نشانه های بارز اسیدیته بودن بیش از حد آب است). اگر در خانه استخر شخصی دارید، از یک متخصص در زمینه نگهداری، کاربرد و نظارت صحیح روی ضدعفونی کننده های شیمیایی کمک بگیرید.

تأثیر شنا کردن روی دندان

تأثیر شنا کردن روی دندان

از ابزارهای دندانی خود محافظت کنید.

نگهدارنده ها (ریتینرها) و سایر ابزارهای دندانپزشکی ممکن است در حین شنا کردن و انجام فعالیت های آبی شل شوند. علاوه بر این، برخی از ابزارهای دندانپزشکی از پلاستیک و مواد دیگری تشکیل شده اند که هنگام قرار کرفتن در معرض آب ترکیب شده با مواد شیمیایی می توانند آسیب ببینند. اگر اینطور است، گزینه ایمن این است که قبل از تماس با آب آنها را از دهان خارج کنید و آنها را درون یک ظرف تمیز نگهداری کنید.

در همین حال، برای ماندن دست دندان های کامل و پروتزهای پارسیل در جای خود، در صورتی که به خوبی تهیه و نصب شده باشند، حتی اگر آنها را در حین شنا می پوشید، می توانید به آنها تکیه کنید. برای محافظت مضاعف و اطمینان، قبل از شنا می توانید چسب دندان اضافه کنید.

هشیار باشید و در برابر حوادث احتیاط کنید.

در کنار استخر به آرامی راه بروید زیرا کاشی ها و سطوح مرطوب کف می تواند باعث لغزش و افتادن شوند که منجر به آسیب به دهان و دندان ها می شوند. به بچه ها فنون شنا و شیرجه ای را آموزش دهید که به آنها کمک می کنند از برخورد با کاشی های سخت یا کف استخر جلوگیری کنند. در همین حال، اگر قصد دارید در ورزش های آبی پر برخورد و فعالیت هایی مانند والیبال ساحلی یا آبی یا واترپلو شرکت کنید، از لب ها و دندان های خود محافظت کنید و در صورت لزوم از محافظ دهان استفاده کنید.

قبل از شیرجه عمیق به دندانپزشک مراجعه کنید.

هنگامی که دندان ها تحت فشار زیاد قرار می گیرند (مانند غواصی در زیر آب)، ممکن است درد دندان رخ دهد. به این بیماری بارودنتالژی barodontalgia گفته می شود که مشخصه ویژه آن درد حاد در دندان ها و سینوس ها به دلیل تغییر در فشار محیط است.

با این حال، این درد همچنین می تواند ناشی از وجود شرایط دندانی مانند عفونت، پوسیدگی، کیست های دندانی، ترمیم های آسیب دیده یا پر شدگی های دندانی خراب باشد یا با آنها افزایش یابد. چه قصد غواصی عمیق داشته باشید یا نه، بهتر است سلامت دهان و دندان های خود را توسط متخصصان دندانپزشکی بررسی کنید تا بتوانید در حین لذت بردن از فصل از درد دندان و موقعیت های اورژانسی دندانپزشکی اجتناب کنید.

تأثیر شنا کردن روی دندان

تأثیر شنا کردن روی دندان

برای چکاپ تابستانی دندانپزشکی خود برنامه ریزی کنید.

بسته به عادات بهداشت دهان و دندان و روتین شنا کردن خود، دندانپزشک شما برای محافظت بیشتر از دندان های شما در برابر قرار گرفتن در معرض آب کلر دار ممکن است اقدامات بیشتری را تجویز کند، مانند:

  • تمیز کردن بین دندان ها
  • یک رژیم دندانی جدید مانند استفاده از خمیر دندان، دهانشویه، وارنیش یا ژل فلورایده تجویزی
  • برنامه ریزی فردی مسواک زدن قبل و بعد از شنا
  • استفاده از مسواک برقی
  • جویدن آدامس حاوی زایلیتول
  • معاینات بالینی بیشتر

هر دهان و هر بیمار منحصر به فرد است. به همین دلیل مهم است که معاینات منظم دندانپزشکی را انجام دهید تا دندانپزشک بتواند تمام عوامل خاصی که در تابستان امسال می توانند روی سلامت دهان و دندان های شما تأثیر بگذارند را در نظر بگیرد- از سوابق پزشکی و دندانی گرفته، تا وضعیت فعلی دندان ها، رژیم غذایی و سبک زندگی شما، تا به تعداد دفعاتی که در یک دوره معین شنا می کنید.

هیچ فرایند پزشکی یا دندانپزشکی بدون خطر نیست. استفاده از بریس های دندانی به طور کلی یک فرایند بی خطر تلقی می شود، اما در حالی که خطرات بریس ها ممکن است به اندازه واکنش شدید به یک بیهوشی در جراحی مهم نباشد، با این حال همراه با استفاده از آنها برخی خطرات وجود دارند که می توانند منجر به بروز مشکلات قابل توجهی شوند. در ادامه با جزئیات بیشتر در مورد چند عارضه احتمالی بریس ها بحث خواهیم کرد، گرچه برای خطرات و محدودیت های خاص برای یک بیمار خاص باید با متخصص ارتودنسی مشورت شود.

کلسیفیکاسیون و حفره های دندانی

بریس های دندانی در کوتاه مدت می توانند در نحوه جویدن غذا توسط بیماران اختلال ایجاد کنند. به طور خاص، فضاهای کوچک اطراف دندان ها که توسط بریس ها ایجاد می شوند، مکانی را برای گیر کردن ذرات غذا فراهم می آورند و در نتیجه منجر به رسوب پلاک و باکتری می شوند.

این می تواند باعث آسیب به سطح مینای دندان ها شود، و باعث تغییر رنگ دندان ها یا ظاهر شدن لکه های سفید رنگی به نام دی کلسیفیکاسیون شود. علاوه بر این، در برخی موارد ممکن است منجر به پوسیدگی دندان و بیماری لثه نیز شود.

مشکلات پریودنتال یا لثه

علاوه بر خطر پوسیدگی، سلامت بافت ها و استخوان پشتیبان اطراف دندان نیز می تواند تحت تاثیر بهداشت دهان و دندان قرار بگیرد. بیمارانی که بیماری پریودنتال فعال دارند، گزینه های مناسبی برای درمان ارتودنسی نیستند. قبل از شروع درمان، به درمان و ارزیابی سلامت پریودنتال پایدار نیاز است. برای نظارت بر بافت لثه و سلامت بافت های نگهدارنده ممکن است ارزیابی های مکرر و مراجعات مداوم در طول درمان نیز توصیه شوند. برای توصیه های خاص تر با متخصص ارتودنسی، دندانپزشک عمومی و یا پریودنتیست مشورت کنید.

آسیب های بافت نرم

برای بیمارانی که بریس دارند نسبتاً متداول است که در قسمت داخلی گونه ها، لب ها و لثه ها، جایی که با براکت های فلزی و سیم های بریس تماس پیدا می کنند، مقداری حساسیت بروز پیدا می کند. این ممکن است باعث آسیب بافت نرم در آن نواحی شود. کاهش درد و سوزش در این نواحی، و در عین حال کمک به بهبودی نقاط حساس، با مراقبت و درمان صحیح و مناسب امکان پذیر است.

واکنش آلرژیک

به ندرت پیش می آید، اما بیماران ممکن است یک واکنش آلرژیک به مواد مورد استفاده در بریس های دندانی، مانند الاستیک های از جنس لاتکس در الاستیک ها یا نیکل موجود در بریس های فلزی، تجربه کنند.

اگر آلرژی شناخته شده ای وجود داشته باشد، می توان از این مواد اجتناب کرد؛ با این حال، اگر بیمار بعد از قرار گیری بریس ها روی دندان ها واکنشی را تجربه کند، ممکن است لازم باشد بریس ها (یا الاستیک ها) برداشته شود و با مواد مناسب تری برای بیمار جایگزین شوند.

کوتاه تر شدن طول ریشه ها

با جابجا شدن دندان ها طی فرآیند درمان با بریس های دندانی، در مسیری که دندان حرکت می کنند بخشی از استخوان حل می شود و استخوان جدید جایگزین آن می شود. با این حال، این می تواند منجر به از دست رفتن دائمی طول ریشه دندان ها شود، که در دراز مدت می تواند ثبات دندان ها را کاهش دهد.

خطرات بریس های دندانی

خطرات بریس های دندانی

از دست دادن اصلاح یا ریلپس یا بازگشت مشکل اتودنتیک

برخی از بیماران ممکن است پس از برداشتن بریس ها، اصلاح انجام شده در موقعیت دندان ها را از دست بدهند. این بیشتر برای بیمارانی شایع است که دستورالعمل های ارتودنتیست را برای مراقبت های بعدی از بریس های دندانی، بویژه استفاده از ابزار نگهدارنده یا ریتینر که به حفظ موقعیت دندان ها کمک می کند، رعایت نمی کنند.

انکیلوز

این یکی دیگر از عوارض نادر، اما جدی استفاده از بریس های ارتودنسی است. انکیلوز عبارت است از جوش خوردن ریشه دندان با استخوان. اگر یک دندان قبلاً با استخوان فک زیرین جوش خورده باشد، بریس ها قادر به حرکت آن دندان نخواهند بود. در واقع، تمام دندان های اطراف شروع به حرکت در اطراف دندان انکیلوز شده می کنند. این اجازه نمی دهد که دندان ها و بایت به درستی تنظیم شوند.

سابقه ترومایی که پس از آن دندان دوباره کاشته شده است، احتمال انکیلوز را بالا می برد، اما غیر از آن، پیش بینی آن دشوار است. تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس و معاینات بالینی ممکن است انکیلوز را فقط در شرایط خاصی مشخص کنند، بنابراین این عارضه ای است که ارزش دارد از آن اطلاع داشته باشید.

نتایج

در حالی که هر درمانی با هدف بهبود بایت و همراستایی دندان ها انجام می شود، بین افراد محدودیت هایی وجود دارند که ممکن است از کنترل بیمار و متخصص ارتودنسی خارج باشند. این شامل رشد و تکامل فک ها می شود که در نهایت بر موقعیت دندان یا بایت تأثیر می گذارد. مناطقی که تحت کنترل بیمار هستند نیز بر نتیجه نهایی تأثیر خواهند داشت، اما خارج از کنترل ارتودنتیست خواهند بود.

خطرات بریس های دندانی

خطرات بریس های دندانی

طول درمان

اکثر طرح های جامع درمان ارتودنسی تقریباً دو سال طول می کشند. در سرعت حرکت دندان ها و همچنین همکاری و مسائل رشد، تنوع قابل توجهی در بین بیماران وجود دارد. بنابراین، متخصص ارتودنسی به صورت تخمینی یک زمان برای طول درمان هر فرد ارائه می دهد، اما با پیشرفت درمان ممکن است این مدت تغییر کند.

تکنیک های کاهش ریسک

چندین کار وجود دارند که بیماران برای کمک به کاهش خطرات همراه با بریس های دندانی می توانند آنها را انجام دهند.

مراقبت خوب از دهان هنگام وجود بریس ها روی دندان ها ضروری است. باید به بیماران توصیه شود که بعد از هر وعده غذایی دندان ها و ابزار خود را با مسواک نرم و خمیر دندان حاوی فلوراید مسواک بزنند.

همچنین مهم است که دهان را با دقت کامل شستشو دهید تا مطمئن شوید که همه ذرات غذایی که ممکن است به بریس ها گیر کرده اند، برداشته می شوند.

بسیاری از بیماران بررسی تمیزی دندان های خود با آینه را مفید می دانند. نخ دندان کشیدن با فلاس تریدر نیز برای تمیز کردن بین بریس ها و زیر سیم های دندانی توصیه می شود.

رژیم غذایی نیز می تواند نقش قابل توجهی در کاهش خطرات بریس های دندانی ایفا کند. این می تواند به کاهش مصرف غذاهای شیرین و نشاسته ای کمک کند، زیرا این مواد می توانند با تشکیل پلاک و در نتیجه پوسیدگی دندان ارتباط داشته باشند. همچنین باید از خوردن غذاهای چسبناک و سفتی که می توانند به براکت ها و بریس ها بچسبند یا باعث شکستن آنها شوند، خودداری شود.

در نهایت، معاینات منظم توسط متخصص ارتودنسی به حصول اطمینان از سالم ماندن دندان ها و لثه ها کمک می کند و این امکان را بوجود می آورد که در صورت لزوم مداخلات به موقع انجام شوند.

بریس ها هنوز هم ارزش استفاده را دارند!

در حالی که در رابطه با درمان ارتودنسی خطراتی وجود دارند، و گرچه برخی در صورت بروز ممکن است باعث ایجاد مشکلات قابل توجهی شوند، احتمال وقوع آنها اندک است.

بنابراین،اکثر بیماران متوجه می شوند که احتمال خطرات جزئی به اندازه کافی قابل توجه نیست تا از مزایای درمان چشم پوشی کنند. هر بیمار باید خطرات و مزایای آن را بسنجد و خودش تصمیم بگیرد که آیا درمان را به خطرات آن ترجیح می دهد یا خیر.

آیا دندانی دارید که هر بار که چیزی می خورید یا با آن به چیزی گاز می زنید درد می گیرد؟

علل درد دندان هنگام بستن بایت

عوامل خاصی وجود دارند که می توانند باعث درد دندان هنگام جویدن شوند. درک علائم هشدار دهنده می تواند گام آغازی برای کمک به شما در درمان علت و حفظ دندان ها باشد. بیشتر اوقات، دندانپزشکان هشدار می دهند که درد ناشی از گاز زدن یا بستن بایت، به یکی از هفت مشکل مختلف دندانی ربط دارد.

اگر گاز زدن یا جویدن باعث درد دندان می شود، به احتمال زیاد به دلیل یکی از عوامل زیر است:

 

دندان / روکش / پر شدگی “بالا” است

“اکلوژن” کلمه ای است که ما از آن برای توصیف نحوه بستن بایت و تماس پیدا کردن دندان ها با یکدیگر استفاده می کنیم. هنگامی که دندان های دو فک بالا و پایین به درستی روی یکدیگر قرار می گیرند، فشار به طور مساوی توزیع می شود به گونه ای که هیچ ناحیه خاصی که بار سنگینی را تحمل می کند وجود نداشته باشد.

در مواردی که دندان، پر شدگی یا روکش (“کلاهک”) خیلی بالا قرار می گیرد، هنگام گاز زدن یا بستن بایت می تواند باعث بروز درد شود. این احساس معمولاً بلافاصله بعد از اتمام درمان دندانپزشکی و از بین رفتن اثر داروی بی حسی بیشتر قابل توجه است. دندان مقابل نیز ممکن است درد داشته باشد، به دلیل فشار اضافی که زمانی به آن وارد می شود که دندان های شما به طور کامل درگیر هستند.

ما می توانیم از نوع خاصی از کاغذ علامت گذاری برای اندازه گیری و ارزیابی اکلوژن شما استفاده کنیم، و هر ناحیه ای که بالاتر/ سخت تر از سایرین برخورد می کند، را ثبت کنیم. با تنظیم بایت، این فشار اضافی برداشته می شود و دندان های درگیر دیگر در اثر جویدن احساس درد نخواهند داشت.

 

حفره بزرگ در دندان

آیا بعد از غذا خوردن دندان درد یا دندان های حساس دارید؟ پوسیدگی دندان (حفره های دندانی) بعد از خوردن انواع خاصی از غذاها می توانند باعث ایجاد درد طولانی مدت شود. بسیاری از افراد وقتی حفره دندان دارند، به شیرینی ها حساس هستند- چه قهوه طعم دار، یک شیرینی صبحانه یا حتی یک نوشابه. حفره های بزرگ می توانند باعث گیرکردن غذا در آنها شوند که می تواند باعث ایجاد فشار و منجر به بروز درد شود.

از آنجا که پوسیدگی پیشرفته دندان می تواند باعث تحریک پالپ (عصب) داخل دندان شود، هر بار که غذا را گاز می زنید، می جوید یا غذا را داخل دهان خود قرار می دهید، می توانید شعله ور شدن درد را تجربه کنید. با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که همه حفره ها باعث بروز درد نمی شوند. اگر در هنگام گاز زدن یک لبه ناهموار، حفره احتمالی در مینای دندان یا احساس عجیبی احساس می کنید، حتماً برای معاینه توسط دندانپزشک برنامه ریزی کنید تا شرایط شما ارزیابی شوند تا از پیشرفت بیشتر به داخل پالپ یا بدتر شدن آن جلوگیری شود.

دندان درد هنگام گاز زدن

دندان درد هنگام گاز زدن

آبسه دندان

هنگامی که در دندان خاصی در هنگام اعمال فشار درد احساس می کنید، ممکن است به دلیل آبسه در اطراف نوک ریشه باشد. این تورم یا کیست در داخل استخوان به دندان فشار وارد می کند، و هنگام بستن بایت یا فشار وارد کردن به آن، باعث بروز درد می شود.

تخلیه آبسه و تورم می تواند بیاید و از بین برود، با علائمی که برخی روزها احساس بدتری بوجود می آورند و در برخی روزهای دیگر بدون آنکه به آنها توجه شود از بین می روند. فیستول- جوش های کوچک روی لثه- اغلب در نزدیکی دندان ظاهر می شوند و باعث ایجاد یک ترشح با مزه شوری می شود که از ناحیه اطراف آن خارج می شود. تنها راه درمان مناسب برای حفظ دندانی که آبسه کرده است، انجام درمان ریشه است.

 

دندان ترک خورده

یکی از چالش برانگیزترین و دشوارترین مشکلات دندانی، ترک خوردگی دندان است. در اغلب موارد، غیر از بروز درد هنگام گاز زدن یا بستن بایت، هیچ علامت آشکار دیگری وجود ندارد. اگر بعد از غذا خوردن دندان درد دارید، سعی کنید مشخص کنید که آیا از ناحیه خاصی نشأت می گیرد یا خیر. با استفاده از یک بایت استیک مخصوص برای دیدن اینکه آیا دندان درد با فشار روی نقاط خاصی بوجود می آید یا خیر، می توان به رد احتمال شکستگی ریشه کمک کرد.

گرچه شکستگی های شدید می توانند در عکس های رادیوگرافی دندانپزشکی با اشعه ایکس خود را نشان دهند، شکستگی های خط لثه اغلب در اشعه ایکس قابل تشخیص نیستند. تشخیص و آزمایش های خاصی می توانند مشخص کنند که آیا دندان ترک خورده است یا خیر.

دندان درد هنگام گاز زدن

دندان درد هنگام گاز زدن

بیماری پریودنتال

هر زمان که هنگام بستن بایت دندان درد داشتید، دندانپزشک شما می خواهد سلامت لثه های شما را نیز در نظر بگیرد.

در طول معاینه دندانپزشکی، میزان چسبندگی اطراف هر دندان را اندازه گیری می کنیم. بسته به شدت جداشدگی بافت، ممکن است علائم خونریزی یا تورم لثه ها، فاصله بین دندان ها، نمایان شدن ریشه های دندان، تشکیل جرم سنگین، تحرک و حساسیت دندان ها را نیز تجربه کنید.

 

فشار یا احتقان بینی/ سینوس

ریشه های دندان های شما در مجاورت نزدیک سینوس های بینی قرار گرفته است. درد دندان هنگام بستن بایت ممکن است الزاماً به معنای وجود مشکل دندانی نباشد. بلکه، ممکن است به علت ملتهب شدن سینوس ها باشد.

معمولاً دندان هایی که بیشترین حساسیت را دارند، دندان های مولر شما (دندان های عقب) یا دندان های پرمولر/ دو پایه (دندان های جلوی دندان های مولر، اما در پشت دندان های تک پایه یا نیش) هستند. دندان های فک پایین تحت تأثیر قرار نمی گیرند.

 

تحلیل لثه و قرار گرفتن ریشه بدون پوشش در معرض در معرض محیط دهان

تحلیل لثه الزاماً باعث درد دندان هنگام جویدن نمی شود، اما اگر به ریشه ای که بدون پوشش باقی مانده است فشار وارد شود، می تواند دندانی که تحت تأثیر قرار گرفته است را بسیار حساس کند. اگر در حال خوردن یا نوشیدن هستید و غذا با سطح ریشه شما تماس پیدا کند، احتمالاً درد شدیدی در آن دندان خاص احساس خواهید کرد.

تحلیل رفتن لثه می تواند ناشی از عواملی مانند مسواک زدن تهاجمی، تروما، دندان قروچه، موقعیت دندان و بیماری لثه باشد.

 

علائم را نادیده نگیرید

دندان درد چیزی نیست که با گذشت زمان خود به خود از بین برود. برخلاف سایر انواع بدن درد که با استراحت یا مسکن های بدون نسخه بهبود می یابد، دندان درد به این معنا است که در داخل دهان شما چیزی جدی تر در حال اتفاق افتادن است و این علائم درد نباید نادیده گرفته شوند.

اگر یک یا چند دندان دارید که هنگام گاز زدن یا جویدن درد می کنند، برای معاینه توسط دندانپزشک برنامه ریزی کنید. دندانپزشک به شما کمک خواهد کرد تا پاسخ های لازم برای مراقبت از لبخند خود و حفظ سلامت آن را برای سال های آینده دریافت کنید.