بخش تخصصی جراحی درمانی با لیزر
مشکلات و بیماریهای لثه از جمله مشکلات شایع محسوب می‌شوند که نیاز به درمان دارند. روشهای متنوعی برای درمان این عارضه مورد استفاده قرار می‌گیرند. لیزر یکی از مدرنترین روشها در راستای درمان بیماریهای لثه می‌باشد که در مقایسه با دیگر روشها مزیتهایی از قبیل هزینۀ کمتر، غیر تهاجمی بودن، سهولت بیشتر و عوارض و مراقبتهای بعدی کمتر دارد، و از همه مهمتر بدون برش و خونریزی بودن آن است. مطالعات بسیاری حاکی از آن است که لیزر نیز در مقایسه با دیگر گزینه‌های درمانی، نتایجی مشابه داشته است. البته هر نوع لیزر دارای طول موج و سطح قدرت متفاوتی می‌باشد که می‌تواند بدون خطر برای درمان بیماریهای لثه مورد استفاده قرار گیرد که البته انتخاب نوع مناسب آن متناسب با هر مشکلی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
ارتباط بین بیماری لثه و بیماری قلبی
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات جراحی و درمان لثه, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
آیا بین بیماری لثه و بیماری قلبی ارتباطی وجود دارد؟
آیا یک دهان سالم برابر با یک قلب سالم است؟ تحقیقات حاکی از این هستند که “آری”. حدود دو دهه است که پزشکان راجع به ارتباط احتمالی بین این دو عارضه صحبت و بحث می کنند و برای اثبات آن نیز دلایل خوبی دارند. بیماری قلبی یک مشکل جدی در سراسر دنیا است. همین طور بهداشت ضعیف دهان. آیا بهتر مسواک زدن و بهتر نخ دندان کشیدن می تواند قلب سالم تری برای شما به ارمغان بیاورد؟ و اینکه آیا دندانپزشک می تواند نگاهی به داخل دهان بیندازد و بییند آیا شما در معرض خطر بیماری قلبی هستید؟
پزشکان معتقدند شاید.
در اکثر موارد، اطلاعات وابسته به شرایط و حاوی جزئیات زیادی هستند. شاید اثبات علت و معلول دشوار باشد، با این حال، اطلاعات کاملاً قوی هستند و قطعاً بین بیماری های دهان و عملکرد قلب ارتباط وجود دارد.
بیماری لثه؛ سلامت قلب و سکته قلبی
ارتباط چیست؟
اگر بخواهیم پاسخ خود را در یک کلمه خلاصه کنیم، التهاب یا تورم. دنشمندان می دانند که این بیماری می تواند منجر به سخت شدگی شاهرگ ها شود که آترواسکلروز نامیده می شود. این شرایطی هستند که جریان خون را به قلب دشوار می کنند. این شما را بیشتر در معرض خطر حمله قلبی و سکته قرار می دهد.
التهاب یکی از علائم مطمئن بیماری لثه است. مطمئناً، تورم لثه ها اصلی ترین علامت و نشانه است. دو نوع اصلی تورم و التهاب عبارتند از: ژینژیویت، که منجر به قرمزی، درد، و حساسیت لثه ها می شود، و پریودنتیت، که منجر به عفونی شدن پاکت های پر از جرم های میکروبی می شود. این همان نوعی است که می تواند برای بروز مشکلات قلبی نگران کننده باشد. این بیماری اجازه می دهد باکتری ها و دیگر سموم به زیر خط لثه منتشر شوند.
لثه ها حاوی عروق زیادی هستند، به این معنا که جریان خون زیادی درون آنها وجود دارد. و، دهان شما نیز پر از باکتری است. اگر لثه شما، حتی مقداری اندک بریده شود، باکتری وارد جریان خون شما می شود، که می تواند به هر جای دیگری منتقل شود و در سراسر بدن منجر به بروز التهاب شود. التهاب یکی از اصلی ترین چیزهایی است که منجر به آسیب به عروق خونی می شود، از جمله عروق خونی قلب.
مطالعات حاکی از این هستند که باکتری هایی که در بیماری پریودنتال نقش دارند- از جمله استرپتوکوکوس سانگوئیس Streptococcus sanguis، که در حمله قلبی نقش ایفا می کنند- به قلب منتقل می شوند. به نظر می رسد هر دو در کنار یکدیگر پیشرفت می کنند. در صورت عدم وجود بیماری لثه، میزان باکتری های درون قلب نیز به شکل چشمگیری کمتر خواهد بود.
برخی تحقیقات حاکی از این هستند که هر چه از بیماری لثه باکتری های بیشتری داشته باشید، سرخرگ سبات carotid arteries شما کلفت تر خواهد بود. اگر این عروق خیلی کلفت باشند، خون نمی تواند به مغز برسد، که می تواند منجر به سکته شود.
خیلی ساده، هر چه باکتری های موجود در بدن بیشتر باشند، قلب بیتر تحت تأثیر قرار می گیرد. اگر بتوانیم حضور باکتری ها در بدن را برای مدت زمانی طولانی کاهش دهیم، عوامل خطر زای بیماری قلبی نیز کاهش خواهند یافت.
اما متخصصان هشدار می دهند که به این معنا نیست که نیاز است قبل از مراجعه بعدی به دندانپزشک آنتی بیوتیک مصرف کنید. دستور العمل ها برای استفاده از آنتی بیوتیک ها قبل از فرایندهای دندانپزشکی در سال های اخیر تغییر کرده است. اگر زمانی آنها را دریافت کنید که ضروری نیست، ممکن است متوجه شوید زمانی که به آنها نیاز ندارید عمل نمی کنند. از پزشک خود بخواهید در صورت لزوم آن را برای شما تجویز نماید.
بیماری لثه؛ سلامت قلب و سکته قلبی
ارتباط دیگری که باید مد نظر قرار گیرد
گرچه به احتمال زیاد باکتری ها در سلامت قلب نقش زیادی ایفا می کنند، پزشکان معتقدند انتخاب های سبک زندگی عامل تعیین کننده هستند. به نظر می رسد، به طور کلی، افرادی که بیماری پریودنتال وخیم دارند عادات بد زیادی مربوط به سلامت داشته باشند. آنها از خود مراقبت نمی کنند، سیگار می کشند. به احتمال زیاد ورزش نمی کنند؛ ممکن است تغذیه خوبی نداشته باشند. می دانیم همه این چیزها قوی ترین پیش بینی کننده های بیماری قلبی هستند. تعداد زیادی از افراد که بیماری پریودنتال دارند دیابت نیز دارند، که یکی دیگر از عوامل خطرهای بیماری قلبی است.
دندان های خود را مسواک بزنید و سلامت قلب خود را ارتقاء دهید!
انجمن بیماری های قلبی آمریکا حاکی از این است که هیچ شواهدی وجود ندارد مبنی بر اینکه با پیشگیری از بیماری لثه می توانید از بروز بیماری های قلبی پیشگیری نمایید. اما مهم است چکاپ های منظم دندانی را انجام دهید- از جمله تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس. علاوه بر این، اگر می خواهید دندان های خود را حفظ نمایید، باید مطئن شوید که بیماری لثه را زود درمان نمایید. اگر برای درمان بیماری های دهان خود مشتاق باشید، سلامت عمومی شما ارتقاء پیدا خواهد کرد. بنابراین همینطور پیش بروید- کمی طولانی تر دندان های خود را مسواک بزنید، یا دفعات بیتری نخ دندان بکشید. همه داشتن دهانی تمیز و سالم را دوست دارند، و ممکن است قلب شما نیز این را دوست داشته باشد.
بیماری لثه؛ سلامت قلب و سکته قلبی
تشخیص و درمان
از آنجا که به نطر می رسد بیماری پریودنتال هم برای حمله قلبی و هم برای سکته عامل خطرزا محسوب می شوند، پیگیر درمان فوری بودن فوق العاده مهم است. در ابتدا، پریودنتیست (متخصص بیماری های لثه) معاینه دقیقی انجام خواهد داد تا شرایط دقیق دندان ها، لثه ها، و استخوان فک را بررسی نماید. تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس می توانند در تعیین اینکه آیا تحلیل استخوان در فک های بالا و پاینی اتفاق افتاده است یا خیر کمک کننده باشد.
دندانپزشک می تواند درمان های پاکسازی عمیق مانند جرمگیری عمیق و تسطیح سطح ریشه ها را انجام دهد تا جرم های عمیق روی ریشه و زیر خط لثه را پاکسازی نماید . علاوه بر این، ممکن است برای شما آنتی بیوتیک تجویز نماید تا اطمینان حاصل نماید که باکتری ها به طور کامل از بین رفته اند و عفونت پریودنتال منتشر نمی شود. در اکثر موارد، بیماری پریودنتال می تواند با پاکسازی های منظم و مراقبت های خانگی صحیح پیشگیری شود.
تأثیر بیماری ها بر ایمپلنت دندانی
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
بیماری های سیستمیک می توانند تأثیر فوری و دراز مدت روی روند بهبود و نیز تشخیص بیماری های مربوط به ایمپلنت های دندانی داشته باشند، اما برای مشکلاتی که آنها بوجود می آورند راهکارهایی نیز وجود دارد. نخستین قانون این است که انتخاب بیماران باید با دقت انجام شود. کل طرح درمان باید به شکلی خاص و بر اساس سوابق پزشکی بیمار چیده شود، و روش های کلی درمان اعمال نشوند- افراد مختلف ممکن است نیاز به تغییر طرح درمان بر اساس نیازهای پزشکی فردی آنها داشته باشند. اگر به خوبی و به دقت در مورد سوابق پزشکی فکر شود، هم متخصص و هم بیمار مجبور نخواهند بود در آینده با شکست های پیچیده مواجه شوند.
با این حال، برخی موارد، علیرغم طراحی دقیق و به کار گیری یک الگوی درمانی مناسب، نتایج غیر منتظره (هم خوب و هم بد) به بار خواهند آورد. گاهی اوقات، نمونه با شکست مواجه می شود حتی قبل از آنکه جراح از آن مطلع باشد.
درک شرایط پزشکی و نکات دارویی و تداخل ها برای هر جراحی کاشتی حیاتی است، و لازم است این اطلاعات پیوسته به روز رسانی شوند. هر جراحی که اجرا می شود، هر فلپی (تکه بافت) که برداشته می شود، هر ایمپلنتی که کاشته می شود، هر جراحی پیوندی که انجام می شود، و هر موردی که احیاء می شود؛ باید به دقت برنامه ریزی و اجرا شود تا برای بیمار موفقیت آمیز و بی خطر باشد. در این مقاله بر آنیم تا برخی بیماری های سیتمیک اصلی را پوشش دهیم که می توانند روی درمان کاشت ایمپلنت های دندانی تأثیر داشته باشند- اما توصیه می شود مطالعات بیشتری در این خصوص صورت گیرد تا اطلاعات بیتری در این زمینه کسب شود و به درمان قابل پیش بینی تر این موارد نزدیک تر شویم.
تاثیر بیماریها بر کاشت ایمپلنت
درمان سرطان
شیمی درمانی و یا پرتو درمانی سر و گردن برای درمان سرطان، اغلب می توانند این مناطق را از نظر دفاع میزبان تحت تأثیر قرار دهند. کاشت ایمپلنت زمانی با مشکل مواجه می شود که بیمار به صورت فعال تحت شیمی درمانی یا رادیو گرافی قرار داشته باشد. دوز بالای پرتو افکنی به سر و گردن می تواند خونرسانی به استخوان های دهان را کاهش دهد، که حتی پس از آنکه پرتو افکنی متوقف می شود نیز ادامه خواهد داشت. تحقیقاتی که در گذشته انجام شده اند حاکی از این هستند که نرخ شکست ایمپلنت های دندانی در استخوان هایی که تحریک شده اند بالاتر است؛ با این حال، وقتی دوز پرتو کمتر از 45Gy است، نرخ شکست کاهش پیدا می کند.
واکنش جراحی تومورهای دندانی می تواند منجر به محدود شدن مقدار استخوان شود، که باعث خواهد شد کاشت ایمپلنت های دندانی حتی پس از فرایند پیوند استخوان نیز دشوار باشد. اینها عواملی هستند که می توانند خطرات شکست را افزایش دهند و لازم است در مرحله طراحی درمان با دقت به آنها توجه شود. سوابق نشان می دهند که نرخ شکست ایمپلنت های دندانی معمولاً در ماگزیلا (17.4%) در مقایسه با مندیبل (4.4%) بالاتر است.
در استخوان هایی که در گذشته تحریک شده اند، اکثر شکست های ایمپلنت های دندانی کمتر از 4 سال پس از کارگذاری اتفاق می افتند. به طور کلی، نرخ نجات ایمپلنت های دندانی در استخوانی که پرتو افکنی شده است، به طور میانگین تقریباً 76% است. بنابراین، اگر بیمار پرتو درمانی دریافت کرده باشد، جراحان کاشت ایمپلنت و بیماران باید انتظار نرخ موفقیت کمتری را داشته باشند.
یک تأثیر منفی رادیوگرافی استئورادیونکروز osteoradionecrosis (ORN) است، که معمولاً با اکسیژن هایپربار (پر فشار) درمان می شود تا خونرسانی به بافت افزایش پیدا کند و رگ زایی را ارتقاء بخشد. این منجر به بالا رفتن نرخ نجات ایمپلنت های دندانی و پایین آمدن مشکلات در برخی گزارشات خواهد شد، گرچه همه مطالعات همین نتایج مثبت را نشان نمی دهند. بنابراین هیچ توصیه جامعی وجود ندارد که در این رابطه بتوان ارائه داد.
تاثیر بیماریها بر کاشت ایمپلنت
در نتیجه، تا زمانی که بیمار تحت شیمی درمانی یا پرتو درمانی است، هر گونه جراحی ایمپلنت دندانی باید به تأخیر بیفتد. از آنجا که در طول شیمی درمانی خطر خونریزی، بروز عفونت، موکوزیت و بروز زخم بالاتر است، تنها زمانی که مرحله حاد شیمی درمانی به پایان رسیده باشد، فرد می تواند به فکر چنین درمانی باشد.
اگر بیمار در گذشته نزدیک شیمی درمانی شده است، پروفیلاکسی (طب پیشگیری) با آنتی بیوتیک معمولاً در نظر گرفته می شود. جراح باید همیشه قبل از طراحی درمان کاشت ایمپلنت با انکولوژیست (متخصص سرطان) بیمار مشورت نماید، مخصوصاً زمانی که پرتو درمانی انجام شده است، تا منطقه هایی که پرتو درمانی شده اند و نیز دوز مورد استفاده مشخص شوند.
اگر محل کاشت ایمپلنت خارج از منطقه پرتو درمانی باشد (مثلاً مناطقی از دهان که پرتو به آنها تابانده می شود)، نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی به اندازه بیماران سالم قابل پیش بینی خواهد بود. خطر بروز عفونت در بیماران سرطانی می تواند می تواند بالاتر باشد، بنابراین، هر گونه بیماری پریودنتال، پوسیدگی، و التهابی باید هر چه سریع تر حذف شوند. بعلاوه، در برنامه مشورت با انکولوژیست بیمار باید نجات بیمار گنجانده شود، همانطور که در برخی موارد بیمار می تواند چندین سال بعد از درمان به زندگی خود ادامه دهد.
تاثیر بیماریها بر کاشت ایمپلنت
کاشت دریچه مصنوعی قلب
بیماری دریچه قلب مستقیماً نتیجه کاشت ایمپلنت های دندانی را تحت تأثیر قرار نمی دهد؛ با این حال، نیاز اصلی، پیشگیری از اندوکاردیت عفونی احتمالی است. از آنجا که بافت های قلب می توانند در این بیماران آسیب ببینند، مخصوصاً دریچه قلب آنها، خطر اندوکادیت عفونی با منشاء باکتریایی می تواند بالا باشد.
شستشو پیش از جراحی با کلرهگزیدین، و نیز استفاده پیشگیرانه از آنتی بیوتیک ها می تواند مفید باشد. در این بیماران، در صورتی که هر گونه عفونتی اطراف ایمپلنت های دندانی تداوم پیدا کند لازم است گام های ضروری هر چه سریع تر برداشته شوند، از جمله خارج کردن ایمپلنت دندانی (عفونت) تحت دقیق ترین شرایط. بیمارانی که کاشت دریچه مصنوعی قلب داشته اند، برای پیشگیری از بروز عفونت باید در مورد رژیم غذایی خود دقیق و سخت گیر باشند.
تاثیر بیماریها بر کاشت ایمپلنت
عفونت میوکاردیت
بیمارانی که بیماری های قلبی عروقی دارند، می توانند هر شکلی از این شرایط را از خود نشان دهند: فشار خون بالا، تنگی عروق، بیماری عروق کرونر قلب، آترواسکلروز یا تصلب شریان، و نارسایی احتقانی قلب. از سوی دیگر، این شرایط می تواند روی جریان خون و اکسیژن به محل جراحی تأثیر داشته باشد، در نتیجه بهبودی را تحت تأثیر قرار دهد. بیماری ایسکمی قلب (بیماری عروق کرونر قلب) می تواند خود را به شکل آنژین یا عفونت میوکاردیت (MI) نشان دهد.
این می تواند منجر به بروز درد شدید در فک ها، گردن، و بازوی چپ شود، و اکثر مرگ ها ظرف 12 ساعت نخست اتفاق می افتد. اگر بیمار در برابر عفونت میوکاردیت دوام بیاورد، بهبود ممکن است چند ماه، و یا حتی یک سال، طول بکشد؛ بنابراین، توصیه می شود که هر گونه جراحی برنامه ریزی شده ای برای کاشت ایمپلنت های دندانی 6 تا 12 ماه به تعویق بیفتد، زیرا ممکن است سلامت عمومی فرد را به خطر بیندازد.
برخی مطالعات حاکی از این هستند که بیماری که به خوبی بهبود پبدا کرده باشد، بدون هیچ خطری ایسکمی، 6 هفته پس از آن می توانند تحت جراحی قرار بگیرند. جراح باید با پزشک بیمار مشورت نماید، و لازم است یک ارزیابی دقیق صورت بگیرد.
پروتکل هایی که در این موارد باید دنبال شوند عبارتند از:
به طور کلی، دو عامل اصلی کنترل درد و مدیریت استرس هستند. جراح باید اطلاعات کافی در مورد همه داروهای بیمار داشته باشد، از جمله داروهای ضد انعقاد، حل کننده های لخته های خون، و باید از خطرات و مزایای در نظر گرفتن ایمپلنت های دندانی در مقایسه با وقفه در مصرف این داروها آگاه باشند.
تاثیر بیماریها بر کاشت ایمپلنت
سکته مغزی
یک وقفه در جریان خون به بافت های مغز می تواند منجر به پایین آمدن سطح اکسیژن و گلوکز شود، که منجر به ایسکمی عصبی و علائم و نشانه های عصبی می شود، و می تواند منجر به آسیب های بازگشت ناپذیر به بافت مغز شود.
چهار پدیده متفاوت بر اساس طول آنها، به قرار زیر توصیف شده اند:
به طور کلی، سکته ها بر اساس منشاء پاتوژنیک آنها به دو دسته سکته های ایسکمیک ischemic و هموراژیک hemorrhagic تقسیم می شوند. نمود ظاهری سکته در دهان عبارت است از تغییر یا از دست دادن احساس و فلج یک طرفه صورت، از دست رفتن کنترل روی ساختار صورت، که منجر به افزایش ترشحات دهان، استفراق، و نیز ناتوانی در درست حرف زدن می شود. مشکلات مربوط به نقص در بلع، (بلع دشوار) نیز می توانند منجر به قرار گیری بد ابزارها در نتیجه کاهش وزن شود.
علاوه بر این، روی بهداشت دهان نیز تأثیر منفی خواهد داشت، و منجر به پوسیدگی دندان ها و بروز بیماری های پریودنتال خواهد شد. به تعویق انداختن هر گونه جراحی کاشت ایمپلنت برای شش ماهه نخست اقدام خوبی است زیرا بیمارانی که سکته داشته اند، باید طی مرحله نخست بهبود، مشکلات زیادی را تحمل کنند، و استرس و عدم اشتیاق آنها به مراقبت می تواند جراحی کاشت ایمپلنت آنها را تا مقدار زیادی تحت تأثیر قرار دهد.
بررسی و ارزیابی بند آمدن خون در بیمارانی که داروهای ضد انعقاد خوراکی مصرف می کنند ضروری است. جراحان تا میزان زیادی پذیرفته اند که به جای قطع داروهای ضد انعقاد خون، تکنیک های جراحی آتروماتیک همراه با داروهای انعقاد خون موضعی برای کنترل خونریزی باید مد نظر قرار بگیرند. برای نسبت نرمال بین المللی انعقاد خون (INR- مقیاس انعقاد خون) بالای 5/3 و جراحی های پیچیده تر، قبل از انجام هر جراحی باید با پزشک بیمار مشورت نمود.
جراحان دهان و دندان باید بدانند تداخل داروهای ضد انعقاد خوراکی و داروهای دندانی خاص (مانند مترونیدازول، تتراسایکلین، و اریترومایسین) می تواند موجب بالا رفتن INR شود. برای این بیماران، تجویز داروهای جایگزین و نظارت دقیق و نزدیک INR هنگام مصرف یک داروی خاص حیاتی است.
تاثیر بیماریها بر کاشت ایمپلنت
دیابت
به لحاظ نظری، وقتی نوبت به کاشت ایمپلنت های دندانی می رسد، بیماران دیابتی که کنترل خوبی روی قند خون دارند، می توانند مانند بیماران سالم تحت درمان قرار بگیرند. با این حال، وقتی بیمار دیابتی است، باید به فکر تغییراتی بود که در بدن اتفاق می افتند، و هنگام کاشت ایمپلنت های دندانی آنها را مد نظر قرار داد.
به طور کلی، دیابت با بیماری های میکرو- و ماکرو وسکیولار، افزایش خطر عفونت، و تأخیر یا تغییر در روند بهبود همراه است، که می تواند مکنجر به عوارض پس از جراحی شود. وقتی در بیماران دیابتی، ایمپلنت های دندانی در یک منطقه نسبتاً بدون دندان کار گذاشته می شوند، خطر بروز مشکلات بالاتر است زیرا دیابت یک خطر کلیدی برای بیماری پریودنتال است. این می تواند منجر به تغییر به مرور زمان، در نحوه بارگذاری روکش روی ایمپلنت های دندانی شود، همراه با شکست احتمالی.
لازم است پزشک قبل از کاشت ایمپلنت های دندانی، ارزیابی پریودنتال دقیقی روی بقیه دندان ها انجام دهد تا خطر شکست ایمپلنت های دندانی در آینده را پایین بیاورد. تحقیقات نشان می دهند دیابت (مخصوصاً نوع 1) روی حجم استخوان ترابکولار بیماران بیشتر از استخوان کورتیکال تأثیر منفی می گذارد. بنابراین این احتمال بیشتر است که اسئواینتگریشن بیشتر در مناطقی تحت تأثیر منفی قرار بگیرد که استخوان عمدتاً اسفنجی است، از جمله استخوان ماگزیلا. به نظر می رسد، قسمت هایی مانند مندیبل که بیشتر آن را استخوان کورتیکال تشکیل می دهد، کمتر تحت تأثیر قرار بگیرد.
در دبایت نوع 1، وقتی درمان با انسولین برای کنترل بیماری مورد استفاده قرار می گیرد، سطح تماس استخوان با ایمپلنت افزایش قابل توجهی پیدا می کند، که حاکی از اهمیت کنترل خوب قند خون برای اسئواینگریشن است. در نتیجه، داشتن اطلاعات کامل از سوابق پزشکی بیمار و کنترل قند خون، هنگام طراحی درمان برای بیماران دیابتی حیاتی است. عوامل خطر، مانند عفونت ها و بهبود پس از جراحی، می توانند به این بستگی داشته باشند که بیمار چقدر خوب یا چقدر بد بیماری خود را تحت کنترل دارد.
این اتفاق نظر وجود دارد که بیماران دیابتی بیشتر در معرض خطر عفونت (در طول و پس از جراحی) قرار دارند. استفاده از آنتی بیوتیک ها به صورت پیشگیرانه برای جلوگیری از عوارض پس از جراحی، در سراسر دنیا مورد تأیید همه متخصصان قرار گرفته است. دهانشویه های کلرهگزیدین نیز نشان داده اند وقتی پس از جراحی مورد استفاده قرار می گیرند، نرخ نجات هم در بیماران دیابتی و هم در بیماران غیر دیابتی را افزایش می دهند.
مهم است تیم دندانپزشکی وقتی بیمار خوب به نظر نمی رسد یا قند او رو به افزایش است، علائم و نشانه ها را به خوبی تشخیص دهد زیرا این شرایط می تواند زندگی فرد را تهدید کند. قبل از جراحی لازم است اطلاعات کاملی از شرایط پزشکی بیمار کسب شود.
فرنوم و لزوم جراحی فرنکتومی
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات جراحی و درمان لثه, مقالات عمومی دندانپزشکی /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
فرنوم چیست؟
فرنوم یا فرنولوم بافت همبندی است که دو بخش بدن را به یکدیگر متصل می کند تا در کنار یکدیگر بهتر عمل کنند. این بخشی از مهندسی هوشمند آناتومی بدن است. اما اگر فرنوم خیلی بلند، کوتاه، یا خیلی قوی باشد، حرکات را محدود می کند که تأثیرات مخربی دارد. تأثیرات مخرب فرنوم های دهانی عبارتند از مشکل در حرف زدن، غذا خوردن، بلند شدن بافت سالم لثه، اختلال ایجاد کردن در درمان ارتودنسی. علاوه بر این ممکن است بیمار در معرض خطرات خاصی مانند بیماری پریودنتال یا تحلیل لثه قرار داشته باشد. خوشبختانه، فرنکتومی (برداشت یا تغییر وضعیت فرنوم) یک فرایند سرپایی ساده است که معمولاً در اوایل دوران کودکی انجام می شود و می تواند فرنوم را اصلاح نماید.
فرنوم و درمان آن
فرنوم زبانی
فرنوم زبانی بافت نازکی است که زیر زبان را به کف دهان متصل می کند. زبان یکی مهم ترین ماهیچه ها برای حرف زدن و عمل بلع است. داشتن فرنوم زبانی کوتاه می تواند باعث شود عمل بلع- مخصوصاً برای کودکان و نوزادان- و حرف زدن به سختی انجام شود. نوزادانی که با یک فرنوم کوتاه متولد می شوند ممکن است در شیر خوردن مشکل داشته باشند، که می تواند در وزن گرفتن آنها اختلال ایجاد کند.
افرادی که این مشکل را دارند اصطلاحاً گفته می شود گره زبانی دارند، شرایطی که در دنیای پزشکی تحت عنوان انکیلوگلاسیا شناخته می شود. این شرایط ممکن است در کودکان منجر به بروز مشکلات دندانی شود.یکی از راه های درمان بیمارانی که گره زبانی دارند فرایندی به نام فرنکتومی زبانی است.
فرنکتومی زبانی
فرنکتومی لینگوال یا زبانی نوعی فرایند جراحی است که در آن فرنوم زبانی برداشته می شود. این فرایند بیمارانی را درمان می کند که در غذا خوردن یا حرف زدن مشکل دارند. در طول جراحی، پزشک برش کوچکی در فرنوم ایجاد می کند تا زبان را رها سازد. این فرایند تحت عنوان فرنولوپلاستی نیز شناخته می شود. جراح دهان (پریودنتیست) و متخصص گوش و حلق و بینی فرنکتومی زبانی را انجام می دهند.
مزایای فرنکتومی زبانی
مزایای فرنکتومی زبانی عبارتند از:
فرنوم لبی
فرنوم لبی بافت نازکی است که لب بالا را به لثه بالای دو دندان جلوی فک بالا و لب پایین را به دو لثه بالای دندان جلوی فک پایین متصل می کند. فرنوم باکال نیز وجود دارد که لثه ها را به داخل گونه ها متصل می کند. اگر لب بالای خود را بالا بیاوردی، می توانید این نوار را ببینید. همه کودکان با این بافت متولد می شوند، اما سطح پیوند با لثه ها در افراد مختلف متفاوت است. به طور کلی، بر اساس مطالعاتی که روی سلامت دهان کودکان انجام می شود مشخص شده است، کودکان کم سن تر نسبت به کودکان بزرگ تر فرنوم برجسته تری دارند.
فرنوم و درمان آن
فرنوم لبی در کودکان
اگر اتصال فرنوم در یک نوزاد فشرده باشد، احتمالاً با مشکلی به نام گره لب بالا مواجه است. در حالی که این شرایط غیر عادی است، کودکانی که در آنها گره لبی تشخیص داده می شود در شیر خوردن مشکل دارند. در اکثر موارد، این مسئله به مرور زمان با بزرگ شدن کودک به طور خود به خود اصلاح می شود. با این حال، در موارد وخیم، این گره می تواند بین دو دندان جلو فاصله ایجاد کند که در دندانپزشکی دیاستم نامیده می شود. در اکثر موارد، یک فرنوم لبی متوسط می تواند با فرایند جراحی تحت عنوان فرنکتومی لبی اصلاح شود.
فرنکتومی لبی
فرنکتومی لبی عبارت است از فرایندی که یک متخصص آموزش دیده- اغلب با یک تیغ جراحی- برشی در بافت فرنوم لبی ایجاد می کند تا اتصال آن را آزاد کند. عموماً، کودک قادر خواهد بود بلافاصله غذا بخورد، و گره لبی که رها شده است اجازه می دهد دهان خود را بازتر کند. تعداد اندکی از کودکان بعد از جراحی دارو نیاز دارند. برای حصول اطمینان از اینکه منطقه به درستی بهبود پیدا می کند، والدین باید به مدت چند هفته، چند مرتبه در طول روز محل جراحی را بکشند و و ماساژ دهند تا اطمینان حاصل شود بافت مجدداً نمی چسبد.
فرنوم و درمان آن
آسیب به فرنوم
آسیب های فرنوم لبی در بین کودکان نوپایی که در حال یادگیری راه رفتن هستند نسبتاً شایع است. کودکان نوپا اغلب با دهان باز زمین می خورند و ممکن است به یک شیء سفت برخورد پیدا کنند که می تواند منجر به کبودی و حتی پارگی فرنوم شود. مهم تر از همه اینکه، آسیب به فرنوم لبی نیز می تواند علامت و نشانه خوردن شیر با شیشه شیر با زور باشد، بنابراین، اگر کودکی دیدید که دچار پارگی فرنوم شده است و اخیراً زمین هم نخورده است، ممکن است لازم باشد پیگیر باشید. در اکثر موارد، فرنوم پاره نگران کننده نیست و به صورت خود به خود ترمیم خواهد شد. اگر زخم عمیق است، ممکن است لازم باشد پزشک آن را بخیه بزند.
گرچه خیلی نادر است، اما مشکلات مربوط به فرنوم لبی می توانند روی شیر خوردن نوزادان تأثیر بگذارند. گره های لبی لازم است هر چه سریع تر توسط دندانپزشک عمومی یا دندانپزشک کودکان شناسایی شوند. والدین باید فرزند خود را همزمان با اولین جشن تولد او نزد دندانپزشک ببرند، نه تنها کودک را به رفتن نزد دندانپزشک عادت دهند، بلکه هر چه سریع تر هر گونه ناهنجاری هایی مانند گره لبی یا زبانی شناسایی شوند. اگر دندانپزشک تأیید کند کودک شما فرنوم غیر عادی دارد، بخواهید مشکلاتی که در شیر خوردن یا غذا خوردن دارد را تشخیص دهد و بهترین راهکار را برای حفظ سلامت دهان کودک پیشنهاد دهد.
فرنوم و درمان آن
شایع ترین منشاء آسیب به فرنوم ها مواد و ابزارهای خارجی هستند که داخل دهان قرار می گیرند. بریس های ارتودنسی (یکی از ابزارهای ارتودنسی که در آن براکت ها روی دندان ها چسبانده می شوند و یک سیم روی همه آنها قرار می گیرد تا با کمک آنها دندان ها صاف شوند) و پروتزهای مصنوعی می توانند با بافت فرنوم برخورد داشته باشند و منجر به بروز زخم، سوزش، یا خونریزی شوند. مسواک زدن محکم نیز می تواند به فرنوم آسیب بزند و منجر به بروز مشکلاتی شود که نیاز به ترمیم لثه خواهند داشت.
برخی از ساختارهای بافت فرنوم بزرگتر از بقیه هستند، ممکن است خیلی بزرگ باشند، یا ممکن است خیلی خوب یا به اندازه کافی متصل نشده باشند. همه این ناهنجاری ها می توانند در کارهایی مانند حرف زدن و غذا خوردن مشکل بوجود بیاورند. مثلاً، اگر یک بیمار “گره زبانی” دارد اغلب فرنوم زبانی او نازک و کوتاه است که حرکات زبان را محدود می کند و آن را به کف دهان متصل نگه می دارد.
پیدا کردن مسائل مربوط به فرنوم دهانی ممکن است دشوار باشد، زیرا معمولاً فرد با ابزارهای دندانی ابتدا احساس راحتی دارد. ممکن است با بریس ها احساس خیلی بدی نداشته باشد و بهنظر برسد پروتز مصنوعی به خوبی روی لثه قرار گرفته است. با این حال، وقتی بیمار حرف می زند و زبان خود را در اطراف دهان حرکت می دهد، ممکن است فرنوم خیلی حساس شود، آسیب ببیند، یا زخم شود.
متأسفانه ثبت این حرکات با تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس یا هر نوع تصویر برداری دیگری می تواند دشوار باشد. مشاهده با دقت فرنوم، چکاپ های روتین دندان ها و لثه ها، و مشورت با یک تیم دندانپزشکی بهترین راه هایی هستند که می توان قبل از آسیب های جدی به مشکلات پی برد.
اطلاعات کلی در خصوص جراحی فرنکتومی
علائم گره لبی یا زبانی و بررسی آنها
همه افراد فرنوم دارند، اما همه فرنوم ها “گره” نیستند. برای آنکه بدانید آیا یک فرنوم مشکل آفرین است یا خیر، بررسی فیزیکی و عملکردی باید تکمیل شود. در خانواده هایی که نوزاد از سینه مادر شیر می خورد، هم مادر و هم نوزاد باید مورد بررسی قرار بگیرند. علائم عبارتند از:
فرنوم و درمان آن
خطرات یا عوارض جانبی فرنکتومی کدامند؟
همه پزشکان قبل از فرایند جراحی راجع به عوارض جانبی و خطرات احتمالی آن توضیح می دهند. خطرات معمول فرنکتومی عبارتند از:
آماده سازی برای انجام جراحی
پزشک دستورالعمل های لازم برای آماده شدن جهت انجام جراحی را ارائه خواهد داد. بسته به اینکه برای فرایند شما از بی حسی موضعی استفاده می شود یا بیهوشی عمومی، ممکن است از شما خواسته شود چند ساعت قبل از انجام جراحی از خوردن آب و غذا خودداری نمایید. قبل از آغاز جراحی نسخه ای که پزشک تجویز می کند را تهیه نمایید تا هنگام بازگشت به منزل آماده باشند.
فرایند فرنکتومی
فرنکتومی می تواند در مطب پزشک، دندانپزشکی یا بیمارستان انجام شود. فرایند انجام آن نیز به قرار زیر است:
چه زمانی می توان از نتایج مطلع شد؟
تقریباً خیلی زود می توانید شاهد نتیجه جراحی باشید. اگر از بی حس کننده موضعی استفاده شده باشد، قبل از آنکه نتایج قابل مشاهده باشند، لازم است چند ساعت صبر شود تا اثرات داروی بی حس کننده از بین برود.
مراقبت های پس از جراحی فرنکتومی
پس از جراحی فرنکتومی:
در طول دوره بهبود چه انتظاری باید داشت؟
در طول بهبود: