بخش تخصصی ایمپلنت فوری
ایمپلنت یک روزه یا فوری یک روش کاشت ایمپلنت است که به منظور جایگزین کردن دندان های از دست رفته و شکسته مورد استفاده قرار می گیرد. پایه های ایمپلنت شبیه ریشه دندان های طبیعی در استخوان فک عمل کرده و پایه بسیار مستحکمی برای سوار کردن تاج های دندانی که ظاهری شبیه دندانهای طبیعی دارند؛ بوجود می‌آورد. در روش های کاشت ایمپلنت سنتی دوره بهبود پس از کاشت پایه و پیش از نصب تاج دندان بسیار طولانی است در صورتی که فرایند ایمپلنت یک روزه روشی کاملا خاص و کاربردی است که با استفاده از آن جای خالی دندان در یک روز توسط پایه ایمپلنت و تاج دندانی پر می شود. البته در روش کاشت ایمپلنت فوری، تاج دندان موقتی تا زمانی که تاج دندان اصلی برای نصب آماده شود؛ روی پایه سوار می شود وزیبایی دندان های شما را تکمیل می کند.
خطر پیرسینگ ناحیه دهان برای دندان و ایمپلنت دندانی
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
پیرسینگ های دهانی می تواند برای دندان های شما خطرناک باشند. پیرسینگ های دهان و دندان می توانند در هر نقطه ای داخل یا اطراف دهان باشند. پیرسینگ های زبان، پیرسینگ های لب و پیرسینگ های گونه پیرسینگ های دهان تلقی می شوند. در یک دوره ای در طول زندگی شما شاید یک انتخاب خوب به نظر برسند، اما اگر پیرسینگ دهانی دهان شما منجر به از دست رفتن دندان شود، احتمالاً از انجام آن پشیمان خواهید شد. در این مقاله می خواهیم به شما در درک برخی از عواقب احتمالی پیرسینگ های دهان و نحوه تأثیر آنها روی دندان های شما کمک کنیم.
خطر پیرسینگ برای دندان و ایمپلنت دندانی
چرا دندانپزشک ها موافق پیرسینگ های دهانی نیستند؟
تعداد گزینه های مد که سلامت دهان و دندان ها را تاثیر قرار دهند چندان زیاد نیستند. واقعیت تأسف آوری که وجود دارد این است که پیرسینگ های لب و زبان خطرات جدی برای دندان ها و بافت های دهانی بوجود می آورند. هر کس به فکر دریافت یکی از آنها است باید از خطرات آگاه باشد.
بزرگترین خطرات پیرسینگ های لب و زبان
تمام پیرسینگ ها- حتی پیرسینگ های فوق العاده رایج- با خطرات خاصی همراه هستند. آنها می توانند عفونی شوند یا ممکن است یک آلرژی ناشناخته به فلز را در خود کشف کنید. این خطرات در مورد همه پیرسینگ های دهان و دندان وجود دارند، اما آنها تنها خطرات هم نیستند.
ور رفتن با پیرسینگ ها می تواند آسیب دائمی ایجاد کند.
بی قراری کردن و ور رفتن با یک تکه غذا گیر کرده بین دندان هایتان شاید چندان دشوار نباشد، اما حداقل این است که زبان زدن به آن باعث لب پر شدن یا ترک خوردن دندان ها، آسیب به مواد پرکننده دندان، یا خطر آسیب به بافت نرم در زبان، لثه ها یا لب ها نخواهد شد. ور رفتن و بی قراری کردن با پیرسینگ به راحتی می تواند منجر به هر یک از این نتایج شود، که برای هر کسی که به فکر دریافت حلقه های لب یا زبان است باید مورد توجه جدی قرار بگیرد.
خطر آسیب عصبی و تحلیل لثه ها
پیرسینگ زبان اگر به درستی قرار نگرفته باشد، می تواند موجب آسیب موقت یا دائمی به عصب شود، که می تواند شامل علائمی مانند بی حسی، مشکل در حرف زدن و جویدن باشد و حتی می تواند حس چشایی را نیز تحت تأثیر قرار دهد. در عین حال، بافت لثه می تواند از طریق سایش دائمی با پیرسینگ، از بین برود و باعث شود ریشه های دندان ها در معرض محیط دهان قرار بگیرد و آسیب پذیر شوند.
خطر پیرسینگ برای دندان و ایمپلنت دندانی
مطالب بیشتر در مورد عفونت های ناشی از پیرسینگ
هنگامی که خطر عادی ابتلا به عفونتی که هر گونه پیرسینگ دارد را با مقدار و تنوع باکتری هایی که داخل دهان انسان زندگی می کنند ترکیب کنید، سالم نگه داشتن پیرسینگ های دهان بسیار دشوارتر از پیرسینگ گوش است. علائم پیرسینگ عفونی شامل درد، تورم و التهاب، و همچنین لرز، یا تب است. عادات خوب بهداشت دهان و دندان برای به حداقل رساندن خطر ابتلا به عفونت ضروری است.
حداقل تا بعد از برداشتن بریس ها صبر کنید.
خطرات همراه با پیرسینگ ها آنقدر جدی هستند که ما دریافت آنها را توصیه نمی کنیم، اما استفاده از آنها همراه با بریس ها چند برابر بدتر است. پیرسینگ به راحتی می تواند به ابزارهای ارتودنسی گیر کند، و قبل از اینکه شما از آن اطلاع داشته باشید به محل اطراف پیرسینگ یا به ابزار ارتودنسی آسیب جدی وارد کند. بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار دارند برای دریافت پیرسینگ قطعاً باید تا روز برداشته شدن بریس خود صبر کنند (هرچند ما هنوز هم توصیه می کنیم حتی بعداً نیز از دریافت آنها اجتناب کنید).
مراقبت و نگهداری از پیرسینگ ها
این وظیفه ما نیست که بیماران را از انجام پیرسینگ ناحیه دهان منع کنیم. تنها کاری که ما می توانیم انجام دهیم این است که تمام اطلاعاتی که برای گرفتن یک تصمیم آگاهانه لازم دارید، را در اختیار شما قرار دهیم. برای افرادی که احساس می کنند خطرات پیرسینگ های ناحیه دهان از مزایای آنها بیشتر نخواهند بود، مراقبت مناسب از پیرسینگ ها نکته کلیدی است.
خطر پیرسینگ برای دندان و ایمپلنت دندانی
پیرسینگ های دهان و خطر از دست رفتن دندان ها
پیرسینگ های دهان می توانند بافت لثه را تحریک کنند. اگر لثه های شما قرمز یا ملتهب شوند، داخل دهان خود درد و ناراحتی خواهید داشت. پیرسینگ های دهان می توانند باعث به خطر افتادن مینای روی دندان های شما نیز شوند. مینای دندان های ما، که پوشش بیرونی براق دندان ها است، اولین خط دفاع در برابر پوسیدگی دندان است. اگر پیرسینگ دهان شما باعث خراشیده و لب پر شدن یا ترک خوردن مینای دندان شما شود، احتمالاً حساسیت و پوسیدگی دندان را تجربه خواهید کرد. اگر پوسیدگی دندان بدون کنترل باقی بماند، حفره می تواند شکل بگیرد. اگر حفره به قسمت داخلی دندان نفوذ کند، ممکن است دندان خود را از دست بدهید. اگر انتخاب کنید که یک پیرسینگ دهان داشته باشید، دندان های شما ممکن است در معرض خطر قرار بگیرند. جواهر داخل دهان شما می تواند به کار دندانپزشکی موجود آسیب برساند. بیمارانی داشته ایم که به علت پیرسینگ های دهان پر شدگی دندان آنها خارج شده است، روکش دندان آنها جابجا شده است، و به بریس های آنها آسیب وارد شده است. اگر دندان های شما آسیب دیده باشند، این خطر وجود دارد که دندان شما قابل ترمیم شدن نباشد، و ممکن است لازم باشد کشیده شود.
آیا پیرسینگ های دهان می توانند به ایمپلنت های دندانی آسیب وارد کنند؟
گرچه هر روز این سوال مطرح نمی شود، اما گاهی اوقات برخی از بیماران به ما مراجعه می کنند که می خواهند بدانند آیا آن داشتن پیرسینگ دهان با داشتن ایمپلنت های دندانی تناقض دارد یا خیر. گرچه انجام بی خطر این کار غیر ممکن نیست، اما مطمئناً دلایل بسیار بزرگی وجود دارند که ما شما را تشویق می کنیم از انجام پیرسینگ و دریافت حلقه زبان اجتناب کنید و به جای آن، همه تمرکز خود را روی تلاش برای محافظت از سلامت دهان خود بگذارید، تا ایمپلنت های شما سالم باقی بمانند!
آسیب به لثه ها مساوی است با آسیب به ایمپلنت های دندانی
شما می دانید که سالم و ایمن نگه داشتن لثه ها بخش مهمی از موفقیت ایمپلنت های دندانی است. هنگامی که لثه های شما تحریک یا بیمار می شوند، یا آسیب می بینند، مشکل می تواند منجر به بروز التهابی شود که پست های ایمپلنت دندانی شما را در معرض خطر شکست قرار می دهد. گرچه به راحتی می توان آن را نادیده گرفت، اما پیرسینگ های دهان مانند حلقه های زبان می توانند بافت لثه را تحریک کنند، به آن آسیب وارد کنند و به علت سایش مداوم روی بافت لثه باعث فرسایش آن شوند. این یکی از دلایلی است که چرا پرهیز از پیرسینگ دهان ممکن است به نفع شما باشد.
پیرسینگ های دهان می توانند به پروتز مصنوعی نیز آسیب برسانند.
یک پیرسینگ دهانی می تواند به ترمیم های شما نیز آسیب وارد کند. این بویژه در صورتی صحت دارد که شما فلز را انتخاب کنید، زیرا آنقدر سفت است که با تماس طولانی یا ضربه ناگهانی باعث شکستن دندان های طبیعی، روکش های دندانی، و غیره می شود. برای محافظت از دندان ها، ترمیم ها و ایمپلنت های دندانی، گذشتن از پیرسینگ ها اغلب عاقلانه ترین تصمیم ممکن است.
اولویت اصلی ما سلامت دهان شما است
مراقب باشید پیرسینگ های دهان چگونه روی دندان های شما تاثیر می گذارند. لطفاً در نظر بگیرید اگر بخواهید یک پیرسینگ دهانی انتخاب کنید، چه اتفاقی می تواند برای دندان های شما رخ دهد. ما برای سلامت مادام العمر دندان های شما به شما کمک می کنیم، به همین دلیل ما از طرفداران انجام پیرسینگ های دهان نیستیم. مطمئنا ما از طرفداران بزرگ بیماران خود هستیم، و اگر شما در مورد چگونگی تأثیر پیرسینگ های دهانی روی سلامت دهان و دندان ها نیاز به اطلاعات بیشتری داشته باشید، خیلی راحت با ما تماس بگیرید یا به صورت حضوری مراجعه کنید.
تبخال چیست؟
/0 نظرها/در مقالات عمومی دندانپزشکی, مقالات مشکلات دهان و دندان /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
تبخال چیست؟
تبخال ها تاول های کوچک پر از مایع هستند که روی لب ها یا اطراف دهان بوجود می آیند و گرچه بسیار مسری هستند اما مشکل نگران کننده ای نیستند. آنها توسط ویروس هرپس سیمپلکس ایجاد می شوند و معمولاً بدون درمان ظرف مدت 7 تا 10 روز از برطرف می شوند.
زمانی که برای نخستین مرتبه به ویروس هرپس سیمپلکس آلوده می شوید، ممکن است هیچ علامتی نداشته باشید. نخستین بروز علائم تبخال ممکن است مدتی بعد اتفاق بیفتد.
تبخال معمولاً با احساس گزگز، خارش یا سوزش در اطراف دهان آغاز می شود. سپس زخم های کوچک پر از مایع، معمولاً در حاشیه های لب پایین ظاهر می شوند. اگر تبخال دارید، می توانید مستقیماً از داروخانه مشاوره و درمان دریافت کنید.
تبخال ها معمولاً جدی نیستند و می توانند توسط داروساز درمان شوند. داروساز ممکن است توصیه کند در صورت نیاز با پزشک عمومی خود تماس بگیرید.
اگر قبلاً بروز تبخال داشته اید، در صورت بازگشت آنها، احتمالاً خواهید دانست آنها چه هستند.
تنها در صورتی که مطمئن نیستید علائمی که دارید مربوط به تبخال است، یا اینکه آیا تبخال شدید است و به مناطقی بیشتر از لب گسترش می یابد، باید به داروساز مراجعه کنید. اگر تبخال بعد از 7 تا 10 روز بهبود نیافت به داروساز مراجعه کنید.
تبخال دهانی
علت بروز تبخال چیست؟
ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1
تبخال ها معمولاً توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 (HSV 1) ایجاد می شوند. این ویروس بسیار مسری است و می تواند به راحتی از طریق تماس مستقیم و نزدیک از فردی به فرد دیگر منتقل شود. در اکثر موارد، ویروس در اوایل دوران کودکی منتقل می شود – برای مثال، زمانی که کودکی توسط یکی از اعضای خانواده یا دوستان که تبخال دارند بوسیده می شود. پس از آلوده شدن به ویروس HSV-1، ویروس هرگز از بین نمی رود.
از پوست عبور می کند و به سمت اعصاب حرکت می کند، و در گروهی از سلول های عصبی صورت به نام گانگلیون سه قلو به صورت غیر فعال (خفته) باقی می ماند. با این حال، هر چند وقت یک مرتبه ویروس می تواند توسط محرک های خاصی فعال شود و و از طریق اعصاب به لب ها می رود، جایی که منجر به بروز تبخال شود و پس از بهبودی، ویروس دوباره در بدن شما به خواب می رود. آنچه باعث ایجاد تبخال در یک فرد می شود ممکن است باعث شیوع در فرد دیگر نشود. برخی از افراد مبتلا به HSV 1 هرگز دچار تبخال نمی شوند.
محرک های عامل بروز تبخال در افراد مختلف متفاوت هستند. عواملی که تصور می شود می توانند باعث بروز تبخال شوند عبارتند از:
با این حال، در بسیاری از موارد هیچ محرک آشکاری برای بروز بیماری وجود ندارد. در برخی از افراد تبخال تقریباً دو یا سه مرتبه در سال به طور مکرر عود می کند، در حالی که در برخی دیگر یک تبخال وجود دارد و هرگز دیگر آن را تجربه نمی کنند. برخی از افراد اصلاً به تبخال مبتلا نمی شوند زیرا ویروس هرگز فعال نمی شود.
ویروس هرپس سیمپلکس نوع 2
گاهی اوقات، تبخال می تواند توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع 2 (HSV 2) ایجاد شود.
این می تواند پس از رابطه جنسی دهانی با مرد یا زن مبتلا به تبخال تناسلی که معمولاً توسط HSV-2 ایجاد می شود، رخ دهد. در تبخال تناسلی، تاول های دردناکی روی اندام تناسلی و نواحی اطراف آن ایجاد می شود.
علائم تبخال
هنگامی که برای نخستین بار به ویروس هرپس سیمپلکس (عفونت اولیه) آلوده می شوید، معمولاً هیچ علامتی نخواهید داشت. عود تبخال ممکن است مدتی بعد اتفاق بیفتد و بارها تکرار شود (عفونت مکرر). با این حال، اگر عفونت اولیه علائم ایجاد کند، ممکن است کاملاً شدید باشند.
تبخال دهانی
عفونت اولیه ویروس هرپس سیمپلکس
در کودکان
علائم عفونت اولیه به احتمال زیاد در کودکان کمتر از پنج سال بروز می یابد. علائم عبارتند از:
ژنژیووستوماتیت هرپس سیمپلکس معمولاً کودکان خردسال را تحت تأثیر قرار می دهد، اما افراد بزرگسال نیز می توانند به آن مبتلا شوند. این می تواند 7 تا 14 روز طول بکشد و بهبود زخم ها تا سه هفته ادامه داشته باشد. با این حال، ژنژیووستوماتیت معمولاً پس از عفونت اولیه دوباره بروز پیدا نمی کند.
در افراد بزرگسال
ویروس های هرپس سیمپلکس اولیه در افراد بزرگسال نادر هستند و اغلب در افراد بزرگسالی که به این ویروس آلوده هستند، معمولاً از 35 سالگی به بعد دیگر شاهد عود آن نخواهیم بود، اما در صورت بروز هم علائم شبیه علائمی بوجود می آورند که کودکان آنها را تجربه می کنند.
معمولاً گلو درد با یا بدون تورم غدد وجود خواهد داشت. همچنین ممکن است بوی بد دهان (هالیتوزیس) و زخم های دردناک داخل و اطراف دهان وجود داشته باشند. اینها می توانند به زخم هایی با مرکز خاکستری یا زرد تبدیل شوند.
اگر ویروس هرپس سیمپلکس را در سنین پایین تجربه کنید، ممکن است در سنین بالاتر به صورت دوره ای بروز یابد و باعث حملات مکرر تبخال شود. پس از عفونت اولیه، علائم معمولاً تنها به خود تبخال کاهش می یابند.
تبخال دهانی
عفونت های مکرر (تبخال)
عفونت های مکرر یا تکرار شونده معمولاً مدت زمان کمتری طول می کشند و نسبت به عفونت اولیه شدت آنها کمتر است. تنها علامت آن بروز تبخال است، گرچه ممکن است غدد متورم نیز داشته باشید.
اولین علامت تبخال معمولاً احساس سوزن سوزن شدن یا گزگز، سوزش یا خارش روی لب یا اطراف دهان است که حدود 24 ساعت قبل از ایجاد تبخال آغاز می شود. سپس زخم های کوچک پر از مایع، معمولاً در حاشیه های لب پایین ایجاد می شوند. با تشکیل تاول ها، ناحیه قرمز، متورم و دردناک می شود. طی 2 تا 3 روز، تاول ها پاره می شوند و مایعی که شفاف یا کمی زرد است ترشح می شود. حدود 4 تا 5 روز پس از ظاهر شدن تبخال، سطح آن پوسته پوسته می شود.
ممکن است هنگام بهبودی ترک بخورد یا خونریزی داشته باشد. سپس دلمه می افتد و پوستی نمایان می شود که ممکن است به مدت چند روز، کمی بیشتر از حد معمول صورتی یا قرمز باشد. معمولاً یک تا دو هفته طول می کشد تا تبخال به طور کامل بهبود یابد.
اگر عفونت های مکرر دارید، ممکن است هر بار در همان مکان دچار تبخال شوید. ممکن است اندازه آنها بزرگ شود و باعث تحریک و بروز درد شوند. در ابتدا، ممکن است قبل از ایجاد پوسته یا پوسته پوسته شدن در عرض 48 ساعت پس از احساس سوزن سوزن اولیه، ترشح کنند.
اگر تبخال ها بسیار آزار دهنده باشند، می توان با مصرف منظم و روزانه قرص ضد ویروسی که آسیکلوویر نامیده می شود، به مدت چند ماه، آن را سرکوب کرد. این معمولاً صرفاً در صورتی توصیه می شود که تبخال موجب بروز مشکلات زیادی شود، و ممکن است پس از قطع درمان دوباره عود کند.
اکثر تبخال ها بدون درمان ظرف مدت 7 تا 10 روز ناپدید می شوند و معمولاً بدون ایجاد اسکار بهبود می یابند.
اگر عفونت های مکرر دارید، ممکن است هر بار در همان مکان دچار تبخال شوید. ممکن است اندازه آنها بزرگ شود و باعث تحریک و بروز درد شوند. در ابتدا، ممکن است قبل از ایجاد پوسته یا پوسته پوسته شدن در عرض 48 ساعت پس از احساس سوزن سوزن اولیه، ترشح کنند.
اگر تبخال ها بسیار آزار دهنده باشند، می توان با مصرف منظم و روزانه قرص ضد ویروسی که آسیکلوویر نامیده می شود، به مدت چند ماه، آن را سرکوب کرد. این معمولاً صرفاً در صورتی توصیه می شود که تبخال موجب بروز مشکلات زیادی شود، و ممکن است پس از قطع درمان دوباره عود کند.
اکثر تبخال ها بدون درمان ظرف مدت 7 تا 10 روز ناپدید می شوند و معمولاً بدون ایجاد اسکار بهبود می یابند.
میزان شیوع تبخال
تبخال گسترده است. بیش از نیمی از مردم ایالات متحده به ویروسی آلوده شده اند که باعث تبخال می شود، گرچه بسیاری از افراد هرگز به تبخال مبتلا نمی شوند یا هیچ علامتی از بروز آن ندارند اما حدود 20 تا 40 درصد افراد، به این ویروس آلوده می شوند.
تبخال دهانی
افراد چند وقت یک مرتبه دچار تبخال می شوند؟
تبخال می تواند چندین مرتبه در سال، یا تنها یک یا دو مرتبه در طول کل زندگی شما ایجاد شود. دفعات شیوع تبخال در افراد مختلف متفاوت است.
عوارض تبخال
تبخال ها معمولاً خفیف هستند، اما در موارد نادر ممکن است موجب بروز عوارض دیگری نیز شوند. افرادی که سیستم ایمنی ضعیف ناشی از بیماری یا درمان هایی مانند شیمی درمانی دارند، بویژه در معرض خطر عوارض هستند.
اگر نوشیدن مایعات دردناک شود، گاهی اوقات کم آبی (دهیدراته شدن بدن) اتفاق می افتد. کودکان خردسال بویژه در معرض خطر کم آبی قرار دارند.
ویروس هرپس سیمپلکس علاوه بر این می تواند به سایر قسمت های بدن نیز سرایت کند. نمونه هایی از زمانی که ممکن است این اتفاق رخ دهد عبارتند از:
در موارد بسیار نادر، آنسفالیت، وضعیتی که در آن مغز ملتهب و متورم می شود، می تواند ناشی از انتشار ویروس تبخال به مغز باشد. می توان آن را با تزریق داخل وریدی داروهای ضد ویروسی مانند آسیکلوویر درمان کرد.
در برخی گروه های خاص، تبخال می تواند منجر به بروز عوارض جدی شود. گروه های زیر در صورت ابتلا به تبخال باید فوراً تحت درمان پزشکی قرار گیرند:
پیشگیری از عفونت تبخال
پیشگیری از عفونت با ویروس هرپس سیمپلکس یا جلوگیری از عود تبخال امکان پذیر نیست، اما می توانید اقداماتی را برای به حداقل رساندن گسترش عفونت انجام دهید.
تبخال ها در زمانی که می ترکند (پاره می شوند) در مسری ترین حالت خود قرار دارند، اما تا زمانی که بهبود کامل پیدا نکنند، مسری باقی می مانند. تا زمانی که تبخال شما به طور کامل بهبود نیافته و ناپدید نشده است، از تماس نزدیک با دیگران خودداری کنید.
با این حال، اگر شما یا فرزندتان تبخال دارید، نیازی به مرخصی گرفتن از محل کار یا غیبت از مدرسه نیست.
با دنبال کردن توصیه های زیر می توانید کمک کنید خطر انتشار ویروس تبخال و بروز مجدد تبخال به حداقل برسد:
تبخال دهانی
درمان تبخال
تبخال ها معمولاً بدون درمان ظرف مدت 7 تا 10 روز به صورت خود به خود از بین می رود. با این حال، قرص ها یا پمادهای ضد ویروس بدون نسخه مانند آسیکلوویر یا پنسیکلوویر در داروخانه ها در دسترس هستند که اگر به درستی استفاده شوند، می توانند به کاهش علائم و تسریع زمان بهبودی کمک کنند.
برای مؤثر بودن این درمان ها، باید به محض ظاهر شدن نخستین علائم تبخال– زمانی که احساس گزگز، خارش یا سوزش در اطراف دهان خود دارید، زمانی که ویروس هرپس سیمپلکس در حال گسترش و تکثیر است، اعمال شوند. بعید است استفاده از پماد ضد ویروس بعد از این دوره اولیه تأثیر زیادی داشته باشد.
اگر دچار تبخال شدید، توصیه های کلی که باید رعایت کنید عبارتند از:
اگر به طور مکرر تبخال شما عود می کند، به محض احساس گزگز که نشان می دهد تبخال در حال ایجاد شدن است، داروهای ضد ویروس استفاده کنید. شما باید پماد را تا پنج مرتبه در روز و به مدت چهار تا پنج روز استفاده کنید.
پمادهای ضد ویروس تنها می‌توانند به بهبود تبخال فعلی شما کمک کنند. اما با استفاده از آنها نمی توانید برای همیشه از شر ویروس هرپس سیمپلکس خلاص شوید یا از بروز مجدد تبخال در آینده جلوگیریی کنید.
قرص های ضد ویروس معمولاً در درمان تبخال مؤثرتر از پمادها هستند، اما اغلب صرفاً برای موارد شدیدتر تجویز می شوند.
پَچ های ضد تبخال
پَچ های تبخال حاوی ژل خاصی به نام هیدروکلوئید نیز موجود هستند که برای درمان زخم های پوستی مؤثر هستند و در طول دوره ای که تبخال در حال بهبود است روی آن قرار می گیرد تا آن را پنهان کند.
درمان های غیر ضد ویروسی
چندین پماد غیر ضد ویروسی نیز بدون نیاز به نسخه از داروخانه ها قابل تهیه هستند. این پمادها به صورت خاص برای درمان تبخال طراحی نشده اند و به بهبود سریع تر آنها کمکی نخواهند کرد، اما ممکن است به کاهش هر گونه درد یا تحریکی کمک کنند. از داروساز خود بخواهید که یک درمان مناسب را به شما توصیه کند.
درد را می توان با مسکن هایی مانند ایبوپروفن یا پاراستامول نیز درمان کرد- هر دو به شکل مایع برای کودکان خردسال در دسترس هستند.
با این حال، اگر آسم یا زخم معده دارید یا در گذشته به آنها مبتلا بوده اید، ایبوپروفن مصرف نکنید.
به کودکان زیر 16 سال نباید آسپرین داده شود.
اگر تبخال دارید و باردار هستید با داروساز صحبت کنید.
درمان عوارض تبخال
اگر تبخال شما بویژه شدید است یا سیستم ایمنی بدن شما آسیب دیده است- برای مثال، اگر HIV دارید یا تحت درمان شیمی درمانی هستید- ممکن است در معرض خطر ابتلا به عوارض جدی باشید.
به عنوان مثال، خطر ابتلا به آنسفالیت یا گسترش عفونت به سایر قسمت های بدن، مانند چشم ها، افزایش می یابد.
اگر در معرض خطر هستید با پزشک عمومی خود صحبت کنید. آنها ممکن است قرص های ضد ویروس تجویز کنند و شما را برای درمان تخصصی ارجاع دهند.
نوع درمان توصیه شده به وخامت علائم تبخال و عارضه ای که باعث ایجاد مشکل شده است بستگی دارد.
به عنوان مثال، اگر شما دچار کراتوکونژونکتیویت هرپتیک- نوعی عفونت ثانویه چشم- شده اید، ممکن است نیاز باشد به متخصص چشم پزشک مراجعه کنید.
تبخال دهانی
ژنژیووستوماتیت
اگر شما یا فرزندتان در نتیجه عفونت اولیه هرپس سیمپلکس دچار تورم و درد لثه ها (ژنژیووستوماتیت) شدید، به داروساز مراجعه کنید. آنها می توانند برای کمک به کاهش علائم درمان هایی را شما پیشنهاد دهند.
اگر عفونت دردناک است، ممکن است داروساز شما استفاده از داروی ساختنی حاوی بنزیدامین را پیشنهاد دهد، که به صورت دهانشویه یا اسپری دهانی موجود است، تا به تسکین درد در دهان یا گلو کمک کند.
مسواک زدن دندان ها نیز ممکن است به دلیل تورم لثه ها دردناک باشد. ممکن است داروساز شما استفاده از دهانشویه ضد عفونی کننده را پیشنهاد دهد. این به جلوگیری از عفونت های ثانویه کمک می کند و همچنین اگر نتوانید دندان های خود را به طور موثر مسواک بزنید، تجمع پلاک را کنترل خواهد کرد.
مانند درمان تبخال، هر گونه درد یا تب را می توان با استفاده از ایبوپروفن یا پاراستامول درمان کرد.
در موارد نادر ژنژیووستوماتیت، ممکن است لب های شما در برخی نقاط به هم بچسبند. استفاده از کرم های محافظ لب موجود در داروخانه ها به جلوگیری از این امر کمک خواهد کرد.
کم آبی بدن
اگر شما یا فرزندتان به ژنژیووستوماتیت مبتلا هستید، نوشیدن مقدار زیاد مایعات برای جلوگیری از کم آبی (دهیدراته شدن) بدن مهم است. کودکان خردسال بویژه در معرض خطر هستند زیرا ممکن است به دلیل درد در دهان خود از خوردن یا نوشیدن اجتناب کنند.
مهم است که مراقب علائم کم آبی بدن باشید، از جمله:
اکثر موارد ژنژیووستوماتیت در عرض 7 تا 14 روز بهبود می یابند، گرچه ممکن است بهبود کامل زخم ها تا سه هفته طول بکشد.
درمان تخصصی
اگر شما یا فرزندتان بعد از دو هفته همچنان علائم ژنژیووستوماتیت را دارید یا عفونت شدید است، ممکن است داروساز به شما توصیه کند که با پزشک عمومی خود تماس بگیرید، که ممکن است او نیز شما را برای درمان تخصصی ارجاع دهد.
اگر باردار هستید یا سیستم ایمنی ضعیفی دارید، ممکن است مراجعه به متخصص برای ژنژیووستوماتیت نیاز باشد.
اگر نوزاد تازه متولد شده ای دارید که به ژنژیووستوماتیت مبتلا شده است، او را نزد پزشک عمومی ببرید، زیرا ممکن است برای درمان تخصصی نیاز به ارجاع داشته باشد.
آفت دهان چیست؟
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
آفت چیست؟
آفت یک مشکل شایع و دردناک است. آفت های خوش خیم معمولاً کوچک (قطر کمتر از 1 سانتی متر) و کم عمق هستند. در صورت بوجود آمدن زخم های آفتی که همراه با علائم یووئیت uveitis (التهاب مجموعه عنبیه)، زخم های تناسلی، ورم ملتحمه چشم، آرتریت، تب یا آدنوپاتی (هر نوع بیماری مربوط به غدد بدن)، باید به جستجوی یک علت جدی بود. عدم شفافیت در مورد علت زخم آفتی منجر به انجام درمان هایی شده است که عمدتاً تجربی هستند. این درمان ها شامل آنتی بیوتیک ها، ضدالتهاب ها، تعدیل کننده های سیستم ایمنی، بی حس کننده ها و داروهای جایگزین (گیاهی) هستند.
زخم های آفتی را می‌توان به سه نوع مختلف طبقه بندی کرد: مینور (کوچک)، ماژور (بزرگ) و هرپتی فرم (تبخال مانند). آنها می توانند به تنهایی یا چندتایی باشند و بیشتر کوچک (با قطر کمتر از 1 سانتی متر) و کم عمق هستند. آفت های اصلی بزرگ تر هستند و زخم های عمیق تری دارند. بعلاوه، آفت های بزرگ بیشتر احتمال دارد که با رو بهبود رفتن زخمی شوند. آفت های هرپتی فرم غالباً از نظر ساختاری چندتایی و به صورت تاول هستند. بیماران مبتلا به زخم آفتی خوش خیم نباید هیچ علائم دیگری مانند تب، آدنوپاتی، علائم گوارشی یا سایر علائم پوستی یا غشاء مخاطی داشته باشند.
پاتوفیزیولوژی آفت های دهان
پاتوفیزیولوژی زخم های آفتی به خوبی درک نشده است. از نظر بافت شناسی، آفت ها حاوی ارتشاح (ماده یا عاملی که از راه نشت جایگزین شده است) تک هسته ای با پوشش فیبرین هستند. بیماران مبتلا به آفت های عود کننده ممکن است دچار تغییر ایمنی موضعی با واسطه سلولی شوند. پاسخ های سیستمیک سلول های T و B نیز در بیماران مبتلا به آفت های مکرر تغییر یافته است.
آفت دهان
علل بروز آفت های دهان
آفت ها بیشتر افراد بزرگسال جوان را تحت تأثیر قرار می دهند و ممکن است سابقه خانوادگی بروز آن نیز وجود داشته باشد. به صورت کاملاً متناقض، سیگار کشیدن تا حدی تأثیری محافظتی در برابر آفت های تکرار شونده ارائه می دهد. عوامل دیگر مانند استرس، ترومای فیزیکی یا شیمیایی، حساسیت غذایی و عفونت نیز ممکن است در بروز آنها دخیل باشند. عوامل عفونی مانند هلیکوباکتر پیلوری و ویروس هرپس سیمپلکس نیز مورد بررسی قرار گرفته اند، اما در تمام موارد زخم های آفتی یافت نشده اند. عدم شفافیت در مورد علت بروز آنها، منجر به درمان هایی شده است که عمدتاً تجربی هستند و با هدف کاهش علائم انجام می شوند.
تشخیص های افتراقی آفت های دهان
هنگام ارزیابی بیماران مبتلا به آفت های تکرار شونده، باید شرایط متعددی را در تشخیص افتراقی در نظر گرفت. ملاحظه اولیه این است که آفت های خوش خیم به نظر می رسد کوچکتر باشند و در مقایسه با شرایط جدی تر اغلب محدود هستند. آفت های بزرگ می توانند با عفونت ویروسی نقص ایمنی انسانی (HIV ایدز) مرتبط باشند. وقتی آفت ها بزرگ هستند و روند بهبود آنها کند است، پزشکان باید آزمایش HIV را در نظر بگیرند.
در صورت ویروسی بودن آفت، اگر ویروس هرپس سیمپلکس عامل بروز آن باشد، علامت آن ضایعات وزیکولار است؛ اگر ویروس سیتومگالوویروس باشد، بیمار دچار نقص ایمنی است، و نمونه برداری برای آزمایش سلول های غول پیکر چند هسته ای مثبت است؛ اگر ویروس واریسلا باشد، ضایعات پوستی مشخصی وجود خواهند داشت؛ و اگر ویروس کوکساکی باشد، ضایعات دست، پا، و باسن وجود خواهند داشت، و به طور معمول در کودکان بروز می یابد.
در صورتی که عامل آن ترپونمال باشد، اگر سیفلیس علت بروز آفت باشد، عوامل خطر، سایر ضایعات پوستی، و تست RPR/FTA (تست آنتی بادی ریجین سریع پلاسما/ فلورسین ترپونما) مثبت است.
در صورتی که ضایعه عامل قارچی داشته باشد، قارچ های کریپتوسپوریدیوم، موکورمایکوزیس، هیستوپلاسما باعث نقص ایمنی در بیمار، مزمن شدن ضایعه، و مثبت شدن نمونه برداری و کشت آن می شود.
در صورتی که نقص خود ایمنی باعث بروز آفت شده باشد، سندرم بهجت باعث بروز زخم دستگاه تناسلی، یووئیت، رتینیت؛ سندرم رایتر موجب بروز یووئیت، ورم ملتحمه، آرتریت HLA B27؛ بیماری التهابی روده موجب بروز اسهال خونی یا مخاطی مکرر، سایر زخم های گوارشی؛ لوپوس اریتماتوز موجب بروز راش مالار، ANA (آنتی بادی ضد هسته ای) مثبت؛ و پمفیگوئید تاولی موجب درگیری منتشر پوست؛ پمفیگوس ولگاریس موجب درگیری منتشر پوست می شود.
در صورت وجود عوامل هماتولوژیک، نوتروپنی چرخه ای موجب بروز تب دوره ای، و نوتروپنی می شود.
اگر عامل بروز آفت دهان نئوپلاسم باشد، سرطان سلول سنگفرشی موجب بروز آفت های مزمن، آدنوپاتی سر/ گردن، و مثبت بودن نتایج نمونه برداری خواهد شد.
هنگام ارزیابی بیمارانی که دارای علائم دهانی هستند، باید عفونت که موجب بروز زخم داخل دهان شده است مد نظر قرار گیرد. یک عفونت شایع، بویژه در بیماران مبتلا به عفونت HIV و آفت، هرپس سیمپلکس است. هنگامی که لکه های Tzank در دسترس باشد، نمونه ای از یک ضایعه هرپتی فرم، نشان دهنده سلول های غول پیکر حامل خواهد بود. سایر عوامل ویروسی، باکتریایی، ترپونمال و قارچی، پتانسیل ایجاد زخم داخل دهان را دارند. نمونه برداری به تنهایی یا همراه با کشت ضایعات یا آزمایش خون ممکن است به تشخیص عامل ایجاد کننده کمک کنند.
آفت دهان
بیماری های خود ایمنی
چندین بیماری خود ایمنی ممکن است زخم های شبیه زخم آفتی خوش خیم بوجود بیاورند. سندرم بهجت یک واسکولیت خود ایمنی است که باعث بروز زخم های تکرار شونده دهان و ناحیه تناسلی، یووئیت و رتینیت می شود. آفت های شدید و سندرم بهجت ممکن است دو نقطه در یک زنجیره بیماری باشند. علائم غیر دهانی سندرم بهجت Behçet’s syndrome ممکن است در 43 تا 100 درصد از بیماران مبتلا به زخم های آفتی تکرار شونده، بسته به شدت آن، وجود داشته باشد.
سندرم رایتر Reiter’s syndrome با زخم های دهان، یووئیت، ورم ملتحمه و آرتریت مثبت HLA B27 به دنبال اورتریت غیرگنوکوکی یا اسهال خونی باسیلی همراه است. بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده، بویژه بیماری کرون، ممکن است با زخم های دهان همراه باشند. لوپوس اریتماتوز، پمفیگوئید بولوز و پمفیگوس ولگاریس از دیگر بیماری هایی هستند که ممکن است شامل زخم دهان شوند. در تمام این شرایط، علائم مرتبط باید ایجاد شوند تا از آفت های خوش تکرار شونده متمایز ایجاد شوند.
بیماری های هماتولوژیک/آنکولوژیک
علل هماتولوژیک باید هنگام ارزیابی زخم های دهانی تکرار شونده یا دیر التیام در نظر گرفته شوند. نوتروپنی چرخه‌ای با زخم های دهان در دوره‌های نوتروپنی همراه است. تب نیز ممکن است در این دوره‌ها یکی از علائم موجود باشد. در صورتی که تب و زخم های دهان به طور منظم با هم اتفاق بیفتند، ممکن است لازم باشد اندازه گیری گلبول های خون مد نظر قرار بگیرد. در نهایت، نئوپلاسمی مانند کارسینوم سلول سنگفرشی باید در هنگام ارزیابی بیماران مبتلا به زخم دهانی مداوم و بهبود نیافته رد شود. نمونه برداری با پانچ داخل مطب یا نمونه برداری با جراحی ممکن است به ایجاد این تمایز کمک کند. ارزیابی سر و گردن از نظر آدنوپاتی در این شرایط اهمیت ویژه ایدارد.
آفت دهان
درمان های آفت های دهانی
درمان آفت های دهان را می توان به پنج دسته تقسیم کرد: آنتی بیوتیک، ضد التهاب، تعدیل کننده ایمنی، علامت دار و جایگزین. غیر قابل پیش بینی بودن اثربخشی یک درمان خاص، نشان دهنده معما گونه بودن علت بیماری است.
درمان با آنتی بیوتیک
درمان های موضعی و سیستمیک آنتی بیوتیکی تجربی هستند و به دلیل این باور استفاده می شوند که برخی از عوامل عفونی که هنوز کشف نشده باعث ایجاد زخم های آفتی می شوند. تتراسایکلین و مینوسیکلین بیشترین استفاده را دارند. می توان یک کپسول آنتی بیوتیک 250 میلی گرمی تتراسایکلین را در 180 میلی لیتر آب حل کرد و به عنوان درمان “غرغره کردن و قورت دادن” یا “غرغره کردن و تف کردن” چهار مرتبه در روز به مدت چند روز در بیماران بزرگسال استفاده کرد. این کار ممکن است منجر به کاهش درد و طول مدت زخم شود. سوسپانسیون تتراسایکلین، 250 میلی گرم در هر 5 میلی لیتر، نیز می تواند به روشی مشابه، با 5 میلی لیتر آب چهار مرتبه در روز استفاده شود. (در کودکان و در زنانی که ممکن است باردار باشند، باید از مصرف تتراسایکلین اجتناب شود زیرا احتمال تغییر رنگ دندان های کودکان این زنان و نیز کودکان خردسال وجود دارد) مینوسایکلین را نیز می توان به این روش استفاده کرد، با حل کردن یک قرص 100 میلی گرمی در 180 میلی لیتر آب و دو مرتبه شستشوی دهان با آن در روز. اقدامات احتیاطی مشابهی برای کودکان و زنان اعمال می شود. علاوه بر این، استفاده از مینوسیکلین می تواند به جنین آسیب برساند. بنابراین، زنان باردار یا زنانی که تمایل به باردار شدن دارند، در حین مصرف آنتی بیوتیک باید از احتمال آسیب رساندن به جنین مطلع شوند.
عوامل ضد التهابی
عوامل ضد التهابی محلی ممکن است مفیدترین راه برای تسریع بهبود و تسکین علائم در مدیریت زخم های آفتی کوچک تکرار شونده باشند. تریامسینولون 1/0 درصد را می توان دو تا چهار مرتبه در روز روی زخم اعمال کرد. این آماده سازی بعلاوه یک لایه پوشش محافظتی موضعی برای زخم بوجود می آورد. شروع زود هنگام این درمان ممکن است منجر به بروز واکنش های سریع تر شود. خمیر را می توان تا زمان بهبود زخم استفاده کرد. برای زخم های دهانی گسترده تر، اکسیر دگزامتازون، 5/0 میلی‌گرم در 5 میلی لیتر آب، ممکن است به عنوان دهانشویه و خلط آور استفاده شود. باید به بیماران در مورد احتمال ابتلا به عفونت قارچی ثانویه هنگام استفاده از دهانشویه های استروئیدی، هشدار داد. استروئیدهای سیستمیک معمولاً در مدیریت زخم های آفت توصیه نمی شوند، اگرچه ممکن است در مدیریت شرایطی که شبیه زخم آفت هستند مفید باشند.
تعدیل کننده های سیستم ایمنی
تعدیل کننده های سیستم ایمنی که برای مدیریت زخم های آفتی مورد استفاده قرار می گیرند، در بیماران آلوده به HIV به طور کامل مورد بررسی قرار گرفته اند. زخم های آفتی در بیماران مبتلا به HIV ممکن است زمان بهبودی بسیار طولانی، و حتی چند ماهه داشته باشند. تالیدومید (تالومید) ماده ای است که اغلب برای درمان زخم های آفتی استفاده می شود که باعث بروز درد شدید هنگام غذا خوردن می شوند. تالیدوماید در دوز 200 میلی گرم یک تا دو مرتبه در روز، به مدت سه تا هشت هفته، سرعت بهبودی سریع تری نسبت به دارونماها دارد. تالیدوماید به دلیل پتانسیل عوارض جانبی قابل توجه و تراتوژنیسیته آن در بیماران غیر آلوده به HIV منع مصرف دارد.
خمیر آملکسانوکس 5 درصد (آفتازول) در چندین مطالعه در مورد درمان زخم های آفتی مورد بررسی قرار گرفته است. خمیر دو تا چهار مرتبه در روز بر روی زخم ها اعمال شده است. زمان بهبودی با این عامل ارتقاء یافت. در یک مطالعه بزرگ، 21 درصد از بیماران در سه روز به بهبودی کامل دست یافتند، در حالی که 8 درصد بیماران درمان نشده بودند.
آفت دهان
سایر عوامل
راهبردهای دیگری برای کاهش علائم موضعی و سیستمیک در بیماران مبتلا به زخم های آفتی وجود دارد. تسکین درد ممکن است با اعمال لیدوکائین 2 درصد با استفاده از سواب پنبه ای چند مرتبه در روز، در صورت نیاز، حاصل شود. همچنین ممکن است از داروهای بنزوکائین بدون نسخه (مانند Anbesol و Oragel) استفاده شود. داروهای بدون نسخه مانند Orabase یا Zilaktin B زخم های آفتی را پوشش می دهند و محافظت موضعی ایجاد می کنند. ممکن است با استفاده از یک چوب نیترات نقره، بیهوشی مختصری حاصل شود، اگرچه کاربرد آن به خودی خود کاملاً دردناک است. نیترات نقره ممکن است باعث نکروز موضعی بیشتر و در نهایت تأخیر در بهبود شود. در نهایت، ترکیبی از آنتی اسید هیدروکسید منیزیم و دیفن هیدرامین هیدروکلراید (5 میلی گرم در میلی لیتر) بدون نسخه، ترکیب به صورت مقدار برابر، باعث تسکین علائم می شود. 4 تا 6 مرتبه در روز شستشو با دوز 5 میلی لیتری از مخلوط و سپس قورت دادن آن توصیه می شود. عوامل ضد التهابی غیر استروئیدی سیستمیک یا استامینوفن ممکن است زمانی که زخم ها بسیار دردناک هستند، مقداری تسکین درد ایجاد کنند.
عوامل جایگزین
گزارش شده است که مکیدن قرص های گلوکونات روی باعث تسکین موضعی و تسریع زمان بهبود زخم های آفتی می شود. ویتامین C، ویتامین B کمپلکس و لیزین ممکن است در صورت مصرف خوراکی در ابتدای شکل گیری ضایعات باعث تسریع بهبودی شوند. دهانشویه مریم گلی و بابونه که با دم کردن مقادیر مساوی از این دو گیاه در آب تهیه می شود، ممکن است در صورت استفاده چهار تا شش مرتبه در روز مفید باشد. گزارش شده است که اکیناسه، شاید از طریق اثر تعدیل کنندگی سیستم ایمنی آن، باعث تسریع بهبودی می شود. آب هویج، کرفس و طالبی نیز به عنوان عوامل مکمل مفید گزارش شده اند. هیچ یک از این عوامل در آزمایشات تصادفی کنترل شده مورد مطالعه قرار نگرفته اند.
سخن پایانی
زخم آفت یک ضایعه بالینی ناشناخته است که باعث بروز درد قابل توجهی در بیماران سالم می شود. عوامل متعددی از جمله آنتی بیوتیک ها، ضد التهاب ها، تعدیل کننده های سیستم ایمنی، بی حس کننده ها و محصولات جایگزین در مدیریت زخم آفت مفید هستند. هنگامی که زخم ها به کندی بهبود می یابند یا اگر علائم سیستمیک مرتبط وجود داشته باشد (مانند یووئیت، آرتریت، تب، آدنوپاتی)، سایر بیماری های جدی تر باید رد شوند.