مصرف الکل می تواند تآثیر قابل توجهی روی سلامت عمومی شما از جمله سلامت دندان های شما داشته باشد. نوشیدن زیاد الکل می تواند منجر به بروز طیف وسیعی از مشکلات دندانی، از پوسیدگی دندان گرفته تا بیماری لثه شود. اگر الکلی هستید، مهم است که بدانید الکل چگونه روی دندان های شما تأثیر می گذارد و اقداماتی را برای محافظت از سلامت دندان های خود انجام دهید.

یکی از راه های اصلی که الکل می تواند به دندان های شما آسیب برساند، کم آب کردن بدن است. الکل یک ادرارآور است، که به این معنا است که باعث می شود بدن شما مایعات از دست بدهد. این می تواند منجر به خشکی دهان شود، وضعیتی که در آن دهان شما بزاق کافی تولید نمی کند. بزاق با خنثی کردن اسیدها و شستن ذرات غذا و باکتری ها نقش مهمی در محافظت از دندان های شما ایفا می کند. بدون بزاق کافی، دندان های شما در برابر پوسیدگی و سایر مشکلات دندانی آسیب پذیرتر هستند. علاوه بر این، الکل می تواند سیستم ایمنی بدن شما را کاهش دهد و مبارزه با عفونت های دهان را برای بدن سخت تر کند.

درک اعتیاد به الکل

الکلیسم که به عنوان اختلال مصرف الکل (AUD) نیز شناخته می شود، یک بیماری مزمن است که مشخصه ویژه آن مصرف اجباری و غیرقابل کنترل الکل است. این یک بیماری پیش رونده است که می تواند اثرات مخربی روی سلامت جسمی، روانی و عاطفی فرد داشته باشد.

اگر با اعتیاد به الکل دست و پنجه نرم می کنید، مهم است که بدانید این یک شکست شخصی یا فقدان اراده نیست. این یک بیماری است که به درمان و حمایت تخصصی نیاز دارد. اعتیاد به الکل، بدون در نظر گرفتن سن، جنسیت، نژاد یا وضعیت اجتماعی- اقتصادی، می تواند هر فردی را تحت تأثیر قرار دهد.

چندین عامل خطر وجود دارند که می توانند احتمال ابتلا به اعتیاد به الکل را افزایش دهند. اینها شامل ژنتیک، سابقه خانوادگی، عوامل اجتماعی و محیطی و شرایط سلامت روانی مانند اضطراب و افسردگی هستند.

الکلیسم می تواند طیف گسترده ای از اثرات منفی را روی سلامت عمومی شما، از جمله دندان ها و سلامت دهان شما داشته باشد. سوء مصرف مزمن الکل می تواند منجر به بروز انواع مشکلات دندانی مانند پوسیدگی دندان، بیماری لثه و از دست دادن دندان شود.

اگر با اعتیاد به الکل دست و پنجه نرم می کنید، ضروری است که به دنبال کمک تخصصی باشید. گزینه های درمانی ممکن است شامل درمان، گروه های حمایتی، دارو، و برنامه های توانبخشی بستری یا سرپایی باشند. با درمان و حمایت مناسب، بهبودی از اعتیاد به الکل امکان پذیر است.

اثرات فوری الکل روی دندان ها

هنگامی که الکل مصرف می کنید، می تواند روی دندان های شما تأثیر فوری داشته باشد. در اینجا برخی از اثرات فوری الکل روی دندان ها آورده شده اند:

• خشکی دهان: الکل می تواند باعث کم آبی بدن شود، که می تواند منجر به خشکی دهان شود. خشکی دهان می تواند باعث بوی بد دهان، پوسیدگی دندان و بیماری لثه شود. بزاق به خنثی کردن اسیدهای موجود داخل دهان و شستن ذرات غذا و باکتری ها کمک می کند. زمانی که بزاق کافی وجود نداشته باشد، این ذرات و باکتری ها می توانند به دندان های شما بچسبند و باعث آسیب شوند.
• نوشیدنی های اسیدی: بسیاری از نوشیدنی های الکلی اسیدی هستند و می توانند مینای دندان های شما را فرسایش دهند. هنگامی که مینای دندان شما آسیب می بیند، می تواند منجر به حساسیت دندان، تغییر رنگ و حتی پوسیدگی دندان شود. برخی از اسیدی ترین نوشیدنی های الکلی عبارتند از شراب، آبجو، و شراب سیب.
• محتویات قند: نوشیدنی های الکلی می توانند قند زیادی داشته باشند که می تواند به دندان های شما نیز آسیب برساند. شکر باکتری های موجود در دهان را تغذیه می کند که اسیدهایی تولید می کنند که مینای دندان های شما را فرسوده می کنند. برخی از نوشیدنی های الکلی، مانند کوکتل های شیرین، می توانند به اندازه یک قوطی نوشابه حاوی قند باشند.
• جویدن یخ: اگر یخ را در نوشیدنی های خود بجوید، می تواند باعث آسیب به دندان ها شود. الکل می تواند دهان شما را بی حس کند و احساس سردی یخ را سخت تر کند. این می تواند باعث شود که یخ را با شدت بیشتری گاز بزنید که می تواند باعث شکسته شدن دندان های شما شود.
• افزودنی های مرکبات: افزودن مرکبات به نوشیدنی های الکلی نیز می تواند به دندان های شما آسیب وارد کند. مرکبات اسیدی هستند و می توانند مینای دندان های شما را فرسایش دهند. اگر مرکبات را به نوشیدنی های خود اضافه می کنید، سعی کنید آن را با نی بنوشید تا تماس آن با دندان های خود را به حداقل برسانید.

به طور کلی، الکل می تواند تأثیر منفی روی سلامت دهان و دندان های شما داشته باشد. برای محافظت از دندان ها و لثه ها، نوشیدن در حد اعتدال و رعایت بهداشت دهان و دندان بسیار مهم است.

اثرات دراز مدت الکل روی دندان ها

الکل می تواند تأثیر طولانی مدت روی سلامت دندان های شما داشته باشد. در اینجا برخی از روش هایی که الکل می تواند روی دندان های شما تأثیر بگذارد آورده شده اند:

پوسیدگی دندان

نوشیدن الکل می تواند خطر ابتلا به پوسیدگی دندان را افزایش دهد. الکل می تواند دهان شما را خشک کند و جریان بزاق را کاهش دهد که می تواند منجر به افزایش باکتری ها و تجمع پلاک شود. این می تواند باعث ایجاد حفره روی دندان های شما شود که می تواند منجر به پوسیدگی دندان ها شود.

بیماری لثه

الکل همچنین می تواند خطر ابتلا به بیماری لثه را افزایش دهد. نوشیدن الکل می تواند باعث فرسایش بافت نرم داخل دهان شود و خطر ابتلا به بیماری لثه را افزایش دهد. بیماری لثه باعث فرسایش بافت لثه از روی دندان می شود و وضعیتی را ایجاد می کند که دندان ها دیگر به درستی محافظت یا حمایت نمی شوند. این می تواند منجر به از دست دادن دندان و بروز سایر مشکلات دندانی شود.

تغییر رنگ دندان

نوشیدن الکل همچنین می تواند باعث تغییر رنگ دندان ها شود. الکل می تواند دندان های شما را لکه دار و آنها را زرد یا قهوه ای کند. این امر بویژه در صورت نوشیدن شراب قرمز یا مشروبات الکلی تیره قابل توجه است. با گذشت زمان، تغییر رنگ می تواند آشکارتر شود و با مسواک زدن و نخ دندان کشیدن منظم، حذف آن دشوار است.

برای به حداقل رساندن تأثیر الکل روی سلامت دندان ها، مهم است که در حد اعتدال بنوشید و بهداشت دهان و دندان ها را رعایت کنید. این شامل مسواک زدن دندان های خود دو مرتبه در روز، نخ دندان کشیدن منظم و مراجعه به دندانپزشک برای تمیز کردن و معاینات منظم است.

الکل و سرطان دهان

مصرف الکل یک عامل خطر برای سرطان دهان است. بر اساس موسسه ملی سرطان، افرادی که به طور منظم الکل مصرف می کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان های مرتبط با الکل هستند. مصرف الکل می تواند باعث تغییرات سلولی در دهان و گلو شود که خطر ابتلا به سرطان را افزایش می دهد.

بیماران مبتلا به سیروز، یک بیماری کبدی که اغلب به دلیل مصرف زیاد الکل ایجاد می شود، در بافت های گلو و دهان آنها ممکن است ظاهری صاف و براق ایجاد شود. این ممکن است ناشی از تغییرات سلولی ناشی از کبد مانند افزایش محتوای استالدئید سیتوپلاسمی باشد.

اگر تحت درمان سرطان دهان قرار گرفته اید، مهم است که با پزشک معالج خود در مورد معاینات بعدی صحبت کنید. تقریباً یک سوم افرادی که تحت درمان سرطان دهان قرار می گیرند به سرطان جدید مبتلا می شوند. معاینات منظم می توانند به تشخیص زود هنگام سرطان جدید یا عود بیماری قبلی کمک کنند و شانس درمان موفقیت آمیز را افزایش دهند.

در حالی که دهانشویه های حاوی الکل به طور کلی بی خطر تلقی می شوند، اما استفاده طولانی مدت از این محصولات ممکن است با کمی افزایش خطر ابتلا به سرطان دهان همراه باشد. توصیه می شود از این دهانشویه ها حداکثر دو مرتبه در روز و بیشتر از 35 سال استفاده نشود.

به طور کلی، مصرف بیش از حد الکل می تواند عواقب جدی برای سلامت دهان شما داشته باشد، از جمله افزایش خطر ابتلا به سرطان دهان. اگر در مورد مصرف الکل خود نگران هستید، مهم است که با پزشک معالج خود یا یک متخصص سلامت روان صحبت کنید. آنها می توانند به شما کمک کنند تا برای کاهش مصرف الکل و بهبود سلامت کلی خود یک برنامه ایجاد کنید.

تاثیر روی عادات بهداشت دهان و دندان

سوء مصرف الکل می تواند تأثیر قابل توجهی روی عادات بهداشتی دهان و دندان شما داشته باشد. زمانی که تحت تأثیر الکل هستید، ممکن است تصمیم گیری منطقی و انتخاب های خوب برای شما چالش برانگیز باشند. این می تواند منجر به عادات بهداشتی نامناسب دهان شود، مانند فراموش کردن مسواک زدن و نخ دندان کشیدن منظم. علاوه بر این، مصرف الکل می تواند میل شما به غذاهای نشاسته ای و شیرین را افزایش دهد که می تواند به پوسیدگی دندان و بیماری لثه کمک کند. سیگار کشیدن نیز یک عادت شایع بین افرادی است که سوء مصرف الکل دارند، که می تواند منجر به بوی بد دهان، لکه دار شدن دندان ها و افزایش خطر ابتلا به سرطان دهان شود.

علاوه بر این، نوشیدنی های الکلی اغلب اسیدی یا حاوی قند زیادی هستند که می تواند مینای دندان های شما را فرسوده کند و منجر به حساسیت دندان ها شود. الکل همچنین می تواند منجر به کم آبی بدن شود که می تواند باعث خشکی دهان شود. کمبود بزاق می تواند رشد باکتری ها داخل دهان را آسان تر کند و منجر به ایجاد حفره و بیماری لثه شود.

برای حفظ عادات بهداشتی دهان و دندان، ضروری است که مصرف الکل خود را محدود کنید و عادات بهداشتی دهان و دندان را رعایت کنید. دندان های خود را دو مرتبه در روز با خمیر دندان حاوی فلوراید مسواک بزنید، روزانه نخ دندان بکشید و از دهانشویه برای از بین بردن باکتری ها و خوشبو شدن بوی دهان خود استفاده کنید. مقدار زیادی آب بنوشید تا هیدراته بمانید و از نوشیدنی های شیرین و اسیدی که به دندان های شما آسیب می رسانند اجتناب کنید.

به طور خلاصه، سوء مصرف الکل می تواند تأثیر شدیدی روی عادات بهداشتی دهان و دندان شما داشته باشد که منجر به سلامت ضعیف دندان ها و افزایش خطر پوسیدگی دندان ها، بیماری لثه و سرطان دهان می شود. برای حفظ سلامت دندان ها و لثه ها، رعایت عادات بهداشتی دهان و دندان و محدود کردن مصرف الکل بسیار مهم است.

معکوس کردن آسیب ها

اگر با اعتیاد به الکل دست و پنجه نرم کرده اید، به احتمال زیاد دندان های شما نیز آسیب دیده اند. خبر خوب این است که بسیاری از مشکلات دندانی ناشی از سوء مصرف الکل را با مراقبت و درمان مناسب می توان معکوس کرد.

مراقبت های تخصصی دندانی

نخستین گام برای جبران آسیب ناشی از سوء مصرف الکل، جستجوی مراقبت های تخصصی دندانپزشکی است. دندانپزشک شما می تواند میزان آسیب را ارزیابی کرده و گزینه های درمانی مناسب را توصیه کند.

برخی از مشکلات شایع دندانی ناشی از سوء مصرف الکل عبارتند از پوسیدگی دندان، بیماری لثه و از دست دادن دندان. بسته به شدت آسیب، دندانپزشک شما ممکن است یک یا چند درمان زیر را توصیه کند:

• پر کردن یا روکش برای ترمیم دندان های آسیب دیده.
• درمان ریشه برای نجات دندانی که به شدت عفونی شده یا آسیب دیده است.
• درمان پریودنتال برای درمان بیماری لثه.
• ایمپلنت یا بریج دندان برای جایگزینی دندان های از دست رفته.

نکات مراقبت در منزل

علاوه بر مراقبت های تخصصی دندانی، چندین کار وجود دارند که می توانید در منزل انجام دهید تا آسیب ناشی از سوء مصرف الکل را جبران کنید:

• به طور منظم مسواک بزنید و نخ دندان بکشید- حداقل دو مرتبه در روز دندان های خود را مسواک بزنید و حداقل یک مرتبه در روز نخ دندان بکشید تا پلاک ها و باکتری ها را از دندان ها و لثه های خود پاک کنید.
• از خمیر دندان حاوی فلوراید استفاده کنید- خمیر دندان حاوی فلوراید می تواند به تقویت مینای دندان های شما کمک کرده و از آنها در برابر پوسیدگی محافظت کند.
• غذاها و نوشیدنی های شیرین و اسیدی را محدود کنید- غذاها و نوشیدنی های شیرین و اسیدی می توانند مینای دندان های شما را فرسوده کنند و به پوسیدگی دندان کمک کنند.
• سیگار را ترک کنید- سیگار می تواند خطر ابتلا به بیماری لثه و از دست دادن دندان را افزایش دهد.
• مقدار زیادی آب بنوشید- نوشیدن آب می تواند به شستشوی ذرات غذا و باکتری ها از دندان ها و لثه ها کمک کند.

با دنبال کردن این مراقبت های خانگی و جستجوی مراقبت های تخصصی دندانی، می توانید به جبران آسیب های ناشی از سوء مصرف الکل و بهبود سلامت دهان و دندان خود کمک کنید.

سؤالات پرتکرار

مصرف الکل چه تأثیری روی سلامت دندان ها دارد؟

مصرف الکل می تواند اثرات منفی روی سلامت دندان ها داشته باشد. نوشیدن الکل می تواند منجر به خشکی دهان شود که تولید بزاق را کاهش می دهد و خطر پوسیدگی دندان و بیماری لثه را افزایش می دهد. الکل همچنین حاوی سطوح بالایی از قند و اسیدی است که می تواند مینای دندان که از دندان های شما محافظت می کند را تجزیه کرده و منجر به پوسیدگی طولانی مدت و ایجاد حفره های دندانی شود. علاوه بر این، سوء مصرف الکل می تواند باعث ایجاد عادات بد بهداشتی دهان و منجر به بروز مشکلات دندانی بیشتر شود.

آیا الکل می تواند باعث پوسیدگی دندان و بیماری لثه شود؟

آری، الکل می تواند باعث پوسیدگی دندان و بیماری لثه شود. الکل حاوی سطوح بالایی از قند و اسیدیته است که می تواند مینای دندان که از دندان های شما محافظت می کند، را تجزیه کند و منجر به پوسیدگی و حفره های طولانی مدت دندان شود. علاوه بر این، سوء مصرف الکل می تواند باعث عادات بد بهداشت دهان شود و منجر به مشکلات بیشتر دندانی شود. نوشیدن الکل همچنین می تواند منجر به خشکی دهان شود که تولید بزاق را کاهش می دهد و خطر ابتلا به بیماری لثه را افزایش می دهد.

تظاهرات دهانی اعتیاد به الکل چیست؟

الکلیسم می تواند تظاهرات دهانی متعددی از جمله خشکی دهان، بوی بد دهان، سرطان دهان، پوسیدگی و فرسایش دندان و بیماری لثه داشته باشد. علاوه بر این، سوء مصرف الکل می تواند باعث عادات بد بهداشت دهان و منجر به بروز مشکلات دندانی بیشتر شود.

اثرات کوتاه مدت الکل روی دهان چیست؟

اثرات کوتاه مدت الکل روی دهان شامل خشکی دهان، بوی بد دهان و تغییر در حس چشایی هستند. نوشیدن الکل همچنین می تواند باعث تحریک و التهاب لثه ها شود که می تواند آنها را مستعد ابتلا به عفونت کند.

آیا دندانپزشک می تواند اعتیاد به الکل را در معاینه تشخیص دهد؟

گرچه دندانپزشک نمی تواند به طور قطع اعتیاد به الکل را تشخیص دهد، در طول معاینه ممکن است بتواند علائم سوء مصرف الکل را تشخیص دهد. علائم سوء مصرف الکل که دندانپزشک ممکن است متوجه آنها شود عبارتند از خشکی دهان، پوسیدگی و فرسایش دندان و بیماری لثه.

آیا الکل موجود در دهانشویه برای دندان مضر است؟

الکل موجود در دهانشویه، در صورت استفاده بیش از حد، می تواند برای دندان ها مضر باشد. الکل می تواند باعث خشکی دهان شود که تولید بزاق را کاهش می دهد و خطر پوسیدگی دندان و بیماری لثه را افزایش می دهد. با این حال، دهانشویه هنگامی که طبق دستورالعمل استفاده می شود، به طور کلی بی خطر است و می تواند به بهبود بهداشت دهان کمک کند.

آیا تا به حال به تصویر رادیوگرافی دندان با اشعه ایکس نگاه کرده اید و متوجه شده اید که به نظر می رسد ریشه یکی از دندان های شما به شکلی غیر عادی درازتر از ریشه بقیه دندان های شما است؟ یا شاید دندانپزشک شما به این موضوع اشاره کرده باشد که ساختار ریشه یکی از دندان های شما بزرگتر از حد معمول است؟ در این صورت، ممکن است از خود پرسیده باشید که چرا ریشه دندان های من اینقدر بزرگ هستند و آیا باید نگران باشم؟

تغییرات اندازه ریشه دندان ها بسیار شایع است- دندان های برخی از افراد به طور طبیعی ریشه های کوچکتری دارند در حالی که برخی دیگر در طول زمان ریشه های بزرگتری پیدا می کنند. در بیشتر موارد، ریشه های نسبتاً بلندتر یا پهن تر مشکل ساز نیستند. اما در موارد شدیدتر، بزرگ شدن ریشه، عوارضی مانند شکستگی، تحلیل استخوان، مسائل مربوط به بایت و نگرانی های زیبایی ممکن است ایجاد شوند.

در این مقاله مروری خواعیم داشت بر آناتومی طبیعی ریشه دندان، دلایل بزرگ شدن ریشه را توضیح خواهیم داد، مشکلات مرتبطی که می تواند ایجاد کند، و گزینه های درمانی برای مدیریت ریشه های بزرگ را خلاصه خواهیم کرد. اجازه دهید به بررسی این موضوع بپردازیم که چرا ممکن است ریشه دندان بزرگ داشته باشید و برای حفظ سلامت دندان ها و لثه ها چه کاری می توان انجام داد.

مروری بر آناتومی دندان

قبل از بحث در مورد بزرگ شدن ریشه های دندان ها، ابتدا درک آناتومی اولیه دندان کمک خواهد کرد علت آن را بهتر درک کنید. دندان ها از دو قسمت اصلی تشکیل شده اند- تاج قابل مشاهده در بالای خط لثه که پوشیده شده با مینا است، و ریشه پنهان که پوشیده شده از سمان است.

تاج بخشی از دندان است که بالای خط لثه بالا آمده است. تاج متشکل از این بخش ها است:

• مینا- بیرونی ترین پوشش محافظ است که کل تاج را پوشانده است. این بخش از دندان، سخت ترین ماده در بدن انسان است.
• عاج- لایه ای در زیر مینای دندان که بخش عمده ای از ساختار دندان را تشکیل می دهد. به اندازه مینا سخت و محکم نیست اما هنوز کاملاً بادوام است.
• پالپ- داخلی ترین لایه تاج است که حاوی عروق خونی، اعصاب و بافت همبند می باشد. پالپ از بالای تاج به سمت کانال ریشه امتداد می یابد.

ریشه قسمتی است که دندان را به داخل استخوان فک متصل می کند. ریشه زیر خط لثه قرار دارد و قابل مشاهده نیست مگر اینکه در نتیجه تحلیل رفتن لثه در معرض محیط دهان قرار گیرد. بخش های کلیدی ریشه عبارتند از:

• سمنتوم- این ماده استخوان- مانند مینای دندان، سطح خارجی ریشه ها را می پوشاند. سمنتوم اتصال الیاف های پریودنتال را فراهم می کند.
• کانال ریشه- کانال (های) داخلی توخالی که حاوی عروق خونی، اعصاب و بافت همبند هستند. کانال ریشه از محفظه پالپ تا قسمت سمت پایین مرکز هر ریشه امتداد دارد.
• سوراخ آپیکال- مجرای کوچکی در نوک هر ریشه که از آن اعصاب و عروق وارد دندان می شوند.
• استخوان آلوئولار- حفره استخوانی که هر ریشه دندان را احاطه کرده و از آن حمایت می کند. الیاف های پریودنتال ریشه را به این استخوان متصل می کنند.

تفاوت های طبیعی در اندازه ریشه دندان

اندازه و شکل ریشه های دندان می توانند به طور قابل توجهی بین دندان های مختلف و همچنین افراد مختلف متفاوت باشند. در اینجا چند دستورالعمل کلی وجود دارند:

طول ریشه

• دندان های پیشین و نیش اغلب دارای ریشه های بلندتر و تکی، با طول متوسط 13 تا 17 میلی متر هستند.
• دندان های پرمولر ممکن است دارای ریشه های تکی یا چندتایی با طول متوسط 11 تا 13 میلی متر باشند.
• دندان های مولر معمولاً آناتومی کوتاه تر و چند ریشه ای دارند و طول ریشه ها به طور متوسط 9 تا 11 میلی متر است.

پهنا و شکل ریشه

• دندان های پیشین و نیش دارای ریشه های باریک و مخروطی شکل هستند که در مقطع عرضی گرد یا بیضی هستند.
• دندان های پرمولر می توانند ریشه های پهن تری داشته باشند که شکل مستطیلی تری دارند، بخصوص دندان های مولری که چندین ریشه دارند.
• ریشه های دندان های مولر اغلب کوتاه تر، سفت تر و به شکل چند تنه ریشه مجزا می شوند. سطح مقطع آنها مثلثی تر است.

به خاطر داشته باشید که اینها فقط میانگین های کلی هستند. اندازه واقعی ریشه و آناتومی در افراد مختلف بسیار متفاوت است. تفاوت در ژنتیک، جنسیت، محیط و تنش های اکلوزال، همگی می توانند روی شکل و ابعاد ریشه تأثیر بگذارند. مگر اینکه ریشه ها بیش از حد بلند یا پهن باشند، اما ریشه های نسبتاً بزرگتر ممکن است برای آن فرد کاملا طبیعی باشند.

چه زمانی ریشه دندان بزرگ شده تلقی می شود؟

ریشه های دندان در چه نقطه ای به جای آنکه تنها کمی بزرگتر شوند، واقعاً بزرگ می شوند؟ چند دستورالعمل وجود دارند که دندانپزشکان از آنها استفاده می کنند:

• طول رادیوگرافیک- اگر ریشه ها از حد معمول فراتر بروند، احتمالاً بزرگ شده اند. به عنوان مثال، ریشه های دندانی بیشتر از 20 میلی متر یا ریشه دندان های مولر بیشتر از 15 میلی متر.
• عرض رادیوگرافیک- اگر ریشه ها 2 تا 3 برابر بزرگتر از حد معمول باشند، ممکن است ضخیم شدن یا همجوشی ریشه وجود داشته باشد.
• ظاهر بالینی- تحلیل رفتگی شدید لثه که تنه های ریشه بسیار بلند را در معرض دید قرار می دهد می تواند نشان دهنده بزرگ شدن پاتولوژیک باشد.
• پهنای دیستال- مزیال- اگر عرض کلی دیستال- مزیال دندان به طور قابل توجهی افزایش یافته باشد، ریشه ها بزرگ شده اند.
• برآمدگی یا واگرایی- ریشه هایی که در جهات غیر طبیعی زاویه دارند یا رو به بیرون منحرف می شوند نشان دهنده آسیب شناسی هستند.
• علائم- علائم بالینی مانند تحرک شدید، تداخل در گاز زدن، یا حساسیت غیر قابل توضیح ممکن است منعکس کننده بزرگ شدن ریشه باشند.

در موارد مرزی، تصاویر رادیوگرافی تشخیصی اضافی با اشعه ایکس از زوایای مختلف، یا سی تی اسکن، می توانند به دندانپزشکان کمک کنند تا آناتومی ریشه را به طور کامل تجسم و اندازه گیری کند. اما هر چیزی فراتر از 2 انحراف استاندارد نسبت به اندازه ریشه نرمال از نظر آماری، احتمالاً به طور قطعی بزرگ شده در نظر گرفته می شود.

دلایل بزرگ شدن ریشه های دندان ها

دلایل بالقوه ای وجود دارند که ممکن است ریشه های دندان بزرگتر از حد انتظار ظاهر شوند یا اندازه گیری شوند:

ژنتیک و نژاد

برخی افراد به سادگی ریشه های دندانی بلندتر، کوتاه تر یا حجیم تری را از والدین خود به ارث می برند. قومیت های خاصی تمایل دارند ریشه های دندان های آنها شکل و اندازه متمایزی داشته باشند. برای مثال، آنهایی که اصل و نسب آفریقایی دارند، اغلب ریشه دندان های مولر آنها بزرگ تر و پیاز- شکل تری دارند در مقایسه با ریشه های نازک تر که در نژاد اروپایی تبار مشاهده می شود.

سن و عاج ثانویه یا ثالثیه

با بالا رفتن سن، محفظه پالپ و کانال های ریشه به دلیل رسوب عاج به طور طبیعی باریک می شوند. این عاج اضافه شده باعث ضخیم شدن دیواره داخلی کانال ریشه می شود، و باعث می شود ریشه ها در تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس شفاف تر به نظر برسند.

تحلیل لثه

هنگامی که لثه ها در نتیجه ابتلا به بیماری پریودنتال تحلیل می روند، مقدار بیشتری از ساختار ریشه در معرض محیط دهان قرار می گیرد. این باعث می شود که ریشه ها بلندتر به نظر برسند. تحلیل شدید لثه می تواند 2 تا 3 برابر طول ریشه طبیعی را در معرض دید قرار دهد.

درمان ارتودنسی

فشار ناشی از بریس ها یا الاینرها می تواند باعث مقداری تحلیل ریشه آپیکال شود و در عین حال رسوب سمنتوم آپیکال را تحریک کند، که باعث می شود در طول زمان ریشه ها بلندتر شوند. این می تواند به طور نامحسوس اندازه و شکل ریشه ها را تغییر دهد.

فرایندهای دندانپزشکی

درمان های ریشه، کشیدن دندان، اِپیکواِکتومی و سایر فرایندهای دندانپزشکی مربوط به ریشه ها اغلب منجر به ضخیم شدن سمنتوم روی محل بهبود می شوند. تحریک مزمن می تواند منجر به رسوبی شود که ریشه را بزرگ می کند.

تحلیل خارجی ریشه دندان

تحلیل رفتن سمنتوم به دلیل جذب، باعث کوتاه شدن ریشه و کندی کلی نوک ریشه می شود که باعث می شود ریشه ها پهن تر به نظر برسند. این وضعیت پیشرفته التهابی اغلب به دنبال آسیب های تروماتیک رخ می دهد.

تومورها و کیست های دهان و فک

توده های خوش خیم مانند سمنتوماس، فیبروم های سمنتو- استخوان ساز و کیست های ادنتوژنیک می توانند در اطراف ریشه دندان ها ایجاد شوند. آنها به صورت نقاط پرتو نارسان بی شکل ظاهر می شوند که با ریشه ترکیب می شوند.

بیماری های سیستمیک

برخی از بیماری های مزمن روی متابولیسم مواد معدنی تأثیر می گذارند و می توانند باعث تشکیل ثانویه غیرطبیعی سمنتوم شوند. به عنوان مثال، اختلال عملکرد تیروئید، کمبود ویتامین D، نارسایی کلیه و غیره.

مشکلات ناشی از بزرگ شدن ریشه دندان

در موارد خفیف تر، ریشه های کمی بزرگتر ممکن است مشکلی ایجاد نکنند. اما ریشه هایی که به طور قابل توجهی بزرگ شده اند می توانند منجر به بروز برخی از مشکلات زیر شوند:

• شکستگی: ریشه های بیش از حد بلند و نازک ضعیف تر و مستعد شکستگی ناشی از تنش های معمول جویدن هستند.
• تحرک: اگر ریشه های بزرگ شده به درستی درون حفره استخوانی قرار نگیرند تا حمایت کافی را فراهم کنند، ممکن است دندان ها لق شوند.
• تداخل اکلوزال: ریشه های بزرگی که در مسیر حرکات طبیعی فک قرار گرفته اند می توانند از بسته شدن کامل بایت جلوگیری کنند.
• برخورد بافتی: رشد بیش از حد ریشه ها در سینوس های فک بالا یا سایر ساختارهای آناتومیک می تواند به بافت ها آسیب برساند.
• ضایعات پری آپیکال: بافت پالپ نکروزه در نوک ریشه بزرگ شده می تواند باعث ایجاد آبسه دردناک و عفونت شود.
• بیماری پریودنتال: سمنتومی که به دلیل تحلیل رفتگی شدید لثه در اطراف ریشه های بزرگ بافت محافظ آن از بین رفته است، خطر پوسیدگی را افزایش می دهد.
• بی ثباتی دندان: ریشه های بزرگ شده قادر به تحمل نیروهای طبیعی بایت بدون شکستن یا شل شدن نیستند.
• زیبایی شناسی: تحلیل رفتگی لثه در اطراف ریشه های بیش از حد رشد کرده، ظاهری ناخوشایند دارد و باعث حساسیت به غذاهای گرم و سرد می شود.
• عوارض ارتودنتیک: ریشه های بزرگ شده مانع حرکت دادن یا صاف کردن دندان های دیگر می شوند.
• عود پس از ارتودنسی: دندان ها به دلیل حمایت ناکافی از ریشه های ناپایدار و بدشکل، به عقب باز می گردند.

بنابراین، تشخیص و نظارت روی بزرگ شدن قابل توجه ریشه برای جلوگیری از بروز چنین مشکلاتی و حفظ عملکرد سالم دندان مهم است.

تشخیص بزرگ شدن ریشه دندان

اگر بیمار از علائمی شکایت کند که احتمالاً به بزرگ شدن ریشه مربوط هستند، دندانپزشک یک سری آزمایشات تشخیصی را انجام می دهد:

• معاینه بالینی: معاینه خارج دهانی و داخل دهانی دندان مشکوک ممکن است علائم بصری مانند عدم تقارن یا تراز ضعیف را نشان دهد.
• تست تحرک: دندان ها برای بررسی لق بودن تکان داده می شوند که نشان دهنده پشتیبانی ضعیف ریشه است.
• عمق پروب: پاکت های پریودنتال عمیق در اطراف دندان نشان دهنده تحلیل احتمالی استخوان هستند.
• تست ضربه: ضربه زدن به دندان برای بررسی حساسیت انجام می شود که می تواند منعکس کننده مشکلات زمینه ای ریشه باشد.
• تصاویر رادیوگرافی: تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس گرفته شده در زوایای مختلف به اندازه گیری اندازه ریشه و غربالگری آسیب شناسی کمک می کنند.
• سی تی پرتو مخروطی: یک اسکن سه بعدی، بر خلاف تصاویر رادیوگرافی دو بعدی استاندارد، آناتومی دقیق ریشه را مجسم می کند.
• تست زنده بودن: ارزیابی زنده بودن پالپ می تواند تعیین کند که آیا ریشه نکروزه است یا خیر.
• قاتل دندان: یک ابزار فلزیاب سمان ثانویه اضافی که ریشه ها را ضخیم می کند را تشخیص می دهد.

بر اساس این یافته های بالینی و رادیوگرافیک، دندانپزشک می تواند تشخیص دهد که آیا بزرگ شدگی ریشه وجود دارد و علت احتمالی آن را تشخیص دهد. از آنجا می توان برای درمان مناسب برنامه ریزی کرد.

درمان ریشه های بزرگ شده دندان

اگر هیچ مشکلی آشکار نباشد، ریشه هایی که مقدار اندکی بزرگ شده اند ممکن است فقط در معاینات منظم دندانپزشکی کنترل شوند. اما چندین روش درمانی برای ریشه های بزرگ شده مشکل ساز وجود دارند:

ترمیم های دندانی

پرکردن ها، اینله ها، آنله ها یا روکش ها می توانند دندان های دارای ریشه های بزرگ شده که در اثر پوسیدگی یا ترک ضعیف شده اند، را ترمیم کنند. این به تقویت ساختار ریشه باقی مانده کمک می کند.

درمان ریشه

اگر محفظه پالپ یک ریشه نکروزه بزرگ شده عفونی شود، طی درمان ریشه می توان پالپ بیمار را تخلیه کرد و دندان را نجات داد.

افزایش طول تاج دندان

این فرایند با پایین آوردن خط لثه و استخوان اطراف یک ریشه بزرگ شده، تاج طبیعی بیشتری را نشان می دهد. نسبت دندان بهتری ایجاد می کند.

حرکت ارتودنتیک دندان

بریس ها یا الاینرهای شفاف می توانند مکان دندان هایی که با ریشه های بیش از حد رشد کرده به شدت کج شده اند را تغییر داده و آنها را صاف کنند. این درمان بایت را نیز یکدست می کند.

برش ریشه

برداشتن قسمتی از نوک بیش از حد بلند ریشه می تواند ریشه را کوتاه کند و در صورت تراز نادرست دندان، حرکت دندان را تسهیل کند. این کار به صورت آپیکال انجام می شود تا ارتفاع تکیه گاه استخوان کوتاه نشود.

کشیدن و جایگزینی دندان

اگر ریشه های بزرگ شده مشکل ساز از طریق روش های دیگر قابل درمان نباشند، ممکن است دندان کشیده شود و با ایمپلنت دندان، بریج یا پروتز پارسیل جایگزین شود.

با تشخیص، درمان و نگهداری مناسب، دندان های دارای ریشه بزرگ شده هنوز می توانند عملکرد طبیعی خود را داشته باشند و سال ها سالم بمانند. همکاری نزدیک با دندانپزشک برای پیگیری و مراقبت خوب از دهان توصیه می شود.

سؤالات متداول درباره ریشه بزرگ شده دندان

در اینجا به برخی از سؤالات متداول درباره این موضوع پاسخ داده شده است:

آیا دندان هایی که ریشه های بلندتر دارند ضعیف تر هستند یا در معرض مشکلات بیشتری قرار دارند؟

ریشه های بیش از حد بلند و باریک فراتر از حد طبیعی آناتومیک برای آن دندان، می توانند بیشتر مستعد شکسته شدن باشند. اما ریشه های نسبتاً بلندتر بدون باریک تر شدن لزوماً ضعیف تر نیستند. مراقبت مناسب از دندان و تنظیم بایت می تواند به جلوگیری از بروز مشکلات کمک کند.

چه چیزی باعث می شود دو ریشه در جایی با یکدیگر جوش بخورند و به یک ریشه تبدیل شوند؟

بیماری شدید لثه، تروما، ترک یا شکست درمان ریشه از علل شایع جوش خوردن ریشه ها هستند. تحریک مزمن تشکیل سمان ثانویه بین ریشه های مجاور را تسریع می کند و در نهایت آنها را در قالب یک ساختار بزرگ به یکدیگر پیوند می دهد.

چگونه می توان فهمید که ریشه یک دندان بزرگتر شده است؟

علائم اصلی عبارتند از افزایش لقی دندان، تغییر در نحوه قرار گرفتن دندان ها کنار یکدیگر یا حساسیت به گاز زدن. دندانپزشک شما برای ردیابی رشد ریشه در طول زمان، می تواند به صورت دوره ای تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس بگیرد. در صورت ایجاد علائم بالینی، ارزیابی سریع نیاز است.

آیا فرایندهای جراحی برای کاهش اندازه ریشه در دسترس هستند؟

قطع یا کاهش عمدی ریشه به ندرت انجام می شود زیرا معمولاً آسیب بدتری به همراه دارد. تراز ارتودنتیک، افزایش طول تاج، تنظیم بایت یا کشیدن دندان راه های ایمن تری برای مدیریت ریشه های بزرگ هستند. حفاظت از ساختار ریشه ارجح است.

آیا بزرگ شدن ریشه می تواند روی دندان های دیگر تأثیر بگذارد یا توسط آنها ایجاد شود؟

آری، در برخی موارد. به عنوان مثال، ریشه های بیش از حد رشد کرده می توانند دندان های مجاور را جابجا کنند. و دندان های مولر مشکل دار با ریشه های جوش خورده، گاهی اوقات ناشی از دندان های عقل نیمه روییده یا نهفته هستند که رسوب سمان را تحریک می کنند. بنابراین ارزیابی کل دهان مهم است.

نتیجه گیری

به طور خلاصه، ریشه دندان ها به دلایل مختلفی از جمله ژنتیک، سن، بیماری لثه، درمان ارتودنسی و التهاب مزمن ممکن است در تصاویر رادیوگرافی دندان با اشعه ایکس بزرگ شده به نظر برسند. افزایش خفیف اندازه ریشه معمولاً بی ضرر است، اما ریشه هایی که به طور قابل توجهی بلند شده اند می توانند مشکلات عملکردی و نگرانی های زیبایی را ایجاد کنند. با دندانپزشک خود گفتگو کنید تا مشخص کند که آیا بزرگ شدن ریشه خاص شما قابل توجه است یا خیر. در این صورت، درمان هایی مانند ترمیم ها، افزایش طول تاج، ارتودنسی یا کشیدن دندان ممکن است برای محافظت از سلامت و راحتی دهان شما توصیه شوند. با مراقبت دقیق تخصصی، حتی دندان هایی که ریشه های غیر طبیعی بزرگ دارند نیز می توانند قابل استفاده و بدون درد باقی بمانند.

انتخاب چیست؟ پر شدگی های دندان ها از چه چیزی ساخته شده اند؟

اکثر افراد در مقطعی از زندگی خود به پر کردن دندان های خود نیاز دارند و به لطف پیشرفت هایی که در زمینه تکنولوژی صورت گرفته است، بسیاری از بیماران اکنون به جای پرکردن دندان های خود با مواد سنتی نقره ای ساخته شده از آمالگام، پرکننده های کامپوزیت سفید را انتخاب می کنند. در واقع، در دندانپزشکی خصوصی، پرکردن سفید انتخاب پیش فرض است و پرکردن با آمالگام تنها زمانی استفاده می شود که قرار دادن پر کردن سفید امکانپذیر نباشد.

اکنون کودکان هم می توانند از پرکردگی سفید استفاده کنند، مگر اینکه دلیل بالینی برای قرار دادن آمالگام وجود داشته باشد، که دندانپزشک باید آن را مستند کند. با این حال، به افراد بزرگسالی که تحت درمان قرار می گیرند، برای دندان های جلوی پرکردگی های سفید ارائه می شود، اما برای دندان های عقب آمالگام قرار می گیرد.

آیا می دانستید؟

از مواد پرکننده کامپوزیت سفید می توان برای ایجاد تغییرات زیبایی در دندان های شما نیز استفاده کرد.

دندانپزشکان همچنین از مواد برای پرکردگی های سفید استفاده می کنند تا ترمیم های کوچکی در لبه های دندان ایجاد کنند. کامپوزیت الزاماً نیاز نیست که درون حفره دندان قرار بگیرد- این ماده به خوبی به لبه های دندان ها نیز می چسبد.

اگر در لبه پایین دندان خود یک خط ناهموار دارید، یا یک دندان لب پر شده دارید، دندانپزشک می تواند کامپوزیت را روی آن بچسباند تا اتصال فقط برای یک چشم حرفه ای قابل مشاهده باشد. باندینگ کامپوزیت آسیب های جزئی را ترمیم می کند و به جلوگیری از پوسیدگی دندان کمک می کند. علاوه بر این، باندینگ کامپوزیت تفاوت زیبایی نیز ایجاد می کند زیرا می تواند ناهنجاری ها را پر کرده و شکل دندان ها را بهبود بخشد.

چرا از دندانپزشک خود نمی پرسید که آیا باندینگ کامپوزیت می تواند ظاهر دندان های شما را بهبود بخشد؟

ایجاد یک لبخند فوق العاده- در بسیاری از مواقع، با این وجود که فقط کمی ماده کامپوزیت روی دو دندان چسبانده می شود، لبخند آنقدر تغییر داده می شود که به بیمار اعتماد به نفس زیادی می دهد.

مزایای پر کردن سفید

پر کردن کامپوزیت سفید فواید زیادی دارد، ازجمله:

• پر کردن سفید به تراش کمتری نیاز دارد.
• پرکردگی سفید را می توان با رنگ دندان های اطراف مطابقت داد.
• پرکردگی های سفید همان خطرات بالقوه محیطی یا سلامتی ناشی از جیوه موجود در پرکننده های آمالگام را ندارند.
• برخی از افراد در هنگام استفاده از پرکننده های کامپوزیت سفید، پس از درمان احساس ناراحتی و حساسیت کمتری می کنند.
• پر کردن دندان با آمالگام اغلب می تواند پوسیدگی بیشتر دندان را در برابر اشعه ایکس پنهان کند؛ پرکننده های سفید این مشکل را ندارند.
• دندان هایی که با ماده سفید پر شده اند کمتر در معرض ترک خوردن قرار دارند. برای اینکه پرکننده آمالگام در جای خود باقی بماند، پایه پرکننده باید از گردن آن عریض تر باشد، بنابراین ممکن است لازم باشد برخی از دندان های سالم تراش داده شوند که باعث ضعیف شدن دندان باقی مانده می شود.

معایب پر کردن سفید

گرچه اکثر بیماران ترجیح می دهند پرکننده های سفید رنگ را انتخاب کنند، اما معایبی نیز وجود دارند:

• پرکننده های سفید رنگ گرانتر از پرکننده های آمالگام هستند.
• پر کردن حفره ها با مواد سفید رنگ روشی است که به مهارتی بیشتر از پر کردن با آمالگام نیاز دارد.
• پرکردن دندان ها با مواد سفید رنگ کمی بیشتر از پر کردن آنها با آمالگام طول می کشد زیرا قبل از اعمال مخلوط کامپوزیت، ناحیه باید کاملاً خشک شود.

پرکننده های آمالگام یا نقره از چه چیزی ساخته شده اند؟

آمالگام دندانی مخلوطی از جیوه، نقره، قلع و مس است. جیوه که یک جزء ضروری است، آمالگام را به هم متصل می کند تا درون حفره شکل بگیرد. امروزه، قوانین استفاده از آمالگام را برای دندان های کودکان را محدود کرده است. علاوه بر این، پرکننده های آمالگام برای ایمنی درون کپسول قرار دارند و صندلی های دندانپزشکی برای جلوگیری از آلودگی محیط، دارای جداکننده آمالگام هستند.

پرکردگی های سفید یا همرنگ دندان از چه چیزی ساخته شده اند؟

پرکردگی های سفید یا همرنگ دندان ممکن است از تعدادی از مواد از جمله ترکیبات مصنوعی و سرامیکی و ذرات شیشه ساخته شده باشند. دندانپزشک شما می تواند در مورد انواع خاصی از موادی که در مطب استفاده می شوند و نور مورد استفاده برای چسباندن آنها بیشتر برای شما توضیح دهد.

آیا پرکننده های آمالگام یا نقره ای قوی تر از پرکننده های سفید یا همرنگ دندان هستند؟

گرچه در گذشته پرکننده های سفید به استحکام کمتر شهرت داشتند، اما فناوری در دهه گذشته به سرعت پیشرفت کرده است و اکنون پرکننده های سفید بسیار قوی تر شده اند. مزایای اضافی به این معنا است که پرکردگی های سفید به طور فزاینده ای اولین انتخاب برای افرادی هستند که به پر کردن دندان های خود نیاز دارند.

آیا باید پرکننده های نقره ای یا آمالگام خود را با پرکننده های سفید تعویض کرد؟

بستگی دارد. بسیاری از افراد تصمیم می گیرند تا زمانی که پرکننده آمالگام آنها به تعویض نیاز داشته باشد صبر کنند، در حالی که برخی دیگر تصمیم می گیرند که فوراً آنها را تعویض کنند. دندانپزشک شما ممکن است توصیه کند ابتدا بزرگترین پرکننده های آمالگام را تعویض کنید. دندانپزشک شما می تواند به شما مشاوره بدهد.

اگر می توانید از نیاز به پر کردن دندان اجتناب کنید، این بهترین گزینه است!

با مراقبت از دندان های خود و کمک به دیگران، بویژه کودکان، به خودتان کمک کنید تا بهداشت دهان و دندان خود را در منزل برقرار کنید.

کودکان سزاوار دندان های سالم بدون پر کردن هستند!

لطفاً به خاطر داشته باشید که مراجعات منظم به دندانپزشک مهم است. دندانپزشک شما می تواند پوسیدگی دندان را قبل از تبدیل شدن به یک مشکل بزرگتر تشخیص داده و درمان کند.

عوامل خطر مختلفی وجود دارند که ممکن است در ایجاد و یا پیشرفت بیماری پریودنتال نقش داشته باشند. مهم است که با پریودنتیست خود در مورد عوامل خطر بالقوه صحبت کنید تا هم او بتواند بیماری شما را به اندازه کافی طبقه بندی کرده و طرح درمان مناسب را ایجاد کند و هم شما بتوانید عوامل قابل کنترلی که در ایجاد این بیماری نقش دارند را تحت کنترل درآورید.

در این مقاله قصد داریم به بررسی شواهدی بپردازیم که نقش بالقوه عوامل خطر قابل اصلاح و غیرقابل اصلاح مرتبط با بیماری پریودنتال است. نتیجه گیری در خصوص درک علل و عوامل بیماری زا بیماری پریودنتال برای شناخت و درک عوامل خطر مرتبط مهم است. از آنجا که بیماری پریودنتال چند عاملی است، مدیریت مؤثر بیماری مستلزم درک روشنی از همه عوامل خطر مرتبط است.

پریودنتیت چیست؟

پریودنتیت یکی از شایع ترین بیماری ها است و مشخصه ویژه آن تخریب بافت همبند و استخوان تکیه گاه دندان در پی واکنش التهابی میزبان ثانویه به عفونت توسط باکتری های پریودنتال است. پریودنتیت شدید، که ممکن است منجر به از دست دادن دندان شود، در 5 تا 20 درصد از اکثر جمعیت بالغ در سراسر جهان یافت می شود. کودکان و نوجوانان ممکن است به هر یک از اشکال مختلف پریودنتیت مانند پریودنتیت تهاجمی، پریودنتیت مزمن و پریودنتیت به عنوان تظاهرات بیماری های سیستمیک مبتلا شوند.

در حال حاضر به طور کلی توافق شده است که تقریباً همه اشکال بیماری پریودنتال در نتیجه عفونت های میکروبی مختلط رخ می دهند که در آن گروه های خاصی از باکتری های بیماری زا همزیستی دارند. شواهد در مورد نقش بالقوه عوامل خطر قابل اصلاح و غیر قابل اصلاح مرتبط با بیماری پریودنتال بررسی شده اند. درک عوامل خطر برای عمل بالینی ضروری است.

عوامل خطر بیماری پریودنتال

عوامل خطر قابل اصلاح

میکروارگانیسم ها و بیماری های پریودنتال

میکروبیوم باکتریایی دهان شامل بیش از 700 فیلوتیپ مختلف است که تقریباً 400 گونه در پلاک زیر لثه یافت می شود. میکرو فلور زیر لثه در پریودنتیت می تواند صدها گونه باکتری را درون خود جای دهد اما تعداد اندکی از آنها با پیشرفت بیماری مرتبط هستند و از نظر علت شناسی مهم در نظر گرفته شده اند. پلاک زیر لثه ای ناشی از عمیق شدن پاکت های پریودنتال، تحت تسلط گونه های بی هوازی گرم منفی و اسپیروکت ها است. شواهد قوی Porphyromonas gingivalis و Aggregatibacter actinomycetemcomitans را در علت شناسی پریودنتیت افراد بزرگسال دخیل می دانند. علاوه بر این، Bacteroides forsythus، Prevotella intermedia، Peptostreptococcus micros، و Fusobacterium nucleatum به شدت با پیشرفت پریودنتیت در افراد بزرگسال مرتبط هستند.

کشیدن تنباکو

شواهد بسیاری برای بالاتر بودن سطح بیماری پریودنتال در میان افراد سیگاری وجود دارند. استعمال دخانیات اثر مخرب قابل توجهی روی بافت های پریودنتال دارد و نرخ پیشرفت بیماری پریودنتال را افزایش می دهد. عوامل خطر از جمله مصرف دخانیات، پاسخ میزبان به چالش باکتری در پلاک دندان میکروبی را تغییر می دهد. به نظر می رسد افراد سیگاری مبتلا به بیماری پریودنتال در مقایسه با افراد غیرسیگاری، علائم کمتری از التهاب بالینی و خونریزی لثه را نشان می دهند. این را می توان با این واقعیت توضیح داد که نیکوتین باعث انقباض عروق موضعی، کاهش جریان خون، اِدِم و علائم بالینی التهاب می شود. دریافته شده است که گیرنده استیل کولین نیکوتین نقش مهمی در ایجاد پریودنتیت مرتبط با نیکوتین ایفا می کند.

دیابت

یکی از علائم دهانی مهم دیابت، التهاب لثه و پریودنتیت است. بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 یا نوع 2 تشخیص داده نشده یا ضعیف کنترل شده، بیشتر در معرض خطر بیماری پریودنتال قرار دارند. مطالعات زیادی وجود دارند که ارتباط بین دیابت و افزایش حساسیت به عفونت های دهان از جمله بیماری پریودنتال را نشان می دهند. پریودنتیت همچنین در بیماران دیابتی که کنترل ضعیفی روی بیماری خود دارند با سرعت بیشتری پیشرفت می کند و شروع بیماری در سنین پایین به عنوان یک عامل خطر برای بیماری های شدیدتر در نظر گرفته می شود. برعکس، اکثر بیماران دیابتی که بیماری آنها به خوبی تحت کنترل قرار دارد می توانند سلامت پریودنتال را حفظ کنند و به درمان پریودنتال پاسخ مطلوبی خواهند داد.

علیرغم اختلاف نظر در مورد این موضوع در متون علمی، به نظر می رسد که تأثیر کنترل قند خون با روش درمان پریودنتال مرتبط باشد. بسیاری از مطالعات به تأثیر درمان پریودنتال روی کنترل قند خون بیماران دیابتی پرداخته اند.

بیماری قلب و عروقی

معقول بودن بیولوژیکی ارتباط بین بیماری های پریودنتال و بیماری های قلبی عروقی به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته است و شامل برخی از مکانیسم های احتمالی زیر است: غلظت بالای کلسترول و عملکرد باکتری های دهان در روند تصلب شرایین یا مشارکت پروتئین های فاز حاد که ممکن است در پریودنتیت مزمن افزایش یابند. مکانیسم های بیولوژیکی متعددی برای توضیح ارتباط بین بیماری های پریودنتال و بیماری های قلبی عروقی پیشنهاد شده اند. بنابراین، پریودنتیت احتمالاً می تواند باعث بوجود آمدن یک واکنش التهابی سیستمیک شود و سزاوار توجه بیشتر است.

بیماری پریودنتال به دلیل منبع غنی گونه های میکروبی زیر لثه و پاسخ میزبان می تواند مستعد بیماری عروقی باشد. علاوه بر این، ما باید آگاه باشیم که این بیماری ها در بسیاری از عوامل خطر مشترک هستند و شباهت های آشکاری با مکانیسم های پاتوژنیک اساسی وجود دارند.

پریودنتیت، صرف نظر از بیماری های عروق کرونر، با افزایش سطح پروتئین واکنشی C و فیبرینوژن همراه است. علاوه بر این، شواهدی وجود دارند که نشان می دهند افزایش سطوح نشانگرهای سیستمیک التهاب، مانند پروتئین واکنشی- C (CRP) و اینترلوکین- 6 (IL-6)، با بیماری های قلبی عروقی مرتبط است.

باکتریم ناشی از پریودنتیت و بیماری های دندانی به عنوان علت اصلی اندوکاردیت عفونی شناخته شده است. به طور خاص، بیمارانی که تحت عمل جراحی دریچه قلب قرار گرفته اند، خطر قابل توجه اندوکاردیت عفونی تهدید کننده زندگی دارند. مطالعات اپیدمیولوژیک و میکروبیولوژیکی به این مفهوم اعتبار داده اند که بیماری پریودنتال ممکن است یک عامل خطر جداگانه برای بیماری های قلبی عروقی، بیماری عروق مغزی، و زایمان زودرس نوزادان کم وزن باشد.

محققان نشان داده اند که بیماری پریودنتال یکی دیگر از عوامل خطر احتمالی و مستقل برای بیماری عروق مغزی، بویژه برای سکته مغزی ایسکمیک است. برخی از مطالعات هیچ رابطه ای بین پریودنتیت و بیماری ایسکمیک قلب پیدا نکرده اند.

اختلالات ناشی از داروها

برخی از داروها به طور قابل توجهی جریان بزاق را کاهش می دهند. اینها شامل داروهای ضد فشار خون، مسکن های مخدر، برخی آرام بخش ها و مسکن ها، آنتی هیستامین ها و ضد متابولیت ها هستند. داروهای دیگر، بویژه آنهایی که به شکل مایع یا جویدنی هستند که حاوی قند افزوده هستند، pH و ترکیب پلاک را تغییر می دهند، و باعث می شوند که این ماده بیشتر به سطوح دندان بچسبد.

داروها می توانند یک عامل کمک کننده در بیماری های پریودنتال باشند. داروهایی مانند داروهای ضد تشنج، عوامل مسدود کننده کانال کلسیم، و سیکلوسپورین ممکن است باعث رشد بیش از حد لثه شوند.

استرس

بیمارانی که استراتژی های رفتاری کافی برای کنترل استرس ندارند (مقابله دفاعی)، بیشتر در معرض خطر بیماری پریودنتال شدید قرار دارند. استرس با این عوامل همراه است: بهداشت نامناسب دهان، افزایش ترشح گلوکوکورتیکوئید که می تواند عملکرد سیستم ایمنی را کاهش دهد، افزایش مقاومت به انسولین، و به طور بالقوه افزایش خطر پریودنتیت. مردانی که گزارش شده است به صورت روزانه عصبانی هستند، در مقایسه با مردانی که به ندرت گزارش شده بود که عصبانی هستند، 43 درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به پریودنتیت قرار دارند. مطالعات نشان داده اند برخی از شاخص های بیماری پریودنتال مانند از دست دادن دندان و خونریزی لثه با استرس کاری و فشارهای مالی مرتبط هستند.

چاقی

گزارش شده است که چاقی یک عامل خطر مهم برای ابتلا به بیماری پریودنتال است. چندین توضیح برای ارتباط بین چاقی و بیماری پریودنتال در افراد بزرگسال جوان ارائه شده اند. افراد جوان تر ممکن است الگوهای غذایی متفاوتی نسبت به شرکت کنندگان مسن تر در مطالعه داشته باشند. تحقیقات در مورد روندهای غذایی در نوجوانان در سنین 11 تا 18، کاهش قابل توجهی در مصرف میوه های خام و سبزیجات غیر از سیب زمینی، که منابع ویتامین C هستند، را نشان می دهد. علاوه بر این، نوجوانان مصرف کلسیم خود را کاهش داده و مصرف نوشیدنی های گاز درا و آبمیوه های غیر مرکبات را افزایش داده اند. این برای سلامت دهان و دندان ها بسیار مهم است زیرا دریافت اندک کلسیم و ویتامین C در رژیم غذایی، با بیماری پریودنتال مرتبط است. افرادی که کمتر از مقدار مجاز رژیم غذایی توصیه شده (RDA) کلسیم و ویتامین C مصرف می کنند، نرخ ابتلای آنها به بیماری پریودنتال اندکی بالاتر است.

عوامل خطر غیر قابل تغییر

پوکی استخوان

بسیاری از مطالعات انجام شده تا به امروز نشان می دهند که بین پوکی استخوان اسکلتی و تحلیل رفتن استخوان رابطه وجود دارد، تا جایی که پوکی استخوان بعد از یائسگی ممکن است منجر به استئوپنی دندانی شود که فک ها و بویژه فک پایین را درگیر می کند. پوکی استخوان به طور قابل توجهی با تحلیل رفتن شدید استخوان کرستال آلوئولار و شیوع موارد پریودنتیت در زنان یائسه مرتبط بود. مروری بر رابطه بین استئوپنی، تحلیل رفتن استخوان دهان و بیماری پریودنتال، به این نتیجه رسید که استئوپنی در نشان دادن بیماری پریودنتال نقش ایفا می کند. این بررسی نشان دهنده ارتباط مستقیم بین استئوپنی اسکلتی و فک پایین و تحلیل رفتن ارتفاع استخوان کرستال آلوئولار و از دست دادن دندان در زنان یائسه بود.

در تحقیق دیگر تأکید شد که تمایز بین استئوپنی (که به طور کلی تحت عنوان کاهش استخوان طبیعی مینرالیزه شده- معدنی شده- تعریف شده است)، پوکی استخوان بعد از یائسگی (بیماری که جمعیت مسن تر را بین سنین 50 تا 70 سال تحت تأثیر قرار می دهد)، پوکی استخوانی که جمعیت مسن تر را تحت تأثیر قرار می دهد و منجر به شکستگی های پروگزیمال فمور می شود، مهم است. پریودنتیت و استئوپنی ممکن است عوامل اتیولوژیک مشترکی داشته باشند که ممکن است مستقیماً هر دو فرآیند بیماری را تحت تأثیر قرار دهند یا تعدیل کنند.

اختلالات خونی

رشد بیش از حد هموراژیک لثه با یا بدون نکروز، یکی از تظاهرات اولیه شایع لوسمی حاد است. بیماران مبتلا به لوسمی مزمن ممکن است تغییرات پریودنتال مشابه اما کمتر شدیدی را تجربه کنند. شیمی درمانی یا درمان همراه با پیوند مغز استخوان نیز ممکن است روی سلامت لثه تأثیر منفی بگذارند.

پاسخ میزبان

پریودنتیت مزمن شامل فعل و انفعالات پیچیده بین عوامل میکروبی و میزبان های حساس است. اجزاء باکتریایی مانند لیپوپلی ساکاریدها lipopolysaccharides و سیتوکین ها cytokines  باعث فعال شدن ماکروفاژها macrophages  برای تولید سیتوکین هایی مانند اینترلوکین (IL)-1 و فاکتور نکروز تومور (TNF) می شوند. این سیتوکین ها باعث فعال شدن فیبروبلاست هایی می شوند که در بافت های پریودنتال به سمت متالوپروتئینازهای ماتریکس (MMP ها) (یک فعال کننده پلاسمینوژن plasminogen) قرار دارند، که می تواند پلاسمین plasmin را فعال کند. پلاسمین، به نوبه خود، می تواند برخی دیگر از انواع MMP های نهفته را فعال کند، در حالی که مهارکننده های بافتی متالوپروتئینازها (TIMP ها) می توانند MMP های فعال را غیرفعال کنند. در میان افراد مستعد، تظاهرات طولانی مدت و بیش از حد باکتریایی MMP ها باعث تخریب بیشتر کلاژن می شود، که جزء اصلی ماتریکس پریودنتال است.

MMp-8 و -9 از لکوسیت های پلی مورفونکلئر (PMN) آزاد می شوند و مسئول بخش قابل توجهی از تخریب ناشی از پاسخ میزبان هستند. MMP-13 نیز با تخریب ماتریکس کلاژنی استخوان پس از دمینرالیزه شدن استخوان توسط استئوکلاست ها، جذب استخوان را تسهیل می کند. در یک تحقیق دیگر، افزایش سطوح پلاسمایی MMP-8 و MMP-9 در بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن گزارش شد و بر اهمیت درمان پریودنتال برای جلوگیری از افزایش سطوح MMP-8 و –9 که با بسیاری از بیماری های سیستمیک، بویژه اختلالات قلبی عروقی همراه است، تأکید شد. یک بررسی اخیر در مورد عوامل خطر قابل اصلاح به این نتیجه رسید که سیگار کشیدن و دریافت کالری زیاد با افزایش نشانگرهای سیستمیک التهاب ارتباط دارد و از طریق مکانیسم های مختلف بیولوژیکی می تواند تنظیم ژن را اصلاح کند.

تغییرات هورمونی زنان

نوسانات هورمونی در بیماران زن ممکن است وضعیت سلامت پریودنتال آنها را تغییر دهد. چنین تغییراتی ممکن است در طول دوران بلوغ، چرخه قاعدگی، بارداری یا یائسگی رخ دهند. تغییرات همچنین ممکن است با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی همراه باشند. قابل توجه ترین تغییرات پریودنتال در دوران بارداری اتفاق می افتند، زیرا بخش قابل توجهی از زنان باردار از التهاب لثه بارداری رنج می برند. زنان تحت درمان جایگزین هورمونی (HRT) و داروهای ضد بارداری خوراکی، افزایش التهاب لثه را تجربه می کنند. با استفاده از داروهای ضد بارداری خوراکی، این افزایش التهاب لثه عمدتاً به مدت زمان استفاده مربوط می شود، زیرا پیشنهاد شده است که استفاده طولانی مدت از داروهای ضد بارداری خوراکی ممکن است روی پریودنشیوم تأثیر مخرب داشته باشند.

بارداری

محققان دریافتند که از دست رفتن چسبندگی پریودنتال به طور قابل توجهی در بین مادران نوزادان PLBW در مقایسه با مادران نوزادانی که در دوره طبیعی متولد می شوند بیشتر است.

به طور مشابه، چندین مطالعه دیگر نشان دهنده تأثیر نامطلوب بیماری پریودنتال بر روند بارداری بوده اند. توصیه شده است که بیماری پریودنتال ممکن است خطر تولد نوزادان نارس با وزن کم (PLBW) را افزایش دهد. تصور می شود که این نتیجه اثر واسطه های بیولوژیکی فرآیندهای التهابی مانند پروستاگلاندین E2 و TNF باشد. لیپوپلی ساکاریدlipopolysaccharide  محصول باکتریایی شایع نیز ممکن است نقش محرکی در تغییر نامطلوب دوره بارداری داشته باشد.

ویژگی های ریسک

سن

مطالعات متعدد نشان می دهند که شیوع و وخامت بیماری پریودنتال با افزایش سن افزایش می یابد. میانگین سالانه تحلیل رفتن استخوان در میان افرادی که در اوایل 70 سالگی هستند 28/0 میلی متر است، در مقایسه با افراد 25 ساله، که 07/0 ملی متر است. افزایش شدت بیماری پریودنتال و تحلیل رفتن استخوان با افزایش سن، احتمالاً به بازه زمانی مربوط است که در آن بافت های پریودنتال در معرض پلاک باکتریایی قرار گرفته اند، و در تصور می شود که سوابق دهانی فرد را به صورت یکجا منعکس می کند. مطالعات بیشتری که در برخی از کشورهای توسعه یافته انجام شده اند نشان دهنده تغییر الگوهای پیشرفت بیماری پریودنتال هستند.

این مطالعات نشان داده اند که تخریب پیشرفته پریودنتال و تحلیل استخوان به ندرت در افراد زیر 40 سال دیده می شود. یافته های مشابه حتی در افراد مسن نیز مشاهده شده اند. مطالعات در میان افراد مسن نشان داده اند که بیماری پریودنتال پیشرفته تنها بخش کوچکی از این گروه سنی را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال، در میان افراد مبتلا به بیماری پیشرفته، با افزایش سن، تجزیه بیشتری اتفاق می افتد.

جنسیت

مطالعات متعدد گزارش کردند که تخریب پریودنتال در بین مردان در مقایسه با جمعیت زنان بسیار بیشتر است. دلایل این تفاوت های جنسی مشخص نیستند، اما گمان می رود که مربوط به ناآگاهی از بهداشت دهان و دندان باشد که معمولاً در بین مردان مشاهده می شود. با این حال، رابطه مشاهده شده بین جنسیت و بیماری آشکار نیست و قوی و ثابت تلقی نمی شود. بنابراین، جنسیت ممکن است یک عامل جمعیت شناختی باشد، که ممکن است با تأثیر عوامل دیگر تداخل داشته باشد و باید برای بررسی بیماری کنترل شود.

وضعیت اجتماعی و اقتصادی (SES)

ارتباط احتمالی بین بیماری پریودنتال و وضعیت اجتماعی- اقتصادی در چندین مطالعه یافت شد. وضعیت لثه به وضوح با SES پایین مرتبط است، اما رابطه بین SES و پریودنتیت کمتر مستقیم است. می توان مطمئن بود که سلامت لثه در افراد با تحصیلات عالی و درآمد مطمئن تر بهتر است. SES یک عامل قابل تغییر است و می توان آن را در مدل های چند متغیره برای بیماری بررسی کرد.

تحصیلات و نژاد

بیماری پریودنتال با سطح تحصیلات رابطه متقابل دارد. هر چه سطح تحصیلات بالاتر باشد، بیماری های پریودنتال کمتر می شود. مطالعات متعددی که شامل جمعیت های نژادی مختلف هستند، تفاوت هایی را در ظهور بیماری پریودنتال پیدا کرده اند. یک بار دیگر، نژاد یک عامل قابل تغییر نیست، و برخی از اختلافات در ظاهر بیماری ممکن است با تفاوت در سایر عوامل خطر بین جمعیت ها قابل توضیح باشد.

ملاحظات ژنتیکی

مطالعات، عوامل خطر ژنتیکی همراه با پریودنتیت را نشان می دهند. ژنوتیپ کامپوزیت IL-1 به طور قابل توجهی با شدت پریودنتیت افراد بزرگسال ارتباط دارد. همچنین تأیید می شود که هم ژنوتیپ IL-1 و هم سابقه سیگار کشیدن عوامل خطر عینی برای بیماری پریودنتال را در یک محیط مطب خصوصی فراهم می کنند. در حال حاضر دو شکل عمده پریودنتیت مزمن و پریودنتیت تهاجمی وجود دارند. خطر پریودنتیت به طور مساوی بین جمعیت تقسیم نمی شود. واضح است که پریودنتیت به شدت یک گروه پرخطر را تحت تأثیر قرار می دهد که حدود 10 تا 15 درصد از جمعیت را تشکیل می دهند، که در آنها بیماری به سرعت از ژنژیویت مزمن به پریودنتیت مخرب پیشرفت می کند. این خطر افتراقی برای پریودنتیت با عناصر ارثی مستعد بودن سازگار است، اما شواهد مستقیم برای نقش ژنتیکی متفاوت در پریودنتیت از چندین منبع می آید.

بسیاری از مقالات، تجمع خانوادگی بیماری های پریودنتال را گزارش می دهند، اما به دلیل اصطلاحات مختلف، سیستم های طبقه بندی، و فقدان روش های استاندارد معاینه بالینی، مقایسه مستقیم گزارش ها دشوار است. گرچه بیماری پریودنتال در طول بازه زمانی این تحقیقات بارها تغییر کرده است، اکثر گزارش های خانوادگی برای پریودنتیت، به اشکال شروع زودرس مربوط می شوند که اکنون پریودنتیت تهاجمی نامیده می شود. گزارش های مربوط به ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت کمتر هستند، گرچه مطالعات آلمانی در مورد ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت از اوایل قرن بیستم بررسی شده است. این تجمع در خانواده ها به شدت نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. باید در نظر داشت که الگوهای خانوادگی ممکن است منعکس کننده قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی شایع در این خانواده ها باشد.

بنابراین، در نظر گرفتن عوامل خطر محیطی و رفتاری مشترک در هر خانواده مهم است. اینها شامل تحصیلات، گروه بندی اجتماعی- اقتصادی، بهداشت دهان، انتقال احتمالی باکتری ها، بروز بیماری های مزمن مانند دیابت، و ویژگی های محیطی مانند سیگار کشیدن غیرفعال و بهداشت هستند. برخی از این عوامل مانند سبک زندگی، رفتار و تحصیلات ممکن است تحت کنترل ژنتیکی باشند و بر استانداردهای بهداشت دهان و دندان تأثیر بگذارند. تعاملات پیچیده بین ژن ها و محیط نیز باید در ارزیابی خطر خانوادگی بیماری های پریودنتال در نظر گرفته شوند.

در پریودنتیت مزمن، فنوتیپ یا ویژگی های بیماری تا دهه سوم زندگی به طور قابل توجهی ظاهر نمی شود، در حالی که، در اشکال تهاجمی بیماری پریودنتال، تظاهرات می توانند در دهه های اول، دوم، سوم و چهارم رخ دهند. این تنوع در ظاهر شدن علائم قابل توجه بیماری، تشخیص را دشوار می کند، نه تنها در اعلام اینکه آیا بیمار از این بیماری رنج می برد، بلکه در تشخیص بیمارانی که از بیماری رنج نمی برند و تمایز بین بزرگسالان و اشکال تهاجمی پریودنتیت. مشکلات همراه با تمایز بالینی بیماری پریودنتال در ژنتیک پزشکی غیرمعمول نیست، زیرا مشکلات مشابه در مطالعه سایر صفات ارثی با شروع تأخیری بوجود می آیند.

پروتئین واکنشی C

اهمیت نقش کلسترول در پیش بینی خطر حمله قلبی در افراد به ظاهر سالم، مدت هاست که شناخته شده است. اما نیمی از حملات قلبی در میان افرادی رخ می دهد که کلسترول بالایی ندارند. همچنین، عوامل خطر کلاسیک CVD نمی توانند تمام تغییرات در بروز موارد CVD را توضیح دهند. در نتیجه علاقه فزاینده ای به شناسایی نشانگرهای اضافی خطر کرونری وجود دارد. یک گزینه احتمالی، پروتئین واکنشی C (CRP) است، گرچه این پروتئین بخشی از پاسخ طبیعی بدن به عفونت و التهاب است. برخی از مطالعات اخیر، سطوح بالای CRP را در میان مبتلایان به پریودنتیت گزارش کرده اند. در مطالعه ای دیگر، سطوح قابل توجه بالاتری از CRP در میان افراد بزرگسال مبتلا به پریودنتیت، بویژه در میان افرادی که مکان های فعال تری داشتند، گزارش شدند. شرکت کنندگان در مطالعه همچنین ارتباط مثبتی بین سطوح بالای CRP (بیشتر از 3میلی گرم در لیتر) و وخامت پریودنتیت گزارش کردند.

پریودنتیت یک واکنش التهابی بافت های نگهدارنده دندان مانند رباط پریودنتال، سمنتوم و استخوان آلوئولار به باکتری های بی هوازی گرم منفی است. واسطه های التهابی میزبان محلی، در پاسخ به اندوتوکسین های باکتریایی، فعال می شوند که به نوبه خود پاسخ التهابی موضعی را آغاز می کنند و در نهایت منجر به پاسخ آنتی بادی سرم به باکتری می شوند. عفونت های باکتریایی اغلب ممکن است یک محرک قوی برای یک پاسخ فاز حاد سیستمیک ایجاد کنند که ممکن است منجر به افزایش تولید پروتئین های فاز حاد مانند CRP، ماکروگلوبولین macroglobulin و آمیلوئید سرم serum amyloid شود.

در یک مطالعه اخیر، مشخص شد که غلظت hs-CRP و IL-6 در سرم بیماران مبتلا به پریودنتیت به طور قابل توجهی بالاتر بود و درمان پریودنتال باعث کاهش سطوح سرمی hs-CRP و IL-6 شد. افزایش سطوح CRP در بین مبتلایان به پریودنتیت نشان می دهد که پریودنتیت همچنین ممکن است اثرات سیستمیک با واسطه سیتوکین داشته باشد که به نوبه خود ممکن است در آتروژنز دخیل باشد. این ممکن است به نوبه خود به توضیح شرایطی کمک کند که در آن عفونت های دندانی ممکن است پاسخ التهابی سیستمیک را تحریک کنند و در نتیجه، افراد «به ظاهر سالم» را در معرض خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی قرار دهد.

بسیاری از آثار موجود در تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند، تجمع خانوادگی بیماری های پریودنتال را گزارش می دهند، اما به دلیل اصطلاحات مختلف، سیستم های طبقه بندی و فقدان روش های استاندارد معاینه بالینی، مقایسه مستقیم گزارش ها دشوار است. گزارش های مربوط به ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت کمتر است، گرچه مطالعات در مورد ماهیت خانوادگی اشکال مزمن پریودنتیت از اوایل قرن بیستم توسط محققان بررسی شده است. این تجمع در خانواده ها به شدت نشان دهنده یک استعداد ژنتیکی است. باید در نظر داشت که الگوهای خانوادگی ممکن است منعکس کننده قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی رایج در این خانواده ها باشد.

نتیجه گیری

درک عوامل اتیولوژیک و بیماری زای بیماری پریودنتال برای شناخت و درک عوامل خطر مرتبط مهم است. از آنجا که بیماری پریودنتال چند عاملی است، مدیریت مؤثر بیماری مستلزم درک روشنی از همه عوامل خطر مرتبط است.

پیوند لثه یک جراحی پریودنتال متداول است که برای ترمیم و احیاء بافت لثه اطراف دندان آسیب دیده در نتیجه بیماری لثه یا تحلیل لثه به دلیل بالا رفتن سن، استفاده می شود. در حالی که پیوند لثه ممکن است باعث تغییر جزئی در موقعیت دندان های شما شود و در برخی موارد، قرار دادن بریس ها روی دندان ها را تحت تأثیر قرار دهد، پیوند لثه در اکثر موارد قبل از دریافت بریس ها تأثیر قابل توجهی روی تراز دندان های شما ندارد. ارتودنتیست ها اغلب از پیوند لثه به عنوان بخشی از طرح درمان خود برای بیمارانی استفاده می کنند که بافت لثه اطراف دندان های آنها به دلیل بیماری پریودنتال یا تحلیل لثه از دست رفته است.

پیوند لثه و درمان ارتودنسی

پیوند لثه یک فرایند پریودنتال است که برای ترمیم و احیاء بافت تحلیل رفته لثه در اطراف دندان های آسیب دیده در نتیجه بیماری لثه، مسواک زدن بیش از حد محکم یا تحلیل لثه به دلیل افزایش سن استفاده می شود. پیوند لثه یک فرایند ایمن و مؤثر است که می تواند به بهبود سلامت دهان ها و ظاهر بافت لثه شما کمک کند.

زمانی که تحلیل رفتن لثه آنقدر شدید باشد که باعث ناهمراستایی یا جابجایی دندان ها شود، پیوند لثه ممکن است همراه با درمان ارتودنسی مانند بریس ها یا اینویزیلاین برای احیاء موقعیت اصلی دندان هایی استفاده شود که تحت تأثیر قرار گرفته اند. پس از اینکه پیوندهای لثه به درستی بهبود یافتند، متخصص ارتودنسی قبل از قرار دادن هر گونه بریس، از قرار گرفتن دندان ها در محل صحیح خود اطمینان حاصل خواهد کرد.

ارتودنتیست ها اغلب از پیوند لثه به عنوان بخشی از طرح درمان خود برای بیمارانی استفاده می کنند که بافت لثه اطراف دندان های آنها به دلیل بیماری پریودنتال یا تحلیل لثه از دست رفته است. در برخی موارد، پیوند لثه را می توان همزمان با قرار دادن بریس ها انجام داد، اما فقط گاهی اوقات ضروری است.

پیوند لثه چیست؟

پیوند لثه یک روش جراحی است که در آن بافت لثه از ناحیه دیگری از دهان، مانند کام، به ناحیه ای که دچار تحلیل لثه شده است، پیوند زده می شود. این جراحی لثه به احیاء خط لثه و کاهش حساسیت دندان ناشی از تحلیل لثه کمک می کند.

فواید پیوند لثه

مزیت اصلی پیوند لثه این است که می تواند به بازیابی بافت از دست رفته لثه و بهبود سلامت دهان کمک کند. پیوند لثه همچنین به کاهش حساسیت دندان به دلیل تحلیل رفتن لثه کمک می کند و ممکن است مانع از دست دادن استخوان بیشتر یا جابجایی دندان به دلیل بیماری پریودنتال شود.

انواع پیوند لثه

دو نوع اصلی پیوند لثه وجود دارد: پیوند بافت همبند لثه و پیوند آزاد لثه. پیوند بافت همبند لثه شامل برداشتن نوار کوچکی از بافت از سقف دهان و پیوند آن به ناحیه آسیب دیده لثه است. پیوند آزاد لثه شامل برداشتن یک لایه نازک از بافت لثه از ناحیه دیگر دهان و چسباندن آن به ناحیه ای از لثه است که تحت تأثیر قرار گرفته است.

چه انتظاری باید داشت؟

فرایند پیوند لثه، بسته به نوع پیوند لثه ای که انجام می شود، تقریباً 30 دقیقه طول می کشد. پس از جراحی برای کاهش تورم باید از کیسه یخ استفاده شود و برای پیشگیری از عفونت ممکن است آنتی بیوتیک تجویز شود. دنبال کردن دستورالعمل های پزشک برای اطمینان از پیوند موفق لثه ضروری است.

آیا می توان بعد از پیوند لثه بریس ها را دریافت کرد؟

در بیشتر موارد، پیوند لثه تأثیر قابل توجهی روی موقعیت یا تراز دندان های شما قبل از دریافت بریس ها ندارد. با این حال، در برخی موارد، پیوند لثه ممکن است باعث ایجاد تغییر جزئی در موقعیت دندان ها شود و روی نحوه قرارگیری بریس ها تأثیر بگذارد. در این موارد، ارتودنتیست می تواند ارزیابی کند که آیا قبل از اقدام به قرار دادن بریس ها درمان اضافی نیاز است یا خیر.

آمادگی برای درمان ارتودنسی

قبل از دریافت بریس ها بعد از پیوند لثه، اطمینان حاصل کردن از اینکه بافت لثه اطراف دندان های شما به درستی ترمیم شده است و دندان های شما در جای درست خود قرار دارند، حیاتی است. بسته به شدت تحلیل لثه یا بیماری لثه، ممکن است قبل از قرار دادن بریس ها، درمان های اضافی لثه ضروری باشند.

دریافت بریس ها بعد از پیوند لثه

هنگامی که بافت لثه بهبود یافت و دندان های شما در موقعیت صحیح خود قرار گرفتند، متخصص ارتودنسی می تواند مشخص نماید که آیا درمان ارتودنتیک مانند بریس ها یا اینویزیلاین ضروری است یا خیر. ارتودنتیست ها اغلب از پیوند لثه به عنوان بخشی از طرح درمان خود برای بیمارانی استفاده می کنند که بافت لثه اطراف دندان های خود را به دلیل بیماری پریودنتال یا تحلیل لثه از دست داده اند.

ریکاوری

پس از دریافت بریس ها بعد از پیوند لثه، دنبال کردن دستورالعمل های ارائه شده توسط ارتودنتیست برای اطمینان از بهبود موفق ضروری است. این دستورالعمل ها ممکن است شامل پرهیز از برخی غذاها، استفاده از تکنیک های خاص تمیز کردن و استفاده از محافظ دهان هنگام خواب باشند.

آیا انجام پیوند لثه قبل از دریافت بریس ها ضروری است؟

در حالی که پیوند لثه همیشه قبل از قرار گرفتن بریس ها روی دندان ها ضروری نیست، اما در مواردی که تحلیل رفتن یا بیماری لثه باعث ضعیف شدن بافت لثه شده است، ممکن است توصیه شود.

پیوند لثه چقدر طول خواهد کشید؟

فرایند پیوند لثه حدود 30 دقیقه طول می کشد و با بی حسی موضعی قابل انجام است.

بعد از پیوند لثه چه نوع مراقبت هایی ضروری هستند؟

پس از انجام پیوند لثه، پیروی از دستورالعمل های پزشک برای اطمینان از بهبود موفق ضروری است. این ممکن است شامل استفاده از کیسه یخ برای کاهش تورم، مصرف آنتی بیوتیک برای پیشگیری از عفونت و اجتناب از برخی غذاها باشد. علاوه بر این، استفاده از محافظ دندان هنگام خواب ممکن است به محافظت از ناحیه پیوند شده در برابر آسیب در هنگام خواب کمک کند.

سخن پایانی

پیوند لثه می تواند به احیاء بافت لثه و بهبود سلامت دهان برای افرادی کمک کند که بافت لثه آنها به دلیل تحلیل لثه یا بیماری پریودنتال از دست رفته است. در بیشتر موارد، پیوند لثه قبل از درمان ارتودنسی، تأثیری روی قرار دادن بریس ها ندارد. با این حال، قبل از گرفتن بریس ها بعد از پیوند لثه، مشورت با متخصص ارتودنسی ضروری است تا اطمینان حاصل شود که بافت لثه شما به درستی ترمیم شده و دندان های شما در موقعیت های صحیح قرار دارند.