بخش تخصصی کاشت ایمپلنت
سلامت دهان و دندان و شکل ظاهری آنها یکی از مهمترین فاکتورها در زیبایی محسوب می‌شوند. یکی از مشکلاتی که میلیونها نفر در دنیا با آن مواجه هستند از دست دادن یک یا چند دندان است و از جمله عواملی که منجر به این مشکل می‌شوند می‌توان به پوسیدگی دندان، بیماریهای لثه، و یا آسیب و ضربه اشاره نمود. بریج و دنچر تنها راه‌حلهایی بودند که سالها برای رفع این مشکل بکار می‌رفتند اما امروزه ایمپلنتهای دندانی ابزاری هستند که بیشتر از سایر روشها مورد استفاده قرار می‌گیرند. ایمپلنتهای دندانی جایگزین ریشۀ دندان می‌باشند. ایمپلنتها پایه‌ای برای دندان جایگزین ثابت یا متحرک هستند که برای هماهنگی با دندانهای طبیعی ساخته می‌شوند.
بوی بد دهان تنها ناشی از ایمپلنت ها نیست!
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
شاید برای همه ما پیش آمده باشد که حین گفتگو با کسی متوجه شده باشیم دهانمان بوی نامطبوعی دارد و سعی کرده ایم به دنبال راهی برای درمان آن باشیم. فروشگاه ها و داروخانه ها مملو از آدامس ها، دهانشویه ها، و اقلام دیگری هستند که برای برطرف کردن بوی بد دهان و ارتقاء سلامت دهان کاربرد دارند. گرچه این نوع محصولات کار می کنند، اما راهکارهایی موقت در برابر مبارزه با بوی بد دهان هستند، که می تواند هم خجالت آور و هم ناراحت و افسرده کننده باشد.
بویی که به مشام می رسد، بسته به منشاء آن، می تواند متفاوت باشد. برخی افراد گرچه بوی دهانشان شدید نیست، اما خیلی نگران آن هستند، برخی دیگر هم چندان نگران بوی دهان خود نیستند زیرا متوجه آن نمی شوند.
بوی بد دهان ناشی از ایمپلنت
بوی بد دهان چیست؟
بوی بد دهان که تحت عنوان هالیتوزیس شناخته می شود، دارای مشخصه ویژه بوی سوخت مانند است که ممکن است در نتیجه مصرف مواد غذایی خاص، شرایط سلامت، یا عادات دهانی ضعیف بروز یابد.
علائم و نشانه های بوی بد دهان
اگر فکر می کنید بوی دهان شما بد است، به دنبال این علائم باشید. اگر این علائم برای شما صدق می کنند، با دندانپزشک خود صحبت کنید تا بلافاصله راه حل هایی که برای شما وجود دارند را انجام دهند.
بوی بد دهان ناشی از ایمپلنت
چه زمانی باید به دندانپزشک مراجعه کرد؟
در صورتی که حتی با رعایت خیلی خوب بهداشت دهان و دندان ها و مراجعه منظم به دندانپزشک باز هم بوی بد دهان ادامه پیدا کند، باید راجع به آن با دندانپزشک خود صحبت کنید تا به علت بروز آن پی ببرد.
علل بروز بوی بد دهان
در اکثر موارد، بوی بد دهان از دهان شروع می شود، و علل مختلفی می تواند داشته باشد. یکی از شایع ترین علل باقی ماندن ذرات غذا اطراف دندان ها است. در صورتی که این ذرات با مسواک و نخ دندان خارج نشوند، می توانند موجب افزایش مقدار باکترهای داخل دهان شوند و موجب بروز بوی بد دهان شوند.
برخی غذاهای خاص
علاوه بر این، غذاهای خاصی نیز هستند که می توانند باعث بد شدن بوی دهان شوند، از جمله: پیاز، شیر و برخی سبزیجات. این مواد پس از مصرف و هضم وارد جریان خون می شوند، که در نهایت راه خود را به سوی شش ها پیدا می کنند، جایی که بوی بد دهان آغاز می شود.
مسواک نزدن و نکشیدن نخ دندان به طور منظم
مسواک زدن و کشیدن نخ دندان به صورت روزانه برای رها شدن از شر ذراتی که ممکن است اطراف دندان ها یا لثه ها انباشته شوند ضروری هستند. سطوح نامسطح زبان، نیز می توانند محلی برای گیر کردن باکتری هایی باشند که بوی بد ساتع می کنند. و، اگر پروتزهای مصنوعی به طور منظم پاکسازی نشوند، یا به درستی روی لثه ها قرار نگیرند، می توانند محل انباشته شدن این باکتری ها و ذرات غذا باشند.
کشیدن سیگار و پیپ
آیا پیپ یا سیگار می کشید؟ صرف نظر از اینکه پس از کشیدن سیگار یا پیپ چقدر بهداشت دهان را به خوبی رعایت می کنید، مواد شیمیایی موجود در تنباکو می توانند موجب تخریب بافت داخل دهان شوند. افراد سیگاری یا افرادی که تنباکوی بدون دود استفاده می کنند بیشتر در معرض بیماری لثه قرار دارند.
خشکی دهان
خشکی دهان می تواند یکی دیگر از علل بوی بد دهان باشد. بزاق دهان به عنوان تمیز کننده طبیعی دهان عمل می کند زیرا کمک می کند ذرات غذا و نوشیدنی هایی که بوی بد تولید می کنند شستشو داده شوند. خشکی دهان، که زروستومیا xerostomia نیز نامیده می شود، می تواند موجب بوی بد دهان نیز شود زیرا مانع تولید بزاق می شود یا آن را کاهش می دهد. برخی افراد هر روز صبح ممکن است شکل خفیف خشکی دهان را تجربه کنند، که در افرادی که با دهان باز می خوابند وخیم تر خواهد بود. مشکلات مربوط به غدد بزاقی و برخی بیماری ها نیز می توانند منجر به خشکی مزمن دهان شوند.
دیگر علل بروز بوی بد دهان
برخی بیماری ها و شرایط، مانند بیماری های متابولیک، بواسطه مواد شیمیایی که تولید می کنند می توانند موجب بروز بوی بد دهان شوند. داروهایی که برای درمان این بیماری ها و سرطان استفاده می شوند نیز می توانند بوی بد دهان تولید کنند. برخی عفونت ها نیز می توانند منشاء هالیتوزیس باشند، مخصوصاً عفونت هایی که ناشی از زخم های جراحی های دهان هستند (مانند کشیدن دندان یا درمان ریشه). بوی بد دهان می تواند نتیجه پوسیدگی دندان، بیماری لثه، یا برخی زخم های دهان نیز باشد.
بیماری های رفلاکس معده به مری (یا رفلاکس مزمن اسید) نیز می توانند عاملی برای بروز بوی بد دهان باشند، بنابراین یک فهرست از غذاهایی که پیوسته مصرف می کنید که ممکن است موجب رفلاکس اسید شوند تهیه کنید.حذف این غذاها از رژیم غذایی کمک شایانی خواهد کرد.
بوی بد دهان ناشی از ایمپلنت
آیا ایمپلنت های دندانی موجب بوی بد دهان می شوند؟
در ایمپلنت های دندانی از پست یا چارچوب های فلزی استفاده می شود که با جراحی داخل استخوان فک قرار داده می شود. از آنجا که آنها با استخوان فک جوش می خورند، به یک بخش دائمی دهان تبدیل می شوند. بر خلاف پروتزهای دندانی و بریج ها، ایمپلنت ها در جای خود باقی می مانند بنابراین نیاز نیست هیچ نگرانی از حرکت و جابجایی دندان ها حین حرف زدن و غذا خوردن داشته باشید.
ایمپلنت ها احساسی طبیعی تر از پروتزها بوجود می آورند، و می توانند عالی بودن لبخند را تضمین کنند. با این حال، احتمال بروز یک دسته معایب نیز برای آنها وجود دارد. آنها می توانند موجب بروز بوی بد دهان شوند. خبر خوب اینکه بوی بد دهان ناشی از ایمپلنت های دندانی قابل حل است!
در اکثر موارد، بوی بد دهان در افرادی که ایمپلنت دندانی دارند، نتیجه عفونت است. اما، گاهی اوقات، علائم بروز عفونت می تواند نامحسوس باشد. این علائم می توانند آنقدر نامحسوس باشند که تنها مزه بد داخل دهان، خونریزی و تورم لثه ها بوجود بیاورند.
به لطف پیشرفت هایی که در زمینه دندانپزشکی زیبایی صورت گرفته است، خود ایمپلنت ها هرگز موجب بروز عفونت نمی شوند. بلکه، عفونت نتیجه خطاها و اشتباهات انسانی است. افرادی که ایمپلنت دندانی دارند، به خوبی بهداشت را رعایت نمی کنند. گرچه ایمپلنت ها دندان طبیعی نیستند، اما باز هم مسواک زدن، کشیدن نخ دندان، و پاکسازی منظم نیاز دارند تا از تجمع باکتری ها نزیدک ایمپلنت ها و جاهای دیگر داخل دهان پیشگیری شود، زیرا می توانند منجر به شل شدن یا از دست رفتن ایمپلنت شوند.
نکات کلیدی برای پیشگیری از بروز عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی
پیشگیری نقش کلیدی دارد! متخصصان دهان و دندان توصیه می کنند افرادی که از ایمپلنت های دندانی استفاده می کنند، حداقل دو مرتبه در طول روز مسواک بزنند و حداقل یک مرتبه در طول روز نخ دندان بکشند. علاوه بر این، توصیه می کنند با حصول اطمینان از تمیز بودن قسمت هایی از اطراف ایمپلنت ها که دسترسی به آنها دشوار است، بیشتر مراقب ایمپلنت های خود باشید. منظور آنها استفاده از مسواک بین دندانی برای پاکسازی کامل اطراف ایمپلنت ها است. بعلاوه، متخصصین توصیه می کنند قبل یا مدت کوتاهی پس از دریافت قطعه زیبایی ایمپلنت کشیدن سیگار را ترک کنید. عادت جویدن خوراکی ها یا اشیاء سفت مانند یخ یا آبنبات های سفت را محدود یا به طور کامل حذف کنید. این عادت به مرور زمان می تواند موجب شکسته شدن روکش روی ایمپلنت شود. نکته آخر اینکه، فراموش کنید برای پاکسازی کامل و تخصصی دهان، هر شش ماه یک مرتبه به دندانپزشک مراجعه کنید.
علاوه بر این، برای پیشگیری از بروز عفونت، که می تواند منجر به بوی بد دهان شود، این نکات کلیدی نیز می توانند به حذف بوی بد دهان کمک کنند که عاملی غیر عفونت دارند.
بوی بد دهان ناشی از ایمپلنت
بررسی و تشخیص علل بروز بوی بد دهان
دندانپزشک بویی که از دهان و بینی خارج می شود را بررسی خواهد کرد. علاوه بر این، ممکن است پشت زبان را خراش دهد زیرا این قسمت حفره دهان منشاء بسیاری از بوهای بدی است که اغلب از آن به مشام می رسند. گرچه تست های معتبر زیادی هستند که می تواند کار علمی تری انجام دهند، اما معمولاً یا ضرورتاً در دسترس نیستند، یا از نظر مالی مقرون به صرفه نیستند.
درمان ها و داروها
انجام کارهای بهداشتی دهان بهترین گزینه ای است که با انجام آن می توان از پوسیدگی دندان ها پیشگیری کرد و خطر بروز بیماری لثه را پایین آورد و از بوی بد دهان کاست. بسته به علل بوی بد دهان، درمان ها می توانند متفاوت باشند، اما در صورتی که تصور می شود این شرایط ریشه در مشکل سلامتی دیگری دارد، ممکن است برای آزمایشات و بررسی های بیشتر به پزشک ارجاع داده شوید.
در صورتی که از دهانشویه استفاده نمی کنید، ممکن است دندانپزشک شما استفاده از آن را توصیه نماید. اگر بوی بد دهان شما ناشی از انباشته شدن پلاک های روی دندان های شما باشد، ممکن است دهانشویه مخصوصی برای از بین بردن باکتری های داخل دهان شما تجویز شود. برای پیشگیری از بوی بد دهان، برای نتایج بیشتر، از دهانشویه هایی استفاده کنید که حاوی ستیل‌پیریدینیوم کلراید یا کلرهگزیدین هستند. ممکن است دندانپزشک شما توصیه کند از خمیر دندان آنتی باکتریال خاصی استفاده کنید تا دندان های خود را از شر تشکیل پلاک های دندانی رهایی بخشید.
بوی بد دهان ناشی از ایمپلنت
علاوه بر این، ممکن است لازم باشد بیماری های دندانی موجود را درمان کنید. از آنجا که بیماری لثه یکی از شایع ترین مشکلات دهانی است، ممکن است به پریودنتیست یا متخصص بیماری های لثه ارجاع داده شوید. بیماری لثه می تواند موجب تشکیل پلاک های دندانی عمیقی شود که محلی برای انباشته شدن باکتری هایی خواهند بود که بوی بد بوجود می آورند. اغلب، لازم است این باکتری ها با پاکسازی های تخصصی دندانی، از عمق پاکسازی شوند. اگر دندانپزشک متوجه شود ترمیم های دندانی (روکش ها، پر شدگی های دندان) دچار مشکل شده اند، ممکن است تعویض آنها را توصیه نماید زیرا آنها اغلب زمینه ای برای تکثیر باکتری هایی هستند که بوی بد تولید می کنند.
درمان بوی بد دهان ناشی از عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی
درمان عفونت ایمپلنت های دندانی نسبتاً ساده است، مخصوصاً در صورتی که عفونت خیلی زود شناسایی شود. باز هم باید اشاره کرد، پاکسازی های منظم دندان ها می تواند کمک کننده باشد. درمان عفونت اطراف ایمپلنت های دندانی، در صورتی که خیلی زود آغاز شود، اغلب به اندازه یک پاکسازی و مصرف آنتی بیوتیک ساده و آسان است. در صورتی که مدت زمان طولانی صبر کنید و عفونت شدید شود، برداشتن و تخلیه عفونت ممکن است مستلزم انجام جراحی و/ یا خارج کردن ایمپلنت باشد.
ایمپلنت های دندانی می توانند لبخندی پیروزمندانه برای شما خلق کنند، اما درست مانند دندان های طبیعی که با آنها متولد شده اید، نیاز به مراقبت دارند. هنوز هم مسواک زدن و کشیدن نخ دندان، و پاکسازی منظم هر شش ماه یک مرتبه نیاز خواهید داشت تا اطمینان حاصل کنید که لبخند جدید شما سالم باقی خواهد ماند.
مقایسه ایمپلنت و بریج دندان
/0 نظرها/در مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت, مقالات جراحی و درمان لثه /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
در صورتی که یک یا چند دندان طبیعی خود را از دست داده اید، مهم است که هر چه سریعتر از بهترین گزینه برای جایگزینی آنها استفاده نمایید. آیا باید از ایمپلنت های دندانی استفاده کنید یا بریج ها؟ برای آنکه مطمئن شوید کدام گزینه برای شما انتخاب مناسبی است، لازم است راجع به آنها طلاعات کافی داشته باشید تا بتوانید بهترین گزینه را انتخاب نمایید.
قرار دادن جایگزین برای دندان های از دست رفته نه تنها به احیای لبخند و اعتماد به نفس شما کمک می کند بلکه تأثیرات منفی از دست رفتن دندان روی لثه ها، استخوان فک، و دیگر دندان های باقی مانده نیز به حداقل می رسد، که عبارتند از جابجا شدن دندان ها، مشکل در درست حرف زدن، تغییر اکلوژن (بایت) و بالا رفتن خطر پوسیدگی دندان و بیماری پریودنتال.
در این مقاله قصد داریم ایمپلنت ها و بریج های دندانی را با یکدیگر مقایسه کنیم و از مزایا و معایب آنها برای شما بگوییم تا به شما کمک کنیم تصمیم بگیرید کدام گزینه برای وضعیت شما بهتر است.
مقایسه ایمپلنت دندانی و بریج دندانی
بریج دندانی چیست؟
بریج یکی از رایج ترین ترمیم های دندانی است که با به اصطلاح پل زدن بین دندان های باقی مانده، می تواند جایگزین یک یا چند دندان از دست رفته شود. بریج های ثابت دندانی به صورت دائم در جای خود چسبانده می شوند و تنها دندانپزشک می تواند آنها را بردارد. بریج از یک یا چند دندان مصنوعی به نام “پونتیک” (برای هر دندان از دست رفته یک پونتیک طراحی می شود) در وسط، و یک یا چند روکش تکیه گاه به نام دندان های “اباتمنت” در طرفین تشکیل شده اند. پونتیک ها (که از پرسلاین، طلا، زیرکونیا، آلیاژها، و غیره تشکیل می شوند) فواصل و شکاف ها را پر می کنند، در حالی که دندان های اباتمنت یا تکیه گاه روی دندان های طبیعی مجاور فضای خالی قرار می گیرند تا بریج را در جای خود نگه دارند.
برای اتصال بریج به دندان های طبیعی مجاور، دندان های طبیعی باید تراشیده شوند تا جای کافی برای همراستا قرار گرفتن روکش با دندان های مقابل ایجاد شود و نیز اینکه سطوح کافی ایجاد شود تا یک پیوند/ اتصال قوی بوجود بیاید. برای انجام این کار، دندان های طبیعی باید نسبتاً سالم باشند (از نظر ساختاری بی عیب باشند و فاقد پوسیدگی باشند). بزرگترین نقطه ضعف این فرایند غیر قابل بازگشت بودن آن است. وقتی در دندان های طبیعی تغییراتی ایجاد می شود، دیگر هرگز نمی توان از آنها به عنوان دندان های معمولی استفاده کرد.
اگر لازم است برای بیش از سه دندان کنار هم جایگزین قرار دهید، گزینه مناسبی برای پروتزهای مصنوعی متحرک یا ثابت هستید. اینجاست که می توانید پروتزهای مصنوعی و ایمپلنت های دندانی را مقایسه کنید.
بریج یک طرفه در صورتی می تواند استفاده شود که امکان قرار گیری روکش در هر دو طرف فضای خالی وجود نداشته باشد. این نوع بریج ها (بسته به مقدار حمایتی که لازم دارند، و نیز طول بریج) به دو یا چند روکش به عنوان تکیه گاه نیاز دارند. در این صورت، پونتیک ها در هر دو طرف خود باله هایی دارند که با استفاده از چسب های رزین کامپوزیت، به سطوح پشتی دندان های مجاور چسبانده می شوند.
این بریج ها به اندازه انواع دیگر محکم یا دائمی نیستند بنابراین در صورتی که تحت فشار یا ساییدگی زیادی قرار بگیرند، می توانند کنده شوند. با این حال، این مشکل چندان بزرگ نیست زیرا دندانساز به راحتی می تواند آن را پاکسازی کند و مجدداً آن را در جای خود قرار دهد. مزیت دیگر این است که بر خلاف بریج های سنتی، دندان های تکیه گاه، تغییرات بسیار اندکی نیاز دارند.
ایمپلنت دندانی چیست؟
ایمپلنت دندانی نوعی ریشه (یا “پست”) مصنوعی دندان است که از تیتانیوم ساخته می شود و به استخوان فک پیوند می خورد و روکش را حمایت می کند. پست پس از قرار گیری داخل استخوان فک از طریق یک فرایند جراحی کوتاه، باید با استخوان فک جوش بخورد، به گونه ای که به شکلی محکم در جای خود قرار بگیرد.
با تکمیل روند اسئواینتگریشن (که چیزی بین 3 تا 6 ماه طول می کشد)، اباتمنت به پست متصل می شود. اباتمنت از سطح خط لثه بالا می آید و سطحی فراهم می آورد که روکش دندان با چسب یا پیچ به آن متصل می شود.
از دو یا چند ایمپلنت دندانی می توان برای خلق بریج بر پایه ایمپلنت استفاده کرد.
مزایا و معایب بریج های دندانی
مزایای استفاده از بریج های دندانی عبارتند از:
ظاهر طبیعی
از آنها می توان برای بهبود رنگ و شکل دندان هایی استفاده کرد که به جای آنها قرار می گیرند یا آنها را پوشش می دهند. پرسلاین های مدرن بسیار پیچیده هستند و یک دندانپزشک ماهر می تواند آنها را به گونه ای بسازد که ظاهری شبیه دندان های طبیعی داشته باشند و به اندازه آنها رنگ های متنوعی داشته باشند.
فرایند مستقیم
بریج ها راهکار بسیار شایعی برای از دست رفتن دندان ها هستند، و فرایندی که برای بسیاری از دندانپزشک ها عادی است.
قابلیت استطاعت
هر واحد بریج سنتی حدود 200 تا 300 دلار هزینه دارد.
خطر اندک
در صورت مواجه شدن بریج با شکست، نسبتاً به سرعت و بدون درد می توان روکش ها و پونتیک ها را تعویض کرد.
سرعت بالا
معمولاً کل فرایند را می توان ظرف چند هفته تکمیل کرد.
نقاط ضعف بریج های دندانی عبارتند از:
آسیب به دندان های طبیعی
آماده سازی دندان ها عبارت است از برداشتن حجم قابل توجهی از ساختار دندان های طبیعی مجاور. وقتی این کار انجام شود، این دندان ها هرگز نمی توانند مثل قبل و مانند دندان های طبیعی استفاده شوند و باید روی آنها روکش قرار بگیرد.
بالا رفتن خطر پوسیدگی و حفره های دندانی
برداشتن مقداری از ساختار دندان موجب بالا رفتن خطر پوسیدگی و نیاز به انجام درمان ریشه (عصب کشی) در آینده می شود.
لازم است به صورت دوره ای تعویض شوند
معمولاً هر 5 تا 7 سال یک مرتبه لازم است بریج ها تعویض شوند.
مقایسه بریج و ایمپلنت دندانی
هنگام تصمیم گیری برای انتخاب از بین بریج ها و ایمپلنت های دندانی، عوامل زیر را باید مد نظر قرار داد:
پوشش بیمه درمانی
بریج ها تحت پوشش اکثر طرح های بیمه های خدمات درمانی هستند، بنابراین درصد بالایی از هزینه ها را می توانید پس بگیرید. از سوی دیگر، ایمپلنت های دندانی به ندرت تحت پوشش خدمات بیمه های درمانی هستند. با این حال، ممکن است بتوانید حداقل بخشی از هزینه های روکش های آنها را پس بگیرید.
دوام آنها
ایمپلنت های دندانی با مراقبت صحیح سالهای سال دوام خواهند داشت و عموماً برای یک بیمار 45 ساله، برای یک عمر می توانند کار کنند. بواسطه ساییدگی طبیعی، لازم است هر 10 تا 15 سال روکش تعویض شود، اما خود ایمپلنت دائمی است و می تواند در برابر موقعیت های غیر قابل کنترل مانند حوادث و تصادف ها و بیماری ها مقاومت کند. عموماً لازم است بریج ها هر 5 تا 7 سال تعویض شوند، اما رعایت بهداشت می توانند بیش از 10 سال دوام داشته باشند.
سلامت دهانی طولانی مدت
تحلیل بافت های استخوان و لثه زیر بریج ها اتفاق می افتد، در جایی که دندان از دست رفته یا کشیده شده است، که می تواند روی دندان های مجاور تأثیر کاهش ثبات داشته باشد. در حالی که ایمپلنت، با فشارهایی که در نتیجه جویدن بوجود می آیند، با تحریک منطقه اطراف، ریشه های دندان های طبیعی را تحریک می کند، که موجب حفظ استخوان ها و لثه ها می شود.
بهداشت دهانی
برای پاکسازی زیر پونتیک و نگه داشتن منطقه عاری از پلاک، نوع خاصی نخ دندان و احتمالاً دیگر ابزارهای بهداشت دهانی لازم هستند. ایمپلنت های دندانی نیز بهداشت دهانی فوق العاده نیاز دارند، اما می توان به شکلی آنها را مسواک زد و نخ دندان کشید که انگار دندان های طبیعی هستند.
ظاهر
بریج های جدید ظاهر خیلی طبیعی دارند، اما از آنجا که بافت های استخوان و لثه به مرور زمان تحلیل می روند، زیر پونتیک ها فاصله هایی می تواند بوجود بیاید. ایمپلنت ها می توانند بالاترین کیفیت زیبایی را فراهم آورند. روکش های ایمپلنت می توانند دقیقاً شبیه دندان های طبیعی به نظر برسند.
طول دوره درمان
از ابتدا تا انتها، بریج ها ظرف مدت دو تا سه بار مراجعه به دندانپزشک، طی بازه زمانی چند هفته تکمیل می شوند. در حالی که برای ایمپلنت ها لازم است طی بازه زمانی 3 تا 6 ماه چندین مرتبه به دندانپزشک مراجعه نمایید و فرایندهایی اضافی دیگری مانند پیوند استخوان و لیفت سینوس در برخی موارد لازم هستند.
مقایسه ایمپلنت دندانی و بریج دندانی
مقایسه هزینه ایمپلنت و بریج های دندانی
بریج های دندانی
هزینه بریج های دندانی بر اساس عوامل زیر می تواند متفاوت باشد:
· موادی که از آن ساخته می شود (رزین کامپوزیت، آلیاژ فلزات با پوشش پرسلاین، زیرکونیا، و غیره).
· تعداد دندان هایی (واحدهایی) که نیاز به جایگزین دارند، و مکانی که داخل دهان هستند.
· وضعیت و شرایط دندان های مجاور/ تکیه گاه.
· تجربه و شهرت دندانپزشک شما.
· محل زندگی شما.
مقایسه ایمپلنت دندانی و بریج دندانی
بریج های مریلند (باند شده با رزین)
هر باله می تواند بین 70 تا 100 دلار هزینه داشته باشد، در حالی که هر دندان جایگزین می تواند بین 100 تا 200 دلار هزینه داشته باشد. یک بریج معمولی با دو باله و یک دندان جایگزین بین 180 تا 250 دلار هزینه در بر دارد.
بریج های کانتی لور یا سنتی
یک بریج سنتی یا کانتی لور هزینه ای بین 200 تا 450 دلار برای هر واحد، یا بین 300 تا 700 دلار برای یک بریج سه واحده ( یک دندان مصنوعی و دو روکش تکیه گاه) هزینه در بر دارد.
ایمپلنت های دندانی
شاید در مراحل ابتدایی هزینه های بریج های دندانی پایین تر باشد، اما روی هم رفته و در دراز مدت، ایمپلنت ها مقرون به صرفه تر هستند. عواملی که روی هزینه های کاشت ایمپلنت ها تأثیر می گذارند عبارتند از:
· پیچیدگی جراحی
· برای چه تعداد و کدام دندان ها جایگزین قرار داده شده است.
· چه برند و موادی که برای ساخت روکش ها، اباتمنت، و پست استفاده شده است.
· محل دندانی که جایگزین نیاز دارد.
· تخصص جراح، تجربه و شهرت او.
یک ایمپلنت تکی عموماً حدود 550 دلار (شامل روکش و اباتمنت) هزینه دارد. در صورتی که برای قرار گرفتن به عنوان بریج استفاده شود، هزینه های 2 تا 6 ایمپلنت دندانی به اضافه بریج، می تواند بین 500 تا 8500 دلار یا بیشتر هزینه در بر داشته باشد. یک بریج 3-4 واحده که تحت حمایت دو ایمپلنت دندانی قرار دارد می تواند بین 700 تا 2100 دلار هزینه داشته باشد.
تصمیم گیری- کدامیک را انتخاب کنید:
ایمپلنت ها
در صورتی که گزینه مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی هستید و استطاعت پرداخت هزینه های آنها را دارید، بهترین گزینه هستند. ایمپلنت ها روش هایی با دوام برای جایگزینی دندان ها هستند و بهترین نتایج را از نظر زیبایی ظاهری ارائه می دهند. آنها مقداری پر هزینه هستند، اما بهترین روش موجود ترمیم دندان ها هستند و در دراز مدت هزینه کمتری در بر خواهند داشت زیرا به اندازه بریج های دندانی، یا حتی هرگز، نیاز به تعویض ندارند. بعلاوه، ایمپلنت ها استخوان فک و بافت لثه را حفظ می کنند و به تراشیده شدن چند دندان سالم نیاز ندارند. در صورتی که مسئله پول باشد، می توانید در مورد نحوه پرداخت آن با دندانپزشک یا جراح خود صحبت کنید.
بریج های دندانی
در صورتی بهترین گزینه هستند که در پی راهکاری فوری باشید و بخواهید از انجام جراحی بپرهیزید. جراحی ایمپلنت برای هر کسی مناسب نیست. افرادی که با مشکلات پزشکی مواجه هستند که سیستم ایمنی بدن و سرعت بهبود آنها را با مشکل مواجه می کند، بیشتر با خطر ریسک شکست ایمپلنت های دندانی مواجه هستند. در چنین وضعیتی، بریج های دندانی نتایجی قابل پیش بینی تر و مثبت تر ارائه خواهند داد. علاوه بر این، بریج در صورتی گزینه خوبی است که بخواهید از انجام جراحی تهاجمی بپرهیزید یا ترجیح دهید به جای چند ماه، ظرف مدت چند هفته برای دندان های از دست رفته خود جایگزین قرار دهید.
نگاهی به ایمپلنت های دندانی و دندان های طبیعی
/0 نظرها/در مشکلات عمومی دندان و لثه, مقالات آموزشی کاشت ایمپلنت /توسط دکتر امید امیربندهدر این نوشته می خوانید:
دندانپزشک هایی که برای درمان بیماران خود از ایمپلنت های دندانی استفاده می کنند درک صحیحی از ماهیت اسئواینتگریشن و تفاوت های بنیادی مهم بین ایمپلنت های دندانی و دندان های طبیعی دارند. دندان ها در اصل داخل فک شکل می گیرند و طی یک دسته رویدادهای بیولوژیک، از درون مخاط روی آن بیرون می آیند که هنوز کاملاً درک نشده اند. از سوی دیگر، ایمپلنت ها با جراحی داخل استخوان فک قرار داده می شوند و یکی از معدود ابزارهای زیبایی هستند که نشان داده شده است که به صورت موفقیت آمیز و دائمی با کمترین، یا حتی بدون هیچ مشکلی به داخل اپیتلیوم سطح نفوذ می کنند.
ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی
مقایسه لثه و بافت نرم اطراف ایمپلنت
در دندان های سالم، حاشیه های لثه روی مینای دندان قرار می گیرند. حاشیه های لثه به صورت کنگره دار کنار دندان ها قرار می گیرند و یک شیار نازک را روی سطح دندان ها تشکیل می دهند. لثه بین دندان ها بالا می آید تا پاپیلاهای بین دندانی را تشکیل دهد، که ساختارهای پیچیده ای هستند. بین دندان های جلو و پاپیلاها ساختارهای هرمی شکل با پیوند لثه هستند که پس از کانتور پیوند سمان و مینای دندان قرار می گیرند. در منطقه دندان های مولر، پاپیلاهای باکال و لینگوال در امبراژورهای دندان های طبیعی با “col” از یکدیگر مجزا شده اند، که فرو رفتگی هایی در بافت های بن دندانی هستند که درست زیر سطح تماس اینترپروکسیمال واقع شده اند و پاپیلاهای دهان و زبان را به هم متصل می کنند. یک دسته پیچیده از فیبرهای بافت های همبند لثه یک گروه تعریف شده را شکل می دهند:
بسیاری از این فیبرها داخل سمنتوم ریشه، بین پوسته آلوئولار و پیوند سمان و مینای دندان قرار گرفته اند، بنابراین به وجود دندان های طبیعی بستگی دارند.
در ایمپلنت های دندانی، یک عامل بین مخاطی (اباتمنت، گردن ایمپلنت، یا روکش آن) از داخل مخاط بیرون می آید که بهبود پیدا می کند و بدون پیوند سمنتوم اطراف آن شکل می گیرد و تطبیق می یابد. فیبرهای کلاژنی داخل مخاط اطراف ایمپلنت های دندانی موازی اباتمنت قرار می گیرند و هیچ تماسی با سطح اباتمنت برقرار نمی کنند. برخی فیبرها نیز هستند که به صورت مرتب تر در کنار سطوح ایمپلنتی قرار می گیرند که داخل مخاط قرار گرفته اند و سطوح زبرتری دارند. در این موقعیت، به نظر می رسد برخی فیبرها نسبت به سطح ایمپلنت ها با زاویه درست قرار می گیرند، اما هیچ شواهدی مبنی بر مکانیزم اتصال خوب آنها وجود ندارد. با این حال، سطح زبر اباتمنت در صورتی که در حفره دهان بدون پوشش بماند دارای ویژگی های منفی مانند افزایش خوردگی سطح ایمپلنت و آلودگی میکروبی خواهد بود.
پاپیلایی که اطراف ایمپلنت دندانی شکل می گیرد می تواند با فیبرهای کلاژنی حمایت شود که به دندان های طبیعی مجاور پیوند می خورند. با این حال، در مواردی که به جای دندان طبیعی ایمپلنت دندانی در کنار این ایمپلنت ها وجود دارند، شکل گیری پاپیلای بافت نرم کمتر قابل پیش بینی است و شکل آنها به وجود بافت نرم با ضخامت کافی، استخوان با ارتفاع کافی، فضای لازم بین ایمپلنت ها، و کانتور با دقت روکش بستگی دارد تا ظاهر و حفظ پاپیلا ارتقاء یابد.
احتمال اینکه بافت نرم بین چند واحد ایمپلنت در جلوی دهان کانتور صافی داشته باشند بیشتر است، اما می تواند تحت تأثیر ضخامت بافت نرم و شکل روکش قرار بگیرد.
ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی
اپیتلیوم اتصالی
ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی
در دندان های سالم، اپیتلیوم اتصالی با اتصالات همی دسموزومی به مینای دندان متصل است و یک ساختار پایه ای لامینا مانند با سلول های اپیتلیال شکل می گیرد. اکنون تصور می شود چسبندگی ها یا اینتگرین های خاصی به صورت واسطه مکانیزم پیوند بیولوژیک عمل می کنند، که در پیوند سلول به سلول و نیز سلول به چسبندگی ماتریکس نقش بنیادی دارند. کاملاً مشخص است که اپیتلیوم اتصالی سمنتوم سطح ریشه، عاج، و مواد دندانی متعددی مانند اجزاء ایمپلنت را شکل می دهد.
ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی
یک اپیتلیوم اتصالی عادی می تواند از مخاط/ لثه دهانی مجاور در کنار برش مجدداً تولید شود، و اپیتلیوم اتصالی جدید از اپیتلیومی که قبلاً وجود داشته است قابل تشخیص نیست. تصور می شود ویژگی های اپیتلیوم اتصالی تحت تأثیر بافت همبند زیرین، وجود نفوذ التهابی، و وجود سطح دندان/ ایمپلنتی که به آن متصل می شوند تعریف می شوند و ویژگی های ذاتی سلول های اپیتلیال در این بین نقش ندارند. اپیتلیوم اتصالی از گردش فوق العاده بالایی برخوردار است نسبت به هر دو ماده و اجزاء سیستم ایمنی و التهابی قابل نفوذ است. اپیتلیوم اتصالی می تواند هم روی خود ایمپلنت و هم روی اباتمنت وجود داشته باشد. علت می تواند تفاوت هایی باشند که در طراحی ایمپلنت ها وجود دارند، و نیز نیازمندی های بیولوژیک پیوند بافت نرم و سطح پیوند بین اباتمنت و ایمپلنت.
عرض بیولوژیک
در دندان ها، مفهوم عرض بیولوژیک به خوبی قابل فهم است، زیرا قسمتی است که در آن منطقه بافت همبند متصل، استخوان آلوئولار زیرین را از انتهای آپیکال اپیتلیوم اتصالی جدا می کند.
ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی
پهنای منطقه بافت همبند حدود 2 میلی متر و ارتفاع اپیتلیوم اتصالی حدود 5/1 میلی متر است. در تصاویر b و c بالا دو طرح متفاوت از ایمپلنت ها و عرض بیولوژیک اطراف آن مشاهده می کنید. در مورد اول، طرح ایمپلنت نمونه سیستم ایمپلنت هایی است که به صورت دو مرحله ای کاشته می شوند. پس از یک سال کارکرد، معمولاً حاشیه استخوان در کنار رزوه اول قرار می گیرد. اپیتلیوم اتصالی (با عرض آپیکو-کرونال 5/1 تا 2 میلی متری) روی اباتمنت واقع شده است، و یک منطقه از بافت همبند بی نظم، حدود 1 تا 2 میلی متر عرض بین آنها قرار می گیرد. اتصال بین اباتمنت و سر ایمپلنت داخل این محدوده واقع شده است.
در مقایسه، ایمپلنت های یک مرحله ای (ایمپلنت هایی که در زیر لثه قرار نمی گیرند) به گونه ای قرار می گیرند که سطح زبر آنها داخل استخوان قرار داده می شود، اما گردن صاف و صیقلی آن که بخش یکدستی از ایمپلنت است، که نقش عامل بین مخاطی را ایفا می کند. بنابراین، اپیتلویم اتصالی به طور عادی روی ایمپلنت قرار می گیرد، و اتصال ایمپلنت/ اباتمنت نسبت به این سطح به صورت کورونال قرار می گیرد. اینطور فرض شده است که اتصال داخل سیستم قرار گرفته زیر بافت (دو مرحله ای) می تواند روی سطح پیوند بافت نرم و عرض بیولوژیک تأثیر بگذارد. این اتفاق می تواند در نتیجه حرکات بسیار ریز بین دو جزء رخ دهد یا در صورت نفوذ میکروبی از بین فواصل بسیار ریز بین ایمپلنت و اباتمنت. در حال حاضر، تفاوت های نظری بین این دو نوع هیچ تفاوت فاحشی از نظر بافتی، یا در عملکرد بالینی بوجود نمی آورد.
بررسی عمق پروب کردن
پروب پریودنتال دندان های طبیعی بخش مهمی از معاینات دندانپزشکی است. کاملاً اثبات شده است که در شرایط کاملاً سالم، پروب دندانپزشکی تا حدودی در اپیتلویم اتصالی نفوذ می کند و این نفوذ با وجود التهاب افزایش می یابد. تحت شرایط اخیر، پروب توسط بیشتر فیبرهای بافت همبند ژینژیوال دست نخورده کورونال، حدود 2 میلی متر از استخوان، متوقف می شود. شرایط اطراف ایمپلنت دندانی متفاوت است و عمق شیار تا حد زیادی به ضخامت پاکت بافت نرم بستگی دارد. عمق های پروب کردن اطراف ایمپلنت ها، به طور کلی عمیق تر از اطراف دندان ها هستند، اما نفوذ بافت نرم بر پایه شیار، تا میزان مشابهی اتفاق می افتد و نوک پروب تنها در حدود 2 میلی متری حاشیه استخوان ها متوقف می شود.
اطلاعات بدست آمده از پروب اطراف ایمپلنت ها تا حدودی پرسش برانگیز است و برخی دندانپزشک ها به انجام آن اعتقادی ندارند، و ترجیح می دهند تکیه آنها روی بررسی رادیوگرافیک سطوح استخوان باشد. بعلاوه، فشار دیجیتال روی سطوح خارجی بافت نرم اطراف ایمپلنت، می تواند علائم التهابی مانند خونریزی یا ترشح چرک را از خود نشان دهد.
مقایسه الیاف پریودنتال لیگامان با اسئواینتگریشن
الیاف پریودنتال لیگامان
الیاف پریودنتال لیگامان یک ساختار پیچیده، با حدود 1/0 تا 2/0 میلی متر عرض است، که با یک حالت کشسان، از دندان حمایت می کند. لیگامان فیبرهای کلاژنی را تشکیل می دهد که به عنوان فیبرهای Sharpey درون سمنتوم ریشه و استخوان آلوئولار گنجانده شده اند، همراه با عروقی که خونرسانی می کنند، و بافت های همبند که بستری فراهم می آورند که عناصر کلیدی دیگر را برای مکانیزم های حمایت کننده دیگر فراهم می کنند. الیاف پریودنتال لیگامان مکانزیم تحریک پذیری از داخل را دارد که بسیار حساس است و می تواند تغییرات جزئی در فشارهای وارده به دندان را شناسایی نماید. فشارهای وارده به دندان از طریق فشرده شدن و توزیع مجدد عناصر مایع و نیز با استفاده از سیستم فیبر از بین می رود.
فشارهایی که از طریق الیاف پریودنتال لیگامان منتقل می شوند، منجر به تغییر شکل و جابجایی دندان می شود، مانند چیزی که در ارتودنسی مشاهده می شود یا در عریض شدن الیاف لیگامان و افزایش تحرک پذیری دندان در واکنش به فشارهای زیاد (مانند تروماهای اکلوزال). بنابراین، الیاف پریودنتال لیگامان می تواند حیطه وسیعی از فشارها را شناسایی کرده و به آنها واکنش نشان دهد.
اسئواینتگریشن
ماهیت دقیق اسئواینتگریشن در سطح مولکولی کاملاً درک نشده است. در سطوح میکروسکوپی سبک، تطبیق بسیار نزدیکی بین استخوان و سطح ایمپلنت وجود دارد.
ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی
در بزرگنمایی بالاتر که با میکروسکوپ الکترونی امکان پذیر می باشد، یک شکاف (با عرض حدوداً 100 نانومیکرونی) بین سطح ایمپلنت و استخوان وجود دارد. این شکاف با یک منطقه پر از کلاژن پر شده است که در جوار استخوان قرار دارد و یک منطقه آمورفور (بی شکل) که در جوار سطح ایمپلنت قرار دارد. پروتوگلیکان های استخوان ممکن است در اتصال ابتدایی بافت ها به سطح ایمپلنت مهم باشند، که در مورد ایمپلنت های تیتانیومی از یک لایه اکسید تیتانیوم تشکیل شده است، که خواص سرامیک را دارد. اسئواینتگریشن یک پدیده مطلق و بدون محدودیت نیست و می تواند به عنوان تناسب کل سطح ایمپلنت که با استخوان در تماس است اندازه گیری شود.
سطوح تماس استخوان در استخوان های کورتیکال بیشتر از استخوان های منفذ دار است، جایی که فضاهای مغز استخوان اغلب در جوار سطوح ایمپلنت قرار دارند. میزان تماس استخوان به مرور زمان و با عمل کردن افزایش می یابد. وقتی ایمپلنت برای نخستین بار داخل استخوان کار گذاشته می شود، باید تناسب کامل داشته باشد تا از ثبات آن اطمینان حاصل شود. فضای بین ایمپلنت و استخوان در ابتدا با لخته خون و سرم/ پروتئین های استخوان پر می شود. گرچه دقت زیادی می شود تا از آسیب وارد شدن به استخوان پرهیز شود، اما واکنش ابتدایی به تروماهای جراحی، جذب و تحلیل استخوان است، که در پی آن رسوب استخوان اتفاق می افتد. یک دوره حیاتی در روند بهبود، حدود دو هفته پس از کاشت ایمپلنت وجود دارد که جذب و تحلیل استخوان باعث می شود ثبات ایمپلنت کمتر از مراحل ابتدایی باشد.
تشکیل استخوانی که پس از آن اتفاق می افتد، منجر به افزایش سطح اتصال استخوان و ثبات آن می شود. این در ایمپلنت هایی که بارگذاری نشده بودند (روی آنها روکش قرار نگرفته بود) در اوایل دوره بهبود و طی بازه های زمانی طولانی تر پس از بارگذاری ایمپلنت نشان داده شده است. بنابراین استئواینتگریشن باید به عنوان یک روند دینامیک تلقی شود که در آن بازسازی استخوان اتفاق می افتد، اما مانند روند تطبیقی که درون الیاف لیگامان دندان های طبیعی رخ می دهد نیست. اسئواینتگریشن شباهت زیادی به انکیلوز دارد، که در آن فقدان تحرک پذیری و عدم تداخل کسپول های بافت فیبروز نشانه پیوند موفقیت آمیز است.
تحت این شرایط، هیچ سیستم ویسکوالاستیک کاهش دهنده دامنه نوسانات جریان الکتریکی وجود ندارد، هر چند مکانیزم های تحریک پذیری داخلی ممکن است داخل استخوان و ساختارهای دهانی دیگر عمل کنند. فشارها روی استخوان توزیع می شوند و ممکن است در بخش های خاصی متمرکز شوند، مخصوصاً اطراف گردن ایمپلنت. برخی طراحی ها، بویژه ایمپلنت های رزوه دار، می توانند فشارها را به شکل مؤثرتری از بین ببرند. فشارهای شدیدی که به ایمپلنت ها وارد می شوند ممکن است منجر به تغییر شکل استخوان های حاشیه ای شوند که در نتیجه موجب جابجایی آپیکال حاشیه استخوان و از دست رفتن اسئواینتگریشن می شود. مکانیزم دقیق چگونگی این اتفاق به طور کامل مشخص نیست اما تصور می شود ترک های مویی ممکن است به استخوان های مجاور نیز نفوذ پیدا کنند.
این نوع تحلیل استخوان که در نتیجه بارگذاری بیش از حد اتفاق می افتد، ممکن است به آرامی رو به افزایش برود، تا جایی که با یک شکست فاجعه بار اسئواینتگریشن باقی مانده یا شکست ایمپلنت مواجه شود. خوشبختانه، این دو گزینه بسیار نادر هستند. فشارهای شدید معمولاً قبل از این مرحله و با استفاده از تصاویر رادیوگرافی تحلیل استخوان حاشیه ای یا شکست مکانیکی ساختارهای فوقانی و/ یا اباتمنت ها شناسایی می شوند. با این حال نشان داده شده است که، فشارهایی که به خوبی کنترل شده اند منجر به افزایش میزان تماس استخوان و ایمپلنت و تغییر الگوی ساختارهای ترابکیولار و از بین رفتن فشارها می شود. بنابراین، تطبیق امکانپذیر است، هرچند اسئواینتگریشن اجازه نمی دهد ایمپلنت ها به شکلی جابجا شوند که ارتودنسی دندان ها را جابجا می کند.
بنابراین، ایمپلنت جوش خورده با استخوان، ثابت کرده است که می تواند انکوریجی (تکیه گاه) بسیار عالی برای موارد دشوار ارتودنسی بوجود بیاورد، علاوه بر این می تواند به عنوان جایگزینی برای تکیه گاه سیستم هدگیر استفاده شود. این حقیقت که ایمپلنت مانند یک دندان انکیلوز شده عمل می کند، موجب محدودیت استفاده از آن برای افرادی می شود که رشد فک آنها کامل شده است.
ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی
کارگذاری یک ایمپلنت برای یک کودک منجر به پایین ماندن سطح روکش ایمپلنت نسبت به دندان های مجاور آن خواهد شد. به همین دلیل توصیه می شود جایگذاری ایمپلنت به تعویق بیفتد تا زمانی که رشد تکمیل شود.
پریودنتیت و پری ایمپلنتایتیس
این امکان وجود دارد که باکتری هایی که در پریودنتیت عامل عفونت هستند، پاتوژن های اصلی در ضایعات التهابی مخرب اطراف ایمپلنت (پری ایمپلنتایتیس) هستند. بنابراین احتمال عفونت ناشی از باکترهای پریودنتوپاتیک (نوعی اختلال غیر التهابی اطراف بافت های دندان) قدیمی وجود دارد. تخریب بافت های پیرامون دندان و ایمپلنت ها شباهت هایی دارند، اما تفاوت های مهمی وجود دارند که در نتیجه ماهیت بافت های حمایت کننده بوجود آمده اند. این تفاوت ها بویژه در الگوهای متفاوت مشاهده شده در تخریب بافت قابل توجه هستند. پری ایمپلنتایتیس روی کل محیط اطراف ایمپلنت تأثیر می گذارد و منجر به پر شدن شیارهای تحلیل استخوان با بافت های ملتهبی می شود که تا سطح استخوان امتداد می یابند.
ایمپلنت دندانی و دندان طبیعی
در مقایسه، دندان هایی که تحت تأثیر پریودنتیت قرار گرفته اند، عموماً با تحلیل غیر عادی بافت های حمایت کننده مواجه هستند که اغلب به سطوح نزدیک محدود می شود و منجر به نقص پیچیده فراتر از استخوان ها می شود. علاوه بر این، در اکثر موارد در بافت های پریودنتال می توان ضایعات التهابی را از استخوان آلوئولار و الیاف پریودنتال لیگامان، با قسمت بافت های فیبروز جدا کرد. این امکان وجود دارد که ضایعات التهابی مخرب که دندان ها و ایمپلنت را تحت تأثیر قرار می دهند، مراحلی دارند که در آنها مراحل بیماری بسیار سریع تر پیش می روند و پس از آن دوره های خاموشی وجود دارد. بروز پری ایمپلنتایتیس با سرعت پایین اتفاق می افتد، اما می تواند منجر به تخریب سریع استخوان های حاشیه ای شود و بواسطه فشارهای شدید، ایجاد تمایز بین آن و تحلیل استخوان کار ساده ای نیست.