مقالات تخصصی جراحی زیبایی لثه

برای داشتن لبخندی زیبا علاوه بر پرداختن به بحث بهداشت و سلامت دهان و دندان، شکل ظاهری دندانها و لثه و تناسب آنها با لبها از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند. جراحی زیبایی لثه می‌تواند زیبایی ظاهر لثه را بهبود بخشد و از طرفی سلامت دهان شما را تضمین نماید. برخی افراد با مشکل عقب بودن لثه، بزرگ بودن بافت لثه، و یا دیگر مشکلاتی مواجه هستند که به سلامت و زیبایی ظاهری آنها آسیب می‌رسانند. با برداشتن اندکی از بافت لثه بافت لثه شکل بهتری به خود می‌گیرد. جراحی زیبایی لثه یا افزایش طول تاج دندان روشی ساده برای حل مشکل لبخند لثه‌ای است. در لبخند لثه‌ای دندانها کوتاهتر و لثه بزرگتر به نظر می‌رسد.

مقالات تخصصی جراحی زیبایی لثه

بیماری لثه در کودکان

اغلب تصور می‌کنیم بیماری لثه شرایطی است که مختص بزرگسالان می‌باشد، اما صحت ندارد. نوجوانان و حتی کودکان کم سن‌تر نیز در معرض خطر بیماری لثه، از موارد شدید تا خفیف آن، قرار دارند که ممکن است نیاز به درمان داشته باشند. در صورتی که این مشکل در این سن برطرف نشود، می‌توان موارد بیماری لثه در افراد زیر 18 سال را نیز به 50 درصد افراد بزرگسالی افزود که با این بیماری(بیماری لثه در کودکان) دست به گریبان هستند.

بیماری لثه در کودکان چیست؟

بیماری لثه در کودکان

بیماری لثه در کودکان

بیماری لثه شرایطی است که از انباشته شدن باکتری و باقی‌مانده‌ی مواد غذایی روی دندان‌ها ایجاد می‌شود که نتیجه‌ی آن تشکیل یک لایه‌ی چسبناک تحت عنوان پلاک روی دندن‌ها می‌باشد. پلاک روی دندان با سفت شدن تبدیل به رسوب می‌شود و منجر به جذب پلاک‌های بیشتر می‌شود. در نهایت، این شرایط منجر به قرمزی و تورم لثه‌ها می‌شود. تشدید این وضعیت می‌تواند باعث لق شدن دندان‌ها شود زیرا به بافت نرم و استخوان زیر دندان آسیب می‌رساند. ابتلا به بیماری جدی لثه در کودکان چندان شایع نیست، اما موارد خفیف آن چندان دور از انتظار نیست.

علائم و نشانه‌های بیماری لثه در کودکان

بیماری لثه در کودکان

بیماری لثه در کودکان

علائم اولیه‌ی بیماری لثه عبارتند از پف کردن و قرمز و متورم شدن لثه‌ها. لثه‌ها حین زدن مسواک یا کشیدن نخ دندان به راحتی خونریزی خواهند کرد. بوی بد دهان مزمن که با زدن مسواک و کشیدن نخ دندان هم بهبود پیدا نمی‌کند نیز یکی از علائم این عارضه است. با پیشرفت بیماری، ممکن است دندان‌هایی که در کودک رشد می‌کنند لق شوند. در بخش‌هایی از زیر لثه‌ی اطراف دندان که پلاک به تدریج روی هم انباشته می‌شود، ممکن است پاکت پریودنتال ایجاد شود. پاکت پریودنتال به افزایش عمق شیار بین لثه و دندان‌ها در نتیجه‌ی تخریب بافت آن در اثر تجمع باکتری اطلاق می‌گردد.

علل بیماری لثه در کودکان

بیماری لثه در کودکان

بیماری لثه در کودکان

نوجوانان ممکن است طی دوران بلوغ خود مشکلات لثه را تجربه کنند. افزایش سطح پروژسترون و احتمالا استروژن می‌تواند منجر به افزایش جریان خون در لثه‌ها شود که باعث افزایش حساسیت آنها خواهد شد. در مورد کودکان، اصلی‌ترین علت بیماری لثه عدم رعایت بهداشت دهان و دندان است. با این حال، برخی بیماری‌های خاص نیز می‌توانند موجب تشدید این عارضه در کودکان شوند، بیماری‌هایی از قبیل دیابت نوع 1، سندروم کیندلر – Kindler syndrome (نوعی اختلال وراثتی با نشانه‌هایی همچون تاول‌های پوستی، حساسیت به نور، چروک شدن پوست در دوران نوزادی، آتروفی لثه و دندان‌های ضعیف و نارس)، سندروم داون – Down syndrome و سندروم پاپیلون لفور – Papillon–Lefèvre syndrome (اختلالی مادرزادی با علائم افزایش ضخامت لایه‌ی شاخی پوست کف دست و پا و نیز بیماری پیشرفته پریودنتال در دندان‌های شیری و دائمی). ژنتیک نیز می‌تواند خطر ابتلا به بیماری لثه در کودکان را افزایش دهد، بنابراین اگر در پیشینه‌ی خانوادگی خود سابقه‌ی بیماری لثه را دارید، حتما آن را با دندانپزشک کودک خود در میان بگذارید.

درمان و پیشگیری از بیماری لثه در کودکان

بیماری لثه در کودکان

بیماری لثه در کودکان

نخستین گام در پیشگیری از بیماری لثه در کودکان ترغیب آنها به حفظ بهداشت دهان و دندان است. کودک شما باید حداقل دو مرتبه در روز مسواک بزند. در کنار آن، عادت کشیدن نخ دندان حداقل یک مرتبه در روز نیز می‌تواند کمک‌کننده باشد. پیشنهاد می‌شود کودک خود را از یک سالگی نزد دندانپزشک ببرید. پس از آن مراجعه‌ی 6 ماه یک بار به دندانپزشک برای چکاپ و پاکسازی دندان‌ها ضروری است. بعلاوه، تلاش کنید در زمینه‌ی مراقبت از دهان و دندان، الگوی خوبی برای کودک خود باشید.

بیماری لثه در کودکان

بیماری لثه در کودکان

اگر کودک شما به موارد خفیف بیماری لثه دچار شد، می‌توان از طریق پاکسازی تخصصی دندان‌ها و با حفظ عادات بهداشت دهان و دندان آن را درمان نمود. اما در صورت تشدید این شرایط، ممکن است انجام درمان بیماری لثه برای کودک ضرورت پیدا کند که شامل پاکسازی عمیق، شستشوی دهان و مصرف آنتی‌بیوتیک و دیگر داروها می‌باشد. در موارد پیشرفته، ممکن است انجام جراحی ضروری باشد.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

علائم مرگ دندان

تشخیص زنده بودن یا مرگ دندان همیشه کار راحتی نیست. تنها یک متخصص دهان و دندان قادر است با اطمینان خاطر صحت این موضوع را تایید کند. اما خودتان نیز می‌توانید با تشخیص و معاینه‌ی شخصی تا حدودی آن را تشخیص دهید.

دو علامت و نشانه‌ی اصلی مرگ دندان درد و تغییر رنگ دندان می‌باشند. ممکن است یک یا هر دو نشانه را در دندان خود مشاهده نمایید.

نکته: اگر دندان شما از دست رفته است یا در حال از دست رفتن است، دامنه‌ی درد از عدم وجود درد تا درد شدید خواهد بود.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

هرگاه عفونتی در دندان وجود داشته باشد، معمولا شدت درد افزایش می‌یابد. چنانچه عفونت منجر به ایجاد آبسه در دندان شود، ممکن است علائم دیگری مانند مزه‌ یا بوی بد در دهان خود حس کنید یا روی لثه‌ی شما ضایعه‌ی جوش-مانندی مشاهده شود.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

به تغییر رنگ دندان به زرد، خاکستری یا سیاه توجه کنید. با از دست رفتن گلبول‌های قرمز خون این تغییر رنگ در دندان ایجاد می‌شود. این رنگ شباهت بسیاری به رنگ زخم و جراحت دارد. در صورتی که این تغییر رنگ دندان درمان نشود، به مرور زمان افزایش خواهد یافت.

خوشبختانه، دندانی که در حال از دست رفتن است الزاما نیاز نیست کشیده شود. به همین دلیل، اصطلاح “دندان مرده” به غلط انتخاب شده است.

دندان غیر زنده چیست؟

در اصطلاح متخصصان دندانپزشکی به دندانی که درون آن عصب زنده وجود نداشته باشد، دندان غیرزنده گفته می‌شود.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

اگر از نظر اصطلاح “زندگی یا حیات” به لغت غیر زنده نگاه کنیم، به معنای عدم اهمیت دندان نمی‌باشد، صرفا به این دلیل که هیچ عصب زنده‌ای درون آن وجود ندارد. دندان‌های غیر زنده هم هنوز وظیفه‌ی خود را به درستی انجام می‌دهند درست مانند دندان‌های دیگر که بخش وسیعی از آنها به نوعی غیر زنده است.

دندان‌ها از چند لایه تشکیل شده‌اند. درونی‌ترین بخش دندان پالپ است. پالپ رگ‌های خونی و عصب را در بر می‌گیرد. این بخش از دندان تنها بخشی است که به عنوان بخش زنده تلقی می‌شود.

بنابراین، استفاده از لفظ دندان مرده یا غیر زنده تا حدودی گمراه‌کننده است. اعصاب درون دندان به ما کمک می‌کنند سرما یا گرما را حس کنیم. وجود درد نیز می‌تواند نشان‌دهنده‌ی پوسیدگی باشد. با این حال، از دست رفتن حس درون دندان الزاما به معنای از دست رفتن کل دندان- یا عدم کاربری آن نیست. بلکه تا حدودی بستگی به علت از دست رفتن عصب درون دندان دارد.

علل مرگ دندان

عصب و دیگر بافت‌های زنده معمولا در نتیجه‎ی عدم وجود جریان خون از دست می‌روند.

تمام سلول‌های زنده‌ی بدن، از جمله پالپ دندان، از مواد موجود در خون تغذیه می‌کنند. با از دست رفتن تدریجی پالپ دندان، به تدریج باکتری از بخشی که در حال پوسیده شدن است تغذیه می‌کند. این باکتری‌ها درون دندانی که به تازگی توخالی شده است رشد می‌کنند و درد شدید ایجاد می‌نمایند. این وضعیت عموما به دو طریق بوجود می‌آید.

پوسیدگی دندان

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

در صورتی که حفره‌ی درون دندان بسیار عمیق شود، منجر به مرگ دندان خواهد شد. پوسیدگی دندان از بیرونی‌ترین لایه‌ی دندان آغاز می‌شود. چنانچه این پوسیدگی‌ها به حال خود رها شوند و مورد رسیدگی قرار نگیرند، ممکن است به درون لایه‌های عمقی‌تر دندان نفوذ پیدا کنند و در نهایت به پالپ برسند.

در نتیجه‌ی پوسیدگی حفره‌ها، باکتری تولید خواهد شد. حفره‌های عمیق برای باکتری‌ها مسیر مستقیمی به درون بافت‌های زنده‌ی داخل دندان ایجاد خواهند کرد. بدن با یک واکنش التهابی، تمام تلاش خود را برای مبارزه با عفونت خواهد کرد. با این وجود اگر طی این واکنش به بدن کمک نشود، گلبول‌های سفید خون با شکست مواجه خواهند شد. در نهایت، ممکن است جریان خون ورودی به دندان به طور کامل متوقف شود و عصب تغذیه نشود. در این صورت، احتمالا درد شدیدی در دندان خود احساس خواهید کرد.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

اکنون کاملا واضح است که چرا مراقبت‌های دندانی، هم به صورت تخصصی و هم در منزل، تا این اندازه مهم هستند. تمام تلاش خود را به کار ببندید تا از پوسیدگی دندان پیشگیری کنید. اما در صورت مشاهده‌ی کوچکترین پوسیدگی، در مراجعه به دندانپزشک تردید نکنید.

آسیب به دندان

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

تعجبی ندارد که آسیب به دندان دیگر علت شایع مرگ دندان باشد. وقتی به دندان ضربه‌ی شدیدی وارد می‌شود، ممکن است رگ‌های خونی درون دندان پاره شوند. که منتج به قطع جریان خون و در نهایت مرگ عصب و دیگر بافت‌های زنده‌ی درون پالپ خواهد شد.

اگر ضربه به حدی شدید باشد که موجب پریده شدن لبه‌ی دندان یا ترک آن شود، احتمالا درد شدیدی را احساس خواهید کرد. اگر دچار حادثه‌ای شدید که به دندان شما آسیب رسید، عاقلانه است که به دندانپزشک مراجعه نمایید.

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

مرگ دندان (از دست رفتن دندان)

از سوی دیگر، فشردن و ساییدن دندان‌ها روی یکدیگر می‌تواند به دندان آسیب بزند. بنابراین، کسانی که به شدت دندان‌های خود را روی یکدیگر فشار می‌دهند یا در خواب دندان قروچه دارند، با افزایش سن، خطر مرگ دندان در آنها بیشتر خواهد بود.

بسته به علل و عوامل منجر به از دست رفتن تدریجی دندان‌ها، گزینه‌های درمانی مختلفی در دسترس شما خواهد بود که در مقاله‌ی بعد به آنها اشاره خواهیم کرد.

ایمپلنت دندان و جایگزینی دندان های طبیعی

ایمپلنت نزدیک‌ترین راه ممکن برای دستیابی به دندان‌های سالم و طبیعی است. ایمپلنت برای شما این امکان را فراهم می‌آورد تا آنگونه که تمایل دارید زندگی کنید. با اطمینان خاطر بخورید، لبخند بزنید، بخندید، حرف بزنید و از تمام فعالیت‌های روزانه خود لذت ببرید بدون اینکه نگران دندان‌های خود باشید.

ایمپلنت‌های دندانی در صنعت جایگزینی دندان‌ها، انقلابی عظیم بوجود آورده‌اند. قبل از پیشرفت ایمپلنت‌های دندانی، افرادی که از دنچر استفاده می‌کردند قادر نبودند بسیاری از انواع غذاها را بجوند. با استفاده‌ی گسترده از ایمپلنت‌های دندانی، همه‌ی اینها تغییر کرد.

چرا ایمپلنت‌های دندانی؟

ایمپلنت دندانی یک پیچ از جنس تیتانیوم است که به استخوان فک جوش می‌خورد. فرایند جوش خوردن ایمپلنت با استخوان “اتصال با استخوان” (osseointegration) نامیده می‌شود، که عبارت است از متصل شدن ایمپلنت به یکی از اجزاء به نام اباتمنت که تاج (روکش) دندان را حمایت می‌کند. اما ایمپلنت دندانی چه کار می‌کند که دیگر گزینه‌های جایگزینی دندان‌ها، مانند بریج و دنچر قادر به انجام آن نیستند؟

به ترتیب از راست به چپ: ایمپلنت-بریج-دنچر پارسیل

به ترتیب از راست به چپ: ایمپلنت-بریج-دنچر پارسیل

آنچه بریج‌ها و دنچرها قادر به انجام آن نمی‌باشند، این واقعیت است که دندان واقعی به حفظ استخوان فک کمک می‌کند در حالی که بریج‌ها و دنچرهای پارسیل می‌توانند به دندان‌های دیگر آسیب برسانند. بریج‌های ثابت مستلزم بریدن بخشی از ساختار خوب دندان از دندان‌های مجاور می‌باشد. دنچرهای پارسیل نیز نیاز دارند که دندان‌های دیگر آن را در جای خود نگه دارند. این دندان‌ها تحت تاثیر وارد آمدن فشارهای ناشی از جویدن به دنچرهای پارسیل، به شدت ضعیف خواهند شد. میانگین عمر مفید بریج‌ها 5 تا 10 سال خواهد بود و میزان عدم موفقیت دندان‌هایی که بریج یا دنچر پارسیل را نگه می‌دارند، حدود 30 درصد خواهد بود. دنچر کامل نیز ممکن است بلغزد و در نوع غذایی که می‌توانید بخورید محدودیت ایجاد خواهد کرد.

با این حال زمانی که یک ایمپلنت جایگزین دندان می‌شود، بدون وارد کردن آسیب به دندان‌ها، به استخوان فک استحکام می‌بخشد. موفقیت ایمپلنت‌های دندانی در دراز مدت 97 درصد می‌باشد. استفاده از ایمپلنت‌های دندانی مشکلات ناشی از سایر روش‌های جایگزینی دندان را به حداقل می‌رساند، به افراد اجازه می‌دهند هر چیزی را با اطمینان بخورند بدون اینکه نگران بروز مشکل باشند. ایمپلنت می‌تواند جایگزین یک دندان از دست رفته باشد، اما چهار ایمپلنت می‌توانند جایگزین تمام دندان‌های فک بالا و پایین شوند. تعداد ایمپلنت‌ها به کیفیت و اندازه‌ی فک بستگی دارد. هر چه ایمپلنت بلندتر باشد، تعداد ایمپلنت کمتری نیاز خواهد بود تا چند دندان جایگزین را حمایت کنند. دندان‌های جایگزین به این ایمپلنت‌ها متصل خواهند شد. فرد پس از کاشت ایمپلنت بزودی قادر خواهد بود مانند دندان‌های طبیعی هر چیزی را بجود.

ایمپلنت دندان و جایگزینی دندان های طبیعی

ایمپلنت دندان و جایگزینی دندان های طبیعی

مراحل جراحی ایمپلنت

می‌توان ایمپلنت‌های دندانی را به عنوان ریشه‌های مصنوعی دندان تصور نمود که در ظاهر به پیچ‌ها شباهت دارند. برای کاشت ایمپلنت ابتدا بایستی در محل دندان از دست رفته، روی لثه شکافی ایجاد نمود. سپس با استفاده از دریل‌های دندانپزشکی در اندازه‌های مختلف باید در استخوان فک آماده‌سازی‌هایی صورت داد. پیش از بخیه کردن بافت لثه ایمپلنت با پیچ  به درون استخوان متصل می‌شود.

ایمپلنت دندان و جایگزینی دندان های طبیعی

ایمپلنت دندان و جایگزینی دندان های طبیعی

زمانی که ایمپلنت‌های دندانی در استخوان فک قرار داده می‌شوند (A) به استخوان طبیعی فک متصل می‌شوند. در این حالت، ایمپلنت به پایه‌ای محکم برای حمایت از یک یا چند دندان مصنوعی به نام تاج (روکش) تبدیل می‌شود.

یک ابزار متصل کننده –که تحت عنوان اباتمنت شناخته شده است (B)- روی نوک ایمپلنت دندانی قرار می‌گیرد تا بتواند تاج را نگه داشته و حمایت کند. تاج‌ها (روکش‌ها) به صورت سفارشی ساخته می‌شوند تا شبیه دندان‌های طبیعی فرد و متناسب با دهان او باشند (C).

می‌توان این فرایندها را با بی‌حسی موضعی یا بیهوشی انجام داد، در نتیجه جراحی کاملا بدون درد خواهد بود. ایمپلنت باید به مدت 4 ماه درون استخوان قرار بگیرد تا برای قرارگیری دندان روی آن آماده شود. اما گاهی اوقات وضعیت‌هایی بوجود می‌آیند که می‌توان از ایمپنمود.

زمانی که جراحی ایمپلنت دندانی توسط یک متخصص مجرب ایمپلنت‌های دندانی انجام می‌شود، این روش یکی از امن‌ترین و قابل پیش‌بینی‌ترین فرایندهای دندانپزشکی می‌باشد.

حقایقی در رابطه با ایمپلنت‌های دندانی

  • قدمت ایمپلنت‌های دندانی قدیمی 600 سال پس از میلاد مسیح است، زمانی که تکه‌های صدف دندان-مانند را با چکش درون فک زنان قبیله‌ی مایان (Mayan) فرو می‌کردند.
  • در سال 1952، یک جراح ارتوپد سوئدی دریافت که تیتانیوم به طور طبیعی با استخوان جوش می‌خورد.
  • ایمپلنت‌های دندانی مدرن بیش از 30 سال با موفقیت مورد استفاده قرار گرفته‌اند. در واقع قوی‌ترین ابزارهای موجود هستند که دندان‌های جایگزین را حمایت می‌کنند- و حتی بهتر از آن، به دندان‌های جدید اجازه می‌دهند احساس، ظاهر و عملکرد طبیعی داشته باشند.
  • ایمپلنت‌های دندانی تنها گزینه‌ی ترمیم دندان می‌باشند که، در واقع با کمک به تقویت رشد استخوان، استخوان طبیعی را حفظ می‌کنند.
  • ایمپلنت در تمام سنین قابل استفاده است، به جز کودکانی که در سن رشد به سر می‌برند.
  • در صورتی که در پی بیماری لثه بخشی از استخوان لثه تحلیل رفته باشد می‌توان از پیوند استخوان استفاده نمود تا بتوان ایمپلنت را روی آن قرار داد.
  • افرادی که شرایط خاص پزشکی دارند هم در صورتی که وضعیت آنها تحت کنترل قرار گیرد، می‌توانند از ایمپلنت‌های دندانی استفاده نمایند.
  • حفظ و نگه داری ایمپلنت‌ها درست شبیه دندان‌های طبیعی با مسواک زدن و کشیدن نخ دندان انجام خواهد شد.

نمونه های درمانی جراحی زیبایی لثه

0/5 (0 نظر)