بخش تخصصی جراحی درمانی با لیزر

مشکلات و بیماریهای لثه از جمله مشکلات شایع محسوب می‌شوند که نیاز به درمان دارند. روشهای متنوعی برای درمان این عارضه مورد استفاده قرار می‌گیرند. لیزر یکی از مدرنترین روشها در راستای درمان بیماریهای لثه می‌باشد که در مقایسه با دیگر روشها مزیتهایی از قبیل هزینۀ کمتر، غیر تهاجمی بودن، سهولت بیشتر و عوارض و مراقبتهای بعدی کمتر دارد، و از همه مهمتر بدون برش و خونریزی بودن آن است. مطالعات بسیاری حاکی از آن است که لیزر نیز در مقایسه با دیگر گزینه‌های درمانی، نتایجی مشابه داشته‌ است. البته هر نوع لیزر دارای طول موج و سطح قدرت متفاوتی می‌باشد که می‌تواند بدون خطر برای درمان بیماریهای لثه مورد استفاده قرار گیرد که البته انتخاب نوع مناسب آن متناسب با هر مشکلی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

مقالات تخصصی جراحی درمانی با لیزر

بوی بد دهان و بیماری لثه

بیماری لثه، ژنژیویت، و پریودنتیت

ژنژیویت Gingivitis بیماری است که بیشتر از آنچه فکر می کنید شیوع دارد. حدود 50% از افراد بزرگسال آمریکایی به شکلی از بیماری لثه مبتلا هستند. گرچه این مشکل کاملاً شایع است، اما اگر درمان نشود، می تواند به شرایط جدی تری به نام پریودنتیت periodontitis یا بیماری لثه تبدیل شود.

بیماری لثه، که تحت عنوان بیماری پریودنتال نیز شناخته می شود، نوعی عفونت لثه است که دندان ها را احاطه می کند. این بیماری یکی از اصلی ترین علل از دست رفتن دندان در افراد بزرگسال است. زیرا کمابیش بدون درد است، و بسیاری از بیماران حتی نمی دانند که به این بیماری مبتلا هستند. طی هر بار که برای چکاپ منظم به دندانپزشک مراجعه می کنید، دندانپزشک با اندازه گیری فضای بین دندان ها و لثه ها، به دنبال علائم و نشانه های بیماری پریودنتال نیز خواهد بود.

تنها ظاهر لثه ها نقش مهمی در زیبایی کلی لبخند، ایفا می کند. سلامت لثه ها برای سلامت عمومی خوب دندان ها نقش حیاتی دارد. نتایج برخی مطالعات حاکی از این هستند که بین بیماری پریودنتال و بیماری های لثه، مشکل در کنترل قند خون و زایمان های زودرس، و تولد نوزادان با وزن اندک، ارتباط وجود دارد.

بیماری لثه در مرحله ابتدایی خود ممکن است مانند یک مشکل جدی به نظر نرسد، و ممکن است شما در مراحل ابتدایی حتی متوجه آن نشوید، یا ممکن است آن را به نوعی حساسیت ربط دهید. با این حال، بیماری لثه چیزی نیست که بتوان آن را دست کم گرفت. به مرور زمان، می تواند منجر به بروز مشکلات جدی برای سلامتی شود. بیماری لثه می تواند منجر به بروز مشکلاتی مانند درد، تحلیل لثه، از دست رفتن دندان، و تحلیل استخوان شود.

بهداشت دهانی خوب می تواند به پیشگیری از بیماری لثه کمک کند، اما عوامل دیگری نیز هستند که می توانند در بروز مشکل نقش داشته باشند. به محضی که باکتری ها لثه ها را مورد حمله قرار می دهند و پاکت پریودنتال بوجود می آید، با رعایت بهداشت دهان و دندان ها به تنهایی نمی توان از شر این مشکل رها شد.

بوی بد دهان و بیماری لثه

بوی بد دهان و بیماری لثه

گزینه های درمان مشکلات لثه

اگر دندانپزشک بیماری لثه را در شما تشخیص داده است، بسته به جزئیات وضعیت شما و وخامت آن، گزینه های درمان متعددی برای آن وجود دارد. دندانپزشک همیشه با غیر تهاجمی ترین گزینه کار خود را آغاز می کند، که غیر جراحی است. با این حال، در موارد جدی تر، ممکن است جراحی لازم باشد. دندانپزشک می تواند این باکتری ها را با فرایندی به نام تسطیح سطح ریشه برطرف کند. وقتی باکتری ها از لثه خارج شدند، می توانند بهبود پیدا کنند. شما می توانید با مسواک زدن و کشیدن نخ دندان درست نتایج را حفظ نمایید. در صورتی که بیماری لثه به ظاهر لثه های شما آسیب جدی و دائمی وارد کرده باشد، با کمک کانتور لثه می توانید زیبایی طبیعی آنها را بازگردانید.

درمان های غیر جراحی

نخستین خط دفاع در برابر بیماری لثه منحصر به فردترین نوع پاکسازی به نام “جرمگیری و تسطیح سطح ریشه” است. در این فرایند، نوعی ابزار پاکسازی آلتراسونیک برای زدودن پلاک ها و جرم ها از سطح دندان ها استفاده می شود، جاهایی که ممکن است ابزارهای پاکسازی معمولی قادر به دسترسی به آنها نباشند، از جمله زیر خط لثه، روی دندان ها، و اطراف ریشه های دندان ها.

پس از آن، سطوح زبر دندان ها و ریشه ها صاف و صیقلی می شوند. این کار باعث می شود سطوح سالم و پاکیزه ای بوجود بیایند که اتصال مجدد آنها به دندان ها را ساده تر نماید.

اگر قبل از آنکه بیماری لثه شدید شود به درمان آن بپردازید، جرمگیری و تسطیح سطح ریشه ممکن است تنها درمان هایی باشند که شما نیاز دارید. با این حال، مانند هر فرایند دندانپزشکی دیگری، مراقبت های بعدی از اهمیت ویژه ای برخوردارند. برای حفظ دندان در وضعیتی خوب، و پیشگیری از بروز مجدد بیماری لثه در آینده، باید به صورت روزانه هم مسواک زد هم نخ دندان کشید، رژیم غذایی سالم داشت، از استفاده از تنباکو خودداری کرد، و چکاپ های دندانی منظم داشت.

درمان های جراحی

در صورتی که بافت یا استخوان پیرامون دندان ها خیلی آسیب دیده باشد و نتوان آن را با درمان غیر جراحی درمان نمود، فرایندهای جراحی هستند که می توانند برای پیشگیری از آسیب های شدید و احیاء لبخند سالم از آنها استفاده کرد.

  • کاهش عمق پاکت پریودنتال
  • تولید مجدد بافت
  • پیوند بافت نرم
بوی بد دهان و بیماری لثه

بوی بد دهان و بیماری لثه

درمان بوی بد دهان

بوی بد دهان می تواند آزار دهنده باشد و منجر به بروز مشکلات اجتماعی و کاهش اعتماد به نفس شود. اکثر بوهای بد دهان در نتیجه فعالیت باکتری های غیر هوازی داخل دهان بوجود می آیند که داخل شیارهای روی زبان، و پاکت های لثه ها پنهان می شوند. برای درمان موفقیت آمیز بوی بد دهان، ابتدا باید به منشاء بروز آن پی برد.

دبریمان یا برش بافت آلوده و عفونی

خراش سطح زبان، که دبریمان Debridement نامیده می شود، کلید اصلی برای درمان بوی بد دهان است. شیارهای روی زبان، می توانند حجم زیادی از باکترهایی را در خود پنهان کنند که منجر به بروز بوی بد می شوند، حتی اگر مسواک زدن روی زبان بخشی از کارهای روزمره شما باشد. مسواک نمی تواند به عمق شیارهای سطح زبان نفوذ کند. به همین دلیل باید از ابزار خاصی به نام اسکرپر استفاده شود که هم انعطاف پذیر و هم موج دار است.

درمان بیماری لثه

بیماری لثه منجر به ایجاد پاکت هایی در اطراف لثه ها می شود که آنها نیز محلی برای پنهان شدن باکتری هایی می شوند که بوی بد تولید می کنند. پاکسازی لثه ها می تواند به پاکسازی این پاکت های مملو از باکتری کمک کند و به آنها اجازه دهد بهبود پیدا کنند.

بهبود در دراز مدت

برای از بین بردن بوی بد دهان در دراز مدت، باید مشکلات دندانی را از بین ببریم که زمینه را برای باکتری هایی فراهم می آورند که منجر به بروز بوی بد دهان می شوند. حفره ها و ترک های دندانی نیز مانند هر فضای ایجاد شده دیگری در نتیجه اقدامات دندانپزشکی ضعیف، مانند پر شدگی ها یا روکش های دندانی که به خوبی با روی دندان تناسب ندارند، فضاهای بدون اکسیژنی هستند که همچنان محل انباشته شدن و رشد باکتری های غیر هوازی خواهند بود.

شایعات درمورد بوی بد دهان

اغلب در تلاش برای درمان بوی بد دهان، افراد بدترین دشمنان خود هستند. محصولات بر پایه الکل، از جمله دهانشویه ها، تنها موجب خشکی دهان و موجب ایجاد فضای باکتری دوست غیر هوازی می شوند. اسپری های نعنایی و آدامس ها تنها پوششی روی بوی بد هستند و می توانند منجر به پوسیدگی شوند.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

عواملی که روی انتخاب از بین مواد تأثیر می گذارند

این مقاله راهنمایی برای انتخاب روکش ها و اباتمنت هایی ارائه می دهد که برای ایمپلنت های تکی استفاده می شوند. با پیشرفت هایی که اخیراً در موادی صورت گرفته است که برای ساخت روکش ها و اباتمنت ها استفاده می شوند، انتخاب ماده ایده آل و طرح آن برای هر موردی می تواند دشوار باشد.

هنگام انتخاب از بین روکش های زیبایی ایمپلنت ها، تیم دندانپزشکی باید چهار عامل زیر را مد نظر قرار دهد:

  • شرایط عملکردی/ باری که قرار است روکش تحمل کند
  • شرایط بیولوژیک
  • شرایط زیبایی
  • استحکام قابل انتظار از اباتمنت/ پیچ

عوامل ثانویه که باید مد نظر قرار بگیرند:

  • زاویه ایمپلنت
  • عمق ایمپلنت
  • مهارت جراح/ میزان راحتی جراحی
  • هر گونه نیازهای قابل پیش بینی برای بازیابی
  • فضای اینتر اکلوزال

اباتمنت ها

گزینه های کنونی برای اباتمنت ها به قرار زیر است: تیتانیوم، زیرکونیا، پایه تیتانیومی با ساختار بالایی زیرکونیا، تیتانیوم با قالب طلا و آلومینیوم. از زمان معرفی اباتمنت های زیرکونیا به بازار، به نظر می رسد استفاده از اباتمنت های آلومینیومی دیگر چندان مطلوب نباشد. تیتانیوم سابقه ای بسیار طولانی از ویژگی هایی همچون فوق العاده سازگار بودن با بدن انسان و محکم بودن دارد؛ با این حال، زیبایی همچنان یک مسئله باقی می ماند. برای حل این مشکل، آندایز (آندی) کردن (با ته رنگ طلایی یا صورتی) نیز امتحان شده اند، اما منجر به موفقیت های محدودی شده است. برای پرداختن به مشکلات زیبایی این ماده، باید تلاش شود از قرار گیری حاشیه های اباتمنت در عمق زیر لثه (بیشتر از یک میلی متر عمق) اجتناب شود؛ بر اساس گزارشات، تعداد زیادی پری ایمپلنتایتیس ناشی از سمان (چب مخصوص) دندانپزشکی مشاهده شده است.

اباتمنت های تیتانیومی در اشکال مختلف آماده و سفارشی در دسترس هستند. در اباتمنت های آماده به ندرت شرایط لازم برای کانتور بافت مد نظر قرار می گیرد، که منجر به قرار گیری حاشیه های اباتمنت در عمق زیاد روی پاپیلا یا بدون پوشش باقی ماندن تیتانیوم از قسمت بیرونی می شود. اباتمنت های سفارشی اجازه می دهند حاشیه های سمان کاملاً شبیه آناتومی دهان بیمار باشد.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

هزینه اباتمنت های سفارشی رو به کاهش است، و حاشیه هایی که طراحی شده اند، منجر به ابداع روکش های سمان شونده شده اند که احتمال باقی ماندن سمان (چسب مخصوص دندانپزشکی) را به حداقل می رساند و به درستی از ساختار بافت نرم حمایت می کند. اباتمنت هایی که از جنس زیرکونیا هستند به دو شکل وجود دارند: صرفاً زیرکونیا و زیرکونیا با پایه تیتانیومی که با ایمپلنت تماس پیدا می کند.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

بر اساس تحقیقات نمی توان به این نتیجه رسید که آیا یک طراحی بیشتر مستعد شکستن است یا دیگری. برای آرامش خاطر، برخی دندانپزشک ها ترجیح می دهند بخشی از اباتمنت که با ایمپلنت در تماس است از جنس تیتانیوم باشد. با این حال، این طراحی در سراسر دنیا و توسط تمام سازنده ها در دسترس قرار نمی گیرد. اکثر سازندگان، زیرکونیا را در سایه رنگ های مختلف، و غیر از سفید مطلق ارائه می دهند.

توصیه های عمومی برای انتخاب اباتمنت ایمپلنت های تکی

در اکثر موارد سمان شده، اباتمنت های سفارشی باید استفاده شوند تا این اطمینان حاصل شود که حاشیه ها در فاصله یک میلی متری لثه قرار می گیرند. اباتمنت های سفارشی تیتانیومی برای بسیاری از موقعیت های ایمپلنت های تکی عقب دهان (زیرا هم سازگار با بدن انسان هستند، و هم محکم می باشند)، یا موقعیت های جلوی دهان که خط لب پایین است و لثه نازک است، ایده آل هستند.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

اباتمنت های زیرکونیای سفارشی با سایه رنگ های مختلف برای بسیاری از موارد ایمپلنت های تکی در جلوی دهان ایده آل هستند (“خاکستری” شدن لثه به کمترین میزان خود می رسد، فوق العاده با بدن سازگار است، و ایمپلنت های زاویه دار را شامل می شود). روکش های سمان شونده دارای یک حفره دسترسی هستند که می توانند به بازیابی بهتر روکش کمک کنند.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

روکش های پیچ شونده در صورتی برای ایمپلنت های تکی ایده آل هستند که قرار باشد دوباره خارج شوند، زیرا مدیریت و کنترل سمان دشوار است، یا فضای بین اکلوزالی محدود است.

روکش های تک واحد

در حال حاضر، گزینه هایی که برای روکش های تکی وجود دارند عبارتند از ترکیب فلز و پرسلاین (PFM)، زیرکونیای لایه لایه، زیرکونیای یک دست، کامپوزیت هایی که با پرسلاین پر می شوند، و روکش های تمام طلا. معروف ترین گزینه ها عبارتند از:

 روکش های ترکیبی پرسلاین و فلز انتخاب های قابل اعتمادی برای روکش ایمپلنت هستند. استحکام آنها تا میزان زیادی به انتخاب سمان بستگی ندارد، بنابراین حتی سمان های “موقتی” هم می توانند با موفقیت زیاد استفاده شوند. در صورتی که بارگذاری های سنگین (مانند دندان های مولر دوم یا ایمپلنت دیگر در فک روبرو) پیش بینی شده باشند، روکش های ترکیبی پرسلاین و فلز می توانند با استاپ های فلزی در MIP طراحی شوند. روکش های ترکیبی PFM می توانند از نظر زیبایی چالش برانگیز باشند، مخصوصاً از اطراف حاشیه لثه.

روکش های زیرکونیای لایه لایه مشکلات چشمگیرتری با لایه لایه شدن پرسلاین دارند. بیشتر این نگرانی ها با طراحی درست چارچوب ها و روند سرد کردن آهسته تر بر طرف شده اند. روکش های زیرکونیای لایه لایه بیشتر از روکش های زیرکونیای یک پارچه نیاز به کلیرانس اکلوزال دارند. تقریباً با استفاده از هر سمانی که در بازار وجود دارد، هر دوی آنها را می توان روی اباتمنت چسباند. ساییدگی دندان ها و روکش های روبرو با روکش های زیرکونیای یک پارچه هنوز هم مشخص نشده است. مانند بسیاری از انواع روکش ها، نتایج زیبایی روکش های زیرکونیا محور بر اساس مهارت تکنیسین است.

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

راهنمای انتخاب مواد روکش و اباتمنت برای ایمپلنت های تکی

تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور

پوسیدگی دندان های مجاور ناشی از ایمپلنت های دندانی

گرچه نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی بالا است، اما مشکلاتی می توانند اتفاق بیفتند. یکی از این مشکلات جابجا شدن دندان های طبیعی مجاور ایمپلنت انکیلوز شده (جوش خورده با استخوان اطراف خود) است که منجر به از دست رفتن تماس با دندان های مجاور (ICL) یا فاصله زیاد آنها می شود. از آنجا که از دست رفتن فاصله بین روکش روی ایمپلنت و دندان های مجاور با بروز پوسیدگی های دندانی ارتباط مستقیمی دارد، دندانپزشک ها باید از عواملی که می توانند روی پوسیدگی های دندانی ناشی از ایمپلنت ها تأثیر بگذارند آگاه باشند و دریابند کدام بیماران دندان های آنها مستعد بروز فاصله با ایمپلنت های کاشته شده هستند.

نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی

یکی از فاکتورهایی که نشان می دهد دندان بیمار نیاز به جایگزین دارد، نرخ بالای پوسیدگی دندان است. در حالی که جایگزینی دندان های طبیعی با ایمپلنت های دندانی نرخ موفقیت بالایی دارد، اما مشکلاتی نیز می توانند بروز پیدا کنند. یکی از مطالعاتی که در این زمینه انجام شده است نشان می دهد نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی پس از پنج سال 94 درصد و پس از ده سال 86 درصد است. با این حال، این مطالعات مشکلات یا شکست هایی که ممکن است ایمپلنت ها برای دندان های مجاور بوجود بیاورند را مورد توجه قرار نداده اند.

تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور

تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور

دور شدن دندان ها و ایجاد فاصله از ایمپلنت ها

اخیراً در چندین مطالعه مشکلات ایمپلنت های دندانی که در نتیجه گسترش مداوم کرانیوفاشیال پس از جوش خوردن ایمپلنت بروز می یابند مورد بررسی قرار گرفته اند. یکی از این مشکلات که به آنها اشاره شده است جابجایی و دور شدن دندان مجاور ایمپلنت انکیلوز شده (جوش خورده با استخوان فک) است. تصور می شود احتمال جابجایی دندان های طبیعی مجاور ایمپلنت های دندانی و دور شدن از آنها، مخصوصاً در دندان های مولر و پرمولر، در نتیجه ادامه رشد فک، و در جهت مزیال بیشتر اتفاق بیفتد. این جابجایی ها موجب از بین رفتن تماس بین دندان ها یا بوجود آمدن فاصله بین روکش ایمپلنت و دندان طبیعی مجاور می شود.

مطالعات حاکی از این هستند که این افزایش فاصله می تواند در 30 تا 60 درصد موارد اتفاق بیفتد، و به طور میانگین در 1/52 درصد موارد، ظرف سه ماه تا 11 سال پس از قرار گیری روکش روی ایمپلنت، این اتفاق رخ می دهد. مطالعه دیگر حاکی از این است که میانگین زمانی برای ایجاد فاصله بین روکش ایمپلنت و دندان مجاور، پنج سال پس از قرار گیری روکش روی ایمپلنت است. نتایج اکثر مطالعات تأیید می کنند ایجاد فاصله بین ایمپلنت و دندان های مجاور از سمت مزیال روکش ایمپلنت های دندانی (78%) بیشتر از سمت دیستال (22%) رخ می دهد.

ایجاد فاصله بین ایمپلنت و دندان های مجاور و پوسیدگی دندان ها

از آنجا که فاصله بین روکش روی ایمپلنت های دندانی و دندان های طبیعی مجاور ارتباط مستقیمی با پوسیدگی دندان ها دارد، در افرادی که قرار است ایمپلنت دندانی دریافت کنند سلامت دهان و دندان فرد از اهمیت ویژه ای برخوردار است. دندانپزشک ها باید از عواملی که منجر به پوسیدگی ناشی از ایمپلنت های دندانی می شوند آگاهی داشته باشند زیرا بیشتر می توانند منجر به ایجاد فاصله شوند. در غیر اینصورت بیمارانی که مستعد این مشکل هستند، مراقبت ها و اقدامات پیشگیرانه را از دست خواهند داد.

عواملی که منجر به پوسیدگی های ناشی از ایمپلنت های دندانی می شوند

  • افزایش زاویه پلان فك پايين – فرانکفورت (FMA) منجر به افزایش فشار روی دندان های طبیعی جلویی می شود که افزایش فاصله ایمپلنت و دندان های اطراف را در پی خواهد داشت.
  • ناهماهنگی بین اجزاء مختلف ایمپلنت می تواند منجر به جابجایی فشار شود.
  • افزایش تماس روکش های سرامیکی پس از کار گذاشتن
  • تغییر در الگوی وارد آمدن فشار اکلوزال از سوی بیمار، مخصوصاً پس از آنکه فک مخالف با کمک دندان های مصنوعی احیاء می شود.

نظارت، درمان، و پیشگیری

برای دندانپزشک ها آگاهی داشتن از پوسیدگی های ناشی از ایمپلنت های دندانی ضروری است تا تصاویر رادیوگرافی لازم را بگیرند و معاینات بالینی را انجام دهند تا افزایش فاصله ایمپلنت و دندان های طبیعی را قبل از گسترش و پیشرفت پوسیدگی تشخیص دهند. به محضی که دندان های کنار ایمپلنت ها تحت تأثیر پوسیدگی قرار می گیرند خارج کردن روکش روی ایمپلنت یا حتی خود ایمپلنت ضروری است. برای پیشگیری از این مشکلات، افرادی که شواهد ذکر شده در این مقاله را دارند می توانند از روکش های پیچ شونده روی ایمپلنت ها یا از ریتینر اسیکس استفاده کنند تا از جابجا شدن دندان ها جلوگیری کنند.

تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور

تأثیر ایمپلنت روی دندان طبیعی مجاور

دیگر آسیب های ناشی از ایمپلنت های دندانی

آسیب های دیگری که می توانند ایمپلنت های دندانی به دندان های مجاور خود وارد کنند می توانند ناشی از خطا در مشخص نمودن فاصله با دندان های مجاور طی تست های رادیولوژی، جایگذاری و زاویه اشتباه، آسیب مستقیم در نتیجه استفاده از فیکسچرهای خیلی بلند به دلیل ارتفاع ناکافی استخوان باقی مانده آلوئولار، آسیب های مستقیم ناشی از تولید گرمای زیاد در طول فرایند برش استخوان باشند. متعاقباً بواسطه مورد هجوم قرار گرفتن فضای لیگامان پریودنتال، خونرسانی با مشکل مواجه می شود و در نهایت به از دست رفتن حیات بافت های اطراف ریشه دندان مجاور ختم می شود؛ بنابراین نرخ بروز ضایعات پری آپیکال افزایش می یابد. علاوه بر این، احتمال جابجایی دندان نیز افزایش می یابد.

دندان آسیب دیده مجاور ممکن است نیاز به درمان های اندودانتیک یا اِپیکواِکتومی داشته باشد؛ در صورتی که علائم تداوم داشته باشند، ممکن است لازم باشد دندان کشیده شود.

نمونه های درمانی جراحی درمانی با لیزر

2/5 (1 نظر)